Τετάρτη 20 Νοεμβρίου 2019

Γέροντας, π. Γρηγόριος: Σκόρπιες αναμνήσεις και σκέψεις στο άκουσμα της κοίμησής του… 20 Νοεμβρίου 2019


Από τον Στέλιο Κούκο.


Πιο φτωχοί και πιο πλούσιοι! Ξανά απορφανεμένοι και ξανά σε μια πιο πλατιά αγκαλιά! Έχει και η πνευματική ζωή την δική της οικογενειακή ζωή, που όταν διασπάται -με τον έναν ή τον άλλο τρόπο- νιώθεις να διασαλεύεται όλη σου η ύπαρξή! Πολύ περισσότερο όταν χάνεις έναν πνευματικό πατέρα. Ή έστω τον είχες κάποια στιγμή! Πέρασες και συ κάποια στιγμή από την δική του φροντίδα και ήταν καταλυτική. Και πάντα να καταφεύγεις σ’ αυτόν ως έσχατη ελπίδα! Να προσπαθείς να βρεις τρόπους να παρεισφρήσεις στην προσευχή του…

Και οι πρώτες σκέψεις στο άκουσα της κοίμησης του είναι ότι πλέον μπορούμε να τον “ενοχλούμε” συνέχεια. “Να με ενοχλείτε, γι’ αυτό είμαι δω” μας είπε παλιότερα.
Και τώρα, και Τετάρτη και Παρασκευή που οι αδελφές της μονής του Τιμίου Προδρόμου, στην Μεταμόρφωση της Χαλκιδικής, δεν σηκώνουν το τηλέφωνο.
Ο Γέροντας, είναι πλέον συνεχώς μαζί μας και χωρίς κανέναν ενδιάμεσο να του μεταφέρει τα απελπισμένα sos μας!
Κα,ι ο ίδιος, δεν θα είναι ποτέ, μα ποτέ πια ξανά άρρωστος και να νιώθει οδυνηρά!
Δεν φοβόμαστε γι’ αυτόν! Θα βρει πολλά ένσημα κατατεθειμένα στον ουράνιο προορισμό του! Για τον εαυτό μας φοβόμαστε, αλλά η παρουσία του στους ουρανούς μας δίνει περισσό θάρρος! Γέροντα ξέρεις! Και βλέπεις! Άλλωστε και ήξερες και έβλεπες!

Είδαμε και άλλους ανθρώπους να καταφεύγουν σ’ αυτόν, να αναζωογονούνται, να παίρνουν τα ‘πάνω τους, να αρχίζουν να ελπίζουν, να ζουν, να αλλάζουν ζωή, να αποκτά νόημα η ύπαρξή τους. Ήταν καιροί που η ιδεολογία ήταν δικαιολογία για κάθε ανομία, για κάθε ατομικιστική θεώρηση της ζωής, ακόμη και όταν υποσχόταν μαζικούς πολιτικούς παραδείσους. Και τέτοιοι άνθρωποι, παιδιά θα έλεγα, βρήκαν δι’ ευχών του πατρός Γρηγορίου Παπασωτηρίου την πύλη της Θείας χάριτος ξεκλείδωτη! Του παπα-Γρηγόρη!


Ο λόγος του παπα-Γρηγόρη, όπως όλοι τον αποκαλούσαμε, δεν ήταν κηρυγματικός, ακαδημαϊκός ή ψυχολογικός αλλά ψυχογνωστικός. Μιλούσε κατ’ ευθείαν στην ψυχή σου, που την συναντούσε και την έβλεπε, όπως δεν την συνάντησες ποτέ εσύ, που δεν την είδες, δεν την κατάλαβες και δεν θα την δεις και δεν θα την καταλάβεις ποτέ! Γιατί βεβαίως ο ίδιος γνώρισε τον εαυτό του. Βρες την θύρα που οδηγεί στην καρδιά σου, γράφει ο Αββάς Ισαάκ, η ίδια θύρα οδηγεί στον Θεό.
Και εμείς νιώθουμε, πως η ίδια πόρτα οδηγεί και στους ανθρώπους. Βρες την ειρήνη και χιλιάδες άνθρωποι θα αναπαυτούν κοντά σου, όπως έλεγε ο άγιος Σεραφείμ του Σαρώφ.

Και η Μεταμόρφωση της Χαλκιδικής -τι φοβερό όνομα για ένα χωριό- ήταν για μας το κοντινό μας Σαρώφ. Και ο παπά-Γρηγόρης ο κοντινός μας άγιος Σεραφείμ του Σαρώφ και ο πιο κοντινός μας όσιος Παΐσιος. (Αυτός ήταν ο Γέροντάς του).
Σ’ αυτόν θα καταφεύγαμε παίρνοντας το λεωφορείο του ΚΤΕΛ. Και θα γυρνούσαμε είτε με το λεωφορείο είτε με ότο στοπ. Αν δεν διανυκτερεύαμε, σε σλίπιγκ παγκ κάτω από κάποια ελιά ή στο δάσος της Μεταμόρφωσης μαζί με τα σκιουράκια. Και συνήθως μόνος, μα όχι ολομόναχος…

“Μετά την αγρυπνία, εκεί που θα κοιμηθείς, πριν ξαπλώσεις να κάνεις τον σταυρό σου γιατί έχει φίδια”. Και με τον σταυρό και την ευχή του όλα ήταν πολύ όμορφα και εγκάρδια. “Και αύριο τρώνε ψάρι! Το μεσημέρι θα έλθεις στο μοναστήρι, να φας και συ ψάρι”! Ήταν της Μεταμορφώσεως. “Καλόν εστι ημάς ώδε είναι”! Ναι!

Και δεν σταματούσε ποτέ η έγνοιά του για μας. Θα μιλούσε και θα φρόντιζε. Θα προειδοποιούσε πατρικά, γιατί έβλεπε. Μια απίστευτη πλατυτέρα αγάπη εκχυνόταν από το πάντα σοβαρό και συνάμα γλυκό πρόσωπο του και με εκείνα τα ωραία μάτια να κοιτούν κατ’ ευθείαν την ψυχή σου. Και να σ’ ανέχεται! Και να σε φροντίζει! Και να παίρνει απίστευτες πρωτοβουλίες και ρίσκο! Ναι ρίσκο! Θα μπορούσε να εκτεθεί! Τι ήταν αυτό;


Τι ωραία νιώσαμε, όταν ο ίδιος μας είπε ότι είχαμε κοινό πνευματικό, τον μακαριστό Ιερομόναχο, Αρχιμανδρίτη, π. Γεννάδιο Διακάκη, τον Γέροντα της Θεσσαλονίκης!
Έτσι, γνωρίσαμε τον παπα-Γρηγόρη, όταν ο π. Γεννάδιος δοκιμαζόταν και ο ίδιος από οδυνηρή αρρώστια και καταφύγαμε σ’ αυτόν. Και, ο π. Γεννάδιος χάρηκε όταν του μιλήσαμε γι’ αυτόν και μας διαβεβαίωσε ότι ήταν πράγματι “τεκνίο” του, όπως χαρακτηριστικά έλεγε. Και, μάλιστα, πως ο παπά-Γρηγόρης είπε σ’ αυτόν πρώτη φορά ότι ήθελε να γίνει μοναχός! (Και όταν αναφέραμε στον όσιο Παΐσιο, πως πάλι μπήκε στο νοσοκομείο ο Γέροντας Γεννάδιος, μας είχε πει “μεγάλο μισθό θα πάρει”!

Και να μια οικογένεια, και να οι “σπασμένοι” κρίκοι της, και να η ορφάνια και η έλλειψη θαλπωρής και να και ο γαλαξίας που μας αγκαλιάζει! Ενίοτε και σκανδαλωδώς! Εμάς που ζήσαμε και ζούμε τζάμπα, με δανεικά και πάντα αγύριστα! Πώς να τους ευχαριστήσουμε όλους αυτούς που ασθένησαν για μας; Που έπαθαν και έπρεπε να είναι όρθιοι για να μοιράζουν ακόμη και το υστέρημά τους; Να μοιράζονται οι ίδιοι! Και η ζήτηση μεγάλη. Ότι το ψέμα, η φτήνια και η αθλιότητα είχε κατακλύσει τα πάντα!


Αλλά άρρωστο τον γνωρίσαμε και εμείς τον παπα-Γρηγόρη ή καλύτερα μετά από μια μεγάλη αρρώστια που όλοι τον είχαν ξεγράψει! Μόνον ο Όσιος Παΐσιος τον είχε… σίγουρο. “Αφήστε τον, δεν έχει τίποτε”, είχε πει.
Και ο παπά-Γρηγόρης διάβαζε τους λογισμούς μας και τα διανοήματά μας από την πρώτη στιγμή. “Μα, γιατί μας τα είπε αυτά” αναρωτήθηκαν κάποιοι από την παρέα, αλλά και κάποιοι από μας κατάλαβαν και ίσως μετά από χρόνια αντιλήφθηκαν πραγματικά τα χαρίσματά του!

Ο όσιος Πορφύριος, όταν ο παπά-Γρηγόρης κάποτε του είπε ότι ήταν καλά του, του είπε “δεν είσαι καλά”. “Όχι καλά είμαι”, απάντησε ο παπά-Γρηγόρης και όπως έδειξε η συνέχεια ο όσιος είχε δίκαιο. Αργότερα πάλι, όταν ο όσιος τον επισκέφτηκε στο κελλί του στην Μεταμόρφωση, αυτό ευωδίαζε για έξι μέρες!

Είναι γνωστό πως οι μεγάλοι γέροντες περνούν πάντα μέσα από το καμίνι της μεγάλης δοκιμασίας της αρρώστιας. Και τότε εν ασθενεία τελειούνται! Η ασθένεια, μοιάζει να αποτελεί προϋπόθεση αγιότητας, αφού ο άνθρωπος διαλύεται εις τα εξ ων συνετέθη και αυτός ο οποίος δημιούργησε τον άνθρωπο εκ του μηδενός, αναλαμβάνει πλέον να τον ζωογονήσει ανασυνθέτοντας τον! Αυτήν την φορά να του κτίσει τον παράδεισο μέσα του! Χαριτώνοντάς τον!


Σκέφτομαι αυτές τις ώρες τις πραγματικά πλέον ορφανές μοναχές της Ιεράς Μονής Τιμίου Προδρόμου στην Μεταμόρφωση της Χαλκιδικής. Έζησαν πολλά χρόνια με τον ασθενή στην υγεία, αλλά σε πλήρη ανθοφόρο και καρποφόρο πνευματική υγεία γέροντα τους. Ήταν χαριτωμένος και χαρισματούχος! Πραγματικά, καλύτερο γέροντα δεν θα μπορούσαν να βρουν. Ευτυχώς, έχουν ακόμη πλάι τους την Γερόντισσά τους, Μοναχή Ευφημία, που και αυτή βεβαίως δοκιμάστηκε εν ασθενεία.
Και, βεβαίως, ο παπα-Γρηγόρης ο ιδρυτής και κτήτορας του μοναστηριού θα είναι πάντα προστάτης όλων των τέκνων του και πολιούχος της μονής και της περιοχής! Ο ταπεινός δούλος του Θεού έζησε στην Μεταμόρφωση τη δική του μεταμόρφωση και χιλιάδες άνθρωποι βρήκαν την ειρήνη, την στοργή και την αγάπη πλάι του και δι’ ευχών του.
Είναι και αυτός ένας από τους μεγάλους Γέροντες του 20ού και 21ου αιώνα! Και έτσι με χαρά τον αποχαιρετάμε καλωσορίζοντάς τον με ικανοποίηση πιο κοντά μας!
Την ευχή σου Γέροντα! Και να μας συγχωρείς για τις αδυναμίες μας!



Η εξόδιος ακολουθία του τελεστεί την Πέμπτη 21 Νοεμβρίου 2019 στις 11.00 στο μοναστήρι του Τιμίου Προδρόμου στη Μεταμόρφωση Χαλκιδικής.


 https://www.pemptousia.gr
-->

Στο δρόμο για την Βηθλεέμ - Ομιλητής: Αρχιμ. π. Ανανίας Κουστένης


Τρίτη 12 Νοεμβρίου 2019

Ο Γιώργος….. με τη μεγάλη εν Χριστώ καρδιά!



Έχουν περάσει καμπόσα χρόνια ..ίσως πάνε και δώδεκα από τότε που ο πόνος με έφερε «τυχαία» σε επαφή με το Γιώργο!

Ήταν χειμώνας του 19.. όταν εσπευσμένα έμπαινα στο  νοσοκομείο.

Απομεσήμερο έγινε η εισαγωγή στο νοσοκομείο με προγραμματισμένο χειρουργείο την αυριανή.

Η ταχτοποίηση έγινε σένα ωραίο δωμάτιο που ήταν δίκλινο και ήδη καταλυμένο το άλλο κρεβάτι από ένα νεαρό άνδρα γύρω στα 36 που από λόγους ευγενείας τράβηξε τη κουρτίνα που χωρίζει τα δυο κρεβάτια και απομονώθηκε .

Αυτό συνεχίστηκε και την επόμενη μέρα…κάτι που εμένα λόγω χαρακτήρα δεν μου άρεσε αν και απ ότι αποδείχτηκε ήταν όντως πράξη ευγενείας από την Γιώργο.

Μετά το χειρουργείο της αυριανής μέρας και το καταλάγιασμα από το τρέξιμο κάθισα σε μια καρέκλα απέναντι από το κρεβάτι του Γιώργου και τον κοίταξα…ένοιωθα το φευγαλέο βλέμμα του γεμάτο ενδιαφέρον για τη δική μου υπόθεση.
.
Έτσι πήρα το θάρρος και αυτοσυστήθηκα και αρχίσαμε δειλά δειλά να μιλάμε κάτι που δεν έκανε με ευκολία ο Γιώργος.

Αμέσως τη κουβέντα την έφερε με ενδιαφέρον στο θέμα το δικό μου θέλοντας να μάθει λεπτομέρειες...

Του εξήγησα τη σοβαρότητα της κατάστασης ........
.
Έμεινε με το στόμα ανοιχτό και άκουγε όλο ενδιαφέρον….

Οι μέρες περνούσαν και ο Γιώργος είχε γίνει πια φίλος μου και με άνεση συζητούσαμε διάφορα θέματα αλλά το μεγάλο ενδιαφέρον του για την υπόθεση μου....

Η αλήθεια είναι ότι είχε οικογένεια και μια φορά την ημέρα ερχόταν η γυναίκα του μια καθωσπρέπει κοπέλα που όλο χαμόγελο και άνεση μίλαγε, όπως και κάποιοι κουστουμαρισμένοι κύριοι της καλής κοινωνίας με τις τσάντες τους κάθονταν για λίγο και έφευγαν απλά ρωτώντας για την υγεία του Γιώργου.

Επίσης είναι αλήθεια ότι και οι γιατροί όλοι έδειχναν ιδιαίτερο ενδιαφέρον για εκείνον αλλά δεν έδινα σημασία…παρόλο που κάτι δεν μου άρεσε στο θλιμμένο ύφος του.

Αυτό που τον χαρακτήριζε θα έλεγα όλες τις μέρες ήταν η μοναξιά του …δηλαδή δεν είχε διάθεση να μιλά χαζά και άσκοπα με κανέναν ..ήταν κλεισμένος στον εαυτό του και σκεφτόταν πολύ …

Μια μέρα πήρα το θάρρος και του έδωσα λαδάκι από τον Άγιο Ραφαήλ τον Μεγαλομάρτυρα και ένα κομποσκοίνι από το Άγιον Όρος έτσι για παρηγοριά της όποιας άγνωστης σε μένα κατάστασης του.

Εκείνος μου δήλωσε ότι δεν έχει ιδιαίτερες σχέσεις με την Εκκλησία αν και πιστεύει και ότι η οικογένεια της γυναίκας του ήταν θρησκευόμενη.

Επίσης μου ανέφερε ότι κατάγεται από ελληνική οικογένεια της Αιγύπτου με ρίζες από την Ινδία…

Συγγενή δεν είχε κανέναν εκτός από την γυναίκα του…….και ένα γλυκύτατο όμορφο μικρό κοριτσάκι γύρω στα τέσσερα

Μετά το άνοιγμα του πήρα το θάρρος και τον ρώτησα επιτέλους …..εσύ τελικά από τι πρόβλημα είσαι μέσα εδώ? Και μου απαντά συνεσταλμένα …άσε εμένα …η δική σου υπόθεση με απασχολεί.. Θεώρησα ότι δεν έχει κάτι σοβαρό και έκοψε εκεί τη κουβέντα.

Με την αύριο το πρωί που πήγα στο νοσοκομείο με πλησιάζει ο Γιώργος και μου ζήτησε να μιλήσουμε λίγο…..

Πάμε στο σαλονάκι του ορόφου και άρχισε να μιλά….το πρόσωπο του ήταν πονεμένο πολύ και με σοβαρότητα άρχισε να μου λέει ότι……πονώ φίλε μου βλέποντας τι σου συμβαίνει  …μου σφίγγεται η καρδιά και έτσι με το κομποσκοίνι που μου έδωσες άρχισα να κάνω προσευχή στο Θεό παρακαλώντας Τον να μου δώσει το πρόβλημα σου να το πάρω μαζί μου μιας και Εκείνος έχει αποφασίσει να με πάρει σύντομα….

Έμεινα με το στόμα ανοιχτό από τα λόγια του Γιώργου…..κατάφερα να ψυλλίσω …μα τι έχεις?

Και μου απαντά…. πολλαπλού μυέλωμα…..πάγωσα …από αυτή την ασθένεια είχε πεθάνει ο πατέρας μου δύσκολα πριν από 18 χρόνια τότε…..αλλά δεν ξέρω πως βρήκα το θάρρος να του πω ψέματα για του δώσω κουράγιο….

Αααα έλα βρε Γιώργο δεν είναι τίποτα…όλα καλά θα πάνε ..και ο πατέρας μου το είχε αλλά δεν πέθανε από αυτό… αλλά μετά από πολλά χρόνια από καρδιά.(ψέματα γιατί από την ασθένεια αυτή πέθανε μέσα σε ενάμιση χρόνο).

Εκείνος με ένα χαμόγελο συγκατανευτικό μου λέει…ξέρεις ποιος είμαι?... ο κεντρικός εισαγωγέας μαγνητικών και αξονικών τομογράφων τότε στην Ελλάδα και ξέρω καλά τι έχω και ποια είναι η πορεία μου….θα φύγω σύντομα!

Όλα αυτά τα είπε τόσο ήρεμα, τόσο γλυκά, με τόση αποδοχή που είχα μείνει άφωνος.

Συνέχισε λέγοντας ότι εδώ είμαι γιατί περιμένω μια απάντηση από ένα ισραηλινό νοσοκομείο να με αναλάβει γιατί όλες οι άλλες χώρες που έχουμε αποταθεί έχουν δώσει αρνητική απάντηση….

Και συνεχίζει…..αυτό παρακάλεσα φίλε μου… να πάρω και το δικό σου καημό...  μιας και έχει αποφασίσει ο καλός Θεός να με πάρει ….!!! Τρελάθηκα , δεν πίστευα ότι είπε ..για την ευλογημένη αρχοντιά του …για το μεγαλείο της ψυχής του.. και όπως μου είπε ένας φωτισμένος Γέροντας …ότι κάτι τέτοιες ψυχές ευλογημένες μεγαλώνουν τον Παράδεισο σε χωρητικότητα μιας και ίσως έχει γεμίσει…

Μέσα στην πολυπραγμοσύνη του δικού μου προβλήματος  χαθήκαμε με το Γιώργο…εκείνος έφυγε από το νοσοκομείο…..για το σπίτι όπως έμαθα μετά γιατί και οι ισραηλινοί δεν τον δεχτήκαν μη μπορώντας να προσφέρουν κάτι…..και εγώ  σε άλλα νοσοκομεία προσπαθώντας να κάνω κάτι…



Ο καιρός πέρασε γύρω στους 6 μήνες από τότε και μια μέρα χτυπά το τηλέφωνο …ήταν η γυναίκα του Γιώργου που με περίεργη φωνή με ρώτησε για το τι κάνουμε και μου λέει… σε ζητεί ο Γιώργος να σου μιλήσει…….ακούω μια φωνή τρεμάμενη χωρίς δυνατότητα να καταλάβω τι λέει ….αλλά όπως που έλεγε η γυναίκα του δίπλα ήθελε αγωνιωδώς να μάθει τι κάνω  και αν είμαι καλά…γιατί ανησυχούσε όλο το καιρό…του είπα τα σχετικά νέα ..ότι είμαι  καλύτερα και ρώτησα και γω με τη σειρά μου τι κάνει εκείνος….μου απάντησε η γυναίκα του ότι είναι μια χαρά γιατί τον ίδιο δεν τον καταλάβαινα τι έλεγε…..και επίσης μου είπε ότι χάρηκε πολύ ο Γιώργος που άκουσε ότι είμαι καλά  …

Κάτι δεν μου άρεσε στο γενικότερο ύφος αλλά δεν έδωσα συνεχεία…χαιρετιστήκαμε και υποσχεθήκαμε να μιλήσουμε πάλι σύντομα… να μη χαθούμε….

Μετά από δυο μέρες δέχτηκα πάλι ένα τηλέφωνο από τη γυναίκα του για να μου πει ότι ο Γιώργος μετά από λίγες ώρες από το τηλεφώνημα μας, έφυγε για αλλού …εκεί που ήξερε από την αρχή ότι θα πάει και το περίμενε καρτερικά…αγαπητικά σχεδόν …!!!

Έφυγε σαν άρχοντας…παλικάρι του Θεού. .τίμιος αγωνιστής …και σιωπηλός ικέτης του Θεού για τους άλλους…..δεν φοβήθηκε το θάνατο γιατί αγάπησε πολύ ..αγάπησε τον συνάνθρωπο του…βγήκε από τον εαυτό του και ελευθερώθηκε..

Η σύζυγος του μου είπε περιληπτικά για ότι δεν ήξερα για το Γιώργο…
Όταν γύρισε στο σπίτι έπιασε αμέσως δουλειά…
Ετοίμασε τη γυναίκα του για το τι θα συνέβαινε…εξηγώντας και ικετεύοντας την να ξαναφτιάξει τη ζωή της…και για κείνη και για το παιδί…

Έπιασε το μονάκριβο του και του είπε για το μεγάλο ταξίδι που θα αργούσε να επιστρέψει…(το παιδί είχε συνηθίσει τα ταξίδια του μπαμπά της στην Αμερική και αλλού)

Άλλαξε στο σπίτι τη διαρρύθμιση και όλα τα έπιπλα και μόλις τελείωσε σε 6 περίπου μήνες ησύχασε και μέσα σε λίγες μέρες έφυγε για το μεγάλο ταξίδι…..άρχοντας!!



Έτσι κάπως είναι οι κρυφές αγαπημένες ψυχές του Χριστού ..που με σοβαρότητα , θυσιαστική Αγάπη και καρτερικότητα σηκώνουν το σταυρό τους….

Γιώργο μας λείπεις αν και σε θυμόμαστε πάντα …και πάντα μας δίνεις δύναμη Χριστού να συνεχίσουμε…..

Μια επιθυμία μου έχει μείνει….χαθήκαμε με την οικογένεια του μέσα στην δίνη των δικών μου γεγονότων που όντως όπως είχε πει ο Γιώργος πήγε τελικά θαυματουργικά πολύ καλά…

Έχουν περάσει 12 χρόνια όλα εχουν φτιάξει  …. οι ευχές του Γιώργου να μας σκεπάζουν και η θυσιαστική του προσπάθεια να πιάσει τόπο....!!!

Θάθελα να πάω να δω το Γιώργο …να πάω στο κοιμητήρι…να δω το παιδί του να του πω αν μπορέσω τι πατέρα είχε…έναν πατέρα εις τύπον Χριστού…θα το προσπαθήσω...

αμήν γένοιτο!



Εορτολόγιο

Δημοφιλείς αναρτήσεις


Banner Ορθόδοξων Ιστοχώρων και Ιστολογίων
Ξεκινάμε μια προσπάθεια παρουσίασης Ορθόδοξων Ιστοχώρων και Ιστολογίων.
Αν δεν υπάρχει ο δικός σας, ζητάμε συγνώμη,
ενημερώστε μας και θα τον συμπεριλάβουμε.





Create your own banner at mybannermaker.com!
Πέρα από το άτομο
Make your own banner at MyBannerMaker.com!

















(υπό κατασκευή)


Τα banner μας
Αντιγράψτε τον κώδικα στη δική σας σελίδα
για να εμφανιστούν τα banner μας.
Ειδοποιήστε μας για να συμπεριλάβουμε και το δικό σας.