Αγία Σκέπη
Και πάμε 28 Οκτωβρίου, τώρα, έχομε την Αγία
σκέπη της Θεοτόκου και την εθνική μας εορτή, την 28η Οκτωβρίου 1940. Την
επέτειο, δηλαδή. Αρχικά, η Αγία σκέπη εορτάζετο την 1η του μηνός Οκτωβρίου. Απ
το 1952 η Ιερά σύνοδος της Εκκλησίας της Ελλάδος τη μετέθεσε στις 28 Οκτωβρίου,
για να έχει και η εθνική μας εορτή θρησκευτικό υπόβαθρο. Άλλωστε η Παναγία, και
στο Βυζάντιο έσκεπε με την Αγία σκέπη της τη Βυζαντινή αυτοκρατορία, αλλά και
στην τουρκοκρατία και στη συνέχεια και στο μεγάλο 40 αλλά και σημέρα και μέχρι
το τέλος του κόσμου θα σκέπει τον κόσμο, αλλά ιδιαίτερα την αγαπημένη μας
πατρίδα, την ορθόδοξη και τρισένδοξη Ελλάδα μας.
Τον 10ο αιώνα μ.Χ. Στο
Βυζάντιο έκανε ένα βράδυ αγρυπνία στην Παναγία των Βλαχερνών, που προαναφέραμε
είχε πάει εκεί κι ένας ασκητής, ο Άγιος Ανδρέας, ο δια Χριστόν σαλός, με τον
μαθητή του Επιφάνιο και συνέχιζε η αγρυπνία και, κατά τις τέσσερεις το πρωί,
είδε ο Άγιος Ανδρέας, καθώς αγρυπνούσε, ο δια Χριστόν σαλός, να μπαίνει από τις
βασιλικές πύλες του ναού των Βλαχερνών, ποιος αλλος; Η Κυρία Θεοτόκος.
Υποβαστάζετο από τους δυο μεγάλους Αγίους της Εκκλησίας μας. Τον Τίμιο Πρόδρομο
και τον Άγιο Ιωάννη τον Θεολόγο. Δυνατοί Άγιοι οι ιδιαίτεροι της Κυρίας
Θεοτόκου και ακολουθούσαν και προπορευόντουσαν και λευχειμονούντες Άγιοι
αμέτρητοι.
Το είδε ο Άγιος Ανδρέας κι έπαθε εξεπλάγη. Κατενύγη. Συγκινήθηκε και
σκουντάει τον μαθητή του, τον Επιφάνιο, και του λέει, Βλέπεις; ναι , λέει. Τι
βλέπεις; την Κυρία μας με αμέτρητο οψίκι. Συνοδεία. Ήλθε η Κυρία στη μέση του
ναού, που είναι ο άμβων, κι εκεί γονάτισε και προσευχήθηκε για ώρα πολλή για
τον λαό και την οικουμένη και δάκρυα πολλά κυλούσαν από τα μάτια της. Απ αυτήν
στεκόμαστε απ’ αυτήν στεκόμαστε στους αιώνες. Αυτή μας διαφεντεύει, η Κυρία
μας, αυτή μας προστατεύει, αυτή μας αγαπάει, αυτή κλαίει και παρακαλεί για μας,
αυτή κάνει τα πάντα πάντοτε γι αυτό, μην την αφήνομε, μην την ξεχνάμε την Κυρία
μας Θεοτόκο. Κι αφού προσευχήθηκε ώρα πολλή, καθώς σημειώνει το Συναξάριο,
ανέβηκε προς το Ιερό Βήμα, μπροστά στην Αγία Πύλη, εκεί στον σολέα, στο πλάτωμα,
και προσευχήθηκε και πάλι, υψώνοντας τα χέρια της στον ουρανό, και σε κάποια
στιγμή βγάζει το μαντήλι της, το μαφόριο, την Αγία σκέπη της, και την απλώνει,
με τα πανάχραντα χέρια της, επάνω απ’ τον λαό.
Κι έβγαζε η Αγία σκέπη κι ένα
υπέροχο και ουράνιο και παραδεισένιο φως και την κράτησε ώρα πολλή, εκεί, την
μαντήλα της, την Αγία σκέπη, και οι Άγιοι, καθώς το έβλεπαν, οι αλλοι δεν
βλέπαν τίποτε, ευφραινόντουσαν κι έκλαιγαν κι ευχαριστούσαν την Κυρία μας. Κι
αφού έμεινε ώρα πολλή με την Αγία της σκέπη, ύστερα τη μάζεψε και έφυγε και
πήγε στον ουρανό. Κι από τότε η Εκκλησία μας γιορτάζει, κάθε χρόνο, την Αγία
σκέπη της Θεοτόκου. Στο μεγάλο Σαράντα, καθώς η πατρίδα μας σύρθηκε αθέλητα σε
πόλεμο, εκεί στη Βόρειο Ήπειρο και στην Αλβανία, η Παναγία μας ήταν η Υπέρμαχος
στρατηγός εσκέπαζε τον υπέροχο στρατό μας και σκέπαζε όλους. Κι έβλεπαν οι
Ιταλοί και τα χαν χάσει μια γυναίκα να τρέχει παντού και να σκεπάζει, όπως
είπαμε, τον στρατό και το μέτωπο και λέγανε οι καημένοι: μα, καλά, ποιά είν
αυτή η γυναίκα; Τη βλέπουμε εδώ, τη βλέπουμε παρέκει, τη βλέπουμε παραπάνω, τη
βλέπουμε παντού. Ποιά είν αυτή η γυναίκα; και τους απήντησαν: είναι η Παναγία.
Παρουσιαζόταν και σε αξιωματικούς και σε στρατιώτες και στους λοιπούς και σε
γυναίκες που πολεμούσαν στην Πίνδο και όχι μόνο και τους έδινε θάρρος και
δύναμη μεγάλη και σημέρα η πατρίδα μας ευρίσκεται σε δυσκολία, αλλά έχει την
Αγία της σκέπη και προστασία και στοργή. Κι είπε στον γέροντα Παΐσιο, όταν
ζούσε, του πε: Εσύ, γέροντα, να φροντίζεις τους πονεμένους κι εγώ θα φροντίζω
τα σύνορα της πατρίδος σου. και μας φροντίζει η Κυρία Θεοτόκος. Η Υπέρμαχος
στρατηγός μας φροντίζει. Κι εμείς ολόψυχα κι ολόθερμα την ευχαριστούμε και να
προσπαθούμε να κάνομε το θέλημα του Υιού και Θεού της, για να μας πάει στον
Παράδεισο, όταν έλθει η ώρα μας.
Άγιος Τερέντιος αγία Νεονίλλα
Την ίδια μέρα, 28η Οκτωβρίου, γιορτάζουν
και οι μάρτυρες της αρχαίας Εκκλησίας μας Τερέντιος και Νεονίλλα μαρτύρησαν με
τα εφτά παιδιά τους ολόκληρος σύλλογος ολόκληρη χορεία. Τους κάλεσε ο τύραννος,
ν αρνηθούν την πίστη τους όλοι μαζί. Κι εκείνοι, όχι μόνο δεν δέχτηκαν —τι
κάναν;— αλλά περιγελούσαν και τον τύραννο για τις ειδωλολατρικές του καταβολές
και την πίστη του στο ψέμα και τότε εκείνος μάνιασε, διέταξε τους δημίους ν
αρχίσουν τα βάσανα. Τους κρέμασαν σε ξύλο, τους μαχαίρωσαν οικτρά, έριξαν επάνω
ξύλα, άναψαν κάτω φωτιά, κι αυτοί όλοι, καθώς ήσαν κρεμασμένοι και μετέωροι,
μεταξύ ουρανού και γης, παρακαλούσαν τον Χριστό να τους δώσει δύναμη και
εμψύχωναν ο ένας τον άλλο και σε κάποια στιγμή, ήλθε απ ουρανού άγγελος Κυρίου,
τους κατέβασε από τα ξύλα, την κρεμάλα, και τους εθεράπευσε παντελώς όμως οι
ειδωλολάτραι δεν θέλησαν να καταλάβουν τίποτα. Ήταν τόσο πωρωμένοι και
περισσότερο ο διοικητής ο Ρωμαίος.
Τους έβαλαν στη φυλακή, τους ξανάβγαλαν,
τους υπέβαλαν σε Μαρτύρια, αλλά εκείνοι, οι εννέα μάρτυρες, η φαμελιά αυτή του
Χριστού, έμειναν ακλόνητοι και ηρωικοί μέχρι το τέλος και ύστερα τους πήραν τα
κεφάλια δια ξίφους και έφθασαν στον ουρανό, στον πρωτομάρτυρα και μεγαλομάρτυρα
του γολγοθά, τον Κύριο μας Ιησού Χριστό. Κι όπως λέει λιτότατα το Συναξάρι,
έλαβαν του Μαρτυρίου τους αμαράντινους στεφάνους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου