Σελίδες

Τετάρτη 31 Οκτωβρίου 2018

με αυτή την πίστη παίρνουμε τη ζωή του Παραδείσου, τη χαρά, την ειρήνη και την ομορφιά.


Χριστός Ανέστη, αγαπητοί αδελφοί. Κυριακή του Θωμά σήμερα. Το άγιο Ευαγγέλιο (Ιωάννου κεφ. κ', 19-31) αναφέρεται σε δύο εμφανίσεις του Ιησού Χριστού μας, του Αναστάντος, στους Μαθητές και Αποστόλους. 

 Η πρώτη εμφάνιση έγινε αργά το βράδυ την Κυριακή της Αναστάσεως, κι ενώ οι Απόστολοι ήταν κλεισμένοι στο υπερώο της Ιερουσαλήμ, διά τον φόβον των Ιουδαίων. Κι εκεί, καθώς ήταν σκυθρωποί και απελπισμένοι και φοβισμένοι, κι ενώ οι πόρτες ήταν κλειστές, ήρθε ο Ιησούς. Εκείνος που βγήκε από το μνήμα, ενώ ήταν σφραγισμένο, μπήκε και στο ανώι της Ιερουσαλήμ στους Μαθητές Του, ενώ οι πόρτες ήταν κλεισμένες. Και στάθηκε στη μέση του υπερώου για να είναι ορατός από παντού και μη θεωρηθεί πως είναι φάντασμα. Και τους είπε: «Ειρήνη σε σας». 


Δεν τους μάλωσε που Τον αρνήθηκαν και Τον άφησαν κατά την ώρα του Πάθους. Δεν τους συμβούλεψε, ούτε τους παρατήρησε, αλλά τους έφερε την ειρήνη, που υπερέχει κάθε νου, την ειρήνη της Αναστάσεως, την ειρήνη της συμφιλιώσεως με τον Θεό Πατέρα και με Κείνον και με το Αγιο Πνεύμα. Την ειρήνη που συμφιλιώνει και τους Αποστόλους και Μαθητάς και όλους τους ανθρώπους τους χριστιανούς μεταξύ τους.



Και στη συνέχεια ο Κύριος τους έδειξε τα τρυπημένα χέρια και πόδια Του για να βεβαιωθούν πως Εκείνος είναι ο σταυρωθείς και αναστάς εκ νεκρών. Και οι Μαθηταί τότε χάρηκαν που είδαν τον Κύριο. Τα δώρα της Αναστάσεως είναι η ειρήνη και η χαρά, η αληθινή ειρήνη και η αληθινή χαρά. 

Και στη συνέχεια ο Κύριος, αφού τους ειρήνευσε και πάλι, τους υπενθύμισε την αποστολή τους. Και τους έδωσε και Πνεύμα Αγιο να συγχωρούν αμαρτίες, αφού ο Κύριος σταυρώθηκε για τις αμαρτίες μας και αναστήθηκε για τη δικαίωσή μας. Επρεπε, λοιπόν, να φύγει το παλαιό καθεστώς και να έρθει το νέο καθεστώς, η Καινή Διαθήκη, η Καινή Κτίσις, το έαρ των ψυχών. Και εδώ τελειώνει η πρώτη εμφάνιση στο ανώγι. 


Ηρθε ο Θωμάς μετ' ολίγον -έλειπε εκείνος- και του είπαν πως είδαν τον Αναστάντα. Και κείνος όχι μόνο δεν πίστεψε σε αυτό που του είπαν, αλλά έκανε κάτι χειρότερο: δεν πίστευε ότι ο Κύριος αναστήθηκε. 


Και ύστερα από οκτώ μέρες, αφού άφησε ο Κύριος τον Θωμά στην απιστία του -και να Τον ποθήσει περισσότερο, αλλά και για να γίνει και πιο άπιστος, που λέει το Συναξάρι- εμφανίζεται πάλι στο ανώγι, εκεί που ήταν οι Μαθητές, όλοι μαζί αυτή τη φορά. Και ο Θωμάς, λοιπόν, Τον είδε και τα 'χασε. Και αφού τους ειρήνευσε ο Χριστός,πάει κοντά και του λέγει: «Κοίτα! Τα χέρια και τα πόδια μου. Και βάλε το δάκτυλό σου στις τρύπες των καρφιών και βάλε και το χέρι σου στην πλευρά μου, που άνοιξε η λόγχη του αγροίκου Ρωμαίου στρατιώτη. Και να μη γίνεσαι άπιστος, αλλά να είσαι πιστός». Και κείνος αναφώνησε: «Ο Κύριός μου και ο Θεός μου». Τον ομολόγησε και Τον ανακήρυξε, δηλαδή, Θεάνθρωπον. 



Κι ο Κύριος, με κάποιο παράπονο, του λέει: «Επειδή με είδες, με πίστεψες; Ευτυχισμένοι είναι εκείνοι που θα με πιστέψουν χωρίς να με δουν. Γιατί η Ανάσταση είναι θαύμα θαυμάτων και γεγονός πέραν του τάφου. Και μόνο με την πίστη, που 'ναι η μέγιστη γνώση στην Εκκλησία, με ψηλαφούν και με αισθάνονται και με ακολουθούν». Και κλείνοντας το Ευαγγέλιο λέει πως ο Ιησούς έκανε κι άλλα μεγάλα θαύματα εκτός απ' την Ανάσταση, που είναι το μεγαλύτερο. Επειδή, όμως, οι άνθρωποι δεν μπορούν να τα αντέξουν και να τα παραδεχτούν, αποσιωπώνται. Κι αυτά τα λίγα εγράφησαν για να πιστέψουμε πως ο Ιησούς είναι ο Χριστός, ο Μεσσίας  και με αυτή την πίστη παίρνουμε την αιώνιο ζωή, τη ζωή τη δική Του, τη ζωή του Παραδείσου, τη χαρά, την ειρήνη και την ομορφιά. 
Χριστός Ανέστη!


(Του Αρχιμανδρίτη Ανανία Κουστένη  Το κήρυγμα της Κυριακής. H νωπογραφία της Ψηλαφήσεως τού Θωμά είναι του Πανσέληνου από το Πρωτάτο του Αγίου Όρους )

http://www.filokalia.co.cc/

ήλιος, να θαμπωθεί η δεντρογαλιά που κονεύει στα καντούνια τού κόσμου


Tα χρόνια που υπήρχε στα παιδιά ο φόβος των γονιών και το σέβας στον πατέρα, τα παιδιά συντρόφευαν τον πατέρα στον μόχθο της ημέρας

-Σε είδα, Σωτήρη, στην βάρκα με τον πατέρα σου. Τον βοηθούσες στο ψάρεμα; -΄Οχι, συντροφιά του κρατούσα.
Υπάρχει μια εικόνα -δεν γνωρίζω τον ζωγράφο-πάντως εκφράζει την εποχή για την οποία λαλούμε. Παριστάνεται ο άγιος Ιωσήφ ο μνήστορας στο εργαστήρι του να ιδρωκοπά στο πριόνισμα των ξύλων και ο Χριστός μας πασιχαρής να τον συντροφεύει. Παιδί κι εγώ της ευλογημένης εκείνης εποχής, δεν άφηνα ποτέ τον πατέρα μου μόνο στην σπορά, στο θέρος, στο αλώνισμα και τον τρυγητό.
Τώρα, που τα πάνω ήρθανε κάτω και ποδοπατούνται σαν φθινοπωριάτικα φύλλα, άλλαξε η τάξις και οι γονείς συντροφεύουν τα παιδιά στις αθλοπαιδιές. -Για πού τέτοια ώρα; -Πάω το παιδί στο Κολυμβητήριο.
Τότε γράφαμε τα παιδιά για τον πατέρα. Τώρα ο πατέρας για τα παιδιά.
θα ήτανε Μάιος του 1953. Ο πατέρας θέριζε σ' ένα καμποχώραφο του νησιού. Κι εγώ μικρό παιδί, σαν την Ρουθ στον αγρό του Βοόζ, μάζευα πίσω τις σταροκεφαλές που ξέφευγαν από το χειρόβολο του πατέρα μου. Αφού μεσουράνησε ο ήλιος, ένας πατέρας από το διπλανό χωράφι φώναξε με γιγαντιαία φωνή στο παιδί του -Ήλιου βγάλσιμο, ήλιου βγάλσιμο, ήλιου βγάλσιμο. Και έτρεχε στο μαγγανοπήγαδο. -Πατέρα τι συμβαίνει; -Φαίνεται έστειλε το παιδί για νερό και κάποια δενδρογαλιά, που φώλευε στου πηγαδιού την άκρη, άρχισε να κτυπά το παιδί με τινάγματα στον αέρα. -Και τι είναι το «ήλιου βγάλσιμο»; -Αν το παιδί τρέξει προς τον ήλιο, το φίδι θαμπώνεται και θα πάψει να το κτυπά.
Αυτό το μυστικό δεν το ξεύρομε, δεν το μάθαμε, δεν το προσέξαμε στο Ευαγγέλιο, και μας κτυπά ο όφις ο αρχαίος κατά πρόσωπον, και προσπαθούμε να τον θαμπώσουμε με τις ψευτοευλάβειές μας και τις φθηνές καλές μας πράξεις, και όχι με το φως του νοητού ήλιου της δικαιοσύνης. Βάζουμε μπροστά στα μάτια του διαβόλου τόσο αστεία πράγματα, για να του περιορίσουμε την ορμή, πού και ό Ίδιος σκα στα γέλια, μας λυπάται και μας αφήνει για άλλη φορά. Δυστυχώς οι ρασοφόροι αντλούμε δύναμη και δικαιώματα όχι από την άγια άσκηση, άλλα από τα αξιώματα που μας έδωσε η Εκκλησία.
Κάποιος Επίσκοπος, εισερχόμενος στον Ναό του αγίου Γερασίμου στην Κεφαλονιά ήκουσε τις φωνές δαιμονισμένης κόρης. Πηγαίνοντας μπροστά της, είπε: «Εν ονόματι του Ιησού του Ναζωραίου, έξελθε πνεύμα ακάθαρτον». Και του απήντησε: -Σκάσε, βλάκα. Εσύ ποτέ δεν μ' έδιωξες από την καρδιά σου και θα με βγάλεις από αυτήν, στην όποια είκοσι χρόνια κατοικώ;


Στην εποχή μας η Εκκλησία προβάλλει κάποιους Μητροπολίτες για μεγάλους θεολόγους και μάλιστα απαιτεί να στοιχούμε και να αναπαυόμαστε στην διδασκαλία τους, ενώ η ζωή τους είναι σαν την μούργα, που κατακάθεται στο βαρέλι και ανεβάζει την οξύτητα του λαδιού. Οι Ιεράρχες στην Εκκλησία ήταν πρώτα Άγιοι και μετά Πατέρες και Διδάσκαλοι. Και εμείς οι δύστυχοι μοναχοί γυρνάμε στον κόσμο μ' έναν ντορβά στην πλάτη και πουλάμε την πιο φθηνή αγιότητα.


Αλλά -δόξα τω Θεώ- φύσηξε λίβας εξ Αθηνών και μας σάρωσε, μας καθάρισε, όπως ο άνεμος το σιτάρι από τα άχυρα. Αναπάντεχο καλό μας βρίσκει. Πίστεψαν οι δημοσιογράφοι πως λερωθήκαμε από τον φόβο μας. Τουναντίον πλυθήκαμε και υπέρ χιόνα λευκανθήκαμε.
Φύσηξε άνεμος και από τα τέσσερα σημεία του ορίζοντος και έσεισε τα δένδρα του Αθωνικού δρυμού, τα υψηλόκορμα και υψηλόφρονα. Όσα ήταν επιπολαιόρριζα σκιάχτηκαν την δύναμη του άνεμου. Τα βαθύρριζα έμειναν απτόητα.
Οι εχθροί σήμερα της Εκκλησίας δεν είναι ούτε οι ταλαίπωροι δημοσιογράφοι ούτε οι άθεοι, άλλ' οι τάχατες ευλαβείς, και οι λεγόμενοι θρησκευτικοί.
Και ας έρθουμε πιό κοντά στα δικά μας. Οι δυσκολίες μας στα Μοναστήρια είναι από τους ευλαβείς γονείς. Αν έρθη παιδί στο Μοναστήρι από ευσεβή οικογένεια, τότε θα δείτε μπόρες και καταιγίδες πού θα επιπέσουν στον ηγούμενο και τους μοναχούς. Ο λαός λέγει «Πάρ' του ο,τι αγαπά και θα δεις ποιος είναι». Αυτό το βιώνουμε πέρα για πέρα αληθινά στην θυσία του Αβραάμ. Αυτές τις μέρες υιός χριστιανικής οικογένειας, και μάλιστα αγωνιζομένης δεινώς για την κάθαρση της Εκκλησίας, εξέφρασε την επιθυμία να εξέλθει του κόσμου και να στοιχηθεί στις τάξεις των μοναχών. Κυριολεκτικά με έστησαν στην μπούκα του κανονιού. Θεώρησαν τον μοναχό κακό κατάντημα και όχι καταξίωση και ευλογία Θεού.

Εμείς, αδελφοί μου, έχουμε ανάγκη αποτάξεως του σατανά και συντάξεως με τον Εσταυρωμένο Ιησού Χριστό. Εμείς, που χάσαμε την ταπείνωση και ζητούμε την αξιοπρέπεια. Εμείς, που φτιάχνουμε άγιους εκεί που ούτε ίχνος αγιότητος υπάρχει, για να κρυφτούμε από πίσω τους όπως οι Πρωτόπλαστοι στον Παράδεισο.

-Εγώ, καυχησιολογώντας λέγουμε, έχω Γέροντα τον τάδε προορατικό πατέρα. Και επαναπαυόμαστε.
Θέλουμε Μοναστήρια και άγιους κληρικούς, αλλ' όχι από τα παιδιά μας, όχι από την δική μας φυτεία. Η κρίσις του κόσμου και της Εκκλησίας είναι από τους ευλαβείς και από μας τους κληρικούς και μοναχούς. Είναι ανάγκη να ανασυνταχθούμε οι Χριστιανοί, αλλιώς το κακό από μας θα προέλθει στον κόσμο.

Όχι άλλο πίσω από ψευδοπροφήτες και ψευδοδιδασκάλους, αλλά μετάνοια και προσανατολισμό στο βγάλσιμο του ήλιου, να θαμπώσει την δενδρογαλιά που κονεύει στα καντούνια του κόσμου.


Αρχ. Γρηγορίου ηγουμένου της Ι. Μονής Δοχειαρείου
Δημοσιεύτηκε στη Χρ. Σπίθα Ιανουαρίου 2009
πηγή:http://athos.forumup.gr/viewtopic.php?t=2460&highlight=&mforum=athos
φωτογραφία:γλυπτό του Φοίβου Σαργέντη εμπνευσμένο από την Μονή Δοχειαρίου.

http://misha.pblogs.gr/

H βλασφημία κατά του Αγ.Πνεύματος και οι σύγχρονοι ιεροεξεταστές.....ΜΕ ΑΦΟΡΜΗ ΚΡΙΤΙΚΗ ΚΑΤΑ ΤΟΥ ΒΙΒΛΙΟΥ "Η ΑΣΚΗΤΙΚΗ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ"




Ο π. Σωφρόνιος στο ΟΨΟΜΕΘΑ ΑΥΤΟΝ ΚΑΘΩΣ ΕΣΤΙ έχει δημοσιεύσει τον ακόλουθο επίλογο.

"Εν τη αρχή του αιώνος τούτου εγένετο ρήμα Κυρίου προς τον μακάριον Γέροντα Σιλουανόν: "Κράτει τον νουν σου εις τον άδην και μη απελπίζου".

Την ακριβή ημερομηνίαν του γεγονότος τούτου ουδέποτε έμαθον. Είναι δυνατόν να συνέβη εν έτει 1906. Έν έτος περίπου πρότερον, το 1905, εγένετο γνωστή εις τον κόσμον η Εξίσωσις του Αϊνστάϊν: E=mc2. Η τελευταία αύτη έθεσε το θεμέλιον της συγχρόνου επιστήμης και τεχνολογίας. Αφ' ενός μεν διήνοιξε κολοσσιαίας πηγάς ζωτικής ενέργειας, αφ' ετέρου δε ήτο η αφετηρία δια την προετοιμασίαν του "αποκαλυπτικού" πυρός του ετοίμου να καταβροχθίση πάσαν ζωήν επί της Γης. Ο λόγος όμως όστις εδόθη εις τον Σιλουανόν, ανυπέρβλητος κατά την αξίαν αυτού, αποτελεί δια πολλούς πιστούς καθοδηγητικόν αστέρα προς την ασάλευτον Βασιλείαν. Ως προς το πνεύμα, το περιεχόμενον του λόγου τούτου ομοιάζει προς την διδασκαλίαν των αρχαίων Πατέρων της Αιγύπτου: Αντωνίου, Μακαρίου, Σισώη, Ποιμένος, των μεγάλων, και πολλών άλλων ολιγώτερον γνωστών, αλλ' ίσως ουχί ολιγώτερον μεγάλων κατά τα έργα αυτών. Ο λόγος του Χριστού "και μη απελπίζου" εδόθη δια του Αγίου Σιλουανού εις την εποχήν ημών, ήτις χαρακτηρίζεται υπό γενικής απογνώσεως, εξαιρέτως βαρείας. Οι άνθρωποι του αιώνος ημών συχνάκις, παρά την θέλησιν αυτών, γίνονται ηθικοί συνεργοί ατελευτήτων τοπικών ή και παγκοσμίων εισέτι αδελφοκτονιών. Ως τοιούτοι, αμετανόητοι ηθικοί συνεργοί, στερούνται ούτοι, κατά φυσικόν τρόπον, της χάριτος του Αγίου Πνεύματος και δεν δύνανται πλέον να πιστεύσουν εις την αθανασίαν αυτών δια της αναστάσεως. Αληθώς, και ούτε επιθυμούν αυτήν. Ακριβώς εν αυτή τη αυτοκαταδίκη εις πλήρη μετά θάνατον εκμηδένισιν έγκειται η πνευματική ουσία της απογνώσεως. Ότε ο Σιλουανός έλαβε τον λόγον παρά Κυρίου, εφήρμοσεν αυτόν ολοτελώς εις την ζωήν αυτού. Ιδού πώς γράφει ούτος περί τούτου: "Ηρξάμην να πράττω καθώς εδιδάχθην υπό του Κυρίου, και ο νους μου εκαθαρίσθη και το Πνεύμα εμαρτύρει την σωτηρίαν".

"Αμήν αμήν λέγω υμίν ότι ο τον λόγον Μου ακούων και πιστεύων των πέμψαντί Με έχει ζωήν αιώνιον, και εις κρίσιν ουκ έρχεται, αλλά μεταβέβηκεν (ήδη) εκ του θανάτου εις την ζωήν". (Ιωάν. ε΄ 24) (416)

Αρχόμενος από του αγίου Σιλουανού ο Κύριος ξαναεμφανίζεται πλέον εν ετέρα μορφή ... Το παληό αμπέλι παρά τις φιλότιμες προσπάθειες σπουδαίων, αγίων ανδρών, ως του π. Παϊσίου, έχει ήδη παραμείνει ξέφραγο και επίκειται ίσως η ολοκληρωτική του ερήμωσις ...

Η εσχάτη αμαρτία, η βλασφημία του Αγίου Πνεύματος έχει γίνει καθημερινή συνήθεια του παραδοσιακού χώρου, των μελών της Ορθοδόξου Εκκλησίας.

Οι "Ορθόδοξοι" συχνά "αθετούν την εντολήν του Θεού ίνα στήσουν την παράδοσιν αυτών" (Μάρκ. 7, 9), φονταμενταλιστές, ληστές του μέλλοντος της ανθρωπότητας, σταυρωτές του παρόντος.

Οι καιροί δεν είναι χαλεποί αλλά αποκαλυπτικοί. Ως γνωστόν στους αποκαλυπτικούς καιρούς ο αλλότριος θα καταβάλει προσπάθειαν ώστε ει δυνατόν "πλανήσαι και τους εκλεκτούς"(Ματθ. 24, 24).

Ένα πράγμα δεν δύναται να μιμηθεί, την αγάπη.

Ο άγιος Σιλουανός έριξε τον σπόρο στην έρημο των καρδιών των συγχρόνων απελπισμένων και βαθειά πονεμένων πολιτών του Κόσμου. Ο π. Σωφρόνιος δούλεψε φιλότιμα και δημιουργικά, προφητικά, στην ίδια κατεύθυνση. Ο π. Πορφύριος και η γερόντισσα Γαβριηλία συνεισέφεραν πολλά. Για ποιο λόγο οι, ας πούμε, οφίσιαλ διάδοχοι του π. Σωφρονίου, δεν "βγαίνουν στο κλαρί" αγνοώ. Κύριος οίδε. Ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός είπε κάτι για ασκούς και οίνο: "ουδέ βάλλουσιν οίνον νέον εις ασκούς παλαιούς· ει δε μήγε, ρήγνυνται οι ασκοί, και ο οίνος εκχείται και οι ασκοί απόλλυνται· αλλά βάλλουσιν οίνον νέον εις ασκούς καινούς, και αμφότεροι συντηρούνται". (Ματθ. 9, 17).

Η Ορθοδοξία για να μεταλλαχθεί σε σύγχρονο παγκοσμιοποιημένο και παγκοσμιοποιητικό μηχανισμό πρέπει να περάσουν 100 χρόνια και να δράσουν προφητικά 100 Σωφρόνιοι. Δεν μπορούν τα παληά ασκιά να ανταποκριθούν στις απαιτήσεις των καιρών. Ήδη έχουν γεμίσει ρωγμές. Το πρόβλημα δεν είναι τα κέντρα διασκέδασης οι Πολιτικοί ή η όποια διαφθορά. Το πρόβλημα είναι η βλασφημία του Αγίου Πνεύματος. Τελευταία έτυχε και μίλησα αρκετά με πρόσωπο υψηλά ιστάμενο στην ιεραρχία της μοναστικής του κοινότητας. Η συζήτηση ήρθε σε τρία, βασικά για μένα, σύγχρονα πρόσωπα. Ιδού το αποτέλεσμα: Η Γαβριηλία: "κάποιος μου είπε ότι είχε προβληματικό βίο ... έχει και δογματικά λάθη ... Άλλωστε η συγγραφέας του βιβλίου παντρεύτηκε!". Ο Προφύριος (ειδικά για το "Βίος και λόγοι"): "Τι βρίσκουν σε αυτό το βιβλίο δεν μπορώ να καταλάβω, συνηθισμένο, κοινότυπο ...; τι του βρίσκουν; Τι το ιδιαίτερο έχει να πει;" Ο Σωφρόνιος: "εγκεφαλικός, πολύ λογικός"!!! Και συμπληρωματικά: "Ο Ναυπάκτου έγραψε το "ΜΙΑ ΒΡΑΔΥΑ ...;" και περιέγραψε τόσο μεγάλες καταστάσεις σαν να είναι δυνατόν να βιωθούν σε μια βραδιά, αυτός, ένας νεαρός τότε Αρχιμανδρίτης!".

Κάπου εδώ διεκόπη η συζήτηση πριν πάρει η μπάλα και τους λοιπούς συγχρόνους εκδημήσαντες εις Κύριον αγίους. Είμαι στενοχωρημένος από το πόσο "παράξενα" αποτελέσματα μπορεί να έχει για τον υποτακτικό η υπακοή, η ανεγνωρισμένα υπάκοη υπακοή! Οι καιροί που ζούμε είναι αποκαλυπτικοί και γιαυτό πρέπει να δώσουμε ιδιαίτερη προσοχή στο λόγο του Κυρίου:

Διά τούτο λέγω υμίν, πάσα αμαρτία και βλασφημία αφεθήσεται τοίς ανθρώποις, η δε τού Πνεύματος βλασφημία ουκ αφεθήσεται τοίς ανθρώποις" 32 και ός εάν είπη λόγον κατά τού υιού τού ανθρώπου (και των εις τύπον και τόπον Αυτού Επισκόπων και Γεροντάδων), αφεθήσεται αυτώ" ός δ' αν είπη κατά τού Πνεύματος τού αγίου (του χαρίσματος των όπου γης χαρισματούχων), ουκ αφεθήσεται αυτώ ούτε εν τώ νύν αιώνι ούτε εν τώ μέλλοντι.

Με έκπληξη παρατηρώ ότι οι "της υπακοής" οι "Παραδοσιακοί", οι "Ορθόδοξοι", έχουν σχεδόν μια σχεδόν εγγενή τάση να ρέπουν προς την ασυγχώρητη αυτή αμαρτία και βλασφημία.

Ίσως επειδή απολυτοποιούν την "κερασιά" (τον "τρόπο" της πνευματικής τους οικογένειας και αδυνατούν να αναγνωρίσουν κάτι θετικό στη "ροδακινιά", στους άλλους) ίσως επειδή αισθάνονται ασφάλεια και αυτάρκεια λόγω της βεβαιότητας του "ασφαλούς" δρόμου που ακολουθούν. Ίσως να έχει να κάνει με αυτό που επισημαίνει ο π. Σωφρόνιος προς το τέλος του βιβλίου του αγίου Σιλουανού: "Ο αθωνικός μοναχισμός εν τη νηπτική αυτού δυσπιστία προς τον άνθρωπον κρατεί τον αρχαίον κανόνα: "Μηδένα προ του τέλους μακάριζε". Η θετική αύτη νήψις ως και παν άλλο εν τη ανθρωπίνη ζωή δύναται να υπερβή τα όρια του δέοντος λαμβάνουσα χαρακτήρα μεγαλοποιημένης φοβίας περί της ανθρωπίνης αδυναμίας. Ο αθωνικός μοναχισμός ίσως έχει κλίσιν μάλλον προς το τελευταίον. (324)". Ο αθωνικός μοναχισμός και όλος ο παραδοσιακός χώρος, αυτό που εννοούμε συνήθως λέγοντας Ορθοδοξία πάσχει από αυτή ακριβώς την μεγαλοποιημένη φοβία απέναντι στην ανθρώπινη αδυναμία και φοβάται υπερβολικά όταν σε κάποιους χώρους εμφανίζεται χαρισματική πνευματική ζωή, που είναι κατ' εξοχήν ερωτική, και κάπως έτσι ίσως πέφτει στη βλασφημία του Αγίου Πνεύματος. Όντες κάποιοι άγευστοι του ανθρωπίνου έρωτος ή έχοντας απωθήσει στα βιαστικά τη νεανική αυτή αμαρτία, φοβούνται, απεχθάνονται και ζηλεύουν όταν αισθάνονται ότι συμβαίνει κάπου επανενεργοποίηση της καρδιάς.

Η πόρνη όμως άκουσε τον εκπληκτικό εκείνο λόγο ότι της αφέθηκαν οι αμαρτίες επειδή αγάπησε πολύ. Αγάπησε τον άνθρωπο Ιησού και επειδή Αυτός ήταν καθαρός, ήταν το Φως, κάθαρε αυτή της την ανθρώπινη αγάπη και της την επέστρεψε απαλλαγμένη παθών και αμαρτίας τις πρόσφερε δηλαδή άφεση αμαρτιών, σωστή λειτουργία του ερωτικού στοιχείου, την πλημμύρισε ο θείος πλέον έρωτας. Στερούνται οι ίδιοι, διώκουν και όσους ως η πόρνη πλησιάζουν δια της αγάπης, δια του έρωτος τον μόνο Αξιέραστο και τους όπου γης σύμμορφους Αυτού γενόμενους.

"Άνθρωποι τινες ανδρούμενοι εν τη Εκκλησία δια των αιωνοβίων παραδόσεων Αυτής, δια της υπερόχου λατρείας, των θείων μυστηρίων των ανεξαντλήτων λειτουργικών και δογματικών θησαυρών - δυνάμει των οποίων γεννάται εντός αυτών αγαλλίασις και ειρήνη - δεν υπόκεινται εις οξείας κρίσεις και βιαίας μεταστροφάς. Η πνευματική αυτών αύξησις συντελείται άνευ θυελλωδών ρήξεων. Ενίοτε εις τοιαύτας ψυχάς γεννάται εκ νεότητος εισέτι βαθεία και ισχυρά έφεσις προς τον Θεόν, η οποία κυριαρχεί εφ' όλου του είναι αυτών. Αι τοιαύται ψυχαί προσέρχονται εις τον μοναχισμόν κατά τρόπον απλούν και φυσικόν". Αυτής της κατηγορίας οι Χριστιανοί, οι "εξ Ιουδαίων" κάποιες φορές δεν μπορούν να αντιληφθούν τον τρόπο των "εξ Εθνών" για τους οποίους ισχύει μάλλον το λεχθέν για την πόρνη: "αφέωνται αι αμαρτίαι αυτής ότι ηγάπησεν πολύ".

Οι δρόμοι είναι χοντρά χοντρά δύο: ο του θεσμού και ο του χαρίσματος (του έρωτος), και καλό είναι να μην απολυτοποιούμε κανένα και να αφήνουμε τον Θεό να ενεργεί όπου και όπως Εκείνος θέλει. Να αφήνουμε το Πνεύμα να πνέει όπου θέλει και να προσέχουμε να μην πέφτουμε στην άρνηση των χαρισμάτων Του, στη βλασφημία Του.

Ίσως ο βασικός λόγος που ο παραδοσιακός χώρος ρέπει προς την ασυγχώρητη αυτή αμαρτία να είναι η δραματική του υστέρηση στην επίτευξη του "φρόνιμοι ως οι όφεις". Προσανατολισμένος αποκλειστικά (και αφελώς) προς το "ακέραιοι ως οι περιστεραί", προς τις θετικές εμπειρίες, δεν επιτρέπει στο εκκρεμές να ολοκληρώσει την πλήρη ταλάνταση από τη Βασιλεία μέχρι τον Άδη. Στερείται της άνευ απελπισίας μακροχρόνιας παραμονής στις καίριες αρνητικές εμπειρίες της θεοεγκατάλειψης, δεν έχει στο τσεπάκι του τον άδη, δεν έχει την ελευθερία του Γκουρού ...; δεν έχει έτοιμη προς πάσα ζήτηση τη ξεραΐλα, το στεγνό και στυγνό ντάουν κι έτσι έχει χάσει ένα σωτήριο εργαλείο. Δεν διαθέτει το "βάμμα του ηλιοτροπίου", την εν τω άδη άνευ απελπισίας παραμονή που είναι το εργαλείο που επιτρέπει την άμεση αναγνώριση κάθε πραγματικής εμπειρίας. Το σκοτάδι είναι το καλύτερο περιβάλλον για να αναγνωρισθεί κάθε είδους φως. Ενώ, αν κάποιος είναι έμπλεος ερυθρού φωτός αδυνατεί να αναγνωρίσει το πράσινο ...;

Μόνο το μαύρο σκοτάδι επιτρέπει στον παρατηρητικό ανιχνευτή να αναγνωρίζει κάθε είδους φως και να μην πέφτει στην ασυγχώρητη αμαρτία της βλασφημίας του Αγίου Πνεύματος, της άρνησης του χαρίσματος των όπου γης εταιρόηθων χαρισματούχων. Στον απόστολο της 17ης Δεκεμβρίου ο απόστολος Παύλος στην προς Εβραίους κεφ. 13, γράφει: "διδαχαίς ποικίλαις και ξέναις μη παραφέρεσθε" καλόν γαρ χάριτι βεβαιούσθαι την καρδίαν, ου βρώμασιν, εν οίς ουκ ωφελήθησαν οι περιπατήσαντες".

Το μεγαλύτερο ποσοστό των υπέρβαρων εκκλησιαστικών ανδρών (πλην των για εντελώς οργανικούς λόγους) παχαίνουν επειδή φοβούνται τον άδη! Επειδή δεν αντέχουν την πορεία προς το φρόνιμοι ως οι όφεις! Και το παθαίνουν αυτό κυρίως επειδή δεν έχουν την κατάλληλη ενημέρωση. Ο Ναυπάκτου έγραψε το περί της ΠΑΙΔΕΙΑΣ ΤΟΥ ΘΕΟΥ έργο του αλλά ποιος το διαβάζει και ποιος το καταλαβαίνει; Η αγωγή που κάμνει το θνητό φρόνιμο "ως οι όφεις" είναι η εκούσια, μετά χαράς, εν άδη παραμονη ή για να το πούμε με "μικρότερα" λόγια η εκούσια υπομονή του όποιου και όσου καθημερινού ντάουν. Ακόμη και ο ξενέρωτος ο Ανδρουλάκης το ξέρει πλέον αυτό και συμβουλεύει τους ακροατές του να αφήνουν την ανία τους να συμβαίνει. Όμως οι του Κατηχητικού δεν τα υποψιάζονται αυτά. Βιάζονται να ...; προσφέρουν στην κοινωνία να ...; αξιοποιήσουν τα χαρίσματά τους και όταν "πέφτουν" το ρίχνουν αρχικά στους καφέδες για να στανιάρουν. Με τον καιρό, τι να σου κάνει η καφεΐνη, έλα που απαγορεύεται και η κοκαΐνη ή το ecstasy, οπότε αρχίζουν λάου λάου τα ψυχοδιεγερτικά, τα διωκτικά του ντάουν ψυχοφάρμακα. Και τέλος πάντων υπάρχει πάντα διαθέσιμος ο "μη αμαρτωλός" τρόπος διωξίματος του ντάουν, ΤΟ ΦΑΓΗΤΟ. "Άρτος καρδίαν ανθρώπου στηρίζει". Αυτός που κάποτε χτυπούσε η καρδούλα του λόγω πνευματικών βιωμάτων και τώρα διάγει βίον ανιαρόν, ξερός και στεγνός, έχει πάντα τη δυνατότητα να "βεβαιώσει", να στηρίξει, την καρδούλα βρώμασι, μασουλώντας. Κάπως έτσι παχαίνουν κάποιοι από τους καημένους τους παραδοσιακούς πνευματικούς και μετά μπουκώνουν και εντελώς και οι όποιες εγκεφαλικές τους λειτουργίες και γίνονται έρμαια στα χέρια επιτήδειων πνευματικών τους τέκνων, άλλοτε καλοπροαίρετων και άλλοτε υστερόβουλων και ο Θεός να φυλάξει από τους κεραυνούς τους την κοινωνία και αυτούς.

Αν όντως τα πράγματα έχουν έτσι Κύριος οίδε. Εγώ απλώς παρατηρώ και α-πορώ. Κάπως τραβηγμένο και προκλητικό αλλά αφού η θεία Χάρη καταφέρνει και ενεργεί σε "ορθόδοξα" περιβάλλοντα, και όντως ενεργεί, τότε μπορεί να ενεργήσει οπουδήποτε! Σε τόσο φονταμενταλιστικά, τόσο φαρισαϊκά, τόσο σίγουρα και περήφανα για τον ορθό δρόμο τους.

"Αυτό που εμποδίζει την επικοινωνία δεν είναι η απουσία της ευφυΐας αλλά η παρουσία της έπαρσης" (Βιτγκενστάιν)

Δυστυχώς οι "βάρβαροι" δεν βρίσκονται στην Ανατολή ή τη Δύση αλλά εντός των από δυσμών προς ανατολάς στραμμένων Ναών μας. Με τ' άγρια, εκκωφαντικά ντισιμπέλ, με τα χυδαία φώτα -τα κατ' απομίμησιν των λουδοβικέ σαλονιών του εξ Εσπερίας τέως Θρόνου- πασχίζουν να σβήνουν το σκοτάδι απ' τις καρδιές των συναγμένων. Το σκοτάδι, την εν θλίψει και άνευ απελπισίας παραμονή στο ντάουν, στον άδη, στη κατάνυξη, που είναι η απαραίτητη προϋπόθεση για να καλλιεργηθεί ο θνητός, να προετοιμαστεί δια την έλευσιν του Φωτός του ανεσπέρου και ιλαρού. Μακάριοι οι πτωχοί τω πνεύματι (οι την εκούσια ταφή υπομένοντες στον παγερό άδη της απουσίας των συναισθημάτων και της φαντασίας) ότι αυτών εστί (όχι θα ...; αλλά εδώ και τώρα εστί) η Βασιλεία των Ουρανών ...; μετά διωγμών.

Μετά διωγμών ακόμη και εκ μέρους των ημετέρων διότι όπως λέει η γερόντισσα Γαβριηλία: "Δεν πρέπει να κρίνουμε. Αλλά όταν δεν κρίνουμε θα μας κρίνουν όλοι". Μετά διωγμών, διότι όπως τονίζει ο π. Σωφρόνιος: "Παρατηρούμεν εν τούτοις μετά μεγάλης οδύνης εκείνο το λυπηρόν φαινόμενον εν τη ζωή της Εκκλησίας, κατά το οποίον οι ευρισκόμενοι εις το κατώτερον πνευματικόν μέτρον αντιλήψεως δεν δύνανται να συλλάβουν ούτε τας σκέψεις, ούτε τας προσευχάς, ούτε την δύναμιν, ούτε την θεωρίαν, ούτε την αγάπην εκείνων οι οποίοι είναι πλέον ικανοί να αφομοιώσουν τας άνωθεν κατερχομένας αποκαλύψεις. ...; εκείνοι οι οποίοι ολιγώτερον εμβαθύνουν εις την γνώσιν των θείων πραγμάτων αποδέχονται την ιδίαν αυτών αντίληψιν ως την εσχάτην τελειότητα και μάχονται να επιβάλουν αυτήν εφ' όλης της δομής της Εκκλησίας ...

Πάντες "οι θέλοντες ευσεβώς ζην εν Χριστώ διωχθήσονται", έτι και εντός της Εκκλησίας, εφ' όσον υπάρχουν άνθρωποι οι οποίοι ουχί μόνον απορρίπτουν την τελειότητα, αλλά και μάχονται κατ' αυτής".

Ο Αμνός του Θεού μερίζεται αμερίστως και κυκλοφορεί επί της γης ως Παΐσιος, Σωφρόνιος, Γαβριηλία, Πορφύριος, Εφραίμ, κλπ, κρούων τας θύρας των καρδιών ημών. Όλοι είναι σωλήνες. Τώρα ποιος είναι μεγαλύτερος και καθαρότερος -με λιγότερες σφηνωμένες "τυρόπιτες"- Κύριος οίδε.

Για τον καθένα μας οφείλει να είναι κατ' αρχήν ο δικός του ... ασυγχύτως. Όταν θα τύχει να έρθει σε επαφή με άλλους να μην συγχυσθεί και να είναι έτοιμος να αναγνωρίσει το χάρισμα σε διαφορετικές ανθρώπινες προϋποθέσεις. Σε καιρούς παγκοσμιοποίησης υπάρχει μεγάλος κίνδυνος απολυτοποίησης των ημών και βλασφημίας του Αγίου Πνεύματος -απόρριψης του χαρίσματος των άλλων.

18-12-2003 Διονύσιος Παπαχριστοδούλου (θεολόγος)


http://misha.pblogs.gr/

Πέμπτη 25 Οκτωβρίου 2018

«Παππούλη, πεθαίνω… Πες του Χριστούλη να με δεχτεί»


 


Μια συγκλονιστική ιστορία ενός τοξικομανή που ζήτησε την συγχώρεση του Χριστού λίγο πριν ξεψυχήσει…

Προχθές γυρίζοντας από έναν Εσπερινό, πέρασα από την Ομόνοια. Πλήθος νέων ήταν μαζεμένοι γύρω από ένα παιδί.

Στο χέρι του κρατούσε την τελευταία σύριγγα του θανάτου.Τον πλησίασα και με δακρυσμένα μάτια φώναξε:

– Βοήθεια, βοήθεια πεθαίνω!…

Έτρεξα κοντά του, τον αγκάλιασα.

Με σπασμένη φωνή μου είπε:

– Παππούλη, πεθαίνω, διάβασέ μου μία ευχή…

Γονάτισα, του διάβασα μία ευχή.Ψέλλισε ίσα-ίσα:

– Πες του Χριστούλη να με δεχτεί…

Και ξεψύχησε, μέσα στην αγκαλιά μου, άγνωστος μεταξύ αγνώστων.

Φεύγοντας, ψιθύρισα μία προσευχή:

»Χριστέ μου, μία λέξη είπε ο ληστής και τον δέχτηκες στην Βασιλεία Σου, δέξου και την ψυχή αυτού του παιδιού Σου»…

Μητροπολίτης Πατάρων Ειρηναίος


 https://www.iellada.gr

Όταν ο άγιος Δημήτριος διαφώνησε με το Χριστό!



Στην ιστορία του αγίου μεγαλομάρτυρα Δημητρίου του Μυροβλύτη (για τη μυροβλυσία του - δηλ. το άρωμα που ρέει από τον τάφο του - δες εδώ), όπως καταγράφεται στο Μέγα Συναξαριστή του Ματθαίου Λάγγη (τόμος Οκτωβρίου), αναφέρεται το παρακάτω αξιοπρόσεκτο επεισόδιο:

Στα βυζαντινά χρόνια, δηλ. κάμποσους αιώνες μετά το μαρτύριο του αγίου, η Θεσσαλονίκη πολιορκήθηκε από τους Άβαρους. Τότε φύλακας του ναού και του τάφου του αγίου ήταν ένας ενάρετος μοναχός.

Μια νύχτα εμφανίστηκαν δυο νέοι στο μοναχό και του ζήτησαν να μπει στο ναό και να ειδοποιήσει "τον αφέντη του" ότι του φέρνουν ένα μήνυμα από το Βασιλιά.

Ο αδελφός μπήκε μέσα, πήγε στον τάφο του αγίου και του μετέφερε την ειδοποίηση. Τότε ο άγιος, σαν όραμα, βγήκε από τον τάφο του, προχώρησε & συνάντησε τους δύο νέους.

Εκείνοι του είπαν: "Ο Βασιλιάς των όλων σε διατάζει να φύγεις από αυτή την πόλη τώρα, γιατί θα πέσει στα χέρια των βαρβάρων".

Τότε ο άγιος έσκυψε το κεφάλι του, τα μάτια του δάκρυσαν και παρέμεινε πολλή ώρα σ' αυτή τη στάση. Ο μοναχός λυπήθηκε πολύ και είπε στους νέους, που προφανώς ήταν άγγελοι: "Αν ήξερα πόσο θα λυπηθεί ο αφέντης μου από το μήνυμά σας, δε θα τον ειδοποιούσα".

Τελικά, ο άγιος σήκωσε το κεφάλι και τους είπε:

"Ώστε ο Βασιλιάς και Κύριος των όλων έκρινε το λαό αυτής της πόλης άξιο να σφαχτεί από τους βάρβαρους;

Τότε, πείτε Του πως Εκείνος με έβαλε φύλακα σ' αυτή την πόλη.

Δε θα φύγω λοιπόν, αλλά θα κάνω αυτό που έκανε κι Εκείνος:

θα δώσω τη ζωή μου για τους ανθρώπους. Αν χαθούν αυτοί, ας χαθώ κι εγώ μαζί τους".

 "Αυτό να Του πούμε;" ρώτησαν οι άγγελοι. "Δε φοβάσαι μήπως οργιστεί εναντίον σου;".

 "Αυτό να Του πείτε" απάντησε ο άγιος και επέστρεψε, πάντα σαν όραμα, στον τάφο του.

Οι δυο νέοι έφυγαν. Την άλλη μέρα ο μοναχός διηγήθηκε τη συγκλονιστική εμπειρία του και ο λαός της Θεσσαλονίκης κατάλαβε πως θα έχει τη βοήθεια του αγίου στον αγώνα του.

Η ιστορία αυτή, με τους αγγέλους και το μήνυμα του Χριστού, ακόμα κι αν κάποιος τη θεωρήσει μύθο (ή επινόηση του μοναχού για να δώσει κουράγιο στους συμπολίτες του), έχει μια κρυφή σημασία, που με συγκίνησε και θά 'θελα να τη μοιραστώ μαζί σου:

Αυτός λοιπόν, αδελφέ μου, είναι ο Θεός μου: όχι ο σκοτεινός θεός της αιρετικής Ιεράς Εξέτασης ή ο εξίσου σκοτεινός θεός που έχουν στην καρδιά τους πολλοί σκληρόκαρδοι "ορθόδοξοι", αλλά ο Θεός της Εκκλησίας, των μαρτύρων και των αγίων διδασκάλων του χριστιανισμού.

Ένας Βασιλιάς, που δέχεται να παρακούνε την εντολή Του οι άγιοί του και να κάνουν αυτό που τους λέει η καρδιά τους κι όχι αυτό που τους διατάζει Εκείνος!

Άραγε, ο Χριστός οργίστηκε με τον άγιό Του; Δεν υπονοείται κάτι τέτοιο στην ιστορία. Ο Θεός μου, ο Ιησούς Χριστός, προτιμάει να αγαπάς τους ανθρώπους παρά να υπακούς ''φαρισαϊκά'' στίς εντολές Του. Άλλωστε, η μόνη εντολή Του, στην Καινή Διαθήκη, είναι το "αγαπήσεις Κύριον τον Θεόν σου... και τον πλησίον σου ως σεαυτόν". Όποιος τηρεί αυτές τις δύο εντολές, λέει, τις έχει τηρήσει όλες.

Να τι Θεό έχουμε - γι' αυτό χαίρομαι που είμαι χριστιανός.

Μήπως σταμάτησε ο Άγιος μετά απο αυτήν της διαφωνία λόγω αγάπης, να είναι Άγιος, να μυροβλίζει και να θαυματουργεί, δηλαδή να ενεργεί ο Θεός μέσα απο αυτόν; Ασφαλώς και οχι.

Το άνωθεν περιστατικό είναι εξαίρετο για να κατανοήσουμε το αυτεξούσιο, την ελεύθερη βούληση, και την προσωπική σχέση Θεού και ανθρώπου.

Πολλοί απο εμάς, απουσία αυτής της σχέσης σε τόσο βαθύ επίπεδο, ''πνιγόμαστε'' μέσα σε νόμους και κανόνες. Απορούμε πχ. πως εμφανίστηκε η Παναγία στόν πόλεμο του 1940; Αφού οι στρατιώτες εκτελούσαν φόνους!

Ο Θεός όμως, όπως λέγει και ο Ιερός Χρυσόστομος, δεν εξετάζει μόνο το αποτέλεσμα μιάς πράξης μας, αλλά και την προαίρεση μας, που μας οδηγεί σε αυτήν.

Την ζωντανή κοινωνία αποζητά μαζί μας ο Θεός, της αγάπης, και οχι μια εξωτερική τυφλή υπακοή, απο φόβο για ''τιμωρία''...

"Δεν σας λέω πλέον δούλους, επειδή ο δούλος δεν ξέρει τι κάνει ο κύριός του· εσάς, όμως, σας αποκάλεσα φίλους, επειδή όλα όσα άκουσα από τον Πατέρα μου, σας τα φανέρωσα".

Το μυαλό μας, η λογική μας, δεν θα μπορέσει να κατανοήσει ποτέ τις πράξεις του Θεού, εκτός και ενωθεί μαζί Του. Κάθε εξήγηση άνευ της ενώσεως με την Άκτιστη ενέργεια του Θεού, ειναι προιόν της σκέψης, του στοχασμού, και οχι του φωτησμένου νου με την ενέργεια του Αγίου Πνεύματος.


 https://pneumatoskoinwnia.blogspot.com

Ευλάβεια και πόθος Θεομητορικός. Από την ασκητική και ησυχαστική Αγιορείτικη παράδοση



Νικήτας Μοναχός Καψαλιώτης (1907-1989)


Ρώτησε κάποιος μοναχός το γερω-Νικήτα από τη Σταυρονικητιανή Καλύβη της Παναγίας Καζνάσκας, χάριν ωφελείας και οικοδομής, τι κανόνα κάνει. Απήντησε: "Ο Γέροντάς μου στο κοινόβιο μου είπε να κάνω 6 κομποσχοίνια του Κυρίου και 6 της Παναγίας.

Εγώ τα κάνω όλα στην Παναγία. Η τιμή στην Παναγία σώζει. Ο Κύριος χαίρεται, όταν τιμάμε τη μητέρα του. Όποιος τιμά την Παναγία που θήλασε τον Κύριο του σύμπαντος, περισσότερο θα τιμά τον ίδιο τον Κύριο. Η Παναγία είναι μάνα· ξέρεις τι θα πει μάνα;".

Εδώ ο λυγμός διακόπηκε από τους λυγμούς του Γέροντα που φαινόταν σαν ένα μικρό παιδάκι με αγάπη ανυπέρβλητη προς την Παναγία-μητέρα του. Αυτή η ευλάβεια και ο παρθενικός πόθος που ανάβει το πυρ το εγκάρδιο στις καρδιές των αγιορειτών μοναχών, ομορφαίνει και αρωματίζει τη μοναχική τους ζωή.

Ο γερω-Νικήτας, τετρωμένος και αυτός από Θεομητορικό φόβο κατάκαρδα, ήταν λάτρης και δούλος της Παναγίας της Καζνάσκας. Είχε στο κελί του θαυματουργή εικόνα, αντίγραφο της Παναγίας του Καζάν. Μπροστά στην εικόνα έκαιγε ακοίμητο πάντα ένα καντήλι με μεγάλη φλόγα και σχεδόν πάντα ένα μεγάλο κερί. Την είχε τοποθετήσει στη μέση της Εκκλησίας. Γέμιζε όλο το χώρο. Όταν εργαζόταν στον Παντοκράτορα και έμενε την νύχτα εκεί, ερχόταν δύο ώρες πεζοπορία και άναβε το καντήλι και ξαναγύριζε. Όλες τις πτωχές οικονομίες του τις πρόσφερε θυσία στην Παναγία για λάδι, κερί και θυμίαμα.

Όταν έλειπε ποτέ δεν κλείδωνε το Καλύβι του. Κάποτε που είχαν γίνει κλοπές σε κελιά της περιοχής, τον ρώτησαν πώς δε φοβάται να μην τον κλέψουν, απήντησε: "Εγώ ήρθα να φυλάξω την Παναγία ή η Παναγία εμένα;" και πράγματι, παρ' ότι ήταν νύχτα-μέρα ανοιχτό το Κελί του δε χάθηκε τίποτε.

Είχε αγάπη και εμπιστοσύνη στην Παναγία και εκείνη σαν παιδί της τον βοηθούσε. "Κάποτε", διηγήθηκε, "αρρώστησα άγνωστο από τι και έμεινα ακίνητος στο κρεβάτι για τέσσερα μερόνυχτα, χωρίς να φάω και να πιω τίποτε. Μετά σύρθηκα και πήγα στην εικόνα της Παναγίας και με κλάματα και πολλά δάκρυα την παρακάλεσα να με κάνει καλά για να μετανοήσω, διότι αισθανόμουν ότι δεν είμαι έτοιμος. Η Παναγία δε με άφησε. Άρχισα να αναλαμβάνω δυνάμεις, και μπόρεσα και έφαγα και ήπια μέχρι που συνήλθα τελείως".

Και όταν μετά από χρόνια αρρώστησε από ημιπληγία και τον πήραν στου Σταυρονίκητα να τον γηροκομήσουν, έδειξε βαθειά μετάνοια που εξέπληξε τους πατέρες. Παρακαλούσε, όταν πεθάνει, να του φορέσουν τα παλαιά ράσα και να τον πετάξουν στην αυλή για να περάσουν όλοι οι πατέρες από πάνω του να τον τσαλαπατήσουν. Είχε στο κελί του τη θαυματουργή εικόνα της Παναγίας. Ενώπιόν της άφησε την τελευταία πνοή του έχοντας σ' αυτήν την ελπίδα του. Και ελπίζουμε και ευχόμαστε η ευλάβεια και η τιμή στην Παναγία να έχουν σώσει το γερω-Νικήτα.

Στη νεκρώσιμη ακολουθία ένα Θεοτόκιο που γράφτηκε για όλους τους μοναχούς που ευλαβούνται την Κυρία Θεοτόκο, όπως και ο γερω-Νικήτας, αναφέρει: "Χριστόν εκδυσώπησον τον σον τόκον, Μητροπάρθενε, την των πταισμάτων συγχώρησιν, δούναι τω δούλω σου, τω σε Θεοτόκον, ευσεβώς κυρήξαντι".

Την αποκαλούσε συχνά ο γερω-Νικήτας την Παναγία, Κυρία Θεοτόκο, και πάντα αδολεσχούσε με το όνομά Της και τη χάρη Της. Τώρα τις νύχτες δε φαίνεται να φωτίζει το καντηλάκι που άναβε ο γερω-Νικήτας μπροστά στη θαυματουργή εικόνα της Παναγίας Καζνάσκας. Ίσως συνεχίζει να λάμπει στον ουρανό μπροστά στο θρόνο της Κυρίας των Αγγέλων ένα άλλο ακοίμητο καντήλι που το διατηρεί αναμμένο η αγάπη, ο πόθος και η ευλάβεια του γερω-Νικήτα προς την Παναγία Μητέρα του Θεού.


Από την ασκητική και ησυχαστική Αγιορείτικη παράδοση
Εκδόσεις
Ιερόν Ησυχαστήριον
"Άγιος Ιωάννης ο Πρόδρομος"
σελ. 383-386


Αναβάσεις
.http://logosfotos.blogspot.com

Τετάρτη 24 Οκτωβρίου 2018

Για τον Γέροντα Αββακούμ.....




Θαυμαστό περιστατικό με τον Γέροντα Αββακούμ

Με αφορμή παλαιότερη ανάρτηση για τον Γέροντα Αββακούμ, έλαβα και μοιράζομαι μαζί σας, την παρακάτω επιστολή:

Φίλε μου Γιάννη, αν δεν σε κουράζω άκου περιστατικό θαυμαστό με τον Γέροντα Αββακούμ:  Ήταν καλοκαίρι του 1975 όταν μια παρέα από γυμνασιόπαιδα και φοιτητές από την γενέτειρα μου επισκεφθήκαμε την Λαύρα και πήγαμε  στο κελί του για να πάρουμε την ευχή του. Όπως συνήθιζε ο γέροντας μας ξενάγησε –τυφλός ών και ανυπόδητος –στην παλιά τραπεζαρία της μονής. Μας μίλησε για το περιεχόμενο των τοιχογραφιών της τραπεζαρίας και μας είπε ολόκληρα κατεβατά από στήθους από την Παλαιά και Καινή Διαθήκη  ζητώντας να κρατάει ένα παιδί της παρέας μας από τον ώμο για να μη σκοντάφτει. Μάλιστα ζήτησε να μάθει το όνομα αυτού του παιδιού και του έδωσε εκείνη την ώρα ιδιαίτερες ευχές. Το παιδί το έλεγαν Γιώργο και του ευχήθηκε να μοιάσει τον Άγιό του, τον Άγιο Γεώργιο. Μόλις ολοκληρώθηκε η ιδιότυπη αυτή ξενάγηση πήραμε την ευχή του και φύγαμε.

Μετά από έναν χρόνο, το καλοκαίρι δηλαδή του 1976, μερικά παιδιά από την παρέα του ’75 συνοδευόμενα και πάλι από τον πνευματικό τους πατέρα Ε. ξαναπήγαν στην Λαύρα και ζήτησαν να ξαναδούν τον γέροντα Αββακούμ. Η παρεούλα είχε σταματήσει για λίγο έξω από το μοναστήρι και μονάχα ένας, ο Τ.Π. φοιτητής τότε της νομικής, πήγε να δει αν είναι ο Αββακούμ στο κελί του. Με το που τον κάλεσε έξω από το παράθυρό του και ενώ δεν είχε ακούσει ο γέροντας κανενός άλλου την φωνή απάντησε λέγοντας: «Έλα προηγούμενε Ε. με την συνοδεία σου».! Έτρεξε τότε ο Τ.Π. στην παρέα των παιδιών, που ήταν έξω από την πορτάρα του μοναστηριού όπως προείπα, για να μεταφέρει την στιχομυθία με τον γέροντα. Ενώ ούτε είδε –ήταν τυφλός- τον πατέρα Ε. αλλά ούτε και την φωνή του άκουσε, πώς αντιλήφθηκε την παρουσία του; Τα παιδιά όλα απόρησαν και θαύμασαν!

 Η ιστορία όμως δεν σταματάει εδώ. Έχει και συνέχεια και μάλιστα ακόμα πιό θαυμαστή: Η παρέα των παιδιών με τον πατέρα  Ε. μπήκαν στην αυλή του μοναστηριού και έβαλαν στο κέντρο τον γέροντα Αββακούμ. Εκείνος μένει για λίγο βουβός, η παρέα τα χάνει με το ύφος του, αλλά σπάει ο ίδιος την βωβαμάρα ρωτώντας με δάκρυα στα μάτια τον πατέρα Ε.: «Προηγούμενε Ε. τί κάνει εκείνο το παιδί ο Γιώργος;» Τα παιδιά τα έχασαν ! Μα είναι δυνατόν να θυμάται τον Γιώργο; Μετά από μια ολόκληρη χρονιά; Από ’δω περνάνε εκατοντάδες νεαροί προσκυνητές κάθε χρόνο! Και δεν ήταν μονάχα αυτό! Τί μπορεί να γνώριζε ο γ. Αββακούμ για τον Γιώργο, για έναν φοιτητή της ιατρικής που έμενε και σπούδαζε στην Θεσσαλονίκη; Και όμως γνώριζε τα πάντα!

Και άκου Γιάννη την συνέχεια: Στο λεπτό τα μάτια όλων  των παιδιών δακρύζουν! Ο πατήρ Ε. αδυνατεί να συγκρατήσει κι αυτός την συγκίνησή του και απαντάει στον γ. Αββακούμ: «Ο Γιώργος γέροντα συγχωρέθηκε! Το πρωΐ της πρωτοχρονιάς, ενώ ετοιμαζόταν να πάει στην εκκλησία, έπαθε μεγάλο έμφραγμα και εκοιμήθη!». Και ο γέρων Αββακούμ, εν μέσω δακρύων, λέει τότε τα εξής θαυμαστά:  «Προηγούμενε Ε. σε παρακαλώ να πεις στους γονείς του ότι έχω την πληροφορία πως  ο Γιώργος είναι στον Παράδεισο !».
Φίλε μου Γιάννη, με τον Γιώργο ήμασταν συμφοιτητές. Ήταν ένα πολύ φρόνιμο παιδί, πρόθυμο, καλοσυνάτο και προπαντός φιλάνθρωπο. Ο γέρων Αββακούμ με το χάρισμά του το διορατικό έλαβε πληροφορία  άνωθεν που παρηγόρησε τους γονείς του Γιώργου, και εμάς τους υπόλοιπους μας δίδαξε και μας έβαλε  με ασκητική αυστηρότητα έναντι των ευθυνών μας: Να σωθούμε σαν και τον αδελφό μας τον Γιώργο. Που ήταν άνθρωπος σαν κι εμάς. Αλλά άνθρωπος του Θεού.

Είθε ο γέροντας Αββακούμ και ο ευλογημένος ο Γεώργιος να εύχονται για μας και να πρεσβεύουν για την σωτηρία μας.

Φώτης Μ



 https://proskynitis.blogspot.com

Δευτέρα 22 Οκτωβρίου 2018

Αββάς Αρσένιος είπε...




Ο Αββάς δε Αρσένιος διηγείτο κάποτε το εξής: Ε­νώ εκάθητο ένας γέρων ασκητής στο κελλί του, άκουσε μία φωνή η οποία του έλεγε: Έλα να σου δείξω τα έργα των ανθρώπων. Εσηκώθη και εβγήκε έξω και τον οδή­γησε σε κάποιον τόπον και εκεί του έδειξε έναν Αιθίο­πα, ο οποίος έκοβε ξύλα και με αυτά έκανε ένα μεγάλο φορτίο. Προσπάθησε κατόπιν να σηκώσει το φορτίο και δεν μπορούσε· και αντί να αφαίρεσει απ' αυτό ξύλα για να γίνει ελαφρότερο, έκοβε και επρόσθετε και άλλα. Αυ­τό δε το έκανε για πολλήν ώρα. Αφού δε επροχώρησε λίγο του έδειξε άλλον άνθρωπο, ο οποίος εστέκετο πάνω από έναν λάκκο με νερό, έβγαζε απ' αυτόν το νερό και το μετέφερε μέσα σε μια δεξαμενή η οποία είχε οπήν· διά της οπής δε αυτής το νερό επανήρχετο στον ίδιο λάκκο μέσα· και πάλι του λέγει: Έλα να σου δείξω και άλλο έργο των ανθρώπων. Και βλέπει τότε ένα Ναόν και δύο άνδρας έφιππους, οι οποίοι κρατούσαν στο χέρι τους από ένα ξύλο πλαγίως, ο ένας απέναντι του άλλου· ήθελαν δε να μπουν μέσα στο Ναό διά της πύλης και δεν μπορούσαν, διότι κρατούσαν το ξύλο πλαγίως.

Δεν εταπείνωσεν δε κανείς από τους δύο τον εαυτόν του, ώστε να πάει πίσω από τον άλλον και να βάλει το ξύλο σε ευθεία γραμμή για να μπόρεση έτσι να περάσει. Έτσι έμειναν και οι δύο έξω της πύλης.

Αυτοί του λέγει, είναι εκείνοι οι οποίοι εζύγιζαν το κάθε τι και το μετρούσαν με ακρίβεια και υπερηφάνεια και το ανταπέδιδαν και ποτέ δεν έσκυψαν για να ταπει­νωθούν και να διορθώσουν τον εαυτόν τους και να πορευθούν εις την ταπεινήν οδόν του Χριστού. Δι' αυτό και μένουν έξω από την Βασιλεία του Θεού. Ο δε άν­θρωπος, που έκοπτε τα ξύλα είναι άνθρωπος με πολλές αμαρτίες. Και αντί ταπεινά να τις ομολογήσει και να μετανοήσει, άλλες ανομίες προσθέτει πάνω σ' αυτές τις α­μαρτίες του. Εκείνος που αντλούσε το νερό, ήτο άνθρω­πος που έκανε μεν καλά έργα, αλλά του έλειπε η ταπείνωσις, η οποία αν υπήρχε θα ‘χε αφαιρέσει από μέσα του κάθε ίχνος πικρίας, γι' αυτό έχασε και τα καλά του έρ­γα. Είναι άξιον, λοιπόν, να προσέχει ο άνθρωπος εις ό,τι κάνει, ώστε να μη κοπιάσει μάταια και άδικα.

Αββάς Ιωάννης της Κλίμακος

Ιερά Μονή Παντοκράτορος Μελισσοχωρίου

Αυτόν που σε λύπησε..!!!




Εάν θυμηθεί κανείς ποτέ αυτόν που τον ελύπησε ή τον προσέβαλε ή τον αδίκησε ή του έκανε ένα οποιοδή­ποτε άλλο κακό, οφείλει να τον θυμηθεί και να τον θεωρήσει ως ιατρόν της ψυχής του και εκ βάθους ψυχής να προσεύχεται γι' αυτόν.

Εάν δε κάνει σκέψεις εναντίον του, πρέπει να γνωρίζει ότι κάνει κακό εναντίον της ιδίας της ψυχής του, ό­πως οι δαίμονες.

Μάλλον δε, γίνεται ο ίδιος εις τον εαυτόν του Δαί­μων και εχθρός, διότι δεν επιθυμεί να απαλλαγή από την κακία, αλλά θέλει να υποφέρη από ασθένειαν αθεράπευτον. Διότι, αν δεν ήτο πραγματικά άρρωστος δεν θα εσκέπτετο άσχημα για κείνον που τον ελύπησε ή εζημίωσε και ο οποίος εστάλη εις αυτόν από τον Χριστόν ως ιατρός και με την ύβριν ή την ζημίαν που του επροξένησε τον ωφέλησε, διότι έτσι εφανερώθη το πάθος που εκρύπτετο μέσα του.

Όσιος Ιωάννης της Κλίμακος


Εκείνος ακριβώς ο άνθρωπος θα σωθεί, όποιος δεν αποστρέφεται τα φάρμακα και αυτά είναι αι οδύναι και αι λύπαι αι επερχόμενοι διά διαφόρων αφορμών. Ο αποστρεφόμενος αυτά δεν γνωρίζει τι εργάζεται εις την ζω­ήν αυτήν, ουδέ τι θα παραλάβει μαζί του απερχόμενος.

Ἀγιος Μάξιμος ο Ομολογητής

Ιερά Μονή Παντοκράτορος Μελισσοχωρίου
-->

«Άκουσα πώς υπάρχει ένας άνθρωπος του Θεού..»




«Άκουσα πώς υπάρχει ένας άνθρωπος του Θεού..»

Είχα πάει σε ένα μοναστήρι και περίμενα το λεωφορείο.

Δίπλα μου ήταν και δύο σύζυγοι ηλικιωμένοι. Κάποια στιγμή έβγαλα κάποια χαρτιά μου να ψάξω κάτι. Μαζί είχα και μία φωτογραφία του πατρός Αρσενίου.

Η κυρία με ρώτησε αμέσως: Έχετε γνωρίσει τον πατέρα Αρσένιο; Αγαπητέ μου, εγώ τον γνώρισα. Αυτός ο άνθρωπος με έσωσε, με έβγαλε από ψυχικό θάνατο… είχα παθήσεις των ενδοκρινών αδένων. Εδώ και χρόνια έμεινα σε νοσοκομεία και οίκους ευγηρίας σε ολόκληρη την χώρα.

Στο τέλος μου είπαν να πάω σπίτι διότι σε 2-3 μήνες θα πεθάνω...

Μια νοσοκόμα, πρίν την έξοδο από το νοσοκομείο, μου είπε:

«Ματαίως παίρνεις φάρμακα και ελπίζεις στους γιατρούς και νοσοκομεία. Πήγαινε και προσευχήσου στον Θεό... Άκουσα ότι υπάρχει ένας άνθρωπος του Θεού, Αρσένιος. Πήγαινε και κάνε προσευχή, μήπως και τον βρείς...»

Aλλά αυτή δεν πίστευε στον Θεό, θεωρούσε την πίστη μια βλακεία...

Μένοντας σπίτι και βλέποντας κα πεθάνει σιγά σιγά -είχε χάσει πάρα πολύ βάρος- άρχισε να σκέφτεται με τρόμο τον θάνατο. Ξαφνικά σκέφτηκε ότι είναι αδύνατο ο άνθρωπος να πεθάνει και απλά να εξαφανίζεται. Πρέπει κάτι να γίνει μαζί του. Άρχισε να σκέφτεται με την ψυχή, η ποία είναι αθάνατη, η οποία δεν μπορεί να δεχθεί τον θάνατο.

Έλεγε συνέχεια μέσα της: «Δεν γίνεται να μην υπάρχει Θεός. Δεν γίνεται να πεθάνω και να μην υπάρχω πλέον». Τα έλεγε σχεδόν με απελπισία.

Άρχισε να προσεύχεται με τα λόγια που ήξερε. Θυμήθηκε το όνομα του πατρός Αρσενίου και προσευχόταν: «Ποιος είσαι, πάτερ Αρσένιε; Βοήθησέ με!» Δεν ήξερε ούτε εάν ζει η έχει πεθάνει, ούτε πού είναι.

Και την νύχτα εκείνη είχε ένα όνειρο:

«Ονειρεύθηκα ένα πατέρα σε άσπρο ράσο που μου είπε: Γυναίκα, θα σηκωθείς το πρωί, θα ανεβείς στο τάδε τρένο -και είδε ακριβώς το τρένο- στο τάδε βαγόνι... θα κατεβείς στο τάδε σταθμό, θα πας στο σταθμό των λεωφορείων και θα πάρεις το τάδε λεωφορείο... -και είδε το λεωφορείο με τον οδηγό του- θα κατεβείς στο τάδε σταθμό... θα πάρεις αυτόν τον δρόμο και θα με βρεις σ΄αυτή την εκκλησία».

Είδε στο όνειρο όλη την διαδρομή. Και αποφάσισε να το κάνει... Το πρωί όμως ο άνδρας της είπε: «Τι κάνεις; Τρελάθηκες; Άρρωστη πως είσαι θέλεις να αλητεύεις, με τα όνειρά σου;»

Τελικά την άφησε: «Εάν θέλεις να πεθάνεις, να πεθάνεις!»

Σε ένα σταθμό, ένας ζητιάνος παρακάλεσε θερμά τον οδηγό να τον πάρει χωρίς να πληρώσει. Αλλά ο οδηγός του είπε: «Εάν δεν έχεις χρήματα, κάτω!» Η γυναίκα, αν και ξόδεψε μια περιουσία για τα φάρμακα, είπε στον οδηγό: «Άσε τον να ανεβεί διότι πληρώνω εγώ» και του έδωσε τα χρήματα για τα εισιτήρια.

Ο ζητιάνος ανέβηκε και την ευχαρίστησε. Μετά από λίγο όμως η γυναίκα παρατήρησε ότι ο ζητιάνος δεν ήταν πλέον στο λεωφορείο...

Όταν έφτασε στην εκκλησία είδε τον άνθρωπο από τον όνειρο, τον πατέρα Αρσένιο, ακουμπώντας ένα τοίχο της εκκλησίας.

Τον πλησίασε και της είπε: «Ε, βλέπεις ότι έφτασες, αφού το είχες πιστέψει;» και έπαιζε στα δάκτυλα με το εισιτήριο του λεωφορείου που έδωσε στον ζητιάνο... (!!)

Η καημένη γυναίκα έπεσε στα γόνατα.

Την πείρε μέσα, της διάβασε μία ευχή και της είπε ότι θα γίνει καλά, αλλά να αλλάξει την ζωή της.

Και άλλαξε ριζικά το υπόλοιπο της ζωής που της χάρισε ο Θεός διά μέσου του πατρός Αρσενίου.




Μια διήγηση περί του πατρός Αρσενίου Μπόκα.
~ Πρεσβύτερος Κυπριανός Νεγρεάνου


«Άκουσα πώς υπάρχει ένας άνθρωπος του Θεού..»
_________________________________________________________

O άγιος π. Αρσένιος Μπόκα υπήρξε ο πιο χαρισματικός oρθόδοξος αγιογράφος στη σύγχρονη εποχή. (1910- 1989) ήταν ρουμάνος  ορθόδοξος μοναχός,  θεολόγος και αγιογράφος.

Ο Αρσένιος φωτίσθηκε από την χάρι του Αγίου Πνεύματος και προικίσθηκε με το χάρισμα της προοράσεως. Μόνον εάν σε αντίκριζε, αισθανόσουν ότι έμπαινε στα βάθη της ψυχής σου σαν το ηλεκτρικό ρεύμα.

Σε καθήλωνε και σου απεκάλυπτε τους λογισμούς σου, τις αμαρτίες και τα έργα που είχες κάνει. Δηλαδή γνώριζε όλη την ζωή σου και σε καλούσε με το όνομα σου.

Είναι πολλά τα θαυμαστά έργα του (θα μπορούσα να τα ονομάσω θαύματα), δια των οποίων ο Θεός απεκάλυψε σε πολλούς ευλαβείς Χριστιανούς ότι ο π. Αρσένιος ήτο προφήτης των ημερών μας. Συχνά στην εξομολόγηση έλεγε στους ανθρώπους που έρχονταν τα ανεξομολόγητα αμαρτήματα τους (τα όποια αυτοί τα έκρυβαν ή τα ξεχνούσαν).

Ο μακαριστός φίλος του μακάριου π. Αρσενίου, π. Δημήτριος Στανιλοάε, έλεγε: «Ο π. Αρσένιος είναι ένα μοναδικό φαινόμενο στην ιστορία του ορθοδόξου ρουμανικού μοναχισμού».

Στον τάφο του συμβαίνει ένα παράδοξο. Ενώ εκεί έχει συνήθως παγωνιά,
τα λουλούδια του τάφου του είναι πάντοτε ανθισμένα και ποτέ δεν μαραίνονται,

δεν καίγονται, δεν παγώνουν...


 https://pneumatoskoinwnia.blogspot.com

Κυριακή 14 Οκτωβρίου 2018

Ιερεύς του εικοστού αιώνος.........

( ....σήμερα το μεσημέρι δέχτηκα ένα τηλεφώνημα από το Χρυσόστομο ένας αγαπημένο αδελφό από τη Σουρωτή και μέσα σε όλα τα αλλά που συζητήσαμε με πρότεινε να διαβάσω αυτό το κείμενο από μια ιστοσελίδα....επέμενε πολύ και δεν κατάλαβα το λόγο...
μόλις γύρισα σπίτι το έψαξα και το βρήκα....διαβάζοντας το κατάλαβα γιατί επέμενε ... ευχαριστώ Χρυσόστομε...
σας το χαρίζω λοιπόν…)


Τον είδα αιφνίδια μέσα στον τεράστιο θάλαμο με τα 65-70 κρεβάτια, μέσα στο πανδαιμόνιο που κάνουν 70 άνθρωποι όταν μαζεύονται και στριμώχνονται σε ένα μικρό χώρο. το φως πολύ. Έμπαινε από τα μεγάλα παράθυρα με τα σιδερένια κάγκελα.



Ήταν πρωί, περίπου 9η ώρα, όταν άνοιξε η βαριά πόρτα, εξωτερική, και ανεβήκαμε η νέα ομάδα των 10 φοιτητών στο τμήμα αποτοξίνωσης στο Δαφνί.

Πρόσωπα, πρόσωπα εκινούντο αέναα μέσα στο φαρδύ διάδρομο που άφηναν τα κρεβάτια τους. Άνθρωποι από όλα τα μέρη της πατρίδας και από πιο μακριά ακόμη. Με τις χαρακτηριστικές προφορές, Λαρισινών ή Κρητικών και των νησιωτών, κοντοί, ψηλοί, μελαχρινοί, άσπροι, αδύνατοι, παχείς, πάσχοντες, όλος ο κόσμος αναγκασμένος να συμβιώνει.

Και μέσα σε αυτήν την άμπωτη και την πλημμυρίδα των ανθρώπων, ένας ψηλός ξανθωπός με μαύρα ρούχα και περιλαίμιο λευκό με λίγο υποτυπώδες γένι ξανθό, άρχοντας ατάραχος, γαλήνιος μέσα σε αυτή την ταραχή. Κατάλαβα ότι επρόκειτο για ιερέα. Ευτυχώς είπα μέσα μου, ένας καθολικός ιερέας στο τμήμα αποτοξίνωσης. Ευτυχώς που δεν είναι ορθόδοξος. Να ξεφτιλιζόμαστε στους γιατρούς και στους συμφοιτητές μας!!! Ευτυχώς.

Χωριστήκαμε σε δύο ομάδες. Βάλαμε τις ιατρικές μας μπλούζες και με τον υπεύθυνο γιατρό προχωρήσαμε στο κρεβάτι του πρώτου ασθενούς. Τον φώναξε ο υπεύθυνος από την παρέα του, ήρθε ένας μικρός μαγκάκος από την Λάρισα, ομιλητικός αλλά μαγκάκος. Δεν θυμάμαι τίποτα από το πρώτο αυτό μάθημα, ούτε γιατί ήταν μέσα ο ασθενής ούτε τι φάρμακα έπαιρνε, απλώς στη ρύμη των λόγων του είπε: Έχουμε τον παπά να μας βοηθά και περνάμε καλά! Και ενώ έπρεπε να φύγουμε σε τρεις μήνες, χάρις σε αυτόν, θα φύγω σε 1,5 μήνα. Τότε με τάραξε ο λογισμός μου. Ένας καθολικός παπάς με κουστουμάκι τον βοήθησε αυτόν εδώ; Αδύνατον ένας καθολικός παπάς!!!!



Στην πρώτη μας συνάντηση ουδέν έπραξα παρόλο τον κοινωνικό μου χαρακτήρα. Έφυγα όταν τελείωσε ο υποχρεωτικός μου χρόνος της παρουσίας. Στη δεύτερη επίσκεψη, την επόμενη εβδομάδα, πάλι τα ίδια, άλλος ασθενής και νέα αποκάλυψη: ευτυχώς που έχουμε τον παπά και μας βοηθά ειδικά τα βράδια που μένουμε με τους εαυτούς μας, μας παρηγορεί, μας εμψυχώνει. Είναι δικός μας παπάς ορθόδοξος!!!

Ένα κρύο ρεύμα με διαπέρασε, γκρεμίστηκαν όλα, ο ευσεβισμός μου δεν μπορούσε να δεχθεί ότι ένας παπάς ορθόδοξος ήταν μέθυσος, είχε ανάγκη αποτοξίνωσης και βρισκόταν πίσω από τα σίδερα με άλλους παράνομους, μέθυσους και ναρκομανείς.

Ούτε καν σε κάποιο ιδιωτικό κέντρο αποτοξίνωσης. Η ιδέα που είχα για άσπιλη εκκλησία και οφειλόταν στην νεότητά μου, ξεθώριασε απότομα.

Τον πλησίασα, στεκόταν όρθιος και συνομιλούσε με έναν άλλο ασθενή, που έτρεμαν τα χέρια του. Συνομιλούσε απλά για το τίποτα. Ο άλλος τον άκουγε, του έλεγε τα προβλήματα του, του μιλούσε γρήγορα. Ο παπάς άκουγε με μια απέραντη στοργή κοιτάζοντάς τον. Είχε πρόσωπο καθαρό, μάτια γαλάζια, θάλασσα, ηλικία 55 χρόνων περίπου, χέρια άσπρα, δάχτυλα μακριά, τέλος πάντων, όλα πάνω του είχαν κάτι αρχοντικό. Του απάντησε σιγά σε μια προφορά με αγγλική ηχώ! Ήταν ξένος. Παπάς ορθόδοξος ξένος! Μόλις τελείωσε με τον άρρωστο, στράφηκε σε μένα και με ρώτησε: «χάου αρ γιού;» Έμαθα ότι ήταν Έλληνας που γεννήθηκε στο εξωτερικό, οι γονείς του είχαν φύγει για την πέρα από τον ατλαντικό Αμερική. Τον έστειλαν όμως οι γονείς του στους παππούδες του στην Κατερίνη. Έτσι είχε μάθει καλά Ελληνικά και είχε ένα σύνδεσμο με την παράδοση της χώρας μας. Ένιωθα ήδη άνετα, σαν να γνωριζόμαστε από χρόνια, είχαν φύγει όλοι οι ενδοιασμοί μου. Τι θέλετε από μένα με ρώτησε. Θέλω να μάθω γιατί βρίσκεστε σε αυτό εδώ το χώρο και θεραπεύεστε, τέλος πάντων να σας γνωρίσω. Ελάτε στο δωμάτιο μου.




Ναι, μέσα σε αυτό το χάλι υπήρχε ένα μικρό δωματιάκι, στενό δωματιάκι, με ένα κρεβάτι, παράθυρο βορινό, τοίχοι πανύψηλοι, 4 μέτρα ύψος, ένα γραφείο, είκοσι εικόνες ρώσικες, καντήλι , κομποσκοίνι, θυμιατήρι, πετραχήλι, φάρμακα πάνω στο γραφείο και βιβλία. Ήταν ένα μικρό καλογερικό κελί μέσα στην ταραχή 70 τροφίμων του ψυχιατρείου. Εκεί άρχισε η αποκάλυψη της χάρης του Θεού. Το όνομα Νικόλαος, ορθόδοξος ιερέας της Αρχιεπισκοπής Αμερικής, καθηγητής του Χάρβαρντ, στην έδρα των Παλαμικών σπουδών και ποιμαντικής ψυχολογίας! Χάρβαρντ, στο μεγαλύτερο πανεπιστημιακό ίδρυμα της Αμερικής και τώρα τρόφιμος της ψυχιατρικής πτέρυγας του Δαφνιού στο τμήμα αποτοξινώσεως? Η διαφορά είναι ιλιγγιώδης. Πάτερ; Πως φτάσατε εδώ;

Ήμασταν μια παρέα φίλοι που τελειώσαμε τη σχολή του Τιμίου Σταυρού στη Βοστόνη. Παντρευτήκαμε, κάναμε παιδιά και γίναμε ιερείς. Ο καλύτερος όλων μας πριν περίπου δέκα χρόνια πέθανε αιφνίδια. Τον κηδεύσαμε και γυρίσαμε στα σπίτια μας. Τότε με κατέλαβε ένα πνεύμα λύπης και από τότε άρχισα να πίνω. Τέλος πάντων σε λίγο καιρό ήμουν εξαρτημένος από το ποτό, εάν δεν έπινα έτρεμα. Δεν μπορούσα να διευθετήσω τα θέματά μου. Στην αρχή το έκρυβα από την γυναίκα μου και τα παιδιά μου, δεν μεθούσα αλλά έπινα, ήμουν με ένα ποτήρι στο χέρι. Πειράχτηκε το ήπαρ μου.



Κι όμως, όλο το θέμα ήταν μια πρόκληση για την ιατρική μου γνώση. Τίποτα από τα παραπάνω δεν συμβάδιζε με την νηφαλιότητα του ανδρός, με την αρχοντιά του και την έλλειψη νευρικότητας. Είχε έρθει η ώρα να φύγουμε. Του ζήτησα να του φέρω κάτι για παρηγοριά του μέσα σε αυτούς τους τοίχους. Ένα βιβλίο του Ρωμανίδη μου λέει. Τον είχα δάσκαλο τον Ρωμανίδη. Στην νέα συνάντησή μας την επόμενη εβδομάδα, κρατούσα στο χέρι μου το βιβλίο του Ρωμανίδη «Ρωμαίοι ή Ρωμιοί Πατέρες της Εκκλησίας». Ανέβηκα τρέχοντας τα σκαλιά να συναντήσω τον Νικόλαό μου, τον άρρωστο μου. Τον βρήκα στο δωμάτιο του καθισμένο σε μια μικρή πολυθρόνα και στο χέρι του ένα μικρό κομποσκοίνι. Του έδωσα το βιβλίο στα χέρια του. Είχε κόκκινο σκληρό εξώφυλλο, το γύρισε με αγάπη, διάβασε τα κεφάλαια. Χάρηκε σαν μικρό παιδί. Είμαι εδώ πάνω από τρεις μήνες, βγαίνω σπάνια. Δεν έχω που να πάω, δεν μου έχουν φέρει ένα δώρο, πόσο χαίρομαι για αυτό που μου έφερες. Αυτός ο άνθρωπος έφερε αέρα ορθοδοξίας, γκρέμισε τον σχολαστικισμό της γερμανικής ιδεολογίας, έδειξε τον πλούτο μας!!! Ό,τι μας έλεγε ο γέρο Ιωσήφ αυτός το έβαλε στα πανεπιστήμια.




Ποιος γέρο Ιωσήφ;

Ο ησυχαστής, ο παππούς ο σπηλαιώτης. Τον γνώρισα το 1960, όταν πήγαινα στο Άγιο Όρος, στη Νέα Σκήτη. Με δεχόταν στο κελί του. Μου έμαθε να προσεύχομαι με το κομποσκοίνι ώρες και ώρες, φωτοβόλος, γλυκύς και αυστηρός. Προσοχή έλεγε στο νου, πρώτα προσβολή, μετά συζήτηση με τον λογισμό, και μετά συγκατάθεση!!! Συγκατάθεση, θάνατος, αρχή αμαρτίας, η αμαρτία δόντι ιοβόλο του θανάτου. Προσοχή όχι συζήτηση με τον λογισμό, νίψη.

Αυτά που ο γέροντας τα παρέδωσε εμπειρικά, ο Ρωμανίδης τα κατέγραψε, τα στήριξε αγιοπατερικά και τα εξαπέστειλε στα πέρατα της γης, ώστε να έχουμε και εμείς χαρά εκεί στην Αμερική. Όταν έγινα ιερέας, με τον πρώτο μου μισθό έστειλα ένα δώρο στον γέροντα Ιωσήφ. Του έστειλα ράσα καλογερικά, όχι κάτι ακριβό. Τα είχα τυλίξει και σε ένα γκρι χαρτί, έγραψα την διεύθυνση και τα έστειλα. Μετά από πέντε χρόνια τον επισκέφθηκα στο κελί του. Όπως καθόταν είδα πίσω του στο πρεβάζι το δώρο μου ανέγγιχτο. Αμέσως σκούρυνε το πρόσωπο μου και του λέω: «Γέροντα σου έστειλα ένα δώρο με τα πρώτα μου χρήματα και εσύ ούτε που το άγγιξες!!!!». Μου λέγει, π. Νικόλαε, παιδί μου, δεν μου λείπει τίποτα, έχω τον Χριστό.

Δεν μου λείπει τίποτα. Το δώρο σου το είδα. Έσκισα μια άκρη και το είδα. Το άφησα εδώ χρόνια, να μου λέει ο λογισμός, άνοιξε το και εγώ να τον ξεχνώ αλλά να σε θυμάμαι. Θα μπορούσα να το είχα δωρίσει σε τόσους που έρχονται εδώ αλλά το άφησα για τον παπά Νικόλα. Έλα να βάλουμε τον πλάγιο του δευτέρου ήχο να παρηγορηθείς. Μου έμαθε να προσεύχομαι με το κομποσκοίνι για τον κόσμο. Όλες τις ακολουθίες τις έκανε με το κομποσκοίνι, εκτός της Θείας Λειτουργίας.

Πάτερ, απορώ πώς εσείς που γνωρίσατε έναν τόσο άγιο άνθρωπο πέσατε σε αυτό το πάθος της οινοποσίας. Η προσευχή δεν σας προστάτεψε, δεν σας βοήθησε να γλιτώσετε από τον πειρασμό αυτόν;

Ευάγγελε, μη ξεχνάς το αρκεί σοι η χάρις μου του Παύλου.

Ξέρετε, με σκανδάλισε στην αρχή τουλάχιστον το θέμα σας.

Σε σκανδάλισε ή σε φόβισε για το ευόλισθον της φύσης μας;

Είσαι αυτάρκης στην νομιζομένη σου καθαρότητα και φοβάσαι μήπως την χαλάσεις, μήπως κάνεις κάποιο λάθος και χάσεις την καλή γνώμη για τον εαυτό σου και για τους άλλους.


Σε νοιάζει τι θα πει ο κόσμος. Αδελφέ μου και φίλε μου, η νεότητα είναι κακός σύμβουλος, όπως και σε μένα κάποτε. Η πείρα του βίου και η συναντίληψη της χάριτος με έπεισε ότι όποιος και αν είμαι, ό,τι και αν κάνω, είμαι δεμένος με τον Χριστό και φωνάζω ελέησον με ο Θεός, ελέησον με Κύριε, ως οίδας και ως θέλεις ελέησον με. Και λέω μέσα μου όλοι σώζονται, εγώ κολάζομαι. Ελπίζω στον Χριστό και στην Παναγία. Ελπίζω στο έλεος του Θεού που χαρίζει τον παράδεισο σ’ αυτούς που πιστεύουν ότι είναι ανάξιοι του παραδείσου.

Και πάλι ο αδυσώπητος χρόνος τελείωνε. Πάτερ, θέλετε να σας φέρω κάτι στην επόμενη συνάντηση μας;

Ναι, θέλω. Επειδή έχω τέσσερα παιδάκια στην πατρίδα και τα έχω επιθυμήσει, φέρε μου σε παρακαλώ ένα μικρό παιδάκι και φώναξε με να βγω στο παράθυρο από τα κάγκελα να το δω, να δω τα ματάκια του να παρηγορηθώ.Βρήκα το μικρό μου βαπτισμένο Σωτήριο, τον πήρα αγκαλιά, πέρασα την πόρτα και σταθήκαμε κάτω από τα σίδερα. Π. Νικόλαε, π. Νικόλαε, ήρθαμε. Πρόβαλε η φιγούρα του πίσω από τα σίδερα, άπλωσε τα χέρια του από ψηλά, μας κοίταξε, μας χαμογελούσε, μιλάγαμε από εκεί, χάρηκε, θυμήθηκε τα δικά του, απλώθηκε η νοσταλγία. Δεν ήταν πίκρα, ήταν νοσταλγία για τον παράδεισό μας. Μας ευλόγησε και αποχωρήσαμε. Ποιος είναι πλούσιος Λωξάνδρα μου? Ο εν τω ολίγω αναπαυόμενος τζόγια μου ….

Πάτερ, η Αμερική φημίζεται για τα αποτοξινωτικά της κέντρα. Πώς ήρθατε σε αυτές τις άθλιες συνθήκες. Ευάγγελε, πριν πολλούς μήνες προκηρύχθηκε μια θέση στο πανεπιστήμιο της Αθήνας, Παλαμικών σπουδών. Ήρθα λοιπόν και εγώ αφού πήρα άδεια από το πανεπιστήμιό μου στο Χάρβαρντ να βάλω τα χαρτιά μου για αυτήν την έδρα. Οι μήνες περνούσαν, δεν γινόταν τίποτα, καθηγητικές ίντριγκες, συνεδριάσεις επί συνεδριάσεων, τίποτα. Την έδρα μου στο Χάρβαρντ την είχε πριν από μένα ο π. Γεώργιος Φλορόφσκι. Αυτός είναι μεγάλος θεολόγος και πραγματικός φιλέλληνας και είναι ο γέροντας μου. Από έκπληξη σε έκπληξη. Γέροντάς σας αυτός ο μέγας; Ναι. Και είναι πραγματικά μεγάλος, πνευματικός θεολόγος και σημειοφόρος άνθρωπος θυσίας. Σπουδαγμένος και στην ποιμαντική ψυχιατρική και στην ψυχολογική αντιμετώπιση των εθισμένων χρηστών σε ουσίες και ποτό. Αλλά όλα αυτά τα ασκούσε με απέραντη αγάπη και υπομονή. Για να κατανοήσεις το μέγεθος του ανδρός, θα σου πω μια ιστορία στην οποία ήμουν μάρτυρας, της θαυμαστής θεραπείας ενός εφήβου. Μια οικογένεια έφερε το παιδί της, 18 ετών, που έπασχε από ηβηφρενία. Η κατάσταση ήταν δύσκολη, αθεράπευτη σχεδόν. Τον παρακάλεσαν να τον δεχθεί να τον αναλάβει. Πράγματι, τον πήρε σε ένα σπίτι στην εξοχή, όπου είχε πολλά στρέμματα με σημύδες, ένα μεγάλο αγρόκτημα. Μπήκαν μέσα οι δυο τους, το αγρίμι και ο πατήρ Γεώργιος και έκλεισαν την βαριά πόρτα. Μετά από τρεις μέρες παρέδωσε το παιδί υγιές και σώφρον στους γονείς. Το παιδί αυτό σπούδασε και είναι υγιής έκτοτε και μάλιστα τώρα είναι Επίσκοπος της Εκκλησίας μας. Όταν ρώτησα, πατέρα Γεώργιε, πώς έγινε αυτό, μου είπε ότι πήρε το παιδί και του είπε: «παιδί μου, εγώ θα καθίσω σε αυτή την σημύδα, όλος ο χώρος είναι δικός σου, κάνε ό,τι θέλεις και όταν θέλεις έλα να μιλάμε». Τρεις μέρες και τρεις νύχτες έκανε ό,τι ήθελε. Κατέστρεψε το ψυγείο, τη βιβλιοθήκη μου, τα λουλούδια, και όποτε ήθελε με πλησίαζε και μιλάγαμε. Εγώ καθόμουν στης σημύδας τον κορμό και περίμενα χωρίς να ταράζομαι για ό,τι γινόταν. Τρεις μέρες εκεί δεν σηκώθηκα, δεν έφαγα, δεν ήπια νερό. Την τρίτη μέρα ήρθε το παιδί γαλήνιο, μου φίλησε το χέρι, με σήκωσε, με βοήθησε να περπατήσω γιατί ήμουν σαν πεθαμένος, ανοίξαμε την πόρτα και τον παρέδωσα στους γονείς του. Ιματισμένο και σωφρονούντα.



Πάτερ Γεώργιε, τρεις μέρες πώς κάνατε τις στοιχειώδεις ανάγκες σας; Τα έκανα πάνω μου, δεν μετακινήθηκα καθόλου. Ήθελα να δώσω μια θυσία για αυτόν στον Θεό, την υπομονή μου, την κατάργηση των συμβατικών καθημερινών πρακτικών. Δεν είναι τίποτα. Ο Θεός μου χάρισε υγιή τον άνθρωπο και δι’ αυτού μου χάρισε τη γεύση της Βασιλείας του. Τέτοιος άνθρωπος ήταν αυτός, αληθής θεολόγος, άνθρωπος της λειτουργίας αλλά και πέρα από αυτήν. Πάντα έλεγε : δίδου ημίν εκτυπώτερον, σου μετασχείν, εν τη ανεσπέρω ημέρα της Βασιλείας σου.

ΣΥΖΗΤΗΣΗ ΣΤΟ ΜΙΚΡΟ ΔΩΜΑΤΙΟ ΠΕΡΙ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΤΟΥ ΙΕΡΕΩΣ

Από τις συζητήσεις που είχαμε καταθέτω εδώ μερικά.

«Πρόσεχε ιερεύ τον εαυτό σου. Μην ξεχάσεις να βλέπεις τον Θεό. Ορκίστηκες να έχεις το νου σου στη Σωτηρία τόσο τη δική σου όσο και των άλλων. Κάθε καιρός είναι κατάλληλος για να δώσεις το βάπτισμα και τη Θεία Κοινωνία, γιατί κάθε καιρός είναι κατάλληλος για τον θάνατο. Να θυμάσαι ότι ο άνθρωπος μπορεί να πει όχι στον Θεό, ο Θεός όμως δεν μπορεί να πει όχι στον άνθρωπο. Αυτού του Θεού είμαστε ιερείς, που επιτρέπει στο πλάσμα του να πει όχι, να μην γίνει το θέλημά σου, δηλαδή να γεννήσει την κόλαση. Στους ανθρώπους μπορείς να πεις ότι ο Χριστός κατέβηκε στον Άδη, εκεί μας αναμένει. Όσο πιο βαθύς είναι ο Άδης σου, τόσο πιο βαθιά είναι ο Χριστός. Η οδύνη είναι το ψωμί που ο Θεός μοιράζεται με τον άνθρωπο και που έχει υποχρέωση ο δούλος του ο παπάς να μοιραστεί και αυτός με τον σύνδουλό του. Στον Σταυρό ο Θεός, ενάντια σε ότι είχαμε ποτέ φανταστεί για τον Θεό, τάχθηκε με το μέρος του ανθρώπου.

Ο Θεός έγινε άνθρωπος, δηλώνει την αγάπη του, ζητά την αγάπη μας και μας απαλλάσσει από κάθε οφειλή. Ο αγώνας μας είναι η προσοχή στην πνευματική πηγή του κακού, το οποίο δεν προέρχεται από την φύση αλλά συντελείται μέσα στο πνεύμα. Αυτός που είδε την αμαρτία του είναι πιο μεγάλος από αυτούς που γνώρισαν αγγέλους. Τότε από την άβυσσο των αμαρτιών μου επικαλούμαι την άβυσσο της Χάριτός Του. Πρόοδος στον αγιασμό σου, παπά μου, φαίνεται όταν η καρδιά σου ήσυχη διαστέλλεται και ανθίζει σε κοσμική ευσπλαχνία. Έτσι, δεν μπορεί να κρίνει κανέναν, σηκώνει το κακό όλου του κόσμου, περνά τη Γεσθημανή και καλύπτει τα πάντα με τον μανδύα της αγάπης. Η αγάπη είναι ο Θεός που ρίχνει το βέλος τον Μονογενή του Υιό, αφού έβρεξε την ακίδα του βέλους με το ζωοποιό πνεύμα. Η ακίδα είναι η πίστη που όχι μόνο εισάγει το βέλος αλλά και τον τοξότη μαζί της.

Ευάγγελέ μου, αν ποτέ γίνεις ιερέας, να θυμάσαι ότι αυτό που σκανδαλίζει τους απίστους δεν είναι οι Άγιοι αλλά το αναμφισβήτητο γεγονός ότι δεν είναι όλοι Άγιοι. Η κατάσταση του κόσμου μοιάζει με αυτήν την προ του Μεγάλου Κωνσταντίνου και χειρότερη. Και τούτο γιατί τότε οι άνθρωποι ήσαν ειδωλολάτρες, ενώ τώρα είναι άθεοι. Έτσι, αντί η Εκκλησία να κρίνει τον κόσμο, η Εκκλησία κρίνεται από τον κόσμο, γιατί ο κόσμος μπορεί να την κατηγορήσει ότι μέσα σε τόσους αιώνες έχασε την ικανότητα της μαγιάς και ΑΝΤΑΝΑΚΛΑ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ και μάλιστα πιστά. Η Εκκλησία από αρραβωνιαστικιά έγινε ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΗ κοινωνία. Το Ευαγγέλιο εξεγείρει, ανατρέπει όχι τη δομή του κόσμου αλλά τη δομή του ανθρώπινου πνεύματος. Ο Χριστός εντός.

Απόχτησε την εσωτερική ειρήνη και πλήθος ανθρώπων θα βρει την ειρήνη δίπλα σου. Παπά μου, το να πλησιάσεις τον σύγχρονο άνθρωπο είναι τέχνη. Το ουσιώδες είναι να μεταφερθείς στη θέση του, να σβήσεις τον εαυτό σου και να αφήσεις τον Χριστό να μιλήσει. Όλη σου η Θεολογία που σε έμαθε σωριάζεται σαν θρύψαλα μπροστά σε έναν εγκληματία, ένα νεκρό, μια μοναξιά. Όμως η ζωντανή ζεστασιά της παλάμης σου μπορεί να κάνει ανθρώπους σβησμένους, λερωμένους και άσχημους να ακτινοβολούν ξαφνικά ακτίνες Φωτός και να ανασύρεις στην επιφάνεια αυτό που κοιμάται. Την κοινωνία.

Ο Μυστικός Δείπνος, η Θεία Κοινωνία, είναι μυστήριο εν πορεία. Για αυτό στεκόμαστε όρθιοι. Και αν ακόμη γίνουμε απόβλητοι από την κοινωνική ζωή, πρέπει να ωριμάσουμε σαν μια γενιά ομολογητών…»

Πάτερ Νικόλαε, είδα ότι είσαι άνθρωπος του Θεού. Σε παρακαλώ, πες μου ποια είναι η μυστική σου εργασία, τί μου κρύβεις;

«Ευάγγελέ μου, ήρθε η ώρα νομίζω να μάθεις όλα τα κατ’ εμέ, σαν μια παρακαταθήκη Διδασκάλου προς μαθητή. Δεν είμαι άρρωστος, τουλάχιστον δεν πάσχω από αλκοολισμό!!! Μεταξύ των σπουδών μου είναι και η ψυχολογία του χρήστη. Αφού ήρθα στην Αθήνα και κατέθεσα τα χαρτιά μου και ο καιρός περνούσε με το σήμερα αύριο, μίλησα με τον διευθυντή της κλινικής, που είναι φίλος μου από την Αμερική. Του είπα για προγράμματα στην Αμερική όπου ο γιατρός ζει μαζί με τους αρρώστους για όλο τον χρόνο του προγράμματος της αποθεραπείας τους με εξαιρετικά αποτελέσματα. Έτσι κι εγώ παρακολουθώ αυτό το πρόγραμμα. Σημασία έχει ότι κυρίως αυτοί που έφυγαν αυτό το διάστημα, δεν υποτροπίασαν».

Μα τι μου λέτε, πουλήσατε τον εαυτό σας σαν δούλο εδώ μέσα, δεν βλέπετε ούτε καν τα παιδιά σας, υποφέρετε την τρέλα του καθενός?



Ναι, αλλά έχω το δωματιάκι μου, την προσευχή μου, την πίστη μου, έχω τον καθρέφτη μου, όλους τους αδελφούς τους έγκλειστους. Εκείνο που μου ξέσκιζε τα σπλάχνα ήταν ότι δεν μπορούσα να λειτουργώ. Τώρα τελευταία παίρνω κι εγώ, όπως όλοι, μια άδεια και πηγαίνω εδώ σε ένα μοναστηράκι να λειτουργώ και επανέρχομαι.Μα δεν τρελαθήκατε εδώ μέσα, φυλακισμένος αναίτια τόσους μήνες;

Πιέστηκα, ήταν εμπειρία τάφου, αλλά όμως γνώρισα όλους τους φίλους του Χριστού τους ελάχιστους. Αυτούς που πιστεύουν ότι είναι ανάξιοι του παραδείσου, τους συμπαραστάθηκα, τους άκουσα, τους έδωσα λίγο νερό, λίγη πίστη και κυρίως επλατύνθηκα κι εγώ. Μα και πάλι δούλος αχρείος είμαι. Αναλογίζομαι την ώρα της εξόδου μου και ελπίζω στο έλεος της εκκλησίας Του και στο δικό Του. Πάτερ Νικόλαε, είστε τόσο νέος, ούτε 53.

Ήταν Τετάρτη της πρώτης των νηστειών που κάναμε αυτή την κουβέντα της καρδιάς, που μου χάρισε την καρδιά του.

«Την Παρασκευή θα πάρω άδεια, θα πάω στο μοναστηράκι που σας είπα για τους Χαιρετισμούς, και για Λειτουργία την Κυριακή της Ορθοδοξίας. Ελάτε κι εσείς να σας δούμε. Πάρτε με ένα τηλέφωνο το Σάββατο να σας δούμε την ώρα της Λειτουργίας την Κυριακή.» Πράγματι, το Σάββατο των Αγίων Θεοδώρων τηλεφώνησα.

«Ευλογείτε Πάτερ.» «Ο Κύριος.» «Σας παρακαλώ θέλω να μιλήσω στον πατέρα Νικόλαο.» «Δεν γίνεται,» μου είπε. «Πότε να ξαναπάρω για τον π. Νικόλαο, πότε;» «Μόλις προ ολίγου τελείωσε τη Θεία Λειτουργία, κατέλυσε και πέθανε μπροστά στην Αγία Τράπεζα την ώρα που ασπαζόταν για να βγει. Μπήκε ο εκκλησάρης και τον βρήκε γονατιστό αλλά χωρίς πνοή. Έχει έρθει η αστυνομία, θα τον πάνε για νεκροτομή, θα τον στείλουν Αμερική.»

«Δεν ξέρω τι λέτε πάτερ, εγώ προχθές μίλησα, τέλος πάντων ήμαστε μαζί! Ήταν μια χαρά. Δεν μπορεί, δεν μπορεί να είναι αυτός!» «Όχι αυτός είναι. Έτσι το ήθελε ο Θεός.»

Έτσι τελείωσε ο Νικόλαος ο άρχων, ο εργάτης των εντολών του Χριστού ο κρυφός, ο φίλος μου ο ολιγοήμερος, ο γνήσιος ποιμένας που άφησε τα 99 για το ένα, που πουλήθηκε δούλος σαν αυτό τον Επίσκοπο του γεροντικού, ο Ιερέας του εικοστού αιώνος του απατεώνος, που τα μάτια του δεν απατήθηκαν αλλά είδε καθαρά την εικόνα του κόσμου, χωρίς φαντασία.

Ας έχουμε την ευχή του!!!

(Από το «Ενθύμιο Χειροτονίας εις Πρεσβύτερο π. Ευαγγέλου εξ ιατρών 14/11/2009»)
http://agiabarbarapatras.blogspot.com/
φωτογραφίες καί κειμενο:http://anavaseis.blogspot.com
http://orthodoxwiki.org/images/8/8c/Florovsky_book.jpg

http://blogs.sch.gr/kantonopou

Σάββατο 6 Οκτωβρίου 2018

7 Οκτωβρίου της Αγίας Ταρσώς δια ΧΝ Σαλής,



Απολυτίκιον Αγίας Ταρσώς δια ΧΝ Σαλής

Ήχος δ΄ :Ταχύ προκατάλαβε

Μωρίαν εκούσιον δια Χριστόν τον Θεόν
επόθησας πάνσεμνε και ακλινεί λογισμώ
Αυτώ ηκολούθησας, όθεν σοφώς βιώσασα
εν μονή Κερατέας, έσχες διακονούντας τους αγγέλους Οσία
Ταρσώ παναοίδιμε, πρέσβευε υπέρ των τιμώντων σε.


Μια  από  τις  παλιές  μοναχές  της  μονής,  η  αδελφή  Θεονύμφη,  είχε  προσέλθει  στην  μονή  το  1948  λίγους  μήνες   πριν  την  Ταρσώ.  Έζησαν  μαζί  πολύ  χρονικό  διάστημα,  ως  δόκιμες  στον  ξενώνα.  Μου  διηγήθηκε  η  ίδια  ότι  πάντα  την  απασχολούσε  το  μυστήριο  που  έκρυβε  η  Ταρσώ.  Ποτέ  δεν  κοιμήθηκε  ξαπλωμένη,  αλλά  πάντα  καθήμενη  στο  πάτωμα  του   δωματίου  που  έμεναν  οι  δόκιμες,    κι αργότερα  στα  χωράφια  κοντά  στο  πατητήρι  του  μοναστηριού.  Είχε  κάνει  εντύπωση  σε όλες,  ότι  δεν  δεχόταν  να  πλησιάσει  τους  συγγενείς  της  όταν  την  επισκέπτονταν,  αλλά  τους  έλεγε  να  αφήσουν  τα  πράγματα  που  της  έφερναν  και  να  φύγουν,  φοβούμενη  μήπως  την  πάρουν  από  το  μοναστήρι. Ενώ  ήταν  πάντα  καθαρή,  παρόλο  που  έκανε  πολλές  δουλειές,  ποτέ  δεν  την  είδαν  να  πλένει  ή  να  απλώνει  ρούχα,  και  έλεγαν  μεταξύ  τους  ότι  μάλλον  πηγαίνει  στην  θάλασσα  και  τα  πλένει.  Εκείνη  την  εποχή  η  παραλία  ήταν  εντελώς  ερημική.

 Κάποια  νύκτα  που  έπιασε  δυνατή  νεροποντή  και  το  νερό  είχε  ανεβεί  ψηλά  ώστε  να  μπαίνει  στην  κουζίνα  του  ξενώνα,  η  αδελφή  Θεονύμφη  μη  μπορώντας  να  πάει  ούτε  λίγα  βήματα  έξω  για  να  βγάλει  τα  νερά  από  την  κουζίνα,  θυμήθηκε  την  Ταρσώ  που  έμενε  έξω  στα  χωράφια  και  άρχισε  να  ανησυχεί  έντονα  γι`αυτήν.  Σε  λίγη  ώρα  που  μετριάστηκε  η  βροχή,  Την  βλέπει  ξαφνικά  να  μπαίνει  στο  δωμάτιο  κουκουλωμένη  με  ένα  κομμάτι  αδιάβροχο   και  να  βαδίζει  κατευθείαν  στην  γωνιά  της  και  όπως  πάντα  κάθησε  κατάχαμα  (στην  συνηθισμένη  στάση,  κόντρα  στον  τοίχο),  χωρίς  να  πεί  λέξη.  Η  αδελφή  χάρηκε  που  την  είδε  κι  άρχισε  να  την    παρατηρεί,   διαπιστώνοντας  με  έκπληξη  πως  ήταν  στεγνή  κι ούτε  στα  παπούτσια  δεν  είχε  βραχεί!!!  Ακόμη  ούτε  πατημασιές  υπήρχαν  στο  δωμάτιο!  Άρχισε  λοιπόν  να  της  ρωτάει   με  θαυμασμό:
-       Ταρσούλα  μου  που  ήσουν;  ανησύχησα  πολύ !
-       «Κύριε  Ιησού  Χριστέ  ελέησον  ημάς!»
-       Μα  πώς…δεν  βράχηκες;
-       «Κύριε  Ιησού  Χριστέ  ελέησον  ημάς!»
-       Αχ  Ταρσούλα  μου…
-       «Κύριε  Ιησού  Χριστέ  ελέησον  ημάς…»
      
  Αρκετά  χρόνια  μετά  την  κοίμησή  Της,  είδε  το  εξής  όνειρο:
Βρισκόταν  έξω  από  την  μονή,  σε  άγνωστο  υπαίθριο  τοπίο.  Εκεί  που  περπατούσε  βλέπει  ξαφνικά  κάποιαν  άγνωστη  ντυμένη  με  ένα  μακρύ  φόρεμα  αστραφτερό  σαν  από  κρύσταλλο  και  στο  κεφάλι  φορούσε  ένα  μεγάλο  σαρίκι  με  κόκκινες  κορδέλες  και  σταυρούς,  σαν  του  Αγίου  Ιωάννου  του  Δαμασκηνού.  Η  άγνωστη  την  κάλεσε  να  την  ακολουθήσει  :  «Έλα  πάμε!»  κι  αμέσως  κατάλαβε  από  την  φωνή  ότι  ήταν  η  Ταρσώ.  Βρέθηκαν  να  βαδίζουν  στον  αέρα  πάνω  από  μια  άβυσσο  και  η  αδ.  Θεονύμφη  άρχισε  να  βάζει  λογισμούς  ότι  μάλλον  πέθανε  και  η  ψυχή  της  ακολουθούσε  την   Ταρσώ.  Τότε  Την  άκουσε  να  της  λέει  «μη  βάζεις  τέτοιους  λογισμούς,  δεν  πέθανες  ακόμη!».  Κάποια  στιγμή  της  είπε  να  σταματήσει  εκεί  γιατί  είχε  κάποια  αποστολή  να  εκτελέσει.  Να  στείλει  δώρα  στους  κεκοιμημένους!

Βλέπει  λοιπόν  την   Ταρσώ  να  φορτώνει  δέματα  σε  ένα  άρμα  όπως  του  προφήτου  Ηλιού,  τα  οποία  έπαιρνε από  ένα  μεγάλο  σωρό  εκεί  κοντά.  Είχε  σχεδόν  γεμίσει  το  άρμα,  όταν  στην  αδελφή  Θεονύμφη    γεννήθηκε  η  επιθυμία  να  μπορούσε  να  έστελνε  κι  αυτή  κάτι  στην  μητέρα  της,  που  είχε  κοιμηθεί  πριν  από  χρόνια.  Τότε γύρισε  η  Ταρσώ  προς  το  μέρος  της,  την  κοίταξε  για  μια  στιγμή  στα  μάτια  και  φορτώνοντας  ένα   δέμα  στο  παϊτόνι  είπε  δυνατά  «αυτό  είναι  για  την  μητέρα  σου» .  Σκέφτηκε  μετά  να  μπορούσε  να  έστελνε  και  για  την  Νονά  της  που  είχε  κοιμηθεί  πρόσφατα  σε  ηλικία  105  ετών.  Βλέπει  πάλιν  την  Ταρσώ  να  παίρνει  ένα  μικρότερο  δέμα  αρκετά  περιποιημένο  και  να  της  λέγει:  «αυτό  καλό  είναι  για  την  νονά  σου;».  Μετά  της  λέγει:
-  Κατέβα  τώρα  να  γυρίσεις  πίσω.
-  Φοβάμαι!…πώς  θα  κατέβω  από  τόσο  ψηλά;  Δεν  θα  με  πάρεις  μαζί  σου; 
-  Όχι  ακόμη…
Και  κοιτάζοντας  κάτω,  ξύπνησε  ευρισκόμενη  σε  μεγάλη  ψυχική  ευφορία  και  χαρά.