Η ΑΠΟΓΝΩΣΗ....

Ένας Πιστός εν Χριστώ συνάδελφος, εξαίρετος Αξιωματικός που νιώθει τον πόνο των ανθρώπων. που είναι ευαίσθητος με τους συναδέλφους του και το πρόβλημα του καθένα μας  δεν τον αφήνει αδιάφορο αλλά μπαίνει στο πετσί του και το κάνει δικό του πρόβλημα, μου έστειλε ένα μήνυμα.

Το μήνυμα είχε σχέση με τον πόνο ενός συνανθρώπου μας, ο οποίος δεν μπορούσε να πληρώσει τους λογαριασμούς του. Μάλλον κάποιο στεγαστικό δάνειο που είχε πάρει όταν οι εποχές ήταν ευνοϊκές, σε συνδυασμό με το Χαράτσι της ΔΕΗ και τα κοινόχρηστα.

Τα συνηθισμένα δηλαδή προβλήματα που αντιμετωπίζουμε όλοι μας, κάθε φορά που πληρωνόμαστε και προσπαθούμε να διαχειριστούμε όσο το δυνατόν καλύτερα τα έξοδα των παιδιών μας και του νοικοκυριού μας. Ο άνθρωπος αυτός έφτασε σε σημείο να πάει σε έναν γέροντα κάποιου μοναστηριού και να ζητάει τη συμβουλή του. Μέσα στο άγχος του και την απόγνωση του, ο άνθρωπος ζητούσε λύσεις από τον μοναχό. Γέροντα του έλεγε….

Πώς να τα βγάλω πέρα δεν μπορώ να ανταπεξέλθω στους λογαριασμούς. Αν πληρώσω όλα αυτά, δεν θα μου περισσέψουν χρήματα να πάρω τρόφιμα για το σπίτι μου. Τι θα φάνε τα παιδιά μου και η γυναίκα μου;

…… Πρέπει να καταλάβουμε ότι, όταν το κακό χτυπάει την πόρτα του γείτονα μας, σύντομα θα έρθει και σε εμάς. Δεν μπορεί εγώ να είμαι καλά και ο γείτονας μου να υποφέρει. Δεν μπορεί το δικό μου παιδί να έχει ζεστασιά στο δωμάτιό του και το παιδάκι του γείτονα να τουρτουρίζει μέσα στο κρύο. Φίλοι μου, δεν με νοιάζει αν ζήσω λιτά. Αρκεί να παίρνει και ο γείτονας τόσα που να μπορεί να έχει τουλάχιστον τα βασικά. Δεν μπορώ να βλέπω παιδικά αθώα ματάκια γεμάτα παράπονο. Δεν μπορώ να ακούω ιστορίες για παιδιά που λιποθυμάμε από την πείνα στο σχολείο.

Δεν μπορώ να βλέπω παιδάκια να σφίγγονται από το κρύο και να βάζουν το κεφάλι μέσα στο σώμα ανασηκώνοντας όσο το δυνατόν περισσότερο τους ώμους τους τουρτουρίζοντας γιατί δεν έχουν ένα πανωφόρι της προκοπής. Η παιδική αθωότητα δεν κάνει εξαιρέσεις. Η οργή του θεού θα είναι μεγάλη σε όλους τους αδιάφορους που ξέχασαν τι πάει να πει ελεημοσύνη! . Από την άλλη δεν μπορώ να βλέπω ταπεινωμένα βλέμματα λεβεντανθρώπων που δεν έχουν να προσφέρουν στα παιδιά τους τα βασικά, επειδή έκλεισε το εργοστάσιο που δούλευαν ή μεταφέρθηκε στη Βουλγαρία-Τουρκία-Ρουμανία.

Δεν μπορώ να βλέπω ανθρώπους που τους έφαγε η εργατιά και η οικοδομή 40 χρόνια να ψάχνουν στα σκουπίδια. Μου έρχεται να κλάψω με τον πόνο που βλέπω στους άλλοτε ανθρώπους που συναντούσα στο δρόμο κάθε μεσημέρι, που βαστούσαν χαρακτηριστικά στο χέρι μια μικρή σακούλα με λιγοστά αγαθά που αγόραζαν από το μάρκετ της γειτονιάς, να πηγαίνουν στο σπίτι τους. Που τούτοι οι απλοϊκοί άνθρωποι  μου χαμογελούσαν, ανταλλάσαμε την καλησπέρα και όταν τον έλεγες τι κάνεις; σου λέγαν ΔΟΞΑ ΤΟ ΘΕΟ!!! Που τους βρήκαμε αυτούς τους προδόταρους, κρυφοδαγκανιάρηδες; Που τα βρήκαμε αυτά τα γομάρια και τα εμπιστευτήκαμε το τιμόνι της Πατρίδας μας;

 Αθανάσιος Νάκος

Υπολοχαγός Πεζικού