"Εν τη αρχή του αιώνος τούτου εγένετο ρήμα Κυρίου προς τον μακάριον Γέροντα Σιλουανόν: "Κράτει τον νουν σου εις τον άδην και μη απελπίζου".
Την ακριβή ημερομηνίαν του γεγονότος τούτου ουδέποτε έμαθον. Είναι δυνατόν να συνέβη εν έτει 1906. Έν έτος περίπου πρότερον, το 1905, εγένετο γνωστή εις τον κόσμον η Εξίσωσις του Αϊνστάϊν: E=mc2. Η τελευταία αύτη έθεσε το θεμέλιον της συγχρόνου επιστήμης και τεχνολογίας. Αφ' ενός μεν διήνοιξε κολοσσιαίας πηγάς ζωτικής ενέργειας, αφ' ετέρου δε ήτο η αφετηρία δια την προετοιμασίαν του "αποκαλυπτικού" πυρός του ετοίμου να καταβροχθίση πάσαν ζωήν επί της Γης. Ο λόγος όμως όστις εδόθη εις τον Σιλουανόν, ανυπέρβλητος κατά την αξίαν αυτού, αποτελεί δια πολλούς πιστούς καθοδηγητικόν αστέρα προς την ασάλευτον Βασιλείαν. Ως προς το πνεύμα, το περιεχόμενον του λόγου τούτου ομοιάζει προς την διδασκαλίαν των αρχαίων Πατέρων της Αιγύπτου: Αντωνίου, Μακαρίου, Σισώη, Ποιμένος, των μεγάλων, και πολλών άλλων ολιγώτερον γνωστών, αλλ' ίσως ουχί ολιγώτερον μεγάλων κατά τα έργα αυτών. Ο λόγος του Χριστού "και μη απελπίζου" εδόθη δια του Αγίου Σιλουανού εις την εποχήν ημών, ήτις χαρακτηρίζεται υπό γενικής απογνώσεως, εξαιρέτως βαρείας. Οι άνθρωποι του αιώνος ημών συχνάκις, παρά την θέλησιν αυτών, γίνονται ηθικοί συνεργοί ατελευτήτων τοπικών ή και παγκοσμίων εισέτι αδελφοκτονιών. Ως τοιούτοι, αμετανόητοι ηθικοί συνεργοί, στερούνται ούτοι, κατά φυσικόν τρόπον, της χάριτος του Αγίου Πνεύματος και δεν δύνανται πλέον να πιστεύσουν εις την αθανασίαν αυτών δια της αναστάσεως. Αληθώς, και ούτε επιθυμούν αυτήν. Ακριβώς εν αυτή τη αυτοκαταδίκη εις πλήρη μετά θάνατον εκμηδένισιν έγκειται η πνευματική ουσία της απογνώσεως. Ότε ο Σιλουανός έλαβε τον λόγον παρά Κυρίου, εφήρμοσεν αυτόν ολοτελώς εις την ζωήν αυτού. Ιδού πώς γράφει ούτος περί τούτου: "Ηρξάμην να πράττω καθώς εδιδάχθην υπό του Κυρίου, και ο νους μου εκαθαρίσθη και το Πνεύμα εμαρτύρει την σωτηρίαν".
"Αμήν αμήν λέγω υμίν ότι ο τον λόγον Μου ακούων και πιστεύων των πέμψαντί Με έχει ζωήν αιώνιον, και εις κρίσιν ουκ έρχεται, αλλά μεταβέβηκεν (ήδη) εκ του θανάτου εις την ζωήν". (Ιωάν. ε΄ 24) (416)
Αρχόμενος από του αγίου Σιλουανού ο Κύριος ξαναεμφανίζεται πλέον εν ετέρα μορφή ... Το παληό αμπέλι παρά τις φιλότιμες προσπάθειες σπουδαίων, αγίων ανδρών, ως του π. Παϊσίου, έχει ήδη παραμείνει ξέφραγο και επίκειται ίσως η ολοκληρωτική του ερήμωσις ...
Η εσχάτη αμαρτία, η βλασφημία του Αγίου Πνεύματος έχει γίνει καθημερινή συνήθεια του παραδοσιακού χώρου, των μελών της Ορθοδόξου Εκκλησίας.
Οι "Ορθόδοξοι" συχνά "αθετούν την εντολήν του Θεού ίνα στήσουν την παράδοσιν αυτών" (Μάρκ. 7, 9), φονταμενταλιστές, ληστές του μέλλοντος της ανθρωπότητας, σταυρωτές του παρόντος.
Οι καιροί δεν είναι χαλεποί αλλά αποκαλυπτικοί. Ως γνωστόν στους αποκαλυπτικούς καιρούς ο αλλότριος θα καταβάλει προσπάθειαν ώστε ει δυνατόν "πλανήσαι και τους εκλεκτούς"(Ματθ. 24, 24).
Ένα πράγμα δεν δύναται να μιμηθεί, την αγάπη.
Ο άγιος Σιλουανός έριξε τον σπόρο στην έρημο των καρδιών των συγχρόνων απελπισμένων και βαθειά πονεμένων πολιτών του Κόσμου. Ο π. Σωφρόνιος δούλεψε φιλότιμα και δημιουργικά, προφητικά, στην ίδια κατεύθυνση. Ο π. Πορφύριος και η γερόντισσα Γαβριηλία συνεισέφεραν πολλά. Για ποιο λόγο οι, ας πούμε, οφίσιαλ διάδοχοι του π. Σωφρονίου, δεν "βγαίνουν στο κλαρί" αγνοώ. Κύριος οίδε. Ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός είπε κάτι για ασκούς και οίνο: "ουδέ βάλλουσιν οίνον νέον εις ασκούς παλαιούς· ει δε μήγε, ρήγνυνται οι ασκοί, και ο οίνος εκχείται και οι ασκοί απόλλυνται· αλλά βάλλουσιν οίνον νέον εις ασκούς καινούς, και αμφότεροι συντηρούνται". (Ματθ. 9, 17).
Η Ορθοδοξία για να μεταλλαχθεί σε σύγχρονο παγκοσμιοποιημένο και παγκοσμιοποιητικό μηχανισμό πρέπει να περάσουν 100 χρόνια και να δράσουν προφητικά 100 Σωφρόνιοι. Δεν μπορούν τα παληά ασκιά να ανταποκριθούν στις απαιτήσεις των καιρών. Ήδη έχουν γεμίσει ρωγμές. Το πρόβλημα δεν είναι τα κέντρα διασκέδασης οι Πολιτικοί ή η όποια διαφθορά. Το πρόβλημα είναι η βλασφημία του Αγίου Πνεύματος. Τελευταία έτυχε και μίλησα αρκετά με πρόσωπο υψηλά ιστάμενο στην ιεραρχία της μοναστικής του κοινότητας. Η συζήτηση ήρθε σε τρία, βασικά για μένα, σύγχρονα πρόσωπα. Ιδού το αποτέλεσμα: Η Γαβριηλία: "κάποιος μου είπε ότι είχε προβληματικό βίο ... έχει και δογματικά λάθη ... Άλλωστε η συγγραφέας του βιβλίου παντρεύτηκε!". Ο Προφύριος (ειδικά για το "Βίος και λόγοι"): "Τι βρίσκουν σε αυτό το βιβλίο δεν μπορώ να καταλάβω, συνηθισμένο, κοινότυπο ...; τι του βρίσκουν; Τι το ιδιαίτερο έχει να πει;" Ο Σωφρόνιος: "εγκεφαλικός, πολύ λογικός"!!! Και συμπληρωματικά: "Ο Ναυπάκτου έγραψε το "ΜΙΑ ΒΡΑΔΥΑ ...;" και περιέγραψε τόσο μεγάλες καταστάσεις σαν να είναι δυνατόν να βιωθούν σε μια βραδιά, αυτός, ένας νεαρός τότε Αρχιμανδρίτης!".
Κάπου εδώ διεκόπη η συζήτηση πριν πάρει η μπάλα και τους λοιπούς συγχρόνους εκδημήσαντες εις Κύριον αγίους. Είμαι στενοχωρημένος από το πόσο "παράξενα" αποτελέσματα μπορεί να έχει για τον υποτακτικό η υπακοή, η ανεγνωρισμένα υπάκοη υπακοή! Οι καιροί που ζούμε είναι αποκαλυπτικοί και γιαυτό πρέπει να δώσουμε ιδιαίτερη προσοχή στο λόγο του Κυρίου:
Διά τούτο λέγω υμίν, πάσα αμαρτία και βλασφημία αφεθήσεται τοίς ανθρώποις, η δε τού Πνεύματος βλασφημία ουκ αφεθήσεται τοίς ανθρώποις" 32 και ός εάν είπη λόγον κατά τού υιού τού ανθρώπου (και των εις τύπον και τόπον Αυτού Επισκόπων και Γεροντάδων), αφεθήσεται αυτώ" ός δ' αν είπη κατά τού Πνεύματος τού αγίου (του χαρίσματος των όπου γης χαρισματούχων), ουκ αφεθήσεται αυτώ ούτε εν τώ νύν αιώνι ούτε εν τώ μέλλοντι.
Με έκπληξη παρατηρώ ότι οι "της υπακοής" οι "Παραδοσιακοί", οι "Ορθόδοξοι", έχουν σχεδόν μια σχεδόν εγγενή τάση να ρέπουν προς την ασυγχώρητη αυτή αμαρτία και βλασφημία.
Ίσως επειδή απολυτοποιούν την "κερασιά" (τον "τρόπο" της πνευματικής τους οικογένειας και αδυνατούν να αναγνωρίσουν κάτι θετικό στη "ροδακινιά", στους άλλους) ίσως επειδή αισθάνονται ασφάλεια και αυτάρκεια λόγω της βεβαιότητας του "ασφαλούς" δρόμου που ακολουθούν. Ίσως να έχει να κάνει με αυτό που επισημαίνει ο π. Σωφρόνιος προς το τέλος του βιβλίου του αγίου Σιλουανού: "Ο αθωνικός μοναχισμός εν τη νηπτική αυτού δυσπιστία προς τον άνθρωπον κρατεί τον αρχαίον κανόνα: "Μηδένα προ του τέλους μακάριζε". Η θετική αύτη νήψις ως και παν άλλο εν τη ανθρωπίνη ζωή δύναται να υπερβή τα όρια του δέοντος λαμβάνουσα χαρακτήρα μεγαλοποιημένης φοβίας περί της ανθρωπίνης αδυναμίας. Ο αθωνικός μοναχισμός ίσως έχει κλίσιν μάλλον προς το τελευταίον. (324)". Ο αθωνικός μοναχισμός και όλος ο παραδοσιακός χώρος, αυτό που εννοούμε συνήθως λέγοντας Ορθοδοξία πάσχει από αυτή ακριβώς την μεγαλοποιημένη φοβία απέναντι στην ανθρώπινη αδυναμία και φοβάται υπερβολικά όταν σε κάποιους χώρους εμφανίζεται χαρισματική πνευματική ζωή, που είναι κατ' εξοχήν ερωτική, και κάπως έτσι ίσως πέφτει στη βλασφημία του Αγίου Πνεύματος. Όντες κάποιοι άγευστοι του ανθρωπίνου έρωτος ή έχοντας απωθήσει στα βιαστικά τη νεανική αυτή αμαρτία, φοβούνται, απεχθάνονται και ζηλεύουν όταν αισθάνονται ότι συμβαίνει κάπου επανενεργοποίηση της καρδιάς.
Η πόρνη όμως άκουσε τον εκπληκτικό εκείνο λόγο ότι της αφέθηκαν οι αμαρτίες επειδή αγάπησε πολύ. Αγάπησε τον άνθρωπο Ιησού και επειδή Αυτός ήταν καθαρός, ήταν το Φως, κάθαρε αυτή της την ανθρώπινη αγάπη και της την επέστρεψε απαλλαγμένη παθών και αμαρτίας τις πρόσφερε δηλαδή άφεση αμαρτιών, σωστή λειτουργία του ερωτικού στοιχείου, την πλημμύρισε ο θείος πλέον έρωτας. Στερούνται οι ίδιοι, διώκουν και όσους ως η πόρνη πλησιάζουν δια της αγάπης, δια του έρωτος τον μόνο Αξιέραστο και τους όπου γης σύμμορφους Αυτού γενόμενους.
"Άνθρωποι τινες ανδρούμενοι εν τη Εκκλησία δια των αιωνοβίων παραδόσεων Αυτής, δια της υπερόχου λατρείας, των θείων μυστηρίων των ανεξαντλήτων λειτουργικών και δογματικών θησαυρών - δυνάμει των οποίων γεννάται εντός αυτών αγαλλίασις και ειρήνη - δεν υπόκεινται εις οξείας κρίσεις και βιαίας μεταστροφάς. Η πνευματική αυτών αύξησις συντελείται άνευ θυελλωδών ρήξεων. Ενίοτε εις τοιαύτας ψυχάς γεννάται εκ νεότητος εισέτι βαθεία και ισχυρά έφεσις προς τον Θεόν, η οποία κυριαρχεί εφ' όλου του είναι αυτών. Αι τοιαύται ψυχαί προσέρχονται εις τον μοναχισμόν κατά τρόπον απλούν και φυσικόν". Αυτής της κατηγορίας οι Χριστιανοί, οι "εξ Ιουδαίων" κάποιες φορές δεν μπορούν να αντιληφθούν τον τρόπο των "εξ Εθνών" για τους οποίους ισχύει μάλλον το λεχθέν για την πόρνη: "αφέωνται αι αμαρτίαι αυτής ότι ηγάπησεν πολύ".
Οι δρόμοι είναι χοντρά χοντρά δύο: ο του θεσμού και ο του χαρίσματος (του έρωτος), και καλό είναι να μην απολυτοποιούμε κανένα και να αφήνουμε τον Θεό να ενεργεί όπου και όπως Εκείνος θέλει. Να αφήνουμε το Πνεύμα να πνέει όπου θέλει και να προσέχουμε να μην πέφτουμε στην άρνηση των χαρισμάτων Του, στη βλασφημία Του.
Ίσως ο βασικός λόγος που ο παραδοσιακός χώρος ρέπει προς την ασυγχώρητη αυτή αμαρτία να είναι η δραματική του υστέρηση στην επίτευξη του "φρόνιμοι ως οι όφεις". Προσανατολισμένος αποκλειστικά (και αφελώς) προς το "ακέραιοι ως οι περιστεραί", προς τις θετικές εμπειρίες, δεν επιτρέπει στο εκκρεμές να ολοκληρώσει την πλήρη ταλάνταση από τη Βασιλεία μέχρι τον Άδη. Στερείται της άνευ απελπισίας μακροχρόνιας παραμονής στις καίριες αρνητικές εμπειρίες της θεοεγκατάλειψης, δεν έχει στο τσεπάκι του τον άδη, δεν έχει την ελευθερία του Γκουρού ...; δεν έχει έτοιμη προς πάσα ζήτηση τη ξεραΐλα, το στεγνό και στυγνό ντάουν κι έτσι έχει χάσει ένα σωτήριο εργαλείο. Δεν διαθέτει το "βάμμα του ηλιοτροπίου", την εν τω άδη άνευ απελπισίας παραμονή που είναι το εργαλείο που επιτρέπει την άμεση αναγνώριση κάθε πραγματικής εμπειρίας. Το σκοτάδι είναι το καλύτερο περιβάλλον για να αναγνωρισθεί κάθε είδους φως. Ενώ, αν κάποιος είναι έμπλεος ερυθρού φωτός αδυνατεί να αναγνωρίσει το πράσινο ...;
Μόνο το μαύρο σκοτάδι επιτρέπει στον παρατηρητικό ανιχνευτή να αναγνωρίζει κάθε είδους φως και να μην πέφτει στην ασυγχώρητη αμαρτία της βλασφημίας του Αγίου Πνεύματος, της άρνησης του χαρίσματος των όπου γης εταιρόηθων χαρισματούχων. Στον απόστολο της 17ης Δεκεμβρίου ο απόστολος Παύλος στην προς Εβραίους κεφ. 13, γράφει: "διδαχαίς ποικίλαις και ξέναις μη παραφέρεσθε" καλόν γαρ χάριτι βεβαιούσθαι την καρδίαν, ου βρώμασιν, εν οίς ουκ ωφελήθησαν οι περιπατήσαντες".
Το μεγαλύτερο ποσοστό των υπέρβαρων εκκλησιαστικών ανδρών (πλην των για εντελώς οργανικούς λόγους) παχαίνουν επειδή φοβούνται τον άδη! Επειδή δεν αντέχουν την πορεία προς το φρόνιμοι ως οι όφεις! Και το παθαίνουν αυτό κυρίως επειδή δεν έχουν την κατάλληλη ενημέρωση. Ο Ναυπάκτου έγραψε το περί της ΠΑΙΔΕΙΑΣ ΤΟΥ ΘΕΟΥ έργο του αλλά ποιος το διαβάζει και ποιος το καταλαβαίνει; Η αγωγή που κάμνει το θνητό φρόνιμο "ως οι όφεις" είναι η εκούσια, μετά χαράς, εν άδη παραμονη ή για να το πούμε με "μικρότερα" λόγια η εκούσια υπομονή του όποιου και όσου καθημερινού ντάουν. Ακόμη και ο ξενέρωτος ο Ανδρουλάκης το ξέρει πλέον αυτό και συμβουλεύει τους ακροατές του να αφήνουν την ανία τους να συμβαίνει. Όμως οι του Κατηχητικού δεν τα υποψιάζονται αυτά. Βιάζονται να ...; προσφέρουν στην κοινωνία να ...; αξιοποιήσουν τα χαρίσματά τους και όταν "πέφτουν" το ρίχνουν αρχικά στους καφέδες για να στανιάρουν. Με τον καιρό, τι να σου κάνει η καφεΐνη, έλα που απαγορεύεται και η κοκαΐνη ή το ecstasy, οπότε αρχίζουν λάου λάου τα ψυχοδιεγερτικά, τα διωκτικά του ντάουν ψυχοφάρμακα. Και τέλος πάντων υπάρχει πάντα διαθέσιμος ο "μη αμαρτωλός" τρόπος διωξίματος του ντάουν, ΤΟ ΦΑΓΗΤΟ. "Άρτος καρδίαν ανθρώπου στηρίζει". Αυτός που κάποτε χτυπούσε η καρδούλα του λόγω πνευματικών βιωμάτων και τώρα διάγει βίον ανιαρόν, ξερός και στεγνός, έχει πάντα τη δυνατότητα να "βεβαιώσει", να στηρίξει, την καρδούλα βρώμασι, μασουλώντας. Κάπως έτσι παχαίνουν κάποιοι από τους καημένους τους παραδοσιακούς πνευματικούς και μετά μπουκώνουν και εντελώς και οι όποιες εγκεφαλικές τους λειτουργίες και γίνονται έρμαια στα χέρια επιτήδειων πνευματικών τους τέκνων, άλλοτε καλοπροαίρετων και άλλοτε υστερόβουλων και ο Θεός να φυλάξει από τους κεραυνούς τους την κοινωνία και αυτούς.
Αν όντως τα πράγματα έχουν έτσι Κύριος οίδε. Εγώ απλώς παρατηρώ και α-πορώ. Κάπως τραβηγμένο και προκλητικό αλλά αφού η θεία Χάρη καταφέρνει και ενεργεί σε "ορθόδοξα" περιβάλλοντα, και όντως ενεργεί, τότε μπορεί να ενεργήσει οπουδήποτε! Σε τόσο φονταμενταλιστικά, τόσο φαρισαϊκά, τόσο σίγουρα και περήφανα για τον ορθό δρόμο τους.
"Αυτό που εμποδίζει την επικοινωνία δεν είναι η απουσία της ευφυΐας αλλά η παρουσία της έπαρσης" (Βιτγκενστάιν)
Δυστυχώς οι "βάρβαροι" δεν βρίσκονται στην Ανατολή ή τη Δύση αλλά εντός των από δυσμών προς ανατολάς στραμμένων Ναών μας. Με τ' άγρια, εκκωφαντικά ντισιμπέλ, με τα χυδαία φώτα -τα κατ' απομίμησιν των λουδοβικέ σαλονιών του εξ Εσπερίας τέως Θρόνου- πασχίζουν να σβήνουν το σκοτάδι απ' τις καρδιές των συναγμένων. Το σκοτάδι, την εν θλίψει και άνευ απελπισίας παραμονή στο ντάουν, στον άδη, στη κατάνυξη, που είναι η απαραίτητη προϋπόθεση για να καλλιεργηθεί ο θνητός, να προετοιμαστεί δια την έλευσιν του Φωτός του ανεσπέρου και ιλαρού. Μακάριοι οι πτωχοί τω πνεύματι (οι την εκούσια ταφή υπομένοντες στον παγερό άδη της απουσίας των συναισθημάτων και της φαντασίας) ότι αυτών εστί (όχι θα ...; αλλά εδώ και τώρα εστί) η Βασιλεία των Ουρανών ...; μετά διωγμών.
Μετά διωγμών ακόμη και εκ μέρους των ημετέρων διότι όπως λέει η γερόντισσα Γαβριηλία: "Δεν πρέπει να κρίνουμε. Αλλά όταν δεν κρίνουμε θα μας κρίνουν όλοι". Μετά διωγμών, διότι όπως τονίζει ο π. Σωφρόνιος: "Παρατηρούμεν εν τούτοις μετά μεγάλης οδύνης εκείνο το λυπηρόν φαινόμενον εν τη ζωή της Εκκλησίας, κατά το οποίον οι ευρισκόμενοι εις το κατώτερον πνευματικόν μέτρον αντιλήψεως δεν δύνανται να συλλάβουν ούτε τας σκέψεις, ούτε τας προσευχάς, ούτε την δύναμιν, ούτε την θεωρίαν, ούτε την αγάπην εκείνων οι οποίοι είναι πλέον ικανοί να αφομοιώσουν τας άνωθεν κατερχομένας αποκαλύψεις. ...; εκείνοι οι οποίοι ολιγώτερον εμβαθύνουν εις την γνώσιν των θείων πραγμάτων αποδέχονται την ιδίαν αυτών αντίληψιν ως την εσχάτην τελειότητα και μάχονται να επιβάλουν αυτήν εφ' όλης της δομής της Εκκλησίας ...
Πάντες "οι θέλοντες ευσεβώς ζην εν Χριστώ διωχθήσονται", έτι και εντός της Εκκλησίας, εφ' όσον υπάρχουν άνθρωποι οι οποίοι ουχί μόνον απορρίπτουν την τελειότητα, αλλά και μάχονται κατ' αυτής".
Ο Αμνός του Θεού μερίζεται αμερίστως και κυκλοφορεί επί της γης ως Παΐσιος, Σωφρόνιος, Γαβριηλία, Πορφύριος, Εφραίμ, κλπ, κρούων τας θύρας των καρδιών ημών. Όλοι είναι σωλήνες. Τώρα ποιος είναι μεγαλύτερος και καθαρότερος -με λιγότερες σφηνωμένες "τυρόπιτες"- Κύριος οίδε.
Για τον καθένα μας οφείλει να είναι κατ' αρχήν ο δικός του ... ασυγχύτως. Όταν θα τύχει να έρθει σε επαφή με άλλους να μην συγχυσθεί και να είναι έτοιμος να αναγνωρίσει το χάρισμα σε διαφορετικές ανθρώπινες προϋποθέσεις. Σε καιρούς παγκοσμιοποίησης υπάρχει μεγάλος κίνδυνος απολυτοποίησης των ημών και βλασφημίας του Αγίου Πνεύματος -απόρριψης του χαρίσματος των άλλων.
18-12-2003 Διονύσιος Παπαχριστοδούλου (θεολόγος)
http://misha.pblogs.gr/
ο ζουραρις ειχε πει οτι ιερωμενοε πανω απο 150 κιλα ειναι αιρετικος
ΑπάντησηΔιαγραφή