Κυριακή 31 Οκτωβρίου 2010

Ο ΟΣΙΟΣ ΔΑΒΙΔ Ο ΕΝ ΕΥΒΟΙΑ ...ΕΟΡΤΑΖΕΙ 1 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ


Με βαθιά συγκίνηση θέλω να σας διηγηθώ ένα περιστατικό που μου συνέβη πριν 45 χρόνια στη Μονή του Οσίου Δαβίδ. Την εποχή εκείνη ζούσα με την οικογένειά μου στο χωριό Κοκκινομηλιά, ένα πανέμορφο χωριό της Β. Ευβοίας, ορεινό με θέα το γαλάζιο Αιγαίο. Εκείνη την περίοδο υπηρετούσα ως ψάλτης στο αναλόγιο των ενοριών στη Κούλουρη και Μαρούλη, δύο γειτονικά μικρά χωριά με ξεχωριστή και αυτά ζωντάνια και ομορφιά.

Στις 31 Οκτωβρίου 1960 είχαμε αποφασίσει με την σύζυγό μου να πάμε στην Ιερά Μονή του Οσίου Δαβίδ για να προσευχηθούμε επειδή την άλλη ημέρα ήταν η γιορτή του Αγίου. Η μετάβαση τότε γινόταν ή με τα ζώα ή με τα πόδια.

Αιφνιδίως όμως το κοριτσάκι μας, αρρώστησε γεγονός που συνέβαλε στη ματαίωση του προσκυνήματος μας. Αν και κατά τη διάρκεια της νύχτας συνήλθε εν τούτοις η αναχώρηση μας για το μοναστήρι αναβλήθηκε.

Στις 5 Δεκεμβρίου 1960, την παραμονή του Αγίου Νικολάου ξεκινήσαμε να πραγματοποιήσουμε το προσκύνημά μας. Στο μοναστήρι συναντήσαμε και άλλους 30 περίπου προσκυνητές από ένα κεντρικό χωριό της Ευβοίας, την Αγία Άννα. Στην Ιερά Μονή βρισκόταν ως προσκυνητής και ο σημερινός ηγούμενος της Μονής π. Κύριλλος, λαϊκός τότε με την μητέρα του, εκμεταλλευόμενος την άδεια του από το στρατό, όπου υπηρετούσε. Κατά τον Εσπερινό που τελέστηκε από τον πατέρα Ιάκωβο Τσαλίκη και τον πατέρα Γρηγόριο (που σήμερα βρίσκεται στην Αλόννησο), οι προσκυνητές από την Αγία Άννα μας πληροφόρησαν ότι μαζί τους είναι και ένα δωδεκάχρονο κορίτσι Γυμνασίου που συνομιλεί με τον Άγιο.



Η πρώτη επικοινωνία του έγινε στην Εκκλησία της Αγίας Άννας, όπου είχαν μεταφερθεί τα ιερά λείψανα του Οσίου Δαβίδ. Το δωδεκάχρονο κορίτσι έβλεπε τον Όσιο Δαυίδ και αυθόρμητα άρχισε διάλογο μαζί του. Αυτό επαναλήφθηκε και στο μοναστήρι του Οσίου. Η έκπληξή μας ήταν μεγάλη. Παρακολουθούσαμε το διάλογο και από τις απαντήσεις συμπεραίναμε τι έλεγε στη μικρή ο Όσιος Δαυίδ. Σημειωτέον πως δεν βλέπαμε ούτε ακούγαμε την φωνή του Αγίου.
Αξέχαστος ο διάλογος του Αγίου

Παραθέτω ορισμένα τμήματα από τον καταπληκτικό αυτό διάλογο που ειλικρινά σημάδεψε από τότε τη ζωή μας:
Ο Άγιος είπε, «Ο καθηγητής σου Μαντζ… είναι αμαρτωλός». «Όχι Όσιε, είναι πολύ καλός» του απάντησε η κοπελίτσα. «Ναι, θα ’ρθει μια μέρα που θα μετανοήσει και στο κήρυγμά του θα πιστέψουν δύο χιλιάδες άνθρωποι» συμπλήρωσε ο Άγιος Δαυίδ.

Σε ερώτηση του Αγίου, αν επιθυμεί να δει την κόλαση, η απάντηση του κοριτσιού ήταν καταφατική. «Ναι, θα ήθελα να δω την κόλαση και τους κολασμένους», (εδώ θα ήθελα να σας πληροφορήσω ότι το κορίτσι καθόταν και βρισκόταν σε κατάσταση έκστασης). Αμέσως τότε βρέθηκαν στην κόλαση. Η κοπελιά τρόμαξε μ’ αυτά που αντίκρισε και ξεφώνησε: «Πάρε με Άγιε από εδώ, γιατί δεν αντέχω να βλέπω». Ρώτησε όμως τον Άγιο να εξηγήσει για μια φρικτή εικόνα που αντίκρισε. «Γιατί αυτή η γυναίκα τρώει το παιδί της;» «Επειδή το γέννησε και το σκότωσε, για αυτό το τρώει;» απάντησε ο Όσιος Δαυίδ. Τότε ξανά παρακάλεσε τον Άγιο να φύγουν, διότι δεν άντεχε να βλέπει άλλο το φρικτό εκείνο θέαμα. Από τους μορφασμούς του προσώπου του κατανοούσες τη φρίκη που έβλεπε.

Όσιος Δαυίδ : «Θέλεις τώρα να δεις τους εκλεκτούς του παραδείσου»;
«Ναι, θέλω Όσιε» ήταν η απάντηση της μικρής. Αμέσως βρέθηκαν στον Παράδεισο.

Κοπελίτσα: «Όσιε, τι λαμπρός που είναι ο Ήλιος εδώ και τι ωραία τριαντάφυλλα; Όσιε, γιατί τα τριαντάφυλλα είναι άλλα ανοιγμένα, άλλα μισανοιγμένα και άλλα κλειστά»;

Όσιος Δαυίδ: «Τα ανοιγμένα είναι οι καθαρές ψυχές των χριστιανών, τα μισανοιγμένα όχι και τόσο καθαρές και τα κλειστά οι άπιστες».

Κοπελίτσα: «Όσιε αυτοί με τα λευκά φτερά γιατί σκουπίζουν τους δρόμους»;

Όσιος Δαυίδ: «Αυτοί είναι οι Άγγελοι και σκουπίζουν τους δρόμους για να περάσει η ψυχή του πατρός Ιακώβου» (ο πατήρ Ιάκωβος ήταν μαζί μας και τ’ άκουγε αυτά).

Κοπελίτσα: «Και θα ’ρθει τώρα η ψυχή του πατρός Ιακώβου;
«Θα αργήσει πολύ γιατί πρέπει να εξομολογεί τον κόσμο». Τότε είδα τον γέροντα Ιάκωβο να σκουπίζει με ένα λευκό μαντήλι τα δάκρυά του.

Κατά τη διάρκεια της συνομιλίας ήλθε ένα λεωφορείο με 25 περίπου επιβάτες. Εισήλθαν στον Ιερό Ναό. Η ησυχία που επικρατούσε τους ώθησε την περιέργεια. Τι συμβαίνει, μας ρώτησαν. Τους εξηγήσαμε πως ζούμε ένα θαύμα. Παρακολουθούμε μια συζήτηση του κοριτσιού με τον Άγιο Δαυίδ. Γέλασαν ειρωνικά και μας χλεύασαν.

Εκείνη ακριβώς τη στιγμή σταμάτησε η συνομιλία του κοριτσιού με τον Άγιο. Με απορία η κοπελίτσα απευθυνόμενη στον Άγιο ρωτά: «Όσιε, γιατί φεύγεις; μήπως οι ψυχές των χριστιανών δεν είναι καθαρές»;

«Το πούλμαν που ήλθε τώρα με τα 25 άτομα είναι όλοι άθεοι; εκτός από μια γερόντισσα 85 περίπου ετών, η οποία είναι πολύ πιστή και χάριν αυτής της ψυχής έφτασε εδώ το πούλμαν; Τι είπες Άγιε; στο πούλμαν υπάρχει και ένας Αθηναίος ψηλός και άκληρος που έχει ένα σκυλί που το ταΐζει καλύτερα από το παιδί του, ενώ πολλοί φτωχοί που έπεσαν στα χέρια του τους πέταξε στους δρόμους»; (τα λόγια τούτα του Αγίου συμπεραίνουμε από τις ερωτήσεις της κοπελίτσας.

Ο άνθρωπος που περιέγραψε η κοπελιά κατά σύμπτωση με πλησίασε και με ρώτησε: «Κύριε, τι είναι εδώ που ήλθαμε»; Είναι το μοναστήρι του Οσίου Δαβίδ, του είπα. «Μα αυτά που είπε το κορίτσι, αυτός που περιέγραψε είμαι εγώ. Πού ξέρει αυτό για μένα»;

Την στιγμή εκείνη πήρε την γυναίκα του και στάθηκαν μπροστά στην εικόνα του Αγίου λέγοντας: «Άγνωστε Άγιε, δεν σε ξέρω ποιος είσαι, αλλά σ’ ευχαριστώ που μέσα σ’ αυτή την ερημιά βρήκα τον Θεό μου».


Τότε το κοριτσάκι απευθυνόμενη προς αυτούς που είχαν εισέλθει στον Ιερό Ναό είπε: «Σας παρακαλώ, όσοι έχουν βαριά την συνείδησή τους ας βγουν έξω, διότι ο Άγιος δεν θέλει να τους βλέπει».Οι επιβάτες του πούλμαν αναχώρησαν αφού δεν είχαν σκοπό και να μείνουν άλλο.

Μόλις έφυγαν άρχισε πάλι η συζήτηση με τον Άγιο. Ήταν πλέον περασμένα μεσάνυχτα. «Μη φεύγεις Όσιε, δεν κουράσθηκα» είπε η κοπελίτσα και αμέσως συμπλήρωσε: «Α! θα ’ρθεις στις 3.00 η ώρα και θα κάνεις και θαύμα»; Στη συνέχεια έτριψε τα μάτια του και απευθυνόμενη στη φίλη της που στεκόταν δίπλα της είπε: «Κοιμήθηκα»; «Ναι, σε είχε πάρει ο ύπνος» απάντησε εκείνη. «Συγχώρεσέ με Άγιε, ήλθα να σε προσκυνήσω και κοιμήθηκα» μονολόγησε. Τότε πράγματι καταλάβαμε ότι αυτά που προηγήθηκαν μπροστά στα έκπληκτα μάτια μας τα αγνοούσε.

Εμείς όμως με αγωνία περιμέναμε το θαύμα στις 3.00 π.μ. που είχε προαναγγείλει ο Άγιος. Ήταν 2:45 π.μ όταν οι καμπάνες του μοναστηριού άρχισαν να κτυπούν χαρμόσυνα. Πεταχτήκαμε έξω. Κτυπούσαν μόνες τους. Το γεγονός αυτό το εκλάβαμε ως το θαύμα που αναμέναμε. Εισήλθαμε πάλι στον Ναό.

Το ρολόι έδειχνε 3:00. Ξαφνικά η ματιά όλων μας επικεντρώθηκε στο πάνω μέρος του τέμπλου. Στο ύψος του μικρού παραθύρου στον λευκό τοίχο παρουσιάστηκε μια σκιά που τράβηξε σαν μαγνήτης την προσοχή μας. Διερωτηθήκαμε, τι προκαλεί αυτή τη μαύρη σκιά στον τοίχο;

Τότε είδαμε να προβάλλει το κεφάλι του Οσίου Δαβίδ, με τα λευκά γένια του, όπως ακριβώς είναι στην εικόνα η μορφή του. Φάνηκε ακόμη το πετραχήλι, καθώς και δύο ή τρεις σταυροί από το πετραχήλι. Κουνούσε το κεφάλι του. Στο χέρι του κρατούσε το θυμιατό. Άρχισε να θυμιάζει. Τα κουδουνάκια του θυμιατού ακουγόντουσαν δυνατά. Δάκρυα κατάνυξης πλημμύρισαν τους πάντες. Ικετεύαμε τον Άγιο να μας ελεήσει. Τα δάκρυα έτρεχαν ασταμάτητα. Ο Άγιος έπαιρνε το θυμιατό στο αριστερό χέρι και με το δεξί ευλογούσε τον κόσμο.
Ομολογώ ότι το θυμάμαι όσο ζω και δεν θα ξεχάσω ποτέ μου την γλυκύτητα του προσώπου του. Μια γλυκύτητα που αγαλλίαζε την ψυχή μου.

Τη στιγμή που ο Άγιος έσκυψε και προσκυνούσε το κοριτσάκι φωνάζει δυνατά: «Παναγιά μου! Χριστέ μου! περνάει ο Χριστός, περνάει η Παναγία, ο Μ. Βασίλειος, ο Ιωάννης ο Χρυσόστομος, ο Άγιος Γεώργιος, ο Άγιος Δημήτριος». Ανέφερε πλειάδα Αγίων για αρκετή ώρα.

Του λόγου μας διακρίναμε μόνο τον Όσιο Δαβίδ που έκανε αυτή την υπόκλιση. Εξ αυτών που έλεγε το κορίτσι δεν βλέπαμε τίποτε. Μέσα σε όλα αυτά οφείλω να σας διηγηθώ και ένα εξίσου σοβαρό περιστατικό που συνέβη στη σύζυγό μου την βραδιά εκείνη. Κρατούσε το μικρό μας κοριτσάκι στην αγκαλιά της όλη την νύχτα χωρίς να αισθάνεται κούραση. Σε μια στιγμή όμως που προσπαθούσε να δει καλύτερα, αισθάνθηκε ότι το μικρό έγινε φοβερά βαρύ. Προσπάθησε να αφήσει κάτω το μικρό αλλά εκείνο παρέμεινε στην αγκαλιά της χωρίς ωστόσο η ίδια να το κρατά.



Επί μία ώρα ο Όσιος Δαυίδ παρέμεινε ορατός δια γυμνού οφθαλμού μέσα στον Ναό του. «Παιδιά μου ιδού ο Άγιος μας είναι εδώ κοντά μας. Να τον παρακαλείτε να σας βοηθάει πάντα. Ας αρχίσουμε όμως τώρα τον Όρθρο και την Θεία Λειτουργία».

Στο τέλος της Θείας Λειτουργίας συνομίλησα με τον τότε φαντάρο και φίλο μου και σημερινό Ηγούμενο της Μονής πατέρα Κύριλλο. «Είδες Κώστα- είπα- απόψε τι έγινε»; «Ναι Σταύρο, ζωντανά πράγματα αυτά, έχω συγκλονισθεί. Όπως βλέπεις είμαι στρατιώτης και αυτή τη στιγμή σου λέω πως όταν απολυθώ θα έλθω κατευθείαν εδώ και δεν θα πάω στο χωριό μου. Γιατί πλέον θέλω να υπηρετήσω τον Άγιο τον οποίο απόψε είδα με τα μάτια μου. Θα μείνω μοναχός στην Ιερά Μονή του Αγίου, διότι όπως είδες και συ τον είδα ζωντανό, τι άλλη απόδειξη θέλω». Πράγματι έτσι και έγινε. Όταν απολύθηκε πήγε στο Μοναστήρι. Σήμερα είναι ο Ηγούμενος της Ιεράς Μονής του Οσίου Δαβίδ.

Εύχομαι ολόψυχα να είναι πάντα Άξιος, να του δίδουν ο Όσιος Δαβίδ και ο Μακαριστός προκάτοχός του Ιάκωβος, δύναμη, κουράγιο και υγεία για να υπηρετεί τους πιστούς που προστρέχουν σε αυτό το λιμάνι, ώστε να βρουν την γαλήνη της ψυχής τους.


Γράφει: Σταύρος Αναγνώστου εφημέριος Ιστιαίας Ευβοίας

http://www.gonia.gr

Καλημέρα!


Καλημέρα και καλή Κυριακή σε όλους!

.

Συναξαριστής 31 Οκτωβρίου: Άγιοι Στάχυς, Απελλής, Αμπλίας, Ουρβανός, Νάρκισσος και Αριστόβουλος οι Απόστολοι από τους Εβδομήκοντα


Άγιοι Στάχυς, Απελλής, Αμπλίας, Ουρβανός, Νάρκισσος 
και Αριστόβουλος οι Απόστολοι από τους Εβδομήκοντα

Το τελευταίο κεφάλαιο της προς Ρωμαίους επιστολής του Αποστόλου Παύλου είναι ολόκληρο ένα χαιρετιστήριο μήνυμα του Αποστόλου προς τους γνωστούς και συνεργάτας του, που έμεναν στη Ρώμη. Εκεί αναφέρονται οι άγιοι Στάχυς, Απελλής, Αμπλίας, Ουρβανός, Νάρκισσος και Αριστόβουλος, που είναι από τους εβδομήντα Αποστόλους και των οποίων η Εκκλησία σήμερα γιορτάζει την μνήμη. Μας κάνει εντύπωση ο τρόπος με τον οποίον γράφει ο Απόστολος του Χριστού για τον καθένα από τους αγαπητούς και συνεργάτας του, με πόσο ενδιαφέρον και με πόση στοργή αναφέρει τα ονόματά τους και σκεπτόμαστε πόσο μεγάλο πράγμα είναι να ξέρουν οι αρχηγοί να τιμούν τους βοηθούς και τους συνεργάτας των. Δεν είναι απλή φιλοφρόνηση αυτό που κάνει ο Απόστολος, είναι δίκαιος έπαινος και αναγνώριση των υπηρεσιών και του κόπου των ανθρώπων του. "Ασπάσασθε... τους συνεργούς μου εν Χριστώ Ιησού... και συναιχμαλώτους μου".


Βιογραφία
Και οι έξι άνηκαν στους εβδομήκοντα Αποστόλους του Κυρίου. Και όλοι τους υπήρξαν «Χριστού ευωδία τω Θεώ εν τοις σωζομένοις» (Β' προς Κορινθίους, Β' 15). Δηλαδή ευωδιά Χριστού, ευχάριστη στο Θεό, και ευωδία μεταξύ των σωζόμενων πυύ άκουγαν απ' αυτούς το σωτήριο μήνυμα του Ευαγγελίου. Ο Στάχυς έγινε πρώτος επίσκοπος Βυζαντίου, και αφού διάνυσε 16 χρόνια στο αποστολικό κήρυγμα, ειρηνικά αναπαύθηκε εν Κυρίω. Ο Απελλής έγινε επίσκοπος Ηράκλειας και πολλούς έφερε στη χριστιανική πίστη. Ο Αμπλίας έγινε επίσκοπος Οδυσσουπόλεως και ο Ουρβανός, επίσκοπος Μακεδονίας. Επειδή και οι δύο γκρέμιζαν τα είδωλα, θανατώθηκαν μαρτυρικά. Ο Νάρκισσος χειροτονήθηκε επίσκοπος Αθηνών. Η αλήθεια, όμως, του Ευαγγελίου, την οποία δίδασκε με ζήλο, εξήγειρε τους ειδωλολάτρες, με αποτέλεσμα να τον βασανίσουν και να παραδώσει την ψυχή του μαρτυρικά. Ο Αριστόβουλος, και αυτός υπήρξε επίσκοπος και πέθανε ειρηνικά, κηρύττοντας μέχρι τέλους της ζωής του το Χριστό.


http://www.imkifissias.gr/
http://www.saint.gr/

.

Σάββατο 30 Οκτωβρίου 2010

Καλημέρα!


Καλημέρα, καλό Σαβββατοκύριακο!

.

.

Αγάπη και λειτουργικότητα της ψυχής .....π Ευσεβιος Βιττης


Ο άνθρωπος ως σύνολο ψυχικών δυνάμεων όπως τον έπλασε ο Θεός αρχικά, είχε μια μοναδική λειτουργικότητα. Η λειτουργικότητα του ανθρώπου σύμφωνα με το σοφό σχέδιο της αγαθότητος του Θεού, που τον δημιούργησε, αφορούσε στην εθελούσια αγαπητική φορά του ανθρώπου προς τον Δημιουργό του, ώστε να φτάνη ανεφίκτως, να βυθίζεται αβυθίστως στη Θεότητα και να την προσεγγίζη απροσεγγίστως με όλο και πιο στενή, όλο και πιο βαθειά αγαπητική ένωση μαζί της. Μέσω δε αυτής της ενώσεως με τον Θεό να πετυχαίνη την ένωσή του και με όλα τα άλλα δημιουργήματα είτε λογικά, όπως είναι οι άνθρωποι, κυρίως προς αυτούς, αλλά και με όλα τα άλλα δημιουργήματα, όπως την παρουσιάζει ο άγιος Ισαάκ ο Σύρος.

Η χρήση όμως του αυτεξουσίου του ανθρώπου, η όχι σωστή, όπως θα έπρεπε να γινόταν «κατά φύσιν», ανέκοψε αυτήν τη φορά. Ο άνθρωπος ξέπεσε σε μια «παρά φύσιν» λειτουργικότητα. Και αυτό σήμαινε ανάμεσα στα άλλα, ότι οι δυνάμεις της ψυχής ως φορείς αγάπης, δεν χρησιμοποιούν τις ενέργειες των αισθήσεων ως όργανά τους, αλλά χρησιμοποιούνται οι ίδιες από τις αισθήσεις ως όργανά τους. Δηλαδή ανατράπηκαν οι όροι. Σαν να πούμε, ότι δεν τραβούν πια σ’ ένα κάρο, τα άλογα τον καροτσέρη, αλλά ο καροτσέρης τα άλογα! Έτσι, αντί να συγκεντρώνη η ψυχή διά των αισθήσεων μέσα της τα διηρημένα από τη φύση τους στοιχεία σε έναν καινούργιο κόσμο, κάνοντας έτσι μια σύνθεση, ένα έργο δημιουργικό κατά το πρότυπο του Δημιουργού της, αφού της έδωσε αυτήν την ικανότητα, υποδουλώνεται η ψυχή στις αισθήσεις της και αιχμαλωτίζεται από τα πράγματα διά μέσου των αισθήσεων.

Με τον τρόπο αυτόν δεν είναι η ψυχή αυτή, που επιβάλλεται στα αισθητά και υλικά πράγματα, αλλά τα υλικά πράγματα επιβάλλονται κυριαρχικά σ’ αυτήν με συνέπεια να οδηγήται σε «παρά φύσιν» υποταγή της σ’ αυτά. Όταν όμως οι δυνάμεις της ψυχής ντυθούν τη μορφή των αισθητών πραγμάτων και μορφοποιηθούν σύμφωνα με αυτά, τελικά υποκύπτουν σ’ αυτά και έτσι η ψυχή, αντί να χρησιμοποιή κυριαρχικά και λειτουργικά ελεύθερα τα υλικά πράγματα, κυριαρχείται από αυτά. «Διά μέσης σαρκός, παρατηρεί ένας άγιος, προς την ύλην η ψυχή κινουμένη την χοϊκήν υποδύεται μορφήν», γίνεται δηλαδή και η ίδια χωματένια και συζεύγνυται το άλογο σχήμα, που έχουν τα αισθητά, χάνοντας έτσι τον πνευματικό της χαρακτήρα. Και για να γίνω πιο συγκεκριμένος, γι’ αυτό έχουμε ανθρώπους, που γίνονται σκλάβοι και όχι αφεντικά π.χ. του χρήματος, σκλάβοι του ποτού, σκλάβοι του τζόγου, κ.λπ. κ.λπ.



Καρπός αυτής της υποταγής, της παράλογης αυτής χρήσεως είναι τα τέρατα, που αλλιώς τα ονομάζουμε πάθη. Και είναι επόμενο στην περίπτωση αυτή να εκμηδενίζη η ψυχή τον εαυτό της «θυμούς και επιθυμίας και ηδονάς διά των ειρημένων απρεπείς εφευρίσκουσα». Μια ματιά στον σύγχρονο άνθρωπο και τις εκδηλώσεις της ζωής του μας πείθει για την αλήθεια της απόψεως αυτής. Η ηδονή, για την οποία κάνει λόγο αυτή η πατερική ρήση, είναι τρόπος αισθησιακής ενέργειας, που συνίσταται στην ώθησή της από την άλογη επιθυμία, από παρά φύσιν επιθυμία και όχι κατά φύσιν, που θέλει ο Δημιουργός.

Οι αισθήσεις, με άλλα λόγια, κινούνται από τη λειτουργικότητα, από μη λογική επιθυμία και σπρώχνει τον άνθρωπο παίρνοντας στην κατοχή του το υλικό αγαθό να το χρησιμοποιή με την σαρκική και καθαρώς υλική ευχαρίστηση. Π.χ. έχοντας το ποτό στην κατοχή του δεν το χρησιμοποιεί για να ικανοποίηση την ανάγκη να πιη κάτι, αλλά να πίνη για να πίνη και να καταντά τελικά ένας θλιβερός και παθολογικός πότης, με άλλα λόγια αλκοολικός. Το ίδιο ισχύει και για πολλά άλλα πράγματα, ακόμη και για την υλική τροφή, για την οποία τόσος λόγος γίνεται σχετικά με τις βλαβερές συνέπειές της, όταν τον λόγο έχει όχι η λογική και υγιεινή της χρήση, αλλά η λαιμαργία και η χωρίς μέτρο και γνώση χρήση της.

Για να το καταλάβουμε αυτό καλύτερα, ας ακούσουμε τί λέει σχετικά ο άγιος Μάξιμος ο Ομολογητής: Η ψυχή, λέει, με όργανό της κάθε αίσθηση π.χ., όραση, ακοή, γεύση κ.λπ., σύμφωνα με τους νόμους, που έθεσε ο σοφός Δημιουργός των πάντων, έρχεται σε κατά φύση σχέση με διαφόρους τρόπους με τα αισθητά πράγματα, όταν τα χρησιμοποιή καλά και επειδή χρησιμοποιεί σωστά τις αισθήσεις. Και αυτό, με τη συνείδηση πως πίσω από τα υλικά πράγματα κρύβεται ο ίδιος ο Θεός, που τα δημιούργησε. Αν ενεργήση έτσι, δημιουργεί με την προαίρεσή της μέσα στη διάνοιά της ένα πνευματικόν κόσμο, μια σύνθεση και πλάθει μια σωστή αντίληψη για τον κόσμο, που την περιβάλλει, με αποτέλεσμα να καταλήγη στην δημιουργία μέσα της τη δυνατότητα της αρετής. Διά μέσου της αρετής ενώνεται με τον Θεό, τον Δημιουργό της. Και έτσι βρίσκεται η ψυχή σε θέση να μπορή να αντιλαμβάνεται το Θεό, που με κανέναν άλλο τρόπο δεν μπορεί να γίνη αντιληπτός.

Γιατί λέγονται αυτά, που ασφαλώς είναι λίγο δύσκολα και δεν μας επιτρέπει ο χρόνος να τα αναλύσουμε περισσότερο; Λέγονται, για να μας βοηθήσουν να ερευνούμε τον εαυτό μας, αν είναι ελεύθερος από πάθη, που αυτά με τη σειρά τους δεν μας επιτρέπουν να ασκήσουμε καθαρή αγάπη. Συνειδητοποιώντας όμως τα πάθη μας, μπορούμε να αγωνιστούμε για τη μεταμόρφωσή τους από αρνητικές σε θετικές καταστάσεις και δυνάμεις, ώστε ελεύθεροι από πάθη να μπορούμε να ενεργούμε «κατά φύσιν», δηλαδή όπως θέλει ό Θεός, και σε κάθε ενέργειά μας, αλλά προ πάντων στην εξάσκηση της αγάπης με τον πιο σωστό και θεάρεστο τρόπο. Με την αυτοεξέταση και τη σωστή αυτογνωσία δεν αποκλείεται να διαπιστώσουμε π.χ. ενστικτώδεις αντιπάθειες, απέχθειες, αποστροφές για κάποια πρόσωπα, αρνητικές διαθέσεις έναντί τους, ζήλειες, μίση, σκληρότητα κ.λπ. κ.λπ. Όλα αυτά, μπορούμε να τα ανακαλύπτουμε κάτω από το φως του Χριστού.



Πρέπει ανακαλύπτοντας αυτές τις αρνητικές καταστάσεις να απελπιστούμε και να απογοητευθούμε; Όχι βέβαια. Αν δεν κυριάρχησαν μέσα μας κάποια από αυτά, αν δεν έχουν γίνει πάθη, αλλά είναι απλώς καταστάσεις αρνητικές, πρέπει να πολεμηθούν με τα μέσα, που μας δίνει η Εκκλησία μας, π.χ. τον λόγο του Θεού, την εξομολόγηση και την προσευχή. Έτσι καθαρίζοντας την ψυχή μας από αυτά τα ζιζάνια, θα μπορούμε να χρησιμοποιούμε σωστά και τα συναισθήματά μας και τις άλλες ψυχικές μας δυνάμεις στην υπηρεσία της κατά Χριστόν αγάπης και ευεργετικότητος.

Χρειάζεται λοιπόν να ανακαλύψουμε τον τρόπο λειτουργίας του εσωτερικού μας κόσμου, χωρίς φόβο και ταραχή, ανακαλύπτοντας τις ιδιοτυπίες της λόγω π.χ. κληρονομικότητος, επιδράσεων του περιβάλλοντός μας άμεσου ή ευρύτερου κ.λπ. Το πρόβλημα δεν είναι γιατί είμαστε τέτοιοι, που διαπιστώνουμε για τον εαυτό μας, αλλά πώς θα γίνουμε αυτό που πρέπει να γίνουμε σύμφωνα με την αλήθεια του Ευαγγελίου. Ο Θεός δεν θα μας κρίνη γιατί υπήρξαμε τέτοιοι, που ήρθαμε στον κόσμο, αλλά γιατί δεν προσπαθήσαμε να κάνουμε ό,τι χρειαζόταν να γίνουμε κατά το θέλημα του Θεού, αφού μας δόθηκαν οι ευκαιρίες και οι δυνατότητες για κάτι τέτοιο.

Ας αφήσουμε λοιπόν τις τυχόν απογοητεύσεις μας και τις απαισιοδοξίες για τις τυχόν αδυναμίες μας. Ας αγαπήσουμε περισσότερο και συνεπέστερα τον Κύριο Ιησού μας. Ας τον επικαλούμαστε συνεχώς με την καρδιακή προσευχή και ας τρέφουμε έτσι την ιερή φλόγα της αγάπης στον Κύριο. Η ακατάπαυστη επίκληση του Ιησού κόμπο τον κόμπο, η χρήση του κομποσκοινιού μας, με στεναγμό στον στεναγμό από τα βάθη της καρδιάς μας, με χτύπο στον χτύπο της «καιομένης καρδίας» μας, θα είναι οι «σταγόνες, αι πέτρας κοιλαίνουσι» πέφτοντας μια μια, αθόρυβα, ασήμαντα, αδύναμα, φαινομενικά σπάζοντας οι ίδιες σε χίλια σταγονίδια καθώς θα πέφτουν στη σκληρή πέτρα. Τελικά όμως θα την υποτάξουν. Θα είναι τα δόντια του πριονιού, που λίγο λίγο τρώνε τον κορμό και του πιο ψηλού και δυνατού δέντρου. Και ό,τι δεν πέ­τυχαν ανεμοβρόχια, καταιγίδες και θύελλες, το κατορθώνουν τα ασήμαντα αυτά δοντάκια, που σιγά σιγά, αλλά συστηματικά, το ρίχνουν τελικά κάτω. Θα είναι η σιγανή βροχούλα, που πέφτοντας απαλά απαλά στην κατάξερη γη την κάνει γόνιμη και πολύκαρπη και ικανή «του εξαγαγείν άρτον εκ της γης και χλόην τη δουλεία των ανθρώπων».. ικανή να μεταμορφώση «γην έρημον και άβατον και άνυδρον» σε πραγματικό παράδεισο, δηλαδή την καρδιά μας. ικανή να χορτάσουν «τα ξύλα του πεδίου και αι κέδροι του Λιβάνου» οι πελώριες.

Όταν ο Ιησούς εγκατασταθή μέσω της φλογερής μας αγάπης και του θείου έρωτος γι’ Αυτόν στην καρδιά μας, τότε από τη φλόγα αυτή θα πετιούνται ένα γύρο και οι θεϊκές σπίθες όλων των εκδηλώσεων αγάπης προς τους άλλους.



Και τότε πια δεν θα τίθεται ζήτημα πώς να χρησιμοποιούμε σωστά και τη συναισθηματικότητά μας και όλες τις ψυχικές μας δυνάμεις.. όταν «ο νυν ζώμεν εν σαρκί, εν πίστει ζώμεν τη του Υιού του Θεού, του αγαπήσαντος ημάς και παραδόντος εαυτόν υπέρ ημών» (Γαλ. β’ 20) και αναστάντος ενδόξως, τότε «ουκέτι εαυτοίς» (θα) ζώμεν, αλλά (θα) ζη εν ημίν ο Κύριος Ιησούς (Γαλ. β’ 20). Και αυτό θα αποτελή θρίαμβο της αγάπης και αγλαό καρπό της παρουσίας Του μέσα μας. γιατί θα μπορούμε να αγαπούμε, το κατά τη δύναμη βέβαια, με την ένταση και την καθαρότητα και τη γνησιότητα, που με αυτήν αγαπούσε ο Ιησούς. Ή, πιο σωστά, θα αγαπούμε με την καρδιά του Ιησού. Και αυτό, γιατί, όταν έτσι αγαπούμε, όταν «ζώντες ουκέτι εαυτοίς», αλλά «τω υπέρ ημών αποθανόντι και εγερθέντι» (Β’ Κορ. ε’ 15)

http://blogs.sch.gr/kantonopou

Η ζωή καί τό μαρτύριον τής αγ. Αναστασίας τής Ρωμαίας


… τον λόγον του Θεού ο οποίος ακούγεται από τον άμβωνα, από το δικό μου ριπαρό στόμα, αλλά και από κάθε άμβωνα της Αγίας Εκκλησίας, ο ίδιος λόγος υπάρχει και σε ένα πλήθος, εκτός βέβαια της Αγίας Γραφής, του θεοπνεύστου αυτού βιβλίου, υπάρχουν ένα σωρό βιβλία και περιοδικά τα οποία περιέχουν αυτόν τον λόγον, και τον οποίον πρέπει να διαβάζουμε τακτικά. Ένα τέτοιο είναι και το περιοδικό της Εκκλησίας, που βγαίνει στον Πειραιά μας, και τον οποίο παρακαλώ να τον παίρνετε, γιατί αλλού παρατηρούμε δίψα για λόγο του Θεού, για ένα κομμάτι χαρτί που οι άνθρωποι να διαβάζουν και να πληροφορούνται για τα μυστήρια του Θεού και για τον τρόπον με τον οποίον θα σωθούμε, και μεις που τον έχουμε εδώ στην πατρίδα μας άφθονο, τον περιφρονούμε δυστυχώς. Σας παρακαλώ λοιπόν, τα βιβλία, τα περιοδικά (να τα παίρνετε και να τα διαβάζετε).

(Χθές η Εκκλησία μας) χριστιανοί μου, γιόρταζε τη μνήμη της οσιομάρτυρος Αναστασίας της Ρωμαίας. Το σημερινό Αποστολικό Ανάγνωσμα όπως και το Ευαγγελικό, στα 23-24 χρόνια που πέρασαν από τότε που είμαστε εδώ συνεχώς, έχουμε μιλήσει επανειλημμένες φορές ……. …. …. …. μέσα στην πορεία της χριστιανικής μας ζωής.

Η Αναστασία γεννήθηκε στην πόλη των εκατομμυρίων μαρτύρων, δηλαδή τη Ρώμη, περίπου το 250 μ.Χ. Κατήγετο από ευσεβείς γονείς και μάλιστα πλουσίους, και έτσι μεγάλωσε σε χριστιανικό περιβάλλον. Και οι γονείς έδωσαν άριστη χριστιανική ανατροφή στο παιδί τους. -Εμείς δώσαμε; Δίδουμε;- Με συμμετοχή στα μυστήρια, με αξιόλογη μόρφωση, με αγάπη, και αφοσίωση στη λατρεία του ενός αληθινού Θεού. Έτσι πολύ γρήγορα, χάθηκε για την νεαρά Αναστασία η γοητεία των υλικών απολάυσεων γι’ αυτό πλέον και δεν της έκαναν εντύπωση ούτε η ομορφιά και το κάλλος του σώματός της, ούτε και τα πλούτη.

Έτσι όταν πέθαναν οι γονείς και ήταν μόλις 18 χρονών, μοίρασε την τεράστια περιουσία της στους φτωχούς …. τότε χριστιανούς, και αποσύρθηκε σε έναν κρυφό υποτυπώδες παρθενώνα, ένα είδος θα λέγαμε μοναστηριού, αλλά στα πρώτα του έτσι στάδια, και κει άρχισε ταπεινά και με ακρίβεια να ασκείται στη ζωή της αγγελικής πολιτείας κάτω από την συνεχή καθοδήγηση μιας άλλης πεπειραμένης χριστιανής αδελφής με το όνομα Σοφία.

Η πνευματική αυτή μοναχική κατοικία μαθήτευσε στους πνευματικούς αγώνες, της προσευχής, της υπακοής, της εγκράτειας, της αγρυπνίας, της υπομονής, αλλά και στην έμπρακτη κοινωνική προσφορά, προστατεύοντας τους πάσης φύσεως φτωχούς, αναπήρους και ορφανά παιδιά που έχασαν τους γονείς τους στα μαρτύρια και στους διωγμούς των χριστιανών. Ήταν δηλαδή ορφανά γονέων μαρτύρων, που τα έδωσαν όλα, ακόμα και τη ζωή τους για την αγάπη του ενός αληθινού Θεού.


Έτσι πέρασαν δυό – τρία χρόνια, μέσα στο ήρεμο κλίμα της ασκητικής προσευχής και της προσφοράς της προς τον πλησίον. Αλλά ήρθε και η ώρα της δοκιμασίας. Άλλωστε όλες οι εκλεκτές ψυχές κατ’ εξοχήν, δοκιμάζονται από το Θεό ως χρυσός εν χωνευτηρίω, διότι την πίστη μας, θάρθει κάποτε κάποιος καιρός που θα πρέπει να την αποδείξουμε στην πράξη με θυσία που μπορεί να φθάσει μέχρι ακόμα και το θάνατό μας.

Αυτήν λοιπόν την σεμνή, την άκακη, την αγνή αυτή κοπέλα, την νεαρά αυτή κόρη, την καταγγέλουν οι ειδωλολάτρες για ασέβεια. Ότι καταφρονεί την θρησκεία των δώδεκα θεών και ότι δημόσια καταγγέλλει και προλέγει την πτώση των ειδώλων. Γι’ αυτό το πράγμα λοιπόν συλλαμβάνεται και οδηγείται στον τότε τοπικόν άρχοντα Πρόβο, διότι οι άλλοι συγκλητικοί και τα λοιπά μαζί με τον αυτοκράτορα Διοκλητιανό έλειπαν. Ο Πρόβος δια να την δελεάσει, της υπενθύμισε βέβαια κατά πρώτον λόγον την ομορφιά και τα νιάτα της, τα πλούτη της τα οποία θα επενέδιδε, και τους τίτλους ευγενείας αν έκαμνε μία δήλωση αρνήσεως της νέας πίστεως, «το απαιτώ». Η Αναστασία τον αποστομώνει βέβαια όπως ήταν φυσικό, και του δίδει την εξής απάντηση, όπως μας την έδωσαν οι παρόντες τότε χριστιανοί, και διατηρήθη μέχρι των ημερών μας.

«Πλούτη δόξα τω Θεώ είχα πολλά αλλά όλα τα σκόρπισα στους φτωχούς.» Σ’ εκείνους τα μοίρασε. Σ’ εκείνους που είχαν ανάγκη. «Τίτλους τιμής και ευγενείας είχα πολλούς αλλά όλους τους αρνήθηκα. Όσο για τα κάλλη του σώματος, για την ομορφιά του προσώπου, για την νεότητά μου, όλα τα χαρίζω στο Χριστό που είναι ο αληθινός Θεός και είμαι έτοιμη να πεθάνω γι’ Αυτόν».

Τις ημάς χωρίσει της αγάπης του Χριστού; Ερωτάει ο Απόστολος Παύλος στην Προς Ρωμαίους επιστολήν, και εκείνη είναι σαν να επαναλαμβάνει τα λόγια του Αποστόλου Παύλου λέγοντας «Ποιος θα με χωρίσει από την αγάπη μου για τον Χριστό άρχοντα Πρόβε; Οι διαλυτικές σου προτάσεις και προσφορές; Οι απειλές σου, η εξορία, ο διωγμός, η διδαχή, τα βασανιστήρια, τα άγρια θηρία, ο θάνατος; Αν τολμάς δοκίμασε. » Αυτή ήταν η απάντησις. «Αν τολμάς δοκίμασε».

Φρίαξε ο Πρόβος, όπως ήταν επόμενο, και αμέσως διατάζει να την μαστιγώσουν και να της ξεσκίσουν στο πρόσωπο, να το κάνουν κομμάτια, όπως και έγινε. Ευθύς αμέσως οι δήμιοι την αρπάζουν και την ξαπλώνουν με την πλάτη πάνω σε αναμμένα κάρβουνα. -Εμείς ούτε το δαχτυλάκι μας με λίγο κερί δεν μπορούμε να αντέξουμε.- Τρυπάνε το παρθενικό της σώμα με σιδερένιες αγκινέλες, κάτι φοβερά μεγάλα τεράστια καρφιά. Της ξεριζώνουν τα δόντια ένα ένα μ’ εκείνες τις τότε τανάλιες. Για να μας βγάλουν και μας κανένα δόντι…Της ξεριζώνουν τα νύχια. Ένα ένα και αυτά, πρώτα των χεριών, και ύστερα των ποδιών. Κατόπιν της ακρωτηριάζουν τα χέρια, της τα κόβουν, το δεξί και το αριστερό, τεμαχίζουν τους αγνούς μαστούς της, και επειδή συνεχώς εκείνη καθ’ όλην την διάρκειαν, που εγένοντο αυτά τα φρικτά βασανιστήρια, εκείνη υμνούσε και δοξολογουσε τον Θεόν… Από μανία λοιπόν, της αρπάζουν, της ανοίγουν το στόμα, και της ξεριζώνουν και τη γλώσσα. Και επειδή ακόμα εκείνη με όσα απέμειναν, πάνω στο σώμα της εξακολουθούσε να δοξάζει όπως θέλετε τον Θεόν, τελικά της κόπτουν την κεφαλή. Ήταν εικοσιεννιά Οκτωβρίου το 270 μ.Χ.

Αυτή την ημέρα την γιορτάζει, και την τιμά η Εκκλησία μας ως Οσιοπαρθενομάρτυρα. Ήταν οσία γιατί έζησε οσιακή ζωή. Υπήρξε όμως και παρθένος κόρη. Και τέλος κατέστη και μάρτυς γιατί υπέστη μαρτυρικό θάνατο και ύστερα από αυτά τα φρικτά βασανιστήρια που ακούσατε.

Η Αγία Αναστασία η Ρωμαία, τιμάται ιδιαιτέρως στη σεβασμία μονή του Οσίου Γρηγορίου του Αγίου Όρους. Διότι σ’ αυτήν φυλάσσεται ως πολύτιμος θησαυρός το δεξί άγιο χέρι της μαζί με το δέρμα, ακέραιο, όπως επίσης η δεξιά και η αριστερά κνήμη. Τα άγια αυτά λείψανα τα οποία συνεχώς ευωδιάζουν και άλλοτε είναι ζεστά, πάντοτε θαυματουργούν σ’ αυτούς εκ των χριστιανών που την επικαλούνται με πίστη.



Εκείνη η Αγία Αναστασία, για την αγάπη του Χριστού τα έδωσε όλα. Και τα νιάτα της, και την ομορφιά της, και τα πλούτη της και τη ζωή της. Εμείς τι δίδουμε; Εσείς και γω τι δίδουμε; Δεν ξέρω απ’ τον εαυτό μου … Κάτι λίγα ψίχουλα και κάτι τόπια. Είμεθα χλιαροί και νερόβραστοι χριστιανοί έως και αδιάφοροι. Γι’ αυτό πολύ λίγα προσφέρουμε στο Χριστό. Γι’ αυτό και δεν ομολογούμε το όνομά Του και το κοσμοσωτήριο έργον Του, ούτε με τα λόγια μας, ούτε με τα έργα μας, με τις πράξεις μας.
Εκείνη ήταν άνθρωπος της προσευχής, της εγκρατείας στη γλώσσα, της ψυχοσωματικής αγνότητος, της πολλαπλής φιλανθρωπίας, ελεημοσύνης, και συμπαραστάσεως προς τους πάσχοντας και ιδίως στα ορφανά. Εμείς απέναντί της πώς στεκόμεθα; Πώς είμεθα; Εγώ προσωπικά ένα τίποτα. Ο τρόπος της παρρησίας της, το θάρρος της, και η καταπληκτική ομολογία της, και τέλος η αξιοθαύμαστη αντοχή της στα τόσα φρικτά βασανιστήρια, μέχρι τον μαρτυρικό αποκεφαλισμό της, καταμαρτυρούν ότι είχε μαζί της την παντοδύναμο Θεία Χάρη. Αλλά η πίστις της προς τον Χριστόν, ήταν μεγάλη, ζωντανή και τελεία. Όπως και η αγάπη της προς Αυτόν ήταν αληθινή, φλογερή και ενεργουμένη.

Το παράδειγμα της ζωής της ασφαλώς πρέπει να μας γίνει δείκτης και οδηγός στη δική μας καθημερινή πορεία, καλλιεργώντας και αυξάνοντας και μεις την πίστη μας προς τον Χριστό. Χωρίς αυτήν την αληθινή πίστη, δεν θα μπορέσουμε να ομολογήσουμε τον Χριστόν ως Θεόν και Σωτήρα του κόσμου, και τούτον Εσταυρωμένον. Και χωρίς έργα πίστεως, υπακοής στο θέλημα του Αγίου Θεού, πώς εμείς θα διδάξουμε τα παιδιά μας και τα εγγόνια μας; Πώς θα φυτέψουμε στην καρδιά τους το καλό μας παράδειγμα, το συνετό μας παράδειγμα, το παράδειγμα της προσευχής, της υπομονής, της αγιασμένης ζωής, όταν αυτό το παράδειγμα δεν το έχουμε; Η ζωντανή πίστις γίνεται φως αληθινό και οδηγεί πάντας ημάς εις πάσαν την αλήθειαν. Άρα πίστις και αλήθεια είναι ο Χριστός, όπως μας αποκαλύπτεται μέσα Του απ’ το θείο λόγο, όπως μας αποκαλύπτεται στο Τετραυάγγελο, -τα τέσσερα Ευαγγέλια-, μέσα στην Καινή Διαθήκη, μέσα στην Αγία Γραφή, στα συναξάρια και στους βίους των Αγίων. Στα σκηνώματα των Αγίων, και στην παρουσία των αφθάρτων τους λειψάνων. Μας αποκαλύπτεται ο Θεός και η αλήθεια του Θεού, και η πίστις του Θεού μέσα στα Άγια Μυστήρια. Σήμερα μας αποκαλύφθηκε και πάλι στη Θεία Λειτουργία, πάνω δω στην Αγία Τράπεζα, και στο Άγιον Ποτήριο. Όπως μας αποκαλύπτεται, και σε ολόκληρη τη ζωή της Εκκλησίας.


Αλλά όπου η πίστις, εκεί και το θαύμα. Όπου η πίστις, εκεί και η ομολογία και το μαρτύριο και ο καρπός της σωτηρίας. Εσείς; Μπορεί να την έχετε αυτήν την πίστη, και το εύχομαι να την έχετε, ζωντανή και δυνατή, πίστη με έργα πίστεως. Πίστη με έργα μετανοίας. Πίστη με ζωντανό παράδειγμα. Πίστη που σώζει και θαυματουργεί. Η πίστις… αλλά όπου η πίστις εκεί και το θαύμα, όπου η πίστις εκεί και η ομολογία και το μαρτύριον, και ο καρπός της σωτηρίας.

Εσείς μπορεί να την έχετε αυτήν την πίστη και το εύχομαι να την έχετε, ζωντανή και δυνατή, πίστη με έργα πίστεως. Πίστη με έργα μετανοίας. Πίστη με ζωντανό παράδειγμα. Πίστη που σώζει και θαυματουργεί.

«Η πίστις σέσωκέ σε», απαντά ο Κύριος σε κάθε θεραπεία, που καθημερινά πραγματοποιούσε στις περιοδείες που έκαμε σε πόλεις και χωριά. «Ειδών την πίστιν αυτών», είπε στον παραλυτικόν, άρα δε μετρά μόνον η πίστις των ασθενούντων, αλλά και η πίστις των οικείων, των γονέων, των αδελφών, των συγγενών, των φίλων, μιας ομάδας προσευχομένων, ενός καλού ιερέως σε μια ενορία, ενός μοναχού, ενός ασκητού και τόσων άλλων, γι’ αυτό και αλλού ο ίδιος ο Χριστός βεβαιώνει «κατά την πίστη σου γεννηθήτω».

Εάν έχεις χριστιανέ μου, λέγει πάλι ο Χριστός, πίστιν ως κόκκον σινάπεως, θα κάμεις τα πιο μεγάλα θαύματα. Θα πατείς επάνω όφεων και σκορπίων και επί πάσαν δύναμιν του εχθρού. Δηλαδή θα εξευτελίζεις τα δαιμόνια, θα ξεριζώνεις τα πάθη, θα ανασταίνεις πεθαμένες από την αμαρτία ψυχές. Θα κατεβάζεις αγγέλους και αγίους, για να κάνουν τέρατα και σημεία, θα σώζεις το παιδί σου, αλλά και το παιδί του πλησίον σου από την καταστροφή, θα δέχεσαι θείον φωτισμόν, και τέλος θα προοδεύεις σε όλη την κλίμακα των αρετών.

Ιδού τα θαύματα της πίστεως.

Όσοι πιστοί χριστιανοί μετά πίστεως προσέλθετε στο μυστήριον της Εκκλησίας και της σωτηρίας,

Αμήν

http://agia-varvara.blogspot.com

Συναξαριστής 30 Οκτωβρίου: Άγιοι Αστέριος, Κλαύδιος, Νέων και Νεονίλλη τα αδέλφια

"Οι βουλόμενοι πλουτείν εμπίπτουσιν εις πειρασμόν και παγίδα και επιθυμίας πολλάς ανοήτους και βλαβεράς, αίτινες βυθίζουσι τους ανθρώπους εις όλεθρον και απώλειαν". Δηλαδή, εκείνοι που θέλουν να μαζεύουν πλούτον πέφτουν σε πειρασμό και παγίδα και σε πολλές ανόητες και βλαβερές επιθυμίες, που βυθίζουν τους ανθρώπους στην καταστροφή και την απώλεια. Είναι λόγια της θείας Γραφής με το στόμα του Αποστόλου παύλου, λόγια με αιώνιο κύρος. Οι τέσσερις αδελφοί και άγιοι Μάρτυρες Κλαύδιος, Αστέριος, Νέων και Νεονίλλα, των οποίων η Εκκλησία σήμερα τιμά την μνήμη, εμαρτύρησαν βέβαια για την χριστιανική τους πίστη, μα η αρχική αιτία, για την οποία κατηγορήθηκαν για χριστιανοί, ήταν η μεγάλη πατρική τους περιουσία. Η μητρυιά τους, μετά τον θάνατο του πατέρα τους, για να σφετερισθή την περιουσία, κατάγγειλε τους τέσσερις αδελφούς. Πραγματικά λοιπόν "ρίζα πάντων των κακών έστιν η φιλαργυρία".


Βιογραφία
Οι Άγιοι αυτοί ήταν από την πόλη των Λαράνδων, το γένος Ίσαυροι και αδέλφια κατά σάρκα, στα χρόνια του Διοκλητιανού και Λυσίου ηγεμόνος της Κιλικίας (περί το 288 μ.Χ.).

Όταν πέθανε ο πατέρας τους, έπεσαν στα νύχια της κακιάς μητριάς τους, που ήθελε να αρπάξει την περιουσία που τους άφησε ο πατέρας τους. Τα τέσσερα αδέλφια δεν επέτρεψαν στη μητριά τους να οικειοποιηθεί την περιουσία τους, αντίθετα όμως, με κάθε προθυμία βοηθούσαν με τα χρήματα αυτά τους φτωχούς. Τότε η μέγαιρα μητριά, για να εκδικηθεί τα τέσσερα αδέλφια, τα κατάγγειλε στον ηγεμόνα της Κιλικίας Λυσία, ότι ήταν χριστιανοί. Αμέσως συνελήφθησαν και βασανίστηκαν σκληρά. Αλλά το φρόνημά τους δεν άλλαξε. Τότε αποκεφαλίστηκαν και οι τέσσερις, τα δε σώματά τους ρίχτηκαν στα φαράγγια για να τα φάνε τα όρνεα. Αλλά η ψυχή τους πέταξε ένδοξη μπροστά στον θρόνο του Θεού, περιμένοντας τη μεγάλη ήμερα της μισθαποδοσίας.


http://www.imkifissias.gr/
http://www.saint.gr

.

Παρασκευή 29 Οκτωβρίου 2010

Η ΣΥΓΧΩΡΗΤΙΚΗ ΕΥΧΗ ......Γεροντας Παισιος


«Για να µη µου διαβάση ευχή ο πνευµατικός, άρα δεν µε συγχωράει ο Θεός», σκέφθηκε και πήγαινε για αυτοκτονία. «Να πας, του λέω, στον πνευµατικό να σου διαβάση ευχή. Και αν δεν σου διαβάση αυτός, να πας σε άλλον πνευµατικό».



Μερικοί πνευµατικοί έχουν ένα τυπικό: Όταν δεν επιτρέπεται ο εξοµολογούµενος να
κοινωνήση, δεν του διαβάζουν συγχωρητική ευχή. Υπάρχουν και άλλοι που λένε:
«Είναι η γραµµή µας να µη διαβάζουµε πάντοτε συγχωρητική ευχή». Αυτό είναι κάτι
σαν προτεσταντικό… Ήρθε ένα παιδί στο Καλύβι που είχε µερικές πτώσεις. Πήγε, εξοµολογήθηκε, αλλά δεν του διάβασε συγχωρητική ευχή ο πνευµατικός. Το καηµένο, το έπιασε απελπισία. «Για να µη µου διαβάση ευχή ο πνευµατικός, άρα δεν µε συγχωράει ο Θεός», σκέφθηκε και πήγαινε για αυτοκτονία. «Να πας, του λέω, στον πνευµατικό να σου διαβάση ευχή. Και αν δεν σου διαβάση αυτός, να πας σε άλλον πνευµατικό».

Χωρίς συγχωρητική ευχή θα έχη συνέχεια πτώσεις ο άνθρωπος, γιατί δεν χάνει ο διάβολος τα δικαιώµατα. Πώς να παλέψη ο άνθρωπος, αφού ο διάβολος έχει ακόµη δικαιώµατα; ∆εν είναι ελευθερωµένος· δέχεται δαιµονικές επιδράσεις. Ενώ µε την συγχωρητική ευχή κόβονται οι επιδράσεις, γίνεται ανακατάληψη του εδάφους, οπότε ο καηµένος βοηθιέται και µπορεί να παλέψη, να αγωνισθή, για να απαλλαγή από τα πάθη.

http://sapfiros.blogspot.com

Η αλήθεια, όταν χρησιμοποιείται χωρίς διάκριση, μπορεί να κάνει έγκλημα...... π.Παϊσιος


Ο κόσμος πάει άσχημα σήμερα, γιατί όλοι λένε μεγάλες « αλήθειες » ,που δεν ανταποκρίνονται όμως στην πραγματικότητα. Τα γλυκά λόγια και οι μεγάλες αλήθειες έχουν αξία ,όταν βγαίνουν από αληθινά στόματα ,και πιάνουν τόπο μόνο στους καλοπροαίρετους ανθρώπους και σε εκείνους που έχουν καθαρό νου.

- Γέροντα, υπάρχει ειλικρίνεια κοσμική και ειλικρίνεια πνευματική;

- Ναι βέβαια. Η κοσμική ειλικρίνεια έχει αδιακρισία.

- Μιλάει δηλαδή κανείς ευκαίρως - ακαίρως

- Εκτός από αυτό. Η αλήθεια είναι αλήθεια. Αλλά, αν πης καμμιά φορά την αλήθεια χωρίς διάκριση ,αυτό δεν είναι αλήθεια. Π.χ. είναι αλήθεια ότι ο τάδε είναι βλαμμένος. Αν πας όμως να το πης αυτό ,δεν ωφελείς. Ή άλλος λέει: « Για να είμαι ειλικρινής, θα πάω να αμαρτήσω στην πλατεία » . Αυτό δεν είναι ειλικρίνεια. Όποιος έχει πολλή διάκριση ,έχει αρχοντική αγάπη ,θυσία και ταπείνωση ,και την πικρή ακόμη αλήθεια την λέει με πολλή απλότητα και την γλυκαίνει με την καλωσύνη του ,με αποτέλεσμα να ωφελή πιο θετικά από τα γλυκά λόγια, όπως τα πικρά φάρμακα ωφελούν περισσότερο από τα γλυκά σιρόπια.

Η αλήθεια, όταν χρησιμοποιήται χωρίς διάκριση, μπορεί να κάνει έγκλημα. Μερικοί ενεργούν εν ονόματι της αλήθειας και εγκληματούν.

Όταν κανείς έχη ειλικρίνεια χωρίς διάκριση, μπορεί να κάνη διπλό κακό. Πρώτα στον εαυτό του και ύστερα στους άλλους, γιατί αυτή η ειλικρίνεια δεν έχει σπλάχνα.

Όποιος θέλει να είναι πράγματι ειλικρινής , ας ξεκινήση να είναι ειλικρινής πρώτα με τον εαυτό του, γιατί από εκεί ξεκινάει η πνευματική ειλικρίνεια. Όταν κανείς δεν είναι ειλικρινής με τον εαυτό του, κοροϊδεύει και αδικεί τουλάχιστον μόνον τον εαυτό του.



Όταν όμως συμπεριφέρεται χωρίς ειλικρίνεια προς τους άλλους, αμαρτάνει θανάσιμα, γιατί κοροϊδεύει τους άλλους.

- Μπορεί , Γέροντα, να κινήται κανείς έτσι από απλότητα;

- Τι απλότητα! Που την βρήκες σε ένα τέτοιο άνθρωπο την απλότητα! Αν είναι παιδάκι , θα έχη απλότητα . Αν είναι Άγιος ,θα έχη απλότητα. Αν είναι μεγάλος και δεν είναι καθυστερημένος στο μυαλό και κινήται έτσι, θα είναι διάβολος.

- Και πώς αισθάνεται αυτός;

- Κόλαση σωστή. Ο ένας πειρασμός διαδέχεται τον άλλο. Συνέχεια πειρασμοί.

- Γέροντα, δεν πρέπει όμως να φέρεται κανείς με ευθύτητα;

- Η ευθύτητα ,έτσι όπως την χρησιμοποιούν πολλοί, έχει ένα νομικό πνεύμα. « Είμαι ευθύς, λένε, " κηρύττω επί των δωμάτων " » και κάνουν τον άλλον ρεζίλι, αλλά τελικά γίνονται οι ίδιοι ρεζίλι.

http://1myblog.pblogs.gr

Καλημέρα!


Καλημέρα, να έχετε μια δημιουργική ημέρα!

.

Συναξαριστής 29 Οκτωβρίου: Αγία Μελιτίνη

Πριν από την πτώση τους, οι Πρωτόπλαστοι ήσαν γυμνοί στον Παράδεισο "και ουκ ησχύνοντο". Μετά την παρακοή και την πτώση, ανοίχθηκαν τα μάτια τους και κατάλαβαν πως ήσαν γυμνοί. Τότε "έρραψαν φύλλα συκής και εποίησαν εαυτοίς περιζώματα". Μετά την ετυμηγορία του κατά των Πρωτοπλάστων, "εποίησε Κύριος ο Θεός τω Αδάμ και τη γυναικί αυτού χιτώνας δερματίνους και ενέδυσεν αυτούς". Από τότε, όσο περισσότερο γυμνώνεται ο άνθρωπος, τόσο περισσότερο δείχνει πως του λείπει η ντροπή. Σε παλαιότερη εποχή, που οι άνθρωποι δεν γυμνώνονταν μόνοι τους, για να πομπέψουν κάποιον, τον γύμνωναν και τον εξέθεταν σε κοινή θέα. Γυμνός υψώθηκε στο Σταυρό ο Σωτήρας του κόσμου και γυμνή υποχρεώθηκε να σταθή εμπρός στα μάτια του όχλου και η αγία Μελιτινή, της οποίας την μνήμη γιορτάζει σήμερα η Εκκλησία. Γυμνώθηκαν οι Άγιοι για καταισχύνη από τους ανθρώπους, κι ενδύθηκαν από τον Θεό με τιμή και δόξα.


Βιογραφία
Η Αγία Μελιτίνη κατηγορήθηκε ως Χριστιανή και οδηγήθηκε στον τοπικό άρχοντα όπου ομολόγησε την πίστη της στο Χριστό. Ο άρχοντας εξοργίστηκε και πρόσταξε να τη χτυπήσουν βάναυσα στο πρόσωπο. Στη συνέχεια τη γύμνωσαν και την οδήγησαν στο δικαστήριο, όπου την ανέκριναν πολλές ώρες. Μετά από την ανάκριση υποβλήθηκε σε πολλά βασανιστήρια. Τελικά υποβλήθηκε στην τιμωρία του αποκεφαλισμού. Έτσι η Αγία μάρτυρας Μελιτίνη τελείωσε και έλαβε από τον Κύριο το άφθαρτο στέφανο του μαρτυρίου.


http://www.imkifissias.gr/
http://www.saint.gr/


.

Πέμπτη 28 Οκτωβρίου 2010

Το μήνυμα της 28ης Οκτωβρίου........

Γονατίζουμε μόνο μπροστά στο Θεό και στους νεκρούς μας.
Για να αντέχουμε να στεκόμαστε όρθιοι μπροστά στους τυράννους.....Misha


η σημερινη μερα ας μας θυμησει και το μικρο ή μεγαλο φασιστα που εχει ο καθενας μας μεσα του και ας προσπαθησουμε να τον περιορισουμε αν δεν μπορουμε να τον νικησουμε.....καλη αρχη!!! Ahdoni



Καλημέρα!


Καλημέρα, Χρόνια Πολλά!

.

Συναξαριστής 28 Οκτωβρίου: Αγία Σκέπη της Υπεραγίας Θεοτόκου εν Βλαχερνώ και επέτειος του «ΟΧΙ»


Αγία Σκέπη της Υπεραγίας Θεοτόκου εν Βλαχερνώ 
και επέτειος του «ΟΧΙ»

Σκέπη σου, Ἁγνή, σκέπεις καὶ περιθάλπεις
Τοὺς πίστει ἀφορῶντας πρὸς σέ, Παρθένε.
Μητρὸς Θεοῖο Σκέπη Ἑλλάδα θειόφρονα καλύπτει.



Πόθος των ανθρώπων βαθύτατος είναι η ειρήνη. Γι' αυτό ο Κύριος εμακάρισε τους ειρηνοποιούς, εχαιρέτιζε τους μαθητάς του με το "ειρήνη υμίν" και η Εκκλησία δέεται στη θεία Λειτουργία "υπερ της ειρήνης του σύμπαντος κόσμου"

Ο πόλεμος δεν μπορεί να δικαιωθή, παρά σαν εκδήλωση βαρβαρότητος και σαν αποτέλεσμα της αμαρτίας. Γι' αυτο πάλι η Εκκλησία δέεται να υποτάξη ο Θεός στους ευσεβείς βασιλείς "πάντα τα βάρβαρα έθνη, τα τους πολέμους θέλοντα". Είναι η μόνη περίπτωση που βρίσκει δικαίωση ο πόλεμος, μόνο δηλαδή σαν άμυνα των λαών να διατηρήσουν την ελευθερία τους απέναντι σε βαρβάρους κατακτητάς, που δυστυχώς ακόμη υπάρχουν πολλοί στη γη, εκείνοι που ξεκινούν να υποτάξουν τον κόσμο με τη φωτιά και το σίδηρο. 

Η σημερινή ημέρα, για μας τους Έλληνες, είναι εθνική μα και θρησκευτική γιορτή, σαν επέτειος ηρωϊκής άμυνας, "υπό την σκέπην" της Παναγίας, ενός ελευθέρου λαού εναντίον της βαρβαρότητος.


Βιογραφία
Η Αγία Σκέπη της Υπεραγίας Θεοτόκου εν Βλαχερνώ εορτάζει την 1η Οκτωβρίου όπου και το βιογραφικό σημείωμα. Η Εκκλησία της Ελλάδος όμως, την έχει μεταθέσει στις 28 Οκτωβρίου, όπου η Ελλάδα γιορτάζει το μεγάλο γεγονός της διασώσεως και απελευθερώσεως της από τον Ιταλογερμανικό ζυγό. Την Ακολουθία που ψάλλεται αυτή την ημέρα την έγραψε ο Αγιορείτης Μοναχός Γεράσιμος Μικραγιαννανίτης και εγκρίθηκε από την Ιερά Σύνοδο της Εκκλησίας της Ελλάδος στις 21 Οκτωβρίου 1952 μ.Χ. όπου και αποφασίστηκε ο συνεορτασμός της εορτής της Αγίας Σκέπης και της Εθνικής επετείου του «ΟΧΙ» (Συνοδικές Εγκύκλιοι, Τόμος Β', Αθήνα 1956, σελ. 649).



.

Τετάρτη 27 Οκτωβρίου 2010

Καλημέρα!


Καλημέρα!

.

Συναξαριστής 27 Οκτωβρίου: Άγιος Νέστωρ


Άγιος Νέστωρ

Η Εκκλησία σήμερα γιορτάζει την μνήμη του αγίου Νέστορος, του νέου εκείνου της Θεσσαλονίκης, που ενίκησε τον υβριστή και βλάσφημο Λυαίο με την ενθάρρυνση και προσευχή του αγίου Δημητρίου. Η μονομαχία του αγίου Νέστορος με τον γίγαντα Λυαίο μοιάζει πολύ με την μονομαχία του Δαβίδ και του Γολιάθ. Έτσι και τότε· ο Γολιάθ καυχόταν κι απειλούσε γη και ουρανό κι ο ποιμενόπαις Δαβίδ τον έρριξε κάτω με μια σφενδόνα. Το ίδιο και τώρα· ο Λυαίος, υπεροπτικός κι αγέρωχος, προκαλούσε και φοβέριζε όλο τον κόσμο κι ο Νέστωρ τον νίκησε με το σημείο του Σταυρού, με τον οποίο τον σφράγισε ο άγιος Δημήτριος και με την βεβαίωση που του έδωκε, λέγοντας· "Και τον Λυαίο θα νικήσης και για τον Χριστό θα μαρτυρήσης". Μεγάλα θαύματα κάνει ο Θεός δια μέσου των Αγίων και δείχνει την δύναμή του στον κόσμο, καθώς ακριβώς λέει ο Ψαλμός· "Θαυμαστός ο Θεός εν τοις Αγίοις αυτού".


Βιογραφία
Ο Νέστορας ήταν πολύ νέος στην ηλικία, ωραίος στην όψη και γνώριμος του Αγίου και ενδόξου Δημητρίου.

Ο Νέστορας, λοιπόν, βλέποντας ότι ο αυτοκράτωρ Διοκλητιανός χαιρόταν για τις νίκες κάποιου σωματώδους βαρβάρου, ονομαζόμενου Λυαίου, μίσησε την υπερηφάνεια του. Βλέποντας όμως και τα θαύματα του Αγίου Δημητρίου, πήρε θάρρος. Πήγε λοιπόν στη φυλακή, όπου ήταν κλεισμένος ο Μεγαλομάρτυρας, και έπεσε στα πόδια του. Δούλε του Θεού Δημήτριε, είπε, εγώ είμαι πρόθυμος να μονομαχήσω με το Λυαίο, γι' αυτό προσευχήσου για μένα στο όνομα του Χριστού. Ο Άγιος, αφού τον σφράγισε με το σημείο του τιμίου Σταυρού, του είπε ότι και το Λυαίο θα νικήσει και για το Χριστό θα μαρτυρήσει. Τότε, λοιπόν, ο Νέστορας μπήκε στο στάδιο χωρίς φόβο και ανεφώνησε: «Θεὲ τοῦ Δημητρίου, βοήθει μοί». Και αφού πολέμησε με το Λυαίο, του κατάφερε δυνατό χτύπημα με το μαχαίρι του στην καρδιά και τον θανάτωσε.

Εξοργισμένος τότε ο Διοκλητιανός, διέταξε και σκότωσαν με λόγχη το Νέστορα, αλλά και το Δημήτριο. Έτσι, μ' αυτή του την ενέργεια ο Νέστορας δίδαξε ότι σε κάθε ανθρώπινη πρόκληση πρέπει να αναφωνούμε: «Κύριος ἐμοὶ βοηθός, καὶ οὐ φοβηθήσομαι τί ποιήσει μοι ἄνθρωπος;» (Ψαλμός νε' 5). Ο Κύριος είναι βοηθός μου και δε θα φοβηθώ. Τι θα μου κάνει οποιοσδήποτε άνθρωπος;



.

Τρίτη 26 Οκτωβρίου 2010

ΤΟ ΕΓΚΩΜΙΟ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΓΡΗΓΟΡΙΟΥ ΤΟΥ ΠΑΛΑΜΑ ΣΤΟΝ ΑΓΙΟ ΔΗΜΗΤΡΙΟ ΤΟΝ ΜΥΡΟΒΛΥΤΗ......



Αρχιμ. Εφραίμ Ξηροποταμηνού


«Εμοί δε λίαν ετιμήθησαν οι φίλοι σου ο Θεός, λίαν εκραταιώθησαν αι αρχαί αυτών».

Με αυτόν τον στίχον του Δαβίδ αρχίζει ο εν Αγίοις Πατήρ ημών Γρηγόριος ο Παλαμάς το εγκώμιό του στον Μυροβλύτη άγιο, που σαν Μεγαλομάρτυς ανήκει και αυτός στις «αρχές», δηλαδή στην ηγεσία των Αγίων και Φίλων του Θεού.

«Εγώ με πολλή τιμή περιβάλλω τους φίλους σου, Θεέ μου, μεγάλη εξουσία και παρρησία έχουν εκείνοι που προεξάρχουν μεταξύ τους», θα λέγαμε κι εμείς σήμερα, δίνοντας όμως στα ίδια αυτά λόγια του Προφητάνακτος πολύ πιο ευρύ περιεχόμενο. Διότι για μάς Φίλοι του Θεού είναι και οι δύο Άγιοι, και ο εγκωμιάζων και ο εγκωμιαζόμενος, αλλά ακόμη και οι φίλοι των Φίλων του Θεού, ο φιλάγιος και Παναγιώτατος Ποιμενάρχης κύριος Παντελεήμων με το ευλαβές του ποίμνιο, που με τον θείο ζήλο τους για την τιμή και τον έπαινο των όντως μεγάλων Αγίων της Αποστολικής Μητροπόλεως δεν παύουν από του να επισύρουν άθελα επάνω τους τον δίκαιο έπαινο και την αγάπη της στρατευόμενης αλλά και της θριαμβευούσης Εκκλησίας του Χριστού.

Ο λόγος του Αγίου Γρηγορίου του Παλαμά, τον οποίο πρέπει σήμερα να παρουσιάσουμε ανταποκρινόμενοι σε τιμητική πρόσκληση του Παναγιωτάτου, πρέπει, σύμφωνα με εσωτερικά τεκμήρια, να εκφωνήθηκε από τον Άγιο σε ένα από τα έτη της αρχιερατείας του στη Θεσσαλονίκη, κατά την ημέρα της εορτής του Αγίου Δημητρίου και μάλιστα μετά το Ευαγγέλιο της πανηγυρικής Θείας Λειτουργίας μέσα στον πάνσεπτο τούτο ναό, και αποτελεί άριστο δείγμα του εορταστικού εγκωμιαστικού λόγου, στο οποίο ανήκει.

«Ο μεν πόθος μάς παρακινεί να μιλήσουμε ανάλογα με τη δύναμή μας, και η περίσταση απαιτεί τον επίκαιρο λόγο, και το οφειλόμενο χρέος βιάζοντας μας δεν μάς αφήνει να θαυμάσουμε άνευ λόγων το υπέρ λόγον μεγαλείο του Μάρτυρος», λέγει κάπου στην αρχή του λόγου του ο Άγιος.

Η μακρά παράδοσις του εορτασμού της μνήμης του Αγίου Δημητρίου στην Θεσσαλονίκη φαίνεται ότι είχε δημιουργήσει ένα ιδιαίτερο τυπικό, το οποίο εγνώριζε καλά ο Άγιος Γρηγόριος, μια και είχε ζήσει αρκετό διάστημα σ' αυτήν, ακόμη και πριν αρχιερατεύσει. Αυτό το τυπικό φαίνεται ότι καθόριζε το περιεχόμενο της ομιλίας του, και αυτό τον κάνει να αισθάνεται λίγο περιορισμένος.

Θα ήθελε ίσως, παίρνοντας μόνον αφορμή από τον Μάρτυρα, να επιμείνει σε πνευματικά θέματα, όμως είναι υποχρεωμένος να αναφέρει, όπως κάθε χρόνο, τα απαραίτητα, μα πασίγνωστα πια μαρτυρολογικά στοιχεία, πράγμα που τον κάνει να σκεφθεί λίγο και την δυνατότητα της σιωπής.

Τελικά όμως, όπως φαίνεται στην συνέχεια, καταφέρνει να τα συγκεράσει όλα, και αγιολογία και ηθική διδασκαλία και θεολογία και ρητορεία και ερμηνευτική, σε έναν αριστοτεχνικό εγκωμιαστικό λόγο, απόλυτα ισορροπημένο και απαλλαγμένο από το πολύ σύνηθες σε τέτοια έργα στοιχείο της υπερβολής.

Θα ήταν μάταιο, νομίζουμε, μέσα στα πλαίσια μιας σύντομης ομιλίας να επιχειρήσουμε να παρουσιάσουμε έστω και εν περιλήψει ολόκληρο τον ειρμό και το περιεχόμενο του λόγου. Όσο για λογοτεχνική ανάλυση και αξιολόγηση, που οπωσδήποτε ξεφεύγει τις δυνατότητες μας, αρκούμεθα να εκφράσουμε ευλαβικά το θαυμασμό μας για τα «κάλλη του φθέγματος» του θείου Γρηγορίου του Παλαμά που του προσετέθησαν από τη θεία Πρόνοια, για να διατυπώσει επάξια «τα βάθη του Πνεύματος» που «εξεζήτησε» και αυτός, όπως ακριβώς και ο συνώνυμος του Θεολόγος. Ας μάς επιτραπεί λοιπόν να μεταφέρουμε κατ' εκλογήν ορισμένες μόνο από τις βασικές τοποθετήσεις του λόγου παρατρέχοντας τα πάμπολλα ευρήματα και τούς βιβλικούς παραλληλισμούς, που ίσως μόνο μια δόκιμη μετάφραση θα μπορούσε να αποδώσει.

Ήδη εκ προοιμίων, αλλά και πολύ συχνά στη μετέπειτα ροή του λόγου, ο Άγιος Γρηγόριος επιμένει στα πολλαπλά χαρίσματα της αγιότητος του Δημητρίου. Η μετά ευχαριστίας αποστέρηση της κατά κόσμον ευτυχίας και δόξης τον κατατάσσουν μεταξύ των δικαίων, με τους οποίους όμως συγκρινόμενος —και μάλιστα με τον Ιώβ— βρίσκεται πολύ ανώτερος. Αξιώθηκε και προφητικής χάριτος, όπως φαίνεται από τους λόγους του προς το Νέστορα, που ευλαβικά μάς διέσωσε η παράδοση: «Και τον Λυαίον νικήσεις και υπέρ Χριστού μαρτυρήσεις». Η προ του μαρτυρίου Ιεραποστολική του δράσις στη Θεσσαλονίκη από την επίσημη μάλιστα θέση του υπάτου, αλλά και η μετά θάνατον δια των θαυμάτων του Αγίου μεταστροφή ολοκλήρου της πόλεως στο Χριστιανισμό είναι μάρτυρες της αποστολικής χάριτος και αξίας που του εδόθη. Η παρθενία του και η άμεμπτη προ του μαρτυρίου ζωή του τον κατατάσσουν αυτοδικαίως και στις τάξεις των όσιων. Η «σπουδή της σοφίας» και «η περί λόγους παιδεία», που τον κοσμούσαν σαν ανώτατο αξιωματούχο του κράτους, του δίδουν το χρίσμα του διδασκάλου. Μάλιστα στον «ωρατίωνα», τον κοντό εκείνο αγορευτικό μανδύα που φορούσαν στους ώμους οι Ρωμαίοι αξιωματούχοι, και στον υπατικό δακτύλιο του, που μετά το μαρτύριό του άρχισαν να θαυματουργούν στα χέρια του Λούπου, ο Γρηγόριος δεν κρύβει πώς βλέπει κάποιο συμβολισμό της «μυστικώς δεδομένης διδασκαλικής αξίας και προεδρίας». Μόνη η ορατή Ιεροσύνη του λείπει φαίνεται να υπονοεί η φράση: «...μόνος ή πάνυ μετ' ολίγων τα πάντα τελεί». Ιδιαίτερα στο θέμα της παρθενίας του Αγίου Δημητρίου επανέρχεται πολλές φορές ο παρθένος και μοναχός Παλαμάς, το ειδικό όμως αυτό θέμα έχει έξαντλήσει ολόκληρο συνέδριο που διοργανώθηκε μέσα στον Ιερό τούτο χώρο.



Με τη σειρά μας θα λέγαμε πως η συνάντηση αυτή όλων των γνωρισμάτων της αγιότητος σε ένα και το αυτό πρόσωπο είναι χαρακτηριστικό όλων των άλλων Αγίων της Εκκλησίας μας. Και για να μην πάμε πολύ μακριά, ο βίος του ίδιου του μεγάλου Παλαμά, τον αποδεικνύει όχι μόνον όσιο και διδάσκαλο και Ιεράρχη, αλλά και προφήτη και απόστολο και μάρτυρα τη προαιρέσει. επαληθεύεται και πάλι το ότι μόνον ένας μεγάλος μπορεί να καταλάβει και παινέσει επάξια έναν μεγάλο.

Ένα άλλο κεντρικό σημείο του λόγου είναι ο παραλληλισμός του Αγίου Δημητρίου με τον Χριστό, η επισήμανση δηλαδή στο πρόσωπο του Μεγαλομάρτυρος ενός «τύπου Χριστού μετά Χριστόν», αν είναι δυνατόν να λεχθεί κάτι τέτοιο. Το στοιχείο αυτό δεν είναι κάτι καινούριο. Βέβαια για κάθε άγιο ισχύει το του Αποστόλου Παύλου: «Ζω δε ουκέτι εγώ, ζη δε εν εμοί Χριστός». Στον Άγιο Δημήτριο όμως όλα τα βιογραφικά στοιχεία με αφορμή και αφετηρία τη λόγχευση της πλευράς συντείνουν σε μία όχι μόνο μυστική, αλλά και εξωτερική εξεικόνιση του Χριστού στο πρόσωπό του: Το νεανικό της ηλικίας, η παρθενία, η διδασκαλική δράση που επιστεγάζεται από το εκούσιο μαρτύριο, η τετρωμένη πλευρά που γίνεται πηγή μύρου και ιάσεων, ο εξιλαστικός χαρακτήρας που παίρνει το μαρτύριο του Αγίου υπέρ μιας ολοκλήρου πόλεως είναι στοιχεία που πολύ νωρίς επεσημάνθησαν και ίσως πήραν τις ανάλογες λατρευτικές προεκτάσεις, ενώ μεταγενέστερα επί του αγίου Συμεών αποκρυσταλλώνονται πλέον λειτουργικά και υμνογραφικά σε ακολουθίες και ύμνους σαν αυτούς που ακούγονται ιδιαίτερα κατά τους όρθρους όλης αυτής της εβδομάδος μέσα στον εφέστιο τούτο του Μεγαλομάρτυρος .

Ειδικά, ο Άγιος Γρηγόριος, εκτός από την εφαρμογή ορισμένων χριστολογικών χωρίων και τύπων της Παλαιάς Διαθήκης που κάνει στον Άγιο Δημήτριο, αναφερόμενος και στην πολλαπλή λόγχευση της πλευράς του, την θεωρεί αναπλήρωση των «υστερημάτων των θλίψεων του Χριστού» κατά τον Απόστολο Παύλο, η οποία γίνεται από τους Αγίους υπέρ του Σώματος Του που είναι η Εκκλησία.

«Τελειωθείς εν ολίγω επλήρωσε χρόνους μακρούς». Τα ελάχιστα βιογραφικά στοιχεία του μάρτυρος και το σύντομο μαρτύριό του θέτουν πάντοτε σε δοκιμασία την φιλοπράγμονα διάθεση των περί τα συναξαριακά ενασχολούμενων ευλαβών, όπως ακριβώς και εκείνου του Αγιορείτη ασκητή Βιταλίου, που αναφέρεται στις διηγήσεις των θαυμάτων του Αγίου. Να η απορία του, όπως την συνοψίζει ο αφηγητής του θαύματος Σταυράκιος: «Αφού τόσο σύντομος ήταν ο μαρτυρικός αγώνας του και ακαριαίο το μαρτύριό του και μόνη η πλευρά του επλήγη, τι ήταν αυτό που του προεξένησε την τόση αφθονία των μύρων;» Υπάρχουν πολλοί μάρτυρες που και περισσότερα και δριμύτερα και πιο μακροχρόνια βάσανα υπέμειναν και παρθένοι ήσαν και ίσως να ετελειώθησαν και με λόγχευση της πλευράς κατά μίμησιν του Χριστού. Τι είναι εκείνο που ανέδειξε μεγαλομάρτυρα και οικουμενικό θαυματουργό τον Δημήτριο;

«Επί τω Δημητρίω ακραιφνώς τα πάντα συνέδραμον» σπεύδει να απαντήσει ο ρητορικότατος Σταυράκιος, προτού διηγηθεί το σχετικό θαύμα που έπεισε τελικά στην πράξη τον Βιτάλιο. Στο σημείο αυτό ο θείος Γρηγόριος αισθάνεται ότι έχει να πει περισσότερα. Και εδώ μόνος αυτός μπορεί να καταλάβει και να ερμηνεύσει τον Μάρτυρα βάσει της δικής του εμπειρίας. Να λοιπόν πώς εξηγεί αυτός εκείνο το «ακραιφνώς» του Σταυρακίου: «Γιατί ούτε στο νου του, λέγει, δεν καταδέχθηκε ποτέ να βάλει (ο Άγιος) κάτι από τα μη θεοσεβή, ούτε ξεκίνησε να κάνει καμιά πράξη όχι θεάρεστη. Αλλά αφού φύλαξε αμίαντη στον εαυτό του τη Θεία Χάρη του κατά Χριστόν βαπτίσματος, είχε πάντοτε το θέλημά του σύμφωνο με τον νόμο του Κυρίου». Και λίγο πιο κάτω: «(Ο Δημήτριος) ήταν ωραίος, όχι μόνον κατά τον έξω αισθητό άνθρωπο, αλλά πολύ περισσότερο κατά τον εσωτερικό και αόρατο, τον οποίο βλέποντας ο καρδιογνώστης Θεός τόσο αιχμαλωτίσθηκε από το νοερό κάλλος του, ώστε να ευδοκήσει να σκηνώσει μέσα σ' αυτόν και να αποτελέσει ένα πνεύμα με αυτόν, και ξεκινώντας από εκεί να τον κάνει ολόκληρο θείο».

Ο Δημήτριος δηλαδή είχε φθάσει διά της νήψεως ήδη και προ του μαρτυρίου στην τελειότητα και στη θέωση και έτσι, κατά την ανεξερεύνητη βουλή του Θεού, δε χρειαζόταν παρά ένα σύντομο μαρτύριο, με το οποίο σαν άλλος πνευματικός στάχυς θα θεριζόταν, για να συναχθεί στις ουράνιες αποθήκες. Τα φοβερά βασανιστήρια από τα όποια έπρεπε να περάσουν άλλοι μάρτυρες υποβασταζόμενοι από την Χάρη του Θεού, για να δοκιμασθεί έτσι και να ατσαλωθεί η προαίρεσή τους, δεν χρειαζόταν στον Δημήτριο, γιατί αυτός, όπως λέγει ο θείος Παλαμάς «πριν ή γνώναι το κακόν, έξελέξατο το αγαθόν». Με την νηπτική εργασία, η οποία ήταν θεοδίδακτος, είχε καταστεί τόσο τέλειος κατά την προαίρεση, ώστε ο πειράζων, μη βλέποντας καμμιά πιθανότητα επιτυχίας, μετά τον πρώτο ανιχνευτικό πειρασμό του σκορπιού, δεν τόλμησε να επιστρέψει από φόβο μήπως πολλαπλασιάσει τους στεφάνους του Μάρτυρος.



Όλα αυτά βέβαια δεν αναφέρονται επί λέξει στο εγκώμιο και ας μάς συγχωρήσει ο Άγιος Γρηγόριος! Πιστεύουμε όμως πως διερμηνεύουμε εκείνα στα οποία αυτός δεν μπόρεσε να επεκταθεί περιορισμένος από την περίσταση και «σχήμα του λόγου», όπως λέγει. Στον περίφημο όμως δεύτερο λόγο του στα Εισόδια, που συνέγραψε μέσα στο οικείο περιβάλλον της ησυχίας του Αγίου Όρους, μάς δίνει ένα άλλο πιο εκτεταμένο παράδειγμα αυτού του είδους της «Νηπτικής ερμηνείας».

Εξηγεί δηλαδή ο μύστης της Θεοτόκου Γρηγόριος ότι εκείνο που έκανε την Παρθένο άξια να γίνει Μητέρα του Θεού ήταν η τελειότητα της προαιρέσεως της, στην οποία έφθασε διά της νήψεως και της Ιεράς ησυχίας στο διάστημα της παραμονής της μέσα στον Ναό.

«Πολιά δε έστιν φρόνησις άνθρώποις και ηλικία γήρως βίος άκηλίδωτος». Ένα πολύ χαρακτηριστικό γνώρισμα της αγιότητος του Δημητρίου, το οποίο φαίνεται να υπογραμμίζει ιδιαίτερα ο Άγιος Γρηγόριος, είναι το νεαρόν της ηλικίας του. Τον ονομάζει «νεανίαν απαλόν», «νέον έτι κομιδή» και «στεφανίτην έκ ου». Το γεροντικό του φρόνημα όμως τον έκανε διδάσκαλο και εμψυχωτή όχι μόνον του Νέστορος, του οποίου την νεότητα και ο ίδιος ο Μαξιμιανός λυπήθηκε αλλά και πάντων των «εύσεβεΐν αίρουμένων», οι οποίοι ασχέτως ηλικίας κατέφευγαν στην υπόγεια εκείνη στοά, όπου δίδασκε ο Μάρτυς και η οποία γι’αυτό τον λόγο, όπως υποστηρίζει ο Άγιος, έδωσε το όνομα «Καταφυγή» στον ναό της Θεοτόκου που αργότερα κτίστηκε επάνω της.

«Αγαθόν ανδρί όταν άρη τον ζυγόν αυτού εκ νεότητος αυτού». Απόδειξη ο Δημήτριος, ο Νέστωρ, ο ίδιος ο Παλαμάς. Η νεότητα έχει λαμπρά παραδείγματα προς μίμηση. Οι μεγαλύτεροι ας μην σπεύδουμε πάντοτε να προδικάζουμε το νεανικό ενθουσιασμό. Χρειάζονται ισχυρά αντίδοτα, για να καταπολεμηθεί η σημερινή γενική δηλητηρίαση. Η αγιότητα, η θυσία, το μαρτύριο είναι τα μόνα ικανά να μεταμορφώσουν τον κόσμο. Η Εκκλησία θεμελιώθηκε με το αίμα του Χριστού πάνω στους τάφους και τα λείψανα των Μαρτύρων. Χωρίς θυσία, αδύνατη η αλλαγή και η μεταμόρφωσις.

Αλλά ας επανέλθουμε στα λόγια του Παλαμά: «Μου έρχεται, λέγει, να πω για τον Δημήτριο εκείνο που λέγει ο θείος Παύλος για τον Χριστό: Αποδεικνύει την αγάπη του σ' εμάς ο Μέγας Δημήτριος με το ότι ενώ ήμασταν ακόμη ασεβείς, αυτός «κατά καιρόν υπέρ ασεβών απέθανε» , κατά χάριν βέβαια και μίμησιν του Δεσπότου του. Και ολόκληρη η πόλις αύτη «κατηλλάγημεν τω Θεώ διά του θανάτου αυτού»6.


Και συνεχίζει αντιδιαστέλλοντας την πρώην ειδωλολατρική και ασεβή Θεσσαλονίκη με το περίφημο κέντρο της Βυζαντινής ευσέβειας που αυτός γνώριζε, τους μεγάλους και περικαλλείς ναούς του, την πολυθρύλητη ευλάβεια των κατοίκων του, τα μύρα και τα θαύματα του Άγιου Δημητρίου που σαν ποταμός πλημμύριζαν την οικουμένη.

Ιερή νοσταλγία καταλαμβάνει την κάθε ευλαβική ψυχή διαβάζοντας αυτές τις γραμμές του θείου Γρηγορίου. Άδειες σήμερα οι μαρμάρινες μυροδόχες λεκάνες στην κρύπτη του μαρτυρίου του...

Τα θραυσμένα πήλινα «κουτρούβια» του μύρου, αρχαιολογικά ευρήματα μέσα στις βιτρίνες...

Αποξενωμένος από την θεία λατρεία ο αρχικός χώρος του μαρτυρίου και του τάφου του... Ισχνή η ακοή των θαυμάτων του... Αναμφίβολα, πολλούς Δημητρίους χρειάζεται σήμερα η Θεσσαλονίκη, για να την «καταλλάξουν» πάλι με τον Θεό. Ένα νέο είδος ειδωλολατρίας την καταδυναστεύει.

Τι φταίει; Ας μάς επιτραπεί λίγη ακόμη αγιολογική φιλοπραγμοσύνη. Γιατί στην Αίγινα, στα νησιά του Ιονίου και άλλου διαλαλούνται καθημερινά τόσα θαύματα; Σε τι υστερεί ο δικός μας άγιος; Η αίτια πρέπει να βρίσκεται σε μας. Εκείνος έκανε και συνεχίζει να κάνει ό,τι υπαγορεύει η αγάπη της θείας ψυχής του διά της υπέρ των Θεσσαλονικέων ικεσίας του προς Θεόν. Εκείνος επέτυχε να του δοθεί η άδεια να επιστρέψει στους συμπατριώτες του. Μοναχικός μάς περιμένει ώρες ατελείωτες κάθε μέρα στη λάρνακά του να έλθουμε να του εκμυστηρευθούμε ευλαβικά τους πόνους και τα αιτήματά μας. Ο σεπτός ποιμενάρχης κάνει κι αυτός το χρέος του. Ακολουθώντας την προτροπή που κάνει στο τέλος του λόγου του ο εν αγίοις προκάτοχός του Γρηγόριος και μιμούμενος τον επίσης προκάτοχό του Άγιο Συμεών «πολυπλασιάζει» την πανηγύρι στον Μεγαλομάρτυρα και προσπαθεί με κάθε μέσο να ενισχύσει την ευλάβεια του ποιμνίου του προς αυτόν. Σε μάς απομένει να τον ακολουθήσουμε.

Και διά να καταλήξουμε την ομιλία μας πάλι με τους λόγους του Αγίου Γρηγορίου, ας παρακαλέσουμε να αξιωθούμε, με την προς Θεόν Ικεσία και πρεσβεία του αγίου ένδοξου Μεγαλομάρτυρος Δημητρίου, και «της ατελεύτητου των σωζομένων πανηγύρεως εν ουρανοίς, ης γένοιτο πάντας ημάς επιτυχείν χάριτι και φιλανθρωπία του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, ω πρέπει δόξα, κράτος, τιμή και προσκύνησις συν τώ ανάρχω αυτού Πατρί και τω Παναγίω Πνεύματι νυν και αεί και εις τους αιώνας των αιώνων. Αμήν».

ΑΓΙΟΡΕΙΤΙΚΗ ΜΑΡΤΥΡΙΑ
ΤΡΙΜΗΝΙΑΙΑ ΕΚΔΟΣΙΣ ΙΕΡΑΣ ΜΟΝΗΣ ΞΗΡΟΠΟΤΑΜΟΥ
ΤΕΥΧΟΣ 5
Σεπτέμβριος - Οκτωβριος 1989




1. Ομιλία εκφωνηθείσα στον Ι. Ναό του Αγίου Δημητρίου στην Θεσσαλονίκη στις 23-10-1984


2. Μετάφρασις της ομιλίας στυής έχουν πρόσφατα δημοσιευθή στα βιβλία:


* Π. Χρήστου, Γρηγορίου του Παλαμά, Άπαντα τα έργα, τ. 11, σ. 163 κ. εξ., Έλληνες Πατέρες της Εκκλησίας 79, Θεσσαλονίκη 1986.


* Αγίου Γρηγορίου του Παλαμά, Λόγοι: α) Εις τα Εισόδια της Θεοτόκου β) Εις τον Άγιον Δημήτριον. Έκδοσις Ιεράς Μονής Μεγίστης Λαύρας του Αγίου Αθανασίου, Άγιον Όρος 1987, σ. 55 κ.εξ. ("...μεταγλωτισθείς εις το απλούν υπό ανωνύμου").


3. Βλ. Ι. Φουντούλη, "Μεγάλη Εβδομάς" του Αγίου Δημητρίου, Κείμενα Λειτουργικής 17, Θεσσαλονίκη 1979


4. βλ. Ιωακείμ 'Ιβηρίτου, Ιωάννου Σταυρακίου, Λόγος είς τα θαύματα του Αγίου Δημητρίου, Μαχεδονιχά τ. 1, θεσσαλονίκη 1940, σ. 351 κ. εξ.
5. πρβλ. Ρωμ. ε' 6


6. πρβλ. Ρωμ. ε' 10

http://www.impantokratoros.gr

Καλημέρα!


Καλημέρα! Χρόνια Πολλά!
Ευχόμαστε υγεία, ειρήνη και κάθε ευλογία 
στις εορτάζουσες και στους εορτάζοντες της ημέρας αυτής.

.

Δευτέρα 25 Οκτωβρίου 2010

«Χίλια έτη, Κύριε, ως η ημέρα η εχθές ήτις διήλθε και φυλακή εν νυκτί».....(Mια συγκλονιστική ιστορία).


Ζούσε σ’ ένα κοινόβιο ένας ευλαβής μονάχος ο οποίος κάποτε ακούγοντας τον στίχο του ψαλτηρίου «Χίλια έτη, Κύριε, ως η ημέρα η εχθές ήτις διήλθε και φυλακή εν νυκτί» (Ψαλ. 89 στ. 3), δεν μπορούσε να καταλάβει τον στίχο κι επειδή σ’ αυτό το δεν υπήρχε κανένας έμπειρος διδάσκαλος να το βοηθήσει, έκανε επίμονη προσευχή στον Κύριον να του αποκαλύψει την έννοια του στίχου. Πράγματι ο Κύριος άκουσε το θέλημά του φοβούμενου αυτόν.

Μια ήμερα μετά τον όρθρο, αφού έφυγαν οι αδελφοί στα κελιά τους, αυτός έμεινε να προσευχηθεί –κατά την συνήθεια του- στην εκκλησία.

Τότε βλέπει ξαφνικά έναν πολύ ωραίο αετό να πετά πάνω από το κεφάλι του μέσα στο ναό! Ξαφνιάστηκε, εντυπωσιάσθηκε και χάρηκε πολύ από την ωραιότητα του και θέλησε να τον πιάσει. Ο αετός απομακρυνόταν λίγο -λίγο και ο μοναχός τον ακολουθούσε. Δεν πετούσε ψηλά όπως οι άλλοι αετοί. Ακολουθώντας τον ο μοναχός, βγήκε από την εκκλησία, βγήκε από το μοναστήρι κι έφθασε σ’ ένα δάσος.

Εκεί εισήλθε σ’ έναν απόκρυφο τόπο κι άρχισε ο αετός να ψέλνει μια μελωδία γλυκύτατη και αγγελική, ώστε ο μοναχός -απορροφημένος από την γλυκιά ψαλμωδία- ξέχασε όλα τα του κόσμου και με τον νου και την καρδιά του βρισκόταν στον παράδεισο. Με την χάρη του Θεού δεν αισθανόταν κόπωση, πείνα, δίψα, πόνους, κρύο ή άλλες ανάγκες του σώματος. Αισθανόταν μέσα του τόση αγαλλίαση, ώστε επί… τριακόσια χρόνια άκουγε ευφραινόμενος την αγγελική ψαλμωδία διότι άγγελος Κυρίου ήταν ο φαινόμενος ωσάν αετός! Μετά ό άγγελος υψώθηκε στους ουρανούς, ενώ ό μοναχός επανερχόμενος στον εαυτό του από αυτή την «θεωρία», επέστρεψε στο μοναστήρι, νομίζοντας ότι μία μόνον ώρα πέρασε από τότε που έφυγε από την μονή. Φθάνοντας εκεί, ο πορτάρης τον ρώτησε από που είναι….Τότε αυτός απόρησε, διότι δεν είδε αυτόν που γνώρισε ως πορτάρη και του είπε με φυσικό τρόπο:

- Εγώ είμαι ο τάδε μοναχός. Δεν με γνωρίζεις ; Ο πορτάρης νόμιζε ότι ο επισκέπτης του θα έχασε τα μυαλά του και του είπε:

Πήγαινε στον δρόμο σου, γιατί εμείς δεν έχουμε τέτοιο μοναχό. Εσένα δεν σε είδα καμιά φορά ούτε μπήκες ποτέ σ’ αυτό το μοναστήρι!


Τότε ο μοναχός ταραγμένος, του είπε όλα τα τυπικά του κοινοβίου και τα ονόματα των αδελφών. Κατόπιν πηγαίνοντας στον ηγούμενο και λέγοντας όλα ‘αυτά, αυτός συγκέντρωσε τους πατέρες, αλλά από αυτούς κανέναν δεν γνώριζε. Τότε ο μοναχός τους είπε με απορία:

-Θαυμάζω κι εξίσταμαι πατέρες, πώς έγινε αλλαγή για μία μόλις ώρα που απουσίασα από εδώ, ώστε ν’ αλλάξουν τα πάντα, ώστε να μη γνωρίζω κανέναν από εσάς κι εσείς να μη γνωρίζετε εμένα!

Μάρτυς μου ό Θεός, ότι δεν πέρασε παρά μία ώρα που εξήλθα από το μοναστήρι, αφού προηγουμένως διαβάσαμε την ακολουθία του όρθρου.

Ο Γέροντας ανέτρεξε στον κώδικα του μοναχολογίου, αναζητώντας τα ονόματα των πατέρων που ανέφερε ο άγνωστος μοναχός. Εξετάζοντας προσεκτικά τον κώδικα του μοναχολογίου -όπου ήσαν γραμμένα όλα τα ονόματα των αδελφών- διάβασε τα ονόματα που του είπε ο μοναχός και κατάλαβε με τρόμο, πώς είχαν περάσει… τριακόσια ολόκληρα χρόνια! Τότε άρχισε να ρωτά τον μοναχό τι είδους άνθρωπος είναι και τι αγαθά έργα στην ζωή του έκανε, για να μάθει πώς αξιώθηκε από τον Θεόν τέτοιας χάριτος.

Αυτός του είπε: Δεν γνωρίζω καμιά αρετή στον εαυτό μου, παρά μόνον ότι είχα υπακοή στους προεστούς της μονής, τέλεια αγάπη προς όλους και δεν σκανδαλιζόμουν ποτέ και από τίποτε. Είχα πολλή αγάπη στην Παναγία Δέσποινα και κάθε μέρα διάβαζα μπροστά στην εικόνα Της τους χαιρετισμούς.


Κοιτάξετε πόσο αυτή η ιστορία συνοψίζει τα καθήκοντα ενός μοναχού…

Κατόπιν διηγήθηκε την εμφάνιση του αετού και την ιστορία στο δάσος και οι πατέρες τον αγκάλιαζαν τον καταφιλούσαν ως έναν κατά κυριολεξία ουράνιο και όχι επίγειο άνθρωπο, διότι και τα λόγια του ουράνια και θεία. Ο ηγούμενος του είπε:

-Δόξαζε τον παντοδύναμο Θεόν, ο οποίος σε αξίωσε μιας τέτοιας θαυμαστής οπτασίας, την οποία δεν είδε άλλος με αυτό τον τρόπο σ’ αυτό τον παράλογο κόσμο. Έζησες κάτι από την χαρά και την γλυκύτητα του παραδείσου!.. Άλλα γνώριζε, αδελφέ μου τριακόσια χρόνια πέρασαν και όχι μία ώρα όπως σου εφάνη!..

Τόση χαρά κι ευφροσύνη θα αισθάνονται οι άγιοι στον παράδεισον -όντες μπροστά στον θρόνο της Αγίας Τριάδος- ώστε να περνούν χίλια χρόνια σαν ΜΙΑ μέρα!

Ακούγοντας αυτά ο μοναχός δόξασε τον Θεόν έκλαψε από χαρά και ζήτησε να κοινωνήσει των αχράντων Μυστηρίων. Λαμβάνοντας τ’ άχραντα Μυστήρια, είπε: «Νυν απολύεις τον δούλον Σου, Δέσποτα…» και αμέσως παρέδωσε την ψυχή του στα χέρια του Θεού.

- Πατέρες και αδελφοί, δεν μπορώ χωρίς στεναγμούς -λέγει ο Γέρων Κλεόπας- να γράψω αυτά, σκεπτόμενος το μέγα έλεος και την ευσπλαχνία του πανάγαθου Θεού. Ο μακάριος αυτός μοναχός αξιώθηκε να γευθεί -από τον παρόντα βίον- αυτά που κανείς από τους ανθρώπους δεν μπορεί να διηγηθεί, όπως λέγει ο απόστολος Παύλος, που αρπάχθηκε μέχρι τρίτου ουρανού και άκουσε άρρητα ρήματα. Είθε κι εμείς οι ανάξιοι και αμαρτωλοί ν’ αξιωθούμε αυτού του θείου ελέους και της ευσπλαχνίας του πανάγαθου Θεού μας.



Νομίζω ότι αυτό ήταν το καλύτερο, το γνησιότερο για τον Γέροντα Κλεόπά ο οποίος και μας ομίλησε και μας έγραψε, αλλά πιστεύουμε πολύ λίγα είναι αυτά που μας έγραψε σε σχέση με αυτά που «έζησε» αλλά δεν μας είπε… Η παρουσία του αυτή, αυτός ο ενθουσιασμός, η χαρά που είχε για τον Θεόν και τους ανθρώπους του Θεού -τούς πιστούς χριστιανούς- μέχρι το τέλος της ζωής του, είναι ολοφάνερα


http://dosambr.wordpress.com

Καλημέρα και καλή εβδομάδα!


Καλημέρα, καλή αρχή στην εβδομάδα σας!

.

Συναξαριστής 25 Οκτωβρίου: Αγία Ταβιθά

Η Αγία Ταβιθά
Ι. Ν. Ευαγγελιστού Λουκά
Παρεκκλήσιον «Ιπποκρατείου» Γ. Ν. Α.

Αγία Ταβιθά

Στο βιβλίο των Πράξεων των Αποστόλων διαβάζομε για την Ταβιθά, την μαθήτρια που είχε αναπτύξει σπουδαία φιλανθρωπική εργασία στην Ιόππη και της οποίας η Εκκλησία σήμερα γιορτάζει την μνήμη. Η Ταβιθά "ην πλήρης αγαθών έργων και ελεημοσυνών ων εποίει", κι όταν πέθανε κι έστειλαν και φώναξαν τον Απόστολο Πέτρο, τότε παρουσιάσθηκαν "πάσαι αι χήραι κλαίουσαι και επιδεικνύμεναι χιτώνας και ιμάτια όσα εποίει μετ' αυτών ούσα η Δορκας". Και τα πρώτα και τα δεύτερα τούτα λόγια φανερώνουν ακριβώς ποιό είναι το νόημα της χριστιανικής και εκκλησιαστικής φιλανθρωπίας. Δηλαδή, να δίνωμε από τα δικά μας και να εργαζώμαστε με τα χέρια μας για τους φτωχούς και με τους φτωχούς κι όχι ν'ασχολούμεθα διαρκώς με την δήθεν οργάνωση της φιλανθρωπίας και να την μετατρέπουμε στη λεγόμενη "κοινωνική πρόνοια". Ο Μέγας Βασίλειος λέει· "Μη τραγωδείν την ευποιϊαν", δηλαδή να μην κάνωμε θέατρο την φιλανθρωπία.


Βιογραφία
«Αὐτὴ ἦν πλήρης ἀγαθῶν ἔργων καὶ ἐλεημοσυνῶν, ὧν ἐποίει». Έτσι πλέκει το εγκώμιο της Αγίας Ταβιθά ο ευαγγελιστής Λουκάς. Η λέξη Ταβιθά είναι συριακή και ερμηνεύεται Δορκάς (ζαρκάδι). Το όνομα αυτό έφερε ή ευσεβέστατη αυτή και φιλάνθρωπη χριστιανή, που κατοικούσε στην Ιόππη.

Από τίς Πράξεις των Αποστόλων (θ' 36-40) πληροφορούμαστε ότι η Δορκάς, ήταν εξειδικευμένη υφάντρια πού κατασκεύαζε χιτώνες και ιμάτια, τα όποια πωλούσε και από τα έσοδα συντηρούσε φτωχούς, χήρες και ορφανά. Όταν ο απόστολος Πέτρος, στα πλαίσια της διάδοσης του Ευαγγελίου, έφτασε στη Λύδδα της Παλαιστίνης, συνέβη ν' ασθενήσει η Δορκάς και να πεθάνει. Και ενώ είχαν ετοιμαστεί όλα για την κηδεία της, έγινε γνωστό ότι ο Πέτρος ήταν στη Λύδδα. Τότε δύο απεσταλμένοι, παρακάλεσαν τον Πέτρο να έλθει στην Ιόππη. Όταν έφτασε, τον ανέβασαν στο υπερώο, όπου ήταν νεκρή η Δορκάς. Συγκινημένος ο Πέτρος, χωρίς να πει τίποτα, έβγαλε όλους έξω, γονάτισε και προσευχήθηκε θερμά. Έπειτα είπε: «Ταβιθᾶ ἀνάστηθι». Και πράγματι η νεκρή αναστήθηκε! Αυτό χαροποίησε αφάνταστα τους παρευρισκόμενους, και το γεγονός διαδόθηκε σ' όλη την Ιόππη με αποτέλεσμα να πιστέψουν πολλοί στον Χριστό.

Από τότε η Ταβιθά έζησε αρκετά χρόνια, γεμάτα αγαθά έργα και ελεημοσύνες. Ο θάνατος τη βρήκε σε βαθιά γεράματα. Και έτσι η φιλάγαθη αυτή γυναίκα, έφυγε ειρηνικά και με αγαλλίαση διότι την αξίωσε ο Θεός να περάσει τη ζωή της ωφέλιμα γεμάτη πνευματικούς καρπούς.


http://www.imkifissias.gr/
http://www.saint.gr/

.

Κυριακή 24 Οκτωβρίου 2010

Πέντε λεπτά ακόμα!!!!!!!!!!!!


Όλα έγιναν τόσο ξαφνικά, λες κι άνοιξε της Πανδώρας το έρμο το κουτί.


Το μάτι θολό, το βλέμμα μακρινό, το βήμα βαρύ...φευγάτο. Η ηλικία μες τη νιότη να βράζει, να κοχλάζει...

-Φεύγω.

Που πας, γιατί δεν μένεις;

-Φεύγω, δεν αντέχω πια...με κούρασες.

Γιατί;

- Δεν μου ικανοποίησες τα θέλω μου, δεν πήρα μηχανάκι, δεν ξενύχταγα όσο θα ήθελα...

Μα, τόσοι σκοτώθηκαν απ' τα έρμα τα μηχανάκια και συ δεν το κατάλαβες;

Και τα ξενύχτια... η νύχτα είναι αδυσώπητη, κόψε της λίγο τα φτερά.

-Με κούρασες, δεν αντέχω.

Εγώ όμως σε άντεξα, ναι ξέρω η καρδιά του γονιού είναι μεγάλη...μα και γω άνθρωπος είμαι, λύγισα πολλές φορές, αλλά στάθηκα, σε υπέμεινα!



-Με κούρασες, δεν αντέχω.

Σε έντυνα, σου ψώνιζα καμιά φορά και απ' τα ακριβά, τα δώρα της γιορτής μου κι΄αν τα ήθελα τα άλλαζα, τα έκανα δικά σου δώρα.

-Με κούρασες, δεν αντέχω.

Σε διακοπές πηγαίναμε, σου έπαιρνα ότι μπορούσα, μα όμως άλλαξες και δεν μπορώ να σ' ακολουθήσω.

Άλλωστε μου το' λεγες- θέλω πολλά να κάνω, θέλω μέσα στη νύχτα να μπλεχτώ να ζήσω και να κάνω άλλα, αυτά που πάντοτε μου αρέσανε αυτά που πάντα αναζητούσα.

Τρόμαζα, πως ν΄αντικρύσω αυτό το μαύρο το σκοτάδι που σε τύλιξε, βλέπεις ήταν και οι φίλοι που έμπλεξες, είχατε κοινή πορεία χαραγμένη.

-Με κούρασες, δεν αντέχω...φεύγω.

Πέντε λεπτά ακόμα, δως μου πέντε λεπτά, ας τη ματιά μου μέσα σου την ψυχή σου ν' αγκαλιάσει, άλλωστε μεγάλωσες κι' αγκαλιές περσσεύουν.

Πέντε λεπτά ακόμη ας το βλέμμα μου βουβό, να σκίσει το μαύρο πέπλο της ψυχής σου, το ίδιο πέπλο το 'νιωσα πολλές φορές κι' εγώ μέσα στα σωθικά μου, μαύρο, σκοτεινό, σαν τάρταρα του Άδη!

Πέντε λεπτά ακόμα, να θυμηθώ πως ήσουνα μωρό, πως πήγαινες σχολείο, πως μπάλα έπαιζες, πως στην αρρώστια γύρευες τον πόνο σου ν' απαλύνω.

Πέντε λεπτά , μόνο πέντε λεπτά να γείρω και να σκύψω, ένα φιλί ζεστό τα χείλη μου ν' αφήσουν μες στην ψυχή κατάβαθα σφραγίδα να σου γίνει, να ξέρεις ότι αφήνω πάντοτε ένα κομμάτι ενθύμησις να το' χεις για τις κρύες νύχτες, άμποτε το χρειαστείς, να το 'χεις να κοιμάσαι.

Αντιγραφή από το περιοδικό Ορθοδοξία.

http://1myblog.pblogs.gr

Καλημέρα!



Καλημέρα!
Καλή και ευλογημένη Κυριακή 
για εσάς και τις οικογένειές σας!

.

Συναξαριστής 24 Οκτωβρίου: Άγιος Αρέθας ο Μεγαλομάρτυρας και οι «σὺν αὐτῶ»


Άγιος Αρέθας ο Μεγαλομάρτυρας και οι «σὺν αὐτῶ»

Όχι μόνο άνδρες, αλλά και γυναίκες και μικρά παιδιά, στον καιρό των διωγμών, επορεύονταν στο μαρτύριο κι έδιναν τη ζωή τους με την ίδια πίστη και με τον ίδιο ενθουσιασμό. Μια γυναίκα, όταν αποκεφαλίσθηκε ο άγιος Αρέθας, πλησίασε, πήρε από το αίμα του Μάρτυρος κι έχρισε το μέτωπό της και το μέτωπο του μικρού παιδιού της. Όταν ύστερα ωδηγήθηκε κι αυτή στο μαρτύριο, την ακολούθησε και το παιδί της κι απέθαναν κι οι δύο στη φωτιά, η μητέρα με το παιδί στην αγκαλιά της. Των τριών αυτών Μαρτύρων την μνήμη γιορτάζει σήμερα η Εκκλησία. Το παιδί, όταν είδε την μητέρα του να οδηγήται στη φωτιά, φώναξε· "Θέλω κι εγώ να πάω στο μαρτύριο με την μητέρα μου". Κι όταν το ρώτησαν· "Τι είναι το μαρτύριο;", εκείνο απάντησε· "Ν' αποθάνω για τον Χριστό, για να ζήσω μαζί του, όπως μούλεγε η μητέρα μου". Ας τόχουν για παράδειγμα οι χριστιανές μητέρες, για να ξέρουν πώς ν' ανατρέφουν τα παιδιά τους και τι να τα διδάσκουν.


Βιογραφία
Ήταν ένας από τους προύχοντες της πόλεως Νεγράς στην Αιθιοπία επί εποχής Ιουστίνου (518 - 527 μ.Χ.), Ελεσβάαν του Χριστιανού βασιλιά της Αιθιοπίας και Δουναάν του Εβραίου βασιλιά της Ομηρίτιδος. Όταν ο βασιλιάς της Αιθιοπίας Ελεσβάαν καθυπέταξε τον Εβραίο βασιλιά Δουναάν, εγκατέστησε φρουρά στην πόλη. Τότε ο Εβραίος βασιλιάς επαναστάτησε, φόνευσε τους φύλακες και εκστράτευσε εναντίον της Νεγράς, την οποία και κατέλαβε σφάζοντας πολλούς Χριστιανούς. Μεταξύ αυτών και τον Αρέθα, ο οποίος, παρά τα γεράματα του, στήριζε τους Χριστιανούς και τους προέτρεπε στο μαρτύριο.



.

Εορτολόγιο

Δημοφιλείς αναρτήσεις


Banner Ορθόδοξων Ιστοχώρων και Ιστολογίων
Ξεκινάμε μια προσπάθεια παρουσίασης Ορθόδοξων Ιστοχώρων και Ιστολογίων.
Αν δεν υπάρχει ο δικός σας, ζητάμε συγνώμη,
ενημερώστε μας και θα τον συμπεριλάβουμε.





Create your own banner at mybannermaker.com!
Πέρα από το άτομο
Make your own banner at MyBannerMaker.com!

















(υπό κατασκευή)


Τα banner μας
Αντιγράψτε τον κώδικα στη δική σας σελίδα
για να εμφανιστούν τα banner μας.
Ειδοποιήστε μας για να συμπεριλάβουμε και το δικό σας.