“Η Χάρις του Θεού ενοικεί και σε ανθρώπους που δεν υποψιαζόμαστε”

-->

Ως επί το πλείστον ο π. Γεράσιμος την Κυριακή της Σαμαρείτιδος συνόδευε την εικόνα της Παναγίας από το Κάστρο στα Σίσσια. Δεν έτυχε, λοιπόν, να έχουμε κάποια ομιλία του για την ημέρα αυτή. Ακούγοντας όμως τυχαία την τελευταία Λειτουργία του Σαρανταλείτουργου του 2000, εντοπίσαμε αυτό το σχετικό απόσπασμα που θα μοιραστούμε απομαγνητοφωνημένο μαζί σας.

“Ακούστε και τούτο, παιδιά μου, που μου έστειλε φίλος και αδελφός Δεσπότης”, είπε και άρχισε να διαβάζει συγκινημένος:

.................

Αυτό που θα διηγηθώ προέρχεται από εξομολόγηση και το κάνω για κοινή ωφέλεια. Ήρθαν δυο κοπέλες να εξομολογηθούν. Ήταν την προηγούμενη Κυριακή της Σαμαρείτιδος που λέει το Ευαγγέλιο “ουκ έχω άνδρα ...” Πήγαν στην εκκλησιά, άκουσαν το Ευαγγέλιο και συγκλονίστηκαν. Ήρθαν, λοιπόν, να εξομολογηθούν. Ήταν πολύ μοντέρνα ντυμένες ή μάλλον έξαλλα ντυμένες. Μπήκε η πρώτη και την ρώτησα αν έχει παιδιά. Μου είπε ότι έχει δύο. Την ρώτησα:

“Τι δουλειά κάνει ο άντρας σου;” Και μου απάντησε: “Δεν έχω άντρα.”

Θυμάστε τη Σαμαρείτιδα. “Άνδρα ουκ έχω.” Και ο Κύριος της είπε: «Καλώς είπας ότι άνδρα ουκ έχω· πέντε γαρ άνδρας έσχες, και νυν ον έχεις ουκ έστι σου ...”

Την ρώτησα:

“Μήπως σκοτώθηκε, απέθανε ο άντρας σου;”

Και μου απάντησε:

“Όχι, το ένα παιδί το έκανα με έναν άντρα και το άλλο με άλλο άντρα”. Με συγκλόνισε αυτή η κοπέλα, είχα μπροστά μου το Ευαγγέλιο.

“Καλά, κόρη μου, που δεν σκέφτηκες να κάνεις έκτρωση...” της είπα. “Χωρίς σύζυγο, χωρίς στήριξη, με δουλειά της νύκτας, σε μια κοινωνία που δεν δέχεται εύκολα τις άγαμες μητέρες ...” Μου λέει:

“Δεσπότη μου, ξέρεις τι σκέφτηκα τότε που ήρθαν τα παιδιά; Αφού ο Θεός επέτρεψε να έλθουν, να μην τα σκοτώσω, γιατί έχω που έχω τόσες αμαρτίες, και συνεχίζω να κάνω αμαρτίες κάθε μέρα λόγω της δουλειάς μου, τουλάχιστον, αφού μου έστειλε ο Θεός αυτά τα δύο παιδιά, να τα σώσω, μήπως, εις ανταπόδοση ο Θεός, επειδή έσωσα αυτά τα παιδιά, σώσει κι εμένα”.

Όλα αυτά ο π. Γεράσιμος τα διάβαζε κλαίγοντας ... και κλαίγαμε και όλοι εμείς.

Μετά ακολούθησε η φίλη της, επίσης μοντέρνα, έξαλλη κοπέλα.

“Ξέρετε,” μου λέει, “απόψε θα είναι η τελευταία νύχτα που θα εργαστώ”.

“Γιατί;” την ρωτάω.

“Θα παντρευτώ. Και ο άντρας μου θέλει να σταματήσω. Και είπα, αφού θα αλλάξω τρόπο ζωής, θα πάω να εξομολογηθώ, μήπως αλλάξω και την ψυχή μου.”

Της λέω: “ Έχεις και συ κανένα εξώγαμο παιδί, όπως η φίλη σου;”

Μου λέει: “Έχω ένα στην κοιλιά μου, δυόμισυ μηνών”.

Της λέω: “Είναι αυτού που θα σε παντρευτεί ή άλλου;”

“Είναι άλλου”.

“Καλά”, της λέω, “γιατί δεν παίρνεις αυτόν που είναι κι ο πατέρας του παιδιού σου;”

“Για να μην δημιουργηθούν αργότερα προβλήματα. Ούτε τον θέλω, ούτε με θέλει. Αυτός που θα παντρευτώ είναι οικοδόμος και θα παρουσιάσουμε στον κόσμο, αν δεν είναι αμαρτία αυτό, Δεσπότη μου, ότι είναι αυτός ο πατέρας του παιδιού. Και θέλει να αναλάβει το μεγάλωμα του παιδιού, κι αν τον δέχεστε κι εσείς, να έρθει να εξομολογηθεί”.

“Αν τον δέχομαι; Πες του ότι τον παρακαλώ να έρθει να τον δω, να πάρω την ευχή του. Αφού είναι τέτοιος άνθρωπος που θα αναλάβει τέτοιο πνευματικό βάρος, να βγάλει μια κοπέλα από την αμαρτία και να προστατεύσει ένα εξώγαμο παιδί, να πάρω την ευχή του”!

..........................

Ο π. Γεράσιμος άφησε το κείμενο, μας κοίταξε και συνέχισε:

“Βλέπουμε, λοιπόν, αδελφοί μου, ότι η Χάρις του Θεού δίνεται πολλές φορές εκεί που δεν το υπολογίζουμε, η Χάρις του Θεού περιέρχεται και πόλεις και χωριά και τα σπίτια μας και τις ερημιές μας και τα μοναστήρια μας και πολλές φορές και τα καταγώγια της αμαρτίας και ενοικεί και σε ανθρώπους που δεν υποψιαζόμαστε ότι έχουν τέτοια αρετή και τέτοια αγιότητα”.

πηγη