Σελίδες

Μαρτυρίες χριστιανών για τον Μακαριστό Δεσπότη Κεφαλληνίας Γεράσιμο Φωκά.

-->
Καταρρακτώδης η βροχή, αλλά στεγνό το πέπλο Της, στεγνό το ράσο του!

Για χρόνια πάντα να ηγείται αυτής της μεγάλης λιτανείας, ακούραστος σε όλη τη διαδρομή να ψάλλει και να δίνει ρυθμό και στον κόσμο που ακολουθούσε. Και πάντα νοιαζόταν και για τον καιρό, όχι για τον ίδιο, αλλά για τον κόσμο. "Είδες, παιδάκι μου, εκείνο το σύννεφο σαν ομπρέλα μας προστάτευε σε όλη τη διαδρομή από τον ήλιο".
Άλλη φορά πάλι:
" Είδατε πως μας γυρόφερνε η βροχή και δεν ξέσπασε παρά μόνο όταν η Κυρά η Παναγιά μας ήρθε στο σπίτι της".
Και το θαυμαστότερο απ' όλα, που εμείς πρέπει να πούμε, ήταν όταν κάποια φορά έριξε μια καταρρακτώδη βροχή και όλοι βραχήκαμε, εκτός από την Παναγία και τον π. Γεράσιμο, στεγνό το πέπλο Της, στεγνό το ράσο του !




Τρίτη 24 Μαΐου 2016

Διήγηση από τον π. Χρυσόστομο για την ίδρυση του μοναστηριού της Παναγίας της Αγριλιώτισσας





Είμαστε ευγνώμονες στο Θεό που μας οδήγησε κοντά σ' αυτούς τους Γέροντες, τον π. Χρυσόστομο, τον π. Γεράσιμο, αλλά και τον π. Ιερόθεο Σουρβάνο.

Με τον π. Γεράσιμο πηγαίναμε πάντοτε, εμείς οι Αργοστολιώτες σε αγρυπνίες στο μοναστήρι της Παναγίας της Αγριλιώτισσας στη Σάμη, ιδιαίτερα του Αγίου Χρυσοστόμου και στην απόδοση της εορτής του Σταυρού, όταν ψάλλονταν και οι Χαιρετισμοί του Τιμίου Σταυρού. Η αγάπη και ο αλληλοσεβασμός μεταξύ αυτών των πατέρων, που στόλιζαν την Κεφαλονιά, δημιουργούσε εμπειρίες ανάτασης και στους ανθρώπους που βρίσκονταν γύρω τους, ιδιαίτερα όταν, πλήρεις χάριτος μετά από Θεία Λειτουργία, είχαν και “λόγον αγαθόν” να σου πουν. Λοιπόν, μια διήγηση απομαγνητοφωνημένη του π. Χρυσόστομου για την Παναγία την Αγριλιώτισσα θα έχουμε τη χαρά να μοιραστούμε μαζί σας:

Εδώ, καλά μου παιδιά, ήταν δάσος, λόγγος, όπως λέμε εδώ κεφαλονίτικα. Μακρά, απέναντι στο βουνό βρίσκονταν τσοπάνηδες με τα κοπάδια τους. Ήταν τρεις τσοπάνηδες, άσχετοι συγγενείας, δυο άντρες και μία γυναίκα. Έβλεπαν αυτοί οι άνθρωποι, κατ' επανάληψη, τακτικά, ένα φως, κάπου εδώ. Μια, δυο φορές, πέντε, δέκα, τους κίνησε την περιέργεια. Αποφάσισαν να έλθουν κοντά να δουν τι συμβαίνει, από πού προερχόταν αυτό το φως. Το φως δεν ήταν ψηλά στον ουρανό, ούτε στο έδαφος, αλλά σε κάποιο μικρό ύψος από το έδαφος.
“Τι φως είναι αυτό; Μήπως κάποιο θεϊκό φως; Εδώ κάτι συμβαίνει. Μήπως κρύβεται κάτι; Για να δούμε, έχει να μας πει κάτι αυτό το φως;” έλεγαν μεταξύ τους . Άρχισαν να ψάχνουν μέσα στους θάμνους, και συγκεκριμένα μέσα στο θάμνο μιας αγριελιάς στον τόπο ετούτο. Εδώ βρισκόταν η αγριλίδα. Μέσα στα ξηρά σάπια φύλλα της αγριλίδας, λοιπόν, βρίσκουν ένα εικονισματάκι μικρό, τριπρόσωπο, με την εικόνα του Κυρίου μας, της Παναγίας μας και του Αγίου Ιωάννου του Προδρόμου.

Αντιλαμβάνεστε τι χαρά ένιωσαν και οι τρεις και ιδιαίτερα αυτός που το πρωτοβρήκε. Το έβαλε στον κόρφο του και το πήγε στο σπίτι του. Το τοποθέτησε στα εικονίσματά του.. Την άλλη μέρα το πρωί ξύπνησε για να πάει στα ζώα του στο βουνό. Ασφαλώς, θα ήταν άνθρωπος ευσεβής και γι αυτό θα έλαβε και τη χάρη να βρει το εικονισματάκι αυτό. Θέλησε, λοιπόν, να κάνει την προσευχή του ο άνθρωπος . Πήγε στα εικονίσματα του, αλλά δεν βρήκε εκεί το εικονισματάκι. Ανησύχησε, λέει στα αδέλφια του: “Μήπως κάποιος από εσάς πήρε το εικονισματάκι που βρήκα χθες;” Όχι, δεν το είχαν πάρει.

Έφυγε ο άνθρωπος στενοχωρημένος που δεν υπήρχε το εικονισματάκι στο σπίτι. Ξανά στα ζώα εδώ στο βουνό απέναντι. Το βράδυ όμως βλέπει ξανά φως στο σημείο εδώ. Δεν ήτο όμως δυνατόν να σκεφτεί εκείνο το οποίο είχε συμβεί. Άνθρωποι είμεθα και τα θαύματα τα βλέπομεν πολύ αργά ... Συμπτώσεις, λέμε πολλές φορές. Και όμως είχε συντελεστεί το θαύμα. Μετά από δυο τρεις μέρες αποφάσισε να έλθει ξανά στο σημείο όπου έβλεπε το φως και βρήκε ξανά το εικόνισμα. Το πήγε στο σπίτι, αλλά την επομένη πάλι το ίδιο, το έχασε το εικόνισμα. Ήρθε ξανά εδώ στα ζώα του, το βράδυ πάλι είδε το φως.. 

Έρχεται και κοιτάζει, βλέπει το εικόνισμα στο ίδιο σημείο. Οπότε τότε δεν το πήρε, αλλά πήγε στο χωριό και είδε τον πνευματικό του. Του εξήγησε ακριβώς τι συνέβαινε και ζήτησε τη συμβουλή του για το τι έπρεπε να κάνει. Τότε αυτός του είπε:
“Παιδί μου, να δοξάζεις το Θεό που σε αξίωσε και βρήκες το εικονισματάκι αυτό, αλλά άφησε το εκεί που το βρήκες, Πήγαινε φτιάξε ένα καλυβάκι και βάλε το εικόνισμα. Βάλε και ένα καντηλάκι και όταν περνάς από εκεί, άναβε το καντηλάκι”.
Πράγματι έτσι έκανε. Το είπε και στους άλλους συντρόφους του, που το είχαν βρει μαζί, τους τσοπάνηδες και έφτιαξαν ένα καλυβάκι και το έβαλαν μέσα. Δεν πέρασε πολύς καιρός που ο άνθρωπος εκείνος το σκέφτηκε διαφορετικά:
“Ο Θεός με αξίωσε και βρήκα το εικόνισμα αυτό. Δεν ήταν μικρό πράγμα, να το πηγαίνω στο σπίτι και αυτό να γυρίζει εδώ μόνο του. Άρα ο Θεός είναι κάπου εδώ κοντά μας, και κοντά σε μένα και κοντά στο εικόνισμα”.

Αποφάσισε, λοιπόν, και λέει στα αδέλφια του:
“Ξέρετε, παιδιά, μια που ο Θεός μού έδωσε τη χάρη και βρήκα το εικόνισμα, θα πάω κι εγώ να μείνω εκεί. Θα φτιάξω ένα καλύβι να μένω εκεί και μια και θα έρχεστε και εσείς για το κοπάδι να μου φέρνετε κι εμένα λίγο ψωμάκι”.

Όπως αντιλαμβάνεστε, είναι δύσκολο να φεύγει κανείς από το σπίτι του και να λέει πάω στην ερημιά να ζήσω μόνος μου. Όσο και να είναι ευσεβείς, αυτοί που μένουν πίσω δεν βλέπουν τα πράγματα τόσο ρόδινα όπως τα βλέπει εκείνος. Εν πάση περιπτώσει ήρθε, έφτιαξε ένα καλυβάκι και έμενε εδώ κοντά στο εικόνισμα.
Δεν πέρασε πολύς καιρός και οι άλλοι δύο σύντροφοί του αποφάσισαν να τον μιμηθούν στην ασκητική ζωή του. Ήρθαν, λοιπόν, κι αυτοί, έφτιαξαν τις καλύβες τους και άρχισαν να ζουν ως μοναχοί.

Αυτό συνέβη περί το 1700, η ανεύρεση της εικόνας και η δημιουργία της πρώτης οικογένειας, της πρώτης ομάδας των καλογήρων. Δεν ανεγνωρίσθη ως μοναστήρι από την αρχή. Η αναγνώριση έγινε από τη Μητρόπολη αργότερα το 1721. Αρχικά ήταν μια εκκλησιά εδώ στ' Αγρίλια και πήρε την ονομασία Παναγία η Αγριλιώτισσα, αφού όπως είδατε βρέθηκε σε μια αγριλιά....

Κυριακή 22 Μαΐου 2016

Τίμησαν τον Άξιο Τχη ε.α και νυν Αρχιμανδρίτη Μακάριο Ιακωβάκη




Με λαμπρότητα τελέσθηκε το απόγευμα της πέμπτης 19 Μαίου 2016 ο Μέγας Πανηγυρικός Αρχιερατικός Εσπερινός μετ’ Αρτοκλασίας, για την εορτή του Αγίου Νικολάου,Επισκόπου Μύρων Λυκίας, του Θαυματουργού, στην Ι.Μ Αγίου Νικολάου Σιαμάδων Καλαμπάκας.

Του Πανηγυρικού Εσπερινού, χοροστάτησε ο Σεβασμιώτατος Αρχιεπίσκοπος Σταγών & Μετεώρων , κ. κ. Σεραφείμ πλαισιούμενος από πλήθος  Ιερέων της Ιεράς Μητροπόλεως.

Πλήθος κόσμου  κατέκλυσε τον Ιερό Ναό για να εορτάσει την Ιερά μνήμη του Αγίου Νικολάου.

Το Θείο Λόγο Κήρυξε ο ο Καθηγούμενος της Ι.Μ. Αγίου Γεωργίου Αύρας π. Δωρόθεος, όπου μίλησε για τη ζωή και το έργο του Αγίου Νικολάου.

Το Παράρτημά μας όπως και ανακοίνωσε σε προηγούμενη ανάρτηση, οργάνωσε προσκυνηματική εκδρομή, με την συμμετοχή πολλών μελών μας,(1 λεωφορείο) προκειμένου να προσευχηθούμε στην χάρη του Αγίου.

Τον δικό μας άνθρωπο τίμησαν με την παρουσία τους οι παρακάτω:

α.Επίτιμος Αρχηγός ΓΕΣ Σγος Τσέλιος Αθανάσιος,

β.Δκτης 1ης ΣΤΡΑΤΙΑΣ Ανγος Κος Λεοντάρης Ηλίας,

γ.Δκτης Δ.ΣΣ Ανγος Μαυράκης Ιωσήφ,

δ.Δκτης Σ.Μ.Υ  Τξχος Κος Λιάκος Γεώργιος,

ε.Δκτης Π.Υ Καλαμπάκας Επυπυραγός Κος

Τσουρλίδας Ευάγγελος,

στ. Υποναύαρχος ε.α Κος Ζιώγας Γεώργιος,

ζ.Πρόεδρος ΕΑΑΣ/Παράρτημα Τρικάλων,

Υπλγος ε.α Κος Στέφος Ευάγγελος,

καθώς & πολλοί συνάδελφοι

εν ενεργεία & εν αποστρατεία.

Όπως γνωρίζουμε όλοι μας στην Μονή εγκαταβιεί  ο Αρχιμανδρίτης Μακάριος Ιακωβάκης,  ο οποίος ακολουθούσε στρατιωτική καριέρα.
Φτάνοντας στο βαθμό του Ταγματάρχου, αποφάσισε να ακολουθήσει τον βίο της ασκήσεως  όπου τελικά και  επέλεξε, να αφήσει την καριέρα του στις Ένοπλες Δυνάμεις και να  ακολουθήσει την Μοναστική ζωή, μια ζωή το ίδιο σκληρή αλλά υπηρετώντας τον Θεό  τους ανθρώπους και την Πατρίδα από άλλο Μετερίζι.

Σαν τον ρωτάνε οι Συνάδελφοι  τον Πατέρα  Μακάριο γιατί επέλεξε την Μοναστική ζωή από την καριέρα του στο Στρατό, ο Πατήρ Μακάριος απαντά χαμογελώντας ...


Μα εσείς είστε τόσοι πολλοί που υπηρετείτε μόνο την Πατρίδα ,εμείς είμαστε οι ελάχιστοι που υπηρετούμε τον Θεό και την Πατρίδα !


 Προσθέτουμε και μεις οτι ο π.Μακάριος Ιακωβάκης απόπου και αν πέρασε σαν αξιωματικός άφησε τις καλύτερες εντυπώσεις!!! Δεν έδειξε μόνο με την ζωή του και όχι μόνο με τις πράξεις του το πόσο καλός Αξιωματικός ήταν , αλλά και ώς πνευματικός Ανήρ!! Επηρρέασε πολύ κόσμο, φαντάρους που είχε κοντά του, συναδέλφους του, αλλά και κατοίκους των περιοχών απόπου πέρασε!!! Χαρακτηριστικά της παρουσίας του ήταν η αυταπάρνηση, η προσφορά με ταπείνωση στην υπηρεσία του αλλά και στη τοπική Εκκλησία και στο κόσμο !!!
Ευχόμαστε να έχουμε την ευλογία του όλοι μας!!! 

http://kranosgr.blogspot.gr/2016/05/blog-post_103.html















Παρασκευή 20 Μαΐου 2016

Τον κόσμον, μόνον ο πόλεμος θα τον διορθώσει.......






Τον κόσμον, μόνον ο πόλεμος θα τον διορθώσει, όπου ήδη θα έλθη ή και έρχεται μετά καλπασμού. Η δυστυχία θα φέρει πολλούς εις συναίσθησιν.. Οι δε αμετανόητοι, αναπολόγητοι..

Γέροντας Ιωσήφ ο Ησυχαστής.

"Two & Two" (2+2=5) μικρού μήκους ταινία (Βρετανία, 2010)



του Βabak Anvari (σενάριο, σκηνοθεσία)
Προτάθηκε ως καλύτερη ταινία μικρού μήκους 2012 στα βραβεία BAFTA 2012

Η ταινία πραγματεύεται με αλληγορικό τρόπο τη σχέση χειραγώγησης της σκέψης και αντίστασης στην εξουσία.
"Ελευθερία είναι να σου επιτρέπεται να πεις ότι 2+2=4... Από εκεί και πέρα, όλα επιτρέπονται", γράφει ο Όργουελ στο "1984". Στο ίδιο έργο χρησιμοποιεί το 2+2=5 σαν ένα παράδειγμα χειραγώγησης και επιβολής: "Όταν το κόμμα λέει ότι 2+2=5, τότε είναι σωστό και δεν αρκεί μόνο να το λες, πρέπει και να το πιστεύεις." Αυτό ενέπνευσε τον Ιρανικής καταγωγής Babak Anvari, να γυρίσει την ταινία "Two & Two". Βασικό του κίνητρο ήταν, σύμφωνα με δηλώσεις του, να διερευνήσει την επιθυμία των ανθρώπων να αμφισβητήσουν την εξουσία. Σε ποιο βαθμό δέχονται να σκύψουν το κεφάλι και να υπακούσουν στις εντολές της εξουσίας και πότε αρχίζουν να αμφισβητούν και να αντιστέκονται; Μπορεί η ωμή βία να καθυποτάξει τους ανθρώπους και να χειραγωγήσει τη σκέψη τους ή προκαλεί την αντίστασή τους;



Εμφάνιση του Δεσπότη π. Γερασίμου Φωκά σε νοσοκομείο στο Ρίο μετά την κοίμησή του



“Ήμουν νεκρός και ανέζησα, παπά Βασίλη μου”, είπε συγκλονισμένος ο κ. Σπύρος Φωκάς. Συναντήθηκαν κάτω από τον πλάτανο στο μοναστήρι του Αγίου Γερασίμου.
“Ήρθα να ευχαριστήσω τον Δεσπότη, τον ξάδελφο μου, που με επισκέφτηκε στο νοσοκομείο στο Ρίο”, συνέχισε δείχνοντας το μνήμα του Μητροπολίτη Κεφαλληνίας Γερασίμου.
Γεμάτος θαυμασμό άκουσε ό,τι συνέβη σ' αυτόν τον άνθρωπο ο παπά Βασίλης και γεμάτος θαυμασμό και με τα μάτια υγρά από συγκίνηση το διηγήθηκε και σε μας.

Πήγαμε και βρήκαμε τον κ. Σπύρο Φωκά στην παραλιακή ταβέρνα Καλαφάτη στο Αργοστόλι όπου εργάζεται και με την άδεια του θα μοιραστούμε μαζί σας τη διήγησή του.

Στις 18 Αυγούστου το 2015 εδώ στο μαγαζί όπου δουλεύω έπεσα κάτω λιπόθυμος. Όπως έμαθα αργότερα, με μετέφεραν στο νοσοκομείο. Η αξονική τομογραφία έδειξε δύο αρτηρίες στον εγκέφαλο να αιμορραγούν.
“Δεν υπάρχει ελπίδα, θα πεθάνει”, είπαν οι γιατροί.
“Να φέρετε ντακότα, να μεταφερθεί στο Ρίο.”
“Πάει, είναι πεθαμένος ...”

“Εμένα μου αρέσει να κάνω παρέα με πεθαμένους, εδώ θα μείνω, να φέρετε ντακότα”, επέμενε ο Βασίλης Καλαφάτης, ο εργοδότης μου. Και αυτό έγινε. Μεταφέρθηκα στο Ρίο και παρέμεινα σε καταστολή στο νοσοκομείο για ενάμισυ μήνα.
Όταν άνοιξα τα μάτια μου, στον ίδιο θάλαμο βρισκόταν ένας άνθρωπος από το Αγρίνιο που είχε κτυπήσει με το τρακτέρ και συνοδευόταν από τη σύζυγο του. Αυτή η γυναίκα μού είπε:
“ Είχες επίσκεψη από έναν ιερομόναχο”.

“Αποκλείεται, δεν έχω σχέσεις με παπάδες, και δεν ξέρω κανένα”. Εκείνη την ώρα ήρθε και η αδελφή μου η Τασία. Η γυναίκα επέμενε.
“ Με ξύπνησε ευωδία από λιβάνι”. Τότε επιβεβαιώνει και μια νοσοκόμα που άκουσε τη συζήτηση ότι όλος ο θάλαμος ευωδίαζε λιβάνι.
“Ναι, με ξύπνησε ευωδία από λιβάνι και βλέπω ένα ψηλό ιερομόναχο με μακρυά γενειάδα να στέκει δίπλα στο προσκέφαλο σου και να σε σταυρώνει”.

Η αδελφή μου η Τασία έμεινε για λίγο σκεφτική και μετά έβγαλε το κινητό από την τσάντα της και έδειξε στη γυναίκα τη φωτογραφία του π. Γεράσιμου Φωκά, του Δεσπότη μας, του ξαδέλφου μας, που ο πατέρας του ο Σπύρος με βάφτισε και μου έδωσε και το όνομά του.
“Μήπως ήταν αυτός;” ρωτάει τη γυναίκα.
“Ναι βέβαια, αυτός ήταν, αυτός ακριβώς ήταν!!!”

“Μα δεν μπορεί, αυτός έχει πεθάνει. Είναι ο Δεσπότης μας που δεν πρόλαβε να ενθρονιστεί, που πέθανε στις 22 Ιουνίου,” είπα εγώ σαστισμένος.
“Δεν ξέρω τι λέτε, αυτός, αυτός ακριβώς ο ιερομόναχος ήταν εδώ και σε σταύρωνε”. Η γυναίκα ήταν κάθετη, δεν σήκωνε καμία αντίρρηση.

Ο κ. Σπύρος Φωκάς τα έλεγε όλα αυτά πολύ συγκινημένος. Στιγμές στιγμές η φωνή του έσπαγε, τα μάτια του θόλωναν.
“Εφτά γιατροί σήκωσαν ψηλά τα χέρια και συνεχίζουν να υποστηρίζουν ότι με ανθρώπινα μέσα αυτή η σοβαρή κατάσταση σίγουρα έπρεπε να αφήσει σημάδια, πρόβλημα στην ομιλία, στην κίνηση... και τώρα είμαι εδώ καλά και δουλεύω και μιλώ και γελώ...”
Και κάτι άλλο. Δυστυχώς, εγώ βλαστήμαγα ... Ε λοιπόν, κόπηκε η βλαστήμια, ήταν σχοινί και κόπηκε”.

Ευχαριστούμε τον κ. Σπύρο Φωκά για την ελπίδα που μας δίνεται με τη μαρτυρία του.


Απομαγνητοφωνημένο απόσπασμα από ομιλία του αειμνήστου Δεσπότη Κεφαληνίας κ. Γερασίμου.





Με τον π. Γεράσιμο στη Ζωοδόχο Πηγή στον Αίνο

Αδελφοί μου, ήρθαμε σήμερα κι εμείς εδώ σ' αυτό τον άγιο τόπο να κάνουμε στην Παναγία συντροφιά, που είναι όλο το χρόνο μόνη της εδώ. Είναι με τους τσοπάνηδες εδώ, με τους ποιμένες για να θυμάται τη Βηθλεέμ, οι ποιμένες ήταν οι πρώτοι που άκουσαν: “Δόξα εν υψίστοις Θεώ και επί γης ειρήνη εν ανθρώποις ευδοκία”, είναι με τα άγρια άλογα, με τα βάτα, δεν έχει πολυτέλειες, δεν έχει η εκκλησία της μάρμαρα, δεν έχει χρυσάφια, δεν έχει διαμάντια, έχει όμως ερημιά, έχει αγιότητα, έχει καθαρό αέρα και από καυσαέρια και από αμαρτίες. Έχει τα άγρια λουλούδια εδώ, τους κρινανθούς για θυμίαμα, που την υμνούν και την ευωδιάζουν. Και από εδώ ψηλά σκέπει, φρουρεί, φυλάττει τον κόσμο.

Αδελφοί μου, όλοι μας έχουμε προβλήματα, όλοι μας έχουμε αρρώστιες σωματικές και ψυχικές, έχουμε δυσκολίες, έχουμε αδιέξοδα. Η Παναγία φωνάζει: “ Παιδάκι μου, έλα εδώ να παρηγορηθείς, να σου δώσω λίγη χαρά, να σου δώσω λύση, να σου σκουπίσω τα δάκρυα, να σου δώσω χαμόγελο, να σου δώσω ελπίδα, να σου δώσω ζωή, να σου δώσω υγεία ψυχής και σώματος”.

Και ρωτάμε την Παναγία:”Πώς θα μας τα δώσεις αυτά;”
Και απαντάει η Παναγία :”Θυμάστε Μεγάλη Πέμπτη που ακούσατε τα δώδεκα Ευαγγέλια;. Στο δέκατο Ευαγγέλιο λέει εκεί ο Μάρκος ότι όταν έβαλαν τον Χριστό στον τάφο, νόμισαν οι Φαρισαίοι, οι Αρχιερείς και ο Πιλάτος ότι τέλειωσαν όλα.Όμως δεν τέλειωσαν". Όλες οι εξουσίες ήταν εκεί, όλες οι εξουσίες, εκκλησιαστική, πολιτική, δικαστική, στρατιωτική και ο καημένος ο λαός, που όπως λέει κι ο Σολωμός “ο πάντα ευκολόπιστος και πάντα προδομένος”.

 Νόμισαν πως τέλειωσαν όλα και έβαλαν και πλάκα.
Τι έγινε, αδελφοί μου, τότε;
Απέναντι του τάφου ήταν η Μαρία η του Κλωπά και η άλλη Μαρία.
Ξέρετε αδελφοί μου, ποια είναι η άλλη Μαρία;
Είναι η μάνα του Χριστού. Πικραμένη, τρυπημένη από τον πόνο, χιλιοπληγωμένη και κάθεται και περιμένει απέναντι του τάφου και μας λέει:
“ Όταν έχετε, παιδιά μου. κι εσείς θλίψεις, θανάτους, προβλήματα, αδιέξοδα, το ίδιο να κάνετε, να κάθεστε κι εσείς απέναντι του τάφου”.

Να τος ο τάφος, αδελφοί μου, ο τάφος είναι η Αγία Τράπεζα. Και τότε θα έρχεται ο Χριστός και θα σας λέει “Χαίρετε”.

Θα έρχεται ο Άγγελος και θα φωνάζει: «Μη εκθαμβείσθε˙ Ιησούν ζητείτε τον Ναζαρηνόν τον εσταυρωμένον˙ ηγέρθη ουκ εστίν ώδε, ιδού ο τόπος όπου έθηκαν αυτόν» (Μάρκ. 16,6).
Όταν είμαστε απέναντι του τάφου, θα βρίσκουμε απάντηση, θα βρίσκουμε παρηγοριά, θα βρίσκουμε λύση...


Τρίτη 17 Μαΐου 2016

ΠΑΝΗΓΥΡΙΖΕΙ Η ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΣΙΑΜΑΔΩΝ






Την Πέμπτη 19 Μαΐου Πανηγυρίζει η Ιερά Μονή Αγίου Νικολάου Σιαμάδων, όπου εορτάζει την ανακομιδή των Ιερών Λειψάνων του Αγίου Νικολάου, Αρχιεπισκόπου Μύρων - Λυκίας.......

Στις 18:30 θα τελεστεί Αρχιερατικός εσπερινός μετά αρτοκλασίας χοροστατούντος του Μητροπολίτη Σταγών & Μετεώρων κκ Σεραφείμ.

Την Παρασκευή 20 Μαΐου & ώρα 07:00, θα τελεστεί όρθρος & θεία λειτουργία.

Το Παράρτημά μας θα οργανώσει προσκυνηματική εκδρομή προκειμένου να συμμετάσχουμε στην παραπάνω εορτή και να τιμήσουμε τον δικό μας άνθρωπο & μέλος μας ,Αρχιμανδρίτη Μακάριο Ιακωβάκη.

Έτσι την Πέμπτη και ώρα 17:00, θα ξεκινήσει Λεωφορείο έμπροσθεν του Κωστάρα.

Τιμή Εισιτηρίου: 5€

Δηλώσεις συμμετοχής στα παρακάτω τηλέφωνα:

2431030500 (Τουριστικό γραφείο Κωτούλα)
2431029376 (Γραφεία Παραρρτήματος ώρες 08:00  - 12:00) 

 http://eaastrikalon.blogspot.gr

'Ενα εξαιρετικό μοναστήρι με έναν θαυμαστό Γέροντα!!!!
Την Ευχή Του να έχουμε!!!!

Δευτέρα 16 Μαΐου 2016

ΣΤΗ ΔΙΑΚΟΝΙΑ ΤΩΝ ΑΝΘΡΩΠΩΝ



1. Ἡ ἀποστολὴ τῆς Ἐκκλησίας
   Ἡ σημερινὴ ἀποστολικὴ περικοπὴ ἀπὸ τὶς «Πράξεις τῶν Ἀποστόλων» μᾶς μεταφέρει στὰ πρῶτα χρόνια ζωῆς τῆς Ἐκκλησίας τῶν Ἱεροσολύμων καὶ περιγράφει ἕνα πρόβλημα ποὺ ἀνέκυψε στὴν καθημερινή της διακονία.
   Ἀσφαλῶς κέντρο τῆς ἐκκλησιαστικῆς ζωῆς ἦταν ἡ σύναξη τῆς θείας Εὐχαριστίας καὶ τὸ κήρυγμα ποὺ ἐπιτελοῦσαν οἱ ἅγιοι Ἀπόστολοι συνοδευόμενο μὲ θαυμαστὰ σημεῖα. Παράλληλα ὅμως ἡ Ἐκκλησία φρόντιζε καὶ γιὰ τὴν ἀνακούφιση τῶν πτωχῶν καὶ ἀδυνάτων, μὲ τὴν καθημερινὴ προσφορὰ φαγητοῦ καὶ τὴν κάλυψη ποικίλων ἀναγκῶν.
   Ἀλλὰ καθὼς αὐξανόταν διαρκῶς ὁ ἀριθμὸς τῶν χριστιανῶν, ἄρχισαν νὰ δημιουργοῦνται καὶ προβλήματα. Οἱ Ἑλληνιστές, δηλαδὴ Ἰουδαῖοι χριστιανοὶ ποὺ κατάγονταν ἀπὸ ἑλληνικὲς περιοχὲς καὶ γι’ αὐτὸ μιλοῦσαν τὴν ἑλληνικὴ γλώσσα, ἄρ¬χισαν νὰ γογγύζουν ἐναντίον τῶν ντόπιων Ἑβραίων χριστιανῶν, ποὺ μιλοῦσαν τὴν ἀραμαϊκὴ γλώσσα. Καὶ τὸ παράπονό τους ἦταν ὅτι ἔβλεπαν νὰ γίνον-ται διακρίσεις στὴ διανομὴ τῶν τροφίμων καὶ τῶν ἐλεημοσυνῶν. Συγκεκριμένα παρατήρησαν ὅτι οἱ χῆρες τῶν ἑλληνόφωνων Ἰουδαίων χριστιανῶν πα-ραμελοῦνταν στὴν καθημερινή τους περίθαλψη, ἐνῶ προτιμοῦνταν οἱ χῆρες τῶν ντόπιων Ἑβραίων.
  Ὅταν τὸ ἔμαθαν αὐτὸ οἱ δώδεκα Ἀπόστολοι, συγκάλεσαν τὸ πλῆθος τῶν πιστῶν καὶ εἶπαν: Δὲν μᾶς φαίνεται σωστὸ νὰ ἀφή¬σου¬με ἐμεῖς τὸ κήρυγμα τοῦ λόγου τοῦ Θεοῦ καὶ νὰ ὑπη¬ρ嬬τοῦμε σὲ τραπέζια φαγητοῦ. Ἐξετάστε λοιπὸν προσεκτικά, ἀδελφοί, καὶ ἐκλέξτε ἀπὸ σᾶς τοὺς ἴδιους ἑπτὰ ἄνδρες ποὺ νὰ ἔχουν ¬κα¬λὴ μαρτυρία ἀπὸ ὅλους καὶ νὰ εἶναι γεμάτοι ἀπὸ Ἅγι¬ο Πνεῦμα καὶ σύνεση, «πλήρεις Πνεύματος Ἁγίου καὶ σοφίας». Αὐτοὺς θὰ ἐγκαταστήσουμε γιὰ νὰ ἐπιτελοῦν τὴν ἀναγκαία αὐτὴ διακονία, κι ἐμεῖς «τῇ προσευχῇ καὶ τῇ διακονίᾳ τοῦ λόγου προσκαρτερήσομεν»· θὰ ἀφοσιωθοῦμε ἀπο¬κλει¬στικὰ στὴν προσ¬ευχὴ καὶ στὴ διακονία τοῦ κηρύγματος.
   Ἡ παρέμβαση αὐτὴ τῶν ἁγίων Ἀποστόλων ἦταν πολὺ σημαντική, ὄχι μόνο διότι βοήθησε στὴν ἐπίλυση τοῦ ζητήματος ποὺ παρουσιάστηκε, ἀλλὰ καὶ γιὰ τὸν λόγο ὅτι ὑπογράμμισε ποιὰ εἶναι ἡ κύρια ἀποστολὴ τῆς Ἐκκλησίας. Χωρὶς νὰ παραθεωροῦν τὴν καθημερινὴ διακονία τῶν πτωχῶν, γιὰ τὴν ὁποία πρότειναν νὰ ἀνατεθεῖ σὲ κατάλληλα πρόσωπα, οἱ ἅγιοι Ἀπόστολοι δηλώνουν ξεκάθαρα ὅτι ἔπρεπε νὰ μένουν πιστοὶ στὸ κύριο ἔργο τους ποὺ εἶναι ἡ λατρεία τοῦ Θεοῦ καὶ ἡ διακονία τοῦ θείου λόγου.
   Ἀνέκαθεν ἡ Ἐκκλησία ἦταν πρωτοπόρος στὰ ἔργα τῆς ἀγάπης καὶ τῆς φιλανθρωπίας. Μάλιστα σὲ κρίσιμες ἐποχὲς καὶ ἔκτακτες περιστάσεις, ὅπως στὶς μέρες μας ποὺ πολλοὶ ἄνθρωποι στεροῦνται τὰ πλέον ἀπαραίτητα γιὰ τὴν ἐπιβίωσή τους, βλέπουμε τὸ φιλανθρωπικὸ ἔργο τῆς Ἐκκλησίας νὰ λαμβάνει ἐντυπωσιακὲς διαστάσεις. Ὡστόσο, εἶναι σημαντικὸ νὰ γνωρίζουμε ὅτι ἡ ἀποστολὴ τῆς Ἐκκλησίας δὲν ἐξαντλεῖται στὴν ἀξιέπαινη ἀπὸ ὅλους κοινωνικὴ προσφορά της. Τὸ κύριο ἔργο της εἶναι ὁ ἁγιασμὸς τῶν πιστῶν μέσα ἀπὸ τὴν κατήχηση στὴν ὀρθὴ πίστη, τὴν καθοδήγηση στὸν πνευματικὸ ἀγώνα, τὴ λατρευτικὴ καὶ μυστηριακὴ ζωή. Ἡ προσφορὰ τῆς Ἐκκλησίας δὲν περιορίζεται στὸ πόσες μερίδες φαγητοῦ μοιράζει, ἀλλὰ ἀξιολογεῖται κυρίως ἀπὸ τὶς ψυχὲς ποὺ ἑτοιμάζει γιὰ τὴ Βασιλεία τοῦ Θεοῦ. Αὐτὴ ἀκριβῶς ἡ διάσταση τοῦ πνευματικοῦ ἔργου τῆς Ἐκκλησίας τονίζεται στὴ συνέχεια τῆς περικοπῆς.
2. Ἡ ἐκπληκτικὴ διάδοση τοῦ θείου λόγου
   Ἡ πρόταση τῶν Ἀποστόλων γιὰ τὴν ἐκλογὴ κατάλληλων προσώπων, ποὺ θὰ ἀνελάμβαναν τὴ διακονία τῶν πτωχῶν, φάνηκε ἀρεστὴ σ’ ὅλο τὸ πλῆθος τῶν πι¬στῶν. Ἔτσι ἐξέλεξαν τὸν Στέ¬φανο, ἄνδρα γεμάτο ἀπὸ πίστη στὸ Χριστὸ καὶ ἀπὸ τὰ χαρίσματα τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, τὸν Φίλιππο, τὸν Πρόχορο, τὸ Νικάνορα, τὸν Τίμωνα, τὸν Παρμενᾶ καὶ τὸ Νικόλαο ἀπὸ τὴν Ἀντιόχεια, ὁ ὁποῖος ἦταν κάποτε εἰδω¬λο¬λάτρης καί, πρὶν πιστέψει στὸ Χριστό, εἶχε προσέλθει στὸν ἰουδαϊσμό.
   Αὐτοὺς τοὺς ἑπτὰ παρουσίασαν ἐνώπιον τῶν Ἀπο¬στόλων. Καὶ οἱ Ἀπόστολοι, ἀφοῦ προσευχήθηκαν, ἔθεσαν τὰ χέρια τους πάνω στὰ κεφάλια τῶν ἑπτά, γιὰ νὰ τοὺς μεταδοθεῖ ἡ θεία χάρη, ἀπολύτως ἀνᬬ¬¬¬γκαί¬α γιὰ τὴ ἐπιτέλεση τῆς διακονί¬ας τους.
   Ἔτσι «ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ ηὔξανε, καὶ ἐ-πληθύνετο ὁ ἀριθμὸς τῶν μαθητῶν ἐν Ἱερουσαλὴμ σφόδρα»· τὸ κήρυγμα τοῦ λόγου τοῦ Θεοῦ προόδευε καὶ διαδιδόταν, καὶ ὁ ἀριθμὸς τῶν πιστῶν στὰ Ἱεροσόλυμα αὐξανόταν πάρα πολύ, καὶ πλῆθος πολὺ ἀπὸ τοὺς ἰε¬ρεῖς τῶν Ἰουδαίων ἀποδέχον¬ταν τὶς ἀλήθειες τῆς πίστεως.
   Εἶναι ἀξιοθαύμαστο τὸ γεγονὸς ὅτι παρὰ τὰ προβλήματα ποὺ παρουσιάζονταν στὴν πρώτη Ἐκκλησία καί, κυρίως, παρὰ τοὺς διωγμοὺς καὶ τὶς σφοδρὲς ἀντιδράσεις ποὺ ἀντιμετώπιζαν οἱ ἅγιοι Ἀπόστολοι ἀπὸ τοὺς φανατικοὺς Ἰουδαίους, τὸ Εὐαγγέλιο κατακτοῦσε ὅλο καὶ περισσότερες ψυχές. Αὐτὴ εἶναι ἡ δύναμη τοῦ λόγου τοῦ Θεοῦ. Συγκλονίζει τὶς ψυχὲς καὶ τὶς ὁδηγεῖ στὴ μετάνοια καὶ τὴ σωτηρία.
   Αὐτὸν τὸν θεῖο λόγο κηρύττει ἀκατάπαυστα ἡ Ἐκκλησία προβάλλοντας τὶς διδαχὲς τοῦ Εὐαγγελίου ὡς τὰ πιὸ γερὰ θεμέλια γιὰ τὴν κοινωνικὴ ζωὴ καὶ τὴν ἀληθινὴ εὐτυχία τοῦ ἀνθρώπου. Μακάριος ὁ ἄνθρωπος καὶ ὁ λαὸς ποὺ ἀποδέχεται αὐτὸ τὸν θεῖο λόγο ὡς ρυθμιστὴ τῆς ζωῆς του!

Κυριακή 15 Μαΐου 2016

Ομιλία εις την Κυριακήν των Μυροφόρων , Άγιος Γρηγόριος o Παλαμάς



(Όπου και αναφέρεται ότι πρώτη ή Θεοτόκος είδε τον Κύριο μετά την εκ νεκρών ανάστασί του)
Η ανάστασις του Κυρίου είναι ανανέωσις της ανθρωπίνης φύσεως. Και για τον πρώτο Αδάμ, πού λόγω της αμαρτίας καταπόθηκε από τον θάνατο και δια του θανάτου επέστρεψε στην γη, από οπού πλάσθηκε, είναι αναζώωσις και ανάπλασις και επάνοδος προς την αθάνατη ζωή.
Εκείνον λοιπόν στην αρχή κανένας άνθρωπος δεν τον είδε να πλάθεται και να παίρνει ζωή (αφού κανένας άνθρωπος δεν υπήρχε ακόμη εκείνη την ώρα). Όταν όμως έλαβε την πνοή της ζωής με το θείο εμφύσημα, πρώτη από όλους τους άλλους τον είδε μια γυναίκα (διότι ή Εύα στάθηκε ό πρώτος άνθρωπος μετά από εκείνον).
Με τον ίδιο τρόπο λοιπόν και τον δεύτερο Αδάμ, δηλαδή τον Κύριο, όταν ανίστατο από τους νεκρούς, κανένας άνθρωπος δεν τον είδε (αφού κανείς δικός του δεν παρευρισκόταν εκεί και οι στρατιώτες πού φύλαγαν το μνήμα, ταραγμένοι από τον φόβο, είχαν γίνει ωσεί νεκροί). Μετά την ανάσταση όμως, πρώτη από όλους τους άλλους τον είδε μία γυναίκα, όπως ακούσαμε να μας ευαγγελίζεται σήμερα ό Μάρκος. Διότι λέγει: αναστάς ο Ιησούς πρωί πρώτη Σαββάτου εφάνη πρώτον Μαρία τη Μαγδαληνή.
Βέβαια ό Ευαγγελιστής φαίνεται σαν να δήλωσε σαφώς και την ώρα πού αναστήθηκε ό Κύριος, δηλαδή το πρωί, και ότι πρώτα εμφανίσθηκε στην Μαρία την Μαγδαληνή και ότι εμφανίσθηκε την ίδια την ώρα της αναστάσεως. Όμως δεν λέει έτσι, όπως θα γίνει φανερό αν προσέξουμε λίγο. Διότι λίγο πιο πάνω και σε συμφωνία με τους άλλους Ευαγγελιστές λέγει κι αυτός ότι αυτή ή ίδια Μαρία έχοντας μαζί της και τις άλλες Μυροφόρες ήλθε και νωρίτερα στον τάφο και τον είδε αδειανό και έφυγε.
Αρα ό Κύριος αναστήθηκε πολύ νωρίτερα από το πρωί πού τον είδε αύτη. Επισημαίνοντας μάλιστα και την ώρα εκείνη ό Ευαγγελιστής, δεν είπε απλώς πρωί, όπως εδώ, αλλά λίαν πρωί. Επομένως ανατολή ηλίου ονομάζει εκεί το αμυδρό φως πού πρωτοεμφανίζεται στον ορίζοντα, το οποίο υπονοώντας και ό Ιωάννης λέγει ότι ή Μαρία ή Μαγδαληνή ήλθε πρωί σκοτίας έτι ούσης εις το μνημείον και είδε τον λίθον ηρμένον εκ του μνημείου.
Και κατά τον Ιωάννη, αυτή τότε δεν ήλθε μόνο προς το μνήμα, άλλα και έφυγε από το μνήμα, χωρίς να εχη δει ακόμη τον Κύριο. Διότι τρέχει και έρχεται προς τον Πέτρο και τον Ιωάννη και αναγγέλλει όχι ότι αναστήθηκε ό Κύριος, αλλά ότι τον πήραν από τον τάφο. Αρα δεν γνώριζε ακόμη την ανάστασι. Συνεπώς ή Μαρία δεν ήταν άπλα ή πρώτη στην οποία εμφανίσθηκε ό Κύριος, αλλά ή πρώτη μετά την πλήρη έλευση της ημέρας.
Υπάρχει λοιπόν κάτι πού αναφέρεται συγκεκαλυμμένα από τους Ευαγγελιστές, το όποιο και θα αποκαλύψω στην αγάπη σας. Διότι το ευαγγέλιο της αναστάσεως του Κυρίου, πρώτη από όλους τους άλλους ανθρώπους, όπως ήταν και πρέπον και δίκαιο, ή Θεοτόκος το δέχθηκε από τον Κύριο και αυτή πριν από όλους Τον είδε αναστημένο και απόλαυσε τη θεία Του ομιλία. Και όχι μόνο τον είδε με τα μάτια της και τον άκουσε με τα αυτιά της, αλλά και άγγισε, πρώτη αυτή και μόνη, τα άχραντα πόδια Του, έστω κι αν δεν τα λένε φανερά όλα αυτά οί Ευαγγελιστές, μη θέλοντας να παρουσιάσουν την μητέρα σαν μάρτυρα της αναστάσεως και δώσουν έτσι αφορμή υποψίας στους απίστους.
Εμείς όμως τώρα με την χάρι του Άναστάντος ομιλούμε σε πιστούς και ή υπόθεσης της εορτής μας αναγκάζει να διευκρινίσουμε τα σχετικά με τις Μυροφόρες. Για αυτό, αφού μας παρέχει την άδεια του λόγου εκείνος πού είπε ουδέν κρυπτόν ό ου φανερόν γεννήσεται, θα κάνουμε ώστε και αυτό το κρυπτόν νά φανερωθή.
Μυροφόρες είναι λοιπόν οί γυναίκες πού ακολουθούσαν μαζί με την Μητέρα του Κυρίου και παρέμειναν μαζί της κατά τον καιρό του σωτηρίου πάθους και φρόντισαν να αλείψουν με μύρα το σώμα του Κυρίου.
Τον καιρό δηλαδή πού ό Ιωσήφ και ό Νικόδημος ζήτησαν και έλαβαν από τον Πιλάτο το δεσποτικό σώμα, το ξεκρέμασαν από τον σταυρό, το περιέκλεισαν σε σάβανα μαζί με πολύ παχύρρευστα αρώματα, το τοποθέτησαν μέσα σε λαξευτό μνημείο κι έβαλαν μία μεγάλη πέτρα πάνω στη θύρα του μνημείου, παρευρίσκονταν εκεί κατά τον Ευαγγελιστή Μάρκο και παρακολουθούσαν ή Μαρία ή Μαγδαληνή και ή άλλη Μαρία καθήμεναι απέναντι του τάφου. Με την φράση και ή άλλη Μαρία υποδηλώνεται αναμφίβολα ή Θεομήτωρ.
Διότι αυτή εκαλείτο και Ιακώβου και Ίωση μήτηρ, επειδή εκείνοι ήταν γιοι του Ιωσήφ του Μνήστορος.
Δεν παρευρίσκονταν δε μόνο αυτές εκεί παρατηρώντας, όταν ενταφιάζονταν ό Κύριος, άλλα και άλλες γυναίκες, όπως εξιστόρησε ό Λουκάς γράφοντας: κατακολουθήσασαι δε γυναίκες, αίτινες ήσαν συνεληλυθυίαι ούτω εκ της Γαλιλαίος, εθεάσαντο το μνημείον και ως ετέθη το σώμα αυτού· ήσαν δε ή Μαγδαληνή Μαρία και Ιωάννα και Μαρία Ίακώβον και αι λοιποί συν αυταίς.
Αφού δε επέστρεψαν, λέει, αγόρασαν αρώματα και μύρα. Διότι ακόμη δεν είχαν καταλάβει ακριβώς ότι Αυτός είναι στ' αλήθεια ή οσμή της ζωής για όσους τον πλησιάζουν με πίστη (όπως ακριβώς είναι και οσμή θανάτου για όσους μένουν έως τέλους απειθείς), και οσμή ιματίων αυτού, δηλαδή του ιδίου του σώματος Του, είναι όπερ πάντα τα αρώματα και μύρον εκκενωθέν όνομα αυτώ, με το οποίο και γέμισε από θεία εύωδία την οικουμένη.
Αλλά ετοιμάζουν μύρα και αρώματα, άφ' ενός μεν για να τιμήσουν τον κείμενο νεκρό, άφ' ετέρου δε επινοώντας με το άλειμμα αυτό και κάποια παρηγοριά γι' αυτούς πού θα ήθελαν να παραμείνουν κοντά στο σώμα, καθώς αυτό θα ανέδιδε την δυσωδία της σήψεως.
Αφού λοιπόν ετοίμασαν τα μύρα και τα αρώματα, το μεν Σάββατο ησύχασαν κατά την εντολή . Διότι ακόμη δεν είχαν καταλάβει τα αληθινά Σάββατα ούτε είχαν γνωρίσει εκείνο το υπερευλογημένο Σάββατο πού μεταβιβάζει την ανθρώπινη φύση μας από τα σπήλαια του Αδη στο ολόφωτο και θειο και ουράνιο ύψος.
Τη δε μια των Σαββάτων, όρθρου βαθέως, όπως λέγει ό Λουκάς, ήλθον επί το μνήμα, φέρουσαι α ετοίμασαν αρώματα. Ό δε Ματθαίος λέγει: όψε Σαββάτων, τη επιφωσκούση εις μίαν Σαββάτων και ότι δύο ήταν αυτές πού προσήλθαν ενώ ό Ιωάννης: πρωί σκοτίας έτι ούσης και ότι μία, ή Μαγδαληνή Μαρία, ήταν αυτή πού προσήλθε ό δε Μάρκος: λίαν πρωί της μιας Σαββάτων και ότι τρεις ήταν αυτές που προσήλθαν.
«Μίαν Σαββάτων» λοιπόν ονομάζουν όλοι οι ευαγγελιστές την Κυριακή. «Οψέ Σαββάτων» δε και «όρθρον βαθύν» και «λίαν πρωί» και «πρωί σκοτίας έτι ούσης» ονομάζουν περίπου τον χρόνο του όρθρου, όταν το φως είναι ανάμικτο με το σκοτάδι.
Είναι δε όρθρος από την στιγμή που θα αρχίσει να φωτίζει το ανατολικό μέρος του ορίζοντος προαναγγέλλοντας έτσι τον ερχομό της ημέρας. Αυτό το σημείο παρατηρώντας κανείς από μακριά, μπορεί να το δη να αρχίζει να ροδίζει με φως γύρω στην ενάτη ώρα της νυκτός, έτσι ώστε μέχρι την πλήρη ήμερα να υπολείπονται άλλες τρεις ώρες.
Βέβαια κατά κάποιο τρόπο, οι ευαγγελιστές φαίνονται να διαφωνούν μεταξύ τους, τόσο για την ώρα, όσο και για τον αριθμό των γυναικών. Κι αυτό, γιατί όπως είπα, και πολλές ήταν οι Μυροφόρες, και ήλθαν στον τάφο όχι μια φορά, άλλα και δεύτερη και τρίτη, και καθ' ομάδας μεν, άλλ' όχι πάντοτε οί ίδιες, και όλες μεν κατά τον όρθρο, όχι όμως την ίδια ακριβώς στιγμή ή Μαγδαληνή δε ξεχώρισε και ήλθε και πάλι μόνη της και έμεινε περισσότερο.
Λοιπόν κάθε ευαγγελιστής αναφέρει μία προσέλευση κάποιας ομάδος και παραλείπει τις άλλες. Όπως δε εγώ αναμετρώ και συμπεραίνω από όλους τους ευαγγελιστές και όπως το είπα και προηγουμένως, πρώτη από όλες τις άλλες ήλθε στον τάφο του Υιού και Θεού της ή Θεοτόκος, έχοντας μαζί της και την Μαγδαληνή Μαρία. Και αυτό κυρίως το συμπεραίνω από τον ευαγγελιστή Ματθαίο.
Διότι αυτός λέγει: ήλθε ή Μαγδαληνή Μαρία και ή άλλη Μαρία (ή οποία ασφαλώς ήταν ή Θεομήτωρ) θεωρείσαι τον τάφον. Και ιδού σεισμός εγένετο μέγας· άγγελος γαρ Κυρίου καταβάς εξ ουρανού προσελθών απεκύλισε τον λίθον εκ της θύρας του μνημείου και εκάθητο επάνω αυτού· ην δε ή ιδέα αυτόν ως αστραπή και το ένδυμα αυτού λευκόν ώσει χιών· από δε του φόβου αυτού εσείσθησαν οί τηρούντες και εγένοντο ώσει νεκροί .
Όλες λοιπόν οί άλλες γυναίκες ήλθαν μετά τον σεισμό και την φυγή των φυλάκων και βρήκαν τον τάφο ανοιγμένο και τον λίθο παραμερισμένο.
Ενώ ή Παρθενομήτωρ ήταν εκεί την στιγμή πού γινόταν ό σεισμός και παραμεριζόταν ό λίθος και ανοιγόταν ό τάφος και παρευρίσκονταν οί φύλακες (αν και συγκλονισμένοι βέβαια από τον φόβο γι' αυτό και μετά τον σεισμό, μόλις συνήλθαν, κοίταξαν αμέσως πώς να φύγουν και έτσι ή Θεομήτωρ απολάμβανε πιο άφοβα τη θέα).
Έμενα δε μου φαίνεται ακόμη ότι γι' αυτήν πρώτη ανοίχθηκε εκείνος ό ζωηφόρος τάφος (διότι γι' αυτήν πρώτη και δι' αυτής όλα μας ανοίχθηκαν, όσα είναι επάνω στον ουρανό και όσα είναι εδώ κάτω στη γη) και ότι γι' αυτήν έλαμψε έτσι ό άγγελος ώστε αυτή δηλαδή, αν και ήταν ακόμη σκοτεινά, με πλούσιο το φως του αγγέλου, όχι μόνο τον τάφο να δη κενό, άλλα και τα εντάφια τακτοποιημένα, έτσι πού να μαρτυρούν με κάθε τρόπο την έγερση του ενταφιασθέντος.
Προφανώς δε ό ευαγγελιστής άγγελος ήταν αυτός ό ίδιος ό Γαβριήλ. Διότι μόλις την είδε να σπεύδει έτσι προς τον τάφο, αυτός πού παλιότερα της είχε πει, μη φόβου, Μαριάμ ευρες γαρ χάριν παρά τω Θεώ, σπεύδει και τώρα και κατεβαίνει να πει και πάλι το ίδιο στην Αειπάρθενο και να της ευαγγελιστεί την εκ νεκρών άνάστασι εκείνου πού γεννήθηκε άσπορος από αυτήν να σήκωση τον λίθο, να επίδειξη κενό τον τάφο και τα εντάφια και έτσι να την διαβεβαίωση για την χαρμόσυνη είδηση.
Διότι λέγει: αποκριθείς ό άγγελος είπε ταίς γυναιξί: μη φοβήσθε υμείς· Ιησούν ζητείτε τον εσταυρωμένον; ήγέρθη, ίδε ό τόπος όπου εκείτο ό Κύριος. Δηλαδή με αλλά λόγια: Αν και βλέπετε τους φύλακες συγκλονισμένους από τον φόβο, εσείς όμως μη φοβήσθε. Διότι γνωρίζω ότι ζητείτε τον Ιησούν, πού σταυρώθηκε.
Σηκώθηκε, δεν βρίσκεται εδώ. Διότι αυτός, όχι μόνο δεν κρατιέται από του αδη και του θανάτου και του τάφου τις κλειδαριές και τους μοχλούς και τις σφραγίδες, αλλά είναι και Κύριος ημών των αθανάτων και ουρανίων αγγέλων και μόνος αυτός είναι Κύριος του σύμπαντος. Διότι, λέγει, ίδετε τον τόπον όπου εκείτο ό Κύριος και ταχύ πορευθείσαι είπατε τοις μαθηταίς αυτού ότι ηγέρθη από των νεκρών.
Εξελθούσαι δε, λέγει, μετά φόβου και χαράς μεγάλης. Έμενα μου φαίνεται και πάλι ότι τον μεν φόβο τον είχαν ακόμη ή Μαγδαληνή Μαρία και οί άλλες γυναίκες πού είχαν έως τότε συγκεντρωθεί. Διότι αυτές δεν κατάλαβαν την σημασία των λόγων του αγγέλου ούτε μπόρεσαν να προλάβουν καλά-καλά το φως, ώστε να δουν και να αντιληφθούν με ακρίβεια το γεγονός.
Ενώ την μεγάλη χαρά την δέχθηκε ή Θεομήτωρ, διότι κατενόησε τα λόγια του αγγέλου και δόθηκε ολόκληρη σ' εκείνο το φως (ως άκρως κεκαθαρμένη πού ήταν και θεϊκώς κεχαριτωμένη) και από όλα αυτά γνώρισε με βεβαιότητα την αλήθεια και πίστεψε στον αρχάγγελο, αφού αυτός και από πολύ παλιότερα της είχε φανεί αξιόπιστος με τα έργα. Πώς άλλωστε από τέτοια γεγονότα στα όποια παρευρέθηκε, να μη καταλάβει ή θεόσοφος Παρθένος το τι είχε συντελεστεί;
Όταν είδε σεισμό, και μάλιστα μεγάλο; Όταν είδε άγγελο να κατεβαίνει από τον ουρανό, και μάλιστα αστραποβόλο; Όταν είδε τη νέκρωση των φυλάκων και του λίθου την μετακινήση και την κένωση του τάφου και το μεγάλο θαύμα των ενταφίων, που παρέμεναν αξετύλιχτα και συγκρατημένα από την σμύρνα και την αλόη και φαίνονταν σαν αδειανά από το σώμα; κι όταν ακόμη είδε την χαρμόσυνη εμφάνιση και αγγελία του αγγέλου προς αυτήν;
Αλλά αφού βγήκαν έξω μετά από αυτήν την χαρμόσυνη είδηση, ή μεν Μαγδαληνή Μαρία, σαν να μην είχε καν ακούσει τον άγγελο (αφού άλλωστε κι εκείνος δεν μίλησε γι' αυτήν), διαπιστώνει μόνο την κένωση του τάφου, χωρίς καθόλου να ενδιαφερθεί για τα εντάφια, και τρέχει προς τον Σίμωνα Πέτρο και τον άλλο μαθητή, όπως λέγει ό Ιωάννης.
Ή δε Θεομήτωρ Παρθένος, αφού ενώθηκε με άλλο όμιλο γυναικών, επέστρεφε πάλι εκεί από όπου είχε έλθει. Και ιδού, όπως λέγει ό Ματθαίος, ό Ιησούς υπήντησεν αυταίς λέγων, χαίρετε. Βλέπετε λοιπόν ότι πριν κι από την Μαγδαληνή Μαρία ή Θεομήτωρ είδε αυτόν που για την σωτηρία μας έπαθε σωματικά και ενταφιάστηκε και αναστήθηκε;
Αί δε προσελθούσαι, λέγει, εκράτησαν αυτού τους πόδας και προσεκύνησαν αύτω. Όπως δε, όταν ή Θεοτόκος άκουσε μαζί με την Μαγδαληνή Μαρία την χαρμόσυνη είδηση της αναστάσεως από τον άγγελο, μόνη αυτή κατάλαβε την σημασία εκείνων των λόγων, Έτσι και τώρα, που ήταν μαζί με τις άλλες γυναίκες, όταν συνάντησε τον Υιό και Θεό της, πρώτη από όλες τις άλλες είδε και αναγνώρισε τον άναστάντα και προσπίπτοντας άγγισε τα πόδια του και έγινε απόστολος του προς τους Αποστόλους.
Ότι δε ή Μαγδαληνή Μαρία δεν ήταν μαζί με τη Μητέρα του Θεού, όταν την συνάντησε και της εμφανίσθηκε και της μίλησε ό Κύριος, καθώς επέστρεφε από τον τάφο, το διδασκόμαστε από τον Ιωάννη.
Διότι λέει: τρέχει αυτή προς Σίμωνα Πέτρο και προς τον άλλον μαθητή όν εφίλη ό Ιησούς και λέγει αυτοίς: ήραν τον Κύριον εκ του μνημείου και ουκ οίδαμεν πού έθηκαν αυτόν. Αν πράγματι τον είχε δει και τον είχε αγγίσει με τα χέρια της και τον είχε ακούσει να μιλά, πώς θα έλεγε τέτοια πράγματα; ότι δηλαδή τον σήκωσαν και τον μετέθεσαν, το που όμως δεν το γνωρίζουμε; Άλλα και μετά το τρέξιμο του Πέτρου και του Ιωάννη προς τον τάφο και την εκεί θέα των οθονίων και την επιστροφή τους λέγει: Μαρία δε ειστήκει προς τω μνημείω κλαίουσα έξω. 
Βλέπετε ότι όχι μόνο δεν τον είχε δει ακόμη, αλλά ούτε και εξ ακοής δεν είχε πληροφορηθεί τίποτε; Και όταν την ρώτησαν οι εμφανισθέντες άγγελοι: γύναι, τι κλαίεις, εκείνη αποκρίνεται και πάλι σαν να επρόκειτο για νεκρό. Και όταν πάλι στράφηκε και είδε τον Ιησού, ούτε και τότε δεν κατάλαβε, άλλα ερωτώμενη από αυτόν γιατί κλαίει απαντά παρομοίως.
Εως ότου εκείνος καλώντας την με το όνομα της , της έδειξε ότι είναι αυτός ό ίδιος. Τότε λοιπόν προσπίπτοντας και αυτή και ζητώντας να προσφέρει τον ασπασμό στα πόδια του, άκουσε από αυτόν τις λέξεις: μη μου άπτου.
Από το όποιο μαθαίνουμε ότι, όταν προηγουμένως φάνηκε στην Μητέρα και τις γυναίκες πού ήταν μαζί της, σε εκείνη μόνη επέτρεψε να αγγίσει τα πόδια του (παρ' όλο πού ό Ματθαίος το αναφέρει αυτό γενικά και για τις άλλες γυναίκες, μη θέλοντας για τον λόγο πού είπαμε στην αρχή να προβάλει φανερά την Μητέρα σ' ένα τέτοιο θέμα).
Και αφού πρώτη ήλθε στον τάφο ή αειπάρθενος Μαρία και πρώτη δέχθηκε το μήνυμα της αναστάσεως, έπειτα ήλθαν και άλλες, πού ήταν πολλές μαζί, και είδαν κι εκείνες τον λίθο μετατοπισμένο και άκουσαν τους αγγέλους και, καθώς επέστρεφαν μετά από αυτό το άκουσμα και την θέα, διαμοιράστηκαν.
Άλλες, όπως λέγει ό Μάρκος, έφυγαν οπό του μνημείου και ειχεν αύτάς φόβος και έκστασις και ουδενί ουδέν ειπών, εφοβούντο γαρ. Άλλες ακολούθησαν την Μητέρα του Κυρίου, οι οποίες και αξιώθηκαν της θέας και συνομιλίας του Δεσπότου.
Ή δε Μαγδαληνή πήγε στον Πέτρο και τον Ιωάννη, μαζί με τους οποίους έρχεται και πάλι αυτή μόνη προς τον τάφο. Κι όταν εκείνοι αναχώρησαν, αυτή παραμένοντας εκεί αξιώνεται της θέας του Δεσπότου και αποστέλλεται και αυτή προς τους Αποστόλους και έρχεται πάλι προς αυτούς, για να αναγγείλει σε όλους, όπως λέγει ό Ιωάννης, ότι έώρακε τον Κύριον και ταύτα ειπεν αυτή.
Αυτή λοιπόν ή εμφάνισις λέγει και ό Μάρκος ότι έγινε το πρωί, δηλαδή κατά την πλήρη έναρξη της ημέρας και αφού είχε περάσει ολόκληρος ό όρθρος, χωρίς όμως να ισχυρίζεται ότι τότε έγινε και ή άνάστασις του Κυρίου ή πρώτη εμφάνισις του.
Λοιπόν έχουμε τώρα τα περί των Μυροφόρων εξηγημένα με σαφήνεια, καθώς και την περί αυτών συμφωνία των τεσσάρων Ευαγγελιστών πού ζητούσαμε στην αρχή. Οι δε μαθητές, όταν κατ' αυτή την ίδια μέρα της αναστάσεως άκουσαν από τις Μυροφόρες και τον Πέτρο και τον Λουκά και τον Κλεόπα ότι ό Κύριος ζή και τον είδαν, απίστησαν.
Γι' αυτό και ονειδίζονται από αυτόν, όταν υστέρα τους εμφανίσθηκε, καθώς ήταν συγκεντρωμένοι. 'αφού δε μέσω πολλών προσώπων και με πολλούς τρόπους φανέρωσε τον εαυτό του ότι ζή, όχι μόνο πίστεψαν όλοι, αλλά και κήρυξαν παντού: Εις πάσαν την Γήν έξήλθεν ό φθόγγος αυτών και εις τα πέρατα της οικουμένης τα ρήματα αυτών, του Κυρίου συνεργούντος και τον λόγον βεβαιούντος δια των επακολουθούντων σημείων.
Διότι, έως ότου κηρυχθεί ό λόγος σε όλη τη γη, τα θαύματα ήταν αναγκαιότατα.
Και χρειάζονται μεν σημεία και υπερφυσικά θαύματα, για να φανεί και να βεβαιωθεί ή αλήθεια του κηρύγματος. Χρειάζονται δε «σημεία», όχι όμως και υπερφυσικά θαύματα, για να φάνουν εκείνοι πού δέχθηκαν τον λόγο κατά πόσον δηλαδή πίστεψαν με βεβαιότητα. Και ποια είναι αυτά τα «σημεία»;
Τα σημεία των έργων. Διότι λέγει: δείξον μοι την πίστιν σον εκ των έργων σου, και τίς πιστός, δειξάτω εκ της καλής αναστροφής τα έργα αυτού . Διότι ποιος να πιστεύση για κάποιον, ότι έχει πράγματι θείους και μεγάλους και υψηλούς και θα λέγαμε ουράνιους λογισμούς (πού ακριβώς τέτοια είναι ή ευσέβεια), όταν αυτός επιδίδεται σε έργα ανήθικα και είναι προσηλωμένος στη γη και στα γήινα;
Δεν ωφελεί λοιπόν τίποτε, αδελφοί, το να λέγει κανείς ότι έχει πίστη θεϊκή και να μην εχη έργα πού να ταιριάζουν στην πίστη του. τι ωφέλησαν οί λαμπάδες στις μωρές παρθένες, την στιγμή πού δεν είχαν έλαιο, έργα δηλαδή αγάπης και συμπαθείας; τι ωφέλησε σ' εκείνον τον πλούσιο, πού τηγανιζόταν στην άσβεστη φλόγα εξ αιτίας της ασυμπαθείας του προς τον Λάζαρο, το ότι κάλεσε τον Αβραάμ «πατέρα»; τι ωφέλησε σ' εκείνον τον άνθρωπο, πού δεν είχε αποκτήσει δια των καλών έργων ένδυμα κατάλληλο για τον θείο γάμο και τον νυμφώνα εκείνο της αφθαρσίας, ή δήθεν ευπείθεια προς την πρόσκληση;
Προσκλήθηκε μεν και προσήλθε (διότι αναμφιβόλως πίστεψε) και παρεκάθησε μαζί με τους αγίους εκείνους συνδαιτυμόνες. Όταν όμως ξεσκεπάστηκε και καταισχύνθηκε, γιατί ήταν ντυμένος την αθλιότητα των ηθών και των πράξεων του, δένεται χωρίς έλεος χειροπόδαρα και ρίχνεται στη γέεννα του πυρός, οπού είναι ό κλαυθμός και ό βρυγμός των οδόντων.
Αυτήν είθε να μη την δοκιμάσει κανένας από μας πού καλούμεθα Χριστιανοί, αλλά επιδεικνύοντας βίο ανάλογο προς την πίστη μας, να εισέλθουμε στον νυμφώνα της άφθαρτης ευφροσύνης και να ζήσουμε αιωνίως μαζί με τους Αγίους εκεί οπού είναι ή κατοικία όλων των ευφραινομένων. Αμήν.