Πέμπτη Κυριακή του Λουκά σήμερα, αγαπητοί, και το Ευαγγέλιο (Κεφ. ις΄, 19-31) μας αναφέρει την παραβολή του «Πλουσίου και του Λαζάρου». Ο Ιησούς μας, θέλοντας να διδάξει τους ακροατάς Του αλλά και τους ανθρώπους όλων των αιώνων ότι ο πλούτος αυτού του κόσμου δεν είναι σκοπός αλλά μέσον, όπως και οι διάφορες δοκιμασίες της ζωής δεν είναι τιμωρίες αλλά μέσον παιδαγωγικόν για τη σωτηρία του ανθρώπου, μας ανέφερε την ως άνω παραβολή.
Ενας άνθρωπος ήταν πλούσιος, ντυνόταν βασιλικά και έτρωγε αρχοντικά. Δεν ήταν κακό, που ήταν πλούσιος, το κακό ήταν στο γεγονός ότι είχε θεοποιήσει τον πλούτο και δεν έβλεπε ούτε τον Θεό ούτε τον συνάνθρωπο, αλλά μόνο τον εαυτό του και την καλοπέρασή του. Η αυτοθέωση στο κατακόρυφο. Στη συνέχεια το Ευαγγέλιο μιλάει για τον φτωχό τον Λάζαρο. Εχει όνομα ο Λάζαρος -ο πλούσιος δεν έχει- γιατί το όνομά του θα γραφτεί στους ουρανούς, και «ο δίκαιος μένει εις τον αιώνα».
Ο Λάζαρος ήταν φτωχός, άρρωστος και παραπεταμένος στην εξώπορτα του πλουσίου. Εδινε ευκαιρίες στον πλούσιο να κάμει έλεος, τον είχε τόσο κοντά του τον φτωχό. Δεν έκαμε, όμως, τίποτε. Ηλθε η ώρα που έφυγαν και οι δύο, γιατί όλα τελειώνουν στη ζωή αυτή. Πέθανε πρώτα απ' την κακοπάθεια ο Λάζαρος. Τον πήραν οι άγγελοι και τον πήγαν κατευθείαν στην αγκαλιά του Αβραάμ, στην τρυφή του Παραδείσου.
Αλλαξε το σκηνικό - «πέθανε και ο πλούσιος και ετάφη», λέει, «μεγαλοπρεπώς», όπως κάνουν οι πλούσιοι του νυν αιώνος. Ομως και γι' αυτόν άλλαξε το σκηνικό, αρνητικά πλέον.
Πήγε στον Αδη, στα βάσανα, στην απομόνωση, στη μοναξιά και στην άφατη θλίψη. Και κει σηκώνει τα μάτια σε μια στιγμή και βλέπει τον Αβραάμ και τον Λάζαρο στην αγκαλιά του. Κι άρχισε τα παρακάλια, αυτός που δεν έβλεπε πέρα από τη μύτη του και πέρα απ' τον εαυτό του. Επασχε από αυτισμό πνευματικό, και όχι μόνο. Παρακαλούσε και έλεγε «πατέρα» τον Αβραάμ, αυτός που δεν αισθάνθηκε ποτέ τέ- τοια αισθήματα. Παρακαλούσε να του στείλει τον Λάζαρο, και με το δακτυλάκι, που θα είχε βάλει μέσα στο νερό, να του αναψύξει, να του δροσίσει τη γλώσσα, γιατί μέσα σ' αυτή τη φλόγα έπασχε και πονούσε.
Και ο Αβραάμ τον είπε «τέκνον». Τι ωραίοι είναι οι δίκαιοι, παντού με την καλή κουβέντα στο στόμα, με την αγάπη! Του είπε: «Παιδί μου» -«παιδί» τον ονόμασε, αυτόν που ήταν άσπλαχνος- «δεν μπορεί να γίνει αυτό. Και θυμήσου ότι συ στη ζωή πέρασες καλά και δεν θυμόσουνα κανέναν. Ο Λάζαρος πέρασε δύσκολα και σταυρωμένα. Τώρα συ βα- σανίζεσαι κι αυτός παρηγοριέται. Και να ήθελα να σε ελεήσω, δεν μπορώ, γιατί ανάμεσά μας είναι χάσμα μέγα».
Φοβερό αυτό! Και αφού είδε ότι δεν έβγαζε τίποτε ο πλούσιος, είπε στον Αβραάμ να στείλει τουλάχιστον τον Λάζαρο στα αδέρφια του, που ήσαν επάνω στη γη κι έκαμαν ό,τι έκανε κι αυτός, να τους πει, να τους διαμαρτυρηθεί έντονα, ν' αλλάξουν ρότα, να αλλάξουν ζωή.
Και ο Αβραάμ τού λέει: «Δεν θα γίνει τίποτα». Και συνέχισε ο πλού- σιος: «Αν αναστηθεί κάποιος από τους νεκρούς και πάει, τότε θα πεισθούν». Και ο Αβραάμ του είπε: «Εχουν τον Μωυσή και τους Προφήτες, ας τους ακούν, διότι και κανείς να αναστηθεί εκ των νεκρών και να πάει δεν θα πεισθούν».
Αλλωστε το βλέπουμε και στο Ευαγγέλιο αυτό: αναστήθη ο Λάζαρος, ο τετραήμερος, ο φίλος του Χριστού, και οι Ιουδαίοι όχι μόνο δεν πίστευσαν, αλλά ήθελαν και να φονεύσουν τον Λάζαρο, γιατί πήγαιναν οι άνθρωποι και τον βλέπανε και πίστευαν στον Ιησού Χριστό. Κι ακόμη οι Ιουδαίοι -σ' αυτούς απευθύνεται κυρίως ο Ιησούς- δεν πίστεψαν ούτε στον Ιδιο που ανέστη. Πλήρωσαν τους στρατιώτες να πούνε ψέματα, ότι δεν ανέστη, ενώ οι στρατιώτες είπαν ότι ανέστη. Αυτή είναι η πώρωση της ψυχής.
Ο Ιησούς Χριστός μας ας μας φυλάει από τέτοια διαστροφή και από την ειδωλοποίηση της κτίσεως, κι ας ανασταίνει τις ψυχές μας, ας τις κάνει σπλαχνικές, κι ας είναι πάντα γεμάτες με τη χάρη Του. Ας φυλάει όλους τους ανθρώπους από κάθε πώρωση και κάθε κακό.
(Του αρχιμανδρίτη Ανανία Κουστένη - Το κήρυγμα της Κυριακής)
Χριστός Ανέστη!
ΑπάντησηΔιαγραφή