- μ. Μ.: Ήσαν αρκετές οι ευλογημένες αυτές υπάρξεις. Στην αρχή του διωγμού μας, πού ζούσαμε ακόμη κοντά στο Ντιβέγεβο, έμενε μαζί μας ή όσια Μαρία Ίβάνοβνα ή διά Χριστόν σαλή. Ξεψύχησε στα χέρια μου. Στα τελευταία της την φρόντιζα εγώ. Θυμάμαι, την ρωτούσα: «Γερόντισσα, πότε θα γυρίσουμε στο μοναστήρι μας;». Καλοκάγαθα μου απαντούσε: «Να είσαι βεβαία, ότι θα έχετε κάποτε και πάλι το μοναστήρι σας. Μάλιστα, μαζί με την ηγουμένη σας, από κει ψηλά πού θα είμαστε, θ' αρχίσουμε να σας καλούμε να επιστρέψετε στο μοναστήρι. Μόνο πού θα σας καλούμε με αριθμούς κι όχι με τα ονόματα σας. Εσένα, Φρόσω, θα σε καλέσουμε με το 338». Το κράτησα στο μυαλό μου. Όταν αργότερα με φυλάκισαν, είδα ότι εκεί δεν μας αναγνώριζαν με τα ονόματα μας, αλλά με αριθμούς. Εμένα μου έδωσαν το 338!!! Προσευχήθηκα θερμά, ευχαριστώντας τον Θεό πού συνεχώς έδειχνε την παρουσία Του. Αργότερα μας πήγαν με το τραίνο στην Τασκένδη. Ό στρατιώτης πού συνόδευε το βαγόνι, μας ζήτησε να τραγουδήσουμε μερικά ζωηρά τραγούδια. Εμείς αρχίσαμε να ψέλνουμε το «ευλογητός ει Χριστέ...» και άλλους ύμνους τής Εκκλησίας μας! Μόλις φτάσαμε στην Τασκένδη, μας πέρασαν από έλεγχο. Διέταξαν και βγάλαμε όλα τα ρούχα. Όταν μας έβγαλαν το σταυρό πού φορούσαμε, τότε νιώσαμε την αίσθηση τής γύμνιας... Με ξυλαράκια φτιάξαμε πρόχειρους σταυρούς.
Όταν τελείωσε ή φυλάκιση μας, οι μοναχές άρχισαν να βρίσκουν δουλειά κοντά στο μοναστήρι μας.
Πολλές επίσης μοναχές και κοσμικές γυναίκες πήγαιναν και ζητούσαν την συμβουλή της όσιας Μαρίας, για διάφορα ζητήματα. Τότε, τα χρόνια ήσαν από κάθε άποψη δύσκολα. Κάποτε, μια γυναίκα πήγε στο σπίτι της Μαρίας Ίβάνοβνα. Μάς διηγείται ή ιδία: «Πήγα στο Σάρωφ, στο σπίτι της Μαρίας Ίβάνοβνα, Ήρθα να την ρωτήσω αναγνώρισαν θα έχω, όπως λένε, στον ήλιο μοίρα. Περνούσα πολύ δύσκολα... Πλησίασα στο σπιτάκι της. Από το παράθυρο την είδα να κάθεται στο κρεβάτι και κάνοντας το σημείο του σταυρού, έλεγε δυνατά: "Στείλε τους. Κύριε, τον ευεργέτη στείλε τους τον ευεργέτη "! Δεν μίλησα. Έφυγα, για να μη διακόψω την προσευχή της. Όταν έφτασα στο Σάρωφ, γνωρίστηκα με κάποιους, οι όποιοι άρχισαν να με βοηθούν με τρόφιμα. Κι όχι μόνον αυτό μου βρήκαν δουλειά κι έτσι επιβίωσε ή οικογένεια μου!»
- Μ. Μ.: Μία μοναχή, για την οποία πολλά έχω ακούσει, είναι -ήταν, Ακριβέστερα- ή Σεραφείμα Μπουλγκάκοβα. Μιλήστε μας γι' αυτήν.
-μ. Μ.: Ευλογημένη ψυχή! Άνθρωπος αρετής και μαρτυρίου. Το 1945, θυμάμαι, δούλευε σ' ένα κολχόζ. Οι συνθήκες άθλιες. Δεν υπήρχε στην περιοχή ναός κι αυτό την πονούσε πολύ. Δεν μπορούσε επίσκοπος χρόνια να δει τούς δικούς της. Μια νύχτα, την εβδομάδα τής Τυρινής, είδε την Μαρία Ίβάνοβνα στ' όνειρο- Την σταύρωσε και τής είπε: «Αυτό είναι για το δρόμο»! Στην συνέχεια την σταύρωσε από την αριστερή πλευρά, λέγοντας: «Αυτό είναι για τα κακά πού θα σου συμβούν»! Το πρωί έλαβε το χαρτί πού επέτρεπε την επιστροφή της! Όλα θα ήσαν ασυγκρίτως δυσκολότερα -από' ότι έλεγε- αναγνώρισαν δεν είχε τις προσευχές τής Μαρίας Ίβάνοβνα. Δίχως την πνευματική βοήθειά της, δεν θα έφτανε στην πατρίδα. Από την εξορία έφυγε στις 25 Μαρτίου. Ή θερμοκρασία ήταν 30° υπό το μηδέν! Από την χαρά της ξέχασε να πάρει φεύγοντας το χοντρό πανωφόρι και πάγωσε! Σ' ένα από τα τραίνα σκότωσαν τον μηχανοδηγό και είχαν δυσκολίες, καθυστερήσεις κ.λπ. Εκείνη όμως γνώριζε από την Μαρία Ίβάνοβνα ότι θα φτάσει τελικά στον προορισμό της. Όπως και έγινε.
Κάποτε, στην Μονή ήλθαν τρεις φίλες μου. Μπήκα στο δωμάτιο τής Μαρίας Ίβάνοβνα, με την πρώτη. Ή διά Χριστόν σαλή, δεν θέλησε να τής μιλήσει, λέγοντας χαρακτηριστικά: «Όχι, όχι αύτη»! Μπήκα με την δεύτερη. Ή Μ. Ίβάνοβνα είπε το ίδιο Μπήκα και με την τρίτη. Τότε ή οσία Μαρία είπε: «Ναι, αυτή είναι! Λοιπόν, παιδί μου, έχεις τυφλή την μητέρα σου και πρέπει γρήγορα να φύγεις, τώρα αμέσως, γιατί μπορεί να πεθάνει και δεν θα προλάβεις να την δεις!». Ή φίλη μου έχοντας κοσμική νοοτροπία, δεν έδωσε σημασία στα λόγια τής Γερόντισσας. Έμεινε. Σύντομα έμαθε ότι ή μητέρα της είναι βαριά άρρωστη. Μέχρι να φτάσει στο σπίτι τους, ήταν νεκρή...
Μια μέρα ήλθε στο μοναστήρι μας ένας πολύ σεμνός νέος. Όταν τον είδε ή Μαρία Ίβάνοβνα του είπε ολόκληρη την προηγούμενη ζωή του! Μόλις, την έμαθαν οι συνοδοί του, ό νέος εγκατέλειψε την ιδέα να γίνει κληρικός. Είχε ουσιαστικά κωλύματα... Ή Γερόντισσα το έκανε αυτό μπροστά στους άλλους, για να προλάβει ακριβώς την χειροτονία πού εκείνος σχεδίαζε!
Κάποια φίλη μου, με παρεκάλεσε να μάθω από την Μαρία Ίβάνοβνα, γιατί ό γιός της δεν ήθελε να παντρευτεί, γιατί το καθυστερούσε. Ή μάνα, όπως ήταν φυσικό, ανησυχούσε. Ή οσία είπε: «Μην τον αναγκάζετε. Αφήστε τον. Είναι ασκητής και μάρτυρας!». Ή μητέρα του θύμωσε από την απάντηση. Όμως σε λίγο διάστημα, τον συνέλαβαν. Στην φυλακή αρρώστησε βαριά και όντως πέθανε σαν μάρτυρας, εκεί στο στρατόπεδο συγκεντρώσεως...
Κάποια φορά πού μπήκα στο κελί τής Μαρίας Ίβάνοβνα, αντίκρισα μια νέα γυναίκα πού τής είχαν κάνει μάγια. Είχε δαιμονιστεί. Ή Γερόντισσα είπε ότι τα μάγια τα είχε κάνει ή κουνιάδα της! Αμέσως μετά, είπε στον διάβολο επιτιμητικά: «Βγες έξω»! Το δαιμόνιο δεν υπάκουσε. «Βάλτε στο λαιμό της το κομποσκοίνι», ζήτησε ή Μαρία Ίβάνοβνα. Το δαιμόνιο δεν έλεγε να βγει. Μια φούσκωνε το χέρι τής κοπέλας, μια το πόδι της, μια ή κοιλιά της. Όταν βάλαμε το κομποσκοίνι στο λαιμό της, φούσκωσε κι ό λαιμός! Άρχισε να πνίγεται. Ή Μαρία Ίβάνοβνα φώναξε αυστηρά στο πονηρό πνεύμα: «Βγες, βγες αμέσως». Τότε από την κοπέλα ακούστηκε μια βαριά φωνή πού έλεγε: «Θα βγω στην πηγή». Ή Γερόντισσα κατάλαβε. Είπε να οδηγήσουν την δαιμονισμένη στο άγιασμα του άγιου Σεραφείμ, στο Σάρωφ. Την πήγαν απόγευμα. Το άλλο πρωί, μόλις ξύπνησε ή Μαρία Ίβάνοβνα χτύπησε τις παλάμες της και φώναξε: «Να, να τρέχει! Τρέχει!». Το βράδυ γύρισαν από το Σάρωφ οι γυναίκες και είπαν ότι ή δαιμονισμένη απαλλάχτηκε το πρωί, στο άγιασμα, όπου είχε πιει και σταυρωθεί με το νερό. Ή Μαρία Ίβάντανα από το Ντιβέγεβο μακριά, τα «έβλεπε» όλα και χαιρόταν.
ΒΙΒΛ. ΜΑΝΩΛΗΣ ΜΕΛΙΝΟΣ. ΑΝΘΗ ΑΓΙΑΣ ΡΩΣΙΑΣ
http://miteriko.blogspot.com/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου