Άγιος Πλάτων
Τώρα απ’ τις 17 φεύγομε. Πάμε στις 18
γιορτάζουν οι μεγάλοι μάρτυρες Πλάτων και Ρωμανός. Κι αυτοί του 3ου αιώνος,
στην πρώτη χριστιανοσύνη ο Άγιος Πλάτων ήταν από την Άγκυρα έχομε μιλήσει
πρόπερσι γι αυτόν, μία ώρα ολόκληρη. Τώρα θα τα πούμε περιληπτικά, για να
χωρέσουν όλοι οι Άγιοι. Ήταν χριστιανός. Κι εκήρυττε τον Θείο λόγο από νεαράς
ηλικίας και αγαπούσε τον Κύριο αμέτρητα είχε κι έναν αδελφό Αντίοχο, που κι
εκείνος είχε Μαρτυρήσει για τον Χριστό και γιορτάζει 24 Δεκεμβρίου τον κάλεσε,
λοιπόν, ο έπαρχος, και του είπε να σταματήσει να κάνει τέτοια πράγματα ο Άγιος
Πλάτων, όμως, δεν τον άκουσε και επέμενε επέμενε κι ο άλλος. Τελικά, έμεινε
αμετάπειστος ο νεαρός Πλάτων και άρχισαν τα Μαρτύρια και τα βασανιστήρια. Δεν
θα σας τα πω την άλλη φορά, δυστυχώς, τα είπα όλα και μερικοί κόντεψαν να
λιποθυμήσουν, αν ενθυμείσθε.
Λοιπόν γι αυτό κι έχει αποκληθεί και μεγαλομάρτυς
ο Άγιος Πλάτων. Αρχαίο Ελληνικό όνομα που άγιασε με τον Άγιο Πλάτωνα. Από την
Άγκυρα μεγάλα και φοβερά βασανιστήρια. Στο τέλος, από τα βασανιστήρια, έγινε
τελείως αγνώριστος. Του έμειναν μόνο τα οστά σχεδόν επάνω του για σκεφθείτε τι
έχουν τραβήξει οι Άγιοι! Τόσα βάσανα! Τόσα δεινά! Τόσες κακοποιήσεις! και η
ψυχή ήταν μέσα στο σώμα γιατί και ο Χριστός δεν την είχε καλέσει ακόμα και
πεθαίνουμε όχι απ’ τα βασανιστήρια ούτε από τις αρρώστιες ούτε από τίποτα άλλο.
Πεθαίνουμε, γιατί το θέλει ο Χριστός. Δεν πα να ‘χουμε ανίατη ασθένεια; δεν πα να
‘χουμε ο,τιδήποτε; δεν βγαίνει η ψυχή, εάν ο Κύριος δεν το πει. Δεν πα να τρώμε
και να πίνουμε; Ουκ επ άρτω μόνω ζήσεται άνθρωπος ούτε υγιείς, αν είμαστε,
νομίζουμε ότι είμαστε εξασφαλισμένοι οχι μερικοί έχουν ανίατη ασθένεια χρόνια
πολλά και ζουν γιατί ο Χριστός τους θέλει έχει τον λόγο Του. Κι αλλοι είναι
υγιείς και πεθαίνουν εκεί που κοιμούνται η στο δρόμο. Άρα, λοιπόν, η ζωή μας
και τα πάντα εξαρτώνται απόλυτα από τον Χριστό μας ο οποίος ξέρει και πόσες
τρίχες έχει το κεφαλάκι μας έτσι γιατί έχομε κάποιον, που τα ξέρει όλα τα δικά
μας κι αυτά που δεν φανταζόμαστε και μας αγαπάει τόσο πολύ, όσο κανένας αλλος.
Αυτό, αυτό κατάλαβαν οι Άγιοι γι αυτό και τα παράτησαν όλα και νεότητα και
πλούτη και ηδονές και δόξες και θέσεις και τα πάντα και έγιναν του Χριστού,
ψυχή τε και σώματι είναι πολύ σπουδαίο αυτό.
Αλλωστε, σκοπός του ανθρώπου είναι
ο Παράδεισος εδώ είμαστε περαστικοί και φευγαλέοι τόσο πολύ, που δεν
καταλαβαίνουμε τίποτα. Πέρασαν τα χρόνια, εγώ θυμάμαι χτες ήμουν παιδάκι και
τώρα άσπρισαν τα μαλλιά μου. Το γήρας περί κεφαλήν, που λέει ο Άγιος Γρηγόριος
έτσι είναι. Περνάει τόσο γρήγορα. Τόσο γρήγορα! και θα περάσουν και τα υπόλοιπα
ευτυχώς που περνάει, γιατί έχει και βάσανα ο βίος, γι αυτό, άμα έχουμε βάσανα
μεγάλα, να σκεπτόμεθα ότι κάθε μέρα που φεύγει δεν ξανάρχεται. Δεν ξανάρχεται
οπότε, τι γίνεται από κει και πέρα; Θ αντέξομε. Κι αντέχομε γιατί μας βαστάει ο
Κύριος αντέχομε. Κι αν επιτρέψει να πεθάνομε και ο,τιδήποτε, πάλι για καλό μας
είναι για καλό μας είναι μας έχει στα χεράκια Του τα τρυπημένα από τον σταυρό
και μας λέει: για κοιτάχτε εδώ; Κοιτάχτε και τα ποδαράκια μου, κοιτάχτε και την
πλευρά μου δεν έκλεισαν οι πληγές του Χριστού. Το ξέρετε αυτό; Ούτε πρόκειται
να κλείσουν, λεν οι Πατέρες. Κι όταν πάμε στην αιώνια ζωή, θα μας δείχνει τις
πληγές Του ο Χριστός και θα μας λέει: Κοιτάχτε, βρε, πόσο σας αγάπησα και πόσο
σας αγαπώ γιατί ο άνθρωπος είναι φτιαγμένος για την αγάπη. Δεν μπορεί να ζήσει
χωρίς αυτήν γι αυτό κι αυτήν ζητάμε. Σ’ ο,τι κάνομε και την αμαρτία που κάνομε
και το κακό που κάνομε. Κι ο,τιδήποτε κάνομε, αυτό ζητάμε. Αλλά είναι λάθος
δρόμος γι αυτό και λέγεται και αμαρτία αυτό. Αμαρτία σημαίνει σφάλλω περί τον
σκοπόν. Δεν βρήκα τον στόχο μου έτσι. Ξαστοχώ, που λένε στα λαϊκά. Λοιπόν.
Άγιος Ρωμανός
Να πάμε τώρα, γιατί φεύγει και η ώρα, στον
άλλο Άγιο τον Άγιο Ρωμανό. Δεν ήταν μαζί, αλλά Μαρτύρησαν την ίδια μέρα. Σε
άλλη τοποθεσία και σε άλλο χρόνο ο Άγιος, λοιπόν, Ρωμανός. Ήταν κι αυτός
νεαρός. Τον καιρό των Μαρτυρίων, στα πρώτα χριστιανικά χρόνια, θα λέγαμε ότι οι
νέοι ακολουθούσαν την εκκλησία. Ήταν ένα είδος ιεράς μόδας. Κι έπαιρναν τον
δρόμο της Εκκλησίας. Το καλύτερο τον δρόμο της Εκκλησίας! γι αυτό και οι
περισσότεροι μάρτυρες ήσαν νεαροί από τριών ετών, από δώδεκα, δεκαπέντε,
δεκαοκτώ, είκοσι, άντε τριάντα.
Σπουδαίο αυτό! Έτσι, λοιπόν, και ο Άγιος
Ρωμανός εκλήθη από τον άρχοντα του τόπου, γιατί κατηγγέλθη πως είναι χριστιανός
και έχει αγάπη μεγάλη, πολύ μεγάλη στον Χριστό. Η μάλλον, μια μέρα, που ο
άρχοντας του τόπου πήγαινε στον ναό των ειδώλων, βγαίνει μπροστά εκείνος από
αγάπη στον Χριστό κι από αγάπη στην ψυχή του ειδωλολάτρη διοικητή και του λέει:
Αδελφέ, τα είδωλα που πιστεύεις δεν είναι Θεός και του κακοφάνηκε εκείνου και
τον κάλεσε σε απολογία του είπε ν αλλάξει εγώ να αλλάξω; Εσύ ν αλλάξεις. Δεν
βλέπεις; Αλλά ο άλλος δε θέλησε να καταλάβει και διέταξε, λοιπόν, τι να κάνουν;
να τον κτυπήσουν στο στόμα, για τα λογάκια που είπε. Πως τα είδωλα δεν είναι
Θεός. Τον κρέμασαν, μετά, και τον ταλαιπώρησαν. Ας μην τα πω τον Άγιο Ρωμανό
τον ξεκρέμασαν, τον ξαναέφεραν σε απολογία, του κάναν ανάκριση, δηλαδή, τίποτα
εκείνος τι να κάνει, δηλαδή; Ν αφήσει τον γάμο, να πάει για πουρνάρια, που λένε
στα χωριά μας; Αλοίμονο του έκοβε, μέχρι εκεί. Φωτίζει ο Θεός οι Άγιοι έχουν το
Πνεύμα το Άγιον και καταλαβαίνουν τα καλά και συμφέροντα ταις ψυχαίς αυτών και
τον ξανακρέμασε, λοιπόν, τον Άγιο Ρωμανό και την ώρα εκείνη ήταν κοντά στον
μάρτυρα και μια γυναίκα, με το παιδάκι της.
Που ταν πολύ μικρό και λέει τότε,
καθώς ήταν κρεμασμένος, ο Άγιος Ρωμανός στον έπαρχο: για να ρωτήσουμε, λέει,
αυτό το παιδί, να μας πει ποιος είναι ο αληθινός Θεός και ο έπαρχος λέει:
Μπράβο. Λέει: Παιδάκι, σε παρακαλώ, πές μου, ποιόν Θεό να λατρεύω και ποιόν Θεό
ν ακολουθώ και το παιδάκι, που ταν νήπιο, ξέρετε τι του είπε; Τον Χριστό τον
Θεό των χριστιανών. Αλλά ο άλλος δεν ήτανε καλή φύτρα. Κακοχυμένος, θα λέγαμε
και θύμωσε τόσο πολύ, που έβαλε να ραβδίσουν το παιδί. Σπουδαίος άντρας! να
ραβδίσουν το παιδί! σαν τον Ηρώδη και το καημένο, τότε, από τους πολλούς
ραβδισμούς και την απώλεια αίματος, ζήτησε νεράκι να πιεί. Διψάω, είπε και του
λέει η μανούλα του, Οχι, παιδί μου, να μην πιείς νεράκι απ’ αυτούς να πιείς στη
Θεία Βασιλεία το αθάνατο νερό. Κάνε, καλό μου, λίγη υπομονή. Τι μάνες ήταν κι
αυτές! Κάνε, καλό μου, λίγη υπομονή και έκανε η ψυχούλα υπομονή και σε λίγο του
κοψαν το κεφάλι να κόψεις σ’ ένα παιδάκι, τριών με τεσσάρων χρονών, το κεφάλι,
είναι φοβερό και στη συνέχεια, αφού ξεκρέμασαν τον Άγιο Ρωμανό, του κόψανε την
γλώσσα να μάθεις να μιλάς, λέει. Αλλά, τι έγινε; Τι έγινε; Μιλούσε και χωρίς
γλώσσα! Αυτό είναι κουφό, που λέν στα Εξάρχεια, τα παιδιά μας, εκεί! Μιλούσε
και χωρίς γλώσσαι γιατί έτσι ήθελε ο Θεός ο,τι θέλει κάνει ο Θεός. Αυτό
σημαίνει το θαύμα.
Η αντιστροφή των φυσικών νόμων ο,τι θέλει κάνει. Ποιεί όσα
βούλεται. Ποιος θα τον διατάξει τον Θεό; Η ποιος θα τον συμβουλέψει; Μάς
έφτειαξε. Δεν τον φτειάξαμε για να τον συμβουλεύουμε μερικές φορές, τον
συμβουλεύουμε. Αλλά, πλάκα έχουμε. Λοιπόν, τι να κάνουμε! Πάνω στην απελπισία
μας και πάλι δεν μας παρεξηγεί. Αλοίμονο αν μας παρεξηγούσε, θα μας είχε κάψει
όλους. Δεν καίει ο Θεός το κακό μας καίει και μιλούσε, λοιπόν, και τότε ειχε
έλθει στο μέρος εκείνο κι ο αυτοκράτορας Μαξιμιανός Γαλέριος. Τέλος 3ου αιώνος,
αρχές 4ου του πανε, λοιπόν, αυτό κι αυτό. Κι εκείνος θύμωσε τόσο πολύ, Λέει:
του κόψαμε τη γλώσσα και μιλάει. Τα χε παίξει. Λέει: Τι γίνεται εδώ πέρα. Αυτό
δεν είχε γίνει πάλι. Δεν ξανάγινε και τι έκανε; Οχι μόνο δεν πήγε εκεί ν
ακούσει, αλλά λέει: Κλείστε τον στη φυλακή κι αφήστε να πεθάνει από την πείνα
μετά, άλλη εντολή, καθώς τον κλείσανε στη φυλακή, να πάνε και να τον πνίξουν
και πιάσαν την ψυχούλα, τον Άγιο Ρωμανό, τον λεβέντη, τον γενναίο, γιατί ρώμη
σημαίνει δύναμη, τον δυνατό, και τον έπνιξαν στη φυλακή.
Κι η ψυχούλα του
πέταξε για τον φιλάνθρωπο Χριστό μας για την εκκλησία των πρωτοτόκων για την
άνω Ιερουσαλήμ για την αιώνια πατρίδα μας γι αυτό έλεγε ο Άγιος Ιωάννης ο
Χρυσόστομος: Τι είν ο θάνατος; Ένα απλό επεισόδειο της ζωής και φεύγουμε και
πηγαίνουμε από πατρίδα σε πατρίδα ένα επεισόδειο, λέει ο γέροντας Πορφύριος
έλεγε: Τι είν ο θάνατος; Σάν να βγεις από μια πόρτα, από να δωμάτιο, να
περάσεις μια πόρτα και να πάς στο άλλο. Τόσο είναι. Τόσο είναι! γι αυτό, αφού ο
Χριστός εσταυρώθη και απέθανε και ανέστη, άνοιξε τον δρόμο για την βασιλεία κι
οι άνθρωποι πιά δεν πάμε στον Άδη, τον αναύγητο, που θα λεγε ο μεγάλος
Αισχύλος, αλλά στην αγκάλη του Χριστού και τι είναι ο θάνατος, κατά μία
ποιήτρια της εποχής μας; Το άνοιγμα της Θεϊκής αγκάλης που μας παίρνει, μας
αγκαλιάζει ο Χριστός, και μας έχει αιώνια κοντά Του γι αυτό και αυτοί δεν
φοβόντουσαν τον θάνατο. Ήταν άφοβοι και αντρειωμένοι και για την πίστη και για
τον Χριστό. Πίστη και Χριστός ταυτίζονται.
Πάμε, λοιπόν, τώρα, σιγά σιγά, και στις 19
του μηνός μέχρι 21 έχομε εφταημέρα είν αυτά. Λέμε τους Αγίους εφτά ημερών, από
την Πέμπτη μέχρι την ερχόμενη Τετάρτη να το βγάλουμε, να τα φτάσουμε μέχρι τα
μέσα του Ιουλίου, που είχαμε αρχίσει, κι εκεί θα τελειώσουμε το Συναξάριο
μερικοί τα θεωρούν ανιαρά. Αλλά εμένα μ’ ευχαριστούν πάρα πολύ γιατί; οι Άγιοι
είναι το ευαγγέλιο στην πράξη είναι εφαρμόσιμο το ευαγγέλιο. Κι έχουμε τόσες
ευχές εδώ τώρα αυτούς που τους μελετάμε, ξέρετε τι κάνουν αυτοί; Έρχονται εδώ
και κάθονται. Το ξέρετε αυτό; Έρχονται εδώ και κάθονται! και χαίρονται.
Χαίρονται κι οι Άγιοι, που λέμε τ όνομα τους, που λέμε τα Μαρτύρια τους, που
λέμε τα βάσανα τους, που επικαλούμεθα τη χάρη τους γιατί είναι δικοί μας και
κατάδικοι μας και δεν μπήκαν στον Παράδεισο, ακόμη. Περιμένουν κι εμάς και λέει
ο ιερός Χρυσόστομος: Μπορούν να περιμένουν; Μπορούν γιατί; γιατί αγαπούν
εκείνος που περιμένει κάνει υπομονή. Η αγάπη πάντα υπομένει. Τι ωραία το λέει ο
Άγιος Παύλος. Κάνει υπομονή! και στα ανθρώπινα, άμα αγαπάμε, κάνουμε υπομονή.
Άμα δεν αγαπάμε, είμαστε νευρικοί, σαν κι εμένα. Τι να κάνουμε; Λοιπόν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου