ΓΕΡΟΝΤΙΣΣΑ ΜΥΡΤΙΔΙΩΤΙΣΣΑ - Η ΑΣΚΗΤΡΙΑ ΤΗΣ ΚΛΕΙΣΟΥΡΑΣ

Κήρυγμα Μητροπολίτου Τριπόλεως του Λιβάνου Εφραίμ για την 17 Ιουλίου του 2011.....

Αυτό το κήρυγμα δόθηκε στις Κυριακή, 17 Ιουλίου στην εκκλησία της Αγίας Μαρίνας στην Amioun. Το αραβικό πρωτότυπο μπορεί να βρεθεί εδώ .


Στο όνομα του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος,

Αγαπητοί, έχετε ακούσει αυτό το απόσπασμα από το Ευαγγέλιο του Ματθαίου που έχει ληφθεί από την επί του Όρους Ομιλία. Είναι ένα από τα πιο σημαντικά αποσπάσματα από το Ευαγγέλιο, αρχίζοντας με το μακαρισμούς: «Μακάριοι οι πτωχοί τω πνεύματι, γιατί δική τους είναι η Βασιλεία των Ουρανών." Και λέει σε αυτό το απόσπασμα από το Ευαγγέλιο, «Είστε το φως του κόσμου. Αφήστε το φως να λάμψει πάνω από το λαό, έτσι ώστε να μπορούν να δουν τα καλά σας έργα και να επαινέσουν τον Πατέρα σας που είναι στον ουρανό". "Είστε το φως του κόσμου », λέει στους μαθητές. Ο καθένας που ακολουθεί τον Χριστό αναμένεται να είναι φως για τον κόσμο, για να λάμψει στον κόσμο, επειδή αυτός ο κόσμος, όπως βλέπετε συχνά, είναι στο σκοτάδι και την απώλεια και έχει ανάγκη από ανθρώπους για να τους φωτίσει, να τους δείξουμε το σωστό τρόπο.

Ο Χριστός έρχεται στους μαθητές, που σημαίνει για τους χριστιανούς, ότι έρχεται σε μας, και πρέπει να λάμψουμε στον κόσμο, να τους δείξουμε το σωστό τρόπο ζωής.

Πώς μπορεί ένα άτομο να είναι το φως; υπάρχει φως στα μάτια σας;

Ένας ο οποίος μελετά τη φυσική γνωρίζει ότι το μάτι δεν έχει φως και ότι αντανακλά το φως απ΄έξω! Αντανακλά το φως του ήλιου και το ίδιο είμαστε και μεις, το ίδιο πρέπει να γίνει και στους χριστιανούς…. να αντανακλούν το φως του Χριστού. Ακριβώς όπως ο ήλιος είναι η πηγή, έτσι ώστε ο Χριστός είναι η πηγή του φωτός, διότι, λέει, «Εγώ είμαι το φως του κόσμου." Όσοι από εμάς μπορεί να αντανακλούν το φως, μπορούν να είναι το φως, αν η καρδιά τους είναι καθαρή. Αν, όπως λένε οι Πατέρες της Ανατολικής Εκκλησίας η Χάρης είναι ενεργή σε μας, τότε κάθε ένας από εμάς που έχει τη χάρη του Θεού έχει το Άγιο Πνεύμα που λάβαμε μέσω του βαπτίσματος. Ωστόσο, η χάρη του Θεού δεν είναι ενεργή σε κάθε έναν από εμάς! Ο Κύριος μας έδωσε την ελευθερία. Μερικοί δέχονται για τον Κύριο Ιησού να είναι ενεργή σε αυτούς και μερικοί όμως αρνούνται

Κάποιοι θέλουν να πάνε στην εκκλησία και μερικοί δεν θέλουν να έρθουν στην εκκλησία. Όσοι θέλουν τη χάρη του Θεού να είναι παρούσα στις καρδιές τους για να είναι ενεργός στο εσωτερικό τους, και στο μυαλό τους… είναι φωτισμένοι, και η χάρη είναι ενεργή.

Πώς όμως γίνεται ενεργή η χάρη; Όταν δίνουμε ένα καλό παράδειγμα για να "λάμψει το φως του Χριστού ενώπιον του λαού, έτσι ώστε να δούν τα καλά έργα και τον έπαινο ο Πατέρας μας στον ουρανό." Υπάρχουν χριστιανοί που ζουν σύμφωνα με τις εντολές του Χριστού και δίνουν ένα καλό παράδειγμα με τη ζωή τους και υπάρχουν και εκείνοι που δεν νοιάζονται και η χάρη του Θεού δεν είναι ενεργή σε αυτούς.

Σήμερα γιορτάζουμε πρώτα απ 'όλα τους Αγίους Πατέρες της Δ Οικουμενικής Συνόδου. Ποιο είναι το νόημα των Αγίων Πατέρων που συγκεντρώθηκαν από όλο τον κόσμο στη Δ Οικουμενική Σύνοδο σε μια πόλη που ονομάζεται Χαλκηδόνα, κοντά στην Κωνσταντινούπολη; Ποια ήταν η απόφασή τους; Αποφάσισαν τη βασική πεποίθηση της Εκκλησίας, η οποία είναι ότι ο Χριστός είναι τέλειος Θεός και τέλειος άνθρωπος. Ο Χριστός στον οποίο πιστεύουμε ότι είναι πρώτα απ 'όλα ο Θεός. Οι Μάρτυρες του Ιεχωβά λένε ότι ο Χριστός δεν είναι Θεός, αλλά η Ορθόδοξη πίστη μας λέει στη πρώτη και τέταρτη Σύνοδο ότι ο Χριστός μας είναι ο Θεός μας και αυτός είναι ο Σωτήρας μας. Αν δεν ήταν Θεός, τότε δεν θα είναι σε θέση να μας σώσει. Επίσης, αυτός είναι τέλειος άνθρωπος. Σε ορισμένες αιρέσεις, πιστεύουν ότι ο Χριστός είναι ο Θεός που ενσαρκώθηκε προς τα έξω, πράγμα που σημαίνει ότι δεν είναι πλήρως άνθρωπος, και δεν έχει αναλάβει όλη την ύπαρξής μας, όλες τις ανθρώπινες αδυναμίες μας. Αυτό είναι κάτι πολύ σημαντικό, γιατί μας δείχνει το δρόμο που πρέπει να ακολουθήσουμε για να σωθούμε

Ήρθε και έζησε ως άνθρωπος σαν κι εμάς μόνο σε αυτή τη γη. Κάποιος που διαβάζει τα Ευαγγέλια ξέρει ότι κουράστηκε και έκλαιγε και ήταν λυπημένος ... είχε όλα τα ανθρώπινα συναισθήματα και την ίδια στιγμή ήταν ταυτόχρονα ο Θεός. Για το λόγο αυτό υπέφερε στο σταυρό και πέθανε, αλλά από τη θεία δύναμη του, αναστήθηκε από τους νεκρούς. Αυτή είναι η διδασκαλία της Δ Οικουμενικής Συνόδου. Ωστόσο, η δεύτερη γιορτή, και αυτό που γιορτάζουμε σήμερα είναι η γιορτή σας, της Αγίας Μαρίνας. Ποιά είναι η μάρτυς; Πώς μπορεί μια παρθένα ή μια κυρία να γίνει ένας άγιος μάρτυρας; Κάθε ένας από εμάς μπορεί να γίνει ένας άγιος! Σε ξένες γλώσσες λένε «μάρτυρας» [ αραβική είναι Shahid ] και στη γλώσσα του πρωτοτύπου είναι «μάρτυρας». Ένας μάρτυρας είναι εκείνος που μαρτυρεί και ένας μάρτυρας είναι αυτός που είναι έτοιμος να πεθάνει για χάρη του Χριστού!

Στη σημερινλη εποχή , αυτός που ζει εμπρακτα το Χριστιανισμό ειναι μαρτυρας γιατί με τη ζωή του δείχνει το Χριστό. Αυτό βρίσκεται στο Ευαγγέλιο που ακούσαμε σήμερα, το οποίο λέει ότι στο τέλος της φράσης, «Αυτός που ζεί και διδάσκει ονομάζεται μεγάλος στη Βασιλεία των Ουρανών." Δεν αρκεί να διδάξει κάποιος το Χριστιανισμό. Δεν είναι αρκετό για κάποιον να διδάξει και να κηρύξει και τα τροπάρια . Πρέπει να ζήσει τις λέξεις που διαβάζει και ψάλλει.

Κάποιος που διδάσκει πρέπει να τα ζεί, αυτά που διδάσκει, διαφορετικά θα αναπτύξει σχιζοφρένεια, γιατί άλλα λέει και άλλα ζεί .

Ένας άγιος μάρτυρας είναι αυτός που πιστεύει και ζει και ενσαρκώνει με την πίστη του, και έτσι ο Θεός τον κάνει Άγιο με τη χάρη Του. Τον γιορτάζουμε και τον θυμόμαστε και θα μεσιτεύει για μας στο Κύριο, Αμήν.



μετάφραση: http://ahdoni.blogspot.com/


πηγή: http://araborthodoxy.blogspot.com/

Met. Εφραίμ Επισκέψεις Saint-Serge στο Παρίσι......

Μητροπολίτης Εφραίμ της Τρίπολης επισκέφθηκε πρόσφατα Saint-Serge σχολή στο Παρίσι. Για εκείνους από εσάς που καταλαβαίνουν γαλλικά, εδώ είναι μέρος 1 της ομιλίας του, με τίτλο «Η ανανέωση της μοναστικής ζωής».

Oύτος ο μακάριος ήτον κατά τους χρόνους του βασιλέως Θεοφίλου του εικονομάχου, εν έτει ωκθ΄ [829], εκατάγετο δε από γονείς ευγενείς και λαμπρούς κατά την ζωήν. Πατρίκιοι γαρ ήτον αυτοί και Oρθόδοξοι, Bασίλειος και Eυδοκία ονομαζόμενοι, οίτινες εκατάγοντο από την Kαππαδοκίαν, ήτοι από την Kαραμανίαν.

Όθεν επειδή αυτοί καλώς ανέθρεψαν και επαίδευσαν τον υιόν τους τούτον Eυδόκιμον, διά τούτο και ο βασιλεύς Θεόφιλος ετίμησεν αυτόν με το αξίωμα του Kανδιδάτου, και εδιώρισεν αυτόν να ήναι στρατοπεδάρχης, πρώτον μεν, εις την χώραν των Kαππαδοκών, έπειτα δε, εις όλην την γην των Pωμαίων. Ήτον γαρ ο Άγιος μία ζυγαρία της δικαιοσύνης, και ένας κανών, οπού εφύλαττε κάθε ισότητα. Kαι έκαμνε μεν καθ’ εκάστην ημέραν πολλάς ελεημοσύνας εις Eκκλησίας, εβοήθει δε εις χήρας και ορφανά, και απλώς ειπείν, κάθε είδος αρετής εμεταχειρίζετο ο αοίδιμος.

Kυριευθείς δε από σωματικήν ασθένειαν, παρέδωκε την ψυχήν του εις χείρας Θεού. Oι δε δούλοι αυτού φυλάττοντες την παραγγελίαν οπού τοις έδωκεν, έθαψαν αυτόν μαζί με τα ρούχα και υποδήματά του. Oύτος ο αοίδιμος εδοξάσθη παρά Θεού με πολλά θαύματα, τα οποία τώρα δεν ημπορούμεν να αναφέρωμεν. H δε του λειψάνου αυτού μετακομιδή εις την Kωνσταντινούπολιν, έγινε κατά την έκτην του παρόντος Iουλίου. H δε κοίμησις αυτού έγινε κατά την παρούσαν τριακοστήν πρώτην του αυτού.

(Tον κατά πλάτος Bίον του Aγίου τούτου όρα εις το Nέον Eκλόγιον. O δε ελληνικός Bίος τούτου σώζεται εν τη Λαύρα, εν τη των Iβήρων, και εν άλλαις, ου η αρχή• «Eυδοκίμου του φερωνύμως κατά Θεόν ευδοκιμήσαντος», συνεγράφη δε υπό του Mεταφραστού.)

(Αγίου Νικοδήμου Αγιορείτου Συναξαριστής των δώδεκα μηνών του ενιαυτού. Τόμος Γ´. Εκδόσεις Δόμος, 2005)

Πηγή: http://www.snhell.gr/references/synaxaristis/search.asp

Για τα θαύματά του ο άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς γράφει: «Ένας φρενοβλαβής άνδρας άγγιξε τον τάφο του και έγινε αμέσως υγιής. Το ίδιο και ένα παιδί. Μετά από δεκαοκτώ μήνες, η μητέρα του άνοιξε το φέρετρό του και βρήκε το σώμα του σαν να ήταν ακόμη ζωντανό, χωρίς σημάδια σαπίλας ή φθοράς. Μια υπέροχη ευωδία αναδιδόταν από το σώμα του αγίου. Τα λείψανά του μεταφέρθηκαν αργότερα στην Κωνσταντινούπολη και ενταφιάστηκαν στην νέα εκκλησία της Αγίας Θεοτόκου που έχτισαν οι γονείς του δίκαιου Ευδόκιμου.» (Πρόλογος από την Αχρίδα)

Πηγή: http://www.westsrbdio.org/prolog/prolog.cgi (Μετάφραση: VatopaidiFriend)

Απολυτίκιον. Ήχος δ’.

Ταχύ προκατάλαβε.

Εκ γής η καλέσας σε, προς ουράνιους σκηνάς, τηρεί και μετά θάνατον, αδιαλώβητον, το σώμα σου Άγιε• σύ γαρ εν σωφροσύνη και σεμνή πολιτεία, μάκαρ έπολιτεύσω, μή μολύνας την σάρκα. Διό εν παρρησία Χριστώ, πρέσβευε σωθήναι ημάς.

H εικόνα του αγίου είναι από την ιστοσελίδα της Μονής του Αγίου Αντωνίου στην Αριζόνα (http://www.stanthonysmonastery.org/music/Menaion/b5831.pdf).

http://vatopaidi.wordpress.com

Καλημέρα, καλή εβδομάδα!

Καλημέρα! Καλή εβδομάδα!

Με το καλό να φύγει ο Ιούλιος και να'ρθει ο Αύγουστος

με το Πάσχα του καλοκαιριού!

.

Καλημέρα, καλό Σαββατοκύριακο!

Καλημέρα!

Καλό Σαββατοκύριακο, καλή ξεκούραση σε όλους!

.

ο παπαΦώτης το αηδόνι του Θεού!

πριν χρόνια ο παπαΦωτης έπασχε από καρκίνο του προστάτη....έπαιρνε φάρμακα και τον δυσκόλευαν....οι πόνοι αφόρητοι.....η ταλαιπωρία μεγάλη...η άσκηση ακόμα πιο μεγάλη.....

Την εποχή αυτή ένας απρόσμενος θάνατος συνέβη στο χωριό τα Παμφιλα ...ο θάνατος ενός μικρού παιδιού....

την ημέρα της εξοδιου ακολουθίας μια κοπέλα αγαπητή στο παπαΦωτη πήγε στην ακολουθία ...αλλά πριν ανέβει τα σκαλοπάτια της Αγίας Βαρβάρας σκέφτηκε να παει να δει το παπαΦωτη που ζούσε εκεί πιο κάτω σένα απέριττο μικρο δωματιάκι παρέα με τους φίλους του ποντικούς.

όταν άνοιξε τη πόρτα τη ρώτησε απορημένος ο Άγιος Γέροντας....μα τι γυρεύεις εδώ?

Εκείνη του εξήγησε τα σχετικά με το θάνατο του παιδιού και Εκείνος μέσα στην εν Χω παλικαριά του τη προστάζει...

Σήκωσε με γρήγορα και ντύσε με.....τέτοια θλίψη έχει ο κόσμος και γω κάθομαι στο κρεββάτι?
να πάω να τους συμπαρασταθώ...

τρία τέταρτα με μια ώρα κράτησε η ανάβαση του στην Αγία Βαρβάρα που για κάθε άλλο δεν θα ήταν πάνω από 5 λεπτά....κάποια παλικάρια τον σήκωσαν στα χέρια και τον ανέβασαν τις σκάλες της εκκλησίας....

Μπαίνοντας στην εκκλησία τον ρωτάνε...Παππούλη που θα σε βάλουμε?

και Εκείνος μέσα στην απλότητα του απαντά ...μα στο προσκέφαλο του παιδιού...

για πολύ ώρα ήταν δίπλα στο κεφαλάκι του παιδιού μέχρι που τελείωσε η εξόδιος ακολουθία...προσευχόμενος και παρηγορώντας...μέσα στους αφόρητους πόνους!!!

ο παπαΦωτης ο τρελός για τον Χριστό....

AHDONI.BLOGSPOT.COM

Καλημέρα!

Καλημέρα!

Καλή και ευλογημένη συνέχεια.

.

Πέντε λεπτά ακόμα......!

Όλα  έγιναν  τόσο  ξαφνικά, λες  κι  άνοιξε  της  Πανδώρας  το  έρμο  το  κουτί.

Το  μάτι  θολό, το  βλέμμα  μακρινό, το  βήμα  βαρύ...φευγάτο. Η ηλικία  μες  τη  νιότη  να  βράζει, να κοχλάζει...

-Φεύγω.

Που  πας, γιατί δεν μένεις;

-Φεύγω, δεν  αντέχω  πια...με  κούρασες.

Γιατί;

- Δεν μου ικανοποίησες  τα  θέλω  μου, δεν  πήρα  μηχανάκι, δεν ξενύχταγα όσο  θα  ήθελα...

Μα, τόσοι σκοτώθηκαν απ' τα έρμα τα μηχανάκια  και συ  δεν  το  κατάλαβες;

Και  τα  ξενύχτια... η  νύχτα είναι αδυσώπητη, κόψε της λίγο τα φτερά.

-Με  κούρασες, δεν αντέχω.

Εγώ  όμως  σε  άντεξα, ναι  ξέρω  η  καρδιά  του  γονιού  είναι  μεγάλη...μα  και  γω  άνθρωπος  είμαι, λύγισα  πολλές  φορές,  αλλά  στάθηκα, σε  υπέμεινα!

-Με  κούρασες, δεν αντέχω.

Σε  έντυνα, σου ψώνιζα  καμιά φορά και απ' τα ακριβά, τα δώρα της γιορτής μου  κι΄αν τα ήθελα τα άλλαζα,  τα  έκανα  δικά  σου  δώρα.

-Με  κούρασες,  δεν  αντέχω.

Σε  διακοπές  πηγαίναμε, σου  έπαιρνα  ότι  μπορούσα, μα όμως  άλλαξες  και  δεν  μπορώ  να  σ' ακολουθήσω.

Άλλωστε  μου  το' λεγες- θέλω  πολλά  να  κάνω,  θέλω  μέσα  στη  νύχτα  να  μπλεχτώ  να  ζήσω  και  να  κάνω  άλλα, αυτά  που  πάντοτε  μου  αρέσανε  αυτά  που  πάντα  αναζητούσα.

Τρόμαζα, πως  ν΄αντικρύσω  αυτό  το  μαύρο  το  σκοτάδι  που  σε  τύλιξε, βλέπεις  ήταν  και  οι  φίλοι  που  έμπλεξες,  είχατε  κοινή  πορεία  χαραγμένη.

-Με  κούρασες,  δεν  αντέχω...φεύγω.

Πέντε  λεπτά  ακόμα, δως  μου  πέντε  λεπτά, ας  τη  ματιά  μου  μέσα  σου  την ψυχή  σου  ν' αγκαλιάσει, άλλωστε  μεγάλωσες  κι' αγκαλιές  περσσεύουν.

Πέντε  λεπτά  ακόμη  ας  το  βλέμμα μου  βουβό, να  σκίσει  το  μαύρο  πέπλο  της  ψυχής  σου, το  ίδιο  πέπλο  το 'νιωσα  πολλές  φορές  κι' εγώ  μέσα  στα  σωθικά  μου,  μαύρο,  σκοτεινό, σαν τάρταρα  του  Άδη!

Πέντε  λεπτά  ακόμα, να θυμηθώ  πως  ήσουνα  μωρό, πως  πήγαινες  σχολείο,  πως  μπάλα  έπαιζες,  πως  στην  αρρώστια  γύρευες  τον  πόνο  σου  ν' απαλύνω.

Πέντε λεπτά , μόνο πέντε λεπτά  να  γείρω  και  να  σκύψω,  ένα  φιλί  ζεστό  τα  χείλη  μου ν' αφήσουν μες  στην  ψυχή  κατάβαθα  σφραγίδα  να  σου  γίνει,  να  ξέρεις  ότι  αφήνω  πάντοτε  ένα  κομμάτι  ενθύμησις  να  το' χεις για τις  κρύες  νύχτες, άμποτε  το  χρειαστείς,  να  το  'χεις  να  κοιμάσαι.

Αντιγραφή από το περιοδικό Ορθοδοξία.

http://1myblog.pblogs.gr

Καλημέρα!

Καλημέρα!

.

Καλημέρα!

Καλημέρα!

Καλή συνέχεια στην εβδομάδα σας!

.

Η Αγία Παρασκευή και ο Γέρων Δαμασκηνός

«Είμαι η Παρασκευή!»

Ο Παππούς αισθανόταν την αγάπη των Αγίων να τον διαπέρνα σαν ζεστό ρεύμα, όπως είχε ομολογήσει ο ίδιος. Και οι λόγοι του διαβεβαιώνουν ότι ή τάσις αυτού του ρεύματος ήταν υψηλή: «Έχουμε συγχορευτάς και συνεορτάζοντας και συνεορταζομένους τους Αγίους και όλον τον ουράνιο κόσμο. Οι Άγιοι με την αγάπη τους μας παίρνουν τα μυαλά, εδώ που τα λέμε… Ανά πασά στιγμή επικοινωνούν μαζί μας, γιατί ευρίσκονται μέσα στον φώς του Θεού και δεν εμποδίζονται από την ύλη. Λοιπόν, μας παρακολουθούν εμάς συνεχώς από κοντά και, όταν τους παρακαλούμε, αμέσως μας επισκέπτονται και μας σώζουν από πολλούς πειρασμούς και μας ευφραίνουν τον νου…

»Οι Άγιοι, είδατε, πηδούν και έρχονται προς ημάς και θέλουν να πηδήσωμε και εμείς προς αυτούς, για να είμαστε φίλοι. Να τους ανταποδίδωμε την επίσκεψι, γιατί την ποθούν αφάνταστα. Τι και αν μας χωρίζει ο ορατός κόσμος από τον αόρατο; ‘Εμείς να ενστερνιστούμε την αγάπη του Χριστού και να κάνωμε το βήμα!…»

Την άνοιξη του 1988 (17 Μαρτίου), ο Γέροντας μαζί με τις αδελφές Θ, Θ. και Θ ξεκίνησαν με τον αυτοκίνητο, για να επισκευάσουν τον τότε χωματόδρομο, που είχε γίνει άβατος από τις βροχές.
Με την ευκαιρία αυτή θα έκοβαν και χορτάρι για τις αγελάδες της Μονής. Λίγο πριν φθάσουν στον προσκυνητάρι της αγίας Παρασκευής, στον χωράφι του Σταμπόλα, τον όποιο ήταν κατάσπαρτο από αγριολούλουδα, είδαν μία γυναίκα, μαντηλοφορεμένη και ντυμένη με σκούρα ρούχα, να βαδίζει αργά-αργά και σκυφτή. Εφαινόταν σαν να αναζητούσε κάτι. Ξαφνικά, σήκωσε τον κεφάλι της και προσήλωσε επίμονα τον έντονο βλέμμα της επάνω στον Γέροντα, σαν να ήθελε να του μιλήσει.

Σ’ όλους έκανε μεγάλη εντύπωση το ολοφώτεινο και κατάλευκο πρόσωπο της, καθώς και τα μεγάλα αμυγδαλωτά μάτια της. Απορούσαν, λοιπόν, ποιά να ήταν ή άγνωστη αυτή γυναίκα. Την προσπέρασαν, όμως, χωρίς να της ομιλήσουν.
Μετά από μία ώρα περίπου, καθώς επέστρεφαν, ξανασυνάντησαν την παράδοξη αυτή ύπαρξη να βηματίζει με απαράλλακτο τρόπο, στο ίδιο σημείο. Απόρησαν οι αδελφές και ερώτησαν:
-Παππού, τί παράξενο πράγμα! Τί κάνει αύτη ή γυναίκα τόση ώρα μόνη της εδώ; Δεν φαίνεται να μαζεύει χόρτα.
-Έτσι εμφανίζονται οι Άγιοι, απήντησε με απλότητα ο Πάππος.
Την ιδία στιγμή γύρισε ή γυναίκα και κοίταξε πάλι κατάματα τον Γέροντα, με πολύ μεγαλύτερη έμφαση, όμως, αυτή την φορά.
-Παππού, σταθείτε να ρωτήσαμε ποιά είναι, επέμεναν οι αδελφές.
Αλλά εκείνος, χωρίς να σταματήσει να οδηγεί, επανέλαβε τους λόγους:
-Έτσι εμφανίζονται οι Άγιοι- ξαφνικά!
Τότε οι αδελφές άρχισαν να σκέπτονται μήπως ή εμφάνεια ήταν υπερφυσική και λυπήθηκαν πού δεν σταμάτησαν, για να διερευνήσουν την ασυνήθη αυτήν παρουσία.

Μετά από μερικές ήμερες, στο τέλος της Θείας Λειτουργίας του Μ. Σαββάτου, ή αδελφή Θ. βλέπει την παράξενη εκείνη γυναίκα, με την ίδια ενδυμασία, ανάμεσα στο εκκλησίασμα να πηγαίνει να πάρει αντίδωρο από τον Παππού. Κατάπληκτη σκέφθηκε με χαρά: «Τώρα δεν μου γλυτώνεις. Θα σε ρωτήσω ποιά είσαι». Και έσπευσε να την προλάβει. Μόλις, όμως, την πλησίασε, την έχασε από τα μάτια της. Την αναζήτησε μέσα και έξω από τον Ναό, αλλά είχε γίνει άφαντη! Ήταν βέβαιο, πλέον, ότι ή παρουσία της ήταν υπερφυής.

Άλλωστε και ο Παππούς ομολόγησε ότι ή θέα και το βλέμμα της είχαν αφήσει στην ψυχή του μία Θεία αγαλλίαση και την πληροφορία ότι ήταν η αγία Παρασκευή. Παρ’ όλα αυτά, επί αρκετό καιρό, απέφευγε να αποδεχτεί το γεγονός ως εμφάνεια της Αγίας, φοβούμενος την πλάνη. Γι’ αυτό προσπαθούσε να πείσει τον εαυτό του ότι επρόκειτο για μία συνήθη γυναίκα, ή οποία πιθανώς να μάζευε χόρτα. Άλλωστε ο Παππούς δεν δεχόταν αβασάνιστα όλα τα υπερφυσικά γεγονότα ως Θεία. Για πολύ καιρό, λοιπόν, απωθούσε την πνευματική γλυκύτητα πού ένιωθε στην ανάμνηση εκείνης της συναντήσεως, περιφρουρώντας έτσι τον εαυτό του. Η ψυχή του δεν αναπαυόταν με αυτή την αρνητική στάση του και τελικά -όπως έλεγε ο ίδιος- έχασε την ειρήνη στην προσευχή. Τότε κατάλαβε ότι ήταν λάθος του να μη δέχεται την ευλογία του Θεού.

Αργότερα διαβεβαίωνε: «Όσο σκέπτομαι την ματιά της Αγίας Παρασκευής τόσο αισθάνομαι ένα ποταμό Χάριτος μέσα μου. Βλέπω ότι μου ανάβει περισσότερο πυρ Θείας αγάπης. Αν άφηνα τον νου μου να δουλέψει αυτό το θέμα της εμφανίσεως της Αγίας, θα είχα πολλά ανοίγματα! Αλλά κρατάω και ένα- και λέω: Και ποιός είμαι εγώ; Γιατί πάντα υπάρχει ο κίνδυνος της πλάνης».

Αργότερα ένα πνευματικό του παιδί από τα Μέγαρα, του απεκάλυψε: «Είδα σε όνειρο μία μοναχή, ή οποία μου είπε: Να πεις στον Δαμασκηνό: Τρεις φορές παρουσιάσθηκα. Τί άλλο θέλει;

-Και ποιά είσαι εσύ; την ερώτησα.

-Είμαι αυτή, που ή μητέρα σου με τιμά και με νηστεύει από μικρό παιδί. Είμαι ή Παρασκευή!».

ΒΙΒΛΙΟΓ. Ο ΠΑΤΗΡ ΔΑΜΑΣΚΗΝΟΣ ΚΑΤΡΑΚΟΥΛΗΣ. ΕΚΔΟΣΙΣ ΙΕΡΑΣ ΜΟΝΗΣ ΑΓΙΟΥ ΙΩΑΝΝΟΥ ΠΡΟΔΡΟΜΟΥ ΜΑΚΡΥΝΟΥ . ΜΕΓΑΡΑ 2006.


http://nefthalim.blogspot.com/

Καλημέρα!

Καλημέρα σε όλους!

.

Εφραίμ Φιλοθεΐτης: Η κατάκριση είναι εγωϊσμός.....

Να αγαπάτε ο ένας τον άλλο και να μην πικραίνεσθε λόγω εγωισμού. Η ταπείνωση είναι ασφαλής οδηγός «δεν αφήνει αυτόν που την έχει να προσκρούσει σε υφάλους απροσεξίας και να συντριβεί» αλλά ως οδηγός φωτεινός οδηγεί άπταιστα επί του ασφαλούς.

Ο εγωισμός είναι το κάκιστο των κακών «αυτός μας δημιουργεί όλα τα σφάλματα, με τους ανυπότακτους λογισμούς. Φοβηθείτε τον και προσπαθείτε να απαλλαγείτε απ’ αυτόν, καθώς όσο μένει μέσα μας αχτύπητος, τόσο θα μας πληγώνει με ανάλογους πόνους».

«Παρακαλώ μην κατακρίνετε ο ένας τον άλλο, διότι είναι πέρα για πέρα εγωισμός» ας δικαιολογεί ο αδελφός του αδελφού το σφάλμα, κι αυτό είναι μαρτυρία ταπεινώσεως και αγάπης. Αυτός ο αδελφός που το κάνει αυτό θα βρει πολλή τη χάρη του Θεού «εκείνος όμως που κρίνει και σκανδαλίζει τον πλησίον του, πρέπει να γνωρίζει ότι όχι χάρη δε θα βρει, αλλά και αν κάτι έχει θα το χάσει, για να μάθει το μάθημα της ταπείνωσης διά του παθήματος».

Φοβηθείτε περισσότερο την εσωτερική κατάκριση, αυτή που γίνεται με τους λογισμούς κι αυτό, γιατί δεν έρχεται στο φως με τον προφορικό λόγο, που ενδέχεται να διορθωθεί απ’ αυτόν που την ακούει. Προσέξτε, λέω, την ένδοθεν κατάκριση, που ανεπαίσθητα μας ενοχοποιεί θανάσιμα και μας στερεί τη ζωή της θείας χάριτος και μας προσφέρει ως ποτό πικρότατο, την ψυχική νέκρωση.

πηγή: Αγιορείτικες Μνήμες

Πόσα και πόσα δε μας λένε το ιερό Ευαγγέλιο και οι Πατέρες περί κατακρίσεως. Καλύτερα να πέσει από ψηλά, παρά από τη γλώσσα.

Εύχομαι η αγάπη και η ακατακρισία να βασιλεύουν σε όλες τις εκδηλώσεις μεταξύ σας, ώστε το Άγιο Πνεύμα να αναπαύεται στις ψυχές σας.

(από τις «Πατρικές Νουθεσίες» του Γέροντος Εφραίμ, Καθηγουμένου Ιεράς Μονής Φιλοθέου)

http://vatopaidi.wordpress.com

Καλημέρα!

Καλημέρα!

Καλή αρχή στις εργασίες σας!

.

O αλκοολικός ….μοναχός.

Κάποτε στο Άγιον Όρος ήταν ένας μοναχός που διέμενε στις Καρυές.
Έπινε καθημερινά και μεθούσε και γινόταν αιτία να σκανδαλίζονται οι προσκυνητές.
Κάποια στιγμή πέθανε και ανακουφισμένοι κάποιοι πιστοί πήγαν στον
γέροντα Παΐσιο να του πουν με ιδιαίτερη χαρά ότι επιτέλους λύθηκε αυτό το τεράστιο πρόβλημα.

Ο π. Παΐσιος τους απάντησε ότι γνώριζε για το θάνατο του μοναχού, αφού είδε ολόκληρο τάγμα αγγέλων που ήρθαν να παραλάβουν την ψυχή του.
Οι προσκυνητές απόρησαν και διαμαρτυρήθηκαν και κάποιοι προσπαθούσαν
να εξηγήσουν στον γέροντα Παΐσιο για ποιον ακριβώς μιλούσαν, νομίζοντας ότι δεν κατάλαβε ο γέροντας.
Ο γέροντας Παΐσιος τους διηγήθηκε:
“Ο συγκεκριμένος μοναχός γεννήθηκε στη Μ. Ασία, λίγο πριν την καταστροφή όταν οι Τούρκοι μάζευαν όλα τα αγόρια. Για να μην το πάρουν από τους γονείς του, αυτοί το έπαιρναν μαζί τους στο θερισμό και για να μην κλαίει, του έβαζαν λίγο ρακί στο γάλα για να κοιμάται. Ως εκ τούτου μεγαλώνοντας έγινε αλκοολικός. Κάποια στιγμή και μετά από αποτρεπτικές απαντήσεις από διάφορους γιατρούς να μην κάνει οικογένεια, ανέβηκε στο Όρος και έγινε μοναχός.

Εκεί βρήκε γέροντα και του είπε ότι είναι αλκοολικός. Του είπε ο γέροντας να κάνει μετάνοιες και προσευχές κάθε βράδυ και να παρακαλεί την Παναγία να τον βοηθήσει να μειώσει κατά 1, τα ποτήρια που έπινε.
Μετά ένα χρόνο κατάφερε με αγώνα και μετάνοια να κάνει τα 20 ποτήρια που έπινε, 19 ποτήρια. Ο αγώνας συνέχισε με την πάροδο των χρόνων και έφτασε τα 2-3 ποτήρια, με τα οποία όμως πάλι μεθούσε.”

Ο κόσμος έβλεπε χρόνια ένα αλκοολικό μοναχό που σκανδάλιζε τους προσκυνητές, ο Θεός έβλεπε ένα αγωνιστή μαχητή που με μεγάλο αγώνα αγωνίστηκε να μειώσει το πάθος του.

Χωρίς να ξέρουμε γιατί ο κάθε ένας προσπαθεί να κάνει αυτό που θέλει να κάνει, με ποιο δικαίωμα να κρίνουμε την προσπάθεια του.

http://namarizathema.blogspot.com

Καλημέρα, καλή εβδομάδα!

Καλημέρα, καλή και ευλογημένη Κυριακή!

Καλή εβδομάδα να έχουμε!

.

Καλημέρα, καλό Σαββατοκύριακο!

Καλημέρα!

Καλό Σαββατοκύριακο!

.

Καλημέρα!

Καλημέρα!

.

Η Συγκλονιστική ιστορία της μοναχής την οποία ερωτεύτηκε ο… πασάς....

του Αγίου Κοσμά του Αιτωλού

Ήταν μία κόρη ονομαζόμενη Μαρία. Ο πατέρας της ήταν χριστιανός καί εζήτει να την υπανδρεύσει’ εκείνη δεν ήθελε, θέλουσα να φυλάξει παρθενία. Την έβαλε σ’ ένα μοναστήρι γυναικείο καί την παρέδωκε της ηγουμένης να την έχει ως παιδί της. Καί αφού πέθανε ο πατήρ της, έγινε άλλος αφέντης στην χώρα εκείνη, όστις βγήκε μία ημέρα καί πήγε στο μοναστήρι οπού ήταν η Μαρία. Καί ευθύς οπού την είδε ο αφέντης, ετρώθη η καρδιά του έρωτα σατανικό καί γυρίζοντας στο σπίτι του έστειλε γράμματα στην ηγουμένη καί της έλεγε:

Αμέσως να μου στείλεις την Μαρία, διότι την είδα καί με είδε, με ηγάπησε καί την ηγάπησα. Διαβάζει το γράμμα η ηγουμένη, κράζει την Μαρία καί της λέγει: Παιδί μου, τί καλό είδες στον πασά καί τον κοίταξες με αγάπη; Κοίταξε τί μου γράφει εδώ! Λέγει η Μαρία: Εγώ δεν ηξεύρω τίποτε. Τον κοίταξα με άλλον σκοπό καί είπα: Άρα, Θεέ μου, ταύτη την δόξα οπού έχει εδώ τούτος ο πασάς, θα την έχει καί στον άλλον κόσμο; Καί αυτός με κοίταξε με διαβολικό σκοπό. Εγώ αν ήθελα υπανδρεία, με υπάνδρευε καί ο πατέρας μου καί έπαιρνα χριστιανό. Τότε γράφει η ηγουμένη στον πασά: Καλύτερα σου στέλνω το κεφάλι μου, παρά τη Μαρία. Στέλλει πάλιν ο πασάς καί λέγει της ηγουμένης: Ή να μου στείλεις τη Μαρία, ή έρχομαι και την παίρνω μόνος μου και καίω το μοναστήρι.

Το ήκουσε η Μαρία και λέγει της ηγουμένης: Όταν έλθουν οι απεσταλμένοι, στείλε τους στο κελλί μου και εγώ τους αποκρίνομαι. Ήλθαν οι απεσταλμένοι στο κελλί της Μαρίας, και τους ρώτησε τι θέλουν. Της είπαν εκείνοι: Μας έστειλε ο πασάς να σε πάρουμε, διότι είδε τα μάτια σου και τα ορέχθηκε. Τους είπε να περιμένουν να υπάγει στην εκκλησία. Τότε παίρνει ένα μαχαίρι και ένα πιάτο, και πηγαίνει στον Ιησού Χριστό εμπρός και λέγει: Κύριέ μου, μου έδωκες τα μάτια τα αισθητά διά να πηγαίνω στον καλό δρόμο, καί εγώ να πηγαίνω με το θέλημά μου στον κακό δεν είναι πρέπον. Καί επειδή αυτά τα αισθητά θα μου βγάλουν τα νοητά, ιδού οπού τα βγάνω διά την αγάπη σου, διά να φύγω από το βόρβορο της αμαρτίας. Καί ευθύς βάζει το μαχαίρι μέσα στο μάτι της καί το βγάνει στο πιάτο. Επήγε εμπρός καί στην Παναγία καί βγάζει καί το άλλο της μάτι καί τα βάνει μαζί.

Τότε τα στέλλει του πασά καί αφού τα είδε ο πασάς, γύρισε ευθύς ο σατανικός έρως σε κατάνυξη καί σηκώνεται ευθύς καί πηγαίνει στο μοναστήρι, καί παρακαλεί τις καλογραίας να υπάγουν να κάμουν δέηση στον Θεό, να γιατρευτεί η Μαρία. Πηγαίνουν πάραυτα όλες μαζί με τον πασά καί πέφτοντας κατά γης παρεκάλουν τον Κύριο καί την Θεοτόκο να δώσει το φως της Μαρίας. Εφάνη η Θεοτόκος τότε ως αστραπή στην Μαρία καί της λέγει: Χαίρε, Μαρία! Επειδή προτίμησες να βγάλεις τα μάτια σου γιά την αγάπη του Υιού καί την ιδική μου, ιδού πάλι έχε τα μάτια σου καί πλέον πειρασμός να μη σου συμβεί. Βλέποντας δε το θαύμα οι παρόντες εχάρησαν πολύ καί εδόξασαν τον Θεό καί την Παναγία. Έπειτα ο πασάς αφιέρωσε πολύ χρυσίο στο μοναστήρι καί επήρε συγχώρηση από τις καλογραίας καί αναχώρησε καί έκαμε καλά και εσώθη.

Ακούετε, αδελφοί μου, τί έκαμε η Μαρία με την δύναμη της Παναγίας; Δια τούτο πρέπει και ημείς να τιμούμε την Παναγία Θεοτόκο με έργα καλά.


http://dosambr.wordpress.com/

Μιά ὀρθόδοξη θεώρησι τοῦ ἀνθρώπου κατὰ τὸν ἅγιο Κοσμᾶ τὸν Αἰτωλὸ

Ἀρχιµ. Βασίλειος Γοντικάκης.
...
Σᾶς φέρνω σὰν παράδειγμα τὸν ἅγιο Κοσμᾶ τὸν Αἰτωλό. Αὐτὸν τὸν ἕνα, τὸν μέγα, τὸν σίφουνα, ὁ ὁποῖος κατέβηκε στὸ κήρυγμα μιά στιγμή, ποὺ ὅλος ὁ κόσμος εἶχε ἀπογοητευθῆ. Κι ἔσωσε τὸν ἑλληνισμό, ἐκείνη τὴν περίοδο τὴν δύσκολη, ποὺ χωριὰ ὁλόκληρα εἶχαν ἐξισλαμισθῆ. Ἦταν ἕνας ἄνθρωπος ἁπλός, ἀδύναμος, θὰ ἔλεγα δειλός, γι’ αὐτὸ ἦταν πάντολμος κι ἔλεγε: "Ἐγώ, ἀδελφοί μου, δὲν εἶμαι ἱκανός, ὄχι νὰ σᾶς μιλήσω, ἀλλὰ οὔτε νὰ προσκυνήσω τὰ ποδάρια σας, γιατί βλέπω ὅτι εἶστε βαπτισμένοι καὶ μυρωμένοι. Ἀλλ’ ἐπειδὴ βρίσκεται τὸ γένος μας σ’ αὐτὴν τὴν ἀνάγκη, γι’ αὐτὸ εἶπα νὰ κατέβω κάτω καὶ νὰ πῶ μερικὰ λόγια, ὅ,τι ξέρω".

Ἔλεγε πάλι: "Κοιτάξτε, δὲν ἔχω τίποτε δικό μου. Ἕνα ράσο ἔχω κι αὐτὸ τὸ ἔχω γιὰ σᾶς. Ὅλα ὅ,τι ἔχω εἶναι γιὰ σᾶς. Κι ἔχω ἕνα σκαμνί, στὸ ὁποῖο πατῶ ἐπάνω. Καὶ τὸ σκαμνὶ αὐτό, ἄλλοι τὸ λένε θρόνο, ἄλλοι τὸ λένε σκαμνί. Νὰ σᾶς πῶ τί εἶναι; Δὲν εἶναι οὔτε σκαμνί, οὔτε θρόνος, ἀλλὰ εἶναι ὁ τάφος μου. Καὶ μέσα ἀπὸ αὐτὸν τὸν τάφο μιλάει ὁ νεκρὸς ἐαυτός μου. Κι ἂν ἐγὼ δὲν μπορῶ νὰ σᾶς πῶ τίποτε, μὲ σώζει αὐτός, ποὺ μπορεῖ νὰ διδάξη ὅλη τὴν οἰκουμένη, τοὺς ἀρχιερεῖς, τοὺς βασιλεῖς καὶ ὅλο τὸν κόσμο".

Ἐδῶ φαίνεται ἡ παρουσία τοῦ ἀνθρώπου διὰ τῆς ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας. Γιατί δὲν ἦταν ἕνας καλόγερος, ἀλλ’ ἦταν ἕνας ἀληθινὸς ἄνθρωπος καὶ δι’ αὐτοῦ μιλοῦσε ὅλη ἡ Ἐκκλησία. Δὲν ἔκανε αὐτὸς νεωτερισμούς, δὲν ἔλεγε ἐξυπνάδες, ἀλλὰ δι’ αὐτοῦ μίλησε ὅλη ἡ παράδοσι. "Εἶμαι ἀδύνατος καὶ ἀνίκανος νὰ φιλήσω τὰ ποδάρια σας", κι ἀπὸ τὴν ἄλλη μεριά: "Ὁ νεκρὸς ἑαυτός μου μπορεῖ νὰ διδάξη ὅλον τὸν κόσμο". Αὐτὴ εἶναι ἡ δύναμι τῆς πίστεώς μας.

...

Ὁ ἅγιος Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλός, ζώντας στὸ Ἅγιον Ὅρος καὶ νιώθοντας τὴν δύναμι τῆς πίστεώς μας, κάποια δύσκολη στιγμὴ βγῆκε ἔξω κι ἔσωσε τὸ γένος ὁλόκληρο. Κι ἐνῶ ἦταν τόσο ταπεινὸς καὶ ἔνοιωθε ὅτι δὲν μπορεῖ νὰ φιλήση τὰ ποδάρια τοῦ ἄλλου, ἀπὸ τὴν ἄλλη μεριὰ ἔνοιωθε ὅτι: "Κοιτάξτε, αὐτὰ πού σᾶς λέω εἶναι λόγια τοῦ Θεοῦ. Ἄν κατέβαινε ὁ Θεός, θὰ σᾶς ἔλεγε τὰ ἴδια", καί: "Ὁ νεκρὸς ἑαυτός μου μπορεῖ νὰ διδάξη ὅλον τὸν κόσμο".

Ἔτσι ὅταν ἔφτασε ἡ στιγμὴ τοῦ μαρτυρίου του († 1779), ὅταν τὸν πρόδωσαν οἱ ἑβραῖοι, γιατί πολὺ τοὺς "χτύπαγε", ἐπειδὴ χαλοῦσαν τὴν ἀργία τῆς Κυριακῆς, ἐκεῖνος εἶπε: "Μὴ μὲ δέσετε. Δὲν ἀντιστέκομαι. Ὁ θάνατός μου εἶναι μέσα στὸ πρόγραμμα τῆς ζωῆς μου". Κι ἔτσι παρέδωσε τὸ πνεῦμα του καὶ μπῆκε στὴν αἰωνιότητα, καὶ μένει μαζί μας. Καὶ ὅπου πέρασε ὁ ἅγιος Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλὸς ἔχουν ὑψώσει ἕναν σταυρό, γιατί ἔπεσε ἕνα ἀστροπελέκι κι ἔχει διαλύσει τὰ πάντα, κι ἔχει ἁγιάσει τὰ πάντα…
...

Ὁ ἄνθρωπος, λοιπόν, εἶναι ἕνα παράξενο ὄν, ποὺ ὅταν πλησιάση αὐτὸν τὸν παράδεισο τὸν κοσμικό, νοιώθει ὅτι δὲν τοῦ λέει τίποτε. Ἐνῶ ἂν κανεὶς ἔχη μέσα του τὴ φλόγα τοῦ Θεοῦ, ἂν τυχὸν θυσιάζεται γιὰ τὸν ἄλλον κι ἂν τυχὸν ζεῖ ὅπως ὁ ἅγιος Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλός, κι ἂν ἔχη ταπείνωσι, τότε εἶναι μέσα στὸν παράδεισο. Τότε καμμιὰ ἐπίθεσι, καμμιὰ κόλασι δὲν μπορεῖ νὰ τὸν βλάψη. Τότε συμβαίνει αὐτὸ ποὺ λέει ὁ ἅγιος Ἰσαὰκ ὁ Σῦρος ὅτι "ἀποκτᾶ κανεὶς δυνατὸ στομάχι καὶ χωνεύει κάθε μιά τροφή". Κάθε μιά δυσκολία τοῦ κάνει καλὸ καὶ ὁ ἴδιος ὁ θάνατος τοῦ κάνει καλό.
Ὁ ἄνθρωπος, ξέρετε, ζητᾶ τὴν ἐπιτυχία, ζητᾶ τὴν πρόοδο. Θέλει λ.χ. ἕνα παιδὶ νὰ τελειώση τὸ δημοτικό, τὸ γυμνάσιο, τὸ λύκειο, νὰ πάη στὸ πανεπιστήμιο καὶ νὰ προχωρήση. Ἐν συνέχειᾳ ἂν τυχὸν ἀξιωθῆ νὰ πάρη καὶ τὸ βραβεῖο Νόμπελ, συνεχίζει νὰ πεινᾶ καὶ νὰ διψᾶ γιὰ πρόοδο.
...

Σὰν παράδειγμα σᾶς φέρνω πάλι τὸν ἅγιο Κοσμᾶ τὸν Αἰτωλό. Ἕνας ἄνθρωπος μπορεῖ ν’ ἀπολαύση τὴν ζωή του, μόνο ἂν τυχὸν ἀποφασίση νὰ τὴν θυσιάση γιὰ τοὺς ἄλλους. Καὶ νὰ τυχὸν αὐτὸ γίνη, τότε ἀπὸ τώρα μπαίνει στὴν αἰωνιότητα καὶ μπορεῖ νὰ καταλάβη τί σημαίνει ὅτι "ὁ Θεὸς εἶναι Τριαδικός, ὅτι εἶναι τρία πρόσωπα καὶ συγχρόνως εἶναι ἕνας Θεός". Καὶ μπορεῖ νὰ καταλάβη τί σημαίνει, ὅτι "ἡ ἑνότης τῆς Ἐκκλησίας εἶναι ἡ ἑνότης ἡ Τριαδική, ἡ ὁποία ἱερουργεῖται μέσα ἐδῶ". Μπορεῖ νὰ καταλάβη τί σημαίνει, ὅτι "ὁ ἄλλος εἶναι ὁ ἑαυτός μου". Ἐνῶ ἀντίθετα, ἐὰν τυχὸν ἐγὼ φροντίζω μόνο γιὰ τὸν ἑαυτό μου, τότε πνίγω τὸν ἑαυτό μου, γιατί τὸν χωρίζω ἀπὸ τοὺς ἄλλους.

...

Πηγή: http://www.agiazoni.gr/

.

Καλημέρα!

Καλημέρα!!

Προσευχή Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς

Ευλόγησε τους εχθρούς μου, ω Κύριε!

Προσευχή του Αγίου Επισκόπου Νικολάου Βελιμίροβιτς

Ευλόγησε τους εχθρούς μου, ω Κύριε! Ακόμη και εγώ τους ευλογώ και δεν τους καταριέμαι.

Οι εχθροί με έχουν οδηγήσει μέσα στην αγκάλη Σου περισσότερο, από ό,τι οι φίλοι μου. Οι φίλοι με έχουν προσδέσει στην γη, ενώ οι εχθροί με έχουν λύσει από την γη και έχουν συντρίψει όλες τις φιλοδοξίες μου στον κόσμο.

Οι εχθροί με αποξένωσαν από τις εγκόσμιες πραγματικότητες και με έκαναν έναν ξένο και άσχετο κάτοικο του κόσμου. Όπως ακριβώς ένα κυνηγημένο ζώο βρίσκει ασφαλέστερο καταφύγιο από ένα μη κυνηγημένο, έτσι και εγώ, καταδιωγμένος από τους εχθρούς, έχω εύρει το ασφαλέστερο καταφύγιο, προφυλασσόμενος υπό το σκήνωμά Σου, όπου ούτε φίλοι ούτε εχθροί μπορούν να απωλέσουν την ψυχή μου.

Ευλόγησε τους εχθρούς μου, ω Κύριε! Ακόμη και εγώ τους ευλογώ και δεν τους καταριέμαι.

Αυτοί μάλλον, παρά εγώ, έχουν ομολογήσει τις αμαρτίες μου ενώπιον του κόσμου.

Αυτοί με έχουν μαστιγώσει, κάθε φορά που εγώ είχα διστάσει να μαστιγωθώ.

Με έχουν βασανίσει, κάθε φορά που εγώ είχα προσπαθήσει να αποφύγω τα βάσανα.

Αυτοί με έχουν επιπλήξει, κάθε φορά που εγώ είχα κολακεύσει τον εαυτό μου.

Αυτοί με έχουν κτυπήσει, κάθε φορά που εγώ είχα παραφουσκώσει με αλαζονεία.

Ευλόγησε τους εχθρούς μου, ω Κύριε! Ακόμη και εγώ τους ευλογώ και δεν τους καταριέμαι.

Κάθε φορά που είχα κάνει τον εαυτό μου σοφό, αυτοί με αποκάλεσαν ανόητο.

Κάθε φορά που είχα κάνει τον εαυτό μου δυνατό, αυτοί με περιγέλασαν σαν να ήμουν νάνος.

Κάθε φορά που θέλησα να καθοδηγήσω άλλους, αυτοί με έσπρωξαν στο περιθώριο.

Κάθε φορά που έσπευδα να πλουτίσω, αυτοί με εμπόδισαν με σιδηρά χείρα.

Κάθε φορά που είχα σκεφθεί ότι θα κοιμόμουν ειρηνικά, αυτοί με ξύπνησαν από τον ύπνο.

Κάθε φορά που προσπάθησα να κτίσω σπίτι για μία μακρά και ήρεμη ζωή, αυτοί το κατεδάφισαν και με έβγαλαν έξω.

Στ' αλήθεια, οι εχθροί με έχουν αποσυνδέσει από τον κόσμο και άπλωσαν τα χέρια μου στο κράσπεδο του ιματίου Σου.

Ευλόγησε τους εχθρούς μου, ω Κύριε! Ακόμη και εγώ τους ευλογώ και δεν τους καταριέμαι.

Ευλόγησέ τους και πλήθυνέ τους! Πλήθυνέ τους και κάνε τους ακόμη πιο σκληρούς εναντίον μου!

Ώστε η καταφυγή μου σε Σένα να μην έχει επιστροφή.

ώστε κάθε ελπίδα μου στους ανθρώπους να διαλυθεί ως ιστός αράχνης.

ώστε απόλυτη γαλήνη να αρχίσει να βασιλεύει στην ψυχή μου.

ώστε η καρδιά μου να γίνει ο τάφος των δύο κακών διδύμων μου αδελφών: της αλαζονείας και του θυμού.

ώστε να μπορέσω να αποθηκεύσω όλους τους θησαυρούς μου εν ουρανοίς.

α! ώστε να μπορέσω για πάντα να ελευθερωθώ από την αυταπάτη, η οποία με περιέπλεξε στο θανατηφόρο δίχτυ της απατηλής ζωής.

Οι εχθροί με δίδαξαν να μάθω -αυτό που δύσκολα μαθαίνει κανείς- ότι ο άνθρωπος δεν έχει εχθρούς στον κόσμο, εκτός από τον εαυτό του!...

Μισεί κάποιος τους εχθρούς του μόνον όταν αποτυγχάνει να αναγνωρίσει ότι δεν είναι εχθροί, αλλά σκληροί και άσπλαχνοι φίλοι!...

Είναι πράγματι δύσκολο για μένα να πω ποιος μου έκανε περισσότερο καλό και ποιος μου έκανε περισσότερο κακό στον κόσμο: οι εχθροί ή οι φίλοι.

Γι' αυτό, ευλόγησε, ω Κύριε, και τους φίλους μου και τους εχθρούς μου...

http://impantokratoros.gr

Καλημέρα!

Καλημέρα! 

Καλή συνέχεια στην εβδομάδα σας!

.

Ο ΠΡΟΦΗΤΗΣ ΗΛΙΑΣ

Ἐπέσχεν ὄμβρον, πῦρ τρίτον φέρων κάτω,

Σχίζει δὲ ῥεῖθρον Ἠλίας τρέχων ἄνω.

Δίφρῳ ἀνηρπάγης περὶ εἰκάδα, Ἠλία ἱππεῦ.

Βιογραφία

Ο προφήτης Ηλίας έζησε τον 9 π.Χ. αιώνα και ήταν γιος του Σωβάκ και καταγόταν από τη Θέσβη (γι' αυτό και ονομάστηκε Θεσβίτης), το σημερινό El Istib, της περιοχής Γαλαάδ, και άνηκε στην φυλή του Ααρών. Όταν γεννήθηκε, ο πατέρας του είδε μία θεία οπτασία: Δύο άνδρες λευκοφορεμένοι τον ονόμαζαν Ηλία, τον σπαργάνωναν με φωτιά και του έδιναν φλόγα να φάει. Τότε ο πατέρας του, πήγε στα Ιεροσόλυμα και αφού περιέγραψε την οπτασία στους ιερείς, εκείνοι του είπαν ερμηνεύοντας την οπτασία, ότι ο γιος του θα γίνει προφήτης και θα κρίνει το Ισραήλ με δίκοπο μαχαίρι και φωτιά.

Ο Προφήτης άσκησε το προφητικό του χάρισμα επί 25 έτη. Προείπε για την έλευση του Χριστού στην γη 816 χρόνια πριν. Ήταν τόσο μεγάλη η πίστη του, που κατέβασε τρεις φορές φωτιά από τον ουρανό κάνοντας τους Ισραηλίτες με μια φωνή να πουν: «ἀληθῶς Κύριος ὁ Θεός, αὐτὸς ὁ Θεός» (Βασιλειών Γ' ιη' 39), δηλαδή, Αληθινά! Ο Κύριος, ο Θεός του Ισραήλ, αυτός είναι ο μόνος πραγματικός και αληθινός Θεός. Επίσης, σταμάτησε την βροχή και ανάστησε νεκρούς, όπως το νεκρό γιο της Σεραφθίας χήρας. Με την φωτιά μάλιστα έκαψε τους εκατό στρατιώτες που είχε στείλει ο βασιλιάς Οχοζίας για να τον συλλάβουν. Στο όρος Χωρήβ είδε τον ίδιο τον Θεό, όσο είναι δυνατό, βέβαια, να Τον δει άνθρωπος, διέσχισε τον Ιορδάνη με την μυλωτή του και τέλος ανελήφθη με άρμα πυρός στον ουρανό. Επίσης παρέστη στην Μεταμόρφωση του Χριστού μαζί με τον Μωϋσή.

Να σημειώσουμε, ότι ο προφήτης Ηλίας, είχε μαθητή τον προφήτη Ελισσαίο ( 14 Ιουνίου).


http://www.saint.gr

Μέσα στη χορεία των Προφητών της Παλαιάς Διαθήκης ξεχωριστή είναι η θέση του προφήτη Ηλία, του όποιου σήμερα η Εκκλησία εορτάζει και τιμά την ιερή μνήμη. Στην Καινή Διαθήκη το όνομα του προφήτη Ηλία αναφέρεται πολλές φορές από τον ίδιο τον Ιησού Χριστό. Ο Ζαχαρίας, ο πατέρας του Προδρόμου, είπε πως ο Ιωάννης θα ερχότανε «εν πνεύματι και δυνάμει Ηλιού», θα είχε δηλαδή τα γνωρίσματα και το ζήλο του προφήτη Ηλία, θα ήταν ο ίδιος ο προφήτης Ηλίας, όπως ο λαός τον περίμενε να ξανάρθει. Ο Ιησούς Χριστός, όταν έδωσε μαρτυρία για τον πρόδρομο Ιωάννη κι έπλεξε το εγκώμιο του, είπε πως αυτός ήταν ο Ηλίας «Αν θέλετε, να το παραδεχθήτε, αυτός είναι ο Ηλίας, που έμελλε να έλθει».

Το πιο σπουδαίο είναι ότι οι μαθητές επάνω στο βουνό, κατά τη θεία Μεταμόρφωση, είδαν τους δυο Προφήτες, τον Μωυσή και τον Ηλία, να συνομιλούν με τον Ιησού Χριστό· «Ώφθησαν αυτοίς Μωυσής και Ηλίας μετ’ αυτού συλλαλούντες». Όλ’ αυτά φανερώνουν τη ξεχωριστή θέση του προφήτη Ηλία ανάμεσα στους Προφήτες και μέσα στη συνείδηση του λαού. Ακόμα και στο πρόσωπο του Ιησού Χριστού, ακούοντας τη διδασκαλία και βλέποντας τα θαύματά του, έβλεπαν τον προφήτη Ηλία, που είχε ξανάρθει. Ο Ιησούς Χριστός ρώτησε· «Τίνα με λέγουσιν οι άνθρωποι είναι;». Κι οι μαθητές είπαν «Ιωάννην τον βαπτιστήν, άλλοι δε Ηλίαν…».

Ο προφήτης Ηλίας ήταν από τη Θέσβη, μια πόλη πέρ’ από τον Ιορδάνη, γι’ αυτό και λέγεται θεσβίτης. Προφήτεψε στα χρόνια του βασιλέα Αχαάβ, που βασίλεψε στα 873-854, πριν από τη γέννηση του Ιησού Χριστού. Ο Αχαάβ και μάλιστα η γυναίκα του Ιεζάβελ ήσαν άνθρωποι ασεβείς κι εναντίον τους ήταν ο πόλεμος του προφήτη Ηλία. Η Ιεζάβελ, που δεν ήταν ισραηλίτισσα και γινότανε αιτία να νοθεύεται η πίστη από ειδωλολατρικά έθιμα, αύτη λοιπόν κυνήγησε πολύ τον προφήτη Ηλία, γι’ αυτό κι εκείνος αναγκαζότανε διαρκώς να φεύγει και να κρύβεται. Η Ιεζάβελ κυνηγούσε τον προφήτη Ηλία όπως η Ηρωδιάδα τον Ιωάννη τον Πρόδρομο.

Πρώτο μεγάλο σημείο, που έδωσε ο προφήτης Ηλίας, ήταν που προσευχήθηκε και δεν έβρεξε για τριάμιση χρόνια. Σ’ αυτό το διάστημα ο Προφήτης κρυβότανε σε μια σπηλιά σ’ ένα χείμμαρρο πέρ’ από τον Ιορδάνη. Εκεί υπήρχε λίγο νερό, κι ένας κόρακας του πήγαινε τροφή κάθε πρωΐ. Όταν στέρεψε το νερό, έφυγε ο Προφήτης και πήγε στα Σάρεπτα της Σιδωνίας· όλ’ αυτά με εντολή του Θεού. Εκεί φιλοξενήθηκε σε μια χήρα γυναίκα, που είχε λίγο αλεύρι και λίγο λάδι, κι όμως έτρωγαν όλο τον καιρό και δεν έλειψαν. Η χήρα γυναίκα είχ’ ένα παιδί κι έτυχε να αρρωστήσει και να πεθάνει. Τότε ο Προφήτης προσευχήθηκε κι ανάστησε το παιδί.

Δεύτερο μεγάλο σημείο, που έδειξε ο Προφήτης Ηλίας, ήταν που προσευχήθηκε κι ήλθε φωτιά από τον ουρανό. Με προσταγή του βασιλέα Αχαάβ, μαζεύτηκαν τετρακόσιοι ειδωλολάτρες ψευτοϊερείς, που τους προστάτευε η Ιεζάβελ. Τότε ο προφήτης Ηλίας τους προκάλεσε σ’ ένα διαγωνισμό. Τους είπε κι έβαλαν επάνω στο θυσιαστήριο τα ξύλα και το σφάγιο για θυσία, κι αρχίσανε να τρέχουν γύρω και να φωνάζουν όλη την ήμερα τον ψεύτικο θεό Βάαλ, για να ρίξει φωτιά· «και ουκ ην φωνή και ουκ ην άκρόασις». Τότε ο Προφήτης τους είπε· «Κάνετε πέρα! Τώρα θα κάμω εγώ τη θυσία μου». Έκαμε δικό του θυσιαστήριο, έβαλε κι έβρεξαν καλά τρις φορές τα ξύλα με νερό κι ύστερα προσευχήθηκε. Έπεσε τότε φωτιά από τον ουρανό κι αναποδογύρισε κι έκαψε ολόκληρο το θυσιαστήριο.

Ύστερ’ απ’ αυτό το σημείο, ο λαός έπιασε τους τετρακόσιους ψευτοϊερείς, κι ο προφήτης Ηλίας τους τιμώρησε αυστηρά. Η Ιεζάβελ, αγριεμένη, κυνήγησε τον Προφήτη, κι εκείνος έφυγε ψηλά στο Χωρήβ, εκεί που πριν πεντακόσια χρόνια ο Μωϋσής ήκουσε τη φωνή του Θεού κι είδε τη βάτο να φλέγεται και να μην καίεται. Εκεί ο προφήτης Ηλίας κρυβότανε σε μια σπηλιά, κι ο Θεός τον δίδαξε ένα σπουδαίο μάθημα. Του είπε· «Ανέβα ψηλά στην κορυφή, και θα δεις το Θεό. Θα περάσει δυνατός αέρας· θα γίνει σεισμός· θα δεις φωτιά· και θα περάσει ένα ανάλαφρο και δροσερό αεράκι. Ο Θεός δεν θα είναι ούτε στη θύελλα ούτε στο σεισμό ούτε στη φωτιά, αλλά στο ανάλαφρο αεράκι». Ο Προφήτης Ηλίας υπήρξε ο άνθρωπος, που φλεγότανε ολόκληρος από θείο ζήλο. Η ζωή του πύρινη κι ο θάνατος του ανάληψη στον ουρανό «επί πύρινου άρματος». Αμήν.

(+Μητροπ. Σερβίων και Κοζάνης Διονυσίου, Εικόνες έμψυχοι, Εκδ. Αποστ. Διακονίας, σ. 246-248)

http://vatopaidi.wordpress.com

ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ ΗΛΙΑ......

ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ ΗΛΙΑ....ΕΥΧΟΜΑΣΤΕ Ο ΖΩΝΤΑΝΟΣ ΑΓΙΟΣ  ΣΟΥ ΜΑΖΙ ΜΕ ΤΟΥΣ ΛΕΣΒΙΟΥΣ ΑΓΙΟΥΣ , ΝΑ ΣΕ ΠΡΟΣΤΑΤΕΥΟΥΝ ....ΝΑ ΣΕ ΧΑΡΙΤΩΝΟΥΝ...ΚΑΙ ΝΑ ΣΕ ΔΥΝΑΜΩΝΟΥΝ  ΣΤΟ  ΔΥΣΚΟΛΟ ΕΡΓΟ ΣΟΥ ΠΟΥ ΩΣ ΙΑΤΡΟΣ ΤΩΝ ΣΩΜΑΤΩΝ ΣΕ ΜΙΑ ΔΥΣΚΟΛΗ ΕΙΔΙΚΟΤΗΤΑ ΤΟΥ ΟΓΚΟΛΟΓΟΥ ΕΧΕΙΣ ΑΝΑΛΑΒΕΙ ΕΔΩ ΣΤΟ ΝΗΣΙ ΜΑΣ.....


ΝΑ ΣΕ ΧΑΙΡΟΜΑΣΤΕ ΜΑΖΙ ΜΕ ΤΗΝ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ ΣΟΥ...!!!


ΕΤΗ ΠΟΛΛΑ ......ΚΑΛΑ...ΚΑΙ ΕΥΛΟΓΗΜΕΝΑ!!!!

ΑΝ ΘΕΛΕΙΣ ΝΑ ΛΕΓΕΣΑΙ ΑΝΘΡΩΠΟΣ....!!!!

Ο ΑΓΙΟΣ ΓΡΗΓΟΡΙΟΣ, ΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΑΣΣΟΥ

Eκ του τάφου σου Γρηγόριε εκρέει,

Ύδωρ γλύκιστον δόξαν εις Θεού μάκαρ.

Ο άγιος Γρηγόριος είναι από τους αγίους που γεννήθηκαν στη Λέσβο και πέθαναν σ’ αυτή. Γεννήθηκε στο χωριό Ακόρνη, που δεν υπάρχει σήμερα. Βρισκότανε στην περιφέρεια Γέρας, όπου σήμερα η αγροτική περιοχή, που λέγεται «Κουρκούτα». Οι γονείς του Γεώργιος και Μαρία ήταν ευσεβέστατοι χριστιανοί και αυτή τη θερμή πίστη μετέδωκαν στο παιδί τους, που το ονόμασαν και αυτό Γεώργιο.

Φαίνεται ότι είχαν και τα υλικά αγαθά, αν λάβουμε υπ’ όψη ότι έστειλαν το παιδί τους σε ηλικία δεκατεσσάρων χρόνων για σπουδές στην Κωνσταντινούπολη.

Εκεί, στην Κωνσταντινούπολη, ο Γεώργιος, χωρίς να επηρεασθεί από το περιβάλλον και να στραφεί σε διασκεδάσεις και άλλες αμαρτωλές συνήθειες, φρόντισε να πλουτίσει τις γνώσεις του, να γνωρισθεί με σοφούς και αγίους ανθρώπους και να ωφεληθεί όσο μπορούσε περισσότερο πνευματικά, στη μεγάλη αυτή πόλη. Τότε γνωρίστηκε με τον γέροντα και πνευματικό Αγάθωνα, που τον αγάπησε σαν πατέρα του και τον ακολούθησε στο μοναστήρι του, που βρισκόταν κάπου στη Μ. Ασία.

Ο Γεώργιος έμεινε τρία χρόνια στο μοναστήρι. Έπειτα, συνοδεύοντας τον Αγάθωνα, πήγε στα Ιεροσόλυμα να προσκυνήσει τους αγίους Τόπους και να γνωρίσει από κοντά αγίους ασκητές. Εκεί έγινε μοναχός, πήρε το όνομα Γρηγόριος και παρέμεινε σαν ασκητή ς δεκαπέντε χρόνια.
Επέστρεψε πάλι στο μοναστήρι του Αγάθωνα, αλλά συνηθισμένος από τα Ιεροσόλυμα στην ασκητική ζωή, δεν έζησε μέσα στο μοναστήρι, αλλά σ’ ένα απόμερο ερημικό κελί μόνος του.
Η ταπείνωσή του, η αγάπη του για όλους, η αγιότητα του βίου του, η διδασκαλία του, έκαμαν τους χριστιανούς να τον αναζητούν και να έρχονται κάθε μέρα όλο και περισσότεροι κοντά του.

Όταν χήρευσε η Επισκοπή Άσσου, όλοι ζήτησαν για επίσκοπό τους τον Γρηγόριο. Τον κάλεσαν τότε εσπευσμένως στην Κωνσταντινούπολη και τον χειροτόνησε επίσκοπο Άσσου ο Μητροπολίτης Εφέσου, στου οποίου την περιφέρεια υπαγότανε η Άσσος, που βρισκότανε στη Μ. Ασία, περίπου στην περιοχή της Τροίας.

Ο Γρηγόριος ανέλαβε τα καθήκοντά του με ζήλο και φόβο Θεού, χρησιμοποιώντας αυστηρότητα αλλά και πραότητα, αγάπη αλλά και δικαιοσύνη. Σαν επίσκοπος ήταν αληθινός καλός ποιμένας.

Ήταν επόμενο να συναντήσει και αντιδράσεις. Οι ενάρετοι δέχονται, κατά κανόνα, τα βέλη των κακών και φθονερών ανθρώπων, όπως και στην περίπτωση του Κυρίου, που γράφει το Ευαγγέλιο του Ιωάννου, «το φως ελήλυθεν εις τον κόσμον, αλλά οι άνθρωπoι ηγάπησαν το σκότος μάλλον ή το φως, ην γάρ πονηρά αυτών τα έργα». Έτσι και τώρα βρέθηκαν άνθρωπoι φθονεροί, άνθρωπoι συκοφάντες που εναντιώθηκαν στο έργο του Αγίου. Και βέβαια οι συκοφαντίες τους δεν στάθηκαν. Το φθόνο των συκοφαντών τον περιφρόνησε ο κόσμος που αγαπούσε τον επίσκοπο, όμως ο Γρηγόριος πικράθηκε και προτίμησε τη ζωή που ζούσε σαν ασκητής. Εγκατάλειψε την επισκοπή και με τον υποτακτικό του Λεόντιο έφυγε από τη Μ. Ασία, παίρνοντας μόνο το Ευαγγέλιό του και το ράσο του, και ήλθαν στην Τένεδο, όπου παρέμειναν αρκετά χρόνια.

Από την Τένεδο ήλθαν στη Λέσβο και πήγε ο Γρηγόριος στο χωριό του, την Ακόρνη, θέλοντας να ίδει τους γονείς του. Κατά τύχη συνάντησε τη μητέρα του στο δρόμο, που τον χαιρέτησε, σαν ιερέα, χωρίς να τον γνωρίσει. του ζήτησε την ευχή του και εκείνος, που τη γνώρισε, της είπε: «Ο Θεός να σε ευλογεί και να σε αξιώσει να ιδείς, αν έχεις κάποιο στη ξενητειά».

Αφού έτσι εκπληρώθηκε η επιθυμία του ανέβηκε στο βουνό «Πρίαντος» και εκεί βρήκε ένα τόπο ερημικό - Λευκοπέδι λεγότανε - και ζήτησε απ’ τους κατοίκους την άδεια να του επιτρέψουν να ζήσει εκεί με τον Λεόντιο. Ο τόπος αυτός ήταν τελείως ακατάλληλος για καλλιέργεια, δασωμένος και άγριος και μάλιστα τον θεωρούσαν σαν τόπο που μαζευότανε εκεί οι δαίμονες. Του έδωκαν την άδεια, αφού ήταν άχρηστος γι’ αυτούς.

Ο Γρηγόριος με τη βοήθεια του Λεοντίου, καθάρισε τον τόπο, με την προσευχή του βρήκε νερό, τον καλλιέργησε, έδιωξε με προσευχή και νηστεία τα πονηρά πνεύματα και τον έκαμε από τόπο κολάσεως, παράδεισο.

Όταν είδαν τον τόπο καλλιεργημένο και αξιοζήλευτο οι κάτοικοι θέλησαν να διώξουν τον Άγιο και μάλιστα τον έσπρωξαν από κάποιο ύψωμα με σκοπό να τον σκοτώσουν. Ο Άγιος όχι μόνο δεν έπαθε τίποτα, αλλά στο μέρος πού έπεσε ξηράθηκε η βλάστηση και δεν φύτρωνε τίποτα. Τότε οι ιδιοκτήτες του τόπου ζήτησαν να τους συγχωρήσει και του παρεχώρησαν το κτήμα τους. Εκεί λοιπόν έχτισε ναό στο όνομα της Παναγίας και μοναστήρι, στο οποίο μαζεύτηκαν πολλοί μοναχοί.

Ο Άγιος πέθανε σε μεγάλη ηλικία το έτος 1150 ή 1185. Παρέδωκε την ψυχή του προσευχόμενος, αφού έδωσε τις τελευταίες εντολές και την ευχή του στους μοναχούς του μοναστηριού του.

Στα συναξάρια αναφέρονται θαύματα που έκαμε ο Άγιος, Όπως ότι το ραβδί του βλάστησε και έγινε δένδρο του οποίου οι καρποί θεράπευαν αρρώστους, Ότι ο Θεός τον οδήγησε να βρει νερό στο χώρο που ήθελε να χτίσει το μοναστήρι, ότι κάποιος ασεβής έκοψε τα κλαδιά του δέντρου του Αγίου και «κατέπεσε ωσεί νεκρός», αλλά θεραπεύτηκε από τον Άγιο που του έδωκε να πιει νερό από το αγίασμα και άλλα.

Είχαν περάσει περίπου 750 χρόνια από το θάνατο του Αγίου, όταν οι χριστιανοί της Λέσβου αξιώθηκαν κατά το έτος 1935 να προσκυνήσουν τα σεπτά λείψανά του.

Τα συναξάρια ανέφεραν, αλλά και η προφορική παράδοση συμφωνούσε, ότι ο Άγιος σαν κτήτορας του μοναστηριού ενταφιάσθηκε σ' αυτό και μάλιστα, όπως ήταν η συνήθεια, στο νάρθηκα του ναού.

Οι χριστιανοί της Γέρας επί αιώνες ερχότανε να προσκυνήσουν σ' αυτόν τον τόπο των ερειπίων της μονής, όπου υπήρχε ένα εξωκκλήσι, αλλά κανείς δεν σκέφτηκε να ερευνήσει για την ανέρευση του τάφου.

Την έρευνα αυτή έκαμε και έφερε εις πέρας ο τότε ακόμη γραμματέας της Μητροπόλεως Μυτιλήνης Ευάγγελος Κλεόμβροτος, ο μετέπειτα Μητροπολίτης Σισανίου και Σιατίστης και από το 1958 Μητροπολίτης Μυτιλήνης Ιάκωβος. Με την άδεια και την βοήθεια του Μητροπολίτου Ιακώβου του από Δυρραχίου, ανέσκαψε τον τόπο και βρήκε τον τάφο και τα οστά του Αγίου, όπως έλεγε η παράδοση, στο νάρθηκα του ναϋδρίου, κατά το έτος 1935.

Στις 17 Νοεμβρίου του ιδίου έτους με εκκλησιαστική λαμπρότητα και μεγάλη κατάνυξη έγινε η μετακομιδή των λειψάνων του Αγίου στον ενοριακό ναό του Αγ. Γεωργίου της Κοινότητος Σκοπέλου, όπου και βρίσκονται. Το Οικουμενικό Πατριαρχείο, έπειτα από πρόταση του Μητροπολίτου Μυτιλήνης, όρισε σαν ημέρα εορτής μετακομιδής των Λειψάνων του αγίου Γρηγορίου την 1η Κυριακή μετά τη 10η Νοεμβρίου, που τελείται κάθε χρόνο με κάθε λαμπρότητα. Την ακολουθία της μετακομιδής συνέθεσε ο λόγιος θεολόγος πρωτοπρεσβύτερος Εμμανουήλ Μυτιληναίος και το απολυτίκιο του Αγίου ο αείμνηστος Μητροπολίτης Ιάκωβος ο από Δυρραχίου.

ΤΟ ΑΠΟΛΥΤΙΚΙΟ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ

Γέρα σήμερον πανηγυρίζει

και εν άσμασιαν εγκωμιάζει

τον Γρηγόριον Άσσου Επίσκοπον.

Ιεραρχίας τιμήεν αγλάϊσμα

και εαυτής ευκλεές εγκαλώπισμα∙

αυτού τα λείψανα ευλαβώς κομίζουσα,

αιτείται πάσι το θείον έλεος.

Παπα - Φώτης Λαυριώτης: Νεομάρτυρας της Αλήθειας….

"Υπάρχουν νεομάρτυρες της Εκκλησίας μας που έδωσαν το αίμα τους για την Αγία Πίστη στον Αναστάντος Ιησού… όμως στις δύσκολες αυτές μέρες που περνάμε υπάρχουν και κάποιοι άλλοι νεομάρτυρες…" έτσι είπε ο Μητροπολίτης Ελευθερουπόλεως κ .Χρυσόστομος και συνέχισε…."υπάρχουν κάποιοι νέοι Νεομάρτυρες …οι Νεομάρτυρες της Αλήθειας!"

Αυτοί ζώντας τη ζωή τους με πολύ αγώνα εν ΧΩ και κρυμμένοι από τα μάτια του πλάνου «κόσμου» ανεβαίνουν τον Γολγοθά των προσωπικών τους παθών, αλλά σύντομα μιμούμενοι την ζωή του Ζωοδότη αναλαμβάνουν να σηκώσουν και το βάρος της Εκκλησίας.

Ζώντας ταπεινά εως εξαθλιωμένα, δεν σταμάτησε να κηρύττει την Αλήθεια της Εκκλησίας …δεν σταμάτησε να κηρύττει τις αιώνιες αλήθειες … δεν σταμάτησε να στενοχωριέται για την διαστρέβλωση των λόγων των Πατέρων της Εκκλησίας, την κακώς εννοούμενη «κατ΄ οικονομία», την αδιακρισία, την ελευθεριότητα, την εκοσμίκευση των πάντων, την αλλοίωση ακόμα και των μυστηρίων… στα πλαίσια της «ανάπαυσης».

Είναι γνωστό ότι διορθώνοντας κάποιους έφαγε και ξύλο, αλλά το υπέμεινε αγόγγυστα και με αγάπη…

Έλεγε… "λυπάμαι και πονάω αυτούς που αμφισβητούν την Πίστη μας, για την οποία έδωσαν τη ζωή τους το αίμα τους χιλιάδες Άγιοι για να είμαστε εμείς εντάξει και σίγουροι στη πίστη!"

Λυπόταν και για τους εκκλησιαστικούς που εκμεταλλευόταν την Εκκλησία…

Ένα καλοκαιρινό καταμεσήμερο με την αφόρητη ζέστη, τον βρήκαμε φορτωμένο με τον τροβά, γεμάτο με τα μαρμαράκια για τον Άγιο Λουκά το μοναστηράκι, το όμορφο δημιούργημα του και τον πήραμε στο σπίτι να ξαποστάσει και να φάει λίγο αν και ήταν γνωστό ότι η νηστεία του σε ποσότητα και ποιότητα ήταν τρομερή.

Με δυσκολία μας ακολούθησε και όταν έφαγε λίγο μας είπε ότι ήταν στενοχωρημένος με κάποιο πρόσωπο που με ευκολία διαλαλούσε θαύματα Αγίων… και μας είπε… "Μα και γω βλέπω… Να μια βραδιά που προσευχόμουν στον Άγιο Λουκά, κατά τα μεσάνυχτα βλέπω από το παραθυράκι του ιερού να μπαίνει δυνατό φως και να λούζει όλη την εκκλησία σε σημείο που έγινε μέρα και έβλεπα κάθε λεπτομέρεια μέσα στο ναό….ε σκέφτηκα, κάποιο αυτοκίνητο είναι και φώτιζε μέσα… βγαίνω λοιπόν έξω να δω, αλλά το σκοτάδι δεν άφησε να κάνω 2-3 βήματα… ε και γω σκέφτηκα ότι να μάλλον ο Άγιος Λουκάς πέρασε και φωτίστηκε όλη η εκκλησία! Δηλαδή τι έπρεπε να κάνω; Να κάθομαι να διαλαλώ… ελάτε στον Άγιο Λουκά αυτά είδα κλπ κλπ για να μαζεύω τον κόσμο; Δεν κάνει…πρέπει να σεβόμαστε τους Αγίους και τον Κύριο μας και όχι να τους εκμεταλλευόμαστε…"

Απλός, καθαρός, άδολος, ντόμπρος, β ι α στικός, ήξερε με τη καθάρια ματιά του να ξεχωρίζει το ανόθευτο από το μουρνταρεμένο… το αυθεντικό από το ψεύτικο… το γνήσιο από το νοθευμένο, το καρδιακό από το εγκεφαλικό... το αθώο από το επιτηδευμένο και με διάκριση πάντα ήξερε, άλλοτε με τα χαριτωμένα αστεία του ή τα τραγουδάκια του, να επεμβαίνει και να τα διορθώνει και άλλοτε, με το γνωστό καυστικό και ειλικρινή τρόπο του, να επεμβαίνει σε σκληρούς και εγωιστές χαρακτήρες προσπαθώντας να τους ταρακουνήσει…

Είναι σίγουρο ότι όλοι οι Λέσβιοι και όχι μόνο, από τον πιο φτωχό μέχρι το πιο άπληστο πλούσιο,  ότι έχουν κάποια εμπειρία με το παπα Φώτη… πιστεύουμε ότι σιγά σιγά θα μαζευτούν πολλά γνήσια στοιχεία και θα γραφτεί ένα βιβλίο που θα τον αντιπροσωπεύει αν και είναι πολύ δύσκολο μιας και ο παπα Φώτης δεν ήταν ένας απλός Ιερωμένος, αλλά ήταν ένα Αλητάκι του Θεού που πολύ δύσκολα εμείς με τον καθωσπρεπισμό μας και τα ιδεολογήματα μας θα μπορέσουμε να τον καταλάβουμε…

Τελέστηκαν το Σάββατο 17 Απρίλη, τα 40ημερα του Παππούλη στο χωριό Τρίγωνα της Λέσβου. Μαζεύτηκε πάλι ο κόσμος που τόσο αγαπούσε και αγωνιζόταν ο παπα Φώτης να τον τιμήσουν... ήρθαν και πάλι... η αγαπημένη του κ Σοφία που τον κοίταξε με περισσή ευλάβεια τόσα χρόνια και πήρε πλούσια την ευλογία του... ήρθαν και άλλα αγαπημένα του παιδιά από την Αθήνα.

Αρκετοί ιερείς και ο οικείος Μητροπολίτης μας με τον συντοπίτη μας Μητροπολίτη Ελευθερουπόλεως έψαλλαν το μνημόσυνο στην εκκλησία με συγκίνηση και μετά στον όμορφο και συνάμα ταπεινό τάφο το τρισάγιο…

Όλοι νοιώσαμε ότι ήταν μαζί μας… όλοι νοιώσαμε τη παρουσία του να μας ζεσταίνει... και να μας ευλογεί και όλοι με προτροπή του Αγίου Ελευθερουπόλεως παρακαλέσαμε για τις μεσιτείες του!!!

Καλό Παράδεισο Παππούλη πρέσβευε υπέρ ημών

Καλή Αντάμωση...

Αμήν... γένοιτο!

Ahdoni.blogspot.com

Ο ΑΓΙΟΣ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΤΟΥ ΣΒΙΡ....

Η ΘΑΥΜΑΣΤΗ ΑΦΘΑΡΣΙΑ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ ΣΒΙΡ.

από το τόσο ενδιαφέρον και παρηγορητικό blog του φίλου Μιχάλη...

Όλοι μας θέλουμε ορατές αποδείξεις της παρουσίας του Θεού. Είναι στη φύση μας, ειδικά στα χρόνια τούτα που η γνώση έχει πληθυνθεί κι έχει ψυγεί η αγάπη.

Δεν χρειάζεται ωστόσο να δείχνουμε ευπιστία απέναντι σε εικόνες που «αναβλύζουν» βυσσινάδα (όπως έγινε σε νεοανεγειρόμενο ναό της Αττικής τα τελευταία χρόνια), ούτε σε «ουράνιες» ψαλμωδίες κατασκευασμένες από dj (σχετικά ηχητικά κυκλοφορούν ακόμα στο διαδίκτυο), oύτε σε φωτογραφίες πειραγμένες με το photoshop.

Yπάρχουν ορατά υπερφυσικά και όχι κατασκευασμένα φαινόμενα, όπως είναι η αφθαρσία και μυροβλυσία ιερών λειψάνων,για παράδειγμα αυτό του εικονιζόμενου αγίου Αλεξάνδρου τού Σβιρ, λείψανο το οποίο κρατείτο προς μελέτη σε στρατιωτική Ιατρική Ακαδημία τής πρώην ΕΣΣΔ.

Στην φωτογραφία εικονίζεται σταγόνα αγίου μύρου στη βάση του μεγάλου δακτύλου .Οι μαρτυρίες από τους αυτόπτες μάρτυρες κατά την μετακομιδή του λειψάνου στην εκκλησία των αγιών μαρτύρων Σοφίας, Πίστεως Αγάπης και Ελπίδος , είναι πολλές. Λεγεται επίσης πως σμήνος μελισσων μπήκε στην εκκλησία , ελκυσθέν από το άρωμα , πλησίασε τα μυροβλυζοντα πόδια του αγίου .Τρείς από αυτές μάλιστα κόλλησαν στο άγιο μύρο και χρειάστηκε να τις απελευθερώσουν παριστάμενοι, μεταξύ των οποίων ήταν και φωτογράφοι ειδησεογραφικών πρακτορείων οι οποίοι φωτογράφησαν τα σχετικά.

http://misha.pblogs.gr

Πιστεύεται, ότι ο Θεός διατήρησε το Λείψανο σε τόσο θαυμαστή κατάσταση αφθαρσίας, διότι ο Άγιος Αλέξανδρος είναι ο μόνος Άγιος μετά τον Πατριάρχη Αβραάμ, ο όποιος αξιώθηκε επισκέψεως της Αγίας Τριάδος με μορφή τριών Αγγέλων. Κατά την διάρκεια αυτής της επισκέψεως, ή Αγία Τριάς μέχρι που άγγιξε τον Άγιο, και αυτό το άγγιγμα προφανώς ήταν που έκανε το σώμα του απρόσβλητο στην φθορά. Θαυμαστός ο Τριαδικός Θεός, ο ενδοξαζόμενος εν τοις Άγίοις Αυτού!
Ό Άγιος Αλέξανδρος αναχώρησε για την Ουράνιο Βασιλεία την 30ή Αυγούστου του 1533, σε ηλικία 85 ετών.
Ό Άγιος Αλέξανδρος του Σβίρ εδοξάσθη με θαυμαστά σημεία και θαύματα κατά την διάρκεια της ζωής του και μετά την Κοίμηση του. Το 1545, ο μαθητής και διάδοχος του Ηγούμενος Ηρωδίων συνέθεσε τον Βίο του. Το 1547 άρχισε ο τοπικός εορτασμός της μνήμης του και συν ετέθη ή Ακολουθία του. Στις 17 Απριλίου του 1641, κατά την διάρ κεια της ανακαινίσεως του Ναού της Μεταμορφώσεως, όπου ο Άγιος είχε ταφή, αποκαλύφθηκε τα άγιο Λείψανο του σε κατάσταση πλήρους Αφθαρσίας· έκτοτε, ή Εκκλησία εορτάζει την μνήμη του δύο φορές: την ήμερα της Κοιμήσεως του, 30ή Αυγούστου, και την ήμερα της επισήμου Διακηρύξεως της Αγιότητας του και της ανακομιδής του Ιερού Λειψάνου του, 17η Απριλίου.

Ό Άγιος Αλέξανδρος, όπως του υποσχέθηκε ή Υπεραγία Θεοτόκος, άφησε πίσω του μεγάλο πλήθος μαθητών, πολλοί από τους οποίους ηγίασαν και τιμώνται μέχρι σήμερα από την Εκκλησία του Θεού επί γης ως Άγιοι.
Έκτοτε, το αδιάφθορο άγιο Λείψανο του Άγιου Αλεξάνδρου αποτελούσε πηγή αγιασμού, προσκυνήσεως και θεραπείας: οι τυφλοί ελάμβαναν το φως τους, οι παραλυτικοί ελάμβαναν την δύναμη των ποδών τους, και όσοι έπασχαν από οποιαδήποτε ασθένεια, ελάμβαναν την πλήρη ίαση. Οι δαίμονες έφευγαν από τους δαιμονισμένους και στείρες γυναίκες συνελάμβαναν… 
Θαυμαστός είναι ο Πανάγαθος Θεός εν τοις Αγίοις Αυτού, ο Όποιος δόξασε τον δούλων Αυτού σε αύτη την εφήμερη ζωή με θαύματα και σημεία, τα όποια εγίνοντο δια των χειρών του. Και μετά τον θάνατο του ακόμη αξίωσε να τοποθετηθεί το πάντιμο και ιερό Σκήνωμά του στην Εκκλησία Του, για να καταυγάζει από εκεί, ως μέγας φάρος, με τα πανένδοξα Θαύματα του!…
Η ΔΕΥΤΕΡΑ ΑΝΑΚΟΜΙΔΗ ΤΟΥ ΙΕΡΟΥ ΛΕΙΨΑΝΟΥ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ ΤΟΥ ΖΒΙΡ
Την 30ή Ιουλίου του 1998, οι πιστοί της Ρωσίας έσπευσαν κατά χιλιάδες να προσκυνήσουν το νεωστί ανακαλυφθέν ιερό Λείψανο του Αγίου Αλεξάνδρου του Σβίρ στον Ναό των Αγίων Σοφίας, Πίστεως, Αγάπης και Ελπίδος στην Αγία Πετρούπολη. Μετά απουσία περί που 80 χρόνων, ένας από τους πλέον αγαπητούς Αγίους της Θηβαΐδος του Βορρά επέστρεψε στον τόπο των μοναχι κών του αγώνων.

Οκτώ δεκαετίες ενωρίτερα, στις 5 Ιανουαρίου του 1918, οι Μπολσεβίκοι κατέλαβαν το μεγαλύτερο τμήμα της Ρωσικής Θηβαΐδος του Βορρά: την περιοχή γύρω από το Όλονετς και το Λοντέϊνογιε Πολιέ. Την αμέσως επομένη ήμερα οι Μπολσεβίκοι έκαναν την εμφάνιση τους στο Μοναστήρι του Σβίρ στην λειψανοθήκη του Αγίου Αλεξάνδρου. Ένα τέτοιο ταμείο αγιότητας αποτελούσε ένα προφανές εμπόδιο στον διάβολο και τα όργανα του, τα όποια είχαν καταλάβει τότε την γη της Ρωσίας. Όμως, στην περίπτωση εκείνη ήταν ανεξήγητα ανίκανοι να προκαλέσουν κάποια βλάβη στο Λείψανο του Αγίου ή να το μετακινήσουν. Οι Κομμουνιστές έκαναν ακόμη κάποιες απόπειρες και μόνον στην έκτη τους προσπάθεια, στις 20 Δεκεμβρίου του ίδιου έτους (1918), κατόρθωσαν να μετακινήσουν το αδιάφθορο Λείψανο του Αγίου Αλεξάνδρου. Τούτο εγκαινίασε την θλιβερή «εκστρατεία κατασχέσεως των λειψάνων», ή οποία συνεχίσθηκε από το 1919 ως το 1922, οπότε τα Λείψανα 63 Ρώσων Αγίων εκλάπησαν, υπεβλήθησαν σε «επιστημονικές εξετάσεις», παρουσιάσθηκαν ως «μούμιες», ή ακόμη και ως «κίβδηλα», σε αντιθρησκευτικά μουσεία ή κατεστράφησαν.

Κατά την περίοδο αυτήν, ολόκληρη ή βόρεια περιοχή της Ρωσίας μετεβλήθη σε ένα απέραντο στρατόπεδο συγκεντρώσεως. Ή Θηβαΐδα του Βορρά βεβηλώθηκε και μολύνθηκε, αλλά ταυτοχρόνως και αγιάστηκε, γινομένη ένας Γολγοθάς από τους πολλούς στην Ρωσία. Ή Μονή του Αγίου Αλεξάνδρου του Σβίρ δοκίμασε την ίδια μοίρα των πολλών Μοναστηριών της περιοχής: έγινε στρατόπεδο συγκεντρώσεως, γνωστό ως «Σβίρλαγκ» («Στρατόπεδο του Σβίρ»). Αργότερα, έγινε διαδοχικά οίκος αναπήρων πολέμου, οίκος παιδιών, τεχνική σχολή και στρατόπεδο. Τελικά, το τμήμα της Αγίας Τριάδος της Μονής μετατράπηκε σε ψυχια τρικό άσυλο, ένα μέρος του οποίου παραμένει τέτοιο μέχρι σήμερα.

Ή Μονή υπέστη άσχημες φθορές με την πάροδο των χρόνων. Όμως, ο Θεός δεν επέτρεψε να χαθεί το Λείψανο του Αγίου Αλεξάνδρου. Μετά την κατάσχεση του από τους Μπολσεβίκους, πρώτα εφέρθη στο Λοντέϊνογιε Πολιέ. Ή τοπική επιτροπή των Τσεκιστών ζήτησε να γίνει μία έρευνα για την αυθεντικότητα του Λειψάνου. Εξετάσθηκε από Σοβιετικούς επιστήμονες με την ελπίδα αποδείξεως ότι ήταν κίβδηλο – μία απάτη της Εκκλησίας για την αποβλάκωση των πιστών. Όμως, προς αμηχανία των Μπολσεβίκων, τα αποτελέσματα τους επιβεβαίωσαν όσα είχαν καταγραφή κατά την πρώτη ανακάλυψη του Λειψάνου του Αγίου το 1641· ότι δηλαδή επρόκειτο πράγματι περί του Αγίου Αλεξάνδρου και ότι το σώμα του ήταν, σε εκπληκτικό βαθμό, αδιάφθορο. Το δέρμα του ήταν λευκό και ελαστικό. Τα χαρακτηριστικά του προσώπου του ήσαν καθαρά διακρινόμενα και έφεραν μία εντυπωσιακή ομοιότητα με τις εικόνες του Αγίου, οι οποίες αγιογραφήθηκαν μεταξύ του 16ου και του 18ου αιώνος. Ένας ακαδημαϊκός, ο Πέτρος Πέτροβιτς Ποκρύσκιν, δεν φοβήθηκε σε εκείνη την εποχή των διωγμών να γράψει μία θαρραλέα απάντηση στην αίτηση των Τσεκιστών: «Αναγνωρίζοντας ότι το Λείψανο του Αγίου Αλεξάνδρου του Σβίρ αποτελεί αναμφισβήτητα ιστορικό γεγονός, ή θέσης των οποίου πρέπει να είναι σε μία εκκλησία, ζητούμε να ληφθούν μέτρα για την διαφύλαξη Αυτού του εθνικού ιστορικοί θησαυρού».

Από το Λοντέϊνογιε Πολιέ το Λείψανο εφέρθη στην Αγία Πετρούπολη (τότε Πέτρογκραντ). Την εποχή εκείνη ήλθε εντολή από το Κομμισαριάτο της Δικαιοσύνης να τοποθετηθούν όλα τα Λείψανα σε μουσεία. Το Λείψανο του Άγιου Αλεξάνδρου έφέρθη στο ανατομικό μουσείο της πόλεως, το όποιο στεγαζόταν στην Στρατιωτική Ιατρική Ακαδημία. Εκεί το Λείψανο εξετέθη ως έκθεμα, αλλά έμεινε χωρίς εγγραφή -μία προφανής προσπάθεια από τους υπαλλήλους του μουσείου να αποκρυφθή. Ταυτόχρονα, έγιναν απόπειρες να επιδειχθούν ψεύτικα λείψανα του Αγίου στο κοινό, τα όποια δεν ομοίαζαν στην ιστορική του περιγραφή, ως μέρος σχεδίου των Κομμουνιστών να πλήξουν την Εκκλησία, άλλα αυτές οι απόπειρες απέτυχαν. Χάρις σε έναν από τους επιστήμονες, τον Β. Ν. Τόνκοβ, ο όποιος δεν ήταν «στρατευμένος αθεϊστής» όπως οι συνάδελφοι του, το Λείψανο παρέμεινε στην Στρατιωτική Ιατρική Ακαδημία της Αγίας Πετρουπολέως, εξορισμένο στην λήθη. Εκεί έμεινε για περίπου οκτώ δεκαετίες, με αναμονή της στιγμής, κατά την οποία, θεία πρόνοια, θα επέστρεφε στους πιστούς.

Στις 14 Ιουνίου 1997, περί που έξι χρόνια μετά την κατάρρευση του κομμουνιστικού ολο­κληρωτισμού στην Ρωσία, το τμήμα της θείας Μεταμορφώ σεως της Μονής του Αγίου Αλεξάνδρου του Σβίρ επεστράφη ολόκληρο στην Εκκλη σία. Το τμήμα της Αγίας Τριά δος, το όποιο απέχει ένα τρίτο μιλίου από το έτερο τμήμα, επεστράφη μερικώς στην Εκ κλησία στις 22 Σεπτεμβρίου 1998.

Ή έρευνα για τον Άγιο Αλέξανδρο άρχισε το 1997, με την ευλογία του Μητροπολίτου της Αγίας Πετρουπολέως Βλαδίμηρου. Τα περισσότερα ντοκουμέντα από την σοβιετική περίοδο είτε εχάθησαν είτε κατεστράφησαν, όμως οι προσευχητικές ερευνητικές προσπάθειες των Αδελφών της Γυναικείας Μονής της Αγίας Σκέπης Τερβενίτσι, υπό την καθοδήγηση του πνευματικού τους Πατρός, του Ηγουμένου Λουκιανού (Κουτσένκο), Προϊσταμένου τώρα της Μονής του Αγίου Αλεξάνδρου Σβίρ, ανταμεί φθηκαν τελικά. Τον Δεκέμβριο Αυτού του έτους (1997) το Λείψανο του Αγίου ευρέθη! Όταν αυτό εξετάσθηκε, ήταν ακριβώς εφάμιλλο προς την αρχική περιγραφή της πρώτης ανακομιδής του Λειψάνου του 1641. Ήταν το ίδιο αδιάφθορο όσο και πριν από την κατάσχει του. Σύμφωνα με ανθρωπολόγους και εθνολόγους ειδικούς, το Λείψανο άνηκε σε άνδρα της φυλής των Βεπ-μιας πολύ μικρής ομάδος Φινλανδικής καταγωγής, ή οποία κατοικούσε στην περιοχή όπου ο Άγιος Αλέξανδρος γεννήθηκε και όπου αργότερα έκτισε την Μονή του.

Τελικά, μετά την έκτος πάσης αμφιβολίας απόδειξη της ταυτότητος του Αγίου, ο Μητροπολίτης Βλαδίμηρος έδωσε την ευλογία του, ώστε το πλήρες θείας Χάριτος Λείψανο να μεταφερθεί στον Ναό των Αγίων Μαρτύρων Σοφίας, Πίστεως, Ελπίδος και Αγάπης για τέσσερις μήνες, προκειμένου να τεθεί σε δημόσια προσκύνηση προ της επιστροφής του στην Μονή του Αγίου. Πριν από την μεταφορά του Λειψάνου στον Ναό, έτελέσθη μία δέηση στην αίθουσα εξετάσεων της Ιατρικής Ακαδημίας. Προς έκπλησιν και πνευματική άγαλλίασιν των παρόντων, τα χέρια και τα πόδια του Αγίου άρχισαν να αναβλύζουν σταγόνες ευώδους μύρου, σαν ο Άγιος να έλεγε: «Ναι, σάς ακούω· εγώ είμαι»! Αυτή ή έκχυσης Χάριτος συνεχίσθηκε και όταν το Λείψανο μετεφέρθη στον Ναό. Ή ροή του ευώδους μύρου ήταν τόσο ισχυρή, ώστε πετούσαν μέλισσες κοντά στα πόδια του Αγίου.

Ό Κληρικός Αλέξιος Γιάνγκ (τώρα Ιερομόναχος Αμβρόσιος) ήταν στην Αγία Πετρούπολη όταν το Λείψανο ευρέθη. Περιγράφων την εμπειρία της προσκυνήσεώς του, γράφει αυτός ο αμερικανός προσκυνητής: «Με έκπληξη είδα, ότι ο Άγιος δεν ήταν μόνον αδιάφθορος, αλλά το δέρμα του δεν είχε καθόλου σκουρύνει από την πάροδο πέντε περίπου αιώνων ήταν τόσο λευκό όσο κάποιου πού ζει σήμερα. Ασπαζόμενος τα ακάλυπτα πόδια του, μπορούσα να ιδώ τον σχηματισμό του θαυματουργού μύρου, σαν σταγόνες πλουσίου μέλιτος, μεταξύ των δακτύλων».

Εικόνες του Αγίου, οι όποιες ευλογήθηκαν στην λειψανοθήκη, άρχισαν ομοίως να αναδίδουν είτε μύρο είτε εύωδία. Ό Δόκι μος Αλέξανδρος της Μονής του Αγίου Αλεξάνδρου του Σβίρ στεκόταν συνεχώς στην λειψα νοθήκη, παρατηρώντας όχι μόνον την ποσότητα του ρέοντος μύρου, άλλα και τις θαυματουργικές θεραπείες, οι όποιες ελάμβαναν χώρα εκεί. θεραπεύθηκαν άνθρωποι με πολλές ασθένειες: παραλυτικοί, καρκινοπαθείς, πάσχοντες από δερματικές παθήσεις ή παθήσεις των οστών και δαιμονισμένοι.Μετά την μεταφορά του Λειψάνου στην Μονή του Αγίου Αλεξάνδρου του Σβίρ τον Νοέμβριο του 1998, οι θεραπείες συνέχισαν να συμβαίνουν ενώπιον του. Ή ροή του μύρου επίσης συνεχίσθηκε απαραμείωτα. Παρατηρήθηκε, ότι αυτό το θαύμα αυξάνει σε ένταση όταν καταφθάνουν στην Μονή ομάδες ανθρώπων, στις όποιες δεν συμπεριλαμβάνονται μόνον πιστοί, άλλα και αμφισβητίες επίσης. Μέχρι και σήμερα ή Μονή καταγράφει τα θαύματα, τα όποια τελούνται στο Λείψανο του Αγίου του Θεού

Η ΖΩΟΠΟΙΟΣ ΆΓΙΑ ΤΡΙΑΣ ΕΝΕΦΑΝΙΣΘΕΙ ΣΤΟΝ ΑΓΙΟΝ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟ ΤΟΥ ΣΒΙΡ.

Το μέγα αυτό θαύμα έγινε ως εξής. Το έτος 1508 σε ηλικία 60 ετών αφ` ότου ο όσιος Αλέξανδρος άρχισε τότε να ασκείται με αγώνες που υπερβαίνουν την ανθρώπινη δύναμη σε πείνα, δίψα και στην αν τοχή του ψύχους, ελπίζοντας ότι με το πρόσκαιρο αυτό ψύχος του χειμώνα θα αποφύγει τη μέλλουσα αιώνια κόλαση. Οι δαίμονες όμως, βλέποντας να καταπολεμούνται απ’ τον Όσιο και καταλα βαίνοντας ότι επρόκειτο να εξοστρακιστούν απ’ αυτόν, προσπάθη σαν απ’ την αρχή να τον τρομοκρατήσουν. Εμφανίζονταν άλλοτε μεν σαν θηρία και άλλοτε σαν φίδια πού έτρεχαν κατεπάνω του με συριγμούς και θηριώδη αγριότητα και του προκαλούσαν πολλούς άλλους πειρασμούς.
Μια νύχτα ό όσιος Αλέξανδρος πήγαινε προς το μοναχικό ερημητήριο του οπού συνήθιζε να προσεύχεται μόνος του, όταν ξα φνικά εμφανίστηκε μπροστά του ένα αναρίθμητο πλήθος δαιμόνων, σαν νάταν στρατός πολύς, και άρχισαν να πηδούν κατεπάνω του με μανία, να τρίζουν τα δόντια τους, ενώ απ’ το στόμα τους φαινόταν έβγαινε μια μεγάλη φλόγα και με λύσσα να του φωνάζουν:
-Φύγε, φύγε απ’ αυτόν τον τόπο, αναχώρησε γρήγορα απ’ εδώ, για να μην πεθάνεις με θάνατο κακό.

Ό Όσιος όμως, σαν καλός μαχητής του Ιησού Χριστού οπλι σμένος με προσευχή, δεν τρομοκρατήθηκε καθόλου απ’ αυτούς, γιατί γνώριζε την ασθενική δύναμη τους. Και ή προσευχή ,του έβγαινε από το στόμα του σαν πύρινη φλόγα και κατέκαψε και αφάνισε όλες τις ανίσχυρες λεγεώνες των δαιμόνων.

Ό όσιος Αλέξανδρος συνέχισε τότε το δρόμο του και ήρθε στο μοναχικό ερημητήριο του όπου έκανε τις συνηθισμένες προσευχές του στο Θεό, οπότε ξαφνικά ένας άγγελος με λαμπρά ενδύματα παρουσιάστηκε μπροστά του. Βλέποντας τον ό Όσιος αισθάνθηκε φόβο και τρόμο και πέφτοντας στο έδαφος έμεινε εκεί σαν νεκρός. Ό άγγελος τον έπιασε από το χέρι και του είπε:
Είμαι άγγελος Κυρίου και ό Θεός με έστειλε να σε διαφυλάξω απ` όλες τις απάτες του πονηρού διαβόλου και να σου υπενθυμίσω τα θεια οράματα πού είχες δει σ’ αυτόν τον τόπο πού έχεις εγκατα σταθεί- γιατί οι εντολές Του πρέπει να εκτελεστούν- ό Κύριος σεεξέλεξε να γίνεις οδηγός σε πολλούς για τη σωτηρία τους. Σού δη λώνω ότι το θέλημα του Θεού είναι να χτίσεις σ’ αυτόν τον τόπο μια εκκλησία στο όνομα της Αγίας Τριάδος, να συγκεντρώσεις αδελ φούς και να ιδρύσεις μοναστήρι.
Κι αφού είπε αυτά ό άγγελος έγινε άφαντος.

Ό όσιος Αλέξανδρος όμως αγαπούσε την ησυχία και ήθελε να ζήσει σ’ αύτη όλες τις μέρες της ζωής του- γι’ αυτό προσευχόταν όλο και περισσότερο στο Θεό να τον ελευθερώσει από κάθε απάτη του εχθρού. Κάποτε πού είχε απομακρυνθεί απ’ την καλύβα του και όπως το συνήθιζε προσευχόταν μερικές ώρες συνέχεια, ξαφνικά εμ φανίστηκε πάλι ό άγγελος Κυρίου και του είπε:
-Αλέξανδρε, όπως σου είπα την προηγούμενη φορά, φτιάξε μια εκκλησία, συγκέντρωσε αδελφούς και ίδρυσε μοναστήρι, γιατί πολ λοί πού επιζητούν να σωθούν θα έρθουν σε σένα και πρέπει να τους οδηγήσεις «εις οδόν σωτηρίας».

Και λέγοντας αυτά ό άγγελος έγινε και πάλι άφαντος.
Κατά το 1508 πάλι, πού ό Όσιος συμπλήρωνε τον 23ο χρόνο σ’ αυτή την έρημο κι ενώ ήταν στο ερημικό κελί του μια νύχτα και κατά τη συνήθεια του προσευχόταν, ξαφνικά στο σημείο πού βρι­σκόταν έλαμψε ένα μεγάλο φως. Ό Όσιος ξαφνιάστηκε και σκέφ τηκε: «Τι να σημαίνει αυτό;» Και αμέσως είδε τρεις ανθρώπους να έρχονται προς αυτόν ντυμένοι με λαμπρά, λευκά ενδύματα. Ήταν ωραιότατοι και αγνοί, λάμποντας περισσότερο απ’ τον ήλιο και αστράφτοντας με μια ανέκφραστη ουράνια δόξα.. Καθένας τους Κρατούσε στο χέρι κι ένα σκήπτρο. Όταν τους είδε ό Όσιος έτρεμε ολόκληρος, γιατί τον κατέλαβε φόβος και τρόμος Και μόλις συν ήλθε λίγο προσπάθησε να τους προσκυνήσει μέχρι το έδαφος. Εκείνοι όμως τον έπιασαν απ’ το χέρι, τον σήκωσαν και του είπαν:
Έχε ελπίδα, μακάριε, και μη φοβάσαι.

Και ό Άγιος είπε:
-Κύριοι μου, εάν βρήκα κάποια χάρη ενώπιον σας, πέστε μου ποιοι είστε πού, ενώ έχετε τόση δόξα και λαμπρότητα, καταδεχθήκατε να έρθετε προς το δούλο σας, γιατί ποτέ μου δεν είδα κανένα με τέτοια δόξα Όπως εσείς.
Εκείνοι του απάντησαν:
-Μη φοβάσαι, άνθρωπε θείων επιθυμιών, γιατί το Άγιο Πνεύμα ευαρεστήθηκε να κατοικήσει σε σένα για την αγνότητα της καρδιάς σου και όπως σου προείπα πολλές φορές έτσι και τώρα σου λέω ότι πρέπει να φτιάξεις εκκλησία, να συγκεντρώσεις αδελφούς και να δημιουργήσεις μοναστήρι, γιατί με σένα ευδόκησα να σώσω πολλές ψυχές και να τους φέρω στην επίγνωση της αλήθειας.

Ακούγοντας αυτά ό Όσιος γονάτισε και πλημμυρισμένος από δάκρυα είπε:
- Κύριε μου, ποιος είμαι εγώ ό αμαρτωλός, ό χειρότερος απ’ όλους τους ανθρώπους, πού θα ήμουν άξιος ν’ αναλάβω τέτοιες ευ θύνες, σαν κι αυτές για τις οποίες μου μίλησες; Είμαι αδύνατος για ν’ αποδεχτώ τέτοια αποστολή. Γιατί εγώ ό ανάξιος δεν ήρθα σ’ αυτόν τον τόπο για να κάνω αυτά πού με προστάζεις, αλλά μάλλον για να κλάψω τις αμαρτίες μου.
Μόλις είπε αυτά ό Όσιος κειτόταν κάτω στο έδαφος και ό Κύ ριος τον έπιασε πάλι απ’ το χέρι, τον σήκωσε και του είπε:
-Σήκω όρθιος, πάρε θάρρος και δύναμη και κάνε όλα όσα σε πρόσταξα.
Ό Όσιος απάντησε:
- Κύριε μου, μη θυμώνεις μαζί μου πού τόλμησα να σου αντιμιλήσω- πες μου, σε τίνος το όνομα θέλεις να τιμάται ή εκκλησία πού ή αγάπη Σου για το ανθρώπινο γένος θέλει να χτιστεί σ’ αυτόν τον τόπο;
Και ό Κύριος είπε στον Όσιο:
-Όπως βλέπεις τον ένα να σου μιλάει με τρία πρόσωπα, φτιάξε την εκκλησία στο όνομα του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος, της Αγίας Τριάδος «εν μια τη ουσία». Σου αφήνω την ειρήνη Μου και ή ειρήνη Μου πού σου χαρίζω θα είναι μαζί σου.

Και ξαφνικά ό Όσιος είδε τον Κύριο με απλωμένα φτερά να βαδίζει στο έδαφος, σαν να περπατούσε με τα πόδια, και μετά έγινε άφαντος.
Ό όσιος Αλέξανδρος ήταν συνεπαρμένος από πολλή χαρά και φόβο και ευχαρίστησε θερμά γι’ αυτό το Θεό, πού τόσο αγαπάει το ανθρώπινο γένος. Μετά άρχισε να σκέπτεται πώς και πού θα χτίσει την εκκλησία. Αφού σκέφτηκε πολύ και προσευχήθηκε γι’ αυτό στο Θεό, άκουσε ξαφνικά μια μέρα μια φωνή να του μιλάει από ψηλά. Κοιτάζοντας προς τα πάνω ό Όσιος είδε έναν άγγελο του Θεού πού φορούσε μανδύα και κουκούλια να στέκεται στον αέρα με απλωμένα φτερά και με τον ίδιο τρόπο πού άλλοτε εμφανίστηκε στο μεγάλο Παχώμιο, με τα χέρια του τεντωμένα προς τον ουρανό να λέει: «Εις Άγιος, εις Κύριος, Ιησούς Χριστός, εις δόξαν Θεού Πατρός, Αμήν». Και μετά είπε στον Όσιο:
- Αλέξανδρε, ας χτιστεί ή εκκλησία σ’ αυτόν τον τόπο στο όνομα του Κυρίου πού εμφανίστηκε σε σένα με τρία πρόσωπα, του Πατρός και του Υιού και του Άγιου Πνεύματος, της αδιαιρέτου Τριάδος.

Και λέγοντας αυτά σημείωσε στον τόπο εκείνο το σημείο του σταυρού με το χέρι του και έγινε άφαντος. Ό Όσιος ευφράνθηκε πολύ με το όραμα αυτό, δοξολόγησε το Θεό πού δεν παρείδε τη δέηση του και στο σημείο αυτό τοποθέτησε ένα σταυρό.

http://dosambr.wordpress.com/