Υπέρ της ειρήνης του σύμπαντος κόσμου ευσταθείας των αγίων του Θεού Εκκλησιών και της των πάντων ενώσεως του Κυρίου δεηθώμεν...........Κύριε ελέησον....
المسيح قام
.....
حقا قام
ХРИСТОС ВОСКРЕСЕ ....
ВОИСТИНУ ВОСКРЕСЕ
το παρεκκλήσι του Αγίου Ευδοκίμου στη Μυτιλήνη και υπάρχει εικόνα του Αγίου που την έφεραν οι Μικρασιάτες αδερφοί μας κατά τον διωγμό του 22!!
Γιορτάζουμε σήμερα 31 Ιουλίου, ημέρα μνήμης του Οσίου
Ευδοκίμου, του Δικαίου.
Ο Όσιος Ευδόκιμος γεννήθηκε στη Καππαδοκία και έδρασε κατά
τους χρόνους του αυτοκράτορα Θεόφιλου (829 - 842 μ.Χ.). Οι γονείς του Βασίλειος
και Ευδοκία ήταν άνθρωποι πλούσιοι και ευσεβείς. Η ορθόδοξη οικογένειά του τον
ανέθρεψε σύμφωνα με τις επιταγές του Ευαγγελίου και γρήγορα ο Ευδόκιμος
διακρίθηκε για το ήθος και τις αρετές του.
Ο ηθικός βίος του και η φιλάνθρωπη δράση του εκτιμήθηκαν από
τον αυτοκράτορα Θεόφιλο, ο οποίος τον διόρισε στρατοπεδάρχη της Καππαδοκίας
αρχικά και αργότερα όλης της αυτοκρατορίας. Κατά την τέλεση των καθηκόντων του
ο Ευδόκιμος ήταν πάντα δίκαιος και ταπεινόφρων, ενώ δεν σταμάτησε στιγμή να
επιδίδεται στο φιλάνθρωπο έργο του.
Ενώ βρισκόταν στο 33ο έτος της ηλικίας του ο Ευδόκιμος
προσβλήθηκε από βαριά σωματική ασθένεια. Όταν παρέδωσε το πνεύμα του στο Κύριο,
η χριστιανική κοινότητα βυθίστηκε σε θλίψη και ενταφίασε το τίμιο σώμα του
ευλαβώς.
Στους εορτάζοντες και στις εορτάζουσες, χρόνια πολλά και
ευάρεστα στο Θεό !!!
Απολυτίκιο:
Ήχος δ'. Ταχύ προκατάλαβε.
Εκ γης ο καλέσας σε, προς αιωνίους μονάς, τηρεί και μετά
θάνατον αδιαλώβητον, το σώμά σου, Άγιε, συ γαρ εν σωφροσύνη, και σεμνή
πολιτεία, μάκαρ επολιτεύσω, μη μολύνας την σάρκα· διό εν παρρησία Χριστώ,
πρέσβευε σωθήναι ημάς.
Oύτος ο μακάριος ήτον κατά τους χρόνους του βασιλέως
Θεοφίλου του εικονομάχου, εν έτει ωκθ΄ [829], εκατάγετο δε από γονείς ευγενείς
και λαμπρούς κατά την ζωήν. Πατρίκιοι γαρ ήτον αυτοί και Oρθόδοξοι, Bασίλειος
και Eυδοκία ονομαζόμενοι, οίτινες εκατάγοντο από την Kαππαδοκίαν, ήτοι από την
Kαραμανίαν.
Όθεν επειδή αυτοί καλώς ανέθρεψαν και επαίδευσαν τον υιόν
τους τούτον Eυδόκιμον, διά τούτο και ο βασιλεύς Θεόφιλος ετίμησεν αυτόν με το
αξίωμα του Kανδιδάτου, και εδιώρισεν αυτόν να ήναι στρατοπεδάρχης, πρώτον μεν,
εις την χώραν των Kαππαδοκών, έπειτα δε, εις όλην την γην των Pωμαίων. Ήτον γαρ
ο Άγιος μία ζυγαρία της δικαιοσύνης, και ένας κανών, οπού εφύλαττε κάθε
ισότητα. Kαι έκαμνε μεν καθ’ εκάστην ημέραν πολλάς ελεημοσύνας εις Eκκλησίας,
εβοήθει δε εις χήρας και ορφανά, και απλώς ειπείν, κάθε είδος αρετής
εμεταχειρίζετο ο αοίδιμος.
Kυριευθείς δε από σωματικήν ασθένειαν, παρέδωκε την ψυχήν
του εις χείρας Θεού. Oι δε δούλοι αυτού φυλάττοντες την παραγγελίαν οπού τοις
έδωκεν, έθαψαν αυτόν μαζί με τα ρούχα και υποδήματά του. Oύτος ο αοίδιμος
εδοξάσθη παρά Θεού με πολλά θαύματα, τα οποία τώρα δεν ημπορούμεν να
αναφέρωμεν.
H δε του λειψάνου αυτού μετακομιδή εις την
Kωνσταντινούπολιν, έγινε κατά την έκτην του παρόντος Iουλίου. H δε κοίμησις
αυτού έγινε κατά την παρούσαν τριακοστήν πρώτην του αυτού. (Tον κατά πλάτος
Bίον του Aγίου τούτου όρα εις το Nέον Eκλόγιον. O δε ελληνικός Bίος τούτου
σώζεται εν τη Λαύρα, εν τη των Iβήρων, και εν άλλαις, ου η αρχή· «Eυδοκίμου του
φερωνύμως κατά Θεόν ευδοκιμήσαντος», συνεγράφη δε υπό του Mεταφραστού.)
(Αγίου Νικοδήμου Αγιορείτου Συναξαριστής των δώδεκα μηνών
του ενιαυτού. Τόμος Γ´. Εκδόσεις Δόμος, 2005)
Για τα θαύματά του ο άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς γράφει:
«Ένας φρενοβλαβής άνδρας άγγιξε τον τάφο του και έγινε αμέσως υγιής. Το ίδιο
και ένα παιδί. Μετά από δεκαοκτώ μήνες, η μητέρα του άνοιξε το φέρετρό του και
βρήκε το σώμα του σαν να ήταν ακόμη ζωντανό, χωρίς σημάδια σαπίλας ή φθοράς.
Μια υπέροχη ευωδία αναδιδόταν από το σώμα του αγίου. Τα λείψανά του
μεταφέρθηκαν αργότερα στην Κωνσταντινούπολη και ενταφιάστηκαν στην νέα εκκλησία
της Αγίας Θεοτόκου που έχτισαν οι γονείς του δίκαιου Ευδόκιμου.» (Πρόλογος από
την Αχρίδα)
Το εκκλησάκι του Αγίου Ευδόκιμου μέσα στο ομώνυμο πάρκο στη πόλη της Μυτιλήνης.
την εικόνα έφεραν Μικρασιάτες Χριστιανοί κατά τον διωγμό τους από τις αλησμόνητες Πατρίδες.
Απολυτίκιον. Ήχος δ’. Ταχύ προκατάλαβε.
Εκ γής η καλέσας σε, προς ουράνιους σκηνάς, τηρεί και μετά
θάνατον, αδιαλώβητον, το σώμα σου Άγιε· σύ γαρ εν σωφροσύνη και σεμνή πολιτεία,
μάκαρ έπολιτεύσω, μή μολύνας την σάρκα. Διό εν παρρησία Χριστώ, πρέσβευε
σωθήναι ημάς.
Άγιος Παΐσιος ο Αγιορείτης, ως στρατιώτης
(1924-1994)
πηγή φωτ.:
http://athosprosopography.blogspot.gr
-->
«Απορώ πώς δέν μπορούν νά καταλάβουν τήν
μεγάλη αποστολή τού Μοναχού. Ο Μοναχός φεύγει μακριά από τόν κόσμο, όχι γιατί
μισεί τόν κόσμο, αλλά επειδή αγαπάει τόν κόσμο καί κατ' αυτόν τόν τρόπο θά τόν
βοηθήση περισσότερο διά τής προσευχής του σέ πράγματα πού δέν γίνονται
ανθρωπίνως παρά μόνο μέ θεϊκή επέμβαση. Έτσι σώζει ο Θεός τόν κόσμο. Ο Μοναχός
δέν λέει ποτέ "νά σώσω τόν κόσμο", αλλά προσεύχεται γιά τήν σωτηρία
όλου τού κόσμου, παράλληλα μέ τήν δική του. Όταν ο καλός Θεός ακούση τήν
προσευχή του καί βοηθήση τόν κόσμο, πάλι δέν λέει "'έσωσα εγώ τόν
κόσμο", "αλλά ο Θεός". Οι Μοναχοί, λοιπόν είναι μέ λίγα λόγια οι
Ασυρματιστές τής Μητέρας Εκκλησίας, καί επομένως, εάν φεύγουν μακριά από τόν
κόσμο, τό κάνουν καί αυτό από αγάπη, διότι φεύγουν από τά παράσιτα τού κόσμου,
γιά νά μπορούν νά έχουν καλύτερη επαφή καί νά βοηθούν περισσότερο καί καλύτερα
τόν κόσμο. Φυσικά τήν παράλογη αυτή απαίτηση πού έχουν ορισμένοι Κληρικοί, όπως
ανέφερα, τό νά κατεβούν δηλαδή οι Μοναχοί στόν κόσμο, τήν έχουν καί μερικοί
ανόητοι στρατιώτες. Όταν η Μονάδα τους κινδυνεύη, νά αφήση δηλαδή καί ο
Ασυρματιστής τόν ασύρματο καί νά πάρη καί αυτός τό λιανοντούφεκό του, λές καί
θά σωθή η κατάσταση, εάν προστεθή ένα ακόμη όπλο στά άλλα διακόσια. Ενώ ο
Ασυρματιστής ξελαρυγγίζεται γιά νά πιάση επαφή, φωνάζοντας "εμπρός,
εμπρός, ψυχή κλπ", οι άλλοι νομίζουν ότι λέει λόγια πολλά στόν αέρα. Δέν
αρκούν όμως οι έξυπνοι Ασυρματιστές, ακόμη καί νά τούς βρίζουν, αλλά
αγωνίζονται, ώσπου νά πιάσουν επαφή, καί μετά ζητάνε τήν άμεση βοήθεια από τό Γενικό
Επιτελείο (ψυχή) καί καταφθάνουν οι μεγάλες δυνάμεις Αεροπορίας,
Τεθωρακισμένων, Στόλου κλπ, καί έτσι σώζεται η κατάσταση καί όχι μέ τό
λιανοντούφεκό τους. Τό ίδιο καί οι Μοναχοί κινούνται μέ θείες δυνάμεις, μέ τήν
προσευχή τους, καί όχι μέ τίς ατομικές τους μηδαμινές δυνάμεις. Γιά έναν λόγο
δέ παραπάνω στήν εποχή μας, πού τό κακό παράγινε, έχουμε ανάγκη τής επεμβάσεως
τού Θεού...Δέν μπορώ νά καταλάβω αυτό πού κάνουν μερικοί Κληρικοί καί Λαϊκοί,
πού μάχονται τόν Μοναχισμό (αποκαλεί πιό πάνω τούς Μοναχούς Ασυρματιστές τής
Εκκλησίας). Ενώ ο Στρατός τίς Διαβιβάσεις τίς θεωρεί αρτηρίες τού Σώματος τού
Στρατού, καί η Εκκλησία μας τό ίδιο παραδέχεται γιά τόν Μοναχισμό, αυτοί οι
ευλογημένοι άνθρωποι πού μάχονται τόν Μοναχισμό, θά ήθελα νά μάθω, σέ ποιά
Εκκλησία ανήκουν».
-->
από αναφορά στον Άγιο Παίσιο,του Γεωργίου Γαλανόπουλου, δικηγόρου παρ'
Αρείω Πάγω
Η Πρεσβυτέρα
είχε όγκο στο στήθος και εγχειρίστηκε. Μόλις έβγαλαν τον όγκο, δίνουν ένα κομμάτι
στον πατέρα Ευάγγελο να το πάει για βιοψία και να φέρει αμέσως τ' αποτελέσματα.
Μετά την απάντηση της εξετάσεως, οι γιατροί δεν δίνουν ούτε έξι μήνες ζωής στην
άρρωστη.
Η κόρη του παπα-Βαγγέλη λιποθυμά μόλις το
ακούει, ο ίδιος τα χάνει. Άκου, λέει, γιατροί να το πουν έτσι ξαφνικά στο
παιδί!
Στα χέρια του όμως σφίγγει το χέρι του
Αγίου Παντελεήμονα, που έχει φέρει μαζί του, καί προσεύχεται.
Βγάζουν την Πρεσβυτέρα από το χειρουργείο.
Με λαχτάρα ο πατήρ Ευάγγελος ακουμπά πάνω στις γάζες που σκεπάζουν το
εγχειρισμένο στήθος της Πρεσβυτέρας το χέρι του Αγίου και γονατιστός προσεύχεται.
Εκείνη την ώρα μπαίνει ο χειρουργός με τη
μάσκα ακόμη. Βλέπει τη σκηνή καί βάζει τις φωνές.
- Τί είναι αυτό το κόκαλο παπά μου; Πάρτο
από δω και τράβα σπίτι σου.
Ζαλισμένος ο καημένος, μαζεύει γρήγορα τ'
Άγια Λείψανα και προσπαθεί να βρει την πόρτα. Μέσ' τη ζάλη του, όμως, ακούει τη
Νοσοκόμα να φωνάζει το γιατρό στο τηλέφωνο, που τον ζητά επειγόντως η γυναίκα
του.
Το απόγευμα σταματά μια κούρσα έξω από το
σπίτι του Ιερέα και με έκπληξη ο παπα-Βαγγέλης βλέπει να βγαίνει ο γιατρός.
Πω! πω! σκέφτεται, ο γιατρός και στο σπίτι μου ακόμα με κυνηγάει! Με φρίκη,
όμως, βλέπει να κατεβαίνει από τ' αυτοκίνητο και ένας νέος παραμορφωμένος. Το
στόμα του είχε πάει στ' αυτί του. Αποσβολώθηκε ο παπάς.
- Πάτερ μου, του λέει ο γιατρός, εκείνο το κόκαλο
το έχεις; Με συγχωρείς, παραφέρθηκα, την ώρα που σ' έδιωχνα μου τηλεφώνησε η
γυναίκα μου, ότι το παιδί μας, που έδινε εκείνη την ώρα εξετάσεις, έπαθε
ξαφνικά αυτήν την πάρεση που βλέπεις. Κατάλαβα ότι εγώ έφταιξα καί γι' αυτό σε
παρακαλώ πολύ διάβασε μας μια ευχή. Τη διεύθυνση σου στο χωριό την πήρα από
την Πρεσβυτέρα.
- Ευχαρίστως παιδιά μου, ελάτε στο
Εκκλησάκι. Κράτα αγόρι μου, το χέρι του Αγίου καί γονάτισε.
Απλώνω στο κεφάλι του νέου το πετραχήλι καί
αρχίζω να διαβάζω την ευχή. Καθώς διαβάζω, ακούω θόρυβο κρακ, κρακ. Σκέφτομαι,
τί συμβαίνει άραγε; Τελείωσα και, όταν σηκώθηκε το παιδί, τί να δούμε, το στόμα
του παιδιού είχε επανέλθει στην θέση του! Πατέρας καί γιος ρίχνονται πάνω μου.
- Παππούλη, πώς να σ' ευχαριστήσουμε;
- Όχι εμένα, παιδιά μου, το Θεό και τον
Άγιο.
Από τότε για πάρα πολύ καιρό ερχόταν
τακτικά να προσκυνήσουν καί να φέρουν καί το λάδι για το καντήλι του Αγίου.
Όσο για την Πρεσβυτέρα, είναι τώρα περισσότερα
από είκοσι χρόνια που είναι τελείως καλά χωρίς να κάνει απολύτως καμία
θεραπεία. Μεγάλωσε τα παιδιά της και ζει στο χωριό προσέχοντας το Εκκλησάκι με
τα τόσα Άγια Λείψανα, μια που δεν υπάρχει πια ο πατήρ Ευάγγελος. Ο γιατρός
πολλές φορές έλεγε στον παπα-Βαγγέλη: ''Εμείς, παπά μου πρέπει να τα κάψουμε
τα βιβλία μας''.....
Σεβασμιώτατε, Σεβαστοί πατέρες και αδελφοί
προσκυνητές,
Είναι δύσκολο να εκφράσουμε τα συναισθήματά
μας σήμερα. Πάντοτε συναζόμεθα για να εορτάσουμε τις Δεσποτικές και
Θεομητορικές εορτές ή τη μνήμη των μεγάλων αγίων. Αυτή όμως η φορά είναι
ιδιαίτερη.
Γι’ αυτό και τα συναισθήματα είναι
πρωτόγνωρα. Γιατί σήμερα πανηγυρίσαμε για πρώτη φορά στη μνήμη του δικού μας
συγχρόνου αγίου. Του αγίου κοντά στον οποίον, λίγο ως πολύ, όλοι μας ζήσαμε,
στον οποίον ανοίξαμε την καρδιά μας, είδαμε την αρετή και τον αγώνα του, είδαμε
από κοντά τα θαυμάσια του Θεού να φανερώνονται στο πρόσωπό του και στη ζωή του.
Καθένας μας έχει να θυμηθεί κάτι.
Θα έλεγα ότι δεν είναι απλώς ο
Κουτλουμουσιανός Άγιος. Η ζωή του συνδέθηκε με μια εξαιρετικά δύσκολη φάση της
Μονής μας, τα πρώτα επώδυνα βήματα της ανακαινίσεως και αναβιώσεώς της, μετά
από μια μεγάλη περίοδο λειψανδρίας και κατάρρευσης, που το μόνο αίσθημα που
δημιουργούσε ήταν η απελπισία.
Ο γέρων Παΐσιος ήταν τότε η απάντηση του
Θεού στην προσευχή μας. Αλλά και το Κουτλουμούσι ήταν η απάντηση στην προσευχή
του.
Στη θερμή ικεσία του γέροντος να του δώσει
ο Θεός τόπο να αναπαυθεί τον υπόλοιπον χρόνο της ζωής του, η Φοβερά Προστασία
του χάρισε την Παναγούδα. Στη δική μας ικεσία, σε μέρες δραματικές και εμπόδια
σα μεγάλα κύματα, η Φοβερά Προστασία έφερε στην πύλη της Μονής μας τον Γέροντα.
Κι εκεί έγινε μια ανταλλαγή ειλικρινούς αγάπης. Ο ένας είπε στον άλλον «μείνον
μεθ’ ημών». Κι αυτή η καρδιακή συμφωνία είχε καρπό την ευλογία του Θεού μέσα
στις δοκιμασίες, ευλογία που, πιστεύω, δεν έχει δώσει ακόμη όλους τους καρπούς
της.
Ο γέρων Παΐσιος μετά από δεκαπέντε χρόνια
άσκησης και προσφοράς στο Κελλί του, μας είχε υποδείξει το σημείο όπου ήθελε να
ταφεί. Ο Θεός οικονόμησε αλλιώς. Αλλά όπως ήλθε εδώ κάποια νύχτα, κεκλεισμένης
της πύλης, για να επισκεφθεί ένα ανάπηρο παιδί, το ίδιο κάνει και τώρα, και μας
επισκέπτεται, και φροντίζει για τους αδελφούς του. Ίσως μάλιστα τώρα που έφυγε
να είναι περισσότερο κοντά μας. Όπως είναι κοντά σε κάθε ψυχή που τον
επικαλείται. Και την παρηγορεί. Κι έτσι, συνεχίζει να κάνει, πολύ περισσότερο
τώρα, αυτό που έκανε στην επίγεια ζωή του: να μεταμορφώνει τις ζωές των
ανθρώπων.
Σεβασμιώτατε, ευχαριστούμε για τον κόπο του
ταξιδιού σας.
Ωστόσο, αισθάνομαι ότι περιττεύει
οποιαδήποτε ευχαριστία, αφού ήταν προσδοκία, πόθος και χαρά όλων μας να
συναχθούμε γύρω από τον γέροντα, και να επικαλεσθούμε τις πρεσβείες του.
Ιερώτατε Μητροπολίτα εκπρόσωπε της Α.
Μακαριότητος, του Αρχιεπισκόπου Αθηνών και πάσης Ελλάδος κ. Ιερωνύμου,
Ιερώτατε Μητροπολίτα Κασσανδρείας κ.
Νικόδημε, Ποιμενάρχα της Θεοσώστου ταύτης επαρχίας,
Ιερώτατοι άγιοι αδελφοί Αρχιερείς,
Εντιμότατοι εκπρόσωποι των αρχών,
Οσιωτάτη Καθηγούμενη της Ιεράς Μονής ταύτης
του υιού της βροντής Μοναχή Φιλοθέη, μετά της περί υμάς Ιεράς Αδελφότητος,
Ευλογημένοι προσκυνηταί της χάριτος και της
πρεσβείας του εν Οσίοις Πατρός ημών Παϊσίου του Αγιορείτου,
«Θαυμαστός», ως αληθώς, «ο Θεός εν τοις
Αγίοις Αυτού», αναφωνούμεν προερχόμενοι εκ του Οικουμενικού Πατριαρχείου, προς
την ενταύθα τιμιωτάτην κληρουχίαν αυτού, η οποία βιώνει συνεχώς την παρουσίαν
του θαύματος του Κυρίου, συντελουμένου καθ’ εκάστην διά των Αγίων Του. Όπως
ακριβώς συμβαίνει και με την ’Εκκλησίαν των μαρτύρων και της συνεχούς
σταυρώσεως, την Μητέρα όλων μας Εκκλησίαν της Κωνσταντινουπόλεως, της οποίας
γνήσιον τέκνον και ανάστημα υπήρξεν ο τιμώμενος απόψε Όσιος Παΐσιος, ο
Αγιορείτης και συγχρόνως καππαδόκης και οικουμενικός Άγιος.
Είναι μεγάλη η χαρά και η τιμή του
Πατριάρχου του Γένους, του Επισκόπου του Αγίου Όρους και Αρχιεπισκόπου και
Πατριάρχου της ευλογημένης ταύτης περιοχής, να τελή σήμερον μαζί σας τον πρώτον
εσπερινόν της μνήμης του Οσίου Παϊσίου του Αγιορείτου, του μεγάλου αυτού Αγίου,
τον οποίον ανέδειξεν ο Θεός κατά τους δυσκόλους αυτούς διά την Ελλάδα καιρούς,
ο οποίος ως άλλος ήλιος ανέτειλεν από την Καππαδοκίαν και από το Περιβόλι της
Παναγίας και φωτίζει τα σκοτάδια της ανησυχίας, της αβεβαιότητος και της
ανασφαλείας, που μας τυλίγουν καθημερινώς.
Και είναι μαζί μας, δίπλα μας, κοντά μας, ο
Άγιος -διά να ομιλήσωμεν με την ιδικήν του απλοϊκήν φρασεολογίαν, φρασεολογίαν
ενός συγχρόνου Κοσμά του Αιτωλού- αυτάς τας δυσκόλους στιγμάς και μας λέγει: μη
φοβείσθε, είμαι μαζί σας, ο Θεός είναι μαζί σας, δεν θα σας αφήση να
δοκιμασθήτε περισσότερον από όσονημπορείτε να αντέξετε. Όλα τα παραχωρεί διά το καλόν μας. Αι δυσκολίαι
θα παύσουν μόνον με την δύναμιν και με την Χάριν Του, θα παύση η τρικυμία, θα
έλθη η γαλήνη.
Ο Όσιος Παΐσιος είναι ο Γέροντας της
αγάπης, της θυσίας, της πίστεως, της αυταπαρνήσεως, της αρετής, της καρτερίας,
της υπομονής, ο οποίος μας παρακολουθεί και κατά την εσπερινήν αυτήν δέησιν με
την απέραντον αγάπην και στοργήν του, μας προστατεύει, μας παρηγορεί και μας
παρακινεί προς επιστροφήν εις τας αξίας μας, τας αξίας του Θεού και του
Ρωμαίηκου Γένους μας και του Ορθοδόξου πολιτισμού μας. Αλλά συγχρόνως ο Άγιος
Παΐσιος είναι και οικουμενικός Άγιος, χωρίς επίγειον πατρίδα· αληθινή πατρίδα
του δεν ήτο ούτε η Καππαδοκία, ούτε η Κόνιτσα, ούτε το Σινά, ούτε το Άγιον
Όρος· πατρίς του ήτο και είναι η βασιλεία των ουρανών, από όπου και κηρύττει,
παρά την απλότητα και την πραότητά του, λόγον βροντής, όπως ο Θεολόγος
προστάτης της Μονής ταύτης, λόγον τιμαλφή αξιών αιωνίων, αι οποίαι οδηγούν εις
ανάπαυσιν καρδιών και ψυχών.
Ο Όσιος Παΐσιος επέλεξεν εκ νεότητος τον
τρόπον του χριστιανικού βιώματος. Χαρακτηριστικά του τρόπου αυτού είναι το
σταυρικόν, το μαρτυρικόν και το θυσιαστικόν στοιχείον. Αι καππαδοκικαί
πνευματικαί ρίζαι και πηγαί του και κυρίως ο σπόρος της αρετής, τον οποίον
εφύτευσεν εις την καιομένην καρδίαν του ο Γέροντάς του Όσιος Αρσένιος ο
Καππαδόκης, ο οποίος ευρίσκεται εδώ, εις την μοναστικήν αυτήν κυψέλην,
πνευματικώς και σωματικώς με τα τίμια λείψανά του, εκαρποφόρησαν εις τον
Γέροντα Παΐσιον εκατονταπλασίως. Ωθούσαν και καθοδηγούσαν τον Όσιον εις ένα
διαρκές μαρτύριον συνειδήσεως, το οποίον διελαλείτο εις τα όρη, εις την έρημον,
εις τα σπήλαια, εις τας Μονάς, εις τα κελλία, εις την οικουμένην άπασαν.
Ο Άγιος επέλεξεν, εξ αρχής τα δύσκολα και
τα βαριά, όπως έλεγεν ο ίδιος. Η ηρωική αποφασιστικότης του εις την αγάπησιν
του σταυρού και των δυσκολιών, αι οποίαι οδηγούν με βεβαιότητα εις την
ανάστασιν και εις την χαράν, πρέπει να μας προβληματίζη κατά την σημερινήν
εποχήν των πολλών και γενικών άλυτων αδιεξόδων, τα οποία αντιμετωπίζομεν οι
εγγύς και οι μακράν.
Το σημερινόν μήνυμα του Αγίου Παϊσίου μέσα
εις τας πολλάς δυσκολίας ολοκλήρου του κόσμου είναι η ελπίς, που απευθύνεται
εις κάθε απελπισμένον και προβληματισμένον άνθρωπον. Οι σύγχρονοι Έλληνες απόψε
και πάντοτε πρέπει να έχωμεν εστραμμένην την προσοχήν μας εις τον λόγον του, ο
οποίος είναι πάντοτε σύγχρονος και επίκαιρος και ευεργετικός. Ο λόγος του
κρυστάλλινος, ως Λόγος του Θεού, ευρίσκει απήχησιν εις την καρδίαν κάθε
Έλληνος, διότι ηγάπησε –και ηγάπησε πολύ- και την Πατρίδα και τον Λαόν.
Ευρίσκει απήχησιν, διότι δεν υπάρχει δυσκολία, την οποίαν εμπειρικώς δεν έζησεν
ο Γέροντας -ο Άγιος Παΐσιος-. Έτσι και σήμερον μας λέγει: «Δεν έχετε χρήματα;
Και εγώ δεν είχα ποτέ. Όλα τα εμοίραζα στους έχοντες ανάγκη. Είσθε πτωχοί; Εγώ
υπήρξα πτωχότερος από σας. Πεινάτε; Σε όλη την ζωή μου εκουσίως πεινούσα. Ζούσα
με μια ντομάτα, με λίγο παξιμάδι, με λίγο ψωμί. Κρυώνετε; Πάντοτε εκρύωνα και
δον άναβα σόμπα στο κελλί μου. Είσθε ασθενείς και ταλαιπωρημένοι χωρίς φάρμακα,
χωρίς μέλλον; Ήμουν ασθενής πάντοτε και ποτέ δεν εζήτησα από τον Θεόν να μου
πάρη την ασθένειαν. Πέρασα κι εγώ από την δίστομον μάχαιραν των πόνων της
ασθενείας του καρκίνου. Πονείτε και κλαίετε; Μια ζωή επόνεσα και εσήκωσα τις
αμαρτίες των άλλων…».
Ό Άγιος Παΐσιος εσφράγισε την ζωήν του με
το εκούσιον μαρτύριον της συνειδήσεως. Το μαρτύριον της συνειδήσεως είναι το
εσωτερικόν εκείνο βίωμα που ένα μόνον γνωρίζει, το διδόναι και το προσφέρειν.
Το μαρτύριον τούτο ήτο διά τον άγιον δώρον και χάρισμα· ήτο η δύναμις του Θεού
και συγχρόνως η ιδική του δύναμις, που ενίσχυε το αδύναμον και ασθενικόν του
σώμα, όπως ενίσχυε και τον καχεκτικόν και αδύναμον Απόστολον Παύλον, ο οποίος
έλαβε την θείαν απάντησιν εις την προσευχήν του: «η γαρ δύναμίς μου εν ασθενεία
τελειούται». Το μαρτύριον αυτό της συνειδήσεως τον κατέστησεν Άγιον και Όσιον
και Δίκαιον.
Η σημερινή εσπέρα είναι σημαδιακή. Δεν
είναι μόνον η πρώτη εορτή της μνήμης του Αγίου Παϊσίου, συμπίπτουσα με μίαν
εξαιρετικώς κρίσιμον και καιρίαν διά το Έθνος των Ελλήνων στιγμήν. Είναι κυρίως
και πρωτίστως παραμυθία και παρηγορία. Εάν έχωμεν την αγάπην του Θεού και την
ελπίδα μας εις Εκείνον, τότε έχομεν τα πάντα. Επαναλαμβάνομεν: Εάν έχωμεν την
αγάπην του Θεού και την ελπίδα μας εις Εκείνον, τότε μόνον έχομεν τα πάντα. Ο Θεός
είχε πάντοτε την αγκαλιά του ανοικτήν εις εκείνον ο οποίος εισήρχετο πονεμένος
και απογοητευμένος μέσα από την σαθρήν πόρταν του κελλίου της Παναγούδας αλλά
εξήρχετο χαριτωμένος και αναπαυμένος. «Το Γένος μας επέρασε τόσες μπόρες και
κλυδωνισμούς», όπως έλεγεν ο Άγιος Παΐσιος, «και δεν εχάθηκε». Δεν φοβούμεθα,
λοιπόν, τας παροδικάς θυέλλας οι ορθόδοξοι έλληνες, τας οποίας μετατρέπει εις
γαλήνην ο περιπατών επί των υδάτων Κύριος και ενισχύων ημάς, όπως κάποτε τον
λιποψυχήσαντα Απόστολον Πέτρον.
Αδελφοί και τέκνα εν Κυρίω λίαν αγαπητά,
Ο Όσιος Παΐσιος είχε μεταβάλει την καρδίαν
του και την ζωήν του εις μίαν παγκόσμιον τράπεζαν του ουρανού. Μίαν τράπεζαν, η
οποία χωρούσε όλον τον κόσμον. Μίαν τράπεζαν, από την οποίαν όσα και εάν
έπαιρνε κανείς πνευματικά αγαθά, παρέμενε πάντοτε γεμάτη. Μας προβληματίζει
ασφαλώς όλους, πατέρες και αδελφοί, η στάσις ζωής αυτή του Αγίου. Και πρέπει να
μας προβληματίζη. Ασφαλώς το μέλλον διά τον μη πιστόν ’Ορθόδοξον Χριστιανόν
είναι αβέβαιον και ζοφερόν. Το φως εις το τέλος της σύραγγος ίσως αμυδρόν. Το
φως εκ φωτός, ο Κύριός μας, όμως μόνος νοιάζεται δι’ ημάς και δεν είναι το φως
Του αμυδρόν. Μας φωτίζει και μας καθοδηγεί.
Ευχάριστουμεν, Ιερώτατε αδελφέ άγιε
Κασσανδρείας κύριε Νικόδημε, και σας προσωπικώς και την Προεστώσαν του Ιερού
Ησυχαστηρίου του Αγίου Ιωάννου του Θεολόγου Γερόντισσαν Φιλοθέην, διά την χαράν
να ευρισκώμεθα απόψε προσκυνηταί της χάριτος του Αγίου, η ημετέρα Μετριότης, ο
Πατριάρχης σας, ο οποίος εγνώρισε τον Άγιον και εδιδάχθη από το παράδειγμά του
και από την διδαχήν του, και ο οποίος ηξιώθη να τον κατατάξη εις το Αγιολόγιον
της παγκοσμίου Ορθοδοξίας διά να τιμάται κατ’ έτος και όλοι μας να επικαλούμεθα
την μεσιτείαν και την προσευχήν του. Είμεθα βέβαιοι ότι και απόψε και πάντοτε
ευρίσκεται μαζί μας, κοντά μας, μας συνοδεύει, μας διδάσκει, μας
παραδειγματίζει, φωτίζει την ατραπόν της ζωής μας.
Ο Όσιος Παΐσιος λείπει σωματικώς από την
Παναγούδα, από το Ησυχαστήριόν Του, από την μοναστικήν κοινότητα του Αγίου
Όρους, από το πλήρωμα των πιστών, αλλά είναι παρών εις την ζωήν όλων μας των
επαινούντων απόψε την σεμνήν και τελεσφόρον αεί παρουσίαν του εις τον κόσμον,
κόσμον οδύνης και περισκέψεως, εις την ευλογημένην αυτήν Πατρίδα, χώραν
χειμαζομένην υπό προβλημάτων και επιμόνων καταιγίδων φόβου και ριπών απογνώσεως
διά το αύριον. Την διαρκή παρουσίαν αυτήν του Αγίου Παϊσίου επιδιώκει να
σημειώση και να εξάρη η προσκυνηματική Πατριαρχική μας επίσκεψις και
προσευχητική δέησις σήμερα εδώ, ώστε η Αγαθότης του Παντοδυνάμου, αναφαινομένη
κατά το σχέδιον της Θείας Προνοίας, να διαλάμψη ταχέως και να καταυγάση τας
αποθαρρυμένας ψυχάς του χριστωνύμου λαού. Μόνον ο Θεός, ταις πρεσβείαις των
Αγίων Του, δύναται να σώση τα απολεσθέντα, να υποδείξη εξόδους και φυγάς εκ των
αδιεξόδων, να μετατρέψη σκολιάς και δυσβάτους ατραπούς εις λεωφόρους παραμυθίας
και χάριτος. Εις την ευμένειαν του Δεσπότου μας Χριστού μεγάλως συμβάλλει η
γνησίως οικουμενική αγιότης του Γέροντος Παϊσίου.
Ας έχωμεν, αδελφοί, όλοι μας, και ας έχη
τας θεοπειθείς ευχάς του η χειμαζομένη Πατρίς των Ορθοδόξων Ελλήνων εις τον
αγώνα διά υλικήν και πνευματικήν επιβίωσιν, εις τον οποίον αγώνα ο Άγιός μας, ο
Γέροντας της Ελλάδος και της οικουμένης, προπορεύεται και δεικνύει την οδόν.
Αμήν.
Ήμουν στο λεωφορείο και δίπλα μου καθόταν μία κυρία.
Περνώντας έξω από έναν Ιερό Ναό έκανα το σταυρό μου. Παρακινούμενη από εμένα
έκανε και εκείνη κάτι σαν σταυρό –γρήγορα –γρήγορα- κάτι σαν ανακάτεμα! Της
λέω..’’αυτόν τον σταυρό που κάνεις δεν τον φοβάται ο διάβολος’’ έτσι όπως τον
κάνεις είναι σαν να κοροιδεύεις. Θίχτηκε τότε εκείνη και μου λέει…’’τι είναι
αυτά που λέτε; το ξέρετε πως εγώ είμαι πολύ πιστή και βοηθάω την εκκλησία όσο
μπορώ; '' Της απάντησα πως δεν το ήξερα και συνέχισα ….’’Δηλαδή εκκλησιάζεστε,
εξομολογείστε, κοινωνάτε, και συμμετέχετε στα μυστήρια της εκκλησίας;’’
Δεν εκκλησιάζομαι συχνά, μου λέει, ούτε συμμετέχω ιδιαίτερα,
αλλά βοηθάω όσο μπορώ την εκκλησία. Έχω δώσει ένα σωρό λεφτά για να χτιστούν
εκκλησίες, για να εξοπλιστούν με τα απαραίτητα, για να αγιογραφηθούν τόσοι
Άγιοι….!!!
Χίλιες εκκλησίες να χτίσεις, αν δεν μπεις μέσα, δε
σώζεσαι…της απάντησα! Η Εκκλήσία σαν κιβωτός που είναι, το ξέρεις πως πρέπει να
μπεις μέσα για να σωθείς;Ξέρεις τι
απέγιναν αυτοί που έφτιαξαν την κιβωτό του Νώε; ΠΝΙΓΗΚΑΝ!
Πνίγηκαν επειδη την κατασκεύασαν, αλλά δεν πίστευαν στο κακό
που ερχόταν και έμειναν απ’΄εξω! Γιἀυτό όσες εκκλησίες και να φτιάξει ο
άνθρωπος και όσα μοναστήρια, αν δεν μπει μέσα στην κιβωτό που λέγεται εκκλησία,
να κοινωνάει το σώμα και το αίμα του Χριστού, δε σώζεται.
Χθες βράδυ ο γυιός μου, μου ζήτησε να του αναπτύξω το θέμα «Όταν το άχθος γίνεται ευλογία».Θέμα τόσο βαθύ,τόσο ουσιώδες...
Αστραπιαία ο νους μου έτρεξε στην Έλενα,γιατί ήταν το ζωντανότερο παράδειγμα...
Την ίδια ώρα έμπαινε ο σύζυγος για να μας αναγγείλει ότι η Έλενα,η αδελφή Φιλαρέτη «Έφυγε από κοντά μας «σήμερα το μεσημέρι» 25 Ιανουαρίου ημέρα μνήμης των οσίων Ξενοφώντος, Αμμωνά και Συμεών του Παλαιού.
Λουσμένη πάντα στο φως του πόνου, απ’τη γέννηση ως το θάνατο, φωτεινή-καθαρή-γαλήνια η μορφή της, γαργαριστή-τραγουδιστή κι η καθάρια φωνή της, γλυκό το χαμόγελό της, αληθινή αριστοκράτισσα-αρχόντισσα του πόνου, «έκανε αγόγγυστα και με χαρά τον κανόνα της πάνω στη γη»· μετέβαλε το άχθος της, την εκ γενετής αναπηρία της και όσα στην πορεία επέτρεψε ο Θεός, σε πραγματική ευλογία· πάνω στα δεκανίκια της αρχικά, στο αναπηρικό της καρότσι μετά με το σιδερένιο νάρθηκα στο πόδι, στο κρεββάτι του πόνου τής «επαχθούς ευλογίας» του καθολικού καρκίνου στο τέλος, που σαν κάμινος την λαμπικάρισε- λεύκανε στο μαύρο ρασάκι της· πάνω από 50 χρόνια...Θα είναι πάντα στην ψυχή μας...
Η ‘Ελενα ήταν η «τρυφερή» χαρά μας στην φοιτητική μας παρέα στη Θεσσαλονίκη· θεολόγος που δεν «θεολογούσε»· μ’αυτό το κάτι απ’ τα αδιαύψευστα που μόνον οι ψυχές γνωρίζουν να σε τραβά δίπλα της, να σε κάνει να νοιώθεις «καλόν ημάς έστιν ώδε» · αυτό που αναπαύει δίχως λόγια , ανεπιτήδευτα, χωρίς προσπάθεια, το ξεχείλισμα κι η ευωδία της ψυχής, αυτό που οι ελάχιστοι -οι εκλεκτοί- το έχουν χάριτι Θεού.
Πόνεσε πολύ, μα ποτέ δεν διαμαρτυρήθηκε· ούτε ένα δάκρυ ούτε ένα «αχ!». Ανεπιτυχείς εγχειρήσεις στα παραμορφωμένα πόδια που την έκαναν αδύναμη να κινηθεί μόνη της. Η συνοστέωση και τα προβλήματα συμπίεσης των νεύρων, οι ίλιγγοι, η μυική αδυναμία-ατροφία, το αδύνατο ανοσοποιητικό σύστημα με τις συνεχείς λοιμώξεις στην παραμικρή επίσκεψη, οι συνεχείς ναυτίες, το κατεστραμμένο απ’τα βαρειά φάρμακα στομάχι, η κορτιζόνη, η δύσπνοια και τα προβλήματα των πνευμόνων... «Έγινα έγκλειστη θέλω δεν θέλω-μου έγραφε. Ο Θεός να βοηθήσει...Υπομονή να δίνει ο Κύριος για όλα. Ελένη της υπομονής!
«Ειρηνεύετε μέσα στην αγάπη των αγίων μας και της Παναγίας μας» έγραφε και το βίωνε καθημερινά. Και μέσα στον πόνο της παρακολουθούσε «με αγωνία τα προβλήματα των φίλων και προσευχόταν». «Εμείς δόξα τω Κυρίω. Τα νέα τα ίδια. Πάντα σιωπή του πόνου για ευλογία στην ζωή μας μια και είμαστε ανάξιες για πολλά πράγματα. Μιλώ πάντα προσωπικά, έγραφε εξαιρώντας την συγκάτοικο-συνοδοιπόρο καιδιακόνισσα της ζωής της που η πρόνοια του Θεού έστειλε αληθινό επίγειο φύλακα άγγελο. Να εύχεσθε και για μας. Η προσευχή και απλά η σκέψις μας, για το κάθε πρόβλημα του καθενός στον Θεό θα σώσει όλους μας, για να μας χαρίσει την πολυπόθητη και αιώνια ζωή. Δεν γράφω κήρυγμα, απλές σκέψεις μέσα από πόνο που ο καθένας μας είτε φανερά, είτε μόνος περνά...»
Η Έλενα που τόσο πόνεσε, ποτέ δεν πόνεσε κάποιον, ποτέ δεν θύμωσε με κάποιον, ούτε έθιξε-μόνον προσευχήθηκε- για όποιον την έβλαψε ή ζημίωσε (γιατί έζησε και τέτοιες δοκιμασίες). Αν και αντιλαμβανόταν τα πάντα, αντιπαρέρχονταν τους πειρασμούς με σιωπή ή με χιούμορ.
«Κάναμε πολύ ωραία βόλτα σήμερα, ε Δήμητρα», έλεγε γελώντας μετά από πολύωρη-άσκοπη διαδρομή για το Πανόραμα ενός ταξιτζή, συγκαταβαίνοντας στην αδυναμία του «για το κάτι παραπάνω». Ποτέ δεν την άκουσα να σχολιάσει κάποιον!
Διακριτική, ήρεμη πάντα και ευγενική στήριζε όλους με τον καλό της λόγο, το ζεστό της βλέμμα, το χαμόγελό της. Τα λόγια της λίγα, αγαπητικά, από καρδίας, με ουσία ζωής από τότε που ήταν πολύ νέα, πολύτιμα.
«Μην κουράζεσθε πολύ, απαντούσε στις νεανικές μου υπερβάσεις, γιατί η υγεία είναι το πολύτιμο δώρο του Θεού· εάν την χάσει κάποιος τότε καταλαβαίνει. (Με συγχωρείς που στα γράφω έτσι καθαρά, την αλήθεια σου λέγω...αν την χάσεις δεν ξαναβρίσκεται εύκολα...Γνωρίζω και εγώ από ασθένεια).
Ο Θεός θα δώσει την καλύτερη λύσι...και ό,τι θα γίνει , θα είναι για ωφέλεια ψυχής και ταπείνωση...
Θα κάνετε ό,τι μπορείτε για τα παιδιά χωρίς άγχος και με το σταυρό σας θα ξεκινάτε...Τόσοι αφανείς Γέροντες, μα και φανεροί προσεύχονται...Μετά όλοι αυτοί που σας αγαπούν και σας σκέπτονται.
Ο Γιάννης με τα έξι παιδιά· τώρα που είναι κοντά στο Θεό, θα φροντίσει Εκείνος για όλη την οικογένεια...
Καθένας και κάθε μας ημέρα με τον δικό της Σταυρό...»
Καθαρή και περιποιημένη , όμορφη μέσ’ στα απλά της ρούχα, αξιοπρεπής μ’ όλα τα περιορισμένα οικονομικά, όχι μόνον δεν άφηνε περιθώρια οίκτου για την αναπηρία της, αλλά σ’ έκανε να θαυμάζεις πόσο θετικά και με πόση εμπιστοσύνη στο Θεό την αντιμετώπιζε, σαν δώρο Θεού και ξεχωριστή ευλογία στη ζωή της. Ώρες-ώρες ακτινοβολούσε από χαρά. «Νοιώθω ότι πετάω», μου έλεγε όντας καθηλωμένη στο καρότσι της και κουνούσε τα χέρια σα φτερά.
Και αγαπούσε πλέρια. Αγαπούσε όλους τους ανθρώπους, τα λουλούδια, τα πουλιά , την κτίση και τον Κτίστη, την Παναγία μας, τους Αγίους, τον Γέροντά μας, που σαν στοργικός πατέρας την περιέθαλψε απ’ την ώρα που πήγε κοντά του μέχρι τις πολύ δύσκολες ώρες της οδύνης στη μονή της μετάνοιάς της, δίνοντάς της στο τέλος έπαθλο-εφόδιο για την αλλη ζωή το Αγγελικό Σχήμα.
«Ο π. Σ. πήρε τηλέφωνο...έγραφε όλο χαρά. Παίρνει και μιλάμε. Έχει αγάπη και πολλά χαρίσματα μα τα κρύβει, φανερώνεται πάντα στο αμήν. Θέλω ώρες να σου μιλώ γι’αυτόν και τα λόγια που μας λέγει και πόσο μας αγαπά...Η προσευχή του είναι πολύ μεγάλη παρά τα λόγια του, που βέβαια δεν είναι, λιγότερο ωφέλιμα.»
Φιλοπατερική, φιλακόλουθη, φίλη της προσευχής και της νηστείας, δεν χαρίστηκε στον εαυτό της, ούτε στις δύσκολες ώρες. Τήρησε το πρόγραμμά της, χωρίς δικαιολογημένες παρεκκλίσεις, αθόρυβα, με συναίσθηση, εν μετανοία και υπακοή.
΄Ηταν φίλη της σιωπής, μα και φίλη της ζωής και των ανθρώπων.
«Μου λείπει η θάλασσα, μου λείπουν οι άνθρωποι» , μου έγραψε όταν η αρρώστια την έκλεισε μέσα. «Όσο και να λένε την Αθήνα ζούγκλα, εγώ ένοιωθα και ζούσα όμορφα, έβγαλα το Γυμνάσιο-Λύκειο Γλυφάδας με πλούσια παιδιά, που ακόμα με πολλά απ’ αυτά αλληλογραφούμε».
Χαιρόταν τη ζωή. «Μου διάβαζει η Δήμητρα. Χαίρομαι με την Ιστορία, την ποίηση, τη Γεωγραφία, τους κλασσικούς, τους Πατέρες της εκκλησίας. ..Αγαπώ πολύ τα βιβλία, την κλασσική μουσική, μή γελάσεις, τις κουκλίτσες (είχε πολλές ρομαντικές πορσελάνινες, που τις δώριζε) και γενικά δεν βρίσκω κάτι που να μην το αγαπώ όταν είναι όμορφο...»
Αγιογραφούσε όταν μπορούσε, δημιουργούσε όσο μπορούσε. «Έκανα και ένα μεγάλο μέρος ενός χαλιού· τώρα λίγο ζεσταίνομαι και παρουσιάζει το χέρι μου κάποιες φλεγμονές. Γράφω κάπου κάπου...»
«Η Δήμητρα έχει ένα ολάνθιστο μπαλκόνι...αν και μικρό.
Σου στέλνω την αγάπη τους, στο μωβ μου βάζο, οι σομόν μεγάλες (4) μαργαρίτες και ο γαλανός ουρανός...
Έλπισον επί Κύριον και
Αυτός σε διαθρέψει...»
Κάποιοι συνήθιζαν να «κατακρημνίζουν» τους ανάπηρους (και περισσότερο τους παραπληγικούς και τους νοητικά καθυστερημένους) συνανθρώπους μας στον καιάδα της παραγωγικότητας ή να τους σκοτώνουν σαν «άχθος αρούρης» πριν ανοίξουν τα μάτια τους στο φως. Αλλά και σε πόσους η ευλογία αυτή δεν γίνεται επαχθής εξ’ αιτίας ημών. Κι όμως η Έλενα έκανε το άχθος της ευλογία· απλά, αθόρυβα, ταπεινά, δι ευχών. Κι η χαρά της ξεχείλισε και πότισε όλους εμάς γύρω της. Η παρουσία της έδωσε δύναμη σε όλους εμάς τους αρτιμελείς, υγιείς, που πνιγόμαστε σε μια κουταλιά νερό.
΄Οταν ήμουν στην ξενιτειά η σκέψη της, τα γράμματά της, οι προσευχές της με στήριξαν.
Το ίδιο και στην πατρίδα, «στην ξενιτεία του κόσμου τούτου».
Και την τελευταία φορά πριν φύγει, όταν εξουθενωμένη έσυρα τα βήματά μου στο κρεββάτι του πόνου της, η χαρά της με έκανε να νοιώσω ότι δεν δικαιούμαι να θλίβομαι για το άχθος που κουβαλούσα· έφυγα άλλος άνθρωπος...
Και τώρα γυρνώντας πίσω και βλέποντας τη χαριτωμένη ζωή της, νοιώθω στις κοινές-απειροελάχιστες, συγκριτικά- δοκιμασίες να σηματοδοτεί και τη δική μου πορεία. Το «πάντα συνεργεί εις αγαθόν» στο μυστήριο της σωτηρίας...
Αγαπημένη μας Έλενα, το όνομα που δόθηκε στη κουρά σου δεν ήταν τυχαίο. Αγάπησες και στολίστηκες με αρετές· Πραότητα,Ταπείνωση, Απλότητα, Υπομονή, Αγάπη...
«Καλλιέργησες το κήπο σου, αφήνοντας τους άλλους να φτιάξουν το δικό τους όπως ήθελαν, μα τον έκανες τόσο όμορφο που όποιος περνούσε δίπλα του, ήθελε να κάνει και το δικό του τόσο ωραίο».
Ολοι σε αγαπήσαμε και θέλαμε να σε έχουμε κι άλλο κοντά μας. Πονέσαμε που έφυγες.
Σήμερα στην εξόδιο ακολουθία σου όλοι προσευχηθήκαμε και όλοι κλάψαμε, παρόντες και απόντες· ο ασθενής και υποβασταζόμενος Γέροντάς μας που ήρθε να σε ευλογήσει, οι Πατέρες, η Γερόντισσα και οι αδελφές, οι συγγενείς, εμείς οι φίλοι σου, ο «Σπυράκος» σου, που χάρη στις θερμές προσευχές σου και τις ευχές του πατρός Παισίου, που σου πέρασε το κομποσχοίνι στο χέρι, καταδικασμένος απ’ τους γιατρούς, γεννήθηκε υγιέστατος.
Η αρρώστεια σε απέσυρε διακριτικά από την καθημερινότητά μας και πιστέψαμε ότι θα ‘κανε μικρότερο το κενό που θ’ άφηνες. Όμως τώρα νοιώθουμε πόσο μας λείπεις...
Αδελφή Φιλαρέτη, σήμερα που έφυγες, πιστεύω πως οι Άγγελοι και οι Άγιοι σε ασπάζονται χαρούμενοι και πως ο Άγιος Συμεών «θα σε βάλει στο ράσο του και θ’ ανεβείτε μαζί τη σκάλα, να μη φοβηθείς, να παρουσιαστείτε μαζί στο Θεό» και πως το «ολάνθιστο μπαλκόνι» του ουρανού θα ευωδιάσει απ’ το πηγαιμό σου.
Συχνά μου έγραφες: «Να μας θυμάσαι στη προσευχή σου, όπως κι εμείς ταπεινά θυμόμαστε εσάς». Μέσα μου βαθειά το νοιώθω πως δεν θα μας ξεχνάς από εκεί ψηλά· όλους εμάς τους αχθοφόρους της ζωής· εσύ που τόσο πόνεσες, μα και τόσο ευλογήθηκες.
Καλόν Παράδεισο!
Σε ασπάζομαι
η φίλη σου Κ. Γ
Αθήνα 27 Ιανουαρίου 2012
+Ανακομιδή λειψάνου Αγίου Ιωάννου Χρυσοστόμου, Μαρκιανής Βασιλίσσης
Το μήνυμα της ημέρας:
«Είναι μακάριοι εκείνοι που ζώστηκαν την υπομονή και την ελπίδα και ρίχτηκαν στη θάλασσα των θλίψεων για χάρη της αγάπης του Θεού, με απλότητα και χωρίς να το εξετάσουν»
Γερόντισσα Μακαρίας(11 Ιουνίου 1926+18 Ιουνίου 1993).
Από τριών ετών ήταν παράλυτη και τα τελευταία χρόνια της
ζωής της τα πέρασε σχεδόν αβοήθητη.Μέσω αυτής ο Χριστός θεράπευσε χιλιάδες
πονεμένες και αμαρτωλές ψυχές.
Διηγείται η ίδια:«Δεν γνώριζα τίποτα άλλο εκτός από τον
Κύριο.Είναι τόσο λαμπερός,πιο λαμπερός και από τον ήλιο.Να μην Τον λυπούμε.Δεν
έβλεπα τίποτα άλλο εκτός από τον Κύριο και το κρεβάτι μου.Να κάθεσαι στο
κρεβάτι και να κοιτάς τον Θεό.Έτσι μπορείς να ζήσεις εκατό χρόνια.
-«Πέρασα όλην τη ζωή μου με δάκρυα και προσευχές.Δε γνωρίζω
κάτι άλλο.Προσευχήθηκα και έκλαψα πολύ»έλεγε η μάτουσκα.«Ούτε μάτια δεν έχω πια
μετά από τόσο κλάμα»
Λένε ότι όταν είσαι νέος κάτι σε αναστατώνει,μου έλεγε μία
φορά,μιλώντας για τα πάθη του σώματος.Εγώ όμως σ'όλη μου τη ζωή έκλαψα.Ούτε
μπορείς να φανταστείς πόσο έκλαψε η μάτουσκα.
Βγες από τον εαυτό σου και αναζήτησε τον άλλο! Να, ο δρόμος! Αγαπώ τον άλλο; Αγαπώ τον άλλο για τον άλλο και μόνο; Ζητώ το δικό του καλό και μόνο; Ξέρω έπειτα με κάθε λεπτομέρεια τι πρέπει γενικά να κάνω γι’ αυτόν. «Ο γαρ αγαπών τον έτερον νόμον πεπλήρωκε… η αγάπη τω πλησίον κακόν ουκ εργάζεται, πλήρωμα ουν νόμου η αγάπη» (Ρωμ. ιγ’ 8- 10). Αυτή όμως η καθημερινή ταπεινή άσκηση της αγάπης οδηγεί σ’ ένα δεύτερο και υψηλότερο στάδιο.
Οι καθημερινοί θάνατοι του εγώ μου, της φιλαυτίας μου από και για την αγάπη με πράξεις αγάπης οδηγούν στην γέννηση ενός άλλου εγώ μέσα μου. Με οδηγούν σε μια, για να μεταχειρισθώ ένα πολύ ωραίο όρο σύγχρονου θεολόγου, θεϊκή «αλλότητα». Γι’ αυτήν μας μιλάει ο απόστολος Παύλος: «Χριστώ συνεσταύρωμαι, ζω δε ουκέτι εγώ, ζη δεν εν εμοί Χριστός, ο δε ζω εν σαρκί εν πίστει ζω τη του Υιού του Θεού του αγαπήσαντός με και παραδόντος εαυτόν υπέρ εμού» (Γαλ. β’ 20). Κάνοντας εγώ ό,τι μου λέει ο Χριστός πεθαίνω για τον εαυτό μου και ζει Εκείνος αντί για μένα. Στην περίπτωση αυτή γίνεται «εμοί το ζην Χριστός» (Φιλιπ. α’ 21). Φανερώνεται «η ζωή του Ιησού… εν τη θνητή σαρκί» μου (Β’ Κορ. δ’ 11). Αλλά όταν πια φτάσει κανείς στο σημείο αυτό, έχει ανάψει μέσα του η φωτιά της θείας αγάπης που τίποτε, απολύτως τίποτε, δεν μπορεί να σβήσει. Καμιά δύναμη του κόσμου αυτού. Καμιά δύναμη του άλλου κόσμου.
Αρχιμανδρίτης Ευσέβιος Βίττης
Η Δήμητρα και ο Βασίλης Γαϊτάνου είναι από τα ζευγάρια που αποτελούν παραδείγματα αυτοθυσίας αφού με τη συγκλονιστική τους ιστορία παραδίδουν μαθήματα ζωής…
Σε κοινή συνέντευξή τους στο περιοδικό «People», ξετυλίγουν λες και ξαναζούν την ιστορία της ζωής τους… Η Δήμητρα, που έχασε την όραση της όταν ήταν 30 χρονών σε αυτοκινητιστικό δυστύχημα, μας λέει πως όχι μόνο δεν τα έβαλε κάτω με αυτό που της συνέβη αλλά βρήκε και τον άντρα της ζωής της, στον οποίο έδωσε το ένα της νεφρό, σώζοντάς τον από βέβαιο θάνατο…
«Ήταν ξημερώματα Σαββάτου, επέστρεφα στην Αθήνα από την Εθνική Αθηνών-Κορίνθου, είχε απόλυτο σκοτάδι, αφού οι κολόνες της ΔΕΗ δεν λειτουργούσαν, όταν είδα ξαφνικά την ασυνειδησία ενός οδηγού φορτηγού που το είχε παρκάρει παράνομα σε στροφή της Εθνικής. Συγκρούστηκα με την πλευρά της πόρτας του οδηγού και η λαμαρίνα μου ξύρισε όλα τα μετωπιαία οστά» αναφέρει χαρακτηριστικά και αγγίζει ασυναίσθητα το πρόσωπό της.
«Τα μετωπιαία οστά μπήκαν μέσα και δίκην μαχαιριών έκοψαν τα οπτικά νεύρα. Ο γιατρός που με παρακολουθούσε μου είπε αμέσως ότι δεν πρόκειται να ξαναδώ».
Στη συνέχεια περιγράφει πως έμεινε στην εντατική για πολλές ημέρες και έκανε πολλές πλαστικές… «Από εκείνη την ημέρα όλοι απομακρύνθηκαν σαν να έπεσε βόμβα να τους εξαφάνισε. Και είχα πολύ μεγάλο κύκλο από το επαγγελματικό περιβάλλον, ως στέλεχος της Εμπορικής Τράπεζας. Ένιωσα την εγκατάλειψη» λέει.
Ο Βασίλης Γαϊτάνου, ένας από τους μεγάλους Έλληνες πιανίστες και δημιουργούς, με μεγάλη καριέρα στους κύκλους της ομογένειας, μπήκε στη ζωή της Δήμητρας τον Ιανουάριο του 1999 μέσω μία κοινής φίλης και παντρεύτηκαν τον Αύγουστο του 2003. «Με το πρώτο άγγιγμα τον ερωτεύτηκα. Κατάλαβα ότι θα παίξει πολύ σημαντικό ρόλο στη ζωή μου. Η πρώτη ματιά για άλλους, για μένα έγινε το πρώτο άγγιγμα».
Τον Αύγουστο όμως του 2003 οι γιατροί διέγνωσαν στον κ. Γαϊτάνου, νεφρική ανεπάρκεια και μπήκε στην αιμοκάθαρση. Τον Σεπτέμβριο του 2004 διαπιστώθηκε μετάσταση στον λεμφαδένα και το 2006 το δεξί του νεφρό προσβλήθηκε από έναν νέο τύπο καρκίνου… Μεταμόσχευση δεν μπορούσαν να κάνουν , γιατί όπως εξηγεί η ίδια «έπρεπε να κλείσει άλλα τεσσεράμισι χρόνια για να δικαιούται μόσχευμα στη λίστα αναμονής».
Έτσι τον Οκτώβρη,«ξύπνησα ένα πρωί και δεν μπορούσα να τον νιώθω να πεθαίνει δίπλα μου. Εγώ, εγώ θα του δώσω το νεφρό μου είπα» εξομολογείται η Δήμητρα Γαϊτάνου.
Μετά από 3,5 εβδομάδες βγήκαν και τα αποτελέσματα που έδειξαν ότι ήταν απόλυτα συμβατή, δίνοντας το «πράσινο φώς» για τη μεταμόσχευση που έγινε ανήμερα της Αγίας Παρασκευής (26 Ιουλίου), της προστάτιδας των ματιών. Αξίζει να αναφερθεί ότι το δεύτερο όνομα του Βασίλη είναι Παρασκευάς…
«Μας έβαλαν τα φορεία δίπλα δίπλα και ο ένας έσφιγγε το χέρι του άλλου. Μου είχαν πει ότι πρώτα θα άνοιγαν τον Βασίλη κι αν έκριναν ότι τα όργανά του έπειτα από τόσους καρκίνους δεν μπορούσαν να το δεχτούν, δεν θα μου το έπαιρναν. Τελικά έγινε η μεταμόσχευση η οποία κράτησε πέντε ώρες»λέει η Δήμητρα.
Ο Βασίλης που συμπληρώνει τρία χρόνια με το νεφρό της γυναίκας του λέει «Το πιθανότερο είναι ότι θα χάσω το νεφρό ύστερα από μερικά χρόνια, αλλά νιώθω ότι θα τα καταφέρουμε. Εμείς τολμήσαμε να ζήσουμε τη ζωή»….
«Περπατώντας στον δρόμο της Σπιναλόγκας, σταμάτησε και κράτησε την αναπνοή σου. Από κάποιο χαμόσπιτο τριγύρω σου θα ακούσεις τον απόηχο από κάποιο μοιρολόγι μιας μάνας, μιας αδελφής ή τον αναστεναγμό ενός άνδρα. Άφησε δύο δάκρυα από τα μάτια σου και θα δεις να λαμπυρίζουν εκατομμύρια δάκρυα που πότισαν αυτόν τον δρόμο...».
Ο πατριάρχης Αντιοχείας Ιωάννης Γιαζίγκι (αγιορείτης ο ίδιος
και αδελφός του σφαγιασθέντος απο τζιχαντιστες επίσης αγιορείτη μητροπολίτη
Χαλεπίου π.Παύλου) στην επίσκεψη του στον Αγιο Όρος.Κατά την 3η ημέρα της
παραμονής του στον Ιερό Άθωνα επισκέφθηκε το κελλί της Αναστάσεως στην Καψάλα ,
όπου και ο τάφος του μακαριστού γέροντος Ισαάκ,του εκ Λιβάνου, πνευματικού υιού
του γέροντος Παϊσίου.
Για την ανάγκη να αρκούμαστε στα όντως απαραίτητα
«έχοντες δε διατροφάς και σκεπάσματα, τούτοις αρκεσθησόμεθα»(Α΄Τιμ. 6,8)
Οι απόστολοι του Θεού δίδασκαν άλλους εκείνο που οι ίδιοι πραγματοποίησαν στη δική τους ζωή. Όταν είχαν τροφή και ρούχα ήταν ευχαριστημένοι. Ακόμη κι όταν συνέβαινε να μην έχουν ούτε τροφή, ούτε ρούχα, πάλι ευχαριστημένοι ήταν, γιατί η ευχαρίστησή τους δεν ερχόταν απ’ έξω, αλλά πήγαζε από μέσα. Η ικανοποίησή τους δεν ήταν ευτελής, όπως η ικανοποίηση ενός ζώου, αλλά ακριβή – πιο ακριβή και πιο σπάνια. Εσωτερική ικανοποίηση: η ικανοποίηση της ειρήνης και αγάπης του Θεού στην καρδιά -αυτή είναι η ικανοποίηση των ανώτερων ανθρώπων· αυτή ήταν η ικανοποίηση των αποστόλων. Στις μεγάλες μάχες οι στρατηγοί ντύνονται και τρέφονται όπως οι απλοί στρατιώτες: δεν επιζητούν την ικανοποίηση στο φαγητό ή στα ρούχα, αλλά στη νίκη.
Η νίκη είναι η πρωταρχική ικανοποίηση εκείνων που μάχονται. Αδελφοί, οι χριστιανοί βρίσκονται σε διαρκή, μάχη – μάχονται για τη νίκη του πνεύματος επί της ύλης, μάχονται για τη νίκη του υψηλού επί του ουτιδανού και μάχονται για τη νίκη του ανθρώπου επί της ζωώδους φύσης του. Δεν είναι επομένως παράλογο να εμπλέκεται κανείς σε μάχες και να μέριμνα, όχι για τη νίκη, αλλά για εξωτερικά στολίδια και στολίσματα; Ανόητο δεν είναι να δίνει κανείς ορατά σημάδια αναγνώρισης στον εχθρό του; Ο αόρατος εχθρός μας, ο Σατανάς, χαίρεται πολύ με την κενοδοξία μας και υποστηρίζει κάθε κενόδοξη σκέψη που κάνουμε.
Ο αόρατος αυτός εχθρός, μας απασχολεί με κάθε λογής μικρότητες και άσκοπες κινήσεις, μόνο και μόνο για να καθηλώσει το νου μας, να μας κάνει να λησμονήσουμε το λόγο για τον οποίον βρισκόμαστε εδώ στη γη. Ο αόρατος εχθρός, μας παρουσιάζει το τιποτένιο ως σημαντικό, το δευτερεύον ως πρωταρχικό και το επιβλαβές ως ωφέλιμο -μόνο και μόνο για να μας νικήσει και να μας καταστρέψει για πάντα.
Κύριε, Άγιε, Παντοδύναμε και Αθάνατε, Εσύ που μας δημιούργησες από τη λάσπη και εμφύσησες μέσα στη λάσπη τη ζωντανή ψυχή μας, μη Κύριε, μην επιτρέψεις να μας καλύψει η λάσπη!
Βοήθησε το πνεύμα μας ώστε να είναι πάντοτε πιο δυνατό από το χώμα.
Αναστασίου, Αρχιεπισκόπου Τιράνων και πάσης Αλβανίας
Μήνυμα ελπίδος εκπέμπει στον ταραγμένο κόσμο μας, στην ταλαιπωρημένη χώρα μας, στην ανήσυχη καρδιά μας, η Γέννηση του Χριστού. «Έσται η ρίζα του Ιεσσαί και ο ανιστάμενος άρχειν εθνών· επ’ αύτω έθνη ελπιούσιν», αιώνες πριν είχε προφητεύσει ο Ησαΐας και επαναλαμβάνει ο Απόστολος Παύλος. Παρόλο που πλήθος γεγονότων σκορπίζουν ανησυχία, αγωνία και συχνά απόγνωση, τα Χριστούγεννα, γαλήνια, εορταστικά, επιμένουν: Υπάρχει ελπίδα! Αυτή δεν βασίζεται σε μια αόριστη αισιοδοξία, σε υποσχέσεις ανθρώπινες. Αλλά σε ένα Πρόσωπο που ήλθε ήρεμα και, ταπεινά, που παραμένει ανάμεσα μας, που θα επανέλθει εν δόξη. Στον Υιό του Θεού που σαρκώθηκε. Για τον οποίο ψάλλουμε: «Ράβδος εκ της ρίζης Ιεσσαί και άνθος εξ αυτής, Χριστέ, εκ της Παρθένου ανεβλάστησας… ήλθες σαρκωθείς εξ απειράνδρου, ο άυλος και Θεός, δόξα τη δυνάμει σου, Κύριε».
Υπάρχει ελπίδα· διότι η έλευση του Σωτήρος φανερώνει το άμεσο ενδιαφέρον, την ασύλληπτη αγάπη του παντοδύναμου Θεού, του δημιουργού του σύμπαντος, για ολόκληρη την ανθρωπότητα. Υπάρχει ελπίδα· διότι Αυτός που γεννήθηκε, ήρθε για να εγκαινιάσει τη βασιλεία του Θεού βασιλεία ειρήνης και αγάπης. Η χριστιανική ελπίδα βασίζεται στο λυτρωτικό σχέδιο του Θεού για τον κόσμο, επεκτείνεται μέχρι το τέλος της Ιστορίας, στην ολοκλήρωση της εν Χριστώ σωτηρίας στα έσχατα. Αποκαλύπτει δυνάμεις και δυνατότητες απέραντες, απρόσιτες στην απλή λογική και την άμεση εμπειρία. Μπροστά στα αδιέξοδα, μέσα στις δοκιμασίες, οι χριστιανοί, γιορτή ή καθημερινή, ελπίζουμε. «Ου μόνον δε αλλά και καυχώμεθα εν ταις θλίψεσιν, ειδότες ότι η θλίψις υπομονήν κατεργάζεται, η δε υπομονή δοκιμήν, η δε δοκιμή ελπίδα». Χωρίς να αγνοούμε τη σκληρή πραγματικότητα, ζούμε με την ελπίδα που μεταπλάθει και τις πιο τραγικές συνθήκες με την υπομονή και την παράκληση των Γραφών. «Μεγάλη της επί τον Κύριον ελπίδος η δύναμις… η γάρ εις Θεόν ελπίς πάντα μεταρρυθμίζει» (αγ. Ιωάννης Χρυσόστομος).
Πηγή της ελπίδος αυτής είναι όλη η σωτηριώδης οικονομία του σαρκωθέντος Υιού του Θεού, από τη Φάτνη ως το Σταύρο και την Ανάσταση. Μέσα σ’ αύτη την ολική προοπτική γιορτάζει η Εκκλησία. Μπορεί να φωτίζει σε μια συγκεκριμένη εορτή ένα ειδικό σημείο, αλλά σε άμεση συνάρτηση με το σύνολο της παρουσίας και του έργου του Θεανθρώπου. Γι’ αυτό η ελπίδα μας είναι αλύγιστη και κραταιά: για την προσωπική μας πορεία – παρά τη στέρηση, την αδικία, τους άμεσους ή έμμεσους κατατρεγμούς για την πορεία της χώρας μας – παρά την οικονομική καθίζηση, την έλλειψη ασφαλείας, την περίεργη σκληρότητα και τις αθεράπευτες ακόμη αντιθέσεις. Αλλά και για την ανάπτυξη της ευρύτερης περιοχής, όπου ζούμε -παρά την αδικία και τους ελιγμούς των κατά τόπους και κατά καιρούς δυνατών αλλά και για το μέλλον της ανθρωπότητας – παρά την κερδοσκοπία και αλαζονεία μεγάλων ή μικρών.
Ελπίδα στην τελική νίκη της αλήθειας και της αγάπης. Ελπίδα που δεν απογοητεύει. «Η δε ελπίς ου καταισχύνει, ότι η αγάπη του Θεού εκκέχυται εν ταις καρδίαις ημών δια Πνεύματος Αγίου του δοθέντος ημίν». Η ελπίδα μας στηρίζεται ιδιαίτερα στην ασύλληπτη από το νου αγάπη του Θεού, με την οποία το Άγιο Πνεύμα πλημμύρισε τις καρδιές μας· από την οποία κανείς και τίποτε δεν μπορεί να μας αποσπάσει. Τη χριστιανική ελπίδα συνοδεύουν άρρηκτα η χαρά και η ειρήνη. Χαρά ήρεμη και ανθεκτική, που δεν εξατμίζεται στον καύσωνα των θλίψεων. Ειρήνη που γεμίζει την καρδιά, ακόμη και όταν οι εξωτερικές αναταραχές βρίσκονται σε έξαρση.
Για να δεχθεί όμως ο άνθρωπος το μήνυμα ελπίδος που εκπέμπει προς κάθε κατεύθυνση η εορτή των Χριστουγέννων, χρειάζεται τον δέκτη της πίστεως. Και το μεγάλο πρόβλημα στο σύγχρονο κόσμο είναι ότι στις ψυχές μυριάδων ανθρώπων αυτού του είδους οι δέκτες έχουν φθαρεί ή λειτουργούν με διαλείψεις αλλοιώνοντας εικόνα, ήχο και νόημα. Ποικίλες δυνάμεις και συμφέροντα θέλησαν να μετατρέψουν αυτή την ουσιαστική ελπίδα των Χριστουγέννων σε πλαστικοποιημένες μικροχαρές και πρόσκαιρη ρομαντική φυγή.
Ο κόσμος μας γιορτάζει δυστυχώς εξωτερικά τα Χριστούγεννα. Στην πράξη, σε κέντρα όπου λαμβάνονται κρίσιμες αποφάσεις αλλά και στην προσωπική μας ζωή, ζούμε… σαν να μην γεννήθηκε ο Χριστός. Πάρα πολλοί δέχονται απλώς συμβατικά ότι γεννήθηκε κάποιο σπουδαίο πρόσωπο της ανθρώπινης ιστορίας, αλλά όχι ο Χριστός, ο Υιός του Θεού του ζώντος, ο Λυτρωτής του κόσμου, όπως η Εκκλησία Τον λατρεύει και Τον κηρύττει. Ίσως πολλοί να μην διατυπώνουν θεωρητικές αντιρρήσεις, άλλ’ όμως στην πράξη ζουν σαν να μην γεννήθηκε ο Χριστός. Σ’ αύτη την κατηγορία ανήκουν κατεξοχήν όλοι εκείνοι που, για τα δικά τους συμφέροντα, καταπατούν ασύστολα το δίκαιο των ανυπεράσπιστων και αιματοκυλούν λαούς, ή όσοι, για τον ατομικό τους πλουτισμό, ωθούν τους νέους στα ναρκωτικά και στα πολύμορφα πάθη, και άτομα ή σύνολα στη φτώχεια και την εξαθλίωση.
Αλλά και πολλοί από μας, αδελφοί μου, που καλοπροαίρετα επιθυμούμε να ονομαζόμαστε χριστιανοί, αρκετές φορές συμπεριφερόμαστε σαν να μην γεννήθηκε ο Χριστός, ο Σωτήρας μας. Όταν, για παράδειγμα, χάνουμε τον πνευματικό προσανατολισμό μας και αφήνουμε την πίστη μας να κάμπτεται· όταν γινόμαστε έρμαια του εγωισμού και της υποκρισίας· όταν γίνονται οδηγοί στη ζωή μας άλλες διδασκαλίες και αρχές, και όχι ο δικός Του σαφής και κρυστάλλινος λόγος.
Και όμως, ο, Υιός και Λόγος του Θεού έγινε άνθρωπος, εξακολουθεί να διακηρύσσει η Εκκλησία τούτη τη μέρα ιδιαίτερα. Γεννήθηκε αντικειμενικά στην ανθρώπινη ιστορία. Καιρός να Τον ικετεύσουμε να γεννηθεί και στη δική μας καρδιά. Να Τον ακολουθήσουμε με εμπιστοσύνη. Να Του ζητήσουμε το δώρο της πίστεως. Φωνάζοντας με πόθο: «Πιστεύω, Κύριε· βοήθει μου τη απιστία». Αν αυτό γίνει, όλα τα άλλα ακολουθούν. Ακόμη και την τρεμάμενη πίστη και την καλή διάθεση τις δέχεται ο Θεός και μας πιστώνει σε πολλαπλάσια αξία. Η εορτή των Χριστουγέννων παρακινεί σε ανανέωση της πίστεως, χωρίς θόρυβο και ηχηρές προτροπές, με γαλήνη στοχαστική.
Για να γνωρίσουμε όμως αληθινά και να πιστέψουμε στον «σαρκωθέντα εκ Πνεύματος Αγίου και Μαρίας της Παρθένου και ενανθρωπήσαντα», είναι απαραίτητη η χάρη του Αγίου Πνεύματος. Μόνο με την παρουσία και τη δύναμή Του σταθεροποιείται η πίστη και ενεργοποιείται στην καθημερινή μας ζωή η ελπίδα.
Η γέννηση του Χριστού μένει στους αιώνες μοναδικό γεγονός ελπίδος. Όχι μόνο για μερικούς προνομιούχους, αλλά για ολόκληρη την οικουμένη, για όλους τους λαούς. «Τω ονόματι αυτού εθνη ελπιούσι». «Και ενευλογηθήσονται εν αυτώ πάσαι αι φυλαί της γης, πάντα τα έθνη μακαριούσιν αυτόν… Και πληρωθήσεται της δόξης αυτού πάσα η γη».
Αδελφοί μου, το ψέμα, η σκληρότητα και η αδικία του κόσμου, σαν κύματα ωκεανού, συχνά ζητούν να μας παρασύρουν στην άβυσσο της απελπισίας. Ο τύπος ζωής και σχέσεων ανθρώπων και λαών, που διαμορφώνεται μέσα στις νέες συνθήκες και περιπέτειες της παγκοσμιοποιήσεως, γεμίζει τις καρδιές με ανησυχία και με το φόβο του αγνώστου. Σ’ αυτό το νέο σκηνικό, η γέννηση του Χριστού γαληνεύει όλες τις τρικυμίες και ρίχνει ένα δυνατό φως στη ζωή μας. Προσφέρει προοπτική ελπίδος στο ταξίδι μας, νοηματοδοτεί τη ζωή, ακόμη και το θάνατο.
Μέσα λοιπόν στο χριστουγεννιάτικο φως, θέλω να ευχηθώ σε όλους σας κάτι μεγάλο, χρησιμοποιώντας τον βιβλικό στίχο που συνοδεύει τη φράση «επ’ αυτώ έθνη ελπιούσι»: «Ο δε Θεός της ελπίδος πληρώσαι υμάς πάσης χαράς και ειρήνης εν τω πιστεύειν, εις το περισσεύειν υμάς εν τη ελπίδι, εν δυνάμει Πνεύματος Αγίου». Ολόψυχα σας εύχομαι πληρότητα χαράς και ειρήνης, περίσσευμα ελπίδος, αστείρευτη δύναμη αντιστάσεως και δημιουργίας «εν δυνάμει Πνεύματος Αγίου». Αυτά ας γεμίζουν την ψυχή μας, σε όποιες συνθήκες κι αν ζούμε, και στην περίοδο των εορτών και στο χρόνο που έρχεται.
