Σελίδες

Πώς εκείνος που έγινε σώμα πόρνης θα μπορέσει να είναι σώμα Χριστού;




«Να επιδώκετε την ειρήνη με όλους και τον αγιασμό». Τί εννοεί ( ο Παύλος ) «τον αγιασμό»; Τη σωφροσύνη και την κοσμιότητα στον γάμο. Και εάν κάποιος είναι άγαμος, λέγει, ας μένη αγνός, ή ας παντρεύε­ται· και εάν είναι έγγαμος ας μη πορνεύη, αλλά ας χρησιμοποιή τη γυναίκα του· διότι και αυτό είναι αγιασμός.

Πώς; Δεν είναι ο γάμος αγιασμός, αλλά ο γάμος διατηρεί τον αγιασμό που προέρχεται από την πίστι, διότι δεν σε αφήνει να στρέφεσαι προς την πόρνη. Καθό­σον ο γάμος είναι τίμιος, όχι άγιος· είναι καθαρός ο γάμος, όμως δεν προσφέρει και αγιότητα, παρά εμποδίζει να μολυνθή η καθαρότης που έχει δοθή από την πίστι. «Χωρίς αυτόν τον αγιασμό», λέ­γει, «κανείς δεν θα δη τον Κύριο».

Αυτό ακριβώς λέγει και στους Κορινθίους· «μην πλανάσθε· ούτε οι πόρνοι, ούτε οι μοιχοί, ούτε οι ειδωλολάτρες, ούτε οι μαλθακοί, ούτε οι αρσενοκοίτες, ούτε οι πλεονέκτες, ούτε οι κλέπτες, ούτε οι μέθυσοι, ούτε αυτοί που εμπαίζουν τους άλλους, ούτε οι άρπαγες θα κληρονομήσουν τη βα­σιλεία τού Θεού». Διότι πώς εκείνος που έγινε σώμα πόρνης θα μπορέση να είναι σώμα Χριστού;

«Προσέχετε να μην εκπέσετε από τη χάρι τού Θεού· μήπως οι βλαστοί από κάποια ρίζα πικρή πνίξουν τον καλό σπόρο και εξ αιτίας της μολυνθούν πολλοί· ας μην είναι κανείς πόρνος ή ακάθαρτος». Βλέπεις πως παντού στον καθένα εμπιστεύεται την κοινή σωτηρία; «Να παρακινήτε», λέει, «καθημερινά, ο ένας τον άλλο, όσο καιρό διαρκεί το σήμερα αυτής της ζωής».


Αγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος


 http://1myblog.pblogs.gr

Ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία καί ὁ ὑγιής πατριωτισμός. Κωνσταντίνος Χολέβας




 Ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία καί ὁ ὑγιής πατριωτισμός

 Ἀπάντηση σέ παρερμηνεῖες

Κωνσταντῖνος Χολέβας-Πολιτικός Ἐπιστήμων
   

Προσφάτως προβλήθηκαν ὁρισμένες ἀτεκμηρίωτες καί προκλητικές ἀπόψεις «μοντέρνων» θεολόγων, οἰ ὁποῖοι κατηγοροῦν καί παρερμηνεύουν τή διαχρονική στάση τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας ὑπέρ τοῦ πατριωτισμοῦ και τῆς ἐθνικῆς ταυτότητος.

Θεωροῦν ὅτι κακῶς ἀναφερόμαστε στήν Ὀρθοδοξία ὡς στοιχεῖο τῆς πολιτιστικῆς μας ταυτότητος καί ἐπί πλέον λέγουν ὅτι οἱ ἀγῶνες τῆς Ἐκκλησίας ὑπέρ τῆς ἐθνικῆς ἐλευθερίας ὑπῆρξαν μία παρένθεση, ἡ ὁποία πρέπει νά κλείσει. Ὀρθότατα καί μέ πλούσια ἐπιχειρήματα ἀπήντησε ἤδη ὁ Σεβ. Μητροπολίτης Πειραιῶς κ. Σεραφείμ. Προσωπικά θά ἤθελα ἁπλῶς νά σημειώσω ὁρισμένες ἱστορικές παρατηρήσεις εἰς ἐπίρρωσιν τῶν ἀπόψεων τοῦ Σεβασμιωτάτου.

    Ἀπό τήν ἀρχαιότητα ἤδη  ὁ Ἡρόδοτος ἔχει παραδεχθεῖ ὅτι ἡ θρησκεία ἀποτελεῖ θεμελιῶδες συστατικό τῆς ταυτότητος ἑνός ἔθνους. Θεωρεῖ ὡς ἑνωτικά στοιχεῖα τῶν διασπασμένων ἑλληνικῶν πόλεων-κρατῶν τήν κοινή καταγωγή, τήν κοινή γλῶσσα, τήν κοινή θρησκεία καί τά ὁμοειδῆ (ὁμότροπα) ἤθη καί ἔθιμα.

Ἐξ ἄλλου κατά τίς δύο χιλιετίες τῆς Χριστιανικῆς ζωῆς τοῦ Γένους μας Ἕλληνες καί ξένοι ἔχουν καταγράψει τήν μεγάλη ἐπίδραση τῆς Ὀρθοδοξίας ἐπί τῆς ἐθνικῆς καί πολιτιστικῆς μας ἰδιοπροσωπίας.

 Ὁ ἀείμνηστος Βρετανός Βυζαντινολόγος Στῆβεν Ράνσιμαν πίστευε ὅτι ὁ Ἑλληνισμός ἐπεβίωσε ἐπί Τουρκοκρατίας κυρίως χάρις στήν σύνδεσή του μέ τόν πνευματικό πλοῦτο τῆς Ὀρθοδοξίας. Ὁ Ζάκ Λακαριέρ, Γάλλος συγγραφεύς πού ἐκοιμήθη πρό ὀλίγων ἐτῶν, σημειώνει: Μέσα στήν Ὀρθοδοξία ὁ Ἕλληνας νιώθει σάν στό σπίτι του.

Οἱ ἀγωνιστές τοῦ 1821 σέ ὅλες τίς Ἐθνικές Συνελεύσεις τοῦ Ἀγῶνος ζητοῦν γραπτῶς νά ἰσχύσουν στήν Ἐλεύθερη Ἑλλάδα οἱ Νόμοι τῶν Ὀρθοδόξων Χριστιανῶν Αὑτοκρατόρων, δηλαδή τῶν Βυζαντινῶν.

 Ὁ δέ πρῶτος Κυβερνήτης μας, ὁ Ἰωάννης Καποδίστριας, ὅταν ἐρωτᾶται ἀπο ξένους  ποιόν λαό διοικεῖ, γράφει ὅτι τό Ἑλληνικό Ἔθνος ἀποτελεῖται ἀπό  ἐκείνους, οἱ ὁποῖοι πιστεύουμε στήν Ἀνατολική Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία καί ὁμιλοῦμε τήν ἑλληνική γλῶσσα τῶν πατέρων μας.

    Χαρακτηριστικότατη ἀπόδειξη τῆς συμβολῆς τῆς Ὀρθοδοξίας στή διαφύλαξη τῆς ἐθνικῆς ταυτότητος ἀποτελεῖ ἡ περίπτωση τῶν τουρκοφώνων τῆς Καππαδοκίας καί τοῦ Πόντου.
 Ἄν καί ἐπί Τουρκοκρατίας αὐτοί οἱ ὁμοεθνεῖς μας ἔχασαν τή γλῶωσα τους και μιλοῦσαν στό σπίτι τουρκικά , ἡ Ὀρθόδοξη Πίστη καί ἡ Θεία Λειτουργία τούς κράτησαν μέσα στό Γένος καί στήν ἑλληνικότητα.

Ἀντιθέτως ὅποιος ἔχανε τήν πίστη του χανόταν καί γιά τό Ἔθνος. Τούρκευε ἤ φράγκευε ὅπως ἔλεγαν τότε. Οἱ ἐξισλαμισμένοι γίνονταν φανατικοί Τοῦρκοι καί μαινόμενοι διῶκτες τῶν Ρωμηῶν.

    Ἡ Ἐκκλησία μαχόταν γιά τήν ἐθνική ἐλευθερία καί τήν ταυτότητα τοῦ Γένους μας καί πρίν ἀπό τήν Ἄλωση τοῦ 1453. Κακῶς λέγουν οἱ «μοντέρνοι» θεολόγοι ὅτι αὐτό τό ἐνδαιφέρον ἐμφανίσθηκε ὡς μία ἀναγκαστική λύση λόγῳ δουλείας, γι’αὐτό  καί πρέπει τώρα νά σπάσει, νά διαρραγεῖ.

Θυμίζω ὅτι ἤδη ἀπό τήν ἐποχή τοῦ Ἀκαθίστου Ὕμνου, τόν 7ο αἰῶνα μ.Χ. οἱ πρόγονοί μας εὐχαριστοῦν τήν Θεοτόκο γιά τήν ἐπέμβασή της ὑπέρ τῆς Κωνσταντινουπόλεως καί κατά τῶν Ἀβάρων. Ὁ Πατριάρχης Σέργιος περιήρχετο τά τείχη καί ἐνίσχυε ἠθικά τούς ἀμυνομένους μέ τήν εἰκόνα τῆς Παναγίας.
Ἐπίσης ὁ Ἅγιος Ἀθανάσιος ὁ Ἀθωνίτης τόν 10ο αἰῶνα βρέθηκε δίπλα στόν Στρατηγό καί μετέπειτα Αὐτοκράτορα Νικηφόρο Φωκᾶ καί μέ τίς προσευχές καί συμβουλές του τόν  βοήθησε νά ἐκδιώξει τούς Σαρακηνούς Ἄραβες ἀπό τήν Κρήτη.

Στή διάρκεια τοῦ 12ο αἰῶνα ἐξ ἄλλου τήν ἄμυνα τῆς Θεσσαλονίκης κατά τῶν Νορμανδῶν ἀνέλαβε ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Εὐστάθιος μαζί μέ τούς «παῖδας Δημητρίου», δηλαδή τά παιδιά τοῦ Κατηχητικοῦ. Τόν 13ο αἰῶνα ὁ Κύπριος Ἅγιος Νεόφυτος ὁ Ἔγκλειστος, ἀπό τή σπηλιά του στήν Πάφο, γράφει πατριωτικά κείμενα κατηγορῶντας τούς Σταυροφόρους, τούς Σαρακηνούς καί ἄλλους εἰσβολεῖς τῆς Κύπρου καί τονίζοντας ὅτι οἱ Κύπριοι ἀνήκουν στή Ρωμανία, δηλαδή στό Βυζαντινό κράτος. (Βλέπε τό κείμενό του «Περί τῶν κατά χώραν Κύπρον σκαιῶν» πού περιλαμβάνεται στόν Ε΄τόμο τῶν Ἁπάντων τοῦ Ἁγίου, ἔκδοση τῆς Ἱερᾶς Σταυροπηγιακῆς Μονῆς Ἁγίου Νεοφύτου Πάφου).

    Δέν πρόκειται, λοιπόν, γιά παρένθεση, ἀλλά γιά μία πνευματική, ἱστορική καί πολιτιστική πραγματικότητα. Ὄμως χρειάζεται καί μία ἄλλη διευκρίνιση. Ὅτι ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία μας καί οἱ Ἅγιοί της ἀποδέχονται τόν ὑγιῆ πατριωτισμό καί καταδικάζουν τόν ἐθνοφυλετισμό, τόν ρατσισμό καί τήν μισαλλοδοξία.
Ὁ Μέγας Βασίλειος πολλές φορές τόνιζε ὅτι ἦταν ὑπερήφανος γιά τήν καταγωγή τῆς μητρός του ἀπό ἀρχαῖα ἑλληνικά γένη, γεγονός πού ἀναφέρει καί ὁ Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Θεολόγος στόν Ἐπιτάφιο πρός τόν Βασίλειο.

 Ὅμως αὐτή ἡ ἑλληνική του συνείδηση δέν ἐμπόδιζε τόιν Μ. Βασίλειο νά περιθάλπει ἀνθρώπους κάθε φυλῆς καί θρησκεύματος στά φιλανθρωπικά Ἱδρύματα τῆς Βασιλειάδος. Τόν ὑγιῆ πατριωτισμό ἐξηγεῖ θαυμάσια ὁ Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Θεολόγος στήν 37 η Ἐπιστολή του ( βλέπε 37ο τόμο τῆς Πατρολογίας τοῦ Migne).

 Ἐκεῖ γράφει : «Μητέρα τιμᾶν τῶν ὁσίων. Μήτηρ δέ ἄλλη μέν ἄλλου , κοινή δέ πάντων πατρίς». Δηλαδή εῖναι ἴδιον τῶν ευσεβῶν ἀνθρώπων νά τιμοῦν τή μητέρα τους. Ὅμως κάθε ἄνθρωπος ἔχει δαιφορετική μητέρα. Κοινή μητέρα ὅλων μας εἶναι ἡ πατρίδα, ἄρα πρέπει νά τήν ἀγαποῦμε ὅπως ακριβῶς καί τή μητέρα μας.

 Τό ἴδιο πνεῦμα μέ διαφορετικά λόγια ἀποδίδει καί ὁ μακαριστός Γέρων Παΐσιος ὁ Ἁγιορείτης λέγων: «Η πατρίδα εἶναι μία μεγάλη οἰκογένεια».Ἔτσι, λοιπόν, ἐμεῖς οἱ Χριστιανοί ἀγαποῦμε τήν πατρίδα καί σεβόμαστε τήν ἑλληνικοτητα, χωρίς νά μισοῦμε τήν πατρίδα τῶν ἄλλων καί χωρίς νά ὑποτιμοῦμε τήν πολιτιστική ταυτότητα κάθε διαφορετικοῦ λαοῦ ἤ ἀνθρώπου.

    Ἡ δημιουργική συμβολή τῆς Ὀρθοδοξίας στήν Ἐλευθερία καί στήν πολιτιστική μας ταυτότητα συνεχίζεται καί μετά τήν Τουρκοκρατία διαψεύδοντας πλήρως τούς θεωρητικούς τῆς «παρενθέσεως». Τό 1896 ὁ Ἅγιος Νεκτάριος, Ἐπίσκοπος Πενταπόλεως, ὁ θαυματουργός , ἔγραφε σέ μία περισπούδαστη πραγματεία του περί τῆς Ἑλληνικῆς Φιλοσοφίας τά ἑξῆς:  «Ναί, Ὁ Ἕλλην ἐγεννήθη κατά Θείαν Πρόνοιαν διδάσκαλος τῆς Ἀνθρωπότητος.... Τοῦτο τό ἔργον ἐκληρώθη αὐτῷ... Μαρτύριον ἡ μακροβιότης αὐτοῦ, ἐξ ἧς δυνάμεθα ἀδιστάκτως νά συμπεράνωμεν καί τήν αἰωνιότητα αὐτοῦ, διά τό αἰώνιον ἔργον τοῦ Χριστιανισμοῦ, δι’ οὗ συνεδέθη ὁ Ἑλληνισμός». Καί τό 1940 στήν ἐποποιία τῶν Βορειοηπειρωτικῶν βουνῶν ὁ Ἕλληνας φαντάρος ἔβλεπε τή Παναγία μαυροφορεμένη νά τόν βοηθεῖ. Ὄχι, φυσικά, ἀπό μίσος πρός τούς Ἰταλούς, ἀλλά ἐπειδή ἐκείνη τή στιγμή ἡ ἀμυνόμενη Ἑλλάς εἶχε τό δίκιο μέ τό μέρος της.

    Μόνο μέσα στήν Ἑλληνορθόδοξη Παράδοση διατηροῦμε τόν ὑγιῆ πατριωτισμό καί ἀποφεύγουμε τά δύο ἄκρα: Τόν ρατσισμό καί τόν ἐθνομηδενισμό. Ἄς διαφυλάξουμε ὡς κόρην ὀφθαλμοῦ τήν εὐλογημένη ἐπίδραση τῆς Ὀρθοδοξίας ἐπί τῆς ἐθνικῆς μας ταυτότητος.

Κ.Χ. ΙΟΥΝΙΟΣ 2012

http://anavaseis.blogspot.gr/

Ό Παππούλης μου σφίγγει τό κεφάλι και προσεύχεται...........Γέροντας Πορφύριος


Κάθε φορά πού τον έβλεπα, χρησιμοποιούσα ένα ξεχωριστό τρόπο μαζί του.

Έβαζα τό κεφάλι μου πάνω στα γόνατα του και χωρίς νά τού μιλώ στην αρχή καθόλου, προσευχόμουνα νοερά γΓ αυτόν, γιά τους δι­κούς μου, γιά όλους μας γενικά, και παρέμενα σ' αυτή τή στάση γιά αρκετά λεπτά της ώρας. Αυτός μέ τή σει­ρά του, μέ τά δυό του χέρια και μέ τό πετραχήλι σ' αυτά, μοϋ τύλιγε τό κεφάλι μου, μοϋ τό έσφιγγε και προσευχόταν γιά αρκετά λεπτά τής ώρας μαζί μου. Πολλές φορές αισθανόμουν τήν αναπνοή του πολύ έντο­να, καθώς και τους κτύπους τής καρδιάς του. "Αν καμιά φορά είχα και πονοκεφάλους ή κάτι άλλο, όλα μού έφευγαν και όταν τελείωνα και τήν εξομολόγηση μου μαζί του και έφευγα, νόμιζα ότι είχα πάρει τή μεγα­λύτερη ευλογία.

Όπως γεμίζει μια μπαταρία μέ ρεύμα, μοϋ φαινόταν πώς ήμουν φορτωμένος άπό ευλογία καθώς οδηγούσα επιστρέφοντας στό σπίτι μου. Μιά φορά ρώτησα τόν Παππούλη και τοϋ είπα:

- Γιατί Παππούλη, μού πιάνεις έτσι τό κεφάλι μου μέ τά χέρια σου; Μοϋ είπε τότε τό εξής:

- Νά! παιδί μου, όπως προσεύχεσαι εσύ, προσεύ­χομαι κι έγώ, και παίρνω τήν ψυχή σου κρατώντας τό κεφάλι σου, και τήν παρουσιάζω στό Χριστό μας και τοϋ ζητώ νά σέ ελεήσει, νά σέ βοηθήσει, νά σέ φωτίσει και νά σου δώσει 6,τι άλλο έχεις ανάγκη, και σέ σένα και στην οικογένεια σου


Δεν άρκεΐ μόνο ή δική μου προσευχή

Ο Γέροντας Πορφύριος είχε πολλά χαρίσματα. Είχε ν/ τό χάρισμα της επιεικείας, τό χάρισμα της αγρυ­πνίας. Δέν κοιμόταν τις νύκτες, γιατί τίς διέθετε για προσευχή και για όλους τους ανθρώπους και κατ εξο­χήν γιά όσους υπέφεραν άπό σοβαρές ασθένειες.

Ό ΐδιος πάντα έλεγε: «Έγώ θά προσευχηθώ. Άλλα αυτό δέν άρκεϊ. Πρέπει ή προσευχή μου νά βρίσκει κι άπό σας μιαν ανταπόκριση. Γιατί ό Θεός, πού θέλει νά στείλει τή Χάρη Του σ' εμάς, πρέπει νά βρεϊ τήν αγκαλιά μας ανοικτή, ώστε νά δεχτεί τή Χάρη Του. Και είτε μας θεραπεύσει άπό τήν αρρώστια μας, εϊτε επιτρέψει νά συνεχιστεί ή δοκιμασία της ασθένειας μας, ή ενέργεια Του θά είναι γιά τό ψυχικό μας όφελος». [Τ 243]

Σέ βοηθώ πιο πολύ με τις προσευχές μου

Στήν αρχή της γνωριμίας μου, είχα άγχος και ανυ­πομονησία, πώς νά βλέπω τό Γέροντα, νά τόν ρωτώ και νά παίρνω απαντήσεις του. Αισθανόμουν ψυχικό κενό, Οταν απουσίαζε άπό τα Καλλίσια ή ήταν έκεϊ, άλλα δέ δεχόταν λόγω ασθενείας ή έδινε σιωπηλά μό­νο ευλογία. Ό Γέροντας μέ άπήλλαξε άπό αυτό τό άγχος σταδιακά. Μιά μέρα μου είπε: «Ξέρεις, αισθάνο­μαι ότι σέ βοηθώ πολύ μέ τίς προσευχές μου». «Χαίρο­μαι πού τό ακούω άπό τό στόμα σας, διότι κι έγώ τό αισθάνομαι, τοϋ είπα. Σας ευχαριστώ πολύ και σας παρακαλώ μή παύσετε νά προσεύχεσθε και γιά μένα. Σας ομολογώ ότι πάντοτε και ιδιαίτερα όταν περνώ στιγμές δοκιμασίας, ζητώ τή βοήθεια τοϋ Χριστού δι ευχών σας και πάντοτε ενισχύομαι, το νιώθω». Ό Γέ­ροντας έλαμψε από χαρά και μου είπε: «Τί λες, μωρέ, το κάνεις αυτό; Κι εγώ το νιώθω».


Μια άλλη μέρα μοϋ απεκάλυψε: «Ξέρεις τι βλέπω; "Οτι σέ βοηθώ πιό πολύ μέ τις προσευχές μου παρά με τά λόγια μου. Σέ θυμάμαι πάντοτε στις προσευχές μου. Νά προσεύχεσαι κι έσΰ γιά μένα τον αμαρτωλό». Αυτά τά λόγια του ήταν ή χαριστική βολή γιά τήν αδημονία μου νά τον βλέπω και νά συζητώ μαζί του. «Σάς ευχαρι­στώ πολύ, Γέροντα», τοϋ είπα. «Τώρα μέ απαλλάσσετε από ένα βραχνά, πού μέ κούραζε πιό πολύ, επειδή σάς κούραζα. Τώρα δε θά στενοχωρούμαι πλέον, όταν δε θά μπορώ νά σάς βλέπω και νά σάς ακούω. Μοϋ φθάνει ότι θά προσευχεσθε γιά μένα και έτσι θά παίρνω από τό Χριστό τη μεγαλύτερη δυνατή βοήθεια.

πηγη

Τρίτη 25 Φεβρουαρίου 2014

Ένα κομμάτι ασκητικής ερήμου στην Αττική γη ...

Την πρόταση Ζωής που Ευαγγελίζεται ο Χριστιανισμός δεν είναι έτοιμες συνταγές, δεν είναι η ατομική τακτοποίηση μας, ούτε ο εφησυχασμός που γεννιέται από την τήρηση εξωτερικών τύπων. Αλλά «είναι αγώνας, για να γίνει κανείς γνήσιος, να μπορέσει να σπάσει τον ατομικισμό του και να ανοιχτεί πραγματικά στον άλλον.»2


 

Αντάξιοι φορείς που επιβεβαιώνουν αυτήν την μαρτυρία της Εκκλησίας αδιάκοπα μέσα στην ιστορία είναι και οι δια Χριστόν σαλοί που « έρχονται να μας θυμίσουν τον χαρακτήρα της ¨μωρίας¨ του ευαγγελικού κηρύγματος, το ασυμβίβαστο της σωτηρίας και της αγιότητας με την ικανοποίηση που δίνει η κοινωνική υπόληψη και η αντικειμενική αναγνώριση της αρετής.»3

Τι ακριβώς όμως είναι ένας δια Χριστόν σαλός ; «Αντιλαμβανόμαστε πως ο σαλός είναι ένας ξένος. Είναι απαλλαγμένος από τους συνηθισμένους δεσμούς της οικογενειακής ζωής - ¨δεν είναι γιός κανενός, αδελφός κανενός, πατέρας κανενός¨- άστεγος, περιπλανώμενος, συχνά ένας εξόριστος. Συνήθως δεν είναι ερημίτης, και περνά τη ζωή του συνεχώς παρέα με άλλους ανθρώπους. Ωστόσο, παραμένει, με τον έναν ή τον άλλο τρόπο ξένος, εξόριστος, στο περιθώριο της οργανωμένης κοινωνίας ,μέσα στον κόσμο, αλλά « ουχί εκ του κόσμου». Ο σαλός είναι ελεύθερος , ένας ξένος - και επομένως ικανός, να εκπληρώνει έναν προφητικό ρόλο»4

Μια ανάλογη περίπτωση δια Χριστόν σαλότητας ήταν και η μακαρία γερόντισσα Ταρσώ, που ασκήθηκε όχι σε κάποια μακρινή Θηβαϊδα της Ανατολής ή του Βορρά , αλλά κάπου εδώ κοντά μας ( ανάμεσα μας ) στα Μεσόγεια , σε ένα γυναικείο μοναστήρι της Κερατέας. Η δια Χριστόν Σαλή Ταρσώ ( ή Ταρασία ) Ζαγοραίου γεννήθηκε στις 4 Ιουλίου του 1910 στο χωριό Ρογό, της περιοχης Κορθίου της Άνδρου και ήταν η μικρότερη από τα έξι παιδιά της οικογενείας της.5

Βρισκόταν περίπου στην ηλικία των 14 ετών όταν κλήθηκε από τη χάρη του Αγίου Πνεύματος να παλέψει στο αγώνισμα της δια Χριστόν σαλότητας . Η κλίση της Ταρσώ μας ενδιαφέρει για αρκετούς λόγους για τους οποίους θα γίνει αναφορά στην πορεία του κειμένου.

Είναι προφανές ότι στον Ελλαδικό χώρο δεν έχουμε καταγεγραμμένες πληροφορίες - μαρτυρίες μιας Γυναικείας δια Χριστόν σαλότητας , εκτός από ελάχιστες περιπτώσεις όπως π.χ. της Σοφία Χορτοκορίδου από την Βόρεια Ελλάδα, η οποία και πάλι δεν δείχνει τόσο ακραία σαλότητα όσο εκείνη της Ταρσώς. Αντίθετα, στην Ρωσία η ασκητική αυτή πρακτική εφαρμόστηκε κυρίως κατά το 18ο και 19ο αιώνα , όπου υπήρχε μεγάλο πλήθος δια Χριστόν σαλών ανδρών και γυναικών ` μάλιστα υπάρχουν μαρτυρίες ότι αρκετοί χριστιανοί καθοδηγούνταν πνευματικά από αυτούς.

Η μητέρα της Ταρσώς είχε μια εκκλησιαστική ιδιαιτερότητα που νομίζω ότι αξίζει να αναφερθεί. Ακολουθούσε το παλαιό ημερολόγιο , όταν κάποια μέρα αποφάσισαν να επισκεφτούν την Ιερά μονή Παναγίας Πευκοβουνογιατρίσης, στην Κερατέα6 για να «θεραπευθεί» η κατά κοινή ομολογία άρρωστη Ταρσώ ( οι ψυχίατροι είχαν ήδη διαγνώσει «σχιζοφρένεια» και της είχαν κάνει λοβοτομή! )7

Ήταν δηλαδή δυο φορές «τρελή». Μια φορά για τον κόσμο , σύμφωνα με την ψυχιατρική διάγνωση και μια φορά για τον Χριστόν.8 Μείνανε αρκετό διάστημα στο μοναστήρι και στο μεταξύ η Ταρσώ αποφάσισε να μείνει λίγο ακόμα ...; αυτό το λίγο ακόμα τελικά ήταν ολόκληρη η ζωή της.9

Η στάση της Ταρσώς για το ημερολογιακό ζήτημα έχει εξίσου ιδιόμορφο ενδιαφέρον . Σε ερωτήσεις που της απηύθυναν διάφοροι πιστοί που την επισκέπτονταν στο μοναστήρι για το ποιο ημερολόγιο πρέπει να ακολουθούν η ίδια απαντούσε , ως εξής : «Για το ημερολόγιο, αν θα πας με το νέο ή με το παλαιό, σε αυτό είσαι ελεύθερη να κάνεις ότι θέλεις. Μόνο να είσαι μέσα στην Εκκλησία»10 και αλλού πάλι : «Γιατί, πειράζει να δοξάζεται δυο φορές ο Θεός ;»11

Δεν γνωρίζω αν πρόκειται για συγκυρία, αλλά σχεδόν παρόμοια λόγια με αυτά τα τελευταία της Ταρσώς «πειράζει να δοξάζετε δυο φορές ο θεός ;», είχε εκφράσει και ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Μεσογαίας κ Λαυρεωτικής κ. Νικόλαος σε μια ομιλία του σε νεανική σύναξη , αναφερόμενος για μια ζεστή ενορία Ρωσσοπόντιων στους Θρακομακεδόνες, που πρόσφατα αποφάσισαν ότι θέλουν να ανήκουν κανονικά στην μητρόπολη Μεσογαίας κ Λαυρεωτικής και να εξακολουθούν να ακολουθούν το Ιουλιανό ημερολόγιο .

Δεν είναι επίσης τυχαίο ότι και ο ίδιος ο Σεβ. κ. Νικόλαος είχε συναντήσει πριν μερικά χρόνια στο Άγιον ¨Ορος έναν Ρουμάνο δια Χριστόν Σαλό, τον πατέρα Ηρωδίωνα. Μετά από την συνάντηση που είχε μαζί του διηγείται εξομολογητικά τα εξής : «Έφυγα και ξαναβυθίστηκα στα σκουπίδια του εαυτού μου. Εκείνος έμεινε πατώντας πάνω στα σκουπίδια της λογικής αυτού του κόσμου. Τον σκεπτόμουν και θαύμαζα την αντοχή και τον ηρωισμό του. Μέχρι σήμερα, ενώ αντιλαμβάνομαι την αξία και το μεγαλείο της λογικής του, δεν μπορώ να συλλάβω την δομή της. Σίγουρα η λογική είναι μεγαλύτερη εκτροπή από την διά Χριστόν σαλότητα. Ίσως όμως και ο σταυρός της να είναι τελικά βαρύτερος από τον σταυρό του π. Ηρωδίωνα.

Πάνω στο πανεπιστήμιο των σκουπιδιών και της σαλότητος, τόλμησα να προβάλω την λογική, την αίγλη και την φινέτσα της νωπής τότε εμπειρίας μου στο Harvard και το ΜΙΤ. Τότε άρχισαν τα σκουπίδια να ευωδιάζουν σαν λουλούδια, τα ζωύφια να μεταμορφώνονται σε πουλάκια, οι ξεσχισμένες σακούλες σε πτυχία και δημοσιεύματα και ο π. Ηρωδίων πολύ πιο «έξυπνος», πολύ πιο πετυχημένος από τους Νομπελίστες καθηγητές μου! Η λογική τους έμοιαζε με αγωνιστικό αυτοκίνητο η λογική της διά Χριστόν σαλότητος με πύραυλο. Το πρώτο τρέχει μέχρι 320 χλμ. την ώρα. Το δεύτερο από 29.000 χλμ. την ώρα και πάνω. Το πρώτο κινείται οριζόντια. Το δεύτερο κατακόρυφα. Στην μία περίπτωση, αν υπερβείς το όριο, γκρεμοτσακίζεσαι. Στην δεύτερη, αν το ξεπεράσεις, εκτοξεύεσαι ξεπερνάς την βαρύτητα της γης διαφεύγεις ελευθερώνεσαι. Οι πρώτοι, οι λογικοί, όσο κι αν τρέχουν πατάνε στην γη. Ο π. Ηρωδίωνα έφυγε από αυτόν τον κόσμο χωρίς να την έχει ακουμπήσει. Χωρίς να τον έχει ακουμπήσει ...;».12

Επανερχόμενοι λοιπόν στην σκέψη της Ταρσώς διασαφηνίζεται ότι το ημερολογιακό δεν την απασχολούσε. Αυτή είναι η εξέχουσα Οδό των Αγίων της μιας και αδιαίρετης Εκκλησίας, που δεν φυλακίζει τη χάρη του Αγίου Πνεύματος σε σεχταρισμούς , σχίσματα και ομαδοποιήσεις, αλλά την αφήνει να κινηθεί ελεύθερα στην Εκκλησία των θεσμών αλλά και των καρδιών!

Για όσους δισταγμούς μπορεί να υπάρχουν για την εκκλησιολογική της τοποθέτηση «ο Θεός με τα χαρίσματα που τις έδωσε μας απήλλαξε από κάθε δισταγμό»13

Δυο ακόμα από τα στοιχεία που έχουμε για την Ταρσώ είναι ότι ήταν άριστη μαθήτρια , είχε υπερεπαρκή μορφωτική κατάρτιση και θα μπορούσε σε άλλες συνθήκες ζωής, να έχει τη δυνατότητα να μελετά πατερικά βιβλία και να αναπτύσσει την πνευματική της γνώση με τη συνεργία και του δικού της νου` εκείνη φαίνεται ότι προτίμησε να παραδώσει ολόκληρο τον εαυτό της και επομένως και την πνευματική της κατάρτιση σε θεογνωσία, στο φωτισμό του Αγίου Πνεύματος. Ήταν όντως διδακτή Θεού!14

Επίσης ήταν αρκετά όμορφη , τόσο ώστε « φρόντιζε ιδιαίτερα να κρύβει το ωραίο της πρόσωπο και τα ωραία μάτια της, που αν τα πρόσεχες κάποιες φορές έδειχναν σαν ένα κομμάτι διαμαντένιου ουρανού!»15 Φανταστείτε πόσα θα είχε να μας πει μια τέτοια αντικομφορμιστική πρόταση ζωής απέναντι σε μια κοινωνία του θεάματος που λατρεύει ναρκισσιστικά το «αυτόείδωλό» της ...;την «αιώνια» ομορφιά της!

Η Ταρσώ δεν συγκαταλέχθηκε ποτέ στην αδελφότητα της μονής. Οι μοναχές είχαν «ενοχληθεί» από την σαλή συμπεριφορά της , γιατί μίλαγε «παράξενα», κορόιδευε και επιτιμούσε τους ξένους που επισκέπτονταν το μοναστήρι , γι αυτό και της είπαν να φύγει από τον ξενώνα της μονής. Έτσι η μόνιμη κατοικία της Ταρσώ ήταν για ένα αρκετά μεγάλο χρονικό διάστημα τα μαντριά μαζί με κάποια χαλάσματα της μονής , τα χωράφια και το ύπαιθρο ...;κανείς δεν ήξερε που κοιμόταν και που έβρισκε υπόστεγο στις μεγάλες βροχές και στις κακοκαιριες.16

Θυμάμαι όταν πριν από δυο χρόνια επισκέφθηκα την Μονή για να πάω στο τάφο της Ταρσώς , κάποιες φιλόξενες και ευγενέστατες μοναχές δεν με «προέτρεψαν» να τον δώ. Καθώς έκανα μια βόλτα στο προαύλιο της μονής, βρέθηκα μπροστά σε ένα δέντρο ` είχα διαβάσει από τον βιογραφία της , ότι σε αυτό το δέντρο την έδεναν σε μέρες «αβάστακτης» σαλότητας ` δηλαδή όταν ξεπέρναγε τα «όρια» της δικιάς μας «λογικής». Προς έκπληξή μου το δέντρο είχε ξεραθεί! Δεν ξέρω, αλλά αμέσως μου ήρθε στο νου η περίπτωση της κατάληξης ενός άλλου δέντρου που είχε συναντήσει ο Χριστός. Ο Ευαγγελιστής Ματθαίος αναφέρει ότι : « Ξαναπηγαίνοντας ο Ιησούς το πρωί στην πόλη, πείνασε. Βλέποντας στο δρόμο μια συκιά, ήρθε κοντά της, μα δε βρήκε παρά μόνο φύλλα ` και της λέει : «Ποτέ πια να μην ξαναβγάλεις καρπό!» Κι αμέσως ξεράθηκε η συκιά.17 Στο παρόν περιστατικό η διάθεση του Χριστού δεν έχει να κάνει σχέση αποκλειστικά με την «πείνα του» ! Αυτό που επιθυμεί αχόρταγα ο Χριστός είναι να μας αναγάγει όλους στο δικό του χορτασμό. Σε μια προτρεπτική και αγαπητική ζηλοτυπία, στον μανικό έρωτα Του για τον κτιστό άνθρωπο. Θα μπορούσε να πει κανείς ότι λυπάται όταν βλέπει τον άνθρωπο «χορτασμένο» με άλλες «αγάπες» αρνούμενος να συμμετέχει στις άκτιστες ενέργειες του ή επιμένοντας να παραμένει «αυτόνομος» , άκαρπος και ξερός. Η πείνα και η δίψα είναι στοιχεία που οδηγούν τον άνθρωπο σε τραπέζια με φαγητό και πηγές με νερά ...;εξαρτάται από τον καθένα σε τι είδους τραπέζια θα εμπιστευτεί την πείνα του και σε ποιες πηγές την δίψα του. Αν η πορεία αναζήτησης αρχίζει αφετηριακά και τελειώνει εσχατολογικά ως πείνα και δίψα για μετοχή στην Ενυπόστατη ελπίδα, τότε μπορεί να αυξηθεί και να καρποφορήσει ...; είτε πρόκειται για δέντρα, είτε για ανθρώπους (όπως η Ταρσώ ) , είτε για μονές ...;μπορεί όμως και να ξεραθεί αν νοηθεί ως «χορτασμός» η χάρις του Αγίου Πνεύματος σε μια υποτιθέμενη «χαρισματικότητα» των προσώπων ή σε άλλες ομολογιακές αγκιστρώσεις ! Δεν είναι τυχαίο ότι ο Χριστός μακαρίζει αυτούς που πεινούν ενώ αντίθετα λέει αλίμονο στους χορτασμένους!18

Η Ταρσώ λοιπόν αν και δεν είχε «που την κεφαλήν κλίνη»19 Ζούσε αδιάλειπτα την εκκλησιαστική ζωή , με την αδιάλειπτη , εικοσιτετράωρη προσευχής της ` εσπερινός, απόδειπνο, μεσονυκτικό και όρθρος στην εκκλησιαστική του τυπική μορφή , και αποτελούσαν την σπονδυλική στήλη της αδιάλειπτης αυτής προσευχής.20

Όσοι την γνώριζαν , είχαν την αίσθηση ότι είχε για σπίτι της όλη την Εκκλησία. Γι ' αυτό και έδινε τόση λίγη σημασία στην ορατή κατοικία.21

Για την Ταρσώ η Εκκλησία ήταν τα πάντα και ο εαυτός χαριζόταν στην χάρη του Θεού ως ένα τίποτα .. η ίδια συνήθιζε να λέει « Δεν είμαι τίποτα. Δεν έχω τίποτα. Εδώ δεν υπάρχει τίποτα!»(σ.177) Εκφράζοντας με την αποστολική της ρητορεία αυτό που ένας άλλος «τρελός» για τον Χριστό, ο απόστολος Παύλος είχε πει περίπου 2000 χρόνια πριν : Τίποτα δεν έχουμε και τα πάντα κατέχουμε.22

Τα λόγια του Χριστού « Ο Πατέρας μου εξακολουθεί να εργάζεται ως τώρα, γι΄ αυτό κι εγώ εργάζομαι»23 ήταν αδιάκοπα στο στόμα της με το να λέει στους συνομιλητές της διαρκώς ότι πέθανε για τον κόσμο , δεν είχε δικό της θέλημα, ακολούθησε την πρακτική οδό , έδωσε την ζωή της στον Χριστό και από τότε δουλειά, δουλειά ...;δουλειά!24

Την γερόντισσα Ταρσώ με την αποστολική της διαφάνεια και την ευαγγελική της μωρία , φαίνεται να μην κατάλαβαν όσοι την έκριναν με τα αυστηρά κριτήρια ενός κατεστημένου καθωσπρεπισμού , γι ' αυτό και «σκανδαλίσθηκαν».

Εξάλλου δεν είναι τυχαίο ότι οι δια Χριστόν σαλοί εμφανίζονταν συνήθως εντονότερα σε περιόδους όπου ορισμένα μέλη της Εκκλησίας κόντευαν να χάσουν τον εσχατολογικό τους προσανατολισμό. Κατά τον λόγο του αποστόλου Παύλου λοιπόν ο Κύριος του Θερισμού καλεί «ως έσχατους» τους δια Χριστόν Σαλούς για να καλέσει τους πρώτους ξανά στην εσχατιά της δική Του Βασιλείας.25

Στην κατανόηση και κυρίως στη βίωση της εν Χριστώ μωρίας δεν μπορεί να εισέλθει κάποιος με το κουστούμι της κατά κόσμο κοινωνικής αξιοπρέπειας, που συνήθως αποτελεί επίφαση μια δουλείας του ανθρώπου στις φανερές ή λανθάνουσες εγωιστικές μας καταβολές.26

Το ασκητικό μονοπάτι που ακολούθησε με τρόπο απόλυτο η γερόντισσα Ταρσώ είναι όμοιο με εκείνων που « εξακολουθούν να μην έχουν καμιά ιδέα για τον εαυτό τους ...;-ενώ - έχουν μεγάλη ιδέα για τον Θεό. Και μόλις φανεί ότι ο κόσμος τους τιμά, παραξενεύονται, δυσανασχετούν, συστέλλονται. Και κρύβονται , είτε στην έρημο είτε πίσω από το παραπέτασμα κάποιας πλαστής μωρίας και σαλότητος ...;γι ΄αυτό ...; και φανερώνονται ευκρινέστερα, όταν φύγουν , όταν μεταστούν προς Κύριον.27

1. Ιωάννου Κ. Κορναράκη , Ταρσώ η δια Χριστόν Σαλή, σ.17,εκδ. Ιερού κελλίου Αγίου Νικολάου Μπουραζέρη, Άγιον όρος 2003)

2. Θέματα Χριστιανικής Ηθικής Γ ΄Λυκείου, Οι εξτρεμιστές της ελευθερίας. Η περίπτωση των δια Χριστόν Σαλών, σελ. 51)

3. Χρήστος Γιανναράς, Η ελευθερία του ήθους, Ένα ιστορικό παράδειγμα : Η πρόκληση των δια Χριστόν Σαλών, σελ. 94

4. Επίσκοπος Κάλλιστος Ware, Η εντός ημών Βασιλεία, ο δια Χριστόν ως προφήτης και Απόστολος, σ.243, εκδ.Ακρίτας,2006

5. Ι. Κορναράκη , Ταρσώ η δια Χριστόν Σαλή, σ.35

6. ο.π. σ. 41 7. ο.π. σ. 38 8. ο.π. σ. 39 9. ο.π. σ. 41 10. ο.π. σ.80 11. ο.π. σ.54

12. Μητροπολίτου Μεσογαίας κ Λαυρεωτικής κ. Νικολάου , Άνθρωπος Μεθόριος , σελ.79-80, εκδ. Εν Πλώ 2005 ΗΓΗΓΗ

13. Ταρσώ η δια Χριστόν σαλή, σ.78 . 14. ο.π. σ. 35 ,106 15. ο.π. σ.46) 16. ο.π. σ. 42-43

17. Ματθαίος 21 : 18-19 18. Λουκάς 6 : 21 - 25 19. Ματθαίος 8 : 20

20. Ταρσώ η δια Χριστόν σαλή , σ. 53 20. ο.π. σ. 56

22. Ιωάννης 5 : 15 23. Κορινθίους Β' 5 : 10

24. ο.π. σ.129

25. Κορινθίους Α' 4: 8-13

26. ο.π. σ. 181

27. αρχιμ. Βασίλειος Γοντικάκης , Φώς Χριστού φαίνει πάσι, σελ. 53-54


http://fathers.pblogs.gr

Η ΘΡΗΣΚΕΙΑ ΕΙΝΑΙ ΝΕΥΡΟΒΙΟΛΟΓΙΚΗ ΑΣΘΕΝΕΙΑ, .....Η ΔΕ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ Η ΘΕΡΑΠΕΙΑ ΤΗΣ ..... © Ιωάννης Σ. Ρωμανίδης (3)



4) Νευρολογική Κλινική

Η Εκκλησία εις την περιγραφήν του Παύλου ομοιάζει με ψυχιατρικήν κλινικήν. Η αντίληψίς του όμως δια την νόσον της ανθρωπίνης προσωπικότητος είναι πολύ πιό διορατική απ' ό,τι είναι σήμερον γνωστόν εις την σύγχρονον ιατρικήν. Δια να κατανοήσωμεν αυτήν την πραγματικότητα, πρέπει να ίδωμεν μέσω του Παύλου την Βιβλικήν κατανόησιν της φυσιολογικής και της μη φυσιολογικής καταστάσεως του ανθρώπου.

Ο νοσών άνθρωπος αποκαθίσταται εις την φυσιολογικήν του κατάστασιν, όταν οδηγήται "εις πάσαν την αλήθειαν" υπό του Πνεύματος της Αληθείας, δηλαδή εις την θέαν του Χριστού εν τη δόξη του Πατρός Του (Ιω. 17). Οι άνθρωποι που δεν βλέπουν την δόξαν του Θεού δεν είναι φυσιολογικοί. "Πάντες ήμαρτον και υστερούνται της δόξης του Θεού" (Ρωμ. 3:23). Με άλλα λόγια ο μόνος άνθρωπος, που εγεννήθη εις την φυσιολογικήν Του κατάστασιν είναι ο Κύριος της δόξης ο Οποίος γεννηθείς σαρκί εκ της Θεοτόκου ανέλαβε εκουσίως τα αδιάβλητα πάθη (τ.έ. πείναν, δίψαν, κόπωσιν, ύπνον, φθοράν, θάνατον, φόβον θανάτου), παρ' ότι ως κατά φύσιν πηγή της ακτίστου "δόξης," καταργεί ταύτα. Η άλλη όψις του εν λόγω θέματος είναι, ότι ο Θεός δεν αποκαλύπτει την δόξαν Του εις τον καθένα, διότι δεν θέλει να κολάση τους μη καταλλήλως προητοιμασμένους με ανιδιοτελή αγάπην. Η έκπληξις των προφητών της Π. Δ., ότι ηδύναντο να ζούν ακόμη, παρ' ότι είδον τον θεόν, και η παράκλησις του λαού προς τον Μωϋσή να ζητήση από τον Θεόν να σταματήση να δείχνη την δόξαν Του, την οποίαν δεν ηδύναντο να υποφέρουν πλέον, είναι εν προκειμένω σαφώς επιβεβαιωτικά.

Η Εκκλησία των αποστόλων και των πατέρων δεν ησχολείτο με τον Θεόν μέσω στοχασμών και αφηρημένων σκέψεων περί Αυτού. Και τούτο, διότι ο Θεός παραμένει μυστήριον εις την λογικήν και εκείνων ακόμη εις τους οποίους αποκαλύπτει την εν Χριστώ δόξαν και βασιλείαν Του και οι οποίοι μετέχουν ούτως εις το μυστήριον του σταυρού μέσω του δοξασμού, δηλαδή της θεώσεώς των. Η μόνη απασχόλησις των προφητών, αποστόλων και πατέρων ήτο 1) η θεραπεία των "ιδιωτών" (λαϊκών) μέσω της καθάρσεως της καρδίας των και 2) η μύησίς των α) εις την κατάστασιν ως μελών του σώματος του Χριστού και ναών του Αγίου Πνεύματος μέσω του φωτισμού της καρδίας, και β) εις "τό τέλειον" (Α' Κορ. 13:12), δηλαδή εις την θέαν του Χριστού εν δόξη "πρόσωπον προς πρόσωπον" (Α' Κορ. 13:12), μέσω του δοξασμού (Α' Κορ. 12:26; Ρωμ. 8:30) δια την διακονίαν της ανθρωπότητος (Ιω. 17). Το "...ούς εδικαίωσεν, τούτους και εδόξασεν" (Ρωμ. 8:30) σημαίνει, ότι ο φωτισμός και ο δοξασμός συνδέονται μεταξύ των εις την ζωήν αυτήν, αλλά δεν ταυτίζονται.

Η αρρώστια της ανθρωπίνης προσωπικότητος συνίσταται εις την εξασθένησιν της κοινωνίας της καρδίας με την δόξαν του Θεού (Ρωμ. 3:23) και την υποδούλωσίν της εις τον κόσμον, δια του κατακλυσμού της υπό των εξηρτημένων από το περιβάλλον λογισμών (Ρωμ. 1:21-24, 2:5). Εις αυτήν την κατάστασιν ο άνθρωπος φαντάζεται τον Θεόν κατά την εικόνα του νοσούντος εαυτού του ή ακόμη και των ζώων (Ρωμ. 1:22). Ούτως ο έσω άνθρωπός υφίσταται τον πνευματικόν θάνατον, "εφ' ω (λόγω του οποίου) πάντες ήμαρτον" (Ρωμ. 5:12).[ 4 ] Δηλαδή η αγάπη υποδουλώνεται εις το ένστικτον της αυτοσυντηρήσεως, το οποίον την παραμορφώνει και την μεταμορφώνει εις εγωκεντρικήν και ιδιοτελή ενέργειαν, υποβαθμισμένην εις απλήν αναζήτησιν επιβιώσεως, ασφαλείας και ευτυχίας.



Η πτώσις εκάστου ανθρώπου και η δουλεία του εις την κτίσιν συνίσταται εις την σύγχυσιν της ενεργείας του ανθρωπίνου πνεύματος[ 5 ] με αυτήν της διανοίας, καθ' ήν σύγχυσιν, οι προερχόμενοι εκ του περιβάλλοντος λογισμοί γίνονται λογισμοί του πνεύματος, με αποτέλεσμα να εξασθενή κατά ποικίλους βαθμούς η εν τη καρδία κοινωνία με την άκτιστον ενέργειαν και βασιλείαν του Θεού. Η θεραπεία της νόσου ταύτης αρχίζει με την κάθαρσιν του πνεύματος του από όλους τους λογισμούς, καλούς και κακούς, και τον περιορισμόν των εις την διάνοιαν. Συγχρόνως το πνεύμα (δηλαδή η νοερά ενέργεια) του ανθρώπου ελευθερούται από την διάνοιαν και επιστρέφει με την νοεράν ευχήν εις την καρδίαν. Εις την φυσικήν του κατάστασιν το πνεύμα του ανθρώπου ενεργεί ωσάν στρόβιλος εντός της καρδίας, ενώ εις την πεπτωκείαν του κατάστασιν ευρίσκεται διάχυτον εις τον εγκέγαλον ταυτιζόμενον με τα νοήματα και τα ρήματά του και υπόδουλος εις αυτά.

Έτσι αντί να βασιλεύει μετά του Θεού επί της φύσεως, καθίσταται δούλος αυτής. Δια να αποκατασταθή η φυσιολογική λειτουργία της ανθρωπίνης προσωπικότητος μέσω της περιτομής ταύτης της καρδίας από όλους τους λογισμούς (Ρωμ. 2:29), πρέπει να ελευθερωθή ο έσω άνθρωπος από την δουλείαν εις ό,τιδήποτε εν σχέσει προς το περιβάλλον του, λ.χ. αυτοϊκανοποίησιν, πλούτον, ιδιοκτησίαν, ακόμη και τους γονείς και συγγενείς του (Ματθ. 10:37; Λουκ. 14:26). Ο σκοπός δεν είναι η απόκτησις Στωϊκής απαθείας δια της καταργήσεως της συμπαθείας, αλλ' η παροχή της δυνατότητος εις την καρδίαν να δεχθή τας προσευχάς και τους ψαλμούς, που το Άγιον Πνεύμα μεταφέρει εκεί από την διάνοιαν και ενεργοποιεί αδιαλείπτως. Έτσι ο επί κεφαλής του νευρικού συστήματος εγκέφαλος απασχολείται με τας καθημερινάς δραστηριότητας και τον ύπνον, ενώ συγχρόνως το πνεύμα του ανθρώπου προσεύχεται εν τη καρδία αδιαλείπτως. Δηλαδή γίνεται ωσάν επισκευασμένη δισκέτα υπολογιστού εις την οποίαν κείμενα προσευχών μεταφέρονται από τον εγκέφαλον και επανέρχονται εις αυτόν. Όμως οι ούτω πνεύματι προσευχόμενοι αδιαλείπτως, προσεύχονται και μεγαλοφώνως με την λογικήν προκειμένου να συνεισφέρουν εις την κατήχησιν και οικοδομήν των ιδιωτών και απίστων. Αυτό εννοεί ο Παύλος με το "προσεύξωμαι τω πνεύματι, προσεύξωμαι τω νοΐ, ψαλώ τω πνεύματι, ψαλώ και τω νοΐ" (Α' Κορ. 14:15).

Αυτό είναι το πλαίσιον της αναφοράς του Αποστόλου Παύλου και του Ευαγγελιστού Ιωάννου εις το Παράκλητον Πνεύμα το Οποίον εντυγχάνει υπέρ ημών εν τη καρδία. Το Άγιον Πνεύμα καθ' αυτό εντυγχάνει υπέρ όλων των ανθρώπων "στεναγμοίς αλαλήτοις" (Ρωμ. 4:26). Αλλ' ευρίσκει ανταπόκρισιν εις εκείνους, που συνεργάζονται 1) εις την κάθαρσιν του πνεύματός των, δηλαδή του "έσω ανθρώπου" ή "τής νοεράς ενεργείας" από όλους τους λογισμούς, καλούς και κακούς, 2) εις τον επαναχωρισμόν του πνεύματος τούτου από την λογικήν και 3) εις την επάνοδον του πνεύματος εις την καρδίαν μαζί με προσευχάς και ψαλμούς της διανοίας. Έτσι η θεραπεία της ανθρωπίνης προσωπικότητος εισέρχεται εις το στάδιον του φωτισμού. Αυτά προϋποθέτει ο Παύλος όταν γράφει, "προσεύξομαι τω πνεύματι, προσεύξομαι δε τω νοΐ, ψαλώ τω πνεύματι, ψαλώ δε και τω νοΐ." (1 Κορ. 14:15).



Μόλις μας είπεν ο Παύλος, ότι η προσευχή πνεύματι περιλαμβάνει ψαλμούς της Παλαιάς Διαθήκης. Επομένως δεν ομιλεί δια ακαταλήπτους και μεγαλοφώνους προσευχάς, αφού οι ψαλμοί ήσαν γνωστοί εις όλους.

Ο Παύλος ομιλεί δια τα "γένη γλωσσών," τα οποία συμπεριλαμβάνουν προσευχάς και ψαλμούς του πνεύματος του ανθρώπου εν τη καρδία και τα οποία ακούονται μόνον από εκείνους που έχουν το ίδιον χάρισμα. Όσοι ιδιώται δεν είχον ακόμη το χάρισμα αυτό δεν ηδύναντο να ακούσουν τας προσευχάς και τους ψαλμούς εν τη καρδία των εχόντων το χάρισμα αυτό των "γλωσσών." Κορίνθιοι εις την κατάστασιν του φωτισμού είχον εισαγάγει την καινοτομίαν να τελούν ακολουθίας νοερώς εν τη καρδία παρόντων των "ιδιωτών," που δεν είχον λάβει ακόμη "τά γένη γλωσσών." Έτσι όμως ήτο αδύνατον εις τους ιδιώτας να οικοδομούνται και να απαντούν με το "αμήν" τους εις τα κατάλληλα μέρη της ακολουθίας, διότι απλώς δεν ήκουον τίποτε.

Ο Παύλος δηλώνει σαφώς, ότι "ουδείς ακούει" (Α'Κορ.14:2). "Εάν έλθω προς υμάς γλώσσαις λαλών, τί υμάς οφελήσω, εάν μη υμίν λαλήσω...;" (Α'Κορ. 14:6-7). Οι μη έχοντες το χάρισμα των γλωσσών πρέπει να ακούσουν την "δύναμιν της φωνής" των προσευχών και των ψαλμών δια να απαντήσουν με το ιδικόν των "αμήν" (Α' Κορ. 14:11,16). "...εάν άδηλον σάλπιγξ φωνήν δώ, τίς παρασκευάσεται εις πόλεμον; ούτως και υμείς δια της γλώσσης, εάν μη εύσημον λόγον δώτε, πώς γνωσθήσεται το λαλούμενον; έσεσθε γαρ εις αέρα λαλούντες. τοσαύτα ει τύχοι γένη φωνών εισιν εν κόσμω, και ουδέν άφωνον." (1 Κορ, 14:8-10). Δεν πρέπει οι φωτισμένοι να περιορισθούν εις το "λαλείν γλώσσαις" με "άδηλον φωνήν" παρουσία των "ιδιωτών" (Α' Κορ. 14:10-11). "Σύ μεν γαρ καλώς ευχαριστείς, αλλ' ο έτερος ουκ οικοδομείται" (Α' Κορ. 14:17).

Όταν ο Παύλος λέγη "μείζων ο προφητεύων ή ο λαλών γλώσσαις, εκτός ει μη διερμηνεύει, ίνα η Εκκλησία οικοδομήν λάβη" (Α' Κορ. 14:5), εννοεί σαφώς, ότι εκείνος, ο οποίος ομιλεί μόνον "γλώσσαις," πρέπει να αποκτήση το χάρισμα να "διερμηνεύη" τας προσευχάς και τους ψαλμούς του πνεύματος εν τη καρδία, συγχρόνως εις προσευχάς και ψαλμούς του νοός, δια να απαγγέλωνται και μεγαλοφώνως προς οικοδομήν των ιδιωτών. "Διό ο λαλών γλώσση προσευχέσθω, ίνα διερμηνεύη. Εάν γαρ προσεύχωμαι γλώσση, το πνεύμά μου προσεύχεται, ο δε νούς μου άκαρπός εστιν. Τί ουν εστιν; προσεύξωμαι τω πνεύματι, προσεύξωμαι δε (συγχρόνως) και τω νοΐ, ψαλώ τω πνεύματι, ψαλώ δε και (συγχρόνως) τω νοΐ. Επεί εάν ευλογής εν πνεύματι, ο αναπληρών τον τόπον του ιδιώτου, πώς ερεί το αμήν επί τη σή ευχαριστία, επειδή τί λέγεις ουκ οίδεν, σύ μεν καλώς ευχαριστείς, αλλ' ο έτερος ουκ οικοδομείται. Ευχαριστώ τω Θεώ, πάντων υμών μάλλον γλώσσαις λαλώ, αλλ' εν εκκλησία θέλω πέντε λόγους τω νοΐ μου λαλήσαι, ίνα και άλλους κατηχήσω ή μυρίους λόγους εν γλώσση" (Α' Κορ. 14: 13- 19).



Ο Παύλος ουδέποτε λέγει, ότι ο είς διερμηνεύει εκείνα που έτερος λέγει "γλώσσαις." Έκαστος διερμηνεύει αυτά που ο ίδιος λέγει "γλώσσαις." Τούτο προϋποθέτουν και τα λεχθέντα εις το Α' Κορ. 14:27- 28: "είτε γλώσση τις λαλεί, κατά δύο ή το πλείστον τρείς και ανά μέρος και είς διερμηνευέτω. Εάν δε μη ή διερμηνευτής, σιγάτω εν εκκλησία, εαυτώ λαλείτω και τω Θεώ." Δηλαδή εάν ο γλώσση λαλών δεν είναι διερμηνευτής, τότε σιωπεί εν εκκλησία. Όμως λαλεί εαυτώ και τω Θεώ. Άλλαις λέξεσιν το λαλείν γλώσσαις καθ' εαυτό γίνεται εν τη καρδία και όχι μεγαλοφώνως. Με την εντολήν αυτήν ο Παύλος στερεί τους έχοντας μόνον "τά γένη γλωσσών" της δυνάμεως να επιβάλλουν την εν λόγω καινοτομίαν των μέσω της πλειοψηφίας των.

Ο Παύλος ομιλεί σαφώς δια προσευχάς και ψαλμούς μη απαγγελομένους με "τήν δύναμιν της φωνής," αλλ' ακουομένους εντός της καρδίας. Ο φωτισμός αυτός της καρδίας ουδετερώνει την υποδούλωσιν εις το ένστικτον της αυτοσυντηρήσεως και αρχίζει την μεταμόρφωσιν της ιδιοτελούς αγάπης εις ανιδιοτελή αγάπην. Αυτό αποτελεί το χάρισμα της ενδιαθέτου πίστεως εις τον έσω άνθρωπον, το οποίον είναι η δικαίωσις, καταλλαγή, υιοθεσία, ειρήνη, ελπίς και ζωοποίησις.

Αι προσευχαί και οι ψαλμοί αδιαλείπτως (Β' Θεσ. 5:17) ενεργούμενοι νοερώς εν τη καρδία (Εφ. 5:18-20), τ.έ. "τά γένη γλωσσών" (Α' Κορ. 12:10,28), μεταμορφώνουν τον "ιδιώτην" (λαϊκόν) εις ναόν του Αγίου Πνεύματος και μέλος του σώματος του Χριστού και του βασιλείου ιερατεύματος. Αυτή είναι η αρχή της απελευθερώσεως του πιστού από την δουλείαν εις το περιβάλον, όχι δια της φυγής απ' αυτό, αλλά δια του ελέγχου επ' αυτού, όχι δια της ιδιοτελούς εκμεταλλεύσεως, αλλά δια της ανιδιοτελούς αγάπης. Εντός των πλαισίων τούτων "ο νόμος του Πνεύματος της ζωής εν Χριστώ Ιησού ηλευθέρωσέ με από του νόμου της αμαρτίας και του θανάτου... Ει δε τις Πνεύμα Χριστού ουκ έχει, ούτος ουκ εστιν αυτού. Ει δε Χριστός εν υμίν, το μεν σώμα νεκρόν δι' αμαρτίαν, το δε πνεύμα ζωή δια δικαιοσύνην" (Ρωμ. 8:2,9, 10).

Καθ' όν χρόνον η θεραπεία του φωτισμού αυξάνει την τελειότητα της αγάπης, και μάλιστα με ήτταν του διαβόλου, ο φωτισμένος λαμβάνει εκ των απαριθμουμένων εις το Α' Κορ. 12.28 ανωτέρων χαρισμάτων αναλόγως, με κορύφωσιν τον δοξασμόν. Ο Παύλος δηλώνει, ότι "εί δοξάζεται έν μέλος, συγχαίρει πάντα τα μέλη" (Α' Κορ. 12: 26), με σκοπόν να εξηγήση, διατί οι προφήται είναι δεύτεροι μετά τους αποστόλους και πρίν από όλα τα άλλα μέλη του σώματος του Χριστού. Η υπό του Πνεύματος μεταβίβασις εκ της διανοίας εις την καρδίαν προσευχών και ψαλμών είναι η δικαίωσις και η ζωοποίησις του έσω ανθρώπου και η θέα του Χριστού "δι' εσόπτρου εν αινίγματι" (Α' Κορ. 13:12). Δοξασμός είναι η έλευσις του "τελείου" (Α' Κορ. 13:10), δηλαδή η θέα του Χριστού εν δόξη "πρόσωπον προς πρόσωπον" (Α' Κορ. 13:12). Όταν γράφη ο Παύλος, "άρτι γιγνώσκω εκ μέρους" (αυτόθι), αναφέρεται εις την τρέχουσαν κατάστασιν του φωτισμού του ή της δικαιώσεως. Με την επομένην φράσιν του: " τότε δε επιγνώσομαι, καθώς και επεγνώσθην" (αυτόθι), ο Παύλος λέγει, ότι θα δοξασθή, όπως είχεν ήδη δοξασθή. Εις την κατάστασιν του φωτισμού ο πιστός είναι "νήπιος." Αφού δοξασθή, επιστρέφει εις τον φωτισμόν ως "ανήρ" (Α' Κορ. 13:11).

Κατά την διάρκειαν του δοξασμού, που είναι θέωσις και αποκάλυψις, η προσευχή εν τη καρδία ("γλώσσαι"), η γνώσις και η προφητεία, μαζί με την πίστιν και την ελπίδα, καταργούνται, αφού αντικαθίστανται από τον ίδιον τον Χριστόν εν τη ακτίστω βασιλεία και δόξη του Πατρός. Μόνον η αγάπη δεν εκπίπτει (Α' Κορ. 13:8-11). Κατά την διάρκειαν του δοξασμού τα περί Θεού και τα εν ευχή προς τον Χριστόν νοήματα και ρήματα καταργούνται. Μετά την θέωσιν και με την επιστροφήν εις τον φωτισμόν, επιστρέφουν γνώσις, προφητεία, γλώσσαι, πίστις και ελπίς και επανενώνονται με την αγάπην, η οποία δεν είχεν "εκπέσει." Τα υπό των θεουμένων χρησιμοποιούμενα εις την διδασκαλίαν και προσευχήν ρήματα και νοήματα δια την καθοδήγησιν άλλων μέχρι τον δοξασμόν είναι θεόπνευστα, αλλά μόνον εις την χρήσιν και υπό την καθοδήγησιν φωτισμένων και θεουμένων. Οι μη γνωρίζοντες, ότι ο σκοπός αυτών των ρημάτων και νοημάτων είναι η κατάργησίς των κατά την διάρκειαν της θεώσεως, βαδίζουν επί θεμελίων της φαντασίας των.

Αυτή είναι η θέα του εν δόξη αναστάντος Χριστού, την οποίαν είχεν ο Παύλος και δια της οποίας ο Θεός θέτει εις την κεφαλήν (Α' Κορ. 12:28) και το θεμέλιον (Εφ. 2:20) της Εκκλησίας τους αποστόλους και προφήτας. Αυτό το "θεμέλιον," το οποίον περιλαμβάνει και γυναίκας προφήτιδας (Πράξ. 2:17; 21:9; Α' Κορ. 11:5), αποτελεί το πλαίσιον της δηλώσεως του Παύλου, ότι εν Χριστώ "ουκ ένι άρσεν και θήλυ" (Γαλ. 3:28).



Ο δοξασμός δεν είναι θαύμα. Είναι το τελικόν φυσικόν στάδιον της μεταμορφώσεως της ιδιοτελούς αγάπης εις ανιδιοτελή αγάπην και η άφιξις του ανθρώπου εις την κατάστασιν δια την οποίαν εδημιουργήθη. Και ο Παύλος και ο Ιωάννης σαφώς θεωρούν την εν τη ζωή ταύτη θέαν του Χριστού εν δόξη αναγκαίαν δια την τελείωσιν της αγάπης και της διακονίας προς την κοινωνίαν (Ιω. 14:21-24, 16:22, 17:24; Α' Κορ. 13:10-13; Εφ. 3:3-6). Αι εμφανίσεις του αναστάντος Χριστού εν δόξη δεν ήσαν και δεν είναι θαύματα, δια να εκθαμβώσουν τους θεατάς και να τους πείσουν να πιστεύσουν εις την θεότητά Του. Θαύμα δεν ήτο η ανάστασις του Κυρίου της δόξης. Θαύμα ήτο η σταύρωσις και ο θάνατός Του. Ο αναστάς Χριστός εμφανίζεται μόνον δια την τελείωσιν της αγάπης, ακόμη και εις την περίπτωσιν του Παύλου, ο οποίος είχε φθάσει το κατώφλι του δοξασμού (Γαλ. 1:14 εξ.), μη γνωρίζων, ότι ο Κύριος της δόξης, τον οποίον επρόκειτο να ίδη, είχε γεννηθεί, σταυρωθεί και αναστηθεί. Αι εμφανίσεις του αναστάντος Κυρίου της δόξης εις το Α' Κορ. 15: 1-11 είναι οι δοξασμοί με τους οποίους ο Παύλος ολοκληρώνει την περί χαρισμάτων ανάπτυξιν που είχεν αρχίσει εις το 12:1.

Όλοι οι μετέπειτα θεωθέντες αποτελούν με τους αποστόλους το θεμέλιον της Εκκλησίας, διότι "...τήν ίσην δωρεάν έδωκεν αυτοίς ο Θεός ως και ημίν," λέγει ο Πέτρος (Πράξ. 11:17, 10:47). Δηλαδή οδηγήθησαν, ως οι απόστολοι κατά την Πεντηκοστήν, εις "πάσαν την αλήθειαν," η οποία είναι ο αναστάς και αναληφθείς εν δόξη Χριστός, επιστρέψας σαρκί εν ταις ακτίστοις πυρίναις γλώσσαις του Πνεύματός Του, δια να κατοικήση ως άνθρωπος μετά του Πατρός Του εν τοις γενομένοις ναοίς του Αγίου Πνεύματος πιστοίς ως ακριβώς υπεσχέθη (Ιω. 14-17). Ούτως, η Εκκλησία των ναών του Αγίου Πνεύματος προφητών έγινε το Σώμα του Χριστού, κατά του Οποίου "πύλαι άδου (θανάτου) ου κατισχύσουσιν."

Δοξασμός είναι η μέθεξις όχι μόνον της ψυχής αλλά και του σώματος εις την αθανασίαν και αφθαρσίαν δια την τελείωσιν της αγάπης. Δύναται να είναι θέα μικράς ή μακράς διαρκείας. Μετά από κάποιαν έκστασιν αποπροσανατολισμού ο νεωστί θεωθείς βλέπει τα πάντα γύρω του διαβεβρωμένα με την δόξαν/βασιλείαν του Θεού, η οποία, αφού δεν είναι ούτε φώς, ούτε σκότος, και δεν ομοιάζει με τίποτε το κτιστόν, υπερβαίνει πάντα τα ρήματα και νοήματα καί, παρ' ότι αποκαλυπτομένη, παραμένει μυστήριον αδιαπέραστον, ανέκφραστον και ως εκ τούτου απερίγραπτον. Κατά την διάρκειαν της θέας τα πάθη, τα οποία είχον ουδετεροποιηθεί και καταστεί αδιάβλητα με τον φωτισμόν, καταργούνται. Ο θεούμενος ούτε τρώγει, ούτε πίνει, ούτε κοιμάται, ούτε κουράζεται και δεν επηρεάζεται από την ζέστην ή το κρύο. Αυτά τα φαινόμενα εις τους βίους των αγίων, πρίν και μετά την ενσάρκωσιν του Κυρίου της δόξης, δεν είναι θαύματα, αλλ' η αποκατάστασις της υγείας της νοσούσης ανθρωπίνης φύσεως.

Οι Γεροντολόγοι[ 6 ] έχουν αποδείξει ότι το γήρας είναι αρρώστια και ερευνούν, μήπως και ο ίδιος ο Θάνατος είναι αρρώστια. Θα ηδύναντο να αποτελέσουν συμβολήν εις την εν λόγω έρευναν οι θεούμενοι και τα λείψανά των. Τα σώματα εκατοντάδων θεουμένων παραμένουν σχετικώς ακέραια επί αιώνας εις μίαν κατάστασιν μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας. Από τα παλαιότερα παραδείγματα είναι το ακέραιον σώμα του Αγίου Σπυρίδωνος εις την νήσον Κέρκυρα, του λαβόντος μέρος το 325 εις την Α' Οικ. Σύνοδον. Μόνον εις την Μονήν των Σπηλαίων εις το Κίεβον υπάρχουν 120 ακέραια ιερά λείψανα.

Αυτό είναι το πλαίσιον των λεχθέντων υπό του Αποστόλου Παύλου, ότι "καί η κτίσις ελευθερωθήσεται από της δουλείας της φθοράς εις την ελευθερίαν της δόξης των τέκνων του Θεού" (Ρωμ. 8:21). Από τα συμφραζόμενα είναι φανερόν, ότι η "ελευθερία της δόξης" είναι εδώ ελευθερία από την φθοράν και την θνητότητα. Αλλ' ακόμη και εκείνοι, των οποίων ο έσω άνθρωπος έφθασεν εις την υιοθεσίαν του φωτισμού, ως και εκείνοι, των οποίων και τα σώματα είχον δια της θεώσεως πρόγευσιν της αθανασίας και της αφθαρσίας, περιμένουν "τήν υιοθεσίαν, την απολύτρωσιν του σώματος ημών" (Ρωμ. 8:23). "Οι νεκροί εγερθήσονται άφθαρτοι και ημείς αλλαγησόμεθα... Δεί γαρ το φθαρτόν τούτο ενδύσασθαι αφθαρσίαν και το θνητόν τούτο ενδύσασθαι αθανασίαν" (Α' Κορ. 15:53,54).

Αυτά τα γνωρίζει κανείς όχι από στοχασμόν επάνω εις βιβλικά κείμενα, αλλά από την εμπειρίαν του δοξασμού, τουτέστι από "τήν ελευθερίαν της δόξης των τέκνων του Θεού." Η εμπειρία του δοξασμού και όχι μόνον βιβλικά κείμενα είναι το θεμέλιον της πίστεως της Εκκλησίας εις την σωματικήν ανάστασιν του βιολογικού μέρους της ανθρωπίνης προσωπικότητος.

συνεχιζεται...

 http://www.greekorthodoxchurch.org
 http://www.romanity.org/indexe.htm

Οσία Μελάνη η Ρωμαία


Οσία Μελάνη η Ρωμαία

Η οσία Μελάνη η Ρωμαία, της οποίας η Εκκλησία σήμερα τιμά την μνήμη, είναι από τις εξοχώτερες μορφές του γυναικείου ασκητικού βίου. Το παράδειγμά της είναι ασφαλής οδηγός σε κείνες, που ξεκινούν να ακολουθήσουν έναν δρόμο έξω από τα μέτρα της ανθρωπίνης φύσεως. Γιατί δεν είναι σπάνιο τέτοιες γυναίκες να άγωνται από έναν επιπόλαιο θρησκευτικό συναισθηματισμό, να πιστεύουν πως αφήκαν τον κόσμο και πως κέρδισαν κι όλα τον ουρανό, ενώ κινδυνεύουν να τάχουν χαμένα και τα δύο. "Εφιέμεναι του άρχειν και το υπακούειν απαναινόμεναι", γίνονται "επιστήμονες κατά της εαυτών σωτηρίας". Ο εγωισμός και η φιλαρχία ακολουθούν τους ανθρώπους παντού κι αλλοίμονο σε κείνους, που ξεκινούν στον δρόμο της τελειότητος έξω από την ιερή τάξη της Εκκλησίας. Μα ας ξαναγυρίσουμε στην οσία Μελάνη κι ας κλείσουμε τον Μικρό Συναξαριστή με τα τελευταία λόγια της Οσίας, από τον Ιώβ: "Ως τω Κυρίω έδοξεν, ούτω και εγένετο".


Βιογραφία
Η Οσία Μελάνη η Ρωμαία έζησε στα χρόνια πού βασιλιάς ήταν ο Ονώριος, δεύτερος γιος του Μεγάλου Θεοδοσίου. Οι γονείς της, ευγενείς και πλούσιοι, την πάντρεψαν σε μικρή ηλικία και απέκτησε δύο παιδιά.

Όμως μεγάλες δοκιμασίες την περίμεναν. Την μητρική της καρδιά σπάραξε ο θάνατος των δύο παιδιών της. Μετά από λίγο και εντελώς ξαφνικά, πέθανε ο σύζυγος της. Και για να γεμίσει το πικρό ποτήρι της λύπης, χάνει και τους γονείς της. Οι στιγμές δύσκολες. Ποιος θα την παρηγορήσει; Μα ποιος άλλος; Ο λόγος του Θεού, που λέει: «τη έλπίδι χαίροντες, τη θλίψει υπομένοντες, τη προσευχή προσκαρτεροϋντες» (Προς Ρωμαίους, ιθ' 12). Δηλαδή, η ακλόνητη ελπίδα σας στα μέλλοντα αγαθά, να σας γεμίζει χαρά και να σας ενισχύει για να δείχνετε υπομονή στη θλίψη. Και να επιμένετε στην προσευχή, συνεχίζει ο λόγος του Θεού, από την οποία θα λαμβάνετε σπουδαία βοήθεια στις δύσκολες περιστάσεις της ζωής σας. Έτσι και η Μελάνη, αδιάφορη για τις κοσμικές απολαύσεις, αποσύρθηκε σε ένα εξοχικό της κτήμα, όπου αφοσιώθηκε στη μελέτη και την προσευχή.

Εκεί επίσης καλλιγραφούσε Ιερά βιβλία και τα έδινε να τα διαβάζουν οι πιστοί. Διέθεσε όλη της την περιουσία για την ανακούφιση των φτωχών και ασθενών. Και αφού επισκέφθηκε πολλούς τόπους βοηθώντας τους πάσχοντες, κατέληξε στην Ιερουσαλήμ, όπου και πέθανε από πλευρίτιδα. O δε Σ. Ευστρατιάδης γράφει τα εξής για την Άγια αυτή: «...Αυτή ην επί της βασιλείας Ονωρίου (395 - 423) Ρωμαία πλούσια και εκ γένους περιφανούς και ενδόξου. Συζευχθείσα παρά την θέλησιν αυτής, απεσύρθη μετά τον θάνατον του ανδρός και των δύο αυτής τέκνων εις εν προάστειον της Ρώμης, επιμελουμένη των πτωχών, υποδεχόμενη τους ξένους, επισκεπτόμενη τους εξόριστους και εν φυλακαίς και θεραπεύουσα τους νοσούντας. Μετά την εκποίησιν των κτημάτων αυτής και διανομήν των προσόντων εις μονάς και εκκλησίας, δια της Αφρικής και Αλεξανδρείας κατέλαβε τα Ιεροσόλυμα και ενεκλείσθη εις πενιχρόν κελλίον εκεί έκτισε και μονήν εις ην συνήγαγεν ενενήκοντα παρθένους, εξ ιδίων δια την διατροφήν αυτών δαπανώσα· μικρόν ασθενήσασα εκ πλευρίτιδας, μετέλαβε των αχράντων μυστηρίων εκ των χειρών του επισκόπου Ελευθερουπόλεως και ανεπαύθη εν Κυρίω».



.

῾Η ἐγκατάλειψις ἀπὸ τοὺς ἀνθρώπους καὶ ἡ κατὰ Θεὸν λύπη*..᾿Επιστολὴ τοῦ ῾Αγίου Τύχωνος τοῦ Ζαντόνσκ



᾿Αγαπητέ μου φίλε καὶ ἀδελφὲ ἐν Χριστῷ!

Εἶναι γραμμένο: «καὶ οἱ ἔγγιστά μου ἀπὸ μακρόθεν ἔστησαν» (Ψαλμ. λζ´ 13). Διότι τὸ ἄσπρο δὲν πηγαίνει μὲ τὸ μαῦρο καὶ τὸ σκοτάδι δὲν συμφωνεῖ μὲ τὸ φῶς. ῾Η εὐλάβεια εὑρίσκεται σὲ συνεχῆ πόλεμο μὲ τὴν ἀνευλάβεια. Τί συμφωνία μπορεῖ νὰ ὑπάρξη ἐκεῖ, ὅταν ὁ ἕνας προσπαθῆ καὶ ἀγωνίζεται νὰ σκαρφαλώση ἕνα βουνό, ἐνῶ ὁ ἄλλος κατρακυλᾶ κάτω;

«Καὶ οἱ ἔγγιστά μου ἀπὸ μακρόθεν ἔστησαν», διότι σὺ ἔχεις σταθῆ μακρυὰ ἀπὸ αὐτούς· στέκεσαι μακρυά, διότι δὲν εὑρίσκεις τίποτε ὅμοιό σου σὲ αὐτούς. ᾿Αποφεύγουμε τὴν κάπνα καὶ τὴν πίσσα, γιὰ νὰ μὴ μαυρίσουμε· ἀπομακρυνόμαστε ἀπὸ μία ἐπιδημία, γιὰ νὰ μὴ κολλήσουμε ἀρρώστια· φεύγουμε ἀπὸ τοὺς λεπρούς, γιὰ νὰ μὴ πάσχουμε ὅπως πάσχουν αὐτοί.

Γι᾿ αὐτὸ ἔχει εἰπωθῆ: «ἐξέλθετε ἐκ μέσου αὐτῶν... καὶ ἀκαθάρτου μὴ ἅπτεσθε» (Β´ Κορινθ. στ´ 17, ῾Ησ. νβ´ 11, ᾿Αποκαλ. ιη´ 4). Καθένας ποὺ ἀποφεύγει τοὺς τοιούτους, πλησιάζει στὸν Θεό· καὶ ὅσο Τὸν πλησιάζει, τόσο περισσότεροι ἄνθρωποι τὸν ἀποφεύγουν· καὶ ὅσο περισσότεροι ἄνθρωποι τὸν ἀποφεύγουν, τόσο περισσότερο ὁ Θεὸς τὸν πλησιάζει, σὰν κάποιον ποὺ ἔχει ἐγκαταλειφθῆ. «Σοὶ ἐγκαταλέλειπται ὁ πτωχός, ὀρφανῷ σὺ ἦσθα βοηθὸς» (Ψαλμ. θ´ 35). Πρέπει νὰ εἶσαι τέτοιου εἴδους πτωχός, τὸν ὁποῖον οἱ ἄνθρωποι ἐγκαταλείπουν.

῏Ω Θεέ μου, ποὺ ἔχεις τὸ πᾶν! ῎Ας μὲ ἐγκαταλείψουν ὅλοι, ἕως τὸν τελευταῖο· μόνον Σὺ μὴ μὲ ἐγκαταλείψης! Θὰ ἔχω τὸ πᾶν σὲ Σένα· Σὺ εἶσαι βοηθός, παράκλησις, ἐνίσχυσις, προστασία, καταφυγή, συμβουλὴ καὶ παρηγορία μου. ῞Οταν ἐγκαταλείπεσαι ἀπὸ τοὺς ἀνθρώπους, κατάφευγε στὸν Θεό, ὅπως κάνεις καὶ ὅπως γράφεις. Διότι Αὐτὸς θὰ βρῆ τὸν τρόπο νὰ ἐπιτελέση τὸ ἔργο Του, ὅταν οἱ ἄνθρωποι δὲν μποροῦν νὰ κάνουν τίποτε. Τώρα, αὐτὸ εἶναι τὸ πρῶτο πρᾶγμα.

Τὸ δεύτερο. Πρέπει νὰ ἔχουμε λύπη, διότι λυπήσαμε τὸν Θεό· αὐτὸ τὸ τραῦμα θεραπεύεται μὲ αὐτὸ τὸν ἐπίδεσμο. Τὸ νὰ λυποῦμε τὸν Θεὸ (ὦ Θεέ μου! ποιοί εἴμαστε; σκουλήκια, γῆ, χῶμα καὶ στάκτη καὶ λυποῦμε τὴν μεγαλωσύνη Σου! μὴ μᾶς ἐπιτρέψης νὰ τὸ ξανακάνουμε αὐτὸ μὲ τὴν Χάρι Σου!), τὸ νὰ λυποῦμε, λέγω, τὸν Θεό, θεραπεύεται τοῦτο μὲ τὸ νὰ λυπούμαστε γιὰ τὸν Θεό. ῾Η ἁμαρτία προξενεῖ λύπη, καὶ μὲ αὐτὴ τὴν λύπη θεραπεύεται. ῞Ενα πικρὸ γέννημα ἡ λύπη, ποὺ ὅμως καταβροχθίζει τὸν ἐμπαθῆ του γονέα τὴν ἁμαρτία. Τέτοια εἶναι ἡ θαυμαστὴ σοφία τοῦ Θεοῦ: τὸ τραῦμα θεραπεύεται μὲ τραῦμα! «῾Η γὰρ κατὰ Θεὸν λύπη, μετάνοιαν εἰς σωτηρίαν ἀμεταμέλητον κατεργάζεται» (Β´ Κορινθ. ζ´ 10), λέγει ὁ ᾿Απόστολος.

Τὸ ἔλεός Σου, Κύριε, καταδιώξει με, πάσας τὰς ἡμέρας τῆς ζωῆς μου! Σῶσον, Χριστὲ ὁ Θεός, ὅσους ἦλθες νὰ σώσης, διότι γι᾿ αὐτοὺς ἔχυσες τὸ πανάγιον Αἷμα Σου!

Κλείων ἐδῶ καὶ ἀναθέτων ἑμαυτὸν εἰς τὸ ἔλεος τοῦ Θεοῦ, διατελῶ.



(*) Περιοδ. «῞Αγιος Κυπριανός», ἀριθ. 321/᾿Ιούλιος-Αὔγουστος 2004, σελ. 88.
Μετάφρασις ἀπὸ τὰ ρωσικὰ τῆς ᾿Επιστολῆς ὑπ᾿ ἀριθ. 18, ἐκ τῶν ῾Απάντων τοῦ ῾Αγίου Τύχωνος τοῦ Ζαντόνσκ, τόμος ε´, σελ. 305-306, ἐκδ. ε´, Μόσχα 1994


http://www.synodinresistance.org/

Μια συγκλονιστική μαρτυρία…



Χαίρετε. Ονομάζομαι Gianna Jessen. Είμαι υιοθετημένη και η βιολογική μου μητέρα ήταν δεκαεφτά χρονών, όταν αποφάσισε να κάνει έκτρωση. Ήταν τότε εφτάμισι μηνών έγκυος και ο γιατρός τη συμβούλευσε να κάνει αυτό, που ονομάζεται saline abortion (αντικατάσταση του αμνιακού υγρού με αλατούχο διάλυμα, που καίει το παιδί μέσα και έξω). Έτσι η μητέρα μου ανέμενε να γεννήσει ένα νεκρό παιδί μέσα σε εικοσιτέσσερις ώρες.

Προς μεγάλη έκπληξη και αμηχανία όλων, δεν βγήκα νεκρή σ’ αυτό τον κόσμο αλλά ζωντανή(!), στις 6 Απριλίου του 1977 σε κλινική εκτρώσεων του Λος Άντζελες. Αυτό δε που αποτελεί τέλειο συγχρονισμό του ερχομού μου, είναι ότι ο μαιευτήρας που ενεργούσε την έκτρωση ήταν εκτός υπηρεσίας εκείνη τη στιγμή κι έτσι δεν του δόθηκε η ευκαιρία να ολοκληρώσει το σχέδιό του, που ήταν ο τερματισμός της ζωής μου.

Την στιγμή αυτή που σας μιλώ, βρίσκομαι σ’ ένα όμορφο κυβερνητικό κτίριο και ξέρω ότι στην εποχή που ζούμε δεν είναι πολιτικά σωστό να πεις το όνομα του Χριστού σε μέρη σαν κι αυτό. Το να Τον φέρεις σε τέτοιες συναντήσεις, μπορεί να κάνει τους άλλους να νοιώσουν τρομακτικά άβολα. Αλλά, ….δεν επιβίωσα για να κάνω τον καθένα να νοιώθει άνετα. Επιβίωσα για να ανακατεύω τα πράγματα λίγο και αυτό το απολαμβάνω!

Και έτσι βγήκα ζωντανή, όπως ήδη είπα, μετά από δεκαοκτώ ώρες. Έπρεπε να ήμουν τυφλή, έπρεπε να ήμουν καμένη, έπρεπε να ήμουν νεκρή. Και δεν είμαι!

Ξέρετε τι εκπληκτική δικαίωση είναι το γεγονός ότι ο μαιευτήρας που έκανε την έκτρωση, ήταν υποχρεωμένος να υπογράψει το πιστοποιητικό γεννήσεώς μου; Έτσι έμαθα ποίος είναι. Για όσους τυχόν όμως έχουν αμφιβολίες, το πιστοποιητικό γράφει: «γεννημένη κατά τη διάρκεια εκτρώσεως στο τελευταίο στάδιο της εγκυμοσύνης»… Δε νικήσανε!… Έκανα μία έρευνα για τον άνθρωπο αυτόν και οι κλινικές του είναι η μεγαλύτερη αλυσίδα κλινικών στις Ηνωμένες Πολιτείες, με μικτά έσοδα 70.000.000 δολάρια το χρόνο. Διάβασα ένα βιβλίο του που έλεγε πως έχει κάνει πάνω από 1.000.000 εκτρώσεις και θεωρεί αυτό πάθος του. Σας τα λέω αυτά, Κυρίες και Κύριοι, γιατί δεν ξέρω αν συνειδητοποιήσατε ότι βρισκόμαστε σε μάχη σ’ αυτόν τον κόσμο. Είναι μία μάχη μεταξύ της ζωής και του θανάτου. Με ποια πλευρά είστε;…

Έτσι η νοσοκόμα κάλεσε ασθενοφόρο και με μετέφεραν σε νοσοκομείο. Αυτό είναι πραγματικό θαύμα, διότι συνήθιζαν τότε (μέχρι το 2002), να τερματίζουν την ζωή ενός επιβιώσαντος βρέφους, με στραγγαλισμό, ασφυξία, να το αφήνουν να πεθάνει ή να το πετούν. Το 2002 ο πρόεδρος Bush υπέγραψε νόμο για να σταματήσει αυτή η συνήθεια. Βλέπετε, παίζουμε εν ου παικτοίς…

…Εύχομαι να με μισούν την ώρα που θα πεθάνω, ώστε να αισθανθώ τον Θεό κοντά μου και να αισθανθώ πώς είναι να σε μισούν. Και τον Χριστό Τον μισούσαν. Και όχι ότι επιδιώκω να με μισούν, αλλά ξέρω ότι ήδη με μισούν γιατι κηρύττω ζωή. Και η αποστολή μου κυρίες και κύριοι, ανάμεσα σε πολλά άλλα πράγματα, είναι αυτή. Να δώσω ανθρωπιά σε μια αντιπαράθεση, που την ταξινομήσαμε με όλα τα άλλα ασήμαντα θέματα και την βάλλαμε να περιμένει την σειρά της στο ράφι. Αφαιρέσαμε τα αισθήματά μας κυρίες και κύριοι, γίναμε σκληρότεροι. Το θέλετε πραγματικά αυτό; Πόσο πραγματικά επιθυμείτε να ρισκάρετε για να πείτε την αλήθεια με αγάπη και μεγαλοψυχία, να είστε πρόθυμοι να σας μισούν;

Έτσι μετά από αυτό τοποθετήθηκα σε ίδρυμα έκτακτης φροντίδας όπου αποφάσισαν, διότι δεν τους άρεσα και πολύ.

Βλέπετε μισήθηκα από την στιγμή της συλλήψεώς μου από τόσους πολλούς, αλλά και αγαπήθηκα από ακόμα πιο πολλούς και προπάντων από τον Θεό. Είμαι κόρη Του. Δεν παίζετε με το κορίτσι του Θεού. Έχω ένα σημάδι στο μέτωπο, που προειδοποιεί, προσέξτε να είστε καλοί μαζί μου, γιατί ο Πατέρας μου διοικεί τον κόσμο!

Με πήραν λοιπόν από το «κακό σπίτι» και με πήγαν σε άλλο, όμορφο σπίτι. Στο σπίτι της Πένυ.

Είπε, ότι τότε ήμουν δέκα επτά μηνών και είχα διαγνωστεί με αυτό που εγώ θεωρώ δώρο, εγκεφαλική παράλυση, η οποία δημιουργήθηκε από την έλλειψη οξυγόνου στον εγκέφαλό μου, καθώς προσπαθούσα να επιβιώσω.

Τώρα είμαι αναγκασμένη να το πω αυτό. Εάν η έκτρωση είναι αποκλειστικά θέμα των δικαιωμάτων των γυναικών, τότε ποία ήταν τα δικά μου δικαιώματα; Πώς δεν βρέθηκε ούτε μία ριζοσπαστική φεμινίστρια, να σηκωθεί και να φωνάξει για την καταπάτηση των δικαιωμάτων μου την ημέρα εκείνη! Στην πραγματικότητα η ζωή μου πνιγόταν στο όνομα των δικαιωμάτων της γυναίκας! Όταν δε ακούω το αηδιαστικό επιχείρημα ότι πρέπει να κάνουμε εκτρώσεις γιατί το παιδί ίσως γεννηθεί ανάπηρο, τότε η καρδιά μου γεμίζει από τρόμο.

Υπάρχουν πράγματα κυρίες και κύριοι, τα οποία θα μπορέσετε να μάθετε μόνο από τους αδύναμους ανάμεσά σας. Και όταν τους πνίγετε, εσείς είστε αυτοί που χάνετε. Ο Θεός τους φροντίζει, αλλά εσείς είστε αυτοί που θα υποφέρετε για πάντα! Και τι αλαζονεία, τι απόλυτη αλαζονεία! Και έχει γίνει καθεστώς σ’ αυτό τον κόσμο που ζούμε, οι δυνατοί να εξουσιάζουν τους αδύναμους, να αποφασίζουν ποιος ζει και ποιος πεθαίνει. Τι αλαζονεία! Δεν καταλαβαίνετε, ότι δεν ήσαστε εσείς, που κάνετε την καρδιά σας να κτυπά; Δεν καταλαβαίνετε, ότι δεν κατέχετε τίποτε από όλη την εξουσία που νομίζετε ότι κατέχετε; Είναι το έλεος του Θεού που σας στηρίζει ακόμα και όταν τον μισείτε;

…Έτσι κοίταξαν την αγαπημένη μου Πένυ και της είπαν τα …πολύ ενθαρρυντικά λόγια: η Gianna θα είναι ένα τίποτα! Αλλά αυτή τους αγνόησε και άρχισε να δουλεύει μαζί μου 3 φορές την ημέρα, και άρχισα να σηκώνω το κεφάλι μου και μετά έλεγαν η Gianna ποτέ δεν θα κάνει αυτό, ποτέ δεν θα κάνει το άλλο. Και όμως στην ηλικία των τρεισήμισι χρόνων, άρχισα να περπατώ με περπατούρα και ορθοπεδικά στηρίγματα, και στέκομαι εδώ σήμερα μπροστά σας με ένα μικρό ορθοπεδικό πρόβλημα, χωρίς περπατούρα και ορθοπεδικά στηρίγματα. Πέφτω με χάρη μερικές φορές και μερικές άλλες άχαρα, εξαρτάται από την περίπτωση, αλλά εργάζομαι για την Δόξα του Θεού.

Βλέπετε, κυρίες και κύριοι, είμαι πιο αδύναμη από τους περισσότερους από σας, αλλά αυτό είναι το κήρυγμά μου. Πληρώνω ένα μικρό τίμημα για να μπορώ να διαλαλώ στον κόσμο και να προσφέρω ελπίδα. Στην παρανόησή μας για το πώς δουλεύουν τα πράγματα, παρεξηγούμε πόσο όμορφο μπορεί να είναι το μαρτύριο! Δεν το προκαλώ, αλλά όταν έρχεται ο Θεός έχει την δυνατότητα να κάνει και τα πιο άθλια πράγματα όμορφα.

Έχω συναντήσει την βιολογική μου μητέρα, έχω συγχωρήσει την βιολογική μου μητέρα, είμαι Χριστιανή. Είναι πολύ ταραγμένη γυναίκα και ήρθε σε μία εκδήλωση, που είχα πριν δυο χρόνια, χωρίς προειδοποίηση και είπε: «Γεια σου, είμαι η μητέρα σου». Αυτή ήταν μία πολύ δύσκολη μέρα, και όμως καθώς ανεχόμουν όλα αυτά, πιθανόν να σκεφτείτε ότι ήμουν τρελή, αλλά καθόμουν εκεί και σκεφτόμουν: «Δεν σου ανήκω. Ανήκω στον Χριστό. Είμαι το κορίτσι Του, και είμαι πριγκίπισσα! Έτσι δεν έχει σημασία τι λες, ο θυμός σου, η ταραχή σου και η οργή, δεν είναι δικά μου να τα φυλάξω, δεν είναι δικά μου να τα κρατάω, και δε θα το κάνω».

Θα ήθελα προς στιγμήν να μιλήσω κατευθείαν στους άντρες που είναι σε αυτή την αίθουσα. Άντρες είστε φτιαγμένοι για μεγαλοσύνη. Είστε φτιαγμένοι για να υψώνετε το ανάστημά σας και να φέρεστε αντρίκεια. Είστε φτιαγμένοι για να υπερασπίζεστε τις γυναίκες και τα παιδιά. Όχι να παραμερίζετε και να στρέφετε το κεφάλι σας στην άλλη μεριά, όταν γίνεται φόνος και να μην κάνετε τίποτε γι’ αυτό. Δεν είστε φτιαγμένοι για να εκμεταλλεύεστε εμάς τις γυναίκες και μετά να μας αφήνετε μόνες. Είστε φτιαγμένοι για να είστε ευγενικοί και χαριτωμένοι και μεγάλοι και δυνατοί και να στέκεστε ψηλά, διότι άντρες προσέξτε με: Είμαι πολύ κουρασμένη για να κάνω το δικό σας καθήκον.

Γυναίκες, δεν είστε φτιαγμένες για κακομεταχείριση, δεν είστε φτιαγμένες να κάθεστε αγνοώντας την αξία και την τιμή σας. Είστε φτιαγμένες να αγωνίζεσθε γι’ αυτό σε όλη σας την ζωή. Τώρα είναι η ευκαιρία σας, τώρα θα δείξετε τι άνθρωποι θα είστε. Έχω εμπιστοσύνη άντρες, ότι θα ανταποκριθείτε στην πρόκληση και θα αρθείτε στο ύψος των περιστάσεων.

Στους πολιτικούς, που ακούν, ιδιαίτερα στους άντρες, θα πω το εξής: είστε φτιαγμένοι για μεγαλοσύνη και αφήστε την διπλωματία στην άκρη. Προορισμός σας είναι να υπερασπίζεστε, ότι είναι σωστό και καλό. Αυτή η νεαρή κοπέλα που στέκεται στο βήμα σάς λέει: τώρα είναι η ώρα σας. Τι είδους άνθρωποι θέλετε να είστε, άνθρωποι με εμμονή στην δική τους δόξα ή άνθρωποι με εμμονή στην δόξα Του Θεού; Έφτασε η στιγμή να πάρετε θέση. Αυτή είναι η δική σας ώρα. Ο Θεός θα σας βοηθήσει, ο Θεός θα είναι μαζί σας. Σας δίνεται η ευκαιρία να δοξάσετε και να τιμήσετε τον Θεό.

Θα τελειώσω με αυτό: Μερικοί ίσως είναι ενοχλημένοι διότι μιλώ συνέχεια για τον Θεό και τον Ιησού. Μα πώς είναι δυνατόν να περπατώ στην γη, έστω κουτσαίνοντας, και να μην δίνω όλη μου την καρδιά και το μυαλό και την ψυχή και όλο μου το είναι στον Χριστό που μου έδωσε την ζωή; Αν λοιπόν νομίσετε ότι είμαι ανόητη, αυτό θα είναι άλλο ένα κόσμημα στην κορώνα που φορώ. Όλος ο σκοπός της ζωής μου είναι να κάνω τον Θεό να χαίρεται.

Ελπίζω μερικά απ’ αυτά που είπα να έχουν νόημα. Απλά βγήκαν μέσα από την καρδιά μου. Ο Θεός να σας ευλογεί.

Αξιοπρόσεκτες Θέσεις
και Μαρτυρίες για τις ΑΜΒΛΩΣΕΙΣ
Εκδόσεις “Ορθόδοξος Κυψέλη”
πηγή: Ιερόν Ησυχαστήριον Παντοκράτορος


http://vatopaidi.wordpress.com/

Κυριακή 23 Φεβρουαρίου 2014

“Θάνατος και Χαρά” π. Βασίλειος Γοντικάκης




Κάθε φορά που ο άνθρωπος έρχεται αντιμέτωπος με τον θάνατο, τα συναισθήματα που κυριαρχούν είναι η θλίψη, η απογοήτευση και ο φόβος.

Ο π. Βασίλειος Γοντικάκης στην ιστορική, πλέον, ομιλία του στην Φιλοσοφική Σχολή του Α.Π.Θ. το 1986 έδειξε, με αφορμή την πορεία προς Εμμαούς, τον τρόπο με τον οποίο πρέπει να αντιμετωπίζουμε το θάνατο. Ο τίτλος της ομιλίας: “Θάνατος και Χαρά”.
 Παρακολουθήστε τον!

«Σήμερα, λοιπόν, θα μιλήσουμε για τον θάνατο και μου ήρθε στο νου η αγωνία, αν θέλετε και η απογοήτευση των μαθητών μετά τον θάνατο του Χριστού και ο φόβος τους. Για αυτό θα ήθελα να σας υπενθυμίσω την προς Εμμαούς πορεία.

Θα το πω με δύο λόγια μιας και είναι γνωστή η πορεία: Δύο μαθητές, τρεις μέρες μετά τον θάνατο του Κυρίου, προχωρούν εις Εμμαούς, συζητούν μεταξύ τους για τον Ιησού, αγωνιούν, μιλούν για τα γεγονότα. Έρχεται ο Χριστός, χωρίς να τον αναγνωρίσουν, και τους ερμηνεύει τις γραφές. Εν τέλει Τον αγαπούν αυτόν τον Συνοδοιπόρο. Του λένε “μείνε μαζί μας”. Μένει. Φτάνουν στο τραπέζι και στην κλάση του άρτου Τον γνωρίζουν. Τότε Αυτός γίνεται άφαντος, εκείνοι γεμίζουν χαρά και προχωρούν προς τα Ιεροσόλυμα.

Oι δύο μαθητές, λοιπόν, μιλούσαν και συζητούσαν για τον Χριστό. Και εκείνος παρουσιάστηκε δίπλα τους να συμπορεύεται. “Οι δε οφθαλμοί αυτών εκρατούντο του μη επιγνώναι αυτόν”. Τα μάτια τους ήταν ακόμα κλειστά και δεν Τον γνώρισαν. Νομίζω ένα μεγάλο πράγμα είναι το εξής: ο Χριστός είναι η οδός και είναι και ο αληθινός Συνοδοιπόρος μας. Κι αν τυχόν αγωνιούμε, αν συζητάμε, αν ψάχνουμε, αν βαδίζουμε, αν τυχόν για κάπου πάμε, Αυτός είναι μαζί μας. Μα, λέει κάποιος: “δεν Τον ξέρουμε”. Αλλά πρέπει να ξέρουμε ένα πράγμα: μαζί με την αγωνία μας και Αυτός συμπορεύεται. Και ας μην Τον διακρίνουμε.
O Χριστός, στη συνέχεια, δεν θέλει να τους κάνει διδασκαλία, αλλά θέλει να τους δώσει τη δυνατότητα να πουν αυτά που έχουν μέσα τους. Γι’ αυτό προσποιείται άγνοια και μάλιστα επιμένει. Τότε «του εξηγούν» για τον Ιησού τον Ναζωραίο τον οποίο παρέδωσαν “οι άρχοντες ημών εις κρίμα θανάτου” και Tον σταύρωσαν. Στη συνέχεια λένε κι οι δυο τους τον πόνο τους: «Εμείς ελπίζαμε ότι αυτός θα λύτρωνε το Ισραήλ. Αλλά ήδη πέρασαν τρεις μέρες αφού έγιναν αυτά, αφού Τον σταύρωσαν και δεν είδαμε ακόμη τίποτε που να στηρίξει τις ελπίδες μας. Μας παραξένεψαν μερικές γυναίκες από τη δική μας συντροφιά, γιατί πήγαν πρωί στο μνημείο και λένε ότι δεν βρήκαν το σώμα Του. Ήλθαν και μας είπαν ότι είδαν οπτασία αγγέλων κι ότι οι άγγελοι λένε ότι ζει. Και πήγαν και μερικοί από μας στο μνημείο και το βρήκαν έτσι όπως είπαν οι γυναίκες, “Αυτόν δε ουκ είδον”».

Τους δίνει, λοιπόν, τη δυνατότητα ο Χριστός να πουν το λογισμό τους. Αυτοί, με τετράγωνη λογική, λένε ότι “Εμείς ελπίζαμε. Τώρα δεν ελπίζουμε. Τι να ελπίζουμε; Εφ’ όσον Αυτός σταυρώθηκε, πέθανε και είναι τρεις μέρες που πέρασαν, τελείωσε η ιστορία”. Αποδεικνύουν τετραγωνικά ότι δεν υπάρχει δυνατότητα να ελπίζει κανείς. Νομίζω ότι ο μεγάλος δάσκαλος, ο Χριστός, αυτό ήθελε να πουν κι αυτοί. Αυτό ήθελε να βγάλει από μέσα τους: ότι, κοίταξε, με την τετράγωνη λογική, η υπόθεση τελείωσε – και νομίζω ότι είναι καλό να τελειώνουν οι υποθέσεις.

Όμως αρχίζει Εκείνος και μιλά: “Ώ ανόητοι και βραδείς τη καρδία του πιστεύειν επί πάσιν οις ελάλησαν οι προφήται”. Επειδή και ο Κύριος ένιωθε ότι ήταν φίλοι Του, τους μιλάει αυστηρά. Και λέει τη φράση τη μεγάλη παρακάτω: “Ουχί ταύτα έδει παθείν τον Χριστόν και εισελθείν εις την δόξα αυτού;” Δεν έπρεπε να πάθει αυτά ο Χριστός για να περάσει στη δόξα Του; Στο σημείο αυτό μπαίνουμε στο μεγάλο μυστήριο και λέμε: Αν τυχόν έπρεπε να πάθει Αυτός, που ήταν ο ίδιος ο Χριστός, εμείς τι πρέπει να πάθουμε;

Άρχισε από τον Μωυσή και όλους τους προφήτες και εξήγησε σε όλες τις γραφές αυτά που αφορούσαν το πρόσωπό Του. Μαζί με την πορεία προχωρούσε και η ερμηνεία, κι έβλεπαν οι μαθητές ότι κάπου αλλού τους πηγαίνει. Μόλις έφτασαν στην πόλη που πήγαιναν, Αυτός προσποιήθηκε ότι πάει κάπου αλλού. Αλλά αυτοί: “παρεβιάσαντο αυτόν λέγοντες μείνον μεθ’ ημών, ότι πρός εσπέραν εστί καί κέκλικεν η ημέρα”. Νομίζω ότι οι μαθητές είπαν: Τώρα πού πάς; Τελείωσε η μέρα, τελειώνει η πορεία. Έτσι που μας έκανες δεν μπορούμε να φύγουμε από κοντά Σου, ούτε Εσύ από μας, έλα να μείνεις μαζί μας. Και ο Χριστός πέρασε μαζί τους.

Και “εν τω κατακλινθήναι αυτόν μετ’ αυτών λαβών τόν άρτον ευλόγησε, καί κλάσας απέδιδον αυτοίς, αυτών δέ διηνοίχθησαν οι οφθαλμοί, καί επέγνωσαν αυτόν, καί αυτός άφαντος εγένετο απ’ αυτών”. Μετά από τον λόγο, την ιερολογία, φτάσαμε στην ιερουργία. Έγιναν οι εξηγήσεις και δεν έμενε πια τίποτα άλλο παρά η πράξη της ιερουργίας. O Χριστός δεν είπε τίποτα, αλλά τεμάχισε τον άρτο. Eν τη κλάσει του άρτου Τον γνώρισαν και μόλις Τον γνώρισαν έγινε άφαντος, χάθηκε. Φυσικά, εγώ νομίζω ότι όταν λέμε χάθηκε εννοούμε βρέθηκε. Γιατί αν τυχόν έμενε θα τον έχαναν? θα έλεγαν ότι “Αυτός είναι εδώ, εκεί”, θα Τον εντόπιζαν, ενώ Αυτός είναι πανταχού παρών. Oπότε αφού Τον κατάλαβαν, παίρνουν δύναμη, ανοίγονται οι οφθαλμοί τους. Επομένως “διηνοίχθησαν οi οφθαλμοί τους” σημαίνει ότι άρχισαν να βλέπουν τα αόρατα, να καταλαβαίνουν τα περασμένα και να έχουν δύναμη για να προχωρήσουν στα μέλλοντα, δηλαδή να συνεχιστεί η πορεία.

Oπότε γνωρίζουν τώρα μέσα στην Θεία Ευχαριστία, μέσα στη Θεία Λειτουργία, εν τη κλάσει του άρτου, τις γραφές αληθινά. Γνωρίζουν αυτά που πέρασαν και παίρνουν δύναμη για να προχωρήσουν. O Κύριος γνωρίζεται ως άρτος κλώμενος και αίμα εκχυνόμενον. Στην κλάση του άρτου γνωρίζεται ο Κύριος και ταυτόχρονα γνωρίζουμε κι εμείς τον Κύριο “εν τη κλάσει τη ημετέρα”. Εάν τυχόν και εμείς δεν πονέσουμε, εάν τυχόν και εμείς δεν πεθάνουμε, δεν σταυρωθούμε, δεν πρόκειται να γνωρίσουμε τον Κύριο. Όπως και Κείνος έπρεπε να πάθει για να μπει στη δόξα Του, και εμείς πρέπει να πάθουμε, πρέπει να υποφέρουμε. Όλα αυτά τα βάσανα είναι ευλογία για να ανοιχτούν τα μάτια μας και έτσι να Τον βλέπουμε διαφορετικά.

Είμαστε άνθρωποι, πονάμε και έχουμε τη δική μας λογική. Κι ο Χριστός επιτρέπει τον λογισμό μας. Δίδει τις αφορμές, στους μαθητές, να ακούν το λογισμό τους και να δικαιολογήσουν τετραγωνικά την απελπισία τους. Αλλά όμως όταν απελπίζεσαι, όταν ψάχνεις, όταν πορεύεσαι, Αυτός είναι μαζί σου. Στη συνέχεια θα έρθει καιρός, όταν φτάσεις πια στην κλάση του άρτου, όταν φτάσεις στον πολύ πόνο και είσαι μαζί Του, να διανοιχτούν οι οφθαλμοί σου. Τότε Τον βλέπεις, Eκείνος χάνεται, δηλαδή, μένει διαρκώς μαζί σου…
Εντάξει η λογική μας, εντάξει η αναζήτησή μας αλλά είμαστε πλασμένοι για κάτι μεγαλύτερο. Ό,τι κι αν πετύχουμε με τη δική μας αναζήτηση, με τη δική μας γνώση δεν μας ικανοποιεί. 

O Χριστός έχει να δώσει σε μας κάτι πολύ μεγαλύτερο και δεν μας το έδωσε πριν Αυτός πάθει και μπει στη δόξα Του. Δηλαδή, μπορούμε να πεθάνουμε και να ζήσουμε. Μπορούμε να χαθούμε και να βρούμε την ψυχή μας, κι αν κανείς θέλει να την σώσει, θα την χάσει. Κι αν την χάσει ενσυνείδητα, όπως λέει, “ένεκεν εμού καί τού ευαγγελίου” αυτός θα την σώσει. Oπότε νομίζω ότι το μεγάλο πράγμα που έχουμε και κουβαλάμε δεν είναι το τι έχουμε αλλά το τι είμαστε. Αυτό που λέει και ο ‘Αγιος Κοσμάς ο Αιτωλός: το μεγάλο πράγμα είναι ότι μπορούμε να γίνουμε όλοι κοινωνοί του Σώματος και του Αίματος του Χριστού, δηλαδή μπορούμε σιγά σιγά να αναχθούμε σε αυτή την άλλη λογική. Oπότε τα πάντα είναι ευλογία.

Όπως για παράδειγμα οι νεομάρτυρες, οι οποίοι ζούσαν σε αυτή την κατάσταση, και ζούσαν σε αυτόν τον παράδεισο. Oπότε λένε: “αν τυχόν μας αφήσετε να ζήσουμε σας είμαστε ευγνώμονες γιατί ζούμε στον παράδεισο, μέσα σε αυτήν την λογική της Θείας Λειτουργίας, την άλλη λογική, εάν μας σκοτώσετε, σας είμαστε χίλιες φορές πιο ευγνώμονες γιατί το συντομότερο θα δοκιμάσουμε αυτό το πράγμα το οποίο δεν παρέρχεται και το οποίο είναι χαρά εν όλω τω κόσμω και για όλο τον κόσμο. Κι ο καθένας τότε γεννιέται, όταν πεθαίνει και τότε αγκαλιάζει όλους και βρίσκει μες την καρδιά του όλους.

Και ταυτόχρονα ενώ μιλάμε με αυτόν τον τρόπο, δεν υποτιμούμε το σώμα αλλά αντίθετα βλέπουμε ότι θεώνεται. Κι αυτή είναι η αντίθετη κίνηση που γίνεται μέσα εδώ. Δηλαδή, δεν ενώνεται μόνο η πορεία με τη στάση, η θεότης με την ανθρωπότητα, αλλά γίνεται και μια αντίστροφη κίνηση, όπως λέει το Συναξάρι των Αγίων Πάντων, “τό Πνεύμα κάτεισιν καί ο Νούς άνεισιν”. Το πνεύμα κατέρχεται, ο λόγος σαρκούται και το χώμα, η φύση μας, αναλαμβάνεται, θεώνεται. Και το πιστεύουμε αυτό και το περιμένουμε να γίνει κάποτε, αλλά γίνεται από τώρα. Ήδη προγεύεται κανείς, νομίζω, προπαντός ο πονεμένος και σφαγμένος, ο τιμημένος με το να δεχτεί πολλές δοκιμασίες, νιώθει σαν άλλο σκαμμένο χωράφι που μπαίνει μέσα μια νωτίδα ουράνια, έτσι μπαίνει μέσα στην ψυχή του ανθρώπου και μέσα στο σώμα του ανθρώπου μια άλλη παράκληση θεϊκή και προχωρεί εις πάντας αρμούς, εις νεφρούς, εις καρδίαν.

Oπότε το θέμα, νομίζω, δεν είναι αν θα μπορέσουμε να κάνουμε μια ψεύτικη ερώτηση ή να δώσουμε μια ψεύτικη απάντηση σχετικά με τον θάνατο. Το θέμα είναι αν είναι δυνατόν να μπορούμε να κάνουμε υπομονή. Αυτό που λέει ο Κύριος, ότι το χωράφι το αγαθό, η γη η καλή είναι αυτοί που δέχονται το λόγο του Θεού και καρποφορούν εν υπομονή. Μπορούμε να κάνουμε υπομονή; Κάποιος γεωργός υπάρχει που φροντίζει για μας. Μπορούμε να περιμένουμε;

“Βρε παιδάκι μου, πεθαίνουμε”

Mα λέει κανείς: “βρε παιδάκι μου, πεθαίνουμε”. Βλέπουμε στο Ευαγγέλιο ότι το άρρωστο παιδί που έφερε ο πατέρας, έπεσε κάτω ξερό σαν νεκρό και πολλοί άρχισαν να λένε πως πέθανε. Νομίζω ότι δεν έχει σημασία αν νομίζουμε εμείς ότι πεθάναμε, αν νομίζουν όλοι οι άλλοι ότι και εμείς πεθάναμε. Αυτό που έχει σημασία είναι να μένουμε κοντά στα πόδια κάποιου ο οποίος υπήρχε προτού τον κόσμον είναι, προτού υπάρξει ο κόσμος κι ο οποίος “τά πάντα διά τό πλήθος του ελέους του εξ ουκ όντων εις τό είναι παρήγαγε”. Oπότε εάν τυχόν είσαι δίπλα σε Αυτόν, άσχετα αν είσαι πεθαμένος ή ζωντανός ελπίζεις και περιμένεις να έρθει η ζωή. Αλλά νομίζω ότι η ζωή έρχεται δια του θανάτου. Όπως ο σπόρος, εάν δεν πέσει στη γη να πεθάνει, μένει μόνος, έτσι και εμείς, αν δεν πονέσουμε θα μείνουμε μόνοι.
Το θέμα είναι το εξής: Ότι πολύ πονούμε και λίγο ζωογονούμαστε, πολύ υποφέρουμε και λίγο μπαίνουμε στη χαρά. Νομίζω ότι το μήνυμα το χαρούμενο του Χριστού είναι ότι μας δίνει τη δυνατότητα να περάσουμε τη ζωηφόρο νέκρωση. 

Όταν ζήτησαν δυο μαθητές να δοξαστούν και να καθίσει ο ένας εκ δεξιών και ένας εξ ευωνύμων, Αυτός είπε, όπως αναφέρεται στο Τριώδιο, ότι ο Κύριος δεν δίδει τέτοια πράγματα στους δικούς Του, υπόσχεται ποτήριο θανάτου. Το μεγάλο γεγονός είναι ότι μπορούμε να πεθάνουμε περιμένοντας. Όταν περνάμε την Γεσθημανή, δεν μπορούμε να μιλάμε. Τώρα το ότι μιλάμε σημαίνει ότι δεν περνάμε Γεσθημανή. Αλλά τι γίνεται; Τα χάνουμε. Μπορεί να τα χάσουμε, μπορεί να πέσουμε κάτω, μπορεί να μας εγκαταλείψει κάθε δύναμη σωματική, ψυχική, πνευματική. Το θέμα είναι αν μπορείς και ξερός να περιμένεις και να ευγνωμονείς. Κάποιος υπάρχει μέσα μας και δίπλα μας, που ιερουργεί διαφορετικά το μυστήριο της ζωής.

Θα μπορούσε εύκολα να μας πει ψεύτικα πράγματα, δεν θέλει. Θέλει να μας φέρει στην αιώνια ζωή. Και για να μπεις στην αιώνια ζωή πρέπει να περάσεις από τον θάνατο. Θα μπορούσε ο Χριστός, αν ήταν ταχυδακτυλουργός, να έκανε αυτό που ζήτησαν οι Εβραίοι, όταν έλεγαν “κατέβα από τον Σταυρό και θα πιστέψουμε”. Θα μπορούσε να το κάνει. Δεν ήρθε για να εντυπωσιάσει. Κατέβηκε από τον Σταυρό νεκρός. Νεκρός για να νικήσει τον θάνατο για πάντα, για όλους μας.

Όποτε ένα πράγμα μπορούμε να πούμε ότι μπορούμε να πετύχουμε. Ότι υπάρχει μέσα μας ένας συγκεκριμένος δυναμισμός και δια του θανάτου, μέσα στη γη την καλή και αγαθή της Εκκλησίας, αυτός ο δυναμισμός εκρήγνυται και προχωρούμε σε άλλο τόπο, σε άλλο χώρο, όπου τα φοβερά τελεσιουργείται και τα πάντα λειτουργούν διαφορετικά. Αυτός ο άλλος χώρος και ο άλλος χρόνος είναι αυτός εδώ που ζούμε. Αν θα πάμε με πύραυλους στα αστέρια δεν αυξάνει ο χώρος της ζωής μας και η ελευθερία μας. Αν τυχόν παρατείνουμε τη ζωή μας με μεταμόσχευση καρδιάς δεν γευόμαστε της χάριτος της αιωνιότητος.
Σε μια στιγμή μπορεί να χωρέσει η αιωνιότης και μέσα σε ένα μικρό άγιο μαργαρίτη να χωρέσει όλος ο Χριστός. Ακριβώς γι’ αυτό ο Κύριος ενώ έρχεται να μας φέρει τη χαρά , ενώ έρχεται να μας φέρει τη ζωή, λέει: “μακάριοι οι πενθούντες, μακάριοι οι κλαίοντες καί ουαί οι γελώντες”. Ακριβώς γιατί θέλει να μας φέρει τον πραγματικό γέλωτα, την πραγματική χαρά και την αιώνια ζωή από σήμερα…

Η ψυχή μετά τον θάνατο

Τι γίνεται η ψυχή του ανθρώπου μετά τον θάνατο; Νομίζω δεν μπορούμε να τα λύσουμε και όλα τα προβλήματα. Ξέρετε, είναι πολύ μεγάλο δράμα να νομίζεις ότι έχεις λύσει τα προβλήματά σου. Επίσης, είναι άσχημο ένας δάσκαλος, όποιος από μας κάνει τον δάσκαλο, να δίδει απαντήσεις και να κλείνει τα θέματα. Στην πορεία προς Εμμαούς ο Κύριος κατ’ αρχήν δίνει τη δυνατότητα στον άλλον να βγάλει τα απωθημένα του. Για να εκτονωθούν οι άνθρωποι, για να πουν το λογισμό τους, για να δείξουν την απογοήτευσή τους, για να φτάσουν στην απόγνωση. Λέει ο άγιος Ισαάκ ο Σύρος ότι δεν υπάρχει μεγαλύτερο όπλο από την απόγνωση. Γιατί όταν κανείς απογοητευθεί από όλα τα εγκόσμια, όπως λέει κι ο άγιος Νικόδημος, όταν φτάσουμε στην απιστία για τον εαυτό μας τότε αρχίζει να αναδύεται μια άλλη πίστη και μια άλλη δύναμη να υπάρχει μέσα μας.

Αυτό που έχει σημασία δεν είναι αν θα πούμε μια κουβέντα σαν απάντηση. Μπορούμε να δεχτούμε τη χάρη του Θεού μέσα μας και να αναχθεί όλο το είναι μας σε ένα άλλο χώρο; Μπορούμε να ελπίζουμε στην ανάσταση των σωμάτων; Αυτό είναι που δίδει η Εκκλησία. Αυτό που έχει σημασία είναι όχι να λύνουμε τις απορίες μας με ένα τρόπο εγκυκλοπαιδικό, με τη λογική του κομπιούτερ, αλλά ει δυνατόν να μετανοούμε, να μπαίνουμε στην άλλη λογική, τη λογική της Εκκλησίας. Τότε καταλαβαίνουμε ότι όταν ο Χριστός φανερώνεται, κρύπτεται. Όταν γίνεται άφαντος φανερώνεται. Αυτό που λέει ο Αγ. Γρηγόριος Νύσσης: «ο Χριστός απαντά δι’ ων αρνείται να απαντήσει». Αν, λοιπόν, δεν μπορούμε να ακούμε τη σιωπή Του, σημαίνει ότι δεν καταλαβαίνουμε τον λόγο Του. Αν τυχόν νομίζουμε ότι τον καταλαβαίνουμε, κάτι δεν πάει καλά μέσα μας.

Tο μεγάλο πράγμα είναι ότι υπάρχει η μητέρα μας Εκκλησία, μπορούμε να βάλουμε τον εαυτό μας μέσα εκεί ώστε σιγά-σιγά να παίρνει αυτήν την άλλη λογική. Πρέπει με ταπείνωση να τρεφόμαστε από την στερεά τροφή που προσφέρει η Εκκλησία και τότε νομίζω ότι συνέχεια η καρδιά μας θα ευφραίνεται. Έχουμε ένα μεγάλο χρέος: δια της ταπεινώσεως και δια της υπομονής να δεχτούμε αυτά τα μεγάλα τα οποία τελεσιουργείται στον υπερώον τόπο τον λειτουργικό, για να μπορέσουμε και εμείς να καταλάβουμε τι είναι άνθρωπος, να χαρούμε τη ζωή μας και μετά χωρίς άλλα σχόλια να δώσουμε τη δυνατότητα και στους άλλους να χαρούν την ζωή τους.

Αυτό που έχουμε να κάνουμε είναι να νιώσουμε ότι η αγάπη “εκ του μή όντως εις τό είναι ημάς παρήγαγε” και εάν τυχόν υπομένομε, στο τέλος από τη δακιμασία βγαίνει μια χαρά και μια αγαλλίαση η οποία ξεπερνά όλες τις δοκιμασίες.

Μια στιγμή στον καθένα μας μπορεί να δημιουργηθούν διάφορες απορίες: Τι σημαίνει θάνατος, τι σημαίνει ανυπαρξία, μια στιγμή να νιώσουμε ότι όλα είναι άχρωμα και άοσμα, τότε τι να κάνουμε; Εγώ λέω ένα πράγμα: Να περιμένομε. Να περιμένομε πού; Μέσα στην Εκκλησία όπου νιώθεις ότι υπάρχει μία ζεστασιά και μία ευρυχωρία. Όπως λέμε το έμβρυο μένει μέσα στη μήτρα της μάνας του και επειδή μένει εκεί, συνέχεια αυξάνει. Έτσι και εμείς πρέπει να μένομε μέσα στη μήτρα της μητέρας μας Εκκλησίας, αυτό που λέμε μετά από την πορεία: “μείνον μεθ’ ημών”, μείνε μαζί μας και εμείς θα μείνουμε μαζί Σου. Άλλα σχόλια δεν θέλουμε πια. Εμείς θέλουμε να μείνουμε μαζί Σου. Αυτό μας φτάνει. Έχει μεγάλη σημασία να μείνουμε κάπου και να δούμε αυτό «το κάπου», το Ένα για το οποίο είμαστε και το οποίο μας εκκολάπτει. O πόνος έχει νόημα επειδή βρισκόμαστε στη μήτρα κάποιου που μας αγαπάει. Εκεί όποιος πολύ πονάει σημαίνει ότι είναι ηλεημένος και μπορεί να δεχτεί μεγάλα χαρίσματα.

Κλείνοντας, εγώ λέω ένα πράγμα για το οποίο είμαι σίγουρος: Προσωπικά είμαι χαμένος αλλά σας λέω αδελφικά ότι ΜΠOΡΕΙ ΝΑ ΖΗΣΕΙ O ΑΝΘΡΩΠOΣ. Και αυτή η ζωή η απεριόριστη, η αιώνια που αρχίζει από τώρα ιερουργείται και υπάρχει στην Oρθόδοξη Εκκλησία, την μικρή την ελάχιστη και περιφρονημένη η οποία είναι η Μία, Αγία, Καθολική και Αποστολική Εκκλησία, η ελπίς πάντων των περάτων της γης…

Μη μου κάνετε άλλες ερωτήσεις, δώστε άλλες απαντήσεις. Εγώ θα σας πω μόνο αυτό: Κοιτάξτε, είμαστε χαμένοι, μπορεί εν στιγμή χρόνου να σταματήσει η καρδιά μας αλλά κάτι δεν σταματά, βρε παιδάκι μου, και εγώ θέλω από εκεί και πέρα να πάμε. Και από εκεί και πέρα πάμε με το σώμα και έρχεται η αγαλλίαση και η χάρη της θεότητας μέσα στο σώμα μας και αγιάζεται η ψυχή και το σώμα και ο τρόπος με τον οποίο ζούμε».

http://oparadeisos.wordpress.com/

ΤΟ ΑΛΛΟ ΤΗΣ ΜΑΤΙ.............


Η μητέρα του είχε μόνο ένα μάτι… Ντρεπόταν γι’ αυτήν κι ώρες ώρες την μισούσε.

Η δουλειά της ήταν μαγείρισσα στην φοιτητική λέσχη. Μαγείρευε για τους φοιτητές και τους καθηγητές για να βγάζει τα έξοδά τους… Δεν ήθελε να του μιλάει για να μην μαθαίνουν ότι είναι παιδί μιας μητέρας με… ένα μάτι. Οι φοιτήτριες έφευγαν γρήγορα, όποτε την έβλεπαν να βγαίνει για λίγο από την κουζίνα κι έλεγαν πως δεν άντεχαν το θέαμα και πως τους προκαλούσε μια ανυπόφορη ανατριχίλα…

Μα από μικρόs είχε πρόβλημα με την εικόνα της μητέρας του.

Μια μέρα όταν ακόμη πήγαινε στο δημοτικό, πέρασε η μητέρα του στο διάλειμμα να του πει ένα γεια. Ένοιωσε πολύ στενοχωρημένos. «Πως μπόρεσε να του το κάνει αυτό»;… αναρωτιόταν… Την αγνόησε, της έριξε μόνο ένα μισητό βλέμμα κι έτρεμε. Την επόμενη μέρα ένας από τους συμμαθητές του φώναξε: «Εεεε, η μητέρα σου έχει μόνο ένα μάτι!.. Ήθελε να πεθάνει. Ήθελε να εξαφανιστεί. Όταν γύρισε σπίτι, της είπε: «αν είναι όλοι να γελάνε μαζί μου εξαιτίας σου τότε καλύτερα να πεθάνεις!».


 Αυτή δεν του απάντησε…

«Δεν μ’ ένοιαζε τι είπα ή τι αισθάνθηκε, γιατί ήμουν πολύ νευριασμένος», έλεγε αργότερα σ’ ένα φίλο του. «Ήθελα να φύγω από εκείνο το σπίτι και να μην έχω καμία σχέση μαζί της. Έτσι διάβασα πάρα πολύ σκληρά με σκοπό να φύγω μια μέρα μακριά για σπουδές… και τα κατάφερα, μα ήλθε κι έπιασε αυτή τη δουλειά στη λέσχη για να με βοηθάει… Δεν μπορούσε να πάει κάπου αλλού;…».

Αργότερα παντρεύτηκε. Αγόρασε ένα δικό του σπίτι. Έκανε δικά του παιδιά κι ήταν ευχαριστημένος με τη ζωή του, τα παιδιά του, την γυναίκα του και τη δουλειά του!

Μια μέρα μετά από χρόνια απουσίας, όπως ο ίδιος της ζήτησε η μητέρα του πήγε να τον επισκεφτεί.
Δεν είχε δει ποτέ από κοντά τα εγγόνια της. Μόλις εμφανίστηκε στην πόρτα, τα παιδιά του άρχισαν να γελάνε, θύμωσε επειδή είχε πάει χωρίς να του το ζητήσει και χωρίς να τον προειδοποιήσει. Τότε της φώναξε: «πως τολμάς να έρχεσαι ξαφνικά στο σπίτι μου και να τρομάζεις τα παιδιά μου; Βγες έξω! Φύγε!». Η μητέρα του απάντησε γαλήνια: «Αα, πόσο λυπάμαι, κύριε! Μάλλον μου έδωσαν λάθος διεύθυνση» κι εξαφανίστηκε, χωρίς να καταλάβουν τα μικρά πως είναι γιαγιά τους…


Πέρασαν χρόνια και μια μέρα βρήκε στο γραμματοκιβώτιο του σπιτιού του μια επιστολή για τη σχολική συγκέντρωση της τάξης του από το δημοτικό σχολείο, που θα γινόταν στην πόλη πού γεννήθηκε… Είπε ψέματα στη γυναίκα του ότι θα έκανε ένα επαγγελματικό ταξίδι και πήγε. Όταν τελείωσε η συγκέντρωση των συμμαθητών, πήγε στο σπίτι που μεγάλωσε, μόνο από περιέργεια… Οι γείτονες, του είπαν ότι η μητέρα του είχε πεθάνει πρόσφατα. Δεν έβγαλε ούτε ένα δάκρυ. Του έδωσαν ένα γράμμα που είχε αφήσει γι’ αυτόν:

«Αγαπημένε μου γιέ, σέ σκέφτομαι συνέχεια. Λυπάμαι που ήρθα στο σπίτι σου και φόβισα τα παιδιά σου. Έμαθα ότι έρχεσαι για την σχολική συγκέντρωση κι ένοιωσα πολύ χαρούμενη. Αλλά φοβάμαι ότι μπορεί να μην είμαι σε θέση να σηκωθώ από το κρεβάτι για να έρθω να σε δω. Έγραψα αυτό το γράμμα να στο δώσουν αν δεν με προφτάσεις. Στεναχωριέμαι που σε έφερνα σε δύσκολη θέση και ντρεπόσουν για μένα όσο ήσουν μικρός. Βλέπεις… όταν ήσουν πολύ μικρός, είχες ένα σοβαρό ατύχημα κι έχασες το μάτι σου. Δεν θα μπορούσα να σε βλέπω να μεγαλώνεις με ένα μάτι. Έτσι σου έδωσα το δικό μου. Ήμουν τόσο υπερήφανη που ο γιος μου θα έβλεπε τον κόσμο με τη δική μου βοήθεια, με το δικό μου μάτι… Έχεις πάντα όλη την αγάπη μου».

Η μητέρα σου.

http://agioritikovima.gr

Τετάρτη 19 Φεβρουαρίου 2014

Αδελφότης Νικομηδαίων. Ο Γερο Αρσένιος ο ξυλογλύπτης και οι υποτακτικοί του






α) Γέρων Ἀρσένιος ὁ ξυλογλύπτης.

Καταγόταν ἀπὸ τὸ χωριὸ Βρυσὰ τῆς Μυτιλήνης. 
Γεννήθηκε τὸ 1866. Τὸ 1885, σὲ ἡλικία 19-20 ἐτῶν, ἦλθε στὰ Καυσοκαλύβια, στὴν Καλύβη τῶν Ἁγίων Πάντων καὶ ὑποτάχθηκε στὸν Γέροντα Νικόδημο, ἁγιογράφο καταγόμενο ἀπὸ τὶς Σέῤῥες. Τὸ 1890 χρημάτισε Δικαῖος. Σὲ κάποια ὑποσημείωση διαβάζουμε ὅτι τὴν χρονιὰ αὐτὴ ὁρίσθηκε στὴν τελετὴ τῆς Μεγάλης Πέμπτης, νὰ βγαίνει ὁ Ἐσταυρωμένος καὶ ὄχι Εἰκόνα, ὅπως συνηθιζόταν παλαιότερα.

Ὁ Γέρων Ἀρσένιος ἔμαθε κοντὰ στὸν Γέροντά του τὴν ἁγιογραφία μὲ τὴν ἐπικρατούσα τότε τεχνοτροπία τῶν Ἰωασαφαίων, δηλαδὴ τὴν ῥωσικὴ τεχνοτροπία, μὲ λάδι. Τὸ ἐργαστήριο τῶν Ἰωασαφαίων εἶχε ἀναγνωριστῇ ὡς Σχολή καὶ ἔπρεπε οἱ ὑπόλοιποι ἁγιογράφοι τῆς περιοχῆς νὰ πηγαίνουν τὶς εἰκόνες καὶ νὰ παίρνουν τὴν ἔγκριση καὶ τὴν σφραγίδα τῶν Ἰωασαφαίων, γιὰ νὰ εἶναι δεκτὲς ἀπὸ τοὺς ἀγοραστάς, οἱ ὁποῖοι τότε ἦσαν κυρίως Ῥώσοι.

Ἀυτὸ ὅμως ἔφερε ἀρκετὲς δυσκολίες, καὶ δὲν τὸ ἀποδεχόνταν ἀρκετοὶ Πατέρες, ὅπως καὶ ἡ συνοδεία τοῦ Γέροντα Νικοδήμου. Ἀποστέλλεται γιὰ αὐτὸ ὁ μοναχὸς Ἀρσένιος στὸν Γέροντα μοναχὸ Γρηγόριο Κατσάνο, ἐξαιρετικὸ ξυλογλύπτη καὶ θαυμάσιο δάσκαλο, στὴν Καλύβη τοῦ Ἁγίου Εὐθυμίου στὸν Ἅγιο Νεῖλο, νὰ μάθει πλέον τὴν ξυλογλυπτικὴ τέχνη. Γρήγορα προοδεύει, καὶ ἀπὸ τὰ ἁπλὰ ἁγιασματάρια (σταυρούς), μὲ τὶς σχεδιαστικὲς γνώσεις ποὺ εἶχε ἀπὸ τὴν ἁγιογραφία, κατέληξε νὰ γίνει ἄριστος ξυλογλύπτης εἰκόνων καὶ πολύπλοκων παραστάσεων.

 Ὁ Γέρων Νικόδημος ἀπεβίωσε τὸ 1907, στὴν Καλύβη τῶν Ἁγίων Πάντων. Λίγο ἀργότερα συνέβη μεγάλη καταιγίδα καὶ διαπέρασε ὑπογείως τῆς Καλύβης ῥεῦμα ὕδατος πρὸς τὴν θάλασσα. Ἀπὸ τὴν ὁρμή, παρασύρθηκε τὸ μέρος τῆς Καλύβης ποὺ εἶναι πρὸς τὴν θάλασσα. Φοβούμενοι μήπως καταστραφεῖ καὶ ἡ ὑπόλοιπη Καλύβη μὲ τὴν ἐκκλησία τῶν Ἁγίων Πάντων, ἀγόρασαν τὴν Καλύβη τῆς Ζωοδόχου Πηγῆς, μὲ Γέροντα πλέον τὸν μοναχὸ Ἀρσένιο, καὶ συνοδεία τὸν μοναχὸ Γερμανὸ ἀπὸ τὸ Ἀλιβέρι Καρυστίας, τὸν ἱερομόναχο Νικόδημο ἀπὸ τὴν Σμύρνη, μὲ τὸν ἀνηψιό του πατρὸς Νικοδήμου τὸν ἱερομόναχο Ἐπιφάνιο.




Αρσένιος μοναχός Καυσοκαλυβίτης, ο ξυλογλύπτης (1866-1956)
(Φωτογραφία: Σπύρος Μελετζής, 1950)
http://athosprosopography.blogspot.gr/2012/03/blog-post_3023.html


Ἡ ἡσυχία πάντοτε ἐνισχύει τὸν μοναχὸ ποὺ θέλει νὰ ζήσει ἔντονη πνευματικὴ ζωή, καὶ νὰ ἑνωθῇ μὲ τὸν Θεό. Ἕνα ἐξαιρετικὸ παράδειγμα ἀποτελεῖ ὁ μοναχὸς Ἀρσένιος. Ἀγαποῦσε τὴν ἡσυχία καὶ μὲ τὴν σιωπή του πέρασε τὴν παρούσα ζωή, ἀθόρυβα.

Ἦταν ἐπιτηδειότατος στὴν ξυλογλυπτικὴ τέχνη. Ἔκανε μεγάλα ξυλόγλυπτα ἔργα γιὰ τὶς βασιλικὲς οἰκογένειες τῆς Ἑλλάδος, τῆς Ῥουμανίας καὶ τῆς Βουλγαρίας. Φιλοτέχνησε ἐπίσης καὶ τήν· Ἀνάστασις τῶν Νεκρῶν, καὶ μία παράσταση τῆς Σταυρώσεως, μὲ ἐπιγραφή· ΤΕΤΕΛΕΣΤΑΙ, τὰ ὁποῖα βρίσκονται στὴν Ἀμερική. Ἑτέρα δὲ παράστασις κοσμεῖ τὸ Συνοδικὸν τῆς Μεγίστης Λαύρας. Ἔκανε καὶ ἄλλα σπουδαῖα ἔργα, σκορπισμένα σήμερα σὲ ὅλον τὸν κόσμο. Τὴν τέχνη τῆς ξυλογλυπτικῆς δίδαξε ὁ Γέρων Ἀρσένιος καὶ σὲ ἄλλους μοναχοὺς τῆς περιοχῆς. Ἕνας ἀπὸ τοὺς εὐδοκιμώτερους μαθητάς του ὑπῆρξε ὁ Γέρων μοναχὸς Δανιὴλ Πετράκης, ἀπὸ τὴν Καλύβη τοῦ Ἁγίου Εὐσταθίου.

Ὁ Γέρων Ἀρσένιος τηροῦσε τὰ τυπικὰ τῶν παλαιοτέρων Πατέρων. Πρὶν ἀπὸ τὴν Θεία Κοινωνία νήστευε τρεῖς μέρες, ὅπως καὶ ἄλλο βιασταὶ Πατέρες, καὶ τὸ βράδυ πρὶν ἀπὸ τὴν Θεία Μετάληψη ἔκανε ἀγρυπνία μὲ τὴν ἀκολουθία τοῦ Ἁγίου τῆς ἡμέρας, τὸν κανόνα του καὶ μὲ πλούσιο κομποσχοίνι συμπλήρωνε τὴν ὑπόλοιπη ὥρα τῆς νύκτας. Μεταλάμβανε συνήθως κάθε Σάββατο στὸν κοιμητηριακὸ Ναό. Τὴν λειτουργία τὴν ἔκαναν τότε πολύ πρωί. Τελείωνε δύο ὥρες πρὶν ξημερώσει, γιὰ νὰ ἐξυπηρετηθοῦν οἱ ἀγρυπνοῦντες καὶ νὰ ἔχουν μετὰ χρόνο νὰ ἀναπαυθοῦν, ὥστε νὰ ἀντέξουν τὸν κόπο τῆς ἡμέρας.

Ἡ καλλιτεχνική του ψυχή, γράφει ὁ π. Χερουβεὶμ Καράμπελας, στίς· Νοσταλγικὲς Ἀναμνήσεις του, ἦταν ἁγιασμένη ἀπὸ τὴν ἄσκηση. Τὴν ἐργασία του τὴν συνόδευε πάντοτε ἡ νηστεία καὶ ἡ προσευχή. Στὸ πρόσωπό του ἔβλεπες τὸν ἄνθρωπο ποὺ ζοῦσε μόνο γιὰ τὸν Θεό, καὶ ὑπηρετοῦσε μὲ τὴν λεπτότατη τέχνη. Τὰ μάτια του φωτεινά, σὰν μικροῦ παιδιοῦ. Τὸ λευκό του πρόσωπο, χωρὶς καμία γεροντικὴ ῥυτίδα ἀκτινοβολοῦσε, ἐνῶ ἡ ἄσπρη γενειάδα τὸν ἔκανε περισσότερο σεβάσμιο. Ὅλους ὅσους εἶχαν τὴν εὐλογία ἀπὸ τὸν Θεὸ νὰ τὸν γνωρίσουν, τοὺς συνέπαιρνε. Τὰ σοφὰ λόγια ἔβγαιναν ἀπὸ μιὰ ἁγιασμένη καρδιά. Ἔψαλλε ταπεινά, καὶ κατανυκτικά, στὸ Κυριακό. Ἡ ἀνάγνωση τοῦ Ἁγίου Ἐπιφανίου στήν: Εἰς ᾍδου Κάθοδο, τὸ βράδυ τῆς Ἀναστάσεως, ἦταν πάντοτε δική του. Ἦταν μεγάλης ἀντοχῆς, οὐδέποτε φόρεσε μάλλινες φανέλες, ἐργαζόμενος 12-14 ὥρες ἡμερησίως μεταξὺ θύρας καὶ παραθύρων ἀνοικτῶν, μὴ λαμβάνοντας ὑπ’ ὄψιν τὸ ῥεῦμα. Κανένα ἀπὸ τὰ δόντια του δὲν ἔλειπε μέχρι τὴν μέρα τοῦ θανάτου του. Ἔπαθε ἡμιπληγία, ἐνῶ ἤδη εἶχε χάσει τὸ φῶς τῶν ὀφθαλμῶν του ἀπὸ τριετίας. Ἔμεινε κλινήρης, ἔπαθε καὶ ἀγκύλωσις τῶν ποδιῶν, διατήρησε ὅμως μέχρι τέλους τὴν διανοητικὴ διαύγεια.

Κοιμήθηκε στὶς 24 Δεκεμβρίου τοῦ 1956, σὲ ἡλικία 90 ἐτῶν.


αα) Ὁ ὑποτακτικός τοῦ Γέροντος Ἀρσενίου, παπα-Νικόδημος

Ὁ ὑποτακτικός τοῦ Γέροντος Ἀρσενίου, παπα-Νικόδημος, εἶχε τελειώσει τὸ Σχολαρχεῖο, καταγόταν ἀπὸ τὴν Σμύρνη καὶ γεννήθηκε τὸ 1880. Στὸ Ἅγιον Ὄρος ἦλθε τὸ 1898, μόλις δεκαοχτὼ χρονῶν. Προχώρησε ἀνδρείως τὸν δρόμο τῆς ἀφιερωμένης ζωῆς. κάθε σαρκικὴ κλήση καὶ ἐπιθυμία ἐσφάγη στὸν βωμὸ τοῦ πνεύματος. Ὁδηγήθηκαν τὰ βήματά του στὴν ἔρημο τῶν Καυσοκαλυβίων, στὴν ἁγιοτόκο αὐτὴ Σκήτη μὲ τὰ λαμπρὰ πρότυπά της.
Κοντὰ στὶς ἀρετές, θαυμαστὰ ἦσαν καὶ τὰ ἔργα τῆς μεγάλης ὐπομονῆς των, τὰ ἐξαιρετικὰ καὶ πολυσύνθετα ξυλόγλυπτα, τὰ ὁποῖα μαζὶ μὲ τὸν Γέροντά του καὶ τὸν παράδελφό του μοναχὸ Ἀρσένιο τεχνούργησαν ὑπογράφοντας: Ἔργον Συνοδείας Νικοδημαίων.
Καθημερινῶς ἱερουργοῦσε μὲ ἄκρα εὐλάβεια ὁ παπα-Νικόδημος. Ὑπῆρξε ξακουστὸς πνευματικός, στὸν ὁποῖον πήγαιναν νὰ ἐξομολογηθοῦν ἢ νὰ πάρουν τὶς συμβουλές του πολλοὶ Πατέρες τοῦ Ἁγίου Ὄρους. Εἶχαν στενὲς σχέσεις μὲ τὸν μητροπολίτη Μιλητουπόλεως Ἱερόθεο, ὁ ὁποῖος ἀρκετὲς φορὲς φιλοξενεῖτο στὴν Καλύβη τους. Τὸν προσκαλοῦσαν σὲ διάφορες μητροπόλεις μέσω τῆς Μονῆς γιὰ ἐξομολόγηση καὶ ἡ διακονία του αὐτὴ εἶχε πλούσια καρποφορία. Ἡ ἀνταπόκρισις ποὺ εἶχε στοὺς λαϊκοὺς ἀδελφοὺς τὸ ἔργο του ὡς Πνευματικοῦ καταφαίνεται καὶ στὸν παρακάτω ἐπικήδειο ποὺ ἐκφώνησε τὴν 25η Αὐγούστου 1936, ὁ διδάσκαλος Κωνσταντῖνος Βαλάτης, ποὺ ἐξομολογοῦνταν σὲ αὐτόν:

Πανοσιώτατε Πάτερ καὶ Πνευματικέ μου.
Ξένος καὶ ἐγὼ στὴν ξένη γῆ, στὴν ἅγια τούτη χώρα,
ἔρχομαι σὰν διδάσκαλος νὰ σοῦ προσφέρων δῶρα.
Ὄχι λιβάνι καὶ κερί, λάδι γιὰ τὴν ψυχή σου
μόνο ἐκεῖνα ποὺ μέσα μου νιώθω πὼς στὴν ζωή σου
ἐκτέλεσες καὶ ἔπραξες καὶ μὲ τὸ παραπάνω.
Γιὰ αὐτὸ νομίζω πὼς ποτὲ τὰ λόγια δὲν φτάνουν.
Πάτερ μου, πόσο σ’ ἀγαπῶ, πόσο πονῶ γιὰ σένα
καὶ ἡ καρδιά μου θλίβεται, προπάντων ‘δῶ στὰ ξένα.
Ἐγνώρισα Πνευματικούς, ἐγνώρισα Πατέρας,
εἶσαι ἀπὸ τοὺς σπάνιους, σὲ σένα πρέπει γέρας.
Αἱ ἀρεταί σου λάμπουνε, χαρίσματα τὰ τόσα
καὶ ποὺ νὰ τὰ ἐξιστορῶ μὲ τὴν φωνὴ τὴν ζῶσα;
Παρηγοριὰ πνευματική, πνευματικὸ στολίδι
τὸ μόνο σὺ στὴν Σκήτη μας δὲν θὰ ξαναΐδει.
Ἂν ἔζησες εἰς τὴν ζωὴ πενήντα τόσα χρόνια,
ὅμως ἡ πολιτεία σου θὰ ζῇ πάντα αἰώνια.
Ἡ ματαιότης διὰ σὲ εἶναι μηδὲν εἰς ὅλα,
διότι τὴν ἀπέφυγες καὶ ζοῦσες δίχως λόγια.
Πράξεις καὶ ἔργα πάντοτε, παντοῦ ὁποῦ ἐπῆγες
ἀλήθεια διεκήρυττες, ἁγία ζωὴ διῆγες.
Ποιός θὰ ξεχάσει, Πάτερ μου, τὴν τόση καλωσύνη
τὸ ταπεινὸ χαμόγελο ζωγραφιστὸ στὰ χείλη;
Ποιός θὰ ξεχάσει, Πάτερ μου, τὰ λόγια τὰ χρυσά,
ποὺ ἔβγαιναν μετρημένα καὶ ἦσαν ταπεινά.
Ποιός θὰ ξεχάσει, Πάτερ μου, τώρα τὰ τελευταῖα
ποὺ τόσα ‘σὺ ὑπέφερες, ἀλλὰ πολὺ γενναῖα;
Κανείς, κανεὶς δὲν βρίσκεται, ἀλλ’ ὅλοι οἱ Πατέρες,
εἶναι σιμά σου βρίσκονται, ἂχ πόσες ἡμέρες.
Κι ὅσο ὀλίγοι εἶναι ἐδῶ, τόσο πολλὴ ἡ δόξα.
Κοιμήθηκε νέος, (56 ἐτῶν), στὶς 24 Αὐγούστου τοῦ 1936.




Επιφάνιος ιερομόναχος Καυσοκαλυβίτης (1911-1988)
(Φωτογραφία: Σπύρος Μελετζής, 1950)
http://athosprosopography.blogspot.gr


αβ) Ἕτερος ὑποτακτικός τοῦ Γέροντος Ἀρσενίου, παπα-Ἐπιφάνιος.

Στὴν συνοδεία εἶχε προστεθῆ καὶ ὁ ἀνιψιὸς τοῦ προειρημένου Νικοδήμου, Ἐπιφάνιος, τὸν ὁποῖο εἶχε πάρει κοντά του ἀπὸ μικρό, μόλις 13 ἐτῶν, τὸ 1922. Σὰν μικρὸς ποὺ ἦταν ἔπαιζε, καὶ ὅταν τὰ μουλάρια κουβαλοῦσαν ξύλα, ἔτρεχε καὶ πηδοῦσε πάνω τους γιὰ νὰ κάνει περιπάτους. Τοῦ εἶχαν φτιάξει καὶ μία βαρκούλα μὲ ἐλατήριο ποὺ κούρδιζε γιὰ νὰ παίζει στὴν στέρνα τῆς Καλύβης. Πέρασαν τὰ παιδικὰ χρόνια μαζὶ μὲ τὴν ἐκμάθηση τῆς ξυλογλυπτικῆς καὶ τὴν εἰσαγωγή του στὰ μοναχικὰ καθήκοντα, καὶ στὸ 18ο ἔτος τῆς ἡλικίας του, τὸ 1927, ἔγινε μοναχός. Τὸ 1929 ἱεροδιάκονος καὶ ἱερομόναχος τὸ 1936. Διακόνησε ἀρκετὰ χρόνια τὴν Σκήτη καὶ τὸ Κυριακό.

αγ) Ἕτερος ὑποτακτικός τοῦ Γέροντος Ἀρσενίου, μοναχὸς Γερμανός.

Ὁ ἄλλος ὑποτακτικὸς τοῦ Γέροντα Ἀρσενίου, ὁ μοναχὸς Γερμανός, ἀνέλαβε νὰ μεταφέρει τὰ δύο περίφημα μεγάλα ξυλόγλυπτα ποὺ ἀναφέραμε στὴν Ἀμερικὴ πρὸς πώληση. Ἐκεῖ, μέχρι νὰ βρεῖ ἀγοραστάς, ἐπειδὴ τὰ ἔργα αὐτὰ ἦταν μεγάλης ἀξίας, ἄργησε καὶ ἀμέλησε κάπως τὰ μοναχικά του καθήκοντα. Ἀλλά, καὶ ὅταν τελικὰ τὰ πώλησε, παρέτεινε τὴν διαμονή του στὸ φθοροποιὸ αὐτὸ περιβάλλον. Ἡ φιλάνθρωπη ὅμως πρόνοια τοῦ Θεοῦ, ἐπέτρεψε νὰ πάθει παράλυση, ἡ ὁποία τὸν καθήλωσε στὸ κρεβάτι. Αὐτό, ἔγινε ἀφορμὴ νὰ ποθήσει τὸν εὐλογημένο τόπο ποὺ εἶχε ἀφήσει. Ἄρχισε νὰ θερμοπαρακαλῇ τὴν προστάτιδα του Κελλιοῦ τους Ζωοδόχο Πηγή, τὴν ἔφορο τοῦ Ἁγίου Ὄρους, νὰ τὸν θεραπεύσει μὲ τὴν ὑπόσχεση νὰ ἐπιστρέψει κοντά Της. Ἡ Παναγία, δὲν ἄργησε νὰ ἀνταποκριθῇ στὶς ἱκεσίες τοῦ παιδιοῦ Της. Ὁ π. Γερμανός, μετὰ ἀπὸ λίγο καιρὸ θεραπεύτηκε τελείως καὶ ἀμέσως ἐκπλήρωσε τὴν ὑπόσχεσή του. Ὁ παπα-Νικόδημος εἶχε τότε κοιμηθεῖ. Ὁ Γέροντάς του Ἀρσένιος καὶ ὁ ἱερομόναχος πλέον Ἐπιφάνιος, τὸν δέχτηκαν μὲ ἄμετρη χαρά, καὶ ἀνέκφραστη ἀγάπη.
Ὅταν λίγα χρόνια ἀργότερα ἔφθασε ὁ καιρὸς τῆς ἀναχωρήσεώς του γιὰ τὴν ἀληθινὴ ζωή, εἶπε στὸν π. Ἐπιφάνιο: Ἀδελφέ, νομίζω ὅτι ἦλθε ἡ ὥρα νὰ φύγω ἀπὸ αὐτὴ τὴν ζωή. Γιὰ αὐτό, ἂν θέλεις, παρακάλεσε τοὺς Πατέρες τῆς Σκήτης νὰ κάνουν θερμὴ προσευχὴ πρὸς τὸν Κύριο γιὰ τὴν ταλαίπωρη ψυχή μου καὶ ὁ Θεὸς νὰ ἐλεήσῃ καὶ σένα καὶ ὅλους τοὺς ἀδελφούς.
Μετὰ ἀπὸ λίγο καιρό, ἐνῶ ἦταν παρόντες ὁ Ἐπιφάνιος καὶ ἄλλοι Πατέρες τῆς Σκήτης, ἄρχισε ἕνας φοβερὸς διάλογος, στὸν ὁποῖο ὁ π. Ἐπιφάνιος ἀπαντοῦσε μονολεκτικά, μὲ ἕνα Ναί, ἢ ἕνα Ὄχι, ποὺ ἄκουγαν μὲ κατάπληξη οἱ Πατέρες. Μερικὲς φορές, ἐκτὸς ἀπὸ αὐτὰ ἔλεγε: Ὄχι, αὐτὸ δὲν τὸ ἔκαμα, ψέματα λέτε, γιὰ ἐκεῖνο ἔκαμα αὐτὸ τὸ καλό, γιὰ αὐτὸ ἔκαμα αὐτὴ τὴν μετάνοια· καὶ πάλι: Ναὶ τὸ ἔκαμα, ἀλλὰ ἔδωσα ἐλεημοσύνη· καὶ ἄλλοτε· Ὄχι, αὐτὸ δὲν τὸ ἔκαμα. Αὐτὸ διήρκεσε ἀρκετὴ ὥρα καὶ σὲ αὐτὴ τὴν κατάσταση παρέδωσε τὸ πνεῦμά του, τὸ 1955.
Ἱερομονάχου Μαξίμου Καυσοκαλυβίτου:
Ἀσκητικὲς Μορφὲς καὶ Διηγήσεις ἀπὸ τὸν Ἄθω,
Ἱ. Κελλίον Ἁγ. Ἀντωνίου, Κρύα Νερά,
Ἅγιον Ὄρος, 2006


http://voutsinasilias.blogspot.gr
 http://agioritikesmnimes.blogspot.gr