Αιωνία η μνήμη του π.Κωνσταντίνου Παπαγιάννη

-->

 

-->

Προχθές, Τρίτη 8 Απριλίου, έφυγε από τη ζωή ένας ιερέας… Υπηρετούσε στον ιερό ναό των αγίων Δώδεκα Αποστόλων Θεσσαλονίκης, Μειλίχιος, γλυκύς, σεμνός, προσιτός, λεπεπίλεπτος και ευγενής, αποδείχτηκε σε όλη του τη ζωή ένας άξιος εργάτης του Θεού, αξιοποιώντας στο έπακρο όλα τα πολλά και μεγάλα χαρίσματα που Εκείνος του χάρισε πλουσιοπάροχα. Του χρωστάμε αιώνια ευγνωμοσύνη όλοι μας και ευχόμαστε ο Καλός Θεός να αναπαύει την αγνή ψυχούλα του.

Παραθέτουμε ένα παλαιότερο κείμενο του υιού του Αντώνη, ένα μικρό βιογραφικό του κι ένα λινκ ως δείγμα του τεράστιου έργου που άφησε πίσω του.

 

-->

http://animusanimus.blogspot.gr/2014/04/blog-post_10.html

 ..............................................................................................................................................................................................................

Το θέλει η μέρα να γράψω για τον πατέρα μου, ιερέα Κωνσταντίνο Παπαγιάννη, που τιμήθηκε χθες από την Μητρόπολη Θεσσαλονίκης για τα ακριβώς 50 χρόνια από την ημέρα της χειροτονίας του σε πρεσβύτερο. Η τελετή, συγκινητική κατά πάντα, μας δίδαξε πολλά, και μερικά που δεν γνωρίζαμε. Ας σημειώσω εδώ κάποιες προσωπικές εντυπώσεις:

    Πενήντα χρόνια διακόνησε στην ίδια ενορία, τους Αγ. Αποστόλους Θεσσαλονίκης, εκεί όπου μεγάλωσε και διδάχθηκε τόσο την ιερατική τάξη, όσο και την εκκλησιαστική βυζαντινή μουσική, που φρόντισε να μεταλαμπαδεύσει και σε μας τους νεότερους. Η τάξη που καθιέρωσε στις ακολουθίες του ναού ήταν τέτοια, ώστε ένας μακαρίτης νεωκόρος να λέει ότι ‘στους Αγίους Αποστόλους διαβάζουν και τα κόκκινα γράμματα’!

    Λόγω της στενής αυτής σχέσης με την ενορία, γνώριζε καλά τους ανθρώπους, τους δρόμους και τα σπίτια της, ακόμη και ποιές οικοδομές έχουν ή όχι ασανσέρ (και ποιά από αυτά χρειάζονται κλειδί). Επειδή ζούσε μέσα στα όρια της ενορίας, ήταν πάντα διαθέσιμος για έκτακτες ανάγκες, όπως την Εξομολόγηση και τη Μετάδοση των Αχράντων Μυστηρίων σε ασθενείς και ετοιμοθανάτους.

    Η μακρόχρονη και κατά πάντα αγαθή συνεργασία του με τον αείμνηστο καθηγητή Ιωάννη Φουντούλη και η ιδιαίτερη εντρύφησή του σε θέματα Λειτουργικής (σε πανεπιστημιακό επίπεδο) δεν είχε ποτέ ‘επαγγελματικό’ κίνητρο. Όσα έκανε και συνεχίζει να κάνει, από τη χειρογράφηση των μουσικών του κειμένων--κυριολεκτικά χιλιάδες σελίδες--μέχρι τη βιβλιοδεσία των χειρογράφων του και την πιο πρόσφατη μετεγγραφή τους στον υπολογιστή, τα έκανε ως γνήσιος Ερασιτέχνης, από μεράκι για την τέχνη του, και όχι από οποιαδήποτε άλλη επιδίωξη.

    Κοντά στα πολλά προσωπικά χρέη, ας σημειώσω και την καλλιέργεια της αγάπης για τη γλώσσα, τη σωστή ανάγνωση και γραφή, την καλλιέπεια, την απόδοση του νοήματος, την καθαρότητα στη σκέψη και στο λόγο. Ό,τι καλό προέκυψε απ’ αυτά, οφείλεται στον Δάσκαλο. Για ό,τι λείπει ή βγήκε λανθασμένο, ευθύνεται αποκλειστικά η αμέλεια ή η αδιαφορία του μαθητή.

Το γεγονός ότι η επέτειος συνέπεσε με τον εορτασμό των ‘φωστήρων επι γης, των Πατέρων ημών’ που μας οδήγησαν και μας οδηγούν ακόμη ‘προς την αληθινήν πίστιν’ μας κινεί ακόμη μια φορά σε ευγνωμοσύνη προς τον Θεό, και στην ευχή να έχουμε για πολλά ακόμη έτη την ευλογία της παρουσίας του πατέρα κοντά μας.

 

-->

http://antonispapagiannis.blogspot.gr/2009/06/blog-post.html

 

-->

Λίγα λόγια για τη ζωή και το έργο του

Ὁ π. Κωνσταντῖνος γεννήθηκε στὴ Θεσσαλονίκη μας στὶς 16.9.1929 ἀπὸ τὸν Ἀντώνιο καὶ τὴν Μαρία Παπαγιάννη. Ἐφοίτησε στὸ τότε 7ο Δημοτικὸ Σχολεῖο Θεσσαλονίκης καὶ ἐν συνεχείᾳ στὸ 4ο Γυμνάσιο ἀῤῥένων Θεσσαλονίκης, ἀπὸ τὸ ὁποῖο ἀπεφοίτησε τὸν Ἰούνιο τοῦ 1947. Τὸν Σεπτέμβριο τοῦ ἰδίου ἔτους ἔδωσε εἰσαγωγικὲς ἐξετάσεις στὴ Θεολογικὴ Σχολὴ τοῦ Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, ἀπὸ τὴν ὁποία πῆρε τὸ πτυχίο στὶς 17.11.1951.

Ὑπῆρξε ἀριστοῦχος σὲ ὅλες τὶς βαθμίδες τῶν σπουδῶν του.

Ἀπὸ τὶς 6.1.1952 μέχρι τὶς 14.4.1954 ὑπηρέτησε στὸν ἑλληνικὸ στρατὸ ὡς ἔφεδρος ἀξιωματικὸς Πεζικοῦ.

Στὶς 24.5.1954 διωρίσθηκε καθηγητὴς στὴ Μέση Ἐκπαίδευση καὶ ὑπηρέτησε ἐπὶ πέντε (5) χρόνια σὲ Γυμνάσια τῆς Λαρίσης.

Στὶς 25.7.1954 ἐνυμφεύθη τὴν Ἀλίκη Σκαμπαρδώνη, διδασκάλισσα, ἀπὸ τὴ Λάρισα. Ἀπὸ τὸν γάμο τους ἀπέκτησαν 6 παιδιά.

Στὴν ἐκκλησιαστικὴ διακονία μπῆκε ἀνεπίσημα σὲ ἡλικία 12 ἐτῶν περίπου στὸν ἱ. Ναὸ τῆς ἐνορίας του, τῶν ἁγίων Ἀποστόλων Θεσσαλονίκης.

Στὶς 21.5.1942 χειροθετήθηκε ἀναγνώστης ἀπὸ τὸν Μητροπολίτη Θεσσαλονίκης Γεννάδιο. Συνέχισε τὴ διακονία του στὸν ὡς ἄνω ναὸ ὡς ἀναγνώστης καὶ βοηθὸς ψάλτου, ἀπὸ δὲ τὶς 20.12.1947 μέχρι τὶς 30.4.1950 ὡς ἀριστερὸς ψάλτης τοῦ ἰδίου Ναοῦ, ἐνῶ ἀπὸ τὴν 1η Μαΐου τοῦ 1950 μέχρι τέλους τοῦ 1951 ὡς α’ ψάλτης τοῦ ἱ. Ναοῦ ἁγίου Θεράποντος κάτω Τούμπας.

Ἀπὸ τὴ θέση του στὴν Ἐκπαίδευση παραιτήθηκε τὸν Μάιο τοῦ 1959, γιατὶ ἐν τῷ μεταξὺ εἶχε ἐκλεγῆ τακτικὸς ἐφημέριος γιὰ τὴν κενὴ θέση τοῦ ἱ. Ναοῦ ἁγίων Ἀποστόλων.

Στὶς 30.5.1959 χειροτονήθηκε διάκονος ἀπὸ τὸν Μητροπολίτη Θεσσαλονίκης Παντελεήμονα τὸν Α΄ (Παπαγεωργίου) καὶ τὴν ἑπομένη 31.5.1959 πρεσβύτερος ἀπὸ τὸν τότε βοηθὸ ἐπίσκοπο Ταλαντίου Στέφανο (μετέπειτα Μητροπολίτη Τρίκκης & Σταγῶν). Τὴν 1η Ἰουνίου 1959 διωρίσθηκε ἐφημέριος τοῦ ὡς ἄνω ἱεροῦ Ναοῦ καὶ ὑπηρέτησε σ’αὐτὸν χωρὶς διακοπὴ μέχρι τὶς 31.5.1996, ὁπότε παραιτήθηκε ἀπὸ τὴν ἐνεργὸ ἐφημεριακὴ ὑπηρεσία γιὰ λόγους ὑγιείας.

Κατὰ τὸ διάστημα τῆς ἐφημεριακῆς του ὑπηρεσίας, διετέλεσε πρόεδρος τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ Συμβουλίου τοῦ ναοῦ ἀπὸ τὸν Ἰούνιο τοῦ 1959 μέχρι τὸ 1990 περίπου. Κατὰ διαστήματα ὑπῆρξε μέλος τοῦ Μητροπολιτικοῦ Συμβουλίου καὶ τοῦ Ἐπισκοπικοῦ Δικαστηρίου, ἐπὶ ἑξαετία δὲ (1968-1974) γραμματεὺς τῆς Ἱερᾶς μας Μητροπόλεως Θεσσαλονίκης.

Ὁ μακαριστὸς Μητροπολίτης Παντελεήμων ὁ Α’ τὸν ἐτιμησε μὲ τὸ ὀφφίκιο τοῦ οἰκονόμου καὶ ἀργότερα μὲ τὸ ὀφφίκιο τοῦ σταυροφόρου οἰκονόμου, ὁ μακαριστὸς Μητροπολίτης Λεωνίδας μὲ τὸ ὀφφίκιο τοῦ πρωτοπρεσβυτέρου, ὁ δὲ μακαριστὸς Μητροπολίτης Παντελεήμων ὁ Β΄ μὲ τὸ ὀφφίκιο τοῦ Μ. Πρωτοπρεσβυτέρου κατὰ τὴν ἀποχώρησή του ἀπὸ τὴν ἐνεργὸ ὑπηρεσία. Ἡ Ἱερὰ Σύνοδος τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος τὸν ἐτίμησε μὲ τὸ παράσημο τοῦ ἀποστόλου Παύλου μετὰ ἀστέρος.

Ἀπεβίωσε τὴν 8ην Ἀπριλίου 2014.

http://inaap.wordpress.com/2014/04/09/εκοιμήθη-εν-κυρίω-ο-αιδεσιμολογιώτατ/