Σελίδες

Πέμπτη 24 Οκτωβρίου 2019

10 Λόγοι του Νέου Αγίου της Ορθοδοξίας μας





10 Λόγοι του Νέου Αγίου της Ορθοδοξίας μας

Δέκα αποσπάσματα λόγων εκ μέρους του μακαριστού Γέροντος Εφραίμ του Κατουνακιώτου και νέου Αγίου της Ορθοδοξίας μας, καθώς ετούτο προηνεγγέλθη δια στόματος του Παναγιωτάτου Οικουμενικού Πατριάρχου, κ.κ. Βαρθολομαίου (ΑΓΙΟΝ ΟΡΟΣ – 20 Οκτωβρίου 2019).

1. Ἄνθρωπος ὁ ὁποῖος ἐπαινεῖ τὸν πλησίον του καὶ κατακρίνει τὸν ἑαυτό του, φθάνει σὲ μέτρα ἁγιότητος. Ἂν ζητᾶς ἐσὺ ἀπὸ τὸν ἄλλονε, ἐπειδὴ σὲ λύπησε, νὰ σοῦ βάλει μετάνοια, δὲν εἶσαι καλά, δὲν εἶσαι ἐντάξει, δὲν βαδίζεις στὸ δρόμο τῆς καλογερικῆς. Φθάσαμε, πατέρες, σ᾿ ἕνα τέτοιο σημεῖο, ποὺ μπορῶ νὰ πῶ ὅτι, ὅταν ἤμασταν κοσμικοί, ἤμασταν καλύτεροι. Τώρα δὲν σηκώνουμε λόγο, δὲν σηκώνουμε λόγο.

2. Γι᾿ αὐτὸ πολλὲς φορές, νὰ σᾶς πῶ, πατέρες, ἐφοβήθηκα τὴν κρίση τοῦ Θεοῦ. Εἶναι σύμφωνος ὁ Θεὸς μὲ μένανε ἢ μήπως ἀλλάζει ὁ Θεός; «Ἐμνήσθην τῶν κριμάτων Σου καὶ παρεκλήθην» (Ψαλμ. 118,12* 52). Ἔτσι εἶναι. Ὁ Σταυρὸς δὲν λείπει. Γιατί; Γιατὶ ἐφ᾿ ὅσον κι ὁ ἀρχηγός μας ἀνέβηκε στὸ Σταυρό, κι ἐμεῖς θ᾿ ἀνεβοῦμε, νὰ ποῦμε. Ἀλλὰ ἀπ᾿ τὴ μία πλευρὰ εἶναι γλυκὺς καὶ ἐλαφρός, ἀπ᾿ τὴν ἄλλη μεριὰ εἶναι πικρὸς καὶ βαρύς. Κατὰ τὴν προαίρεσή μας. Ἂν πάρεις μὲ ἀγάπη τὸν Σταυρὸ τοῦ Χριστοῦ, εἶναι πολὺ ἐλαφρός, εἶναι σφουγγάρι, φελλός. Ἂν τὸ πάρεις, δηλαδή, ἀπ᾿ τὴν ἄλλη πλευρά, τότες εἶναι βαρὺς καὶ ἀσήκωτος.

3. Ἡ δικαιολογία δὲν εἶναι γραμμένη στὴ Γραφή. Οἱ ἅγιοι ὄχι μόνο δὲν δικαιολογοῦνται, ἀλλὰ ὑποφέρουν ἑκουσίως γιὰ τοὺς ἄλλους. Πάτερ, ὄχι ἔτσι. Ἐσὺ νὰ διορθώσεις τὸν ἑαυτό σου, ὄχι νὰ περιμένεις τοὺς ἄλλους. Ἐσὺ νὰ σταθεῖς ἀπὸ κάτω, νὰ σὲ πατᾶν ὅλοι. Τότες εἶσαι ἐν τάξει. Εἰδάλλως…

4. Μὴν ἀφήνεις τὸν ἑαυτό σου ἀνεπίσκοπο κάθε ὥρα. Κάθε ὥρα νὰ ἐποπτεύεις, νὰ ἐξετάζεις, νὰ ἐλέγχεις τὸν ἑαυτό σου. Εἶσαι ἐν τάξει αὐτὴν τὴν ὥρα; Ἐσὺ ὡς μοναχὸς ἐὰν εἶσαι βιαστής, ἐὰν εἶσαι ἀγωνιστής, θὰ κάνεις ἔλεγχο στὸν ἑαυτό σου, ὅλη τὴν ἡμέρα πῶς πέρασα;

5. Εἶπε ὁ Γέροντας, εἶπε ὁ Θεός. Τὸ στόμα τοῦ Γέροντος εἶναι τὸ στόμα τοῦ Χριστοῦ. Σοῦ εἶπε ὁ Γέροντας; «Μὴ φοβᾶσαι»; Μὴ φοβᾶσαι!

6. Ἐρχόμουνα μία φορὰ μὲ τὸν γερο-Παντελεήμονα τῶν Παχωμαίων, τὸν ἀρχιγραμματέα. Καὶ μοῦ λέει ὅτι, εἶχε πάει μία φορὰ στὸ Γρηγοριάτικο τὸ κονάκι, ἀλλὰ δὲν θυμᾶμαι ποιὸς ἦταν ἀντιπρόσωπος. Ἀφοῦ μιλήσανε, «τώρα θὰ πάω στὴν Κοινότητα», λέει.

– Πᾶμε μαζί, Γέροντα.

– Ὄχι, λέει, Παντελεήμων, ὄχι.

– Γιατί;

– Νὰ πάω ἀπ᾿ τὸ κονάκι μέχρι τὴν Κοινότητα, λέω τοὺς χαιρετισμοὺς τῆς Παναγίας.

Εἶδες πῶς βιάζονται οἱ πατέρες!

7. Ξυπνάω. «Ἡ εὐχὴ τοῦ πατρός μου Ἰωσήφ», ἀρχίζω τὴν προσευχή. Πάω ταξίδι, ἀπὸ τὰ Κατουνάκια θὰ πάω στὴ Δάφνη, «ἡ εὐχὴ τοῦ πατρός μου Ἰωσήφ». Μαγειρεύω, «ἡ εὐχὴ τοῦ πατρός μου Ἰωσήφ». Πάω στὸ Βατοπαίδι, ἔχω τὴν εἰκόνα τοῦ Γέροντα στὸ δωματιό μου, τὴν ἀσπάζομαι καὶ λέω «ἡ εὐχὴ τοῦ πατρός μου Ἰωσήφ». Ἔτσι ἔρχεται κι ἕνας τεχνητὸς τρόπος γιὰ νὰ εἶσαι περισσότερο ἡνωμένος μὲ τὸν Γέροντα. Ὅπως ὑπάρχει ἡ νοερὰ προσευχὴ ποὺ λίγο, λίγο καθαρίζεται τὸ ἐσωτερικὸν τοῦ ἀνθρώπου καὶ γίνεται κατόπιν καὶ αὐτὸς φωτεινὸς μὲ τὴ νοερὰ προσευχή, ὑπάρχει καὶ αὐτὸς ὁ τρόπος ποὺ ἑνώνεσαι μὲ τὸν Γέροντα περισσότερο.

8. Μαζὶ μὲ τὴν εὐχούλα -τώρα δὲν μποροῦμε νὰ ποῦμε καὶ λεπτομέρειες, αὐτὸ ὅταν τὸ βρεῖς μοναχός σου, ἔχει περισσότερη δύναμη παρὰ ὅταν τὸ ἀκούσεις ἀπὸ τὸν ἄλλον- ἔρχονται τὰ δάκρυα· τὰ ὁποῖα δάκρυα λίγο, λίγο, λίγο ἀπὸ ἐσένα ἐξαρτᾶται νὰ τὰ αὐξήσεις. Πιστεύσατέ με ὅτι τὰ δάκρυα δὲν εἶναι τίποτες ἄλλο, συνήθεια εἶναι. Ἂν συνηθίσεις νὰ κλαῖς, τὴν ἄλλη μέρα θὰ κλαῖς, καὶ τὴν ἄλλη μέρα θὰ κλαῖς, καὶ θὰ φτάσεις σ᾿ ἕνα σημεῖο θὰ πεῖς: «Γιατί κλαίω; Κι ἐγὼ δὲν ξέρω». Ναὶ ἀλλὰ μὲ τὰ δάκρυα ξέρεις πόσος καθαρισμὸς γίνεται μέσα; Πῶς πλένεις τὴ φανέλα σου, τὸ μαντήλι σου μὲ τὸ σαπούνι, ἔτσι εἶναι καὶ τὰ δάκρυα στὴν προσευχή. Μέσα σου καθαρίζεται, καθαρίζεται, καθαρίζεται κι ἔρχεται κατόπιν σ᾿ ἄλλα ἀνώτερα δάκρυα.

9. Δὲν σὲ κατηγορῶ ὅτι ἔκανες ἁμαρτίες πολλὲς καὶ σοβαρές, ὄχι, ἄνθρωπος εἶσαι. Σὲ κατηγορῶ, γιατὶ δὲν ἐξομολογεῖσαι. Αὐτὸ σὲ κατηγορῶ. Ἔπεσες; Στὸν πνευματικό. Ἔπεσες; Στὸν πνευματικό, ὅλα στὸν πνευματικό. Καὶ ἡ ὁσία Μαρία, πρῶτα ἐξομολογήθηκε.

10. Τὸ Κοινόβιο εἶναι ἡ Κιβωτὸς τοῦ Νῶε. Βολιδοσκοπήσατε καὶ τὰ βιβλία τῶν ἁγίων Πατέρων. Πολλοὶ στὸ Κοινόβιο ἁγίασαν, στὴν ἐρημία ὀλίγοι, ὀλίγοι. Διότι ὁ ἐρημίτης ὅλο τὸ θέλημά του κάνει. Τὸ τέλειο εἶναι τὸ κοινόβιο, ὅλοι μαζί. Καὶ ὁ Χριστὸς τὸ κοινόβιο παρέδωσε, ὅλοι μαζὶ τράπεζα, ὅλοι μαζὶ στὴν προσευχή, ὅλοι μαζί.



ΠΡΟΤΕΙΝΟΜΕΝΗ ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ ΠΕΡΙ ΤΟΥ ΒΙΟΥ ΚΑΙ ΤΩΝ ΛΟΓΩΝ ΤΟΥ ΜΑΚΑΡΙΣΤΟΥ ΓΕΡΟΝΤΟΣ: Γέροντας Εφραίμ Κατουνακιώτης, Έκδοση Ι. Ησυχαστηρίου «Άγιος Εφραίμ» Κατουνάκια Αγίου Όρους

 https://www.orthodoxianewsagency.gr

Τετάρτη 23 Οκτωβρίου 2019

Πως κοιμήθηκε ο Όσιος γέροντας Σωφρόνιος του Έσσεξ

Τέσσερις μέρες πριν πεθάνει έκλεισε τα μάτια του και δεν ήθελε να μας μιλήσει περαιτέρω. Το πρόσωπό του ήταν φωτεινό κι όχι θλιμμένο, αλλά γεμάτο ένταση. Είχε την ίδια έκφραση, όπως όταν θα τελούσε τη λειτουργία.

 

Δεν άνοιγε τα μάτια του, ούτε πρόφερε λέξεις αλλά σήκωνε το χέρι του ευλογώντας μας. Μας ευλογούσε χωρίς λόγια κι εγώ κατάλαβαινα ότι θα έφευγε. Έτσι δεν ήθελα να τον απασχολώ. Προηγουμένως συνήθιζα να προσεύχομαι ώστε ο Θεός να επεκτείνει το γήρας του, όπως λέμε στη λειτουργία του Μεγάλου Βασιλείου «το γήρας περικράτησον». Αλλά κατά τη διάρκεια εκείνων των ημερών είδα ότι έφευγε κι έτσι άρχισα να λέγω: «Κύριε δώρισε στο δούλο σου πλουσίαν είσοδον στη βασιλεία σου». Προσευχόμουν χρησιμοποιώντας τα λόγια του αποστόλου Πέτρου, όπως διαβάζουμε στη Β’ Επιστολή του (Β’ Πέτρου α’ 11).

Έτσι έλεγα επιμόνως :«Θεέ μου, δώρισε πλουσίαν είσοδον στο δούλο σου και τοποθέτησε την ψυχή του μαζί με τους Πατέρες του» και ονόμαζα όλους τους συντρόφους του ασκητές πού ήξερα ότι είχε στο Αγιον Όρος, αρχίζοντας από τον Άγιο Σιλουανό και μετά όλους τους άλλους.

Την τελευταία μέρα πήγα να τον δω στις έξι το πρωΐ. Ηταν Κυριακή και τελούσα την πρωϊνή λειτουργία, ενώ ο πάτερ Κύριλλος μαζί με τους άλλους ιερείς θα τελούσαν τη δεύτερη. Αντιλήφθηκα ότι επρόκειτο να μας αφήσει τη μέρα εκείνη. Πήγα και άρχισα την Πρόθεση. Οι Ώρες άρχισαν στις εφτά και μετά ακολούθησε η λειτουργία. Είπα μόνο τις ευχές της Αναφοράς, διότι στο μοναστήρι μας έχουμε τη συνήθεια να τις διαβάζουμε εκφώνως. Για τις υπόλοιπες η προσευχή μου ήταν συνεχώς: «Κύριε, δώρισε πλουσίαν είσοδο στη βασιλεία σου στο δούλο σου». Η λειτουργία εκείνη ήταν διαφορετική απ΄όλες τις άλλες. Τη στιγμή που είπα «Τα άγια τοις αγίοις» ο πάτερ Κύριλλος εισήλθε το ιερό. Κοιτάξαμε ο ένας τον άλλο, άρχισε να κλαίει κι εννόησα ότι ο πάτερ Σωφρόνιος είχε φύγει. Ρωτώντας ποιά ώρα είχε αναχωρήσει ήξερα ότι ήταν η ώρα πού διάβαζα το ευαγγέλιο.

Πήγα παράμερα, διότι ο πάτερ Κύριλλος ήθελε να μιλήσει μαζί μου και μου είπε: «Μετάδωσε την Κοινωνία στους πιστούς και μετά ανακοίνωσε την αναχώρηση του πατρός Σωφρονίου και κάνε το πρώτο Τρισάγιο θα κάνω το ίδιο στη δεύτερη λειτουργία». Έτσι διαμοίρασα τον Αμνό και μετάλαβα· μετέδωσα στους πιστούς τη Θεία Κοινωνία και τελείωσα τη Θεία Λειτουργία. Δεν γνωρίζω πώς τα κατάφερα. Μετά βγήκα έξω και είπα στον κόσμο:

«Αγαπητοί μου αδελφοί, ο Χριστός ο Θεός μας είναι το σημείο του Θεού για όλες τις γενεές αυτής της εποχής, διότι στα λόγια του βρίσκουμε τη σωτηρία και τη λύση κάθε ανθρώπινου προβλήματος. Και τώρα πρέπει να κάνουμε όπως μας διδάσκει η λειτουργία, δηλαδή να ευχαριστήσουμε, να ικετεύσουμε, να παρακαλέσουμε. Έτσι ας ευχαριστήσουμε το Θεό πού μας έχει δώσει τέτοιο πατέρα κι ας προσευχηθούμε για την ανάπαυση της ψυχής του». «Ευλογητός ο Θεός ήμων …;», κι άρχισα το Τρισάγιο. Τον βάλαμε στην εκκλησία για τέσσερις μέρες, διότι η Κρύπτη δεν ήταν ακόμη τελειωμένη κι ο τάφος δεν είχε ακόμην κτισθεί. Τον αφήσαμε ακάλυπτο στην εκκλησία για τέσσερι μέρες και συνεχώς διαβάζαμε τα άγια Ευαγγέλια από την αρχή ως το τέλος, ξανά και ξανά, όπως είναι το έθος για ιερείς. Διαβάζαμε τα άγια εϋαγγέλία και διαβάζαμε Τρισάγια καιι άλλες προσευχές. Είχαμε τις ακολουθίες, τη λειτουργία αυτός ήταν εκεί, στη μέση της εκκλησίας για τέσσερεις μέρες

Ήταν σαν Πάσχα, ήταν τέτοια όμορφη κι ευλογημένη ατμόσφαιρα! Κανένας δεν έδειξε οποιανδήποτε υστερία, καθένας προσευχόταν με έμπνευση. Είχα ένα φίλο αρχιμανδρίτη πού συνήθιζε να έρχεται στο Μοναστήρι κάθε χρόνο και να περνά λίγες εβδομάδες κατά τη διάρκεια του καλοκαιριού, τον πατέρα Ιερόθεο Βλάχο, ο οποίος έγραψε το βιβλίο «Μια βραδιά στην έρημο του Αγίου Όρους». Τώρα είναι μητροπολίτης Ναυπάκτου. Έφτασε μόλις έμαθε ότι ο πάτερ Σωφρόνιος πέθανε. Αισθάνθηκε την ατμόσφαιρα και μου είπε: «Αν ο πάτερ Σωφρόνιος δεν είναι άγιος, τότε δεν υπάρχουν άγιοι». Έτυχε να έχουμε μερικούς μοναχούς από το Άγιον Όρος, οι οποίοι ήρθαν για να δουν τον πάτερ Σωφρόνιο, μα δεν τον βρήκαν ζωντανό. Ο πάτερ Τύχων από τη Σιμωνόπετρα ήταν ένας από αυτούς. Κάθε φορά πού έρχονταν Έλληνες στην Αγγλία για ιατρικούς λόγους είχαν την συνήθεια να έρχονται στο Μοναστήρι για να τους διαβαστεί μια προσευχή από τον πάτερ Σωφρόνιο, διότι πολλοί είχαν θεραπευθεί.

Την τρίτη ή την τέταρτη μέρα μετά το θάνατο του π. Σωφρονίου ήρθε μια οικογένεια με ένα παιδί δεκατριών χρονών. Είχε όγκο στον εγκέφαλο κι η εγχείρηση του ήταν καθορισμένη για την επόμενη μέρα. Ο πάτερ Τύχων ο Σιμωνοπετρίτης ήλθε και μου είπε: «Αυτοί οι άνθρωποι είναι πολύ λυπημένοι ήρθαν και δεν βρήκαν τον πάτερ Σωφρόνιο. Γιατί δεν διαβάζεις μερικές προσευχές για το παιδί»; Του είπα: «ας πάμε μαζί. Έλα και κάνε μου τον αναγνώστη. Θα διαβάσουμε μερικές προσευχές στο άλλο παρεκκλήσι». Πήγαμε και διαβάσαμε τις προσευχές για το παιδί και στο τέλος ο πάτερ Τύχων είπε: «Ξέρεις, γιατί δεν περνάτε το παιδί κάτω από το φέρετρο του πάτερ Σωφρονίου; Θα θεραπευθεί. Χάνουμε το χρόνο μας διαβάζοντας προσευχές». Του απάντησα ότι δεν μπορούσα να το κάνω αυτό, διότι ο κόσμος μπορούσε να πει ότι μόλις έχει πεθάνει και ήδη προσπαθούμε να προωθήσουμε την αγιοποίηση του.

«Να το κάνεις εσύ», του είπα. «Είσαι Αγιορείτης μοναχός. Δεν θα πει κανένας τίποτε». Πήρε το αγόρι από το χέρι και το πέρασε κάτω από το φέρετρο. Την επομένη έκαναν εγχείρηση στο παιδί και δεν βρήκαν τίποτε. Έκλεισαν το κρανίο και είπαν: «Λανθασμένη διάγνωση. Θα ήταν πιθανώς φλόγωση». Έτυχε το παιδί να συνοδεύεται από ένα γιατρό από την Ελλάδα, πού είχε τις πλάκες ακτίνων Χ πού έδειχναν τον όγκο, πού τους είπε: «Ξέρετε καλά τί σημαίνει αυτή η «λανθασμένη διάγνωση»». Το παιδί μεγάλωσε. Τώρα είναι 27 χρονών και είναι πολύ καλά.

Αρχ. Ζαχαρίας Ιερά Μονή Τιμίου Προδρόμου Έσσεξ Αγγλίας – Μετάφραση Θ. Κυριάκου.

Πηγή: Οι τελευταίες μέρες του Γέροντος Σωφρονίου (+11 Ιουλίου 1993), Περιοδικό «Παρά την Λίμνην», Μηνιαία έκδοση Εκκλησίας Αγίου Δημητρίου Παραλιμνίου, περίοδος β΄, έτος ιη΄, αρ. 7, Ιούλιος 2008


 https://orthodoxia.online

Όσιος Ιωσήφ ο Ησυχαστής.




Τίποτε άλλο δεν μπορεί να βοηθήσει και να κατευνάσει τον θυμό και όλα τα πάθη, όσον η αγάπη προς τον Θεό και κάθε συνάνθρωπο. Με την αγάπη εύκολα νικάς παρά με τους άλλους αγώνες.

Όσιος Ιωσήφ ο Ησυχαστής.

Τρίτη 22 Οκτωβρίου 2019

ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΜΟΝΑΧΟΣ ΠΑΝΤΟΚΡΑΤΟΡΙΝΟΣ (1902 - 1982)



Γεννήθηκε στο Σουφλί του Έβρου το 1902 ο κατά κόσμον Δήμος Ι. Καζακίδης. Νέος ήλθε το 1925 να μονάσει στο Παντοκρατορινό Κελλί του Αγίου Γεωργίου του Φανερωμένου της Καψάλας, στην υπακοή του εναρέτου Γέροντος Ευλογίου του νηστευτού (†1948), που υπήρξε υποτακτικός του περιβόητου ασκητή του Άθωνος Χατζη-Γιώργη (†1886). Εκάρη μοναχός το 1928. Μετά την οσιακή κοίμηση του Γέροντος Ευλογίου, ο π. Γεώργιος υποτάχθηκε πρόθυμα στον Γέροντα Παχώμιο (†1974), ο οποίος και αυτός υπήρξε θερμός φίλος της αρετής, όπως και ο παραδελφός του Δανιήλ (†1930).

Ο Γέροντας Γεώργιος είχε μεγάλη ευλάβεια στον άγιο μεγαλομάρτυρα Γεώργιο τον Τροπαιοφόρο, του οποίου τ’ όνομα έφερε και διηγείτο με θέρμη, θαυμασμό και συγκίνηση τα θαύματα του προστάτη αγίου του Κελλιού τους, ο οποίος πολλές φορές φανέρωσε τη θαυματουργή του χάρη στους πιστούς δούλους του.

Κάποτε ακινητοποίησε ληστές, που πήγαν να κλέψουν τους μοναχούς, και άλλοτε τους πήγε ψάρια στην πανήγυρή τους κατά θαυμαστό τρόπο…

Διακρινόταν για την υπακοή, την απλότητα, την ταπείνωση, τη σε¬μνότητα και το φιλακόλουθο. Ακόμη και ηλικιωμένος πήγαινε στις αγρυπνίες του Πρωτάτου και των Κελλιών. Επίσης χαρακτηρίζεται για την ελεήμονα καρδιά που έκρυβε. Τον γνωρίσαμε στις Καρυές και χαρήκαμε τη συναναστροφή μαζί του. Λιγομίλητος, καλοσυνάτος, δεν κατέκρινε κανέναν. Ευλογημένο γεροντάκι. Χαιρόταν να κάνει την πανήγυρη του αγίου του Κελλιού του. Όσοι περισσότεροι πήγαιναν, τόσο χαιρόταν. Τους έφτιαχνε και λουκουμάδες, για να τους ευχαριστήσει. Αγωνιζόταν να κρύβει την αρετή του.
Στην πανήγυρη του 1982 έδωσε όλο τον εαυτό του. Γνώριζε καλά ότι θα ήταν η τελευταία. Ο Γέροντάς του Παχώμιος πριν πολλά χρόνια του είχε πει: «Μόλις εσύ παιδί μου φθάσεις στα ογδόντα σου χρόνια, τότε θα κοιμηθείς. Ούτε νωρίτερα, ούτε αργότερα». Σε κάποιους μοναχούς που τον επισκέφθηκαν στα μέσα του 1982 έλεγε: «Φέτος φεύγω από τη ζωή αυτή, διότι έτσι μου είχε πει ο Γέροντάς μου πριν 40 χρόνια, ότι όταν φθάσεις στα ογδόντα σου, τότε θα κοιμηθείς». Έτσι κι έγινε.

Γηροκομούμενος σε καλούς γειτόνους του και παρηγορούμενος από θεία οράματα ανεπαύθη εν Κυρίω ο μακάριος στις 11.10.1982 στο Κελλί του Αγίου Δημητρίου Τρυγωνάδων.

Στον επίσκοπο Ροδοστόλου Χρυσόστομο κάποτε εκμυστηρεύθηκε εξομολογητικά, φοβούμενος μη πλανάται: «Μπαίνω για τον όρθρο πολύ νύχτα ακόμα, όπως συνηθίζουμε, προσκυνώ τις εικόνες και βλέπω ύστερα τα καντήλια, κι αν είναι κανένα σβησμένο το ανάβω. Με “τραβάει” ύστερα να δω πολύ προσεκτικά την εικόνα του Ιησού Χριστού μας. Αρχίζω ύστερα την ευχή. Στην αρχή την λέω καθαρά με το στόμα, την καταλαβαίνω όλη. Ύστερα τα χάνω. Ούτε εικόνα βλέπω, ούτε τα χείλη μου αισθάνομαι να λένε τίποτα. Μόνο που ειρηνεύουν όλα και μου φαίνεται σαν να λέγεται η ευχή μέσα μου· την ακούω και την καταλαβαίνω κατακάθαρα μέσα εδώ· και ευχαριστιέμαι, πολύ ευχαριστιέμαι. Όταν σταματάει, είναι ήδη χαραυγή και πολλές φορές ψηλωμένος ο ήλιος. Πάει λοιπόν η ακολουθία. Το ίδιο κι όταν μπαίνω για εσπερινό· με πιάνει η νύχτα και εσπερινό δεν κάνω. Το ίδιο παθαίνω και μπροστά στην εικόνα της Παναγίας μας. Την αγαπώ πολύ. Μ’ αρέσει πολύ να την αντικρίζω, κι αρχίζω το “Υπεραγία Θεοτόκε, σώσον ημάς”· κι απ’ εκεί τα ίδια.

Έχω και το φόβο μη και πέση απ’ τα χέρια μου το καντηλοκέρι και κάψω την εκκλησιά του Άη Γιώργη μου και καγώ κι εγώ· γι’ αυτό το σβήνω και το αποθέτω παρ’ έκει, προτού αρχίσω την ευχή …».

Δευτέρα 21 Οκτωβρίου 2019

Όσιος Εφραίμ Κατουνακιώτης.




Εάν εγώ μέσα στην ησυχία των Κατουνακίων λέω εκατό ευχές τη μέρα και σεις μέσα στην τύρβη της πόλης και τις υποχρεώσεις της εργασίας και της οικογένειας λέτε τρεις ευχές, είμαστε ίσα.

Όσιος Εφραίμ Κατουνακιώτης.

Σάββατο 19 Οκτωβρίου 2019

Μαρτυρίαν Αικατερίνης Βλάχου άνεψιάς της Γεροντίσσης Αναστασίας




Ή κυρία Αικατερίνη Βλάχου είναι ανεψιά τής Γεροντίασης Αναστασίας. Είναι θά του αδελφού της Συμεών καί τής Αλεξάνδρας. Παιδιόθεν έπεσκέπτετο τό μοναστήρι καί τήν θείαν της. Ενθυμείται πολλά πράγματα γύρω άπό τήν ζωήν τής θείας της καθώς καί σχετικάς διηγήσεις.

Τό ξεκίνημα τής Γεροντίσσης ως δοκίμου μοναχής εις τήν Ίεράν Μονήν Αγίου Νικολάου Μελικίων ήτο οδυνηρόν.
Εν δεκατριάχρονον παιδίον έπεδόθη εις αύστηροτάτην άσκησιν λαβόν πείραν των επιθέσεων τού δαίμονος όστις τής παρουσιάζετο διά νά τήν τρομάξη καί νά τήν άναγκάση έπιστρέψη εις τό πατρικόν της. Με προσευχήν καί άπόλυτον πενίαν διήλθεν τάς ημέρας τής ζωής της εις τήν Κυράν. Μέ χειρωνακτικήν εργασίαν εις τά κτήματα έκέρδιζε τόν όλιγοστόν άρτον τής διατροφής της καί έποίει έλεημοσύνας. Παντελώς άγράμματος έμαθε νά διαβάζη καί νά μελετά φωτισθείσας υπό του Θεού όστις τήν καθωδήγει πρός σωτηρίαν. Άγριολάχανα άνευ ελαίου έστόλιζαν τήν τράπεζάν της καί ύδωρ μεμετρημένον. Ανυπόδητος παρέμενε όλοχρονίς άκόμη καί εις τούς παγετούς.Έκοιμάτο επί δύο σανίδων καί ήγρύπνει καθημερινώς σχολάζουσα εις προσευχάς. Καθωδήγει πνευματικώς άναριθμήτους άνθρώπους εκ διαφόρων μερών τής πατρίδος μας καί του εξωτερικού οίτινες τήν έπεσκέπτοντο όλημερίς.

Εις τήν Ηγουμενίτσαν έγένετο πανήγυρις οσάκις μετέβαινε έκεΐσε πρός τακτοποίησιν υποθέσεων τής Μονής.Ήτο ήθικοτάτη καί αύστηροτάτη μέ τούς προσκυνητάς. Δέν έπέτρεπε τήν είσοδον εις πρόσωπα μη εύπρεπώς ένδεδυμένα καί προκλητικά καί παρ ’ όλον τό ελεγκτικόν ύφος της ούδείς τήν παρεξήγει ή τήν άπεστρέφετο.Ή συνεχής μελέτη έμόρφωσε κατά Θεόν τό πνεύμα της δι’ ό καί ώμίλει ενώπιον πυκνού άκροατηρίου έρμηνεύουσα τό Ιερόν Εύαγγέλιον καί τούς Πατέρας τής Έκκλησίας.

Έστήριζεν πνευματικώς τούς χριστιανούς διά λόγου, συμβουλών, παραδείγματος καί επιστολών ους συνέτασσεν ή ανεψιά της άρχίζουσα ούτω:«αγαπητοί έν Χριστώ αδελφοί». Ουδέποτε συνεβούλευε δίχως νά έχη προηγηθεί έμπονος καί έμπυρος προσευχή.
Ήτο πάμπτωχος καί συνάμα έλεήμων άπό τό έσοδον του κόπου της καί την άγάπην τού λαού τού Θεού. Με τά λεωφορεία την έπεσκέπτοντο οί πιστοί διά νά αιτήσουν την εύχήν καί προσευχήν της.Έξεδιώχθη ανηλεώς τού κελλίου καί τής Μονής άκόμη καί διά δικαστικών άποφάσεων όμως δεν έξέλιπεν ή γιγαντιαία πίστις της διά τής οποίας έπεράτωσεν έπιτυχώς τό μοναχικόν στάδιον άθλήσεώς της.
Έκοιμήθη έν Κυρίω όσιακώς.
Πλήν τών άνωτέρω ή κυρία Αικατερίνη μάς διηγήθη και τέσσαρα θαυμαστά περιστατικά.

Προλέγει τι περί του δυσκόλου τοκετού

Ή μήτηρ τής κυρίας Αικατερίνης, Άλεξάνδρα Βλάχου, ότε ήτο έγκυος εις αύτήν έπήγαινε εις εργασίας εις τα κτήματα καί πάντοτε έπέρνα καί από τήν Μονήν διά νά προσκυνήση.Ημέραν τινά συνήντησε μίαν γνωστήν της εις τό μοναστήρι καί επειδή είχε ήδη δύο θήλεα τέκνα τής είπε εκείνη: «τώρα έρχεται καί ό γιος!». Άκούσασα ή Γερόντισσα τα λεγάμενα είπε μέ βεβαιότητα: «Οχι, κόρη θά είναι πάλι.
Θά κινδυνεύση άρκετά, όμως ή Παναγιά ή Κυρά θα μας τό χαρίση ζωντανό καί υγιές!». Καί συνέχισε: «Είδα έν ώρα προσευχής εις τήν Εικόνα του Τίμιου Προδρόμου εις το
τέμπλον έν ματωμένον κοράσιον εις τό πινακίδιον όπου καί ή κεφαλή του Θείου Βαπτιστού. Συγχρόνως ή φωνή τής Θεοτόκου μέ διεβεβαίωσε ότι θα ζήση καί θα είναι υγιές».Οντως ή μήτηρ τής κυρίας Αικατερίνης είχε δυσκολίας εις τόν τοκετόν όμως τό βρέφος διεσώθη χάριν εις τήν ευλογίαν της Θεοτόκου καί τάς προσευχάς της θείας της.


Προλέγει τόν θάνατον καρκινοπαθούς κορασιού

Ή άδελφή τής κυρίας Αικατερίνης, Ελένη, οτε ήτο έφηβος ύπέφερεν εξ όστεοχονδρώσεως.Ήτο μόλις 13 ετών καί ήτο υψηλή 1,75 μ.Ώς εκ τούτο τήν πονούσε ό σκελετός της καί περισσότερον τά γόνατά της από τό υπερβολικόν διά την ηλικίαν της ύψος. Ημέραν τινά έξεκίνησαν μετά τη μητρός της Αλεξάνδρας διά τό νοσοκομεΐον τής πόλεως διά νά βγάλουν άκτινογραφίαν εις τά γόνατα τής μικρής κατόπιν συστάσεως τού αγροτικού ιατρού. Εις τήν στάσιν τού λεωφορείου εύρον καί άλλην κυρίαν μετά τής 9ετοΰς θυγατρός της Μαρίας αϊτινες θά μετέβαινον διά τόν ίδιον σκοπόν εις τήν Χώραν. Αί άκτινογραφίαι έγιναν καί θα ήσαν έτοιμαι τήν έπομένην. Ούτω έπέστρεψαν εις τό χωρίον καί έπέρασαν καί από τό μοναστήρι διά νά προσκυνήσουν καί νά συμβουλευτούν τήν Γερόντισσαν ή οποία είπε εις τήν κυρίαν Αλεξάνδραν: «Μην άνησυχής καί μην κλαις. ’Άλλη είναι η μάνα η οποία θά κλάψη τό παιδίον της». Καί όντως μετ’ ολίγον έπέθανεν τό έννεάχρονον κοράσιον τό όποιον ύπέφερεν εκ καρκίνου τού μυελού τω οστών...

Προβλέπει δυσκολίας είς έπικείμενον γάμον

Μία συγγενής τής κυρίας Αικατερίνης μετέβη εις τήν Μονήν διά νά συμβουλευθή περί τού πρακτέου διά την μνηστευθεΐσαν θυγατέρα της. Ή Γερόντισσα τής ειπεν έμφαντικώς:
«Μην τόν κάμετε τόν γάμον αυτόν. Θά τήν εϋρουν άλλεπάλληλαι δοκιμασίαι». Τό άποτέλεσμα τής παρακοής τους ήτο τό εξής: ό γαμβρός εις τά 35 του μόλις χρόνια έσκοτώθη εις αύτοκινητιστικόν δυστύχημα, ό υιός εις τά 17 του έκοιμήθη από ανακοπήν καρδίας, ή θυγάτηρ έκινδύνευσε νά άποθάνη εις τήν γένναν καί άλλα πολλά ών ούκ εστίν αριθμός...

Διά τής προσευχής της σώζει κοράσιον

Ήτο θέρος καί φιλοξενείτε εις τό μοναστήριον κοράσιόν τι. Αί μοναχαί εύρίσκοντο εις τήν μεσημβρινήν τράπεζαν καί ήκροώντο μετά προσοχής του πατερικού κειμένου τό όποιον έδιάβαζεν ή Γερόντισσα.
Έξαφνα έσηκώθη τρομαγμένη καί ειπεν εις τάς έκπλήκτους καλογραίας: «Τεκνία μου, όλαι εις τά γόνατα. Προσευχή - προσευχή νά σώση ό Θεός τό κοριτσάκι». Τό κοράσιο έπαιζε άνέμελον εις τήν αυλήν οτε υπό του άνέμου έκόπη εις κλώνος εκ τής αίωνοβίου ελαίας καί μέ τρομακτικόν ήχον έπέπεσεν πλησίον των ποδών του...
 
Σώζει τόν φονέα άπό την αιώνιον κόλασιν

Άνθρωπός τις εις τά μέρη τής Ηπείρου διέπραξεν έγκλημα. Διέφυγε τής ποινικής διώξεως καί δέν έτιμωρήθη.
Όμως ύπέφερε από τάς τύψεις συνειδήσεως πλέον των είκοσι ετών.

Τού άνέφεραν διά τήν Μονήν τής Κυράς όπου καί έφθασε Κυριακήν άπόγευμα. Εις τόν αύλειον χώρον τής Μονής εύρίσκοντο εξήκοντα άτομα προσκυνηταί καί δύο ιερείς. «Που είναι ή Κυρά;» έρώτησεν. «Εις τον ναόν» τού άπήντησαν. Είσήλθε καί έξήλθε άμέσως. «Δεν ψάχνω γιά εικόνα» τούς είπε, «ψάχνω τήν κυρά καλόγρηα».

Ή Γερόντισσα έπαρουσιάσθη καί μαζί είσήλθον εις τον ναόν όπου ενώπιον τής είκόνος τού Χριστού τής ώμολόγησε τό άνοσιούργημα τό όποιον ειχεν διαπράξει πρό είκοσι ετών.Εκείνη τόν ένουθέτησε καταλλήλως καί άξημέρωτα έφυγαν μέ τό λεωφορειον διά τήν Μονήν τής Πλατυτέρας διά νά έξομολογηθή. «Μέ έσωσες, είσαι ό σωτήρας μου» τής είπε καθώς «συγκεχωρημένος καί λελυμένος» έξήλθεν τού εξομολογητηρίου...


ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ. ΑΝΑΣΤΑΣΙΑ Η ΑΣΚΗΤΡΙΑ ΤΗΣ ΚΥΡΑΣ. ΙΕΡΟΜΟΝΑΧΟΥ ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ ΚΑΒΒΑΔΑ.
πηγή : Άπαντα Ορθοδοξίας

Τετάρτη 9 Οκτωβρίου 2019

Άγιος Παΐσιος διώχνει τις κρίσεις πανικού



Ήταν νέος 21 χρονών (1987) όταν βρισκόταν υπό κατάληψη πνεύματος γενικής φοβίας-κλειστοφοβίας,ανασφάλειας κ.α. με τρομερές κρίσεις πανικού.

Τότε τον συμβούλεψε ο πνευματικός του π.Χρήστος να επισκεφθεί τον Γέροντα Παϊσιο στο Άγιον Όρος , με την ελπίδα να τον βοηθήσει.

Ήταν 24 Ιουνίου το δειλινό όταν έφτασε στην αυλή της Παναγούδας. Η πόρτα από συρματόπλεγμα όμως ήταν κλειστή και επάνω της καρφιτσωμένο ένα χαρτί που έγραφε ο Γερ.Παϊσιος:

«Γράψτε μου τα θέματά σας.Πιο πολύ θα σας βοηθήσω με την προσευχή παρά με τα λόγια.»

Τότε ο Δημήτρης πήρε ένα χαρτάκι και έγραψε απλά

«Θέλω να σας δώ»

Το πέταξε μέσα στην αυλή και κατηφόρισε απογοητευμένος προς το μονοπάτι των Ιβήρων.

Δεν απομακρύνθηκε όμως 20 μέτρα και ακούει μία ισχνή φωνή από πίσω του

-Έ Δημήτρη έλα εδώ. Πέρνα από την πίσω πόρτα να πάρεις και ένα λουκούμι που σου αρέσουν.

Γύρισε λοιπόν ο Δημήτρης στην Παναγούδα,πήρε την ευχή του όπου και τον ρωτά ο Άγ.Παϊσιος:

-Καλώς τον Δημήτρη !Ο π.Χρήστος σε έστειλε;

Αμέσως μπήκαν στον Δημήτρη λογισμοί αμφιβολίας

-Μπα, μήπως είναι κανένας Μάγος; που ξέρει εμένα και τον πνευματικό μου;

Διαβάζοντας όμως ο Αγ.Παίσιος τον λογισμό του, του απαντάει:

Δεν είμαι Μάγος ευλογημένη ψυχή, άλλωστε εδώ στο περιβόλι της Παναγίας δεν χωρούν οι Μαγείες, αναφέροντάς του παράλληλα πολλά παραδείγματα Αγίων που από την τέχνη της Μαγείας επέστρεψαν στον Χριστό.

-Σήμερα θα κοιμηθείς εδώ στο κελί.

-Όχι Πάτερ δεν μπορώ, φοβάμαι! με πιάνει πανικός.

-΄Τί φοβάσαι ευλογημένε; και που να πας τώρα; σε λίγο νυχτώνει, έχουν κλείσει και τα Μοναστήρια, θα σε φάνε τα αγρίμια.

-Θέλοντας και μη λοιπόν εισήλθε στην Παναγούδα , προσκύνησε το κατανυκτικότατο Εκκλησάκι και τον έβαλε ο Γέροντας στο κελί(αριστερά όπως μπαίνουμε) για να ξεκουραστεί.

Μόλις όμως πήρε να βραδιάζει ακούστηκαν δυνατές φωνές μέσα από την Παναγούδα που έφταναν μακριά στο δάσος .

Είχε καταλάβει τον Δημήτρη κρίση πανικού, κρύος ιδρώτας νοιώθοντας πως χάνεται και φωνάζοντας σπαρακτικά πεθαίνω…πεθαίνω..!

Αμέσως άρχισε να σπάει τα πάντα μέσα στο κελί.δεν έμεινε τίποτα όρθιο. Έσπασε το μεταλλικό ράντσο,τα ράφια …ακόμη και το τζάμι του παραθύρου ματώνοντας το χέρι του (ακόμη υπάρχει το σημάδι) ,όπως και το κούφωμα και το κάγκελο από το παραθύρι , κάνοντας μεγάλη ζημιά στο κελί.

Εκείνη την ώρα ο Γερ.Παϊσιος όπως μας ανέφερε ο Δημητρης,όχι μόνο δεν οργίστηκε που του έσπαζε το κελί, άλλωστε το περίμενε κάτι τέτοιο,αλλά στεκόνταν υπομονετικά στον διάδρομο και προσευχόνταν στον Χριστό και διώχνοντας τους μισάνθρωπους δαίμονες.

«πνεύμα πλάνης, πνεύμα πονηρίας…εξέλθετε…»

Κατά τα χαράματα πήρε τον Δημήτρη ένα ανάλαφρος ύπνος και σηκώθηκε στις 10 (κοσμική ώρα) χάνοντας έτσι και την εωθινή ακολουθία.

Ανοίγει τότε αμήχανος την πόρτα και αμέσως βρίσκει τον Αγ.Παίσιο απέναντί του .Έρχεται ο Γέροντας κοντά του γαλήνιος και τον ρωτά:

Για να δούμε Δημήτρη τι μας έκανε εδώ το ταγκαλάκι; και μπήκε στο κατεστραμένο κελάκι.

Ήταν μεγάλη η ντροπή του Δημήτρη από τον χαλασμό που έκανε και λέει στον Γέροντα

-Χίλια συγνώμη Πάτερ, ευλογείτε, Τι χρωστάω;

-Τι χρωστάς ευλογημένε;

-Εμ τι , εδώ γίνανε ζημιές, πρέπει να πληρωθούνε.

-Εδώ Δημήτρη δεν παιρνούν τα χρήματα αλλά οι προσευχές,σταυρώνοντάς τον στο κεφάλι.

Όλο αυτό το έπαθες διότι δεν κοινωνάς κάθε Κυριακή .Γι’αυτό και οι φοβίες σου και η ταραχή σου.

Αφού νηστεύεις , κάνεις τον πνευματικό σου αγώνα, απέχεις από βαριές αμαρτίες, είσαι κάθε μέρα στην Εκκλησία και υμνείς Τον Θεός , γιατί κοινωνάς 3 φορές μόνο τον χρόνο;

Να τώρα θα σε στείλω να πας στην Παναγία στο «Άξιον Εστίν» στο Πρωτάτο , να δεις κάτι που σου αρέσει,πήγαινε να δείς και να κοινωνήσεις.

Πορεύτηκε κατόπιν ήρεμος και ανάλαφρος ,με τον επίδεσμο στο δεξί του χέρι από το κόψιμο που έκανε , προς την Εκκλησία του Πρωτάτου και με πολύ χαρά μαθαίνει ότι το βράδι έχει αγρυπνία, όπου και θα κοινωνούσε.

Τώρα ο Δημήτρης ,όχι μόνο ξεπέρασε τις φοβίες και τις ανασφάλειές του αλλά θα λέγαμε πως πήγε και στο άλλο άκρο βαδίζοντας απτόητος καθημερινά πάνω από 40 χιλιόμετρα μέσα στα περιβόλια, πολλές φορές μάλιστα και μεσάνυχτα, για να επισκέπτεται Εκκλησίες σε διάφορα χωριά της περιοχής του προκειμένου να ψάλλει ή να συμμετάσχει σε αγιογραφικούς κύκλους.

Κάποτε μάλιστα, όταν είχε ήδη θεραπευθεί με τις προσευχές του Αγίου Παϊσίου, έκανε κάθε ημέρα 72 χιλιόμετρα μέσα στο σκοτάδι, σε 40λειτουργο για ένα συμμαθητή του που είχε πεθάνει σε τροχαίο.

Την 39η το βράδυ ονειρεύτηκε τον φίλο του , ο Δημήτρης όπου τον ρωτά

-Τι να σου προσφέρω Δημήτρη για όλο αυτό ,όπου έκανες για μένα ;

Τι να προσφέρουμε όμως και μείς στον Ι.Χριστό και στους Αγίους Του όπου καθημερινά μας καταδιώκουν με την αγάπη τους για να μας ευεργετήσουν για το κάθε τι στην ζωή μας;

«Τὸ ἔλεός σου καταδιώξει με πάσας τὰς ἡμέρας τῆς ζωῆς μου»
(Ψαλμ.κβ΄-6)

π.Διονύσιος Ταμπάκης
Ι.Ν.Γενεσίου Της Θετόκου (Παναγούδα) Ναυπλίου.
2015