Δυστυχώς όμως, στα δώδεκά του χρόνια, ο Άγιος μας, εργαζόμενος για τα προς το ζην στην πόλη του Βελεστίνου, εξαπατήθηκε από τον Αγά του Βελεστίνου Αλή, ο οποίος τον παρέσυρε και σατανική επήρεια τον έφερε στο τραγικό σημείο να αρνηθεί τον Χριστό του και να γίνει μουσουλμάνος, μετατρέποντας το όνομά του από Νικόλαος σε Ιμβραήμ.
Για δύο μήνες, ο μικρός Νικόλαος ζούσε σε άθλια ψυχολογική κατάσταση και αναρίθμητα δάκρυα έρρεαν από τα πονεμένα μάτια του.
"Αρνήθηκα το Θεό μου;"Διερωτιώταν καθημερινά.
Και το μαρτύριο της συνειδήσεως συνεχιζόταν ...;
Ώσπου μια μέρα, ο μικρός Νικόλαος έρχεται εις εαυτόν.
Αισθάνεται το μεγάλο του παράπτωμα και μετανοεί ειλικρινά για την αποτρόπαια πράξη του.
Και ο Θεός της αγάπης και της συγγνώμης τον ελεεί.
Δραπετεύει από το σπίτι του Αγαρηνού και παίρνοντας την ευχή των γονέων του,
καταφθάνει στη μεγαλόνησο Κρήτη.
Κι εκεί εργάζεται κοντά σε έναν πολύ καλό ιερέα, ο οποίος τον βοηθά να ξεπεράσει το μεγάλο του παράπτωμα και τον καθοδηγεί στην περαιτέρω πνευματική του πορεία.
Δυστυχώς όμως για το μικρό Νικόλαο, χάνει τον πνευματικό του καθοδηγητή, αφού ο Κύριος τον καλεί
στην αιώνιο ζωή, και τότε μαζί με έναν άλλο Κρητικό ιερόπαιδα παίρνουν τη μεγάλη απόφαση.
Καταφθάνουν στο Άγιον Όρος, στο Περιβόλι της Παναγίας μας, στο Όρος της σιωπής και της κατανύξεως, των δακρύων και των στεναγμών.
Και 'κει ο Νικόλαος, μέσα στο κατανυκτικό Καθολικό των Αγίων και ενδόξων πανευφήμων Αποστόλων της Ιεράς Μονής Καρακάλλου, ακούει τη φωνή του Θεού και στην συνέχεια κείρεται μοναχός, λαμβάνοντας το πανίον του μεγάλου και αγγελικού σχήματος, μετονομασθείς Γεδεών.
Για τριανταπέντε ολόκληρα χρόνια αγωνίζεται μέσα στην Ιερά Μονή της μετανοίας του, καλλιεργώντας τις μοναχικές αρετές και καταβάλλοντας μεγάλους ασκητικούς αγώνες για τη δόξα του Αγίου Θεού, για την εξιλέωσή του μπροστά στα μάτια του Δημιουργού του και εν τέλει για τη σωτηρία και τον αγιασμό του.
Θεία συγκατάβαση όμως, εξέρχεται από το Μοναστήρι του ως απεσταλμένος της Ιεράς Μονής Καρακάλλου στη μεγαλόνησο Κρήτη, όπου έζησε τις εφηβικές του στιγμές, για να διακονήσει ως Επιστάτης και Μετοχιάρης αυτή τη φορά στην Ιερά Μονή Μεταμορφώσεως Σωτήρος, στις Μαργαρίτες της επαρχίας Ρεθύμνης (σημερινού Δήμου Γεροποτάμου), που είναι Μετόχι της Ιεράς Μονής Καρακάλλου. Για έξι ολόκληρα χρόνια ο πύρινος μοναχός Γεδεών αγωνίζεται σκληρά, με νηστεία, αγρυπνία, προσευχή, με τη μελέτη του λόγου του Θεού και με πλούσια τη μυστηριακή ζωή να περάσει από το κατ' εικόνα στο καθ' ομοίωσιν, και παράλληλα γίνεται φως και οδηγός για τους Ρεθυμνιώτες αλλά και για όλους τους Κρητικούς που καταφθάνουν στο Μοναστήρι για να πάρουν την ευχή του Αγίου ανδρός.
Επιστρέφοντας στο Άγιον Όρος, μετά από μία πνευματική εξόρμηση που είχε στο Βελεστίνο και ευρύτερα στην Θεσσαλική γη, αξιώνεται ενός μοναδικού και συγκλονιστικού θείου οράματος.
να βράδυ, ενώ ήταν προσευχόμενος μέσα στο καθολικό της Ιεράς Μονής Καρακάλλου, ακούει από την Αγία Εικόνα του Παντοκράτορος Χριστού, από τον τρούλλο δηλαδή της Εκκλησίας, τη φωνή του Κυρίου να του λέει: "Ος αν αρνήσηταί με έμπροσθεν των ανθρώπων, αρνήσομαι καγώ αυτόν έμπροσθεν του Πατρός μου του εν Ουρανοίς".
Αυτό ήταν! Ήταν η φωνή που περίμενε! Την είδε ως θεία ευδοκία! Και την άκουσε με την πονεμένη του καρδιά που διψούσε για μαρτύριο και θυσία. Και με την ευχή των Γεροντάδων του, αναχωρεί από το Αγιώνυμο Όρος και επανέρχεται στο Βελεστίνο και στην Αγιά Λαρίσης με μοναδικό σκοπό να κηρύξει Ιησούν Χριστόν και τούτον Εσταυρωμένον, να σκορπίσει το αληθινό Φως του Αγίου Τριαδικού Θεού στους ανθρώπους και να ξεπλύνει μ' αυτό τον τρόπο το παιδικό του αμάρτημα, αυτό της αρνήσεώς του.
Ώσπου μια μέρα, εκεί όπου ιεραποστολικά εργαζόταν κηρύττοντας το λόγο του Θεού, συλλαμβάνεται στη Λάρισα από τους Αγαρηνούς και κατευθείαν οδηγείται στον Τύρναβο, όπου βρισκόταν ο Βελή Πασάς, ενώπιον του οποίου με ιδιαίτερο θάρρος ομολογεί το παιδικό του αμάρτημα και με σθένος διακηρύσσει ότι Χριστιανός γεννήθηκε και Χριστιανός θα αποθάνει.
Μετά απ' αυτή τη δυνατή ομολογία του οδηγείται στην φυλακή, απ' όπου μετά από σύντομο χρονικό διάστημα αρχίζει το πραγματικά φρικτό μαρτύριο:
Τον διαπομπεύουν στους δρόμους του Τυρνάβου.
Του ξυρίζουν το κεφάλι και του φορούν κεφαλήν προβάτου.
Τον ανεβάζουν ανάποδα πάνω σε ζώο και τον σύρουν για πολλή ώρα , περιγελώντας τον.
Του κόβουν με το τσεκούρι τα δυο του χέρια και τα δυο του πόδια.
Και ο Άγιος, ευρισκόμενος πάνω ακριβώς στη γέφυρα του Τυρνάβου,την διπλοαιματοβαμμένη αίματι μαρτυρικώ (προ έξι μηνών στο ίδιο ακριβώς σημείο, επάνω στην γέφυρα του Τιταρήσιου, είχε μαρτυρήσει με γενναιότητα και καρτερία ο Άγιος Νεομάρτυς Γεώργιος, ο Διδάσκαλος της Ραψάνης) και μέσα σε κλίμα ψύχους,παραδίδει το πνεύμα του στον Κύριο μας Ιησού Χριστό, στις 30 Δεκεμβρίου 1818.
Αμέσως έσπευσαν οι Χριστιανοί του Τυρνάβου μαζί με το Ιερατείο της πόλεως, και αφού συνέλεξαν το ακρωτηριασμένο σώμα του Μεγάλου και Γενναίου Μάρτυρος Γεδεών, τύλιξαν αυτό σε λευκή σινδόνη και ενταφίασαν το ιερό σκήνωμα του στον Ιερό Ναό των Αγίων Δώδεκα Αποστόλων Τυρνάβου.
http://misha.pblogs.gr/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου