Σελίδες

ΚΑΛΗΜΕΡΑ ΑΔΕΡΦΟΙ ΚΑΙ ΦΙΛΟΙ.....



ΚΑΛΗΜΕΡΑ .....

ΚΑΛΗ ΔΥΝΑΜΗ ΚΑΙ ΚΑΛΗ ΦΩΤΙΣΗ ΠΟΥ ΤΟΣΟ ΕΧΟΥΜΕ ΑΝΑΓΚΗ....!!!!

Η ΚΥΡΙΑ ΘΕΟΤΟΚΟΣ ΜΑΖΙ ΜΑΣ!!!

ΚΑΛΗΜΕΡΑ ΑΔΕΡΦΟΙ ΚΑΙ ΦΙΛΟΙ.....



Όταν ο Ιερέας βγάζει μερίδες και μνημονεύει τα ονόματα των πιστών στην Ιερά Πρόθεση κατεβαίνει Άγγελος Κυρίου και παίρνει την μνημόνευση αυτή και την πηγαίνει και την εναποθέτει στο Θρόνο του Δεσπότου Χριστού ως προσευχή γι` αυτούς που μνημονεύθηκαν.
Σκεφθείτε λοιπόν τι αξία έχει να σας μνημονεύσουν στην Αγία Πρόθεση.


Γέροντας Ιάκωβος Τσαλίκης 

Δευτέρα 27 Φεβρουαρίου 2012

Σαν σήμερα, το 1998, κοιμήθηκε ο Γέροντας Εφραίμ Κατουνακιώτης



Ο παπα- Εφραιμ Κατουνακιώτης γεννήθηκε το 1912 στο Αμπελοχώρι Θηβών. Ο πατέρας του ονομάζονταν Ιωάννης Παπανικήτας και η μητέρα του Βικτορία. Ο Γέροντας είχε σαν κοσμικός το όνομα Ευάγγελος. Τελείωσε το Γυμνάσιο αλλά η Χάρις του Θεού έκλεινε στον Ευάγγελο τις κοσμικές θύρες της αποκατάστασης.
Στην Θήβα, όπου είχε μετακομίσει η οικογένεια του, ο Ευάγγελος γνώρισε τους γεροντάδες του τον Εφραίμ και τον Νικηφόρο.
Η ζωή του Ευάγγελου ήταν καλογερική. Αγωνίζονταν πνευματικά με την ευχή του Ιησού, τις μετάνοιες, την νηστεία και κυρίως με την υπακοή.



Η μητέρα του αξιώθηκε να λάβει πληροφορία από τον Όσιο Εφραίμ τον Σύρο ότι το θέλημα του υιού της να γίνει μοναχός ήταν και θέλημα Θεού και πώς ο Ευάγγελος θα τιμήσει την μοναχική ζωή.
Την 14η Σεπτεμβρίου 1933 ο Ευάγγελος άφησε τον κόσμο ήλθε στην έρημο του Αγίου Όρους στα Κατουνάκια, στο ησυχαστήριο του Οσίου Εφραίμ του Σύρου και έβαλε μετάνοια στην συνοδεία των Γεροντάδων Εφραίμ και Νικηφόρου. Μετά την δοκιμασία του εκάρη μικρόσχημος μοναχός με το όνομα Λογγίνος. Το 1935 έγινε μεγαλόσχημος μοναχός από τον Γέροντα του Νικηφόρο και έλαβε το όνομα Εφραίμ. Τον επόμενο χρόνο χειροτονήθηκε Ιερέας.
Ο παπα-Εφραίμ αξιώθηκε και γνώρισε τον πρύτανη της ησυχαστικής ζωής τον διορατικό, προορατικό και άγιο Γέροντα Ιωσήφ τον Ησυχαστή (1898 -1959) και συνδέθηκε πνευματικά μαζί του με την ευλογία του Γέροντα του Νικηφόρου. Ο Γέροντας Ιωσήφ με την σειρά του είχε διδαχθεί την απλανή πνευματική ζωή από τους περίφημους ησυχαστές μοναχό Καλλίνικο και Ιερομόναχο Δανιήλ. Επομένως ο παπα-Εφραίμ μας διδάσκει την επίμονη αναζήτηση για την πνευματική ζωή και την ανεύρεση απλανούς πνευματικού οδηγού, πού θα είναι «Εκδόσεις ακριβής της ορθοδόξου πίστεως». Ο απλανής πνευματικός βλέπει τις δαιμονικές πλάτες και με τα κατάλληλα πνευματικά φάρμακα οδηγεί τα πνευματικά παιδιά του στον Παράδεισο.
Ο μακαριστός παπα-Εφραίμ διαχώρισε την γνήσια υπακοή από την αρρωστημένη όταν συμβούλευσε κοινοβιάτη μοναχό να κάνει υπακοή στον Γέροντα του όχι σαν ζώο αλλά από αγάπη και ζήλο Θεού.



Ο άγιος Γέροντας Ιωσήφ ο Ησυχαστής έδωσε ένα πρόγραμμα ησυχαστικής ζωής στον παπα-Εφραίμ, για να καλλιεργεί την ευχή «Κύριε Ιησού Χριστέ, υιέ του Θεού, ελέησον με», να έχει φυλακή των αισθήσεων και τον οδήγησε στην κάθαρση της καρδίας και τον θείο φωτισμό.
Ο παπα-Εφραίμ με την ευλογία του Γέροντος Ιωσήφ εντρύφησε στην «Φιλοκαλία των Ιερών Νηπτικών» και ελάμβανε τις συμβουλές των Νηπτικών Πατέρων για τον αγώνα του. Δεν διάβαζε ούτε βιβλία ψυχιατρικής, ούτε «κουλτουριάρικα» αναγνώσματα δια πνευματικές επιδείξεις στα σαλόνια, ούτε είχε τον φόβο μήπως τον αποκαλέσουν οι κοσμικοί κύκλοι «φονταμενταλιστή».
Το 1973 εκοιμήθη ο Ιερομόναχος Νικηφόρος ο Γέροντας του παπα-Εφραίμ.


η ευλογημένη συνοδεία του παπα Εφραίμ στο κελί τους στα Κατουνάκια...

Ο Γέροντας μετά το 1980 είχε συγκροτήσει συνοδεία και τήρησε την εντολή του Γέροντος Ιωσήφ να αποκτήσει συνοδεία μετά τον θάνατο του παπα-Νικηφόρου. Επομένως ο παπα-Εφραίμ πρώτα έφθασε στην κάθαρση και κατόπιν έγινε ο ίδιος Γέροντας. Ο παπα-Εφραίμ πολέμησε τον μεγάλο εχθρό της πνευματικής ζωής την κενοδοξία. Οι θυσίες του γίνονταν για τον Χριστό και όχι για προσδοκώμενο έπαινο από τους ανθρώπους.

Η θ. Λειτουργία για τον παπα-Εφραίμ ήταν συγκλονιστικό και βιωματικό γεγονός. Είχε εκμυστιρευθεί σε Ιερομόναχο πνευματικό φίλο του ότι από την πρώτη θεία Λειτουργία πού τέλεσε, έβλεπε αισθητά την Χάρη του Θεού να μεταβάλλει τα θεία δώρα. Μάλιστα, μετά τον καθαγιασμό των τιμίων δώρων, έβλεπε τον ίδιο τον Χριστό μέσα στο δισκάριο και ήταν αδύνατον να συγκρατήσει τα δάκρυα του, όταν έφθανε στο τεμαχισμό του Σώματος του Χριστού. Έβρεχε με τα δάκρυα του το αντιμήνσιο κατά την θεία Λειτουργία και έβλεπε δεξιά και αριστερά τους αγγέλους να συλλειτουργούν.

Όμως ο παπα-Εφραίμ δεν αναφέρθηκε ποτέ σε «λειτουργική αναγέννηση» και μάλιστα ζητούσε σε κοινοβιάτες, πού βρίσκονταν στα εξωτερικά διακονήματα να μη παραλείπουν το ψαλτήρι.

Ο παπα- Εφραίμ ήταν κοσμημένος με το διορατικό χάρισμα και έβλεπε την πνευματική κατάσταση κάθε κληρικού ή μοναχού και έδιδε τα κατάλληλα πνευματικά φάρμακα για την πρόοδο στην πνευματική ζωή.


Η Χάρις του Θεού είχε κοσμήσει τον παπα- Εφραίμ και με το προορατικό χάρισμα, γι 'αυτό και έβλεπε καταστάσεις πού έρχονταν (όπως ο σεισμός του 1977 στην Θεσσαλονίκη), αλλά και πολλές φορές είχε προσφωνήσει λαϊκούς ακόμα και μικρά παιδιά με τα ονόματα πού έλαβαν μετά από χρόνια στην μοναχική τους κούρα. Μάλιστα, κάποιος φοιτητής έστειλε μία περιληπτική και χωρίς λεπτομέρειες επιστολή στον μακαριστό Γέροντα και έλαβε απάντηση από τον παπα-Εφραίμ, πού του περιέγραφε με λεπτομέρειες την πνευματική του κατάσταση ακόμα και κατασταθείς στον χώρο πού διέμενε ο φοιτητής χωρίς αυτός να τις έχει προαναφέρει.

Κάποτε άγνωστοι μεταξύ τους κληρικοί συναντήθηκαν στον δρόμο για τα Κατουνάκια και όταν έφτασαν στον παπα-Εφραίμ, ο μακαριστός άγιος Γέροντας άρχισε να επιπλήττει έναν από τους κληρικούς, πώς δεν είναι παπάς αλλά μασόνος, πού έβαλε ράσο, για να κατασκοπεύει το Άγιον Όρος. Ο μασόνος παραδέχτηκε την ραδιουργία του.

Ο παπα-Εφραίμ έζησε εμπειρίες, πού μόνο οι Ορθόδοξοι Χριστιανοί μπορούν να ζήσουν, μακριά από παπικές η προτεσταντικές πλάνες.



Κάποτε ένας ηγούμενος, δύο θεολόγοι και ένας φοιτητής ζήτησαν από τον παπα-Εφραίμ να τους εξηγήσει την ευωδιά των αγίων λειψάνων.

Ο Γέροντας έσκυψε το κεφάλι του στο μέρος της καρδιάς και προσεύχονταν. Ο τόπος γέμισε ευωδιά και ο παπα-Εφραίμ τους είπε πώς επειδή δεν μπορούσε ο ίδιος να το εξηγήσει παρακάλεσε τον Θεό να απαντήσει στους συνομιλητές.
Ο παπα-Εφραίμ αισθάνονταν τις αμαρτίες σαν δυσοσμία. Κάποιος επίσκοπος μέσω τρίτου ρώτησε τον μακαριστό άγιο Γέροντα για τον οικουμενισμό. Ο Γέροντας έκανε προσευχή, για να τον πληροφορήσει ο Θεός και τότε ξεχύθηκε μία δυσωδία με γεύση ξινή, αλμυρή και πικρή, πού τον γέμισε με αποτροπιασμό.
Η παρακαταθήκη του μακαριστού παπα-Εφραίμ για την ενότητα των Ορθοδόξων ήταν σαφής «Το σχίσμα εύκολα γίνεται, η ένωση είναι δύσκολος».
Άραγε, πόσο απήχηση έχουν σήμερα τα λόγια ενός θεοφόρου σύγχρονου Πατρός;



Ο παπα-Εφραίμ αναδείχθηκες με την Χάρη του Θεού και πρακτικός οδηγός στην ποιμαντική του γάμου και της οικογενείας, γιατί βοήθησε πολλούς νέους να καταλήξουν στον γάμο χωρίς να τους πιέσει γι' αυτό αλλά και οι επιστολές του, πού σώζονται, αποτελούν πνευματική παρακαταθήκη και «σχολή γονέων» χωρίς ψυχολογικές και φιλοσοφικές θεωρίες για τις αγωνιζόμενες πνευματικά οικογένειες.

Το 1996 ο παπα-Εφραίμ έπαθε εγκεφαλικό επεισόδιο και έπεσε σε ακινησία. Δεν γόγγυσε καθόλου αλλά δοξολογούσε τον Θεό.

Μας αφήνει το άγιο παράδειγμα του για την αντιμετώπιση των ασθενειών.
Στις 14/27 Φεβρουαρίου 1998 ο παπα- Εφραίμ Κατουνακιώτης του Αγίου Όρους παρέδωσε την αγιασμένη ψυχή του στα χέρια του Δημιουργού του, πού υπηρέτησε από την νεότητα του.



Λέγουν πώς κάποτε ρωτήσανε έναν υπερήλικα, πού ζούσε τον 19ο αιώνα, να πει το συγκλονιστικότερο γεγονός στην ζωή του.
Ο υπερήλικας απάντησε ότι όταν ήταν μικρός είδε και άκουσε τον Άγιο Κοσμά τον Αιτωλό.
Και η δική μας γενιά αξιώθηκε να γνωρίσει τα εύοσμα άνθη του Αθωνικού Μοναχισμού, τον Γέροντα Παίσιο και τον παπα-Εφραίμ τον Κατουνακιώτη, πού μας καλούν να ακολουθήσουμε την ζωή τους.



Τα τέλη του Γέροντα Εφραίμ Κατουνακιώτη

(14/27 Φεβρουαρίου 1998).

Το Νοέμβριο του ’96 ένα ισχυρό επεισόδιο τον έριξε μόνιμα στο κρεβάτι με σχεδόν τέλεια ακινησία, αφωνία, αδυναμία καταπόσεως. Φαινόταν να μην έχει καμιά επαφή με το περιβάλλον. Δεν προσπαθούσε να πει τίποτε, έστω και με χειρονομίες. Ούτε φαινόταν να ακούει ό,τι τον ρωτούσαν. Ήταν ένα μυστήριο. Μόνο όταν πονούσε πολύ, βογκούσε.

Οι αδελφοί που τον αγαπούσαν, του έγραφαν: «Και όταν η καθημερινότης με παρασύρει πολλές φορές, βλέπω νοερώς εντός μου το δικό σας βλέμμα και ιλιγγιώ ο άθλιος μπροστά στη δική σας υπομονή και στις δικές σας δοκιμασίες»…

Παρ’ όλες τις δοκιμασίες όμως έβλεπε, έστω λίγο, και άκουγε μια χαρά. Και η απόδειξη ήταν ότι ανταποκρινόταν με χαμόγελα ή και γέλια ακόμη, όταν του διηγούνταν τις αγαπημένες του χαριτωμένες ιστοριούλες που συνήθιζε και ο ίδιος να χρησιμοποιεί παλαιότερα. Ήταν ο μόνος τρόπος επικοινωνίας μαζί του στην κατάσταση τετραπληγίας που βρισκόταν. Πάντοτε ευχαριστιόταν να χαριτολογεί λέγοντας διδακτικές ιστορίες από την ελληνική μυθολογία ή την λαϊκή παράδοση, άλλοτε να αυτοσαρκάζεται ή να πειράζει τους άλλους με ευφυΐα και αγαθότητα.


Όταν κάποιος δεν έτρωγε το φαγητό του από θεληματάρικη άσκηση, διηγείτο για το γαϊδουράκι του Χότζα που δεν το τάισε μια, δεν το τάισε δύο, και χαιρόταν που δούλευε χωρίς έξοδα. Κάποια στιγμή όμως η πόρτα του στάβλου δεν άνοιγε, γιατί το γαϊδουράκι ψόφησε και έπεσε κάτω φαρδύ-πλατύ.
Άλλοτε σχηματίζοντας σαν παιδική τη φωνή του προσποιούταν τη συνομιλία δύο μικρών παιδιών:- Που είναι τα σταφύλια; -Τί τα θέλεις; – Να τα δω!» για να στηλιτεύσει την παιδική πονηριά κάποιου.

Για άλλον που δεν έλεγε να μάθει στοιχειώδη τυπικά, θυμόταν τη φλάσκα του παπά. Ήταν αγράμματος και μέτρησε κουκιά μέσα σε ένα σακούλι. Τρώγοντας ένα κάθε μέρα θα ήξερε πότε να κάνει Πάσχα. Η παπαδιά το αντιλήφθηκε και πρόσθετε κουκιά, για να τον ευχαριστήσει. Και ο παπάς απαντούσε στους παραπονούμενους χωρικούς: «Όπως πάνε τα κουκιά και όπως δείχνει η φλάσκα, ούτε φέτος έχει Λαμπρή ούτε του χρόνου Πάσχα».

Αν κάποιος έκανε υπακοή για τα μάτια, κουνούσε χαμογελώντας το κεφάλι, και με βαριά προσποιητή φωνή έλεγε: «Αντώνη, Αντώνη.,.», θυμίζοντας την αποδοκιμαστική φράση και έκφραση ενός άγιου γέροντος που ο υποτακτικός του έκανε υπακοή, μόνο όταν ήταν παρόντες άλλοι.


Αυτά και άλλα παρόμοια, μικρότερα ή εκτενέστερα, ήταν που του κρατούσαν εύθυμη συντροφιά τους δεκατρείς μήνες της συνεχούς κατακλίσεώς του στο κρεβάτι του πόνου. Όταν ο πυρετός και η ασθένεια δυνάμωναν, το χαμόγελο μαραινόταν στα γεροντικά χείλη του.

Δεν αναπαυόταν στην κατάκλιση. Προτιμούσε να κάθεται στο κρεβάτι με τα πόδια χαμηλά στο πάτωμα και την πλάτη στηριγμένη σε μαξιλάρια. Όπως πάντοτε πολύ σκυφτός. Η αγαπημένη του στάση προσευχής. Σ’ αυτήν τη στάση τον πήρε ήσυχα ο Θεός στις 14/27 Φεβρουαρίου 1998.
Επανειλημμένα είχε δώσει εντολές να γίνει η κηδεία του στον στενό κύκλο της γειτονιάς. Αλλά το μυστικό διέρρευσε και αρκετοί πατέρες πρόλαβαν τον τελευταίο ασπασμό του. Ένας απ’ αυτούς γράφει:
«Ο Γέροντας, άνθρωπος Όσιος, με αγία ζωή, έμπλεως της χάριτος του Θεού με πληροφορίας δι όσα ο ιδικός του κόσμος χωρούσε, και όμως ζούσε με την αίσθηση του αμαρτωλού και παρακαλούσε να ευχώμεθα δι΄ αυτόν.

“Παιδί μου, σε παρακαλώ, όταν φύγω, να μου κάνεις ένα σαρανταλείτουργο και πάντοτε να με μνημονεύεις”. Είχε δώσει εντολή στη θανή του να παρευρεθούν οι γείτονες, με τους οποίους πέρασε την παρούσα ζωή. Δι’ εμέ είχε δώσει ευλογία να με καλέσουν. Τον ευχαριστώ. Τη νύκτα της θανής του τον βλέπω στον ύπνο μου ντυμένο λευκή ιερατική στολή, αστράπτοντα, χαριέστατον και λέγοντα: “Παπαδάκο μου, υπάγω να λειτουργήσω”


Παρευρέθην εις την κηδεία του. Έβλεπα κοιμώμενον έναν όσιον ανήκοντα πλέον εις την χορείαν των Αγιορειτών Πατέρων και ηυχαρίστησα τον Θεόν και τον Γέροντα που με αγάπησε και χαρακτήρισε την ζωήν μου με την ιδικήν του. Τέλος, το σώμα του εδέχθη η μητέρα γη, αγιαζομένη υπ’ αυτού, την δε αγίαν του ψυχήν υπεδέχθη χαίρουσα η χορεία πάντων των Οσίων των εν ασκήσει διαλαμψάντων, των οποίων η μνήμη την ήμερα εκείνη ήρχιζε με τον Εσπερινό, δια να εορτά­σει ούτω ο Όσιος μετά των Οσίων.


»Εις ημάς άφησε μνήμην και υπόδειγμα ενάρετου ησυχαστικής ζωής, ζωής Αγιορείτου μονάχου και νοσταλγικήν ανάμνησιν του σεπτού του προσώπου.
»Εις τα τεσσαρακονθήμερα μνημόσυνα δεν ηδυνήθην να παρευρεθώ, διότι είχομεν εις το κελλίον μας κουράν, και εστενοχωρούμην που δεν ήμουν και εγώ εκεί. Εις την Λειτουργίαν μετά τον καθαγιασμόν, εις τήν μνημόνευσιν των κεκοιμημένων, λέγων “Μνήσθητι, Κύριε, του πατρός ημών Εφραίμ…” αισθάνομαι δύο χέρια να με αγκαλιάζουν στοργικά στους ώμους. Με έπιασε ρίγος. Σταμάτησα. Γύρισα πίσω. Δεν βλέπω τίποτε. Τον ηυχαρίστησα και συνέχισα την Λειτουργίαν. Η αγαπώσα καρδία του πιστεύω ότι μας παρακολουθεί. Εύχεται και το αισθανόμεθα».

(Γέροντας Εφραίμ Κατουνακιώτης, Έκδ. Ι. Ησυχαστηρίου «Άγιος Εφραίμ» Κατουνάκια Αγίου Όρους).







http://fdathanasiou-psifides.blogspot.com/

σκοπός της ζωής είναι η επιστροφή στην πηγή της αγάπης που είναι ο Χριστός.




Θυμηθείτε: Ο απόστολος Παύλος λέει ότι η αγάπη είναι το θεμέλιο του νόμου.

Η Παλαιά Διαθήκη δεν νομοθετεί πρακτικά αυτή την αγάπη‡ απλώς εδραιώνει τη δικαιοσύνη στις σχέσεις ανάμεσα στους ανθρώπους και ανάμεσα στον Θεό και στους ανθρώπους.

Αυτή είναι και η σύγχρονη ανθρωπιστική αγάπη: είναι ένα μέσο και μια δύναμη που οργανώνει και μεταμορφώνει τη ζωή. Και στις δύο περιπτώσεις, αυτό προκύπτει από την ανικανότητα των ανθρώπων να εξοικονομήσουν μέσα τους αρκετό χώρο γι' αυτή την αγάπη.

Όμως, πράγματι, η στάση του Θεού έναντι των ανθρώπων είναι πάντα η ίδια, επειδή ο Θεός δεν αλλάζει. Στην Καινή Διαθήκη, όμως, η ωφελιμιστική αυτή έννοια της αγάπης εξαφανίζεται.

Και έτσι προκύπτει το «τω θέλοντί σοι κριθήναι και τον χιτώνα σου λαβεί, άφες αυτώ και το ιμάτιον» και το «όστις σε αγγαρεύσει μίλιον εν, ύπαγε μετ' αυτού δύο».

Στην περίπτωση αυτή, αυτός που δίνει ξανά το κίνητρο του δώρου του και επικεντρώνεται στο πρόσωπο αυτού που ζητά, οπότε καταργούνται τα σύνορα ανάμεσα στο εγώ και στον άλλο.

Και βέβαια, το αποκορύφωμα είναι το πλύσιμο των ποδιών των μαθητών και το σταυρικό πάθος.

Το ίδιο και με την παραβολή του Ασώτου: η Παλαιά Διαθήκη περιορίζεται στην επιθυμία του υιού να επιστρέψει στον πατέρα του ως μεροκαματιάρης, ενώ ο Θεός δείχνει την πληρότητα των σχέσεών του με τον άνθρωπο, ξαναντύνοντάς τον με την πρώτη στολή, φορώντας το δαχτυλίδι και θυσιάζοντας τον μόσχο τον σιτευτό.

Είναι χαρακτηριστικό ότι στη ζωή του μέλλοντος αιώνος, δεν θα υπάρχει ούτε πίστη ούτε ελπίδα‡ θα μείνει μόνο η αγάπη απελευθερωμένη από κάθε ωφεμιλισμό.

Αυτή η αγάπη είναι, αναμφισβήτητα, το ίδιο το περιεχόμενο της ζωής, επειδή η ζωή δημιουργήθηκε από αγάπη -ο Θεός είναι αγάπη- και συνίσταται στο να επιστρέφει στην αρχική της αιτία: στην αγάπη.

Όλα τα υπόλοιπα δοκιμάζουν τη θέλησή μας.

Θέλουμε να κινηθούμε προς αυτή την κατεύθυνση και να πραγματοποιήσουμε αυτή την επιστροφή;

Καθετί θετικό αυξάνεται ξεκινώντας από την αγάπη, καθετί αρνητικό -λανθασμένη έκφραση αγάπης- είναι ένα παράσιτο στο σώμα της.

Αυτή είναι λοιπόν η προέλευση κάθε αμαρτίας, της οποίας συνέπεια είναι ο πόνος, η απομάκρυνση από την αγάπη.

Ο τρόπος με τον οποίο βλέπω την αμαρτία είναι ίσως αιρετικός, αλλά νομίζω ότι στην αμαρτία υπάρχει κάτι ακόμη χειρότερο: μια αγάπη υπολογιστική, με αγάπη υπολογιστική, μια αγάπη για τον Θεό και τους ανθρώπους χωρίς ρομαντισμό.

Είναι τρομακτικό, επειδή ο σκοπός της ζωής είναι η επιστροφή στην πηγή της αγάπης που είναι ο Χριστός.

Η αμαρτία εκβάλλει στη συνειδητοποίηση του κενού, ενώ η ωφελιμιστική αγάπη είναι μια αίρεση που καθιστά τη ζωή αυτοσκοπό.

Πράγματι, ο σκοπός της ζωής είναι να δοκιμάσει την αγάπη.

Στη ζωή του μέλλοντος αιώνος, η ζωή θα είναι αγάπη και η αγάπη θα είναι ζωή.

Άγιος Δημήτριος Κλεπινίν

(στη φωτογραφία ο κληρικός με τα γυαλιά , δίπλα στην αγ. Μαρία Σκομπτσόβα)

Πηγή: Ελέν Αρζακόφσκι-Κλεπινίν, Η ζωή θα είναι αγάπη - Και η αγάπη θα είναι ζωή: Η ζωή του π. Δημητρίου Κλεπινίν, εκδ. Ακρίτας, σ. 121-122.


http://misha.pblogs.gr/

ΚΑΛΗΜΕΡΑ ΑΔΕΡΦΟΙ ΚΑΙ ΦΙΛΟΙ.....



«Ήθελον δάκρυσιν εξαλείψαι, τών εμών πταισμάτων Κύριε τό χειρόγραφον, καί τό υπόλοιπον τής ζωής μου, διά μετανοίας ευαρεστήσαί σοι, αλλ' ο εχθρός απατά με, καί πολεμεί τήν ψυχήν μου. Κύριε, πρίν εις τέλος απόλωμαι, σώσόν με. .» 

http://misha.pblogs.gr/


ΚΑΛΗ ΜΕΓΑΛΗ ΤΕΣΣΑΡΑΚΟΣΤΗ ΑΔΕΡΦΟΙ ΚΑΙ ΦΙΛΟΙ.....ΚΑΛΗ ΜΕΤΑΝΟΙΑ ΚΑΙ ΘΕΟΣΧΩΡΕΣΕΙ ΟΛΟΥΣ ΜΑΣ!!!

Ομιλήματα ...Νίκου Γαβριήλ Πεντζίκη


Omilnmata

«το ανθρώπινο είδος ζει σε ένα καθεστώς εσωτερικής δηλητηρίασης»......


o άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς ονόμαζε τον ευρωπαϊκό πολιτισμό ο οποίος για να μη ξεχνιόμαστε έφτιαξε, εν μέσω 20ώ αιώνι,τους δύο αιματηρότερους πολέμους στη γνωστή ιστορία του κόσμου- «ΛΕΥΚΗ ΔΑΙΜΟΝΙΑ»:



«Όταν είχαν επινοήσει οί άνθρωποι μηχανές για το ταξίδι στις θάλασσες, για το πέταγμα στον αέρα, για τη συνομιλία από μεγάλες αποστάσεις, τότε φάνηκε ό Χριστός στην Ευρώπη ότι είναι τόσο άχρηστος και καθυστερημένος, όσο και οί αιγυπτιακές μούμιες.

Όλες όμως τίς εφευρέσεις τις στο διάστημα των τελευταίων διακοσίων ετών, ή Ευρώπη τίς έχει χρησιμοποιήσει για την αυτοκτονία της στους παγκοσμίους πολέμους, για το έγκλημα, για το μίσος, για το γκρέμισμα, για την απάτη, για τον εκβιασμό, για την βεβήλωση των ιερών και οσίων των λαών, για το ψέμα, τίς ατιμίες, τίς ακολασίες και την αθεΐα σ' ολόκληρο τον κόσμο. Αλλά

στην πραγματικότητα, ή Ευρώπη κανένα άλλο δεν εξαπάτησε, εκτός από τον εαυτό της. Οί μη χριστιανικοί λαοί έχουν καταλάβει τι εστίν Ευρώπη, τι προσφέρει και τι θέλει, για τούτο και την ονόμασαν «Λευκή Δαιμονία.»

κι έρχεται ο γνωστός κοινωνιολόγος Λεβί Στρος,o oποίος σήμερα γίνεται 100 ετών,να τον επιβεβαιώσει.αντιγράφω από τα σημερινά «Νέα»:



«Παρατηρώ την τρομακτική εξαφάνιση ειδών της πανίδας και της χλωρίδας.

Το ανθρώπινο είδος ζει σε ένα καθεστώς εσωτερικής δηλητηρίασης.

Σκέφτομαι τον κόσμο στον οποίο τελειώνω τις ημέρες μου. Και δεν αγαπώ αυτόν τον κόσμο», εξομολογήθηκε σε συνέντευξή του στη «Μonde» το 2005. Αλλά πολύ πριν από αυτή τη συνέντευξη, ο Λεβί- Στρος είχε επικρίνει εκείνους τους θεωρητικούς του ουμανισμού που θεμελίωναν τα δικαιώματα του ανθρώπου στα προνόμια ενός κυρίαρχου είδους- του ανθρώπινου.

Με τον ίδιο τρόπο ανέτρεψε την ιδέα ότι ο δυτικός είναι ένας ανώτερος πολιτισμός.

«Αυτές οι κοινωνίες δεν αντιπροσωπεύουν ένα παιδικό ή κατώτερο στάδιο της ανθρωπότητας, αλλά σύνθετους οργανισμούς που δεν έχουν τίποτε να ζηλέψουν από τον δικό μας σε επίπεδο ανάπτυξης σκέψης και κουλτούρας», έγραφε.

Ο Ντιντιέ Εριμπόν, συγγραφέας του βιβλίου «De pres e de loin, entretiens avec Claude Levi-Strauss», συμπυκνώνει την κληρονομιά του Λεβί- Στρος στην αναγνώριση και τον σεβασμό του Άλλου.



Σε αυτή την υποδοχή που επιφύλαξαν οι Αζτέκοι στους Ισπανούς κονκισταδόρες, για να γνωρίσουν από τον «Άλλον» τον αφανισμό.



http://misha.pblogs.gr/

π.Νικόδημος Ζαμπόρσκυ -Καραφάς , ο ιεραπόστολος τής Ουκρανίας σε καιρούς ΔΝΤ...


Η περιοχή τής Μαριούπολης δέχθηκε για λίγο διάστημα την ευεργετική επίδραση ενός άγνωστου στους πολλούς ιερομονάχου του π.Νικοδήμου Ζαμπόρσκυ -Καραφά.Θεωρήσαμε αναγκαίο να αφιερώσουμε λίγες σειρές γι αυτό τον αφανή ιεραπόστολο κι εργάτη τού Ευαγγελίου , που τον γνωρίσαμε τα τελευταία χρόνια.Γεννήθηκε στην Αμερική και είχε ελληνο-ουκρανική καταγωγή.



Η οικογένεια του εύπορη, τού έδωσε την δυνατότητα μιάς άνετης ζωής και πολύ καλών σπουδών.Τελίωσε την ιατρική και όταν αργότερα το σοβιετικό καθεστώς κατέρρευσε, υπακούοντας στην κλήση τού Θεού, παρά τις σφοδρές αντιδράσεις των δικών του , ήλθε στο Άγιον Όρος το 1987 , έγινε μοναχός , χειροτονήθηκε ιερέας , υπηρέτησε στην Ι.Μητρόπολη Ιερισσού καιτο 1995 ανεχώρησε για την Ουκρανία. Για αρκετό διάστημα ήταν προϊστάμενος του ελληνικού ναού τής Αγ.Αικατερίνης Κιέβου. Προσπάθησε με πολλούς αγώνες να δώσει ζωή στον κατεστραμμένο ναό και να βοηθήσει το ελληνικό στοιχείο του Κιέβου αλλά και όλης τής Ουκρανίας. Το δράμα των παιδιών που χτυπήθηκαν από το Τσέρνομπιλ , δεν τον άφησε αδιάφορο. Επισκεπτόταν την περιοχή και συμπαραστεκόταν στους πληγέντας. Στο Κίεβο ανέλαβε την φροντίδα της περίθαλψης και συμπαράστασης ανηλίκων, απόρων, ορφανών και εγκαταλελειμένων παιδιών, που ήταν κι αυτά θύματα τής ραδιενέργειας. Με συνεχείς εκκλήσεις κι επιστολές προσπάθησε να ευαισθητοποιήσει κάποιους ανθρώπους στην Ελλάδα.Από ενορίες και ιεραποστολικούς συλλόγους βρήκε ανταπόκριση , όχι όμως από πολιτικούς . Αντιμετώπισε την αδιαφορία αλλά και την εχθρότητα κατι που τον πίκρανε αβάσταχτα.Η διαμονή του στο Κίεβο ήταν αδύνατη.

Κατέφυγε στη Μαριούπολη.Άρχισε απλά και αθόρυβα το ιεραποστολικό του έργο στις ελληνικές πολεις και χωριά , όπου οι άνθρωποι μετά από τόσα χρόνια διωγμών και προπαγάνδας , παρέμεναν ακατήχητοι, αβάπτιστοι,αλειτούργητοι, αδιάφοροι. Στις κατά καιρούς συναντήσεις μας μάς μίλησε με πολύ πόνο για την κατάσταση που επικρατεί .Σε μια επιστολή του γράφει:

«Η οικονομική κατάσταση της Ουκρανίας είναι τραγική .Έχει επιδεινωθεί μετά το πυρηνικό ατύχημα του Τσέρνομπιλ .Ο πληθυσμός πριν το ατύχημα ήταν 53 εκατομμύρια.Σήμερα είναι 48.Οι μητέρες αποφεύγουν τις γεννήσεις γιατί στις πέντε οι δύο παρουσιάζουν δυσπλασίες ή καταλήγουν στον πρόωρο θάνατο των νεογεννήτων.Στή μείωση του πληθυσμού προσθέτουμε και τα 650000 ορφανά παιδιά λόγω του θανάτου των γονέων τους εξαιτίας του Τσέρνομπιλ.
Από το συνολικό έδαφος τής Ουκρανίας , δλδ 650 εκατομμύρια τετρ.χιλόμετρα , το 47% είναι μολυσμένο και ακατάλληλο για καλλιέργεια , τώρα και για τα επόμενα 15000 χρόνια. κατά τις απόψεις των επιστημόνων.Αποτέλεσμα αυτού είναι η Ουκρανία , που ήταν ο «σιτοβολώνας» τής Ευρώπης , να ναγκάζεται σήμερα να εισάγει σιτάρι.

Ο μέσος όρος μισθού για έναν εργαζόμενο είναι 9000 δρχ.Η σύνταξη είναι 2000 δρχ.Μια οικογένεια θεωρείται ευτυχισμένη αν εξασφαλίζει μηνιαία ένα ποτήρι σπορέλαιο.Οι περισσότεροι ζούν με ψωμί και λάχανα.Κρέας και ψάρι, ως τροφές είναι άγνωστες.Η ανεργία πλήττει μεγάλο μέρος του πληθυσμού.Τα βάσαν τής ζωής και οι στερήσεις είναι καθημερινές.Οι αρρώστιες, κυρίως ο καρκίνος και η λευχαιμία, χτυπούν τους δυστυχισμένους ανθρώπους.Ξυπόλητα παιδάκια γυρίζουν στους δρόμους και αυξάνεται η φυματίωση..Η ιατρική και φαρμακευτική περίθαλψη είναι ελλιπέστατη ή ανύπαρκτη..Μέσα σε αυτούς που υποφέρουν ανήκουν και οι ορθόδοξοι έλληνες που συνολικά είναι 200.000 σε όλη την Ουκρανία, κυρίως στην περιοχή τής Μαύρης Θάλασσας και στο Κίεβο, περίπου 1500. Πραγματικά έχουμε ανάγκη στοργής και αγάπης, και γι αυτο στρεφόμαστε στην πατρίδα μας , την Ελλάδα...»

Όταν του δινόταν η ευκαιρία ερχόταν στην Ελλάδα για να μεταφέρει τον πόνο των ανθρώπων και να ζητήσει βοήθεια.Άμισθος καθώς ήταν , δεν είχε την δυνατότητα να ταξιδέψει αεροπορικώς, αλλά μόνο με το λεωφορείο της γραμμής που για να φτάσει που για να φτάσει στην Ελλάδα χρειαζόταν τρία μερόνυχτα χωρίς στάση για διανυκτέρευση. Το 2003 προσβλήθηκε από καρκίνο στο λαιμό.Φαίνεται πως οι επισκέψεις του στο Τσέρνομπιλ ήταν μοιραίες .Την κατάσταση της υγείας του επιδείνωσε η ποιμαντική του δραστηριότητα στην περιοχή τής Μαριούπολης.Περιόδευε όλη την επαρχία μέσα στούς πάγους και στο φοβερό κρύο, χωρίς να διαθέτει δικό του αυτοκίνητο. Με την παρότρυνση φίλων από την Ελλάδα κατέβηκε στην Αθήνα.Ευγενής καθώς ήταν δεν ζήτησε βοήθεια από κανέναν για να ταξιδέψει με αεροπλάνο. Ταλαιπωρημένος και με υψηλό πυρετό ταξίδεψε με το λεωφορείο. Νοσηλεύτηκε αρκετό καιρό στο Ιπποκράτειο νοσοκομείο , όπου ένοιωσε την πραγματική αγάπη και φροντίδα των γιατρών του νοσηλευτικού προσωπικού και αρκετών εν Χριστώ αδελφών του.κοιμήθηκε τον Δεκέμβριο τού 2004 και τάφηκε στην Ι.Μ. Πεντέλης.



Οι τελευταίες του λέξεις ήταν : «Σας παρακαλώ μην ξεχάσετε τα δυστυχισμένα παιδιά της Ουκρανίας».

Ας είναι αιωνία η μνήμη του.

σημ 1 :από τον π.Νεκτάριο Αντωνόπουλο, ηγούμενο της Μ.Σαγματά , δημοσιευμένο στο βιβλίο «Μέσα στους ανθρώπους εξορίστηκα», συνοδοιπορία με τα παιδιά τού πουθενά και του κανένα, του Κέντρου νεότητος Θηβών και των εκδόσεων Ακρίτας


σημ 2: στην Ουκρανία από το 1998 εφαρμόζονται προγράμματα του ΔΝΤ με τα γνωστά και σε εμάς αποτελέσματα :


Are Ukraine Black Death Cases Result of IMF Loans?


σημ 3. στην φωτογραφία η πάλαι ποτέ Ελληνική Ιερά Μονή Αγίας Αικατερίνης στο Κίεβο, όπου υπηρέτησε ο π.Νικόδημος


http://misha.pblogs.gr/

ΚΑΛΗΜΕΡΑ ΑΔΕΡΦΟΙ ΚΑΙ ΦΙΛΟΙ.....




Ή αγάπη πού προέρχεται από τα πράγματα αυτού του κόσμου μοιάζει με το φως του λυχναριού, πού συντηρείται με το λάδι ή ακόμη, μοιάζει με το χείμαρρο, πού τρέχει μόνο όταν βρέχει και γίνεται ξερός όταν σταματήσει ή βροχή. Όμως ή αγάπη πού προέρχεται από το Θεό είναι σαν την πηγή πού αναβλύζει και ποτέ δε σταματάει ή ροή της και το νερό της δε σώνεται, γιατί ό Θεός μόνος είναι ή πηγή της αγάπης.

Αββάς Ισαάκ

Σάββατο 25 Φεβρουαρίου 2012

Spiritual Fathers – St. Silouan the Athonite



“If people could behold in what glory a priest celebrates the Divine Office they would swoon at the sight; and if the priest could see himself, could see the celestial glory surrounding him as he officiates, he would become a great warrior and devote himself to feats of spiritual endurance, that he might not offend in any way the grace of the Holy Spirit living in him.

As I pencil these lines my spirit rejoices that our pastors are in the likeness of the Lord Jesus Christ. But we, the flock, though we have grace but in small measure – we, too, are in the likeness of the Lord. Men ignore this mystery but St. John the Divine told us clearly: “We shall be like him”, (1 John iii:2) and this not only after death but even here and now, for the merciful Lord has given the Holy Spirit on earth, and the Holy Spirit lives in our Church, lives in all virtuous pastors; lives in the heart of the faithful. The Holy Spirit teaches the soul to fight the good fight; gives the strength necessary to fulfill the commandments of the Lord; stablishes us in all truth; and has so adorned man that he has become like unto the Lord.

We must always bear in mind that a father-confessor performs the duties of his office in the Holy Spirit, wherefore we must venerate him. Know this, brethren, that if anyone should die with his confessor present, and, dying, say to him: ‘O holy father, give me the blessing that I may behold the Lord in the Kingdom of Heaven,’ and the confessor should answer, ‘Go, child, and look upon the Lord,’ it would be with him according to the confessor’s blessing, for the Holy Spirit both in heaven and on earth is one and the same.
Great power lies in the prayers of a spiritual father. For my pride I suffered much from devils but the Lord humbled me and had mercy on me because of my spiritual father’s prayers, and now the Lord has revealed to me that the Holy Spirit dwells in our father-confessors, wherefore I hold them in deep respect. Because of their prayers we receive the grace of the Holy Spirit, and joy in the Lord, Who loves us and has given us all things needful for our soul’s salvation.

If a man does not open his heart to his confessor, his will be a crooked path that leads not to salvation; whereas he who keeps nothing back will go straightway to the Kingdom of Heaven (…)

Whoever would pray without ceasing must have fortitude and be wise, and in all things consult his confessor. And if your father-confessor has not himself trodden the path of prayer, nevertheless seek counsel of him, and because of your humility the Lord will have mercy on you, and keep you from all wrong. But if you think to yourself, ‘My confessor lacks experience and is occupied with vain things, I will be my own guide with the help of books,’ your foot is set on a perilous path and you are not far from being beguiled and going astray. I know many such who reasoned thus and so deceived themselves, and they did not thrive because they despised their confessors. They forgot that the saving grace of the Holy Spirit is at work in the sacrament of confession. In such wise does the enemy delude those who fight the good fight – the enemy would have no men of prayer – while the Holy Spirit gives good counsel to the soul when we harken to the advice of our pastors.

Through the father-confessor the Holy Spirit operates in the sacrament (of confession), and this is why the soul, on leaving her confessor, feels renewed through peace and love for her neighbour. But if you are troubled when you leave your confessor, it means that you have not made a clean confession of your sins, and have not in your soul forgiven your brother his transgressions.

A confessor should rejoice when the Lord brings him a soul for repentance, and according to the grace given to him he should heal that soul, wherefore he will receive great mercy from God, as a good sheperd of his sheep.”

- St. Silouan the Athonite


http://iliaxtida.wordpress.com/

Ὁδηγίες γιὰ καθημερινὴ ἐνασχόληση: ... Στὴν ἀγαπητή δόκιμη Ν.Ν.




Στάρετς Ἀντωνίου τῆς Ὄπτινα


Ὅταν σηκώνεσαι ἀπὸ τὸν ὕπνο ἡ πρώτη σου σκέψη πρέπει νὰ στραφεῖ στὸ Θεό, ὁ πρῶτος σου λόγος πρέπει νά ῾ναι προσευχὴ στὸ Θεὸ – τὸν Πατέρα καὶ Δημιουργό σου.

Νὰ μετανοεῖς καὶ νὰ δοξολογεῖς τὸ Θεὸ ποὺ δὲν ἐπέτρεψε ν᾿ ἀπωλεστεῖς ἀπὸ τὶς ἀδυναμίες σου.

Βάλε ἀρχὴ νὰ κάνεις ὅ,τι εἶναι ἄριστο. Κανένας δὲ θὰ ὁλοκληρώσει τὴν πορεία πρὸς τὸν οὐρανό, ἐκτὸς ἀπὸ κεῖνον ποὺ ξεκινάει τὴν ἡμέρα του καλά.

Νὰ ξεκινᾷς τὴν ἡμέρα σου σὰν σεραφεὶμ στὴν προσευχή, σὰν χερουβὶμ στὶς πράξεις καὶ σὰν ἄγγελος στὴ συμπεριφορά σου.

Μὴν περνᾷς τὸν καιρό σου ἀργή.

Σὲ ὅλες τὶς πράξεις, τὰ λόγια καὶ τὶς σκέψεις σου ὁ νοῦς σου νἆναι στὸ Θεό.

Ὁ λόγος σου νἆναι ἤρεμος, ταπεινός, σοβαρὸς κι ὠφέλιμος. Ἡ σιωπὴ θὰ σὲ βοηθήσει νὰ λὲς μόνο τ᾿ ἀπαραίτητα λόγια, μὲ διάκριση. «Λόγος σαθρὸς ἐκ τοῦ στόματος ὑμῶν μὴ ἐκπορευέσθω» (Ἐφεσ. δ´ 29).

Μὴ γελᾷς μὲ θόρυβο, ἀλλὰ μόνο νὰ χαμογελᾷς. Κι αὐτὸ ὄχι συχνά.

Ν᾿ ἀποφεύγεις τὴν ἀντιλογία καὶ τὴ φιλονικία.

Ν᾿ ἀγαπᾷς πάντα τὴν ταπείνωση καὶ ν᾿ ἀποφεύγεις πάντα τὴν ὑπερηφάνεια.

Μὴ μισήσεις κανένα, γιὰ ὁποιοδήποτε λόγο.

Νἆσαι ἐγκρατὴς στὸ φαγητό, τὸ ποτὸ καὶ τὰ γλυκά.

Νἆσαι καταδεχτικὴ μὲ ὅλους· ἔτσι ὁ Θεὸς θὰ σ᾿ εὐλογεῖ κι οἱ καλοὶ ἄνθρωποι θὰ σ᾿ ἐπαινοῦν.

Ὁ θάνατος δίνει τέλος σ᾿ ὅλα τὰ πράγματα. Αὐτὸ πρέπει νὰ τὄχει πάντα στὸ νοῦ του ὁ ἄνθρωπος.

Πράξεις σὰν κι αὐτὲς εἶναι εὐάρεστες στὸ θεό, ὡς «ὀσμὴ εὐωδίας πνευματικῆς».

Σὲ παρακαλῶ νὰ μνημονεύεις στὶς προσευχές σου τὸν ἀνάξιο μοναχὸ Ἀντώνιο ποὔχει ἁμαρτήσει πολὺ σὲ ὅλους καὶ σὲ σένα, κι ὁ Θεὸς νὰ σοῦ μνησθεῖ στὴ βασιλεία Του.

«Σὲ παρακαλῶ νὰ ματαιώσεις πρὸς τὸ παρὸν τὸ ταξίδι σου. Τὴ βασιλεία τοῦ Θεοῦ δὲν πρέπει νὰ τὴν ἀναζητήσουμε κάπου ἀλλοῦ ἀλλὰ μέσα μας, στὴν καρδιά μας. Θὰ μὲ ρωτήσεις: Τί εἶναι ἡ βασιλεία τοῦ Θεοῦ;

 Σοῦ ἀπαντῶ:

 Ἡ βασιλεία τοῦ Θεοῦ εἶναι ἡ ἐνάρετη ἐν Χριστῷ ζωή. Τὸ νἄχει ἡ ψυχή σου ταπείνωση καὶ ὑπομονή, εἰρήνη. Ἂν ζεῖς ἔτσι, θὰ δεῖς τὴν εἰρήνη (δηλ. Τὴ βασιλεία τοῦ Θεοῦ) μέσα σου ὅσο ζεῖς καί, μετὰ τὴν κοίμησή σου, θὰ ζεῖς πάλι μαζί της».

ΠΗΓΗ

Να πουλάτε και να αγοράζετε με απλότητα και καθαρή καρδιά!.... (Αγ. Νικοδήμου Αγιορείτη)



Όσοι δεν χρησιμοποιούν το δόλο στις συναλλαγές τους, θα αναριθμηθούν με τους δίκαιους.

Γι’ αυτό, αδελφοί μου, για να μην παραδοθείτε κι εσείς στη δίκαιη παιδεία του Θεού, παραιτηθείτε από κάθε κακία και κάθε είδους υποκρισία. Και ούτε λόγια δόλια και απατηλά να λαλείτε, για να προσελκύσετε στην εργασία σας τους διάφορους προμηθευτές και αγοραστές, ούτε στην πράξη να μεταχειρίζεσθε τη δολιότητα. Αλλά, σαν άκακα βρέφη και ως αληθινοί Χριστιανοί, να ποθήσετε το άδολο και λογικό γάλα. Να συμπεριφέρεσθε με απλότητα, να εργάζεσθε με απλότητα, να πουλάτε και να αγοράζετε με απλότητα και καθαρή καρδιά το εμπόρευμα σας. Έτσι σας προτρέπει να κάνετε και ο κορυφαίος απόστολος Πέτρος στην Επιστολή του: «Πετάξτε από πάνω σας», λέει, «κάθε είδους κακία, κάθε δολιότητα. υποκρισία, φθόνο και κάθε είδους κακογλωσσιά. Σαν τα νεογέννητα βρέφη, να λαχταράτε το λογικό γάλα. για να αυξηθείτε πνευματικά και να ολοκληρώσετε τη σωτηρία σας».

Αν συμπεριφέρεσθε μ’ αυτό τον τρόπο, όχι μόνο εδώ θα έχετε την ευλογία του Θεού σε ό,τι επαγγέλλεσθε, αλλά και εκεί, στην αιώνια ζωή, θα αναριθμηθείτε με τους δίκαιους εκείνους, στων οποίων το στόμα δεν βρέθηκε δολιότητα, όπως γράφει και η Αποκάλυψη: «Είναι, εκείνοι που ακολουθούν το Αρνίο, όπου κι αν πάει. Απ’ όλη την ανθρωπότητα αυτοί έχουν λυτρωθεί, ως πρώτη προσφορά στον Θεό και στο Αρνίο. Δεν ακούστηκε από το στόμα τους κανένα ψέμα ούτε κατηγορούνται για κάποιο δόλο. είναι αψεγάδιαστοι».. Έτσι θα βρείτε παρρησία ενώπιον του Θεού, μπροστά στον οποίο δεν μπορεί να σταθεί κανένας άνθρωπος που διακατέχεται από δόλο, όπως λέει ο Ιώβ: «Κανένας άνομος και δόλιος άνθρωπος δεν τολμά να παρασταθεί ενώπιον Αυτού ».

(«Το ψέμα και η δολιότητα», εκδ. Ετοιμασία, Ι.Μ.Τιμίου Προδρόμου – Καρέας 2007, σ. 53-55)

http://fdathanasiou.wordpress.com/
http://vatopaidi.wordpress.com/

ΚΑΛΗΜΕΡΑ ΑΔΕΡΦΟΙ ΚΑΙ ΦΙΛΟΙ.....


"Όσο απομακρύνονται οι άνθρωποι από την φυσική ζωή, την απλή, και προχωρούν στην πολυτέλεια, τόσο αυξάνει και το ανθρώπινο άγχος. Και όσο απομακρύνονται από τον Θεό, επόμενο είναι να μη βρίσκουν πουθενά ανάπαυση". Γέροντας Παΐσιος.

Παρασκευή 24 Φεβρουαρίου 2012

Πατὴρ Ἀρσένιος....Λόγια Σοφίας..!!




«Κάθε ἄνθρωπος, φεύγοντας ἀπὸ τὴ ζωή, πρέπει κάτι νὰ ἀφήσει πίσω του: Τὸ σπίτι ποὺ ἔχτισε, τὸ δέντρο ποὺ φύτεψε, τὸ βιβλίο ποὺ ἔγραψε... Καὶ αὐτὰ ὄχι γιὰ τὸν ἑαυτό του, ἀλλὰ γιὰ τὸ συνάνθρωπό του. Ἀκόμα καὶ μετὰ τὸ θάνατό σου, θὰ ἐξακολουθήσει νὰ ὑπάρχει κάτι ἀπὸ σένα σ᾿ ὅλα ὅσα ἄγγιξαν τὰ χέρια σου. Οἱ ἄθρωποι θὰ σὲ θυμοῦνται, ὅταν θὰ βλέπουν μὲ χαρὰ αὐτὰ ποὺ τοὺς ἄφησες καὶ θὰ δοξάζουν τὸν Κύριο. Δὲν ἔχει σημασία τὸ τί ἔκανες, φτάνει νὰ τὸ ἔκανες στὸ ὄνομα τοῦ Θεοῦ καὶ ἀπὸ ἀγάπη στὸν ἄνθρωπο...».

«Ἡ πιὸ σπουδαία, ἡ πιὸ μεγάλη, ἡ πιὸ θεάρεστη ἀρετὴ εἶναι ἡ ἀγάπη. Ν᾿ ἀγαπᾷς τοὺς ἀδελφούς σου, ποὺ εἶναι εἰκόνες τοῦ Θεοῦ, νὰ τοὺς βοηθᾷς στὴν ἀνάγκη τους, νὰ τοὺς συμπαραστέκεσαι στὸν πόνο τους, νὰ προσεύχεσαι γιὰ τὴ σωτηρία τους...».

«Κάθε ἄνθρωπος ποὺ σὲ πλησιάζει μὲ ἀγαθὴ προαίρεση καὶ ἐμπιστοσύνη, καθὼς εἶναι εἰκόνα ζωντανή του Θεοῦ, σοῦ μεταδίδει φῶς καὶ χαρά. Μπορεῖ νὰ σοῦ φορτώνει τὰ βάσανα καὶ τοὺς καημούς του, ἀλλὰ ἐσὺ διακρίνεις πίσω ἀπ᾿ ὅλα τὸ θέλημα τοῦ Κυρίου. Ἂν μάλιστα τὸν βοηθήσεις, μὲ τὴ χάρη τοῦ Πανάγαθου, νὰ ξεπεράσει τὰ ὅποια προβλήματά του, τότε ἡ εὐφροσύνη σου εἶναι ἀπερίγραπτη. Ἀνάμεσα στὰ πνευματικά μου παιδιὰ ὑπάρχουν μερικοί, ποὺ κυριολεκτικὰ μὲ ἀνακαινίζουν ὅποτε ἐπικοινωνῶ μαζί τους. Αὐτοὶ εἶναι γιὰ μένα τὸ πιὸ λαμπρὸ φῶς, ἡ πιὸ μεγάλη χαρά!».

«Κάθε ἄνθρωπος ἔχει, θὰ λέγαμε, διαφορετικὴ δύναμη πίστεως. Γιατὶ ἡ πίστη δίνεται ἀπὸ τὸν Κύριο ἀνάλογα μὲ τὴν προαίρεση, τὶς ἐσωτερικὲς δυνάμεις, τὸν πνευματικὸ ἀγῶνα ἀλλὰ καὶ τὶς εὐκαιρίες ποὺ εἶχε ὁ καθένας στὴ ζωή του. Ἔτσι λ.χ. σ᾿ ἕνα ἱερέα, σ᾿ ἕνα μοναχό, σ᾿ ἕνα θεολόγο, σ᾿ ἕναν ἄνθρωπο, τέλος πάντων, ποὺ μπόρεσε καὶ νὰ μελετήσει τὰ ἱερὰ βιβλία καὶ νὰ διδαχθεῖ ἀπὸ φωτισμένους γεροντάδες ἢ δάσκαλους, δόθηκαν πολλά. Γι᾿ αὐτὸ καὶ θὰ τοῦ ζητηθοῦν πολλὰ ἀπὸ τὸ Θεό. Θὰ τοῦ ζητηθεῖ θερμὴ πίστη, θὰ τοῦ ζητηθοῦν καὶ οἱ ἀνάλογοι καρποὶ τῆς πίστεως. Ἐνῷ σὲ ἄλλους... Νά, πᾶρτε γιὰ παράδειγμα τὸν Παῦλο (ἀστυν. στὰ χρόνια τῶν διωγμῶν στὴ Ρωσσία ποὺ πίστεψε στὸ Θεό) καὶ τὴ Ζίνα. Σ᾿ αὐτοὺς τί δόθηκε; Σχεδὸν τίποτα. Στὴν ψυχὴ τοὺς ὅμως ὑπῆρχε μία θεϊκὴ σπίθα. Καὶ αὐτὴ τὴ σπίθα τὴ διατήρησε ἡ μητέρα τοῦ Παύλου, ὥσπου οἱ περιστάσεις ἐπέτρεψαν νὰ φουντώσει, νὰ γίνει φωτιὰ μεγάλη καὶ ἄσβεστη. Μὰ καὶ τὸν καιρὸ ποὺ ζοῦσαν μέσα στὴν ἄγνοια, μέσα στὴν ἄγνοια, μέσα στὸ σκοτάδι τῆς ἀπιστίας, πόσα καλὰ κάνανε! Πόσους ἀνθρώπους βοήθησαν. Γιατί; Γιατὶ εἶναι ψυχὲς ἄδολες. Γιατὶ ἔχουν καρδιὲς καθαρές, προαίρεση ἀγαθή. Καὶ δὲν εἶναι ἡ πρώτη φορὰ στὴ ζωή μου ποὺ συναντῶ τέτοιους ἀνθρώπους...».


ΠΗΓΗ

Π. ΠΑΪΣΙΟΣ: Απλοποιήστε την ζωή σας, για να φύγει το άγχος



«Όσο απομακρύνονται οι άνθρωποι από την φυσική ζωή, την απλή, και προχωρούν στην πολυτέλεια, τόσο αυξάνει και το ανθρώπινο άγχος. Και όσο απομακρύνονται από τον Θεό, επόμενο είναι να μη βρίσκουν πουθενά ανάπαυση. Γι’ αυτό γυρίζουν ανήσυχοι ακόμη και γύρω από το φεγγάρι -σαν
το λουρί της μηχανής γύρω από την τρελή ρόδα (1)-, γιατί ολόκληρος ο πλανήτης μας δεν χωράει την πολλή τους ανησυχία.

Από την κοσμική
καλοπέραση, από την κοσμική ευτυχία, βγαίνει το κοσμικό άγχος. Η εξωτερική μόρφωση με το άγχος οδηγεί καθημερινώς εκατοντάδες ανθρώπων (ακόμη και μικρά παιδιά με άγχος) στις ψυχαναλύσεις και στους ψυχιάτρους και κτίζει συνεχώς Ψυχιατρεία και μετεκπαιδεύει ψυχιάτρους, ενώ πολλοί ψυχίατροι ούτε Θεό πιστεύουν ούτε ψυχή παραδέχονται.

Επομένως, πώς είναι δυνατόν αυτοί οι άνθρωποι να βοηθήσουν ψυχές, αφού και οι ίδιοι είναι γεμάτοι από άγχος; Πώς είναι δυνατόν ο άνθρωπος να παρηγορηθεί
αληθινά, αν δεν πιστέψει στον Θεό και στην αληθινή ζωή, την μετά θάνατον, την αιώνια

Όταν συλλάβει ο άνθρωπος το βαθύτερο νόημα της ζωής της αληθινής, τότε φεύγει όλο το άγχος του και έρχεται η θεία παρηγοριά, και θεραπεύεται. Αν πήγαινε κανείς στο Ψυχιατρείο και διάβαζε στους ασθενείς τον Αββά Ισαάκ, θα γίνονταν καλά όσοι πιστεύουν στον Θεό, γιατί θα γνώριζαν το βαθύτερο νόημα της ζωής.

Όταν δούμε άνθρωπο με μεγάλο άγχος, στενοχώρια και λύπη, ενώ τα έχει όλα –τίποτε δεν του λείπει-, πρέπει να γνωρίζουμε ότι του λείπει ο Θεός. Τελικά, οι
άνθρωποι βασανίζονται και από τον πλούτο, γιατί τα υλικά αγαθά δεν τους
γεμίζουν, είναι διπλό βάσανο.»

Γέροντος Σωφρονίου Σαχάρωφ....(Ἀπὸ τὸ βιβλίο «Περὶ Πνεύματος καὶ ζωῆς»)



«Ὁ καθηγιασμένος γάμος, ὁ πειθαρχημένος, ὁ χωρὶς διαστροφήν, διατηρεῖ τὸν ἄνθρωπον φυσικῶς καὶ ἠθικῶς, ἐνῷ πᾶσα ἄλλη μορφὴ σαρκικῆς ἀπολαύσεως, ἔστω καὶ ὑπὸ ὀνειρώδη μόνον μορφήν, διαφθείρει ὁλόκληρον τὸν ἄνθρωπον, ἤτοι τὴν ψυχὴν καὶ τὸ σῶμα».

Ἀγαπητοί μου ἀδελφοὶ καὶ ἀδελφές, ἀνοῖξτε τὴν καρδιά σας, γιὰ νὰ χαράξει ἐκεῖ τὸ Ἅγιο Πνεῦμα τὴν εἰκόνα τοῦ Χριστοῦ. Τότε θὰ γίνετε σιγὰ-σιγὰ ἱκανοὶ νὰ ἔχετε μέσα σας τὴ χαρὰ καὶ τὸ πένθος, τὸ θάνατο καὶ τὴν ἀνάσταση.

Κοιτάξτε τὸ μεγαλειῶδες θέαμα ποὺ ὁ Θεός μας φανέρωσε στὴ δημιουργία τοῦ κόσμου, στὴν κατασκευὴ τοῦ ἀνθρώπου «κατ᾿ εἰκόνα καὶ καθ᾿ ὁμοίωσίν» Του. Ἐκεῖνο ποὺ ἀναζητοῦμε δὲν περιορίζεται στὴ μικρή μας καθημερινὴ ζωή. Ἀναζητοῦμε νὰ εἴμαστε μὲ τὸν Θεὸ καὶ νὰ ἀποκτήσουμε μέσα μας τὴ ζωὴ σὲ ὅλο τὸ πλάτος, τὸ κοσμικὸ καὶ τὸ θεῖο.

Γιὰ τὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία ἡ σωτηρία τοῦ ἀνθρώπου εἶναι ἡ θέωσή του.

Μὴν ἔχετε ὑπερβολικὴ ἐμπιστοσύνη στὴν ἀνώτερη μόρφωση ποὺ ἀποκτήσατε στὸν κόσμο. Ὁ πολιτισμὸς στὸν ὁποῖο ζοῦμε εἶναι κουλτούρα τῆς πτώσεως.

Τί σημαίνει σωτηρία; Ὁ θάνατος τοῦ σώματος εἶναι ἄραγε ἡ προϋπόθεση γιὰ τὴν εἴσοδο στὴ Βασιλεία τοῦ Χριστοῦ; Πῶς μποροῦμε νὰ ἀναπτύξουμε τὴν ἱκανότητά μας νὰ ζοῦμε σύμφωνα μὲ τὶς ἐντολὲς τοῦ Χριστοῦ, σύμφωνα μὲ τὸ Ἅγιο Πνεῦμα; Ἕνα μόνο ἔχει σημασία: νὰ φυλάξουμε τὴν ἔνταση τῆς προσευχῆς καὶ τῆς μετάνοιας. Τότε ὁ θάνατος δὲ θὰ εἶναι ρήξη, ἀλλὰ μετάβαση στὴ Βασιλεία, γιὰ τὴν ὁποία θὰ ἔχουμε ἑτοιμασθεῖ μὲ τὴν κοινωνία τοῦ Σώματος καὶ τοῦ Αἵματος τοῦ Χριστοῦ, μὲ τὴν προσευχὴ καὶ τὴν ἐπίκληση τοῦ Ὀνόματός Του: «Κύριε, Ἰησοῦ Χριστέ, ὁ Θεὸς ἡμῶν, ἐλέησον ἡμᾶς καὶ τὸν κόσμον Σου».

Ἡ ἀπελπισία εἶναι ἡ ἀπώλεια τῆς συνειδήσεως ὅτι ὁ Θεὸς θέλει νὰ μᾶς δώσει τὴν αἰώνια ζωή. Ὁ κόσμος ζεῖ στὴν ἀπελπισία. Οἱ ἄνθρωποι ἔχουν καταδικάσει οἱ ἴδιοι τὸν ἑαυτὸ τοὺς στὸ θάνατο. Πρέπει νὰ παλέψουμε σῶμα πρὸς σῶμα μὲ τὴν ἀκηδία.

«Καταξίωσον, Κύριε, ἐν τῇ ἡμέρᾳ ταύτῃ ἀναμαρτήτους φυλαχθῆναι ἡμᾶς». Πολλὲς φορὲς ἐπανέλαβα αὐτὴ τὴν προσευχὴ τῆς Ἐκκλησίας. Ἡ ἐπὶ γῆς ἀναμάρτητη ζωή μας ἀνοίγει τὶς πύλες τοῦ Οὐρανοῦ. Δὲν εἶναι ὁ πλοῦτος τῶν γνώσεων ποὺ σῴζει τὸν ἄνθρωπο. Εἶναι ἡ ἀναμάρτητη ζωὴ ποὺ μᾶς προετοιμάζει γιὰ τὴ ζωὴ μὲ τὸν Θεὸ στὸ μέλλοντα αἰῶνα. Ἡ χάρη τοῦ Ἁγίου Πνεύματός μας διδάσκει τὶς αἰώνειες ἀλήθειες κατὰ τὸ μέτρο ποὺ ζοῦμε σύμφωνα μὲ τὶς ἐντολές: «Ἀγαπήσεις τὸν Θεό σου, τὸν Δημιουργό σου, μὲ ὅλο τὸ εἶναι σου καὶ ἀγαπήσεις τὸν πλησίον σου ὡς σεαυτόν». Ναί, κρατεῖτε πάντοτε αὐτὲς τὶς ἐντολές.

Ποιὰ στάση νὰ κρατᾶμε στὴν ἐκκλησία; Πρέπει νὰ στεκόμαστε μὲ ἔνταση καὶ αὐτοσυγκέντρωση. Νὰ ἔχουμε ἔνταση, δηλαδὴ μεγάλη προσοχή, ὥστε νὰ μὴν διαχέεται ὁ νοῦς μας μὲ ἐπιφανειακὰ πράγματα καὶ ἀλλότριες σκέψεις.


ΠΗΓΗ

ΚΑΛΗΜΕΡΑ ΑΔΕΡΦΟΙ ΚΑΙ ΦΙΛΟΙ.....



Ἐκ τῆς ἀγάπης πρὸς τὸν ἀδελφὸν ἔρχεται ἡ χάρις, καὶ διὰ τῆς ἀγάπης πρὸς τὸν ἀδελφὸν φυλάττεται. Ἐὰν ὅμως δὲν ἀγαπῶμεν τὸν ἀδελφόν, τότε καὶ ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ δὲν ἔρχεται εἰς τὴν ψυχήν, ἕνεκα τῆς κατακρίσεως ἢ τοῦ μίσους πρὸς τὸν ἀδελφόν.


Πέμπτη 23 Φεβρουαρίου 2012

Το Ελληνορθόδοξο χωρίο Γαβριήλ στην επαρχία Ακάρ του Βορείου Λιβάνου - The Greek Orthodox village of Gabriel in the district of Akkar in Northern Lebanon




Το χωριό Γαβριήλ - The village of Gabriel

Αφού διέσχισε το σύμπαν από το ένα άκρο στο άλλο κι αφού τελείωσε τη θεία αποστολή του, τον Ευαγγελισμό της Θεοτόκου, της Συλλήψεως του ευλογημένου καρπού στην κοιλίας της ...

Αφού ήρθε σε επαφή με την ανθρωπότητα και είδε ότι το ανθρώπινο είδος που δημιουργήθηκε κατ' εικόνα Θεού είναι ευγενικό, φιλόξενο, φιλικό και κοινωνικό ...

Αφού θαύμασε το έργο του Δημιουργού σε αυτό το σύμπαν, τους ευγενής γαλαξίες, τ' άστρα και πλανήτες και πάνω απ' όλα την ομορφιά της γης μας, και δεν πεθυμούσε να μας αφήσει, αλλά μάλλον να βρει ανάπαυση, ο Αρχάγγελος Γαβριήλ επέλεξε ένα μέρος που δεν είναι μακριά από τη Ναζαρέτ, ένα μέρος που τον παρέσυρε από την υπέροχη ομορφιά του, μια γωνιά του βορείου Λιβάνου, κοντά στους κέδρους, ένα γραφικό χωριό που κόβει την ανάσα από τη γοητεία του, που βρίσκεται στις πλαγιές του βουνού σε υψόμετρο πεντακοσίων μέτρων από τη θάλασσα, που σμίγει με τη γύρω περιοχή αυτού του παράδεισου. Του έδωσε το όνομά του- Γαβριήλ.

Εδώ είναι ένας ανοιχτός χώρος απαράμιλλης πρασινάδας, με δάση από πεύκα, ένα χωριό που λούζεται στον ήλιο, ένα χωριό που λάμπει μέσα στον καθαρό αέρα, χωρίς ρύπανση, με καλοσυνάτους ανθρώπους, με τρομερή ηρεμία, που η μόνη του φωνή είναι η σιωπή του.

Το νερό αναβλύζει από όλες τις πλευρές του χωριού, αλλά για να βρει κάποια από τις πηγές του, πρέπει κανείς να ακολουθήσει ένα μακρύ, ελισσόμενο, στενό και σκιερό μονοπάτι, το δρόμο των ονείρων του Παραδείσου. Λοιπόν, σ' αυτό το μέρος κάποιος μπορεί να αναρωτηθεί αν είναι σε αυτόν τον κόσμο ή σε κάποιο πλανήτη με το μικρό πρίγκιπα του Αντουάν ντε Σαιντ-Εξυπερύ. Είναι σαν το Ρετίρο, το πάρκο στη Μαδρίτη, μια μνήμη του Νεσατέλ, ένα παιχνίδι της φωτοσκίασης, μια παράσταση με κιαρόσκουρο, μια λωρίδα από πρασινάδα, του εναλλασσόμενου φωτός και της σκιάς, που ανοίγει προς τα έξω σε μια περιοχή όπου το νερό εκτοξεύεται από την πηγή του, την «Ελ Χαλζούμ», του σαλιγκαριού με τα δύο κέρατα.


Η Ελληνορθόδοξη εκκλησία της Παναγίας, Γαβριήλ - Greek Orthodox church of the Theotokos, Gabriel

Το χωριό Γαβριήλ απέχει δέκα χιλιόμετρα από την Άπλα, τον κύριο δήμο της περιοχής. Το χωριό του αγγέλου έχει γύρω στους τρεις χιλιάδες κατοίκους, που ανήκουν στην Ελληνική Ορθόδοξη Εκκλησία. Στο χωριό υπάρχουν πολλές εκκλησίες, μεταξύ των οποίων και αυτή που είναι αφιερωμένη στην Παναγία, καθώς και αυτή στον Προφήτη Ηλία. Τα σχολεία είναι αρκετά μοντέρνα, αλλά μπορούμε κάλλιστα να σταματήσουμε στην Εκκλησία της Παναγίας, μια τοξωτή κατασκευή η οποία χρονολογείται δώδεκα αιώνες πίσω ή και περισσότερο. Πρόκειται για ένα πραγματικό φρούριο με τείχη πάχους δύο μέτρων, αφήνοντας στενά παράθυρα που δίνουν λίγο φως στο εσωτερικό. Μέσα στην εκκλησία υπάρχει ένα υπέροχο τέμπλο που φέρει ένα μεγάλο αριθμό βυζαντινών εικόνων που εκπροσωπούν τους μεγάλους αγίους, τους αποστόλους, τις αγίες παρθένες και τους μάρτυρες. Η κολυμβήθρα της εκκλησίας είναι συμπαγές και βρίσκεται στα αριστερά της εισόδου. Είναι μια ψηλή πέτρινη στήλη με ένα κύπελλο στην κορυφή.

Είναι ευχάριστο να σκεφτεί κανείς ότι αυτό το χριστιανικό κέντρο έχει επιζήσει δια μέσου των αιώνων μέχρι τις μέρες μας, και παρέμεινε όπως πάντα φιλόξενο και γεμάτο δραστηριότητα. Τόσοι πολλοί κατακτητές και αυτοκρατορίες έχουν περάσει από εδώ. Ένα επιβλητικό φρούριο υψώθηκε στην περιοχή και πολλές φορές πάρθηκε, το Κάστρο της Ακάρ, που σήμερα το μόνο που απομένει από αυτό είναι ένας σωρός από ερείπια, ενώ στα πόδια του, το χωριό εξακολουθεί να ζει μέσα σε ελαιώνες και μέσα στο καταπράσινο, με τη μουσική του τρεχούμενου νερού από όλες τις πλευρές του. Το Γαβριήλ είναι ένα πολύ αρχαίο όνομα, Γκάμπερ-Ιλ, η ισχύς και η δύναμη του Θεού, του οποίου η ήσυχη ισχύς γίνεται αισθητή στη αντοχή της γενναιόδωρης φύσης. Ένα αιωνόβιο κυπαρίσσι που σαν φύλακας στέκεται στα αριστερά της εισόδου. Η παλιά πόρτα παραμένει, αλλά λόγω της πρόσφατης αποκατάστασης του μπροστινού τοίχου μια άλλη πόρτα, αυτή τη φορά από αλουμίνιο, έχει προστεθεί για να παρέχει προστασία.

Ένα καμπαναριό υψώνεται πάνω από τις ταράτσες, ντυμένο με ένα σταυρό, και από εδώ κάποιος μπορεί να απολαύσει μια υπέροχη πανοραμική θέα με το καταπράσινο τοπίο και τις κόκκινες σκεπές των σπιτιών, που στο σύνολό τους δίνουν ένα ευχάριστο αποτέλεσμα. Ο επισκέπτης στο χωριό Γαβριήλ είναι σαν να επισκέπτεται τον Παράδεισο τον ίδιο.

Ιωσήφ Ματάρ

Μετάφραση NOCTOC


Χειμώνας στο χωριό Γαβριήλ - Winter in Gabriel


After having traversed the cosmos from one end to the other and carrying out his divine mission, the Annunciation made to Mary, the Conception, of the Blessed Fruit of her womb...

After having come in contact with mankind and seeing that human beings created in the image of God are kind, hospitable, friendly and sociable...

After having admired the work of the Creator in this universe, the nebulae, galaxies, stars and planets and above all the beauty of this earth of ours, and not wishing to leave us but rather to find rest, the Archangel Gabriel chose a domain not far from Nazareth, one that drew him by its splendid beauty, a corner of North Lebanon, near the Cedars, a delightful village of breath-taking charm, situated on the mountain slopes at a height of five hundred meters above the sea, blending into the paradise around. He gave it his name “Jebrayel”, Gabriel.

Here was an open space of unrivalled verdure, with forests of pine trees, a village bathed in the sun, sparkling in an air pure and without pollution, with kindly people but awesome calm, the only voice being that of silence.

Water gushes on all sides but to find one of its sources one must follow a long, winding, narrow and shaded route, a road of dreams of Paradise. Well may one wonder if one is in this world or in some planet with the Little Prince of Saint-Exupéry. It is like the Retiro, the park in Madrid, a memory of Neuchâtel, a play of chiaroscuro, a tunnel of verdure, of alternating light and shadow, opening out on a site where the water leaps from its spring, “el Halzoum”, the two-horned snail.


Η Ελληνορθόδοξη Μονή Προφήτη Ηλία στο Γαβριήλ - Greek Orthodox Monastery of Mar Elias in Gabriel

Gebrayel is ten kilometers from Halba, the chief township of the region. This village of the angel has some three thousand inhabitants, belonging to the Greek Orthodox Church. One may notice several churches, among them ones dedicated to Our Lady and to Saint Elias the Prophet. The schools are quite modern but we may well pause at the Church of Our Lady, the arched construction of which dates back twelve centuries or more. It is a veritable fortress with walls two meters thick, leaving narrow windows which give little light to the interior. There is a fine icon-screen bearing a large number of Byzantine icons representing the great saints, the apostles, the holy virgins and the martyrs. A baptismal font of one solid block stands at the left of the entrance, a tall column of stone with a bowl in the top.


It is pleasant to think that this Christian center has come down through the ages and remained so welcoming and full of activity. So many conquerors and empires have passed here. An imposing citadel was raised and many times taken, the Castle of Aqqar, today only a heap of ruins, while at its feet the village still lives on in its verdant groves, with the music of running water on all sides. Gebraïl is a most ancient name, Gaber-Il, the force and strength of God, whose quiet power is felt in the durability of a generous Nature. A century-old cypress tree stands guard on the left of the entrance. The old door still remains but because of the recent restoration of the front wall another door, this time of aluminum, has been added to provide protection.

A bell-tower rises over the terrace, surmounted by a cross, and from here one enjoys a superb panoramic view of the green surroundings and of the red-roofed dwellings, the whole giving a delightful effect. Visiting Gebrayel is like visiting Paradise itself.

Joseph Matar

Translated from the French by K.J. Mortimer

Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς,..... Οι αιρετικοί θεολόγοι



Υπάρχουν βέβαια και κάποιοι θεολόγοι στην Ορθόδοξη Εκκλησία οι οποίοι βαδίζουν στα ίχνη των αιρετικών θεολόγων, θεωρώντας ότι το Ευαγγέλιο δεν είναι αρκετά ισχυρό να συντηρηθεί και να αμυνθεί από μόνο του μέσα στην κοσμική θύελλα. Αυτοί τονώνονται από αιρετικές θεωρίες και αιρετικές μεθόδους. Είναι, με όλη τους την ψυχή, στο πλευρό των αιρετικών, εξωτερικά όμως παραμένουν συνδεδεμένοι με την Ορθόδοξη Εκκλησία, τόσο μόνον, όσο για να συντηρούνται. Είναι οι δήθεν γνήσιοι Βαλκάνιοι για τους οποίους, όλα όσα βρίσκονται πέρα από το φράχτη φαίνονται καλύτερα και σοφότερα από τα ενδότερα –ακόμα και η συμβιβαστική, ανάμεικτη θεολογία ( η παγανοχριστολογία).

Η Ορθόδοξη Εκκλησία ως σύνολο απορρίπτει τέτοιους θεολόγους και δεν τους αναγνωρίζει ως δικούς της. Τους ανέχεται όμως για δύο λόγους: πρώτον, επειδή περιμένει να μετανοήσουν και ν’ αλλάξουν και δεύτερον, μην τυχόν αποβάλλοντάς τους κάμει το κακό χειρότερο δηλαδή τους ωθήσει στην αβυσσαλέα αγκάλη των αιρετικών. Έτσι, θα προκαλούσε την αριθμητική αύξηση των αιρετικών αλλά και θα οδηγούσε σε απώλεια τις ψυχές των άλλων. Τέτοιοι θεολόγοι, δεν είναι φορείς του ορθοδόξου φρονήματος και της ορθοδόξου αυτοσυνειδησίας αλλά πάσχοντα μέλη του εκκλησιαστικού σώματος (Α’ Κορ. 12, 26). Φορείς του ορθοδόξου φρονήματος και της ορθοδόξου αυτοσυνειδησίας είναι ο λαός, ο μοναχισμός και οι ενοριακοί ιερείς.

http://aktines.blogspot.com/

ΚΑΛΗΜΕΡΑ ΑΔΕΡΦΟΙ ΚΑΙ ΦΙΛΟΙ.....



Ο πνευματικός αγώνας όμως, για να φέρει πραγματικά αποτελέσματα, πρέπει να θεμελιωθεί πάνω στη βάση της ταπεινώσεως και να στολιστεί με τους καρπούς της μετανοίας.


Τετάρτη 22 Φεβρουαρίου 2012

Ο Όσιος πατήρ ημών Ηλίας Διαμαντίδης ο Μυροβλήτης



Ο πατήρ Ηλίας Διαμαντίδης γεννήθηκε το 1880 στο χωριό Χουρμικιάντο των Σουρμένων του Πόντου, το οποίο απέχει οκτώ ώρες με το καΐκι από την Τραπεζούντα.

Οι γονείς του, Παναγιώτης και Αθηνά, ήταν φτωχοί αλλά με φόβο Θεού. Απέκτησαν τρία παιδιά, τον Κωνσταντίνο, τον Γεώργιο και τον Ηλία. Το 1888 αφού στερέωσε τα παιδιά της στην ευλάβεια εκοιμήθη η Αθηνά. Ο Παναγιώτης ξαναπαντρεύτηκε και πήρε μια γυναίκα βάρβαρη και κακιά, την Καντίνα. Η μητρυιά κακομεταχειριζόταν και βασάνιζε τον μικρό Ηλία. Με δάκρυα διηγείτο αργότερα πολύ εμπιστευτικά σε μια ορφανή τα βάσανα της παιδικής του ηλικίας, με σκοπό να την στηρίξη.

Η μητρυιά του τον κρεμούσε ανάποδα σε δένδρο επί μια ώρα και παρακολουθούσε ανάλγητη το μαρτύριο του, ενώ εκείνος την παρακαλούσε με δάκρυα να τον λύση. Τον ξεγύμνωνε και με ένα μάτσο τσουκνίδες τον χτυπούσε στα απόκρυφα μέρη. Τύλιγε τα γεννητικά του όργανα με κλωστή προξενώντας αφόρητους πόνους, όχι μόνο από το δέσιμο αλλά και από την αδυναμία διούρησης. Έβαζε φωτιά στα ρούχα του και το παιδί έτρεχε τρομαγμένο να την σβήση. Όλη την ημέρα τον άφηνε νηστικό, δίνοντας του μόνο λίγο ξερό ψωμί. (Αυτή ήταν η απαρχή της μεγάλης του εγκράτειας που ετήρησε σ’ όλη του την ζωή. Τον έστελνε σ’ αυτήν την ηλικία να βόσκη μοσχάρια και τον απειλούσε με βασανιστήρια, αν τα ζώα έκαναν ζημιά. Όταν επέστρεφε το βράδυ τον ρωτούσε ο πατέρας του, αν έφαγε τίποτε και απαντούσε γι’ αυτόν η μοχθηρή μητρυιά του: «Τον τάισα, τον τάισα».

Στα πολλά βασανιστήρια ποτέ δεν παραπονέθηκε. Εφάρμοσε το «ασχημοσύνην μητρός σου ουκ αποκαλύψεις»1. Από όλα αυτά που υπέμεινε με αμνησικακία έλαβε από μικρός ο Ηλίας άφθονη την θεία Χάρι.

Αργότερα που εκοιμήθη ο πατέρας του, η μητρυιά του, γηρασμένη πια, είχε τον φόβο μήπως ο Ηλίας την εκδικηθή για όσα του έκανε. Εκείνος την καθησύχαζε: «Μη φοβάσαι μητέρα, θα σε κοιτάξω καλά». Έμεινε κατάκοιτη στο κρεββάτι και ο Ηλίας δεν άφηνε κανέναν άλλο να την περιποιείται. Ο ίδιος με πολλή αγάπη την τάιζε, την έπλενε, προσέφερε τα πάντα. Αντί της χολής και του όξους της ανταπέδωσε μάννα και ύδωρ. Εκείνη συντετριμμένη έλεγε και ξανάλεγε: «Ηλία, πολύ σε τυράννησα, πολλά κακά σου έκανα, συγχώρεσε με, παιδί μου», και εκείνος ανεξίκακα της έλεγε: «Μη στενοχωριέσαι, μητέρα, είσαι συγχωρημένη».

Ο Ηλίας, λόγω οικονομικής δυσχέρειας, δεν πήγε στο σχολείο και δεν έμαθε γράμματα. Μέχρι τα δεκαεπτά του εργαζόταν ως ντενεκετζής στα Πλάτανα Τραπεζούντος, στον ξάδερφο του Πέτρο Διαμαντίδη.

Σημειώσεις:

1. Τα στοιχεία που συνθέτουν τον σύντομο βίο του π. Ηλία προέρχονται από διηγήσεις της κόρης του Καλλιόπης (Κάλλης) και των εγγονών του Μαρίας και Όλγας (κόρες της Καλλιόπης). Ευχαριστίες οφείλονται στους κ. Κλημεντίδη Παναγιώτη και κ. Πιλιτσίδη Μιχαήλ, δισέγγονο του π. Ηλία, που κατέγραψαν αντιστοίχως τις διηγήσεις. Ο Γέροντας Παίσιος είχε διαβάσει τον βίο, έκανέ τις παρατηρήσεις του και τόνισε ότι ο π. Ηλίας από μικρός πήρε την θεία Χάρι γιατί υπέμεινε με ανεξικακία τα βασανιστήρια της μητρυιάς του.

1. Λευϊτ. ιη’, 7.

Το 1897 ο μεγάλος του αδελφός Κωνσταντίνος και η μητρυιά του επέμεναν να τον παντρέψουν με μια κοπέλλα τριάντα χρόνων που όμως δεν ήταν από καλή γενεά για την περιουσία της. Ο Ηλίας δεν ήθελε, γι’ αυτό τη νύχτα του γάμου έφυγε και μέσα από τα βουνά Χοτσεράντο έφτασε στο χωριό Καρακατζή. Πήγε στους γονείς μιας φτωχής νέας, της Σωτήρας, την οποία συμπαθούσε και ήθελε για γυναίκα του. Με την ευχή των γονέων της, Κωνσταντίνου και Ελένης, νυμφεύφθηκε την δεκαεπτάχρονη Σωτήρα Γεροντίδου.

Έζησε με την γυναίκα του στην αρχή πολύ φτωχικά. Δούλευε ως υπάλληλος στον φούρνο του Παναγιώτη Χατζηλιά. Ο Παναγιώτης είδε τον Ηλία που δούλευε τίμια και φιλότιμα και του έδωσε τον φούρνο του. Αλλά και ο Θεός τον ευλογούσε και κέρδιζε πολλά. Τότε αγόρασε ένα μεγάλο σπίτι στο Καρακατζή στο Χάνι. Το σπίτι του έγινε πανδοχείο για ξένους και φτωχούς. Βοηθούσε κρυφά τους πεινασμένους. Χρησιμοποιούσε τουρκάλες για να κρύβεται ο ίδιος, να νομίζουν ότι Τούρκοι κάνουν τις ελεημοσύνες. Τις πλήρωνε και μετέφεραν τη νύχτα τρόφιμα σε σπίτια που είχαν ανάγκη. Έδινε αυστηρή εντολή να μην τον μαρτυρήσουν. Σε μια χήρα με τέσσερα μωρά έστελνε με μια τουρκάλα αλεύρι και καθόταν η τουρκάλα και βοηθούσε την χήρα στο ζύμωμα.

Ο Ηλίας με την Σωτήρα απέκτησαν έξι κορίτσια. Την Αγάπη, η οποία παντρεύτηκε και μετά την χηρεία της έγινε μοναχή με το όνομα Μαρία στην Κούμα του Σοχούμ, την Βασιλική, την Ελένη, την Καλλιόπη (Κάλη), την Αθηνά και την Όλγα.

Ο Ηλίας ήταν προκομμένος και αγαπούσε πολύ τον Θεό. Στενοχωριόταν όμως που δεν ήξερε γράμματα. Φάνηκε λοιπόν κάποτε στον ύπνο του Άγγελος και άρχισε να του μαθαίνη γράμματα, ψαλτική και αγιογραφία. Κάθε βράδυ τον έβλεπε στον ύπνο του και συνέχιζε το μάθημα του, μέχρι που έμαθε ο Ηλίας να διαβάζη, να γράφη καλά, να ψέλνη και να αγιογραφή. Τις Κυριακές έψελνε στην Εκκλησία του Τιμίου Σταυρού, στο χωριό Τσίτα των Σουρμένων. Ήταν εξαιρετικά καλλίφωνος και έψελνε με ευλάβεια, όπως είχε διδαχθή από τον Άγγελο. Έχοντας αγάπη και έφεση για την προσευχή, ξυπνούσε πάντα νωρίς για να προσεύχεται.

Το 1918 η ζωή τους, όπως και όλων των Ελλήνων του Πόντου, έγινε αφόρητη από τις βιαιότητες των Τούρκων. Ανήμερα των Φώτων, την ώρα του Αγιασμού, οι Τούρκοι περικύκλωσαν την Εκκλησία του χωριού. Ο στρατός των Αρμενίων όμως τους διεσκόρπισε. Έτσι ξεκίνησαν την ίδια μέρα πολλές οικογένειες να φύγουν για την Ρωσσία. Μεταξύ αυτών και η οικογένεια του Ηλία. Ο ίδιος έφυγε αργότερα, οδοιπορώντας επί δεκαπέντε ημέρες μέσα στα χιόνια.

Στο Βατούμ, στο χωριό Μαχμουτία, ήταν εγκατεστημένη η κόρη του Αγάπη με τον σύζυγο της Αβραάμ, ο οποίος ήταν πολύ πλούσιος. Αγόρασε για τον πεθερό του Ηλία μια μεγάλη έκταση στο βουνό και εκεί ο Ηλίας έχτισε μόνος του το σπίτι του. Εξακολουθούσε να ασκή το επάγγελμα του φούρναρη αλλά και να βοηθά τους φτωχούς. Ανάγκαζε τους ξένους να έρθουν να φιλοξενηθούν στο σπίτι του. Έστελνε την κόρη του Κάλλη στα σταυροδρόμια με την διεύθυνση του γραμμένη στο χαρτί να την δίνη στους ξένους και να τους προσκαλή για φιλοξενία. Έκλαιγε από χαρά όταν τον επισκέπτονταν ζητιάνοι, πρόσφυγες και φτωχοί. Κάθε βράδυ είχε πέντε-δέκα άτομα. Έβαζε τα παιδιά του να τους ξεψειρίσουν, να τους πλύνουν τα πόδια, τα ρούχα τους και μετά τους οδηγούσαν στο μεγάλο δωμάτιο, το «μουσαφίρ-οντά», που το είχε ειδικά για την φιλοξενία των πτωχών. Ο ίδιος τους υπηρετούσε και τους τάιζε μέχρι να χορτάσουν. «Φάτε, πιέτε, μην ντρέπεστε», έλεγε. Ο ίδιος έτρωγε τελευταίος. Είχε ξεχωριστό δωμάτιο για τους άρρωστους.

Κάποτε φιλοξένησε για χρόνια δυό αδέλφια μοναχούς, τον Παχώμιο και τον Ιωάννη, οι οποίοι ήταν ντυμένοι με κοσμικά ρούχα για τον φόβο των αθέων κομμουνιστών και ασκήτευαν σε βράχο του Σοχούμ. Από αυτούς ο Ιωάννης κοιμήθηκε αργότερα στον Πόντο και ο Παχώμιος στο Άγιον Όρος.

Η καλή του σύζυγος τον βοηθούσε στην φιλοξενία και τον συναγωνιζόταν στην ελεημοσύνη. Ρωτούσαν να μάθουν ποιος έχει ανάγκη και τη νύχτα έστελναν τσουβάλια αλεύρι, τυριά, φρούτα σε χήρες και ορφανά, σε φυλακές και ιδρύματα.

Μια νύχτα, η ορφανή Αυγούλα που την μεγάλωναν στο σπίτι τους, είδε την Σωτήρα να βγαίνη κρυφά από το σπίτι και την ρώτησε που πάει τέτοια ώρα. «Ησύχασε», της είπε, «πάω ν’ αρμέξω τις αγελάδες». «Τέτοια ώρα;», ρώτησε πάλι η Αυγούλα. «Θα πάω το γάλα στις φυλακές».
Έκτος από την Αυγή μεγάλωσε και πάντρεψε και άλλο ορφανό κοριτσάκι, την Ελπινίκη.
Μια νύχτα ο Ηλίας είδε στον ύπνο του τον άγιο Γεώργιο ο οποίος του παρήγγειλε να κτίση κοντά στο σπίτι του Εκκλησία στο όνομα του. Του υπέδειξε μάλιστα και το σημείο που θα κρεμούσε την εικόνα του καθώς και τις άλλες εικόνες, ενώ του υποσχέθηκε ότι θα τον βοηθούσε και θα ενεργούσε θαύματα.

Κάποια ημέρα που ο Ηλίας έσκαβε στο κτήμα του σφηνώθηκε ο κασμάς και δεν έβγαινε. Έσκαψε γύρω του με κοπίδι και σφυρί και τότε βρήκε τοίχο Εκκλησίας. Έσκαψε με προσοχή. Αμέσως φάνηκαν οι τρεις πλευρές του ναού και στον τοίχο μια τοιχογραφία του Αγίου Γεωργίου, που διετηρείτο καλά.

Έφτιαξε την Εκκλησία με σανίδια και την σκέπασε με χορτάρια. Από έξω έμοιαζε με αχυρώνα, ώστε να μην δίνη υποψία στους κομμουνιστές. Ζωγράφισε μόνος του τις εικόνες και τις τοποθέτησε όπως ήθελε ο άγιος Γεώργιος. Η κόρη του Αγάπη, που ήταν κρυφή μοναχή, περιποιείτο την Εκκλησία. Ο Ηλίας της παρήγγειλε να κρατά ακοίμητο το καντήλι του αγίου Γεωργίου. Όταν πήγαινε να σβήση, αυτή άκουγε έναν ήχο χαρακτηριστικό και τότε πήγαινε να προσθέση λάδι και να καθαρίση το φυτίλι του. Αισθάνονταν με διάφορους τρόπους την παρουσία του Αγίου Γεωργίου. Όταν ερχόταν ο Άγιος άκουγαν ποδοβολητό και έβλεπαν τα πατήματα του αλόγου του στον χωμάτινο δρόμο.

Ο Ηλίας αγωνιζόταν πολύ και το παράδειγμα του παρακινούσε και τους άλλους. Ξυπνούσε στις 3 τη νύχτα και μέχρι το πρωί προσευχόταν. Βίαζε τον εαυτό του πολύ στην προσευχή. Έκανε κομποσκοίνι και έτρεχαν τα δάκρυα του συνέχεια. Αν κάποτε δεν ξυπνούσε, τον σκουντούσε ο άγιος Γεώργιος λέγοντας: «Σήκω, η ώρα πέρασε». Ο ίδιος ξυπνούσε και την οικογένεια του για να προσευχηθούν, ενώ την ορφανή Αυγούλα την ξυπνούσε στις 3.30′ με πραεία φωνή.
Πήγε στον ιερέα της περιοχής ο Ηλίας και του ανέφερε για την Εκκλησία που ανακάλυψε. Εκείνος ήταν γέρος και για τον φόβο των αθέων κομμουνιστών, δεν φορούσε ράσα. Παρακίνησε τον Ηλία να χειροτονηθή ιερέας για να μπορή να βαπτίζη και να κοινωνά τους χριστιανούς. Δέχθηκε και χειροτονήθηκε ιερέας από τον επίσκοπο του Βατούμ. Φορούσε μια ιερατική στολή που είχε κληρονομήσει από ένα θείο του ιερέα, τον παπα-Γιώργη, και λειτουργούσε κρυφά στην Εκκλησία του Αγίου Γεωργίου και σ’ άλλα ερημοκκλήσια.
Όταν οι πιστοί της περιοχής έμαθαν ότι υπάρχει Ιερέας στο χωριό, πήγαιναν για να λειτουργηθούν τη νύχτα στο Εκκλησάκι του αγίου Γεωργίου.

Οι Τούρκοι της περιοχής το πληροφορήθηκαν και το κατέδωσαν στην Αστυνομία, η οποία έκανε εφόδους. Όμως ο πατήρ πάντα ειδοποιείτο έγκαιρα από καλούς ανθρώπους και πριν έρθη η Αστυνομία, σκορπίζονταν και έκαναν ότι μαζεύουν ξύλα ή ότι απασχολούνται με κάποια άλλη εργασία. Ο π. Ηλίας δήλωνε ευθαρσώς ότι ήταν χριστιανός, και οι άνθρωποι έλεγαν στην Αστυνομία ότι ήταν εργάτες του. Σε κάθε έφοδο των αστυνομικών τον συνελάμβαναν, τον ανέκριναν, τον έκλειναν στην φυλακή, τον χτυπούσαν και τον άφηναν νηστικό. Υπέστη πολλά βασανιστήρια χωρίς να λυγίση, όμως παρέμεινε σταθερός ομολογητής. Όταν έβγαινε από την φυλακή, ενώ ακόμη πονούσε από τα βασανιστήρια, πήγαινε κρυφά κάθε νύχτα στο Εκκλησάκι του και με τους πιστούς τελούσαν την θεία Λειτουργία.

Ήταν ασκητικός και λιτοδίαιτος. Συνήθως το φαγητό του ήταν λίγο ρυζάκι νερουλό η λίγα καρύδια η λίγο λάχανο βραστό. Στα τέλη του έπινε τσάι με παξιμάδι. Κρατούσε τα τριήμερα και το βράδυ έτρωγε μόνο τρία φουντούκια. Νήστευε με ζήλο τις Σαρακοστές. Συχνά πάθαινε γαστρορραγίες και ήταν πολύ αδύνατος. Συνήθισε και τα παιδιά του από μικρά στη νηστεία.
Την ημέρα εργαζόταν στο κτήμα του. Καλλιεργούσε λαχανικά και πολλών ειδών καρποφόρα δένδρα, ακόμη και τσάγια.

Ο πατήρ είχε ως ευλογία το δεξί χέρι του παπα-Γιάννη Τριανταφυλλίδη που άγιασε. Επίσης μια ηγουμένη από το Σοχούμ του χάρισε την καρδιά και το δακτυλάκι μιας παιδούλας, ονόματι Μαρίας, που διατηρήθηκαν άφθαρτα μετά την εκταφή της. Το κοριτσάκι αυτό καταγόταν από την Σάντα του Πόντου. Οι γονείς της ήταν πάμπλουτοι αλλά υπερβολικά φιλάργυροι και άσπλαχνοι. Όταν εκοιμήθη η μητέρα της, η μητρυιά εβασάνιζε τη Μαρία και την άφηνε νηστική. Αυτή μοίραζε κρυφά τις νύχτες σε φτωχούς και εγκυμονούσες γυναίκες πολλά υλικά αγαθά. Έδινε ακόμη και το λιγοστό ψωμάκι της σε πεινασμένους και αυτή έμενε νηστική. Εκοιμήθη σε ηλικία δώδεκα χρόνων και στην εκταφή της βρέθηκαν άφθαρτα το δεξί της χέρι και η καρδιά της μέσα σε μύρο. Έβλεπαν πριν στον τάφο της κάθε νύχτα ένα φως που ανεβοκατέβαινε τρεις φορές, και αυτό τους παρακίνησε να κάνουν ανακομιδή, όπότε και βρέθηκε ο τάφος της να ευωδιάζη γεμάτος μύρο.


Όπως υποσχέθηκε ο άγιος Γεώργιος, έδωσε στον παπα-Ηλία το χάρισμα να θεραπεύη ασθενείς. Τους διάβαζε το Ευαγγέλιο, τους σταύρωνε και τους έδινε να ασπασθούν τα λείψανα του Αγίου Ιωάννου του νέου ελεήμονος και της Μαρίας.

Σταύρωνε ακόμη και Τούρκους και Αρμενίους οι οποίοι θεραπεύονταν. Για κάποιον είπε ότι θα έλθει από μακρυά αλλά δεν θα γίνει καλά, γιατί δεν έρχεται με πίστη. Έτσι του είπε ο άγιος Γεώργιος και έτσι έγινε.

Ένα ορφανό παιδί, ο Κώστας από την Κριμαία, έπασχε από επιληψία. Τον θεράπευσε ο π. Ηλίας και η κόρη του, η Αγάπη, τον στεφάνωσε.

Μια μέρα ο άγιος Γεώργιος του έδειξε στο βουνό ένα λουλούδι που έμοιαζε με μαργαρίτα. Είχε δύο χρώματα, άσπρο και κίτρινο. Του είπε να τα βράζη ξεχωριστά. Τα άσπρα, αφού τα βράσει, να τα δίνη στους άτεκνους άνδρες και το ζουμί από τα κίτρινα στις γυναίκες. Επειδή φοβήθηκε μήπως είναι από τον πειρασμό για να φαρμακώση τους ανθρώπους, έβρασε, ήπιε πρώτα ο ίδιος και, αφού είδε ότι δεν έπαθε τίποτε, το έδινε και στους άτεκνους και τεκνοποιούσαν. Ο ίδιος βάπτιζε τα παιδιά τους.

Η εγγονή του π. Ηλία Μαρία, κόρη της Κάλλης, που ζει ακόμη, θυμάται το εξής περιστατικό: -Κάποια ημέρα ήμασταν έξω στο κτήμα και σκαλίζαμε. Ξαφνικά ακούστηκε από το δρόμο θόρυβος και γαύγιζαν τα σκυλιά. Εμείς δεν βλέπαμε γιατί παρεμβάλλονταν το δάσος. Ο παππούς (π. Ηλίας) μονολογούσε: «Κάτι γίνεται». Μας είπε να μπούμε μέσα στο σπίτι και αυτός κάθησε έξω. Μετά από λίγο φάνηκαν δύο καβαλλάρηδες αγανακτισμένοι και ρωτούσαν: «Ποιος ήταν αυτός με το άσπρο άλογο που μας εμπόδιζε τόση ώρα να έρθουμε; Πού είναι να τον σκοτώσουμε;». Ο παππούς τους είπε να καθήσουν να ξεκουραστούν και τους κέρασε. Ύστερα τους ρώτησε αν τον δουν, θα τον γνωρίσουν, και είπαν «ναι». Τότε τους έφερε την εικόνα του Αγίου Γεωργίου και αυτοί έκπληκτοι αναγνώρισαν τον καβαλλάρη που τους εμπόδιζε. Συγκλονίστηκαν και βαπτίστηκαν και οι δύο χριστιανοί».

Ένας Τούρκος, ονόματι Χουσεΐν, ζούσε στο σπίτι της κόρης του στην Μαχμουτία. Δίπλα τους έμενε ένας Διοικητής Αστυνομίας που η γυναίκα του ήταν τρελλή και την έδεναν με αλυσίδες. Ο Χουσεΐν τον λυπήθηκε και του είπε ότι υπάρχει ένας Έλληνας που μπορεί να θεραπεύση την γυναίκα του. Αμέσως ζήτησε να τον φέρη στο σπίτι του. Ο π. Ηλίας είπε να φέρουν την άρρωστη στο σπίτι της κόρης του Χουσεΐν. Εκεί επί δώδεκα ημέρες την διάβαζε, την σταύρωνε και μετά έγινε καλά και ήρθε στα λογικά της. Από τότε η Αστυνομία δεν τον ξαναενόχλησε. Ο Διοικητής έγινε κρυφά χριστιανός και ο π. Ηλίας βάπτισε όλη την οικογένεια του.

Τρεις Τούρκοι που ζούσαν στην Ρωσσία έμαθαν ότι ο πατήρ κάνει θαύματα και αποφάσισαν να τον σκοτώσουν ή να τον απαγάγουν και να σφραγίσουν την Εκκλησία. Πηγαίνοντας με τ’ άλογα τους τη νύχτα, ένας καβαλλάρης με άσπρο άλογο τους έκοβε τον δρόμο. Τ’ άλογα τους φοβήθηκαν και γύρισαν πίσω. Ήταν ο άγιος Γεώργιος που τους έδιωξε. Μετανοιωμένοι διηγήθηκαν το πάθημα τους στον π. Ηλία ζητώντας συγχώρηση.

Το ιαματικό χάρισμα του πατρός έγινε γνωστό παντού. Έρχονταν από πολύ μακρυά Αρμένιοι, Γεωργιανοί, ακόμη και Τούρκοι για να θεραπευθούν. Ο παπα-Ηλίας, κοιτάζοντας τους προσεκτικά, προγνώριζε αν θα γίνουν καλά. Καταλάβαινε ποιοι θα θεραπεύονταν και τους το έλεγε. Μετά τους διάβαζε. Όταν όμως «έβλεπε» ότι δεν θα γίνονταν καλά, τους έλεγε να φύγουν.

Ο γυιός ενός αξιωματικού του στρατού αρρώστησε βαριά. Οι γιατροί στο Λένιγκραντ και στην Μόσχα τον απογοήτευσαν. Άκουσε για τον παπα-Ηλία και έφερε τον γυιό του στην Μαχμουτία. Ο πατήρ τον κράτησε λέγοντας στον πατέρα: «Επήγαινε στο σπίτι σου ήσυχος. Ο γυιός σου θα μείνει τρεις βδομάδες εδώ. Αν θέλης, να ρχεσαι να τον βλέπης». Κάθε φορά που ερχόταν τον έβλεπε καλύτερα μέχρι που θεραπεύθηκε τελείως.

Εκτός από τα πολλά θαύματα που έκανε προέλεγε γεγονότα που επαληθεύονταν, γιατί είχε το προορατικό χάρισμα. Είπε στην ορφανή Αυγούλα κάποτε: «Κορίτσι μου, Αυγή, αυτόν τον δρόμο που βαδίζεις σ’ αυτόν θα μείνεις και θα βγεις στο τέλος καθαρή. Θα πας στον ουρανό, Χριστού νύμφη. Ρώτησα τον Άη-Νικόλα και μου είπε πως η Αυγή θα πάει Χριστού νύμφη επάνω. Εσύ δεν θα παντρευτείς». Πολλοί την ζήτησαν να την παντρευτούν. Έγινε όμως όπως προέβλεψε ο π. Ηλίας.

Ό,τι είχε ο άλλος στην καρδιά του το γνώριζε»( πολλές φορές το έλεγε. Ξεκινούσαν να ‘ρθούν στην Ρωσσία μερικοί από τον Πόντο και αυτός το γνώριζε. Ξεκίνησαν κάποτε τρεις Έλληνες από το χωριό Αχαλσενί για να τον επισκεφθούν. Έχασαν τον δρόμο και νυχτώθηκαν στην ύπαιθρο. Ο π. Ηλίας ανέφερε για τους τρεις που χάθηκαν και μόλις έφθασαν τους είπε: «Καλά ευλογημένοι, πως χάσατε τον δρόμο και ταλαιπωρηθήκατε;».

Έλεγε μερικές φορές: «Σήμερα θα έλθουν οι τάδε, πιστεύουν και θα γίνουν καλά», ή «αυτός που έρχεται δεν πιστεύει και δεν θα γίνει καλά», και γινόταν όπως έλεγε ο π. Ηλίας. Άλλοτε έβλεπε με το χάρισμα του κάποιον που ερχόταν να τον δη και είχε χαθή στο δάσος. Τότε έστελνε ένα γνωστό του στο σημείο που βρισκόταν ο χαμένος, τον εύρισκε και τον έφερνε κοντά του. Είπε κάποτε: «Έρχεται ο Πέτρος και έχει αυτήν την αρρώστια και θα γίνει καλά. Πέντε η ώρα το πρωί θα είναι εδώ», και έτσι έγινε.

Συχνά προφήτευε λέγοντας: «Θα ‘ρθεί ένας καιρός που θα γίνουν οι άνδρες γυναίκες και οι γυναίκες άνδρες. Τότε θα πέσει μεγάλη κατάρα στον κόσμο. Θα γίνει πόλεμος στην Κωνσταντινούπολη και ο Ρώσσος θα νικά• θα πάει ως τον Ευφράτη ποταμό. Θ’ ανοίξει η Αγιά Σοφιά και θα λειτουργηθή. Ένας εξαδάκτυλος βασιλιάς θα είναι τότε». Και έλεγε: «Ξύπνα Ρωσσία και δράξον τα όπλα σου». Δηλαδή έλα σε μετάνοια, σε πίστη και απόρριψε την αθεΐα.
Έβλεπε συχνά τον άγιο Γεώργιο. Κάποτε του είπε: «Θα ρθουν Τούρκοι να κάψουν την Εκκλησία και θα προσπαθήσουν να σας σκοτώσουν». Το είπε στην οικογένεια του αλλά δυσπίστησαν. Το κτήμα τους το ζήλευαν οι Τούρκοι και ήθελαν να το πάρουν. Μαζεύτηκαν πολλοί με επικεφαλής τον Αχμέτ Κιτιάκ και τη νύχτα πήγαν και χτύπησαν την πόρτα τους, ζητώντας δήθεν να τους δείξη τον δρόμο. Δεν τους άνοιξαν, αυτοί όμως σκότωσαν το σκυλί και άρχισαν να πυροβολούν. Οι σφαίρες πήγαιναν δώθε-κείθε αλλά καμία δεν άγγιξε το σπίτι. Η Κάλλη έβλεπε στην πόρτα τον άγιο Γεώργιο με ανοιχτά τα χέρια να τους προστατεύη. Τέλος έβαλαν φωτιά δίπλα στον αχερώνα όπου μέσα ήταν η Εκκλησία και κάηκε. Πήρε φωτιά και η σκεπή του σπιτιού, αλλά την έσβησαν. Ο π. Ηλίας ύστερα πήγε και προσευχήθηκε μπροστά στα εικονίσματα και ρώτησε τον Χριστό: «Ποιοι είναι αυτοί που έκαψαν την Εκκλησία;» Και ο Χριστός τους απαρίθμησε έναν-έναν.

Ο φθόνος όμως των ανθρώπων δεν τον άφησε ήσυχο. Ένας εξ αγχιστείας συγγενής του τον κατηγόρησε στους κομμουνιστές ότι κρύβει χρυσαφικά. Είπε ότι με τα θαύματα που κάνει μαζεύει ότι του δίνουν, ενώ ο π. Ηλίας δεν έπιανε χρήματα στα χέρια του. Ήρθαν και ρήμαξαν το σπίτι του, άρπαξαν τα πάντα, ενώ αυτόν και την πρεσβυτέρα του Σωτήρα τους φυλάκισαν. Τον π. Ηλία τον βασάνισαν πολύ γιατί ήταν πιστός, δεν ήξεραν ότι είναι και ιερέας. Τον έβαλαν σ’ ένα λάκκο στενό, τόσο που να μην μπορή να καθήση ούτε να γυρίζη από την μια και την άλλη μεριά. Ουρούσαν και αποπατούσαν πάνω του και τον άφηναν νηστικό.

Όταν το έμαθε ο Ρώσσος Διοικητής της Αστυνομίας, του οποίου είχε θεραπεύσει την γυναίκα, ενήργησε και απελευθέρωσε σ’ ένα μήνα την Σωτήρα και στους τρεις μήνες τον π. Ηλία, το έτος 1938. Του έδωσε ρούχα, χρήματα και τρόφιμα, αλλά ο π. Ηλίας πλέον ήταν πολύ άρρωστος από τις κακουχίες και τα βασανιστήρια που του έκαναν. Είχε αιματουρία από τον προστάτη και πονούσε πολύ.

Όταν κάπως συνήλθε άρχισε πάλι να λειτουργή και να βαπτίζη. Οι λειτουργίες γίνονταν τη νύχτα κρυφά και με προφυλάξεις. Έρχονταν είκοσι -τριάντα πιστοί. Ο π. Ηλίας λειτουργούσε στα ελληνικά με πολλή ευλάβεια και κατάνυξη. Τις νύχτες επίσης έκανε τις βαπτίσεις στο σπίτι κάποιου κιλού Τούρκου, για να μην δίνη υποψίες. Κάποια μέρα βάπτισε τριάντα επτά, που τους αναδέχθηκε η Σωτήρα, και άλλους ενενήντα ενιά με ανάδοχο Την κόρη του Αγάπη (Μαρία μοναχή).

Μια γυναίκα διηγήθηκε πως κάποτε την ώρα που λειτουργούσε ο π. Ηλίας, βγήκε φως από την εικόνα του Αγίου Γεωργίου και στάθηκε πάνω του.
Έκανε συχνά λιτανείες, γιατί προέβλεπε κάποια συμφορά που ερχόταν. Έλεγε: «Από τα ξερά ξύλα καίγονται και τα χλωρά. Από τους αμαρτωλούς καίγονται και οι καλοί», «χωρίς καλά έργα η πίστις νεκρά εστί».


Ένα απόγευμα μόλις άρχισε να σκοτεινιάζη, ο εγγονός του π. Ηλία Γιώργος Κυριακίδης, είδε ένα περίεργο φως που άρχισε να ανεβαίνη από το δάσος χαμηλά προς το βουνό που ήταν το σπίτι, και όλο δυνάμωνε. Σαν να πήρε φωτιά όλος ο τόπος και το παιδί άρχισε να κλαίη. Τον ρώτησε ο π. Ηλίας γιατί κλαίει και το παιδί του ανέφερε για το φως. Γέλασε ο πατήρ και του είπε: «Μην κλαις παιδί μου, αυτός είναι ο άη-Γιώργης. Είναι ο καιρός που έρχεται στην Εκκλησία».

Στα τελευταία του χρόνια δεν μπορούσε να περπατήση. Οι συχνές γαστρορραγίες, ο καρκίνος του προστάτη, η αιματουρία τον είχαν καταβάλει αφάνταστα. Σηκωτό τον πήγαιναν στην Εκκλησία. Όλη την μέρα ήταν σαν νεκρός αλλά την ώρα της προσευχής σαν να έμπαινε μια θεία δύναμη στο αδύνατο σώμα του και παρακαλούσε να τον πάνε στον άη-Γιώργη. Διάβαζε επί τρεις ώρες το Μεσονυκτικό και τον Όρθρο, ύστερα λειτουργούσε και κοινωνούσε τους ανθρώπους που έρχονταν από μακρυά μέσα στα χιόνια.

Στις 6 Δεκεμβρίου 1939 ημέρα Παρασκευή, ανήμερα της γιορτής του Αγίου Νικολάου, άργησε, δεν σηκώθηκε κατά το σύνηθες στις 3. Ο άγιος Νικόλαος τον αγαπούσε πολύ, συχνά του εμφανιζόταν και συνομιλούσαν. Ήρθε λοιπόν εκείνη την ημέρα ο άγιος Νικόλαος λουσμένος σε φως, τον ξύπνησε μ’ ένα θωπευτικό απαλό χτύπημα και γελούσε όλος από ιλαρότητα.
Το ίδιο έτος 1939 έφυγαν τα παιδιά του για την Ελλάδα. Ο π. Ηλίας ενέτεινε τους αγώνες του και άρχισε να προετοιμάζεται για την έξοδο του από αυτόν τον κόσμο.

Όταν πλησίασε ο καιρός της κοιμήσεως του, τις τελευταίες μέρες έμεινε κατάκοιτος. Δεν δεχόταν φαγητό, τρεφόμενος από την προσευχή. Κοιμήθηκε οσιακά με μεγάλη ειρήνη τον Ιούλιο του 1946. Την ώρα της κοιμήσεως του, ένα φως κατέβηκε από τον ουρανό και το δωμάτιο του πλημμύρισε από ευωδία. Το δεξί του χέρι έγινε σαν το κερί και μαρτυρούσε τις κρυφές του ελεημοσύνες. Ετάφη κατά την επιθυμία του στην αυλή της Εκκλησίας του αγαπημένου του Αγίου. Δεξιά του αργότερα ετάφη η πρεσβυτέρα του Σωτήρα που κοιμήθηκε το 1963 σε ηλικία 83 ετών και αριστερά του η κόρη του Αγάπη (Μαρία μοναχή).

Από τον τάφο του τις νύχτες έβγαινε φως. Οι στρατιώτες από τα γύρω ρωσσικά φυλάκια το έβλεπαν χωρίς να μπορούν να το εξηγήσουν, και αυτό τους φόβιζε. Κάθε νύχτα στις δώδεκα ακριβώς μεσάνυχτα, έβγαινε το φως από τον τάφο του και έρρεε μύρο. Όσοι χρίονταν από το μύρο, από όποια αρρώστια και αν έπασχαν, αμέσως γίνονταν καλά. Αυτά έγιναν γνωστά και πλέον ήταν τόσοι αυτοί που πήγαιναν να θεραπευθούν στον τάφο του π. Ηλία, που δεν μπορούσαν να κρυφθούν. Έγινε φανερό προσκύνημα.

Τότε ο Διοικητής της Αστυνομίας βρέθηκε σε δύσκολη θέση. Ήθελε μεν να προστατεύση την Εκκλησία, αλλά η μεγάλη συρροή των πιστών στον τάφο του π. Ηλία δημιουργούσε προβλήματα και η κατάσταση ξέφευγε από τον έλεγχο του, γι’ αυτό αποφάσισε να κάνουν την ανακομιδή των οστών. Άνοιξαν τον τάφο σηκώνοντας την πλάκα και βγήκε φως από τον τάφο. Το λείψανο του παπα-Ηλία ήταν ακέραιο και ευωδίαζε. Το έθαψαν πάλι και απαγόρευσαν στον κόσμο να προσέρχεται στον τάφο. Αργότερα, όταν άλλαξαν τα πράγματα και δόθηκε ελευθερία, οι πιστοί άρχισαν πάλι να πηγαίνουν στον τάφο του π. Ηλία, τον ανακήρυξαν Άγιο στο Βατούμ και έβαλαν την εικόνα του στην Εκκλησία.

Το 1962 Γεωργιανοί Επίσκοποι άνοιξαν πάλι τον τάφο του. Το λείψανο του δεν βρέθηκε. Ο τάφος του είχε συληθή. Μετά την κοίμηση του ανέβλυσε Αγίασμα που θαυματουργεί σε όσους αρρώστους πλύνονται ή πίνουν.

Σήμερα στο ναό του Αγίου Γεωργίου λειτουργεί ο δισέγγονος του π. Ηλία, ο π. Αβραάμ Παρασκευόπουλος.

Πρεσβίαις του Αγίου Ηλία του μυροβλήτου, Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησον και σώσον ημάς. Αμήν.

Από το βιβλίο «Ασκητές μέσα στον κόσμο», 5η διήγηση.


Κεντρική διάθεση βιβλίου: Ιερόν Ησυχαστήριον «Άγιος Ιωάννης ο Πρόδρομος», Μεταμόρφωσις Χαλκιδικής


http://proskynitis.blogspot.com/