ΜΕΡΕΣ ΠΑΘΟΥΣ

Τίς μέρες πού έρχονται, δέν θά θυμηθούμε απλώς, αλλά θά παρασταθούμε στό Πάθος του Χριστού. Θά είμαστε μέρος του πλήθους πού θά περικυκλώσει τόν Χριστό, τούς Μαθητές καί τήν Θεοτόκο. Καθώς θά ακούμε τά αναγνώσματα, καθώς θά παρακολουθούμε τίς Ευχές τής Εκκλησίας, καθώς οί εικόνες του Πάθους θά διαδέχονται η μία τήν άλλη μπροστά στά μάτια μας, άς θέσουμε στόν εαυτό μας τό ερώτημα: <<Μέσα σ' αυτό τό πλήθος, πού βρίσκομαι εγώ, ποιός είμαι; Ένας Φαρισαίος; Ένας Γραμματέας; Ένας προδότης; Ένας δειλός; Ποιός; Ή μήπως στέκομαι ανάμεσα στούς Αποστόλους;>>...

Μά καί αυτούς τούς κατέβαλε ό φόβος. Ο Πέτρος Τόν αρνήθηκε τρείς φορές, ο Ιούδας Τόν πρόδοσε, ο Πέτρος, ο Ιάκωβος κι ο Ιωάννης αποκοιμήθηκαν τήν ώρα ακριβώς πού ο Χριστός είχε ανάγκη από τήν ανθρώπινη αγάπη καί υποστήριξη, οι άλλοι μαθητές τό 'βαλαν στά πόδια, κανείς δέν έμεινε εκτός από τόν Ιωάννη καί τήν Θεοτόκο, εκείνους πού ήταν δεμένοι μαζί Του μ' εκείνο τό είδος τής αγάπης πού δέν γνωρίζει κανένα φόβο καί είναι έτοιμη νά μοιραστεί οτιδήποτε.

Άς ρωτήσουμε γιά άλλη μιά φορά τόν εαυτό μας ποιοί είμαστε καί ποιά είναι ή θέση μας μέσα σ' αυτό τό πλήθος. Είμαστε μέ τήν ελπίδα ή μέ τήν απόγνωση, μέ τί; Κι άν είμαστε μέ τήν αδιαφορία, τότε είμαστε κι εμείς μέρος του τρομακτικού πλήθους πού περικύκλωνε τόν Χριστό, πού Τόν ακολουθούσε καί Τόν άκουγε, αλλά μετά έφευγε, όπως θά φύγουμε κι εμείς από τόν ναό.

Ο Εσταυρωμένος θά υψωθεί εδώ τή Μεγάλη Πέμπτη κι εμείς θά διαβάσουμε τό Ευαγγέλιο γιά τόν Σταυρό καί τή Σταύρωση καί τόν θάνατο - καί μετά τί; Ο Σταυρός θά συνεχίσει νά στέκεται εδώ, αλλά εμείς θά πάμε νά ξεκουραστούμε, θά πάμε σπίτι νά φάμε, νά κοιμηθούμε, νά ετοιμαστούμε γιά τά έργα τής επομένης. Τήν ίδια ώρα, ο Χριστός θά είναι στόν Σταυρό, θΆ είναι στόν τάφο. Πόσο φοβερό είναι νά είμαστε ανήμποροι κι εμείς, όπως τότε οί μαθητές, νά περάσουμε έστω μία μέρα, μία ώρα μαζί Του !

Άς τό σκεφθούμε, κι άν δέν μπορούμε νά κάνουμε τίποτε, τουλάχιστον άς αναγνωρίσουμε ποιοί είμαστε καί πού βρισκόμαστε, καί τήν τελική ώρα άς στραφούμε πρός Αυτόν μέ τήν κραυγή, τήν έκκληση του ληστή: <<Μνήσθητί μου, Κύριε, έν τή Βασιλεία σου!>>.

από τό βιβλίο: Στό φώς τής Κρίσης του Θεού (του Μητρ. Αντωνίου (Bloom) τού Σουρόζ)