Σελίδες

Παρασκευή 29 Δεκεμβρίου 2017

ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ KAI ΘΕΙΟ ΒΡΕΦΟΣ-ΕΝΑ ΜΥΣΤΗΡΙΟ ΧΑΡΑΣ ΚΑΙ ΑΓΑΠΗΣ............Π.ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ ΣΜΕΜΑΝ



Το θείο Βρέφος


Του πατρός Αλέξανδρου Σμέμαν-Θεολόγου

«Δι' ημάς γάρ εγεννήθη παιδίον νέον, ο πρό αιώνων Θεός.» Ένας από τους κυριότερους ύμνους των Χριστουγέννων καταλήγει σ'; αυτά τα λόγια, ταυτίζοντας το βρέφος που γεννήθηκε στο σπήλαιο της Βηθλεέμ με τον «προ αιώνων Θεό».

Ο ύμνος αυτός συνετέθη τον έκτο αιώνα από τον περίφημο Βυζαντινό υμνογράφο Ρωμανό το Μελωδό:

Η Παρθένος σήμερον, τον υπερούσιον τίκτει και η γη το σπήλαιον τω απροσίτω προσάγει άγγελοι μετά ποιμένων δοξολογούσι δι'; ημάς γαρ εγεννήθη παιδίον νέον, ο προ αιώνων Θεός.

(Κοντάκιον Χριστουγέννων)

Το παιδί ως Θεός, ο Θεός ως παιδί... Γιατί δημιουργείται αυτή η ζωηρή συγκίνηση την περίοδο των Χριστουγέννων όταν οι άνθρωποι, ακόμη και αυτοί με χλιαρή πίστη ή ακόμη και οι άθεοι, παρατηρούν αυτό το μοναδικό, ασύγκριτο θέαμα της νεαρής μητέρας να κρατά το παιδί στην αγκαλιά της, και γύρω τους οι «Μάγοι οι από Ανατολών», οι ποιμένες, δροσεροί από τη νυχτερινή τους σκοπιά στους αγρούς, τα ζώα, ο ανοιχτός ουρανός, ο αστέρας;

Γιατί είμαστε τόσο βέβαιοι, αλλά και συνεχώς ανακαλύπτουμε, πώς σ'; αυτόν το θλιβερό πλανήτη μας δεν υπάρχει τίποτε ομορφότερο και πιο χαρμόσυνο απ'; αυτό το θέαμα, που το πέρασμα των αιώνων αποδείχτηκε ανίκανο να ξεριζώσει από τη μνήμη μας; Επιστρέφουμε σ'; αυτό το θέαμα οποτεδήποτε δεν έχουμε άλλο καταφύγιο, οποτεδήποτε έχουμε βάσανα στη ζωή, και αναζητούμε αυτό που θα μάς ελευθερώσει.

Όμως στην ευαγγελική διήγηση για τη γέννηση του Ιησού Χριστού, η μητέρα και το παιδί δε λένε ούτε μία λέξη, ωσάν οι λέξεις να είναι περιττές, επειδή καμιά λέξη δεν μπορεί να ερμηνεύσει, να ορίσει ή να εκφράσει το νόημα όσων έλαβαν μέρος και εκπληρώθηκαν εκείνη τη νύχτα. Και παρ'; όλα αυτά χρησιμοποιούμε λέξεις εδώ, όχι για να εξηγήσουμε ή να ερμηνεύσουμε, αλλά επειδή, όπως η Γραφή λέει, «εκ γάρ του περισσεύματος της καρδίας το στόμα λαλεί» (Ματθ. 12, 34). Είναι αδύνατο κάποιος, που ξεχειλίζει η καρδιά του, να μη μοιραστεί με άλλους τα βιώματά του.

Οι λέξεις «παιδίον» και «Θεός» είναι οι πλέον αποκαλυπτικές για το μυστήριο των Χριστουγέννων. Κατά κάποιο τρόπο, είναι ένα μυστήριο που απευθύνεται στο παιδί που συνεχίζει να ζει μυστικά μέσα σε κάθε ενήλικα, στο παιδί που συνεχίζει να ακούει ό,τι ο ενήλικας έχει πάψει να ακούει, και που ανταποκρίνεται με μια χαρά, που ο ενήλικας, μέσα στον γήινο, υπερώριμο, κουρασμένο και κυνικό κόσμο που ζει, αδυνατεί να νιώσει. Μάλιστα, τα Χριστούγεννα είναι μια γιορτή για τα παιδιά, όχι μόνο εξαιτίας του χριστουγεννιάτικου δένδρου που διακοσμόμουμε και φωτίζουμε, αλλά μ'; έναν πολύ βαθύτερο τρόπο, και μόνο τα παιδιά δεν ξαφνιάζονται για το ότι, όταν ο Θεός κατέρχεται στη γη, έρχεται ως παιδί.


Αυτή η εικόνα του Θεού ως παιδιού συνεχίζει να λάμπει μέσα από τις εικόνες και τα αναρίθμητα έργα τέχνης, φανερώνοντας πώς ό,τι είναι ουσιαστικότερο και πλέον χαρμόσυνο στο Χριστιανισμό βρίσκεται ακριβώς εδώ, σ'; αυτήν την αιώνια παιδικότητα του Θεού. Οι ενήλικες, ακόμη και αυτοί που «συμπαθούν περισσότερο τα θρησκευτικά θέματα», περιμένουν και προσδοκούν από τη θρησκεία να δώσει εξηγήσεις και αναλύσεις, τη θέλουν έξυπνη και σοβαρή. Οι αντίπαλοι της είναι εξίσου σοβαροί, και, τελικά, τόσο βαρετοί, καθώς αντιμετωπίζουν τη θρησκεία μ'; ένα χαλάζι από «ορθολογικές» σφαίρες. Στην κοινωνία μας δεν υπάρχει καμιά φράση που να μεταφέρει καλύτερα την περιφρόνησή μας από το να χαρακτηρίσουμε κάτι λέγοντας πώς «είναι παιδιάστικο».

Μ' άλλα λόγια, δεν είναι για τους ενήλικες, τους έξυπνους και σοβαρούς. Έτσι τα παιδιά μεγαλώνουν και γίνονται εξίσου σοβαρά και βαρετά. Ο Χριστός όμως είπε, «γέννησθε ως τα παιδία» (Ματθ. 18,3). Τι σημαίνει αυτό; Τι λείπει από τους ενήλικες, ή καλύτερα, τι έχει στραγγαλισθεί, καταπνιγεί, εκμηδενισθεί από ένα παχύ στρώμα ενηλικιότητας; Δεν είναι πάνω απ'; όλα αυτή η ικανότητα, η τόσο χαρακτηριστική των παιδιών, να θαυμάζουν, να αγαλλιούν και το πιο σπουδαίο να είναι γνήσια στη χαρά και στη λύπη; Η ενηλικίωση στραγγαλίζει επίσης την ικανότητα να εμπιστεύεσαι, να αυτοεγκαταλείπεσαι, να αφήνεσαι τελείως στην αγάπη και να πιστεύεις με όλη σου την ύπαρξη. Τελικά τα παιδιά παίρνουν στα σοβαρά ό,τι οι ενήλικες δεν μπορούν πλέον να αποδεχθούν: τα όνειρα, αυτά που διασπούν την καθημερινή μας εμπειρία και την κυνική μας καχυποψία, αυτό το βαθύ μυστήριο του κόσμου και καθετί που αποκαλύπτεται στους αγίους, στα παιδιά και στους ποιητές.

Έτσι μόνο όταν εισχωρήσουμε στο παιδί που ζει κρυμμένο μέσα μας, μπορούμε να κάνουμε δικό μας το χαρμόσυνο μυστήριο του Θεού που έρχεται προς εμάς «ως παιδίον». Το παιδί δε διαθέτει ούτε κύρος ούτε εξουσία, όμως η απουσία ακριβώς του κύρους το αναδεικνύει σε βασιλιά, πηγή της βαθιάς του δύναμης είναι η ανικανότητα να υπερασπιστεί τον εαυτό του και η τρωτότητά του. Το παιδί σ'; αυτή τη μακρινή σπηλιά της Βηθλεέμ δεν έχει επιθυμία ώστε να το φοβόμαστε, εισέρχεται στις καρδιές μας χωρίς να μας εκφοβίζει, χωρίς να επιδεικνύει το κύρος και τη δύναμή του, αλλά μόνο με την αγάπη. Μάς δίνεται ως παιδί, και μόνο ως παιδιά μπορούμε με τη σειρά μας να το αγαπήσουμε και να δοθούμε σ'; αυτό. Ο κόσμος κυβερνάται από τη δύναμη και την εξουσία, μάς απελευθερώνει απ'; όλα αυτά. Το μόνο που επιθυμεί από μας είναι η αγάπη μας, που προσφέρεται με ελευθερία και χαρά, το μόνο που επιθυμεί από μας είναι να του δώσουμε την καρδιά μας. Και τη δίνουμε σ' ένα ανυπεράσπιστο παιδί, που εμπνέει όμως τεράστια εμπιστοσύνη.

Με τη γιορτή των Χριστουγέννων η Εκκλησία μάς αποκαλύπτει ένα μυστήριο χαράς: το μυστήριο μιάς ελεύθερα προσφερόμενης αγάπης που δεν επιβάλλεται σε κανένα. Μιας αγάπης ικανής να δει, να αναγνωρίσει και να αγαπήσει το Θεό στο πρόσωπο του θείου Παιδιού, και να γίνει έτσι δώρο μιας νέας ζωής.



Από το βιβλίο:
Εορτολόγιο
Ετήσιος Εκκλησιαστικός Κύκλος
Αλέξανδρος Σμέμαν
Εκδόσεις Ακρίτας

http://orthodox-world.pblogs.gr

Δευτέρα 18 Δεκεμβρίου 2017

Μοναχός Φανούριος Καψαλιώτης (1898 - 18 Δεκεμβρίου 1986)




Ο κατά κόσμον Βασίλειος Μαντρέας γεννήθηκε στο Τεκόστι της Ρουμανίας το 1898. Ηλθε από τη Ρουμανία στο Άγιον Όρος το 1913. Ο πατέρας του φεύγοντας του είπε: «Παιδί μου Βασίλη, σε αφιερώνουμε στην Παναγία, να ζήσεις με υπακοή και υπομονή, να ευα­ρεστήσεις τον Θεό, για να σώσει κι εμάς τους γονείς σου ο Θεός, με την αγία σου ζωή». Πήγε πρώτα στη ρουμανική σκήτη του Τιμίου Προδρόμου όπου έζησε τριάντα χρόνια. Κατόπιν στη ρουμανική σκήτη του Αγίου Δημητρίου-Λάκκου. Επέστρεψε στη σκήτη του Τιμίου Προδρόμου. Το 1915 εκάρη μεγαλόσχημος μοναχός. Στη συνέχεια πήγε στην Καψάλα.
Τελικά εγκαταστάθηκε στο Κελλί του Αγίου Βασιλείου στην Καψάλα. Τον άγιο Βασίλειο τον είχε από μικρός μεγάλη ευλάβεια. Στο Κελλί αυτό είχαν κατοικήσει παλαιότερα άγιοι. Έμεινε σε αυτό το αγιοτρόφο Κελλί επί μία τεσσαρακονταετία. Επισκευάζοντας το Κελλί είχε φαίνεται παραμελήσει τα μοναχικά του καθήκοντα. Του παρουσιάσθηκαν τότε στον ύπνο οι άγιοι Βασίλειος και Θεόφιλος. Ο δεύτερος αυστηρά του είπε, καθώς διηγείτο ο ίδιος:
«Να μην αφήνεις τα μοναχικά σου καθήκοντα, εμείς θα φροντίσουμε το Κελλί».
Ήταν λίαν ασκητικός. Θύμιζε παλαιούς ασκητές.

Πολλά ημερόνυχτα προσευχόταν ακατάπαυστα. Άκρος νηστευτής, δεν έτρωγε σχεδόν τίποτε.  Μελετηρός πολύ. Ιδιαίτερα αγαπούσε τον όσιο Ισαάκ τον Σύρο. Κοιμόταν ελάχιστα πάνω στις σανίδες με μαξιλάρι μία πέτρα. Τις χει­μωνιάτικες νύχτες θεωρούσε ατελείωτες. Ήταν καλογερικός και φιλακόλουθος. Μόλις έδυε ο ήλιος, άρχιζε την ακολουθία του. Συνέχιζε με κομποσχοίνι ως το πρωί. Προσευχόταν για όλο τον κόσμο. Όσους είχε γνωρίσει έστω και για λίγο. Για όσους του το είχαν ζητήσει. Προσ­ευχόταν με θερμά δάκρυα, εκζητώντας το έλεος του Θεού για όλο το ανθρώπινο γένος. Χαιρόταν να μνημονεύει ονόματα και να μαθαίνει για την πρόοδό τους.

Δεν είχε καμία ιδέα περί του εαυτού του. Δεν ήθελε κανείς να τον θεωρεί κάτι. Γι’ αυτό συχνά προσποιόταν μωρία. Μερικοί τον παρεξηγούσαν και τον θεωρούσαν λειψό. Αυτός όμως ήξερε καλά τί έκανε. Ζούσε ταλαιπωρώντας το σαρκίο του, δίχως καμιά ανάπαυση. Τον χει­μώνα δίχως θέρμανση και το Κελλί να βάζει από παντού κρύο και νερά. Το καλοκαίρι να κουβαλά νερό από μακριά. Λάτρευε την ησυχία και για χάρη της αδιαφορούσε πραγματικά για κάθε περιποίηση, διευκό­λυνση και άνεση. Τήρησε με ακρίβεια τις υποσχέσεις της κουράς του. Δεν έδωσε ποτέ μεγάλη άνεση στο ταλαίπωρο σαρκίο του.

Όσοι πήγαιναν να τον δουν έβλεπαν μία εικόνα πραότητος, αγαθότητος και απλότητος. Ήταν ένα μεγάλο παιδί. Απέπνεε την ευωδία ενός ταπεινού ασκητού. Μιλώντας για τον όσιο Θεόφιλο δάκρυζε. «Αν έχει ευλάβεια ο προσκυνητής», έλεγε, «αισθάνεται την ευωδία του οσίου». Τα λόγια του ήταν απλά και μεστά θείας σοφίας. Οι άγγελοι του χάριζαν γαλήνη και οι δαίμονες ανέδιδαν δυσωδία. Κάποτε τον επισκέφθηκαν οι Τρεις Ιεράρχες. Συνομίλησε άλλοτε με τον Μέγα Βασίλειο και τον όσιο Θεόφιλο. Είχε αγωνία για τη σωτηρία του. Η μεγάλη του άσκηση συνυπήρχε με τη μεγάλη αγάπη της αγαθής και αθώας καρδιάς του. Ηλικιωμένος πολύ έτρεχε να φροντίζει άλλα γεροντάκια.

Είχε πλήρη εμπιστοσύνη στον Θεό. Ζούσε με τα ελάχιστα. Με λίγες ρόγες σταφύλι όλη την ημέρα, λίγα μούρα ή λίγα μανιτάρια. Αγαπούσε τη φύση. Περπατούσε ανάμεσα στα δένδρα δοξολογώντας κι ευχαριστώντας τον Θεό για τις τόσες δωρεές του. Έριχνε ψωμιά στα πουλάκια και χαιρόταν αφάνταστα, σαν μικρό παιδί, να τα βλέπει να τρώνε.

Ένας μοναχός που τον επισκέφθηκε γράφει περί αυτού: «Ήταν ένα κοντό, αδύνατο γεροντάκι. Το πρόσωπό του ήταν φωτεινό, σαν τον ήλιο. Ήταν αληθινά πρόσωπο μικρού παιδιού, πράο, ροδοκόκκινο, νεανικό, καθάριο, ιλαρό, αγνό, άγιο. Δεν είχε τίποτε να μας κεράσει, μόνο λίγο νερό. Όταν τον ρωτήσαμε πώς περνάει, απάντησε: “Περνάω πολύ καλά. Με φροντίζει ο Χριστός και η Παναγία. Τρώγω παξιμάδι και χόρτα. Τη νύχτα κάνω κομβοσχοίνι, λέγοντας την ευχή. Δεν τα μετρώ. Λέγω το «Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησόν με» μέχρι να έλθουν τα δάκρυα. Προ­σεύχομαι και κλαίω για όλο τον κόσμο. Σταματώ όταν θέλει ο Κύριος. Όταν σταματήσουν τα δάκρυά μου για τον κόσμο …”».

Προείδε το τέλος του. Του το είπε ο «φίλος» του ο Μέγας Βασίλειος. Πήγε στους άλλους Καψαλιώτες να ζητήσει συγχώρεση για τη μόνιμη αναχώρησή του. Ανεπαύθη στις 18.12.1986. Τον βρήκαν νεκρό στο κελλάκι του. Έξω είχε πέσει πολύ χιόνι. Ο συμπατριώτης του Γέροντας Ηρωδίων (†1990) ο φίλος και συναγωνιστής του, είπε: «Ο Γέρων Φανούριος δεν πέθανε, πήγε από τη μία ζωή στην άλλη ζωή. Να του κάνετε κομποσχοίνι, να έχουμε ειρήνη. Είναι άγιος». Έζησε, όπως είπαμε, με κάθε ακρίβεια τις μοναχικές υποτυπώσεις και υποσχέσεις της κουράς του. Δεν έδωσε καμία υλική ανάπαυση στον εαυτό του. Έλεγε χαριτω­μένα: «Μακάρι όση προθυμία έχουν οι άνθρωποι για τα κακά, τόση να είχαν και για τα καλά …».

Πήγες – Βιβλιογραφία
Μοναχολόγιον Ιεράς Μονής Παντοκράτορος. Ανωνύμου Αγιορείτου μοναχού, Ο Γέ­ρων Φανούριος της Καψάλας, Ορθόδοξη Μαρτυρία 45/1995, σσ. 29-31.
Πηγή: Μοναχού Μωυσέως Αγιορείτου, Μέγα Γεροντικό εναρέτων αγιορειτών του εικοστού αιώνος Τόμος Γ΄1984-2000 , σελ.1173-1176, Εκδόσεις Μυγδονία, Α΄ Έκδοσις, Σεπτέμβριος 2011


 http://agioritikesmnimes.blogspot.gr

Παρασκευή 15 Δεκεμβρίου 2017

«Προσκυνοῦμεν σου τήν Γένναν Χριστέ»...Αρχιμ. Γεώργιος Καψάνης


Το Παιδίον Ιησούς Κύριος του κόσμου και της ιστορίας

«Προσκυνοῦμεν σου τήν Γένναν Χριστέ».

Μέ τούς Ὀρθοδόξους Χριστιανούς ὅλου τοῦ κόσμου θά κληθοῦμε ἀπό τήν Ἁγία Ἐκκλησία νά προσκυνήσουμε ὡς «παιδίον» εἰς τάς ἀγκάλας τῆς ἁγίας Μητρός Του Αὐτόν πού εἶναι «ὁ ὤν καί ὁ ἦν καί ὁ
ἐρχόμενος» (Ἀποκ. α΄ 8), ὁ «μεγάλης βουλῆς ἄγγελος», ὁ «ἐξουσιαστής», ὁ «ἄρχων τῆς εἰρήνης», ὁ «πατήρ τοῦ μέλλοντος αἰῶνος» (Ἡσ. θ΄ 6).

Ὁ οὐρανός καί ἡ γῆ συμμετέχουν εἰς αὐτήν τήν προσκύνησιν. Ὅπως ψάλλει ἡ Ἐκκλησία: «Οἱ ἄγγελοι (προσφέρουν) τόν ὕμνον, οἱ οὐρανοί τόν ἀστέρα, οἱ μάγοι τά δῶρα, οἱ ποιμένες τό θαῦμα, ἡ γῆ τό
σπήλαιον, ἡ ἔρημος τήν φάτνην» καί τό γένος τῶν ἀνθρώπων «μητέρα Παρθένον», στόν νηπιάσαντα Κύριο τοῦ οὐρανοῦ καί τῆς γῆς. Καί τοῦτο, διότι τό βρέφος αὐτό, τό φαινομενικά ἀδύνατο, εἶναι ὁ
Παντοκράτωρ, ὁ Λυτρωτής, ὁ Σωτήρ, ὁ Θεάνθρωπος.

Θεωροῦντες τά πράγματα διά τῆς πίστεως γνωρίζομε ὅτι τό ἀδύνατο αὐτό βρέφος εἶναι ὁ «πρό αἰώνων Θεός», ὁ Κύριος τοῦ κόσμου καί τῆς ἱστορίας.

«Μέγα τό μυστήριον». Τό «μόνον καινόν ὑπό τόν ἥλιον», κατά τόν ἅγιο Ἰωάννη τόν Δαμασκηνό. Δέν ἔχει προηγούμενο οὔτε μπορεῖ νά ἐπαναληφθῇ.

Βλέποντες τήν ἱστορία μέ τήν προοπτική αὐτή, μποροῦμε νά ἐλπίσουμε ὅτι Αὐτός, ὁ σαρκωθείς Θεός, θά βοηθήσῃ τόν λαόν Του νά ὑπερβῇ τήν παροῦσα κρίσι.

Eἶναι πολλά τά κοινά σημεῖα τῆς ἐποχῆς μας μέ τήν ἐποχή, κατά τήν ὁποία ἐγεννήθη ὁ Χριστός ἐπί «Καίσαρος Αὐγούστου», «ἐν Βηθλεέμ τῆς Ἰουδαίας». Καί τότε ὑπῆρχε μία μορφή παγκοσμιοποιήσεως
ἀνάλογη μέ αὐτήν πού ἐπιχειρεῖται σήμερα. Ἡ φορολογία ἦταν ἀπάνθρωπη. Τό ἀνθρώπινο πρόσωπο συνετρίβετο, προκειμένου νά ἐπιτευχθοῦν οἱ στόχοι τοῦ Καίσαρος. Εἶναι γνωστοί οἱ ἐξανδραποδισμοί
καί τά βασανιστήρια πού ὑφίσταντο οἱ ἄνθρωποι ἀπό τούς τότε δυνάστας. Ἀκόμη εἶναι γνωστά τά ἔκλυτα ἤθη τῆς τότε κοινωνίας, ἀντίστοιχα πρός τήν φαυλότητα τῶν “θεῶν” πού ἐλάτρευαν οἱ ἄνθρωποι.

Καί σήμερα ἡ κρίσις πού ἀντιμετωπίζουμε δέν εἶναι μόνον οἰκονομική ἀλλά καί ἠθική καί θεολογική. Κρίσις οἰκονομική, διότι ἡ πτωχεία καί ἡ ἀνέχεια μαστίζει πολλούς ἀδελφούς μας. Κρίσις ἠθική, διότι ὁ
πολιτισμός μας ὅλο καί περισσότερο ἑδράζεται στήν φιλαυτία καί ὄχι στήν ἀγάπη. Κρίσις θεολογική, διότι μεταίρονται ὅρια αἰώνια, τά ὁποῖα ἔθεσαν οἱ ἅγιοι Πατέρες (πρβλ. Παροιμ. κβ΄ 28), καί ἀντικαθίστανται
ἀπό ξενόφερτες “θεολογίες”. Αὐτές οἱ “θεολογίες” ἄδειασαν τίς Ἐκκλησίες τῆς Εὐρώπης καί κινδυνεύουν νά ἀδειάσουν καί τούς δικούς μας Ναούς, ὅπως εἶπε Προτεστάντης θεολόγος, διότι καλλιεργοῦν τόν
ὀρθολογισμό καί τόν σκεπτικισμό.

Ὅπως στόν εὑρισκόμενο «ἐν χώρᾳ καί σκιᾷ θανάτου» κόσμο τῆς ἐποχῆς ἐκείνης «φῶς ἀνέτειλεν αὐτοῖς» (Ματθ. δ΄ 16), ὁ Θεάνθρωπος Κύριος Ἰησοῦς Χριστός, προσφέροντάς του τήν λύτρωσι, ἐλπίζουμε
ὅτι καί στήν παροῦσα κρίσιμη φάσι τῆς ἱστορίας τοῦ ἔθνους μας ὁ Παντοκράτωρ Κύριος δέν θά μᾶς στερήσῃ τήν Χάρι Του καί τήν εὐλογία Του καί δέν θά ἀφήσῃ νά χαθῇ τό πολυπαθές ἔθνος μας. Ὁ ἅγιος
Κύριος Ἰησοῦς Χριστός ὡς κριτής τοῦ κόσμου μπορεῖ νά ἐπέμβῃ γιά τήν σωτηρία μας. Μπορεῖ νά ἐπέμβῃ καί νά ἐνεργήσῃ. Σεβόμενος ὅμως τήν ἐλευθερία μας περιμένει καί τήν δική μας συνέργεια, πού
ἐκφράζεται μέ τήν μετάνοια καί τήν προσευχή μας. Ἐκεῖνος θά ἐνεργήσῃ τήν σωτηρία μας, ἐάν ἐμεῖς συνεργήσουμε.

Εἶναι πάντοτε ἐπίκαιροι οἱ λόγοι τοῦ μεγάλου Σέρβου Ἱεράρχου, ἁγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς, ὁ ὁποῖος τό 1929 ἔγραφε: «Μέχρι πότε θά διαρκέσει ἡ κρίση; Ὅσο τό πνεῦμα τῶν ἀνθρώπων παραμείνει δίχως
ἀλλαγή. Ὥσπου οἱ ὑπερήφανοι ὑπαίτιοι αὐτῆς τῆς κρίσης νά παραιτηθοῦν μπροστά στόν Παντοδύναμο. Ὥσπου οἱ ἄνθρωποι καί οἱ λαοί νά θυμηθοῦν, τήν ἀκαταλαβίστικη λέξη “κρίση”, νά τή μεταφράζουν στή
γλώσσα τους, ὥστε μέ ἀναστεναγμό καί μετάνοια νά φωνάξουν: “ἡ Θεία δίκη”!» («Δρόμος δίχως Θεό δέν ἀντέχεται...», σελ. 35-36).

Ὅλος ὁ λαός καλούμεθα σέ μετάνοια καί προσευχή, γιά νά ἐπέμβῃ ὁ Θεός, ὅπως ἔγινε στήν Νινευΐ (Ἰωνᾶ γ΄ 10).

Ἀλλ᾿ ἐάν δέν μετανοοῦν καί δέν προσεύχωνται οἱ πολλοί, τοὐλάχιστον ἄς μετανοοῦμε καί ἄς προσευχώμεθα οἱ ὀλίγοι πιστοί, καί ὁ Θεός μπορεῖ νά μᾶς σώσῃ, ὅπως θά ἔσωζε τά Σόδομα καί τά Γόμμορα, ἐάν
ὑπῆρχαν ἔστω καί δέκα δίκαιοι (Γέν. ιη΄ 20-32).

Πιστεύουμε ὅτι, ἄν ἔτσι ἐνεργήσουμε, ὁ Φιλάνθρωπος Κύριος, ὄχι μόνο θά μᾶς βοηθήσῃ νά ὑπερβοῦμε τήν παροῦσα κρίσι, ἀλλά θά ἐξαγάγῃ ἀπό τήν πικρίαν τῆς δοκιμασίας αὐτῆς καρπούς γλυκεῖς καί
σωτηρίους, ὅπως χαρακτηριστικά λέγει ὁ ἅγιος Μάξιμος ὁ Ὁμολογητής: «Καί τοῖς γενομένοις κακοῖς ἀγαθοπρεπῶς κέχρηται πρός διόρθωσιν ἡμῶν ὁ Θεός» (PG 4 305 D).

Προσκυνοῦμε τό Θεῖον Βρέφος μέ πίστι καί ἐλπίδα, ὅτι θά ἐπιβλέψῃ εὐμενῶς εἰς τόν λαόν Του.

Εὐλογημένα καί Ἅγια Χριστούγεννα!


Ὁ Καθηγούμενος τῆς ἐν Ἁγίῳ Ὄρει
Ἱ. Μονῆς τοῦ Ὁσίου Γρηγορίου
Αρχιμ. Γεώργιος Καψάνης


http://www.xristianos.gr/

Η ΤΑΠΕΙΝΩΣΗ ΑΓΙΟΥ ΣΙΛΟΥΑΝΟΥ ΤΟΥ ΑΘΩΝΙΤΟΥ




... Τον πρώτο καιρό µετά τη δωρεά του Αγίου Πνεύµατος σκέφθηκα : Ο
Κύριος µου συγχώρεσε τις αµαρτίες µου , το µαρτυρεί µέσα µου η χάρη.
Τι µου χρειάζεται , λοιπόν , περισσότερο ; ∆εν πρέπει όµως να
σκεφτόµαστε έτσι . Παρότι µας συγχωρούνται τα αµαρτήµατα , εν
τούτοις πρέπει να τα θυµόµαστε όλη τη ζωή µας και να θλιβόµαστε γι ‘
αυτά , για να διατηρούµε τη συντριβή της καρδιάς . Εγώ δεν το ήξερα
αυτό και έπαψα να έχω συντριβή και υπέφερα πολλά από τους δαίµονες .
Και απορούσα , τι συµβαίνει µ ‘ εµένα ; Η ψυχή µου γνωρίζει τον Κύριο
και την αγάπη Του . Τότε πώς µου έρχονται κακοί λογισµοί ; Αλλά ο
Κύριος µε σπλαχνίστηκε και µε δίδαξε ο Ίδιος πώς πρέπει να ταπεινωθώ :
«Κράτα το νου σου στον Άδη και µην απελπίζεσαι».

Μ ‘ αυτό τον τρόπο νικόνται οι εχθροί . Όταν όµως ο νους µου λησµονεί
τη φωτιά του Άδη , τότε οι λογισµοί ξαναποκτούν δύναµη . ...

... Πρέπει να υποµείνεις πολλούς κόπους και να χύσης πολλά δάκρυα ,
για να διατηρήσεις το πνεύµα ταπεινωµένο κατά Χριστόν . Χωρίς αυτό
σβήνει το φως της ζωής στην ψυχή και αυτή πεθαίνει .
Μπορείς σε σύντοµο χρονικό διάστηµα να αποξηράνεις το σώµα µε τη
νηστεία . Να ταπεινώσεις όµως την ψυχή , έτσι που να µένει συνεχώς
ταπεινή , αυτό ούτε εύκολο είναι ούτε γίνεται σύντοµα . Η Μαρία η
Αιγύπτια επάλαιβε δεκαεπτά έτη µε τα πάθη , σαν να ήταν άγρια θηρία,
και µόνο τότε βρήκε ανάπαυση . Κι όµως το σώµα της µαράθηκε σε λίγο
χρόνο , γιατί στην έρηµο δεν υπάρχει πολλή τροφή . ...

... Έλκεται η ψυχή µου να δει τον Κύριο και διψά µε ταπείνωση γι ‘
Αυτόν , γιατί είναι ανάξια για τέτοιο µεγάλο αγαθό .
Η υπερηφάνεια εµποδίζει την ψυχή να µπει στο δρόµο της πίστεως . Στον
άπιστο δίνω αυτή τη συµβουλή . Ας πει : «Κύριε , αν υπάρχεις , φώτισέ
µε και θα Σε υπηρετήσω µ ‘ όλη την ψυχή µου». Και ο Κύριος
εξάπαντος θα φωτίσει µια τέτοια ταπεινή σκέψη και προθυµία για την
υπηρεσία του Θεού . ∆εν πρέπει όµως να λέγει : «Αν υπάρχεις, τότε
παίδεψέ µε» , γιατί αν έρθει η τιµωρία , είναι δυνατό να µη βρεις τη
δύναµη να ευχαριστήσεις τον Θεό και να µετανοήσεις . ...

... Ο κενόδοξος ή φοβάται τους δαίµονες ή γίνεται όµοιος µ ‘ αυτούς .
∆εν πρέπει όµως να φοβόµαστε την κενοδοξία και την υπερηφάνεια ,
γιατί προκαλούν την απώλεια της χάρης . ...
... Ο Κύριος µας αγαπά πολύ . Κι όµως εµείς πέφτοµε σ ‘ αµαρτίες , γιατί
δεν έχοµε ταπείνωση . Για να διαφυλάξεις την ταπείνωση , πρέπει να
νεκρώσεις τη σάρκα και να δεχτείς το Πνεύµα του Χριστού . Οι Άγιοι
είχαν ισχυρό πόλεµο µε τους δαίµονες κι ενίκησαν µε την ταπείνωση ,
την προσευχή και τη νηστεία . ...
... Τι πρέπει να κάνοµε για να έχοµε ειρήνη στην ψυχή και το σώµα ;
Πρέπει ν ‘ αγαπάς όλους τους ανθρώπους , όπως τον εαυτό σου , και να
είσαι κάθε ώρα έτοιµος για το θάνατο . ‘Όταν η ψυχή θυµάται τον
θάνατο , ταπεινώνεται και παραδίνεται ολόκληρη στο θέληµα του Θεού
και επιθυµεί να έχει ειρήνη µε όλους και να τους αγαπά όλους .


Όταν έλθει στην ψυχή η ειρήνη του Χριστού , τότε είναι ευχαριστηµένη
και κάθεται σαν τον Ιώβ στην κοπριά και χαίρεται που βλέπει τους
άλλους δοξασµένους κι η ίδια είναι η πιο ασήµαντη από όλους . Το µυστήριο της κατά Χριστόν ταπεινώσεως είναι µεγάλο και άρρητο . Η ψυχή που αγαπά επιθυµεί για κάθε άνθρωπο περισσότερα αγαθά από ότιγια τον εαυτό της και χαίρεται σαν βλέπει τους άλλους να είναι πιοευτυχισµένοι από την ίδια και θλίβεται όταν τους βλέπει να βασανίζονται. ...
... Ο Κύριος αγαπά τους ανθρώπους . Εν τούτοις παραχωρεί τις θλίψεις,
για να γνωρίσουν οι άνθρωποι την αδυναµία τους και να ταπεινωθούν και
µε την ταπείνωση να λάβουν το Άγιο Πνεύµα . Με το Άγιο Πνεύµα όλα
γίνονται ωραία , χαρούµενα , υπέροχα . ...

... Αν ήµαστε ταπεινοί , ο Κύριος από αγάπη θα µας απεκάλυπτε όλα τα
µυστήρια . Αλλά η συµφορά µας είναι πώς δεν είµαστε ταπεινοί ,
υπερηφανευόµαστε και είµαστε µαταιόδοξοι για κάθε τι ασήµαντο κι έτσι
βασανίζοµε τον εαυτό µας και τους άλλους . ...
... Είναι αξιολύπητοι οι άνθρωποι που δεν γνωρίζουν τον Θεό και πονώ γι
‘ αυτούς . Υπερηφανεύονται γιατί πετούν ΄ αλλά τι το αξιοθαύµαστο ;
Και τα πουλιά πετούν και δοξάζουν τον Θεό . Κι όµως ο άνθρωπος . το
κτίσµα του Θεού , εγκαταλείπει τον Κτίστη . Αλλά σκέψου , πώς θα
σταθείς στη Φοβερή Κρίση του Θεού ; Πού θα φύγεις ή πού θα κρυφτείς
από το Πρόσωπο του Θεού ; ...

... Υπάρχουν πολλά είδη ταπεινώσεως . Ο ένας είναι υπάκουος και για
όλα µέµφεται τον εαυτό του , κι αυτό είναι ταπείνωση . Ο άλλος µετανοεί
για τις αµαρτίες του και θεωρεί τον εαυτό του βδέλυγµα ενώπιον του
Κυρίου , κι αυτό είναι ταπείνωση . Όµως άλλη ταπείνωση έχει εκείνος
που γνώρισε µε το Πνεύµα το Άγιο τον Κύριο . Εκείνος έχει άλλη γνώση
και άλλη γεύση .

Όταν η ψυχή δει µε το Άγιο Πνεύµα τον Κύριο , πόσο πράος και ταπεινός
είναι , τότε ταπεινώνεται και η ίδια πλήρως . Και η ταπείνωση αυτή είναι
εντελώς ιδιαίτερη και κανένας δεν µπορεί να την περιγράψει και
γνωρίζεται µόνο µε το Άγιο Πνεύµα . Κι αν οι άνθρωποι εγνώριζαν µε το
Άγιο Πνεύµα ποιος είναι ο Κύριος µας , τότε θα άλλαζαν οι πάντες : οι
πλούσιοι θα εγκατέλειπαν τα πλούτη τους , οι επιστήµονες τις επιστήµες
τους , οι κυβερνήτες τη δόξα και την εξουσία τους και θα γινόταν όλοι
ταπεινοί , θα ζούσαν µε µεγάλη ειρήνη και αγάπη και θα βασίλευε στη γη
χαρά µεγάλη . ...

... Κύριε , δώσε να γνωρίσουν όλοι οι λαοί της γης πόσο µας αγαπάς και
ποια θαυµαστή ζωή χαρίζεις σ ‘ όσους πιστεύουν σε Σένα .
Όποιος έχει µέσα του την ειρήνη του Αγίου Πνεύµατος , σκορπίζει
ειρήνη και στους άλλους . Όποιος όµως έχει µέσα του πνεύµα κακό ,
σκορπά και στους άλλους το κακό . ...

... Ο θυµώδης άνθρωπος υποφέρει ο ίδιος µεγάλο µαρτύριο από πονηρό
πνεύµα , εξαιτίας της υπερηφάνειας του . Ο υφιστάµενος , όποιος κι αν
είναι , πρέπει να το καταλαβαίνει και να προσεύχεται για τον ψυχικά
άρρωστο προ’ι’στάµενό του και τότε ο Κύριος , βλέποντας την υποµονή
του , θα του δώσει άφεση αµαρτιών και αδιάλειπτη προσευχή . Είναι
µέγα έργον ενώπιον του Θεού το να προσεύχεται κανείς γι ‘ αυτούς που
τον αδικούν και τον προσβάλλουν . Εξαιτίας αυτού θα του δώσει ο
Κύριος τη χάρη και θα γνωρίσει µε το Άγιο Πνεύµα τον Κύριο . Κι έτσι
θα υποµείνει τότε , χάριν του Κυρίου , µε χαρά όλες τις θλίψεις και θα
του δώσει ο Κύριος αγάπη για όλο τον κόσµο και θα επιθυµεί ολόψυχα
το καλό για όλους και θα προσεύχεται για όλους όπως για την ψυχή του .

Ο Κύριος µας έδωσε την εντολή ν ‘ αγαπούµε τους εχθρούς και όποιος
αγαπά τους εχθρούς εξοµοιώνεται µε τον Κύριο . Η αγάπη για τους
εχθρούς δεν είναι δυνατή παρά µόνο µε τη χάρη του Αγίου Πνεύµατος .
Γι ‘ αυτό , µόλις σε προσβάλει κανείς , προσευχήσου γι ‘ αυτόν στον Θεό
κι έτσι θα διατηρήσεις την ειρήνη του Θεού στην ψυχή σου . ...

http://paterikakeime.blogspot.gr/

Η μεγαλύτερη ντροπή είναι να είσαι ο ίδιος γεμάτος πάθη και μικρότητες και να διδάσκεις τους άλλους να τα … αποβάλλουν. Αν είναι δυνατόν!!!






Ποιο είναι το πιο επικίνδυνο πράγμα στον άνθρωπο;

-Σίγουρα η υπερηφάνεια και η έπαρση. Αυτή, παιδί μου και τους Αγγέλους ακόμη κατάφερε να ρίξει απ’ τον Ουρανό.

- Και η μεγαλύτερη αρετή ποια είναι;

-Αυτή, φυσικά, είναι επόμενο να είναι η ταπεινοφροσύνη, που μαζί με την υπακοή κάνουν το χρυσό δίδυμο των αρετών. Και τούτο, γιατί και άνθρωπο αμαρτωλό και δαίμονα, μπορούν να τον σηκώσουν από τα βάθη και τα σκοτάδια της αβύσσου και να τον ανεβάσουν στον Ουρανό.

-Γι’ αυτό το λόγο ο Κύριος μακάρισε τόσο πολύ « τους πτωχούς τῷ πνεύματι»;

-Ναι, πράγματι, αυτοί που είναι αληθινά ταπεινοί στην καρδιά δεν έχουν να φοβηθούν τίποτα.

-Η νηστεία τι χρειάζεται στον άνθρωπο;

-Α! Η νηστεία είναι πολύ ωφέλιμη. Αυτή, παιδί μου, ξεριζώνει τα πάθη, ξεκόβει τις συνήθειες και προπαντός ταπεινώνει το υπερήφανο σώμα.

-Και η αγρυπνία;

-Η αγρυπνία, αντίθετα, καθαρίζει και λαμπικάρει το μυαλό. Με την αγρυπνία κανείς αποκτά Χερουβικό νου.

-Τι είναι αυτό που πρέπει εξάπαντος να αποφεύγει ο άνθρωπος;

-Σίγουρα την κατάκριση. Όπως ο νεκρός ούτε βλέπει, ούτε ακούει, ούτε μπορεί να κρίνει, έτσι και ο ταπεινόφρων άνθρωπος δεν έχει το δικαίωμα να κρίνει άλλον άνθρωπο, έστω και αν ακόμη τον δει να προσκυνάει είδωλα.

Γι’ αυτό και ο Κύριος απαγόρευσε την κατάκριση λέγοντας « μή κρίνετε ἳνα μη κριθεἳτε». Λέει μάλιστα κάπου ότι «όποιος ΣΚΕΠΑΣΕΙ αμαρτία αδελφού του θα σκεπάσει και ο Θεός τις δικές του αμαρτίες». Και ας μη φανταστεί κανείς ποτέ του ότι είναι ΑΝΑΜΑΡΤΗΤΟΣ.

-Γέροντα, ποια είναι η μεγαλύτερη ντροπή;

-Η μεγαλύτερη ντροπή είναι να είσαι ο ίδιος γεμάτος πάθη και μικρότητες και να διδάσκεις τους άλλους να τα … αποβάλλουν. Αν είναι δυνατόν. Η διδασκαλία δεν είναι υπόθεση λόγων, αλλά έργων. Τα έργα είναι εκείνα που μας χαρακτηρίζουν και όχι τα λόγια.

-Και ποια κατά τη γνώμη σας είναι η μεγαλύτερη αμαρτία;

-Το να γίνεις ο ίδιος πρόξενος σκανδάλου. Το να σκανδαλίσεις με το φέρσιμό σου αδερφό και κυρίως μικρά και απονήρευτα παιδιά. Τότε, λέει το Ευαγγέλιο, δέσε καλύτερα μια μυλόπετρα στο λαιμό σου και πέσε στη θάλασσα. Είναι πιο συμφέρον.

απο το βιβλίο "ΣΤΡΑΤΙΩΤΗΣ ΧΡΙΣΤΟΥ ΝΙΚΟΛΑΟΣ"




http://churchofagianapa.blogspot.gr/

Σάββατο 2 Δεκεμβρίου 2017

ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΠΟΡΦΥΡΙΟΣ: ΄΄ΜΑΚΡΙΑ ΑΠΟ ΤΗ ΖΗΛΙΑ...΄΄


«Μακριά από τη Ζήλια. Τον κατατρώγει τον άνθρωπο. Από φθόνο, μια Μοναχή προς άλλη, την φαντάστηκε να ασχημονεί με τον πνευματικό, και το έλεγε σαν πραγματικότητα.
Όλα γίνονται στο φθονερό άνθρωπο. Εγώ τα έζησα. Οι άνθρωποι με είχαν για καλό και ερχόντουσαν πολλοί για να εξομολογηθούν. Και μου τα έλεγαν με ειλικρίνεια.

Μακριά από αυτά τα γυναικίστικα παράπονα. Το Χριστό, μωρέ, το Χριστό να αγαπήσουμε με πάθος, με θείο έρωτα.

Ευτυχισμένος ο μοναχός που έμαθε να αγαπάει όλους μυστικά. Δεν ζητά από τους άλλους αγάπη, ούτε τον νοιάζει να τον αγαπούν.

Εσύ αγάπα όλους, και προσεύχου μυστικά μέσα σου. Ξέχυνε την αγάπη σου προς όλους.

Και θα έλθει ώρα που θα αγαπάς αβίαστα. Και θα νιώθεις, ότι όλοι σ’ αγαπούν. Ένα κοσμικό τραγούδι λέει:
«Μη μου ζητάς να σ’ αγαπώ.
Η αγάπη δεν ζητιέται.
Μέσα στα φύλλα της καρδιάς
μονάχη της γεννιέται».

Πάρ’ το πνευματικά. Εσύ σκόρπα φυσικά, από την καρδιά σου, την αγάπη του Χριστού.
Μερικοί μοναχοί, ιδίως γυναίκες, λένε:
- Μ’ αγαπάς;
- Γιατί δεν μ’ αγαπάς;
Πω πω! Πόσο μακριά είναι από την αγάπη του Χριστού!
Φτώχεια, πνευματική φτώχεια.

Μη σε νοιάζει αν σ’ αγαπούν. Εσύ μόνο ξεχείλιζε από αγάπη Χριστού προς όλους. Και τότε μυστικά έρχεται μια μεταβολή, μια αλλαγή σ’ όλο το σύνολο. Αυτό που σου λέω είναι η καλύτερη ιεραποστολή. Εφάρμοσέ το και τηλεφώνησέ μου τα αποτελέσματα». [Α 80-2]

Πηγή:«ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΟΡΦΥΡΙΟΥ
ΙΕΡΟΜΟΝΑΧΟΥ
Ανθολόγιο Συμβουλών»
ΕΚΔΟΣΕΙΣ
Η ΜΕΤΑΜΟΡΦΩΣΙΣ ΤΟΥ ΣΩΤΗΡΟΣ
ΜΗΛΕΣΙ ΑΤΤΙΚΗΣ

http://agioritikovima.blogspot.com

ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΠΟΡΦΥΡΙΟΣ:΄΄ΜΟΝΟ Ο ΧΡΙΣΤΟΣ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΜΑΣ ΒΓΑΛΕΙ ΑΠ΄ ΤΟΝ ΚΛΟΙΟ ΤΗΣ ΕΡΗΜΙΑΣ



https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg6eD65Eq_VarEEHVppvtGyq0-67nJU-EGwsv742ESIiCafnYbuRRAblxBEzz8Zji11I05Cn29oTsx2aLzG5tOdvt5hjf38I_uwz8V5h_qRyUKk1788Frzm15P63FUfx6VCwgUqq5-NrjAC/s320/%CE%A0%CE%A1%CE%9F%CE%A3%CE%95%CE%A5%CE%A7%CE%97+%CE%A0%CE%91%CE%99%CE%94%CE%99%CE%9F%CE%A5.jpg
Να μην εκβιάζομε με τις προσευχές μας τον Θεό. Να μη ζητάμε απ’ τον Θεό να μας απαλλάξει από κάτι, ασθένεια κ.λπ. ή να μας λύσει τα προβλήματά μας, αλλά να ζητάμε δύναμη και ενίσχυση από Εκείνον, για να τα υπομένομε.
Όπως Εκείνος κρούει με ευγένεια την πόρτα της ψυχής μας, έτσι κι εμείς να ζητάμε ευγενικά αυτό που επιθυμούμε κι αν ο Κύριος δεν απαντάει, να σταματάμε να το ζητάμε. Όταν ο Θεός δεν μας δίδει κάτι που επίμονα ζητάμε, έχει το λόγο Του. Έχει κι ο Θεός τα «μυστικά» Του.
Εφόσον πιστεύομε στην αγαθή Του πρόνοια, εφόσον πιστεύομε ότι Εκείνος γνωρίζει τα πάντα απ’ τη ζωή μας κι ότι πάντα θέλει το αγαθόν, γιατί να μη δείχνομε εμπιστοσύνη; Να προσευχόμαστε απλά και απαλά, χωρίς πάθος και εκβιασμό. Ξέρομε ότι παρελθόν, παρόν και μέλλον, όλα είναι γνωστά, γυμνά και τετραχηλισμένα ενώπιον του Θεού. … Εμείς να μην επιμένομε· η προσπάθεια κάνει κακό αντί για καλό. Μην κυνηγάμε ν’ αποκτήσομε αυτό που θέλομε, αλλά να τ’ αφήνομε στο θέλημα του Θεού. Γιατί όσο το κυνηγάμε τόσο αυτό απομακρύνεται.
Άρα, λοιπόν υπομονή και πίστη και γαλήνη. Κι αν το ξεχάσομε εμείς ο Κύριος ποτέ δεν ξεχνάει κι αν είναι για το καλό μας, θα μας δώσει αυτό που πρέπει κι όταν πρέπει.
Εύκολα ευκολότατα ο Χριστός μπορεί να μας δώσει ό,τι επιθυμούμε. Και κοιτάξτε το μυστικό. Το μυστικό είναι να μην το έχετε στο νου σας καθόλου να ζητήσετε το συγκεκριμένο πράγμα. Το μυστικό είναι να ζητάτε την ένωσή σας με τον Χριστό ανιδιοτελώς, χωρίς να λέτε, «δώσ’ μου τούτο, εκείνο …». Είναι αρκετό να λέμε, «Κύριε Ιησού ελέησόν με». Δεν χρειάζεται ο Θεός ενημέρωση για τις διάφορες ανάγκες μας. Εκείνος τα γνωρίζει όλα ασυγκρίτως καλύτερα από μας και μας παρέχει την αγάπη Του. Το θέμα είναι ν’ ανταποκριθούμε σ’ αυτή την αγάπη με την προσευχή και την τήρηση των εντολών Του. Να ζητάμε να γίνει το θέλημα του Θεού· αυτό είναι το πιο συμφέρον το πιο ασφαλές για μας και για όσους προσευχόμαστε.
Ο Χριστός θα μας τα δώσει όλα πλούσια. Όταν υπάρχει έστω και λίγος εγωισμός δεν γίνεται τίποτα.
Όταν έχομε με τον Χριστό σχέση απολύτου εμπιστοσύνης, είμαστε ευτυχισμένοι, έχομε χαρά. Έχομε τη χαρά του Παραδείσου. Αυτό είναι το μυστικό. … «ότι ευρίσκεται τοις μη πειράζουσιν Αυτόν, εμφανίζεται δε τοις μη απιστούσιν Αυτώ».
Έτσι ν’ αγωνίζεσθε στην πνευματική ζωή, απλά, απαλά, χωρίς βία. Το απλό και απαλό είναι ένας αγιότατος τρόπος της πνευματικής ζωής, αλλά δεν είναι δυνατό να το μάθεις έτσι απ’ έξω. Πρέπει μυστικά να μπει μέσα σου, ώστε η ψυχή σου να ενστερνίζεται τον τρόπο αυτόν με την χάρι του Θεού. … Όταν το θέλεις όταν εκβιάζεις το θείον δεν έρχεται. Θα έλθει «εν ημέρα ή ου προσδοκάς και εν ώρα ή ου γινώσκεις». Εδώ υπάρχει το μυστήριο· δεν μπορώ να σας το εξηγήσω.
Όταν χάνετε τη θεία χάρι να μην κάνετε τίποτα. Να συνεχίζετε τη ζωή σας και τον αγώνα σας απλά, απαλά, ώσπου χωρίς αγωνία να έλθει πάλι η αγάπη και ο έρωτας και η λαχτάρα στον Χριστό. Και τότε όλα πάνε καλά. Και τότε η χάρις σας γεμίζει και χαιρόσαστε.
Ένα μυστικό είναι η ακολουθίες. Να επιδίδεσθε σε αυτές και η χάρις του Θεού μυστικά θα έλθει. Να προσεύχεσθε στον Θεό με ανοικτά τα χέρια. Αυτό είναι το μυστικό των αγίων.
Μόλις άνοιγαν τα χέρια τους, τους επεσκέπτετο η θεία χάρις. Οι Πατέρες της Εκκλησίας χρησιμοποιούν ως πιο αποτελεσματική τη μονολόγιστη ευχή: «Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησόν με». Το κλειδί για την πνευματική ζωή είναι η ευχή. Την ευχή δεν μπορεί κανείς να τη διδάξει, ούτε τα βιβλία, ούτε ο γέροντας, ούτε κανείς. Ο μόνος διδάσκαλος είναι η θεία χάρις. Αν σας πω ότι το μέλι είναι γλυκό είναι ρευστό είναι έτσι κι έτσι, δεν θα καταλάβετε, αν δεν το γευθείτε. Το ίδιο και στην προσευχή, αν σας πω, «είναι έτσι, νιώθεις έτσι» κ.λπ. δεν θα καταλάβετε, ούτε θα προευχηθείτε, «ει μη εν Αγίω Πνεύματι».
Μόνο το Πνεύμα το Άγιον μόνο η χάρις του Θεού μπορεί να εμπνεύσει την ευχή.
Μόλις ακούσετε προσβλητικό λόγο, λυπάσθε και μόλις σας πουν καλό λόγο, χαίρεσθε και λάμπετε; Μ’ αυτό δείχνετε ότι δεν είστε έτοιμοι, δεν έχετε τις προϋποθέσεις. Για να έλθει η θεία χάρις, πρέπει ν’ αποκτήσετε τις προϋποθέσεις, την αγάπη και την ταπείνωση, διαφορετικά δημιουργείται αντίδραση. Για να μπείτε σ’ αυτή τη «φόρμα», θα ξεκινήσετε απ’ την υπακοή. Πρέπει πρώτα να δοθείτε στην υπακοή, για να έλθει η ταπείνωση. Βλέποντας την ταπείνωση, ο Κύριος στέλνει τη θεία χάρι κι έπειτα έρχεται μόνη, αβίαστα η προσευχή. Αν δεν κάνετε υπακοή και δεν έχετε ταπείνωση, η ευχή δεν έρχεται και υπάρχει φόβος πλάνης.
Να ετοιμάζεσθε σιγά σιγά απαλά απαλά και να κάνετε την ευχή μέσα στο νου. Ό,τι είναι στο νου, είναι και στην καρδιά.
Πηγή:Bιβλίο''Γέροντος Πορφυρίου Καυσοκαλυβίτου -Βίος και Λογος΄΄
http://www.agioritikovima.gr