Κυριακή των Μυροφόρων Κήρυγμα Αρχιμανδρίτου Ιωήλ Κωνστάνταρου

-->

Υπάρχουν ψυχές, οι οποίες εν αντιθέσει προς το πνεύμα του κόσμου και των χλιαρών Χριστιανών, έχουν καλλιεργήσει τις δωρεές του Θεού και μέσα στην καρδιά τους συνυπάρχουν η θερμή αγάπη του Ιησού αλλά και το θάρρος της ομολογίας.

Αυτές ακριβώς τις όντως θαυμαστές προσωπικότητες εορτάζει η αγία μας Εκκλησία την Κυριακή των Μυροφόρων κατά την οποία, όπως χαρακτηριστικά καταγράφεται στο εορτολόγιο:  «Κυριακή Γ΄ από του Πάσχα εν η των αγίων γυναικών Μυροφόρων εορτή εορτάζομεν, έτι δε μνείαν ποιούμεθα Ιωσήφ του εξ’ Αριμαθαίας, ος ην μαθητής κεκρυμμένος, και του νυκτερινού μαθητή Νικοδήμου».

Αλλά τί ήταν οι Μυροφόρες; Και γιατί ονομάστηκαν έτσι;

Ήταν ευσεβείς υπάρξεις, οι οποίες ακολουθούσαν και διακονούσαν τον Κύριο μας Ιησούν Χριστόν, στην τριετή περίοδο της δημοσίας δράσεώς Του. Ήταν γυναίκες που είχε βοηθήσει ο Κύριος Ιησούς, αλλά και γνωστές της Παναχράντου Μητρός Του, και οι οποίες προσέφεραν πολύτιμες υπηρεσίες, κυρίως όταν ο Ιησούς ήταν εντελώς απορροφημένος από το έργο του Θείου κηρύγματός Του και των θαυμάτων Του.

Οι Ιεροί Ευαγγελιστές κάνουν συχνά λόγο γι’ αυτές, στα κεφάλαια του θείου πάθους μα κυρίως στο μοναδικό γεγονός της ενδόξου Αναστάσεως.

Πόσα, πράγματι, διδάγματα μας υπογραμμίζει η αγία βιωτή τους, αλλά και αυτή η συγκλονιστική στάση τους, κατά την ημέρα της Κυριακής «της μιάς των Σαββάτων», που ετοιμάστηκαν να πάνε τα μύρα (εξ’ου και Μυροφόρες εκλήθησαν) στον «όλβιον τάφον» Του Αναστάντος!

Θα πρέπει να μελετήσει κανείς τα όσα γράφουν οι Ιεροί Ευαγγελιστές, για να μείνει εκστατικός μπροστά στο φίλτρο της Θεϊκής αγάπης που φλόγιζε την καρδιά τους...Μόνο μέσα από αυτό το πάναγνο αίσθημα της θερμής αγάπης προς τον Ιησού μπορεί να κατανοηθεί το τόλμημά τους, να πλησιάσουν δηλ. τον φρουρούμενο υπό των στρατιωτών τάφο. Μόνο όταν η καρδιά ξεχειλίσει από την αγάπη του Χριστού, η ψυχρή λογική προσφέρει τον πρώτο λόγο στην πράξη που μπορεί να οδηγήσει ακόμα και στην θυσία!

Και ενώ οι μαθητές είναι κλειδαμπαρωμένοι έχοντας χάσει το θάρρος τους, οι απλές αυτές γυναίκες, όπως και ο Ιωσήφ ο από Αριμαθαίας, αποδεικνύουν ότι η αγάπη «έξω βάλει τον φόβον».

Ο Ιωσήφ, όπως γράφει χαρακτηριστικά ο Ιερός Ευαγγελιστής Μάρκος: «τολμήσας, εισήλθε προς Πιλάτον και ητήσατο το σώμα του Ιησού» (Μαρκ. ΙΕ΄ 43). Δηλ. ο Ιωσήφ έλαβε την τόλμη και παρουσιάστηκε στον Πιλάτο και ζήτησε το σώμα του Ιησού.

Αυτή η λέξη «τολμήσας», αστράφτει ως αστραπή μέσα στο πυκνό σκοτάδι των φοβερών γεγονότων, φωτίζει τις ψυχές και συνάμα χαρίζει το θάρρος της ομολογίας το οποίο εξαφανίζει το δαιμόνιο της δειλίας.

Πόσο λυρικά ο υμνογράφος της Μεγάλης Εβδομάδος αποδίδει αυτή την αλήθεια: «Πέπαυται τόλμα μαθητών, Αριμαθαίας δε αριστεύει Ιωσήφ...»

Και ενώ ο Ιωσήφ ζητά από τον Πιλάτο το νεκρό σώμα του Ιησού, που δεν έπαυσε ποτέ να είναι ενωμένο με την Θεότητα, για να το τοποθετήσει στο «μνημείο ο ην λελατομημένον εκ πέτρας», η Μαρία η Μαγδαληνή και η Μαρία του Ιωσή «εθεώρουν που τίθεται».

Έχει λεχθεί και είναι φυσικά αλήθεια ότι η γυναίκα μπορεί να επιφέρει μεγάλο κακό, αλλά ταυτοχρόνως να προσφέρει και μεγάλο καλό. Να δωρίσει μεγάλο καλό στην οικογένεια και γενικώς στην κοινωνία αλλά και στην Εκκλησία. Είναι ή δύναμις ή αδυναμία...

Πόσο έχουν να ωφεληθούν οι νέες κυρίως γυναίκες, από το δυναμικό παράδειγμα των αγίων Μυροφόρων; Αξιώνονται να δουν όχι μόνο τον φωτεινό Άγγελο «επι τον λίθον του μνήματος», μεταδίδοντάς τους το χαροποιό μήνυμα της Αναστάσεως, αλλά και Αυτόν τον Αναστάντα Ιησούν. Έτσι οι γυναίκες, που δεν θα τους έδινε ίσως κανείς καμμία σημασία, ευλογούνται και χρηματίζουν Ευαγγελίστριες και αυτών των ίδιων Αποστόλων και Ευαγγελιστών!

            Αλλά και πόσο έχουν να διδαχθούν από την θαρραλέα συμπεριφορά του Ιωσήφ, του «ευσχήμονος βουλευτού» όσοι ασχολούνται με τα κοινά, και αρκετές φορές ενώ γνωρίζουν το πανάγιο και σωστικό θέλημα του Θεού, δειλιάζουν και δεν τολμούν να υποστηρίξουν την αλήθεια και το ορθό, με αποτέλεσμα τελικώς να ψηφίζονται αντιχριστιανικοί νόμοι, ακριβώς διότι απουσιάζει από την καρδιά το θάρρος της Χριστιανικής ομολογίας.

Μα και πόσο, τέλος, είναι ανάγκη τα πρόσωπα που αποτελούν την διοίκηση της Εκκλησίας μας να παραδειγματιστούν, όχι από τη δειλία των μαθητών στην προκειμένη περίπτωση, αλλά από την τόλμη και το θάρρος του Ιωσήφ. Να «τολμούν». Ας παύσει επιτέλους να καλύπτεται με ένα διάτρητο μανδύα «συνέσεως» η δειλία της ολιγοπιστίας. Ας ξεριζωθεί από τις κλονισμένες συνειδήσεις το κακώς νοούμενον «φιλάδελφον», που κάνει τελικώς τον Καίσαρα να αποδίδει δικαιοσύνη...Τα υπεύθυνα πρόσωπα ας ορθοτομούν τον λόγον της αληθείας για τον οποίον έχουν ταχθεί, και επιτέλους έχουν λόγο υπάρξεως, ώστε το καύχημα να μη περιορίζεται μόνο στο «θρόνον διάδοχοι», αλλά ταυτοχρόνως να υπογραμμίζεται το «τρόπων μέτοχοι»...

Είθε να κατανοήσουμε όλοι μας, εκτός των άλλων, ότι η αυθεντικότητα δεν είναι απλώς ένα «Βυζαντινό τυπικό», ούτε πάλι μια φολκλορική φιέστα που αρκετές φορές, πρέπει να ομολογήσουμε, εκνευρίζει «τοις νουν έχουσι» και σκανδαλίζει το απλό ποίμνιο, αλλά μια δυναμική, μέσα στην αλήθεια, στάση ζωής που οδηγεί αν χρειαστεί και σε αυτή τη θυσία. «Κραταιά ως θάνατος αγάπη» (Άσμα Ασμάτων Η΄ 6).  Προϋποτίθεται φυσικά όλων αυτών, το ξεχείλισμα της καρδιάς μας, από το μύρο της αγάπης του Λατρευτού μας Κυρίου Ιησού Χριστού.

ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ!-ΑΛΗΘΩΣ ΑΝΕΣΤΗ!