«Όσοι εις Χριστόν εβαπτίσθητε…!»

Ήδη στο μυστήριο του Βαπτίσματος, όπως λειτουργεί μετά τους αφορκισμούς του σατανά, γίνεται φανερό ότι η Εκκλησία στη δαιμονική παρουσία και δράση αυτό που έχει να αντιπαρατάξει είναι ο Χριστός! Ίσως το γενικό λυτρωτικό νόημα του μυστηρίου αυτού να συμπυκνώνεται στη θριαμβευτική βαπτιστήριο ιαχή• «Όσοι εις Χριστόν εβαπτίσθητε, Χριστόν ενεδύσασθε» (Αλληλούια)!

Ο λαός ο καθήμενος εν σκότει είδε φως μέγα

Τί σημαίνει άραγε αυτή η λέξη- «ενεδύσασθε»;

Είναι ασφαλώς δύσκολο να αναπτύξει κανείς το νόημά της σ’ όλο το υπαρξιακό πλάτος και βάθος της χριστιανικής ζωής. Κι επειδή εδώ πρόθεσή μας δεν είναι να προχωρήσουμε σε δογματικές αναλύσεις και θεωρήσεις, θα περιορισθούμε σε μια μόνο βασική έννοια που δηλώνει αυτό το γεγονός, ότι δηλ. «Όσοι εις Χριστόν εβαπτίσθητε, ενεδύσασθε την αυτοσυνειδησία του Χριστού»!

Είναι, βέβαια, αλήθεια ότι ο βαπτισθείς έλαβε ένα όνομα και η αυτοσυνειδησία του «ενεδύθη» συγκεκριμένη «ατομικότητα». Έγινε πλέον ο Παναγιώτης, η Μαρία, ο Χαράλαμπος, η Ελένη. Στο έξης θα έχει συγκεκριμένη ταυτότητα από κάθε άποψη. Αλλά αυτή η ταυτότητα είναι ταυτότητα εγκόσμιας κυκλοφορίας! Είναι η άδεια οδηγήσεως του οχήματος της υπάρξεως! Χωρίς όνομα σε … κλείνουν μέσα! Χωρίς άδεια σου παίρνουν την … πινακίδα!

Η ένδυση όμως της αυτοσυνειδησίας του Χριστού είναι η εσωτερική και γνήσια ταυτότητα του ανθρώπου, η αποκατάσταση του «κατ’ εικόνα». Η ένδυση του Χριστού από τον βαπτισθέντα είναι η «έν δυνάμει» χριστοποίησή του.

«Όσοι εις Χριστόν εβαπτίσθητε Χριστόν ενεδύσασθε»! Αυτό σημαίνει ότι η ζωή του Χριστού προσφέρεται διά του Αγίου Πνεύματος στη ψυχή που αναγεννήθηκε «εν Χριστώ Ιησού». Τώρα το «κατ’ εικόνα», ανανεωμένο με τις χαρισματικές δυνάμεις του Χριστού, είναι «προορισμένο» να αναπτυχθεί· «κατά το μέτρον της πνευματικής ηλικίας του Χριστού». Αν και έλαβε ο βαπτισθείς δικό του, προσωπικό, όνομα, η καινούργια ζωή του πρέπει τώρα να συνεχισθεί σαν ενσάρκωση και έκφραση της ζωής του Χριστού. Πρέπει να γίνει Χριστός! Να αποκτήσει την υπαρκτική διαφάνεια της παρουσίας και της ζωής του Χριστού!

Με το ιερό Βάπτισμα λοιπόν ο νέος χριστιανός δέχεται και φιλοξενεί μέσα του το Χριστό. Το γεγονός αυτό είναι μια πραγματικότητα αναμφισβήτητη. Αλλ’ ακριβώς αυτή η πραγματικότητα οδηγεί σε άλλα ερωτήματα, όταν τα πράγματα δεν εξελίσσονται ομαλά και σύμφωνα με τις προδιαγραφές του ιερού μυστηρίου. Εφ’ όσον δηλ. στις πιο πολλές περιπτώσεις «ο νεόλεκτος στρατιώτης του Χριστού» δραπετεύει σε ξένα προς τη χάρη του Θεού στρατόπεδα, ποιά είναι η σχέση του Χριστού, που ενθρονίστηκε με το ιερό Βάπτισμα στο ψυχικό χώρο του στρατιώτη αυτού, με την καθολική του ύπαρξη;

Με τις αμαρτίες μας φεύγει ο Χριστός από μέσα μας; Μπορούμε να υποστηρίξουμε ανεπιφύλακτα ότι· «Όσοι βαπτισμένοι αμαρτήσατε Χριστόν εξεδύθητε;».

Ασφαλώς θανάσιμες αμαρτίες, ενσυνείδητα εγκλήματα και πολλές άλλες καταστάσεις ηθικής πωρώσεως και αναλγησίας προτρέπουν το πνεύμα μας να αποφανθεί ότι κι ο Χριστός «δραπετεύει»! Αλλά μια οριστική απάντηση, προκειμένου για την περίπτωση των «καλών» χριστιανών, φαίνεται πως είναι ένα δύσκολο εγχείρημα! Αντίθετα, επειδή ο Θεός «πάντας ανθρώπους θέλει σωθήναι και εις επίγνωσιν αληθείας ελθείν (Α’ Τιμ. 2,4), ενθαρρυνόμεθα να μείνουμε προσκολλημένοι στην αποκαλυπτική εικόνα που παρουσιάζει τον Κύριο αναμένοντα υπομονετικά έξω από την πόρτα της ψυχής του αμαρτωλού ανθρώπου και κρούοντα την πόρτα αυτή· «ιδού έστηκα επί την θύραν και κρούω• εάν τις ακούση της φωνής μου και άνοιξη την θύραν και είσελεύσομαι προς αυτόν και δειπνήσω μετ’ αυτού και αυτός μετ’ εμού» (Αποκ. 3, 20).

Ο Χριστός παραμένει υπομονετικά έξω από τη θύρα της «πρώτης αγάπης» μας! Έξω από τη θύρα του χώρου που έχουμε συγκεντρωμένο και προστατεύουμε άγρυπνα το «θησαυρό της καρδίας μας». Εκεί θέλει να εισέλθει! Σαν «μανικός εραστής», θέλει να αναπαυθεί στη συναισθηματική τρυφερότητα της «πρώτης αγάπης»! Δεν τον κουράζει να περιμένει στο περιθώριο των ενδιαφερόντων μας! Ότι τον σκεπτόμεθα σε «δεύτερο πλάνο»!

Περιμένει …! Και κρούει…!

Η «κεκρυμμένη» αυτή παραμονή του Ιησού στην εξώπορτα του καρδιακού μας θησαυρού οφείλεται στην παρακαταθήκη του ιερού Βαπτίσματος·

-«Όσοι εις Χριστόν εβαπτίσθητε Χριστόν ενεδύσασθε»!

Ο Χριστός περιμένει να τον προσέξουμε, να ακούσουμε τα θυροκτυπήματά Του. Ωστόσο εμείς έχουμε την ψευδαίσθηση ότι είμαστε χριστιανοί, επειδή ακριβώς ακούμε τα κτυπήματα αυτά! Αλλά τα κτυπήματα δεν είναι ο Χριστός. Είναι οι προκλήσεις για την υπαρξιακή βίωση της αυτοσυνειδησίας Του στην καθημερινή πραγματικότητα!

-«Όσοι εις Χριστόν εβαπτίσθητε Χριστόν ενεδύσασθε»! Αυτή η βαπτιστήρια μνήμη είναι υπόμνηση της αυθεντικής μας αυτοσυνειδησίας. Έχουμε ενδυθεί το Χριστό! Αλλά εμείς, ιδίως οι «καλοί» χριστιανοί, τον υποχρεώνουμε να περιμένει και να κρούει αδιάκοπα…! Φροντίζοντας «πρωτίστως» να πλουτίζουμε με τα αγαθά αυτού του κόσμου, αναβάλλουμε για κάποια άλλη φορά το διάπλατο άνοιγμα της θύρας όπου ο θησαυρός της καρδίας μας! Αυτός ο χώρος είναι προωρισμένος για το Χριστό, δυνάμει της χαρισματικής ενέργειας του ιερού Βαπτίσματος. Είναι ο χώρος της «πρώτης αγάπης»! Αλλά αυτή την αγάπη την έχουμε δώσει στον …. εαυτό μας, στο «άτομό» μας! Κι ο Χριστός περιμένει και κρούει…!

Η υπομονετική αυτή αναμονή του Χριστού θυμίζει, αλήθεια, το φτωχό Λάζαρο!. Αν είναι εύστοχη η παρατήρηση του Συμεών του Νέου Θεολόγου, ότι ο Χριστός πεινά και πρέπει να τον χορτάσουμε, τότε Εκείνος πρέπει να χορταίνει την πείνα αυτή «από των ψιχίων των πιπτόντων» από την τράπεζα του πλούσιου εγωκεντρισμού μας. Κάποια ψίχουλα (όσο νάναι) έχουμε και για το Χριστό! Κάποια προσευχή με αρκετό… συναίσθημα, κάποια μνήμη Θεού με πλούσια λογική πίστη, κάποια ιεραποστολική δουλειά (να σώσουμε και τους άλλους), κάποιο δάκρυ συμπάθειας τη Μ. Παρασκευή στο αιμόφυρτο πρόσωπο του Χριστού …!

Παρ’ όλα αυτά ο Χριστός περιμένει! Περιμένει και κρούει…! Γιατί, εξάλλου, είναι συνεπής στη βαπτιστήρια άγιοπνευματική διαβεβαίωση•

-«Όσοι, εις Χριστόν εβαπτίσθητε Χριστόν ενεδύσασθε»!

Βέβαια ο παραλληλισμός του Χριστού με το Λάζαρο μπορεί να μας φαίνεται υπερβολικός, όμως δεν πρέπει να σπεύδουμε …! Ο Λάζαρος, σαν ένα πρόσωπο «πάθους», είναι μια ευαγγελική διαφάνεια του πάθους του Χριστου στο περιθώριο της καθημερινής πραγματικότητας που βιώνουμε! Αυτή ακριβώς η περιθωριακή θέση του Χριστού είναι ένα από τα πάθη Του που βιώνει υπομονετικά πιστός στην διαβεβαίωση του Αγίου Πνεύματος ότι·

-«Όσοι εις Χριστόν εβαπτίσθητε Χριστόν ένεδύσασθε»!

Αλλά την έννοια του σταυρικού πάθους του Χριστού, μέσα στον ψυχικό χώρο του βαπτισθέντος, ας αφήσουμε να μας αναπτύξει κάπως περισσότερο ο Απόστολος των Εθνών. Εκείνος θα μας δώσει το βαθύτερο νόημα του «ενεδύσασθε» και θα μας διευκολύνει στην κατανόηση της βαθύτερης σχέσεως μας με το Χριστό …!

(Ι. Κορναράκη, «Η Θεία Λειτουργία της υπάρξεως», εκδ. Αφών Κυριακίδη – Θεσ/νίκη, σ. 68-73-απόσπασμα.)

 http://www.pemptousia.gr/