Σελίδες

Παρασκευή 31 Οκτωβρίου 2014

Αυτή η "ΜΑΝΑ" τα τραβάει όλα... Πριν την χάσεις και είναι αργά... αγαπησέ την με όλη σου την ψυχή... !!!!



Μπαίνω στο σπίτι, πετάω τα κλειδιά με δύναμη στο τραπεζάκι... ρίχνω τα ρούχα , τα παλτά και ό,τι άλλο με ενοχλεί στον τακτοποιημένο καναπέ, στα στρωμένα κρεβάτια και χαλάω την αρμονία κάθε ήρεμου σπιτιού... Φωνάζω, βρίζω για τα όσα συμβαίνουν αυτό το καιρό και οι φλέβες μου στο πρόσωπο, στο λαιμό και στα χέρια έχουν πεταχτεί σαν σπάγκοι που προεξέχουν από αμπαλαρισμένο κουτί. Χτυπάει το κινητό και μου τη δίνει στα νεύρα. Πατάω αθόρυβο να μην ακούω την κλίση. Να μην ακούω τον χτύπο. Δεν θέλω να ακούσω , δεν θέλω να μιλήσω με κανέναν. Να με παρατήσουν όλοι, μου χαλούν τη ζωή, να βγουν έξω από αυτή, να φύγουν όπως λέει η διαφήμιση να πάνε αλλού.

Αναθεματίζω την ώρα και τη στιγμή που γνώρισα τον πρώην μου γιατί μου φταίει συνέχεια. "Γαϊδούρι" σκέφτομαι...δεν φέρονται έτσι όταν σέβονται και αγαπούν. Μπαίνω στο άλλο δωμάτιο και βλέπω την ηλικιωμένη γιαγιά μου να με κοιτάει με πανικό και να με ρωτά: "Ποια είσαι;" Δευτερόλεπτα αργότερα βάζει τα κλάματα γιατί "τα έχασε" λέει και γερνάει κάθε μέρα. "Κι εγώ γερνάω", σκέφτομαι.

Απλήρωτη πέντε μήνες και παραπάνω. Δεν έχω χρήματα για τα απλά, για τα πολύπλοκα, για τα καθημερινά, για τα όσα θέλω και χρειάζομαι. Νεύρα και γι αυτό... "Άθλιοι που πατούν στις πλάτες εργατών" σιγομουρμουρίζω μαζί με βρισιές και φωνή που τρέμει από οργή.

Τέλειωσαν οι μπαταρίες από το τηλεκοντρόλ της τηλεόρασης και θέλω να τα σπάσω όλα γιατί δεν μπορώ να αλλάζω εύκολα κανάλι. Χάνω κιλά ενώ σταμάτησα την διατροφή από τη στεναχώρια μου. Δεν έχω όρεξη να απαντήσω σε μηνύματα στο κινητό ή στον υπολογιστή. Ψάχνω να βρω το ρούχο , ναι εκείνο που δεν ήθελα κάποτε να φορέσω αλλά που τώρα κάπου έχει χωθεί και με εξοργίζει και αυτό και η απώλειά του.

Θέλω να βγω το βράδυ να πάω με όποια παρέα μου κάτσε καλύτερα στο κεφάλι να διασκεδάσω αλλά σκέφτομαι το πάρκινγκ, το ποιος θα με πάει ή ποιος θα με φέρει, το ποιος θα είναι που θα μου σπάσει τα νεύρα ή δεν θα έχω όρεξη να συναντήσω. "Να πάω στους άλλους μετά..." παραλογίζεται εαυτός μου που θέλει να βρίσκεται παντού. Ξαφνικά πεινάω και δεν βρίσκω τίποτα να μου αρέσει. Ανοίγω και κλείνω με δύναμη το ψυγείο. Βαράω τις πόρτες και εκνευρίζομαι ακόμα και με το χτύπο που κάνουν καθώς βγάζω στο άψυχο αντικείμενο την μανία μου να καταστρέψω ακόμα κάτι στο πέρασμά μου.

Κι έρχεται εκείνη, κουρασμένη, προβληματισμένη, αγχωμένη και απογοητευμένη για τα όσα συμβαίνουν γύρω και με ρωτάει... "Έγινε κάτι καινούριο στη δουλειά; Τι σας είπαν; Είσαι καλά;"

Κι όσα έχω μαζεμένα με όλους τα ξεσπάω πάνω της και της λέω με μίσος... "ΟΧΙ ΚΑΙ ΠΑΡΑΤΑ ΜΕ! ΠΟΣΕΣ ΦΟΡΕΣ ΑΚΟΜΑ ΘΑ ΜΕ ΡΩΤΗΣΕΙΣ:" και ύστερα φεύγει από το δωμάτιο να με αφήσει να ηρεμήσω. ΕΜένα την ταλαιπωρημένη που είμαι έτοιμη να παίξω στην Επίδαυρο σε Τραγωδία του Αισχύλου. ΚΙ εκείνη συνεχίζει να φροντίζει το σπίτι, τη δουλειά της, τον αδερφό σου, την μητέρα της, τον σύζυγό της, να μείνουν όλοι ξεκούραστοι και ευχαριστημένοι. Να μην πάθει κανείς τίποτα...

Ψάχνω στο μυαλό μου λόγους και αφορμές να τσακωθώ. Για τα 30 που τα κοντεύω ηλικιακά αλλά που δεν τα νιώθω καν στο πετσί μου, για τις λάθος επιλογές που τώρα τις πληρώνω, για όσα έδωσα σε όσους αγάπησα, σε όσους πίστεψα, σε όσους επένδυσα και δεν πήρα τίποτα πίσω. Κι επιλέγω να τσακωθώ με εκείνη. Κι αρχίζω πάλι να της φωνάζω για τα ρούχα που δεν βρίσκω, για το φαγητό που δεν μου μαγείρεψε γιατί έλειπε στη δουλειά της, για την ηλικιωμένη που τα έχει χάσει, για την αναδουλειά και την απληρωσιά που με βολοδέρνει. Κι εκείνη κάθεται δίπλα μου απλά στον καναπέ και μου ζητάει να την συγχωρέσω που τραβάω όλα αυτά για εκείνη.

Και τα μάτια της βουρκώνουν και η φωνή της πλέον έχει σπάσει. Δεν την έχω ακούσει να κλαίει πολλές φορές, στέκεται πάντα δυνατή σε όσα της έρθουν. Και τώρα δίπλα μου σαν μικρό παιδί χάνει το χρώμα της γιατί βλέπει εμένα να καταρρέω στην απελπισία και στη στεναχώρια μου. Για τα χρήματα, για τα 30 , για την εξεταστική στα ισπανικά, για το παραπέρα της ζωής.

Δίχως λόγο σοβαρό δηλαδή άμα το ξανασκεφτείς..
Κι θυμάμαι τότε τη φίλη μου τη κολλητή την Λένα να μου λέει: "Εσύ μπαίνεις μέσα στο σπίτι σου και την βρίσκεις εκεί πέρα για να τσακωθείς μαζί της. Εγώ δεν μπορώ να την δω πουθενά. Εμένα έφυγε και δεν έχω τρόπο να της πω όλα όσα θέλω. Να της πω ότι την αγαπάω και ό,τι μου λείπει και ό,τι δεν μπορώ χωρίς εκείνη...Εμένα η μαμά μου έφυγε και δεν γυρίζει πίσω και δεν έχω κανέναν άλλο πια! "

Και έρχεται μέσα μου το κενό και σβήνουν όλα. Και βάζω στο απόσπασμα εμένα και τον τραγικό εαυτό μου. Ντροπή μου. Δεν με έχει αγαπήσει κανείς όπως εκείνη. Δίχως να ζητάει, δίχως να παίρνει τίποτα πίσω, δίχως να περιμένει. Με ανέχεται, μου δίνει, με στηρίζει, με λατρεύει όσο κακός άνθρωπος κι αν καταντάω κάποιες φορές και έτσι απλά με αγαπάει....

"Συγνώμη μαμά! Συγνώμη για όλα! Συγνώμη σε αγαπάω! Συγνώμη για αυτά που δεν σου αξίζουν! Έτσι απλά συγνώμη μέσα από την ψυχή μου...."


http://www.agioritikovima.gr

Πέμπτη 30 Οκτωβρίου 2014

Πως πρέπει να πολεμά κανείς κατά των σαρκικών παθών.



Εναντίον των σαρκικών παθών θα πολεμάς, αδελφέ, με ξεχωριστό και διαφορετικό τρόπο από τους άλλους. Και για να γνωρίζης να πολεμάς με την τάξι, πρέπει να σκέφτεσαι ότι υπάρχουν τρεις χρόνοι και τρεις πόλεμοι πριν από τον πειρασμό, στο καιρό του πειρασμού και αφού περάσει ο πειρασμός.

Ο πόλεμος πριν από τον πειρασμό θα είναι, κατά των αιτιών, που συνήθως γίνονται αφορμή αυτού του πειρασμού δηλαδή, πρώτα, εσύ πρέπει να πολεμάς κατά αυτού του πάθους όχι αντιστεκόμενος σ αυτό, όπως σου είπα να κάνης στα άλλα πάθη, αλλά αποφεύγοντας με όλη σου τη δύναμι από κάθε είδους αφορμή και πρόσωπο, το οποίο σου προξενεί πειρασμό στη σάρκα.

 Και, εάν καμιά φορά είναι ανάγκη να μιλήσης με κανένα τέτοιον, μίλησε με συντομία και με πρόσωπο σεμνό και σοβαρό μάλιστα, τα λόγια σου, ας έχουν κάποια σκληρότητα περισσότερη, παρά γλυκύτητα.

«Μήν έχης εμπιστοσύνη στον εχθρό σου ποτέ», λέγει ο Σειράχ (12,11). Και συ, μην έχης εμπιστοσύνη ποτέ στον εαυτό σου.

 Γιατί, καθώς ο χαλκός γεννάει από μόνος του την σκουριά έτσι και η διεφθαρμένη φύσις σου γεννά από μόνη της την κακία «όπως ο χαλκός σκουριάζει, έστι και κακία του» (αυτόθι) μην έχης εμπιστοσύνη, πάλι σου λέω, στον εαυτό σου, και αν μπορή να ειπωθή έτσι ότι και εσύ δεν αισθάνεσαι, ούτε ακόμη αισθανθής τόσο καιρό τις αιχμές της σάρκας  διότι αυτή η κατηραμένη κακία, εκείνο που δεν έκανε σε πολλούς χρόνους, το κάνει σε μία ώρα και πολλές φορές κάνει τις ετοιμασίες της κρυφά και όσο περισσότερο κάνει τον φίλο και δίνει λιγωτέρο υποψία για αυτή, τόσο περισσότερο βλάπτει και αθεράπευτα πληγώνει .

Γι αυτό, πολλές φορές πρέπει να φοβάται κανείς περισσότερο (καθώς η πείρα το απέδειξε και το αποδεικνύει), από εκείνα τα πρόσωπα, με τα οποία νομίζει εύλογο να συναναστρέφεσαι ή γιατί είναι συγγενείς του ή γιατί είναι ευλαβή και ενάρετα  ή γιατί ευεργετήθηκε από αυτούς και κρίνει σαν υποχρέωσι να τα συχνοχαιρετά.

Διότι με την απερίσκεπτη αυτή συναναστροφή, ανακατώνεται η φαρμακερή ευχαρίστησις της αισθήσεως, ώστε ανεπαίσθητα λίγο λίγο διαπερνά ως και στο νού της ψυχής και σκοτεινιάζει τόσο τη λογική, με τρόπο, που αρχίζουν ύστερα να μην υπολογίζουν καθόλου τα επικίνδυνα αίτια της αμαρτίας δηλαδή, τα ερωτικά βλέμματα, τα γλυκά λόγια του ένα και του άλλου μέρους τις άσεμνες κινήσεις και μορφασμούς τα πιασίματα των χεριών και έπειτα καταντούν να πέσουν ή στην ολοκληρωτική αμαρτία ή στα άλλα διαβολικά πάθη, από τα οποία δύσκολα μπορούν να ελευθερωθούν.

Γι αυτό, πρέπει, αδελφέ, να αποφεύγης την φωτιά, γιατί είσαι πανί και μην ξεθαρρέψης ποτέ ότι είσαι στουπί βρεγμένο και καλά γεμάτο από νερό καλής και δυνατής θελήσεως όχι αλλά πως είσαι στουπί ξερό και αμέσως πλησιάζοντας τη φωτιά, κατακαίγεσαι, σύμφωνα με αυτό που έχει γραφεί για τον Σαμψών, ότι «έσπασε τα νεύρα όπως σπάει η κλωστή του στουπιού, όταν πλησιάση στη φωτιά» (Κρίτ. 16,9), ούτε να λογαριάσης ότι έχεις σταθερή απόφασι και προθυμία καλύτερα να πεθάνης παρά να λυπήσης τον Θεό με την αμαρτία.

 Γιατί, αν υποθέσουμε ότι είσαι στουπί βρεγμένο, αλλά όμως με την συχνή συναναστροφή και το θέαμα, η φωτιά με την θερμότητά της ξηραίνει λίγο λίγο το νερό της καλής σου θελήσεως και ανέλπιστα, τόσο θα προσκολληθής στο διαβολικό έρωτα, ώστε να μην ντραπής τους ανθρώπους, ούτε να σεβασθής συγγένεια ή φιλία, ούτε να φοβηθής τον Θεό, ούτε να υπολογίσης την τιμή, ούτε την ζωή, ούτε τις τιμωρίες όλες της κολάσεως αλλά να εκτελέσης την αμαρτία. Γι αυτό, φεύγε, φεύγε όσο μπορείς.

Α΄. Από τις συναναστροφές των προσώπων που σκανδαλίζουν, αν αληθινά δεν θέλης να πιασθής από την αμαρτία και να θανατωθής

Β΄. Απόφευγε την ανεργία και οκνηρία και στάσου άγρυπνος και νηφάλιος με τους λογισμούς και με τα έργα, που ταιριάζουν στη στάσι σου.

Γ. Μήν παρακούσης ποτέ σου, αλλά υποτάξου εύκολα στους προεστώτες και Πνευματικούς σου Πατέρες, κάνοντας με προθυμία και γρήγορα εκείνα που σε προστάζουν και μάλιστα, εκείνα που σε ταπεινώνουν και είναι αντίθετα της θελήσεώς σου και της φυσικής σου κλίσεως.

Δ΄. Μη κάνης ποτέ κρίσι αλαζονική για τον πλησίον σου δηλαδή, μην τον κατακρίνης και μάλιστα, γι αυτήν την ίδια σαρκική αμαρτία, για την οποία μιλάμε, αν και είναι φανερά πεσμένος σε αυτήν, αλλά συμπάθησέ τον και μην αγανακτήσης εναντίον του, ούτε να τον κοροϊδέψης, αλλά από το παράδειγμά του, ταπεινώσου εσύ και γνώρισε τον εαυτό σου, ότι είσαι ασθενής και σκόνη και στάχτη λέγοντας εκείνος έπεσε σήμερα, εγώ θα πέσω αύριο.

 Γιατί, αν συ εύκολα κρίνεις τους άλλους και τους καταφρονείς, ο Θεός παραδειγματικά θα σε εκπαιδεύση, παραχωρώντας να πέσης κι εσύ στο ίδιο ελάττωμα. «Να μην κρίνετε, λέγει, και δεν θα κριθήτε» (Ματθ.) για να γνωρίσης με το πέσιμό σου την υπερηφάνειά σου και να ταπεινωθής και έτσι να ζητήσης θεραπεία και για τα δυό και για την υπερηφάνειά σου και για την πορνεία σου. Εάν όμως και σε φυλάξη ο Θεός και δεν πέσης, ούτε αλλάξεις λογισμό, όμως πάλι μη δώσης εμπιστοσύνη στον εαυτό σου, αλλά πάντα να φοβάσαι και να αμφιβάλης για τη στάσι σου.

Ε΄. Πρόσεχε καλά, εάν απόκτησες κανένα χάρισμα θεϊκό ή βρίσκεσαι σε καλή κατάστασι, να μη βάλης στο λογισμό σου κάποια περιττή ιδέα και φαντασία, Πως είσαι κάποιος και Πως οι εχθροί σου δεν θα σε πολεμήσουν πια, με το να φαίνεσαι ότι προς το παρόν τους μισείς και τους αποστρέφεσαι. Γιατί, αν σε αυτό είσαι απροφύλακτος, εύκολα θα πέσης.

Αυτά, λοιπόν, είναι εκείνα, που πρέπει να φυλάξης πριν από τον πειρασμό του σαρκικού πάθους.

Στόν καιρό όμως του πειρασμού, πρέπει να σκεφθής από που προέρχεται αυτός ο πόλεμος από εσωτερική αιτία, ή από εξωτερική. Εξωτερική αιτία είναι η περιέργεια των οφθαλμών, τα γλυκά στην ακοή λόγια και τραγούδια η απαλότητα και ο στολισμός των φορεμάτων, τα ευωδιαστά μυριστικά της οσφρήσεως οι συνομιλίες και οι κινήσεις και τα πιασίματα, που παρακινούν στην αμαρτία αυτή η θεραπεία σε αυτά τα απαντήματα είναι η σεμνότητα και η ταπεινότητα των φορεμάτων, το να μη θέλης ούτε να δής, ούτε να ακούσης, ούτε να μυρίσης, ούτε να μιλήσης ή να πιάσης όλα εκείνα, που παρακινούν σε αυτή την κακία και προ πάντων η αποφυγή της συναναστροφής, όπως είπαμε παραπάνω.

Η εσωτερική αιτία προέρχεται ή από την καλοζωία του σώματος ή από τους λογισμούς του νού που μας έρχονται από τις κακές μας συνήθειες και τα πάθη ή από την παρακίνησι του διαβόλου.

Και η μεν καλοζωία του σώματος, πρέπει να σκληραγωγήται με νηστείες, αγρυπνίες, χαμαικοιτίες και μάλιστα γονυκλισίες και άλλες παρόμοιες ταλαιπωρίες καθώς εξηγεί η διάκρισις και η διδασκαλία των θείων Πατέρων των δε λογισμών, από όπου κι αν προέρχωνται, οι θεραπείες είναι αυτές το να ασχολήσαι με διάφορα γυμνάσματα, αρμόδια για την κατάστασί σου, τα οποία είναι η ανάγνωσις των ιερών βιβλίων, και μάλιστα, του αγίου Εφραίμ, της Κλίμακας, του Ευεργετινού, της Φιλοκαλίας και άλλων παρόμοιων, η μελέτη και η προσευχή η οποία ας γίνεται έτσι.

 Όταν αρχίσουν αυτοί οι λογισμοί της πορνείας να σε ενοχλούν, αμέσως θυμίσου με τον νού σου τον εσταυρωμένο και εκ βάθους ψυχής λέγε «Ιησού μου, Ιησού μου γλυκύτατε, βοήθησέ με γρήγορα, για να μην αιχμαλωτισθώ από αυτόν τον εχθρό». Και κάποιες φορές αγκαλιάζοντας (νοερά, ή αισθητά, αν είναι παρών), τον σταυρό στον οποίο κρέμεται ο Κύριός σου, ασπάσου πολλές φορές τις πληγές του, λέγοντας με αγάπη «ωραιότατες πληγές, πληγές αγιώτατες πληγές αγνότατες, πληγώσατε αυτήν την αθλία και ακάθαρτη καρδιά μου και εμποδίστε με από το να σάς βλάψω».

Η δε θεραπεία σου κατά την χρονική περίοδο που πληθαίνουν οι λογισμοί των σαρκικών ηδονών, ας μη γίνεται κατ ευθείαν εναντίον αυτών, πράγμα το οποίο και μερικά βιβλία γράφουν έτσι (όπως είναι το να σκεφθής την βρώμα και την αηδία της σαρκικής ηδονής τον έλεγχο της συνειδήσεως που θα σου προξενήση, τις πίκρες που ακολουθούν, τους κινδύνους, την φθορά της περιουσίας και της παρθενίας σου, την κατηγορία της τιμής και άλλα παρόμοια) η μελέτη σου λέω, ας μην γίνεται σε αυτά, γιατί αυτή η φροντίδα δεν είναι πάντα μέσο ασφαλές, για να νικήσης τον πειρασμό της σάρκας μάλιστα μπορεί να προξενήση βλάβη.

 Γιατί αν και ο νους αποβάλη τους λογισμούς προσωρινά με την παρόμοια μελέτη, όμως με το να είναι ασθενής και εμπαθής, όταν τα μελετά αυτά, αποτυπώνει καλύτερα την ευχαρίστησι και ευχαριστιέται και συγκατατίθεται σε αυτή.

 Οπότε η αληθινή θεραπεία των σαρκικών ηδονών είναι, το να αποφεύγουμε πάντα, όχι μόνο από αυτές, αλλά και από κάθε τι άλλο (ακόμη και αν είναι εναντίον τους), που μας τις υπενθυμίζει. Γι αυτό, η μελέτη σου ας είναι σε άλλα δηλαδή, στη ζωή και το πάθος του εσταυρωμένου μας Ιησού, στη φοβερή ώρα του θανάτου σου, στην τρομερή ημέρα της Κρίσεως και στα διάφορα είδη της κολάσεως.

Εάν όμως και οι σαρκικοί αυτοί λογισμοί σε πολεμούνε περισσότερο από το συνηθισμένο (όπως αυτό συμβαίνει), μη δειλιάσης γι αυτό, ούτε να αφήσης την μελέτη των παραπάνω, για να στραφής σ αυτούς, για να τους αντισταθής, όχι, αλλά ακολούθησε όσο περισσότερο συνοπτικά μπορείς, την μελέτη σου αυτή, μη φροντίζοντας εντελώς για τους λογισμούς αυτούς, σαν να μην ήταν δικοί σου.

Γιατί, δεν υπάρχει καλύτερος τρόπος για να αντισταθής σ αυτούς, αν και συνεχώς σε πολεμούν, από το να τους καταφρονής και να μη θέλης καθόλου να τους θυμηθής μετά από αυτά, θα τελειώσης την ενασχόλησί σου, με αυτήν (ή παρόμοια δέησι).

«Ελευθέρωσέ με, πλάστη μου και λυτρωτά μου από τους εχθρούς μου, στην τιμή του πάθους σου και της ανείπωτής σου αγαθότητας». Και μη στρέψης το νού σου στη σαρκική αυτή κακία. Γιατί και μοναχή της η ενθύμησί της, δεν είναι χωρίς κίνδυνο. Αλλά, ούτε να στέκεσαι να συνομιλής με αυτόν τον πειρασμό και να ερευνάς τον εαυτό σου αν συγκατατέθηκες σαυτές ή όχι.

Γιατί, αυτή η έρευνα, αν και φαίνεται ότι είναι καλή, όμως στ αλήθεια είναι μία πλάνη του διαβόλου ή για να σε ενοχλή και να σε κάνη να απελπίζεσαι και να μικροψυχήσης ή για να σε κρατάη πάντα μπλεγμένο σ αυτούς τους λογισμούς και από αυτούς να σε κάνει να πέσης και σε αυτή ή άλλη αμαρτία.

Γι αυτό, σε αυτό τον πειρασμό (όταν η συγκατάθεσις δεν είναι φανερή) είναι αρκετό το να το ομολογήσης αυτό με συντομία στον πνευματικό σου, έχοντας αναπαύσει την γνώμη σου, χωρίς να σκέφτεσαι πλέον τίποτα.

 Και φανέρωσέ του αληθινά κάθε σου λογισμό σχετικά με αυτό, χωρίς να σε κρατάη ποτέ καμμία συστολή ή ντροπή. Γιατί, αν με όλους μας τους εχθρούς χρειαζώμαστε την δύναμι της ταπεινώσεως για να τους νικήσουμε, πόσο μάλλον την χρειαζόμαστε στο σαρκικό αυτό πόλεμο, περισσότερο παρά σε κάτι άλλο. Επειδή και αυτή η κακία είναι σχεδόν πάντα ποινή και επακόλουθο και βλάστημα της υπερηφάνειας .

Έπειτα, αφού περάσει ο πειρασμός, εκείνο που έχεις να κάνης είναι αυτό όσο και αν σου φαίνεται ότι είσαι ελευθερωμένος από τον πόλεμο της σάρκας και για όλα βέβαιος, πρέπει όμως να στέκεσαι με το νού μακρυά από εκείνες τις υποθέσεις και τα πρόσωπα, που έγιναν αιτία του πειρασμού και μη σκεφθής ότι πρέπει να τα συναναστρέφεσαι, γιατί είναι συγγενή ή ενάρετα ή και ευεργέτες σου γιατί και αυτή είναι μία πλάνη της κακής φύσεως και παγίδα του πανούργου μας εχθρού διαβόλου, που μεταμορφώνεται σε άγγελο φωτός, για να μας βάλει στο σκοτάδι όπως είπε ο Παύλος (Β΄ Κορινθ. 11,14).

http://1myblog.pblogs.gr/

Μην περιμένεις.........




Εγώ θα στο πω απλά και ανθρώπινα, στο δικό μου πνευματικό επίπεδο που είναι χαμηλό και γήινο, γιατί κουράστηκα από τις υψηλές αναλύσεις.

Μην περιμένεις η ζωή να σε ρωτήσει εάν και πόσο αντέχεις.
Μην περιμένεις να βρεθούνε οι τέλειες συνθήκες για να πεις θα ζήσω.
Μην περιμένεις να διαμορφωθούν οι ιδανικές καταστάσεις για να γελάσεις.
Μην περιμένεις να βρεις τον τέλειο πατέρα ή μάνα για να μην έχεις τραύματα.
Μην περιμένεις να βρεις τον τέλειο σύζυγό γιατί απλά δεν θα βρεις ποτέ.
Μην περιμένεις να κάνεις τα τέλεια παιδιά, γιατί απλά δεν υπάρχουν.
Μην περιμένεις να συναντήσεις του τέλειους φίλους, γιατί ούτε εσύ είσαι.
Μην περιμένεις να δουλέψεις στην ιδανική δουλειά γιατί απλά θα μείνεις άνεργος.

Μην περιμένεις να σηκώνεσαι κάθε πρωί και να λες, «ουάου θα πάω για δουλειές…..» Ξέχνα το.
Μην περιμένεις να βρείς το τέλειο σπίτι για να απολαύσεις το ηλιοβασίλεμα.
Μην περιμένεις να έχεις την τέλεια παρέα για να πας ένα περίπατο.
Μην περιμένεις να δοθούν όλες οι απαντήσεις για να σταματήσουν οι ερωτήσεις.
Μην περιμένεις να δεις τον Θεό ως ον που κατεβαίνει από τους ουρανούς ή ως χέρι που βγαίνει απο το υπερπέραν. Απλά δεν θα συμβεί και θα χάσεις και την ευκαιρία να τον συναντήσεις στην καθημερινότητα σου.

Μην περιμένεις να βρεις τον αναμάρτητο και τέλειο πνευματικό, γιατί απλά δεν υπάρχει. Και όπου νομίζεις ή σε έπεισαν ότι τον είδες, φεύγα μακριά είναι της φαντασίας σας.

Γενικά στην ζωή αυτή, δεν υπάρχουν τέλειες καταστάσεις, τέλειες συνθήκες, τέλεια πρόσωπα. Αυτά μετά το πέρας της εδώ παράστασης.

Οπότε συμφιλιώνομαι με την αδυναμία μου, την ατέλεια του άλλου και του κόσμου που με περιβάλει και ζω όπως μπορώ και όσο μπορώ με δοξολογία και ευχαριστία.

Δεν μπορώ πάντα; ναι, αλήθεια είναι!! Ούτε εγώ μπορώ. Κανείς δεν τα καταφέρνει πάντα και είναι καλά. Ακόμη και οι άγιοι έχουν τις κακές μέρες και περιόδους τους.

Αλλά δεν τρελαίνομαι σε αυτές τις φάσεις, δεν αυτομαστιγώνομαι, δεν χάνω την ψυχραιμία μου, ούτε βιάζομαι να φύγει το κακό που με βρήκε.

Κυρίως δεν λέω όλη μέρα γιατί και γιατί; Μαααα… και δώστου γιατί;

Απλά καλέ μου φίλε μέχρι να μάθεις το γιατί θα έχει τελειώσει η ζωή….. ….!!!

Τετάρτη 29 Οκτωβρίου 2014

Πριν εξομολογηθείς ψάξε προσεκτικά.....!!!!




Λέει ο άγιος Ιωάννης Χρυσόστομος. Όταν θέλεις να κοινωνήσεις, βρες μια εκκλησία που να τελεί την Θεία Ευχαριστία και είσελθε να κοινωνήσεις. Όταν όμως θες να μιλήσεις για την καρδιά σου, πρόσεχε, που και σε ποιόν θα πας.

Να ιδρώσεις πριν επιλέξεις το πρόσωπο που θα δει και θα ακούσει τις πιο εσώτερες παρθενικές φωνές σου. 

Εγώ δεν είμαι άγιος, μα θα πω κάτι επιπλέον. 

Εάν από μικρό παιδί κουβαλάς την πληγή της ενοχής, εάν βαστάς το μαρτύριο της ευαισθησίας, εάν τα μάτια σου δακρύζουν στην ομορφιά και την αγάπη, εαν ζητάς μια αγκαλιά να ξαποστάσεις τους εφιάλτες της ύπαρξης σου, πρόσεξε σε ποιον παπά θα εξομολογηθείς ή θα ζητήσεις συμβουλές. 

Προσευχήσου, αναζήτησε, όχι τον σπουδαίο, το όνομα, τον "Αγιορείτη", τον διορατικό, προορατικό και θαυματοποιό. Τίποτε από αυτά. Έναν παπά που να ζει τον Χριστό στην καρδιά και την ζωή του. Που σημαίνει, αγαπητικό και ταπεινό, αυτό που λέει το γεροντικό, να έχει καρδιά!!! Καρδιά ανθρώπου!!! 

Άκου τον άγιο Ιωάννη της Κλίμακος, "μην αναζητάτε προγνώστας, μα ταπεινούς ανθρώπους της καρδιάς". 

Πρόσεχε μη σε γεμίσουν ενοχές και μόνο για το ότι ζεις και αναπνέεις. Μην προβάλουν πάνω σου τις δικές τους σκιές. 

Εγώ έκανα πολλά λάθη στις επιλογές μου και τα πλήρωσα ακριβά. Μια φορά, ένας παππούλης, από αυτούς που γνωρίζουν εμπειρικά και βιωματικά τον Θεό, για αυτό και έχουν αγάπη, ταπείνωση και απίστευτη ελευθερία, μου, είπε σχεδόν με δάκρυα στα μάτια "το ύφασμα σου, ήταν από μετάξι. Στο τράβηξαν άτσαλα και βίαια και το έσκισαν. Τώρα θα προσπαθήσουμε να το ράψουμε. Μα η πληγή θα φαίνεται........ "

 

Σάββατο 25 Οκτωβρίου 2014

Άγιος Δημήτριος

-->


Ο Άγιος Δημήτριος γεννήθηκε και μεγάλωσε στη Θεσσαλονίκη κατά τους χρόνους της βασιλείας του μεγάλου διώκτου των Χριστιανών Διοκλητιανού και Μαξιμιανού Ερκούλιου (284-305 μ.Χ). Καίσαρας της Μακεδονίας τοποθετήθηκε ο Μαξιμιανός Γαλέριος, ο οποίος εξαπέλυσε αληθινό πόλεμο εναντίον των Χριστιανών.

Εκλεκτό μέλος της εκκλησίας των Θεσσαλονικέων ήταν και ο Άγιος Δημήτριος, ο οποίος προερχόταν από ευσεβείς και επιφανείς γονείς. Είχε δε προικισθεί από τον θεό με πολλά αγαθά και με πλήθος σωματικών και πνευματικών χαρισμάτων. Η φήμη του έφθασε μέχρι το βασιλιά Γαλέριο, ο οποίος εκτιμώντας τις αρετές του τον έκανε μέλος της Συγκλήτου της πόλεως και τον διόρισε στρατηγό όλης της Θεσσαλίας και ανθύπατο και αφέντη όλης της Ελλάδας. Ο Άγιος Δημήτριος, ως χριστιανός, κατηχούσε και δίδασκε με ιεραποστολικό ζήλο και με τη φωτεινή παρουσία του τους Θεσσαλονικείς,  που τους κατέκλυσε η ειδωλολατρία, οδηγώντας τους προς τον Χριστό και την αλήθεια Του. Όταν πληροφορήθηκε ο Μαξιμιανός τη δραστηριότητα αυτή του Αγίου, διέταξε και τον έφεραν ενώπιόν του. Ο Άγιος ομολόγησε με παρρησία την πίστη του στον Χριστό με συνέπεια να τον οδηγήσουν στη φυλακή, σ ‘ένα παλαιό δημόσιο λουτρό δίπλα στο στάδιο, όπου υπέστη πολλές κακουχίες και βασανιστήρια.

Κατά τη διάρκεια αγωνισμάτων στο στάδιο, που διοργάνωναν οι βασιλείς για να διασκεδάζουν με τις θυσίες στα είδωλα, τις αιματοχυσίες και τους φόνους των ανθρώπων, ένας μαθητής του Αγίου Δημητρίου, ο Νέστορας, θέλοντας να δείξει τη δύναμη του αληθινού θεού πήγε στο λουτρό που ήταν φυλακισμένος ο Άγιος, πήρε την ευλογία και την ευχή του Αγίου, βγήκε στο στάδιο και με την επίκληση «Θεέ Δημητρίου βοήθει μοι!» νίκησε τον γιγαντόσωμο και ανίκητο Λυαίο.

HAYIOS DIMITRIOSΤο γεγονός αυτό προκάλεσε οργή στο βασιλιά, ο οποίος πρόσταξε τους στρατιώτες να πάνε εκεί που ήταν φυλακισμένος ο Άγιος και να τον φονεύσουν. Οι στρατιώτες τον ελόγχευσαν σε όλο του το σώμα μέχρι θανάτου. Κάποιοι ευλαβείς Χριστιανοί ήλθαν κρυφά στο λουτρό εκείνο και ενταφίασαν το λείψανο στο μέρος στο οποίο μαρτύρησε. Αργότερα στο σημείο αυτό κτίσθηκε ναΐσκος ο οποίος περιλαμβάνει και τον ιαματοφόρο τάφο του Αγίου.

Ο ΙΕΡΟΣ ΝΑΟΣ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ ΣΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ

Ο μαθητής του Αγίου Λούπος, με το δαχτυλίδι και τον μανδύα που πήρε από τον Άγιο κατά την ώρα του μαρτυρίου, ενεργούσε θαύματα πολλά, ώσπου στο τέλος, όταν το έμαθε ο βασιλιάς, τον αποκεφάλισαν και αυτόν.

Κατ’ αυτόν τον τρόπο ετελειώθη ο Πανένδοξος Μεγαλομάρτυς, ο Πολιούχος, το μέγα της οικουμένης θαύμα, της Εκκλησίας το ωράισμα, ο πολύς τα πάντα, και θαυματουργός και Μυροβλύτης Άγιος Δημήτριος.

 http://maryeliopoulou.wordpress.com

Παρασκευή 24 Οκτωβρίου 2014

ΓΙΑ 15 ΧΡΟΝΙΑ ΥΠΟΚΡΙΘΗΚΕ ΤΟΝ ΤΥΦΛΟ ΓΙΑ ΝΑ ΜΗΝ ΤΗΝ ΠΛΗΓΩΣΕΙ !!




Ο άντρας λάτρευε τη γυναίκα και της το έδειχνε με κάθε ευκαιρία…

Η γυναίκα του ήταν όμορφη, ευαίσθητη αλλά φιλάσθενη. Ο άνδρας χρειάστηκε να φύγει στον πόλεμο, όπου πέρασε πολλές δυσκολίες και παρ’ ολίγο να χάσει και την ζωή του.

Προσευχόταν καθημερινά να τον αφήσει ο Θεός να ζήσει για να γυρίσει ξανά στην πολυαγαπημένη του γυναίκα.

Όλη του η σκέψη ήταν να την σφίξει στην αγκαλιά του κι αυτό του έδινε κουράγιο να αντέξει την πείνα, το κρύο και τους τραυματισμούς.

Όταν τελείωσε ο πόλεμος, γεμάτος χαρά ξεκίνησε για το σπίτι του. Στο δρόμο όμως συνάντησε ένα οικογενειακό φίλο που τον συλλυπήθηκε για την συμφορά που τους βρήκε.
«Ποια συμφορά;» ρώτησε αυτός όλος ανησυχία.

«Δεν το έμαθες; Η γυναίκα σου έπαθε μία μολυσματική ασθένεια και έχει παραμορφωθεί το πρόσωπό της».

Ο άνδρας κάθισε στη μέση του δρόμου και έκλαψε πικρά. Όταν έφτασε στο σπίτι του αργότερα το απόγευμα, η γυναίκα του κατάλαβε πως ο αγαπημένος της είχε χάσει το φως του .

Νόμιζε πως είχε τυφλωθεί στον πόλεμο σε κάποια μάχη.. Τον αγκάλιασε όμως με την ίδια αγάπη και έζησαν ευτυχισμένοι για 15 χρόνια.

Μετά η γυναίκα πέθανε και ο άνδρας αφού της έκλεισε τα μάτια, άνοιξε τα δικά του ! ! !

Για 15 ολόκληρα χρόνια υποκρίθηκε τον τυφλό για να μην την πληγώσει … !!


 http://panagiamegalohari.gr


Η υπόληψη του εαυτού μας και η παρακίνηση του διαβόλου μας κάνουν να κρίνουμε με αυθάδεια τον πλησίον. ( Αγίου Νικοδήμου Αγιορείτου)




Από την ρίζα της φιλαυτίας, την οποία έχουμε αναφέρει πολλές φορές, δηλαδή από την αγάπη και την τιμή που έχουμε για τον εαυτό μας, προέρχεται μία άλλη κακία που μας προξενεί πάρα πολύ μεγάλη ζημία· αυτή είναι η αυθάδης κρίση και κατάκριση που κάνομε σε βάρος του πλησίον μας. Από την κατάκριση αυτή φθάνουμε στο σημείο να εξευτελίζουμε τους αδελφούς, να τους καταφρονούμε και να τους ταπεινώνουμε. Αυτό το ελάττωμα όπως προέρχεται από την υπερηφάνεια, από αυτήν θάλπεται και τρέφεται με προθυμία. Γιατί αυτή η υπερηφάνεια μαζί με την κατάκριση, αυξάνεται συνέχεια, επειδή, χωρίς να το καταλάβουν, αρέσκεται η μία με την άλλη και πλανώνται συγχρόνως.
Όση μεγαλύτερη υπόληψη και τιμή έχουμε για τον εαυτό μας, τόσο περισσότερο παρακινούμαστε να κατακρίνουμε και να καταφρονούμε τους άλλους, νομίζοντας ότι εμείς είμαστε μακριά από εκείνες τις ατέλειες και τα ελαττώματα που νομίζουμε ότι έχουν αυτοί. Και ο πανούργος διάβολος που βλέπει μέσα μας μια τόσο κακή διάθεση, παραμένει πάντοτε άγρυπνος για να μας ανοίγει τα μάτια και να μας κρατά ξάγρυπνους για να βλέπουμε και να εξετάζουμε και να μεγαλοποιούμε τα ελαττώματα των άλλων. Αλλά οι αμελείς δεν το πιστεύουν και δεν γνωρίζουν πόσο φροντίζει και πόσο συνεργεί ο εχθρός αυτός να τυπώσει στο νου μας αυτά τα μικρά ελαττώματα του ενός και του άλλου.
Γι αυτό, εάν αδελφέ μου, αγρυπνά αυτός για να σε ζημιώσει, στάσου και συ άγρυπνος για να μη πέσεις στις παγίδες του. Και αμέσως μόλις σου παρουσιάσει κάποιο σφάλμα του πλησίον σου, γύρισε πίσω από το λογισμό αυτόν, διότι έχει γραφή· «καθένας σας να μη σκέπτεσθε την κακία του πλησίον» (Ζαχ. 8,17). Κι αν ακόμη αισθάνεσαι ότι παρακινείσαι να τον κρίνεις, σκέψου ότι η εξουσία αυτή δεν δόθηκε σε σένα. Αλλά κι αν σου είχε δοθεί, δεν θα μπορούσες να κρίνεις σωστά όντας εσύ ο ίδιος περικυκλωμένος από χίλιους λογισμούς και πάθη και πολύ εύκολος να έχεις κακή ιδέα για τους άλλους, χωρίς δίκαιη αιτία.
Το δραστικότερο φάρμακο της κακίας αυτής είναι το να ασχολείσαι πάντοτε να ερευνάς με το λογισμό σου τα δικά σου πάθη και τις δικές σου κακίες, τα οποία είναι τόσο πολλά και τόσο απόκρυφα, που μόνον για να τα γνωρίσεις και να τα θεραπεύσεις, δεν θα σου φθάσουν όλες οι ημέρες της ζωής σου, και όχι να σου περισσέψει καιρός για να εξετάζεις τις πράξεις των άλλων. Εάν έτσι ερευνάς και κρίνεις μόνον τα δικά σου πάθη, θα καθαρίσεις τους εσωτερικούς οφθαλμούς του νου σου από εκείνους τους κακούς χυμούς και τα μεγάλα δοκάρια που βρίσκονται μέσα· από τα οποία παρακινείσαι να βλέπεις τα μικρά ξυλαράκια, που έχουν οι άλλοι στα μάτια τους, όπως είπε ο Κύριος: «Γιατί βλέπεις το σκουπιδάκι στο μάτι του αδελφού σου και δεν καταλαβαίνεις το δοκάρι που βρίσκεται στο δικό σου το μάτι;» (Ματθ. 7,3).
Γνώριζε, ότι όπως εξετάζεις με κακή διάθεση κάποιο πάθος του αδελφού σου, κάποια ρίζα του ίδιου πάθους βρίσκεται και μέσα στην καρδιά σου, που σύμφωνα με τη διάθεση και το πάθος που έχει, έτσι με εμπάθεια κρίνει και τα των άλλων, όπως έχει γραφή· «ο κακός άνθρωπος από το απόθεμα της καρδιάς του βγάζει πονηρά πράγματα» (Ματθ. 12,35). Γιατί και με άλλον τρόπο, ένας καθαρός και απαθής οφθαλμός, με απάθεια βλέπει τα πράγματα και όχι με πονηριά· «Καθαρός είναι ο οφθαλμός όταν δεν βλέπει πονηρά» (Αββ. 1,13). Έτσι όταν σου έλθει κάποιος λογισμός για να κρίνεις άλλους για κάποιο ελάττωμα, αγανάκτησε κατά του εαυτού σου ως φταίχτη και εργάτη του ίδιου σφάλματος, και πες στη καρδιά σου· «Πως εγώ ο ταλαίπωρος βρισκόμενος στο ίδιο σφάλμα θα σηκώσω κεφάλι για να ιδώ και να κρίνω τα σφάλματα των άλλων;». Και έτσι τα όπλα που θα μεταχειριστείς για τα σφάλματα των άλλων, μεταχειρίσου τα κατά του εαυτού σου, για να θεραπεύσεις τις πληγές σου.
Κι αν ακόμη το σφάλμα κάποιου αδελφού μπορεί να είναι δημόσιο και φανερό, εσύ αιτιολόγησέ το με αγάπη και φιλαδελφία και πες ότι στον αδελφό εκείνον με το να βρίσκονται άλλες αρετές κρυμμένες, για να φυλαχθούν αυτές, επέτρεψε ο Θεός να πέσει στο σφάλμα αυτό ή αν έχει μικρό χρονικό διάστημα το ελάττωμα εκείνο, για να παραμένει πιο ταπεινός στα μάτια τα δικά του· και ακόμη με την καταφρόνηση των άλλων να κάνει κάποιον καρπό ταπεινώσεως και να ευαρεστήσει το Θεό περισσότερο, και έτσι το κέρδος του θα είναι μεγαλύτερο από την ζημία του. Αν πάλι η αμαρτία κάποιου είναι όχι μόνο φανερή, αλλά και μεγάλη και προέρχεται από καρδιά ισχυρογνώμονος, μη τον κατακρίνεις· αλλά τρέξε με το λογισμό σου στις φοβερές κρίσεις του Θεού και θα δεις εκεί και άλλους ανθρώπους που ενώ προηγουμένως ήσαν στην παρανομία σε πολύ μεγάλο βαθμό, να έχουν φθάσει σε μεγάλα μέτρα αγιότητος με την μετάνοια· και άλλους πάλι ενώ προηγουμένως ήσαν στον υψηλότερο βαθμό της τελειότητας, να έχουν πέσει σε αθλιότατο γκρεμό.
Γι αυτό, να στέκεσαι πάντοτε με φόβο και τρόμο, περισσότερο για τον εαυτό σου, παρά για κανένα άλλον. Και ας είσαι βέβαιος ότι όλα εκείνα τα καλά λόγια που θα πεις για τον πλησίον και η χαρά που θα δοκιμάσεις γι αυτόν, είναι καρπός και αποτέλεσμα του αγίου Πνεύματος. Και αντίθετα κάθε καταφρόνηση και αυθάδης κρίση και καταλαλιά του πλησίον, προέρχεται από την κακία μας και από διαβολική παρακίνηση.
Έτσι αν κάποιο ελάττωμα του αδελφού σου σε σκανδαλίσει, μην αναπαυθείς ποτέ, ούτε να δώσεις ύπνο στους οφθαλμούς σου, μέχρις ότου το διώξεις από την καρδιά σου με όλη σου τη δύναμη.
( Αγίου Νικοδήμου Αγιορείτου, Αόρατος Πόλεμος, κεφ. ΜΔ΄)

http://fdathanasiou.wordpress.com

Η δυσκολία των καιρών ....του Μοναχού Μωυσέως Αγιορείτου,


Μεγάλες φυσικές καταστροφές με τεράστιες δυσμενείς οικολογικές συνέπειες, με πολλούς θανάτους, δημιουργούν ανησυχία, φόβο και αγωνία. Κάποιοι μιλούν για “σημεία των καιρών” και για “το τέλος του κόσμου”. Κανείς δεν μπορεί να πει ότι δεν ζούμε σε μία δύσκολη εποχή και ότι δεν χρειάζεται μεγάλη εγρήγορση. Ο κόσμος πέρασε και άλλες δύσκολες καταστάσεις. Το τέλος του κόσμου κάποτε θα έλθει. Δεν μπορούμε να το ορίσουμε εμείς. Κανείς δεν γνωρίζει πότε θα έλθει. Σε κανέναν ποτέ δεν αποκαλύφθηκε από το Θεό. Η ερμηνεία των “σημείων των καιρών” είναι δύσκολη και δεν είναι έργο του κάθε ευφάνταστου θρησκόληπτου και φανατικού.......

Για τις τραγωδίες του κόσμου δεν ευθύνεται ο Θεός. Ο Θεός δεν είναι τιμωρός, εκδικητικός, φθονερός και σαδιστής. Για ορισμένα κακά ευθύνεται ο άνθρωπος, που έκανε κακή χρήση της ελευθερίας του. Ακόμη και για κάποια δυσμενή καιρικά φαινόμενα, λέγουν οι επιστήμονες, ευθύνονται οι άνθρωποι με την κατάχρηση και παράχρηση, την υπερκατανάλωση, τον πλεονασμό και κορεσμό, τη σπατάλη, την ασυδοσία και την απροσεξία.

Είναι γεγονός πως οι πόλεις έχουν γίνει αφιλόξενες, κουραστικές, παγερές και ξένες. Κλοπές, εγκλήματα, θόρυβος, ταραχή, ανταγωνισμός, ασυνεννοησία, άγχος, ανεργία, ταλαιπωρία. Η μόλυνση του περιβάλλοντος έχει περάσει στα μάτια και τις καρδιές των ανθρώπων. Καχυποψία, υστεροβουλία, πονηρία, ζηλοφθονία, ασέβεια και κακεντρέχεια δυστυχώς επικρατεί. Η ηθική ποδοπατιέται. Η πολλή ελευθερία έδωσε ασυδοσία. Ο νους του ανθρώπου έχει σκοτιστεί από το συνεχές και ασταμάτητο κυνηγητό της σάρκας, του χρήματος και της δόξας. Όραμα του νεοέλληνα έγινε η υπεραφθονία, ο υπερκαταναλωτισμός, ο ευδαιμονισμός. Να περνάμε καλά σήμερα και τίποτε άλλο. Με τη συσκότιση της λογικής και την αποχαύνωση του κόσμου έρχεται μία πρόγευση της κόλασης.

Ο άνθρωπος αυταπατάται με το να νομίζει πως κάνοντας ό,τι θέλει ότι είναι και τέλεια ελεύθερος. Κάποιοι τον ξεγέλασαν με νόθες υποσχέσεις και φαντάζεται ότι είναι πράγματι ελεύθερος δίχως αρχές, ηθική και όρια. Ελευθερία είναι να επιλέγεις όχι απλά το καλό, πάντα το καλύτερο, και να πορεύεσαι προς την αλήθεια και την τελειότητα και όχι συνεχώς να παρασύρεται από το εύκολο κακό. Κάποιοι επιτήδειοι κατάφεραν να πείσουν τους πολλούς ότι είναι ελεύθεροι… Υπάρχουν όμως και σήμερα αυτοί που δεν αγάπησαν το σκοτάδι και που είναι πραγματικά ελεύθεροι και ας αποτελούν μειοψηφία. Πολλοί δυστυχώς έχουν παρασυρθεί από το ωραία τυλιγμένο δώρο της “ελευθερίας” και ενώ έχουν χάσει τον πόλεμο κατά του κακού συνεχίζουν να νομίζουν ότι είναι νικητές.



Φθάσαμε μάλιστα στο σημείο να θεωρούνται όσοι αντιστέκονται σε αυτήν την επικίνδυνη κατρακύλα της διαφθοράς οπισθοδρομικοί, καθυστερημένοι και καταπατητές της ελευθερίας των “ελευθέρων”. Σήμερα χάρη των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και ελευθεριών λησμονούνται οι ηθικές αξίες. Είναι σπάνιο να υπερασπίζεται το ιερό και ωραίο, το ηθικό και αληθινό και σύνηθες φαινόμενο είναι να ειρωνεύεται και σπιλώνεται ότι το καθαρό και όσιο. Οι νέοι με τη συναρπαστική γοητεία αυτής της “ελευθερίας” παγιδεύονται στον πανσεξουαλισμό, τα ναρκωτικά, το αλκοόλ και λοιπά. Ύψιστος σκοπός της ζωής τίθεται η καλοπέραση, η εύκολη ζωή, η διασκέδαση και αυτό ονομάζεται ευτυχία.

Τα ποσοστά ευθύνης για τη δυσκολία των καιρών δεν ανήκουν μόνο στους ηγέτες αλλά και στον καθένα μας, όταν επιλέγουμε έναν τρόπο ζωής “ελεύθερο” εύκολο, ανίερο, πρόχειρο, μέτριο, επιπόλαιο. Αξίζει κανείς να αντισταθεί στο ρεύμα που κατηφορίζει στη ρηχότητα. Οι νέοι είναι πλασμένοι για ανώτερα ιδανικά. Όλοι αξίζουμε μία καλύτερη τύχη. Έχουμε λησμονημένες δυνάμεις, ας τις επανενεργοποιήσουμε. Ο θερμός Αύγουστος θα δροσίσει.

πηγη

Παρασκευή 17 Οκτωβρίου 2014

ΤΟ ΕΘΝΟΣ ΝΑ ΛΥΠΑΣΤΕ....ΧΑΛΙΛ ΓΚΙΜΠΡΑΝ




Μεγάλος Λιβανέζος ποιητής ο Χαλίλ Γκιμπράν [1883-1931], σε ένα ποίημά του το 1923 "Ο Κήπος του Προφήτη", θαρρείς πως μιλούσε για την Ελλάδα του σήμερα...


"Το έθνος να λυπάστε αν φορεί ένδυμα που δεν το ύφανε.
Ψωμί αν τρώει αλλά όχι απ' τη σοδειά του.
Κρασί αν πίνει, αλλά όχι από το πατητήρι του.
Το έθνος να λυπάστε που δεν υψώνει τη φωνή παρά μονάχα στην πομπή της κηδείας.
Που δεν συμφιλιώνεται παρά μονάχα μες τα ερείπιά του.
Που δεν επαναστατεί παρά μονάχα σαν βρεθεί ο λαιμός του ανάμεσα στο σπαθί και την πέτρα.
Το έθνος να λυπάστε που έχει αλεπού για πολιτικό, απατεώνα για φιλόσοφο, μπαλώματα και απομιμήσεις για τέχνη του.
Το έθνος να λυπάστε που έχει σοφούς από χρόνια βουβαμένους."

Πέμπτη 16 Οκτωβρίου 2014

Είπε Γέρων....

όποιος αγαπάει περισσότερο δίνει περισσότερο
κι όποιος αγαπάει πάρα πολύ τι έχει αντάξιο να δώσει;
Δίνει τον εαυτό του..."
Γέροντας Πορφύριος


"Ελέγχοντας το κακό, δε βγαίνει τίποτε.
Παρουσιάζοντας όμως το καλό, ελέγχεται από μόνο του το κακό. Μόνο με καλά παραδείγματα ελέγχονται όσοι έκαναν μόδα την αμαρτία!"

Γέροντας Παϊσιος





"Ανάθεσε στον Κύριον την ασθένεια της φύσεώς σου αναγνωρίζοντας την αδυναμία σου
και τότε θα λάβεις το χάρισμα της σωφροσύνης χωρίς να το καταλάβεις".
 

Κλίμαξ 

  • Ο σκοπός μας δεν είναι να καταδικάζουμε το κακό, αλλά να το διορθώνουμε. Με την καταδίκη ο άνθρωπος μπορεί να χαθεί, με την κατανόηση και βοήθεια θα σωθεί.
  • Το κακό αρχίζει από τις κακές σκέψεις. Όταν πικραίνεσαι και αγανακτείς, έστω µόνο µε τη σκέψη, χαλάς την πνευµατική ατµόσφαιρα. Εµποδίζεις το ’γιο Πνεύµα να ενεργήσει και επιτρέπεις στο διάβολο να μεγαλώσει το κακό. Εσύ πάντοτε να προσεύχεσαι, να αγαπάς και να συγχωρείς, διώχνοντας από μέσα σου κάθε κακό λογισµό.
  • Ο άνθρωπος του Χριστού πρέπει ν' αγαπήσει το Χριστό, κι όταν αγαπήσει το Χριστό, απαλλάσσεται απ' τό διάβολο, από την κόλαση και από το θάνατο
π. Πορφύριος


Όταν η ψυχή είναι ταραγμένη, θολώνει το λογικό και δε βλέπει καθαρά. Μόνο, όταν η ψυχή είναι ήρεμη, φωτίζει το λογικό, για να βλέπει καθαρά την αιτία κάθε πράγματος.

π. Πορφύριος



"Εάν θέλεις να "πιάσεις" τον Θεό, για να σε ακούσει, όταν προσευχηθείς,
γύρισε το κουμπί στη ταπείνωση, γιατί σ'αυτήν την συχνότητα εργάζεται ο Θεός"


Γέρων Παΐσιος


Η Εκκλησία θεραπεύει τον ασθενή συνάνθρωπό μας που είναι η εικόνα του Θεού, τον κάνει υγιές μέλος της κοινωνίας στην οποία ζει, γιατί μοναδικός σκοπός της Εκκλησίας είναι τελικά: «αρπάσαι κόσμον και δούναι Θεόν».

ΑΓΙΟΣ ΛΟΥΚΑΣ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΣΥΜΦΕΡΟΥΠΟΛΕΩΣ ΚΑΙ ΚΡΙΜΑΙΑΣ




Κάθε μέρα το πρωί βάλε αρχή σε κάθε αρετή και εντολή του θεού. Και αγωνίσου

Με πολλή υπομονή

Με φόβο και μακροθυμία,

Με αγάπη θεού,

Με όλη την προθυμία ψυχής και σώματος,

Με ταπείνωση πολλή,

Με υπομονή θλίψης της καρδιάς και προσεκτική φύλαξη της

Με προσευχή πολλή

Με προσευχή για τους άλλους με στεναγμούς,

Με αγνότητα γλώσσας,

Με προσοχή στα μάτια.

Να μη οργίζεσαι κι αν ακόμα σε ατιμάζουν, αλλά έχοντας ειρήνη μέσα σου•

Να μην ανταποδίνεις κακό αντί κακού

Να μην προσέχεις τα λάθη των άλλων

Να μη δίνεις αξία στον εαυτό σου, πού είναι κάτω από όλα τα κτίσματα

Να αντιτάσσεται και να απαρνείσαι την ύλη και όλα όσα έχουν σχέση με τη σάρκα.

Να ζεις:

Με διάθεση άρσης σταυρού, Με αγωνιστικό φρόνημα, Με πτωχεία του πνεύματος,

Με άσκηση και προαίρεση πνευματική,

Με μετάνοια και δάκρυα,

Με αγώνα πολέμου,

Με διάκριση,

Με αγνότητα ψυχής,

Με φαγητό όπως πρέπει,

Δουλεύοντας με ησυχία το εργόχειρο,

Με νυχτερινές αγρυπνίες,

Υπομένοντας την πείνα και τη δίψα, το κρύο και τη γύμνια,

Κοπιάζοντας. και πάνω άπ' όλα και μαζί μ' αυτά:

Να κλείνεις ό ίδιος τον τάφο από πάνω σου σαν να έχεις πεθά¬νει,

Έχοντας το φρόνημα πώς κοντά σου βρίσκεται ό θάνατος κά¬θε στιγμή...

Θα θελήσει άραγε να ακούσει ό σύγχρονος άνθρωπος τα μηνύματα αυτά πού μας στέλνουν οι αρχαίοι ασκητές της Θηβαΐδος και οι άλλοι αντίστοιχοί τους; Θα το θελήσει;



π Ευσεβειος Βιττης


Όταν η ψυχή είναι ταραγμένη, θολώνει το λογικό και δε βλέπει καθαρά.

Μόνο, όταν η ψυχή είναι ήρεμη, φωτίζει το λογικό, για να βλέπει καθαρά την αιτία κάθε πράγματος.

Η ψυχή είναι πολύ βαθιά και μόνο ο Θεός τη γνωρίζει.

π. Πορφύριος 


Να µην ενδιαφέρεσαι αν σε αγαπούν, αλλά αν εσύ αγαπάς το Χριστό και τους ανθρώπους.

Μόνο έτσι γεμίζει η ψυχή.

Στην ψυχή, που όλος ο χώρος της είναι κατειλημμένος από το Χριστό, δεν μπορεί να µπει και να κατοικήσει ο διάβολος, όσο κι αν προσπαθήσει, διότι δεν χωράει, δεν υπάρχει κενή θέση γι' αυτόν.


π. Πορφύριος




Η υψηλοφροσύνη μας απομακρύνει από το Θεό
Να πορεύεσαι στη ζωή σου με απλότητα, και μην κάνεις το σοφό μπροστά στο Θεό. Η πίστη πηγαίνει οπού υπάρχει απλότητα, ενώ η υψηλοφροσύνη ακολουθεί τον άνθρωπο, που κάνει λεπτούς και έξυπνους συλλογισμούς, και παρουσιάζει τα πράγμα τα διαφορετικά από ότι είναι στην πραγματικότητα. Αυτό όμως τον απομακρύνει από το Θεό.

Όσιος Ισαάκ ο Σύρος

"Εκείνος που αγωνίζεται πολύ καιρό και δεν βλέπει πνευματική πρόοδο
έχει υπερηφάνεια και εγωισμό.
Πνευματική πρόοδος υπάρχει εκεί που υπάρχει πολύ ταπείνωση."
Γέρων Παϊσιος 


"Συνετός και μυαλωμένος άνθρωπος είναι εκείνος που αντελήφθη καλώς
ότι υπάρχει τέρμα της παρούσης ζωής
και σπεύδει και αυτός να θέσει τέρμα εις τα σφάλματα και ελαττώματά του".
Γέρων Παϊσιος


"Η εμπιστοσύνη στον θεό είναι μια συνεχής μυστική προσευχή
που φέρνει αθόρυβα τις δυνάμεις του θεού εκεί που χρειάζονται
και την ώρα που χρειάζονται"
Γέρων Παϊσιος


"Να αναθέτουμε το μέλλον μας στο Θεό.
Η απόλυτη εμπιστοσύνη στο Θεό, έχει μητέρα την πίστη,
με την οποία προσευχόμαστε
και απολαμβάνουμε τους καρπούς της ελπίδας"

"Η πλήρης ανάθεση της ζωής μας στο Θεό,
είναι μια λύτρωση από την ανασφάλεια που φέρνει η πίστη στο εγώ,
και μας κάνει να χαρούμε τον παράδεισο από αυτή τη ζωή"

Γέρων Παϊσιος


"Όταν, από φιλότιμο, κάνουμε τον Θεό να χαίρεται με τη ζωή μας,
τότε Εκείνος δίνει άφθονες τις ευλογίες του στα φιλότιμα παιδιά του"
"Όταν αγωνίζεται με ελπίδα ο άνθρωπος,
έρχεται η θεία παρηγοριά και
νιώθει έντονα η ψυχή τα χάδια της αγάπης του Θεού"
Γέρων Παϊσιος.



"'Όσο περισσότερο ζει κανείς την κοσμική ζωή,
τόσο περισσότερο άγχος κερδίζει.
Μόνο κοντά στο Χριστό κανείς ξεκουράζεται
γιατί ο άνθρωπος είναι πλασμένος για το Θεό"
Γέρων Παϊσιος.


"'Όσο περισσότερο ζει κανείς την κοσμική ζωή,
τόσο περισσότερο άγχος κερδίζει.
Μόνο κοντά στο Χριστό κανείς ξεκουράζεται
γιατί ο άνθρωπος είναι πλασμένος για το Θεό"
Γέρων Παϊσιος.

Μακάριοι είναι εκείνοι οι άνθρωποι που κατόρθωσαν να μιμηθούν την ταπεινή γη, η οποία, ενώ πατιέται από όλους, όμως όλους τους σηκώνει με την αγάπη της και τους τρέφει με στοργή σαν καλή μάννα, η οποία έδωσε και το υλικό για την σάρκα μας στην πλάση. Δέχεται επίσης με χαρά και ό,τι της πετάμε, από καλούς καρπούς μέχρι ακάθαρτα σκουπίδια, τα οποία επεξεργάζεται αθόρυβα σε βιταμίνες και τις προσφέρει πλουσιοπάροχα με τους καρπούς της αδιακρίτως σε καλούς και κακούς ανθρώπους.

Γέρων Παϊσιος.

Στην πνευματική αντιμετώπιση δεν υπάρχει θλίψη. Με τον κόσμο τώρα πόσο πόνο πέρασα! Δεν τα περνούσα έτσι τα θέματά τους. Πονούσα, αναστέναζα, αλλά σε κάθε αναστεναγμό άφηνα το θέμα στο Θεό, και στον πόνο που ένιωθα για τον άλλον έδινα ο Θεός παρηγοριά. Δηλαδή με την πνευματική αντιμετώπιση ερχόταν θεία παρηγοριά, γιατί ο πόνος που έχει μέσα την ελπίδα στο Θεό έχει θεία παρηγοριά. Αλλιώς πως θα αντέξει κανείς! Πώς θα μπορούσα διαφορετικά να τα βγάλω πέρα με τόσα που ακούω;

Γέρων Παΐσιος


«Εάν μπορούσα να προφθάσω, μάρτυς μου ο αναστάς Θεός, θα στεκόμουν ενώπιον των ναών, των νοσοκομείων και ενώπιον των πολυτελών χώρων για τις δεξιώσεις και τις επιδείξεις μόδας, και προσωπικά θα ζητούσα ελεημοσύνη για τα δοκιμαζόμενα αδέλφια και παιδιά μας. Ο κάθε από εμάς θα έπρεπε, με ενεργό τρόπο, να ντροπιάση όλες εκείνες τις επιδεικτικές πλεονεξίες, οι οποίες υπάρχουν σε τόσους δημοσίους χώρους, και όχι μόνο απλώς να σκανδαλιζόμεθα και να απελπιζώμεθα, επειδή η αναισχυντία κυριάρχησε γύρω μας».

Παυλος Πατριαρχης Βελιγραδιου


Ο Θεός από εμάς θέλει μόνο την προαίρεση και την αγαθή διάθεση
που θα την εκδηλώνουμε με το λίγο φιλότιμο αγώνα μας
και την συναίσθηση της αμαρτωλότητάς μας.
Όλα τα άλλα μας δίνει εκείνος"
"Όποιος κουράζεται για τον πλησίον του από καθαρή αγάπη,
ξεκουράζεται με την κούραση!
Αυτός που αγαπάει τον εαυτό του και τεμπελιάζει,
κουράζεται με το να κάθεται!" 

Γέρων Παϊσιος.


"Αν οι κοσμικοί άνθρωποι θα πάνε στην κόλαση από τις καταχρήσεις,

οι πνευματικοί άνθρωποι θα πάνε στην κόλαση από τις κατακρίσες."


π Παΐσιος



...Κι όταν η ψυχή σού μιλά, καλύτερα εσύ να σιωπάς. Και σκύψε όσο μπορείς να την ακούσεις, γιατί η φωνή της είναι πάντα ψίθυρος, για να μην ενοχλεί την επιθυμία σου...

Αγιος Σιλουανος ο Αθωνιτης



Ούτε η φτώχεια, ούτε η πείνα, ούτε η αρρώστια, ούτε ο πόνος, ούτε ο πόλεμος, ούτε ο θάνατος είναι αληθινά κακά.

Αληθινό κακό είναι μόνο η αμαρτία, γιατί μόνο η αμαρτία μπορεί να χωρίσει την ψυχή από τον Θεό, στην Αιωνιότητα…

Αββάς Ισαάκ


  • Δεν πρέπει να πολεμάτε τα παιδιά σας, αλλά τον σατανά που πολεµά τα παιδιά σας. Να τους λέτε λίγα λόγια και να κάνετε πολλή προσευχή.
  • Η προσευχή κάνει θαύματα. Δεν πρέπει η μητέρα να αρκείται στο αισθητό χάδι στο παιδί της, αλλά να ασκείται στο πνευματικό χάδι της προσευχής.
  • Η σωτηρία του παιδιού σας περνάει μέσα από τον εξαγιασμό
  • Να προσεύχεσαι χωρίς αγωνία, ήρεμα, µε εμπιστοσύνη στην αγάπη και την πρόνοια του Θεού.
  • το δικό σας.
  • Ο αγιασμός δεν είναι ακατόρθωτο πράγμα, είναι μάλιστα εύκολος, φθάνει εσείς να αποκτήσετε ταπείνωση και αγάπη.
  • Αν θέλεις μπορείς να αγιάσεις και μέσα στην Οµόνοια.
Αγιος Γεροντας Πορφυριος


Έγινε πλέον κακή συνήθεια, μόλις μαθαίνουμε κάτι για τον πλησίον μας, να πηγαίνουμε και να το διαλαλούμε παντού... Ανοίξτε έναν τάφο και θα δείτε τι ακαθαρσίες υπάρχουν μέσα του και τι δυσοσμία. Η ίδια δυσοσμία, πνευματική δυσοσμία βγαίνει από το στόμα μας, όταν κατακρίνουμε τον πλησίον. Αυτό που πρέπει να κάνουμε είναι να δαμάσουμε τη γλώσσα μας. Τις δικές μας αμαρτίες πρέπει να προσέχουμε και όχι του πλησίον μας."


Άγιος Λουκάς ο Ιατρός



Παιδιά μου πολύ σας παρακαλώ,

Ντυθείτε με την πανοπλία που δίνει ο θεός

για να μπορέσετε να αντιμετωπίσετε τα τεχνάσματα του διαβόλου.

Δεν μπορείτε να φανταστείτε πόσο πονηρός είναι.

Δεν έχουμε να παλέψουμε με ανθρώπους, αλλά με αρχές και εξουσίες

δηλαδή με τα πονηρά πνεύματα.

Προσέξτε!

"Τον διάβολο δεν τον συμφέρει να δεχτεί κανείς την ύπαρξη του

να σκέφτεται και να αισθάνεται ότι είναι κοντά στον άνθρωπο.

Ένας κρυφός και άγνωστος εχθρός είναι πιο επικίνδυνος από έναν ορατό εχθρό.

Ο πόσο μεγάλος και τρομερός είναι ο στρατός των δαιμόνων.

Πόσο αμέτρητο είναι το μαύρο τους πλήθος!

Αμετάβλητα, ακούραστα, μέρα και νύχτα, επιδιώκουν να σπρώξουν όλους εμάς

που πιστεύουμε στο όνομα του Χριστού, να μας παρασύρουν στο δρόμο της απιστίας της κακίας και της ασέβειας.

Αυτοί οι αόρατοι εχθροί του Θεού, έχουν βάλει ως μοναδικό τους σκοπό μέρα και νύχτα να επιδιώκουν την καταστροφή μας.

Όμως μη φοβάστε, πάρτε δύναμη από το όνομα του Ιησού"



Άγιος Λουκάς ο Ιατρός


"Φροντίστε να γεμίσετε τη κασέτα της καρδιά σας τώρα που είστε νέοι. 
 Γιατί αλλιώς, όταν γεράσετε, ανάμεσα από βυζαντινή μουσική
 θ' ακούγονται και μπουζούκια"  (Γέρων Παϊσιος).





Οι Άγιοι ήταν άνθρωποι όμοιοι με εμάς.Πολλοί από αυτούς είχαν μεγάλες αμαρτίες, αλλά με τη μετάνοια πέτυχαν την Ουράνια Βασιλεία. "


Όσιος Σιλουανός ο Αθωνίτης "


  • Το παν είναι να αγαπήσει ο άνθρωπος το Χριστό και όλα τα προβλήματα τακτοποιούνται.
  • Και τώρα το ’γιο Πνεύμα θέλει να μπει στις  ψυχές µας, όπως και τότε, αλλά   σέβεται την ελευθερία µας, δε θέλει να την παραβιάσει. Περιμένει να του ανοίξουμε µόνοι µας την πόρτα και τότε θα μπει στην ψυχή  µας και θα την µεταµορφώσε. Όταν έρθει και κατοικήσει σ' όλο το χώρο της ψυχής µας ο Χριστός, τότε φεύγουν όλα τα προβλήματα, όλες οι πλάνες, όλες οι στενοχώριες. Τότε φεύγει και η αµαρτία.



π. ΠΟΡΦΥΡΙΟΥ




“Όλοι όσοι έχουμε περάσει πόνους, είτε ψυχικούς είτε σωματικούς, ξέρουμε ότι ποτέ δεν κάναμε τόση προσευχή και σε ποιότητα και σε έκταση, όση κάναμε, όταν είμαστε στο κρεβάτι του πόνου ή όταν κάποια βαριά θλίψη μας δοκιμάζει. Ενώ όταν τα έχουμε όλα, ξεχνάμε και την προσευχή και τη νηστεία και πάρα πολλά πράγματα. Γι’ αυτό ο Θεός επιτρέπει τον πόνο”.
.
Αρχιμανδρίτης Επιφάνιος Θεοδωρόπουλος


«Δύο πράγματα ωθούν τους νέους να εγκαταλείψουν την Ορθοδοξία και να πορεύονται στις ανατολικές θρησκείες. Πρώτα η άγνοια και δεύτερον η πονηρή περιέργεια. Δεν βλέπετε και αυτοί οι φακίρηδες (ενν. τους θιβετιανούς) έρχονται εδώ στο Άγιον Όρος να ιδούν την πραγματική θέωση. Να καταλάβουν ότι απόλυτος προορισμός του ανθρώπου είναι να ανέβει στο “καθ’ ομοίωσιν” και να ενωθεί με τον Θεό. Αν δεν το πετύχει, καλύτερα να μην γεννιόταν, γιατί δεν ωφελείται και χίλια χρόνια να ζήσει, που δεν έζησε κανείς, αφού τέρμα έχει την ατέλειωτη κόλαση. Οι νέοι πηγαίνουν εκεί, για να βρουν άλλο Θεό, που ανέχεται την ακαταστασία, την βρωμιά, την παραλογία και την ψευτιά».



Λόγοι Γέροντος Ανθίμου του Αγιαννανίτη

 

Λέγουν, ὅτι θὰ ἔλθῃ ἡ συντέλεια τῆς ζωῆς, ὅταν σταματήσουν νὰ προσεύχωνται οἱ ἄνθρωποι. Ἀλλὰ εἶναι δυνατὸν νὰ σταματήσουν ποτὲ νὰ προσεύχωνται; Ὄχι, διότι πάντοτε θὰ ὑπάρχουν οἱ ἀγαπῶντες τὸν Κύριον. Καὶ ὅσον τοιαῦται ψυχαὶ ὑπάρχουν, δὲν θὰ χαθῇ ὁ κόσμος. H προσευχὴ ἡ ἀδιάλειπτος τὸν ποτίζει μυστικά.
Ἀντιθέτως κάποτε θὰ ἀνακαινισθῇ ὁ κόσμος καί, ὅπως ἕως τώρα συνώδινε καὶ συνωδίνει μετὰ τοῦ ἀνθρώπου διὰ τὴν φθορὰν τῆς φύσεως, τότε ποὺ θὰ γίνῃ καινὴ γῆ καὶ καινοὶ οὐρανοί, θὰ συναγάλλεται ἐπὶ τῇ αἰωνίῳ εὐφροσύνῃ καὶ δόξῃ τοῦ ἀνθρωπίνου γένους μέσα εἰς τὴν θεϊκὴν φωτοχυσίαν.


Ἀρχιμανδρίτης Αἰμιλιανός Σιμωνοπετρίτης




Σάββατο 11 Οκτωβρίου 2014

Το χρυσό κουτί - Ράινερ Μαρία Ρίλκε



Ήταν άνοιξη. Ο ήλιος χαμογελούσε χαρωπά σ' ένα βαθυγάλαζο διάφανο ουρανό, αλλά το φως του αραιά και πού έφτανε ως τον ημιώροφο του σπιτιού στο στενό παραδρόμι. Και αν καμιά φορά η λάμψη μιας αχτίνας τρύπωνε μέσα απ' τα μικρά τζάμια στην ταπεινή κάμαρη ρίχνοντας φωτεινούς κύκλους πάνω στο σοβά του αντικρυνού τοίχου, έφτανε ως εκεί από δεύτερο χέρι, σταλμένη από ένα παράθυρο του μπροστινού κτιριου. Ο μικρός που έπαιζε ολημερίς μπρος στο παράθυρο του ημιωρόφου χαιρόταν με το ζωηρό πηγαινέλα των φωτεινών λεκέδων που σπαρτάριζαν πάνω στον τοίχο και προσπαθώντας με πηδήματα να τις αδράξει γελούσε τόσο πρόσχαρα, που ο απόηχος του γέλιου του κατόρθωνε να μαλακώσει το λυπημένο πρόσωπο της μητέρας του.

Έμεινε χήρα σχεδόν εδώ και ένα χρόνο. Με το θανατο του ακριβού της συζύγου, χάθηκαν και οι περιορισμένες ανέσεις που εκείνος εξασφάλιζε για την οικογένεια δουλεύοντας σκληρά. Αναγκάστηκε ν' ανταλλάξει ένα ευρύχωρο διαμέρισμα μ' αυτήν την κάμαρη και ν' αυξήσει τις λιγοστές της οικονομίες με τον κόπο των ίδιων της των χεριών, έτσι που να μην αναγκαστούν να στερηθούν τα απαραίτητα, αυτή και προπάντων ο πεντάχρονος γιος της, ο Willy. Δεν ήταν καθόλου περιεργο που αυτο το παιδί απόμεινε η μόνη της παρηγοριά.

Σήκωσε τα κουρασμένα απ' το ράψιμο μάτια της και κοίταξε στοργικά τον μικρό που ακουμπισμένος πάνω στο παράθυρο στήριζε το δροσερό μουτράκι του πάνω στις παχουλές γροθίτσες.

Τώρα όμως δεν ήταν το παιχνίδισμα του ήλιου που είχε τραβήξει την προσοχή του τόσο, ώστε να παρατήσει και το αλογάκι του αναποδογυρισμένο πάνω στο περβάζι. Σήμερα, εκεί απέναντι, συνέβαινε κάτι ασυνήθιστο. Πρόσφατα, στο αντικρυνό κτίριο είχε αδειάσει ένα μαγαζί όταν ένας έμπορος υφασμάτων αποφάσισε να μετακομίσει. Οι νέοι ένοικοι βάλθηκαν να το καθαρίζουν και να το γυαλιζουν. Ξεκόλλησαν μέχρι και τα μεγάλα παραθυρόφυλλα που προστάτευαν τη βιτρίνα τις νύχτες και τις Κυριακές, τα πέρασαν  ένα κιτρινωπο βερνίκι και τέλος τα έβαψαν μ' ένα ωραίο ζωηρό μαύρο χρώμα. Αν όλα αυτά είχαν κεντρίσει το ενδιαφέρον του willy, σήμερα ο ενθουσιασμός του δεν ειχε όρια. Στο βάθος, πίσω απ' τις αστραφτερές βιτρίνες, ξεπρόβαλλαν επίχρυσες και επάργυρες κάσες, ρηχές, κάθε μεγέθους, όλες με έξι γωνίες. Κι όταν σε μια από τις βιτρίνες οι άνθρωποι στερέωσαν μια μικρή ολόχρυση κάσα στολισμένη με δύο υπέροχα γονατιστά αγγελάκια, ο μικρός, μη μπορώντας να κρύψει τον ενθουσιασμό του ξέσπασε σε χειροκροτήματα.

"Μαμά, μαμά, έλα να δεις! Τι είναι αυτό το μικρό ωραίο κουτί  μ' εκείνα τ' αγγελάκια;"
Τον παραξένεψε που η μητέρα του, καθώς σηκώθηκε και αντίκρυσε τις λεεπτοκαμωμένες γυαλιστερές κάσες, δε γέλασε καθόλου.
Αντίθετα, κάτω απ' τα αναψοκοκκινισμένα βλέφαρά της κύλησε ένα δάκρυ.
"Τι είναι αυτό;" ξανάπε δειλά το παιδί με ξέπνοη φωνή.
"Κοίτα, Willy" είπε σοβαρή η μητέρα του σκουπίζοντας αργά τα μάτια της μ' ένα μαντήλι, "εκεί μέσα, σ' αυτές τις κάσες βάζει ο κόσμος τους ανθρώπους, μικρούς και μεγάλους, που ο καλός Θεός παίρνει από τη γη ξανά κοντά του".

"Εκεί μέσα;" ψιθύρισε το αγόρι συνεχίζοντας να κοιτάει αχόρταγα τη βιτρίνα.
"Ναι", συνέχισε η μητέρα του "και τον μπαμπά μέσα σε μια τέτοια κάσα τον..."
"Αλλά", την διέκοψε ο μικρός που οι σκέψεις του ήταν γαντζωμένες ακόμη στην πρώτη της απόκριση, "Γιατί ο καλός Θεός παίρνει κοντά του και τους μικρούς; Πρέπει να ειναι στ' αλήθεια καλοί άμα καταλήγουνε τόσο γρήγορα μέσα σ' αυτό το όμορφο κουτί και μετά μπορουν στον ουρανό να γίνουν αμέσως αγγελάκια! Έτσι δεν είναι;"
Η μητέρα συγκινημένη αγκάλιασε το γιο της με στοργή.
Γονάτισε και μ' ένα μεγάλο φιλί σφράγισε τα δροσερά του χείλη. Ο μικρός δεν ξαναρώτησε τίποτα.  Γύρισε πάλι κατά το παράθυρο και βάλθηκε να κοιτάζει τις μεγάλες βιτρίνες. Στο μουτράκι του έλαμπε ένα χαμόγελο ευτυχίας.
Η μητέρα είχε γυρίσει στη θέση της και δούλευε σκυφτή.
Κάποια στιγμή σήκωσε τα μάτια.
Πάνω στα χλωμά της μάγουλα έτρεχαν δάκρυα.
Άφησε το υφασμα να πέσει, ένωσε τα χέρια της και σιγανά, με τρεμάμενη φωνή παρακάλεσε: "Θεέ μου, μη μου τον πάρεις!"

***

Μια σκοτεινή νύχτα του Σεπτέμβρη δίχως αστέρια.
Οι κάμαρες του ημιωρόφου ηταν σιωπηλές. Ακουγόταν μόνο ο χτύπος του ρολογιού στον τοίχο και το βογγητό του παιδιού, που μόλις ξύπνησε από τον πυρετό και σάλευε στο μικρό κρεβάτι.  Η μητέρα έσκυψε πάνω του. Το κόκκινο κουρασμένο φως της λάμπας για τη νύχτα τρεμόπαιξε πάνω στο εξαντλημένο του πρόσωπο: "Willy, παιδάκι μου, καρδιά μου... θέλεις κάτι;" Μονάχα ασύνδετοι, ασυνάρτητοι ήχοι. "Πονάς;" Καμιά απάντηση.

"Θεέ μου, Θεέ μου, πώς μπόρεσε να συμβεί!" Γρήγορα και μπερδεμένα παιρνούν όλα μέσα από τις αναμνήσεις της βασανισμένης γυναίκας. Ναι, εκείνη τη νύχτα! Μόλις είχε τελειώσει το παιχνίδι. Ούτε μια βδομάδα δεν έχει περάσει. Πώς έκαιγε! "Είναι και η υγρασία του φθινοπώρου" λέει ο γιατρός. Και τώρα, τώρα πια... δε δίνει καμιά ελπίδα. "Μόνο αν η ανθεκτική του κράση"... δεν καταλαβαίνει τίποτα. Φώναξε;

"Μαμά!" ακούστηκε η ξεψυχισμένη φωνή του παιδιού.
"Τι ειναι μωρό μου;"
"Ήταν ωραία, ήταν ωραία" ψέλλισε το παιδί καθώς ανασηκωνόταν με δυσκολία κι ακουμπούσε το φλογισμένο από τον πυρετό προσωπάκι του πάνω στο μπράτσο της.

"Ο καλός Θεός στον ουρανό μου είπε να πάω κοντά του. Μπορώ μανούλα; Μ' αφήνεις;... Σε παρακαλώ" κι έδεσε ικετευτικά τα καυτά του χεράκια.

Ο πυρετός του ανέβηκε ξανά. Έγειρε πίσω. Η δύστυχη μητέρα τον σκέπασε προσεχτικά. Ύστερα, νικημένη απ' την οδύνη, σωριάστηκε στα γόνατα, γάντζωσε τα τρεμάμενα χέρια της στην άκρη του μικρού σιδερένιου κρεβατιού κι άρχισε να προσεύχεται σιγανά... με λόγια χαμένα, ασύνδετα.

Το ρολόι σήμανε οχτώ. Απ' το παράθυρο έμπαινε το ασθενικο φως του φθινοπωρινου πρωινού. Οι σανίδες του πατώματος μοιάζανε γκρίζες και τα έπιπλα έριχναν βαριες μαύρες σκιές. Η γυνάικα σηκώθηκε, κάθισε πάλι στην άκρη του κρεβατιού και στύλωσε το βλέμμα της στο κενό με μάτια φλογισμένα χωρίς δάκρυα. Ο μικρός κοιμότανε τώρα πιο ήσυχα. Αλλά η ανάσα του έγινε πιο γρήγορη, το μέτωπο και τα μάγουλά του πύρωσαν. Η μητέρα ακούμπησε απαλά το χέρι της πάνω στις αχτένιστες ξανθές μπούκλες κι απόμεινε σιωπηλή. Μόνο όταν ακουγόταν στις σκάλες πολύ δυνατές φωνές ή το ξαφνικό χτύπημα μιας πόρτας πεταγόταν αλαφιασμένη.

"Μπαμπά, μπαμπά" φώναξε σε μια στιγμή το παιδί αλλάζοντας πλευρό. Η χήρα αναπήδησε. Μα ο Willy ησύχασε πάλι. Κάτω στο δρόμο πέρασε μια άμαξα. Ο θόρυβος έσβηνε αργά. Από το πλατύσκαλο της εισόδου ακουγόταν το σούρσιμο μιας σκούπας.

"Θεούλη μου, καλέ μου Θεούλη, σε παρακαλώ!" στέναξε το παιδί. "Ήμουνα... ήμουνα καλό παιδί... Μπορείς να ρωτήσεις και τη μαμά!"

Η μητέρα ένωσε τα χέρια της που έτρεμαν. Ο Willy άνοιξε αργά τα μάτια. Κοιταξε γύρω του με έκπληξη.
"Μαμά, πήγα στον ουρανο" ψιθύρισε το παιδί "στον ουρανό" αλήθεια σου λέω". Μετά είπε ζωηρά:
"Αλήθεια, θα βάλεις κι εμένα σ' αυτό το ωραίο χρυσό κουτί μαμά; Ξέρεις, εκείνο εκεί κάτω". Χαμογέλασε χαρούμενα: "Εκείνο με τα δυο αγγελάκια". Η μητέρα ξέσπασε σε λυγμούς. "Σ' εκείνο, μου το υπόσχεσαι;..." Η χήρα τρομοκρατημένη έσφιξε τα δυο χεράκια του αγαπημένου της. "Θεέ μου, Θεέ μου" ικέτεψε. Τίποτε άλλο δεν μπορούσε να πει. Τότε ένιωσε μια παγωμένη ανατριχίλα να διαπερνάει τα χέρια του μικρού... ένα σκίρτημα... κι έσκουξε.

Από τα μάγουλα του μικρού η φλόγα του πυρετου είχε σβήσει. Τα χείλη σάλεψαν λιγο ακόμη... ύστερα όλα κέρωσαν.
Εκείνη κάρφωσε το βλέμμα της πάνω στο σωματάκι του παιδιού, που έβγαζε, θαρρείς, μια παγωμένη πάχνη.
Τύλιξε τα μικρά του μέλη και τα 'σφιξε πάνω της. Μάταια!
Μονάχα το χαμόγελο είχε μείνει πάνω στα ξυλιασένα χείλη του μικρού νεκρού... εκείνο το χαμόγελο της ευτυχίας.

... Κι ο άχρωμος φθινοπωρινός ήλιος έχυνε την αδύναμη λάμψη του πάνω στα φέρετρα, και σε κείνο το μικρό, το χρυσό, το όμορφο. Η μεγάλη κρυστάλλινη τζαμαρία αντανακλούσε τις αχτίδες στην κάμαρη του ημιωρόφου και το ξεθωριασμένο τους φως τρεμόπαιξε δειλά πάνω στο χλωμό πρόσωπο του φτωχού Willy... ώσπου το κατάπιε η λευκή επιφάνεια του αντικρυνού τοίχου.

1894

Το χρυσό κουτί (και άλλα διηγήματα), Ράινερ Μαρία Ρίλκε, Μτφ. Παναγιώτης Α. Υφαντής, Αρμός, 1999

 http://animusanimus.blogspot.gr