Τα αρχαία του Λιβάνου με επιρροές από την Περσία και την Αίγυπτο μέχρι την αρχαία Ελλάδα και τη Ρώμη αποτελούν τεκμήριο της συνέχειας και της ενότητας της ανατολικής Μεσογείου. Ο πόλεμος ωστόσο έχει στιγματίσει ανεξίτηλα όχι μόνο το παρελθόν του Λιβάνου, αλλά και το παρόν του....
Ενα από τα ωραιότερα μουσεία της Μεσογείου φιλοξενείται στην πρωτεύουσα του Λιβάνου, Βηρυτό. Η γοητεία του έγκειται στην τεράστια ιστορική σημασία όσων παρουσιάζονται, στην απουσία περιττών εκθεμάτων που πολλές φορές κάνουν κουραστικές τις επισκέψεις στα μουσεία, και -το σημαντικότερο- στο γεγονός ότι τα εκθέματά του διατρέχουν χρονολογικά σχεδόν ολόκληρη την ιστορία της ανθρωπότητας: από τη νεολιθική εποχή (9000 - 4000 π.Χ.) μέχρι τα χρόνια της αραβικής κατάκτησης και της περιόδου των Μαμελούκων (13ος αι. μ.Χ.). Ειδικότερα για τον Ελληνα επισκέπτη το Μουσείο της Βηρυτού και τα αρχαιολογικά ευρήματα του Λιβάνου, από τη Βύβλο μέχρι την Τύρο, εντυπωσιάζουν λόγω της συχνότητας με την οποία απαντώνται ελληνικές επιγραφές, αγγεία και θέματα κοινά ή θεότητες. Τα αρχαία του Λιβάνου με επιρροές από την Περσία και την Αίγυπτο μέχρι την αρχαία Ελλάδα και τη Ρώμη αποτελούν τεκμήριο της συνέχειας και της ενότητας της ανατολικής Μεσογείου, χωρίς φυσικά να παραβλέπεται ότι αυτό το επίτευγμα ήταν ένα παραπροϊόν βίαιων και αιματηρών πολέμων, καθώς οι κατακτητικές εκστρατείες και όχι η φιλομάθεια ή μόνο το εμπόριο ήταν η αιτία που εκμηδενίζονταν οι αποστάσεις, με αποτέλεσμα μυκηναϊκά ειδώλια να κοσμούν σήμερα τις προθήκες παλατιών του Λιβάνου.
Ο πόλεμος ωστόσο έχει στιγματίσει ανεξίτηλα όχι μόνο το παρελθόν του Λιβάνου, αλλά και το παρόν του. Το Μουσείο, με το σχήμα των λωτών να κοσμεί τις κολόνες της εισόδου του, έχοντας την ατυχία να βρίσκεται ακριβώς πάνω στη διαχωριστική γραμμή, όσο κι αν δεν φαίνεται -σε αντίθεση με πολλά κτήρια που βρίσκονται σε μικρή απόσταση απ' αυτό-, φέρει χαραγμένα στην ιστορία του τα σημάδια τού αιματηρότατου και βίαιου εμφύλιου πολέμου που ξεκίνησε το 1975. Ακριβώς κάθε μία ώρα στον προθάλαμο του μουσείου προβάλλεται ένα συγκλονιστικό ντοκιμαντέρ που δείχνει τις τιτάνιες προσπάθειες που έγιναν στο αποκορύφωμα του εμφυλίου, το 1982, ώστε να προστατευτούν τα αρχαία. Ειδικότερα, επικαλύψεις από μπετόν στις σαρκοφάγους για να προστατευθούν από τις σφαίρες, και το τελετουργικό, βιντεοσκοπημένο γκρέμισμά τους με το τέλος των εχθροπραξιών νοηματοδοτεί ξανά τη λέξη αποκαλυπτήρια.
Μία σαρκοφάγος, άλλωστε, του βασιλιά Αχιράμ, αποτελεί το σπουδαιότερο εύρημα που φιλοξενείται στο Μουσείο της Βηρυτού. Η σαρκοφάγος του Αχιράμ δεν ξεχωρίζει για την αισθητική αξία των γλυπτών της, όπως για παράδειγμα μια άλλη σαρκοφάγος, ρωμαϊκής εποχής, που απεικονίζει το άρμα το οποίο σέρνει τον Εκτορα, και τον Πρίαμο στην άλλη μεριά να ικετεύει τον Αχιλλέα να πάρει πίσω τη σορό το παιδιού του, ο οποίος αποστρέφει από ντροπή το πρόσωπό του. Η σαρκοφάγος του Αχιράμ είναι το σπουδαιότερο έκθεμα του μουσείου επειδή η επιγραφή που φέρει επάνω της στα φοινικικά είναι η αρχαιότερη που έχει βρεθεί μέχρι σήμερα, περιλαμβάνοντας 19 από τους 22 χαρακτήρες του αλφαβήτου το οποίο αποτέλεσε τον γεννήτορα του μεταγενέστερου κι εμπλουτισμένου με φωνήεντα ελληνικού αλφαβήτου.
Ο μύθος, όπως απεικονίζεται σε ανάγλυφο με την αρπαγή της Ευρώπης που κοσμεί τοίχο του Μουσείου της Βηρυτού και με όλες τις λεπτομέρειές του έχει διασωθεί ακόμη και στη σύγχρονη Ελλάδα, δίνει τη δική του ερμηνεία γι' αυτή τη μεταφύτευση. Το φοινικικό αλφάβητο πέρασε τη Μεσόγειο κι έφτασε στην Ελλάδα μαζί με τον Κάδμο, που το έφερε μαζί του αναζητώντας την αδελφή του, Ευρώπη, η οποία είχε απαχθεί από τον Δία, ενώ μάζευε λουλούδια... Από την αρχαία Φοινίκη λοιπόν, το σύγχρονο Λίβανο, έλκει την καταγωγή του όχι μόνο το σημερινό αλφάβητο, αλλά και η Θήβα, την οποία ίδρυσε ο Κάδμος έπειτα από χρησμό του μαντείου των Δελφών, αποτελώντας τον γενάρχη των κατοίκων της Βοιωτίας, αλλά και ο Διόνυσος, καρπός του έρωτα του Κάδμου με την Αρμονία, κι ακόμη ο πανέμορφος Αδωνις, παιδί αιμομικτικής σχέσης, που πεθαίνει παρά τις προσπάθειες της Αφροδίτης και η λατρεία του οποίου διαρκούσε οκτώ ημέρες, συμβολίζοντας την εναλλαγή των εποχών. Η συνέχεια ωστόσο δεν διαπιστώνεται μόνο στο χώρο της ανατολικής Μεσογείου, αλλά και στο χρόνο. Απεικόνιση του Διονύσου σε ψηφιδωτό το οποίο βρέθηκε στην Πάφο της Κύπρου απαντά με πολλές ομοιότητες στο Μουσείο της Βηρυτού, έχοντας όμως στο επίκεντρο τον Μέγα Αλέξανδρο, για να το ξανασυναντήσουμε πολλούς αιώνες αργότερα με πρωταγωνιστή τον Ιησού Χριστό...
Οι Ελληνες αναγνώρισαν το χρέος τους στους Φοίνικες ονομάζοντας την παραθαλάσσια πόλη από το λιμάνι της οποίας εισήγαγαν τον πάπυρο που χρησιμοποιούσαν στη γραφή, Βύβλο. Η πόλη Βύβλος (Τζμπέιλ στα αραβικά), κατοικημένη από το 5000 π.Χ., βρίσκεται 37 χιλιόμετρα βόρεια της Βηρυτού και λόγω της θέσης της αποτέλεσε πύλη εξόδου προς τη Δύση όχι μόνο της παραγωγής της αρχαίας Αιγύπτου αλλά και της Περσίας. Η Βύβλος δεν έχασε τη σημασία της ως στρατηγικός και εμπορικός κόμβος τους επόμενους αιώνες. Απόδειξη το κάστρο που έχτισαν οι σταυροφόροι το 12ο αιώνα, χρησιμοποιώντας ως πρώτη ύλη τεμαχισμένες κολόνες από ρωμαϊκά κτίσματα. Προχωρώντας προς την κατεύθυνση της θάλασσας ξεχωρίζει, λόγω της εκπληκτικής θέας του προς τη Μεσόγειο και των γλυπτών που κοσμούν τη βάση της σκηνής, το ρωμαϊκό θέατρο που οικοδομήθηκε το 218 μ.Χ. Δημιούργημα των σταυροφόρων είναι επίσης και η εκκλησία του Αγίου Ιωάννη Μάρκου, που βρίσκεται από τη μεριά της πόλης. Η Βύβλος οφείλει την ταχεία ανάπτυξή της τις τελευταίες δεκαετίες, από το 1975 και μετά, στην παρακμή της Βηρυτού και το κύμα φυγής από την πρωτεύουσα που δημιούργησε το ξέσπασμα του εμφυλίου. Δίπλα από την είσοδο του κάστρου και του ευρύτερου αρχαιολογικού χώρου βρίσκεται η αγορά. Στα μαγαζιά της μπορεί κανείς να βρει αρχαία νομίσματα από την εποχή των Φοινίκων, την αρχαία Αθήνα, τη ρωμαϊκή εποχή, το Βυζάντιο μέχρι και τους σταυροφόρους, ακόμη και με 40 ευρώ! Η ισχύς δε της απάντησης που έδωσε ο μαγαζάτορας για το κατά πόσο είναι νόμιμο κάτι τέτοιο, καθώς τα περισσότερα από αυτά τα νομίσματα αγοράζονται από ξένους επισκέπτες και πάνε στο εξωτερικό, ξεπερνάει κατά πολύ τα όρια της Βύβλου και τα νομίσματα: «Στο Λίβανο δεν υπάρχει νόμος», ήταν η απάντησή του. Ιδιαίτερη ιστορική σημασία έχουν επίσης και τα απολιθώματα που μπορεί να βρει κανείς σε εμπορικό κατάστημα-μουσείο απολιθωμάτων στην αγορά της Βύβλου, με τιμές που ξεκινούν από 5 δολάρια και ξεπερνούν τα 100, ανάλογα με το μέγεθος. Τα απολιθώματα, που απεικονίζουν κάθε είδους θαλάσσιο οργανισμό και όχι μόνο και συγκεντρώνονται από κοντινό βουνό, αποτελούν για τους ίδιους απόδειξη του... Κατακλυσμού!
Η σημασία της Βύβλου ως λιμανιού των Φοινίκων ερμηνεύεται και από την εγγύτητά της με το Δάσος των Κέδρων, καθώς από τη Βύβλο έφευγαν τα πλοία που μετέφεραν τους κορμούς των δένδρων για να χρησιμοποιηθούν στη συνέχεια από τους Αιγυπτίους, τους Μακεδόνες, τους Ρωμαίους και τους Βυζαντινούς στη ναυπήγηση πλοίων. Ως αποτέλεσμα σήμερα στη «χώρα των κέδρων», όπως αποκαλείται συχνά ο Λίβανος, στο ομώνυμο βουνό, από την κορυφή του οποίου κοιτάζοντας ανατολικά φαίνεται ακόμη και το Ιράκ όταν η ατμόσφαιρα είναι καθαρή, δεν υπάρχουν παρά μόνον περίπου 400 δένδρα κέδρων! Σε αυτό το βουνό επίσης, ιδιαίτερα στην ονομασία των χιονισμένων βουνοκορφών του -στα αραβικά «Λεμπν» -οφείλεται και η επίσημη ονομασία του Λιβάνου. Στο Δάσος των Κέδρων ξεχωρίζουν τα γλυπτά που έχει φιλοτεχνήσει ο καλλιτέχνης Ρούντι Ραϊμέ, απεικονίζοντας την πλάτη μιας γυναίκας, έναν άνδρα και τον Εσταυρωμένο, στον κορμό ενός δένδρου που κάηκε από κεραυνό. Να αναφέρουμε πως το Δάσος των Κέδρων ανήκει στη Μαρωνίτικη Εκκλησία. Σε όλη την περιοχή δε, κυριαρχούν οι μαρωνίτες.
Πλησίον του Ορους των Κέδρων βρίσκεται η κοιλάδα Καντίσα, η οποία από το 1998 έχει αναγνωριστεί από την UNESCO μνημείο Παγκόσμιας Κληρονομιάς. Συνολικά ο Λίβανος φιλοξενεί 6 τέτοια μνημεία από τα 890 που έχει αναγορεύσει παγκοσμίως ο διεθνής οργανισμός. Το όνομα της κοιλάδας σημαίνει «ιερό» και οφείλεται στο γεγονός ότι ανά τους αιώνες στις απόκρημνες και απλησίαστες πτυχές της κατέφευγαν κάθε λογής πιστοί για να γλιτώσουν τις διώξεις. Σήμερα, ειδικότερα στο ναό του Αγίου Αντωνίου, που βρίσκεται μέσα σε σπηλιά, καταφεύγουν τα ζευγάρια που δυσκολεύονται να τεκνοποιήσουν, καθώς η πίστη θέλει τον άγιο να κάνει τα αδύνατα... δυνατά. Στους βράχους μάλιστα που βρίσκονται δεξιά από εκεί που λειτουργεί ο ιερωμένος, οι πιστοί εν είδει τάματος αφήνουν κατσαρόλες που στο καπάκι τους γράφουν τις ευχαριστίες τους...
Ιδιαίτερη αναφορά, καθώς φέτος η Βηρυτός έχει αναγορευτεί από την UNESCO Παγκόσμια Πρωτεύουσα του Βιβλίου, πρέπει να γίνει στην εκτυπωτική μηχανή που υπάρχει στο μικρό εθνογραφικό και θρησκευτικό μουσείο του Αγίου Αντωνίου. Αναφέρεται πως η συγκεκριμένη μηχανή του 1610 είναι η πρώτη που έφτασε και χρησιμοποιήθηκε στη Μέση Ανατολή, θέτοντας τα θεμέλια για να αποτελέσει στη συνέχεια ο Λίβανος «το τυπογραφείο όλου του αραβικού κόσμου», όπως συχνά χαρακτηρίζεται.
Πηγαίνοντας προς το Νότο, σε μια απόσταση περίπου 50 χιλιομέτρων από τη Βηρυτό, βρίσκεται το χωριό και το παλάτι Μπεϊτεντίν. Στο δρόμο για το Μπεϊτεντίν, όπου και η θερινή προεδρική κατοικία, υπάρχει το πανέμορφο δρούζικο χωριό Ντάιρ ελ Καμάρ, το οποίο χρονολογείται από το 14ο αιώνα. Από αυτό το χωριό έλκει την καταγωγή της και η οικογένεια των Τζουμπλάντ -ο Ουαλίντ Τζουμπλάντ ηγείται του Προοδευτικού Σοσιαλιστικού Κόμματος. Η ανέγερση του Μπεϊτεντίν, που αποτελεί ένα ιδιόρρυθμο κράμα αραβικής και ιταλικής τεχνοτροπίας καθώς στην ανέγερσή του συνέδραμαν Ιταλοί τεχνίτες, διήρκεσε περισσότερα από 30 χρόνια, από το 1804 έως το 1840. Από το εσωτερικό του ξεχωρίζουν αρχικά τα μαρμάρινα μπάνια που χρησιμοποιούσε ο σουλτάνος. Οι χριστιανοί τεχνίτες μάλιστα που τα κατασκεύαζαν δεν παρέλειπαν να αφήνουν το αποτύπωμά τους, όπως για παράδειγμα το σχήμα του σταυρού που είχαν οι φωταγωγοί της στέγης, κάτι που δεν είναι και τόσο εύκολα ορατό.
Το σημαντικότερο που μπορεί να θαυμάσει κάποιος στο Μπεϊτεντίν (πέρα από ξίφη των σταυροφόρων, στολές εποχής, μυκηναϊκά ειδώλια, περίτεχνες ξύλινες οροφές και μια σαρκοφάγο από μολύβι) είναι μια θαυμάσια συλλογή ψηφιδωτών από τη ρωμαϊκή εποχή. Ζώα, ελληνικές επιγραφές και αγιογραφίες (μεταξύ των οποίων και απεικονίσεις του Χριστού που απαντούν πολύ σπάνια, δεδομένου ότι τα ψηφιδωτά σχεδόν πάντα κοσμούσαν πατώματα) δημιουργούν μια σπάνια συλλογή που διατηρείται σε άριστη κατάσταση.
Επιστρέφοντας στον παραλιακό δρόμο και συνεχίζοντας νότια, η επόμενη μεγάλη πόλη που συναντάμε είναι η Σιδών (Σάιντα στα αραβικά), τρίτη μεγαλύτερη πόλη του Λιβάνου, με δεύτερη την Τρίπολη στο Βορρά. Από τη Βηρυτό απέχει μόλις 48 χιλιόμετρα. Η Σιδών, παρ' ότι κατοικήθηκε από το 4000 π.Χ., άκμασε επί Φοινίκων (12ο έως 10ο αι. π.Χ.) κι έφθασε στο αποκορύφωμα της αίγλης της επί περσικής κυριαρχίας (550-330 π.Χ.). Την οικονομική της δύναμη την όφειλε στην επινόηση του φυσητού γυαλιού, που θεωρούνταν το καλύτερο στον κόσμο, κι επίσης στην εφεύρεση της πορφυρής μπογιάς από ένα μικρό κοχύλι, το μούρεξ. Πουλώντας το πανάκριβα, αφού αγοραστές ήταν πρίγκιπες και βασιλιάδες, έγινε μια από τις πλούσιες πόλεις. Το κάστρο που υπάρχει στην παραλία κι ενώνεται με την πόλη με μια στενή λωρίδα γης κατασκευάστηκε από τους σταυροφόρους το 1228, για να καταστραφεί από τους Μαμελούκους, έτσι ώστε να αποτραπεί η επιστροφή των σταυροφόρων, και να ανοικοδομηθεί στη συνέχεια. Κι εκεί μάλιστα οι σταυροφόροι, όπως και στη Βύβλο, χρησιμοποίησαν κολόνες της ρωμαϊκής εποχής για την ανέγερσή του.
Η καλή κατάσταση της Σιδώνος, παρ' ότι δέχθηκε επανειλημμένως τα ισραηλινά πυρά, οφείλεται στο γεγονός ότι απ' αυτή την πόλη κατάγεται ο πρώην πρωθυπουργός Ραφίκ Χαρίρι, ο οποίος δολοφονήθηκε σε έκρηξη βόμβας στις 14 Φεβρουαρίου 2005. Ως εκ τούτου πολλά ιστορικά μνημεία της έχουν ανοικοδομηθεί με χορηγίες του Ιδρύματος Χαρίρι και άλλων σουνιτικών ιδρυμάτων, όπως για παράδειγμα η παραδοσιακή αγορά ή το μεγάλο Χάνι (Χαν αλ Φραντζ, «χάνι των ξένων») που βρίσκεται στην παραλία, απέναντι από το λιμάνι που αράζουν οι ψαρόβαρκες, το οποίο κατασκευάστηκε για να προσφερθεί στους Γάλλους το 16ο αιώνα ώστε να ενθαρρυνθούν οι εμπορικές δραστηριότητες. Σήμερα αποτελεί χώρο πολιτιστικών εκδηλώσεων.
Στα αξιοθέατα της πόλης περιλαμβάνεται και το Μουσείο Σαπουνιού, το οποίο κατασκευάστηκε από την εύπορη οικογένεια Αουντι, στην ιδιοκτησία της οποίας βρισκόταν το εργαστήριο πριν να γίνει έδρα των Παλαιστινίων τη δεκαετία του '80 και καταστραφεί στη συνέχεια από τις εχθροπραξίες. Πλήρως ανακαινισμένο και διαμορφωμένο σε μουσείο σήμερα, διαθέτει ξεναγούς που εξηγούν τα στάδια επεξεργασίας και παρασκευής του σαπουνιού στους επισκέπτες.
Συνεχίζοντας προ Νότο, τελευταίος σταθμός είναι η Τύρος (Σουρ στα αραβικά), που απέχει από τη Βηρυτό 81 χιλιόμετρα. Πατρίδα του ηγέτη της Χεζμπολάχ, σεΐχη Χασάν Νασράλα, και κατοικημένη κατά κύριο λόγο από σιίτες, από την ισραηλινή κατοχή τη δεκαετία του '80 μέχρι και την εισβολή το καλοκαίρι του 2006 πλήρωσε τεράστιο τίμημα. Η Τύρος, κατοικημένη από την 3η χιλιετία π.Χ., από τον 17ο έως το 13ο αι. π.Χ. τελούσε υπό την προστασία της Αιγύπτου. Τη μεγαλύτερη καταστροφή γνώρισε το 332 από τον Μ. Αλέξανδρο, ο οποίος για να την κατακτήσει κατασκεύασε 20ώροφους πολιορκητικούς πύργους -κάτι χωρίς προηγούμενο ώς τότε στην ιστορία-, με αποτέλεσμα να κατακτηθεί έπειτα από πολιορκία επτά μηνών και οι 30.000 κάτοικοί της είτε σφαγιάστηκαν είτε πουλήθηκαν ως σκλάβοι.
Δύο αρχαιολογικοί τόποι παρουσιάζουν σήμερα ξεχωριστή ομορφιά στην Τύρο, που κι αυτή έχει χαρακτηριστεί από το 1984 μνημείο Παγκόσμιας Κληρονομιάς από την UNESCO. Ο πρώτος είναι η Νεκρόπολη (Αλ Μπας) που θεωρείται από τις παλαιότερες και πιο πλούσιες σε ευρήματα νεκροπόλεις του κόσμου, χρονολογούμενη μεταξύ 2ου και 6ου αι. μ.Χ. Στην ανατολική πλευρά της πόλης δεσπόζει η ύψους 20 μ. Αψίδα του Θριάμβου που αναγέρθηκε το 2ο αι. μ.Χ. προς τιμή του Ρωμαίου αυτοκράτορα Σεπτίμιου Σεβήρου. Το εντυπωσιακότερο μνημείο όμως είναι ο ρωμαϊκός ιππόδρομος, που θεωρείται ο καλύτερα διατηρημένος ιππόδρομος στον κόσμο. Με μήκος 480 μέτρα, πλάτος 160 μ., και θέσεις για 20.000 θεατές, φιλοξενούσε το δημοφιλές όσο κι επικίνδυνο άθλημα των αρματοδρομιών. Σήμερα φιλοξενεί κάθε καλοκαίρι πολιτιστικές εκδηλώσεις.
Ο δεύτερος αρχαιολογικός τόπος που κάνει την Τύρο μοναδική βρίσκεται στο λιμάνι (Αλ Μίνα). Διακρίνονται ακόμη και τώρα η υποδομή των λουτρών που επέτρεπε στους ατμούς από τους φούρνους να θερμαίνουν τα μπάνια, μήκους 70 μέτρων και πλάτους 39 μ., τα ψηφιδωτά στο έδαφος τα οποία μαρτυρούν τον πλούτο, κι επίσης οι κολόνες που οδηγώντας στη θάλασσα όριζαν την αγορά.
Θέση-κλειδί στη Μέση Ανατολή
Ο Λίβανος, από τα βάθη της ιστορίας, ήταν μια περιζήτητη περιοχή, σχεδόν από όλους τους λαούς και τις φυλές της Μεσογείου και της Εγγύς και Μέσης Ανατολής.
Η θέση-κλειδί που κατέχει στο χώρο της Μέσης Ανατολής καθιστά τα εδάφη του πολύτιμα ως πύλη εισόδου στην απώτερη Ανατολή και την ενδοχώρα της Ασίας. Οι πρώτες ενδείξεις παρουσίας ανθρώπινων πληθυσμών βρέθηκαν στην κοιλάδα Μπεκάα και ανάγονται στην παλαιολιθική εποχή. Οι Αμορίτες και οι Καναανίτες, σημιτικά φύλα που έφθασαν περί το 2200 π.Χ. στο Λίβανο από την Αραβία και τη Συρία, έχτισαν τις σημαντικότερες γνωστές πόλεις της χώρας, την Τρίπολη, τη Βηρυτό, τη Σιδώνα και την Τύρο. Αργότερα, περί το 1100, οι Καναανίτες του βόρειου Λιβάνου μετονομάστηκαν σε Φοίνικες, και κυριάρχησαν ναυτικά και εμπορικά στη Μεσόγειο για τα επόμενα 400 χρόνια. Οι Φοίνικες αποτελούν την εθνολογική ομάδα-κορμό του Λιβάνου, η οποία στη συνέχεια δέχθηκε πολλαπλές επιμιξίες και πολιτισμικές επιρροές από τους πολυάριθμους κατακτητές της χώρας: Ασσύριους, Βαβυλώνιους, Πέρσες, Μακεδόνες του Μ. Αλέξανδρου, Ρωμαίους, Βυζαντινούς, Αραβες, Σελτζούκους Τούρκους, σταυροφόρους, Οθωμανούς και τελευταίους τους Γάλλους, το 1920. Το 1943, η χώρα απέκτησε την οριστική της ανεξαρτησία. Η διέλευση, η μακρά παρουσία και η ανάμιξη τόσων διαφορετικών λαών έχουν αποτυπωθεί στην πολύμορφη θρησκευτική ταυτότητα της χώρας. Ο σύγχρονος Λίβανος αποτελεί ένα ετερόκλητο θρησκειακό μωσαϊκό όπου συνυπάρχουν η πλειονότητα των σιιτών, μαζί με σουνίτες και δρούζους μουσουλμάνους (οι μουσουλμάνοι αποτελούν το 70% του πληθυσμού), με χριστιανούς μαρωνίτες (που αποτελούν την πλειονότητα του χριστιανικού πληθυσμού), Ελληνες ορθόδοξους, Ελληνες καθολικούς, και λιγοστούς εβραίους.
http://www.enet.gr/?i=news.el.article&id=104269
Ενα από τα ωραιότερα μουσεία της Μεσογείου φιλοξενείται στην πρωτεύουσα του Λιβάνου, Βηρυτό. Η γοητεία του έγκειται στην τεράστια ιστορική σημασία όσων παρουσιάζονται, στην απουσία περιττών εκθεμάτων που πολλές φορές κάνουν κουραστικές τις επισκέψεις στα μουσεία, και -το σημαντικότερο- στο γεγονός ότι τα εκθέματά του διατρέχουν χρονολογικά σχεδόν ολόκληρη την ιστορία της ανθρωπότητας: από τη νεολιθική εποχή (9000 - 4000 π.Χ.) μέχρι τα χρόνια της αραβικής κατάκτησης και της περιόδου των Μαμελούκων (13ος αι. μ.Χ.). Ειδικότερα για τον Ελληνα επισκέπτη το Μουσείο της Βηρυτού και τα αρχαιολογικά ευρήματα του Λιβάνου, από τη Βύβλο μέχρι την Τύρο, εντυπωσιάζουν λόγω της συχνότητας με την οποία απαντώνται ελληνικές επιγραφές, αγγεία και θέματα κοινά ή θεότητες. Τα αρχαία του Λιβάνου με επιρροές από την Περσία και την Αίγυπτο μέχρι την αρχαία Ελλάδα και τη Ρώμη αποτελούν τεκμήριο της συνέχειας και της ενότητας της ανατολικής Μεσογείου, χωρίς φυσικά να παραβλέπεται ότι αυτό το επίτευγμα ήταν ένα παραπροϊόν βίαιων και αιματηρών πολέμων, καθώς οι κατακτητικές εκστρατείες και όχι η φιλομάθεια ή μόνο το εμπόριο ήταν η αιτία που εκμηδενίζονταν οι αποστάσεις, με αποτέλεσμα μυκηναϊκά ειδώλια να κοσμούν σήμερα τις προθήκες παλατιών του Λιβάνου.
Ο πόλεμος ωστόσο έχει στιγματίσει ανεξίτηλα όχι μόνο το παρελθόν του Λιβάνου, αλλά και το παρόν του. Το Μουσείο, με το σχήμα των λωτών να κοσμεί τις κολόνες της εισόδου του, έχοντας την ατυχία να βρίσκεται ακριβώς πάνω στη διαχωριστική γραμμή, όσο κι αν δεν φαίνεται -σε αντίθεση με πολλά κτήρια που βρίσκονται σε μικρή απόσταση απ' αυτό-, φέρει χαραγμένα στην ιστορία του τα σημάδια τού αιματηρότατου και βίαιου εμφύλιου πολέμου που ξεκίνησε το 1975. Ακριβώς κάθε μία ώρα στον προθάλαμο του μουσείου προβάλλεται ένα συγκλονιστικό ντοκιμαντέρ που δείχνει τις τιτάνιες προσπάθειες που έγιναν στο αποκορύφωμα του εμφυλίου, το 1982, ώστε να προστατευτούν τα αρχαία. Ειδικότερα, επικαλύψεις από μπετόν στις σαρκοφάγους για να προστατευθούν από τις σφαίρες, και το τελετουργικό, βιντεοσκοπημένο γκρέμισμά τους με το τέλος των εχθροπραξιών νοηματοδοτεί ξανά τη λέξη αποκαλυπτήρια.
Μία σαρκοφάγος, άλλωστε, του βασιλιά Αχιράμ, αποτελεί το σπουδαιότερο εύρημα που φιλοξενείται στο Μουσείο της Βηρυτού. Η σαρκοφάγος του Αχιράμ δεν ξεχωρίζει για την αισθητική αξία των γλυπτών της, όπως για παράδειγμα μια άλλη σαρκοφάγος, ρωμαϊκής εποχής, που απεικονίζει το άρμα το οποίο σέρνει τον Εκτορα, και τον Πρίαμο στην άλλη μεριά να ικετεύει τον Αχιλλέα να πάρει πίσω τη σορό το παιδιού του, ο οποίος αποστρέφει από ντροπή το πρόσωπό του. Η σαρκοφάγος του Αχιράμ είναι το σπουδαιότερο έκθεμα του μουσείου επειδή η επιγραφή που φέρει επάνω της στα φοινικικά είναι η αρχαιότερη που έχει βρεθεί μέχρι σήμερα, περιλαμβάνοντας 19 από τους 22 χαρακτήρες του αλφαβήτου το οποίο αποτέλεσε τον γεννήτορα του μεταγενέστερου κι εμπλουτισμένου με φωνήεντα ελληνικού αλφαβήτου.
Ο μύθος, όπως απεικονίζεται σε ανάγλυφο με την αρπαγή της Ευρώπης που κοσμεί τοίχο του Μουσείου της Βηρυτού και με όλες τις λεπτομέρειές του έχει διασωθεί ακόμη και στη σύγχρονη Ελλάδα, δίνει τη δική του ερμηνεία γι' αυτή τη μεταφύτευση. Το φοινικικό αλφάβητο πέρασε τη Μεσόγειο κι έφτασε στην Ελλάδα μαζί με τον Κάδμο, που το έφερε μαζί του αναζητώντας την αδελφή του, Ευρώπη, η οποία είχε απαχθεί από τον Δία, ενώ μάζευε λουλούδια... Από την αρχαία Φοινίκη λοιπόν, το σύγχρονο Λίβανο, έλκει την καταγωγή του όχι μόνο το σημερινό αλφάβητο, αλλά και η Θήβα, την οποία ίδρυσε ο Κάδμος έπειτα από χρησμό του μαντείου των Δελφών, αποτελώντας τον γενάρχη των κατοίκων της Βοιωτίας, αλλά και ο Διόνυσος, καρπός του έρωτα του Κάδμου με την Αρμονία, κι ακόμη ο πανέμορφος Αδωνις, παιδί αιμομικτικής σχέσης, που πεθαίνει παρά τις προσπάθειες της Αφροδίτης και η λατρεία του οποίου διαρκούσε οκτώ ημέρες, συμβολίζοντας την εναλλαγή των εποχών. Η συνέχεια ωστόσο δεν διαπιστώνεται μόνο στο χώρο της ανατολικής Μεσογείου, αλλά και στο χρόνο. Απεικόνιση του Διονύσου σε ψηφιδωτό το οποίο βρέθηκε στην Πάφο της Κύπρου απαντά με πολλές ομοιότητες στο Μουσείο της Βηρυτού, έχοντας όμως στο επίκεντρο τον Μέγα Αλέξανδρο, για να το ξανασυναντήσουμε πολλούς αιώνες αργότερα με πρωταγωνιστή τον Ιησού Χριστό...
Οι Ελληνες αναγνώρισαν το χρέος τους στους Φοίνικες ονομάζοντας την παραθαλάσσια πόλη από το λιμάνι της οποίας εισήγαγαν τον πάπυρο που χρησιμοποιούσαν στη γραφή, Βύβλο. Η πόλη Βύβλος (Τζμπέιλ στα αραβικά), κατοικημένη από το 5000 π.Χ., βρίσκεται 37 χιλιόμετρα βόρεια της Βηρυτού και λόγω της θέσης της αποτέλεσε πύλη εξόδου προς τη Δύση όχι μόνο της παραγωγής της αρχαίας Αιγύπτου αλλά και της Περσίας. Η Βύβλος δεν έχασε τη σημασία της ως στρατηγικός και εμπορικός κόμβος τους επόμενους αιώνες. Απόδειξη το κάστρο που έχτισαν οι σταυροφόροι το 12ο αιώνα, χρησιμοποιώντας ως πρώτη ύλη τεμαχισμένες κολόνες από ρωμαϊκά κτίσματα. Προχωρώντας προς την κατεύθυνση της θάλασσας ξεχωρίζει, λόγω της εκπληκτικής θέας του προς τη Μεσόγειο και των γλυπτών που κοσμούν τη βάση της σκηνής, το ρωμαϊκό θέατρο που οικοδομήθηκε το 218 μ.Χ. Δημιούργημα των σταυροφόρων είναι επίσης και η εκκλησία του Αγίου Ιωάννη Μάρκου, που βρίσκεται από τη μεριά της πόλης. Η Βύβλος οφείλει την ταχεία ανάπτυξή της τις τελευταίες δεκαετίες, από το 1975 και μετά, στην παρακμή της Βηρυτού και το κύμα φυγής από την πρωτεύουσα που δημιούργησε το ξέσπασμα του εμφυλίου. Δίπλα από την είσοδο του κάστρου και του ευρύτερου αρχαιολογικού χώρου βρίσκεται η αγορά. Στα μαγαζιά της μπορεί κανείς να βρει αρχαία νομίσματα από την εποχή των Φοινίκων, την αρχαία Αθήνα, τη ρωμαϊκή εποχή, το Βυζάντιο μέχρι και τους σταυροφόρους, ακόμη και με 40 ευρώ! Η ισχύς δε της απάντησης που έδωσε ο μαγαζάτορας για το κατά πόσο είναι νόμιμο κάτι τέτοιο, καθώς τα περισσότερα από αυτά τα νομίσματα αγοράζονται από ξένους επισκέπτες και πάνε στο εξωτερικό, ξεπερνάει κατά πολύ τα όρια της Βύβλου και τα νομίσματα: «Στο Λίβανο δεν υπάρχει νόμος», ήταν η απάντησή του. Ιδιαίτερη ιστορική σημασία έχουν επίσης και τα απολιθώματα που μπορεί να βρει κανείς σε εμπορικό κατάστημα-μουσείο απολιθωμάτων στην αγορά της Βύβλου, με τιμές που ξεκινούν από 5 δολάρια και ξεπερνούν τα 100, ανάλογα με το μέγεθος. Τα απολιθώματα, που απεικονίζουν κάθε είδους θαλάσσιο οργανισμό και όχι μόνο και συγκεντρώνονται από κοντινό βουνό, αποτελούν για τους ίδιους απόδειξη του... Κατακλυσμού!
Η σημασία της Βύβλου ως λιμανιού των Φοινίκων ερμηνεύεται και από την εγγύτητά της με το Δάσος των Κέδρων, καθώς από τη Βύβλο έφευγαν τα πλοία που μετέφεραν τους κορμούς των δένδρων για να χρησιμοποιηθούν στη συνέχεια από τους Αιγυπτίους, τους Μακεδόνες, τους Ρωμαίους και τους Βυζαντινούς στη ναυπήγηση πλοίων. Ως αποτέλεσμα σήμερα στη «χώρα των κέδρων», όπως αποκαλείται συχνά ο Λίβανος, στο ομώνυμο βουνό, από την κορυφή του οποίου κοιτάζοντας ανατολικά φαίνεται ακόμη και το Ιράκ όταν η ατμόσφαιρα είναι καθαρή, δεν υπάρχουν παρά μόνον περίπου 400 δένδρα κέδρων! Σε αυτό το βουνό επίσης, ιδιαίτερα στην ονομασία των χιονισμένων βουνοκορφών του -στα αραβικά «Λεμπν» -οφείλεται και η επίσημη ονομασία του Λιβάνου. Στο Δάσος των Κέδρων ξεχωρίζουν τα γλυπτά που έχει φιλοτεχνήσει ο καλλιτέχνης Ρούντι Ραϊμέ, απεικονίζοντας την πλάτη μιας γυναίκας, έναν άνδρα και τον Εσταυρωμένο, στον κορμό ενός δένδρου που κάηκε από κεραυνό. Να αναφέρουμε πως το Δάσος των Κέδρων ανήκει στη Μαρωνίτικη Εκκλησία. Σε όλη την περιοχή δε, κυριαρχούν οι μαρωνίτες.
Πλησίον του Ορους των Κέδρων βρίσκεται η κοιλάδα Καντίσα, η οποία από το 1998 έχει αναγνωριστεί από την UNESCO μνημείο Παγκόσμιας Κληρονομιάς. Συνολικά ο Λίβανος φιλοξενεί 6 τέτοια μνημεία από τα 890 που έχει αναγορεύσει παγκοσμίως ο διεθνής οργανισμός. Το όνομα της κοιλάδας σημαίνει «ιερό» και οφείλεται στο γεγονός ότι ανά τους αιώνες στις απόκρημνες και απλησίαστες πτυχές της κατέφευγαν κάθε λογής πιστοί για να γλιτώσουν τις διώξεις. Σήμερα, ειδικότερα στο ναό του Αγίου Αντωνίου, που βρίσκεται μέσα σε σπηλιά, καταφεύγουν τα ζευγάρια που δυσκολεύονται να τεκνοποιήσουν, καθώς η πίστη θέλει τον άγιο να κάνει τα αδύνατα... δυνατά. Στους βράχους μάλιστα που βρίσκονται δεξιά από εκεί που λειτουργεί ο ιερωμένος, οι πιστοί εν είδει τάματος αφήνουν κατσαρόλες που στο καπάκι τους γράφουν τις ευχαριστίες τους...
Ιδιαίτερη αναφορά, καθώς φέτος η Βηρυτός έχει αναγορευτεί από την UNESCO Παγκόσμια Πρωτεύουσα του Βιβλίου, πρέπει να γίνει στην εκτυπωτική μηχανή που υπάρχει στο μικρό εθνογραφικό και θρησκευτικό μουσείο του Αγίου Αντωνίου. Αναφέρεται πως η συγκεκριμένη μηχανή του 1610 είναι η πρώτη που έφτασε και χρησιμοποιήθηκε στη Μέση Ανατολή, θέτοντας τα θεμέλια για να αποτελέσει στη συνέχεια ο Λίβανος «το τυπογραφείο όλου του αραβικού κόσμου», όπως συχνά χαρακτηρίζεται.
Πηγαίνοντας προς το Νότο, σε μια απόσταση περίπου 50 χιλιομέτρων από τη Βηρυτό, βρίσκεται το χωριό και το παλάτι Μπεϊτεντίν. Στο δρόμο για το Μπεϊτεντίν, όπου και η θερινή προεδρική κατοικία, υπάρχει το πανέμορφο δρούζικο χωριό Ντάιρ ελ Καμάρ, το οποίο χρονολογείται από το 14ο αιώνα. Από αυτό το χωριό έλκει την καταγωγή της και η οικογένεια των Τζουμπλάντ -ο Ουαλίντ Τζουμπλάντ ηγείται του Προοδευτικού Σοσιαλιστικού Κόμματος. Η ανέγερση του Μπεϊτεντίν, που αποτελεί ένα ιδιόρρυθμο κράμα αραβικής και ιταλικής τεχνοτροπίας καθώς στην ανέγερσή του συνέδραμαν Ιταλοί τεχνίτες, διήρκεσε περισσότερα από 30 χρόνια, από το 1804 έως το 1840. Από το εσωτερικό του ξεχωρίζουν αρχικά τα μαρμάρινα μπάνια που χρησιμοποιούσε ο σουλτάνος. Οι χριστιανοί τεχνίτες μάλιστα που τα κατασκεύαζαν δεν παρέλειπαν να αφήνουν το αποτύπωμά τους, όπως για παράδειγμα το σχήμα του σταυρού που είχαν οι φωταγωγοί της στέγης, κάτι που δεν είναι και τόσο εύκολα ορατό.
Το σημαντικότερο που μπορεί να θαυμάσει κάποιος στο Μπεϊτεντίν (πέρα από ξίφη των σταυροφόρων, στολές εποχής, μυκηναϊκά ειδώλια, περίτεχνες ξύλινες οροφές και μια σαρκοφάγο από μολύβι) είναι μια θαυμάσια συλλογή ψηφιδωτών από τη ρωμαϊκή εποχή. Ζώα, ελληνικές επιγραφές και αγιογραφίες (μεταξύ των οποίων και απεικονίσεις του Χριστού που απαντούν πολύ σπάνια, δεδομένου ότι τα ψηφιδωτά σχεδόν πάντα κοσμούσαν πατώματα) δημιουργούν μια σπάνια συλλογή που διατηρείται σε άριστη κατάσταση.
Επιστρέφοντας στον παραλιακό δρόμο και συνεχίζοντας νότια, η επόμενη μεγάλη πόλη που συναντάμε είναι η Σιδών (Σάιντα στα αραβικά), τρίτη μεγαλύτερη πόλη του Λιβάνου, με δεύτερη την Τρίπολη στο Βορρά. Από τη Βηρυτό απέχει μόλις 48 χιλιόμετρα. Η Σιδών, παρ' ότι κατοικήθηκε από το 4000 π.Χ., άκμασε επί Φοινίκων (12ο έως 10ο αι. π.Χ.) κι έφθασε στο αποκορύφωμα της αίγλης της επί περσικής κυριαρχίας (550-330 π.Χ.). Την οικονομική της δύναμη την όφειλε στην επινόηση του φυσητού γυαλιού, που θεωρούνταν το καλύτερο στον κόσμο, κι επίσης στην εφεύρεση της πορφυρής μπογιάς από ένα μικρό κοχύλι, το μούρεξ. Πουλώντας το πανάκριβα, αφού αγοραστές ήταν πρίγκιπες και βασιλιάδες, έγινε μια από τις πλούσιες πόλεις. Το κάστρο που υπάρχει στην παραλία κι ενώνεται με την πόλη με μια στενή λωρίδα γης κατασκευάστηκε από τους σταυροφόρους το 1228, για να καταστραφεί από τους Μαμελούκους, έτσι ώστε να αποτραπεί η επιστροφή των σταυροφόρων, και να ανοικοδομηθεί στη συνέχεια. Κι εκεί μάλιστα οι σταυροφόροι, όπως και στη Βύβλο, χρησιμοποίησαν κολόνες της ρωμαϊκής εποχής για την ανέγερσή του.
Η καλή κατάσταση της Σιδώνος, παρ' ότι δέχθηκε επανειλημμένως τα ισραηλινά πυρά, οφείλεται στο γεγονός ότι απ' αυτή την πόλη κατάγεται ο πρώην πρωθυπουργός Ραφίκ Χαρίρι, ο οποίος δολοφονήθηκε σε έκρηξη βόμβας στις 14 Φεβρουαρίου 2005. Ως εκ τούτου πολλά ιστορικά μνημεία της έχουν ανοικοδομηθεί με χορηγίες του Ιδρύματος Χαρίρι και άλλων σουνιτικών ιδρυμάτων, όπως για παράδειγμα η παραδοσιακή αγορά ή το μεγάλο Χάνι (Χαν αλ Φραντζ, «χάνι των ξένων») που βρίσκεται στην παραλία, απέναντι από το λιμάνι που αράζουν οι ψαρόβαρκες, το οποίο κατασκευάστηκε για να προσφερθεί στους Γάλλους το 16ο αιώνα ώστε να ενθαρρυνθούν οι εμπορικές δραστηριότητες. Σήμερα αποτελεί χώρο πολιτιστικών εκδηλώσεων.
Στα αξιοθέατα της πόλης περιλαμβάνεται και το Μουσείο Σαπουνιού, το οποίο κατασκευάστηκε από την εύπορη οικογένεια Αουντι, στην ιδιοκτησία της οποίας βρισκόταν το εργαστήριο πριν να γίνει έδρα των Παλαιστινίων τη δεκαετία του '80 και καταστραφεί στη συνέχεια από τις εχθροπραξίες. Πλήρως ανακαινισμένο και διαμορφωμένο σε μουσείο σήμερα, διαθέτει ξεναγούς που εξηγούν τα στάδια επεξεργασίας και παρασκευής του σαπουνιού στους επισκέπτες.
Συνεχίζοντας προ Νότο, τελευταίος σταθμός είναι η Τύρος (Σουρ στα αραβικά), που απέχει από τη Βηρυτό 81 χιλιόμετρα. Πατρίδα του ηγέτη της Χεζμπολάχ, σεΐχη Χασάν Νασράλα, και κατοικημένη κατά κύριο λόγο από σιίτες, από την ισραηλινή κατοχή τη δεκαετία του '80 μέχρι και την εισβολή το καλοκαίρι του 2006 πλήρωσε τεράστιο τίμημα. Η Τύρος, κατοικημένη από την 3η χιλιετία π.Χ., από τον 17ο έως το 13ο αι. π.Χ. τελούσε υπό την προστασία της Αιγύπτου. Τη μεγαλύτερη καταστροφή γνώρισε το 332 από τον Μ. Αλέξανδρο, ο οποίος για να την κατακτήσει κατασκεύασε 20ώροφους πολιορκητικούς πύργους -κάτι χωρίς προηγούμενο ώς τότε στην ιστορία-, με αποτέλεσμα να κατακτηθεί έπειτα από πολιορκία επτά μηνών και οι 30.000 κάτοικοί της είτε σφαγιάστηκαν είτε πουλήθηκαν ως σκλάβοι.
Δύο αρχαιολογικοί τόποι παρουσιάζουν σήμερα ξεχωριστή ομορφιά στην Τύρο, που κι αυτή έχει χαρακτηριστεί από το 1984 μνημείο Παγκόσμιας Κληρονομιάς από την UNESCO. Ο πρώτος είναι η Νεκρόπολη (Αλ Μπας) που θεωρείται από τις παλαιότερες και πιο πλούσιες σε ευρήματα νεκροπόλεις του κόσμου, χρονολογούμενη μεταξύ 2ου και 6ου αι. μ.Χ. Στην ανατολική πλευρά της πόλης δεσπόζει η ύψους 20 μ. Αψίδα του Θριάμβου που αναγέρθηκε το 2ο αι. μ.Χ. προς τιμή του Ρωμαίου αυτοκράτορα Σεπτίμιου Σεβήρου. Το εντυπωσιακότερο μνημείο όμως είναι ο ρωμαϊκός ιππόδρομος, που θεωρείται ο καλύτερα διατηρημένος ιππόδρομος στον κόσμο. Με μήκος 480 μέτρα, πλάτος 160 μ., και θέσεις για 20.000 θεατές, φιλοξενούσε το δημοφιλές όσο κι επικίνδυνο άθλημα των αρματοδρομιών. Σήμερα φιλοξενεί κάθε καλοκαίρι πολιτιστικές εκδηλώσεις.
Ο δεύτερος αρχαιολογικός τόπος που κάνει την Τύρο μοναδική βρίσκεται στο λιμάνι (Αλ Μίνα). Διακρίνονται ακόμη και τώρα η υποδομή των λουτρών που επέτρεπε στους ατμούς από τους φούρνους να θερμαίνουν τα μπάνια, μήκους 70 μέτρων και πλάτους 39 μ., τα ψηφιδωτά στο έδαφος τα οποία μαρτυρούν τον πλούτο, κι επίσης οι κολόνες που οδηγώντας στη θάλασσα όριζαν την αγορά.
Θέση-κλειδί στη Μέση Ανατολή
Ο Λίβανος, από τα βάθη της ιστορίας, ήταν μια περιζήτητη περιοχή, σχεδόν από όλους τους λαούς και τις φυλές της Μεσογείου και της Εγγύς και Μέσης Ανατολής.
Η θέση-κλειδί που κατέχει στο χώρο της Μέσης Ανατολής καθιστά τα εδάφη του πολύτιμα ως πύλη εισόδου στην απώτερη Ανατολή και την ενδοχώρα της Ασίας. Οι πρώτες ενδείξεις παρουσίας ανθρώπινων πληθυσμών βρέθηκαν στην κοιλάδα Μπεκάα και ανάγονται στην παλαιολιθική εποχή. Οι Αμορίτες και οι Καναανίτες, σημιτικά φύλα που έφθασαν περί το 2200 π.Χ. στο Λίβανο από την Αραβία και τη Συρία, έχτισαν τις σημαντικότερες γνωστές πόλεις της χώρας, την Τρίπολη, τη Βηρυτό, τη Σιδώνα και την Τύρο. Αργότερα, περί το 1100, οι Καναανίτες του βόρειου Λιβάνου μετονομάστηκαν σε Φοίνικες, και κυριάρχησαν ναυτικά και εμπορικά στη Μεσόγειο για τα επόμενα 400 χρόνια. Οι Φοίνικες αποτελούν την εθνολογική ομάδα-κορμό του Λιβάνου, η οποία στη συνέχεια δέχθηκε πολλαπλές επιμιξίες και πολιτισμικές επιρροές από τους πολυάριθμους κατακτητές της χώρας: Ασσύριους, Βαβυλώνιους, Πέρσες, Μακεδόνες του Μ. Αλέξανδρου, Ρωμαίους, Βυζαντινούς, Αραβες, Σελτζούκους Τούρκους, σταυροφόρους, Οθωμανούς και τελευταίους τους Γάλλους, το 1920. Το 1943, η χώρα απέκτησε την οριστική της ανεξαρτησία. Η διέλευση, η μακρά παρουσία και η ανάμιξη τόσων διαφορετικών λαών έχουν αποτυπωθεί στην πολύμορφη θρησκευτική ταυτότητα της χώρας. Ο σύγχρονος Λίβανος αποτελεί ένα ετερόκλητο θρησκειακό μωσαϊκό όπου συνυπάρχουν η πλειονότητα των σιιτών, μαζί με σουνίτες και δρούζους μουσουλμάνους (οι μουσουλμάνοι αποτελούν το 70% του πληθυσμού), με χριστιανούς μαρωνίτες (που αποτελούν την πλειονότητα του χριστιανικού πληθυσμού), Ελληνες ορθόδοξους, Ελληνες καθολικούς, και λιγοστούς εβραίους.
http://www.enet.gr/?i=news.el.article&id=104269
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου