ΤΑΞΙΑΡΧΗΣ ΜΑΝΤΑΜΑΔΟΥ ΚΑΙ ΘΑΥΜΑΤΑ ΑΓΓΕΛΩΝ

ΓΙΟΡΤΑΖΕΙ Ο ΤΑΞΙΑΡΧΗΣ ΣΤΟ ΜΑΝΤΑΜΑΔΟ ΤΗΣ ΛΕΣΒΟΥ....ΓΙΟΡΤΑΖΕΙ ΟΛΗ Η ΛΕΣΒΟΣ!!!!

Για άλλη μια φορά γέμισαν οι δρόμοι κόσμο....για άλλη μια φορά όλοι οι δρόμοι οδηγούν στον ευλογημένο Μανταμαδο της Λέσβου!!

Από το πρωί ο δρόμος των 40 περίπου χιλιομέτρων Μυτιλήνης Μανταμαδου γέμισε κόσμο που παει το Τάμα με τα πόδια στο Ταξιάρχη στο Μανταμαδο!!!

Μέχρι τα μεσάνυχτα που είχαμε εικόνα...ο κόσμος είχε γεμίσει το δρόμο...τα αυτοκίνητα με πολύ δυσκολία κυκλοφορούσαν γιατί πολύς κόσμος παει με τα πόδια στο Προστάτη Αρχάγγελο Μιχαήλ στο Μανταμαδο!

Έβλεπες παιδάκια στα καρότσια να τα σέρνουν οι γονείς...έβλεπες μέχρι και μεγάλους ανθρώπους να περπατάνε με προσοχή με σκυμμένο το κεφάλι προσευχομενοι στον Αρχάγγελο... να περπατάνε με χωρίς εμφανή τα σημάδια της κόπωσης από τα πολλά χιλιόμετρα!!

η Χάρη του Προστάτη μας, εμφανής παντου....όλα χαρούμενα Αναστάσιμα ...ένιωθες τη σκέπη του Ταξιάρχη να  παρηγορεί....όλος αυτός ο κόσμος είναι μια βουβή άλλα και συνάμα βροντερή απάντηση σε όλους αυτούς που θέλουν να κάνουν το ευλογημένο Έθνος μας ...άθεο με τη βια και τη πανουργία τους!!! 

Αλλά ο Έλληνας έχει βαθιά μέσα στο Είναι του τη πίστη και είναι αυτό που τελικά τον έσωσε, τον σώζει και θα τον σώζει από τον αφανισμό !!!

Ζη Κύριος ο Θεός...θαρσείτε Χριστιανοί...ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ-ΑΛΗΘΩΣ ΑΝΕΣΤΗ !!!!!!

Κάποτε γνώρισα έναν άγιο...

Θυμάμαι κάπου στα 1997-98, συνόδευσα τον μακαριστό γέροντα μου και πνευματικό μου Πατέρα, Επίσκοπο Κερνίτσης κυρό Λεόντιο, στην αγιοτόκο Μυτιλήνη την οποία και επισκεπτόταν συχνά ο Επίσκοπος Λεόντιος μιας και έτρεφε μεγάλη ευλάβεια στα ιερά Προσκυνήματα της ιεράς νήσου, στην Παναγιά της Αγιάσου αλλά και στον Ταξιάρχη στο Μανταμάδο. Ήταν καλοκαίρι νομίζω, όταν πήγαμε στο νησί όπου τον καλούσε ο αγαπημένος του φίλος Σεβ. Μητροπολίτης κ. Ιάκωβος για να παραστεί σε κάποια πανήγυρη της επαρχίας του.

Εκεί λοιπόν, συνήντησα έναν γέροντα Ιερομόναχο, λίγο ρακένδυτο, λίγο ατημέλητο. Σε κάποια στιγμή, είδα πως με κοιτούσε επίμονα. Τον πλησίασα και ζήτησα την ευχή του. Μου έδωσε το χέρι του και το ασπάστηκα. Λίγο αργότερα, ρώτησα τον μακαριστό γέροντα μου ποιος ήταν αυτός ο Ιερομόναχος και ο παππούς ο Λεόντιος μου λέει: ''Αυτός είναι άγιος άνθρωπος, είναι ο παπά Φώτης!''

Λίγο αργότερα την ώρα που οι Ιερείς ξεκίνησαν να ντύνονται, βλέπω τον παπά Φώτη να βγάζει από ένα μπόγο μια παπαδική κεντητή στολή με καφτάνι! Ένα αριστούργημα παλαιάς κεντητικής τέχνης! Τότε, ανόητος νεαρός εγώ, σκέφθηκα χωρίς να πω τίποτα σε κανέναν, ρούχα δεν έχει να βάλει, καφτάνι ήθελε... Αμαρτίας νεότητος μου μή μνησθής Κύριε! Ασφαλώς, δεν τόλμησα να εκφράσω την σκέψη μου αυτή σε κανέναν. Καθόμουν και κοίταζα τον γέροντα να ενδύεται ιεροπρεπώς τα άμφια του και όταν σε κάποια στιγμή συναντήθηκαν τα βλέμματα μας, εγώ αμέσως έσκυψα το κεφάλι.

Τελείωσε η Θ. Λειτουργία και μπαίνοντας μέσα στο ιερό, αισθάνομαι ένα χέρι να με κρατά. Γυρνώ και βλέπω τον παπά Φώτη να με κοιτά και με χαμόγελο μου λέει:'' μην σε νοιάζει τι φοράς έξω από το Ναό,κουρέλια να βάλεις δεν πειράζει! Πρόσεχε μόνον τι φοράς όταν μπαίνεις μέσα να λατρέψεις τον Θεό!''

Τα έχασα...  Δεν θυμάμαι κιόλας αν ανταπέδωσα το χαμόγελο, αλλά αυτό που θυμάμαι ήταν πως την στιγμή που χωρίς να έχω εκφράσει την σκέψη μου, την είχα κιόλας ξεχάσει, εκείνος μου έδωσε μιαν απάντηση χωρίς να την περιμένω!Θυμήθηκα τα λόγια του Δεσπότη, ''αυτός είναι άγιος άνθρωπος!''

Όλοι του έδειχναν μεγάλο σεβασμό. Ο παπά Φώτης ο Λαυρεώτης, έτσι όπως έμεινε στην ιστορία, πράγματι ήταν ένας άγιος άνθρωπος. Έκρυβε την αγιότητα του με την δια Χριστόν σαλότητα, για να μπερδεύει τους ανθρώπους. Αλλά οι άνθρωποι ήξεραν πως ανάμεσα τους περπατούσε ένας Άγιος του Θεού, ξυπόλητος πολλές φορές και πάντα ρακένδυτος, ελεήμων και φιλάνθρωπος, ασκητικός και λιτοδίαιτος, του έδιναν με το ένα χέρι και αμέσως τα έδινε με το άλλο...

Πέρασαν τρία - τέσσερα χρόνια από τότε. Διακονούσα την Εκκλησία ως Πρεσβύτερος πλέον στον Άγιο Αθανάσιο. Μια Κυριακή πρωί, βλέπω από το παραπόρτι του Ιερού να μπαίνει μέσα σκυφτός ο παπά Φώτης! Μόλις τον είδα, τον θυμήθηκα, πάω του φιλώ το αγιασμένο του το χέρι και τον καλωσορίζω. Με ασπάστηκε και μου λέει:'' παππούλη- ποιον, το μειράκιον που είχε απέναντι του- με αφήνεις να λειτουργήσω και εγώ μαζί σου;'' Μα γέροντα - του λέω- ρωτάτε; Με πολύ χαρά!

Ντύθηκε τα άμφια που φορούσε τότε που τον πρωτοσυνάντησα και λειτούργησε με τον γράφοντα να στέκει στο πλάι της Αγίας Τράπεζας... Τι αξέχαστη Θεία Λειτουργία! Αισθανόμουν την ώρα εκείνη πως συλλειτουργούσα με έναν αληθινό φίλο του Θεού! Τέλειωσε η Λειτουργία και έφυγε ήσυχα έτσι όπως είχε έρθει χωρίς να μιλήσει καθόλου, χωρίς καν να με χαιρετίσει! Όμως, υποψιασμένος από την προηγούμενη συνάντηση μας, ούτε τόλμησα να σκεφτώ τίποτα! Αρκέστηκα στην χαρά και στην ευλογία αυτής της Θείας Λειτουργίας!

Πέρασε λίγος καιρός. Ξάφνου μου έρχεται με το ταχυδρομείο μια επιστολή! Με καλλιτεχνικά γράμματα έγραφε το όνομα μου στην θέση του παραλήπτου. Την άνοιξα. Ήταν του παπά Φώτη του Λαυρεώτη, μισά Ελληνικά μισά Γαλλικά τα έγραφε! Να με ευχαριστήσει για την φιλοξενία της Θείας Λειτουργίας. Να μου ευχηθεί και να με βεβαιώσει για την αγάπη του...Κράτησα φυλαγμένη την επιστολή του αυτή αλλά και την μορφή του χαραγμένη στην σκέψη μου! Πως έψαχνα κάπου, βρήκα ξάφνου μπροστά μου αυτή την φωτογραφία του που μου δωσε την αφορμή να μοιραστώ μαζί σας αυτήν την ευλογημένη εμπειρία. Και κάπως έτσι κίνησα να γράψω για εκείνον. Μα πριν αρχίσω, ήθελα τίτλο για τούτο εδώ το κείμενο! Λίγο σκέφτηκα και έγραψα: κάποτε γνώρισα έναν άγιο...

                                                                               π.Θωμάς Ανδρέου

πηγή

Νεώτερα στοιχεία περί του Αγ. Γεωργίου Καρσλίδη.

Η οσιακή μορφή του Γέροντα και μετά την μακάρια κοίμησή του συνεχίζει να μιλά στις καρδιές πολλών πιστών και μάλιστα με σημεία δυνατά, να παρηγορεί κι ενισχύει ψυχές διψώντων. Η ευλάβεια όλων, που φανερώνεται με διαφόρους τρόπους και με την διήγηση της ωφέλειας, που έλαβαν από την ανάγνωση της ευρύτατα κυκλοφορούσης βιογραφίας του, είναι η καλύτερη μαρτυρία της και μετά θάνατον μυστικής προσφοράς του. Όσοι τον επικαλούνται θερμά δεν απογοητεύονται εύκολα.

Απλοί, φτωχοί και άσημοι, μοναχοί και λαϊκοί, αλλά συνήθως ευσεβείς και ταπεινοί άνθρωποι, όπως ο Γέροντας, είναι οι αναγνώστες του θαυμαστού βίου του, που συγκινεί και κατανύσσει. Η δίχως έμμονη εκζήτηση ονείρων, οραμάτων και θαυμάτων, αλλά η ειρηνική και ευφρόσυνη παρουσία αυτών στους επικαλουμένους το όνομά του φανερώνει την γνησιότητα και την αξία τους.

Η μοναχή Μαρία, από Μονή της Καλαμάτας, μετά την ανάγνωση του βίου του Γέροντα, πήρε ευλογία να επισκεφθεί το μοναστήρι του. Το ταξίδι ήταν πράγματι καθοδηγούμενο από τον Γέροντα, αφού όλα ευκολύνθηκαν κι έφτασε άνετα κι αίσια στο μοναστήρι. Στον ναό που δεν λιβάνιζαν αισθάνθηκε άρρητη ευωδία και στο δωμάτιο του ξενώνα που φιλοξενείτο είδε θαυμαστό φως, που της προκάλεσαν κατάνυξη και δέος για την ουράνια επίσκεψη και την εξαίσια υποδοχή στο μοναστήρι του. Η παρουσία του Γέροντα ήταν αισθητή στον ιερό χώρο. Προσκυνώντας στο τάφο του πείσθηκε πως είχε γνωρίσει ένα μεγάλο προστάτη στην ζωή της, ένα καινούργιο μεσίτη στον Θεό και πως η Μονή φυλάγει έναν πολύτιμο θησαυρό, γι΄ αυτό και νοερά κι΄ ευγνώμονα βρίσκεται εκεί, όπως και πολλές φιλομόναχες ψυχές.

Η μητέρα του κ. Κωνσταντίνου Παπαδόπουλου, κατοίκου Σίψας, τα χαράματα της 4ης Νοεμβρίου 1959 βγήκε στην αυλή του σπιτιού της για κάποια δουλειά και αντίκρυσε θέαμα εξαίσιο. Φωτεινή στήλη κατέ­βαινε από τον ουρανό και κατέληγε πίσω από το ιερό βήμα του ναού της Αναλήψεως στο μοναστήρι. Μπήκε συγκινημένη στο σπίτι και είπε στους δικούς της: «ο Γέροντας έφυγε για τον ουρανό».

Η κ. Αναστασία Τοκμακίδου διηγείται τα εξής: «Ήθελα να κάνω σαρανταλείτουργο για την μητέρα μου στο μοναστήρι, μετά τον θάνατο του Γέροντα. Το κάναμε τέσσερις οικογένειες μαζί, για να μας στοιχί­σει πιο φθηνά, γιατί τότε ήταν φτώχεια. Δώσαμε τα ονόματα και άρχισε το σαρανταλείτουργο. Στο τέλος πήγαμε όλες μαζί για να διαβάσουμε το κόλλυβο. Πήγαμε το βράδυ στον εσπερινό και μετά μείναμε στον ξενώνα του μοναστηριού. Στις 12 η ώρα, ενώ ήταν παντού ησυχία κι εγώ ακόμη δεν είχα κοιμηθεί, ακούω κουδουνάκια, όπως του θυμιατού και νόμιζα ότι ήταν αρνάκι που ήταν έξω. Το πρωΐ, όταν τελείωσε ή Θεία Λειτουργία, την ώρα που πίνα­με καφέ με την Γερόντισσα Άννα, την ρώτησα αν έχουν αρνάκι με κουδουνάκια. και μου απάντησε: «Αρνάκι δεν έχουμε, αλλά ο Γέρο­ντας ήλθε να σας θυμιάσει».

Η Γερόντισσα Άννα (Μακκαβαίου) μοναχή της Μονής, όταν με καυτά δάκρυα προσευχόταν στον τάφο του Γέροντα, την ήμερα που η σημερινή ηγουμένη (σημείωση: νυν ήδη μακαριστή Γερόντισσα Ακυλίνα) επρόκειτο να υποστεί σοβαρή χειρουργική επέμβαση (τον Νοέμβριο του 1973), άκουσε καθαρά την φωνή του Γέροντα από τον τάφο να της λέγει: «Μη φοβάσαι Γερόντισσα, θα γίνει καλά». Τότε ένιωσε μεγάλη παρηγο­ριά και χαρά γέμισε την ψυχή της.

Πράγματι ο ιατρός ομολόγησε μόνος του ότι ένιωθε κάποιον που του οδήγησε το χέρι στην κρίσιμη στιγμή και είπε καθώς έβγαινε από το χειρουργείο πως κάποιον άγγελο έχει αυτή η ψυχή.

Ο κ. Κουλιάρμος Παναγιώτης διηγείται για τον γιό του Θεόδωρο τα εξής: «Όταν γεννήθηκε το παιδί μας, το 1989, τα ματάκια του τσιμπλιάζανε και του πονούσαν, δεν μπορούσε καθόλου να τα ανοίξει και ούτε έβλεπε. Σκεπτόμασταν να του κάνουμε εγχείρηση, όπως μας είπε ο γιατρός. Μία μέρα μας έδωσε μια γειτόνισσα το βιβλίο του Γέρο­ντα και το διάβασα με λαχτάρα. Εκείνο το απόγευμα το παιδί, ενώ ήταν στο κρεβάτι του, άρχισε να κλαίει δυνατά και να τρίβει τα μάτια του. Μόλις πλησίασε η μητέρα του, είδε ότι τα μάτια του άνοιξαν, ήταν καθαρά και έβλεπε. Μετά από δύο χρόνια ήρθαμε να ευχαριστήσουμε τον Γέροντα στο μοναστήρι, Το παιδάκι που ήταν δύο ετών δεν έφευγε από τον τάφο του, και ενώ είχαμε πρόγραμμα να φύγουμε τις πρωϊνές ώρες, μείναμε μέχρι το απόγευμα. Το δε παιδάκι φώναζε συνέχεια «Παππούλη» και φιλούσε το καλημαύχι του Γέροντα από την φωτογραφία και δεν μπορούσαμε να το απομακρύνουμε από τον τάφο».

Η ευλαβέστατη, απλή και χαρισματούχος μοναχή Άννα από το Δοξάτο Δράμας, πολλές φορές έχει επισκεφθεί το μοναστήρι και παρέ­μεινε σε αυτό επί αρκετές ημέρες. Ένα πρωινό στο τέλος του Όρθρου, που τελούνταν στον ναό της Αναλήψεως, έβλεπε μπροστά της τον Μακαριστό Γέροντα ολοζώντανο και, ενώ οι αδελφές την παρακινούσαν να προχωρήσει μετά την Γερόντισσα για να προσκυνήσει τις άγιες εικόνες, αυτή στεκόταν ακίνη­τη σαν αποσβολωμένη και απορούσε, πως την προτρέπουν να προσπεράσει τον Γέροντα.

Η κ. Ιλιάδα, σύζυγος του κ. Αλεξάνδρου Όσσα, παθολόγου ιατρού στην Δράμα, ο οποίος υπήρξε προσωπικός ιατρός του Γέροντα, μας διηγήθηκε ότι αρκετά χρόνια μετά την κοίμηση του Γέρο­ντα τον είδε στον ύπνο της ολοζώ­ντανο, ενδεδυμένο με βυσσινιά χρυ­σοκέντητη ιερατική στολή, να στέκε­ται έξω από την πόρτα του σπιτιού της. Από την λαχτάρα της πετάχτηκε πάνω κι έτρεξε, ζαλισμένη ακόμη από τον ύπνο, ν΄ ανοίξει την πόρτα, αλλά δεν ήταν κανείς. Είχε ξυπνήσει και ο σύζυγος της και την ρώτησε τί συνέβη. Ενώ του διηγιόταν το όνει­ρο με τον Γέροντα, αντελήφθησαν ότι στο καθιστικό, που τους χώριζε μια τζαμόπορτα, είχε ανάψει φωτιά, από το αναμμένο καντήλι. Καίγο­νταν τα ντουλάπια, οι εικόνες όμως δεν είχαν πάθει τίποτα. Την διάσωσή τους και του σπιτιού τους την θεώρησαν ως θαύμα του Γέροντα.

Ο κ. Σταύρος Πετρικεχαγιάς, που κατάγεται από το χωριό Καλό Αγρό Δράμας, βρίσκεται από το 1975 στην Πενσυλβάνια Αμερικής· διηγείται ότι τον βάπτισε ο Γέροντας και από μικρός θυμάται ότι τον δίδασκε πως πρέπει να είναι η ζωή του. Την άνοιξη του 2001, που ήλθε στην Ελλάδα, επισκέφθηκε την Μονή για να προσκυνήσει στον τάφο του νονού του, για τον οποίο έτρεφε μεγάλο σεβασμό, αγάπη και ευγνωμοσύνη, γιατί τρεις φορές τον έσωσε από βέβαιο θάνατο και πολ­λές φορές ένιωσε την προστασία τον και την θαυματουργική επέμβαση του στην ζωή του. Την πρώτη φορά· νέος ακόμη, κινδύνευσε να πνίγει στο ποτάμι και τον γλύτωσε ο αδελφός του, που παρουσιάστηκε ξαφνι­κά μπροστά του. μόλις επικαλέστηκε την βοήθεια του Γέροντα.

Την δεύτερη φορά. όταν υπηρετούσε στο πολεμικό ναυτικό και επρόκειτο να πλεύσουν για την Ρόδο, ενώ είχαν επιβιβαστεί, την τελευταία στιγμή του άλλαξαν καράβι. Κατά τον πλου, το πρώτο καράβι βυθίστηκε και από τους 45 ναύτες οι 37 πνίγηκαν. Αυτήν την σωτηρία του πιστεύει ακράδαντα ότι την οφείλει στον πολυσέβαστο Γέροντα Γεώργιο, γιατί πάντοτε τον επεκαλείτο σε κάθε δύσκολη ενέργειά του.

Η τρίτη θαυμαστή επέμβαση του μακαριστού Γέροντα συνέβη στην Αμερική, όπου εργαζόταν κατά το έτος 1995 για την κατασκευή μεγά­λης δεξαμενής νερού. Βρισκόταν πάνω σε σκαλωσιά κι΄ έπεσαν και οι δύο κάτω στο έδαφος. Ο άλλος εργάτης έμεινε επί τόπου νεκρός. Ο κ. Σταύρος, καθώς έπεφτε με το κε­φάλι κάτω, ένιωσε κάποια στιγμή έναν να τον γυρίζει ορθό. Καθώς έπεφτε με τόση ορμή ανάμεσα στα σίδερα της σκαλωσιάς από τόσο ύψος, έτρεξαν οι συνάδελφοι του να τον βρουν κι αυτόν νεκρό. Προς μεγάλη τους έκπληξη και χαρά είδαν ότι ήταν ζωντανός. Τον μετέφεραν στο νοσοκομείο κι επί τρεις εβδομά­δες ήταν σε αφασία. Είχε πολλά κατάγματα και χρειάστηκαν σχεδόν δύο χρόνια για να αποκατασταθεί σχετικά η υγεία του. Την σωτηρία του απέδωσε στον Γέροντα. Ο αδελ­φός του μάλιστα ένα βράδυ μετά το ατύχημα είδε τον Γέροντα στον ύπνο του και του είπε: «Έγώ μόνο τον ίσιωσα, δεν πρόφτασα να τον κρατή­σω». Ο ίδιος ομολογεί ότι δεν ήταν αδυναμία του Γέροντα να τον κρα­τήσει, άλλά ότι ήταν ένα ράπισμα από τον Γέροντα η περαιτέρω ταλαι­πωρία του για να αλλάξουν πολλά πράγματα στην ζωή του. Ωστόσο του είχε μείνει κάποια δυσκολία στα γόνατα και στην μέση, ώστε δεν μπορούσε να γονατίσει καθόλου.

Το επόμενο έτος, Ιούνιος 1998, ήλθε στην Ελλάδα με σκοπό να ευχαριστήσει τον Γέροντα, γιατί πί­στευε ότι ήταν ο σωτήρας του. Μόλις αντίκρυσε τον τάφο του συγκινήθηκε κι αυθόρμητα γονάτισε για να τον ασπαστεί. Ήταν η πρώτη φορά που γονάτιζε μετά το ατύχημα. Σηκώθηκε τέλος με ευκολία, χωρίς να κρατηθεί από πουθενά.

Έκτοτε νοιώθει υγιέστατος, δίχως κανένα πρόβλημα.

Ο ίδιος κ. Σταύρος καταθέτει κάποια περιστατικά που είχε δει στο μοναστήρι όταν ζούσεο ο Γέροντας. Κατά την Θεία Μετάληψη αρνήθηκε μια φορά να κοινωνήσει μια κυρία. Στο τέλος της Θείας Λειτουργίας ο κ. Θεόδωρος Παυλίδης τον ρώτησε γιατί δεν την κοινώνησε και ο Γέροντας του είπε με πόνο: «είδα ένα σκυλί με ευαγγέλιο στο στόμα». Και εξήγησε: ορκίστηκε ψέματα στο δικαστήριο κι αδίκησε άνθρωπο». Κάποια άλλη φορά η θεία του ήλθε στο μαναστήρι να κοινωνήσει τα παιδιά της, ενώ τα άφησε να φάνε αυγά. Ο Γέροντας με το χάρισμά του το γνώριζε και με κανένα τρόπο δεν ήθελε να τα κοινωνήσει. Της είπε «τα τάϊσες αυγά και ήρθες να τα κοινωνήσεις;»

Δεν θα ήθελα όμως να κλείσω την παρούσα προσθήκη, δίχως να αναφερθώ σε ένα προσωπικό γεγονός. Όταν πολιός, σεβάσμιος, χαρισματούχος Αγιορείτης Γέροντας μελέτησε το βιβλίο -ας σημειωθεί ότι τον έχει εικονογραφήσει και τον τιμά από καιρό ως άγιο- και συναντηθήκαμε, με αγκάλιασε, με ασπάστηκε και μου είπε: «Μόνο για την βιογραφία που έγραψες του όσιου Γεωργίου Καρσλίδη συγχωρέθηκαν οι μισές αμαρτίες…». Τώρα που ο Γέροντας κοιμήθηκε μπορούμε να αναφέρουμε το όνομά του. Πρόκειται για τον πνευματοφόρο Γέροντα Εφραίμ Κατουνακιώτη.

Ο Γέροντας Γεώργιος σήμερα ζει στις καρδιές όλων ως άγιος και ο τάφος του αποτελεί προσκύνημα. Η ευχή του ας μας συνοδεύει όλες τις ημέρες της ζωής μας.

gerontesmas.com

Ο πολύτεκνος πλωτάρχης του Πολεμικού Ναυτικού με τα 10 παιδιά

Οδοιπορικό σε μνήμες πολέμου, μνήμες προσφυγιάς... Έλληνες που ζούν μακρυά μας και είναι πιο Έλληνες από πολλούς που ζούν στην Ελλάδα

Άκουσε, Θεέ μου.

Η  ομολογία ενός στρατιώτη

Κατά τη διάρκεια του τελευταίου μεγάλου πολέμου στο Ιράκ στο χιτώνιο ενός Αμερικανού στρατιώτη, ο οποίος έπεσε στο πεδίο της μάχης, βρέθηκε ένα σημείωμα, πού περιείχε μία συγκλονιστική εξομολόγηση, μία συγκλονιστική προσευχή.

Ένας μέχρι τότε άθεος νέος, γνήσιο παιδί της εποχής μας, εύρισκε στο διάβα της ζωής του τον Σωτήρα Χριστό μέσα στην αντάρα του πολέμου.

Ας διαβάσουμε, τί έλεγε το σημείωμα εκείνο:

«Άκουσε, Θεέ μου.

Ακόμα δεν σου έχω μιλήσει. Όμως τώρα επιθυμώ να σου πω φιλικά: Τί κάνεις; Τί γίνεσαι;

Μου είπαν ότι δεν υπάρχεις και σαν ανόητος το πίστεψα. Όμως χθες βράδυ, από το βάθος του κρατήρα μιας οβίδας είδα τον Ουρανό Σου, είδα το μεγαλείο Σου, και τότε κατάλαβα ότι μου είχαν πει ψέματα!

Είναι παράξενο, ότι χρειάσθηκε να έλθω σΏ αυτόν τον καταχθόνιο τόπο, για ν΄ανακαλύψω τό πρόσωπό Σου! Τώρα πού Σέ γνώρισα σε αγαπώ τρομερά, Θεέ μου! Αυτό θέλω να τό ξέρεις!

Σε λίγο θα γίνει μια ακόμη απαίσια μάχη. Ποιός ξέρει; Μπορεί και να φθάσω στο σπίτι Σου απόψε. Δεν υπήρξαμε όμως ποτέ σύντροφοι μέχρι τώρα‡ κι αναρωτιέμαι, αν θα με περιμένεις στην πόρτα Σου! Και να, να κλαίω! Και χύνω δάκρυα! Τί παράξενο! αχ, νά Σέ είχα γνωρίσει πιο νωρίς, Θεέ μου!

Θεέ μου, που είσαι; Πού κατοικείς;

Σέ αναζητούσα παντού, ακόμη και μέσα στη δική μου καρδιά, στο σπίτι μου και στην οικογένειά μου. Μα δεν σε εύρισκα πουθενά! Μα συνέχιζα να σε αναζητώ και γύρω μου και μέσα μου.

Και ένοιωσα την παρουσία Σου και είδα την μορφή Σου και άκουσα την φωνή Σου:

- Είμαι δίπλα σου, είμαι κοντά σου! Άνοιξέ  μου την καρδιά σου. Θέλω να περάσω σΏ αυτήν, να στήσω τον θρόνο Μου και να την κάνω Βασίλειό Μου...!

- l Κύριε!

Ελα! Σέ περιμένω...

Σέ λαχταρώ...

Θέλω νά είμαι αιώνια μαζί Σου για πάντα κοντά Σου!»

Αγίου Ιγνατίου Μπριαντσιανίνωφ

πηγη

ΟΙ ΑΓΙΟΙ ΡΑΦΑΗΛ, ΝΙΚΟΛΑΟΣ ΚΑΙ ΕΙΡΗΝΗ

                                                                                          

                                                                                                                                                                                                                                                        

Ο Άγιος Ραφαήλ γεννήθηκε στην Ιθάκη γύρω στο 1410. Το όνομα του ήταν Γεώργιος Λάσκαρης ή Λασκαρίδης. Ο πατέρας του Διονύσιος και η μητέρα του Μαρία του μετέδωσαν θερμή πίστη στο Χριστό και φρόντισαν να πάρει πολύ μεγάλη μόρφωση. Έγινε αξιωματικός του βυζαντινού στρατού (χιλίαρχος). Αργότερα γίνεται μοναχός στην Ι.Μ. Τιμίου Προδρόμου στις Σέρρες και παίρνει το όνομα Ραφαήλ.

Για θεολογικές σπουδές πήγε στη Γαλλία και εκεί γνωρίσθηκε με το συσπουδαστή του Νικόλαο. Επιστρέφουν μαζί στην Αθήνα και ο Άγιος Ραφαήλ αναλαμβάνει  καθήκοντα εφημέριου στο ναό του Αγίου Δημητρίου (κοντά στην Ακρόπολη). Μετά από προτροπή του ο Νικόλαος χειροτονείται διάκονος.

Ο Άγιος Νικόλαος γεννήθηκε στους Ράγους της Μειδίας και ανατράφηκε στη Θεσ/νίκη.

Μαζί οι δύο Άγιοι πηγαίνουν στην Κων/πολη για εκκλησιαστικές υποθέσεις.  Ο αυτοκράτορας Κων/νος Παλαιολόγος χάρηκε όταν είδε τον παλιό του φίλο Γεώργιο Λασκαρίδη, πρώην χιλίαρχο και τώρα αρχιμανδρίτη με το όνομα Ραφαήλ· γνωρίζοντας τη μεγάλη του μόρφωση δεν τον άφησε να επιστρέψει στην Αθήνα, τον κράτησε στη Βασιλεύουσα και του έδωσε το αξίωμα του πρωτοσύγκελου του Πατριαρχείου.

Στις 12 Δεκεμβρίου του 1452 έγινε συλλείτουργο στην Αγιά Σοφιά με αντιπρόσωπο του πάπα τον καρδινάλιο Ισίδωρο, παρόντος του αυτοκράτορα Κων/νου. Ο Άγιος Ραφαήλ δε θέλησε να παρευρεθεί και έφυγε στη Θράκη. Εκεί μονάζουν όταν μισό χρόνο αργότερα, πληροφορούνται την άλωση της Κων/πολης απ’ τους Τούρκους το 1453. Ζητώντας τόπο ελεύθερο και ασφαλέστερο για τη μοναχική ζωή τους, φθάνουν στη Μυτιλήνη με βάρκα απ’ την Αλεξανδρούπολη το 1454. Ζήτησαν κάποιο μοναστήρι για να περάσουν το υπόλοιπο της ζωής τους.

Στη Θερμή στη θέση Καρυές (λεγόταν έτσι γιατί η τοποθεσία τότε είχε πολλές καρυδιές), υπήρχε παλιό κατεστραμμένο μοναστήρι, το οποίο είχε ιδρυθεί ως γυναικείο τον 12ο αιώνα και ήταν αφιερωμένο στη Γέννηση της Θεοτόκου. Το μοναστήρι  καταστράφηκε το 1235 από επιδρομή πειρατών από την Κρήτη – τότε είχε μαρτυρήσει και η ηγουμένη του  μοναστηριού η Οσία Ολυμπία εκ Πελοποννήσου καταγόμενη (η μνήμη της 11 Μαΐου). Οι πειρατές αφού σκότωσαν τις μοναχές (την Αγία  Ολυμπία την κάρφωσαν με πολλά μεγάλα καρφιά πάνω σε μια πόρτα), λεηλάτησαν το μοναστήρι και το πυρπόλησαν

Μετά 150 χρόνια από την καταστροφή του μοναστηριού απ’ τους πειρατές, μια ευσεβής και ευκατάστατη γυναίκα με το όνομα Μελπομένη  θα το ξαναφτιάξει από ευγνωμοσύνη στην Παναγία που θεράπευσε θαυματουργικά το παιδί της.

Όταν ήρθαν στη Μυτιλήνη οι άγιοι, εγκαταστάθηκαν σ’αυτό το μοναστήρι της Παναγίας των Καρυών  στις 14 Μαρτίου του 1454 (είχε ανακαινισθεί ήδη το 1433).

Μόναζε τότε  ένας καλόγερος με το όνομα Ρουβήμ και επιστάτης ήταν ο γιος της Μελπομένης που λεγόταν Ακίνδυνος.  Εδώ θέλησε ο Θεός να ζήσουν οι Άγιοι και να αγιάσουν τον τόπο με τις προσευχές και τα μαρτυρικά τους αίματα.

Περίπου 8 χρόνια μετά τον ερχομό των Αγίων και συγκεκριμένα στις 17 Σεπτεμβρίου 1462 πέφτει η Μυτιλήνη στα χέρια των Τούρκων. Μισό χρόνο αργότερα στην περιοχή της Θερμής έγινε επαναστατικό κίνημα εναντίον των Τούρκων.

Οι Τούρκοι έφεραν ενισχύσεις απ’ τη Μ. Ασία· είχαν υπόνοιες ότι το μοναστήρι βοηθούσε τους επαναστατημένους Έλληνες, γι’αυτό θα ξεσπάσουν τη μανία τους πάνω στον ηγούμενο Άγιο Ραφαήλ και σε όσους βρήκαν εκεί.

Τη Μεγάλη Πέμπτη του 1463 ο Άγιος Ραφαήλ θα λειτουργήσει για τελευταία φορά πάνω στη γη. Σε λίγο θα έφταναν οι Τούρκοι· ο Άγιος Ραφαήλ με τη χάρη του Θεού το γνώριζε, γι’αυτό και προτρέπει τον Άγιο Νικόλαο να φύγει να σωθεί (ήθελε να τον προστατέψει γιατί ο Άγιος Νικόλαος είχε αδύνατη κράση). Του είπε <<Νικόλαε φύγε· εσύ και με φυσικό θάνατο να πεθάνεις άγιος θα είσαι>>. Ο Άγιος Νικόλαος όμως δεν τον εγκαταλείπει <<Γέροντα μαζί ζήσαμε τα καλύτερα μας χρόνια μαζί θα παραδώσουμε τη ψυχή μας στον Κύριο>> του απαντά.

Ο Άγιος Ραφαήλ είχε κρύψει νωρίτερα σε κρύπτη μία θαυματουργή εικόνα της Παναγίας και ιερά σκεύη για να μην πέσουν στα χέρια των Τούρκων. Μόλις έφθασε με άγριες διαθέσεις ο Τουρκικός στρατός στο προαύλιο της μονής, ο Άγιος Ραφαήλ τους δείχνει τον εγκόλπιο σταυρό που φορούσε ως αρχιμανδρίτης, τον φιλά και τους λέει <<εμείς Αυτόν προσκυνούμε και ποτέ δεν Τον εγκαταλείπουμε>>. Οι Τούρκοι με μεγάλη αγριότητα βασάνισαν τους Αγίους με πολλούς τρόπους.. Τον Άγιο Ραφαήλ τραβώντας απ’ τα μαλλιά και τα γένια τον έσερναν κάτω σε ένα κακοτράχαλο μονοπάτι χτυπώντας Τον, μέχρι που έβαψε τις πέτρες με το αίμα Του. Μετά τον έφεραν πίσω στην αυλή του μοναστηριού και τον έδεσαν σε μια καρυδιά ανάποδα (με το κεφάλι προς τα κάτω) και συνέχιζαν να τον χτυπούνε με ραβδιά. Απέναντί Του σε άλλη καρυδιά, έδεσαν και τον Άγιο Νικόλαο και τον βασάνιζαν και εκείνον.

Ο Άγιος Νικόλαος αδύναμος σωματικά όπως ήταν δεν άντεξε για πολύ και παρέδωσε την αγιασμένη ψυχή Του στα χέρια του Θεού. Τον Άγιο Ραφαήλ τον βασάνιζαν απ’ τη Μεγάλη Πέμπτη μέχρι τη ΛαμπροΤρίτη οπότε τον σκότωσαν δυο Τούρκοι πριονίζοντας Τον απ’ το στόμα (χρησιμοποίησαν ένα μεγάλο πριόνι με δύο λαβές σαν αυτά που χρησιμοποιούσαν παλιά οι ξυλοκόποι για να κόβουν τα δέντρα). Ήταν τότε 9 Απριλίου.

Μαζί με τους Αγίους οι Τούρκοι βασάνισαν και σκότωσαν το 12χρονο κορίτσι του προεστού της Θερμής Βασιλείου, την Ειρήνη. Η οικογένεια του προεστού είχαν πνευματικό τον Άγιο Ραφαήλ και ανέβαιναν συχνά στο μοναστήρι για να εξομολογηθούν και να λειτουργηθούν. Όταν τους συνέλαβαν οι Τούρκοι, είχαν ανεβεί στο μοναστήρι για να κρυφτούν. Άρχισαν να βασανίζουν την μικρή Ειρήνη μπροστά στους γονείς της. Της έκοψαν το ένα χέρι απ’ τον αγκώνα, την πότιζαν καυτό νερό και τελικά την έκαψαν ζωντανή μέσα σε ένα μεγάλο πιθάρι που βρήκαν στο μοναστήρι. Η μητέρα της Αγίας Ειρήνης, Μαρία, προσπαθούσε να της δίνει κουράγιο, κρατώντας στην αγκαλιά της το μικρό της παιδί τον                                                                                                      

Ραφαήλ (είχε το όνομα του ηγουμένου)· οι Τούρκοι άρπαξαν το βρέφος, το πέταξαν κάτω και το σκότωσαν τσαλαπατώντας το. Η μητέρα της Αγίας Ειρήνης  έπαθε συγκοπή· τον πατέρα της τον αποκεφάλισαν οι Τούρκοι, το ίδιο έκαναν και στο δάσκαλο του χωριού Θεόδωρο.   

Μετά τη σφαγή  οι Τούρκοι, έκαψαν το μοναστήρι και έφυγαν.  Ένας μοναχός ονόματι Σταύρος  που γλίτωσε προσωρινά απ’ τη σφαγή, έθαψε τα σώματα των μαρτύρων. Στη συνέχεια θα μαρτυρήσει και αυτός.

Αργότερα οι Τούρκοι κατακτητές έπαιρναν μάρμαρα και κολώνες του κατεστραμμένου μοναστηριού και τα χρησιμοποιούσαν στην κατασκευή του σπιτιού τους. Όλα αυτά έμεναν άγνωστα για αιώνες· μόνο κάθε ΛαμπροΤρίτη (μέρα μαρτυρίου του Αγίου Ραφαήλ) ακολουθώντας αρχαία παράδοση, τελούσαν οι Χριστιανοί την Θεία Λειτουργία σε ένα ετοιμόρροπο εκκλησάκι στις Καρυές της Θερμής χωρίς να γνωρίζουν για  ποια αιτία λειτουργούν τη συγκεκριμένη μέρα. Ακόμα οι κάτοικοι των γύρω χωριών είχαν ονομάσει την τοποθεσία <<Καλόγερος>> γιατί πολλοί έβλεπαν ένα μοναχό να θυμιάζει και όταν τον πλησίαζαν χανόταν μέσα σε φως.

Έτσι είχε η κατάσταση μέχρι το 1959 που οι ευσεβείς ιδιοκτήτες του ελαιοκτήματος (Άγγελος και Βασιλική Ράλη)  όπου βρισκόταν το παλιό και ετοιμόρροπο εκκλησάκι, θέλησαν να το ξαναχτίσουν. Η Πρόνοια του Θεού θέλησε να μη μείνουν άλλο άγνωστοι οι άγιοι, αλλά σε χρόνια δύσκολα να μας τους φανερώσει, ώστε να τους έχουμε βοηθούς και στήριγμα και ιατρούς ψυχών και σωμάτων.

Έτσι στον ύπνο και στο ξύπνιο πολλών ευσεβών γυναικών που αξιώθηκαν να γίνουν όργανα στα σχέδια του Θεού και των Αγίων, άρχισαν να φαίνονται οι Άγιοι με όνειρα και οράματα, να διηγούνται τη ζωή τους, τα μαρτύριά τους, να τα δείχνουν παραστατικά (σα να συνέβαιναν εκείνη την ώρα), να δείχνουν που είναι οι τάφοι τους και να τις προτρέπουν να σκάψουν να τους βρουν. Έτσι με τη χάρη και τις υποδείξεις των Αγίων βρέθηκαν οι τάφοι με τα λείψανα των Αγίων, το  πιθάρι με καψαλισμένα τα παιδικά οστά της Αγίας Ειρήνης, ο τάφος των γονέων της και εκεί το κεφαλάκι ενός βρέφους (του αδελφού της Ραφαήλ). Το Μάιο του 1961 με τις γενικές ανασκαφές βρέθηκαν τα ερείπια του μοναστηριού με φανερά τα σημάδια της καταστροφής από φωτιά.

Καθημερινά επιτελούνται στο μοναστήρι τους στη Θερμή, αλλά και σε άλλα μέρη, νέα θαύματα των νεοφανών Αγίων μαρτύρων Ραφαήλ, Νικολάου και Ειρήνης, δια των οποίων έγιναν γνωστοί σε όλο τον κόσμο.  Πλήθη προσκυνητών απ’ όλο τον κόσμο, συρρέουν στο μοναστήρι τους και εναποθέτουν τις ελπίδες τους στους Αγίους.

Οι νεοφανείς μάρτυρες του Χριστού, Ραφαήλ- Νικόλαος και Ειρήνη, είναι ολοζώντανα τεκμήρια της Ανάστασης.        

                

                                                            I  C

                      N  I           K A                         

                              X C

                                                    

Μαντζουράνης Βασίλειος

Καθηγητής Θεολόγος

Μυτιλήνη

«ΣΤΙΣ ΚΑΡΥΕΣ ΕΣΦΑΞΑΝ ΤΟΝ ΓΙΩΡΓΟ ΚΑΙ ΚΛΑΙΕΙ Η ΠΑΝΑΓΙΑ»

ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΤΙΚΗ ΜΑΡΤΥΡΙΑ  ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΑΓΙΟΥΣ ΡΑΦΑΗΛ,ΝΙΚΑΛΑΟ ΚΑΙ ΕΙΡΗΝΗ ΤΗΣ ΛΕΣΒΟΥ.

Την Λαμπροδευτέρα οι αδερφές Δουργκούνα  με την μητέρα τους άκουσαν ένα βογγητό σαν μούγκρισμα  έξω από την πόρτα τους σαν να σκότωναν άνθρωπο.

Ξύπνησαν τρομαγμένες και άνοιξαν το παράθυρο για να δουν τι συμβαίνει. Δεν είδαν όμως τίποτα. Σιγή και γαλήνη απόλυτη επικρατούσε στον δρόμο. Κοίταξαν το ρολόι και ήταν 12 παρά τέταρτο η ώρα. Μη μπορώντας να εξηγήσουν αυτό που τους  συνέβη πλάγιασαν και κοιμήθηκαν. Τότε η Μυρσίνη είδε ένα φοβερό όνειρο. Σαν να γινόταν φασαρία στο χωριό και έτρεχε ο κόσμος. Η Μυρσίνη ρώτησε τι συμβαίνει και της είπαν «στις Καριές έσφαξαν τον Γιώργο και κλαίει η Παναγία».

Άρχισε τότε κ εκείνη με τον κόσμο να τρέχει και έφτασε στις Καρυές. Στο προαύλιο είδε την Παναγία μαυροντυμένη με το πρόσωπο γεμάτο δάκρυα. Στο πλάι της καθόταν ένα κοριτσάκι 12 χρόνων περίπου, και σιγόκλαιγε κ εκείνο. Η Μυρσίνη έπεσε γονατιστή μπροστά της και ερώτησε « Παναγία μου γιατί κλαις?»

Η Παναγία αποκρίθηκε « Πάντα κάθε μέρα κλαίω για την θυσία του καλογήρου. Γεώργιο τον έλεγαν πρώτα και όταν χειροτονήθηκε, έλαβε το όνομα Ραφαήλ. Στις 12 παρά τέταρτο την νύχτα της Λαμπροδευτέρας τον έσφαξαν οι Τούρκοι κ την Λαμπροτρίτη τον έθαψαν οι Χριστιανοί. Τούτο το κοριτσάκι που βλέπεις το έκαψαν ζωντανό οι Τούρκοι . Τα οστά που βρέθηκαν στο πιθάρι είναι δικά του.» Ξαφνικά ακούστηκε μια μελωδία και έσταζε αίμα από τον ουρανό . Γύρισε η Μυρσίνη και είδε δώδεκα  παλικάρια χρυσοντυμένα , που σήκωναν ένα φέρετρο. Το κατέβασαν σιγά σιγά στο προαύλιο της εκκλησίας, και μέσα τότε η Μυρσίνη είδε τα ιερά λείψανα του αγίου Ραφαήλ. Τότε ένας από τους νέους είπε «Βλέπεις τι δόξα του κάνουμε? Αιώνες τον δοξάζουμε. Τέτοια δόξα θα του κάνετε και εσείς . θα τον γυρίσετε με καμπάνες κα λάβαρα. Πολλούς αρρώστους και δαιμονισμένους θα γιατρεύει.

«Θαυμαστός ο Θεός εν τις Αγίοις αυτου.»

Πηγή από το βιβλίο του Φώτη Κόντογλου «ΣΗΜΕΙΟΝ ΜΕΓΑ»  ΤΑ ΘΑΥΜΑΤΑ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ ΤΗΣ ΘΕΡΜΗΣ ΡΑΦΑΗΛ- ΝΙΚΟΛΑΟΥ- ΕΙΡΗΝΗΣ.

ΤΟ ΠΑΣΧΑ ΣΤΗΝ Ι Μ ΒΑΤΟΠΑΙΔΙΟΥ ΑΓΙΟΝ ΟΡΟΣ

ΠΑΣΧΑ ΣΤΟ ΑΓΙΟΝ ΟΡΟΣ

ΠΑΣΧΑ ΣΤΟ ΑΓΙΟ ΟΡΟΣ

Κυριακή του Πάσχα

Άγιον Όρος • Ακολουθία Αναστάσεως

Ο Άγιος Λουκάς ο Ιατρός για τη Μεγάλη Παρασκευή

«Ἦν δὲ ὡσεὶ ὥρα ἕκτη καὶ σκότος ἐγένετο ἐφ᾿ ὅλην τὴν γῆν ἕως ὥρας ἐνάτης» (Λκ. 23, 44).

Ο ήλιος από τον τρόμο για το τι έκαναν οι δολοφόνοι, σκοτώνοντας στη γη τον Υιό του Θεού, έκρυψε τις ακτίνες του, για να μην δει κανείς το πιο φρικτό από όλα τα εγκλήματα που διαπράχθηκαν ποτέ πάνω στη γη.
Από φόβο και τρόμο εσιώπησαν τα καταραμένα χείλη αυτών που δολοφόνησαν τον Σωτήρα του κόσμου, που λίγο πριν Τον ενέπαιζαν, λέγοντας: «Ἄλλους ἔσωσεν, ἑαυτὸν οὐ δύναται σῶσαι· εἰ βασιλεὺς Ἰσραήλ ἐστι, καταβάτω νῦν ἀπὸ τοῦ σταυροῦ καὶ πιστεύσομεν ἐπ᾿ αὐτῷ» (Μθ. 27, 42).

Ήρθε η στιγμή, που το πάθος του Κυρίου μας Ιησού Χριστού έφτασε στο αποκορύφωμά του. Ξέρετε γιατί οι άλλοι που εκτελέστηκαν πάνω στο σταυρό κρέμονταν σ’ αυτόν ολόκληρες ήμερες μέχρι να πεθάνουν ενώ ο Κύριός μας πέθανε πολύ πιο γρήγορα, σε έξι ώρες μόνο; Ξέρετε ότι ο πάρα πολύ δυνατός πόνος, ο οποίος διαρκεί πολύ καιρό μπορεί και μόνο αυτός να γίνει αιτία του θανάτου; Αυτό ακριβώς συνέβη με τον Κύριο Ιησού Χριστό. Το μαρτύριο και τα βάσανά Του ήταν φρικτά επειδή Τον συνέθλιβε τόσο αφάνταστα μεγάλο φορτίο των αμαρτιών όλου του κόσμου, για τις όποιες εκούσια θυσιάστηκε και τις εξαγόρασε με το άχραντό Του Αίμα.

Η δύναμη που Του έμεινε έφτασε μόνο για να πει τα τελευταία Του λόγια: «Διψῶ» (Ιω. 19, 28). «Πάτερ, εἰς χεῖρας σου παρατίθεμαι τὸ πνεῦμα μου» (Λκ. 23, 46). Σείστηκε η γη και το καταπέτασμα του ναού σκίστηκε στα δύο, από πάνω ως κάτω. Και έφευγε, χτυπώντας τα στήθη, ο άπιστος λαός που δεν δέχθηκε τον Μεσσία του. Τι σκέφτονταν οι ανόητοι αυτοί φανατικοί, οι οποίοι λίγο πριν φώναζαν στον Πιλάτο: «Σταύρωσον σταύρωσον αὐτόν» (Λκ. 23, 21). «Τὸ αἷμα αὐτοῦ ἐφ᾿ ἡμᾶς καὶ ἐπὶ τὰ τέκνα ἡμῶν» (Μθ. 27, 25). Έχουν καταλάβει άραγε ότι ο ίδιος ο σατανάς με το στόμα τους φώναζε τα φοβερά αυτά λόγια;

Οι ίδιοι άνθρωποι λίγο πριν υποδέχονταν πανηγυρικά τον Κύριο Ιησού Χριστό, στρώνοντας στην οδό τα ιμάτιά τους και κρατώντας στα χέρια τους κλαδιά φοινικιάς και κραυγάζοντας: «Ὡσαννά, εὐλογημένος ὁ ἐρχόμενος ἐν ὀνόματι Κυρίου, βασιλεὺς τοῦ Ἰσραήλ» (Ιω. 12, 13). Είναι πολύ φοβερό αυτό το πράγμα, δείχνει πόσο βαθειά στην καρδιά του ανθρώπου μπορεί να εισέλθει το πονηρό πνεύμα.

Ας αφήσουμε όμως τον ανόητο φανατισμό των εχθρών του Χριστού, οι οποίοι θεωρούσαν βαρειά αμαρτία και κατάργηση του Μωσαϊκού νόμου την θεραπεία κατά την ήμερα των Σαββάτων των παραλύτων, των ασθενών, των κατεχομένων από βαρείες αρρώστιες, των δαιμονιζομένων και των εκ γενετής τυφλών. Ας σκεφτούμε ότι και άλλου είδους φανατισμός υπήρξε στην ιστορία του ανθρωπίνου γένους. Ας θυμηθούμε πόσοι κατά φαντασίαν αιρετικοί πέθαναν στις φλόγες της ιεράς εξέτασης στην Ισπανία. Ας θυμηθούμε την νύχτα του Αγίου Βαρθολομαίου κατά την οποία σφάχτηκαν πολλοί Γάλλοι προτεστάντες εξ αιτίας της ετεροδοξίας τους. Ας θυμηθούμε τα ποτάμια αίματος που χύθηκαν κατά τον πόλεμο, όταν οι χριστιανοί 30 ολόκληρα χρόνια πολεμούσαν εναντίων των άλλων χριστιανών.

Αλλά ας κοιτάξουμε γύρω μας. Βλέπουμε ότι υπάρχουν τόσοι πολλοί όχι ετερόδοξοι αλλά άνθρωποι, οι οποίοι καθόλου δεν πιστεύουν στον Χριστό. Πολλοί είναι και αυτοί για τους οποίους είπε ο απόστολος Παύλος: «ἀθετήσας τις νόμον Μωϋσέως χωρὶς οἰκτιρμῶν ἐπὶ δυσὶν ἢ τρισὶ μάρτυσιν ἀποθνήσκει· πόσῳ δοκεῖτε χείρονος ἀξιωθήσεται τιμωρίας ὁ τὸν υἱὸν τοῦ Θεοῦ καταπατήσας καὶ τὸ αἷμα τῆς διαθήκης κοινὸν ἡγησάμενος, ἐν ᾧ ἡγιάσθη, καὶ τὸ Πνεῦμα τῆς χάριτος ἐνυβρίσας;» (Εβρ. 10, 28-29).

Δεν μπορούμε σε τίποτα να βοηθήσουμε αυτούς τους κακότυχους ανθρώπους. Είμαστε μόνο ένα μικρό ποίμνιο του Χριστού και ποτέ δεν ξεχνάμε τα φοβερά λόγια του Σωτήρος μας: «Πλὴν ὁ Υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου ἐλθὼν ἆρα εὑρήσει τὴν πίστιν ἐπὶ τῆς γῆς;» (Λκ. 18, 8). Στεκόμαστε όλοι μας τώρα ενώπιον του Επιταφίου. Κατά την φοβερή αυτή στιγμή αποκαθηλώνεται η Θυσία, η οποία τελέστηκε για τις αμαρτίες τις δικές μας αλλά και όλου του κόσμου. Βλέπουμε στον Επιτάφιο το νεκρό Του σώμα γεμάτο ανοιχτές πληγές. Το τρομερό αυτό θέαμα ας γίνει αιτία να ανάψει στις καρδιές μας η αγάπη προς τον Υιό του Θεού, ο Οποίος υπέφερε τόσα βάσανα από τους ανθρώπους τους οποίους ήλθε να σώσει, αλλά εκείνοι δεν Τον δέχθηκαν.

Ελάτε όλα τα πιστά τέκνα του Χριστού να προσκυνήσουμε τον Επιτάφιο, να τον φιλήσουμε με τα χείλη μας, να τον αγγίξουμε με τις καρδιές μας και να τον βρέξουμε με τα δάκρυά μας. Αμήν.

Αγίου Λουκά Αρχιεπισκόπου Κριμαίας, Λόγοι και Ομιλίες Τόμος Α΄, εκδόσεις Ορθόδοξος Κυψέλη, Θεσσαλονίκη, 2014

 πηγη

Άγιος Μαρτίνος, πάπας Ρώμης

Άγιος Μαρτίνος, πάπας Ρώμης

Στις 13 Απριλίου εορτάζει ο πάπας Ρώμης Μαρτίνος, ο θαυματουργός. Έζησε και έλαμψε στον 7ο αιώνα μ. Χ. Ήτο ενάρετος, σοφός και πιστός. Τότε στην Κωνσταντινούπολη, μετά τον μεγάλο Ηράκλειο, εβασίλευσε ο γιός του Κώνστας ο Β’, 641 – 668. Ο οποίος ακολούθησε, δυστυχώς, την αίρεση του μονοθελητισμού. Που είναι προέκταση, συνέχεια, του μονοφυσιτισμού. Έλεγε ο μονοθελητισμός ότι ο Χριστός δεν είχε δύο θελήσεις, ως Θεάνθρωπος, που είναι και το σωστό, αλλά μία θέληση. Τη Θεϊκή. Καταργούσε την ανθρωπότητα του Χριστού, τη σάρκωση του Χριστού, οπότε καταργούσε και τη σωτηρία. Κι είχε βάλει τον Παύλο τον Β’, πατριάρχη στην Κωνσταντινούπολη, που ήταν ομόφρονάς του. Και καθώς πέθανε ο Παύλος, έβαλε κι άλλον. Τον Πύρρωνα. Κι αυτόν το ίδιο. Και άλλον. Τον Πέτρο.

Ο πάπας Ρώμης Μαρτίνος ήταν ορθόδοξος. Και προσπάθησε να επαναφέρει στην ορθοδοξία και τον πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως και τον αυτοκράτορα. Μεγάλη ψυχή ο άγιος Μαρτίνος. Μαρτίνος, σημαίνει ο του Μαρτίου. Έστειλε επιστολές, αλλά εκείνοι του κάκου. Δεν άλλαζαν. Υπήρχε και μεγάλη διαφθορά, τότε, στο Βυζάντιο και κάποιοι αυτοκράτορες έκαναν την Εκκλησία όπως ήθελαν. Χειρότερα κι απ’ τον Διοκλητιανό και τον Νέρωνα. Δεν ήταν όλοι καλοί στο Βυζάντιο, αλλά ήταν οι περισσότεροι. Όπως στους αποστόλους, δεν ήταν όλοι καλοί. Αλλά ήταν οι ένδεκα. Ο Ιούδας ήταν παράδειγμα προς αποφυγήν. Δεν άλλαζαν. Κι έκαμε μια Σύνοδο εκεί στη Ρώμη. Μάζεψε 105 επισκόπους και καταδίκασε τον μονοθελητισμό και τον μονοενεργητισμό, το ίδιο πράγμα είναι, συνέχεια το ένα του άλλου, και αναθεμάτισε τον πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως. Κι έστειλε τις αποφάσεις στην Κωνσταντινούπολη.

Και τότε, τί κάνανε; Κι ο αυτοκράτωρ και ο πατριάρχης συνέλαβαν τους κομιστάς των αποφάσεων, τους εξυλοκόπησαν και τους εξόρισαν στα διάφορα νησιά. Τότε, έστειλαν στη Ρώμη ένα στρατιωτικό διοικητή, να φέρει δεμένο τον πάπα της Ρώμης, πάπας, σημαίνει πατέρας, παπάς στα ελληνικά, τον Μαρτίνον, γιατί πολύ τους εστενοχώρησε μ’ αυτές τις αποφάσεις και μ’ αυτό τον τρόπο απέναντι τους. Έφτασε, λοιπόν, εκεί πέρα, ο ηγεμόνας του αυτοκράτορα, το έμαθαν, όμως, εγκαίρως οι Ρωμαίοι χριστιανοί και ξεσηκώθηκαν. Κύκλωσαν τον απε­σταλμένο και τους συν αυτώ και τούς είπαν: «Εδώ θα σας σκοτώσουμε όλους, εάν επιχειρήσετε να βάλετε χέρι στον πατέρα μας.» Και κόντεψε να κινηθεί, να γίνει, δηλαδή, στάσις. Εκείνοι τα χρειάστηκαν. Πήραν τα πόδια τους και φύγανε. Κι ήρθανε στην Κωνσταντινούπολη κι είπαν στον βασιλιά και στον πατριάρχη: «Δεν αστειεύεται ο Μαρτίνος ούτε οι χριστιανοί της Ρώμης. Κόντεψε να μας λυντσάρουν και να μας στείλουν, μια ώρα αρχύτερα, στην άλλη πλάση.»

Το κατάπιε ο βασιλιάς κι ο πατριάρχης, ας έκαναν κι αλλιώς. Κι αργότερα, όμως, δεν το ξέχασαν. Όχι. Περίμεναν την κατάλληλη ώρα. Έστειλαν άλλον, κάποιον Θεόδωρο, έξαρχο, απεσταλμένο. Κι εκείνος πήγε με δόλο και πονηρία και προδοσία. Και τα κατάφερε και έδεσε τον πατριάρχη, ο οποίος είχε και πρόβλημα υγείας, τον πήρε πάνω στο κρεβατάκι, καθώς ήτο! Τί έχουν τραβήξει οι άγιοι για την πίστη μας! Κι εμείς, σήμερα, πολλές φορές δεν την υπολογίζουμε και δεν την κατοχυρώνουμε με τη ζωή μας και με την ομολογία μας. Και τον έφεραν δεμένο στην Κωνσταντινούπολη. Ποιόν; Τον άγιο Μαρτίνο! Κι εκεί ο βασιλιάς διέταξε και τον κακοποίησαν κι υστέρα τον εξόρισαν στην Κριμαία. Στη Χερσώνα. Στη σημερινή Ουκρανία. Κι έμεινε εκεί εξόριστος και πονεμένος αρκετά χρόνια. Κι υστέρα ο Κύριος επέβλεψε και τον πήρε στον παράδεισο.

Αργότερα, έκαμαν ανακομιδή του λειψάνου και το μετέφεραν στα παιδιά του. Στη Ρώμη. Μεγάλος άγιος ο άγιος Μαρτίνος. Και να έχουμε την είχε του. Στα 655 μ.Χ. εκοιμήθη ειρηνικά. Με ομολογιακό και οσιακό τέλος.

( Αρχιμ. Ανανίας Κουστένης, Εαρινό Συναξάριτ. Β΄, σ.25-28)

Πέρασαν τρία χρόνια , σαν σήμερα ήταν.....Καλή Ανάσταση σε όλους !!!!

Έφυγε ξαφνικά  χτές...ο Χρήστος Τσολάκης....

Έφυγε από κοντά μας ξαφνικά χτες το βράδυ, Σαββάτο του Λαζάρου ο Χρήστος Τσολάκης.

Ένας αγαπημένος φίλος και αδερφός.

Ένα παλικάρι του Θεού. Όταν τον γνωρίσαμε πριν 6 χρόνια περίπου αυτό που μας έκανε εντύπωση ήταν η ταπείνωση της ψυχή του, ή έλλειψη καταλαλιάς , η αγάπη προς την εκκλησία, η συγχωρητικότητα, η ανεξικακία, η καλοσύνη του, η ικανότητα του να βλέπει να πράγματα με άλλο μάτι όχι το ανθρώπινο.

Εκτός από παλικάρι του Θεού ήταν και παλικάρι της Πατρίδας. Αξιωματικός του Ελληνικού Στρατού μόλις πριν λίγους μήνες συνταξιούχος (γιατί δεν άντεχε την περιρρέουσα κατάσταση όπως μας έλεγε..) από που και αν πέρασε άφησε τις  καλύτερες μνήμες!!!

Η Μάνα όλου του κόσμου η Παναγία μας και ο Άγιος Αρσένιος που τόσο αγαπούσε , ο Άγιος Λουκάς Επίσκοπος Συμφερουπόλεως που με κατάνυξη έψαλε το τροπάριο του, ο Άγιος Θεόδωρος ο Βυζάντιος που είχε εντυπωσιαστεί από το μαρτύριο του, ο Άγιος Ραφαήλ και συχνά πυκνά πήγαινε και προσκυνούσε όταν υπηρετούσε στη Μυτιλήνη, ας τον συνοδεύουν στο Παράδεισο και ας δώσουν Θεία Παρηγοριά στην αγαπημένη οικογένεια του, που τόσο αγαπημένοι ήταν όλοι τους.

Δύσκολος ο αποχωρισμός Χρήστο ...αλλά γενηθήτω το Θέλημα Σου Κύριε...!!!!

Ας είσαι αναπαυμένος ....!!!!

Τροπάριο Κασσιανής, Χορός Βατοπαιδινών Πατέρων.

Ο Μακαριστός Ευλογημένος Γέροντας Ευσέβιος Μαμάκας από το νησί της Καλύμνου σε μια σπάνια συνέντευξη. Ξεχειλίζει η αγάπη του για τον Χριστό.

Ιδού ο Νυμφίος έρχεται εν τω μέσω της νυκτός - Γεροντας Εφραιμ της Αριζονας

Πνευματικό οδοιπορικό στη Μ .Εβδομάδα - Μητρ.Λεμεσού Αθανάσιος

Η ΑΝΑΣΤΑΣΗ ΤΟΥ ΛΑΖΑΡΟΥ ΚΑΙ Η ΜΕΓΑΛΗ ΕΒΔΟΜΑΔΑ ΠΑΤΗΡ ΑΝΑΝΙΑΣ ΚΟΥΣΤΕΝΗΣ

Υπάρχει ο άλλος κόσμος ή η ιστορία του Αγίου Λαζάρου στη καθημερινότητα.

-->

Πάνε κάποια χρόνια που συνέβη αυτή η ιστορία. Μας την διηγήθηκαν φίλοι.

Μια κυρία έπασχε από άνοια κατά τους γιατρούς που την παρακολουθούσαν, ήταν για κάποια χρόνια στο κρεβάτι και δεν υπήρχε επικοινωνία όπως παλιά με τους οικείους της .

Ανήμερα του Λαζάρου ήταν γύρω στις 7μμ που ξαφνικά η κυρία έγειρε το κεφάλι της και απ΄ ότι φάνηκε άφησε την τελευταία της πνοή. Αμέσως οι δικοί της έτρεξαν την έκαναν τεχνητή αναπνοή, την έδωσαν αλάτι και γλυκό μήπως έφταιγε η πτώση της πίεσης η του σακχάρου όπως και άρχισαν τις μαλάξεις στη καρδία προσπαθώντας να την επαναφέρουν,  αλλά δεν φαινόταν να γίνεται τίποτα σημαντικό. Άρχισε να κρυώνει το σώμα και τα μάτια είχαν χάσει τη ζωντάνια τους.

Όμως ξαφνικά μόνη της ανοίγει τα μάτια και συνέρχεται…..

“που ήμουν? Γιατί με φέρατε πίσω …αχχχ τι όμορφα ήταν εκεί? Γιατί με φέρατε πίσω?......” ήταν τα λόγια που είπε πρώτα, ζωντανή με διάθεση και σαν να είχε γυρίσει από ένα ευχάριστο ταξίδι …. Οι δικοί της αμέσως άρχισαν να τη ρωτάνε …”πες μας που ήσουν? Τι είδες?...” Εκείνη είχε πια αλλάξει…ήρεμη, υπομονετική, αποδεχόμενη τη κατάσταση της δεν απαντούσε στα ερωτήματα…μόνο χαμογελούσε…ίσως δεν είχε το δικαίωμα να δώσει πληροφορίες!!!

 Από τότε και κάθε μέρα έλεγε….αφήστε με να φύγω… μη με κρατάτε…σας παρακαλώ αφήστε με να φύγω!!

Έζησε άλλους 10 μήνες, αλλά το μυαλό της ήταν συνεχώς να φύγει να πάει εκεί που επισκέφτηκε την μέρα του Αγίου Λαζάρου!!

Τις τελευταίες μέρες αποχαιρέτισε τους οικείους της λέγοντας σ΄ένα παιδί της…

“Άντε πήγαινε τώρα στη μητέρα σου….σ΄ ευχαριστώ για ότι έκανες για μένα!!!” και στην απάντηση του παιδιού της ….μα τι λες ? εσύ είσαι η μητέρα μου ..Εκείνη απάντησε….ήμουν, αλλά εγώ θα φύγω και τώρα μάνα θα έχεις τη Παναγία!!!

Πέρασαν λίγες μόνο μέρες και έκλεισε να τα μάτια αρνούμενη να τα ανοίξει περιμένοντας τον Νυμφίο της καρδιάς της… και ένα Σάββατο έφυγε πάλι όπως τότε στο πρώτο φευγιό της του Σαββάτου του Λαζάρου..!!

Ζει Κύριος ο Θεός και η ιστορία της Εκκλησίας μας επαναλαμβάνεται στους Ανθρώπους αρκεί να αφουγκραστούμε λίγο και να προσέξουμε την καθημερινότητα μας. Δίνει πολλές εμπειρίες.!!

Ahdoni.blogspot.com

ΜΗΤΡ. ΣΙΣΑΝΙΟΥ ΠΑΥΛΟΣ: «ΧΑΨΑΜΕ ΤΑ ΔΟΛΩΜΑΤΑ ΟΣΩΝ ΜΑΣ ΥΠΟΣΧΕΘΗΚΑΝ ΠΙΟ ΠΟΛΥ ΑΡΤΟ ΚΑΙ ΚΑΛΟΠΕΡΑΣΗ»

ΣΧΟΛΙΟΝ «ΧΡ. ΒΙΒΛ»: Μιὰ συνέντευξη “στὸ ψαχνὸ” ἔδωσε ὁ Σεβ. Σισανίου. Σοβαρὲς καὶ ἀληθινὲς τοποθετήσεις ἀγγίζουν μὲ διαύγεια τὰ τρέχοντα θέματα, τὰ ὁποῖα συνοψίζονται στὴν λέξη ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ (αὐτοσυνειδησία). Στὴν ἐπίμαχη ἐρώτηση περὶ τῶν προθέσεων (τῆς ποιότητός τους δηλ.) τοῦ Πρωθυπουργοῦ, ἀπάντησε δεόντως, ἀφοῦ τὶς προθέσεις, τὸν ἐσωτερικὸ κόσμο, δὲν ἐπιτρέπεται νὰ τὶς βαθμολογοῦμε ἀσφαλῶς. Ὅταν ὅμως τὰ ΣΥΣΤΗΜΑΤΙΚΑ ΚΑΙ ΠΕΙΣΜΑΤΙΚΑ ἔργα τὶς φανερώνουν, τὶς ἀποδεικνύουν καὶ τὶς πιστοποιοῦν, τότε ἴσως καὶ οἱ ἐρωτήσεις καὶ οἱ ἀπαντήσεις περιττεύουν! Μιλοῦν τὰ ἔργα ἀπὸ μόνα τους καὶ δὲν ὑπάρχει χρεία οὔτε μαρτυριῶν οὔτε ἐκτιμήσεων!

Σιατίστης Παῦλος: “ Πετάξαμε τὴν ψυχή μας στὰ σκουπίδια”

Ὁ Μητροπολίτης Σισανίου καὶ Σιατίστης Παῦλος, μὲ καταγωγὴ ἀπὸ τὴ Χαλκίδα τῆς Εὐβοίας καὶ τεράστιο κοινωνικὸ ἔργο μέχρι σήμερα, μιλᾶ γιὰ ἐπίμαχο κείμενο ποὺ μοιράστηκε τὸν περασμένο Νοέμβριο στὶς Ἐκκλησίες, γιὰ τὴν κρίση, τὴν πολιτική, τοὺς μετανάστες καὶ γιὰ αὐτοὺς ποὺ ἐπιχειροῦν νὰ γίνουμε ἕνα κράτος χωρὶς ταυτότητα. (1/2/2011)

. Τελικὰ ποιά εἶναι ἡ ἀλήθεια; Εἶσθε ὁ συγγραφέας καὶ ἐμπνευστὴς τοῦ κειμένου ποὺ διενεμήθη στὶς ἐκκλησίες;

. Τὸ κείμενο συνεγράφη ἀπὸ ἐμένα μὲ βάση τὶς δύο εἰσηγήσεις πρὸς τὴν Ἱεραρχία, τοῦ Σεβ. Δημητριάδος καὶ τὴν ἰδική μου, ἀπεστάλη εἰς τὸν Σεβ. Δημητριάδος, ὁ ὁποῖος τὴν ἐνέκρινε ὡς εἶχε καὶ ἐν συνέχεια ἀπεστάλη πρὸ τὴν Ἀρχιγραμματεία τῆς Ἱερᾶς Συνόδου διὰ νὰ τεθεῖ ὑπ’ ὄψιν τοῦ Μακαριωτάτου. Προφανῶς ἐνεκρίθη καὶ ἐδόθη ἡ ἐντολὴ διὰ τὴν ἐκτύπωση ὡς κειμένου τῆς Ἱεραρχίας τῆς Ἐκκλησίας, ὅπερ καὶ ἐγένετο.

. Ὑπῆρξαν διαφωνίες στὴν Ἱεραρχία γιὰ τὸ ἐπίμαχο κείμενο; Διέρρευσε ὅτι ἦταν ἀρνητικὸς ὁ Ἀρχιεπίσκοπος, ἀληθεύει;

. Κατὰ τὸ διάστημα τῶν ἐργασιῶν τῆς Ἱεραρχίας καὶ οἱ δύο εἰσηγήσεις δέχθηκαν τὸν ἔπαινο τῶν Ἱεραρχῶν καὶ ἐνεκρίθησαν ὑπὸ τῆς Ἱεραρχίας. Ἁρμόδιος διὰ τὴν ἐντολὴ τῆς ἐκτυπώσεως τοῦ κειμένου ἦτο ὁ Μακαριώτατος. Ἐὰν διαφωνοῦσε θὰ μποροῦσε νὰ τὴν διορθώσει ἢ νὰ ἐμποδίσει τὴν ἐκτύπωσή της.

. Ἡ κρίση ποῦ ἀντιμετωπίζουμε σήμερα, εἶναι θέμα τῆς σημερινῆς Κυβέρνησης, τῶν Κυβερνήσεων διαχρονικὰ ἢ συστημικὸ (καπιταλισμός, παγκοσμιοποίηση);

. Προφανῶς ἡ κρίση δὲν εἶναι θέμα καὶ εὐθύνη τῆς σημερινῆς Κυβέρνησης. Εἶναι εὐθύνη ὅμως ὅλων τῶν Κυβερνήσεων διαχρονικά, οἱ ὁποῖες ὑπελόγισαν τὸ πολιτικὸ κόστος περισσότερο ἀπὸ τὰ πραγματικὰ συμφέροντα τῆς χώρας. Ὁμολογοῦμε σήμερα ὅτι παίρνουμε μέτρα καὶ κάνουμε ἀλλαγὲς ποὺ ἔπρεπε νὰ ἔχουν γίνει πρὸ 20ετίας. Γιατί λοιπὸν δὲν λάβαμε τὰ μέτρα αὐτὰ στὴν ὥρα τους; Πολλὰ ἀπὸ τὰ στελέχη τοῦ πολιτικοῦ κόσμου συμμετεῖχαν διαχρονικὰ σὲ διάφορες Κυβερνήσεις. Ἤδη χθὲς (30.01.2011) ὑπουργὸς τῆς σημερινῆς Κυβερνήσεως (ἀναφορὰ στὴν συνέντευξη Λοβέρδου), σὲ συνέντευξή του, ὁμολογεῖ τὶς εὐθύνες τῆς παρατάξεώς του γιὰ τὸν τρόπο ἀσκήσεως τῆς πολιτικῆς. Ἀσφαλῶς καὶ τὸ ὅλο σύστημα ἔχει τὶς δικές του τεράστιες εὐθύνες. Τὸ καίριο ἐρώτημα εἶναι ἐὰν ἡ οἰκονομία ὑπάρχει, γιὰ νὰ ὑπηρετεῖ τὸν ἄνθρωπο ἢ ἐὰν ὁ ἄνθρωπος, γιὰ νὰ ὑπηρετεῖ τὴν οἰκονομία.

. Ὁ ἄνθρωπος ἔγινε ἀπρόσωπο γρανάζι τῆς οἰκονομίας. Σ’αὐτὸ ἡ εὐθύνη τοῦ συστήματος εἶναι τεράστια. Σήμερα δὲν μιλᾶμε πλέον γιὰ δικαιοσύνη, μιλᾶμε γιὰσυμφέροντα καὶ αὐτὸ εἶναι ἡ ἀποτυχία καὶ τοῦ συστήματος καὶ τοῦ πολιτισμοῦ μας.

. Ποιοί οἱ κίνδυνοι ποὺ ἀντιμετωπίζουμε σήμερα; Ὑπάρχει σχέδιο ἀφελληνισμοῦ καὶ ἐὰν ναὶ ἀπὸ ποιοὺς πιστεύετε ὅτι ὑποκινεῖται;

. Βλέπετε τὴν τεράστια ἀπαξίωση τῆς χώρας μας; Βλέπετε τὸν διεθνῆ διασυρμό της; Ἀσφαλῶς ἔχουμε τὶς εὐθύνες μας πρῶτοι ἐμεῖς. Ἐμεῖς δώσαμε τὸ δικαίωμα. Ὄμως τὰ γεγονότα στάθηκαν ἀφορμὴ γιὰ νὰ ἀποκαλυφθοῦν πολλῶν καρδιῶν διαλογισμοί. Αὐτὸ ποὺ σήμερα ἐπιχειρεῖται εἶναι νὰ γίνουμε ἕνα κράτος μὲ ἄλλη ταυτότητα. Ἡπροσπάθεια ἀπαξίωσης καὶ διαστρέβλωσης τῆς ἱστορίας μας (παραδείγματα λίγα ἀπὸ τὰ πολλά, ἡ περιθωριοποίησή της στὸ σχολικὸ πρόγραμμα, ἡ νέα σειρὰ γιὰ τὴν ἱστορία τοῦ 1821 κλπ.), ἡ προσπάθεια περιθωριοποίησης τῆς Ἐκκλησίας μέσα ἀπὸ τὸν συνεχῆ διασυρμό της, ἡ καταστροφὴ τῆς γλώσσας μας εἶναι ἐνδεικτικὰ σημεῖα τῆς ἐπιχειρούμενης προσπάθειας.

. Εἶναι ἀγαθὲς οἱ προθέσεις τοῦ Πρωθυπουργοῦ καὶ ἂν ναί, ὑπῆρχε ἄλλος δρόμος;

. Πιστεύω ὅτι οἱ προθέσεις τοῦ Πρωθυπουργοῦ εἶναι ἀγαθές. Ὁ Πρωθυπουργὸς δὲν ἔχει τὸ δικαίωμα νὰ ἀποτύχει καὶ εἶναι τεράστια ἡ εὐθύνη του γιὰ νὰ μὴν ἀποτύχει. Δὲν εἶμαι σὲ θέση νὰ ἔχω σαφῆ γνώμη γιὰ τὸ ἂν ὑπῆρχε ἄλλος δρόμος. Μία αἴσθηση ὅμως ποὺ ὑπάρχει στὸ λαὸ μας εἶναι ὅτι οἱ κατέχοντες δὲν μοιράζονται ἀναλογικὰ τὰ βάρη τῆς παρούσης κρίσεως. Ἡ φοροδιαφυγὴ π.χ. εἶναι μία πράξη ποὺ κάποιοι κάνουν εἰς βάρος καὶ τῆς Πολιτείας καὶ τοῦ κοινωνικοῦ συνόλου.

. Τὴν Κάρτα τοῦ Πολίτη (Ἠλεκτρονικὴ ταυτότητα), πρέπει νὰ τὴ φοβόμαστε καὶ γιατί; Ποιά ἡ θέση σας σὲ ὅσα κυκλοφοροῦν περὶ σφραγίσματος, 666 καὶ ὅλης τῆς φιλολογίας ποὺ ἔχει ἀναπτυχθεῖ γύρω ἀπὸ τὰ barcodes καὶ τὶς ἠλεκτρονικὲς κάρτες;

. Κάρτα τοῦ Πολίτη: ἐξαρτᾶται τί θὰ εἶναι αὐτὴ ἡ κάρτα, τί θὰ περιέχει. Μία ἀπὸ τὶς βασικότερες ἀλήθειες τῆς Ὀρθοδόξου Θεολογίας εἶναι ὅτι ὁ ἄνθρωπος εἶναι πρόσωπο καὶ Θεὸς κεκελευσμένος. Καθετὶ ποὺ εὐτελίζει τὸ ἀνθρώπινο πρόσωπο καὶ τὴν θεόσδοτη ἐλευθερία του εἶναι ἀπαράδεκτο.

. Τί θὰ εἶναι λοιπὸν ἡ κάρτα; ἕνα ἁπλὸ χρηστικὸ ἀντικείμενο ἢ ἕνα μέσο ἐλέγχου τοῦ ἀνθρώπου;
. Ἐὰν ἡ κάρτα περιέχει στοιχεῖα γιὰ τὸν κάτοχο, τὰ ὁποῖα ἐκεῖνος δὲν θὰ τὰ γνωρίζει, αὐτὸ συνιστᾶ εὐτελισμὸ τοῦ προσώπου καὶ παραβίαση τῆς ἐλευθερίας του. Ἐὰν τὰ στοιχεῖα ποὺ θὰ περιέχει εἶναι προσβάσιμα στὸν κάτοχο τότε θὰ εἶναι μία ἄλλη ταυτότητα. Ἡ Ἱερὰ Σύνοδος ἔχει ζητήσει πλήρη ἐνημέρωση ἀπὸ τὴν Κυβέρνηση, ἔχει ζητήσει τὸ σχετικὸ νομοσχέδιο προκειμένου νὰ εἶναι σὲ θέση νὰ τὸ μελετήσει καὶ νὰ πάρει ὑπεύθυνη ἀπόφαση.

. Τὰ περὶ σφραγίσματος καὶ χαράγματος χρειάζονται πολλὴ μεγάλη προσοχὴ ἀπὸ ὅλους μας. Ποῦ ὑπάρχει ἡ ἀλήθεια καὶ ποῦ ἡ ὑπερβολὴ ἢ τὸ λάθος. Ἁρμόδια πάντως νὰ μιλήσει γιὰ ὅλα αὐτὰ εἶναι ἡ Ἐκκλησία διὰ τῆς Ἱεραρχίας Της. Ἡ βιασύνη καὶ ἡ προπέτεια εἶναι ἐπικίνδυνα πράγματα.

. Πρέπει ὅμως νὰ ἐπισημάνουμε ὅτι μία Πολιτεία ποὺ ἀντιμετωπίζει εὐνοϊκὰ καὶ μὲ ἐναλλακτικὲς λύσεις τοὺς διαφόρους ἀντιρρησίες συνείδησης δὲν φαίνεται νὰ δείχνει κατανόηση σὲ ὅσους ἐκ τῶν χριστιανῶν ἔστω καὶ ἀπὸ ὑπερβολὴ δυσκολεύονται μὲ τὴ δική τους συνείδηση.

. Πιστεύετε ὅτι ἡ Ἐκκλησία πρέπει νὰ ἔχει πολιτικὸ λόγο ἢ ἀνάμειξη στὰ πολιτικὰ δρώμενα;

. Κατ᾽ ἀρχὰς ἡ Ἐκκλησία ἔχει καὶ Λόγο (τὸν Υἱὸ καὶ Λόγο τοῦ Θεοῦ), εἶναι Ἐκκλησία Θεοῦ ζῶντος καὶ λόγο μὲ τὸν ὁποῖο ἐκφράζει τὴν ἀλήθεια τοῦ Λόγου. Ὁ λόγος τῆς Ἐκκλησίας ἀφορᾶ καὶ στὸν ἄνθρωπο καὶ στὸν κόσμο. Πολιτικὴ εἶναι ἡ ζωὴ τῆς πόλης, ἡ ζωὴ τῶν πολιτῶν, δηλαδὴ ἡ ζωὴ τῆς κοινωνίας.

. Ἡ Ἐκκλησία δὲν ἔχει καὶ δὲν πρέπει νὰ ἔχει κομματικὸ λόγο. Δὲν τὸν χρειάζεται. Τὸ κόμμα εἶναι κομμάτι, ἡ Ἐκκλησία εἶναι τὸ ὅλον. Ὁ λόγος τῆς Ἐκκλησίας εἶναι καθολικός. Ἡ Ἐκκλησία ἑρμηνεύει τὴ ζωή.

. Μιλήσατε γιὰ πολιτικὰ δρώμενα. Ἐὰν ἐννοεῖτε κομματικὲς ἀντιπαραθέσεις, δὲν ἔχει λόγο ἡ Ἐκκλησία. Ἐὰν ὅμως τὰ πολιτικὰ δρώμενα εἶναι κοινωνικὰ δρώμενα, ἀσφαλῶς καὶ ἔχει λόγο. Ἐὰν π.χ. ἡ Πολιτεία θεσπίζει νόμο ποὺ ἐπιτρέπει τὶς ἐκτρώσεις ἢ νόμο ποὺ ἐκθεμελιώνει τὴν οἰκογένεια, ἡ διαφωνία καὶ ὁ ἔλεγχος τῆς Ἐκκλησίας θὰ σημαίνει πολιτικὴ παρέμβαση; Ἂς γίνουμε σοβαροί.

. Ὁ λόγος περὶ πολιτικῶν παρεμβάσεων εἰς ἕνα καὶ μόνο ἀποβλέπει, εἰς τὴν φίμωση τῆς Ἐκκλησίας. Ἡ Ἐκκλησία ἔχει ἀναφαίρετο δικαίωμα νὰ ἀπευθύνεται στὸ πλήρωμά της, στὸ λαὸ τοῦ Θεοῦ. Κάθε ἄλλη ἀντίληψη ὄζει ὁλοκληρωτισμοῦ.

. Οἱ Ἱεράρχες εἶναι κομματικοποιημένοι; Καὶ ἐὰν ναί, εἶναι θεμιτό;

. Οἱ Ἱεράρχες δὲν ἔχουν κανένα λόγο νὰ εἶναι κομματικοποιημένοι. Ἡ κομματικοποίηση εἶναι πτώχευση ἀπὸ τὸ ὅλον στὸ μέρος, στὸ κομμάτι. Ἀπὸ τὴν ἄλλη πλευρὰ ἡδιαφωνία τῆς Ἐκκλησίας σὲ κάποια θέματα δὲν σημαίνει ἀντιπολίτευση. Ἡ Ἐκκλησία οὔτε συμπολιτεύεται, οὔτε ἀντιπολιτεύεται. Σέβεται τοὺς ἄρχοντες τοὺς ὁποίους ὁ λαὸς ἐξέλεξε σὲ ὁποιαδήποτε θέση. Συνεργάζεται μαζί τους ἐφ᾽ ὅσον καὶ ἐκεῖνοι τὸ θέλουν καὶ μαρτυρεῖ τὴν ἀλήθεια Της χωρὶς νὰ ὑπολογίζει τὸ κόστος.

. Δίνει ὅση βοήθεια μπορεῖ ἡ Ἐκκλησία ἢ μπορεῖ νὰ κάνει περισσότερα; Μήπως δὲν προβάλλεται ἀρκετὰ ἢ σωστὰ ἡ δράση τῆς Ἐκκλησίας;

. Ὅταν ὁ Αὐτοκράτορας ζήτησε ἀπὸ τὸν Ἅγιο Ἰωάννη τὸν Ἐλεήμονα, Πατριάρχη τότε τῆς Ἀλεξάνδρειας, νὰ τοῦ φέρει ὅλο τὸν πλοῦτο τῆς Ἐκκλησίας, ὁ Ἅγιος μάζεψε ὅλους τους φτωχοὺς τῆς Ἀλεξάνδρειας, τοὺς ὁποίους φρόντιζε μὲ περισσὴ ἀγάπη, ἐξ οὗ καὶ τὸ ὄνομα «ἐλεήμων», καὶ τοὺς ὁδήγησε στὸ παλάτι λέγοντας στὸν Αὐτοκράτορα: «αὐτοὶ εἶναι οἱ θησαυροὶ τῆς Ἐκκλησίας».

. Ἡ Ἐκκλησία βοηθᾶ ὅσο μπορεῖ καὶ μάλιστα σὲ αὐτοὺς τοὺς δύσκολους καιρούς. Σὲ κάθε τοπικὴ Ἐκκλησία τὸ πλήρωμα γνωρίζει αὐτὸ τὸ ἔργο γιατί τὸ συνδράμει ποικιλοτρόπως καὶ μὲ ἐθελοντικὴ προσφορὰ καὶ μὲ οἰκονομικὴ στήριξη.

. Ἀκούσατε ὅτι ἡ Ἱερὰ Ἀρχιεπισκοπὴ Ἀθηνῶν διπλασίασε τὶς 10.000 μερίδες καθημερινὸ φαγητὸ ποὺ ἑτοίμαζε μέχρι τότε καὶ τὶς ὁποῖες προσέφερε πρὸς πάντας. Χωρὶς τὴν καθημερινὴ μέριμνα τῆς Ἐκκλησίας σὲ ὅλη τὴν Ἑλλάδα ἴσως εἴχαμε φθάσει σὲ κοινωνικὴ ἔκρηξη.

. Ἡ Ἐκκλησία δὲν ἐνδιαφέρεται νὰ προβάλλει τὸ ἔργο της. Τὸ ἔργο της τὸ γνωρίζει ὁ λαὸς ποὺ ὠφελεῖται ἀπὸ αὐτό. Ἀναγκάζεται κάποιες φορὲς νὰ τὸ παρουσιάζει, ὅταν ἀμφισβητεῖται κακόπιστα. Δὲν μπορεῖ ὅμως νὰ παρουσιαστεῖ σὲ ὅλη τὴν ἔκτασή του. Πῶς νὰ παρουσιάσεις πχ. τὸν παπὰ ποὺ φθάνει στὸ σημεῖο νὰ κάνει προσωπικὸ δάνειο γιὰ νὰ βοηθήσει ἕναν ἀσθενῆ, νὰ σώσει τὸ σπίτι ἑνὸς ἀνθρώπου, γιὰ νὰ μὴ μείνουν τὰ παιδιά του στὸ δρόμο, ἢ γιὰ νὰ μὴ σταματήσει ἔνα παιδὶ τὴν ξένη γλώσσα ποὺ κάνει; Προφανῶς δὲ τὸ δάνειο αὐτὸ τὸ πληρώνει ἀπὸ τὸν μισθό του. Αὐτὰ δὲν εἶναι δυνατὸν νὰ φανοῦν, δὲν εἶναι δυνατὸν νὰ τὰ πεῖς. Ὅταν ὁ παπὰς νοιώθει πατέρας, τότε κάνει τὰ πάντα μὲ ἀγάπη καὶ ἐφευρίσκει τρόπους. Οἱ εὔκολοι κριτὲς ἐμπορεύονται τὶς ἀνάγκες τῶν ἀνθρώπων, ἀλλὰ ποτὲ δὲν ἔβαλαν τὸ χέρι στὴ δική τους τσέπη.

. Ὁ Μακαριώτατος μὲ ἀπόλυτη σαφήνεια στὴν πρόσφατη συνέντευξή του εἶπε πολὺ καθαρά, ὄτι τὸ 96% τῆς ἐκκλησιαστικῆς περιουσίας τὸ ἔχει πάρει τὸ Κράτος. Τὸ ὑπόλοιπο 4%, παρ᾽ ὅλο ποὺ μὲ ἀμετάκλητες δικαστικὲς ἀποφάσεις ἀνήκει στὴν Ἐκκλησία, ἡ Πολιτεία στὶς ποικίλες ἐκφάνσεις της τὴν ἐμποδίζει νὰ τὸ ἀξιοποιήσει. Ὁ Ἀρχιεπίσκοπος εἶπε πολὺ καθαρὰ ἐπίσης πὼς θέλει νὰ τὸ ἀξιοποιήσει σὲ ἔργα κοινωνικῆς προσφορᾶς καὶ ἔθεσε καὶ τὸ ὅριο τῆς ὁλοκληρώσεως αὐτῶν τῶν κοινωνικῶν παρεμβάσεων. Ποιός λοιπὸν καὶ γιατί φοβᾶται μία Ἐκκλησία μὲ μία ἔντονη κοινωνικὴ παρουσία;

. Ὅσο γιὰ τὴν προβολὴ τοῦ ἔργου; Ὁ κάθε νοήμων ἄνθρωπος γνωρίζει ὅτι ὑπάρχει ὀργανωμένο κύκλωμα παραπληροφόρησης καὶ διαστρέβλωσης τοῦ ἔργου τῆς Ἐκκλησίας ἢ μεγέθυνσης τοῦ ὁποιουδήποτε ἀνθρώπινου λάθους .

. Ἔχει χρῶμα, ἐθνικότητα καὶ θρησκεία ὁ ἔχων ἀνάγκη;

. Ἀσφαλῶς ὄχι καὶ ἡ Ἐκκλησία αὐτὸ τὸ ἀποδεικνύει καθημερινὰ μὲ τὴν μέριμνά της γιὰ κάθε ἄνθρωπο.

. Ποιά εἶναι ἡ προσωπική σας θέση στὸ θέμα ποὺ ἔχει δημιουργηθεῖ μὲ τοὺς λαθρομετανάστες καὶ τὴν δημιουργία φράχτη;

. Εἶναι ἕνα πολὺ σοβαρὸ θέμα ἀπότοκο μίας κακῆς πολιτικῆς. Ὁ κάθε λαθρομετανάστης εἶναι καὶ αὐτὸς εἰκόνα Θεοῦ. Ἀπὸ τὴν ἄλλη μεριὰ ὁ τόπος μας ἔχει ὁρισμένες δυνατότητες. Δὲν φροντίσαμε τὴν ρίζα τοῦ προβλήματος ποὺ εἶναι ἡ ἀδικία ποὺ ἀναγκάζει τοὺς ἀνθρώπους σὲ τέτοιες διεξόδους.

. Ἕνα ἄλλο ἐρώτημα εἶναι ἐάν ὅλοι αὐτοὶ ἔρχονται μόνοι τους ἢ ἄλλοι τοὺς κατευθύνουν. Εἶναι πολλὰ ἀκόμη ἐρωτήματα γιὰ νὰ ἔχουμε σαφῆ εἰκόνα τοῦ ὅλου προβλήματος. Ὁ φράκτης δὲν πιστεύω ὅτι εἶναι λύση. Συμφωνῶ μὲ τοὺς προβληματισμοὺς τοῦ Σεβασμιωτάτου Ἀλεξανδρουπόλεως κ. Ἀνθίμου γιὰ τὸ θέμα.

. Πεῖτε μας μία διέξοδο ἀπὸ τὴν κρίση, ἀλλὰ καὶ γενικότερα.

. Κατ᾽ ἀρχὰς στὴν παροῦσα φάση καὶ στὸ σημεῖο ποὺ ἔχουμε φθάσει χρειαζόμαστε ὑπομονή, σύμπνοια, ἑνότητα, σοβαρότητα, προβληματισμὸ καὶ διάθεση θυσίας. Χρειαζόμαστε ἀκόμη ἀληθινὴ δικαιοσύνη στὴν ἀντιμετώπιση τοῦ οἰκονομικοῦ βάρους καὶ βέβαια δὲν χρειαζόμαστε ἀλαζονεία ἀπὸ τοὺς κρατοῦντες, ἀλλὰ κατανόηση, εἰλικρίνεια καὶ διάλογο. Χρειαζόμαστε ἀκόμη ἐγρήγορση ἀπέναντι στὶς φωνὲς ὅσων μέσα ἀπὸ μία καταστροφὴ θέλουν νὰ δικαιώσουν τὶς θέσεις τους.

. Εἶναι σημαντικὸ νὰ καταλάβουμε ὅτι ἡ κρίση εἶναι πρωτίστως πνευματικὴ καὶ δευτερευόντως οἰκονομική. Ἂν αὐτὸ δὲν τὸ καταλάβουμε τότε ἔχουμε ὄντως πρόβλημα διεξόδου. Χάσαμε τὸ νόημα τῆς ζωῆς μας. Τὸ ἐγκλωβίσαμε στὸ παρόν, τὸ ἐντοπίσαμε στὴν καλοπέραση καὶ τὴν εὐδαιμονία. Ξεχάσαμε τὸν καθαρὸ λόγο τοῦ Χριστοῦ: «οὐκ ἐπ’ ἄρτῳ μόνῳ ζήσεται ἄνθρωπος, ἀλλ’ ἐπὶ παντὶ ρήματι ἐκπορευομένῳ διὰ στόματος Θεοῦ». Ἔτσι γίναμε εὔκολα θύματα καὶ χάψαμε τὰ δολώματα ὅσων μᾶς ὑποσχέθηκαν πιὸ πολὺ ἄρτο καὶ καλοπέραση. Βάλαμε τὸ Θεὸ καὶ τὴν ἀλήθειά του στὴν ἄκρη καὶ τὸ μόνο ποὺ πετύχαμε νὰ μετατρέψουμε «σὲ σκουπίδι» τὸν ἄνθρωπο. Μᾶς πονάει νὰ δοῦμε τὴν ἀλήθεια κατάματα, ἀλλὰ χωρὶς αὐτὴν δὲν σωζόμαστε.

. Ὁ τρόπος ποὺ ζοῦμε, ποιό νόημα ζωῆς ὑπηρετεῖ; Τὴν θέωση τοῦ ἀνθρώπου ἢ τὴν σκουπιδοποίησή του; Αὐτὸ τὸ ἐρώτημα εἶναι ἡ ἄκρη τοῦ ἀδιεξόδου. Βλέπουμε ὅτι ἡ λεγομένη παγκοσμιοποίηση ἔτσι ἀντιμετωπίζει τὸν ἄνθρωπο. Ὁ μεγάλος Ντοστογιέφσκι εἶχε θέσει τὸ δίλημμα: «ἐλευθερία ἢ εὐτυχία;» Ἐμεῖς κυνηγήσαμε τὴν ὑλικὴ εὐζωία καὶ χάσαμε τὸν ἑαυτό μας. Ἡ σάρκωση τοῦ Θεοῦ εἶναι τὸ μέτρο τῆς ἀνθρώπινης ἀξίας. Ἡ ἄσκηση εἶναι δρόμος ἐλευθερίας, ἡ ἐγκράτεια εἶναι ἡ ἀνακάλυψη τοῦ οὐσιώδους.


www.eviaportal.gr