Σελίδες

Τετάρτη 30 Απριλίου 2014

Η ΘΡΗΣΚΕΙΑ ΕΙΝΑΙ ΝΕΥΡΟΒΙΟΛΟΓΙΚΗ ΑΣΘΕΝΕΙΑ, ...Η ΔΕ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ Η ΘΕΡΑΠΕΙΑ ΤΗΣ .....© Ιωάννης Σ. Ρωμανίδης (5)


12) Ο Κύριος της Δόξης και αι Οικουμενικοί Σύνοδοι

Δια τον Χριστόν και τους αποστόλους η Αγία Γραφή είναι η Παλαιά Διαθήκη εις την οποίαν προσετέθη η Καινή Διαθήκη. Τα ευαγγέλια του Ματθαίου, Μάρκου και Λουκά συνετάγησαν ως οδηγούς εις την κάθαρσιν του έσω ανθρώπου, δηλαδή του πνεύματός του (νοός) εν τη καρδία, και τα πρώτα στάδια του φωτισμού πρό του βαπτίσματος δι' ύδατος. Εις αυτά ο Χριστός αποκαλύπεται ως ο ενσαρκωθείς Κύριος της δόξης εις το βάπτισμά του και την μεταμόρφωσίν του, όταν φανερούται ως η κατά φύσιν πηγή της ακτίστου δόξης, βασιλείας και θεότητος του Πατρός. Το ευαγγέλιον του Ιωάννου συνετάγη δια τους ήδη βαπτισθέντας δι' ύδατος ως οδηγόν εις το βάπτισμα του Πνεύματος, δηλαδή τον φωτισμόν και την προκοπήν της καρδίας (ιδίως Ιων. 13:31-17) ίνα δια της ανιδιοτελούς αγάπης φθάση εις τον δοξασμόν (Ιων. 17) δια του οποίου θεωρεί τον εν σαρκί Κύριον της δόξης να δοξάζεται εν τω Πατρί και ο Πατήρ εν Αυτώ δια του μυστηρίου του σταυρού (Ιων. 13:31;18-21). Δια τον λόγον αυτόν αυτό του Ιωάννου καλείται το "πνευματικόν ευαγγέλιον,".[ 7 ]

Οι υπό των αποστόλων, προφητών και πατέρων μεμυημένοι εις το σώμα του Χριστού ουδέποτε έμαθον περί ενσαρκώσεως, βαπτίσματος, μεταμοφώσεως, σταυρώσεως, ταφής, αναλήψεως, γλωσσών ωσεί πυρός την Πεντηκοστήν όταν η Εκκλησία έγινε το Σώμα του Χριστού, με απλή μελέτην της Αγίας Γραφής. Την εμελέτον ως μέρος αναπόσπαστον της μυήσεως εις την κάθαρσιν και τον φωτισμόν της καρδίας και την ετοιμασίαν δια τον δοξασμόν της υπό του Κυρίου της δόξης της Παλαιάς Διαθήκης γεννηθέντος σαρκί εκ της Θεοτόκου.

Εντός των πλαισίων του δοξασμού τούτου των αποστόλων και προφητών εταύτισε η αρχαία εκκλησία τον Χριστόν με τον Μεγάλης Βουλής Άγγελον και την Σοφίαν του Θεού, δια του Οποίου έκτισε ο Θεός τον κόσμον, εδόξασε τους φίλους Του τους προφήτας και μέσω αυτών οδήγησε τον περιούσιον λαόν του εις την ενσάρκωσιν αυτού τούτου του Κυρίου της δόξης εκ της Θεοτόκου ίνα καταργήση το κράτος του Θανάτου επί των μελών της Εκκλησίας της Παλαιάς Διαθήκης (Ματθ. 16:18). Παρ' ότι εδοξάσθησαν, ο "Αβραάμ απέθανεν και οι προφήται" (Ιων. 8:53). "...εάν τις τον εμόν λόγον τηρήση, θάνατον ου μη θεωρήση εις τον αιώνα" (Ιων. 8:53). Δια τούτο υπάρχει η πρώτη ανάστασις της ψυχής (Αποκ. 20:5) και η δευτέρα ανάστασις του σώματος (Αποκ. 20:6), όπως επίσης υπάρχει πρώτος θάνατος της ψυχής (1 Τιμ. 5:6; Αποκ. 20:14) και ο δεύτερος Θάνατος του σώματος (Αποκ. 20:14).

Ακόμη και οι υπό Οικουμενικών Συνόδων δικασθέντες αιρετικοί Αρειανοί και Ευνομιανοί εδέχοντο την ταύτισιν αυτήν του Χριστού με τον Κύριον της δόξης και Μεγάλης Βουλής Άγγελον της Παλαιάς Διαθήκης ως ουσιαστικόν μέρος της αποστολικής παραδόσεως. Αλλά λόγω κοινών φιλοσοφικών αρχών, τας οποίας εκληρονόμησαν αυτοί και οι Νεστωριανοί από τον Παύλον Σαμοσατέα, που περιέγραψα αλλού,[ 8 ] οι Αρειανοί ισχυρίζοντο ότι ο Άγγελος και Κύριος της δόξης είναι το πρώτον εκ του μη όντος δημιούγημα της βουλής του Θεού πρό του χρόνου και των αιώνων και ως εκ τούτου ουχί συναείδιος και ομοούσιος τω Θεώ.

Μεταξύ άλλων εχρησιμοποίησαν οι Αρειανοί και Ευνομιανοί τον ισχυρισμόν, ότι ο Άγγελος της δόξης εγένετο ορατός εις τους προφήτας δια να αποδείξουν, ότι είναι κτιστός. Ομοίαζε η διδασκαλία των με αυτήν των Γνωστικών που εταύτιζον τον εν λόγω Άγγελον της Παλαιάς Διαθήκης με τον κατώτερον ορατόν θεόν, ή και τον σατανά, όστις δήθεν από άγνοιαν του καλού θεού έκτισε τον τάχα κακόν τούτον υλικόν κόσμον και παρεπλάνησε μέσω της σωματικής οράσεως τους προφήτας των Εβραίων.

Οι Αρειανοί και Ευνομιανοί ή ηγνόουν ή απέρριπτον την αποκάλυψιν, ότι οι θεούμενοι ευρίσκοντο εν θεοπτία γενόμενοι κατά χάριν θεοί και μόνον μέσω του Θεού έβλεπον την εν τω Κυρίω της δόξης πρίν και μετά την ενσάρκωσίν Του άκτιστον βασιλείαν και θεότητα του Θεού. Επρόσβαλον το βασικόν δόγμα της παραδόσεως των προφητών, ότι ο Θεός αποκαλύπτει εαυτόν τοις φίλοις Του μόνον μέσω του ακτίστου Μεγάλης Βουλής Αγγέλου και της ανθρωπίνης φύσεως Του αφού εγένετο σάρξ. Η χάρις και βασιλεία του φωτισμού και της δόξης, ήν κοινωνεί ο Λόγος του Θεού μέσω της ανθρωπίνης φύσεώς Του εις τα μέλη του σωματός Του είναι άκτιστος. Η διδασκαλία των Φραγκο-Λατίνων, ότι η χάρις ήν κοινωνεί η ανθρωπίνη φύσις του Χριστού είναι κτιστή ουδεμίαν θέσιν έχει εις την παράδοσιν των Οικουμενικών Συνόδων.

Ο λόγος διατί αι θεοφάνειαι του Λόγου εις την Παλαιάν Διαθήκην απουσιάζουν από τα δοκίμια της ιστορίας των δογμάτων και της δογματικής των Λατίνων και Προτεσταντών, ως και από αυτά των Ορθοδόξων από την εποχήν του Πέτρου του Μεγάλου και του Νεο-Ελληνισμού, είναι το γεγονός ότι ο Αυγουστίνος απέριψε την αποστολικήν και πατερικήν αυτήν παράδοσιν. Η παρερμηνεία του Αυγουστίνου περί των Θεοφανειών αποτέλεσε την μόνην παράδοσιν των Φράγκων, διότι ουσιαστικώς μόνον αυτόν εγώριζον κάπως καλώς μέχρι τον 11ον αιώνα. Τα σπάνια δοκίμια που αναφέρουν την αρχαίαν αυτήν παράδοσιν ισχυρίζονται ότι εγκατελήφθη ως θέσις που ηυνόει τους Αρειανούς.

Αντιθέτως όμως η παράδοσις αυτή συνεχίζει να αποτελή την ουσίαν της Ορθοδόξου παραδόσεως, ήτις διαποτίζει την μυστηριακήν, τελετουργικήν και εικονογραφικήν ζωήν της Εκκλησίας. Μάλιστα αποτελεί το απαραίτητον πλαίσιον εντός του οποίου οι Πατέρες χρησιμοποιούν τους όρους τρείς υποστάσεις, μία ουσία και το ομοούσιον του Λόγου τω Πατρί και Αγίω Πνεύματι. Αποτελούν όμως ανοησίαν, όχι μόνον εντός των πλαισίων της Αυγουστινίου θεολογίας των Φραγκολατίνων, αλλά και της Φραγκολατινοποιημένης θεολογίας "ορθοδόξων" οίτινες κατά παράδοσιν πλέον δανείζονται από δοκίμια ετεροδόξων όταν γράφουν περί θεμάτων δογματικής, ιστορίας δογμάτων και αγίας γραφής.

Ο Αυγουστίνος επίστευσε[ 9 ] ότι μόνον οι Αρειανοί εταύτιζον τον Λόγον με τον Άγγελον της δόξης δια να αποδείξουν ότι είναι κτιστός, αφού είναι δήθεν ορατός εις τα όμματα των προφητών. Παρ' ότι ισχυρίζεται ότι ο Μεδιολάνων Αμβρόσιος ήλλαξε την προτέραν Μανιχαϊκήν θέσιν του επί της Παλαιάς Διαθήκης, αγνοεί πλήρως τα κατά των Αρειανών επιχειρήματα με τα οποία ο βαπτίσας αυτόν αποδεικνύει το άκτιστον του Μεγάλης Βουλής Αγγέλου, Λόγου, της Σοφίας του Θεού και το ομοούιον Αυτού τω Πατρί.



Επειδή ο Αυγουστίνος είχε κάμνει σύγχυσιν του φωτισμού και της θεώσεως με τον Νεο-Πλατωνικόν φωτισμόν και έκστασιν, συνεφώνει με τους εν λόγω φιλοσόφους και αιρετικούς ότι δεν μετέχει το σώμα εις την θεωρίαν Θεού. Εταύτισε τον δοξασμόν ή την θέωσιν με την ικανοποίησιν της δίψας δια ευδαιμονίαν και με την μετά Θάνατον Ζωήν. Δια τούτο ούτε εις την Παλαιάν και ούτε εις την Καινήν Διαθήκην κατενόησε τον εν τω Κυρίω της δόξης δοξασμόν. Δηλαδή δεν διέφερε ουσιαστικώς από τους Αρειανούς. Επέλυσε το πρόβλημα που έθεσαν οι Αρειανοί περί των Θεοφανειών πρό και μετά την ενσάρκωσιν με την πρωτότυπον θεωρίαν ότι οι προφήται έβλεπον και ήκουον τον Θεόν μέσω γινομένων εκ του μηδενός και απογινομένων εις το μηδέν κτισμάτων κατά βούλησιν του Θεού, ως π.χ. η καιομένη και άφλεκτος βάτος, η στύλη πυρός και νεφέλη, η δόξα και νεφέλη, και ακόμη ο Άγγελος της δόξης. Ο Θεός γίνεται μονίμως ορατός μέσω της ενσαρκώσεως του Λόγου του δια του οποίου μεταβιβάζει τα ρητά και νοήματά Του. Αλλά συνεχίζει να χρησιμοποιεί τα γενόμενα εκ του μηδενός μηνύματα και οράματα τα εις το μηδέν απογινόμενα, όπως αι γλώσσαι πυρός της Πεντηκοστής, της νεφέλης της αναλήψεως, της βασιλείας, δόξης, νεφέλης, φωτός και εξ ουρανού φωνής της Μεταμορφώσεως, της εξ ουρανού φωνής και περιστεράς της βαπτίσεως του Χριστού, και το πύρ της κολάσεως, κ.τ.λ. Είναι η καταδικασθείσα το 1341 διδασκαλία του Βαρλαάμ. Οι πατέρες της Συνόδου δεν υποψιάσθησαν ούτε την πηγήν της εν λόγω αιρέσεως και ούτε το γεγονός ότι ήτο η μόνη παράδοσις των Φραγκο-Λατίνων. Το αποτέλεσμα των ανωτέρων ήτο ότι τα λεκτικά σύμβολα, δια οποίων η Παλαιά και Καινή Διαθήκη εξέφραζε τας εμπειρίας του φωτισμού και της θεώσεως υποβιβάσθησαν εις γενόμενα και απογινόμενα κτίσματα και απίστευτα θαύματα. Περίεργον αποτέλεσμα των εν λόγω παρερμηνειών είναι ότι όχι μόνον το όνομα "βασίλειον" κυριαρχεί εις τας μεταφράσεις της Καινής Διαθήκης παρ' ότι ούτε μία φορά απαντάται εις το ελληνικόν πρωτότυπον. Αλλά περιέργως επικράτησε εις τα Βιβλικά και λειτουργικά κείμενα των Ορθοδόξων μεταναστών εις την Ευρώπην, Αμερικήν, Αυστραλίαν και Ασίαν. Η βασιλεία του Θεού είναι η άκτιστος ενέργεια και δόξα δια της οποίας ο Θεός βασιλεύει τον κόσμον και εις οποίαν μετέχουν τα καθαιρόμενα, φωτιζόμενα και δοξαζόμενα μέλη της Εκκλησίας.

13) "...τό πνεύμα μη σβέννυται" (Α' Θεσσ. 5:19)

Η προσευχή του Αγίου Πνεύματος εν τη καρδία "στεναγμοίς αλαλήτοις" (Ρωμ. 8:26) δεν είναι καθ' εαυτήν μέθεξις εις το σώμα του Χριστού. Πρέπει να ανταποκριθή κανείς εις αυτήν την προσευχήν του Αγίου Πνεύματος με την ιδικήν του αδιάλειπτον προσευχήν του πνεύματός του εν τη καρδία. Έτσι, "Αυτό το Πνεύμα συμμαρτυρεί τω πνεύματι ημών ότι εσμέν τέκνα Θεού. Ει δε τέκνα, και κληρονόμοι, κληρονόμοι μεν Θεού, συγκληρονόμοι δε Χριστού, είπερ συμπάσχομεν, ίνα και συνδοξασθώμεν" (Ρωμ. 8:16-17.) Μολονότι αυτή η ανταπόκρισις είναι ιδική μας, είναι και χάρισμα Θεού. Αυτό ακριβώς προϋποθέτει ο Απ. Παύλος, όταν παραγγέλη: "αδιαλείπτως προσεύχεσθε...τό Πνεύμα μη σβέννυτε, προφητείας μη εξουθενείτε" (Α' Θεσσ. 5.17-19). Ο Παύλος εδώ μας λέγει να φροντίσωμεν να μείνωμεν ναοί του Αγίου Πνεύματος, διατηρώντες την αδιάλειπτον προσευχήν του πνεύματός μας εν τη καρδία, δια να φθάσωμεν να γίνωμεν προφήται δια της θεώσεως.

Το βάπτισμα του ύδατος "εις άφεσιν αμαρτιών" είναι μυστήριον ανεξάλειπτον, διότι η συγχώρησις από τον Θεόν δια την αρρώστειάν μας είναι το δεδομένον δια την έναρξιν της θεραπείας. Όμως το βάπτισμα του Πνεύματος δεν είναι ανεξάλειπτον. Δια τούτο υπάρχει η ειδική τελετή μετανοίας και αναμυρώσεως των μετανοούντων δια προτέραν απάρνησιν της πίστεώς των. Το δε μυστήριον της εξομολογήσεως έχει προφανώς την ρίζαν του εις την καθοδήγησιν των ιδιωτών να φθάσουν από την κάθαρσιν της καρδίας εις τον φωτισμόν αυτής. Είτε ανταποκρίνεται κανείς είτε όχι, το Άγιον Πνεύμα "εντυγχάνει" εν τη καρδία κάθε ανθρώπου. Με άλλα λόγια η αγάπη του Θεού καλεί εξ ίσου τον καθένα, αλλά όλοι δεν ανταποκρίνονται.

Οι μη ανταποκρινόμενοι θα έπρεπε να μη φαντάζωνται τον εαυτόν των ναούς του Αγίου Πνεύματος και μέλη του σώματος του Χριστού και να γίνωνται, ως εκ τούτου, εμπόδιον των άλλων εις αυτήν την ανταπόκρισιν. Οι εις κατάστασιν φωτισμού συμπροσεύχονται εις τας λειτουργίας των ως ναοί του Αγίου Πνεύματος και μέλη του σώματος του Χριστού δια τα μη μέλη, ώστε να γίνουν μέλη ή να ξαναγίνουν μέλη, εφ' όσον τούτο δεν τους το εγγυήθη το βάπτισμα του ύδατος εις άφεσιν αμαρτιών. Δια τούτο ο Χρυσόστομος προειδοποιεί, "Μη τοίνυν θαρρώμεν, ότι γεγόναμεν άπαξ του σώματος."[ 10 ]



14) Το χάρισμα της διερμηνείας

Εις κάποιον σημείον της ιστορίας της μεταποστολικής Εκκλησίας το χάρισμα της συγχρόνου μεταφοράς των προσευχών και ψαλμών από την καρδίαν εις την διάνοιαν δια την μεγαλόφωνον απαγγελίαν αυτών προς όφελος των ιδιωτών αντικατεστάθη με γραπτά αναγιγνωσκόμενα κείμενα με καθορισμένα σημεία εις τα οποία οι ιδιώται (λαϊκοί) απαντούσαν με το "αμήν," "Κύριε ελέησον," κ.τ.λ. Επίσης η προσευχή της καρδίας συντομεύθη εις μικράν φράσιν (π.χ. Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησόν με τον αμαρτωλόν) ή εις ρητόν Ψαλμού (παράδοσις της Αιγύπτου την οποίαν μετέφερε εις την Δύσιν ο Άγιος Ιωάννης ο Κασσιανός). Κατά τα άλλα τα χαρίσματα της 1 Κορ. 12:28 παρέμειναν τα ίδια.

Ο Ρωμαίος ιστορικός των Φράγκων Γρηγόριος Επίσκοπος Τουρώνης περιγράφει τα φαινόμενα και του φωτισμού και του δοξασμού. Αλλά μη γνωρίζων τί είναι, τα περιγράφει ωσάν θαύματα και με τρόπον συγκεχυμένον.[ 11 ] Οι Φράγκοι συνέχισαν την σύγχυσιν ταύτην και τελικά εταύτισαν τον φωτισμόν και τον δοξασμόν με τον Νεο-Πλατωνικόν μυστικισμόν του Αυγουστίνου, τον οποίον ορθώς απέριψαν ορισμένοι Διαμαρτυρόμενοι, αφού δια τους Πατέρας αποτελεί φαινόμενον δαιμονικόν.


15) Δοκιμαζέτω δε άνθρωπος εαυτόν

"Ώστε ός αν εσθίη τον άρτον ή πίνη το ποτήριον του Κυρίου αναξίως, ένοχος έσται του σώματος και του αίματος του Κυρίου. δοκιμαζέτω δε άνθρωπος εαυτόν, και ούτως εκ του άρτου εσθιέτω και εκ του ποτηρίου πινέτω, ο γαρ εσθίων και πίνων κρίμα εαυτώ εσθίει και πίνει μη διακρίνων το σώμα. δια τούτο εν υμίν πολλοί ασθενείς και άρρωστοι και κοιμώνται ικανοί" (1 Κορ. 11:28-30). Με άλλα λόγια πρέπει κανείς να δοκιμάση τον εαυτόν του αν είναι στην κατάστασιν φωτισμού, και επομένως μέλος του σώματος του Χριστού και ναός του Αγίου Πνεύματος, με τουλάχιστον τα "γένη γλωσσών," δηλαδή την νοεράν προσευχήν. Άλλως εσθίει τον άρτον και πίνει το ποτήριον του Κυρίου αναξίως (Κορ. 11:27). Εν τοιαύτη περιπτώσει ευρίσκεται μεταξύ ή των "ασθενών" ή των "αρρώστων" ή των πνευματικώς "κοιμωμένων (νεκρών)" (1 Κορ. 11:30), δηλαδή μη μετέχων εις την πρώτην ανάστασιν του έσω ανθρώπου. Ο τοιούτος μετέχει εις την Θείαν Ευχαριστίαν ουχί αξίως, αλλά εις κατάκριμα. Δεν πρέπει κανείς να χρησιμοποιεί το δείπνον της αγάπης (πού τότε συνόδευε κάθε ευχαριστιακήν σύναξιν) ως ευκαιρίαν να τρώη και να πίνη. Τούτο κάμνει κανείς στο σπίτι του (1 Κορ. 11:21-22,34). "ει δε εαυτούς διεκρίνομεν (δηλαδή δια της νοεράς προσευχής), ουκ εκρινόμεθα, κρινόμενοι δε υπό του Κυρίου παιδευόμεθα, ίνα μη σύν τω κόσμω κατακριθώμεν" (1 Κορ. 11:31-32). Εις τον φωτισμόν και εις τον δοξασμόν κρινόμενοι οι φωτισθέντες και οι θεωθέντες εκπαιδεύονται εντός του πνεύματός των από τον ίδιον τον Χριστόν. Την θεραπείαν αυτήν περιγράφει εν συνεχεία ο Απόστολος Παύλος στην 1 Κορ. 12-15:11[ 12 ] όπως είδαμεν.


16) Η διατύπωσις των δογμάτων

Ο μόνος σκοπός της διατυπώσεως των δογμάτων από Οικουμενικάς και Τοπικάς Συνόδους ήτο και είναι η διαφύλαξις των πιστών εντός της θεραπευτικής αυτής αγωγής της καθάρσεως και του φωτισμού της καρδίας και του δοξασμού/θεώσεως και από κομπογιαννίτες μη ορθοδόξους και τυπικά ορθοδόξους ιατρούς. Τούτο επειδή "πάντες γαρ ήμαρτον και υστερούνται της δόξης του Θεού..." (Ρωμ. 3:23). Αι διατυπώσεις των δογμάτων ουδεμίαν σχέσιν έχουν με θεολογικόν ή φιλοσοφικόν στοχασμόν επάνω στα μυστήρια της Αγίας Τριάδος, της ενσαρκώσεως του Λόγου και της θεώσεως. Η αρρώστεια του ανθρώπου συνίσταται εις τον σκοτασμόν του πνευματός εις την καρδίαν που αρχίζει να θεραπεύεται με την αδιάλειπτον προσευχήν, και όχι με στοχασμούς θεολογικο-φιλοσοφικούς. Τούτο διότι ουδεμία ομοιότης υπάρχει μεταξύ του ακτίστου Θεού και των κτισμάτων Του και "Θεόν φράσαι αδύνατον, νοήσαι δε αδυνατώτερον." Δια τούτο οι περί Θεού και ενσαρκώσεως στοχασμοί του Αυγουστίνου και των Φραγκο-Λατίνων και διαρμαρτυρομένων οπαδών του και όπως και οι στοχασμοί ορισμένων τυπικά ορθοδόξων "θεολόγων", γενόμενοι βάσει της analogia entis και της analogia fidei, είναι παντελώς ξένοι προς την Βιβιλικήν και Πατερικήν παράδοσιν. Σήμερον θεωρούνται μάλιστα ως γνώρισμα νοητικώς καθυστερουμένων τινων θρησκολήπτων.

Ο μόνος σκοπός των ορθοδόξων δογμάτων είναι η διαφύλαξις της οδού της εν Χριστώ θεραπείας μέσω της καθάρσεως και του φωτισμού της καρδίας και της θεώσεως των πιστών.

συνεχιζεται...

Η ΘΡΗΣΚΕΙΑ ΕΙΝΑΙ ΝΕΥΡΟΒΙΟΛΟΓΙΚΗ ΑΣΘΕΝΕΙΑ, .........Η ΔΕ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ Η ΘΕΡΑΠΕΙΑ ΤΗΣ ...... © Ιωάννης Σ. Ρωμανίδης (4)

 
5) Τα Ιερά Λείψανα

Υπάρχουν δύο γενικά είδη αγίων λειψάνων, αυτά που ευωδιάζουν και αυτά που και σώζωνται ολόκληρα ή σχεδόν ολόκληρα. Φαίνεται ότι τα πρώτα ανήκουν εις τους αγίους που ευρίσκοντο εις την κατάστσιν φωτισμού όταν εξεδήμησαν και τα δεύτερα εις αγίους που ευρίσκονται εις κατάστασιν δοξασμού.

Από μαρτυρίας πατέρων προκύπτει το γεγονός ότι η άκτιστος δημιουργική, συνεκτική, προνοητική, καθαρτική, φωτιστική και θεωτική ενέργεια του Θεού είναι απλή, διαιρείται αδιαιρέτως και πανταχού παρούσα ενεργεί τα πάντα εν πάσι. Έτσι ο θεούμενος εν Αγίω Πεύματι ευρισκόμενος βλέπει ως μέλος του Σώματος του Χριστού τον Πατέρα εν τω ενσαρκωθέντι Λόγω έσωθεν. Αυτών τα σώματα διατηρούνται τοιουτοτρόπως αφού η νοερά ενέργειά τους συνεχίζει να στροφαλίζεται κυκλικώς εντός της καρδίας τους εν κοινωνία με την θεωτικήν ενέργειαν της Αγίας Τριάδος. Πιθανόν θα ημπορούσαμεν να δούμεν τον στροφαλισμόν αυτόν με μαγνητικό αξωνικό τομογράφο.

Φαίνεται ότι έχουν δίκαιον εκείνοι που πιστεύουν ότι αι μέλαναι οπαί ευρίσκονται όχι μόνον εις το κέντρον των Γαλαξίων δίνοντες εις αυτάς την κυκλικήν τους κίνησιν, αλλά και εις μικροσκοπικά μεγέθη παντού εις το σύμπαν και αναμεσά μας και μέσα μας.


6) Όχι "εκ του κόσμου," αλλ' "εν τω κόσμω"

Η Φραγκο-Λατινική διάκρισις μεταξύ πρακτικής (αctive) και θεωρητικής (contemplative) ζωής δεν υπάρχει εντός του σώματος του Χριστού. Το χάρισμα του Αγίου Πνεύματος των αδιαλείπτων προσευχών και ψαλμών, μέσω των οποίων ο ιδιώτης (λαϊκός) εισέρχεται εις το βασίλειον ιεράτευμα, γενόμενος ναός του Αγίου Πνεύματος και μέλος του σώματος του Χριστού, καθιστά την εν λόγω διάκρισιν αδύνατον. Η κάθαρσις και ο φωτισμός της καρδίας και η θέωσις είναι η πραγματικότης εντός της οποίας κινείται ο κάθε πιστός και η παράδοσις εντός της οποίας λειτουργεί αναποσπάστως η ειδική ιερωσύνη. Αντιθέτως προς την εν λόγω Λατινικήν διάκρισιν όλα τα μέλη του σώματος του Χριστού ευρίσκονται εις την θεωρίαν του φωτισμού βαδίζοντες προς την θεωρίαν της θεώσεως.

"...ουδείς εν πνεύματι Θεού λαλών λέγει, ΑΝΑΘΕΜΑ ΙΗΣΟΥΣ, και ουδείς δύναται ειπείν, ΚΥΡΙΟΣ ΙΗΣΟΥΣ, ει μη εν Πνεύματι Αγίω" (Α' Κορ. 12:3). Αυτή είναι η βιβλική και πατερική πνευματικότης και η δύναμις, εξ αιτίας της οποίας ήτο αδύνατον δι' ένα πιστόν-ναόν του Αγίου Πνεύματος, παρ' όλα τα βασανιστήρια και μαρτύρια, να λυγίση και να απαρνηθή τον Χριστόν. Τυχόν απάρνησις απλώς απεδείκνυε, ότι δεν ήτο μέλος του σώματος του Χριστού. Οι μάρτυρες και οι νεο-μάρτυρες ήσαν η απόδειξις της δυνάμεως του φωτισμού και της θεώσεως, δηλαδή του μυστηρίου του σταυρού, κατά των δυνάμεων του σκότους ως και το κατ' εξοχήν κήρυγμα ελευθερίας. Η πρωταρχική αποστολή των ναών του Αγίου Πνεύματος ήτο να εργάζωνται εις οποιοδήποτε επάγγελμα είχον ταχθεί και να επιδιώκουν να διαδώσουν την ιδικήν των θεραπείαν εις τους άλλους. Κατά κυριολεξίαν ειργάζοντο εντός της κοινωνίας των, με μίαν ειδικότητα ομοίαν με εκείνην των ψυχιάτρων. Διέφερον, όμως, απ' αυτούς εις το ότι δεν επεδίωκον, ωσάν αυτούς, την διανοητικήν ισορροπίαν των νοσούντων, με την προσαρμογήν των εις γενικώς αποδεκτούς κανόνας φυσιολογικής σκέψεως και συμπεριφοράς. Ο ιδικός των κανών υγείας και φυσιολογικής σκέψεως και συμπεριφοράς ήτο ο δοξασμός. Η θεραπευτική δύναμίς των δεν ήτο και δεν είναι "εκ του κόσμου τούτου." Αλλ' αύτοί, όμως, είναι "εν τω κόσμω," εργαζόμενοι δια την θεραπείαν της καρδίας των ανθρώπων καί, ως εκ τούτου, δια την μεταμόρφωσιν του κόσμου.



7) Θεολογία και δόγμα

Όλοι όσοι έφθασαν εις τον δοξασμόν μαρτυρούν το γεγονός, ότι "Θεόν φράσαι μεν αδύνατον, νοήσαι δε αδυνατώτερον," αφού γνωρίζουν απ' αυτήν την εμπειρίαν των, ότι δεν υπάρχει οποιαδήποτε ομοιότης μεταξύ κτιστού και ακτίστου.

Τούτο σημαίνει, ότι τα περί Θεού ρήματα και νοήματα, τα οποία δεν αντιτίθενται εις την εμπειρίαν της θεώσεως, αλλά και οδηγούν εις την κάθαρσιν και τον φωτισμόν της καρδίας και την θέωσιν, είναι Ορθόδοξα. Ρήματα και νοήματα, τα οποία αντιτίθενται εις τον δοξασμόν και απομακρύνουν από την κάθαρσιν και τον φωτισμόν της καρδίας και την θέωσιν είναι αιρετικά.

Αυτό είναι το κλειδί των αποφάσεων των Επτά Ρωμαϊκών Οικουμενικών Συνόδων, ως και της 8ης του 879 και της 9ης του 1341.

Σχεδόν όλοι οι ιστορικοί των δογμάτων αγνοούν το κλειδί τούτο και πιστεύουν ότι οι πατέρες προσεπάθουν, ωσάν τον Αυγουστίνον, να κατανοήσουν στοχαστικώς και διαλεκτικώς το μυστήριον, το οποίον κρύβεται όπισθεν των περί Θεού ρημάτων και νοημάτων. Επιστρατεύουν μεταξύ των πατέρων ακόμη και τον Γρηγόριον τον Θεολόγον εις το στρατόπεδον της Φραγκο-Λατινικής θεολογίας, παρουσιάζοντές τον εν μεταφράσει να λέγει, ότι επιτρέπεται "τό φιλοσοφείν περί θεού" μόνον εις τους "ήδη γενομένους ειδικούς εις τον διαλογισμόν" (past masters of meditation), αντί εις μόνους τους "διαβεβηκότας εν θεωρία," η οποία είναι η θέα του Χριστού "δι' εσόπτρου εν αινίγματι" "γλώσση" και "πρόσωπον προς πρόσωπον" κατά τον "δοξασμόν."

Οι Πατέρες σαφώς απορρίπτουν ως πλάνην την ιδέαν ότι η διατύπωσις των δογμάτων αποτελεί μέρος προσπαθείας κατανοήσεως των περί Αγίας Τριάδος και ενσαρκώσεως του Λόγου μυστηρίων της πίστεως. Ο Άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος γελειοποιεί τοιούτους αιρετικούς: "Ειπέ σύ την αγεννησίαν του πατρός, καγώ την γέννησιν του υιού φυσιολογήσω και την εκπόρευσιν του πνεύματος και παραπληκτίσομεν άμφω εις Θεού μυστήρια παρακύπτοντες" (Θεολ. Λόγος Δ',8). Ούτε εδέχθησαν ποτέ οι Πατέρες την θέσιν του Αυγουστίνου και των ακολουθούντων αυτόν Λατίνων, ότι η Εκκλησία κατανοεί καλύτερα και βαθύτερα την πίστιν και τα δόγματα με την πάροδον του χρόνου. Κάθε περίπτωσις δοξασμού μέσω των αιώνων είναι μετοχή "εις πάσαν την αλήθειαν" της Πεντηκοστής, η οποία ούτε αύξησιν, ούτε βαθυτέραν κατανόησιν επιδέχεται.

Τούτο σημαίνει επίσης, ότι η Ορθόδοξος δογματική είναι καθ' ολοκληρίαν ποιμαντική, αφού δεν υφίσταται εκτός των πλαισίων της θεραπείας της καρδίας δια της καθάρσεως και του φωτισμού και εφόσον θεολόγος είναι κατ' εξοχήν ο θεούμενος, του οποίου η θέωσις είναι υπέρ πάντα λόγον και έννοιαν.

Το να είναι κανείς θεολόγος σημαίνει κατά πρώτον και κύριον λόγον, ότι είναι ειδικός εις τας μεθοδείας του διαβόλου. Ο φωτισμός και κυρίως ο δοξασμός μεταδίδουν το χάρισμα της διακρίσεως των πνευμάτων δια την κατατρόπωσιν του διαβόλου, ειδικώς όταν ούτος προσφεύγει εις την διδασκαλίαν της θεολογίας και πνευματικότητος εις εκείνους που αρχίζουν να γλυστρούν μέσα από τα χέριά του.


8) Τα Μυστήρια

Το σημαντικώτερον αποτέλεσμα της εκφραγκο-λατινικεύσεως της Ορθοδόξου θεολογικής παιδείας τον 18ον και 19ον αιώνα, υπήρξεν η εξαφάνισις από τα δογματικά εγχειρίδια, και ιδίως από τα κεφάλαια περί μυστηρίων, της υπάρξεως των μελών του σώματος του Χριστού εντός των πλαισίων της καθάρσεως και του φωτισμού της καρδίας και της θεώσεως, παρ' ότι τα λειτουργικά κείμενα ακριβώς ταύτα προϋποθέτουν. Επηρεασμένα από Ρωσικά και Λατινικά εγχειρίδια ελησμόνησαν το γεγονός το μυστήριον της ιερωσύνης προϋποθέτει την θέωσιν, δηλαδή την προφητείαν, "μή αμέλει του εν σοί χαρίσματος, ό εδόθη σοι δια προφητείας μετά επιθέσεως των χειρών του πρεσβυτερίου. (Α' Τιμ. 4:14)"

9) Προφήται και διανοούμενοι

Η δημιουργία είναι τελείως εξηρτημένη από τον Θεόν, μολονότι δεν υπάρχει οποιαδήποτε ομοιότης μεταξύ των. Τούτο σημαίνει, ότι δεν υπήρξε και δεν υπάρχει οποιαδήποτε διαφορά μεταξύ πεπαιδευμένου και απαιδεύτου, όταν και οι δύο βαδίζουν την οδόν της θεραπείας του φωτισμού και της τελειώσεως του δοξασμού, δια να γίνουν απόστολοι και προφήται. Υψηλοτέρα γνώσις περί της κτιστής πραγματικότητος δεν παρέχει ουδέν ιδιαίτερον δικαίωμα επάνω εις την γνώσιν του ακτίστου. Ούτε η άγνοια δια την κτιστήν πραγματικότητα αποτελεί μειονέκτημα δια να φθάση κανείς εις την υψίστην υπέρ την γνώσιν γνώσιν του ακτίστου.

10) Προφήται και Φραγκο-Λατίνοι Πάπαι

Από τα πέντε Ρωμαϊκά Πατριαρχεία Πρεσβυτέρας Ρώμης, Νέας Ρώμης, Αλεξανδρείας, Αντιοχείας και Ιεροσολύμων οι Φράγκοι κατέλαβον, δια της στρατιωτικής βίας, εκείνο της Πρεσβυτέρας Ρώμης, αντικαθιστώντας τους Ρωμαίους Πάπας με Τεύτονας κατά την διάρκειαν ενός αγώνος, ο οποίος ήρχισε το 983 και έληξε το 1046. Ούτως, επεξέτεινον τον έλεγχόν των επί της αποστολικής διαδοχής μέχρις αυτού του Παπικού Θρόνου ως μέρος των σχεδίων των δια παγκόσμιον κυριαρχίαν. Μετέβαλαν τους Ρωμαίους Πατέρας εις Γραικούς και Λατίνους και προσέθεσαν τους Φράγκους εις τους λεγομένους ανυπάρκτους αυτούς Λατίνους Πατέρας και έτσι εχάλκευσαν τον μύθον ότι οι Φράγκοι και οι λατινόφωνοι Ρωμαίοι Πατέρες αποτελούν κάποια ενιαία Λατινική Χριστιανωσύνη. Δια το Ισλάμ ο Πάπας είναι ακόμη και σήμερον Λατίνος και Φράγκος και οι ιδικοί μας Πατριάρχαι Νέας Ρώμης, Αλεξανδρείας, Αντιοχείας και Ιεροσολύμων είναι Ρωμαίοι.

Η άγνοια του ποίοι και τί είναι οι προφήται και διατί κατέχουν την δευτέραν θέσιν μετά τους αποστόλους, εδημιούργησε το κενόν, το οποίον επληρώθη με το Φραγκο-Λατινικόν αλάθητον του Πάπα.



11) Προφήται και Πατέρες

Ο Γρηγόριος Νύσσης πληροφορεί τους αναγνώστας του, ότι αιρέσεις εμφανίζονται εις εκείνας τας Εκκλησίας, όπου δεν υπάρχουν προφήται. Ο λόγος είναι, ότι οι ηγέται των προσπαθούν να κοινωνήσουν με τον Θεόν μέσω του λογικού στοχασμού και της περί Θεού (αφηρημένης) φαντασίας, αντί μέσω του φωτισμού και δοξασμού. Το να συγχέη κανείς τας περί Θεού σκέψεις του με τον Θεόν είναι εξ επόψεως θρησκείας, ειδωλολατρεία και εξ επόψεως επιστημονικής μεθόδου αγραμματωσύνη.

Περί αποστόλων και προφητών ομιλεί ο Παύλος όταν γράφη, "ο δε πνευματικός ανακρίνει μεν πάντα, αυτός δε υπ' ουδενός ανακρίνεται." (1 Κορ. 3:15). Διότι ούτοι έφθασαν εις την εν τω Χριστώ θεοπτίαν γενόμενοι αυτόπται μάρτυρες, ότι οι άρχοντες του αιώνος τούτου είχον σταυρώσει "τόν Κύριον της δόξης" (1 Κορ. 2:8). Αυτόν τον Κύριον της δόξης, Μεγάλης Βουλής Άγγελον, τον Ώντα, Θεόν Αβραάμ και Θεόν Ισαάκ και Θεόν Ιακώβ, τον Παντοκράτορα, την Σοφίαν του Θεού, την ακολουθούσαν Πέτραν (1 Κορ. 10:4), είδον οι προφήτες πάντες της Παλαιάς Διαθήκης. Εκ των οποίων ο Βαπτιστής Ιωάννης εν θεοπτία γενόμενος, είδεν εν σαρκί τον Κύριον της δόξης. Ασφαλώς και οι εις Αυτόν τυπικώς πιστεύοντες Ιουδαίοι, "ει έγνωσαν, ουκ αν τον Κύριον της δόξης εσταύρωσαν." Πάντως εις τους θεουμένους προσαρμόζει ο Παύλος το "ά οφθαλμός ουκ είδεν και ούς ήκουσεν και επί καρδίαν ουκ ανέβη, όσα ητοίμασεν ο Θεός τοις αγαπώσιν αυτόν. ημίν απεκάλυψεν ο Θεός δια του πνευματός αυτού" (1 Κορ. 2:9-10) ότι "τόν Κύριον της δόξης εσταύρωσαν" (1 Κορ. 8:8). Αυτοί οι αυτόπτες μάρτυρες θεούμενοι και οι φωτισθέντες μαθηταί των είναι οι μόνοι αυθεντίαι εντός της Ορθοδόξου Εκκλησίας. Αυτοί διατυπώνουν τους όρους της πίστεως που οδηγούν εις την θεραπείαν του "έσω ανθρώπου" και χρησιμεύουν ως σήματα κινδύνου να αποφύγουν οι πιστοί τους κομπογιαννίτες που υπόσχονται πολλά και δεν έχουν τίποτε να προσφέρουν εις την προετοιμασίαν δια την εμπειρίαν της εν Χριστώ δόξης του Θεού που πάντες θα ιδούν, είτε ως παράδεισον είτε ως κόλασιν.


συνεχιζεται...

Αρσένιος ο Καππαδόκης, ο άγιος ο θαυματουργός

Αρσένιος ο Καππαδόκης, ο άγιος ο θαυματουργός

ΒΙΟΣ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΕΙΑ

(Φάρασα Καππαδοκίας 1840 ---- Κέρκυρα 1924)

Εορτή: 10η Νοεμβρίου

ΑΠΟΛΥΤΙΚΙΟ (ήχος γ΄):
«Βίον ένθεον,
καλώς ανύσας,
σκεύος τίμιον
του Παρακλήτου,
ανεδείχθης θεοφόρε Αρσένιε,
και των θαυμάτων την χάριν δεξάμενος,
πάσι παρέχεις ταχείαν βοήθειαν,
πάτερ Όσιε,
Χριστόν τον Θεόν ικέτευε,
δωρήσασθαι, ημίν το μέγα έλεος».





Α. Γέννηση – ανατροφή:

Ο Όσιος πατήρ Αρσένιος Χατζεφεντής, ο νεοφανής Άγιος, γεννήθηκε γύρω στα 1840 στο χωριό Φάρασα ή Βαρασιό της Καππαδοκίας, στην περιοχή της Νοτιοανατολικής σημερινής Τουρκίας. Το χωριό αυτό, με μοναδικό λαϊκό πολιτισμό έως την ανταλλαγή (πληθυσμών), ήταν το Κεφαλοχώρι μιας ομάδας έξι χωριών της επαρχίας Φαράσων και είχε τότε τετρακόσιες οικογένειες με Ορθόδοξους Ρωμιούς και μια Τουρκική…

Ήταν μεταλλουργική κωμόπολη, στην άγρια περιοχή των βουνών του Αντίταυρου. Οι γονείς του ήταν πλούσιοι από αρετές και μέτριοι από υλικά πράγματα, κατά τον μακαριστό Αγιορείτη π. Παΐσιο, που ήταν βαφτιστικός του! Ο δάσκαλος πατέρας του, ονομαζόταν Ελευθέριος και μετά το προσκύνημα στους άγιους Τόπους, Χατζηλευτέρης. Το επώνυμό του ήταν Αννητσαλήχος και το παρατσούκλι του Αρτζίδης. Η μητέρα του λεγόταν Βαρβάρα, το γένος Φράγκου ή Φραγκόπουλου, με το παρατσούκλι Τσαπάρη.

Είχαν αποκτήσει δυο παιδιά, τον Βλάσιο και τον Θεόδωρο (π. Αρσένιο). Σε μικρή ηλικία έμειναν ορφανά, πρώτα απ’ τον πατέρα τους και λίγο αργότερα κι απ’ την μητέρα τους. Τα προστάτεψε η αδελφή της μητέρας τους, στα Φάρασα…

Οικονόμησε όμως ο Θεός τα πράγματα έτσι, ώστε από μικρός ο Θεόδωρος να πάρει την απόφαση να γίνει μοναχός, ύστερα από τη σημαδιακή σωτηρία του από βέβαιο πνιγμό στον χείμαρρο Εβκάση! Επειδή παρών στην σωτηρία του ήταν και ο ηθικός αυτουργός, μεγαλύτερος αδελφός του Βλάσης, οικονόμησε ο Κύριος να επηρεαστεί κι αυτός, οπότε έγινε μεγάλος ψάλτης της βυζαντινής μουσικής.



Β. Σπουδές:

Τον Θεόδωρο έστειλε η θεία του στην πόλη Νίγδη για να μορφωθεί. Εκεί τον προστάτευε η αδελφή του πατέρα του, που εργαζόταν ως δασκάλα. Όταν τέλειωσε εκεί, η δασκάλα θεία του φρόντισε με συγγενείς τους στη Σμύρνη, να συνεχίσει εκεί τις σπουδές του. Κάθε φορά που πήγαινε στα Φάρασα για διακοπές, μάζευε τα μικρά παιδιά να τα μάθει κάποια γράμματα, αφού δάσκαλος πήγαινε στη χάση και τη φέξη του… Τούρκικου φεγγαριού!

Πριν φύγει όμως για τα η Σμύρνη, περνώντας απ’ τα Φάρασα η προστάτιδα θεία του εκεί, προσπάθησε να τον… παντρέψει, χωρίς να τον ρωτήσει, με την κόρη του Αμπάρογλη, την Βασιλική, η οποία δεν δεχόταν, γιατί τον έλεγε… καλόγηρο!!!

Γι' αυτό την άλλη μέρα φεύγει για την Σμύρνη. Εκεί έμαθε καλά και τα Ελληνικά γράμματα και τα εκκλησιαστικά, αλλά και τα Αρμενικά και Τουρκικά, καθώς και λίγα Γαλλικά! Τελειώνοντας τις σπουδές του το 1866 (26 ετών), πέρασε απ’ τα Φάρασα και τη Νίγδη, όπου αποχαιρέτησε τις θείες του.



Γ. Μοναχός Αρσένιος, δάσκαλος και κληρικός:

Την ίδια χρονιά (1866) κοινοβίασε στην Ιερά Μονή Φλαβιανών (Ζιντζί-Ντερέ) του Τιμίου Προδρόμου. Εκεί σύντομα κάρηκε μοναχός, με το όνομα Αρσένιος. Την εποχή εκείνη όμως είχαν ανάγκη από δασκάλους, οπότε ο Μητροπολίτης Παΐσιος ο Β΄ τον χειροτόνησε διάκονο και τον έστειλε στα Φάρασα, για να μάθει τα εγκαταλειμμένα παιδιά γράμματα! Τα έξι ελληνικά μικρά χωριά οι Τούρκοι τα ήθελαν στην αγραμματοσύνη, γι' αυτό ο π. Αρσένιος, επειδή δεν βρισκόταν άλλος δάσκαλος δέχτηκε να θυσιάσει την μοναχική του ησυχία…

Στο σχολείο δεν είχε θρανία, αλλά δέρματα από κατσίκες κι έτσι οι Τούρκοι νόμιζαν ότι μάθαινε τα παιδιά να… προσεύχονται! Άλλες φορές τα πήγαινε στο ξωκλήσι της Παναγιάς στη θέση Κάντσι, μέσα σε μια σπηλιά.

Όταν έγινε τριάντα χρονών, το 1870, χειροτονήθηκε στην Καισαρεία πρεσβύτερος, με τον τίτλο του Αρχιμανδρίτη, και πήρε και την ευλογία του πνευματικού. Στη συνέχεια πήγε στα Ιεροσόλυμα για προσκύνημα και έκτοτε οι Φαρασιώτες τον φώναζαν Χατζεφεντή.

Όταν έκανε εράνους στα κοντινά χωριά, ο βαθύτερος στόχος του ήταν η επαφή με Έλληνες Χριστιανούς, ώστε να τους τονώνει το ηθικό! Πάντως με τα χρόνια, όχι τόσο η ασκητική και αγαπητική του στάση, όσο η γεμάτη θεία χαρίσματα ζωή του, τόνωνε τους πιστούς.



Δ . Ιατρός των ασθενών και προστάτης των χριστιανών:

Όταν του έφερναν αρρώστους, ποτέ δεν τους εξέταζε, αφού δεν ήταν γιατρός. Αντίθετα, τους διάβαζε, και η χάρη του Θεού τους γιάτρευε. Ποτέ δεν εξέταζε αν πρόκειται για Χριστιανό ή Τούρκο. Οι Τούρκοι λοιπόν, όχι μόνο έφερναν και τους δικούς τους αρρώστους, αλλά καταλάβαιναν την αξία της Ορθοδοξίας, γι' αυτό την ευλαβούνταν!!!

Είναι γεγονός πως και για τους χριστιανούς στήριγμά τους δεν ήταν τόσο τα Ορθόδοξα κηρύγματά του και τα παρήγορα λόγια, όσο η αυστηρή άσκηση στον εαυτό του, και η γεμάτη αγάπη προς τους άλλους ζωή του. Ο π. Παΐσιος αναφέρει, στον βίο που συνέγραψε, πολλές μαρτυρίες της παραπάνω θαυμαστής στάσης και δυναμικής ζωής του. Ανάμεσά τους ξεχωρίζουν:

1). Ο Κυριάκος Σεφερίδης, ο Αναγνώστης του π. Αρσενίου, διηγήθηκε ότι είχαν φέρει μια Τουρκάλα από τους Τελέληδες αλυσοδεμένη, με φοβερό δαιμόνιο, που την έλεγαν Τετέβη, την οποία διάβασε ο Χατζεφεντής με το Ευαγγέλιο και έδιωξε τον δαίμονα από την γυναίκα και έγινε αμέσως καλά.

2). Ο Ανέστης Καραούτογλου διηγήθηκε ότι, όταν έγινε η σφαγή των Αρμενίων από τους Τούρκους, είχαν έλθει στα Φάρασα γύρω στα τριακόσια άτομα, με σκοπό να λεηλατήσουν το χωριό και να σφάξουν! Ο Χατζεφεντής μάζεψε τα γυναικόπαιδα και πήγε στο ξωκλήσι της Παναγιάς και έκανε προσευχή. Οι άγριοι Τούρκοι δεν μπήκαν στο χωριό, γιατί όπως έλεγαν, δεν τους άφησε ο… Άγιος Χρυσόστομος! Πράγματι παρουσιάστηκε ο Άγιος πάνω στην γέφυρα, τέντωσε τα χέρια του και τους εμπόδισε.

3). Είχαν φέρει στον Χατζεφεντή μια φορά έναν Τούρκο, διηγήθηκε ο Βασίλειος Καρόπουλος, που του είχε στραβώσει το κεφάλι του στο δεξιό μέρος και είχε μείνει ακίνητο! Ο Τούρκος αυτός ήταν λήσταρχος και αιμοβόρος. Είχε γυρίσει πολλούς γιατρούς, χωρίς κανένα αποτέλεσμα. Ο Χατζεφεντής, αφού τον διάβασε και επανήλθε το κεφάλι στη θέση του, του έκανε πολλές και αυστηρές συστάσεις για την συνέχεια της ζωής του. Του έβαλε μάλιστα και… κανόνα, όπως και σ’ όλη του την οικογένεια, που ήταν… άγρια θηρία.

4). Ο Πρόδρομος Εζνεπίδης διηγήθηκε πως μια φορά είχαν έλθει πολλοί Τσέτες (άγριοι Τούρκοι) στο χωριό (Φάρασα). Αυτός ήταν πρόεδρος του χωριού, αλλά και άρρωστος στο κρεβάτι, άρα ανίκανος να οργανώσει την άμυνα… Πήγε λοιπόν στον Χατζεφεντή και αυτός για να μη χαθεί καθόλου χρόνος, δεν τον διάβασε, αλλά ευλόγησε ένα τσεραστούπι (κανδηλοκέρι) του το τύλιξε στο χέρι και του είπε: «πήγαινε, παλικάρι, στην ευχή του Χριστού και διώξε τους Τούρκους να μη μπουν στο χωριό μας». Αμέσως ο πρόεδρος έγινε καλά και με την ευχή του, συγκέντρωσε τα παλικάρια του χωριού και τους έδιωξαν χωρίς να έχουν ούτε τραυματία!

4). Η Στέλλα Κογλανίδου, διηγείται ότι είχαν φέρει στο πατρικό της σπίτι, στα Φάρασα, έναν βουβό Τούρκο τριάντα ετών, και ο πατέρας της τον έφερε στον π. Αρσένιο. Ενώ ο Χατζεφεντής του διάβαζε το Ευαγγέλιο, ο βουβός έγινε καλά!



Ε . Απλές Προφητείες:

Ανακαλείται στα σημεία, που αργότερα ξεδιάλυναν οι χριστιανοί, αναφέρονται και αρκετές προφητικές ρήσεις του, σε ανύποπτους χρόνους:

1). Ο γέρο- Πρόδρομος ο Κορτσινόγλου (του Χατζησινή) αναφέρει πως το 1937 είπε: «το 1941 τα αρνιά του Πάσχα θα είναι μαύρα». Πράγματι το Πάσχα του 1941 η Ελλάδα δεν άντεξε την πολεμική πίεση των Γερμανών φασιστο-ιμπεριαλιστών και βρέθηκε στην κατοχή!

2). Η Αμαλία Ελευθεριάδου ("Μάρτυς της Σκοπιάς" κατόπιν) διηγείται, πως ο Χατζεφεντής έλεγε από πριν, ότι «θα πάμε στην Ελλάδα» και ότι ο ίδιος «θα ζήσει μόνο σαράντα μέρες εκεί»! Αυτό έγινε μετά τον Αύγουστο του 1924 με τις ανταλλαγές πληθυσμών, μετά την Μικρασιατική καταστροφή! Όταν κάποιος Φαρασιώτης του είπε: «Τι είσαι συ, που τα ξέρεις αυτά; Θεός;» Ο Χατζεφεντής του απάντησε: «Είμαι πιστός δούλος του Θεού και το ξέρω»!

3). Πριν γίνει η ανταλλαγή έλεγε: «όταν πάμε στην Ελλάδα, το χωριό μας θα σπαρθεί σε πολλά μέρη της, θα γίνει γαρμάν - τσορμάν, δηλ. φύρδην - μίγδην». Πράγματι όλοι οι Φαρασιώτες στην Ελλάδα σκορπίστηκαν παντού, όπου ούτε οι συγγενείς ακόμη γνωρίζονταν ούτε αν ζούσαν ή συγχωρέθηκαν, όπως τονίζει ο π. Παΐσιος.



ΣΤ. Η πίστη μας δεν πουλιέται:

Χρήματα για τις ιάσεις ποτέ δεν έπαιρνε! Ούτε τα έπιανε στα χέρια του, όταν έδιναν στο Ναό για τους έχοντες ανάγκη. Συνήθιζε να λέει: «η πίστη μας δεν πουλιέται»!!!

1). Πήγαν κάποτε από τις Τσαχιρούδες μία Τουρκάλα νεόνυμφη δαιμονισμένη, με αλυσίδες δεμένη, στον Χατζεφεντή, για να την διαβάσει. Ο Όσιος τους δέχτηκε, παρ’ ότι εκείνη την ημέρα ήταν έγκλειστος – το έκανε αυτό δυο μέρες την βδομάδα - και έκανε νόημα να την λύσουν. Όταν λύθηκε, όρμησε στον γέροντα, του άρπαξε το ένα πόδι και το δάγκωνε!

Ενώ κρατούσε το Ευαγγέλιο, δεν το άνοιξε, παρά την κτύπησε απαλά στο κεφάλι της τρεις φορές και το δαιμόνιο έφυγε αμέσως! Η γυναίκα άρχισε να κλαίει και να φιλάει το δαγκωμένο πόδι. Ο πατέρας της έπεσε στα πόδια του και τον παρακαλούσε να δεχτεί όλο το κασέ του (το πουγκί με τα χρήματά του). Πάρτα όλα, είναι δικά σου, γιατί έσωσες το παιδί μου. Και ο Ορθόδοξος ιερέας του είπε: «κράτησε τα λεφτά σου. Η πίστη μας δεν πουλιέται»!

2). Μια φορά του πήγε ένας Τούρκος δύο ζώα μπαχτσίς (δώρο), γιατί απέκτησε η στείρα γυναίκα του δύο παιδιά με το ευλογημένο φυλακτό που της έστειλε ο Χατζεφεντής. Τότε ο γέροντας του έκανε αυστηρή παρατήρηση με τα εξής λόγια: «στο χωριό σου φτωχούς δεν είχες; Τι μου τα κουβάλησες εδώ; Για να σου πω το αφερίμ (μπράβο); Εγώ μπαχτσίσια δεν μαζεύω»!!!

3). Στην Εκκλησία ήταν μια καμάρα, στην οποία άφηναν μερικοί προαιρετικά χρήματα για τους φτωχούς. Οι φτωχοί πήγαιναν μόνοι τους και έπαιρναν όσα είχαν ανάγκη. Περισσότερα φοβόντουσαν να πάρουν, για να μην τους… τιμωρήσει ο Θεός!!! Ο γέροντας τα χρήματα δεν τα έπιανε ποτέ στα ίδια του τα χέρια, όχι μόνο για να μην αρχίσει το πάθος της φιλαργυρίας να τον κυβερνάει - φαινόμενο σύνηθες σε μερίδα κληρικών - αλλά κυρίως για να μη περνάει ούτε από το μυαλό των Χριστιανών ούτε των Τούρκων, ότι έχει την ιεροσύνη για επάγγελμα!!!

4). Τα πρόσφορα της Εκκλησίας, όχι μόνο δεν τα έπαιρνε στο σπίτι ή τα έδινε στους πιο κοντινούς του φίλους, αλλά τα έστελνε κρυφά την νύχτα σε δυστυχισμένες οικογένειες με τον ψάλτη (Πρόδρομο).

5). Σε τεμπέλη όμως ποτέ δεν έδινε! Μια φορά πήγε ένας τεμπέλης και μέθυσος και του ζήτησε πρόσφορα. Ο γέροντας ήταν στο κελί του και του δίνει ένα πίτουρο κριθαρένιο. Και του λέει: «Εγώ απ’ αυτά τρώγω». Ο τεμπέλης δεν το δέχτηκε, αλλά επέμενε για να το πρόσφορο. Τότε ο Όσιος του είπε: «Δεν ντρέπεσαι, σαράντα πέντε ετών παλικάρι κατάγερο, να κάθεσαι όλη μέρα και να σκέφτεσαι διαβολιές και να μεθάς και να ζητιανεύεις;»

Είπε μετά στον Πρόδρομο: «Πήγαινε στην Εκκλησία και πήγαινε στο ποτάμι, και αν έλθει εκεί ο… τεμπέλης, τότε να του τα δώσεις. Είπε και στον τεμπέλη να βάλει εμπρός την σκουριασμένη… μηχανή του. Πήγαινε στο ποτάμι να τα πάρεις και να πιάσεις και ψάρια που έχει άφθονα και να φας. Ο τεμπέλης όχι μόνο δεν πήγε στο ποτάμι, αλλά τον…κατηγορούσε στο χωριό ότι είναι… τσιγκούνης! Ο γέροντας ήταν γεμάτος χαρά που τον κατηγορούσαν άδικα…



Ζ΄. Εκκλησιολογικά:

1). Τον π. Αρσένιο, ο Πατριάρχης του Οικουμενικού Θρόνου τον είχε σε ευλάβεια. Πολλές φορές του ζητούσε να προσευχηθεί γι' αυτόν. Τότε ο Χατζεφεντής έπαιρνε τον Πρόδρομο και έκαναν, όπως για κάθε περίσταση, ολονυκτίες στην Παναγία ή τον Άγιο Χρυσόστομο.

2). Μια φορά στην μνήμη του Αγίου Χαραλάμπους, έλεγε ο Πρόδρομος, πήγαμε στην Παναγιά (στο Κάντσι) να κάνουμε ολονυκτία. Όταν φτάσαμε στους Αίνους, βγήκε και ο Χατζεφεντής από το Ιερό, να ψάλλουμε μαζί. Ενώ ψάλαμε στο ίδιο αναλόγιο, βλέπω ξαφνικά έναν ασπρομάλλη Γέρο στο απέναντι αναλόγιο, ο οποίος ήταν σκυφτός και ακουμπούσε με την πατερίτσα του, κι άρχισα να τρέμω από ευλάβεια.

Ο Χατζεφεντής όταν με είδε, με ρώτησε: «μήπως κρυώνεις»; Εγώ του είπα όχι και του έδειξα τον γέρο. Ο Χατζεφεντής δεν ταράχτηκε καθόλου και του μίλησε Τουρκικά: «Ελάτε να ψάλλουμε μαζί». Ο Γέρος έκανε νόημα να συνεχίσουμε μόνοι μας και όταν έφυγε, χάθηκε στη μικρή λίμνη του Αγιασμού! Ο Χατζεφεντής είπε πως ήταν ο Άγιος Χαράλαμπος!!!

3). Οι Φαρασιώτες δύσκολα καταλάβαιναν γιατί ο π. Αρσένιος στις ονοματοδοσίες, δεν άκουγε κανέναν και έδινε ότι όνομα ήθελε αυτός!!! Έδινε ή καλογερικό ή Εβραϊκό! Δεν άφηνε τον ανάδοχο να δώσει όνομα μεγάλου Αγίου, που γιόρταζε ιδιαίτερα! Ο π. Παΐσιος, που ήταν παθών, το εξηγεί λέγοντας: «Ο Πατήρ το έκανε αυτό με σκοπό να κόψει τα πολλά γλέντια, που γίνονταν στις ονομασίες, και στα επεισόδια… Γι' αυτό προτιμούσε ονόματα που δεν γιορτάζουν, όπως Αβραάμ, Ισαάκ, Αβέρκιο, Ιορδάνη, κλπ.

Μ’ αυτόν τον τρόπο κόπηκαν τα γλέντια στις ονομασίες, που είχαν αποτέλεσμα την μέθη με επεισόδια σοβαρά, λόγω του ότι οπλοφορούσαν όλοι. Έτσι αναγκάζονταν να συγκεντρώνονται στο σπίτι τους μετά την Θεία Λειτουργία. Ξεκουράζονταν λίγο, και οι μεγαλύτεροι πήγαιναν στο σπίτι του π. Αρσενίου που διηγιόταν τον βίο του αγίου της ημέρας…»

4). Ο Άγιος Αρσένιος όταν βάπτιζε τον π. Παΐσιο, μικρό στα Φάρασα, απαίτησε από τους γονείς του να δοθεί το δικό του όνομα Αρσένιος και όχι το όνομα Χρήστος του παππού του. Είπε χαρακτηριστικά, με προφητικό νόημα: «Εσείς καλά θέλετε να αφήσετε άνθρωπο στο πόδι του παππού, εγώ δεν θέλω να αφήσω καλόγηρο στο πόδι μου;»


Η΄. Ασκητικός:

Ο Όσιος, ενώ ήταν επιεικής στους άλλους, ήταν πολύ αυστηρός με τον εαυτό του. Ζούσε με ελάχιστα πράγματα. Κοιμόταν καταγής και απλά για συντήρηση. Δύο φορές την βδομάδα ήταν έγκλειστος στο κελί του για εσωτερική νήψη, μελέτη βιβλικών και πατερικών κειμένων, βίους αγίων και προσευχή ιδιαίτερη. Οι δύο αυτές ημέρες αγίαζαν και καρποφορούσαν τις άλλες πέντε ημέρες της εβδομάδας!!! Πολλές φορές την αγιότητά του την έκρυβε με σαλότητες. Πάντως και αυτή η συμπεριφορά απέβλεπε στο να βοηθήσει τους άλλους για μετάνοια!

Το σπίτι του ήταν ετοιμόρροπο, όπου δεχόταν τους… ασθενείς και δίπλα είχε ένα μικρό ατομικό κελί με πάτωμα από… χώμα!!! Στο ανατολικό μέρος είχε ένα ράφι και πάνω εικονοστάσι με αρκετές εικόνες, όπου έκαιγε ακοίμητο κανδήλι! Κάτω απ’ αυτό ήταν πάντα ένα δέρμα, όπου γονατιστός προσευχόταν. Πιο πέρα ένα ράφι φιλοξενούσε τα αγαπημένα του βιβλία.

Παρ’ ότι το κελί του ήταν μέσα στο «κόσμο», αυτός κατόρθωνε τελικά να ζει εκτός του «κόσμου». Το τυπικό του, να μένει έγκλειστος Τετάρτη και Παρασκευή με απόλυτη άσκηση, ήταν το ανθρώπινο όπλο του. Αν κάποιος άρρωστος τύχαινε να τον επισκεφτεί τότε, τον δεχόταν, αλλά με απόλυτη σιωπή!!!

Γι' αυτό αυτές τις δυο μέρες δεν τραβούσε πάνω του τις Ουράνιες δυνάμεις και χαρίσματα, αλλά τον τραβούσαν και αυτόν πάνω στους ουρανούς αγγελικές δυνάμεις, όπως γράφει ο π. Παΐσιος!!!



Θ΄. Η Το τέλος του:

Ύστερα από την Μικρασιατική καταστροφή (1922) ο π. Αρσένιος παρέμενε στα Φάρασα ως τις 14 Αυγούστου του 1924. Τότε τον ανάγκασαν οι Τούρκοι να ακολουθήσει το ποίμνιό του κατά την ανταλλαγή των πληθυσμών… Μετά από πολλές ταλαιπωρίες έφτασαν με καράβι στον Άγιο Γεώργιο Πειραιά και χαρούμενοι γιόρτασαν την μεγάλη μέρα του Σταυρού (14 Σεπτεμβρίου 1924).

Ήταν πλέον ογδόντα χρονών όταν έφτασε στην Κέρκυρα. Έζησε μόνο δύο βδομάδες στο Κάστρο της Κέρκυρας και λειτούργησε δύο φορές, στον Ι. Ναό του Αγίου Γεωργίου και μία εβδομάδα στο Νοσοκομείο, λόγω της ηλικίας και κυρίως των κακουχιών. Κοιμήθηκε στις 10 Νοεμβρίου του ίδιου έτους.

Ο γέροντας εννοείται ότι δεν είχε περιουσία να αφήσει. Μερικά τριμμένα βιβλία έμειναν στον φθαρτό τούτο κόσμο. Όταν το έμαθαν οι Φαρασιώτες ήταν όλοι απαρηγόρητοι, παρ’ ότι τους είχε προετοιμάσει. Συγκεντρώθηκαν πολλοί και έκαναν μεγαλοπρεπή κηδεία, στην οποία μετείχαν και πολλοί ντόπιοι.

Τάφηκε στο κοιμητήρι της Κέρκυρας μαζί με τους Ιερωμένους νεκρούς. Τα πνευματικά του παιδιά, του έβαλαν πάνω στον τάφο μαρμάρινη πλάκα με το όνομά του γραμμένο.



Ι΄. Η εκταφή του και η αγιότητά του:

Το 1945 βρήκαν τον τάφο του τα αδέλφια του π. Παΐσιου και του έστειλαν λίγο χώμα απ’ αυτόν, που το έριξαν στον τάφο ενός συγχωριανού τους! Όταν το 1958 ο π. Παΐσιος βρέθηκε στην Κόνιτσα στην Ιερά Μονή Στομίου σαν μοναχός, μεγάλωσε το ενδιαφέρον του για την ζωή και το λείψανο του Αναδόχου του π. Αρσενίου.

Πέρασε πολλές φορές από τον γέρο Πρόδρομο, που ήταν 90 χρονών, να μάθει απ’ αυτό το ζωντανό βιβλίο για τη ζωή του. Δεν πέρασε τότε απ’ τον λογισμό του π. Παΐσιου να μαζέψει πιο πολλές λεπτομέρειες. Πού να ήξερε ο π. Παΐσιος τότε, ότι ο ανάδοχός του θα παρουσίαζε σημεία της αγιότητάς του και μετά την κοίμησή του!

Τον Οκτώβριο του 1958 πήγε στην Κέρκυρα αποφασισμένος να κάνει ανακομιδή των λειψάνων του. Επειδή οι συμπατριώτες του περίμεναν ότι το λείψανό του θα ήταν άφθαρτο, δεν έδωσε δημοσιότητα, για να μη σκανδαλισθεί, εάν είχε λειώσει… Πράγματι με ειδικό σημείο προς τον π. Παΐσιο, έγινε η εκταφή και τα λείψανα τα φύλασσε ο γέροντας στην Κόνιτσα. Από το 1964 είχε αναθέσει στον αδελφό του Λουκά, στην Κόνιτσα, και μάζευε στοιχεία για τον Π. Αρσένιο.

Το 1970 τα μετέφερε και τοποθετήθηκαν σε κουτί κάτω απ’ την Αγία Τράπεζα του καθολικού της στο Ι. Ησυχαστήριο του αγίου Ιωάννου του Θεολόγου, στην Σουρωτή Θεσσαλονίκης, σε συνεννόηση μόνο με τον φίλο του, κτήτορα και γέροντα του Ησυχαστηρίου, π. Πολύκαρπο. Ο π. Αρσένιος παρουσιάστηκε σε ενοράσεις και ενύπνια σε πολλές μοναχές και ο π. Πολύκαρπος ενημέρωσε τον π. Παΐσιο, που ήτα πια Αγιορείτης.

Έτσι το 1971 πήγε στην Κόνιτσα, βρήκε στον Λουκά, όλα τα γραφτά του παπα- Θεόδωρου απ’ τα Φάρασα. Ξεκίνησε ο ίδιος και με πολλές δυσκολίες, απ’ τους απανταχού στην Ελλάδα διασκορπισμένους Φαρασιώτες και συγκέντρωσε αρκετά στοιχεία. Το 1971, αφού τα στοιχεία τα έδωσε για διορθώσεις στην Ι. Μ. Σταυρονικήτα στο Άγιο Όρος (στον τότε Ηγούμενο π. Βασίλειο και στον π. Γρηγόριο) τα εξέδωσε.

Το 1979 εξέδωσε το Γυναικείο Ι. Ησυχαστήριο της Σουρωτής το βίο του Αγίου Αρσενίου, με πολύ περισσότερα στοιχεία, που μάζεψε και έγραψε ο π. Παΐσιος. Οι προσπάθειές του στο εξής ήταν δώσει όλα τα στοιχεία στο σεπτό Πατριαρχείο για την αναγνώριση της αγιότητας του π. Αρσενίου. Να σημειωθεί πως στον π. Παΐσιο ο ανάδοχός του είχε παρουσιασθεί στις 21-2-1971, Ψυχοσάββατο, δύο ώρες πριν βασιλέψει ο ήλιος!!! Δεύτερη φορά έγινε η… συνάντηση στις 29 Μαρτίου 1971 και μίλησε μαζί του!!!

Το 1986 το Οικουμενικό Πατριαρχείο αναγνώρισε και επίσημα την αγιότητα του Π. Αρσενίου του Θαυματουργού και όρισε να εορτάζεται η μνήμη του στις 10 Νοεμβρίου, ημέρα της κοίμησής του.



Βιβλιογραφία:


1). Γέροντος Παΐσιου (Εζνεπίδη), Ο ΠΑΤΗΡ ΑΡΣΕΝΙΟΣ Ο ΚΑΠΠΑΔΟΚΗΣ, εκδ. Ι. ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟΥ «ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ», ΣΟΥΡΩΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ, 1979.


2). ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ Γ. ΣΚΙΑΔΑ, Σύγχρονες Οσιακές Μορφές, σελ. 30-36, ΑΘΗΝΑ 1996.


3). Ο ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΠΑΪΣΙΟΣ, σελ. 12—13, Πρεσβ. ΔΙΟΝΥΣΙΟΥ Δ. ΤΑΤΣΗ, εκδ. Ε΄, ΚΟΝΙΤΣΑ 1999.


4). ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ 2001, ΜΗΝΑΣ ΝΟΕΜΒΡΙΟΣ, εκδ. ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΗΣ ΔΙΑΚΟΝΙΑΣ.


5). ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ ΠΕΜΠΤΟΥΣΙΑ, τευχ. 1, ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΣ 1999, σελ. 50-67.


6). Ευαγγέλου Π. Λέκκου, ΔΩΔΕΚΑ ΑΓΙΟΙ ΤΩΝ ΚΑΙΡΩΝ ΜΑΣ, εκδ. ΕΠΤΑΛΟΦΟΣ, ΑΘΗΝΑ 1994.

7). ΕΝΟΡΙΑΚΟΣ ΠΑΛΜΟΣ, φ. 43. ΙΟΥΛΙΟΣ 1999.



http://www.oodegr.com

Σάββατο 26 Απριλίου 2014

Ο Άγιος Σεραφείμ της Βίριτσα


Άγιος Σεραφείμ της Βίριτσα

«...θα έλθει καιρός που όχι οι διωγμοί αλλά τα χρήματα και τα αγαθά αυτού του κόσμου θα απομακρύνουν τους ανθρώπους από τον Θεό. Και θα χαθούν ψυχές πολύ περισσότερες από ότι τον καιρό των διωγμών. Από την μία θα χρυσώνουν τους τρούλους και θα βάζουν επάνω τους τούς σταυρούς και από την άλλη παντού θα βασιλεύει κακία και ψεύδος. Η αληθινή Εκκλησία πάντα θα διώκεται. Αυτοί που θέλουν να σωθούν, θα σώζονται με τις ασθένειες και τις θλίψεις. Ο τρόπος που θα γίνονται οι διωγμοί θα είναι πολύ πονηρός και θα είναι πολύ δύσκολο κανείς να προβλέψει τους διωγμούς. Φοβερός θα είναι αυτός ο καιρός, λυπάμαι αυτούς που θα ζούνε τότε»

«...θα έλθει εποχή που η διαφθορά και η ακολασία μεταξύ των νέων θα φτάσει σε έσχατο σημείο. Παρθένοι νέοι σχεδόν δεν θα υπάρχουν. Θα βλέπουν την ατιμωρησία τους και θα νομίζουν ότι όλα τους είναι επιτρεπτά για να ικανοποιούν τις επιθυμίες τους...

Θα τους καλέσει, όμως, ο Θεός και θα καταλάβουν ότι δεν είναι δυνατόν να συνεχίσουν μια τέτοια ζωή και με διάφορους τρόπους θα οδηγηθούν στον Θεό. Σε πολλούς θα υπάρχει τάση προς την ασκητική ζωή. Αυτοί που παλιά ήταν αμαρτωλοί και οινοπότες θα γεμίσουν τις εκκλησίες και θα αισθανθούν μεγάλη δίψα γιά την πνευματική ζωή. Πολλοί θα γίνουν μοναχοί. Θ’ ανοίξουν τα μοναστήρια και οι εκκλησίες θα είναι γεμάτες πιστούς. Το ότι σήμερα αμαρτάνουν πολύ, θα τους οδηγήσει σε πιο βαθιά μετάνοια.

Άγιος Σεραφείμ της Βίριτσα
Εκδόσεις "ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΚΥΨΕΛΗ"


http://www.impantokratoros.gr

Πέμπτη 24 Απριλίου 2014

Ζεί Κύριος ο Θεός εν τοις Αγίοις Αυτού....!!! βιώματα ενός φίλου με τον Άγιο Ραφαήλ

-->  


Ήταν Αύγουστος του 1988 και υπηρετούσα σαν Υπολοχαγός στην Πέτρα Μυτιλήνης. 
Ένα βράδυ Σαββάτου γύρω στις 22:30, πήγαινα με έναν συνάδελφο Μόνιμο Επιλοχία (Αντώνης Ν.) στον Μόλυβο για την βραδινή μας διασκέδαση. 

Ανάμεσα στην Πέτρα και στον Μόλυβο βλέπουμε ξαφνικά στο βάθος μακριά ένα πάρα πολύ έντονο κίτρινο και ταυτόχρονα λαμπερό φως. Αναρωτηθήκαμε και οι δύο τι φως είναι αυτό. Στην αρχή υποθέσαμε ότι κάποια πυρκαγιά. Όμως η φωτιά έχει πιο κόκκινο φως και δεν είναι τόσο έντονο. Δεν δώσαμε και πολύ σημασία και πήγαμε για την διασκέδαση μας. 

Την επομένη το πρωί έπρεπε να συνοδέψω νεοτοποθετημένους οπλίτες της Μονάδας στην καθιερωμένη τότε εκδρομή του γύρου του νησιού με στάσεις στον Ταξιάρχη, στον Αγ. Ραφαήλ, στο Πλωμάρι, στην Ερεσό, στο Σίγρι και επιστροφή το απόγευμα στην Μονάδα. Παρεμπιπτόντως ήταν η Τρίτη συνεχόμενη Κυριακή που γινόταν αυτή ή εκδρομή με διαφορετικούς οπλίτες. 

Κάθε φορά που πηγαίναμε στον Αγ. Ραφαήλ η ηγουμένη της μονής μας έλεγε την ιστορία της μονής και του Αγίου και διάφορα θαύματα του. Εκείνη την ημέρα την ξενάγηση μας την έκανε μια καλόγρια. Όταν ρώτησα που είναι η ηγουμένη, η καλόγρια φανερά σοκαρισμένη και συγκινημένη μου είπε: « Καλά δεν μάθατε τι έγινε? Χθες βράδυ εμφανίστηκε στο μοναστήρι ο Άγιος μέσα σε ένα έντονο κίτρινο φως, περπάτησε στους διαδρόμους της μονής και μετά εξαφανίστηκε. Τώρα η ηγουμένη είναι στο κελί της και προσεύχεται». 

Κοιταχτήκαμε με τον Αντώνη και καταλάβαμε τι ήταν αυτόν το φως που είδαμε εμείς την προηγουμένη το βράδυ, χιλιόμετρα μακριά, ανάμεσα στην Πέτρα και τον Μόλυβο. 


 
-->
Το επόμενο ή το μεθεπόμενο καλοκαίρι είχε έρθει στο νησί διακοπές η κοπέλα μου με την αδελφή της και τον αρραβωνιαστικό της. 
Μία μέρα ξεκινήσαμε να επισκεφτούμε τον Άγ. Ραφαήλ. Φύγαμε πολύ πρωί γιατί θέλαμε γύρω στις 12 να είμαστε στο Πλωμάρι. 

Περίπου στις 08:30 με 09:00 φτάσαμε στο μοναστήρι. 
Την ώρα που βγαίναμε από το αυτοκίνητο, συνάντησα έναν συνάδελφο, ο οποίος μας προέτρεψε να πάμε αμέσως στο σημείο που είναι ο τάφος της Αγ. Ειρήνης. 

Πήγαμε αμέσως εκεί (ήταν μέσα άλλα 2 ή 3 άτομα) και τότε παρατηρήσαμε ότι τα μάτια της Αγ. Ειρήνης ανοιγόκλειναν. Αυτό το θαύμα κράτησε περίπου ένα δεκάλεπτο με τέταρτο. 

Μετά ούτε εμείς δεν βλέπαμε τίποτε. Όταν το είπαμε στις καλόγριες μας είπαν ότι αυτό το γεγονός το έχουν δει και άλλοι πιστοί κατά καιρούς.  Αυτά είναι τα 2 θαύματα που έτυχαν σε μένα και ευχαριστώ πολύ τον Άγιο που μου έκανε αυτή την τιμή. 
Μεγάλη η χάρη Του.

 
--> Χρήστος Τ. Κάλυμνος

ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΣΙΛΟΥΑΝΟΣ ...... ΤΟ ΘΕΛΗΜΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΚΑΙ Η ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ




... Ο υπερήφανος δεν αναζητεί το θέλημα του Θεού , αλλά προτιμά να κατευθύνει ο ίδιος τη ζωή του . Και δεν καταλαβαίνει πώς , χωρίς τον Θεό , δεν επαρκεί το λογικό του ανθρώπου για να τον καθοδηγεί . Κι εγώ , όταν εζούσα στον κόσμο προτού να γνωρίσω τον Κύριο και το Άγιο Πνεύμα , εστηριζόμουν στο λογικό μου . Όταν όμως εγνώρισα με το Άγιο Πνεύμα τον Κύριο μας Ιησού Χριστό , τον Υιό του Θεού , τότε παραδόθηκε η ψυχή μου στον Θεό και δέχομαι οτιδήποτε θλιβερό μου συμβεί και λέω : «Ο Κύριος με βλέπει ... Τι να φοβηθώ ;» Προηγουμένως όμως δεν μπορούσα να ζω κατ ‘ αυτό τον τρόπο .

Για όποιον παραδόθηκε στο θέλημα του Θεού η ζωή γίνεται πολύ ευκολότερη , γιατί στις αρρώστιες , στη φτώχεια και στο διωγμό σκέφτεται : «Έτσι ευδόκησε ο Θεός και πρέπει να υπομείνω για τις αμαρτίες μου» .

Να , εδώ και πολλά χρόνια πάσχω από πονοκέφαλο και δύσκολα τον υποφέρω , αλλά με ωφελεί , γιατί με την ασθένεια ταπεινώνεται η ψυχή . Η ψυχή μου επιθυμεί διακαώς να προσεύχεται και να αγρυπνεί αλλά η ασθένεια με εμποδίζει , διότι το άρρωστο σώμα απαιτεί ανάπαυση . Και παρακάλεσα πολύ τον Κύριο να με θεραπεύσει , αλλά δεν με άκουσε . Κι αυτό σημαίνει πώς αυτό δεν θα ήταν προς όφελός μου .

Να όμως και μια άλλη περίπτωση , που ο Κύριος με άκουσε και με έσωσε . Σε μια γιορτή πρόσφεραν στην τράπεζα ψάρι . Ενώ λοιπόν έτρωγα , ένα κόκαλο μπήκε πολύ βαθιά στο λαιμό μου . Επικαλέστηκα τον Άγιο Παντελεήμονα , παρακαλώντας να με θεραπεύσει , γιατί ο γιατρός του Μοναστηριού δεν θα μπορούσε να μου βγάλει το κόκαλο από το φάρυγγα . Και μόλις είπα : «γιάτρεψέ με» , η ψυχή μου πήρε απάντηση : «Βγες , έξω από την τράπεζα , κάνε μια βαθιά εισπνοή και μια απότομη εκπνοή και το κόκαλο θα βγει με αίμα» . Έτσι κι έκαμα και βγήκε ένα μεγάλο κόκαλο με αίμα . Και κατάλαβα πώς , αν ο Κύριος δεν με θεραπεύει από τον κεφαλόπονο , αυτό σημαίνει ότι είναι ωφέλιμο για την ψυχή μου να υποφέρω τον πόνο . ...

... Όταν η χάρη είναι μαζί μας , είμαστε δυνατοί στο πνεύμα . Όταν όμως την χάσομε , βλέπομε την αδυναμία μας , βλέπομε πως χωρίς τον Θεό δεν μπορούμε ούτε να σκεφτούμε το καλό . Πώς μπορείς να ξέρεις αν ζεις σύμφωνα με το θέλημα του Θεού ; Να η ένδειξη : Αν στενοχωριέσαι για κάτι , αυτό σημαίνει πως δεν παραδόθηκες τελείως στο θέλημα του Θεού , έστω κι αν σου φαίνεται πως ζεις σύμφωνα με το θέλημα του Θεού . Όποιος ζει κατά το θέλημα του Θεού , αυτός δεν μεριμνά για τίποτε . Κι αν κάτι του χρειάζεται , παραδίνει τον εαυτό του και την ανάγκη του στον Θεό . Κι αν πάρει ότι θέλει , μένει ήρεμος , σαν να το είχε . Ψυχή που παραδόθηκε στο θέλημα του Θεού δεν φοβάται τίποτε : ούτε θύελλες ούτε ληστές ούτε τίποτα άλλο . ‘Ότι κι αν έλθει , λέγει : «Έτσι ευδοκεί ο Θεός» , κι έτσι διατηρείται η ειρήνη στην ψυχή και στο σώμα . Το καλύτερο έργο είναι να παραδοθούμε στο θέλημα του Θεού και να βαστάζομε τις θλίψεις με ελπίδα . Ο Κύριος βλέποντας τις θλίψεις μας δεν θα επιτρέψει ποτέ κάτι που να ξεπερνά τις δυνάμεις μας . Αν οι θλίψεις μας φαίνονται υπερβολικές , αυτό σημαίνει πως δεν έχομε παραδοθεί στο θέλημα του Θεού . ...

... Όποιος κάνει το θέλημα του Θεού , είναι ευχαριστημένος με όλα , έστω κι αν είναι φτωχός και ίσως ασθενής και πάσχει , γιατί τον ευφραίνει η χάρη του Θεού . Όποιος όμως δεν είναι ικανοποιημένος με την μοίρα του και γογγύζει για την αρρώστια του ή εναντίον εκείνου που τον προσέβαλε , αυτός να ξέρει πως κατέχεται από υπερήφανο πνεύμα και έχασε την ευγνωμοσύνη για τον Θεό . Αλλ ‘ ακόμα και σε μια τέτοια περίπτωση μη στενοχωριέσαι , αλλά ζήτησε μ ‘ επιμονή από τον Κύριο πνεύμα ταπεινό . Κι όταν έλθει σ ‘ εσέ το ταπεινό Πνεύμα του Θεού που αναζητάς , τότε θα Τον αγαπήσεις και θα έχεις βρει ανάπαυση , παρ ‘ όλες τις θλίψεις σου . Ψυχή που απέκτησε την ταπείνωση θυμάται πάντα τον Θεό και αναλογίζεται : «Ο Θεός με έκτισε ΄ έπαθε για μένα ΄ συγχωρεί τις αμαρτίες μου και με παρηγορεί ΄ με τρέφει και φροντίζει για μένα . Γιατί λοιπόν να μεριμνώ εγώ για τον εαυτό μου ή τι έχω να φοβηθώ , έστω κι αν με απειλή ο θάνατος» . ...

... Κάθε ψυχή που ταράζεται από οποιαδήποτε αιτία πρέπει να καταφεύγει στον Κύριο και ο Κύριος θα την καθοδηγήσει . Αυτό όμως γίνεται κυρίως σε καιρό συμφοράς και απροσδόκητου συγχύσεως - κανονικά πρέπει να ρωτάμε τον πνευματικό , γιατί αυτό είναι ταπεινότερο . ...

Και όλα , όλα δίνουν τότε αγάπη στην καρδιά , διότι όλα είναι του Θεού. Ο Κύριος νουθετεί με το έλεος Του τον άνθρωπο , για α δέχεται μ ‘ ευγνωμοσύνη τις θλίψεις . Ποτέ σ ‘ όλη μου τη ζωή , ούτε μια φορά δεν εγόγγυσα για τις θλίψεις , αλλά τα δεχόμουν όλα σαν φάρμακο από τα χέρια του Θεού και πάντα Τον ευχαριστούσα και γι ‘ αυτό ο Κύριος μου έδωσε να υπομένω ελαφρά τον αγαθό ζυγό Του . Όλοι οι κάτοικοι της γης υφίστανται αναπόφευκτα θλίψεις . Και παρόλο που δεν είναι μεγάλες οι θλίψεις που παραχωρεί ο Κύριος , όμως φαίνονται στους ανθρώπους αφόρητες και συντριπτικές . Κι αυτό γίνεται , διότι οι άνθρωποι δεν θέλουν να ταπεινωθούν ενώπιον του Θεού και να παραδοθούν στο θέλημά Του . Όσοι όμως άφησαν τον εαυτό τους στο θέλημα του Θεού , αυτούς τους καθοδηγεί ο Ίδιος ο Κύριος με τη χάρη Του και υπομένουν με ανδρεία τα πάντα για χάρη του Θεού , τον Οποίο αγάπησαν και με τον Οποίο θα δοξάζονται αιώνια . Όταν η Παναγία βρισκόταν κοντά στον Σταυρό , η θλίψη Της ήταν ακατάληπτα μεγάλη , επειδή Αυτή αγαπούσε τον Υιό της περισσότερο απ ‘ ότι μπορεί κανείς να φαντασθεί . Κι εμείς ξέρομε πως όσο μεγαλύτερη είναι η αγάπη , τόσο μεγαλύτερη είναι και η λύπη . Κατά την ανθρώπινη φύση η Θεοτόκος δεν θα μπορούσε με κανένα τρόπο να μην υποκύψει στις θλίψεις Της ΄ παραδόθηκε όμως στο θέλημα του Θεού και το Άγιο Πνεύμα Την ενίσχυσε ν ‘ αντέξει στον πόνο της . Μετά την Ανάληψη του Κυρίου η Παναγία έγινε η μεγάλη παρηγοριά στις θλίψεις για όλο τον λαό του Θεού . Ο Κύριος έδωσε επί γης το Άγιο Πνεύμα και όσοι Το έλαβαν αισθάνονται τον παράδεισο μέσα τους . Ίσως πεις : Γιατί λοιπόν δεν έχω κι εγώ μια τέτοια χάρη ; Διότι συ δεν παραδόθηκες στο θέλημα του Θεού , αλλά ζεις κατά δικό σου θέλημα . Παρατηρήστε εκείνον που αγαπά το θέλημά του . Αυτός δεν έχει ποτέ ειρήνη στην ψυχή και δεν ευχαριστιέται με τίποτε ΄ γι ‘ αυτόν όλα γίνονται όπως δεν έπρεπε . Όποιος όμως δόθηκε ολοκληρωτικά στο θέλημα του Θεού , έχει την καθαρή προσευχή και η ψυχή του αγαπά τον Κύριο .

Έτσι δόθηκε στον Θεό η Υπεραγία Παρθένος : «Ιδού η δούλη Κυρίου ΄ γένοιτό μοι κατά το ρήμα σου» . Αν λέμε κι εμείς το ίδιο : «Ιδού ο δούλος Κυρίου ΄ γένοιτό μοι κατά το ρήμα σου» , τότε τα Ευαγγελικά λόγια του Κυρίου , που εγράφτηκαν με το Άγιο Πνεύμα , θα ζούσαν μέσα στις ψυχές μας , η αγάπη του Θεού θα βασίλευε σ ‘ όλο τον κόσμο και η ζωή στη γη θα ήταν απερίγραπτα ωραία . Αλλά παρόλο που τα λόγια του Κυρίου ακούγονται τόσους αιώνες σ ‘ όλη την οικουμένη , οι άνθρωποι όμως δεν τα καταλαβαίνουν και δεν θέλουν να τα παραδεχθούν . Όποιος όμως ζει σύμφωνα με το θέλημα του Θεού , αυτός θα δοξασθεί και στον ουρανό και στη γη . Όποιος παραδόθηκε στο θέλημα του Θεού , απασχολείται μόνο με τον Θεό . Η χάρη του Θεού τον βοηθά να παραμένει στην αδιάλειπτη προσευχή . Κι όταν ακόμα εργάζεται ή μιλάει , η ψυχή του είναι απορροφημένη από τον Θεό και γι ‘ αυτό ο Κύριος την πήρε υπό την προστασία Του . Η Παράδοση λέει πώς κατά τη φυγή στην Αίγυπτο η Αγία Οικογένεια συνάντησε στο δρόμο ένα ληστή , αλλά δεν Τους έκαμε κανένα κακό . Όταν μάλιστα ο ληστή είδε το Νήπιο , είπε πώς , αν γινόταν ο Θεός άνθρωπος , δεν θα ήταν ωραιότερος από αυτό το Νήπιο , και τους άφησε να φύγουν ανενόχλητοι . Αξιοθαύμαστο πράγμα : Ληστής που δεν σπλαχνίζεται κανένα σαν θηρίο, ούτε προσέλαβε ούτε λύπησε την Αγία Οικογένεια . Η ψυχή του ληστή σαν είδε το Νήπιο και την ταπεινή Μητέρα Του συγκινήθηκε και την άγγιξε η χάρη του Θεού . Το ίδιο συνέβαινε και στα άγρια θηρία , που μόλις αντίκριζαν τους άγιους μάρτυρες ή τους όσιους καταπραύνονταν και δεν τους έκαναν κακό .

Αλλά κι οι δαίμονες ακόμα φοβούνται την πράη και ταπεινή ψυχή , που τους νικά με την υπακοή , την εγκράτεια και την προσευχή . Και πάλι πράγμα παράδοξο : ο ληστής λυπήθηκε το Νήπιο - Κύριο , ενώ οι αρχιερείς και οι πρεσβύτεροι Τον παρέδωσαν στον Πιλάτο για να σταυρωθεί . Κι αυτό γιατί δεν προσεύχονταν και δεν ζητούσαν από τον Θεό σύνεση , πώς και τι να κάνουν . Έτσι , πολλές φορές οι κυβερνήτες και γενικά οι άνθρωποι ζητούν μεν το αγαθό , αλλά δεν ξέρουν που είναι αυτό το αγαθό . Δεν ξέρουν πώς το αγαθό βρίσκεται στον Θεό και μας δίνεται από τον Θεό . Είναι ανάγκη να προσευχόμαστε πάντοτε , για να μας νουθετεί ο Κύριος τι και πώς πρέπει να κάνομε , και ο Κύριος δεν θα επιτρέψει να παραπλανηθούμε . Ο Αδάμ δεν είχε τη σύνεση , να ρωτήσει τον Κύριο για τον καρπό που του έδωσε η Εύα , και γι ‘ αυτό έχασε τον Παράδεισο . Ο Δαβίδ δεν ερώτησε τον Κύριο : «Θα ήταν άραγε καλό για μένα να πάρω τη γυναίκα του Ουρία ;» κι έπεσε στα αμαρτήματα του φόνου και της μοιχείας . Έτσι κι όλοι οι άγιοι που αμάρτησαν , αμάρτησαν γιατί δεν επεκαλούντο τη βοήθεια του Θεού για να τους φωτίσει . Ο Όσιος Σεραφείμ του Σαρώφ είπε : «Όταν μιλούσα από το νου μου , συνέβαιναν λάθη» . Υπάρχουν όμως και αναμάρτητα λάθη που οφείλονται στην ατέλεια του ανθρώπου . Τέτοια βλέπομε ακόμη και στην Παναγία . Λέγεται στο Ευαγγέλιο πώς όταν επέστρεφε η Παναγία με τον Ιωσήφ από την Ιερουσαλήμ , ενόμισε πώς ο Υιός της βάδιζε μαζί με τους συγγενείς ή τους γνωστούς ... Και μόνο μετά τριών ημερών αναζήτηση Τον βρήκαν στο Ιερό των Ιεροσολύμων να συνομιλεί με τους πρεσβυτέρους . Συνεπώς μόνον ο Κύριος είναι παντογνώστης , ενώ όλοι εμείς , όποιοι κι αν είμαστε , πρέπει να προσευχόμαστε στον Θεό ζητώντας σύνεση και να ρωτάμε τον πνευματικό μας , για ν ‘ αποφύγομε τα λάθη . ...

... Πόσο φανερό είναι για μένα πώς ο Κύριος μας κατευθύνει . Χωρίς Αυτόν δεν μπορούμε ούτε να σκεφθούμε το αγαθό . ...

... Όπου υπάρχει άφεση αμαρτιών , εκεί βρίσκεται η ελευθερία της συνειδήσεως και η αγάπη , έστω και λίγη . ...

... Στενοχωρούμε και θρηνώ και οδύρομαι για τους ανθρώπους . Πολλοί σκέφτονται με απόγνωση : «Αμάρτησα πολύ : σκότωσα , λήστεψα , εβίασα , εσυκοφάντησα , ήμουν άσωτος κι έκανα κι άλλα πολλά» . Κι από την ντροπή τους δεν έρχονται στη μετάνοια . Λησμονούν όμως ότι όλες οι αμαρτίες τους είναι σαν σταγόνα μπροστά στο πέλαγος της αγάπης του Θεού . Ω αδελφοί μου , όλη η γη , μετανοείτε , όσο ακόμα είναι καιρός . Ο Κύριος γεμάτος έλεος περιμένει τη μετάνοιά μας . Και όλος ο ουρανός και όλοι οι άγιοι περιμένουν επίσης την επιστροφή μας . ...

... Ο Κύριος μας έδωσε την εντολή ν ‘ αγαπούμε αλλήλους . Σ ‘ αυτό έγκειται η ελευθερία : στην αγάπη για τον Θεό και για τον πλησίον . Εδώ βρίσκεται και η ελευθερία και η ισότητα . Στην κοσμική τάξη είναι αδύνατο να υπάρξει ισότητα - αυτό όμως δεν έχει σημασία για την ψυχή. Δεν μπορεί να είναι ο καθένας βασιλιάς ή άρχοντας , πατριάρχης ή ηγούμενος ή διοικητής . Μπορείς όμως σε κάθε τάξη ν ‘ αγαπάς τον Θεό και να είσαι ευάρεστος σ ‘ Αυτόν - κι ‘ αυτό είναι το σπουδαίο . Κι όσοι αγαπούν περισσότερο τον Θεό επί γης , θα έχουν μεγαλύτερη δόξα στη Βασιλεία και θα είναι πιο κοντά στον Κύριο . Ο καθένας θα δοξασθεί κατά το μέτρο της αγάπης του . Έμαθα πως η αγάπη ποικίλλει ως προς την έντασή της . Όποιος φοβάται τον Θεό , φοβάται να Τον λυπήσει με κάτι ΄ αυτός είναι ο πρώτος βαθμός . Όποιος έχει το νου καθαρό από εμπαθείς λογισμούς , αυτό είναι ο δεύτερος βαθμός , μεγαλύτερος από τον πρώτο . Όποιος αισθητά έχει τη χάρη στην ψυχή του , αυτός είναι ο τρίτος βαθμός της αγάπης , ο ακόμα μεγαλύτερος . Η τέταρτη βαθμίδα , η τέλεια αγάπη για τον Θεό είναι όταν έχει κανείς τη χάρη του Αγίου Πνεύματος και στην ψυχή και στο σώμα . Αυτών των ανθρώπων αγιάζουν τα σώματα και μετά τον θάνατο τους γίνονται άγια λείψανα . Έτσι γίνεται με τα σώματα των αγίων μαρτύρων , των προφητών , των οσίων ανδρών . ...



Η ΤΑΠΕΙΝΩΣΗ

... Τον πρώτο καιρό μετά τη δωρεά του Αγίου Πνεύματος σκέφθηκα : Ο Κύριος μου συγχώρεσε τις αμαρτίες μου , το μαρτυρεί μέσα μου η χάρη. Τι μου χρειάζεται , λοιπόν , περισσότερο ; Δεν πρέπει όμως να σκεφτόμαστε έτσι . Παρότι μας συγχωρούνται τα αμαρτήματα , εν τούτοις πρέπει να τα θυμόμαστε όλη τη ζωή μας και να θλιβόμαστε γι ‘ αυτά , για να διατηρούμε τη συντριβή της καρδιάς . Εγώ δεν το ήξερα αυτό και έπαψα να έχω συντριβή και υπέφερα πολλά από τους δαίμονες . Και απορούσα , τι συμβαίνει μ ‘ εμένα ; Η ψυχή μου γνωρίζει τον Κύριο και την αγάπη Του . Τότε πώς μου έρχονται κακοί λογισμοί ; Αλλά ο Κύριος με σπλαχνίστηκε και με δίδαξε ο Ίδιος πώς πρέπει να ταπεινωθώ : «Κράτα το νου σου στον Άδη και μην απελπίζεσαι».
Μ ‘ αυτό τον τρόπο νικόνται οι εχθροί . Όταν όμως ο νους μου λησμονεί τη φωτιά του Άδη , τότε οι λογισμοί ξαναποκτούν δύναμη . ...
... Πρέπει να υπομείνεις πολλούς κόπους και να χύσης πολλά δάκρυα , για να διατηρήσεις το πνεύμα ταπεινωμένο κατά Χριστόν . Χωρίς αυτό σβήνει το φως της ζωής στην ψυχή και αυτή πεθαίνει .

Μπορείς σε σύντομο χρονικό διάστημα να αποξηράνεις το σώμα με τη νηστεία . Να ταπεινώσεις όμως την ψυχή , έτσι που να μένει συνεχώς ταπεινή , αυτό ούτε εύκολο είναι ούτε γίνεται σύντομα . Η Μαρία η Αιγύπτια επάλαιβε δεκαεπτά έτη με τα πάθη , σαν να ήταν άγρια θηρία, και μόνο τότε βρήκε ανάπαυση . Κι όμως το σώμα της μαράθηκε σε λίγο χρόνο , γιατί στην έρημο δεν υπάρχει πολλή τροφή . ...
... Έλκεται η ψυχή μου να δει τον Κύριο και διψά με ταπείνωση γι ‘ Αυτόν , γιατί είναι ανάξια για τέτοιο μεγάλο αγαθό .

Η υπερηφάνεια εμποδίζει την ψυχή να μπει στο δρόμο της πίστεως . Στον άπιστο δίνω αυτή τη συμβουλή . Ας πει : «Κύριε , αν υπάρχεις , φώτισέ με και θα Σε υπηρετήσω μ ‘ όλη την ψυχή μου». Και ο Κύριος εξάπαντος θα φωτίσει μια τέτοια ταπεινή σκέψη και προθυμία για την υπηρεσία του Θεού . Δεν πρέπει όμως να λέγει : «Αν υπάρχεις, τότε παίδεψέ με» , γιατί αν έρθει η τιμωρία , είναι δυνατό να μη βρεις τη δύναμη να ευχαριστήσεις τον Θεό και να μετανοήσεις . ...
... Ο κενόδοξος ή φοβάται τους δαίμονες ή γίνεται όμοιος μ ‘ αυτούς . Δεν πρέπει όμως να φοβόμαστε την κενοδοξία και την υπερηφάνεια , γιατί προκαλούν την απώλεια της χάρης . ...
... Ο Κύριος μας αγαπά πολύ . Κι όμως εμείς πέφτομε σ ‘ αμαρτίες , γιατί δεν έχομε ταπείνωση . Για να διαφυλάξεις την ταπείνωση , πρέπει να νεκρώσεις τη σάρκα και να δεχτείς το Πνεύμα του Χριστού . Οι Άγιοι είχαν ισχυρό πόλεμο με τους δαίμονες κι ενίκησαν με την ταπείνωση , την προσευχή και τη νηστεία . ...

... Τι πρέπει να κάνομε για να έχομε ειρήνη στην ψυχή και το σώμα ;
Πρέπει ν ‘ αγαπάς όλους τους ανθρώπους , όπως τον εαυτό σου , και να είσαι κάθε ώρα έτοιμος για το θάνατο . ‘Όταν η ψυχή θυμάται τον θάνατο , ταπεινώνεται και παραδίνεται ολόκληρη στο θέλημα του Θεού και επιθυμεί να έχει ειρήνη με όλους και να τους αγαπά όλους .
Όταν έλθει στην ψυχή η ειρήνη του Χριστού , τότε είναι ευχαριστημένη και κάθεται σαν τον Ιώβ στην κοπριά και χαίρεται που βλέπει τους άλλους δοξασμένους κι η ίδια είναι η πιο ασήμαντη από όλους . Το μυστήριο της κατά Χριστόν ταπεινώσεως είναι μεγάλο και άρρητο . Η ψυχή που αγαπά επιθυμεί για κάθε άνθρωπο περισσότερα αγαθά από ότι για τον εαυτό της και χαίρεται σαν βλέπει τους άλλους να είναι πιο ευτυχισμένοι από την ίδια και θλίβεται όταν τους βλέπει να βασανίζονται . ...
... Ο Κύριος αγαπά τους ανθρώπους . Εν τούτοις παραχωρεί τις θλίψεις, για να γνωρίσουν οι άνθρωποι την αδυναμία τους και να ταπεινωθούν και με την ταπείνωση να λάβουν το Άγιο Πνεύμα . Με το Άγιο Πνεύμα όλα γίνονται ωραία , χαρούμενα , υπέροχα . ...

... Αν ήμαστε ταπεινοί , ο Κύριος από αγάπη θα μας απεκάλυπτε όλα τα μυστήρια . Αλλά η συμφορά μας είναι πώς δεν είμαστε ταπεινοί , υπερηφανευόμαστε και είμαστε ματαιόδοξοι για κάθε τι ασήμαντο κι έτσι βασανίζομε τον εαυτό μας και τους άλλους . ...
... Είναι αξιολύπητοι οι άνθρωποι που δεν γνωρίζουν τον Θεό και πονώ γι ‘ αυτούς . Υπερηφανεύονται γιατί πετούν ΄ αλλά τι το αξιοθαύμαστο ; Και τα πουλιά πετούν και δοξάζουν τον Θεό . Κι όμως ο άνθρωπος . το κτίσμα του Θεού , εγκαταλείπει τον Κτίστη . Αλλά σκέψου , πώς θα σταθείς στη Φοβερή Κρίση του Θεού ; Πού θα φύγεις ή πού θα κρυφτείς από το Πρόσωπο του Θεού ; ...

... Υπάρχουν πολλά είδη ταπεινώσεως . Ο ένας είναι υπάκουος και για όλα μέμφεται τον εαυτό του , κι αυτό είναι ταπείνωση . Ο άλλος μετανοεί για τις αμαρτίες του και θεωρεί τον εαυτό του βδέλυγμα ενώπιον του Κυρίου , κι αυτό είναι ταπείνωση . Όμως άλλη ταπείνωση έχει εκείνος που γνώρισε με το Πνεύμα το Άγιο τον Κύριο . Εκείνος έχει άλλη γνώση και άλλη γεύση .
Όταν η ψυχή δει με το Άγιο Πνεύμα τον Κύριο , πόσο πράος και ταπεινός είναι , τότε ταπεινώνεται και η ίδια πλήρως . Και η ταπείνωση αυτή είναι εντελώς ιδιαίτερη και κανένας δεν μπορεί να την περιγράψει και γνωρίζεται μόνο με το Άγιο Πνεύμα . Κι αν οι άνθρωποι εγνώριζαν με το Άγιο Πνεύμα ποιος είναι ο Κύριος μας , τότε θα άλλαζαν οι πάντες : οι πλούσιοι θα εγκατέλειπαν τα πλούτη τους , οι επιστήμονες τις επιστήμες τους , οι κυβερνήτες τη δόξα και την εξουσία τους και θα γινόταν όλοι ταπεινοί , θα ζούσαν με μεγάλη ειρήνη και αγάπη και θα βασίλευε στη γη χαρά μεγάλη . ...

... Κύριε , δώσε να γνωρίσουν όλοι οι λαοί της γης πόσο μας αγαπάς και ποια θαυμαστή ζωή χαρίζεις σ ‘ όσους πιστεύουν σε Σένα .



Όποιος έχει μέσα του την ειρήνη του Αγίου Πνεύματος , σκορπίζει ειρήνη και στους άλλους . Όποιος όμως έχει μέσα του πνεύμα κακό , σκορπά και στους άλλους το κακό . ...
... Ο θυμώδης άνθρωπος υποφέρει ο ίδιος μεγάλο μαρτύριο από πονηρό πνεύμα , εξαιτίας της υπερηφάνειας του . Ο υφιστάμενος , όποιος κι αν είναι , πρέπει να το καταλαβαίνει και να προσεύχεται για τον ψυχικά άρρωστο προ’ι’στάμενό του και τότε ο Κύριος , βλέποντας την υπομονή του , θα του δώσει άφεση αμαρτιών και αδιάλειπτη προσευχή . Είναι μέγα έργον ενώπιον του Θεού το να προσεύχεται κανείς γι ‘ αυτούς που τον αδικούν και τον προσβάλλουν . Εξαιτίας αυτού θα του δώσει ο Κύριος τη χάρη και θα γνωρίσει με το Άγιο Πνεύμα τον Κύριο . Κι έτσι θα υπομείνει τότε , χάριν του Κυρίου , με χαρά όλες τις θλίψεις και θα του δώσει ο Κύριος αγάπη για όλο τον κόσμο και θα επιθυμεί ολόψυχα το καλό για όλους και θα προσεύχεται για όλους όπως για την ψυχή του .
Ο Κύριος μας έδωσε την εντολή ν ‘ αγαπούμε τους εχθρούς και όποιος αγαπά τους εχθρούς εξομοιώνεται με τον Κύριο . Η αγάπη για τους εχθρούς δεν είναι δυνατή παρά μόνο με τη χάρη του Αγίου Πνεύματος . Γι ‘ αυτό , μόλις σε προσβάλει κανείς , προσευχήσου γι ‘ αυτόν στον Θεό κι έτσι θα διατηρήσεις την ειρήνη του Θεού στην ψυχή σου . ...

ΛΟΓΟΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΡΟΣΕΥΧΗ

... Η προσευχή δίνεται στον προσευχόμενο . Η προσευχή που γίνεται μόνο από συνήθεια , χωρίς καρδιά συντετριμμένη για τις αμαρτίες της , δεν είναι αρεστή στον Θεό . ...

... Ω άνθρωπε , μάθε την κατά Χριστόν ταπείνωση και θα σου χαρίσει ο Κύριος να γευθείς τη γλυκύτητα της προσευχής . Κι αν θέλεις να προσεύχεσαι καθαρά , τότε γίνε ταπεινός , εγκρατής , εξομολογήσου ειλικρινώς και θα σε αγαπήσει η προσευχή . Γίνε υπάκουος , υποτάξου ευσυνείδητα στις αρχές και μείνε ευχαριστημένος για όλα , και τότε ο νους σου θα καθαριστεί από μάταιους λογισμούς . Να θυμάσαι πως σε βλέπει ο Κύριος και πρόσεχε μήπως λυπήσεις με κάτι τον αδελφό - μη τον κατακρίνεις και μη τον στενοχωρήσεις ούτε μ ‘ ένα βλέμμα - . και το Πνεύμα το Άγιο θα σε αγαπήσει και Αυτό θα σε βοηθήσει σ ‘ όλα .



... Πολλοί προσεύχονται προφορικά ή προτιμούν να προσεύχονται με βιβλία . Και αυτό καλό είναι και ο Κύριος δέχεται την προσευχή τους . Αν όμως κανείς προσεύχεται στον Κύριο και σκέφτεται άλλα πράγματα , τότε ο Κύριος δεν εισακούει αυτού του είδους την προσευχή .

Όποιος προσεύχεται από συνήθεια , δεν έχει αλλαγές στην προσευχή . Όποιος όμως προσεύχεται θερμά , υφίσταται πολλές αλλαγές κατά την προσευχή : Δίνει μάχη εναντίον του εχθρού , μάχη εναντίον του εαυτού του , εναντίον των παθών του , εναντίον των ανθρώπων , και πρέπει να είναι κάθε στιγμή ανδρείος . ...

... Οι συμφορές και οι κίνδυνοι εδίδαξαν πολλούς να προσεύχονται . Μ ‘ επισκέφθηκε κάποτε στην αποθήκη τροφίμων ένας στρατιωτικός , που κατευθυνόταν στη Θεσσαλονίκη . Η ψυχή μου τον αγάπησε και του λέγω :

«Προσεύχου στον Κύριο να λιγοστέψουν οι θλίψεις».

Και αυτός απαντά : «Ξέρω να προσεύχομαι . Το έμαθα στον πόλεμο, όταν ήμουν στις μάχες . Παρακαλούσα θερμά τον Κύριο να με φυλάξει ζωντανό . Τα βόλια έπεφταν , τα βλήματα έσκαζαν και λίγοι έμειναν στη ζωή . Αν και πήγα πολλές φορές στη μάχη , ο Κύριος με εφύλαξε».

Ενώ τα έλεγε αυτά , έδειχνε πως προσευχόταν και από τη στάση του σώματος του φαινόταν πως ήταν όλος βυθισμένος στον Θεό . ...

... Όταν αγαπάς κάποιον θέλεις να τον σκέφτεσαι , να μιλάς γι ‘ αυτόν , να είσαι μαζί του . Η ψυχή αγαπά τον Κύριο ως Πατέρα και Δημιουργό και παρουσιάζεται μπροστά Του , με φόβο και αγάπη : με φόβο , γιατί είναι ο Κύριος ΄ με αγάπη , γιατί η ψυχή δεν Τον ξέρει ως Πατέρα γεμάτον έλεος και η χάρη Του είναι γλυκύτερη από κάθε τι άλλο . ...

Η ΜΕΤΑΝΟΙΑ

... Μη θλίβεστε , λαοί , που είναι δύσκολη η ζωή . Αγωνίζεστε μόνον εναντίον της αμαρτίας και ζητάτε βοήθεια από τον Κύριο κι Αυτός θα σας χαρίσει ότι είναι ωφέλιμο , γιατί είναι σπλαγχνικός και μας αγαπά ...

... Αλήθεια σας λέω : Δεν ξέρω νάχω κανένα καλό κι έχω πολλές αμαρτίες . Η χάρη του Αγίου Πνεύματος όμως εξάλειψε τις αμαρτίες μου και ξέρω πως σ ‘ όσους παλεύουν εναντίον της αμαρτίας ο Κύριος τους χαρίζει όχι μόνο την άφεση αλλά και τη χάρη του Αγίου Πνεύματος , η οποία δίνει χαρά στην ψυχή και την γεμίζει με βαθιά και γλυκιά ειρήνη ...

...Ναι , Κύριε , άκουσε την προσευχή της γης . Όλοι οι λαοί αδημονούν . Όλοι χάθηκαν μέσα στις αμαρτίες . Όλοι στερήθηκαν τη χάρη Σου και ζουν στο σκοτάδι . ...

... Ας είναι δοξασμένος ο Κύριος , που μας έδωσε τη μετάνοια και με τη μετάνοια σωζόμαστε όλοι μας χωρίς εξαίρεση . Δεν θα σωθούν μόνον όσοι δεν μετανοούν ΄ κι εδώ βλέπω την απόγνωσή τους και κλαίω από συμπόνια γι ‘ αυτούς . Αν κάθε ψυχή εγνώριζε τον Κύριο , θα ήξερε πόσο μας αγαπά Αυτός και κανένας δεν θ ‘ απελπιζόταν για την σωτηρία του , ούτε καν θα εγόγγυζε .


http://www.rel.gr/

Δευτέρα 21 Απριλίου 2014

Εύρεσις του τάφου και των λειψάνων του Αγίου Ιερομάρτυρας Ραφαήλ εν Μυτιλήνη...... Ημερομηνία εορτής: 03-07-1959




Βιογραφία

Οι Άγιοι Ραφαήλ, Νικόλαος και Ειρήνη συγκαταλέγονται στη χορεία των Νεοφανών Αγίων και μάλιστα εκείνων που μαρτύρησαν σχεδόν αμέσως μετά την άλωση της Κωνσταντινουπόλεως. Σχετικά με τον βίο τους γνωρίζουμε λίγα πράγματα. Οι πρώτες πληροφορίες για την ύπαρξη των Αγίων ιστορούνται με θαυματουργικό και αποκαλυπτικό τρόπο από το έτος 1959 μ.Χ. Από μία ανασκαφή που έγινε στη Θερμή της Λέσβου, ανακαλύφθηκε ο τάφος ενός αγνώστου προσώπου, που όπως αποκαλύφθηκε σε συνεχή οράματα, ανήκε στον Άγιο Ιερομάρτυρα Ραφαήλ, ο οποίος μαρτύρησε μαζί με τον Άγιο Οσιομάρτυρα Νικόλαο και την Αγία Ειρήνη. Ο τάφος και το λείψανο του Αγίου Νικολάου ανακαλύφθηκε στις 13 Ιουνίου 1960 μ.Χ.

Ο Άγιος Ραφαήλ καταγόταν από τους Μύλους της Ιθάκης και γεννήθηκε το έτος 1410 μ.Χ. Το κοσμικό του όνομα ήταν Γεώργιος Λάσκαρης ή Λασκαρίδης και ο πατέρας του ονομαζόταν Διονύσιος. Πριν γίνει κληρικός είχε σταδιοδρομήσει στο βυζαντινό στρατό και έφθασε μάλιστα σε μεγάλο βαθμό. Σε ηλικία τριάντα πέντε ετών γνώρισε ένα ασκητικό και σεβάσμιο γέροντα, τον Ιωάννη, ο οποίος τον προσείλκυσε στην εν Χριστώ ζωή. Κάποια Χριστούγεννα ο γέροντας κατέβηκε από τον τόπο της ασκήσεώς του, για να εξομολογήσει και να κοινωνήσει τους στρατιώτες και κήρυξε τον λόγο του Θεού. Τότε ο αξιωματικός Γεώργιος, όταν ο γέροντας κατέβηκε πάλι τα Θεοφάνεια, αποχαιρέτισε τους στρατιώτες και τον ακολούθησε.

Μετά την κουρά του σε μοναχό, χειροτονήθηκε πρεσβύτερος, αλλά τιμήθηκε και με το οφίκιο του αρχιμανδρίτη και του πρωτοσύγκελου. Μαζί δε με τις άλλες αποκαλύψεις, ο Άγιος Ραφαήλ αποκάλυψε ότι απεστάλη από τον Οικουμενικό Πατριάρχη στην Εσπερία, στην πόλη της Γαλλίας που ονομάζεται Μορλαί, για να εκπληρώσει την εντολή που του ανατέθηκε. Το γεγονός αυτό έλαβε χώρα λίγο πριν από την άλωση της Κωνσταντινουπόλεως. Ακόμη απεκάλυψε ότι κήρυξε τον λόγο του Ευαγγελίου στην Αθήνα, στο λόφο που είναι το μνημείο του Φιλοπάππου.

Λίγα χρόνια πριν από την άλωση της Κωνσταντινουπόλεως, περί το έτος 1450 μ.Χ., ο Άγιος βρέθηκε μετά από περιπλανήσεις στην περιοχή της Μακεδονίας και μόναζε εκεί.

Κοντά στον Άγιο Ραφαήλ βρισκόταν εκείνο το διάστημα ο Άγιος Νικόλαος ως υποτακτικός. Ο Νικόλαος εκάρη μοναχός και στη συνέχεια χειροτονήθηκε διάκονος. Θεωρείται Θεσσαλονικεύς στην καταγωγή, αν και αναφέρεται ότι γεννήθηκε στους Ράγους της Μηδίας της Μικράς Ασίας. Ωστόσο μεγάλωσε και ανδρώθηκε στη Θεσσαλονίκη.

Μόλις έπεσε η Κωνσταντινούπολη στα χέρια των Τούρκων, οι οποίοι εισέβαλαν ορμητικά στη Θράκη και καταλύθηκε οριστικά η βυζαντινή αυτοκρατορία, ο φόβος για γενικούς διωγμούς κατά των Χριστιανών στάθηκε ως αφορμή να καταφύγει ο Άγιος Ραφαήλ με την συνοδεία του από το λιμάνι της Αλεξανδρουπόλεως, στη Μυτιλήνη. Εκεί εγκαταστάθηκε μαζί με άλλους μοναχούς στην παλαιά μονή του Γενεσίου της Θεοτόκου, η οποία στο παρελθόν ήταν γυναικεία και ήταν χτισμένη στο λόφο Καρυές, κοντά στο χωριό Θέρμη. Ηγούμενος της μονής εξελέγη στην συνέχεια ο Άγιος Ραφαήλ.

Έπειτα από μερικά χρόνια, το έτος 1463 μ.Χ., η Λέσβος έπεσε στα χέρια των Τούρκων, οι οποίοι σε μια επιδρομή τους στο μοναστήρι, συνέλαβαν τον Άγιο Ραφαήλ και τον Άγιο Νικόλαο, τη Μεγάλη Πέμπτη του ιδίου έτους. Ακολούθησαν σκληρά και ανηλεή βασανιστήρια και ο Άγιος Ραφαήλ μαρτύρησε διά σφαγής με πολύ σκληρό τρόπο. Τον έσυραν βιαίως τραβώντας τον από τα μαλλιά και την γενειάδα, τον κρέμασαν από ένα δένδρο, τον χτύπησαν βάναυσα, τον τρύπησαν με τα πολεμικά τους όργανα, αφού προηγουμένως τα πυράκτωσαν σε δυνατή φωτιά και τελικά τον έσφαξαν πριονίζοντάς τον από το στόμα.

Σε μερικές εμφανίσεις του ο Άγιος Ραφαήλ φαίνεται να συνοδεύεται από πολλούς, δορυφορούμενους τρόπον τινά, οι οποίοι διάνυσαν πριν από αυτόν τον ασκητικό βίο στη μονή των Καρυών, όπως είπε σε εκείνους που τα έβλεπαν αυτά. Αποκάλυψε επίσης, ότι η μονή αυτή, η οποία είναι γυναικεία, υπέστη επιδρομή από τους αιμοχαρείς πειρατές κατά το έτος 1235 μ.Χ. Κατά την επιδρομή εκείνη αγωνίσθηκε μαζί με τις άλλες μοναχές τον υπέρ του Χριστού καλό αγώνα η καταγόμενη από την Πελοπόννησο ηγουμένη Ολυμπία και η αδελφή της Ευφροσύνη. Η Ολυμπία τελειώθηκε αθλητικώς στις 11 Μαΐου του έτους 1235 μ.Χ., εμφανίσθηκε δε μαζί με τον μεγάλο και θαυματουργό Άγιο Ραφαήλ.

Ο Άγιος Νικόλαος πέθανε μετά από βασανισμούς, από ανακοπή καρδιάς, δεμένος σε ένα δένδρο.

Μαζί με τους Αγίους συνάθλησε και η μόλις δώδεκα χρονών νεάνιδα Ειρήνη, θυγατέρα του Βασιλείου, προεστού της Θέρμης, η οποία και εμφανίζεται μαζί τους. Αυτή μαρτύρησε ως εξής: Οι ασεβείς αλλόθρησκοι της απέκοψαν το ένα χέρι και ακολούθως την έβαλαν σε ένα πιθάρι και κατέκαυσαν την αγνή αυτή παρθένο, υπό τα βλέμματα των δύστυχων γονέων της, οι οποίοι και θρηνούσαν γοερά για τον φρικτό θάνατο του παιδιού τους.

Με τους Αγίους συνεμαρτύρησαν ο μνημονευθείς πατέρας της Αγίας Ειρήνης, Βασίλειος, η σύζυγός του Μαρία, το μόλις πέντε ετών παιδί τους Ραφαήλ, η ανεψιά τους Ελένη, ο δάσκαλος Θεόδωρος και ο ιατρός Αλέξανδρος, των οποίων τα οστά βρέθηκαν κοντά στους τάφους των Αγίων, μέσα σε ξεχωριστούς τάφους. Το μαρτύριό τους συνέβη την Τρίτη της Διακαινησίμου, στις 9 Απριλίου του έτους 1463 μ.Χ.

Έπειτα από θαυματουργικές υποδείξεις των Αγίων Ραφαήλ, Νικολάου και Ειρήνης, έγινε γνωστή η ύπαρξη των λειψάνων τους και υποδείχθηκαν τα σημεία όπου βρίσκονταν οι τάφοι τους.


Ἀπολυτίκιον

Ἦχος δ’.

Τὴ τῶν Μαρτύρων θαυμαστὴ προστασία, τῶν ἐν Θερμῇ ἠμὶν ἀρτίως φανέντων, ἀπὸ ψυχῆς προσπέσωμεν κραυγάζοντες· Ραφαὴλ μακάριε, καὶ Νικόλαε θεῖε, καὶ Εἰρήνη πάνσεμνε, πάσης ρύσασθε βλάβης, καὶ ἀναγκῶν καὶ πάσης ἀπειλῇς, τοὺς τὴ πρεσβεία ὑμῶν καταφεύγοντας.



http://www.saint.gr/

Θαύμα Αγίου Ραφαήλ: Άγιε Ραφαήλ, προχώρα εσύ μπροστά και εγώ σ’ ακολουθώ!



Θα ήθελα να σας γράψω το θαύμα που μου έκανε ο Άγιος Ραφαήλ. Είμαι η Ελένη Χ. από την Αλεξάνδρεια Ημαθείας. Το Νοέμβριο του 2011 μαθαίνω από τον γυναικολόγο μου ότι είμαι έγκυος στο δεύτερο παιδάκι μου. Μου είπε ο γιατρός ότι πρέπει να πάω τον άλλο μήνα, δηλαδή τον Δεκέμβριο, να ακούσουμε την καρδούλα του μωρού. Περνάει ο καιρός και ήρθε η μέρα που πρέπει να κάνουμε τον υπέρηχο, να ακούσουμε την καρδούλα του μωρού. Πάμε στον γιατρό, με βάζει στον υπέρηχο, βλέπει από εδώ, βλέπει από εκεί, τίποτα. Ο σάκος πολύ πιο μεγάλος από την πρώτη φορά, αλλά άδειος. Δεν φαίνεται τίποτα. Εγώ και ο άντρας μου παγώνουμε.

Ακούμε τον γιατρό να μας λέει ότι δεν ακούει την καρδούλα του μωρού και δεν βλέπει έμβρυο. Μας φωνάζει στο γραφείο του και μας λέει ότι πρέπει να κάνω τον καθαρισμό, δηλαδή απόξεση, για να μην μείνουν υπολείμματα στη μήτρα, γιατί είναι επικίνδυνο, μπορεί να προκληθεί σηψαιμία και θάνατος. Ήταν ημέρα Τρίτη όταν έγιναν όλα αυτά. Μας κλείνει ραντεβού για την Παρασκευή (3 μέρες μετά). Εμείς αυτές τις ημέρες ήμασταν πολύ στεναχωρημένοι. Παίρνω, λοιπόν, τηλέφωνο έναν από τους πατέρες της Αδελφότητος του Αγίου Ραφαήλ στο Άνω Σούλι Μαραθώνος, τον οποίο γνώριζα τηλεφωνικά και με στήριζε με τα καλά του λόγια, με τις ευχές και τις προσευχές του.

Γεμάτη πόνο του εξιστόρησα όσα συνέβησαν και τον παρακάλεσα να προσευχηθεί για μένα και το μωρό μου. Εκείνος μου έδωσε θάρρος και δύναμη. Μου είπε να μην απελπίζομαι, αλλά να έχω πίστη το Θεό και τους Αγίους. Μου είπε ότι θα προσευχηθεί, αλλά να προσευχηθώ και γω, να παρακαλέσω τον Άγιο Ραφαήλ να αναλάβει την κατάσταση και να λέω στον Άγιο Ραφαήλ: «Άγιε Ραφαήλ, προχώρα εσύ μπροστά και εγώ σ’ ακολουθώ!». Αυτό και έκανα. Έρχεται η Παρασκευή και πάμε στον γιατρό να κάνω την επέμβαση (δεν παύει να είναι χειρουργείο). Φτάνουμε στο ιατρείο. Ο γιατρός είναι πάνω στα χειρουργεία, γιατί έχει μια γέννα.

Μόλις τελείωνε θα ανέβαινα και εγώ να κάνω την απόξεση. Περίμενα λίγη ώρα μαζί με τον άντρα μου και με μια φίλη μας. Χτυπάει το τηλέφωνο είναι ο γιατρός μου και ρωτάει την υπάλληλό του αν έχω έρθει και του λέει ότι είμαι στο ιατρείο του και είμαι έτοιμη να ανέβω πάνω για την επέμβαση. Τότε ο γιατρός της λέει να περιμένω να με ξαναδεί, προκειμένου να μου φύγει κάθε αμφιβολία, και μετά να γίνει η επέμβαση. Κατεβαίνει ο γιατρός, με φωνάζει και με βάζει στον υπέρηχο. Ο άντρας μου, σίγουρος ότι δεν υπάρχει μωρό, κάθεται έξω και με περιμένει. Βάζει ο γιατρός το μηχάνημα και τι να δει!

Θεέ μου, την καρδούλα να χτυπάει κανονικά και το έμβρυο, το οποίο το έβλεπα και εγώ!! Ο γιατρός τα έχασε. Με ξαναείδε 2-3 φορές. Βγαίνει έξω σαστισμένος, πάει στον υπολογιστή του να δει το ιστορικό μου (που να ήξερε ότι είχε βάλει ο Άγιος Ραφαήλ το χέρι Του). Μετά από λίγο έρχεται μέσα στον υπέρηχο, φωνάζει και τον άντρα μου και μας ανακοινώνει ότι η επέμβαση δεν μπορεί να γίνει, γιατί υπάρχει μωράκι και μάλιστα χτυπάει κανονικότατα η καρδούλα του. Η χαρά μας ήταν τόσο μεγάλη που δεν περιγράφεται με λόγια.

Ήμασταν πανευτυχείς. Με το που φύγαμε από τον γιατρό η πρώτη σκέψη που είπα στον άντρα μου και την φίλη μας ήταν να πάω να ανάψω ένα κεράκι στον Άγιο Ραφαήλ. Ευχαριστήσαμε τον Άγιο Ραφαήλ μέσα από την καρδιά μας για το θαύμα που μας έκανε. Είναι ο προστάτης μου Άγιος, όπως είναι και ο Αρχάγγελος Μιχαήλ και η Παναγία μας. Μας βοηθάει καθημερινά με την παρουσία Του. Θα Τον ευχαριστώ σε όλη μου τη ζωή! Ευχαριστώ για όλα Άγιέ μου Ραφαήλ!

Σημείωση: Ο Άγιος Ραφαήλ, εκτός από προστάτης των ασθενών, είναι και προστάτης των εγκύων. Όπως πολλές γυναίκες το έχουν βιώσει και συχνά τους το αποκαλύπτει ο ίδιος ο Άγιος Ραφαήλ σε όνειρο, προτρέποντάς τις να Τον επικαλούνται για να προστατεύει και εκείνες και τα παιδιά που κυοφορούν και να τις βοηθά να έχουν καλή γέννα.

http://vatopaidi.wordpress.com/