Π. ΒΑΣ. ΓΟΝΤΙΚΑΚΗΣ: ΟΤΑΝ ΖΗΤΑΣ ΤΟ ΘΕΛΗΜΑ ΤΟΥ...

Νοιώθεις οτι έπρεπε να πάθεις, να πονέσεις, να πεθάνεις στη γη σαν το σπόρο, για να βλαστήσει από μέσα σου κάτι που δεν παρέρχεται.

Είμαι πλασμένος για κατι συγκεκριμένο -έλεγε ένας μοναχός- άπιαστο, αθεώρητο με γυμνό οφθαλμό, και ταυτόχρονα ένσαρκο. Το ξέρω, το πιστεύω, το ζω. Όταν απ' αυτό απομακρύνομαι, τα χάνω όλα -ψυχικά και σωματικά. Όταν σ' αυτό βρίσκομαι, ριζώνω, τα βρίσκω όλα, την υγεία της ψυχής και του σώματος: Όντας μόνος είμαι σε κοινωνία με τους αγίους.

Όντας με πολλούς τρέφομαι από την άχραντη πηγή που βρύει στην εσωτέρα έρημο. Ο σεβασμός προς αυτό, πραγματοποιείται, με το να ζητώ να γίνει το θέλημα Του ανα πάσα στιγμή και μόνο. Να το ζητώ, όχι με το στόμα και τη φωνή, αλλά με όλη μου τη διαγωγή ολοχρονίς.

Και όταν ζητάς να γίνει το θέλημα Του, όταν όλη σου η ύπαρξη είναι μια ματωμένη αίτηση, αυτό γίνεται. Αλλά αυτό το ''γίνεται'' δεν μπορείς να το προσδιορίσεις. Μπορεί να γίνει με το να γίνει ή με το να μη γίνει. Μπορεί, πριν τελειώσεις την αίτηση σου, να έλθει η απάντηση. Μπορεί όμως και να περιμένεις χρόνια, να εξαντληθείς, να απογοητευτείς, να τελειώσεις, να εξαφανιστείς.

Και τότε, που δεν περιμένεις πια τίποτε -ούτε εσύ ούτε οι άλλοι- να έλθει ο Ίδιος να σε αναστήσει, να σε πάρει μαζί Του σε πορεία καινή. Τότε καταλαβαίνεις γιατί καθυστέρησε για 'σενα. Πως ηταν μαζί σου ''εν ετέρα μορφή'' και όταν δεν είχε έλθει και Τον περίμενες.

Άλλος μοναχός που τον επισκέφτηκε η Θεία Χάρις απρόσμενα ενώ καθόταν στο κελί του, είπε:

Αν δεν περνούσα εκείνη την θλίψη, αν δεν έκανα εκείνη την υπομονή, αν δεν πέρναγε ο χρόνος που πέρασε δεν θα μπορούσε να μου συμβεί η αλλοίωση της Δεξιά Του Υψίστου. Ευλογημένες δοκιμασίες! Άγιες επεμβάσεις χειρουργικές, επώδυνες, Του Ιατρού των ψυχών και των σωμάτων!

Πως το όλον λειτουργεί! Πώς τίποτε δεν έιναι άσχετο! Τίποτα δεν πάει χαμένο! Πως οι ευλογίες πάνε πιο βαθειά απ' ότι ελπίζουμε! Πως οι πίκρες, οι πόνοι, οι απορίες σαν βαθύ υνί οργώνουν της ψυχής μας το χωράφι!

Πως η φύσις της αναπαύσεως της ουρανόθεν προερχομένης είναι ολοσδιόλου άλλη από εκείνη την ανάπαυση και ευχαρίστηση που μπορεί να μας προσφέρει μια επίγεια και πρόσκαιρη επιτυχία! Πως μας διδάσκει την ταπείνωση, μας μαθαίνει την αγάπη, μας συμφιλιώνει με τους άλλους!

 Μας ισχυροποιεί, μας δυναμώνει, και ταυτόχρονα μας κάνει πιο αδύνατους χωρίς αγκάθια που μπορεί να πληγώσουν τους άλλους!

Από το βιβλίο ''Κάλλος και ησυχία στην αγιορείτικη πολιτεία" του προηγουμένου ιερομονάχου Βασιλείου Γοντικάκη

http://www.agioritikovima.gr/