Η Ελληνορθόδοξη Μονή του Αγίου Γεωργίου βρίσκεται σε ένα δάσος στο Ντάιρ ελ Χαρφ (Έξω Μονή) , ένα μικρό χωριό της περιοχής Ρας ελ Μέτν στο Όρος του Λιβάνου, το οποίο υπερηφανεύεται να έχει το μεγαλύτερο πευκοδάσος στον Λίβανο. Η Μονή βρίσκεται πάνω σε ένα λόφο με υψόμετρο 1.050 μ , και είναι περίπου 33 χιλιόμετρα από τη Βηρυτό. Το πευκοδάσος όπου βρήκε καταφύγιο η Μονή είναι τόσο μαγευτικό που ο επισκέπτης αισθάνεται ότι είναι στη μέση ακριβώς μεταξύ της παραδείσου και της γης.
Η ακριβής προέλευση της Μονής χάνεται μέσα σε θρύλους, αλλά αυτό που είναι γνωστό με βεβαιότητα είναι ότι κτίστηκε για πρώτη φορά το πέμπτο αιώνα πάνω στα ερείπια ενός αρχαίου ρωμαϊκού ναού. Είχε καταστραφεί από τον Σουλτάνο Βύμπρο τον δέκατο τρίτο αιώνα και αν και η ακριβής ημερομηνία της κατασκευής της νέας Μονής δεν είναι γνωστή, τα έγγραφα που είναι διαθέσιμα αναφέρονται αναλυτικά στην ιστορία της από τον 18 ο αιώνα και μετά. Κατασκευασμένη από μια απλή δομή με ανοικτή αυλή, η Μονή αποτελείται από μία εκκλησία και τα κελιά για τους μοναχούς. Η εκκλησία χρονολογείται στο 1790 και διαθέτει ξυλόγλυπτο τέμπλο, καθώς και μια συλλογή από όμορφες εικόνες που προέρχονται κυρίως από τον 19 ο αιώνα. Οι τοιχογραφίες που καλύπτουν τους τοίχους και το θησαυροφυλάκιο ολοκληρώθηκαν το 1971-72 από ζωγράφους που στάλθηκαν από τη Ρουμανία.
Σύμφωνα με τον θρύλο, το 1726 ένας ευσεβής βοσκός ονόματι Γέχμπε Μπιν Μούχσιν, ο Λουκχμίτης, από τη περιοχή της Ρούχα (Βουνά των Δρούζων) έφυγε μακριά από τον πατέρα του που ήθελε να τον παντρέψει με την ξαδέλφη του(κάτι που η Ορθόδοξη Εκκλησία δεν το επιτρέπει). Ο Γέχμπε κοιμήθηκε στα ερείπια του μοναστηριού και είδε στο όνειρο του τον Άγιο Γεώργιο, που τον διέταξε να μείνει σε αυτό τον τόπο και να αναβιώσει την μοναστική ζωή. Ο Γέχμπε υπάκουσε τον Άγιο Γεώργιο και έγινε πνευματικός πατέρας για πολλούς και του δόθηκε το δώρο της επούλωσης. Μια μέρα, ο αδελφός του ήρθε επιδιώκοντας να θεραπευτεί από μια ασθένεια. Ο αδελφός του Γέχμπε τον αναγνώρισε, και η έκπληξη του ήταν τόσο μεγάλη, σε σημείο που αποφάσισε να παραμείνει στο μοναστήρι και να γίνει μοναχός. Ένας άλλος μοναχός, ο Ιωσήφ, εντάχθηκε στη αδελφότητα από τη Βηρυτό. Αργότερα, ο Άγιος Γεώργιος εμφανίστηκε σε ορισμένους κατοίκους της περιοχής και επούλωσε πολλή κόσμο. Έτσι η Μονή έγινε τόπος προσκυνήματος.
Το 1904 υπήρχαν τέσσερις μοναχοί και τρεις δόκιμοι στο μοναστήρι. Φαίνεται ότι αργότερα, η μοναστική ζωή σταμάτησε στο μοναστήρι και από το 1922 έως το 1927, το μοναστήρι είχε μετατραπεί σε σχολείο. Το 1957, η μοναστική ζωή επαναλειτούργησε με μεγάλη θέρμη. Η Μονή είχε μείνει άδεια για τέσσερα χρόνια (1983-1987) κατά τη διάρκεια του Εμφυλίου πολέμου στο Λίβανο, αλλά οι μοναχοί επέστρεψαν και πρόσθεσαν περισσότερα τμήματα στο μοναστήρι. Στη Μονή υπάρχουν πολλά χειρόγραφα, ειδικά ένα της Κλίμακας προς τη Θεία Ανάληψη το οποίο γράφτηκε το 1769. Το τέμπλο της εκκλησίας χρονολογείται από τα τέλη του 18ου αιώνα. Μέχρι στιγμής, οι μοναχοί του μοναστηριού έχουν γράψει δεκάδες βιβλία και έχουν ολοκληρώσει πολλές μεταφράσεις από πνευματικά συγγράμματα των Πατέρων της Εκκλησίας.
The Greek Orthodox monastery of Saint George stands in a pine forest at Deir el-Harf, a small village above the Ras el-Metn region in Mount Lebanon which boasts of having the Largest Pine Forest in Lebanon. The Monastery is located on a Hill about 1050 m. of altitude, and 33 Km from Beirut and the pine forest which shelters the Monastery is so majestic that the visitor feels that he or she is half way between heaven and earth.
The exact origins of the Monastery are lost in legends but what is known for sure is that it was first built in the fifth century on the ruins of an ancient Roman Temple. It was destroyed by Sultan Bybros in the thirteenth century and although the exact date of the construction of the new Monastery is not known, documents are available detailing its history from the 18th century.A simple structure with an open courtyard, the Monastery consists of a church and the monk’s cells.The church itself dates to 1790 and possesses an iconostasis of wood as well as a collection of beautiful icons, mostly from the 19th century. The frescoes covering the walls and vaults were completed in 1971-72 by painters sent from Romania.
According to legend, in 1726 a pious shepherd named Wehbe bin Muhsin the Lukhmite from Ruha (Jabal El-Druze) was running away from his father who wanted him to marry his cousin(and the Orthodox Church does not allow this). Wehbe slept in the ruins of the monastery and in his dream he saw St. George who ordered him to stay in this place and revive the monastic life. Wehbe obeyed St. George and he became a spiritual father to many and was given the gift of healing. One day, his brother came seeking to be healed from his sickness. Wehbe recognized his brother who was very astonished, to the point that he decided to stay at the monastery and be a monk. Another monk, Youssef, joined them from Beirut. Later on, St. George appeared to some inhabitants of that this region and healed a lot of people. So the monastery became a place of pilgrimage. In 1904 there were four monks and three beginners in the monastery. It seems that later on, the monastic life stopped in the monastery and from 1922 to 1927, the monastery was transformed to a school. In 1957, monastic life was re-established with much fervor.
The monastery was left vacant four years (1983-1987) during the war in Lebanon, but the monks returned and added more sections to the monastery. In the monastery there are many manuscripts, especially one of the Ladder of Divine Ascent written in 1769. In the monastery there are many manuscripts, especially one of the Ladder of Divine Ascent written in 1769. The Iconostasis of the Church goes back to the late 18th century. So far, the monk of the monastery have written dozens of books and completed numerous translations of Spiritual writings by the Church Fathers.
http://noctoc-noctoc.blogspot.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου