Γέροντας Παίσιος Όταν ήμουν στο κοινόβιο...

Στὸ Κοινόβιο ποὺ ἤμουν, ὅποιος ἔκανε τὴν πιὸ πολλὴ δουλειὰ κρυβόταν. Μάζευε ἕνας ἀδελφὸς δυὸ τσουβάλια ἐλιὲς καὶ ἔλεγεὅτι μάζεψε ἕνα καλαθάκι καὶ ὅτι ὁ ἄλλος μάζεψε πολλὰ τσουβάλια. Αὐτὸ εἶναι ἀγάπη.

Ὅταν ἤμουν στὸ Κοινόβιο, γνώρισα ἕναν διάκο ποὺ γέρασε καὶ πέθανε διάκος. Ὅταν ἦταν ἀκόμη νέος μοναχός, τὸΜοναστήρι εἶχε ἀνάγκη ἀπὸ διάκο καὶ τὸν χειροτόνησαν. Ἀργότερα ἦρθαν νεώτεροι. Οἱ νεώτεροι ἔγιναν διάκοι καὶ ἱερεῖς καὶἐκεῖνος ἔδινε συνέχεια τὴν σειρά του στοὺς ἄλλους καὶ παρέμενε διάκος. Ὅταν τοῦ ἔλεγαν νὰ γίνη ἱερεύς, ἔλεγε: «Τώρα δὲνἔχει ἀνάγκη τὸ Μοναστήρι. Δόξα τῷ Θεῶ, ὑπάρχουν οἱ νεώτεροι ἀδελφοί». Τὸν ἔβαλαν στὸ γραφεῖο. Ὅταν ἦρθαν μορφωμένοι στὸ Μοναστήρι, παρακάλεσε καὶ ἔφυγε καὶ ἀπὸ τὸ γραφεῖο. Ὅταν τὸ Μοναστήρι περνοῦσε μία δυσκολία, παρακάλεσε αὐτὸς ὁ εὐλαβὴς διάκος ἕναν ἱερέα ἐνάρετο νὰ ἀναλάβη τὴν ἡγουμενία. Ἐκεῖνος τοῦ εἶπε: «Πῶς ἐσὺ ἀποφεύγεις τὶς εὐθύνες καὶ τὶς φορτώνεις σ' ἐμένα; Γίνε ἐσὺ προϊστάμενος, γιὰ νὰ γίνω καὶ ἐγὼ ἡγούμενος». Ἔτσι ἔγινε ὁ ἕνας ἡγούμενος καὶ ὁ ἄλλος προϊστάμενος. Ὅταν τακτοποιήθηκαν τὰ πράγματα καὶ πήγαινε καλὰ τὸ Μοναστήρι, παραιτήθηκε πάλι ἀπὸπροϊστάμενος. Πολὺ μὲ βοήθησε αὐτὸς ὁ διάκος, εἶχε πολλὴ Χάρη Θεοῦ. Αὐτὸν καλοῦσαν γιὰ τὰ δύσκολα θέματα στὴν ἹερὰΚοινότητα νὰ πῆ τὴν φωτισμένη τοῦ... γνώμη.

Στὰ Κοινόβια πρῶτα τί ὄμορφα ἦταν! Ἡσυχία! Εἶχαν καὶ τὸ ρολόι ποὺ χτυποῦσε κάθε τέταρτο, γιὰ νὰ θυμᾶται καθένας νὰλέη τὴν εὐχή. Καὶ νὰ ξεχνιόταν κανείς, ἄκουγε τὸ ρολόι ποὺ χτυποῦσε κάθε τέταρτο καὶ ἄρχιζε πάλι τὴν εὐχή. Πολὺ βοηθοῦσε τὸ ρολόι. Ἔλεγαν οἱ Πατέρες τὴν εὐχὴ καὶ εἶχε ἡσυχία, γαλήνη μεγάλη μέσα στὸ Μοναστήρι. Στὸ Κοινόβιο ποὺ ἤμουν στὸἍγιον Ὅρος ἤμασταν ἑξήντα Πατέρες καὶ ἦταν σὰν νὰ ἦταν ἕνας ἡσυχαστής. Εἶχαν ὅλοι τὴν εὐχή. Στὴν Ἐκκλησία λίγοιἔψαλλαν καὶ οἱ περισσότεροι νοερὰ προσεύχονταν. Στὰ διακονήματα τὸ ἴδιο. Μία ἡσυχία παντοῦ! Δὲν μιλοῦσαν δυνατὰ οὔτε φώναζαν. Ἥσυχα ἔκαναν τὰ διακονήματά τους. Ὅλοι ἀθόρυβα κινοῦνταν σὰν τὰ πρόβατα. Πάντα ὑπῆρχε ἀθόρυβα μία κινήση στὸ Μοναστήρι. Δὲν ἦταν ὅπως τώρα ποὺ ἔχουν στὰ Κοινόβια ὥρα διακονίας, ὥρα ἡσυχίας ...; σιωπητήριο! Καθένας κινιόταν ἀνάλογα μὲ τὴν διακονία του.

Πηγή:Ἁγιορείτικες Μνῆμες