Άγιος Ακεψιμάς Άγιος Αειθαλάς Άγιος Ιωσήφ.

Άγιος Ακεψιμάς Άγιος Αειθαλάς Άγιος Ιωσήφ

Πάμε, τώρα, 3 του μηνός Νοεμβρίου έχουμε, πάλι, μάρτυρες από την Περσία, την ίδια εποχή. Τον 4ο αιώνα. Τους Αγίους Ακεψιμά, Αειθαλά και Ιωσήφ. Κι εκείνοι χριστιανοί με μεγάλη πίστη, μ’ εκκλησιαστικούς βαθμούς και με σπουδαίο και θεάρεστο έργο έλαμπαν, με τα έργα τους, και φώτιζαν, με το παράδειγμα τους, και οδηγούσαν με τα θεοκίνητα λόγια τους. Η Περσία γινόταν Παράδεισος έφευγε απ’ την πυρολατρεία, έφευγε απ’ τα είδωλα κι απ’ τα δαιμόνια κι ερχόταν στον ολόφωτο Χριστό. Στον Ήλιο της Δικαιοσύνης και στη γλυκύτατη αγκάλη Του, την εκκλησία μας ο Σαπώρ ο φοβερός τότε κάλεσε τους μάρτυρες σε απολογία και αφού τους κολάκεψε, μήπως τους αλλάξει, στο τέλος τους απείλησε με φοβερά βασανιστήρια εκείνοι του είπαν: Μπορείτε να δοκιμάσετε εμείς εδώ είμαστε με τη χάρη του Χριστού και με τη δύναμη Του και πιστεύουμε ακράδαντα πως δεν θα μας αφήσει. 

Πως δεν θα μας εγκαταλείψει, θα ναι μαζί μας μέχρι το τέλος και άρχισαν τα βασανιστήρια. Τι με ρόπαλα, τι με μάχαιρες, τι με φωτιά, τι με το να, τι με τ άλλο. Τον ένα κατόπιν του άλλου και επάνω στα Μαρτύρια οι Άγιοι παρέδωκαν τις ψυχές τους στον φιλάνθρωπο Χριστό μας. Αφού έλαμψαν κατά τον βίο κι αποθεώθηκαν κατά το Μαρτύριο και ανέβηκαν στον Παράδεισο. Στον φιλάνθρωπο Χριστό. Στη Θεία βασιλεία. Τους έθαψαν οι χριστιανοί, τους έκλαψαν, κιόλας, και οι τάφοι τους έγιναν πηγή ιαμάτων έδιναν γιατρειές, έκαναν θαύματα, παρουσιαζόντουσαν στους χριστιανούς, και κατά τον ύπνο και κατά την ημέρα και τους ενίσχυαν και τους φρόντιζαν και τους έκαναν τόσο μέγα καλό. Αυτοί είν οι άγιοί μας! Αυτή είν η Εκκλησία μας! Μέγιστη ευεργεσία κι απερινόητη χάρη και χαρά.

Άγιος Γεώργιος ο Τροπαιοφόρος

την ίδια μέρα, 3 Νοεμβρίου, έχομε και τα εγκαίνια του ναού του Αγίου Γεωργίου του μεγαλομάρτυρος και τροπαιοφόρου στη Λύδδα της Παλαιστίνης. Κατήγετο ο Άγιος από την Καισαρεία της Καππαδοκίας, κατά τον πατέρα του απ’ τη μητέρα του προήρχετο από την Παλαιστίνη οι γονείς της ήσαν ευσεβείς και πιστοί, καταγόμενοι από αρχοντικές και υπέροχες οικογένειες. Κατετάγη στον στρατό και στα είκοσι του χρόνια έγινε αξιωματικός και στη συνέχεια κόμης. Στα είκοσι χρόνια του Μαρτύρησε ο πατέρας του στην Καισαρεία, επειδή ήτο χριστιανός. Κι ο Γεώργιος έμεινε με την μητέρα του εκείνη τον πήρε και ήλθαν στη Λύδδα της Παλαιστίνης, στη Διόσπολη έμειναν λίγο μαζί, και ύστερα η μανούλα του έφυγε και πήγε να βρει τον πατέρα του. Δεν άντεχε να μείνει μόνη σ’ αυτή την πλάση, χωρίς τον σύντροφο και την αγάπη της ζωής της. Τι υπέροχα πράγμαται και έμεινε ο Γεώργιος μόνος του με μεγάλη περιουσία, κινητή και ακίνητη. Πήρε ο,τι κινητό είχε και τα χρήματα και πήγε να βρει τον Διοκλητιανό, είχε μαζί και τους δούλους του, να του δώσει εξουσία, αξίωμα μεγαλύτερο, να τον κάνει στρατηγό και ο,τι αλλο, όχι από φιλοδοξία. Προσέξτε! αλλά για να έχει τέτοια θέση, που να μπορεί να επηρεάζει πολλούς και να ωφελεί αμέτρητους. 

Δεν εχρησιμοποίησε τη θέση του, όπως κάνουν πολλοί από μας, για τον εαυτό του, αλλά εχρησιμοποίησε τη θέση του για τον Χριστό, για την εκκλησία και για τον πλησίον και για όλους τους ανθρώπους. Φτάνοντας, όμως, στη Ρώμη, πιθανόν, είδε εκεί τον Διοκλητιανό, 284-305, 3ος αιώνας προς 4ο, δηλαδή, να επιφέρει φοβερά βασανιστήρια κατά των χριστιανών και η ψυχούλα δεν άντεξε. Κατεξανέστη και τρέχει στον Διοκλητιανό, και του λέει: Άκου να δεις, κι εγώ χριστιανός είμαι. Αυτό που κάνεις, βασιλιά, είναι έγκλημα μεγάλο και κακό στην ψυχή σου. Δεν είναι σωστό εσύ να ταλαιπωρείς τους χριστιανούς το σωστό είναι ένα: —Γιατί ο άλλος του είπε: Ποιο είναι το σωστό; — να γίνεις κι εσύ χριστιανός και να βοηθήσεις όλους τους ανθρώπους να γίνουν χριστιανοί. Όπως, λίγο αργότερα, το έκανε ο μέγας και Άγιος Κωνσταντίνος εκείνος, όμως, αγρίεψε είχε και κακούς συμβούλους ο Διοκλητιανός, πολλές φορές, ελύγιζε στα Μαρτυρία των χριστιανών. Αλλά οι σύμβουλοι του τι του λέγαν; Ε, τώρα, λίγο λείπει, να μας γίνεις και χριστιανός, βασιλιά. Κράτα τη θέση σου. Κράτα τον εαυτό σου και πισωγύριζε ο καημένος. Στο τέλος δεν άντεξε και πέθανε απ’ τη λύπη του, για όσα είχε κάνει, αφού είχε παραιτηθεί από αυτοκράτωρ. Τον υπέβαλε τον Άγιο Γεώργιο σε Μαρτύρια πολλά. Θα τα πούμε, όταν έλθει η ώρα της γιορτής του, την άνοιξη, πρώτα ο Θεός και κατά την ώρα των Μαρτυρίων, ξεκλειδώθηκαν αμέτρητοι. Κι ήλθαν στη χάρη του Θεού, ακόμα και η σύζυγος του Διοκλητιανού, η βασίλισσα Αλεξάνδρα γιορτάζει δυο μέρες, πριν του Αγίου Γεωργίου. 

Κάπου κει πέρα. Λοιπόν και αλλοι και αλλοι και αμέτρητοι και στο τέλος εθανάτωσαν οι δήμιοι, δια ξίφους, αποκεφάλισαν τον Άγιο Γεώργιο, για να μην τους κάνει όλους χριστιανούς. Αφού πήρε και την αυτοκράτειρα, μπορεί σε λίγο ν ακολουθούσε κι ο Διοκλητιανός, ο καημένος. Λοιπόν. Κι ο Άγιος Γεώργιος είχε πει στους δούλους του να τον πάρουν στην Παλαιστίνη, να τον θάψουν εκεί στη Λύδδα, και να εκτελέσουν τη διαθήκη του, είχε πρώτα μοιράσει σε κόσμο πάρα πολλά χρήματα, και στη Ρώμη, που πήγε με τα χρήματα να εξαγοράσει το αξίωμα για το καλό των χριστιανών, τα δωσε όλα πια στους πτωχούς. Αφού πήγαινε να Μαρτυρήσει. Τι υπέροχο είν αυτό! δεν είναι δικά μας τα λεφτά είναι , πρώτα απ’ όλα, του Θεού, που δεν τα χρειάζεται, κι ανήκουν στους ανθρώπους, σ’ εκείνους που τα χρειάζονται, τα έχουν ανάγκη. Κι όπως έλεγε ο πάτερ Παΐσιος, αν δεν λυθεί το κοινωνικό πρόβλημα με το ευαγγέλιο, θα λυθεί με το μαχαίρι. και με το μαχαίρι δεν λύνεται ποτέ. Ξέρετε γιατί; είν αυτό που πε ο Χριστός: Μάχαιραν εδωκες, μάχαιραν θα λάβεις. γι αυτό πρέπει να σταματήσει η μάχαιρα. Αυτά. Λοιπόν. Τον πήγαν τον Άγιο, τον έθαψαν στη Λύδδα, και σε λίγα χρόνια ήλθε στην εκκλησία και στην πλάση η θρησκευτική ελευθερία έφερε ο Θεός και ανεδειξε τον μέγα και Άγιο Κωνσταντίνο. Που άφησε τον χριστιανισμό ελεύθερο και βγήκαν από τις κατακόμβες οι χριστιανοί και λάτρευαν φανερά τον Θεό. Τον Χριστό μας τον φιλάνθρωπο. 

Που έφτιαξαν εκκλησίες, έφτιαξαν μοναστήρια, έγιναν τόσα καλά. Κι εκεί, λοιπόν, στην Παλαιστίνη, που αγαπούσαν τον Άγιο Γεώργιο, αμέσως, αφού ελευθερώθηκε η χριστιανοσύνη, με διάταγμα του Μεγάλου Κωνσταντίνου, έφτιαξαν ένα υπέροχο ναό. Πήγαν, τον ξεθαψαν, σ’ ένα μέρος ταπεινό, που τον είχαν, και τον έφεραν στον ναό και τον έθαψαν εκεί μέσα, 3 του μηνός Νοεμβρίου και τότε γιορτάζομε και τα εγκαίνια του ναού και την κατάθεση, την τοποθέτηση, δηλαδή, του τιμίου λειψάνου του Αγίου Γεωργίου, στον μεγάλο ναό του, στη Λύδδα. Υπάρχει ακόμη, μέχρι σημέρα , και θυμούμαι, το 1987, που χαμε πάει στους Αγίους Τόπους, ήταν 11 Αυγούστου, με το παλαιό, ελειτουργήσαμε εκεί στον ναό. Τι χαρά ήταν αυτή! Τι ομορφιά! και πόσο ευωδίαζε ο τόπος και ο ναός και τα πέριξ από τη χάρη του μεγαλομάρτυρος Γεωργίου του Τροπαιοφόρου! Εκεί, καθώς και αλλου, δεν τον αγαπούν μόνο οι χριστιανοί οι ορθόδοξοι, αλλά τον αγαπούν πάρα πολύ, και ιδιαίτερα μάλιστα, οι μουσουλμάνοι του πηγαίνουν και δώρα, του αφιερώνουν και σφουγγάτα, του δίνουν και σφάγια, του κάνουν και το να, κι ο άη Γιώργης τους κάνει κι εκείνος αντίδωρα και τους προσφέρει πολλά. Αυτή είναι η θρησκεία μας! Μια αγκαλιά για όλους. 

Αρκεί να το καταλαβαίνομε. Κι αρκεί να καταφεύγουμε εκεί. Ακόμη και οι άπιστοι και οι άθεοι, μπαίνοντας στην εκκλησία, γίνονται παιδιά του Θεού αγαπημένα. Αλλιώς, πλάσματα του Θεού αγαπημένα, που πάλι ο Χριστός τα περιμένει έτσι. Δεν βιάζει κανένα ο Ιησούς Χριστός.

από το συναξάρι του Παππούλη Ανανία