Δευτέρα 30 Δεκεμβρίου 2013

Tαρασία,η ανδρεία, άκοσμον κόσμον ενέπαιξε, άμα και κοσμοκράτορα............


H δια Χριστόν σαλή Ταρσώ της Μονής Κερατέας σημάδεψε με την παρουσία της μία περίοδο 50 περίπου ετών.Η κατά κόσμον Ταρασία Ζαγοραίου γεννήθηκε το 1910 στην Άνδρο και έτυχε αρτίας μορφώσεως.Από την ηλικία των 14 ετών παρουσίασε δείγματα της μελλοντικής της εξελίξεως και άρχισε να εκδηλώνει το χάρισμα της διοράσως.Το 1942 οι δικοί της την πήγαν «με το ζόρι» σε ψυχιάτρους και εκείνοι διέγνωσαν σχιζοφρε΄νεια και την υπέβαλαν σε χειρουργική επέμβαση!Για του ψυχιάτρους γράφει ο καθηγητής του Πανεπιστημίου Ααθηνών Ιω.Κορναράκης

«Για τους ψυχιάτρους γράφει ο Καθηγητής του Πανεπιστημίου Αθηνών Ιω. Κορναράκης η Ταρσώ είχε κάποια πειστικά ευρήματα μιας τέτοιας ψυχοπαθολογίας. Ισχυρίζετο, ότι άκουγε φωνές κακοιμημένων, είχε το στοιχείο της επίμονης και άλογης φυγής από τις κοινωνικές σχέσεις, ζητούσε την μόνωση. Αλλά οι ψυχίατροι δεν μπορούσαν φυσικά να αντιληφθούν τις πνευματικές αφετηρίες της, κατ' αυτούς παράλογης συμπεριφοράς».



Ασθενής με ψυχιατρική βεβαίωση η Ταρσώ, οδηγήθηκε το 1949 από την μητέρα της (η οποία οικογενειακώς ακολουθούσε το Παλαιό Εορτολόγιο) στην Μονή Παναγίας Κερατέας, με την ελπίδα να θεραπευθεί από τον Κτίτορα της Μονής Επίσκοπο Ματθαίο (Αρχιεπίσκοπο της Εκκλησίας των Γ.Ο.Χ. Ελλάδος, + 1950). Κατά μία μαρτυρία η Ταρσώ πράγματι θεραπεύθηκε, αλλά ο επ. Ματθαίος της ζήτησε να υποκριθεί πλέον την σαλή, για την αγάπη του Χριστού! Το βέβαιο είναι, ότι η Ταρσώ δεν έφυγε ποτέ από το μοναστήρι, αλλά έζησε 48 ακριβώς χρόνια στο δάσος γύρω από αυτό, σε πρόχειρες καλύβες που έφτιαχνε μόνης της, υποκρινόμενη την σαλή, εκτεθειμένη στις καιρικές μεταβολές και κυρίως στις προσβολές και την περιφρόνηση των αθρώπων, ακόμη και μοναζουσών! Μόνον τα δύο τελευταία χρόνια της ζωής της, δέχθηκε λόγω ηλικίας και κακοπαθείας να μείνει σε κελλί και να δεχθεί κάποιες περιποιήσεις.


η ευωδιάζουσα κάρα της Γερόντισσας Ταρσώς


Κοιμήθηκε ειρηνικά την 7η Οκτωβρίου 1989 και ενταφιάσθηκε στην μονή. Κατά την ανακομιδή της τα Λείψανά της ευωδίασαν! Μέρος του δέρματός της που φυλάσσεται στο Παρεκκλήσιο της οσ. Ξένης της δια Χριστόν Σαλής Μάνδρας Αττικής, παραμένει αδιάφθορο!

(Ιω. Κορναράκη, «Ταρσώ η δια Χριστόν Σαλή», 2003).


http://misha.pblogs.gr/

Οι προσευχές που δεν εισακούγονται


Η πνευματική Διαθήκη του Γέροντα Πορφυρίου


Γέροντας Πορφύριος


"Αγαπητά πνευματικά μου παιδιά,

Τώρα που ακόμη έχω τας φρένας μου σώας, θέλω να σας πω μερικές συμβουλές. Από μικρό παιδί όλο στις αμαρτίες ήμουνα. Και όταν με έστελνε η μητέρα μου να φυλάξω τα ζώα στο βουνό, γιατί ο πατέρας μου, επειδή ήμασταν πτωχοί, είχε πάει στη διώρυγα του Παναμά, για εμάς τα παιδιά του, εκεί που έβοσκα τα ζώα, συλλαβιστά διάβαζα το βίο του Αγίου Ιωάννου του Καλυβίτου και πάρα πολύ αγάπησα τον Άγιο Ιωάννη και έκανα πάρα πολλές προσευχές, σαν μικρό παιδί που ήμουνα 12-15 χρόνων, δεν θυμάμαι ακριβώς καλά. Και θέλοντας να τον μιμηθώ, με πολύ αγώνα, έφυγα από τους γονείς μου κρυφά και ήλθα στα Καυσοκαλύβια του Αγίου Όρους και υποτάχθηκα σε δύο Γέροντες αυταδέλφους, Παντελεήμονα και Ιωαννίκιο. Μου έτυχε να είναι πολύ ευσεβείς και ενάρετοι και τους αγάπησα πάρα πολύ και γι' αυτό, με την ευχή τους, τους έκανα άκρα υπακοή. Αυτό με βοήθησε πάρα πολύ, αισθάνθηκα και μεγάλη αγάπη και προς το Θεό και πέρασα πάρα πολύ καλά. Αλλά, κατά παραχώρηση Θεού, για τις αμαρτίες μου, αρρώστησα πολύ και οι Γέροντές μου μου είπαν να πάω στους γονείς μου στο χωριό μου εις τον Άγιο Ιωάννην Ευβοίας.

Και ενώ από μικρό παιδί είχα κάνει πολλές αμαρτίες, όταν ξαναπήγα στον κόσμο, συνέχισα τις αμαρτίες, οι οποίες μέχρι σήμερα έγιναν πάρα πολλές. Ο κόσμος όμως με πήραν από καλό και όλοι φωνάζουνε ότι είμαι άγιος. Εγώ όμως αισθάνομαι ότι είμαι ο πιο αμαρτωλός άνθρωπος του κόσμου. Όσα ενθυμόμουνα βεβαίως τα εξομολογήθηκα και γνωρίζω ότι γι' αυτά που εξομολογήθηκα με συγχώρησε ο Θεός, αλλά όμως τώρα έχω ένα συναίσθημα ότι και τα πνευματικά μου αμαρτήματα είναι πάρα πολλά και παρακαλώ όσοι με έχετε γνωρίσει να κάνετε προσευχή για μένα, διότι και εγώ, όταν ζούσα, πολύ ταπεινά έκανα προσευχή για σας. Αλλά όμως, τώρα που θα πάω για τον ουρανό, έχω το συναίσθημα ότι ο Θεός θα μου πη: Τι θέλεις εσύ εδώ; Εγώ ένα έχω να του πω: Δεν είμαι άξιος, Κύριε, για εδώ, αλλά ό,τι θέλει η αγάπη σου ας κάμη για μένα. Από εκεί και πέρα, δεν ξέρω τι θα γίνη. Επιθυμώ όμως να ενεργήση η αγάπη του Θεού.

Και πάντα εύχομαι τα πνευματικά μου παιδιά να αγαπήσουν το Θεό, που είναι το παν, για να μας αξιώση να μπούμε στην επίγειο άκτιστη Εκκλησία του. Γιατί από εδώ πρέπει να αρχίσουμε. Εγώ πάντα είχα την προσπάθεια να προσεύχωμαι και να διαβάζω τους ύμνους της Εκκλησίας, την Αγία Γραφή και τους βίους των Αγίων μας και εύχομαι και εσείς να κάνετε το ίδιο. Εγώ προσπάθησα με τη χάρι του Θεού να πλησιάσω τον Θεό και εύχομαι και σεις να κάνετε το ίδιο.

Παρακαλώ όλους σας να με συγχωρέσετε για ό,τι σας στενοχώρησα

Ιερομόναχος Πορφύριος
Εν Καυσοκαλυβίοις τη 4/17 Ιουνίου 1991"


http://gerontas.gr/

Παρασκευή 27 Δεκεμβρίου 2013

Ο Σταυραετός του Άθω



Εφραίμ ιερομ. Κατουνακιώτης (1912-1998)


Ποιός είπε πως στις μέρες μας, εις έτη αποστασίας,
δεν εμφανίζοντ' όσιοι, τέκνα της Παναγίας;
Ποιός θ' αρνηθεί; προσφάτως δα, εντός Κατουνακίων,
ασκητικώς σμιλεύτηκε υπακοής μνημείον!

Πεφυτευμένον βλάστησε παρά Κυρίου δένδρον,
ως λέγει Προφητάνακτας δι' όσους υπομένουν.
Ο βίος όσους μελετούν του, “Νέου Ακακίου”,
ανδρώνει εις μετάνοιαν κι' υπακοήν Κυρίου.

Ανοίχτηκες μακάριε στην θείαν ησυχίαν,
εσπέραν, νύκτα και πρωί και πάσαν μεσημβρίαν.
Να ξερριζώσεις των παθών τα αιχμηρά τ' αγκάθια,
και να βαδίσεις ακλινώς Ορθοδοξίας στράταν.

Στήθος με στήθος πάλεψες, εγνώρισες την “βίαν”,
“αμπλακημάτων” των παθών και πάσαν πανουργίαν.
Και σου 'χαρίσθη αγωνιστά, τέκνον της Θεοτόκου,
να ζεις μες στην κατάνυξιν, την δόξαν του Δεσπότου!

Χαρίσματα του Πνεύματος εδέχθη η ύπαρξίς σου,
χαράν, διόρασιν, ευχήν και άκραν διάκρισίν σου.
Μα πιότερο, ποιός θ' αρνηθεί; Στο κέντρο της καρδίας,
κόχλαζε έρως Ιησού, και σκόρπιζε ευωδίαν...

Οι θείες Λειτουργίες σου, η “Ωδή του Ηγαπημένου”!
Εχάριζαν στους ασκητάς την χάριν που προσμένουν.
Ευθύς όσοι “σκαρφάλωναν” στην κέλλαν την αγίαν,
αισθάνονταν πως βίωνες “μέσην” ζωήν κι' οσίαν.

Ηρνήθης ζήλον άκριτον. Στα βέλη “δολομώτου”,
σε κάλυπτ' ιερά ευχή, Ιωσήφ του Σπηλαιώτου!
Το κρυσταλλένιο βλέμμα σου, η φωτεινή μορφή σου,
αποκαλύπτουν στους πιστούς αετόν του Παραδείσου!

Εν' όσω έζησες σκληρώς με Γέροντας Πατέρας...
τόσο και ευλογήθηκες στους κόπους της “ημέρας”.
Λιτάνευσες καρτερικώς Σταυρόν υπακοής σου,
αλήθεια, λέξον Γέροντα, πώς βάσταξε η ψυχή σου;

Όντως, κατόρθωσες λεπτώς, εν θλίψει, εν θυσία,
κι' απέδειξας τ' Ορθοδοξείν, εστί σχοινοβασία.
Τ' αείρροά σου δάκρυα, οι πόνοι, οι στεναγμοί σου,
φανέρωναν στους αθλητάς την απλανή ευχήν σου.

Κι' ήλθεν η ώρα κι ο καιρός, ω θεία ευδοκία!
για να γευθούν οι “νεοσσοί” καρπόν θεογνωσίας.
Ανέβλυσε στα τέκνα σου εκ της “βαθειάς καρδίας”,
η “δουλεμένη” σου ευχή και κάθε ευλογία.

Εδρόσιζεν η χάρις σου, φυγάδευε την λύπην,
οι νέοι επρωτοστάτησαν και σ' έκαμαν “αλείπτην”.
Εβίωναν οι αδελφοί “παροξυσμόν αγάπης”,
ποσώς δεν υπολόγιζαν μόχθους και αναβάσεις.

Σκλάβους εισέτι αδελφούς, και τέκνα εν Ηπείρω,
διηνεκώς μνημόνευες εν θυσιαστηρίω.
Ανέκφραστος συγκίνησις δονούσε την ψυχήν σου,
Σεβαστιανός Επίσκοπος ως ήλθεν στο κελλί σου.

Με ροζιασμένας χείρας σου, ψηλά εις ικεσίαν,
ευχήθη η καρδία σου να πνεύσει ελευθερία.
Σ' αρχαίαν γην Ελληνικήν, σ' Ορθόδοξον Πατρίδα,
το αίμα του Πατροκοσμά, ν' ανθίσει την Ελπίδα!

Κι' απέδειξας τοις πράγμασι, όντας εις ησυχίαν,
αξίαν όντως ιεράν και την φιλοπατρίαν.
Μετά δακρύων θεωρών, με λείψανα ηρώων,
κατάσπαρτον του Πύρρου γην στο διάβα των αιώνων.

Στα ώριμα τα έτη σου, εν μέσω σων τεκνίων,
έλαβες Γέροντα δεινόν σταυρόν εις το σαρκίον.
Έμεινες πλέον έγκλειστος εν ιερώ κελλίω,
κι ήστραψας άπεφθος χρυσός ως εν χωνευτηρίω.

Αλήθεια, πόσοι Γέροντες, πόσοι της ησυχίας,
στα τέλη ηξιώθησαν τοιαύτης διακονίας;
Κι' απέδειξαν οι γνήσιοι υιοί σου, στην καρδίαν,
πως συνδυάζουν άριστα πράξιν και θεωρίαν.

Και τώρα, μέγα Όσιε, εγχάραγμα Κυρίου,
προστάτα εγκλείστρας ιεράς, Οσίου Εφραίμ του Σύρου.
Πρόσλαβε τους προσκυνητάς, κατάπεμψον Ευχήν σου,
γιατ' είν' ο δρόμος μας τραχύς... το βλέπει δα η ψυχή σου.

Γέρων Εφραίμ Ησυχαστά, συνόμιλε Οσίων,
μνημόνευε των μοναστών κι' ημών των αναξίων.
Να μελετήσουμ' εμβριθώς, υπακοής τον βίον,
και ταπεινώς ν' οδεύσουμε εις την οδόν Οσίων.
Αμήν.

Αρχιμ. Ιωήλ Κωνστάνταρος
(Κόνιτσα)

http://agioritikesmnimes.blogspot.gr/

Zaz - Je veux .............



Δόστε μου μια σουίτα στο Ριτζ, δεν τη θέλω!...


Κοσμήματα από του CHANEL, δεν τα θέλω!


Δόστε μου μια λιμουζίνα, τί να τη κάνω; papalapapapala


Προσφέρτε μου προσωπικό (υπηρέτες), τί να το κάνω;


Μια βίλλα στο Νεφσατέλ, δεν μου κάνει.


Προσφέρτε μου τον πύργο του Άιφελ, τί να τον κάνω; papalapapapala


Θέλω αγάπη, χαρά, καλή διάθεση, τα λεφτά σας δεν θα μου δόσουν ευτυχία,


εγώ θέλω να βάλω το χέρι στη καρδιά papalapapapala


ας πάμε μαζί, να βρω την ελευθερία μου,


ξεχάστε λοιπόν όλα τα κλισέ σας,


καλώς ήρθατε στη δική μου πραγματικότητα.


Βαρέθηκα τους καλούς σας τρόπους, είναι too much για μένα!


Τρώω με τα χέρια και αυτή είμαι!


Μιλάω δυνατά και είμαι ειλικρινής, συγνώμη!


Τέρμα η υποκρισία, γουστάρω να «την κάνω»!


Βαρέθηκα τις ξύλινες γλώσσες!


Κοιτάξτε με, δεν θέλω τους καλούς σας τρόπους, αυτή είμαιαιαιαιαιαιαι (αυτή είμαιαιαι) papalapapapala


Θέλω αγάπη, χαρά, καλή διάθεση, τα λεφτά σας δεν θα μου δόσουν ευτυχία,


εγώ θέλω να βάλω το χέρι στη καρδιά papalapapapala


ας πάμε μαζί, να βρω την ελευθερία μου,


ξεχάστε λοιπόν όλα τα κλισέ σας, καλώς ήρθατε στη δική μου πραγματικότητα.




σευχαριστω ΨΥΧΗ γλυκεια Βασω μας.....

Τετάρτη 25 Δεκεμβρίου 2013

ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΕΦΡΑΙΜ ΤΗΣ ΑΡΙΖΟΝΑΣ ...ΑΓΙΟΡΕΙΤΗΣ!!!


Σιατίστης Παύλος: Δέστε με πόση λύσσα και πόση μανία επιτίθενται στο πρόσωπο του Χριστού




Ακολουθεί το εγκύκλιο σημείωμα του Μητροπολίτη Σισανίου και Σιατίστης Παύλου για την εορτή των Χριστουγέννων:

Προς

τον Ιερόν Κλήρον και τον ευσεβή λαόν

της καθ’ημάς Ιεράς Μητροπόλεως

Αγαπητοί μου Αδελφοί,

Επεσκέψατο ημάς εξ ύψους ο Σωτήρ ημών !!!

Αυτή η πραγματικότητα της επισκέψεως του Θεού στον κόσμο τον δικό μας γεμίζει σήμερα χαρά την ζωή μας. Τον αναμέναμε από αιώνων και γενεών. Τον αναμέναμε από την ημέρα εκείνη κατά την οποία ο άνθρωπος απεδήμησε μακράν του Θεού και από το φως πέρασε στο σκοτάδι. Εκεί στην θύρα της εξόδου από τον Παράδεισο μια γλυκειά υπόσχεση δόθηκε από τον Θεό στον ταλαίπωρο άνθρωπο. Κάποια μέρα, ο απόγονος μιας γυναίκας θα συνέτριβε την κεφαλή του φιδιού. Μέσα στόν ευλογημένο λειτουργικό χρόνο της Εκκλησίας μας και στις αρχές του Εκκλησιαστικού έτους εορτάσαμε την γέννηση αυτής της Γυναίκας, το Γενέθλιον της Υπεραγίας Θεοτόκου. Ο υμνωδός της Εκκλησίας τότε μας έλεγε ότι η γέννηση της Θεοτόκου «χαράν εμήνυσε πάση τη οικουμένη». Και η αιτία της χαράς ήταν ότι από Αυτήν θα ανέτειλε η ήλιος της δικαιοσύνης, Χριστός ο Θεός, ο Οποίος θα ερχόταν να λύσει την κατάρα και να φέρει την ευλογία.

Αυτής της Γυναικός εορτάσαμε πριν ένα περίπου μήνα τα Ιερά Εισόδια εις τον Ναόν του Θεού. Σε ηλικία τριών μόλις ετών η Θεόπαις Μαριάμ εισέρχεται εις τον Ναόν του Θεού και αυτή η Είσοδος ονομάσθηκε προoΐμιον της ευδοκίας του Θεού και προκήρυξη της Σωτηρίας των ανθρώπων. Γιατί αυτή η είσοδος τότε προκαταγγέλλει σε όλους τον Χριστόν.

Σήμερα η υπόσχεση πραγματοποιείται. Το προοΐμιον ολοκληρώνεται. Σήμερα ο Υιός του Θεού Υιός της Παρθένου γίνεται. Σήμερα ο Χριστός δεν αναγγέλεται, αλλά φανερώνεται ενώπιον μας ως ο Εμμανουήλ. Σήμερα ο Χριστός είναι μαζί μας. Σήμερον ο Χριστός είναι ένας από εμάς. Ανήκει στον δικό μας τον κόσμο. «Όλος είναι εν τοις κάτω», αλλά και την ίδια στιγμή «των άνω ουδόλως απήν ο απερίγραπτος Λόγος». Πρόκειται για συγκατάβαση θεϊκή και όχι για μετάβαση τοπική.

«Σήμερα γεννάται εκ Παρθένου ο δρακί συνέχων πάσαν κτίσιν. Σήμερα ο άναρχος άρχεται, και ο Λόγος σαρκούται, αι δυνάμεις των ουρανών αγάλλονται και η γη συν τοις ανθρώποις ευφραίνεται».

Σε ένα πνευματικό πανηγύρι μας καλεί ο ιερός της Εκκλησίας υμνωδός. «Ευφραίνεσθε δίκαιοι. Ουρανοί αγαλλιάσθε. Σκιρτήσατε τα όρη Χριστού γεννηθέντος». Σήμερα, ευδοκία του Πατρός και συνεργεία του Αγίου Πνεύματος ο Μονογενής Υιός και Λόγος του Θεού αθάνατος υπάρχων καταδέχεται δια την δική μας σωτηρία να σαρκωθεί εκ της Αγίας Θεοτόκου και Αειπαρθένου και να επισκεφθεί τον δικό μας κόσμο, προκειμένου με τον δικό Του θάνατο να πατήσει τον δικό μας και να μας ελευθερώσει εκ της δουλείας του εχθρού. Ευλογημένος λοιπόν ο ερχόμενος εν ονόματι Κυρίου. Θεός Κύριος και επέφανεν ημίν.

Αυτή την εορτή την μεγάλη και επιφανή εορτάζει σήμερα η Εκκλησία μας, ευλογημένοι χριστιανοί μου. Αυτό το ευαγγέλιο ευαγγελίζεται και σήμερα η Εκκλησία στον κόσμο μας. Αυτό είναι το Μέγα της ευσεβείας Μυστήριο, ότι ο Θεός εφανερώθη εν σαρκί. Ότι ο Θεός έγινε άνθρωπος.

Αλλά ποίος είναι ο λόγος της Θείας επισκέψεως; Εις το ερώτημα αυτό σύμπασα η Εκκλησία του Χριστού με τον λόγο των Αγίων Πατέρων της και την εμπειρία και το βίωμα των πιστών της ανά τους αιώνας απαντά: «Άνθρωπος έγινε ο Θεός, για να κάνει Θεό τον άνθρωπο». Και αυτή την δυνατότητα της θεώσεως του ανθρώπου την ψηλαφήσαμε τόσο πρόσφατα με την αγιοκατάταξη του ευλογημένου ανθρώπου του Θεού, Αγίου πλέον, γέροντος Πορφυρίου. Ο ευλογημένος αυτός και θεοφόρος άνθρωπος είναι καρπός της Σαρκώσεως του Θεού. Έγινε ο θεωμένος άνθρωπος και χαρίσθηκε στην Εκκλησία ως ένα ακόμη σημείον της παρουσίας του Θεού μέσα στον κόσμο.

Ο Λαός λοιπόν που τότε καθόταν στο σκοτάδι είδε φως μέγα. Είδε να ανατέλλει ο Ήλιος της δικαιοσύνης, Χριστός ο Θεός ημών.

Όμως ο λαός σήμερα ξαναζεί το σκοτάδι και την απελπισία και την απόγνωση γιατί για μια ακόμη φορά αυτονομήθηκε από τον Ήλιο της δικαιοσύνης και μπήκε στη χώρα της σκιας και του θανάτου. Δεν θέλησε να έχει τον Θεόν εν επιγνώσει. Αντάλλαξε την δόξα του αφθάρτου Θεού με την δαιμονική αυτοθέωση του ανθρώπου. Παραδομένος σε πάθη ατιμίας ποιεί τα μη καθήκοντα. Ξαναζεί πλέον το σκότος και την απόγνωση.

Έφυγε από τον Θεό και το θέλημα του και έτρεξε πίσω από ανθρώπους για να βρει την σωτηρία του ξεχνώντας την θεϊκή παραγγελία: «Μη πεποίθατε επ’ άρχοντας, επί υιούς ανθρώπων», σ’ αυτούς δεν υπάρχει η σωτηρία. Και οι άνθρωποι αυτοί πίσω από τους οποίους τρέξαμε, δεν έγιναν οι σωτήρες μας, αλλά οι τύραννοι μας, οι εκμεταλλευτές μας.

Ο Θεός με την ενανθρώπηση Του φανέρωσε σε μας πόσο μας αγαπά. Πόσο μας υπολογίζει. Μας φανέρωνε το μέτρο της αξίας του ανθρώπινου προσώπου. Μας φανέρωσε το νόημα και τον προορισμό της ύπαρξης μας. Γι’αυτό το λόγο το πρόσωπο του ενανθρωπήσαντος Υιού και Λόγου του Θεού έγινε και παλαιότερα και σήμερα ο στόχος της πιο ανελέητης πολεμικής. Έγινε αντικείμενο χλευασμού και ειρωνείας. Εκτοξεύτηκε εναντίον του όλη η χυδαιότητα απίστευτων ανθρωπαρίων. Τρόμαξαν μπροστά στο μέτρο της αξίας του ανθρώπου που φανέρωνε η αγάπη του Θεού. Τρόμαξαν μπροστά στην ελευθερία που χαρίζει ο Θεός στον άνθρωπο. Ένας τόσο ελεύθερος άνθρωπος δεν φοβάται τυράννους. Βάλθηκαν λοιπόν να αμφισβητήσουν και να καταστρέψουν αυτό το μέτρο της ανθρώπινης αξίας, για να μην ξυπνήσουν οι δούλοι και αναζητήσουν την ελευθερία τους.

Παρόλο το γεγονός ότι η Εκκλησία του Χριστού στέκεται δίπλα στο λαό με ένα μοναδικό κοινωνικό έργο, παρόλο το γεγονός ότι εάν δεν υπήρχε αυτό το έργο δεν θα υπήρχε αυτή η Πατρίδα, δέστε και σήμερα με πόση λύσσα και πόση μανία τα υποταγμένα στην εξουσία δημιογραφικά όργανα επιτίθενται στο πρόσωπο του Χριστού, στην Εκκλησία Του, στην πίστη. Στόχος δεν είναι ο Θεός. Στόχος είναι ο άνθρωπος. Στόχος είναι ο υποταγμένος άνθρωπος, για να παραμείνει στην υποτέλεια και την εξάρτηση και να μην διεκδικήσει την ελευθερία του.

Η διαβολή, η συκοφαντία, τα συνειδητά ψεύδη, η διαστρέβλωση της αληθείας, το ανακάτεμα της λάσπης, από ασήμαντα δημοσιογραφικά και άλλα ανθρωπάρια, προκειμένου να κερδίσουν την εύννοια των αφεντικών τους, η εκμετάλλευση της αποτυχίας κάποιων εκκλησιαστικών προσώπων είναι τα μέσα που τα όργανα του σκότους χρησιμοποιούν σε αυτόν τον ανελέητο πόλεμο με στόχο τον άνθρωπο και την υποταγή του.

Όμως τα Χριστούγεννα είναι για να φανερώνουν την αγάπη και την φιλανθρωπία του Θεού. Ο Εμμανουήλ, που σημαίνει ότι ο Θεός είναι μαζί μας, έστησε την σκηνή Του, την Εκκλησία του, μέσα στον κόσμο σαν κιβωτό Σωτηρίας. Η Ανατολή μιας καλύτερης ημέρας μόνο με την υποδοχή του Σωτήρος Χριστού μέσα στην φάτνη των καρδιών μας μπορεί να έχει ελπίδα.

Και εμείς σήμερα ήλθαμε στην Βηθλέεμ της Εκκλησίας μας μαζί με τους ποιμένες, υμνούμε τον γεννηθέντα, μαζί με τους Αγγέλους, με την βεβαιότητα ότι η δοξολογία του Θεού είναι η προϋπόθεση της ειρήνης των καρδιών μας και του κόσμου, μαζί με τους Μάγους προσκυνούμε τον γεννηθέντα μόνο αληθινό Άρχοντα και του προσφέρουμε ως δώρο την καρδιά μας.

Ικέτης υπέρ πάντων υμών ενώπιον του Ιερού

Ο Επίσκοπος Σας

+ ο Σισανίου και Σιατίστης Παύλος

www.amen.gr

Τρίτη 24 Δεκεμβρίου 2013

Συνέντευξη μὲ τὴν μοναχὴ Φωτεινὴ ,μία ἐρημίτισσα τῶν καιρῶν μας



(Ἡ μοναχὴ Φωτεινὴ ζεῖ στὸ δάσος τοῦ Νέαμτς κοντὰ στὴ σπηλιὰ τῆς Ἅγ. Θεοδώρας τῆς Σίχλα σὲ μία καλύβα ἐδῶ καὶ πολλὰ χρόνια. Τὸ κατὰ κόσμο ὄνομά της ἦταν Φλοαρέα Μπουζίνκου, ἦταν παντρεμένη, χώρισε καὶ ἔχει ἕνα παιδί. Ἔγραψε καὶ δημοσίευσε ποιήματα καὶ διηγήματα, ἐργάστηκε, ἀλλὰ πάντα ἀκολουθοῦσε τὸ δρόμο τοῦ Θεοῦ, ἀνεξάρτητα ἀπὸ τὰ προβλήματα καὶ τὶς στενοχώριες της ψάχνοντάς Τον στὰ μοναστήρια, στὶς ἀκολουθίες καὶ στὸ λόγο τῶν πνευματικῶν. Ἔγινε μοναχὴ ὅταν ἡ Ἅγ. Θεοδώρα τῆς Σίχλα τὴν θεράπευσε ἀπὸ τὸν καρκίνο κατὰ τρόπο θαυμαστὸ. Ἐδῶ στὰ βουνὰ τῆς Σίχλα βρῆκε τὴ πολυπόθητη γι’ αὐτὴ ἡσυχία σὲ μία καλύβα. Σίγουρα ἐδῶ στὴν ἐρημιὰ οἱ πειρασμοὶ καὶ οἱ δοκιμασίες εἶναι μεγάλες καὶ γι’ αὐτὸ μᾶς μιλάει ἡ ἀδελφὴ Φωτεινὴ μὲ πολὺ ταπεινοφροσύνη)

-Πῶς εἶναι νὰ ζεῖ κανεὶς στὴν ἔρημο ἀδερφὴ Φωτεινὴ σὲ σχέση μὲ τὴ ζωὴ στὸ κόσμο; Ἐπειδὴ λένε γιὰ αὐτοὺς ποὺ διαλέγουν νὰ ζήσουν στὴν ἐρημιὰ ὅτι εἶναι τρελοὶ(μοναχὴ Φωτεινή ) – Σᾶς λέγω σίγουρα ὅτι ἂν γεννιόμουν ξανὰ κατευθείαν στὴν ἡσυχία θὰ πήγαινα. Ὑπάρχει μεγάλη διαφορὰ μεταξὺ «ἡσυχίας» καὶ «κόσμου», ἀκόμη καὶ μεταξὺ μοναστηριοῦ καὶ τῆς ἡσυχίας τῆς ἐρήμου. Σίγουρα οἱ πειρασμοὶ εἶναι πιὸ μεγάλοι στὴν ἔρημο ἀλλὰ ἡ χαρὰ ποὺ δίνει ὁ Κύριος δὲν μπορεῖ νὰ συγκριθεῖ μὲ τίποτα ἐγκόσμιο. Ἂν ἀπὸ τὴ ἔρημο χρειαστεῖ νὰ βγεῖς στὸν κόσμο (ὅπως καμιὰ φορὰ εἶναι ἀνάγκη νὰ κάνω ἐγὼ ) αἰσθάνεσαι ὅτι μπαίνεις στοὺς «τρελλοὺς» ὅπως καὶ οἱ ἄλλοι λένε γιὰ αὐτοὺς ποὺ ἀποτραβιοῦνται στὴν ἐρημιά….ἀλλὰ δὲ θέλω νὰ προσβάλω κανέναν.
-Μποροῦμε νὰ ποῦμε ὅτι ἐδῶ σὲ αὐτὴ τὴ καλύβα εἶστε στὸ προθάλαμο τοῦ Παραδείσου;

-Ἐγὼ χαίρομαι γιὰ ὅ,τι μοῦ ἔδωσε ὁ Θεὸς ἐπειδὴ αἰσθάνομαι ὅτι μὲ ἀγαπάει ἡ Παναγία, ἀλλιῶς δὲ θὰ ἄντεχα στοὺς πειρασμοὺς τῆς ἐρήμου χωρὶς τὴ βοήθεια τῆς Παναγίας, τῶν Ἁγίων καὶ τοῦ Χριστοῦ ….ἐπειδὴ ὁ ἐχθρὸς εἶναι πεισματώδης καὶ ἐπιθετικὸς ἰδίως πρὸς ἐκείνους ποὺ φέρουν τὸ ζυγὸ τοῦ Χριστοῦ καὶ ἀποτραβήχτηκαν στὴν ἡσυχία

-Μοναχὴ Φωτεινὴ γνωρίζω μοναχοὺς καὶ μοναχὲς ποὺ θέλουν νὰ φύγουν ἀπὸ τὸ μοναστήρι καὶ νὰ πᾶνε στὴ ἔρημο σὲ μιὰ μικρὴ καλύβα στὸ δάσος, νὰ εἶναι μὲ τὸ Χριστὸ, μόνοι, αὐτοὶ καὶ ὁ Χριστός, ὅσο καὶ νὰ ὑπέφερουν. Σὲ αὐτοὺς θὰ ἤθελα ἀπὸ τὴ πεῖρα σας νὰ πεῖτε τί πειρασμοὶ τοὺς περιμένουν

-Ναί, μπορῶ νὰ πῶ, ἀφοῦ σίγουρα πολλοὶ μοναχοὶ εἶναι ἤδη οἰκεῖοι μὲ τὶς παγίδες καὶ τὶς πονηρίες τοῦ ἐχθροῦ. Ἀλλὰ δὲ ξέρω νὰ δώσω συμβουλὲς· ἡ ἁγιοσύνη τους πρέπει νὰ δώσει σὲ μένα. Ἂν αἰσθάνονται λοιπὸν αὐτὴ τὴν ἀνάγκη, ἀφοῦ ἔχουν μείνει στὸ μοναστήρι τουλάχιστον 10 χρόνια (σύμφωνα μὲ τοὺς κανόνες) θὰ πρέπει νὰ ἔχουν πρῶτα ἀπὸ ὅλα τὴν εὐλογία τοῦ πνευματικοῦ τους.

-Μετὰ τὸ 1989 κυρίως βγαίνουν στὸ δάσος κάποιοι ἄνθρωποι ποὺ δὲ τὰ πᾶνε καλὰ μὲ τοὺς νόμους καὶ ἂν δοῦν κάποιο μοναχὸ σὲ κάποιο καλυβάκι τὸν ληστεύουν. Αὐτοὶ δὲ ξέρουν τί εἶναι ἐρημίτης, μοναχὸς, ὅτι διάλεξε νὰ ζήσει στὴ φτώχεια καὶ ὅτι δὲν ἔχουν τί νὰ κλέψουν.

-Ἦρθαν καὶ σὲ μένα δὲ πολυβρῆκαν κάτι νὰ κλέψουν, ἀλλὰ εἶχα μία ὑποτακτικὴ ἡ ὁποία φοβήθηκε καὶ ἔφυγε, δὲν ἄντεξε. Ἤ τὴ νύχτα ὅταν κάνεις τὴν ἀκολουθία τοῦ ὄρθρου συμβαίνει νὰ αἰσθάνεσαι τὸν διάβολο νὰ περνάει ἀπὸ κοντά σου καὶ νὰ ἀφήνει μιὰ μυρωδιὰ ψοφιμιοῦ, κάτι τρομερὸ καὶ νὰ χρειάζεται νὰ ἀνοίξεις τὴ πόρτα καὶ τὸ παράθυρο τῆς καλύβας γιὰ νὰ μπορεῖς νὰ συνεχίσεις τὴ προσευχὴ

-Ἐμφανίζεται αὐτὴ ἡ μυρωδιὰ χωρὶς νὰ ὑπάρχει ἡ «πηγὴ» αὐτῆς τῆς μυρωδιᾶς;

-Ναὶ σίγουρα στὸ δάσος δὲν ὑπάρχουν τέτοιες μυρωδιές. Ἀλλὰ εἶναι καλὸ αὐτὸ ἐπειδὴ ὁ Θεὸς ἐπιτρέπει στὸ σατανὰ νὰ σὲ πειράξει γιὰ νὰ Τὸν πλησιάσεις πιὸ πολύ, ἐπειδὴ ἴσως δὲν ἔκανες ὅλο τὸ κανόνα καὶ γιὰ αὐτὸ ἔχεις πειρασμοὺς, ὅπως ἐγὼ ἡ ἀνάξια, ὅπου δὲν προσεύχομαι ὅσο πρέπει καὶ στενοχωρῶ τὸ Θεό. Ἄλλη φορὰ ἐνῶ προσευχόμουν ἦρθε κάποιος καὶ μοῦ ξερίζωσε ὑδρορροὲς ἀπὸ τὸ τοῖχο τῆς καλύβας (ἂν καὶ ἔξω δὲν ἦταν κανεὶς), ἐγὼ τὰ ἔβαλα στὴ θέση τους καὶ συνέχισα τὴ προσευχή, ἀλλὰ ἔχασα ἀρκετὸ χρόνο γιὰ τὴν ἐπιδιόρθωση. Συνέχισα νὰ διαβάζω τὸ ψαλτήρι καὶ πάλι ἄκουσα τὶς ὑδρορροὲς νὰ πέφτουν…τὶς ἐπιδιόρθωσα καὶ συνέχισα τὴ προσευχή μου.

Τί εἶναι πιὸ δύσκολο στὴν ἔρημο ἀδερφὴ Φωτεινή;

-Αὐτὸ ποὺ εἶναι δύσκολο εἶναι ἡ πάλη μὲ τοὺς λογισμοὺς. Εἶναι δύσκολη αὐτὴ ἡ πάλη ἐπειδὴ ὁ ἐχθρός σοῦ δίνει σκέψεις ὅπου οὔτε ποὺ ὑποπτεύεσαι πὼς μπορεῖ νὰ γεννήσει τὸ μυαλό σου. Γιὰ παράδειγμα : «τί γυρεύεις ἐδῶ ;», «γιατί ἦρθες ἐδῶ;», «ἄλλη δουλειὰ δὲν ἔχεις;», «δὲν μποροῦσες νὰ μείνεις στὸν κόσμο;»

Γιὰ αὐτὸ εἶναι καλὸ νὰ μὴν ἐπισκέπτονται συγγενεῖς ἐπειδὴ τὸν ἀναστατώνουν, ἴσως κάποια μοναχὴ ἢ μοναχὸς γιὰ νὰ φέρει λίγο φαγητό. Εἶναι καλὸ ὅμως τὸν ἐρημίτη νὰ μὴν τὸν ἐπισκέπτεται κόσμος. Ἐμένα ὁ πνευματικός μου δὲ μοῦ ἐπιτρέπει νὰ δέχομαι κόσμο καὶ ἄλλωστε γιατί νὰ ἔρθει κάποιος σὲ ἐμένα, τί συμβουλὲς νὰ τοῦ δώσω… ἐγὼ εἶμαι ἕνας ἁπλὸς ἄνθρωπος… προσεύχομαι γιὰ ὅλο τὸν κόσμο, ὅπως κάνει ἡ ἐκκλησία μας.

http://anemonpnon-magdalini.blogspot.com

Ιδιόμελα των μεγάλων ωρών των Χριστουγέννων


ΨΑΛΛΕΙ Ο ΒΥΖΑΝΤΙΝΟΣ ΧΟΡΟΣ "ΤΡΟΠΟΣ" ... ΧΟΡΑΡΧΗΣ Ο ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΑΓΓΕΛΙΔΗΣ


Λ. Αγγελόπουλος. Χριστούγεννα .....


"Ίδε οι Άνθρωποι -"Χριστιανοί!"..."





Ἀρχιμανδρίτης Ἀρσένιος Κατερέλος

Πολλοί κηρύττουν τόν Χριστιανισμό, τόν διδάσκουν, τόν καπηλεύονται, τόν μελετοῦν, τόν ἐπικαλοῦνται, ἀλλά οἱ πράξεις τους, τά ἔργα τους καί τά φρονήματά τους εἶναι τελείως ξένα πρός αὐτόν. Καί ἐνῶ στήν οὐσία,  εἶναι πάρα πολύ καλοί καί ἄκρως ἐπιτυχημένοι ὑποκριτές, προβάλλονται ὅμως καί λέγονται Χριστιανοί. Ἐγωιστές, ἀτομιστές, συμφεροντολόγοι, ὑπηρέτες καί ὑπαλληλίσκοι σκοτεινῶν συμφερόντων, κλπ., ἀνθρωπάκια... Αἰχμάλωτοι στά πάθη τους, μέ μισθό τήν μή ἱκανοποίησι, οὕτως ὥστε νά ἔχουν πλεῖστες ὅσες ψυχολογικές ἀνασφάλειες καί διακυμάνσεις...

Ἀκόμη καί ὁ ἴδιος ὁ Πιλᾶτος, ἄν ζοῦσε σήμερα, θά ἔλεγε: «Ἴδε οἱ ἄνθρωποι, ἴδε οἱ Χριστιανοί »!... Ἄνθρωποι πού καυχῶνται καί ἐπαίρονται γιά τά ἐπιστημονικά, τεχνολογικά καί ὅ,τι ἄλλα ἐπιτεύγματά τους, πού ὅμως συγχρόνως, αὐξάνουν καί ἐνισχύουν τό ἄγχος, τήν ἀνασφάλεια καί τήν ἀγωνία γιά τό μέλλον. Ὁ σκοπός τους εἶναι ἡ ὕλη καί ἡ σάρκα, αἰχμάλωτοι σέ αὐτά καί οὐδεμία κοινωνία μέ τήν ψυχή καί τελικά φθείρουν καί τό σῶμα. Ζωή χωρίς νόημα.

Οἱ ἀνθρώπινες σχέσεις δημιουργοῦνται - οἰκοδομοῦνται λόγῳ συμφερόντων, στηρίζονται σέ συμφέροντα καί πορεύονται βαδίζοντας ἐπί συμφερόντων. Ἡ κατάντια στό μεγαλεῖο της!  Ἡ ἀνθρωπότης ἕνα ἀπέραντο εἰδεχθές προσωπεῖο...

Ὁμιλοῦν γιά εἰρήνη, ἐνῶ ἔχουν ἑτοιμάσει τεράστιο ἐξοπλισμό γιά πολέμους, τούς ὁποίους πολέμους οἱ ἴδιοι σχεδίασαν, σχεδιάζουν καί θά σχεδιάζουν, προετοίμασαν, προετοιμάζουν καί θά προετοιμάζουν, προεκάλεσαν, προκαλοῦν καί θά προκαλοῦν.

Οἱ δυνάστες, δῆθεν ἐνδιαφέρονται γιά εἰρήνη καί ἐλευθερία. Διαπραγματεύσεις ἐπί διαπραγματεύσεων, δῆθεν, γιά τό καλό τῆς ἀνθρωπότητος, γιά ἀνθρώπινα δικαιώματα, γιά τήν μόλυνσι τοῦ περιβάλλοντος, κλπ.  Ἄλλο θέμα βέβαια εἶναι τώρα, ὅτι κυρίως αὐτοί οἱ ἴδιοι ἔχουν ὁδηγήσει καί ὁδηγοῦν τήν ἀνθρωπότητα στήν ἐξαθλίωσι καί τό περιβάλλον στήν καταστροφή. Οἱ ἴδιοι σκορποῦν τήν μόλυνσι καί θέλουν νά μᾶς ποῦν ὅτι ἐνδιαφέρονται γιά τήν ὑγεία-σωτηρία τοῦ περιβάλλοντος καί τῶν ἀνθρώπων.

Ὀργανώνουν συνέδρια, κάνουν συσκέψεις, ψηφίζουν νόμους, γιά τό θεαθῆναι καί βάζουν κροκοδείλιες ὑπογραφές σέ νόμους, πού ποτέ δέν θά ἰσχύσουν καί δέν θά ἐφαρμοσθοῦν. Τήν στιγμή πού ἄνθρωποι ἐκμεταλλεύονται ἀπάνθρωπα ἀνθρώπους, οἱ ἴδιοι ὑπογράφουν νόμους δῆθεν γιά τήν ἀνθρώπινη ἀξία καί ἀξιοπρέπεια. Ὁλόκληροι λαοί, ἀμέτρητες ψυχές ζοῦν κάτω ἀπό ἐξωφρενικές καταπιέσεις, κακουχίες, φτώχεια, κλπ.  Καί πόσες ψυχές χάθηκαν, χάνονται καί θά χαθοῦν ἀδίκως ἀπό φόνους, δολοφονίες, πολέμους, κλπ...

Ἔχουν κάνει νόμο τό δίκαιο τοῦ ἰσχυροτέρου. Ἐπινοήσεις, σχέδια, μεθοδεύσεις δρομολογοῦνται καί στοχεύουν στήν ἐξουθένωσι ψυχῶν καί σωμάτων. Κατά τά ἄλλα, τούς ἐνδιαφέρει ἡ πρόοδος καί ὁ πολιτισμός, ἐνῶ ἔχουν ὁδηγήσει τίς κοινωνίες στό σημεῖο νά ὑποφέρουν καθημερινά ἀπό ἀδίστακτους φονιάδες, ἐκβιαστές, ἀπαγωγεῖς, ἐξτρεμιστές καί ὅ,τι ἄλλου εἴδους πλεῖστες ἀπειλές.

Ὁμιλοῦν γιά εἰλικρίνεια καί ἐντιμότητα. Ποιοί; Οἱ ἀνέντιμοι, οἱ ψεῦτες καί οἱ ὑποκριτές.  Λόγια τοῦ ἀέρα, σαπουνόφουσκες καί θεωρίες.

Οἱ κοινωνίες ἔχουν γίνει ζοῦγκλες. Καί σύν τοῖς ἄλλοις, θέλουν νά μᾶς πείσουν ὅτι προερχόμεθα ἀπό τόν πίθηκο....!  Τό δυσάρεστο ὅμως εἶναι ὅτι κάποιοι ἄνθρωποι ἔγιναν ''πίθηκοι''.  Στόν καιρό πού ζοῦμε, θά ἔπρεπε οἵ πίθηκοι  νά ''ἀναρωτιῶνται'' καί μάλιστα νά ''ἀνησυχοῦν'' οἵ πίθηκοι, μή τυχόν καί ''προέρχονται'' ἀπό τόν ἄνθρωπο πού ἔγινε ''πίθηκος''... Ἐπίσης  ἐνδιαφέρονται ἄν ὑπάρχουν ἐξωγήινοι - ἀστεῖα πράγματα -  καί δέν ἀνυσηχοῦν πού δυστυχῶς πολλοί ἄνθρωποι ἔχουν καταντήσει ''ἐξωγήινοι''!...

Μόδα ἔχει γίνει ἡ ἀθεΐα, οἱ διάφορες ἄλλες ψευτοθρησκεῖες-παραθρησκεῖες καί τά συναφῆ...  Ἐπικαλούμενοι τήν ἀγάπη, ἐπιδιώκουν τήν ἕνωσι τῶν ἐκκλησιῶν καί ὄχι τήν ἐπιστροφή τῶν αἱρετικῶν εἰς τήν μία καί μοναδική ἁγία Ὀρθόδοξο καί ὄντως καθολική Ἐκκλησία.
Ἴδε οἱ ἄνθρωποι!... Ἤ καλύτερα, ἴδε οἱ κατευθυνόμενες μηχανές-ἄνθρωποι!.... Ἴδε ἡ ἀξία τῆς ζωῆς, ἴδε ἡ ἀξία τοῦ ἀνθρωπίνου προσώπου! Ἴδε ἡ ἀνήθικη τάξις, ἴδε ἡ κάθε εἴδους ἀσχήμια καί διαστροφή!  Ἴδε, ἴδε, ἴδε!....

Ἄκουσον, ὅμως, ταλαίπωρε ἄνθρωπε: Οὔτε τό χρῆμα, οὔτε οἱ ἀνέσεις, οὔτε τά ἐπιτεύγματα τῆς ἐπιστήμης, τῆς τεχνολογίας, οὔτε οἱ γνώσεις, οὔτε οἱ ἁμαρτωλές ἡδονές-ὀδύνες, οὔτε ὅ,τι ἄλλο σοφισθεῖς καί ἐφεύρεις θά σέ σώση. Τίποτε ἀπό ὅλα αὐτά δέν εἶναι ἱκανό νά σέ σώση. Ἐσύ ὁ ἴδιος ἐπιζητεῖς τόν ἀφανισμό σου, τόν πρόσκαιρο καί αἰώνιο θάνατό σου.  Μόνο ὁ Χριστός εἶναι ἡ σωτηρία καί ἡ ζωή.

Ἀναλογίσου λοιπόν ἄνθρωπέ μου, ὅτι αὐτή ἡ σατανική, ἰλιγγιώδης καί ξέφρενη πορεία σου, σίγουρα θά σέ ὁδηγήση σέ ὁλοκληρωτικό κατακερματισμό καί ἀφανισμό ψυχῆς καί σώματος. Ἐπίστρεψε λοιπόν στόν Χριστό, βάζοντας ὄχι μόνο φρένο καί χειρόφρενο στά πάθη σου καί στά ὅσα πλεῖστα ἁμαρτωλά ἔχεις ἐπιλέξει, ἀλλά καταπόντισε μέ τήν ἀληθινή μετάνοιά σου, τό σατανικό καί ἐξωφρενικό σκάφος στό ὁποῖο ἔχεις ἐπιβιβασθῆ καί πορεύεσαι. Νά τό ἐγκαταλείψης ἀμέσως καί νά ἐπιστρέψης στόν Χριστό μας καί νά φωνάζης κάθε ὥρα καί λεπτό: «Ἴδε ὁ ἀπαίσιος καί χαιρέκακος Διάβολος!»  «Ὕπαγε ὀπίσω μου αἰώνιε θάνατε!». «Ἐγκαταλείπω γιά πάντα τό βρωμερό σκάφος σου καί ἐπιστρέφω καί ἐπιβιβάζομαι στήν ἁγία καί αἰώνια Κιβωτό τῆς σωτηρίας, τήν μία Ὀρθόδοξη καθολική καί διαχρονική Ἐκκλησία». Διότι αὐτή, καί μόνο αὐτή, θά μᾶς ὁδηγήση στόν ἀκύμαντο, γλυκύ καί αἰώνιο λιμένα, στήν μία ἀληθινή καί αἰώνια ζωή τῆς Βασιλείας τῶν Οὐρανῶν.

Ἀμήν.
Γένοιτο!

Ἀρχιμανδρίτης Ἀρσένιος Κατερέλος
Ἡγούμενος Ἱ. Μονῆς Ἁγ. Νικολάου Δίβρης Φθιώτιδος
Ἡ ὁμιλία πραγματοποιήθηκε κατά τήν Θ. Λειτουργεία στήν Ἱ. Μονή Ἁγίου Νικολάου Δίβρης Φθιώτιδος στίς 17-11- 2013


 http://impantokratoros.gr

Κυριακή 22 Δεκεμβρίου 2013

Η μεγαλύτερη σπατάλη .......


Γέροντας Ιωακείμ : Παράσχου Κύριε …

Έρχεται εδώ ένας Ρώσος επίσκοπος , Παύλος το όνομά του.

Ανήκει στο Οικουμενικό Πατριαρχείο. Πνευματικότατος άνθρωπος.

Κάθε τρεις φράσεις που λέει, συμπληρώνει: «Παράσχου, Κύριε».

Μια μέρα τον ρωτώ: - Γέροντα, γιατί συνέχεια λέτε Παράσχου Κύριε; - Α, το αγαπώ πολύ. - Σ’ αυτό συμφωνούμε, του λέω. Ας μας ακούσει ο Θεός. Θεέ μου, άκουσε κι εκπλήρωσε το αίτημά μας.

Μακάρι να ήσαν τέτοια τα αιτήματά μας και όχι μόνο ψωμί, δουλειά, υγεία. Κι αυτά βεβαίως χρειάζονται, αλλά είναι δευτερεύοντα. Είπατε προηγουμένως ότι ο κόσμος δεν τα πολυκαταλαβαίνει αυτά. Ξέρετε γιατί; Γιατί είμαστε δοσμένοι στην ύλη. Γι’ αυτό, αυτά τα μεγάλα λόγια τα γλυκά, τα ουράνια, δεν τα καταλαβαίνουν οι άνθρωποι. Όταν όμως σιγά-σιγά μπαίνουν σ’ αυτά τα κανάλια, να δείτε μετά πώς τρώγοντας έρχεται η όρεξή τους και αρχίζουνε να λένε Παράσχου Κύριε.

Θέλω κι εγώ τέτοιες ημέρες στη ζωή μου. Κρίμα δεν είναι να μας δίνει ο Θεός 70-80-90 χρόνια και να πηγαίνουν χαμένα; Λένε για ένα παππού ο οποίος έζησε 88 χρόνια, ότι λίγο πριν πεθάνει ζήτησε και του έφτιαξαν την πλάκα του τάφου του. Επάνω έγραψε: «Ενθάδε κείται ανήρ 88 ετών, όστις έζησε μόνον 8 έτη»! Γιατί μόνο αυτά τα 8 χρόνια έζησε όπως ήθελε ο Κύριος. Την ημέραν τελείαν, αγίαν, ειρηνικήν και αναμάρτητον.

Αυτά μόνο τα χρόνια, σου λέει, έζησα ως άνθρωπος. Τα άλλα τα σπατάλησα. Μιας και το θίγουμε, μεγαλύτερη σπατάλη από την σπατάλη του χρόνου, δεν υπάρχει. Να χάνεις, να σκοτώνεις τις μέρες σου. Αλίμονό μας για τις ημέρες που φεύγουν, χωρίς να ευαρεστούμε στον Κύριον. Πρέπει κάθε μέρα να ευαρεστούμε Κυρίω τω Θεώ ημών.

Πρέπει να αναπαύει τον Κύριον η κάθε μέρα μας. Τότε και μόνο είναι αληθινή μέρα, ανθρώπινη, χριστιανική, παραδεισένια. Αλλιώς, κρίμα στην ημέρα που μας δίνει ο Θεός…

 Από το βιβλίο « Γέροντες εν Άθω»

http://www.pemptousia.gr/

ΕΝΟΧΗ ΣΙΩΠΗ



Θά πρέπη νά διαθέτη κανείς μεγάλη δόση ἀναισθησίας, ὥστε νά μήν ἀναγνωρίζη ὅτι μεγάλες καί κραταιές χῶρες, πέραν τῆς Μεσογείου καί τοῦ Ἀτλαντικοῦ, διασφαλίζουν ἐν μέσῳ τῆς γῆς ὡς ἄλλος Ἄτλας τήν παγκόσμια εἰρήνη. Καί χρειάζεται νά εἶναι κανείς προκατειλημμένος καί νά τρέφη κακία στήν στενή του καρδιά, ὥστε νά μήν ἀναγνωρίζη τήν ἑτοιμότητα καί τό ἀστραπηβόλον τοῦ big brother. Τοῦ Μεγάλου τοὐτέστιν Ἀδελφοῦ, ὁ ὁποῖος προλαμβάνει, ὡς παγκόσμιος χωροφύλαξ, ἀποκαθιστᾶ τήν ἀδικία καί περιφρουρεῖ τά ἀνθρώπινα δικαιώματα τῶν μικρῶν καί ἀσήμων κατά κόσμον λαῶν καί μάλιστα τῶν Χριστιανικῶν καί δή αὐτῶν τῶν «ταλαιπώρων Ὀρθοδόξων».

Μία ματιά νά ρίξη κανείς στό πῶς διακυβεύονται οἱ τύχες τῶν λαῶν καί πῶς παίζεται τό «σκάκι στήν παγκόσμια σκακιέρα», πῶς διασφαλίζονται οἱ ἀξίες καί πῶς προστατεύεται τό ἀνθρώπινο πρόσωπο (κυρίως αὐτό), δέν μπορεῖ παρά ἐκ βάθους καρδίας νά ἀναφωνήση: «Ὄμορφος κόσμος ἠθικός, ἀγγελικά πλασμένος»!

Καί αὐτά μέν γιά ὅσους ἐθελοτυφλοῦν καί θέλουν νά πιστεύουν ὅτι ἡ παγκόσμια ἀσφάλεια λειτουργεῖ ἄψογα, ὅτι τό δίκαιο θριαμβεύει καί πώς τό κακό πατάσσεται ἐν τῇ γενέσει του.

Ἄς ἀφήσωμε ὅμως ὅσους ὑπνώττουν τόν «νήδυμον» καί ὅσους εὑρίσκονται «εἰς τάς ἀγκάλας τοῦ Μορφέως» ἀπολαμβάνοντας τά εἰδησεογραφικά νανουρίσματα τῶν Μ.Μ.Ε.  Ἄς φύγωμε ἀκροποδητί ἀπό τήν εἰκονική πραγματικότητα καί ἄς ἔλθωμε στήν φρικτή πραγματικότητα.  Ἄς ἀφήσωμε τά καθ᾽ ἡμᾶς καί ἄς σύρωμε τά βήματά μας πρός τήν Συρία, τήν ταλαίπωρη καί μαρτυρική, πού «τό γε νῦν ἔχον» ἀποτυπώνει σκηνές «Ἀποκαλύψεως».

Ἄς κλείσωμε λοιπόν ἔστω καί δι’ ὀλίγον, ὄμματα, ὦτα καί αἰσθήσεις σέ ὅσα ἀπό τά ἀργυρώνητα κανάλια (τῶν Μ.Μ.Ε.) ἐξοργιστικῶς παρουσιάζονται, ἤ μᾶλλον, ἄς ἐπικεντρώσωμε τήν προσοχή μας σέ κάποιες λεπτομέρειες πού νομοτελειακῶς ξεφεύγουν ἀπό ὅσους νομίζουν πώς κατέχουν ἀκλόνητες καθέδρες στόν κυβερνοχῶρο, καί μέ συντροφιά τόν θρηνώδη Προφήτη Ἱερεμία, ἄς περιδιαβοῦμε, ἐν κώμαις καί ρύμαις, στίς ἀρχαῖες καί ὀνομαστές Συριακές περιοχές, μικρές τε καί μεγάλες. Καί, ἐάν μέσα στήν ὕπαρξί μας ἔχη ἀπομείνει λίγο δάκρυ ἤ κάποιος στεναγμός, ἐμπρός λοιπόν, ἄς μή διστάσωμε νά  τά προσφέρωμε σπονδή στίς ἑκατόμβες τῶν ἀδελφῶν μας Ὀρθοδόξων Χριστιανῶν.
Ναί, τό φέρνει ὁ ἄνεμος τῆς Μέσης Ἀνατολῆς, «φωνή σπαρακτική ἠκούσθη, θρῆνος καί κλαυθμός καί ὀδυρμός πολύς. Συρία κλαίουσα τά τέκνα αὐτῆς τά Ὀρθόδοξα καί ἐκλεκτά καί οὐκ ἤθελε παρακληθῆναι, ὅτι οὐκ εἰσίν». Ὄντως, πρέπει νά εἶναι κανείς τελείως ἀνάλγητος, ἐάν μπροστά σέ αὐτή τήν πραγματικότητα δέν ἀγανακτῆ. Ἐάν δέν κινῆ «θυμόν τόν δικαιότατον» μπροστά στά ὅσα συμβαίνουν στίς ἡμέρες μας καί ὁπωσδήποτε, θά πρέπη νά ἔχη καταντήσει διεστραμμένη προσωπικότητα, ἐάν δέν ταράσσεται ἀπό τήν ἔνοχη σιωπή τῶν ἰθυνόντων ὅλου τοῦ  «ὑπεροχικοῦ φάσματος», πολιτικοῦ καί πνευματικοῦ. Τῶν ἀνθρώπων δηλ. αὐτῶν πού, ἀντί νά ὑψώνουν φωνή διαμαρτυρίας, κατήντησαν νά ἐξευτελίζωνται διεθνῶς μέ τήν ἐκνευριστική «σιωπή τῶν ἀμνῶν» πού ἐπιδεικνύουν σέ ὅσους φοβοῦνται καί ἀνυπερθέτως ὑπολογίζουν (ποιούς ἄραγε;).

Πόσο, ἀλήθεια, τά ἴδια τά γεγονότα φανερώνουν ὅτι οἱ κατέχοντες τίς κορυφές τῆς πολιτικῆς καί πνευματικῆς - θρησκευτικῆς -  «ἐκκλησιαστικῆς» ἐξουσίας ἀποδεικνύονται κατώτεροι τῶν περιστάσεων… Ὄχι ἁπλῶς κατώτεροι, ἀλλά καί ἐπιζήμιοι, ἀφοῦ παρουσιάζουν ἀνεπάρκεια στήν διαχείρισι τῶν ἐθνικοπολιτικῶν θεμάτων καί στήν ὑπεράσπισι τῶν ἀνθρωπίνων δικαιωμάτων ἤ τό ἀκόμη χειρότερο, ἀποδεικνύουν ὀλιγωρία ὅταν τά διεθνῆ γεγονότα ξεπερνοῦν τίς «φυσιολογικές ἐντάσεις» καί ὑπερκαλύπτουν «τά κόκκινα σημεῖα τοῦ κινδύνου καί τῆς καταστροφῆς».

Μήπως ὅμως εἶναι δυνατόν νά ἀπαλλαχθοῦν τῶν εὐθυνῶν τους ἐνώπιον τῆς ἱστορίας καί τῆς ἀδεκάστου δικαιοσύνης οἱ ἡγέτες τῶν μικρῶν λεγομένων λαῶν; Μήπως οἱ πολιτειακές καί πολιτικές κορυφές τῶν κρατῶν πού ἀκολουθοῦν ἤ σωστότερα θά λέγαμε, σύρονται σέ ἰδιαίτερες ζῶνες ἐπιρροῆς λόγῳ τῆς γεωπολιτικῆς τους θέσεως, ἀποσείουν ἀπό τούς ὤμους τους τό μερίδιον τῆς εὐθύνης πού τούς ἀναλογεῖ; Ὄχι δά.

Ἄς μή καταπίνωμε τά χαλασμένα ἐδέσματα τῶν «μαγείρων τῆς πολιτικῆς» καί ἄς μήν ἀφήνωμε τήν συνείδησί μας νά ὑπνώττη ὡς ἄλλος Ἰωνᾶς, ὁ ὁποῖος «κατέβη εἰς τήν κοίλην τοῦ πλοίου καί ἐκάθευδε καί ἔρρεγχε» (Ἰωνᾶς Α´ 5). Καί ἄς μήν ἐπιτρέπωμε νά γίνεται αὐτό, διότι τοῦτο «βολεύει» τούς λεγομένους «μεγάλους». Ἐάν  τώρα φθάσαμε ἐδῶ πού φθάσαμε, ἀναμφιβόλως αὐτό ὀφείλεται στόν ἐπάρατο πολύπλευρο συμβιβασμό καί στά «συνειδησιακά μαξιλαράκια» πού προσέφεραν καί συνεχίζουν νά προσφέρουν οἱ ποικίλοι κοινωνικοί - πολιτικοί ἀνθρωπισμοί καί πάσης φύσεως «-ισμοί».

Ἔχουν λοιπόν τήν εὐθύνη τους καί οἱ χαρακτηριζόμενοι ὡς «μικροί ἡγέτες» πού στήν πρᾶξι ἀποτελοῦν τά δεκανίκια τῶν «μεγάλων». Ἀλλά τήν μεγαλυτέρα τῶν εὐθυνῶν στά ἐπίπεδα αὐτά, ὁμολογουμένως φέρουν τά μεγάλα ἔθνη καί τά ὀργανωμένα κράτη μέ ἰσχυρή πολιτική καί οἰκονομική δύναμι. Αὐτά δηλ. πού ἐλέγχουν, λόγῳ τῶν οἰκονομικῶν τους πρωτίστως συμφερόντων, τίς ἐν γένει παγκόσμιες ἐξελίξεις.

Ἔτσι λοιπόν ἐφθάσαμε νά βλέπωμε ἐκεῖνα πού εἶναι ἀδύνατον νά προσέξη κανείς, δίχως νά ταραχθῆ ἡ ὕπαρξίς του συθέμελα. Βλέπομε δηλ. τήν σφαγή τῶν Χριστιανῶν στήν Συρία καί στήν εὐρύτερη περιοχή τῆς Μέσης Ἀνατολῆς, καί ὄχι μόνο, δίχως νά «κινῆται φύλλο» διαμαρτυρίας καί ἀντιδράσεων ἀπό τόν λεγόμενο «Χριστιανικό, πολιτισμένο καί ἐλεύθερο κόσμο». Φθάσαμε στό σημεῖο, αὐτή ἡ πραγματικότητα,  δηλ. ἀποκεφαλισμοί ἀνθρώπων, μαρτύρια κλπ. πού ἐμφανίζουν σέ βίντεο, τά ὁποῖα ἀνεβάζουν στούς διαδικτυακούς ἱστοτόπους, νά ξεπερνᾶ  καί τίς πλέον σκληρές σκηνές ἀπό  ταινίες βίας και θρίλερ.

Ἀλλά, ἄς μή σταθοῦμε στίς περιγραφές συγκλονιστικῶν σκηνῶν, πού τά σύγχρονα Μαρτυρολόγια θά περιγράψουν, ἀργά ἤ γρήγορα, μέ κάθε λεπτομέρεια, καί θά προβληματίζεται κανείς, ἐάν οἱ ἐκλεκτές αὐτές ὑπάρξεις πού πορφυρώνουν μέ τό τίμιο αἷμα τους τήν «καθ᾽ ἡμᾶς Ἀνατολήν», εἶναι ἁπλοί Μάρτυρες ἤ Μεγαλομάρτυρες, ὅπως ἦσαν οἱ ἀρχαῖες μορφές τῆς Ἐκκλησίας μας, καί ἔτι πλέον. Ὄχι, δέν θά ἐπιμείνωμε στίς περιγραφές τῶν τελευταίων στιγμῶν τῶν Νεομαρτύρων, μεγάλων, μικρῶν, ἀκόμη καί βρεφῶν, πού οἱ ψυχές τους ἀπό τοῦ νῦν κράζουν «φωνῇ μεγάλῃ λέγοντες ἕως πότε ὁ Δεσπότης, ὁ Ἅγιος καί Ἀληθινός, οὐ κρινεῖς καί ἐκδικεῖς τό αἷμα ἡμῶν ἐκ τῶν κατοικούντων ἐπί τῆς γῆς;» ( Ἀποκ. ΣΤ´ 10).  Θά σταθοῦμε ὅμως στό πλαίσιο τῆς ἐνεστώσης ἀνάγκης, ἐλέγχοντας τήν νοοτροπίαν καί τά ἐγκλήματα τῶν «μεγάλων καί τῶν τρανῶν», πού στήν πρᾶξι ἀποδεικνύονται μικροί, ρηχοί καί ἀπάνθρωποι.

Εἶναι δυνατόν, οἱ κύριοι αὐτοί, νά ἀπαιτοῦν ἐμπιστοσύνη ἀπό τόν κάθε ἄνθρωπο, ὅπου γῆς, ὅταν ἡ ὅλη τακτική τους ἀποδεικνύη τήν ἀνακολουθία τῶν ἰσχυρισμῶν τους περί δικαιοσύνης καί τήν ὑποκρισία τους μπροστά στό δρᾶμα τῶν Χριστιανῶν καί τοῦ κάθε ἀνθρώπου; Εἶναι δυνατόν νά μήν ἀποστρέφεται καί νά μήν ἀηδιάζη ὁ κάθε φυσιολογικός ἄνθρωπος τούς ψευδεῖς ὅρκους ἐνώπιον τοῦ Εὐαγγελίου, μεγαλοσχήμων Προέδρων, ὅταν αὐτοί οἱ ἴδιοι ἐπιτρέπουν γενοκτονίες καί ἀφανισμό τῆς Χριστιανικῆς Ἐκκλησίας, στά χώματα πού ἔδωσαν ἀναριθμήτους Ἁγίους καί αἰώνιο πολιτισμό; Καί εἶναι λογικό, μετά ἀπό ὅλα αὐτά, οἱ λαοί πού κινδυνεύουν ἄμεσα ἀπό τήν ἀλλοπρόσαλλη αὐτή τακτική, νά ἐπιδεικνύουν ἀγαθή διάθεσι σέ αὐτούς πού ἀνέχονται - ἐπιτρέπουν -«εὐλογοῦν» τούς ἀθέους καί ἀλλοπίστους  στό νά μεθοῦν ἀπό τό ἀχνίζον αἷμα τό Χριστιανικό;

Κάπου, κάποτε, σέ μιά μεγάλη χώρα τῆς Δύσεως, πού ἀρέσκεται νά αὐτοαποκαλῆται «ὑπερδύναμις», καί «προστάτιδα τῶν μικρῶν», σέ κάποια ἑορτή, ὁ Πρόεδρος ἀπελευθέρωσε δύο γαλοποῦλες γιά νά τονίση τήν «ἡμέρα τῶν Εὐχαριστιῶν» (Thanksgiving day) καί νά δοξάση τόν Θεό γιά τά «ἀγαθά πού ἀπεκόμισε ὁ καθένας στό τέλος τῆς σοδειᾶς». Ἀλλά, ἐρωτοῦμε: Ποῦ ζεῖ αὐτός ὁ ἄνθρωπος; Τόση καταχνιά καί μαυρίλα σκότισε τόν ὁρίζοντα τῶν ὀφθαλμῶν καί τῆς ψυχῆς του, ὥστε νά μή βλέπη πώς στήν Συρία οἱ Χριστιανοί, μέ τήν ἀνοχή τῶν «μεγάλων» καί πρωτίστως τῆς δικῆς του χώρας πού ἡγεῖται, κατήντησαν ὡς «πρόβατα ἐπί σφαγήν»;

Ἀλλά, καί σέ μιά ἄλλη χώρα ἀχανῆ, κάπου κάποτε, ἕνας Πρόεδρος, πού εὐκαίρως - ἀκαίρως καυχᾶται γιά τό Ὀρθόδοξο ἦθος τῆς μεγάλης του ἡγεμονίας καί γιά τήν ἐν γένει ἀναγέννησι καί ἀνάπτυξι τοῦ μοναχισμοῦ, - μετά ἀπό σκληρή περίοδο διωγμῶν, πού ὑπέστη αὐτός ὁ μοναχισμός - ἐδήλωσε ὅτι λόγῳ τῆς ἰσχυρᾶς καί παντοδυνάμου αὐτοκρατορίας του, θά προστατεύση τήν Ὀρθοδοξία, ἐάν ποτέ αὐτή κινδυνεύση, σέ ὁποιοδήποτε μέρος τῆς ὑφηλίου καί ἄν χρειασθῆ. Τί ἔγιναν ὅμως τώρα ὅλες αὐτές οἱ ὑποσχέσεις; Γιατί αὐτή ἡ παγερή σιωπή; Γιατί αὐτός ὁ πάγος, ἔστω καί σέ ἁπλές δηλώσεις συμπαραστάσεως; Μήπως ὁ βαρύς παγετός τῆς χώρας του ἔφθασε καί μέσα στίς καρδιές τους καί, λόγῳ τοῦ νεοπλουτισμοῦ, πραγματοποιήθηκε ὁ λόγος τοῦ Κυρίου: «Διά τό πληθυνθῆναι τήν ἀνομίαν ψυγήσεται ἡ ἀγάπη τῶν πολλῶν»; (Ματθ. ΚΔ´ 12).

Ἄνευ ἀμφιβολίας, γιά ἄλλη μία φορά ἀποδεικνύεται ἀληθινός, τραγικά ἀληθινός, ὁ θεόπνευστος λόγος τῆς Γραφῆς: «Μή πεποίθατε ἐπ᾽ ἄρχοντας ἐπί υἱούς ἀνθρώπων οἷς οὐκ ἔστι σωτηρία» (Ψαλμ. ΡΜΕ´ 3). Σίγουρα, δέν θά μᾶς σώσουν οἱ ἄρχοντες καί τοσούτῳ μᾶλλον, καθ᾽ ὅσον ἀπό τήν ζωή τους καί ἀπό τά νομοθετήματά τους (τά ἔργα τῶν βεβήλων χειρῶν τους) ἐξοβελίζουν τόν Κύριο Ἰησοῦ Χριστό καί πέφτουν, καί οἱ ἴδιοι, καί τά δύσμοιρα ἔθνη τους στά γρανάζια τῶν ποικίλων λεσχῶν καί σκοτεινῶν παραγόντων. Αὐτό, τό γνωρίζομε καί προϊόντος τοῦ χρόνου ὁλοένα καί περισσότερο τραγικῶς τό διαπιστώνομε.

Ἄς μή τολμοῦν λοιπόν ὅλοι αὐτοί, οἱ ἐξωτερικῶς καί γιά τά μάτια τοῦ κόσμου διαφωνοῦντες, ἐσωτερικῶς δέ ὁμονοοῦντες ἐπί τῇ ἀνοχῇ καί μάλιστα ἐπί τῇ προωθήσει τοῦ κακοῦ, νά ἀπαιτοῦν τήν ἐμπιστοσύνη καί τήν ὑπακοή τῶν ἀνθρώπων. Γνωρίζομε τί ἀπεργάζονται. Γνωρίζομε πώς μετά τήν ὁλοκλήρωσι τοῦ  αἱματοκυλίσματος καί ὅταν σταματήσουν οἱ  ἐχθροπραξίες, στήν συνέχεια κάπου ἀλλοῦ θά μετατεθοῦν αὐτές. Καί ἤδη καταρτίζονται  τά σχέδια, ὥστε ποικίλης μορφῆς «τσιπαρίσματα»,  νά περάσουν στή ζωή τῶν ἀνθρώπων. Ὅλα αὐτά, θά ὁδηγήσουν σέ μία παγκόσμια σκλαβιά. Σέ ἀνθρώπους, πού δέν θά εἶναι πλέον πρόσωπα, ἀλλά νούμερα. Σέ ἀνθρωπομάζες πού θά ἐλέγχωνται γιά τό ποιοί θά εἶναι γιά ἐπιβίωσι καί ποιοί θά περάσουν στό στάδιο τοῦ ἀφανισμοῦ.

Ὅμως, ἄς κάνουν οἱ «κοσμοκράτορες» λίγη ἀκόμη ὑπομονή. Καί γιατί αὐτό; Διότι, Αὐτός πού ἀνέχεται τό κακό, ἔρχεται κάποια στιγμή καί «ὡς σκεύη κεραμέως συντρίψει αὐτούς» (Ψαλμ. Β´ 9). Αὐτός, ὁ ὁποῖος εἶναι Δίκαιος καί «δικαιοσύνας ἠγάπησε καί εὐθύτητα εἶδε τό πρόσωπον αὐτοῦ» (Ψαλμ. Ι´ 7).

Ἀλλά, ἐκτός τῶν πολιτικῶν ἐξουσιῶν, πού εἶναι ἕτοιμες νά νομοθετήσουν γιά ποικίλα ἄλλα ἀπαράδεκτα θέματα, καί τούς πλέον ἀφύσικους νόμους, μέ τό πρόσχημα δῆθεν τῆς ἀγάπης, ἐλευθέρας ἐκφράσεως κλπ. ἀδιαφοροῦν  ὅμως, γιά νά μήν ἰσχυρισθοῦμε ὅτι χαίρονται μέ τήν μαρτυρική κατάστασι τῶν ὁμοδόξων ἀδελφῶν μας τῆς Συρίας καί ἀλλοῦ. Ἐκτός λοιπόν ἀπό τόν κατάπτυστον αὐτόν τομέα, ὑπάρχει καί ἡ πνευματική - ἐκκλησιαστική ἐξουσία. Ἡ ἐξουσία τῆς ἀγάπης, ἡ ὁποία κατά τεκμήριον θά πρέπη καί ἐπιβάλλεται νά ὑψώση ἕως τά ἄστρα τοῦ οὐρανοῦ, φωνή διαμαρτυρίας.
Αὐτό, εἴπαμε πώς θά ἔπρεπε νά πραγματοποιῆται. Ὅμως, ἐπειδή δέν τό βλέπομε νά πραγματοποιῆται, ἐν προκειμένῳ, ἕνα ἐκ τῶν δύο πραγμάτων θά πρέπη νά συμβαίνη. Ἤ ἐμεῖς χάσαμε τήν ἀκοή μας καί δέν αἰσθανόμαστε τίς δραματικές διαμαρτυρίες καί ἐκκλήσεις τῶν Ὀρθοδόξων χριστιανῶν ἡγετῶν, ἤ «κάτι σάπιο ὑπάρχει στό Βασίλειο τῆς Δανιμαρκίας». Καί, ξεκάθαρα, ἡ σιωπή αὐτή τῶν Ποιμένων εἶναι τῷ ὄντι περισσότερο ἐξοργιστική ἀπό ἐκείνη τῶν ἡγετῶν τῆς πολιτείας.

Βεβαίως, ἔχουν καί τό δίκιο τους οἱ ἄνθρωποι. Πῶς εἶναι δυνατόν νά βροῦν χρόνο γιά τίς σφαγές καί τά μαρτύρια; Πῶς εἶναι δυνατόν νά δαπανήσουν ἔστω καί ἕνα λεπτό ἀπό τίς βυζαντινές καί μεγαλοπρεπεῖς τελετές καί τήν τήρησι τοῦ πρωτοκόλλου, πού κινδυνεύει νά λάβη «δογματική ἀξία»; Ἄλλωστε, ἡ ἀσκητική ζωή τῶν ἡγετῶν δέν τούς ἐπιτρέπει νά ἔχουν τήν πολυτέλεια τῆς πληροφορήσεως σέ παγκόσμια κλίμακα. Δέν μποροῦν, φαίνεται, οἱ ἄνθρωποι αὐτοί νά γνωρίζουν τί συμβαίνει στό ἄλλο ἄκρο τῆς γῆς, οὔτε κἄν τό τί διαδραματίζεται στόν πολυπαθῆ χῶρο τῆς Μέσης Ἀνατολῆς.

Ἀλλά, ἴσως τώρα ρωτήσουν κάποια «τέκνα τῆς ὑπακοῆς». Ἐπί τέλους, μπορεῖ νά συγκριθῆ ἡ σφαγή τῶν Χριστιανῶν, καί μάλιστα τῶν Ὀρθοδόξων κληρικῶν, μοναχῶν καί λαϊκῶν, μέ τήν «μόλυνσι τῆς ἀτμοσφαίρας» καί μέ τήν τῆξι τῶν πάγων τῆς Ἀνταρκτικῆς; Μά, ἐδῶ, μέρα μέ τήν ἡμέρα, ἐπίκειται ἡ ἕνωσις τῶν ἐκκλησιῶν καί κατόπιν ἡ ἕνωσις ὅλων τῶν θρησκειῶν. Ἐδῶ, ὀρθώνεται ἐνώπιόν μας «κοσμογονικόν ἔργον», ἄν ὄχι «θεογονικόν». Εἶναι δυνατόν τώρα νά χαλᾶμε τίς καρδιές μας μέ κάποιες ἀκρότητες πού συμβαίνουν στήν Συρία καί ἀλλαχοῦ; Ὄχι βέβαια. Δέν ἐπιτρέπεται φωνή διαμαρτυρίας, ἀλλά «σιωπή καί προσευχή». «Τήν ἡσυχία μας πρό πάντων μέσα στό ἀδιατάρακτον καί στό ἀνέπαφον»…

Αὐτό λοιπόν δείχνει ἡ ἄχρι τοῦδε τακτική κάποιων ἐκ τῶν πνευματικῶν ἡγετῶν. Ὅσο δέ γιά τό Π.Σ.Ε., ὅπου τελευταίως φαίνεται νά δείχνη ἰδιαίτερη κατανόησι  στίς χειροτονίες τῶν γυναικῶν καί ἰδιόμορφο σεβασμό στίς «σεξουαλικές ἰδιαιτερότητες», μέ τήν ἀπόλυτη σιωπή του, ἐπί τοῦ θέματος τοῦ Χριστιανικοῦ διωγμοῦ, ἀποδεικνύει ὅτι πράγματι εἶναι συνεπέστατο στό «δόγμα καί στό ἦθος» τῶν ἐπιλέκτων του μελῶν καί τῶν ποικίλων του ὀπαδῶν…

Καί θά ἔλεγε κανείς, καλά, ἀπό τό Π.Σ.Ε. οὐδείς ἀναμένει κάτι τό ἀξιόλογον. «Ἐκ κόρακος κρᾶ». Ἀπό τήν πλάνη, τίς κακοδοξίες, τίς αἱρέσεις καί τίς διαστροφές, τό μόνο πού ἀναμένεται εἶναι «λοιμική νόσος» καί ἐπιδρομή «λύκων ἐν δορᾷ προβάτου» στήν μάνδρα τοῦ ποιμνίου. Καλά λοιπόν ὅσοι ἀνήκουν στούς «κόλπους τῆς ποικίλης διαφθορᾶς» σιωποῦν.
Τί κάνουν ὅμως τόσα Πατριαρχεῖα, τόσες Ἀρχιεπισκοπές, τόσες Μητροπόλεις καί Ἐπισκοπές, τόσες Ἐνορίες, ἀλλά τόσοι καί τόσοι πού ἐργάζονται στόν χῶρο τῆς Στρατευομένης Ἐκκλησίας; Γιατί ὅλοι αὐτοί σιωποῦν; Μήπως ἔπεσε ἐπιδημία ὁμαδικῆς ἀναισθησίας σέ ρασοφόρους καί λαϊκούς; Ἤ μήπως νομίζουν ὅτι ὅλα αὐτά τά φρικτά γεγονότα εἶναι ἀναληθῆ; Γιατί αὐτή ἡ πνευματική ἄπνοια ποιμένων καί ἀρχιποιμένων;

Φαντασθεῖτε τί θά εἶχε συμβῆ σέ παγκόσμια κλίμακα, ἐάν κάποια ἐπεισόδια εἶχαν λάβει χώρα σέ ἀλλοθρήσκους πληθυσμούς. Ἔστω καί μύτη  νά εἶχε ματώσει κάποιου ἐξ αὐτῶν γιά λόγους θρησκευτικούς…  Καί ἀντιλαμβανόμαστε τίς διαμαρτυρίες καί τήν ἀλληλεγγύη, ἀκόμη καί ἀρκετῶν ποιμένων, πού τώρα παρουσιάζονται «ἰχθύος ἀφωνότεροι». Ὅλοι τότε θά συμφωνοῦσαν πώς καταπατοῦνται τά ἀνθρώπινα δικαιώματα καί πώς ἡ Μητέρα Ἐκκλησία, διά τῶν ποιμένων της, συμπαρίσταται στούς κοινωνικούς ἀγῶνες περί δικαιοσύνης καί θρησκευτικῆς ἐλευθερίας τῶν πολιτῶν. Δέν ἀποκλείεται μάλιστα στήν φανταστική αὐτή περίπτωσι πού ἀναφέρομε, νά εἴχαμε καί ἀνταλλαγή ἐπισκέψεων Ὀρθοδόξων ποιμένων καί ἀλλοθρήσκων κληρικῶν, καί μάλιστα νά ἐσημειώνετο συναγωνισμός στό ποιός θά ἐξέφραζε τήν μεγαλυτέρα συμπάθεια στούς χειμαζομένους ἀλλοθρήσκους ἀδελφούς.

Τώρα ὅμως, τί γίνεται; Καί πῶς μπορεῖ νά ἐξηγηθῆ ἡ ἀπαράδεκτη αὐτή τακτική τους;

Ἀλλά, μήπως ἀκούσαμε ἐπί τέλους καί κάποια φωνή ἐκ τῆς ἐρήμου τῆς σιωπῆς, ἐκ μέρους τοῦ μοναχισμοῦ; Καί πάλι, δυστυχῶς, «οὐκ ἦν φωνή, οὐκ ἦν ἀκρόασις». Θά ἀνέμενε κανείς, ἀπό τό Ἅγιον Ὄρος, ἀπό τά ἄλλα μοναστικά κέντρα καί τόν ἁπανταχοῦ μοναχισμό, νά ἀκουσθῆ κάτι τι. Ἀναμένει ἀφουγκραζόμενος, μέρα μέ τήν ἡμέρα, ὁ λαός τοῦ Θεοῦ νά ἠχήσουν οἱ σάλπιγγες τῆς διαμαρτυρίας καί νά ἀκουσθοῦν τά κηρύγματα τῆς μετανοίας. Ἀλλά, δυστυχῶς, καί ἐδῶ μία ἐν πολλοῖς ἔνοχη σιωπή ἁπλώνεται στόν ὁρίζοντα. Ἄς σφαγιάζωνται ἐπίσκοποι καί ἱερεῖς. Ἄς ἐξαφανίζωνται ἱερομόναχοι καί μοναχοί, καί ἄς ἀπάγωνται Ὀρθόδοξες μοναχές καί ὁλόκληρες μοναστικές ἀδελφότητες, μέ ὅ,τι αὐτό συνεπάγεται γιά ὅσους γνωρίζουν ἀπό ἀλλόθρησκο φανατισμό.

Σιωπή καί πάλι σιωπή, πού κόβει τά γόνατα ψυχῆς τε καί σώματος, ὅταν αὐτή ἡ «ἄκρα τοῦ τάφου σιωπή» ἑρμηνευθῆ σύμφωνα μέ τό πνεῦμα τοῦ Εὐαγγελίου.
Ἄραγε, τί πραγματικά συμβαίνει; «Ἐνύσταξαν οἱ ποιμένες»; (Ναούμ Γ´ 18). Ἐξαφανίσθηκε κάθε μορφή συνειδήσεως ἀδελφικῆς ἀγάπης καί Ὀρθοδόξου ποιμαντικῆς ἀλληλεγγύης; Δέν συνειδητοποιοῦμε ὅτι αὐτά πού γίνονται σήμερα στούς ἀδελφούς μας, αὔριο μπορεῖ νά συμβοῦν καί σέ ἐμᾶς τά ἴδια καί χειρότερα; Μήπως ἡ ποιμαντική καί μοναστική συνείδησις στένεψε σέ τέτοιο βαθμό, ὥστε τά ἐνδιαφέροντά μας νά ἐξαντλοῦνται τώρα «εἰς ἑαυτούς καί  τούς περί ἡμᾶς», στήν προσκόλλησι  τῶν πνευματικῶν τέκνων;… Καί μπορεῖ αὐτό νά εἶναι καί νά λέγεται Ὀρθοδοξία; Μποροῦμε νά ἀποκαλούμεθα διάδοχοι τῶν Ἁγίων καί ἀπόγονοι τῶν Ἡρώων; Ὄντως, θά τρίζουν τά ὀστᾶ τους... «Ἵλεως γενοῦ ἡμῖν Κύριε καί μή στήσης τήν ἁμαρτίαν ἡμῶν».

Καί μετά ἀπό ὅλα αὐτά, τί ἄλλο περιμένομε νά συμβῆ; Ὅταν ἀποκεφαλίζουν Χριστιανούς, ὅταν ἀπάγουν ἐπισκόπους, μοναχές, μοναχούς, ἀλλά καί ὁποιονδήποτε ἄνθρωπο, μέ σκοπό νά τούς βασανίσουν, βιάσουν, δολοφονήσουν; Ὅταν χαιρεκακοῦντες, βιντεοσκοποῦν τίς ἀπάνθρωπες πράξεις των καί μάλιστα τίς ἐπιδεικνύουν ἀνά τήν ὑφήλιο ὡς κάποιο μεγάλο τους κατόρθωμα;

Τί περιμένομε λοιπόν; Καταντήσαμε θεατές τῶν ἐγκλημάτων, τῶν ἀδελφῶν μας καί τῶν συνανθρώπων μας. Καί σιωποῦμε; Τί περιμένομε ἀπό ἕνα «ἀνύπαρκτο» κράτος; Ἤ μᾶλλον, τί περιμένομε ἀπό ἕνα κράτος πού εἶναι ἀπασχολημένο μέ τόσους νόμους πού μελετᾶ καί καταρτίζει (ἀντιρατσιστικός, συμβίωσις ὁμοφυλοφίλων, πῶς θά ἀπαλείψη τό μάθημα τῶν θρησκευτικῶν,  πῶς θά ἀλλοιώση  τήν Ἐθνική Ἱστορία, κλπ.), ὥστε νά νοθεύση καί νά ἀφελληνίση τήν κοινωνία;  Ποῦ νά βρῆ χρόνο γιά τέτοιου εἴδους  ΕΓΚΛΗΜΑΤΑ;

Ἤ μή τυχόν περιμένομε λύσεις ἀπό τούς πνευματικούς ἡγέτες οἱ ὁποῖοι χωλαίνουν;  « ἕως πότε ὑμεῖς χωλανεῖτε ἐπ᾽ ἀμφοτέραις ταῖς ἰγνύαις; (Γ´ Βασιλ. ΙΗ´21).  Καί μήν ἰσχυριζόμαστε ὅτι καθεύδουν. Ὄχι, δέν ἰσχύει τοῦτο, διότι σέ ἄλλες μέν περιπτώσεις τούς βλέπομε νηφάλιους,  ἄλλοτε ὅμως ἀναλόγως τῶν περιπτώσεων, ἀπολύτως ἐν ἐγρηγόρσει…

Ἤ μήπως περιμένωμε κάτι ἀπό τίς «μεγάλες δυνάμεις» πού  «βοηθοῦν», τοπικά καί χρονικά, ἀναλόγως τῶν συμφερόντων τους;
Μήν ἐλπίζομε καί μή περιμένομε τίποτε ἀπό αὐτούς. Τούς εἴδαμε, τούς γνωρίσαμε καί τούς «ἀπολαύσαμε» τόσους ἐνιαυτούς στόν τομέα καί «στό διακόνημά του ἕκαστον ἐξ αὐτῶν».
Τά ζωντανά ὅμως μέλη τοῦ Σώματος τῆς Ἐκκλησίας πρέπει νά λάβουν μέτρα καί νά δράσουν. Νά ἐνημερώσουν, νά βοηθήσουν, νά συνδράμουν νά ἀφυπνίσουν, νά μιλήσουν τέλος πάντων κάποτε. Δέν πάει ἄλλο.

Καί πρῶτα ἀπ᾽ ὅλα, τό Μοναχικό Τάγμα, ἐπιβάλλεται νά ἐνεργήση καί νά δώση τό παρών. Γιατί πήραμε τό Σχῆμα; Μόνο γιά νά κάνωμε κομβοσχοίνια, κανόνα καί τυπικά;  Βεβαίως πρῶτα αὐτά, ἀλλά ὄχι μόνο αὐτά. Ἀπαιτεῖται γενική πνευματική ἐνεργοποίησι.

Νά ἀντισταθοῦμε ἑνωμένοι καί νά μή χαρίζωμε τίποτε. Νά διεκδικοῦμε, νά ἀπαιτοῦμε, καί προπαντός, νά μήν ἐπιτρέπωμε ἀδικίες. Νά ἀγωνισθοῦμε. Νά μήν ἀπογοητευθοῦμε, οὔτε καί νά δειλιοῦμε. Νά εὐελπιστοῦμε, ὄχι σέ πρόσωπα, ἀλλά μέ τούς προσωπικούς μας πνευματικούς ἀγῶνες  νά ἀποβλέπωμε μόνο στό ἔλεος, στήν ἀγάπη καί στήν κρίσι τοῦ Χριστοῦ μας.  Νά προσευχηθοῦμε γιά τήν Συρία, ἀλλά καί γιά  τούς ἁπανταχοῦ Ὀρθοδόξους καί μή. Γιά ὅλην τήν ἀνθρωπότητα, ἐλπίζοντας στήν φώτισι καί στό ἔλεος τοῦ Ἁγίου Τριαδικοῦ Θεοῦ.

Δέν μᾶς ἀπομένει τώρα ἄλλο, παρά ὁ ἕνας πιστός, νά παρακινῆ τόν ἄλλον. Δέν ἀπέμειναν, παρά νησῖδες ὀρθοπραξίας. Ἀλλοίμονο δέ ἐάν συνεχίσωμε μέσα σ᾽ αὐτόν τόν ὕπνο, μέσα σ᾽ αὐτήν τήν ἀποβλάκωσι.

Τό ὀλιγώτερον ἑπομένως πού ἔχομε νά κάνωμε εἶναι, νά ζητήσωμε συγγνώμη γιά τήν ὀλιγωρία μας καί τήν ἔνοχη ἀδιαφορία μας ἔναντι τῶν μαρτύρων καί ὁμολογητῶν ἀδελφῶν μας καί ταυτοχρόνως, νά παρακαλέσωμε τόν Θεό νά μᾶς ἀφυπνίση (ἡ ἀγάπη Του γνωρίζει μέ ποιόν τρόπο), ὥστε νά διαμαρτυρηθοῦμε καί νά ἀρθοῦμε εἰς τό ὕψος τῶν περιστάσεων. «Οἱ καιροί οὐ μενετοί».
Ὁ Κύριος ἐγγύς.
Στῶμεν καλῶς.

Ἀμήν.
Γένοιτο.

Ἀρχιμανδρίτης Ἀρσένιος Κατερέλος
Ἡγούμενος Ἱ. Μονῆς Ἁγ. Νικολάου Δίβρης Φθιώτιδος
(Ἑσπερινή  ὁμιλία στήν Ἱερά Μονή  Ἁγ. Νικολάου Δίβρης Φθιώτιδος  15 -12 - 2013)

Παρασκευή 20 Δεκεμβρίου 2013

Εσύ κι εγώ Κύριε......


 
Ήμασταν μόνοι στο παρεκκλήσι , Εσύ κι εγώ.

Έξω ο κόσμος διαβαίνει βιαστικός , και σε τούτες τις στιγμές δεν έχω τίποτα και κανέναν.
Είμαι ολότελα εκδιωγμένος και μόνος μέσα στον κόσμο.Όμως έχω τα πάντα, δεν μού λείπει τίποτα, δεν θέλω τίποτα.

Ό,τι οι άλλοι αναζητούν σε μια γυναίκα, σε μια οικογένεια, στους φίλους, στους χορούς, και στις γιορτές, εγώ τα έχω εδώ.Ό,τι αναζητά ο ποιητής στην ποίηση και ο ζωγράφος στην ζωγραφική , εγώ τα έχω όλα εδώ. Ό,τι αναζητά ο δικτάτορας στην ισχύ και πο πλούσιος στα χρήματα του και ο πότης στο ποτό, και ό,τι αναζητούσα μάταια παλιά, τα έχω τώρα εδώ.

 Όλη η ζωή μου είναι εδώ, και όλος μου ο κόσμος και όλες μου οι αγάπες.

Έχω αυτά τα τεράστια πλούτη, κι όμως δεν μού ανήκει τίποτα. Έχω κάθε χαρά , κάθε γαλήνη, κάθε ομορφιά και κάθε αγάπη.

Είμαι ικανοποιημένος και δεν θέλω τίποτα.

Έχω Εσένα και έτσι έχω τα πάντα , αφού Εσύ είσαι ο Κύριος των πάντων και όλων των υπάρξεων πάνω στη γή.

Ερνέστο Καρντενάλ «Αγάπη, η χαραμάδα της αιωνιότητας»,
(εκδ.Εν Πλώ, μτφ Β.Αργυριάδης, , στη φωτογραφία ο γνωστός και στην Ελλάδα , ρουμάνος γέροντας Ιουστίνος Πάρβου, την ώρα της Θείας Μεταλήψεως. )
το αλιεύσαμε από το παρηγορητική ιστοσελίδα του αδερφού Μιχάλη...http://misha.pblogs.gr/

Εγώ Πατήρ, Εγώ Αδερφός, Εγώ Νυμφίος ...




Εγώ πατήρ, εγώ αδελφός, εγώ νυμφίος, εγώ οικία, εγώ τροφεύς, εγώ ιμάτιον, εγώ ρίζα, εγώ θεμέλιος, παν όπερ αν θέλεις εγώ. Μηδενός εν χρεία καταστείς. Εγώ δουλεύσω.
Ήλθον γαρ διακονήσαι, ου διακονηθήναι. Εγώ και φίλος και ξένος και κεφαλή και αδελφός και αδελφή και μήτηρ. Πάντα εγώ.


Μόνον οικείως έχε προς εμέ. Εγώ πένης δια σέ και αλήτης δια σέ, επι σταυρού δια σέ, άνω υπέρ σου εντυγχάνω τω Πατρί κάτω υπέρ σου πρεσβευτής παραγέγονα παρά του Πατρός.
Πάντα μοι σύ και αδελφός και συγκληρονόμος και φίλος και μέλος.


Τι πλέον θέλεις;


http://www.pentapostagma.gr

π. Δανιήλ από την Μονή Ραρέου-Ρουμανία. Πώς θα μπορέσουμε να ζήσουμε όταν δεν θα μπορούμε να πουλάμε και να αγοράζουμε; »




Οι χριστιανοί αντιμετωπίζουν και θα αντιμετωπίσουν, πολλές αντίχριστες ενέργειες
(ηλεκτρονικές ταυτότητες,σφράγισμα,οικουμενισμός,πορνογραφία,ομοφυλοφιλία) τις οποίες θα αντιμετωπίσουν μόνο με την βοήθεια του Θεού.

Ο Θεός επιτρέπει αυτούς τους πειρασμούς ,συμπεριλαμβανομένου του τσιπαρίσματος, για να μετανοήσουμε, να πάμε στην εκκλησία, να κοινωνήσουμε των αχράντων μυστηρίων και να σωθούμε.

Εάν δεν θα μπορούμε να αγοράσουμε και να πουλήσουμε χωρίς το σφράγισμα, πώς θα ζήσουμε;

Αυτοί είναι προβληματισμοί ανθρώπων αμαρτωλών και απίστων, οι οποίοι εμπιστεύονται μόνο την λογική τους.
Ο Θεός όμως, με το στόμα του προφήτη Ιερεμία λέει: «ΕΠΙΚΑΤΑΡΑΤΟΣ άνθρωπος, ς τν λπίδα χει πνθρωπον κα στηρίζει σάρκα βραχίονος ατοῦἐπατόν, καὶἀπ Κυρίου ποστῇἡ καρδία ατο»

Από μικροί μαθαίνουμε να εμπιστευόμαστε τους γονείς μας ή κάποιος πλούσιους συγγενείς μας, τον Θεό όμως Τον ξεχνάμε. Ο Θεός για να μας σώσει επιτρέπει να μας εγκαταλείψουν, να μας προδώσουν, κάποιες φορές ακόμη και να μας διώξουν ,για να τρέξουμε στο Θεό και να σωθούμε.

Ο Θεός μας δίνει την ζωή, τη δύναμη, την υγεία, την τροφή. Αυτός μας δίνει τον ήλιο και την βροχή και όχι οι κυβερνήσεις. Αυτές μόνο διαχειρίζονται τα υλικά αγαθά και δυστυχώς είναι διεφθαρμένες. Μόνο στο Θεό ανήκει κάθε δόξα, τιμή και προσκύνηση και όχι στους ανθρώπους.

Εάν δεν έχουμε πραγματικό φόβο Θεού, τότε ο φόβος προς το Θεό διαστρέφεται και φοβόμαστε τους δαίμονες, τους ανθρώπους, τον θάνατο, τους διωγμούς, την απώλεια της επίγειας περιουσίας μας, τον αντίχριστο και όλες τις αντίχριστες ενέργειες τις οποίες πρέπει να απαρνηθούμε.

Για την απώλεια του πιο σημαντικού πράγματος όμως-την ψυχή-δεν φοβόμαστε.
Ο Θεός μας όμως  λεει«μηδν φοβοῦἃ μέλλεις παθεν. δο δ μέλλει βαλεν διάβολος ξ μν ες φυλακν να πειρασθτε, καὶἕξετε θλψιν μέρας δέκα. γίνου πιστς χρι θανάτου, κα δώσω σοι τν στέφανον τς ζως.»(Αποκ.2,10).

 Πώς θα μπορέσουν να ζήσουν οι ορθόδοξοι χριστιανοί στα χρόνια του Αντίχριστου εάν δεν κάνουν αντίχριστους συμβιβασμούς, εάν δεν μπορούν να αγοράσουν και να πουλήσουν χωρίς το τσιπάρισμα και το σφράγισμα;

Η λύση είναι υπερφυσική: Με τη βοήθεια του Θεού.
Με πίστη και ελπίδα στο Θεό. Ο Θεός είναι ο Πατέρας μας, Εκείνος δημιούργησε τον ορατό και τον αόρατο κόσμο από το τίποτα, μόνο με τον Λόγο και θυσίασε τον Μονογενή Του Υιό για την δική μας σωτηρία. Είναι Παντοδύναμος και μπορεί να μας θρέψει από τον Ουρανό και την γη ή μπορεί να μας χορτάσει με λιγότερη τροφή ή όπως Εκείνος θεωρεί ότι είναι το καλύτερο για την σωτηρία μας.

 Ρώτησε κάποιος τον γέροντα Παίσιο για τα χρόνια του Αντίχριστου
-Γέροντα, εάν δεν μπορούν να πουλήσουν και να αγοράσουν (χωρίς το σφράγισμα) πώς θα ζήσουν;
-Ο Θεός γνωρίζει έναν τρόπο. Με απασχόλησε και εμένα αυτό το θέμα και έλαβατηλεγράφημα(πληροφορία)… Να δεις πως τα οικονομεί ο Θεός.

    Εμείς θα θέλαμε να ξέρουμε ακριβώς να ξέρουμε πώς θα ζήσουμε χωρίς το σφράγισμα, αλλά αυτό δεν είναι πίστη, αλλά ανθρώπινη λογική.

Ο γέροντας Παίσιος δεν μας λέει ακριβώς πως θα ζήσουμε επειδή εδώ πρόκειται για την πίστη και την ελπίδα στον Θεό για την οποία δεν μπορούν να υπάρξουν εξηγήσεις και λογικές λύσεις. Ο Θεός είναι ο Πατέρας μας και η δύναμή Του είναι ανυπολόγιστη.

«Τίς Θεός μέγας ως ο Θεός ημών; συ εί ο Θεός, ο ποιών θαυμάσια»(Ψαλμ 76,13).

 Οι πραγματικοί χριστιανοί οι οποίοι θέλουν να σωθούν, θα ζήσουν με πίστη και ελπίδα στο Θεό, απλά. Ίσως στα ίδια μέρη ή σε άλλα, ίσως στις ίδιες κατοικίες ή σε πιο ταπεινές, ίσως θα τραφούν το ίδιο ή λιγότερο και πιο υγιεινά, ίσως θα έχουν τις ίδιες δουλειές ή άλλες, όπως ο Θεός θα θελήσει για τον καθένα για να φτάσει στην σωτηρία.

 Επίσης δεν θα περάσουν όλοι στην αιώνια ζωή με τον ίδιο τρόπο. Ο Θεός θα διαλέξει αυτούς που είναι άξιοι να πεθάνουν με μαρτυρικό θάνατο, άλλοι θα ζήσουν στις πόλεις και θα τους φυλάτει και θα τους σκέπει η θεία χάρη, άλλοι θα ζήσουν στα βουνά και στα δάση, για τον καθένα ο Θεός θα ορίσει τι είναι το καλύτερο για την σωτηρία της ψυχής του. έτσι έγινε και κατά τους διωγμούς των χριστιανών τους πρώτους αιώνες.

 Όταν μας πειράζουν αντίχριστοι άνθρωποι πρέπει να αναζητούμε την Θεία Χάρη, παρούσα στα Ιερά Μυστήρια(Θεια Κοινωνία, εξομολόγηση, προσευχές κ.τ.λ )για να καθαριστούμε από τις αμαρτίες, να βγάλουμε από μέσα μας τους δαίμονες και να ενισχύσουμε την πίστη μας και την ελπίδα μας στην βοήθεια του Θεού.


 Στα χρόνια του Αντίχριστου οι πιστοί θα μπορούν να δουν τη δύναμη και τα θαύματα του Θεού. Θα μας φροντίζει και θα μας θρέφει εάν θα Τον προσκυνούμε, Τον δοξάζουμε και προσευχόμαστε σΑυτόν. Είμαστε κατά χάριν υιοί του Θεού(Ιωαν.1,12/Α Ιωαν.3,1)για τους οποίους θυσίασε τον μονάκριβο Υιό Του.
 Εάν μέχρι τον ερχομό του Αντίχριστου όλοι ελπίζουμε να ζήσουμε 70,80,90 χρόνια, όταν ο Αντίχριστος θα γίνει παγκόσμιος κυβερνήτης θα μας μείνουν 42 μήνες,3 χρόνια και έξι μήνες(Αποκ.13,5)

Ο Αντίχριστος με την σατανική του δύναμη θα«ποιε σημεα μεγάλα, κα πρ να κ το ορανο καταβαίν ες τν γν νώπιον τν νθρώπων κα πλαν τος κατοικοντας π τς γς δι τ σημεα ἃἐδόθη ατ ποισαι νώπιον το θηρίου, λέγων τος κατοικοσιν π τς γς ποισαι εκόνα τ θηρί, ς εχε τν πληγν τς μαχαίρας καὶἔζησε.(Αποκ 13,13-14).

Αυτά τα ψεύτικα θαύματα, τα μάγια, δεν θα είναι ορατά από τους πιστούς, λέγει ο Άγιος Λαυρέντιος του Τσερνιγκώβ και με την θαυμαστή βιωτή τους θα  βρίσκονται ήδη στον θαυμαστό κόσμο του Θεού.

Τι κάνει ένας πιστός χριστιανός εάν μάθει ότι έχει μία ανίατη ασθένεια και ότι θα πεθάνει σε λίγες εβδομάδες;Συμφιλιώνετε με τον Θεό και τον πλησίον του. Κάνει ελεημοσύνη, εξομολογείται και κοινωνάει, ετοιμαζόμενος για την αιώνια ζωή.
Ο άπιστος όμως προσπαθεί να ικανοποιήσει τα πάθη του για να μην λυπάται που δεν εκπλήρωσε όλες τις επιθυμίες του σε αυτήν την ζωή.

 Να χαιρόμαστε πνευματικά και να ευχαριστούμε τον Θεό που επιτρέπει τον ερχομό του Αντίχριστου ,προαναγγέλλοντας έτσι το τέλος του κόσμου. Έτσι θα μπορούμε να προετοιμαστούμε ακόμη καλύτερα. Για τους χριστιανούς θα είναι δώρο Θεού να ζήσουν σε μία τέτοια εποχή.

Παραδείγματα

Να έχουμε εμπιστοσύνη στο Θεό ο Οποίος  όταν ανελήφθη στους ουρανούς είπε στους Αγίους Αποστόλους και δια μέσω αυτών σε εμάς ότι « μεθ᾿ὑμν εμι πάσας τς μέρας ως τς συντελείας το αἰῶνος.»(Μτθ 28,20)εαν τηρήσουμε τις εντολές Του.

 Ο Θεός θέλει με την ζωή μας και την ομολογία μας να δοξασθεί και με τα θαύματά Του να πιστέψουν οι άπιστοι και οι πιστοί να γίνουν πιο πιστοί.

Έχουμε πάμπολλα παραδείγματα στην Αγία Γραφή κι στην Ιερά Παράδοση. Όσοι είχαν πίστη έζησαν κατά τρόπο θαυμαστό, αφού ο Θεός τους φρόντιζε τους ενίσχυε, τους παρηγορούσε, τους τάιζε και τους ξεδιψούσε.

Ο εβραϊκός λαός, ο οποίος δεν ήταν βαπτισμένος έζησε στην έρημο 40 χρόνια. Ο Θεός τους έστελνε μάνα εξ ουρανού (Έξ.16,15)και νερό ανάβλυζε από τον βράχο όταν ο Θεός διέταξε τον Μωυσή να χτυπήσει τον βράχο με το ραβδί του(Εξ.17,6).όταν περνούσαν τα ορτύκια, ένα παγωμένο ρεύμα αέρα τα πάγωνε και αυτά έπεφταν κάτω.

 Τους  κάτοικους  των Σοδόμων που ήθελαν να κάνουν κακό στον Λωτ και στις κόρες του τους τύφλωσε « π μικροῦἕως μεγάλου, κα παρελύθησαν ζητοντες τν θύραν»(Γεν.19,11).

 Πώς έζησαν οι τρεις παίδες οι οποίοι δεν απαρνήθηκαν τον αληθινό Θεό και δεν προσκύνησαν τα είδωλα; Ο Ναβουχοδονόσορας, ο οποίος είχε διατάξει να προσκυνήσουν τα είδωλα, βλέποντας ότι «οκ κυρίευσε τ πρ το σώματος ατν, καὶἡ θρξ τς κεφαλς ατν οκ φλογίσθη, κα τ σαράβαρα ατν οκ λλοιώθη, καὶὀσμ πυρς οκ ν ν ατος»(Δαν.3,27)είπεελογητς Θες το Σεδράχ, Μισάχ, ᾿Αβδεναγώ, ς πέστειλε τν γγελον ατο καὶἐξείλατο τος παδας ατο, τι πεποίθεισαν πατ κα τ ρμα το βασιλέως λλοίωσαν κα παρέδωκαν τ σώματα ατν ες πρ, πως μ λατρεύσωσι μηδ προσκυνήσωσι παντ θε, λλ τ Θε ατν»(Δαν.3,28).

Και διέταξε ο βασιλιάς όπως όποιος πει κακό για τον Θεό των τριών παίδων « ες πώλειαν σονται κα ο οκοι ατν ες διαρπαγήν, καθότι οκ στι θες τερος, στις δυνήσεται ρύσασθαι οτως».Και ο βασιλιάς Ναβουχοδονόσορας διέταξε τους λαούς και τις φυλές «ερήνη μν πληθυνθείη· 3 τ σημεα κα τ τέρατα, ἃἐποίησε μετμοῦὁ Θες ὁ῞Υψιστος, ρεσεν ναντίον μοῦἀναγγελαι μν  ς μεγάλα καὶἰσχυρά· βασιλεία ατο βασιλεία αώνιος καὶἡἐξουσία ατο ες γενεν κα γενεάν»(Δαν.3,31-33).

Ο Δανιήλ πώς έζησε στον λάκκο με τα λιοντάρια; Ο βασιλιάς της Περσίας είχε διατάξει να ριχτεί στον λάκκο με τα λιοντάρια όποιος για τριαντα μέρες θα προσευχηθεί σε άλλον Θεό εκτός από τον βασιλιά(Δαν.6,7).Ο Δανιήλ δεν υπάκουσε σε αυτήν την εντολή « κα καιρος τρες τς μέρας ν κάμπτων π τ γόνατα ατο κα προσευχόμενος καὶἐξομολογούμενος ναντίον το Θεο ατο, καθς ν ποιν μπροσθεν»(Δαν.6,11).Ο βασιλιάς τον έριξε στον λάκκο με τα λιοντάρια.(Δαν 6.16-18).

Την επόμενη μέρα πήγε ο Δάρειος στον λάκκο με τα λιοντάρια και ρώτησε «Δανιήλ, δολος το Θεο το ζντος, Θεός σου, σ λατρεύεις νδελεχς, εἰἠδυνήθη ξελέσθαι σε κ το στόματος τν λεόντων»; (Δαν.6,20).Ο Δανιήλ απάντησε « βασιλε, ες τος αἰῶνας ζθι Θεός μου πέστειλε τν γγελον ατο, καὶἐνέφραξε τ στόματα τν λεόντων, κα οκ λυμήναντό με, τι κατέναντι ατο εθύτης ερέθη μοί· καὶἐνώπιον δέ σου, βασιλε, παράπτωμα οκ ποίησα»(Δαν.6,21-23).

«Τότε Δαρεος βασιλες γραψε πσι τος λαος, φυλας, γλώσσαις, τος οκοσιν ν πάσ τ γ· ερήνη μν πληθυνθείη·  κ προσώπου μου τέθη δόγμα τοτο ν πάσῃἀρχ τς βασιλείας μου εναι τρέμοντας κα φοβουμένους π προσώπου το Θεο Δανιήλ, τι ατός στι Θες ζν κα μένων ες τος αἰῶνας, καὶἡ βασιλεία ατο ο διαφθαρήσεται, καὶἡ κυριεία ατοῦἕως τέλους·  ντιλαμβάνεται κα ρύεται κα ποιε σημεα κα τέρατα ν τ οραν καὶἐπ τς γς, στις ξείλατο τν Δανιλ κ χειρς τν λεόντων. κα Δανιλ κατηύθυνεν ν τ βασιλεί Δαρείου καὶἐν τ βασιλεί Κύρου το Πέρσου»(Δαν.6,25-28)

 Πώς υπέμειναν τα μαρτύρια εκατομμύρια άγιοι, μάρτυρες και ομολογητές της ορθοδόξου πίστεώς μας; Με πίστη και ελπίδα στο έλεος και στην βοήθεια του Θεού.
 Πώς έζησαν χιλιάδες ερημίτες και ησυχαστές για δεκάδες χρόνια σε σπηλιές και σε έρημους τόπους, με ελάχιστη τροφή και νερό;

Όσοι θα έχουν την ελπίδα τους μόνο στο Θεό, θα ζήσουν από αυτήν την ζωή στον θαυμαστό και υπερφυσικό κόσμο του Θεού. Ο Θεός στα χρόνια του Αντίχριστου θα δοξαστεί μέσω μεγάλων σημείων και θαυμάτων. Τότε είναι που θα στείλει στη γη τους προφήτες Ηλία και Ενώχ, οι οποίοι θα κάνουν θαύματα μεγάλα για να επιστρέψουν όσο πιο πολλοί άνθρωποι στο ΘεόΚα ε τις ατος θέλει δικσαι, πρ κπορεύεται κ το στόματος ατν κα κατεσθίει τος χθρος ατν· κα ε τις θέλει ατος δικσαι, οτω δε ατν ποκτανθναι,οτοι χουσιν ξουσίαν τν ορανν κλεσαι, να μ ετς βρέχ τς μέρας τς προφητείας ατν, καὶἐξουσίαν χουσιν π τν δάτων στρέφειν ατ ες αμα κα πατάξαι τν γν ν πάσ πληγ, σάκις ἐὰν θελήσωσι
(Άποκ 11,5-6).

Ένα άρθρο του π. Δανιήλ από την Μονή Ραρέου-Ρουμανία

Απόδοση στα ελληνικά π.Γεώργιος Κονισπολιάτης/proskynitis.blogspot


Πηγή: http://apantaortodoxias.blogspot.gr

Εορτολόγιο

Δημοφιλείς αναρτήσεις


Banner Ορθόδοξων Ιστοχώρων και Ιστολογίων
Ξεκινάμε μια προσπάθεια παρουσίασης Ορθόδοξων Ιστοχώρων και Ιστολογίων.
Αν δεν υπάρχει ο δικός σας, ζητάμε συγνώμη,
ενημερώστε μας και θα τον συμπεριλάβουμε.





Create your own banner at mybannermaker.com!
Πέρα από το άτομο
Make your own banner at MyBannerMaker.com!

















(υπό κατασκευή)


Τα banner μας
Αντιγράψτε τον κώδικα στη δική σας σελίδα
για να εμφανιστούν τα banner μας.
Ειδοποιήστε μας για να συμπεριλάβουμε και το δικό σας.