Άγιος Αλύπιος
Προχωρούμε, τώρα, λιγάκι. Αν θέλετε, μη
μιλάτε, ακούγεται, παιδιά. Κάντε λίγη υπομονή. Αν κάποιος δεν μπορεί, υπάρχουν
και οι πόρτες. Αλοίμονο. Η Εκκλησία είναι η αγκαλιά του Χριστού, που μας έχει
όλους και η ελευθερία μαζί έτσι. Πάμε, τώρα στις 26 του Νοεμβρίου έχουμε τον
Άγιο Αλύπιο τον κιονίτη. Τον στυλίτη, επάνω στον κίονα, στον στυλό. Ήταν από
την Ανδριανούπολη της Παφλαγονίας. Στον Πόντο. Στα χρόνια του εύσεβούς βασιλέως
Ηρακλείου. Αυτός ήταν ο όντως μεγάλος σταυροφόρος της ανατολής κι ο Άγιος
Θεοφάνης, ο Χρονογράφος, τον θαυμάζει και τον αγαπά ιδιαίτερα και τον εκθειάζει
είχε δίκαιο. Στα χρόνια, λοιπόν, του Ηρακλείου, 610-640, τον 7ο αιώνα, έζησε ο
Άγιος Αλύπιος. Αυτός που δεν έχει λύπη. Κι ο Παπαδιαμάντης μας μιλά για αλύπιον
οίνον οταν πίνει κανείς κανονικά κρασί, του παίρνει την λύπη και οίνος
ευφραίνει καρδίαν ανθρώπου, τι σημαίνει; του φτειάχνει την διάθεση. Αλλά να το
πίνωμε και να μη μας πίνει, έλεγαν στα χωριά μας. Λοιπόν με μέτρον. Δεν
απαγορεύεται η χρήση του οίνου. Η μέθη απαγορεύεται γιατί μετά μας κάνει
γραμματισμένους και δεν ξέρομε τι κάνομε γελάτε, έ; Που βγαίνουμε και
πρωθυπουργοί.
Ο Άγιος Αλύπιος, λοιπόν, ο κιονίτης, ήταν
παιδί θαύμα. Ηγιασμένος εκ κοιλίας μητρός. Η μάνα του, πριν τον γεννήσει, είδε
μες στο σπίτι ένα αρνί ολόλευκο κι είχε στα κέρατα, ήταν κριός, φαίνεται, στα
κέρατα λαμπάδες μεγάλες, που έφεγγαν κι έκαναν το δωμάτιο να είναι ολόφωτο και
λέει: Μπά, κάτι θα γίνει. Κι όταν γέννησε το παιδί, κι ήταν τόσο χαριτωμένο ο
Αλύπιος, λέει: Αυτό είναι.Ο γυιός μου θ ανέβει ψηλά και θα φωτίσει τον κόσμο
και πράγματι, όταν μεγάλωσε κάμποσο, έφυγε και πήγε στην έρημο έφτειαξε ένα
στύλο, έναν κίονα, κι ανέβηκε πάνω και καθόταν όρθιος, παρακαλώ! Εδώ είναι η
υπομονή κι η καρτερία του η μεγάλη όρθιος, παρακαλώ, επάνω στον στύλο, χειμώνες
και καλοκαίρια, Με λιοπύρια και βροχές και χιόνια και τα υπόλοιπα, 53 χρόνιαι
είναι αυτά έργα της Θείας Χάριτος, βέβαια εμείς τ ακούμε και γελάμε. Τι να
πούμε; Έχουν γίνει, όμως, αυτά. Πόσες δυνατότητες έχει ο άνθρωπος και τι
προοπτική έχει! απ’ το κατ εικόνα στο καθ ομοίωσιν. 53 χρόνια! Κι ο διάβολος
δεν άντεξε την υπομονή του, τον έπληξε με αρρώστεια. Κι εκείνος τι έκανε; δεν
κατέβηκε οχι. Ξάπλωσε, όμως, στο ένα του πλευρό, γιατί ήταν όρθιος τα 53, και
ξαπλωμένος στο ένα πλευρό έζησε ακόμα 13 χρόνια το όλον 66 χρόνια επάνω στον
στύλο γι αυτό και σ’ έμας, όταν τυχαίνουν δυσκολίες ή ο,τι άλλο, να σκεπτόμεθα
ότι οι Άγιοι έκαναν τόση υπομονή όλη την υπομονή. Κι ας μας δίνει κι έμας αυτή
τη χάρη της υπομονής ο Χριστός μας και υστέρα, 106 ετών, ανεπαύθη εν Κυρίω.
Αφού γέμισε με θαύματα την οικουμένη και με τις διδασκαλίες του, καθώς ήρχοντο
στον στύλο, οδήγησε πολλούς στον Παράδεισο και φρόντισε αμέτρητους.
Άγιος Στυλιανός
Την ίδια μέρα γιορτάζει πάλι απ’ την
Παφλαγονία, ο Άγιος Στυλιανός ο Παφλαγών. Κι αυτός παιδί θαύμα. Ηγιασμένος εκ
κοιλίας μητρός του μεγάλωνε, λοιπόν, κι είχε έφεση προς τον μοναχισμό και προς
τον Θείο έρωτα οι γονείς του ήταν πλούσιοι και αφού τους εκήδεψε, όταν
κοιμήθησαν, εκείνος μοίρασε την περιουσία του την αμύθητη στους φτωχούς και
στους αναγκεμένους και στις Εκκλησίες που χρειαζόντουσαν να φροντίσουν τους
φτωχούς και όλους και πήγε σέ μιά μονή. Ανέβηκε γρήγορα ψηλά. Ήταν χαριτωμένος
και σε κάποια στιγμή, λέει στους πατέρες: Εγώ θα φύγω είχε τόσο θείο έρωτα, που
ήθελε να βρίσκεται συνέχεια μόνος προς μόνον, τον Χριστόν, και να εύχεται και ν
απολαμβάνει αυτόν και να τον χαίρεται και πήγε σ’ ένα σπήλαιο κι εξαφανίστηκε.
Κι εκεί, άγγελος Κυρίου του πήγαινε τροφή και έτρωγε ουράνιον άρτον και ζούσε
του δωσε την χάρη να θαυματουργεί ο Χριστός και τον ανακάλυψαν οι άνθρωποι και
πήγαιναν αμέτρητοι στο σπήλαιον να τους βοηθήσει και του έδωσε και μιά
ιδιαίτερη χάρη να είναι προστάτης και σωτήρας των παιδιών γυναίκες που πέθαιναν
τα παιδιά τους, κατά την γέννα, ζωγράφιζαν, λέει, αγιογραφούσαν, δηλαδή, τη
μορφή του, κι αμέσως εκείνος εστύλωνε τα παιδιά και δεν πέθαιναν στη συνέχεια
έτσι γι αυτό λέει: Παίδων προστάτης πέφυκα —(είμαι)— Θεού το δώρον είμαι
προστάτης των παιδιών. Κι αυτό το δώρο, τη χάρη, μου την έδωσε ο Θεός και
πλήρης ήμερων, κι εκείνος, ανεπαύθη.
Άγιος Νίκων
Ίδια μέρα έχομε και τον Άγιο Νίκωνα, τον
μετανοείτε. Απ τον Πόντο κι αυτός. Τι έβγαλε εκείνος ο Πόντος! Πλουσιόπαιδο,
άκουσε στο ευαγγέλιο τη φωνή του Κυρίου, που λέει: Όποιος αφήσει τα πάντα και
μ’ ακολουθήσει, εκείνος θα πάρει έκατονταπλάσια και θα κληρονομήσει και τη Θεία
Βασιλεία. Πήγε σε μιά μονή, ασκήθηκε, υψώθηκε πάρα πολύ ο πατέρας του τον
έψαχνε, το ‘μαθε εκείνος κι έφυγε, μην τον πιάσει. Κι έτρεξε όλη τη Μικρασία, κηρύττοντας
μία λέξη μόνο: Μετανοείτε μετανοείτε ο Νίκων ο μετανοείτε έλεγε Μετανοείτε,
όπως ο άη Γιάννης ο Πρόδρομος. Κι είχε την ίδια μορφή με τον άη Γιάννη έρχεται
στην Κρήτη, που χαν εκεί οι σαρακηνοί κάνει τους Κρητικούς τους περισσότερους
μωαμεθανούς, εκήρυξε , επανέφερε αμέτρητους στην ορθοδοξία, πέρασε στην
Πελοπόννησο, ήλθε στην Αθήνα, πήγε στη Χαλκίδα, πήγε παντού, κατέληξε στη
Σπάρτη. Κι εκεί βοήθησε τα μέγιστα τους Λάκωνας, έφτειαξε ωραία εκκλησία του
Σωτήρος Χριστού και μιά μονή, στην οποία εγκαταβίωσε κι εκοιμήθη στα 998, στις
26 Νοεμβρίου μεγάλος Άγιος και μεγάλος προστάτης.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου