Δεν ήταν η πρώτη φορά που μου τύχαινε. Κι όμως δεν κατάφερα να το συνηθίσω. Έτσι και τώρα. Εκνευρίστηκα λοιπόν. Και να η ιστορία. Είχε έρθει ένα από τα παιδιά μου να με συμβουλευτεί για κάτι σημαντικό. Βέβαια η πείρα μου έπρεπε να με είχε προειδοποιήσει: «Το παιδί έρχεται να σε συμβουλευτεί έχοντας πάρει κιόλας τη δικιά του απόφαση. Απλά ζητά… συνενόχους, ζητάει να ακούσει ακόμα ένα ναι σε αυτό που ήδη έχει διαλέξει».
Αυτή τη φωνή της πείρας την ακούω πάντα η χαμηλόφωνα η… κατόπιν εορτής. Ποτέ στην ώρα της. Τι κρίμα!
Παρασύρθηκα λοιπόν. Πολύ συγκινημένη γιατί με συμβουλεύεται, πολύ συγκινημένη και ευτυχισμένη γιατί η αυθεντία μου -επιτέλους- αναγνωρίζεται, ενθουσιασμένη γιατί η γνώμη μου έχει βαρύτητα κι είναι πολύτιμη, μίλησα. Με ιερό ενθουσιασμό ανέπτυξα την άποψή μου που δεν ήταν μια άποψη αλλά η μόνη άποψη. Κι εκεί την «πάτησα», από συμβουλάτορας σεβάσμιος, έγινα κατηγορούμενη.
«Πάντα είσαι απόλυτη… η στενοκεφαλιά της γενιάς σας… η μονολιθική σου τοποθέτηση… δεν καταλαβαίνεις…».
Εκνευρίστηκα λοιπόν. Θύμωσα. Εδώ δεν αμφισβητούνταν μόνο οι απόψεις της γενιάς μου αλλά ΕΓΩ σαν άτομο κινδύνευα να καταποντιστώ! ΕΓΩ θιγόμουνα, ούτε λίγο ούτε πολύ ΕΓΩ δεν ήξερα τι έλεγα!
Διαβάστε τη συνέχεια του ενδιαφέροντος κειμένου της συγγραφέως Γαλάτειας Γρηγοριάδου-Σουρέλη στην Άλλη Όψη.
http://istologio.org
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου