Δεκάτη εβδόμη Κυριακή του Λουκά (Λουκά Κεφ. ιε΄, 11-32) σήμερα, αγαπητοί, η Κυριακή του Ασώτου. Μπήκαμε, σιγά-σιγά, στο Τριώδιο. Μας παίρνει απ' το χεράκι ο Χριστός μας για να μας φέρει στα Αγια Πάθη και στη Θεία Του Ανάσταση. Και μας μιλάει απαλά, μέσα απ' το Ευαγγέλιο, με παραβολές, με τρόπο που να τον δέχεται η ψυχή μας και να τον καταλαβαίνει. Σήμερα μας είπε την παραβολή του Ασώτου υιού, που 'ναι η καρδιά των παραβολών. Αν έλειπε όλο το Ευαγγέλιο και υπήρχε μόνο αυτή η παραβολή, έφτανε για να δείξει το μέγεθος της αγάπης του Θεού, αλλά και το δράμα του ανθρώπου.
Ο Κύριος μας θέλει κοντά Του ελεύθερα, με λογισμό και μ' όνειρο να μένουμε πλησίον Του. Εχουμε ελευθερία, αυτεξούσιο και κάνουμε χρήση ή κατάχρηση.
Ο Ασωτος έκανε κατάχρηση της ελευθερίας του, άφησε τον Θεό κι έφυγε, γιατί πίστευε πως μακριά από Εκείνον -όπως το κάνουμε και πολλοί σήμερα- θα 'ναι καλύτερα. Διαπίστωσε, όμως, απ' τη σκληρή πραγματικότητα και από το άδειασμα της ψυχής του πως όχι μόνο δεν ήταν καλύτερα, αλλά πολύ χειρότερα. Ηταν, όμως, ειλικρινής και γύρισε πίσω μετανοιωμένος, συντετριμμένος.
Ο πατέρας του, ο Θεός μας, τον περίμενε, όπως περιμένει όλους μας ο Θεός. Είναι τόσο τρυφερός, τόσο στοργικός, τόσο καλοσυνάτος απέναντί μας και με μεγάλη υπομονή. Οποιος αγαπά, κάνει υπομονή. Κι ο Θεός αγαπά και μας περιμένει. Οταν είδε να γυρίζει ο γιος Του, έτρεξε. Τον είδε από μακριά και έτρεξε.
Ετρεξε κοντά του, τον πήρε αγκαλιά, τον ασπάστηκε, καταχάρηκε ο Θεός μας. Τόσο μας αγαπά. Κι εκείνος άρχισε να εξομολογείται και να λέει, αλλά ο Θεός τον έκοψε στη μέση, τον έβαλε στο σπίτι του, τον έντυσε και άρχισε, μετά, το τραγούδι της αγάπης και της θείας ευχαριστίας.
Είχε, όμως, κι άλλον γιο, άλλη κατάσταση ανθρώπων -όπως ήσαν οι Ιουδαίοι της εποχής του Ιησού- ο οποίος δεν έφυγε ποτέ από κοντά του, αλλά και ποτέ δεν ήταν μαζί του, γιατί δεν αγαπούσε. Είχε κάνει κέντρο των πάντων τον εαυτό του, όπως πολλοί κι από μας σήμερα - και γι' αυτό υποφέρουμε.
Γι' αυτό κι εκείνος, ο μεγάλος υιός, δεν μπόρεσε να καταλάβει την αγάπη και την ευσπλαχνία του Θεού. Αρχισε, λοιπόν, την κλαψοφαγούρα. Πόσο κακό είναι η κλαψοφαγούρα και πόσο κακό κάνει! Δεν μπόρεσε να καταλάβει την ευσπλαχνία του πατέρα του, παρότι ήταν συνεχώς κοντά του.
Σήμερα, που είμεθα και εμείς σ' αυτή την πλάση τη δύσκολη, μοιάζομε ή με τον άσωτο γιο, κάνοντας το πείραμα της αυτοθέωσης, αλλά γυρίζουμε πίσω, ή μοιάζουμε με τον μεγαλύτερο γιο, που λέμε πως αγαπάμε και δεν καταλάβαμε ποτέ την αγάπη.
Ας μας φωτίσει η ευσπλαχνία Του να μετανοήσουμε και να καταλάβουμε την αγάπη Του, να προσπαθούμε να μένουμε πάντοτε κοντά Του.
Του αρχιμανδρίτη Ανανία Κουστένη (από το Πρώτο Θέμα)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου