ΠΑΠΑ ΦΩΤΗΣ ΛΑΥΡΙΩΤΗΣ Ο ΔΙΑ ΧΡΙΣΤΟΝ ΣΑΛΟΣ (1913 – 2010 ) ΜΙΑ ΟΣΙΑΠΑΤΕΡΙΚΗ ΜΟΡΦΗ ΤΩΝ ΗΜΕΡΩΝ ΜΑΣ!

Καθώς η ροδούλα απλόχερα σκορπάει τα μεταξένια της κάλλη, στο ανθοστόλιστο μπαλκονάκι σιγοψάλλοντας τους Χαιρετισμούς της Κυρα-Παναγιάς, μια εικόνα μου χαράζει το νου. “ Τείχος ει των Παρθένων”. Πριν καλά καλά καταλάβω σαν σε ονειροφαντασία χτυπάει η πόρτα. – Ώ θεέ μου! “ O παπα-Φώτης”! Ασκητικός, ρακένδυτος και από την άλλη αρχοντικός, ροδόλαμπος. Άγγελος Κυρίου! – Πάω παιδί μου.

 Ήταν η ημέρα εκείνη Παρασκευή 5 Μαρτίου του 2010 (Δ΄ Εβδομάδα των Νηστειών) που μία από τις σημαντικότερες εκκλησιαστικές μορφές του 20ου αι. όχι μόνο της πόλης μας αλλά ολάκερου  του Έθνους αποχαιρετούσε τον  “ψεύτη”  τούτον και απατηλό κόσμο για τις άλλες πεδιάδες, τις ουράνιες, τις αψεγάδιαστες.

Αεικίνητος, καλοκάγαθος, μεγαλόκαρδος, ελεήμων ( αλήθεια τι να πρωτοπεί κανείς για τον παππούλη) ο παπα–Πλανάς της Μυτιλήνης με τον τουρβά της ταπεινοφροσύνης μονίμως στο ώμο ξεκινούσε το ομορφότερο ταξίδι της ζωή του. Εκατό χρόνια ζυμωμένα με κακουχίες, διωγμούς, στερήσεις, ξεριζωμούς. Ένας αιώνας απέραντης δοξολογίας, ομολογίας στο όνομα του Τριαδικού Θεού.

Όσοι τον γνωρίζουν άλλα και όσοι τον έχουν ακουστά, ακόμα και εκείνοι που καθημερινά αντιμετωπίζουν τις χαριτωμένες του σαλότητες, όλοι έχουν να πουν και από μία καλή κουβέντα. “ Άγιος μεταξύ ανθρώπων”! “Άγγελος μεταξύ Αγγέλων”! Όλα για τον άνθρωπο, τον αδελφό – άνθρωπο. Αδιαπραγμάτευτος με τα πιστεύω του, με αστείρευτη πίστη στον Κύριο και λυτρωτή του, αγόγγυστα πορεύεται τη στενή και τεθλιμμένη οδό. Αρματωμένος με θείο ζήλο, χτίζει εκκλησίες, αναστηλώνει μοναστήρια, ανακαινίζει ψυχές!

 Σε τούτο ακριβώς το σημείο αξίζει να σημειωθεί και η τεράστια προσφορά του στην ανεύρεση, την ανάδειξη και την καθιέρωση των αγίων της Λέσβου. Καθώς επίσης και στην σύνταξη πολλών εκ των ακολουθιών των με την ανάθεση των από τον ίδιο στον αείμνηστο μοναχό και μέγα υμνογράφο της του Χριστού Μεγάλης Εκκλησίας π. Γεράσιμο Μικραγιαννανίτη. Η πολιτεία του αγγελική. Από το περιβόλι της Παναγίας, στον κήπο της Αγίας Αικατερίνης. Από την έρημο των Βεδουίνων στους Άγίου Τόπους. Ακούραστος δουλευτής του Ευαγγελίου, αδάμαστος νηστευτής, ο δια Χριστόν σαλός από την Μυτιλήνη νυχθημερόν γιομίζει με το πύρινο δάκρυ του την ακοίμητη κανδήλα της Ορθοδοξίας. Ενωμένος με τα δεσμά της δικαιοσύνης, ενδεδυμένος τη χρυσάστερη φορεσιά της αληθείας γίνεται ο προστάτης των πτωχών, ο ιατρός των θλιβομένων, το στήριγμα των κατατρεγμένων. Τρέχει, αγωνιά, συμπάσχει. Όπου τον καλέσει η ανάγκη.

Τα τελευταία χρόνια ανίκανος ο θάνατος να τον γκρεμίσει, αρέσκεται μοναχά σε μια παντελώς άτυπη παρουσία. Αφού “καθηλώνει” την ασθένειά του στο καροτσάκι, με τα ακούραστα φτερά της αγάπης ως άλλος Πατροκοσμάς ξεχύνεται σε νοσοκομεία, γηροκομέια, σχολεία. Μέχρι τελευταίας ρανίδος αγωνίζεται τον αγώνα τον καλό. Ένας άσβεστος φάρος ευσεβείας, μία ανεξάντλητη πηγή ευφροσύνης.

Σήμερα τρία χρόνια μετά την κοίμησή του και ασίγαστο το αηδόνι συνεχίζει να στολίζει με όλο και περισσότερους μοσχοβολισμένους ύμνους τη ζωή μας. Τρία χρόνια μετά την κοίμησή του και η πόλη της Μυτιλήνης έχει μόνο να καυχάται για τον ουράνιο αυτόν Άνθρωπο – Πατέρα – Άγιο!

Αιωνίας σου η μνήμη αξιομακάριστε και αείμνηστε παπα-Φώτη. Είθε η χρυσοφόρα παρουσία σου να μας φωτίζει, να μας σκέπει και να μας οδηγεί εις τους αιώνας των αιώνων. Αμήν.

Ποσειδών. Γ. Γιαννακής