Εικόνες από τη Γεωργία του Αγίου Γεωργίου Καρσλίδη.

 

Κάτω απο την εκκλησία ήταν η φυλακή του Αγίου Γεωργίου Καρσλίδη 

στη Τυφλίδα της Γεωργίας

 

τοπίο από τη περιοχή που γεννήθηκε ο Άγιος Γεώργιος Καρσλίδης στη Γεωργία

 Στη λίμνη φαίνεται βυθισμένη μια εκκλησία.

 

Τάφοι των προγόνων του Αγίου Γεωργίου Καρσλίδη

-->

το χωριό Χαντίκ της Τσάλκας της Γεωργίας
Αριστερά ο τάφος του Αδελφού του.

 

Το σπίτι του Αγίου Γεωργίου Καρσλίδη

-->

το χωριό Χαντίκ της Τσάλκας της Γεωργίας

 

Τοπίο από τη Γεωργία στο χωριό 

-->

 Χαντίκ της Τσάλκας της Γεωργίας το χωριό
του Αγίου Γεωργίου

Ο Μητροπολίτης Δράμας κατά την παράδοση των τιμίων λειψάνων του Αγίου στο Μητροπολίτη της γενέτειρας του.

30 ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ Αλεξάνδρου Πατριάρχου, Ιωάννου Πατριάρχου, Παύλος ο Νέος, Φαντίνου Θαυματουργού, των Αγίων Έξι Μαρτύρων, Σαρματά Οσίου, Βρυαίνης Οσίας, των Αγίων 16 Θηβαίων Μαρτύρων, Ευλαλίου Ιεράρχου, των Αγίων Φήλιξ, Φουρτουνάτου, Σεπτιμίνου και Ιανουαρίου, Φύλακος Οσίου, Αλεξάνδρου Ρώσου, Φιλωνίδη Ιερομάρτυρα

30 ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ

Αλεξάνδρου Πατριάρχου, Ιωάννου Πατριάρχου, Παύλος ο Νέος, Φαντίνου Θαυματουργού, των Αγίων Έξι Μαρτύρων, Σαρματά Οσίου, Βρυαίνης Οσίας, των Αγίων 16 Θηβαίων Μαρτύρων, Ευλαλίου Ιεράρχου, των Αγίων Φήλιξ, Φουρτουνάτου, Σεπτιμίνου και Ιανουαρίου, Φύλακος Οσίου, Αλεξάνδρου Ρώσου, Φιλωνίδη Ιερομάρτυρα

Ο Άγιος Αλέξανδρος, αρχιεπίσκοπος Κωνσταντινουπόλεως

30, λοιπόν, του μηνός Αυγούστου, γιορτάζει ο Άγιος Αλέξανδρος, αρχιεπίσκοπος Κωνσταντινουπόλεως εζησε και έλαμψε στα χρόνια του Μεγάλου Κωνσταντίνου και έκανε μεγάλο αγώνα κι εκείνος κατά του Αρειανισμού. Κι όταν ο Άρειος πήγε να συλλειτουργήσει μαζί του, λέγοντας, τάχα, πως έγινε ορθόδοξος, και απατώντας και τον μεγάλο και Άγιο Κωνσταντίνο, τότε ο Άγιος Αλέξανδρος πήγε στην εκκλησία, αγκάλιασε την Αγία Τράπεζα κι είπε: «Χριστέ μου, αύριο έρχεται να λειτουργήσει ο εχθρός σου. Εγώ δεν μπορώ τίποτα να κάνω. Σου παραδίνω την εκκλησία. Κανόνισε Εσύ.» Αυτός είν ο Χριστός και η χάρη Του. «Και πάσαν την ζωήν ημών», λέμε κι εμείς, «Χριστώ τω Θεώ παραθώμεθα.» και στις μέρες αυτές τις δύσκολες, παραθέτομε όλη μας τη ζωή. Κι εαυτούς και αλλήλους Χριστώ τω Θεώ μας. Κι έχει Εκείνος τον τρόπο, να τα βρει όλα και να τα βάλει στη θέση τους γιατί, όπως είπαμε και λίγο πρίν, αυτός κυβερνάει.

Ο Άρειος, την άλλη μέρα, περιχαρής, πήγαινε στο ναό να λειτουργήσει, νομίζοντας πως τους ξεγέλασε όλους και θα επιβάλει τα δικά του. « Έστι», όμως, «Δίκης οφθαλμός», και «Ζη Κύριος ο Θεός.» Καθώς πήγαινε, του ήλθε η ανάγκη και η χρεία. Πήγε εκεί σ’ ένα δημόσιο αφεδρώνα και δεν βγήκε πάλι. Τον αναζήτησαν σε λίγο οι συνοδεύοντες αυτόν και μπαίνοντας τον βρήκαν να είναι μαχαιρωμένος από αόρατη πληγή και να κείται νεκρός και ελεεινόν θέαμα και τότε δοξολόγησαν οι πατέρες και ο Άγιος Αλέξανδρος και οι χριστιανοί τον Κύριο, που επενέβη στην πιο δύσκολη ώρα είναι δική Του η Εκκλησία είναι δική Του η πλάση είμαστε όλοι δικοί Του να το ξέρομε αυτό. Ας Του έχομε εμπιστοσύνη μεγάλη και αγάπη πολλή, ας κάνομε κι εμείς, με τη Χάρη Του, φυσικά, ο,τι μπορούμε, κι από κει και πέρα τα υπόλοιπα είναι δικά του. Κι αν αδικηθούμε ανθρωπίνως, ο Κύριος θα μας δικαιώσει. Το χειρότερο κακό είναι η αμαρτία κι η αμετανοησία όλα τ άλλα είναι για το καλό μας.

Ο Άγιος και θαυματουργός Φαντίνος

Και στις 30 του μηνός, γιορτάζει και ο Άγιος και θαυματουργός Φαντίνος μας έρχεται από την Καλαβρία, την Κάτω Ιταλία, τη Μεγάλη Ελλάδα, έζησε στον 9ο αιώνα, ήταν ηγιασμένος εκ κοιλίας μητρός του, πήγε στο μοναστήρι από παιδάκι, έμεινε κει εξήντα χρόνια, κι έκαμε ασκήσεις και θαύματα, και υστέρα πήρε δυο μαθητάς του κι ήλθε στην Ελλάδα μας στην Κόρινθο έμεινε καιρό πολύ, και ωφέλησε αμέτρητους στα δύσκολα χρόνια. Ήλθε στην Αθήνα, στην Παναγία την Αθηνιώτισα, εδώ στην πατρίδα, την πρωτεύουσα της πατρίδος μας, και επροσκύνησε τη χάρη της. Η Παναγία η Αθηνιώτισα ήταν ο ναός του Παρθενώνος, που οι Βυζαντινοί μας πρόγονοι τον μετέτρεψαν σε ναό της Παναγίας. —Τώρα τον επαναφέραμε στα είδωλα και προκόβομε, οπως βλέπετε.— και στη συνέχεια πήγε στη Λάρισα. Κι έμεινε για καιρό στον τάφο του Αγίου Αχιλλίου έκαμε κει την άσκησή του, τις προσευχές του, τη συνεργασία του με το μεγάλο αυτό Άγιο της πατρίδος μας, ωφέλησε κι εκεί πολλούς, κι υστέρα αναχώρησε για τη Θεσσαλονίκη, μαζί με τη μητέρα του Βρυέννη, λένε κάποια άλλα συναξάρια. Κι εκεί έμεινε στον τάφο και στο ναό του Αγίου Δημητρίου, οκτώ ολόκληρα χρόνια και μελετούσε, λέει, τα θαύματα του Αγίου . Πως τα μελετούσε και τι έγινε, δεν ξέρομε. Αλλά από κει βγήκε μεγάλη ωφέλεια έτρεχαν αμέτρητοι και άκουγαν τον Άγιο και έπαιρναν δύναμη και έπαιρναν ευχή και τους έδινε κι ο Άγιος Δημήτριος τη χάρη του και ύστερα, αφού έφθασε σε μεγάλη ηλικία, ο Άγιος Φαντίνος, εκοιμήθη στη Θεσσαλονίκη και αναπαύεται εκεί και μας ευλογεί κι από κει και την πατρίδα μας και την πλάση.

πηγη

Στον Πρόδρομο τον Ασέληνον. Σπάνιο ποίημα του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη

Στὸν Πρόδρομον στὸν Ἀσέληνο

Πίσω στὸν Ἀσέληνο, στὸ ρέμα

ὅπου σταλάζουν τὰ ὅρη γλυκασμὸν

καὶ τὸ δάσος ὅλον φαίνεται ἔμψυχον

ἀπ’ τὸ πλῆθος τῶν κοσσυφιῶν ὁπού λαλοῦν

Πάν’ ἂπ’ τὸ(ν) Ἀσέληνο γιαλό,

στὸν κατήφορο ποὺ φέρνει κατὰ τὴν ἄμμο

ἐκεῖ λάμπει τὸ μικρό, παλαιὸ Μοναστηράκι

μὲ τὴν ἐκκλησία τοῦ τὴν ἁγιασμένη.

Ἐκεῖ ἡ χάρις τοῦ τιμίου Προδρόμου ἐπισκιάζει

τῆς Ἐλισάβετ καὶ τοῦ Ζαχαρίου ὁ βλαστός,

ὁπού ἐβλάστησε στὸ γῆρας καὶ τὴν στείρωσιν,

ἐκεῖ ἀνθεῖ καὶ θάλλει κ’ εὐωδιάζει.

Ἀπὸ τοῦτο τὸ δάσος, γύρω γύρω

ἄγρια δέντρα, κι ἀρεοὶ καὶ θιλύκια,

ἐκεῖ εἶναι τὸ μυστηριῶδες Δασκαλειὸ

ποῦ ἀπὸ μέσ’ ἂπ’ τὴν κουφάλα μίας δρυὸς

ὡραία βρύσις παραδόξως βγαίνει.

Ἀπὸ τὴν ἐρημία σου Ἅι μου Γιάννη

ποῦ ἤχησε τὸ πάλαι ἡ φωνὴ σὸ

θυμήσου μᾶς κ’ ἐμᾶς κ’ ἐμᾶς λυπήσου

ποῦ λυώνομε μέσα σὲ μία ἐρημία

γεμάτη ἀπὸ πληθυσμὸν ἀνθρώπινον.

 http://www.sophia-ntrekou.gr/

Μνήμη της αποτομής της τιμίας κεφαλής του Αγίου , ένδοξου προφήτου Προδρόμου και Βαπτιστού Ιωάννου. Γέροντας Ανανίας Κουστένης

29 ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ

Αποτομή Κεφαλής Ιωάννου Προδρόμου, Θεοδώρας Οσίας, Αρκαδίου Θαυματουργού, Βασιλείου Μακεδώνα Αυτοκράτορα, Sebbi

Και δυο λογάκια για τον Άγιο Ιωάννη τον Πρόδρομο. Θα πούμε πολλά τη Δευτέρα 27 Αυγούστου, μαζί με τον Άγιο Φανούριο, ο μεγάλος, λοιπόν, του Κυρίου Πρόδρομος ο μεγαλύτερος άνθρωπος που εγέννησε γυναίκα ο μείζων εν γεννητοίς γυναικών κι ο περισσότερον προφήτου, είναι εκείνος ο οποίος προέδραμε του Κυρίου, προεσκίρτησε στην κοιλία της μητρός του, έτσι γράφει το λιτο Συναξάρι, τον εβάπτισε και τον εκήρυξε και επί γης και εν τω Άδει. «Χαίρων ευηγγελίσω και τοις εν Άδει Θεόν φανερωθέντα εν σαρκί» Ήλεγχε τον Ηρώδη Αντίπα, τον ακόλαστο, και ο Ηρώδης Αντίπας, με τη συμβουλή της Ηρωδιάδος, της γυναίκας Φιλίππου, του αδελφού αυτού, τον συνέλαβε, τον έριξε στη φυλακή, αλλά δεν τολμούσε να τον τιμωρήσει. Διότι και τον εσέβετο και εφοβείτο και τον λαό.

Μια μέρα, που είχε γενέθλια ο Ηρώδης και μέθυσε, τότε τα έκαμε όλα θάλασσα και το συμπόσιο αυτό εστάθη, όπως λέει το Συναξάριο, προφητοκτόνον. Απεκεφαλίσθη ο μέγας Κυρίου Πρόδρομος και κατέβηκε στον Άδη και εκήρυξε και τοις εν Άδει. Βέβαια, ο φοβερός Ηρώδης κι η Ηρωδιάς δεν ησύχασαν και σε λίγο καιρό πήραν το δρόμο, ως περιπλανώμενοι Ιουδαίοι. Κι έφθασαν μέχρι τη Φραγκιά, κι εκεί τους αποτελείωσαν είχαν κακό τέλος γιατί έκαναν μέγα κακό αφενός, και το μεγαλύτερο κακό είναι οτι δεν μετενόησαν γιατί, «δεινόν η ραθυμία κι η αμαρτία, και μεγάλη η μετάνοια.»

Και για να τελειώσουμε, ήλθαν οι μαθηταί του Αγίου Ιωάννου και πήραν το λείψανο του και το έθαψαν και ειδοποίησαν και τον Χριστό και έτσι ο Χριστός μας άρχισε, φανερά πιά, τη δημόσία Του δράση, αφού ο Άγιος Ιωάννης και παρεδόθη, άλλα και εμαρτύρησε για την αγάπη Του.

Τον Άγιο Ιωάννη τον Πρόδρομο τον λατρεύουν οι χριστιανοί. Τον αγαπούμε όλοι γιατί ήταν αυστηρός μεν απέναντι στην αμαρτία, αλλά εύσπλαχνος απέναντι στον αμαρτωλό και είναι δίπλα στον Χριστό, καθώς κι η Παναγιά, και ικετεύουν και παρακαλούν. Ας έχομε τις ευχές του, ας έχομε την πρεσβεία του, ας έχομε τη χάρη του, κι ας κηρύττει και στη δική μας ψυχή και σε όλες τις ψυχές τη μετάνοια. Κι η μετάνοια δεν είναι κατάθλιψη κι ούτε σκοτάδι και κακό μετάνοια είναι να ξαναβρούμε τον Χριστό μας να ξαναβρούμε τον Χριστό μας και τον αδελφό μας. Αυτός είν ο προορισμός μας και αυτός είν ο δρόμος μας. Κι όπως έλεγε ο άββας Ποιμήν, που αναφέραμε, ο δρόμος για τη βασιλεία του Θεού περνάει από την πόρτα του πλησίον. Ας έχομε τις ευχές του μεγάλου Βαπτιστού Ιωάννου, του Προδρόμου, του τιμίου και ενδόξου, και χρόνια πολλά σ’ όσους τον γιορτάζουν και τον τιμούν.

Χρόνια πολλά και στο μοναστηράκι μας, στην Γορτυνία, στον Άγιο ηγούμενο και στους υπόλοιπους, και σ’ όλες τις μονές και όπου τιμούν τον μέγα Ιωάννη τον Πρόδρομο ευχαριστώ ολόθερμα και ολόψυχα τη χάρη σας, που ακούσατε αυτά τα ταπεινά ρήματα, ευχαριστώ τον σταθμό και τους παράγοντας αυτού.

πηγή

Καλό Παράδεισο Γέροντα......

28 ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ Μωυσέως Αιθίοπα, Διομήδους και Λαυρεντίου, Δικαίου Βασιλιά Εζεκία, Άννας θυγατέρας του Φανουήλ, των Αγίων 33 Μαρτύρων από την Ηρακλεία, Δάμωνος Ιερομάρτυρα

Καλημέρα.

Όλοι στην εκκλησούλα μας.

1)Άγιοι ημέρας και συναξάρι

28 ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ

Μωυσέως Αιθίοπα, Διομήδους και Λαυρεντίου, Δικαίου Βασιλιά Εζεκία, Άννας θυγατέρας του Φανουήλ, των Αγίων 33 Μαρτύρων από την Ηρακλεία, Δάμωνος Ιερομάρτυρα

Ο Άγιος Μωυσής, ο Αιθίοψ

Και φεύγομε από τις 27, έφυγε και η ώρα, μακάρι να χαμε κι άλλη, και πάμε στις 28 του μηνός Αυγούστου, γιορτάζει εκεί ένας Άγιος της Εκκλησίας, ο Άγιος Μωυσής, ο Αιθίοψ, ο μαύρος. Ήταν ληστής. Σκληροτράχηλος και φοβερός και εκδικητικός και ακόλαστος όταν, όμως, τον επεσκίασε η χάρις του Θεού, έγινε ο λύκος αρνί και το κοράκι περιστέρι, όπως θα λεγε ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος για την Εκκλησία μας και πήγε και μόνασε.

Και μια φορά, εκεί που ήταν στο ασκητήριό του, ήλθαν ληστές, για να κλέψουν. Το φρούτο αυτό υπάρχει πάντοτε και δεν θα εκλείψει και τι κάνει ο Άγιος; Καθώς ήταν χειροδύναμος, τους έκλεψε. Τους έδεσε, τους έριξε στον ώμο και τους πήγε στο Κυριακό. Στην κοινή εκκλησία όλων εκεί των ασκητών. Λοιπόν και είπε: «Πατέρες, τι λέτε; Αυτοί οι άνθρωποι ήλθαν να με κλέψουν και τους έκλεψα εγώ. Κι επειδή είμαι σε μετάνοια και δεν μπορώ πιά να τιμωρήσω, ορίστε σεις, τι να τους κάνομε.» και σαν μάθαν αυτοί, ποιος ήταν αυτός, ο πρώην περιβόητος λήσταρχος Μωυσής, έγιναν όλοι τους μοναχοί. «Αφού εσύ πήρες αυτό τον δρόμο, εμείς χαζοί είμαστε; Ευχαριστούμε τον Θεό, που μας έφερε να σε κλέψουμε, και μας έκλεψες εσύ και μας έκλεψε ο Ιησούς Χριστός.» Τι κάνει ο Κύριος ; Είδατε τι κάνει; γι αυτό δεν μπορούμε να κρίνουμε ποτέ κανένα. Σκληροτράχηλος. Λήσταρχος. Ποιός θα λεγε, ότι θα μπορούσε να γίνει αυτός Άγιος; Κι έγινε και πρεσβύτερος, ενώ ήταν ειδωλολάτρης.

Έγινε μετά, αφού έγινε χριστιανός, συγχωρέθησαν όλες οι αμαρτίες του, και έγινε και πρεσβύτερος και απέκτησε μαθητάς. Κληρικούς και λαϊκούς και όταν εκοιμήθη Μαρτυρικά, είχε αφήσει 70 μαθητάς. Παρακαλούσε τον Κύριο, και είναι συγκινητικό αυτό, στα δυο λεπτά ακόμη, παρακαλούσε τον Κύριο τι; Αφού τόσους είχε σκοτώσει με μαχαίρι «και αφού έδωκα μάχαραν, μάχαραν Χρίστε μου, να λάβω.» και εισήλθε, μιά μέρα, ένας βάρβαρος στο κελλί του, εκεί στην έρημο, και τον έσφαξε και καταχάρηκε εκείνος και πήγε σφαγμένος στο εσφαγμένον αρνίον.

πηγη

Θαύματα του Αγίου Παισίου του Αγιορείτη όταν ακόμα ήταν εν ζωή...

Κάποια εποχή πριν χρόνια όταν ο Άγιος Γέροντας Παισίος ζούσε, ένα παιδί γνωστό του, πέρασε τη Μεγάλη Πέμπτη από το Κελάκι του τη Παναγούδα, να πάρει την ευχή του και μετά να συνεχίσει τη πορεία του για να κάνει Ανάσταση.

Φεύγοντας το παλικάρι τον ρωτάει ο Άγιος.....που θα κάνεις φέτος Ανάσταση, και απάντησε ο νέος....στο Κελί της Αναστάσεως Γέροντα.

 Τότε του λέει ο Γέροντας: άσε ευλογημένε κάνε υπακοή και πήγαινε  στην Ιβήρων καλύτερα και θα δεις ότι θα σ΄αρέσει.... είναι το σπίτι της Παναγίας μας.

Το παλικάρι ενοχλήθηκε από το λογισμό σκεφτόμενος...γιατι άραγε δε μ΄ αφήνει ο Γέροντας να κάνω μαζί τους Ανάσταση και με στέλνει στο ιδιόρρυθμο μοναστήρι των Ιβήρων....?? και η πειρασμική στενοχώρια τον κατέλαβε...

Αλλά από την άλλη δεν τόλμησε να μη κάνει υπακοή στο Γέροντα και πήγε στο Ιβήρων. Εκεί τον έβαλαν σε ένα δωμάτιο με άλλους 5-6 όπου γινόταν φασαρία και γενικά επικρατούσε ακαταστασία.

Ξημέρωνε  Μεγάλη Παρασκευή και η καμπάνα χτύπησε το πρωί κατά της 3πμ αλλά ο νεαρός σκέφτηκε άσε μωρέ σιγά τώρα ας πάω αργότερα σιγά τώρα ...αναρχία επικρατεί οπότε δε θα φανεί η απουσία.

Όμως κατά τις 5πμ ένιωσε πολύ έντονα τη διάθεση να πάει στην εκκλησία νιώθοντας ντροπή σαν κάτι να τον σπρώχνει στην εκκλησία. Πράγματι ετοιμάστηκε και κατέβηκε στην εκκλησία.  Λίγος κόσμος αφού ήταν και ιδιόρρυθμο τότε και όσοι μοναχοί ζούσαν εκεί μέσα στην ιδιορρυθμία. Έψαλαν όπως όμορφα και λίγο άναρχα ψέλνουν οι κελιώτες οι παλιοί. Κάποια στιγμή όταν στον Όρθρος ο ιερέας είπε ...τη Θεοτόκο και Μητέρα του φωτός.......τότε η μεγάλη ασημένια καντήλα μπροστά στην Ωραία Πύλη άρχισε να κουνιέται  στην αρχή σιγά και όσο περνούσαν τα λεπτά μεγάλωνε....στο τέλος ήταν τόσο δυνατή η κίνηση σαν να πέσει κάτω....το παλικάρι νόμιζε ότι ήταν κάτι φαντασίωση του και μη έχοντας άλλον να ρωτήσει πήγε και στάθηκε κάτω από τη καντήλα προσπαθώντας να καταλάβει τη συμβαίνει .....

Τίποτα μηχανικό δεν το κουνούσε ...μήπως με κάποια πετονιά οι μοναχοί σαν τυπικό κουνούσαν την καντήλα όπως το πολυέλαιο... μήπως με σχοινί ...έψαξε έψαξε αλλά τίποτα....!!! 

Όσο οι ψάλτες έψαλαν τη Παναγία η καντήλα κουνιόταν σε σχήμα σταυρού, αλλά μόλις άλλαξαν τα τροπάρια σταμάτησε ξαφνικά η καντήλα.

Όταν τη μέρα της Ανάστασης βρέθηκε με τον Αγιο Γέροντα Παίσιο του λέει ο Παππούλης.....βρε ευλογημένε γιατί έβαζες τέτοιους λογισμούς....απλά ήθελα να δεις τη Χάρη της Παναγίας μας πόσο μεγάλη είναι...!!!!

Ahdoni

Λεμεσού Αθανάσιος: Πὼς ἔζησα τὸν Γέροντα Παΐσιο

Πατριαρχική Ι. Αγρυπνία-Εορτή Οσίου Παϊσίου-Σουρωτή 12-7-2015

Ένα δεύτερο Άγιον Όρος στις Η.Π.Α. και τον Καναδά,

Ένα δεύτερο Άγιον Όρος ιδρύθηκε και λειτουργεί στης Η.Π.Α. και τον Καναδά

του Νικολάου Τσαπάκη


Προέδρου Συλλόγου Φίλων Αγίου Όρους Κρήτης

από το περιοδικό «Πρωτάτον», αριθ. 117, Ιανουάριος-Μάρτιος

Το περασμένο καλοκαίρι είχα την ευκαιρία να επισκεφθώ τις Η.Π.Α. και τον Καναδά από 19.6-18.8.2009.

Επισκέφθηκα μερικά ορθόδοξα ελληνικά μοναστήρια, τα όποια ίδρυσε ο Γέροντας Εφραίμ, 83 ετών, πρώην ηγούμενος της Ιεράς Μονής Φιλόθεου του Αγίου Όρους, και έμεινα κατάπληκτος θαυμάζοντας τα θεάρεστα έργα του, αλλά προπαντός την πνευματική τους ζωή και τα έργα που επιτελούνται.

Πρώτα επισκέφθηκα το μοναστήρι του Αγίου Αντωνίου στην Αριζόνα Φλόρανς, ανάμεσα στην πόλη Φοίνιξ και Τουσόη, όπου διαμένει ο πολυσέβαστος και αγαπητός στον κόσμο Γ. Εφραίμ. Το πρόσωπο του ακτινοβολεί αγάπη και καλοσύνη, η καλή του φήμη, έχει διαδοθεί σ' ολόκληρη την Αμερική και στον Καναδά και όλος ο κόσμος τρέχει σ' αυτόν να εξομολογηθεί. Το μοναστήρι αυτό του Αγίου Αντωνίου ευρίσκεται μέσα στην έρημο της Αριζόνας με θερμοκρασίες που φθάνουν στους 40°-45° το καλοκαίρι, όπου επιβιώνουν μόνο κάκτοι διαφόρων ειδών, οι όποιοι είναι διατηρηταίοι και προστατεύονται σαν εθνικό δένδρο από την πολιτεία. Μέσα λοιπόν σ' αυτήν την έρημο, υπάρχει τώρα το μοναστήρι του Αγίου Αντωνίου, μια όαση πραγματική που ευωδιάζει όλη την περιοχή, με 2.000 είδη λουλουδιών και δένδρων και μια όαση πνευματική με τον Γ. Εφραίμ να δροσίζει, να γαληνεύει και να παρηγορεί τις καρδιές των συνανθρώπων μας.

Το 1995 ξεκίνησε ο Γ. Εφραίμ την ίδρυση και κατασκευή του μοναστηριού, αφού βρήκε πρώτα νερό κατά τρόπο θαυμαστό, υπήρχε το νερό σε βάθος 980 μέτρων και τώρα βγάζει 300 λίτρα περίπου νερό πόσιμο το δευτερόλεπτο. Με αύτη τη μεγάλη ποσότητα νερού, φύτεψε 3.000 ελαιόδενδρα, αμπέλια κρεβατίνες, θερμοκήπια με όλα τα λαχανικά, πορτοκαλιές, λεμονιές, γκρέϊπ φρούτ, συκιές, πεύκα, κυπαρίσσια και πολλά είδη ποικιλόχρωμων λουλουδιών, τα οποία ευωδιάζουν, πανύψηλους φοίνικες κ.λπ. Όλα ποτίζονται αυτόματα δύο φορές την ημέρα κατά τους καλοκαιρινούς μήνες. Ο τόπος επίσης της ίδρυσης του μοναστηρίου στη μέση της αφιλόξενης ερήμου του υποδείχθηκε κατά τρόπο θαυμαστό, ακούγοντας από πολλούς ανθρώπους να κτυπούν καμπάνες σ' εκείνη την περιοχή της ερήμου, ενώ δεν εδικαιολογείτο κάτι τέτοιο εκεί. Το μοναστήρι λειτουργεί τώρα με 45 μοναχούς, οι οποίοι δουλεύουν σκληρά και αδιάκοπα, με ηγούμενο τον π. Παίσιο, προερχόμενο από το Άγιον Όρος, και οι υπόλοιποι είναι από διάφορα μέρη της Αμερικής με ένα μαύρο και ένα Ιάπωνα μοναχό. Στην έρημο απέξω υπάρχουν φίδια, κόμπρες, ζαρκάδια, λιοντάρια, λαγοί, πέρδικες, σκίουροι, κογιόκ, αλλά δεν πλησιάζουν και έχουν απομακρυνθεί από τον χώρο του μοναστηριού. Το μοναστήρι έχει έκταση 2000 στρέμματα και το επισκέπτονται καθημερινά πολλοί προσκυνητές, πού μπορούν να φιλοξενηθούν σε χωριστά οικοδομικά συγκροτήματα για τις γυναίκες και για τους άνδρες, σε άνετα δωμάτια, πολύ καθαρά. Ακολουθούν οι μοναχοί επαρκιβώς τις παρακαταθήκες, τις παραδόσεις, τις ιερές ακολουθίες και τη ζωή του Αγίου Όρους με το ίδιο ωράριο και τυπικό. Το μοναστήρι του Αγίου Αντωνίου είναι κοινόβιο με πέντε εκκλησίες, των Αγίων Αντωνίου, Νεκταρίου, Νικολάου, πετρόκτιστη και πανέμορφη, Δημητρίου, ρωσσικού τύπου, Σεραφείμ του Σάρωφ και Γεωργίου του Τροπαιοφόρου. Κοντά στο μοναστήρι επίσης, πάνω σε ένα λοφίσκο, υπάρχει το εκκλησάκι του Προφήτη Ηλία, πανέμορφο, με πολλή ωραία θέα από ψηλά.

Στον Γ. Εφραίμ προστρέχουν πολλοί πονεμένοι και άρρωστοι άνθρωποι, οι όποιοι βοηθούνται με την πίστη τους και με τη δύναμη του Θεού. Παρηγορούνται, γαληνεύουν, ειρηνεύουν και η χαρά τους δεν περιγράφεται. Υπάρχουν αμέτρητες ιστορίες πού άρρωστοι άνθρωποι βοηθήθηκαν και έχουν τον πατέρα Εφραίμ πνευματικό τους πατέρα, πού τους καθοδηγεί στον ουρανόδρομο προς το θείο και προς τη θέωση. Συνολικά ο π. Εφραίμ έχει ιδρύσει μέχρι τώρα 19 μοναστήρια, τα οποία και καθοδηγεί, 17 στις Η.Π.Α. και 2 στον Καναδά, σε διάφορες πόλεις και πολιτείες με σκοπό να τα κάνει 20, όπως είναι στο Άγιον Όρος. Επίσης έχει ιδρύσει ένα μεγάλο γηροκομείο, το όποιο θα περιθάλπτει πολλούς ανήμπορους γέροντες. Τα μοναστήρια πού υπάρχουν είναι: δύο στη Φλώριδα, δύο στο Τέξας, δύο στο Σικάγο, δύο στη Νότια Καρολίνα, από ένα στη Νέα Υόρκη, στην Ουάσιγκτον, στην Πενσυλβάνια, στην Καλιφόρνια, στο Ιλλινόϊς, στο Μίτσιγκαν, στο Μόντρεαλ και στο Τορόντο.

Η Ορθοδοξία ανθεί και θριαμβεύει στις Η.Π.Α. και στον Καναδά και οι Ελληνοαμερικανοί διατηρούν τα ήθη, τα έθιμα και τις παραδόσεις μας, καθώς και την ορθόδοξη πίστη μας, όπως εδώ στην Ελλάδα. Χαίρονται για τα ωραία και πικραίνονται πολύ για τα άσχημα, πού συμβαίνουν στην πατρίδα μας. Βοηθούν δε πάρα πολύ τον Γ. Εφραίμ για τα θεάρεστα έργα, υλικά και πνευματικά πού επιτελεί. Συχνά στις θρησκευτικές και εθνικές εορτές κάνουν πανηγύρια στις εκκλησίες με ελληνικά φαγητά, με ομιλίες, ελληνικούς χορούς, πού συμμετέχουν εκτός των Ελλήνων και Αμερικανοί, πού χαίρονται στα ελληνικά φαγητά, στις παραδόσεις μας και στους χορούς μας.

Οι κήποι των μοναστηριών, τα πολύ ωραία και μυρωδάτα λουλούδια, τα συντριβάνια, οι φιάλες, τα κιόσκια, οι σταυροί, οι πολύχρωμες εκκλησίες με τα έντονα χρώματα όπως στο Άγιον Όρος, οι πανύψηλοι φοίνικες, τα πεύκα, τα πουλιά σου δίδουν την εντύπωση ότι βρίσκεσαι σ' ένα γήινο παράδεισο. Το ωραίο είναι ότι μέσα στο μοναστήρι νοιώθεις μεγάλο θαυμασμό, ειρήνη, ανακούφιση, χαρά και γαλήνη και ενώ τριγύρω υπάρχει η αφιλόξενη ξερή και άγρια έρημος... Αυτό αν είναι ένα σύγχρονο μεγάλο θαύμα! Αξίζει πράγματι να το έπικσεφθεϊ κανείς και να το απολαύσει, διότι προσφέρει πολλά θεία πράγματα.

Επισκέφθηκα επίσης το γυναικείο μοναστήρι του Αγίου Ιωάννη του Χρυσοστόμου, κοντά στο Σικάγο, με ηγουμένη τη Γερόντισσα Μελάνη, με μία συνοδεία 25 μοναχών. Εδώ αντιθέτως υπάρχει πολύ πράσινο, μέσα στο δάσος, με καταπράσινες πλαγιές και πανέμορφα λουλούδια, πού ευωδιάζουν. Φιλοξενεί προσκυνητές με πολλή αγάπη, πάντα με το χαμόγελο στα χείλη, με μεγάλη ευγένεια και γλυκύτητα. Έχει κτίσει μία ωραιότατη μεγάλη πετρόκτιστη εκκλησία, ένα στολίδι, που είναι αξιοθαύμαστη και ιδιαίτερου κάλλους με τρούλους, που νοιώθεις δέος και μεγάλη κατάνυξη μόνο πού τη βλέπεις. Βοηθά πνευματικά όσους την επισκέπτονται και προσεύχεται και ο άνθρωπος γαληνεύει, παρηγορείται, δίδει ελπίδα και απαλύνει τον πόνο του. Είναι πραγματικά μία αγνή ψυχή, πού κάνει τεράστιο και θεάρεστο έργο. Προσπαθεί να βοηθήσει τον καθένα, τον συνάνρθωπό της, σαν τον καλό Σαμαρείτη. Σε κατακτά με την καλοσύνη της και την ευγένεια των λόγων της. Η ηγουμένη Μελάνη κοσμεί και τιμά την Ορθοδοξία μας.

Επισκέφθηκα επίσης το μοναστήρι της Μεταμόρφωσης του Σωτήρος Χριστού, κοντά στο Σικάγο, με τον μοναχό Ακάκιο, κρυμμένο μέσα στο δάσος μέσα σε μία σπηλιά και μέσα στα μυριόπνοα λουλούδια. Ο π. Ακάκιος εκπέμπει καλοσύνη, πάντα χαμογελαστός, και είναι πράγματι άκακος, πολύ φιλόξενος, ταπεινός και υπηρέτης του πλησίον του. Εφαρμόζει τα λόγια του Ευαγγελίου κατά γράμμα, συμβουλεύει και δίδει παρηγοριά και ελπίδα στον καθένα.

Αργότερα επισκέφθηκα στον Καναδά κοντά στο Μόντρεαλ το μοναστήρι της Παναγίας της Παρηγορήτισσας με ηγουμένη την Γερόντισσα Θέκλα. Άλλο ένα θαύμα και εδώ. Το μοναστήρι ευρίσκεται σ' ένα ειδυλλιακό μέρος, με ποτάμια, μέσα στο δάσος, με ωραιότατα λουλούδια. Όλα τα μοναστήρια έχουν κάτι το ιδιαίτερο και ξεχωριστό, αλλά όλα είναι συντονισμένα στην υψηλή πνευματική ζωή, χαρίζοντας στον κόσμο πού τα επισκέπτεται, αγάπη, γαλήνη και παρηγοριά, ανακούφιση και θεραπεία. Είναι οι καλοί Σαμαρείτες πού περιθάλπτουν, προστατεύουν και βοηθούν τους πληγωμένους συνανθρώπους μας, πού τόση ανάγκη έχουμε όλοι στη σημερινή νεφελώδη και ταραγμένη εποχή μας, επειδή έχουμε απομακρυνθεί ακριβώς από τις αιώνιες αλήθειες του Ευαγγελίου.

Είναι τιμή και δόξα στην Ορθοδοξία μας πού έχουμε σήμερα τέτοιους πνευματικούς πατέρες, όπως τον Γέροντα Εφραίμ, την ηγουμένη Μελάνη και τόσους άλλους, πού συνεχίζουν να κρατούν ζωντανή την πίστη μας και συνεχίζουν το έργο του μακαριστού Γ. Παϊσίου και του μακαριστού Γ. Πορφυρίου και τόσων άλλων ακόμη. Αυτοί οι μοναχοί «σκεύη εκλογής» του Υψίστου εξυψώνουν τον άνθρωπο και τον φέρνουν κοντά στον Θεό, με τη μετάνοια, τον καθαρισμό των αμαρτιών, τη φώτιση και τελικά στη θέωση, πού είναι ο σκοπός της ζωής μας. Αξίζουν όλοι θερμότατα συγχαρητήρια, διότι υπηρετούν τον πλησίον, όπως ο Ιησούς Χριστός, και ευχόμαστε ο Πανάγαθος θεός να τους χαρίζει υγεία και μακροημέρευση, για να συνεχίζουν το θεάρεστο έργο τους προς το καλό όλων των ανθρώπων.

Σαν Κρητικός εξέφρασα την αγάπη μου, τον θαυμασμό μου, την ευγνωμοσύνη μου, τις ευχαριστίες μου, τα συναισθήματα μου και τις ευχές μου, με μαντινάδες, τις όποιες τους αφιέρωσα τόσο στον σεβαστό μας Γέροντα Εφραίμ, όσο και σε όλους τους άλλους.

Ηράκλειο, Σεπτέμβριος 2009

http://www.zoiforos.gr

Ένα ευχαριστώ στις ευαίσθητες ψυχές

Στην καθημερινή μας πορεία , ο Κύριος φέρνει στο δρόμο μας,
την κατάλληλη στιγμή , τους ανθρώπους εκείνους που χρειαζόμαστε ,
για να στηριχθούμε και να συνεχίσουμε την πορεία της ζωής μας . . .
Για να αντλήσουμε πίστη και δύναμη απ΄ τη δική τους ψυχική δύναμη
που κρύβουν μέσα τους , και απλόχερα όταν έρθει η κατάλληλη στιγμή , δίνουν και σε μας .
.
Είναι αυτές οι ψυχούλες που τις νοιώθεις αθόρυβα , σιωπηλά , προσευχητικά
κοντά σου , και σαν αύρα λεπτή σου χαρίζουν το χάδι της αγάπης τους .
Είναι αυτές οι ψυχούλες που μπορούν ν΄ ακούσουν τον πόνο σου ,
την αμαρτία σου , το πρόβλημά σου , τις ανασφάλειές σου …
να σε κατανοήσουν , χωρίς να σε κρίνουν …
να σου πουν ένα λόγο παρηγοριάς , μια συμβουλή , χωρίς να σε καταδικάσουν …
να σου δώσουν λίγο απ΄ το χρόνο τους , χωρίς να βιάζονται …
να σου χαρίσουν ένα χαμόγελο , χωρίς να περιμένουν τίποτα από σένα …
Είναι αυτές οι όμορφες , ευγενικές ψυχούλες
που σαν Θείο Δώρο έρχονται στο δρόμο μας ,
στέκουν στον πόνο μας ,
στέκουν στην θλίψη μας ,
στέκουν στις πτώσεις μας ,
στέκουν στις ανασφάλειές μας ,
και με το λυχναράκι της δικής τους ψυχής ,
με τη δύναμη που κι΄ αυτές αντλούν απ΄ Τον Αγαπημένο ,
μας φωτίζουν το δικό μας σκοτάδι ,
μας ξυπνούν απ΄ το δικό μας λήθαργο ,
μας απαλύνουν κάθε πόνο , ψυχικό και σωματικό ,
μας βοηθούν να σηκωθούμε και να σταθούμε στα πόδια μας ,
για να μπορέσουμε να συνεχίσουμε την πορεία της ζωής μας …

Σ΄αυτές τις υπέροχες , όμορφες υπάρξεις ,
θέλω να εκφράσω για άλλη μια φορά σήμερα ,
» Ένα μεγάλο ευχαριστώ μέσ΄ από την καρδιά μου » !
Εύχομαι ο Θεός να σας έχει πάντα καλά ,
και η Γλυκειά μας Παναγιά , υπό την σκέπη και προστασία Της .
Όμορφη κι΄ ευλογημένη μέρα εύχομαι ,
σε κάθε συνοδοιπόρο, διαβάτη και οδοιπόρο της ζωής .
.
Σε κάθε ευγενική ψυχούλα που ο Θεός έφερε στο δρόμο μου .
.
Σας ευχαριστώ !
.
Διαβάτης

http://istologio.org


http://odevontas.blogspot.com

Μητροπολίτης Λεμεσού Αθανάσιος: Τα άμφια του Αγίου Νεκταρίου ευωδίαζαν τόσο πολύ που δεν άντεξα, τα έβγαλα από το δωμάτιο.

Αποσπάσματα ομιλίας Μητροπολίτη Λεμεσού Αθανασίου

.. Αυτές τις ημέρες είχα μια μεγάλη ευλογία σε προσωπικό επίπεδο στη Μητρόπολή μας. Μέσω κάποιων γεγονότων και συγκυριών εντός εισαγωγικών, ήρθαν στα χέρια μας κάποια άμφια του Αγίου Νεκταρίου, ένα επιτραχήλιο, ένα επιγονάτιο και δύο επιμανίκια, τα οποία φορούσε ο Άγιος Νεκτάριος στη Θεία Λειτουργία. Και μέσα από έναν αγώνα, μέσα από μια περιπέτεια έφτασαν στα χέρια μας.

Αυτά τα άμφια του Αγίου Νεκταρίου ο οποίος εκοιμήθηκε το ’20 μοσχοβολούν, ευωδιάζουν μετά από τόσα χρόνια.

.. Ήταν ένας Άγιος που όλη η ζωή του ήταν μία μεγάλη κρίση. Δεν είχε ένα γεγονός κρίσης, όλη του η ζωή ήταν κρίση. Από τότε που ακολούθησε το Χριστό, και κυρίως από τότε που έγινε Επίσκοπος, επέρασε πάρα πολύ μεγάλες δοκιμασίες, απερίγραπτες δοκιμασίες. Είχε πάνω του παντού όπου πήγαινε τη ρετσινιά του ανήθικου. .. Και μην κοιτάτε σήμερα .. πρώτα απ’ όλα θέλει επαναπροσδιορισμό και η λέξη ακόμα, ποιος είναι ο ανήθικος και τι είναι ανήθικο. .. Σήμερα δεν τολμάς να πεις κάποιον ότι είναι ανήθηκος, σου λέει, για ποιον λόγο είναι κακό το ένα, για ποιον λόγο είναι κακό το άλλο ..

Τότε που ήταν ο Άγιος Νεκτάριος, αρχάς του αιώνος, τότε ήταν τα ήθη των ανθρώπων σε μεγάλο βαθμό εκλεπτυσμένα και προσεγμένα, και το να πεις ότι αυτός ο άνθρωπος είχε παράνομες σχέσεις με γυναίκες αυτό ήταν μεγάλη ρετσινιά, πολύ περισσότερο δε για έναν Μητροπολίτη και γι’ αυτόν τον λόγο εσυνέβη και στον Άγιο Νεκτάριο μερικές φορές στην Εύβοια, στην Χαλκίδα, να πάει στην Εκκλησία να κηρύξει και ο κόσμος να τον γιουχαρίσει και να τον κατεβάσουν κάτω από τον δεσποτικό θρόνο και να μην τον αφήσουν να μιλήσει. Τον γιουχάρισαν δύο φορές στη Χαλκίδα.

Εγνώρισα προσωπικά, γιαγιούλα πλέον .. στο σπίτι των γονιών της εφιλοξενείτο ο Άγιος Νεκτάριος στη Χαλκίδα. Την γνώρισα όταν ήμουν φοιτητής συνδεόταν με τον γέροντά μου και μικρή κορούλα αυτή θυμόταν τον Άγιο Νεκτάριο που φιλοξενείτο στο σπίτι των γονιών της. Είπε μια φορά ότι ήταν τόσο στενοχωρημένος που για να πάει στο δωμάτιό του πάνω, που ήταν νέος ακόμα .. κρατούσε τον τοίχο και πήγαινε τρικλίζοντας σχεδόν ..

Λέει κανείς ότι ο Άγιος Νεκτάριος θα μπορούσε με την κοσμική λογική να χειριστεί τα πράγματα διαφορετικά και να δικαιωθεί ίσως ενώπιον των ανθρώπων και μάλιστα με την μόρφωση που είχε και με την ευρύτητα του πνεύματος που είχε θα μπορούσε να είχε γίνει και Πατριάρχης Αλεξάνδρειας αλλά δε θα ήταν ίσως ο Άγιος Νεκτάριος. Αντιμετώπισε τη δική του προσωπική κρίση με πνεύμα ευαγγελικό μιμούμενος τον Χριστό και αποφάσισε στη ζωή του ότι εγώ θα ακολουθήσω αυτόν τον δρόμο, τη μίμηση του Χριστού.

Και ο Χριστός θα μπορούσε να τα είχε κάνει όλα στάχτη. Θα μπορούσε να εξαφανίσει και τον Ιούδα και τον Πιλάτο και τον Καϊάφα και τους σταυρωτές και τους Ρωμαίους και όλα. Δεν έκανε τίποτε απ’ όλα αυτά. Τους άφησε να κάνουν αυτό που ήθελαν, και ο ίδιος βέβαια δεν πέρασε το Σταυρό και το Πάθος έτσι απαθώς, με την έννοια ότι δεν ήταν γι’ αυτόν κάτι ιδιαίτερα σημαντικό. Ο ίδιος Χριστός θέλοντας, άφησε τον εαυτό του και γεύθηκε το ποτήριον της δοκιμασίας και της θλίψεως σε τέτοιο σημείο που κανείς άνθρωπος ποτέ δεν πρόκειται να θλιβεί περισσότερο από τον Χριστό. Δεν θα υπάρξει άνθρωπος ποτέ σε όλη την ιστορία των ανθρώπων ο οποίος θα λυπηθεί περισσότερο απ’ ό,τι λυπήθηκε ο Χριστός και η Παναγία μας κατά χάριν. Και για ποιον λόγο; Όχι βέβαια διότι δεν έχουμε ο καθένας τα προβλήματά μας και τις θλίψεις μας αλλά γιατί ο Χριστός ήταν αναμάρτητος και είχε καρδία τόσο αγαθή και τόσο καλή και τόσο εκλεπτυσμένη που εβίωνε τη δυσκολία των ανθρώπων με πάρα πολύ μεγαλύτερο από εμάς [κι] έντονο τρόπο. Γι’ αυτό και περιγράφεται στο Ευαγγέλιο όλη αυτή η πραγματικότητα του πάθους του Χριστού ο οποίος με μεγάλη αγωνία επροσηύχετο εις τον Θεόν υπέρ όλου του κόσμου για να μην κάνουν οι άνθρωποι αυτό που έκαναν τελικά και μάλιστα ίδρωσε αίμα.

.. Σίγουρα όλοι μας αν δεν έχουμε περάσει θα περάσουμε μέσα από τον Άδη της απόγνωσης, της θλίψεως, κι αν δεν το περάσουμε όταν ζούμε θα το περάσουμε την ώρα της εξόδου μας. Όμως το θέμα δεν είναι ότι θα το περάσουμε, θα το περάσουμε γιατί έτσι είναι τα πράγματα τα ανθρώπινα. Το θέμα είναι πως αντιμετωπίζουμε αυτά τα πράγματα. Πως αντιμετώπισαν οι Άγιοι τις κρίσεις τις προσωπικές τους και της εποχής τους.

Διαβάζαμε προχθές για έναν επίσκοπο μου διαφεύγει τώρα το όνομά του στην Αφρική, ο οποίος σε μια ώρα που περιήλθε ο λαός σε μεγάλη δυσκολία και αιχμαλώτισαν πολλούς ανθρώπους της επαρχίας του, επήγε ο Επίσκοπος αυτός και πούλησε τον εαυτό του ως δούλο για να ελευθερώσει τον πατέρα μιας οικογένειας. Και επήγε σ’ αυτόν τον ειδωλολάτρη και του είπε, με παίρνεις εμένα για δούλο και να ελευθερώσεις τον άλλον; όπως ήταν τα δεδομένα της εποχής. Τον είδε έτσι νέο, νεαρός ήταν τότε και δυνατός, τον πήρε τον Επίσκοπο και ελευθέρωσε τον άλλον, μη γνωρίζοντας βέβαια ότι αυτός είναι Επίσκοπος και έμεινε εκεί και ξεφτιλιζόταν, ταπεινωνόταν, εμαστιγόνετο από τον κύριό του. Έκανε δουλειές εξευτελιστικές μέχρι που πέρασαν χρόνια πολλά και κατάφερε μέσα από τη διδασκαλία του Ευαγγελίου να εκχριστιανίσει τον κύριό του και μετά να του αποκαλύψει ότι αυτός ήταν Επίσκοπος και αφέθηκε βέβαια ελεύθερος και ο κύριος έγινε και αυτός Χριστιανός.

Η προσωπική κρίση του κάθε ανθρώπου είναι διαφορετική. Ο Άγιος Νεκτάριος έζησε σε μια εποχή που ήταν πάλι φτώχεια στην Ελλάδα αλλά ο ίδιος είχε τη δική του περιπέτεια. Την αξιολόγησε, την αξιοποίησε, δεν έφαγε το χρόνο του ασχολούμενος με γιατί και γιατί και ποιος και τι έγινε και πως έγινε και ποιος το είπε και ποιος το έκανε. Αυτά όλα τα πράγματα είναι ανθρώπινα αλλά δεν είναι του ανθρώπου αυτού ο οποίος ξέρει μέσα από αυτά να εξάγει πνευματική ωφέλεια. Ο άνθρωπος που θέλει να ωφεληθεί πνευματικά δεν θα καθίσει να φάει το χρόνο του και τις δυνάμεις του ψάχνοντας αίτιους και αιτιατά. Θα κοιτάξει πως θα αξιοποιήσει πνευματικά την περιπέτεια που έχει. ..

Θυμάστε όταν επήγαν εκεί στον Άγιο Νεκτάριο ο εισαγγελέας με την αστυνομία και τον εκπρόσωπο του Αρχιεπισκόπου και εγώ γνώρισα όταν ήμουν φοιτητής τον Διάκο του Μητροπολίτου Ύδρας Προκοπίου ο οποίος ήταν παρών όταν πήγαν και τραβούσαν το νερό από το πηγάδι να βρουν τα μωρά που έκανε ο Άγιος Νεκτάριος με τις καλόγριες. Σκεφθείτε. .. Και άρχισαν να του απαγγέλουν τις κατηγορίες – και γεροντάκι αυτός, λίγο πριν πεθάνει- .. και έψαχναν και ανέκριναν και ρωτούσαν πράγματα πολύ προσβλητικά και δεν έλεγε τίποτε. Και αγανάκτησαν οι ίδιες οι μοναχές και πήγαν και του λένε, μα Σεβασμιότατε δεν απαντάτε;

Και έδειξε τον ουρανό. Δεν είπε λέξη.

.. θα μιλήσει ο Θεός .. δεν είπε τίποτε.

Και πράγματι ο Θεός μίλησε. Βέβαια πότε μίλησε ο Θεός; Όχι εκείνη την ώρα. Όταν πέθανε. Όταν πέθανε μίλησε ο Θεός. Όταν ζούσε ελάχιστοι τον κατάλαβαν .. ακόμη ίσως και οι μοναχές που ήταν μαζί του να τον θεωρούσαν ως έναν ενάρετο, ως έναν καλόν γέροντα, ως έναν πνευματικό άνθρωπο αλλά όχι ως έναν τόσο μεγάλον άγιο. Ο Θεός τον εδόξασε και του έδωσε τόση χάρη και τόση ευλογία γιατί ακριβώς ο Άγιος Νεκτάριος δεν ξεγελάστηκε από τα παρόντα πράγματα.

Βλέπει κανείς και σήμερα, .. έχουμε μια δυσκολία, μια κρίση κοινωνική, οικονομική, εθνική, πολιτική. Κρίσεις φοβερές. Εντάξει ζούμε σ’ αυτόν τον κόσμο, σίγουρα οφείλουμε να έχουμε μια σωστή στάση όσο μπορούμε και όπως το καταλαβαίνουμε απέναντι στα διάφορα γεγονότα. Για να έχω σωστή στάση πρέπει να έχω προσωπική άποψη, να έχω κρίση, όχι κατάκριση που είναι αμαρτία αλλά κρίση των πραγμάτων, των γεγονότων, των ιδεών, της αξιοπιστίας των προσώπων. Αλλά όλα αυτά τα πράγματα να μην μας ξεγελούν και να μας βγάζουν από τον σκοπό μας. Πρέπει να καταλάβουμε ότι όλα αυτά τα πράγματα είναι παρερχόμενα και το ζητούμενο είναι ότι όλοι μας πορευόμαστε εις την πόλιν του Θεού την μέλλουσα, ότι ούκ ἔχομεν ὧδε μένουσαν πόλιν, ἀλλὰ τὴν μέλλουσαν ἐπιζητοῦμεν. Επιζητούμε τη Βασιλεία του Θεού. Τον Χριστόν επιζητούμε, Αυτός μας ενδιαφέρει. Οι κρίσεις θα παρέλθουν. Πως τα αντιμετωπίζω; Με το να αναθεματίζω και να καταριέμαι τους αίτιους και τα γεγονότα δεν βγαίνει και τίποτα. Να κοιτάξω πως αυτήν την κρίση θα την αξιοποιήσω πνευματικά. Πως θα σταθώ σωστά εγώ απέναντι σ’ αυτήν την κρίση ..

Οι Άγιοι άνθρωποι του Θεού ήσαν συνετοί άνθρωποι, κι όπως λέγει η Αγία Γραφή, τοῦ σοφοῦ οἱ ὀφθαλμοὶ αὐτοῦ ἐν κεφαλῇ αὐτοῦ. Του σοφού ανθρώπου τα μάτια του είναι στο κεφάλι του .. και βλέπει και αξιολογεί τα γεγονότα της ζωής του και δεν απατάται, δεν εξαπατάται από τον παρόντα αιώνα τον απατεώνα όπως λέμε και στους Χαιρετισμούς. Και βλέπει τα γεγονότα, τοποθετείται σωστά απέναντί τους, αξιοποιεί τα γεγονότα για την πνευματική του τελειότητα και παύει να χάνει τον χρόνο του με μάταιες ενασχολήσεις και χτυπά κέντρο όπως λέμε. Ο Άγιος Νεκτάριος και όλοι οι Άγιοι έτσι έκαναν, χτυπούσαν κέντρο. Δεν έκατσε να χάσει τον χρόνο του με το να δικαιώσει τον εαυτό του. Παρέδωκε τον εαυτό του στα χέρια του Θεού και μιμήθηκε τον Χριστό κατά πάντα.

Τί έκανε ο Χριστός; Άφωνος ενώπιον των κριτών, ενώπιον των δικαστών, οδηγήθηκε εις σφαγήν. Διαβάστε και ακούστε όλα αυτά τα ωραία τροπάρια της Μεγάλης Εβδομάδος. Τί φοβερά νοήματα έχει! Και τώρα τα Χριστούγεννα, βλέπουμε τον Θεό .. να μην έχει τόπο να γεννηθεί. Γιατί; Δεν μπορούσε ο Χριστός να τακτοποιήσει τον εαυτό του να βρεθεί τόπος; Τυχαία δεν βρέθηκε τόπος νομίζετε; .. Όχι βέβαια, δεν υπήρξαν τυχαία γεγονότα στη ζωή του Χριστού. Ο ίδιος δεν θέλησε να βρει τόπο για να μας δείξει τρόπον ζωής. Για να μας κόψει αυτές τις απατήσεις μας. ..

Οι Άγιοι λοιπόν έβλεπαν και ήθελαν και επέλεξαν συνειδητά να ακολουθήσουν τον Χριστόν και τον ακολούθησαν άχρι θανάτου, έγιναν πιστοί άχρι θανάτου. Άχρι θανάτου δεν σημαίνει μέχρι που να πεθάνεις αλλά να υπομένεις πεινασμόν που μπορεί να είναι και από τον θάνατο χειρότερος ακόμα και εσύ να μείνεις εκεί πιστός. ..

Η Εκκλησία αποδεικνύει τον εαυτόν Της δια των Αγίων Της. Πόσην χάριν είχε αυτός ο άνθρωπος να ευωδιάζουν τα ρούχα του! Επέθανεν από το ’20. Έχουμε τα ρούχα του και μοσχοβολούν, ευωδιάζουν. Τόσο πολύ ευωδίαζαν που τα ‘βγαλα έξω από το δωμάτιό μου, δεν μπορούσα να κοιμηθώ. .. Εγώ έχω μια δυσκολία με τις μυρωδιές και δεν μπορούσα και τα ‘χα κλειστά μέσα στην τσάντα. Αυτό είναι η ευλογία του Θεού, αυτή είναι η απόδειξη. .. Οι Άγιοι του Θεού είναι αυτοί που απέδειξαν ότι πράγματι η μεθοδολογία της θεραπείας της Εκκλησίας έχει συγκεκριμένα απτά αποτελέσματα. .. Πιάσε ένα ρούχο οποιουδήποτε, ένα άμφιο δικό μου, μπορεί να μυρίζει λίγο λιβάνι, σε μια δυο μέρες, τρεις μέρες έχει φύγει. Σχεδόν 100 χρόνων ρούχα και μοσχοβολούν, ευωδιάζουν. Και δεν ευωδιάζουν σε όλους, και όχι πάντα. Ευωδιάζουν όταν θέλουν, όπως θέλουν και σε όποιους θέλουν ..

Απομαγνητοφώνηση Φαίη/Αβέρωφ

 https://averoph.wordpress.com

Ο Χριστός, ο φιλάνθρωπος καλλιεργητής μας......π.Ανανία Κουστένη

Δέκατη Τρίτη Κυριακή του Ματθαίου σήμερα, αγαπητοί, και το Ευαγγέλιο κάνει λόγο για την παραβολή των κακών γεωργών. Ο Χριστός μας ευρίσκεται λίγο πριν από το Πάθος Του στην Ιερουσαλήμ και έχει κάνει τη θριαμβευτική Του είσοδο στην αγία πόλη.

  Και την  επόμενη ακριβώς ημέρα -στη δική μας Μεγάλη Δευτέρα- ήταν στον ναό, όπου είχε βγάλει την  προηγουμένη τους εμπόρους και τους αργυραμοιβούς (ανταλλάκτες νομισμάτων) από τον ναό, είχε κάνει θαύματα σε παραλύτους και αρρώστους και στη συνέχεια οι Αρχιερείς και οι Φαρισαίοι Τον ρωτούσαν διάφορα πράγματα,  προπαντός με ποια εξουσία τα κάνει όλα αυτά. Και Κείνος δεν τους απήντησε, τους παρέπεμψε στον Αη-Γιάννη κι εκείνοι κατάλαβαν και δεν Του απήντησαν.

 Στη συνέχεια ο Χριστός τους είπε, μεταξύ των άλλων, και την παραβολή των κακών γεωργών. Δηλαδή μίλησε γι' αυτούς με τρόπο έμμεσο -η παραβολή είναι ο καλύτερος τρόπος μετάδοσης αληθειών- και τους είπε καθαρά και ξάστερα, έστω και με την παραβολή, το τι θα κάνουν απέναντί Του: ότι δηλαδή θέλουν να Τον βγάλουν από τη μέση και το ξέρει. Και τους το είπε με την παραβολή των  κακών γεωργών, η οποία είναι πολύ σοφή και πολύ γλαφυρή.

Ενας οικοδεσπότης φύτεψε αμπέλι, έφτιαξε πύργο και ληνό και υπολήνιο, έβαλε  φράχτη, το μίσθωσε σε καλλιεργητές κι έφυγε. Πέρασε αρκετός καιρός και έστειλε τους υπηρέτες του να πάρουν τους καρπούς. Κι όταν οι καλλιεργητές τούς είδαν, τους φόνευσαν. Κι ύστερα από λίγο έστειλε κι άλλους. Το ίδιο

έγινε και με αυτούς. Και ύστερα έστειλε τον γιο του, λέγοντας: «Θα ντραπούν το παιδί μου». Κι όταν αυτοί είδαν τον γιο, είπαν μέσα τους: «Αυτός είναι ο κληρονόμος, ας τον σκοτώσουμε και ας πάρουμε την περιουσία του».

Κι εδώ τελείωσε η παραβολή. Και ρώτησε τότε ο Χριστός τους ακροατάς του, και κυρίως τους Γραμματείς και Φαρισαίους, την πνευματική ηγεσία των Ιουδαίων: «Τι θα κάνει τότε ο ιδιοκτήτης με τους γεωργούς;».

  Κι αυτοί απάντησαν εκφέροντας την καταδικαστική απόφαση -τι να κάνουν αλλιώς;- πως με κακό θάνατο

θα εξαφανίσει τους κακούς αυτούς γεωργούς και θα μισθώσει σε άλλους γεωργούς-καλλιεργητές

το αμπέλι για να δώσουν τους καρπούς στην εποχή τους. Αμπελουργός είναι ο Θεός, αμπέλι ο λαός του Ισραήλ, φραγμός ο Νόμος, πύργος ο ναός του Σολομώντος, ληνός το θυσιαστήριο που έκαμαν εκεί αιματηράς θυσίας,  καλλιεργηταί οι Αρχιερείς, οι Γραμματείς και οι Φαρισαίοι.

  Κι ο Θεός τους παρέδωσε, λοιπόν, τον λαό να τον καλλιεργήσουν. Κι ύστερα από καιρό έστειλε τους πρώτους Προφήτες: από την αρχή του Μωυσή μέχρι τον Προφήτη Ηλία, λένε οι ερμηνευτές, να πάρει τους καρπούς, κι εκείνοι τους εφόνευσαν. Εστειλε τους δεύτερους: απ' τον Ηλία μέχρι τον Αη-Γιάννη τον Πρόδρομο, τα ίδια. Εστειλε τον γιο του: τον φιλάνθρωπο Χριστό και Τον εσταύρωσαν έξω από την πόλη.

Τους τα 'πε καθαρά, το κατάλαβαν κι εκείνοι και τους είπε: «Εμένα με θεωρείτε ακατάλληλο για την οικοδομή. Ομως ο Θεός με έστειλε ως τον πιο κατάλληλο. Θα ιδρύσω την Εκκλησία, θα ενώσω τους Ιουδαίους, το αγαθό λείμμα και τα έθνη, και θα γίνω κεφαλή της Εκκλησίας, το αγκωνάρι που θα μπεί ακριβώς θεμέλιο πρώτο στην Εκκλησία. Κι αυτό -τους λέει και τελειώνει- έγινε από τον Κύριο και το θαυμάζουν όλοι».

Κι εδώ τελείωσε ο Χριστός την παραβολή, προδιέγραψε την τύχη των Ιουδαίων και τους

είπε: «Θα σας πάρω τη Συναγωγή και θα δώσω στα έθνη και στον λίγο λαό που απομένει, τον ισραηλιτικό, την αγία Εκκλησία».

Κι εμείς ο καθένας είμαστε ένα αμπέλι. Η ψυχή μας είναι ένα αμπέλι προς καλλιέργειαν. Καλλιεργούμεθα μέσα στην Εκκλησία και ευχόμεθα υπέρ των καρποφορούντων και καλλιεργούντων εν ταις αγίαις του Θεού εκκλησίαις.

 Ας φροντίσουμε κι εμείς το αμπέλι μας, γιατί ό,τι είπε στους κακούς καλλιεργητές ο Χριστός ισχύει και για μας. Η Χάρη Του ας μας φωτίσει.

Το κήρυγμα της Κυριακής-Του αρχιμανδρίτη Ανανία Κουστένη

http://misha.pblogs.gr

Απαιτώ! - Ένα θαύμα κατ' απαίτηση...(Αληθινή ιστορία)

Το θαύμα, που θα εξιστορηθεί τώρα, δυστυχώς, όπως έδειξαν τα πράγματα, δεν έγινε κατ᾿ ευδοκίαν Θεού αλλά κατ᾿ απαίτησιν κάποιας μητέρας, που θεώρησε η δυστυχής τη δική της γνώμη και επιθυμία πιο σωστή από τη Θεία απόφαση που είχε ληφθεί για το καλό του παιδιού της.

Γι᾿ αυτό και μπαίνοντας στην εκκλησία της Παναγίας μαζί με άλλους συμπροσκυνητάς, διότι είχε έρθει με πούλμαν από ένα μεγάλο χωριό του νομού Αχαΐας, φώναζε

―Απαιτώ, Παναγία μου, το παιδί μου να γίνει καλά.

Όταν της υπεδείχθει ότι δεν πρέπει να λέη στην Παναγία «απαιτώ», εκείνη είπε·

―Το απαιτώ, γιατί το παιδί μου είνε 28 χρονών και έχει μικρό παιδάκι και οι γιατροί είπαν ότι σε 15 μέρες θα πεθάνη, γιατί έχει ολικό καρκίνο.

Όσοι την άκουσαν να προσεύχεται κατ᾿ αυτό τον τρόπο, προσπάθησαν να την συμβουλεύσουν· της είπαν, πως στην προσευχή πρέπει να παρακαλούμε και όχι να απαιτούμε, γιατί ο Θεός, ο πραγματικός πατέρας των ανθρώπων, αγαπά το πλάσμα Του απείρως περισσότερο ακόμη κι από μία μάνα. Επί πλέον της είπαν ν᾽ αφήσει το παιδί της στα χέρια της Παναγίας να το σώσει, γιατί Εκείνη δίνει τη βοήθειά της κατά το συμφέρον του κάθε ανθρώπου. Αυτή όμως, δυστυχώς, πιο εξαγριωμένη φώναζε·

―Απαιτώ, απαιτώ, Παναγία μου, το παιδί μου να γίνει καλά!!

Δεν ήθελε να καταλάβει πως κανείς δεν πρέπει να απαιτεί, γιατί η Παναγία, σαν στοργική Μάνα, ξέρει καλύτερα απ᾽ όλους μας τι είνε καλύτερο πρώτα για την σωτηρία της ψυχής μας. Ο Κύριός μας Ιησούς Χριστός μάς έδωσε το υπόδειγμα της σωστής προσευχής· «Πάτερ μου, ει δυνατόν εστι, παρελθέτω απ’ εμού το ποτήριον τούτο, πλην ουχ ως εγὼ θέλω, αλλ’ ως συ» (Ματθ. 26,39) Την τελευταία απόφαση την αφήνουμε στην αλάνθαστη και σωτήρια κρίση του Θεού.

Μετά από ένα περίπου χρόνο, κάποιος από τους προσκυνητάς που είχαν έρθει με την εν λόγω μητέρα, ξαναήλθε να προσκυνήσει την Χάρη Της και έλεγε μεγαλοφώνως μπροστά στην εικόνα της Παναγίας·

―Παναγία μου, το θέλημά Σου να γίνεται, μα το κακό που είδα στο χωριό μου!…
Όταν ρωτήθηκε τι έγινε στο χωριό του, απάντησε και διευκρίνισε πότε είχε έρθει και για ποιο περιστατικό μιλούσε. Αναφερόταν στην περίπτωση της κυρίας που φώναζε το «απαιτώ».

Τότε η ηγουμένη τον ρώτησε·
―Τι έγινε ο γιος της κυρίας;
―Έγινε καλά, αλλά τώρα δεν υπάρχει ούτε αυτός ούτε οι γονείς του.
Στην απορία «γιατί;» ο προσκυνητής απήντησε με θλίψη·
―Όταν ο γιος της έγινε καλά, πήγε σ᾽ ένα νυχτερινό κέντρο και συνδέθηκε με την εκεί τραγουδίστρια. Έφυγε από το σπίτι του και έμενε στην τραγουδίστρια.
Οι γονείς του, που στενοχωρούντο για την παράνομη αυτή συμπεριφορά του, όταν τον συναντούσαν τον συμβούλευαν να αλλάξη τακτική.

―Δεν κάνει, παιδί μου, του έλεγαν· έχεις νέα γυναίκα και μικρό παιδί, γύρισε σπίτι σου.

Επειδή όμως ο γιος ενωχλείτο από τις συμβουλές των γονέων του, μια μέρα που θύμωσε πολύ εναντίον τους, πήρε το κυνηγετικό του όπλο (γιατί ήταν και κυνηγός) σκότωσε τη μάνα του και τον πατέρα του και εν συνεχεία αυτοκτόνησε!

Όσοι άκουσαν το περιστατικό έφριξαν. Μητροκτόνος, πατροκτόνος και αυτόχειρας!

Δεν ήταν απείρως καλύτερα να φύγη με έναν φυσιολογικό θάνατο, και μάλιστα εξιλεωτικό, όπως γίνεται όταν υπομένει ο ασθενής την αρρώστια του; Η Παναγία δεν ήξερε καλύτερα; Η σαρκική του μάνα απαιτούσε την υγεία του σώματος και αγνοούσε τον κίνδυνο του χαμού της ψυχής του παιδιού της, που τώρα είνε αιώνιος. Ενώ η στοργική Παναγία, γνωρίζοντας τον κίνδυνο, προσπάθησε να το εξιλεώση με την αρρώστια, για να σωθή η ψυχή του. Η παράλογη απαίτηση της μάνας το κατεδίκασε αιωνίως.

Είθε με απόλυτη εμπιστοσύνη να αναθέτουμε κάθε πρόβλημά μας, χωρίς υποδείξεις λύσεως, στην Παναγία· και Εκείνη, να πιστεύουμε απόλυτα, ό,τι επιτρέψει θα είνε και η καλύτερη λύση των προβλημάτων μας κατά το «γενηθήτω το θέλημά Σου».


ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΣΠΙΘΑ

http://proskynitis.blogspot.com/

Ο ΑΛΗΘΙΝΟΣ ΦΙΛΟΣ

‎"Ο αληθινός φίλος είναι γλυκύτερος και απ' την παρούσα ζωή. Είναι καλύτερο για μας να σβήσει ο ήλιος παρά να στερηθούμε τους αληθινούς φίλους" 

 (Ιωάννης ο Χρυσόστομος).

Ποτήριον Ψυχρού...»(Αληθινή ιστορία)!

Το κείμενο έχει τίτλο «Ποτήριον Ψυχρού» εμπνευσμένο άπό την φράση του Κυρίου μας πού καταγράφεται στο Κατά Ματθαίον Εύαγγελιον ι' 42 «καὶ ὃς ἂν ποτίσῃ ἕνα τῶν μικρῶν τούτων ποτήριον ψυχροῦ μόνον εἰς ὄνομα μαθητοῦ, ἀμὴν λέγω ὑμῖν, οὐ μὴ ἀπολέσῃ τὸν μισθὸν αὐτοῦ..».

Αναφέ­ρεται σε μία προσωπική εμπειρία του συγγρα­φέως, γνωστού και διακεκριμένου δικαστικού.

Ό κ. Κανίνιας θυμάται μία δίκη κατά την όποία είχε καταδικασθεί σε βραχυχρόνια φυ­λάκιση ένας νέος άνδρας με βεβαρημένο ποι­νικό μητρώο. Με την ανακοίνωση της αποφά­σεως ό κατηγορούμενος κατελήφθη από έντο­νη οργή και άρχισε να απειλεί τους μάρτυρες, οι όποιοι κατέθεσαν εναντίον του. Τότε: «Την κρίσιμη εκείνη στιγμή τον φώναξα με το όνο­μα του, τον κοίταξα και με κοίταξε. Δεν θα λη­σμονήσω την διασταύρωση των βλεμμάτων μας. Μου φάνηκε ότι ζητούσε κάτι από μένα και ότι ήταν πρόθυμος να υπακούσει σε ό,τι τον διέταζα... Αμέσως παρακάλεσα τον κλητή­ρα να φέρει «ένα ποτήρι νερό στον άνθρωπο».... Ρούφηξε το νερό από το ποτήρι ό ταλαίπωρος κατάδικος και με ξανακοίταξε κάπως γαληνεμένος.

Τότε με λόγια απλά και σταθερή φωνή τον συμβούλευσα να επιβληθεί στον εαυτό του, ώστε ή καταδίκη αυτή να αποβεί ή τελευ­ταία της ζωής του...
Επί χρόνια δοκίμαζα την ευτυχία να δέχομαι χαιρετίσματα ευγνωμοσύ­νης από τον πολυμερώς και πολυτρόπως διψα­σμένο εκείνο άνθρωπο. Τα έστελνε με τον δι­κηγόρο του, ό οποίος με έβεβαίωνε ότι ό φίλος μας δεν ξαναεγκλημάτισε και ότι δεν έπαυε να με θεωρεί «ευεργέτη» του. Ακόμη με διακα­τέχει ή απορία, αν είναι δυνατόν ένα ποτήρι νερό να αποδειχθεί φάρμακο τόσο θεραπευτι­κό...».

Προφανώς είναι δυνατόν, αξιότιμε κύριε Είσαγγελεϋ του Αρείου Πάγου. Ή αγάπη, ή συμπόνια, ή καλή διάθεση προς τον συνάν­θρωπο, τον κάθε συνάνθρωπο, τον πλησίον πού μας διδάσκει και το Ευαγγέλιο, είναι το μεγα­λύτερο φάρμακο. Άλλα ό ανθρώπινος εγωι­σμός το αφήνει πολλές φορές αναξιοποίητο.

περιοδικό ΠΟΙΜΗΝ Απρ.2008 Ι.Μ.Μυτιλήνης


http://proskynitis.blogspot.com/

Εγκώμιον στην Κοίμηση

Εγκώμιον στην Κοίμηση
Αγίου Ιωάννου Δαμασκηνού

Εγκώμιον στην Κοίμηση της πανυμνήτου και υπερενδόξου ευλογημένης Δεσποίνης ημών Θεοτόκου και Αειπαρθένου Μαρίας

Τι είναι αυτό το μυστήριο το μέγα, που συντελείται γύρω από το πρόσωπό σου, ιερή Μητέρα και Παρθένε; «Ευλογημένη συ εν γυναιξί και ευλογημένος ο καρπός της κοιλίας σου». Όσο υπάρχουν άνθρωποι θα σε μακαρίζουν, γιατί μονάχα Συ είσαι άξια για μακαρισμό!

Και να που όλες οι γενιές Σε μακαρίζουν. Εσένα είδαν οι θυγατέρες της Ιερουσαλήμ, δηλαδή της Εκκλησίας, και σε μακάρισαν οι βασίλισσες, δηλαδή οι ψυχές των δικαίων, και θα σε υμνούν αιώνια. Γιατί Συ είσαι ο θρόνος ο βασιλικός, στον οποίον παραστέκονται Άγγελοι κοιτάζοντας τον Βασιλέα και Δημιουργό να κάθεται επάνω του.

Συ έγινες Εδέμ νοητή, πιο ιερή και πιο θεϊκή από την παλιά. Γιατί σε εκείνη την Εδέμ έμεινε ο Αδάμ ο γήϊνος, ενώ σ' Εσένα ο Κύριος του ουρανού.

Εσένα προεικόνισε η κιβωτός, γιατί Συ γέννησες τον Χριστό, τη σωτηρία του κόσμου, που καταπόντισε την αμαρτία και κατασίγησε τα κύματά της.

Εσένα προεικόνισε η βάτος, Εσένα είχαν επιγράψει προφητικώς οι θεοχάρακτες πλάκες, Εσένα προζωγράφισε η κιβωτός του νόμου και Σένα είχαν φανερά προτυπώσει η στάμνα η χρυσή και η λυχνία και η τράπεζα και η ράβδος του Ααρών που 'χε βλαστήσει.

Από Σένα προήλθε η φλόγα της θεότητος, το μέτρο και ο Λόγος του Πατρός, το γλυκύτατο και ουράνιο μάννα, το όνομα το απερίγραπτο και πάνω από όλα τα ονόματα, το φως το αιώνιο και απρόσιτο, ο άρτος της ζωής ο ουράνιος, ο καρπός που δεν γεωργήθηκε, αλλά βλάτησε από Σένα με σώμα ανθώπινο.

Εσένα δεν προμηνούσε το καμίνι που έβγαζε φωτιά και ταυτόχρονα δρόσιζε αλλά και έκαιγε κι ήταν αντίτυπο της θείας φωτιάς που μέσα Σου κατοίκησε;

Παρά λίγο όμως θα ξεχνούσα τη σκάλα του Ιακώβ. Τι δηλαδή; Δεν είναι φανερό σε όλους ότι Εσένα προεικόνιζε κι ήταν προτύπωσή Σου; Όπως ο Ιακώβ είχε δει τις άκρες της σκάλας να ενώνουν τον ουρανό με τη γη και να ανεβοκατεβαίνουν σ' αυτήν Άγγελοι, έτσι κι εσύ ένωσες αυτά που ήσαν πριν χωρισμένα, αφού μπήκες στη μέση Θεού και ανθρώπων κι έγινες σκάλα, για να κατεβεί σε μάς ο Θεός, που πήρε το αδύναμο προζύμι μας και το ένωσε με τον εαυτό Του κι έκανε τον ανθρώπινο νου που βλέπει τον Θεό.

Πού θα αποδώσουμε ακόμη τα κηρύγματα των Προφητών; Σ' Εσένα, αν θέλουμε να δείξουμε ότι είναι αληθινά! Γιατί, ποιο είναι το Δαβιτικό μαλλί του προβάτου που πάνω του έπεσε σαν βροχή ο Υιός του Θεού, που είναι συνάναρχος με τον Πατέρα; Δεν είσαι Συ ολοφάνερα;

Ποια είναι επίσης η Παρθένος, που ο Ησαϊας προορατικώς προφήτευσε ότι θα συλλάβει και θα γεννήσει Υιόν τον Θεό, που είναι μαζί μας;

Και ποιο είναι το βουνό του Δανιήλ, από το οποίο κόπηκε πέτρα, αγκωνάρι, ο Χριστός, χωρίς να υποκύψει σε ανθρώπινο εργαλείο;

Ας έρθει ο Ιεζεκιήλ ο θεϊκότατος κι ας δείξει πύλη που έχει κλειστεί και που πέρασε από μέσα της μόνο ο Κύριος και παραμένει κλειστή.

Εσένα, λοιπόν, κηρύττουν οι Προφήτες. Εσένα διακονούν οι Άγγελοι και υπηρετούν οι Απόστολοι. Εσένα σήμερα, καθώς αναχωρούσες προς τον Υιό Σου, περιτριγύριζαν ψυχές Δικαίων και Πατριαρχών και το άπειρο πλήθος των θεοφόρων Πατέρων, που συγκεντρώθηκαν από τα πέρατα της γης, σαν μέσα σε σύννεφο, ψάλλοντας ύμνους ιερούς σ' Εσένα, την πηγή του ζωαρχικού σώματος του Κυρίου, πλημμυρισμένοι από τα θεία συναισθήματα.

Ω, πως η πηγή της ζωής μεταφέρεται προς την ζωήν δια μέσου του θανάτου! Πώς να ονομάσουμε το μυστήριο τούτο που σχετίζεται με Σένα; Θάνατο; Μα, αν και η πανίερη και μακαρία ψυχή Σου χωρίζεται από το αμίαντο σώμα Σου και αυτό το σώμα Σου παραδίδεται στην ταφή, όμως δεν παραμένει στο θάνατο κι ούτε διαλύεται από τη φθορά. Όπως ο ήλιος, ο ολόλαμπρος και πάντα φωτεινός, όταν σκεπαστεί για λίγο από το σώμα της σελήνης, φαίνεται σαν να χάνεται και το σκοτάδι να παίρνει τη θέση της λάμψης του, μα αυτός δεν χάνει το φως του, αλλά έχει μέσα του την πηγή του φωτός. Έτσι κι Εσύ, αν και καλύπτεσαι σωματικά από τον θάνατο για κάποιο χρονικό διάστημα, εντούτοις αναβλύζεις πλούσια, καθαρά κι ατέλειωτα τα νάματα του θείου φωτός και της αθάνατης ζωής, ποταμούς χάριτος και πηγές ιαμάτων.

Εσύ άνθισες σαν δένδρο γλυκύτατο κι είναι ο καρπός Σου ευλογία στο στόμα των πιστών! Γι' αυτό και δεν θα ονομάσω θάνατο την ιερή μετάστασή Σου, αλλά κοίμηση ή αποδημία ή ενδημία, για να εκφρασθώ καλύτερα, αφού, φεύγοντας από την κατοικία του σώματος, πηγαίνεις να κατοικήσεις στα καλύτερα, στα δεξιά του θρόνου του Υιού Σου.

Άγγελοι μαζί με Αρχαγγέλους Σε μεταφέρουν από τη γη στους ουρανούς. Καθώς περνάς ευλογείται ο αέρας και ο αιθέρας καθαγιάζεται. Χαίροντας υποδέχεται ο ουρανός την ψυχή Σου. Σε προϋπαντούν οι ουράνιες δυνάμεις με ύμνους ιερούς και τελετή χαρμόσυνη: «τις αυτή η αναβαίνουσα λελευκανθισμένη, εγκύπτουσα ωσεί όρθρος;». Είσαι ωραία, λένε οι ουράνιες δυνάμεις, σαν το φεγγάρι κι όλα τα Χερουβίμ εκπλήσσονται και τα Σεραφείμ Σε δοξάζουν, Εσένα που δεν ανέβηκες μονάχα ως τον ουρανό, σαν τον Προφήτη Ηλία, ούτε μονάχα μέχρι τον τρίτο ουρανό, σαν τον Απόστολο Παύλο, αλλά έφτασες μέχρις αυτόν τον θρόνο του Υιού Σου και στέκεις κοντά Του με πολλή κι ανείπωτη παρρησία.

Έγινες, λοιπόν, ευλογία για όλον τον κόσμο, αγιασμός για το σύμπαν, άνεση για τους κουρασμένους, παρηγοριά για τους πενθούντες, θεραπεία για τους αρρώστους, λιμάνι για του θαλασσοδαρμένους, συγχώρηση για τους αμαρτωλούς, παρηγοριά για τους λυπημένους, πρόθυμη βοήθεια για όλους που σε επικαλούνται, αρχή και μέση και τέλος όλων των αγαθών που ξεπερνούν τον νου μας.

Πώς υποδέχθηκε ο ουρανός αυτήν που έγινε πλατύτερη απ' αυτόν; Και πώς ο τάφος δέχθηκε Αυτήν που δέχθηκε μέσα Της τον Θεόν; Ω μνήμα ιερό και θαυμαστό και σεβάσμιο και προσκυνητό, που και τώρα το περιποιούνται Άγγελοι, παρευρισκόμενοι με πολύν σεβασμό και φόβο, και άνθρωποι που έρχονται σ' αυτό με πίστη, τιμώντας το, προσκυνώντας το, φιλώντας το με μάτια και χείλια και με πόθο ψυχής αντλώντας πλούτο αγαθών.

Εμπρός, λοιπόν, ας ταξιδέψουμε νοερά μακριά απ' τη ζωή αυτή μαζί με την Παναγία, που φεύγει απ' τη γη αυτή.

Ελάτε όλοι με πόθο καρδιακό, ας κατεβούμε στον τάφο μαζί με την Παρθένο που κατέρχεται σ' αυτόν. Ας παρασταθούμε ολόγυρα στο ιερότατο κρεβάτι της.

Ας ψάλουμε ύμνους ιερούς, τέτοια περίπου λέγοντας μελωδικά άσματα: «Χαίρε Κεχαριτωμένη, ο Κύριος μετά σου». Χαίρε αμνάς που γέννησες τον Αμνό του Θεού. Χαίρε συ που είσαι πιο πάνω από τις αγγελικές δυνάμεις. Χαίρε η δούλη και Μητέρα του Θεού. Αμήν.

Άγιος Ιωάννης Δαμασκηνός

Πηγή