..
Σάββατο 3 Μαΐου 2012
Το Μνημόσυνο της Ελένης-αδελφής Φιλαρέτης
Εύλαλη γύρω η σιωπή-«βέβηλο» το αδόκιμό μου να μιλήσω « για τους απόντες»-, οι αισθήσεις αφουγκράζονται και γεύονται , μαζί με τ’ αλάθητα της ψυχής αισθητήρια, όλα όσα γύρω μαρτυρούν και φανερώνονται:
Μνήμη δικαίου μετ’ εγκωμίων!
Η κατανυκτική λατρευτική σύναξη, γλυκειά μυσταγωγία –ευωχία μυστική, η γαλήνη της επιμνημόσυνης δέησης με την παρουσία σου ανάμεσά μας, στις ψυχές και τις προσευχές μας.
Κι έξω στον απέριττο τάφο, οξύμωρο στο βαρύ χειμώνα, στη σαρακοστή όλα μοσχοβόλησαν άρωμα –πρόγευση κι επιβεβαίωση-Άνοιξης, Ανάστασης , χαράς του Παραδείσου. Το ζεστό χαμόγελο του ουρανού ψηλά, με τη δροσιά της αύρας που μας χόρταινε, ο ανθισμένος σταυρός σου κάτω στον τάφο με το μόνο κυπαρίσσι πίσω του, να σηματοδοτεί την κατακόρυφη πορεία της ψυχής· από τα σπλάγχνα της μάνας γης στην ευσπλαγχνία του Θεού-Πατέρα· σήμερα, που στην πεπερασμένη λογική του χρόνου η ψυχή σου τελειώνοντας τα σκαλοπάτια της ουράνιας κλίμακας, βρήκε την ανάπαυσή της και τη χαρά εκεί «ένθα ουκ έστι πόνος, ου λύπη, ου στεναγμός, αλλά Ζωή ατελεύτητος». Αίσθηση ενδόμυχη των παρισταμένων ,φανέρωμα και στη γιορτή των άψυχων· όπως τότε στο πρόσωπο της γερόντισσας του διπλανού τάφου, που σαν «κοιμήθηκε», το ρυτιδωμένο της πρόσωπο έγινε λείο, νεανικό, όμορφο σαν την κρυφή βίωσή της...
Αλλά μήπως και το ότι μου έγινε η χάρη να παρευρίσκομαι, να λυθούν τα προβλήματα τόσο γρήγορα κι αξιοθαύμαστα-σαν κάποιο χέρι από ψηλά να κινούσε αόρατα νήματα-,αν μη τι άλλο παρά δώρο εξ ουρανού της παρρησίας της φίλης ψυχής μπορεί να λογιστεί.
Όπως και το «ακριβό» ενθύμιό σου, που τόσο ήθελα, που με υποδέχτηκε , χωρίς καν να το ζητήσω, στην πόρτα της μονής μαζί με αγαπημένες μορφές.
Πλησμονή χαράς , μ’ όλες τις αναφορές-μνήμες της μαρτυρικής και χαριτωμένης ζωής σου, ήταν και η σύναξη των φίλων για το κέρασμα, χαράς κοινωνίας αγάπης, αντανάκλαση της ουράνιας στη γη.
Θυμηθήκαμε τις ατέλειωτες σκάλες-της φοιτητικής Εστίας, του σπιτιού σου, των νοσοκομείων –του πόνου, που ανέβηκες αδιαμαρτύρητα , πνίγοντας κάθε μορφασμό του με χαμόγελο και σιωπηλή δοξολογία, υπέροχος Ολυμπιονίκης-υπομονής και πίστης-των Special Olympics! Aτέλειωτες σκάλες εξαγιασμού, προετοιμασίας, για ν’ ανεβείς κι αυτή την τελευταία, την ουράνια, εύκολα κι απρόσκοπτα, «χωρίς δεκανίκια», να παραλάβεις το έπαθλο των αγώνων σου.
Πενήντα πέντε χρόνια ζωής στη μύλη του πόνου· αφημένη με σοφία και εμπιστοσύνη ,σαν το πουλάκι-το ταπεινό «στρουθίον»-με τα ανήμπορα-σπασμένα φτερά, να σε πάει όπου έπνεε και ήθελε η Χάρη του Θεού, που όλα τα οικονόμησε προς το «συμφέρον» .
Γι αυτό εύρες χάριν, χαριτώθηκες απ’ αυτήν εδώ την ζωή.
Μα κι εμείς, χάρη για μας, δώρο Θεού σε αισθανθήκαμε ανάμεσά μας. Αλήθεια, πόσα καλά μας έδωσες!
Γνωριστήκαμε, ευαισθητοποιηθήκαμε, γλυκάναμε ,φύγαμε απ’ τη μιζέρια μας, είδαμε ότι μπορούμε, νοιώσαμε το νόημα του σμιλευτή πόνου και της Αγάπης στη ζωή μας, δεθήκαμε γύρω απ’ το καρότσι σου με μια αλυσίδα αγάπης, που τώρα δεν έσπασε, όπου κι αν είμαστε στη γη και στον ουρανό.
Τα απλά –καθημερινά σου μαθήματα στις κοινές-παρόμοιες πτυχές της ζωής μας, βοήθεια και-να μην εθελοτυφλούμε, μη μείνουμε αναπολόγητοι-έλεγχος προς διόρθωση και μίμηση...και όμορφες ιστορίες –παρακαταθήκη ζωής για τα παιδιά μας, για να’ χουν κάτι απτό, ζωντανό, σύγχρονο-το σύγχρονο αγιoλόγιο.
Κάπου διάβασα- στον Άγιο Συμεών το Ν. Θεολόγο- πως στην άλλη ζωή ο Κριτής μας Χριστός ,το αρχέτυπό μας, από αγάπη δεν θα θελήσει να μας κρίνει, θα δώσει την κρίση στους Αγίους· ("οι άγιοι τον κόσμον κρινούσι" Α΄ Κορινθ 6,2) θα φέρει μπροστά μας τους όμοιους προς εμάς, αυτούς που πέρασαν απ’ τα ίδια μονοπάτια –τους τόπους και τις εμπειρίες-σ’ αυτήν εδώ τη γη-· «πένητας με πένητας, πλουσίους με πλουσίους, άγαμους με άγαμους ,υπανδρευμένους με υπανδρευμένους.... Όμως ούτε και οι Άγιοί μας, εν τη αγάπη τους, θα θελήσουν να μας κρίνουν. Θάναι η ζωή τους , με την ομορφιά της ,που θα μας κρίνει . Θα υπάρξει αυτοέλεγχος, η μοιραία-αυτόματη σύγ-κριση . Μόνοι μας θα κριθούμε-και δεν θα’ χουμε τι να πούμε-.Τότε πώς θ’ αντέξει –δε θα νοιώσει παράταιρος και παρείσακτος; -ένας βρώμικος κουρελής δίπλα στους λαμπροφορεμένους!
Όμως, μήπως και κάθε μέρα δεν «κρινόμαστε» απ ’τη ζωή των «δικαίων» γύρω μας, σε τούτη τη ζωή;
Σήμερα, στο μνημόσυνο της αδελφής Φιλαρέτης, νοιώσαμε πως οι δίκαιοι των συναξαριστών δεν βρίσκονται μονάχα σε δυσπρόσιτες ερήμους , σε δύσβατα ασκητικά μονοπάτια, μα και κάπου κοντά μας-ίσως στη διπλανή πόρτα· ζωσμένοι με αλυσίδες βασάνων, που πολλές φορές μόνον ο λυτρωτής θάνατος καταλύει. Σιωπηλοί ,καρτερικοί μάρτυρες στην παλαίστρα της καθημερινότητας. «Οι άγιοι οι δικοί μας»... Που για να σωθούμε σ ’αυτούς πρέπει να "εμβλέπουμε."
Αυτά τα « ταπεινά στρουθία» του ουρανού που, χορτασμένα απ ’τα ψιχία της Χάριτος του Θεού, απλώνουν τα φτεράκια τους κι εκτινάσσονται-φωτοβολίδες στον ουρανό. Αφήνοντας πίσω παγώνια, αετούς και γεράκια...
Το στάδιο των αρετών ηνέωκται... Ας βάλουμε αρχή
Καλή Ανάσταση , Καλό Παράδεισο σε όλους μας!
Ανώνυμη φίλη
Εάν μας ιδεί ( ο Κύριος) να δεχόμαστε τα παρόντα δυσάρεστα με ευγνωμοσύνη ή θα απομακρύνει τα λυπηρά ή θα μας αμείψει με τα μεγάλα στεφάνια της υπομονής ....
(Μέγας Βασίλειος)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου