Τετάρτη 28 Αυγούστου 2019

Γέροντα, στενοχωριέμαι που ήρθε η ημέρα να φύγετε πάλι από κοντά μας.



 

Γέροντα, στενοχωριέμαι που ήρθε η ημέρα να φύγετε πάλι από κοντά μας.
– Στην πνευματική ζωή δεν υπάρχει «κοντά» και «μακριά».
Την αγάπη του Χριστού δεν την χωρίζουν αποστάσεις, γιατί ο Χριστός με την αγάπη Του καταργεί τις αποστάσεις.

Επομένως, είτε κοντά είτε μακριά βρίσκεται κανείς, νιώθει πάντα κοντά, όταν είναι κοντά στον Χριστό και συνδέεται με τον άλλον αδελφικά με αγάπη Χριστού.
Δοξολογώ τον Θεό που η αγάπη μου είναι τέτοιου είδους, πνευματική, αγγελική,
οπότε οι αποστάσεις καταργούνται και η επαφή θα υπάρχη αυτήν την ζωή από μακριά και στην άλλη που είναι ακόμη πιο μακριά, γιατί και εκείνη η απόσταση θα είναι πολύ κοντινή, αφού μας ενώνει η Αγάπη, ο Χριστός,

Η αγάπη καταργεί τις αποστάσεις
– Γέροντα, πώς επικοινωνούν πνευματικά από μακριά οι άνθρωποι;
– Γράφουν κανένα γράμμα ή με ασύρματο ή με σήματα μόρς!... – Δηλαδή, Γέροντα;
– Για να υπάρξη πνευματική επικοινωνία μεταξύ των ανθρώπων, πρέπει να εργάζωνται στην ίδια συχνότητα. Αυτό δεν μπορούν να το πιάσουν οι επιστήμονες. 

Θυμάσαι εκείνο το περιστατικό που αναφέρω στους «Αγιορείτες Πατέρες»; Μια μέρα ένας μοναχός θα πήγαινε να επισκεφθή έναν Πατέρα στην Καψάλα και σκεφτόταν:
«Τί να του πάω για ευλογία;». Οικονόμησε λοιπόν δύο ψάρια και τα καθάριζε, για να του τα πάη. Εν τω μεταξύ, ο άλλος είχε λάβει πληροφορία από τον Θεό για την επίσκεψη του αδελφού και σκεφτόταν: «Τώρα που θα ᾿ρθή, τί να τον φιλέψω;». Την ώρα λοιπόν που ο αδελφός καθάριζε τα ψάρια, ένας κόρακας ήρθε ξαφνικά, του πήρε το ένα ψάρι και το πήγε στον άλλον στην Καψάλα
– απόσταση πεντέμισι ώρες.
Το καταλαβαίνετε;
Ο ένας σκεφτόταν πώς να αναπαύση τον άλλον και ο κόρακας μετά έκανε τον ενδιάμεσο!

Αγίου Παϊσίου Αγιορείτου

Τετάρτη 21 Αυγούστου 2019

«Λόγος γιά τό ψέμα». Ἀββᾶ Δωροθέου (Ἀσκητικά)




Θέλω νά σᾶς θυμίσω, ἀδελφοί μου, λίγα γιά τό ψέμα. Γιατί δέν βλέπω νά πολυφροντίζετε νά κρατᾶτε τή γλώσσα σας καί γι᾿ αὐτό εὔκολα παρασυρόμαστε σέ λάθη. Βλέπετε, ἀδελφοί μου, ὅτι γιά κάθε πράγμα, ὅπως πάντα σᾶς λέω, παίζει ρόλο ἡ συνήθεια καί στό καλό καί στό κακό. Χρειάζεται λοιπόν μεγάλη προσοχή καί ἄγρυπνη φροντίδα, γιά νά μήν μᾶς ξεγελάει τό ψέμα. Γιατί κανένας ἀπ᾿ αὐτούς πού λένε ψέματα δέν ἑνώθηκε μέ τό Θεό. Τό ψέμα δέν ἔχει καμιά σχέση μέ τό Θεό. Γιατί εἶναι γραμμένο: «Τό ψέμα πηγάζει ἀπό τόν πονηρό». Καί σ᾿ ἄλλο σημεῖο ἔχει γραφτεῖ ὅτι: «Ὁ διάβολος εἶναι ψεύτης καί πατέρας τοῦ ψεύδους» (Ἰωάν. Η΄: 44). βλέπετε λέει τό διάβολο πατέρα τοῦ ψεύδους. Ἡ δέ ἀλήθεια εἶναι ὁ Θεός. Γιατί Αὐτός λέει: «Ἐγώ εἶμαι ἡ ὁδός καί ἡ ἀλήθεια καί ἡ ζωή» (Ἰωάν. Δ΄: 16). καταλαβαίνετε λοιπόν ἀπό Ποιόν χωριζόμαστε καί μέ ποιόν δενόμαστε μέ τό ψέμα. Εἶναι ὁλοφάνερο ὅτι δενόμαστε μέ τό διάβολο.

Ἄν πραγματικά θέλουμε νά σωθοῦμε, ἔχουμε ὑποχρέωση μέ ὅλη τή δύναμη καί μέ κάθε φροντίδα ν᾿ ἀγαπᾶμε τήν ἀλήθεια καί νά φυλαγόμαστε ἀπό κάθε εἴδους ψέμα, γιά νά μήν μᾶς χωρίσει ἀπό τήν ἀλήθεια καί τή ζωή.
Ὕπάρχουν δέ τρεῖς διαφορετικοί τρόποι γιά νά πεῖ κανείς ψέματα. Ὅ ἕνας εἶναι τό νά πεῖ κανείς ψέματα μέ τό νοῦ του, ὁ ἄλλος τό νά πεῖ ψέματα μέ λόγια καί ὁ τρίτος τό νά πεῖ ψέματα μέ ὁλοκληρη τή ζωή του. Ἐκεῖνος πού μέ τό νοῦ του λέει: «Γιά μένα λένε». Καί ἄν σταματήσουν νά μιλᾶνε, πάλι ὑποψιάζεται ὅτι σταμάτησαν γι᾿ αὐτόν. Ἄν τοῦ πεῖ κανείς μιά κουβέντα, ὑποψιάζεται ὅτι τήν εἶπε ἐπίτηδες γιά νά τόν στενοχωρήσει. Καί μ᾿ ἕνα λόγο, σέ κάθε πράγμα ἔτσι ὑποψιάζεται τόν ἀδελφό του, λέγοντας:
«Γιά μένα τό ᾿ κανε αὐτό, γιά μένα τό ᾿ πε ἐκεῖνο. Γι᾿ αὐτό τό λόγο ἔκανε τοῦτο τό πράγμα».

Αὐτός εἶναι πού μέ τό νοῦ του λέει ψέματα. Γιατί δέν λέει τίποτα ἀληθινό, ἀλλά ὅλα εἶναι βασισμένα στίς ὑποψίες. Ἀπ᾿ αὐτό τό λόγο λοιπόν γενιοῦνται περιέργειες, καταλαλιές, κρυφακούσματα, διαμάχες, κατακρίσεις. Τυχαίνει καμιά φορά νά ὑποψιαστεῖ κάποιος κάτι καί τά πράγματα ν᾿ ἀποδείξουν ὅτι ἦταν ἀληθινό. Καί γι᾿ αὐτό ἀκριβῶς ἰσχυρίζεται ὅτι, ἐπειδή θέλει νά διορθώσει τόν ἑαυτόν του, πάντοτε κινεῖται μέ καχυποψία καί περιέργεια, κάνοντας τήν ἀκόλουθη σκέψη:
«Ἄν μιλάει κανείς ἐναντίον μου κι ἐγώ τόν ἀκούσω, θά καταλάβω ποιό εἶναι τό σφάλμα πού μέ κατηγορεῖ καί θά διορθωθῶ».

Πρῶτα – πρῶτα λοιπόν, αὐτή ἡ προκατάληψη πού δέχεται στήν ψυχή του εἶναι ἔργο τοῦ πονηροῦ. Γιατί ἄρχισε μέ τό ψέμα, δηλαδή, χωρίς νά ξέρει ὑποψιάστηκε αὐτό πού δέν ἤξερε. Πῶς μπορεῖ λοιπόν κακό δέντρο νά κάνει καλούς καρπούς; Ἄν ὅμως θέλει νά διορθωθεῖ ἐντελῶς, ὅταν τοῦ πεῖ ὁ ἀδελφός: «Μήν τό κάνεις αὐτό» ἤ «γιατί τό ἔκανες ἐκεῖνο;» νά μήν ταραχθεῖ, ἀλλά νά βάλει μετάνοια καί νά τόν εὐχαριστήσει καί τότε θά διορθωθεῖ. Καί ἄν δεῖ ὁ Θεός ὅτι εἶναι τέτοια ἡ πρόθεσή του, δέν θά τόν ἀφήσει ποτέ νά πλανηθεῖ, ἀλλά ὁπωσδήποτε θά τοῦ στείλει τόν κατάλληλο ἄνθρωπο γιά νά τόν διορθώσει. Τό νά πεῖ ὅμως ὅτι:
Ἐπειδή θέλω νά διωρθωθῶ, πιστεύω στίς ὑποψίες μου καί κατά συνέπεια, συνηθίζω νά κρυφακούω καί νά περιεργάζομαι», αὐτό εἶναι μιά σκέψη πού τοῦ τή βάζει καί τή δημιουργεῖ ὁ διάβολος, θέλοντας νά τόν καταστρέψει.
Ὅταν κάποτε βρισκόμουνα στό κοινόβιο, εἶχα τόν πειρασμό νά προσπαθῶ νά συμπεράνω τήν ἐσωτερική κατάσταση κάποιου ἀπό τίς κινήσεις του. Μοῦ συνέβη λοιπόν ἕνα σχετικό γεγονός. Μιά φορά, καθώς στεκόμουν, προσπερνάει μιά γυναίκα πού βάσταζε ἕνα σταμνί νερό, καί δέν κατάλαβα πῶς παρασύρθηκα καί πρόσεχα τά μάτια της. Ἀμέσως τότε μοῦ γεννήθηκε ὁ λογισμός ὅτι ἦταν πόρνη.

Μόλις λοιπόν μοῦ εἶπε αὐτό ὁ λογισμός, πολύ στενοχωρήθηκα καί τό ἀνέφερα στό Γέροντα, τόν Ἀββά Ἰωάννη, μ᾿ αὐτόν τόν τρόπο:
«Γέροντα, ἄν χωρίς νά θέλω δῶ μιά κίνηση κάποιου καί συμπεράνω μέ τό λογισμό τήν κατάσταση πού βρίσκεται, τί πρέπει νά κάνω;»
Καί μοῦ ἀπάντησε ὁ Γέροντας κατ᾿ αὐτόν τόν τρόπο:
«Τί λοιπόν, δέν συμβαίνει πολλές φορές νά ἔχει κανείς κάποιο φυσικό ἐλάττωμα καί μέ πολύ ἀγώνα νά τό ξεπεράσει; Δέν μπορεῖς ἀπ᾿ αὐτό νά καταλάβεις τήν κατάστασή του. Ποτέ λοιπόν νά μήν πιστεύεις στίς ὑποψίες σου, γιατί στραβός ὁδηγός καί τά ἴσια τά κάνει στραβά. Οἱ ὑποψίες εἶναι ψεύτικες καί βλάπτουν».
Ἀπό τότε καί ἄν ἀκόμα μοῦ ἔλεγε ὁ λογισμός γιά τόν ἥλιο ὅτι εἶναι ἥλιος, ἤ γιά τό σκοτάδι ὅτι εἶναι σκοτάδι, δέν τό πίστευα. Ἐπειδή δέν ὑπάρχει τίποτα βαρύτερο ἀπό τίς ὑποψίες. Εἶναι τόσο πολύ βλαβερές, γιατί μένουν πολύ καιρό μέσα μας καί ἀρχίζουν νά μᾶς πείθουν νά νομίζουμε ὅτι βλέπουμε καθαρά, πράγματα πού οὔτε ὑπάρχουν οὔτε ἔχουν γίνει.

ΕΠΙΣΤΟΛΗ Θ΄.
Ἀββᾶ Δωροθέου (Ἀσκητικά)

Τρίτη 20 Αυγούστου 2019

Γέροντα, αν κάποιος συνηθίση να λέη συνέχεια την ευχή, αυτό τον βοηθάει στον αγώνα του;




– Το θέμα είναι για ποιόν λόγο λέει την ευχή. «Κύριε Ιησού Χριστέ, Υιέ του Θεού, ελέησόν με»,
Αν έχη γνωρίσει τον εαυτό του και αισθάνεται ως ανάγκη το έλεος του Θεού και το ζητάη συνέχεια λέγοντας την ευχή, βοηθιέται.

Ή, αν δεν έχη γνωρίσει τον εαυτό του, αλλά καταλαβαίνη ότι είναι μπλεγμένος στα γρανάζια των παθών και καταφεύγη στον Θεό, και τότε ο Θεός θα τον βοηθήση στον αγώνα του και θα του μείνη και η συνήθεια να λέη την ευχή.

Αν όμως λέη την ευχή μηχανικά, χωρίς συναίσθηση των αμαρτιών του, αυτό δεν μπορεί να βοηθήση στην απέκδυση του παλαιού ανθρώπου.

Ἁγ. Παϊσίου Ἁγιορείτου: ΛΟΓΟΙ ΣΤ’ «Περί Προσευχής» 86

«Ουκ εστίν η βασιλεία του Θεού»


Δευτέρα 19 Αυγούστου 2019

Από τα ανέκδοτα θαύματα του Άγιου Γέροντα Παίσιου!!!!



Ήταν το 1994 όταν η Δήμητρα έμεινε έγκυος με πολύ χαρά …θα έφερνε το πρώτο παιδάκι μετά το γάμο της με το Σάκη…..Εκείνος έκανε το Διδακτορικό του στο Πανεπιστήμιο Αιγαίου….Εκείνη καθηγήτρια αγγλικών πολύ χαρούμενος και αισιόδοξος άνθρωπος…

ευλογημένα παιδιά πολύ καλοσύνη και αγάπη μέσα τους. Σχέση με την εκκλησία δεν είχαν ιδιαίτερη …απλά σεβότανε τα ιερά και όσια της φυλής μας αλλά πάντα κρατούσαν τις νηστείες που καθόριζε το τυπικό της Εκκλησίας.

Η εγκυμοσύνη δεν πήγε πολύ καλά και δυσκολεύτηκε η Δήμητρα να γεννήσει…αλλά και η μετά περίοδος ήταν πιο βασανιστική γιατί την έπιασε η μελαγχολία μετά τη γέννα..

Το μυαλό της είχε κολλήσει ότι κάτι κακό θα πάθαινε το παιδί της , ο άντρας της, εκείνη και όλο υπέφερε η καημένη από ανησυχία και ανασφάλεια!!! Έχασε τη χαρά της , την αισιοδοξία της και σαν κυνηγημένο πουλί κοίταζε πως θα βρει παρηγοριά και καταφύγιο αλλά???

Με κάλεσαν στο σπίτι τους για να δω το όμορφο και χαριτωμένο παιδάκι τους ….αλλά η Δήμητρα ήταν μονιμως με θλίψη και ανασφάλεια…

Μιλήσαμε για το πρόβλημα αλλά γρήγορα ο άντρας της γύρισε τη συζήτηση σε άλλα θέματα για να ξεχαστεί…..

Πέρασαν 3 μέρες και δέχομαι ένα τηλέφωνο στις 9 το βράδυ από την τρελαμένη πια Δήμητρα…δεν άντεχε η δόλια τη πίεση της κατάθλιψης…ένοιωθε ότι όλα θα χαθουν..το παιδάκι της που με τόση χαρά έφερε στο κόσμο θα πεθάνει….και έτσι μου ζήτησε αν γνωρίζω ένα ιερέα να το σαραντίσει …είχε ακουστά ότι καλό θα είναι να σαραντίσουν το παιδί…αλλά μέσα στη αγωνία της ήθελε όσο γίνεται γρηγορότερα …δηλαδή τώρα όπως μου είπε….αν και ήταν αργά και χειμώνας… Φλεβάρης μήνας…βρέθηκε ένας ο παπαΓιωργης να ανοίξει την εκκλησία και να το σαραντίσει…

Έτσι πήγαμε μαζί εκεί στο χωριό λίγο πιο έξω από τη Μυτιλήνη και έγινε η καθιερωμένη σαράντιση ώστε αν πεθάνει όπως η καημένη ένοιωθε να μη χαθεί το παιδάκι της…

Πέρασαν 2 μέρες και δέχομαι ένα τηλέφωνο από τη Δήμητρα η οποία ήταν εντελώς αλλαγμένη και πολύ χαρούμενη…..στη δική μου απορία στο τι άλλαξε και ήταν τόσο γρήγορα καλύτερα μου πρότεινε να πάω στο σπίτι της να μου τα πει….έτσι την ίδια μέρα βρέθηκα σπίτι τους όπου και μου είπε τα παρακάτω…

Όταν γύρισαν από την εκκλησία αυτό το βράδυ της σαράντισης έπεσαν να κοιμηθούν αφήνοντας όλα τα φώτα του σπιτιού ανοιχτά από το φόβο της και παίρνοντας το παιδάκι της αγκαλιά κοιμήθηκε δίπλα στον άντρα της….κάποια στιγμή με δυσκολία τη πήρε ο ύπνος …αλλά από μια φασαρία ξυπνά και βλέπει στα πόδια του κρεβατιού της ένα κοντό ιερέα με ράσα να στέκεται και να την κοιτάζει με πολύ αγάπη και συμπόνια….

Ακούει να της μιλεί λέγοντας χαρακτηριστικά….απαπαπα βρε ευλογημένη ..πως κάνεις έτσι…μη φοβάσαι όλα καλά θα πάνε…δεν έχεις τίποτα απλά φταίνε οι ορμόνες και γρήγορα θα περάσει…δε βλέπεις τους άλλους πόσο ήρεμα κοιμούνται??? Μην ανησυχείς όλα καλά θα πάνε…ακόμα και ο άντρας σου που δυσκολεύεται να πάρει το διδακτορικό του με τον συγκεκριμένο καθηγητή θα βοηθηθεί από το καλό Θεό και θα τον βοηθήσει ένας άλλος καλός καθηγητής και θα του το δώσει όταν ο περίεργος καθηγητής θα είναι σε άδεια……νοιώθει την στιγμή αυτή όλη η κακιά ενέργεια της κατάθλιψης να φεύγει από τα πόδια της και να ελευθερώνεται!!

Η Δήμητρα τα έχασε….κάποια στιγμή έρχεται στα καλά της και σκέπτεται λογικά…ποιος είναι Εκείνος που βρέθηκε μέσα στο δωμάτιο της χωρίς να του ανοίξουν??? Και πως ξέρει τόσα για εκείνη???

Και τότε ακούει από πίσω της βροντερή φωνή……ο Γέροντας Παισιος!!!!!

Δεν τον είχε ξανακούσει αλλά αυτό που τις έκανε εντύπωση ήταν το πρόσωπο Του….ήταν και νέου και ηλικιωμένου….ήταν πολύ φωτεινό σαν προβολέας…

Γυρνά στον άντρα της να τον ξυπνήσει για να δει και εκείνος το παράξενο άνθρωπο που τη γέμισε πολύ χαρά αλλά και που της πήρε το πρόβλημα….

Ξυπνά ο Σάκης και το μόνο που είδε ήταν κάτι σαν πάχνη να διαλύεται αλλά το Γέροντα δεν τον είδε!!!!

Πρέπει να αναφερθεί ότι ο Γέροντας δεν είχε ακόμα κοιμηθεί …

Μου πρότεινε η Δήμητρα να ρωτήσω ποιος είναι ο Γέροντας Παισιος και αν είναι Άγιος και της εμφανίστηκε…αλλά προσθέτοντας ότι δεν την ενδιαφέρει , εκείνη τον πιστεύει γιατί την λύτρωσε από το πολύ δυνατό πόνο της ψυχής της !!!!

...ρωτώντας Γέροντα πεπειραμένο στα πνευματικά μου είπε ότι …δοκίμασε να της δείξεις διάφορες άλλες Φώτο με καλόγερους να δούμε αν θα Τον αναγνωρίσει….

Και όντως έτσι έγινε….στην αρχή μπερδεύτηκε με το Γέροντα Ισαάκ τον υποτακτικό Του, αλλά σε μια πιο κοντινή τον αναγνώρισε και με πολύ χαρά και συγκίνηση τον ασπάστηκε ευχαριστώντας Τον για την ευεργεσία που της έκανε….

Μάλιστα δεν πέρασε πολύς καιρός και ο Σάκης πήρε το διδακτορικό του όπως το είπε ο Παππούλης….είχε πάρει εκπαιδευτική άδεια το καθηγητής που τον παρακολουθούσε αλλά ταυτόχρονα τον δυσκόλευε χωρίς σημαντικό λόγο…και ένας άλλος καθηγητής χωρίς να γνωρίζονται πολύ τον πλησίασε λέγοντας…εσύ πότε περιμένεις να τελειώσεις…άντε έλα να το περάσουμε να ξεμπερδεύεις!!!! Και έτσι έγινε!!!

Η Δήμητρα από τότε έκανε αλλά 2 παιδάκια και όλοι τους είναι μια χαρά….και σε μια ερώτηση μου αν θυμάται το Παππούλη που απάντησε…όταν νοιώθω άσχημα και δυσκολεύομαι για κάποιο λόγο τον φωνάζω…Γέροντα τρέχα βοήθα με…και αμέσως νοιώθω πολύ καλύτερα!!!!

Ο Γέροντας που ρώτησα για την περίπτωση των φωτογραφιών θυμάμαι που μου είπε ….μάλλον ο Γέροντας θα μας φύγει γιαυτο πια η αγιοσύνη Του δεν μπορεί πια να κρυφτεί!!!! Ξεχειλίζει ….μάλιστα την ίδια εποχή είχε παρουσιαστεί και σε άλλη μια κυρία στη Καβάλα βοηθώντας την!!!

Πολλά θαύματα έχουν γίνει απο τον Άγιο Γέροντα Παίσιο...που δεν είναι γραμμένα στα τόσα βιβλία που έχουν γραφεί για Εκείνον...Ένας Άγιος όπως ο Παπούλης εχει προσωπιλή σχέση με τον κάθε άνθρωπο ανεξάρτητα της πνευματικής του κατάστασης...γιατί απλά έχει γίνει μέσα από τη ζωή Του ...εις τύπον Χριστού...δηλαδή μόνο Αγάπη ..άδολη και αρχοντική!!

Γέροντα μη μας ξεχνάς…έχουμε τα χάλια μας αλλά εσύ που βίωσες τόσο πολύ τον ανθρώπινο πόνο, μεσίτευε στο Κύριο να μας ελεήσει …….αν και δεν το αξίζουμε!!!

 πηγη:   http://ahdoni.blogspot.com/

ΑΦΙΕΡΩΜΕΝΟ ΣΤΗ ΜΗΛΙΤΣΑ ΠΟΥ ΤΟΣΑ ΕΧΕΙ ΚΑΝΕΙ ΚΑΙ ΚΑΝΕΙ ΓΙΑ ΜΑΣ ΜΕ ΤΗ ΜΕΓΑΛΗ ΤΗΣ ΚΑΡΔΙΑ.....!!!!


Σάββατο 17 Αυγούστου 2019

Άγιος Γέροντας Ιωσήφ ο Ησυχαστής



Με το να παραμένει κανείς σε έναν χώρο, όπου υπάρχουν σπάνια πολύτιμα αρώματα ένα πράγμα θα συμβεί. Θα ευωδιάζουν τα ρούχα του και ο ίδιος ολόκληρος από την ευωδία των σπανίων αρωμάτων που υπάρχουν στο χώρο εκείνο. Κάτι ανάλογο συμβαίνει, όταν παραμένει η διάνοιά μας και η όλη ενασχόλησή μας σε βίους και κατορθώματα οσίων ανδρών. Εγώ ο ταλαίπωρος ομολογώ, πως δεν έχω κατορθώσει ούτε στο ελάχιστο να βρίσκεται η σκέψη μου στη ζωή των Οσίων, διότι εκ νεότητός μου η διάνοιά μου έγκειται στα πονηρά.

Ωστόσο όμως, αποφάσισα και πήρα την τόλμη να ασχοληθώ και να γράψω λίγα ψελλίσματα για έναν μεγάλο Όσιο του εικοστού αιώνα. Και λέω μεγάλο, διότι εκτός από τα μεγάλα τα της Πίστεως κατορθώματα που εποίησε, είναι μάλλον και ένας αδικημένος Άγιος της εποχής μας. Και αυτή η αδικία του προσθέτει επιπλέον μεγαλοσύνη. Φυσικά, ο λόγος μου είναι για τον περίφημο Όσιο Γέροντα Ιωσήφ τον Ησυχαστή.

Ο Άγιος Γέροντας Ιωσήφ προέρχονταν από μία ευλογημένη πολύτεκνη οικογένεια. Εκ νεότητός του εκδηλώθηκαν μερικά προφητικά σημεία, τα οποία προανήγγελλαν μυστικώς την αγία μετέπειτα ζωή του. Βλέπουμε πως, όταν άρχισε να μεγαλώνει και να εργάζεται στην Αθήνα εκείνη την εποχή διέκρινε το χαρακτήρα του μια ασυνήθιστη ευσπλαχνία, που τέτοια ευσπλαχνία μόνο σε Αγίους τη συναντούμε. Επίσης διηγείτο ο ίδιος, ότι όταν ξεκίνησε να δουλεύει στην Αθήνα έλεγε: «ή θα πλουτίσω ή να πεθάνω. Μπούχτισα τη φτώχια και τη δυστυχία στο σπίτι»*.

Αυτή η φράση του αγίου ήταν προφητική για το μέλλον της μοναχικής του ζωής, διότι σε καμία περίπτωση δεν ανέχθηκε να ζήσει τη ζωή της καλογερικής μέσα στη φτώχια και στη δυστυχία, δηλαδή φτωχός από χαρίσματα της Θείας Χάριτος και δυστυχής από τα πάθη της αμαρτίας. Άλλωστε, στο βίο του που τον έχουν γράψει τα πνευματικά του τέκνα, φαίνεται καθαρά η αγωνία του Οσίου Γέροντος και η αναζήτηση μέχρι αίματος της Θείας Αντιλήψεως και Παρηγορίας, έως ότου την κάνει κτήμα του και έτσι να είναι πλούσιος από πνευματικά αγαθά. Βλέπουμε λοιπόν, πως όπως εμίσησε στον κόσμο τη φτώχια από τα υλικά αγαθά, έτσι εμίσησε και τη φτώχια από τα πνευματικά. Και η φτώχια από τα πνευματικά σημαίνει στέρηση από τις ενέργειες της Θείας Χάριτος. Επίσης έλεγε ο ίδιος πως: «Εγώ όταν ήμουν εις τον κόσμον με χιλίους τα έβαζα! Είχον καρδίαν λεοντιαίαν».

Αυτή η λιονταρίσια καρδιά του, αργότερα λειτούργησε ευεργετικά στη διάρκεια της μοναχικής του ζωής, τότε που χρειάστηκε, όχι με χίλιους ανθρώπους να τα βάλει, -άλλωστε εισερχόμενος στο μοναχικό στάδιο οι όροι της πάλης άλλαξαν, και αντί να παλεύει με σάρκα και αίμα δηλαδή με ανθρώπους-, τώρα έπρεπε να τα βάλει με τα πνευματικά τέκνα της πονηρίας που είναι μυριάδες και ολόκληρες λεγεώνες δαιμόνων. Φυσικά η πάλη, η ανδρεία και η καρτερία που έδειξε ο Όσιος Γέροντας Ιωσήφ με τους δαίμονες και τα πάθη είναι παροιμιώδης. Όποιος νομίζει, ότι ίσως υπερβάλω λίγο, ας διαβάσει το βίο του Οσίου από τα πνευματικά του τέκνα, που έχει εκδοθεί εδώ και χρόνια και τότε θα του λυθούν όλες οι απορίες του.

Όταν ως νέος ο Όσιος βρίσκονταν στον κόσμο και εργαζόταν, δέχτηκε την πρώτη Θεία επίσκεψη. Αυτή η Θεία γεύση τον άλλαξε ριζικά. Τόσο πολύ τον άλλαξε, που άρχισε να εγκαταλείπει τους στόχους που είχε βάλει στη ζωή του ως νέος, βάζοντας πλέον στόχους πνευματικούς. Άρχισε αμέσως να μιμείται αυτά που διάβαζε στους βίους των Αγίων. Εδώ βλέπουμε καθαρά, πως είχε όλα τα γνωρίσματα ενός Αγίου, δηλαδή φιλότιμο καθαρό, χωρίς καν να σκεφθεί τον εαυτό του και τα νιάτα του, ζήλο θεού με επίγνωση και προ πάντων ευσπλαχνία και ταπείνωση. Τα δύο αυτά ιδιαίτερα γνωρίσματα των Αγίων, που στις μέρες μας κοντεύουν να γίνουν είδος προς εξαφάνιση. Βλέπουμε πως μετά την επίσκεψη της Θείας Χάριτος που δέχτηκε η ψυχή του, αποτίναξε το ζυγό της ύλης, ωσάν να άκουσε τη φωνή του Ευαγγελίου να του λέει πως πήγαινε σκόρπισε τα υπάρχοντά σου στους φτωχούς και ακολούθησέ με.


Έτσι έκανε αμέσως, χωρίς να χάσει καθόλου χρόνο, μοίρασε όλες του τις οικονομίες που είχε μαζέψει με κόπους και ιδρώτες σε φτωχούς, ενώ συγχρόνως η ψυχή του ένοιωθε πως ξαλάφρωνε κατά πολύ από το βάρος των υλικών αγαθών. Και ήταν αναγκαίο αυτό το ξεφόρτωμα, διότι είχε βάλει πλέον στόχο να αναχωρήσει για το Άγιον Όρος, όταν θα ερχόταν η κατάλληλη περίσταση. Όμως αυτή η λίγη καθυστέρηση στον κόσμο δεν τον εμπόδισε καθόλου, αντιθέτως άρχισε να ζει με ασκητικά κατορθώματα, που ούτε αγιορείτες εκείνης της εποχής δεν είχαν κατορθώσει στο Άγιον Όρος. Δηλαδή ζούσε με τέλεια ασιτία και έτρωγε ανά δύο ημέρες!

Και ζητούσε συγχώρεση από τον Κύριο που έτρωγε ανά δύο ημέρες, ενώ έλεγε στον Κύριο πως όταν πάει στο Άγιον Όρος και γίνει μοναχός θα τρώει ανά οκτώ ημέρες, όπως διάβαζε στους βίους των Αγίων. Εδώ διακρίνουμε μεγάλη σοφία στον τότε νεαρό Άγιο, καθώς ξεκίνησε τον αγώνα του νομίμως και λέω νομίμως, διότι πρώτα έβγαλε από το σώμα και τη ψυχή του τα υλικά αγαθά ως ρυπαρό ιμάτιο, καθώς δεν θα μπορούσε να εισέλθει στο αθλητικό στάδιο δεμένος με το βαρύ φορτίο της ύλης. Επιπλέον, είχε και ως όπλο τις ευχές των φτωχών, τους οποίους ελέησε με τα χρήματά του κλπ. Τώρα λοιπόν, με αγωνία περίμενε την κατάλληλη στιγμή να αναχωρήσει για το πολυπόθητο Άγιον Όρος, διότι υπήρχαν δυσκολίες εκείνη την εποχή και δεν ήταν εύκολες οι μετακινήσεις.
ger.iosif3
Ως λέων που αναζητά το θήραμά του εισήλθε λοιπόν στο Άγιον Όρος ο νεαρός Φραγκίσκος, όπως ήταν το κατά κόσμον όνομά του. Διότι, αν για ένα λιοντάρι είναι άκρως αναγκαία η αναζήτηση του θηράματος για να διατηρηθεί στη ζωή, για τον νεαρό Φραγκίσκο ήταν άκρως απαραίτητη και μοναδικός στόχος η αναζήτηση του θηράματος που είναι η Θεία Χάρις, για να μην πεθάνει πνευματικώς και γίνει ο ίδιος θήραμα που αναζητά ο διάβολος ως άλλος λέων, ωρυόμενος ζητώντας ποιον να καταπιεί. Έτσι λοιπόν, η πρώτη του φροντίδα ήταν να βρει γέροντα οδηγό και όχι απλά γέροντα που να έχει πολυετή παραμονή στο Άγιον Όρος. Γέροντα που να έχει γευθεί τα Θεία, και όχι μόνο να τα έχει γευθεί, αλλά και να τα έχει κάνει κτήμα του. Διότι εάν δεν έβρισκε τέτοιο οδηγό, όπως προαναφέραμε θα ήταν μάλλον δύσκολη, ίσως αδύνατη, η επίτευξη του στόχου που είχε βάλει, δηλαδή η αναζήτηση της Θείας Χάριτος και η παντοτινή απόκτησή της.

Βλέπουμε στο νεαρό Φραγκίσκο έναν ασυνήθιστο Θείο ζήλο μέσα του για την απόκτηση της Θείας Χάριτος. Ποτέ δεν έκανε συμβιβασμούς, ούτε ως λαϊκός ακόμη που ήταν. Δεν αρκέστηκε να μονάσει σε μία συνοδεία, εύφορη από υλικά αγαθά με πλούσια εργόχειρα κλπ., όπως γίνεται σήμερα που οι νέοι εισερχόμενοι στο Άγιον Όρος προτιμούν πλούσια κελλιά με πλούσια εργόχειρα, με ακριβά αυτοκίνητα κλπ. Όμως για τον νεαρό Φραγκίσκο δεν ήταν έτσι τα πράγματα. Η ψυχή του ήταν πληγωμένη από τη Θεία Αγάπη και όλα αυτά που προαναφέραμε, δηλ. πλούσια εργόχειρα, πλούσιες συνοδείες, του ήταν τρομερά εμπόδια στη βίωση της Θείας Αγάπης που είχε μέσα του σε μεγάλο βαθμό. Άλλωστε, αυτά τα πλούτη που προαναφέραμε τα είχε στον κόσμο και τα μοίρασε στους φτωχούς. Για ποιο λόγο λοιπόν να αποκτήσει πάλι αυτά που εμίσησε και εγκατέλειψε; Μα αν, ο μη γένοιτο, προτιμούσε πάλι αυτά που εγκατέλειψε στον κόσμο, αυτό θα ήταν η πνευματική καταστροφή του. Διότι το πυρ της Θείας Αγάπης που έκαιγε μέσα του, λίγο-λίγο θα έσβηνε και χωρίς να το καταλάβει θα γινόταν σαν κοσμικός.

Όμως αυτό ο νεαρός Φραγκίσκος γρήγορα το αντιλήφθηκε και δεν βιάστηκε να υποταγεί σε τυχόντα γέροντα, αλλά έψαχνε επιμελώς με πολύ αγωνία και με πολλά δάκρυα να του φανερώσει ο Θεός γέροντα οδηγό κατά την καρδία του, δηλαδή γέροντα απλανή και σοφό κατά Θεόν, ώστε να τον κατευθύνει με σιγουριά στην εξεύρεση της Θείας Χάριτος. Και κατά τη διδασκαλία του αγίου Γέροντος Ιωσήφ, η απόκτηση της Θείας Χάριτος δεν γίνεται, παρά μόνο διά μέσου της κατά Θεόν υπακοής και συγχρόνως της νοεράς προσευχής.
===
Ο νεαρός Φραγκίσκος είχε ήδη γευθεί σε μεγάλο βαθμό την ενέργεια της Θείας Χάριτος και ο επόμενος στόχος του ήταν να την κάνει παντοτινό κτήμα του. Αλλά για να γίνει αυτό χρειάζεται ο απαραίτητος σοφός οδηγός, πράγμα για το οποίο δυσκολεύτηκε πάρα πολύ, γιατί εκείνη την εποχή στο Άγιον Όρος οι διδάσκαλοι της νοεράς προσευχής είχαν σχεδόν εκλείψει. Και αν υπήρχαν ελάχιστοι, αυτοί ήταν στα τέλη της ζωής τους. Η περίπτωση του νεαρού Φραγκίσκου μοιάζει θα λέγαμε με την περίπτωση του Μεγάλου Βασιλείου που όταν πήγε στην Αθήνα να σπουδάσει, οι διδάσκαλοι που βρήκε εκείνη την εποχή ήταν πολύ απογοητευτικοί για τον Άγιο, διότι οι γνώσεις του Αγίου υπερείχαν κατά πολύ από τους τότε διδασκάλους των φιλοσοφικών Σχολών της Αθήνας.

Κάτι παρόμοιο συνέβη και με τον νεαρό Φραγκίσκο, όταν έφθασε στο Άγιον Όρος, δεν βρήκε αυτά που ποθούσε και φανταζότανε. Διότι όταν σε μια ψυχή καίει ασίγαστα το Θεϊκό πυρ της αγάπης, είναι αδύνατο να συμβιβαστεί με υποχωρήσεις, όπως δηλαδή κάνουμε εμείς σήμερα. Έτσι και σε εκείνη την εποχή που έτυχε να φθάσει στο Άγιον Όρος ο νεαρός Φραγκίσκος, γινόντουσαν οι ανάλογες οικονομίες, υποχωρήσεις και συμβιβασμοί κλπ. Ο κάθε αγωνιστής που αξιώθηκε να γευθεί ενέργεια της Θείας Χάριτος και ο χαρακτήρας του είναι παρόμοιος του Αγίου Ιωσήφ, δηλ. φιλότιμος κλπ., βιώνει ένα εσωτερικό μαρτύριο αγωνίας μη τυχόν τον εγκαταλείψει αυτή η ενέργεια της Θείας Χάριτος. Διότι, έως ότου γίνει κτήμα πλέον η Θεία Χάρις στον αγωνιστή, αυτό το μαρτύριο είναι αναπόφευκτο. Και όταν κατορθώσει ο αγωνιστής να του γίνει κτήμα του η Θεία Χάρις τότε αυτός ο αγωνιστής λέγεται Άγιος. Αυτό το ύψιστο και μέγα κατόρθωμα έγινε και στο Άγιο Ιωσήφ, αφού πρώτα έχυσε άφθονο αίμα σωματικό και ψυχικό στο στάδιο του αγώνος εναντίον των τριών κακών. Της σαρκός, του κόσμου και του Διαβόλου. Έτσι λοιπόν διαπιστώνουμε πως ο νεαρός Φραγκίσκος δεν ήταν απλά ένας υποψήφιος δόκιμος με κάποιον φαινομενικό καλογερικό ζήλο που αναζητούσε συνοδεία να γίνει μοναχός, όπως συμβαίνει σήμερα σε πολλούς υποψηφίους δόκιμους.

Και όχι μόνο αυτό, αλλά βλέπουμε στους νέους που έρχονται για μοναχοί να επιδεικνύουν τα προσόντα τους που τυχόν έχουν, για να βοηθήσουν, όπως λένε το Μοναστήρι, αγνοώντας πως αυτοί οι ίδιοι έχουν ανάγκη να τους βοηθήσει η Μονή για να μπουν στο πνεύμα της μετανοίας, που είναι η αρχή της μοναχικής ζωής και το τέλος της. Φυσικά οι νέοι που επιδεικνύουν τα προσόντα τους στην αρχή, όπως είπαμε από καλή διάθεση και ενδιαφέρουν το κάνουν, αλλά όμως δεν βοηθούνται έτσι οι ίδιοι. Διότι, αν ένας δόκιμος αναλάβει διακόνημα γραμματέως στο μοναστήρι επειδή έχει τα προσόντα, τι βοήθεια θα πάρει αυτός ο δόκιμος; Πως θα φύγει ο κόσμος από μέσα του;

Ώστε λοιπόν ο νεαρός Φραγκίσκος ήταν ένα φαινόμενο θα λέγαμε και μάλιστα ασυνήθιστο. Αυτό το φαινόμενο γρήγορα το διέκρινε ο μέγας διακριτικός και σοφός της ερήμου εκείνης της εποχής, γέροντας Δανιήλ Κατανουκιώτης. Αφού τον δοκίμασε λίγες μέρες στη συνοδεία του, ο λίχνος της διακρίσεως γέροντας Δανιήλ διέκρινε πως ο νεαρός Φραγκίσκος είχε πύρινο ζήλο, είχε τρομερή ασκητική πολιτεία και δεν άρμοζε να μένει με πολλούς, αλλά ξέχωρα, το πολύ με έναν ακόμη –όπως και έγινε αργότερα- και εκεί να παλεύει σώμα με σώμα με τους δαίμονες και τα πάθη. Εκεί να ξεδιψάσει από το ακόρεστο ύδωρ που πρότεινε ο Κύριος μας στην Αγία Φωτεινή την Σαμαρίτιδα. Εγκαταστάθηκε λοιπόν ο νεαρός Άγιος σε ένα σπήλαιο μικρό, όχι πολύ μακριά από τον πνευματικό του πατέρα Γέροντα Δανιήλ Κατουνακιώτη.

Όντως εδώ βλέπουμε παράδοξα πράγματα. Βλέπουμε έναν νεαρό να ζει νηπτικά, να παλεύει με πάθη και δαιμόνια, όπως πάλευε κάποτε ο νεαρός Μέγας Αντώνιος. Βλέπουμε έναν νεαρό ακόμη με τα λαϊκά του ρούχα, που ούτε καν δόκιμος δεν ήταν, να μην έχει καμία σχέση με τους σύγχρονούς του πατέρες Αγιορείτες εκείνης της εποχής που είχαν αρκεσθεί στα ωραία εργόχειρα και στις τυπικές ακολουθίες, που φυσικά δεν μπορούμε να πούμε πως δεν ήταν και αυτά καλά. Αλλά για τον νεαρό άγιο αυτά του ήταν εμπόδιο τρόπον τινά. Βλέπουμε έναν νεαρό ακόμη λαϊκό να είναι ήδη μύστης των ουρανίων! Μία κατάσταση πνευματική που ήταν ξένη και άγευστη σε αγιορείτες με πολύχρονη παραμονή στο Άγιον Όρος.

Το ότι δεν κινδύνεψε ο νεαρός Φραγκίσκος από το πνεύμα της υπερηφάνειας και της πλάνης, -ενώ θα μπορούσε να πέσει σε αυτά εξαιτίας της υψηλής και υπεράνθρωπης ασκητικής πολιτείας του-, οφείλεται στις μεγάλες αρετές που καλλιεργούσε, δηλ. την αυτομεμψία που είναι η ταπεινοφροσύνη, την κατά Θεόν υπακοή και την πίστη που έδειχνε στον πνευματικό του πατέρα. Χωρίς αυτά πολύ μεγάλοι ασκητές πέσανε σε πλάνη και τέλος στο πνεύμα της υπερηφάνειας που είναι ο χειρότερος όλεθρος.

Στη συνέχεια, ο Θεός οικονόμησε, μάλλον πραγματοποίησε την παραίνεση του πνευματικού του πατρός, να ζήσει μαζί με έναν ακόμη συνασκητή του και αυτός ήταν νέος μοναχός ονόματι Αρσένιος, αγαθός και απλούς στον χαρακτήρα του, με πλούσια σωματικά προσόντα, αλλά υστερούσε κατά πολύ στην πνευματική αντίληψη του νεαρού Φραγκίσκου, ώστε και ο ίδιος το ομολόγησε και υποτάχθηκε με πάρα πολύ ταπείνωση και υπακοή στον νεαρό Φραγκίσκο! Όσο παράδοξο και αν ακούγεται να υποταχθεί μοναχός σε έναν λαϊκό υποψήφιο μοναχό.

Η συνέχεια της ζωής των δύο ασκητών είναι σχεδόν αμίμητη και απαράμιλλη, δεν γίνεται να χωρέσει αυτή η πολιτεία σε χλιαρούς, που άλλοτε αγωνίζονται και άλλοτε τα ρίχνουν στην οικονομία, λόγω πολλών προφάσεων αμαρτωλών, «ων πρώτος ειμί εγώ». Εμένα αυτό που με κάνει να θαυμάζω πολύ τον Άγιο Ιωσήφ, είναι το αμετάκλητον από τον στόχο του μέχρι θανάτου και συχνά έλεγε στον εαυτό του και στα καλογέρια του αργότερα, πως όταν τον πολεμούσανε φρικτά πάθη και οι δαίμονες έλεγε: «Δια να κερδίσει ελευθερίαν ο άνθρωπος από τα πάθη, οφείλει να σαπίσει το σώμα του και να μην ψηφίζει τον θάνατον»*, δηλ. να μην υπολογίζει καθόλου το θάνατο, που σημαίνει πως αφού η πράξη αυτή που φαίνεται ωραία και γλυκιά αλλά με χωρίζει από το στόχο μου που είναι η απόκτηση της Θείας Χάριτος, προτιμώ να πεθάνω αγωνιζόμενος, παρά να παραδοθώ στην πράξη που θα με χωρίσει από το στόχο μου.

Αλήθεια, ποιος να μη θαυμάσει τέτοιου είδους ανδρεία; Πώς να μη φρίξουν οι δαίμονες με μία τέτοια απόφαση θανάτου ενός αγωνιστού; Και το κυριότερο, πώς να μην κατασκηνώσει η Θεία Χάρις σε μία τέτοια λεονταρίσια καρδιά; Διότι μας έχει προειδοποιήσει ο Θεός στην Αγία Γραφή και μας λέει πως: «Δειλός άνδρας να μη βγει ποτέ σε πόλεμο». Δεν θέλω να σχολιάσω τις καταστροφικές συνέπειες του δειλού που βγαίνει σε πόλεμο, ο νοών νοείτω… Φυσικά, αυτό ο Άγιος Γέροντας Ιωσήφ το είχε βάλει βαθιά στην ψυχή του και είχε πάρει οριστικό διαζύγιο από τη δειλία σχεδόν παιδιόθεν. Πάντως δεν χωρά αμφιβολία, πως τα μεγάλα ασκητικά κατορθώματα του Αγίου Γέροντος Ιωσήφ πηγάζανε από τη μεγάλη και καθαρή πίστη που είχε στο Θεό μας και ιδιαιτέρως στην Παναγία μας.

Και όταν λέμε πίστη δεν εννοούμε ένα δυνατό συναισθηματισμό προς το Θεό, όπως κακώς κάνουν οι Δυτικοί, αλλά και πολλοί στην Ορθοδοξία μας, ο οποίος συναισθηματισμός είναι εντελώς άκαρπος χωρίς τους καρπούς της Θείας Χάριτος. Αλλά πίστη καθαρή από αυτές τις βλαβερές τοξίνες. Μια πίστη θα λέγαμε με απλά λόγια, φίλος με τον Θεό! Μόνο αυτή η πίστη εμπνέει τέτοια υπεράνθρωπα ασκητικά κατορθώματα, που αν τα μελετήσουμε προσεκτικά στο βίο του Αγίου Γέροντος Ιωσήφ που έχουνε γράψει τα καλογέρια του, θα αναφωνήσουμε με δέος και θα πούμε, πως αν δεν είχε τέτοια πίστη που προαναφέραμε, έπρεπε να είχε πεθάνει νωρίς-νωρίς από νέος. Διότι οι φυσικές δυνάμεις του ανθρώπου αν δεν ανανεώνονται μυστικώς από τη Θεία Χάρη, έχουν μαθηματική ακρίβεια εξαντλήσεως και σε καμία περίπτωση δεν μπορούν να ανταπεξέλθουν στις υπεράνθρωπες προσπάθειες που θα επιχειρήσει ο αγωνιστής που δεν φρόντισε να οπλιστεί με τη δύναμη της Θείας Χάριτος, αλλά υπολόγισε και πίστεψε στις δικές του μετρημένες δυνάμεις.

Σε όλο το βίο του Αγίου Γέροντος Ιωσήφ, αν εξετάσουμε καλά, θα δούμε πως η πίστη του προς το Θεό ήταν η κορωνίδα. Αυτή ήταν σαν ένα όχημα, τρόπον τινά θα λέγαμε, που εξαφάνιζε κάθε εμπόδιο που τύχαινε στο διάβα του. Πολλά θα μπορούσαμε να πούμε ακόμη για τα μεγαλεία της πίστεως του Αγίου Ιωσήφ, αλλά εγώ βιάζομαι να φθάσω στο κεντρικότερο θέμα για τον Άγιο, που είναι η νοερά προσευχή. Αλλά πριν κάνω λόγο για το κεντρικό αυτό θέμα, θα ήταν παράλειψη αν δεν αναφέρουμε πως ο Άγιος Γέροντας Ιωσήφ μαζί με τον συνασκητή του π. Αρσένιο, κατόπιν συμβουλής και παραινέσεως του σοφού Γέροντα Δανιήλ Κατουνακιώτου, έπρεπε να πάρουν την σφραγίδα της καλογερικής του Αγίου Όρους, δηλαδή να γηροκομήσουν Γέροντα και μετά οι ίδιοι να πάρουν τη διαδοχή και να γίνουν γέροντες.


Όντως άκρως απαραίτητη αυτή η σφραγίδα για να προκόψει ο μοναχός στην καλογερική ζωή. Διότι, αν δεν έχουμε τις ευχές των πατέρων μας που γηροκομήσαμε ως όπλο και προστασία για τη ζωή μας, αλήθεια ποιος άλλος θα μπορέσει να μας βοηθήσει; Αφού λοιπόν καλώς αναπαύσανε τα δύο γεροντάκια Ιωσήφ και Εφραίμ σε ένα κελλάκι στα Κατουνάκια, πήρανε νομίμως τη σφραγίδα από την Παναγία μας τη μεγάλη Ηγουμένη και Γερόντισσα του Αγίου Όρους. Και έτσι λοιπόν, προστέθηκε στη συνέχεια ζήλος στο ζήλο και αγάπη στην αγάπη. Διότι δεν είναι λίγο πράγμα η ευλογία των Πατέρων τους, τούς οποίους αναπαύσανε.

Ας με συγχωρέσει ο Άγιος Γέροντας Ιωσήφ που καταπιάστηκα με την αγία ζωή του, διότι διαπιστώνω ότι όσο προχωράω στον ταπεινό μου λόγο, όλο παραλήψεις και λάθη κάνω και μάλλον θα βρεθώ στο τέλος να τον έχω αδικήσει πολύ, διότι όντως δεν ξέρω από πού να αρχίσω. Αλλά πριν κάνω λόγο για το επάγγελμα του που ήταν η νοερά προσευχή, πρέπει να πούμε πως ο μακάριος ήταν άκρως ευκατάνυκτος. Τα μάτια του ήταν δύο πηγές δακρύων, μάλλον ποταμοί δακρύων. Τα αείρροα δάκρυα μας λένε οι Άγιοι Πατέρες, πως είναι η σφραγίδα της μετανοίας που ζει κανείς. Αν δεν βλέπει ο αγωνιστής μοναχός να έχει αυτό το χάρισμα, πρέπει να ξέρει πως κλέπτεται από τα τρία κακά, δηλαδή τη φιλαργυρία, την φιλοδοξία και την φιληδονία.

Όμως καιρός είναι πλέον να κάνουμε λόγο για τη μεγάλη αρετή του Αγίου που είναι η νοερά προσευχή. Αν τον ρωτούσε κανείς τον Άγιο, «τι εργόχειρο κάνετε;», θα απαντούσε «νοερά προσευχή». Όλη η στάση της ζωής του ήταν έτσι ετοιμασμένη, ώστε να βοηθάει τη νοερά προσευχή για να βοηθήσει και η ίδια στη συνέχεια τη ζωή του. Για τον Άγιο Ιωσήφ η νοερά προσευχή έχει δύο θεμέλια, την κατά Θεόν υπακοή και την ταπεινοφροσύνη. Είναι παράλογο να ασχοληθεί κανείς με τη νοερά προσευχή, αν δεν βάλει πρώτα ως θεμέλιο αυτές τις δύο περιεκτικές αρετές.

Πάρα πολλοί ενθουσιάζονται με τη νοερά προσευχή, από αυτά που άκουσαν ότι βίωσαν οι Άγιοι, αλλά επειδή δεν βάλανε ως θεμέλιο τις δύο αρετές που προαναφέραμε, δυστυχώς δεν είδανε καρπούς. Κατά τους Αγίους Πατέρες, η νοερά προσευχή είναι η τέχνη των τεχνών και η επιστήμη των επιστημών. Θα μπορούσαμε να πούμε ακόμη, πως η νοερά προσευχή είναι η γλώσσα που μιλάνε δύο που αγαπιούνται πολύ. Φυσικά εννοώ το πλάσμα με τον Πλάστη.

Η νοερά προσευχή είναι η πολυτέλεια της πνευματικής ζωής, αν μου επιτρέπεται να το πω έτσι. Επίσης, η νοερά προσευχή είναι το άσμα των ασμάτων. Αυτή τη νοερά προσευχή σε όλο της το βάθος, όσο έχει παραχωρήσει ο Κύριος να εισέλθει ο άνθρωπος, ο Άγιος Γέροντας την εξερεύνησε και τη βίωσε και όλη η ζωή του ήταν ένα ζωντανό κήρυγμα νοεράς προσευχής. Επίσης, όλη τη ζωή της μοναχικής του πολιτείας τη στήριζε πάνω στη νοερά προσευχή. Δεν θα ήταν υπερβολή να πούμε, πως για τον Άγιο Ιωσήφ ένας μοναχός που δεν καλλιεργούσε τη νοερά προσευχή και άγιος να ήτανε και θαύματα να έκανε, στα μάτια του ήταν φτωχός πνευματικά! Διότι το θαύμα που γίνεται, το επιτελεί ο Θεός και η πίστη εκείνη που το ζητάει, ενώ αυτός που συνεργεί στο θαύμα μένει στη συνέχεια πάλι μόνος εσωτερικά , αν δεν έχει τη νοερά προσευχή. Η νοερά προσευχή είναι ο όλεθρος της ανίας και μοναξιάς. Διότι πως θα είναι κανείς μόνος, όταν αδιαλείπτως συνομιλεί μέσα του με τον αγαπημένο του φίλο που είναι ο Ιησούς Χριστός; Και ποιο άλλο όνομα θα μπορούσε να καταργήσει την καταραμένη μοναξιά, παρά μόνο ο Ιησούς Χριστός;

Όμως είναι ανάγκη να κάνουμε μερικές διευκρινήσεις και να πούμε με τα λόγια των Αγίων Πατέρων, πως η νοερά προσευχή είναι ευαίσθητη, όπως ο λεμονανθός που προσβάλλεται πολύ εύκολα από την παγωνιά. Δηλαδή, δεν ευδοκιμεί αυτό το υπέρτατο αγαθό σε σκληρούς και άσπλαχνους χαρακτήρες. Εκτός αν, ο αγωνιστής μοναχός εντοπίσει αυτή τη σκληρότητα και ασπλαχνία που υπάρχει μέσα του και παραδεχθεί ενώπιον του πνευματικού του πατρός και του Θεού, πως είναι αυτός ο μόνος υπεύθυνος που έφτασε σ’ αυτή την ελεεινή κατάσταση. Τότε μόνο μπορεί να καλλιεργήσει την ευχή. Και μας λένε οι Άγιοι Πατέρες, πως διαμέσου της ειλικρίνειας αυτής, η ευχή που θα λέει, θα τον οδηγήσει σε μετάνοια. Και φυσικά η μετάνοια σιγά-σιγά τα φέρνει όλα. Δεν υπάρχει μέτρο και μέθοδος και τρόποι για το πώς πρέπει κάποιος να αποκτήσει τη νοερά προσευχή. Διότι, η νοερά προσευχή ευδοκιμεί μόνο εκεί που υπάρχει η κατά Θεόν υπακοή στον πνευματικό πατέρα και οδηγό, μαζί με την ταπεινοφροσύνη.

Πάντως, αν εξετάσουμε καλά το βίο του Αγίου Ιωσήφ, θα δούμε πως είναι εφάμιλλος της παλαιάς αγιορείτικης πολιτείας του Αγίου Γρηγορίου του Παλαμά, του Αγίου Μαξίμου Καυσοκαλυβίτου και άλλων. Έτσι ήταν παλιά το Άγιον Όρος και ένας ο σκοπός για τον οποίο ερχόταν οι νέοι. Ο μοναδικός αυτός σκοπός ήταν η απόκτηση της Θείας Χάριτος, διαμέσου της κατά Θεόν υπακοής και της νοεράς προσευχής. Δυστυχώς όμως, η παρεμβολή του θλιβερού παπικού Βαρλαάμ, ετάραξε πολύ εκείνη την εποχή, αυτό το ουράνιο εργαστήριο της Θείας Χάριτος, τη νοερά προσευχή, με αποτέλεσμα να φυτρώσουν μεγάλα και φαρμακερά ζιζάνια στο Περιβόλι της Παναγιάς μας. Θα αποφύγω να υπενθυμίσω την ψυχοφθόρα διδασκαλία του αιρετικού Βαρλαάμ. Απλά με λύπη θα πω, πως εκείνη την εποχή πολλοί αγιορείτες επηρεάστηκαν από τα ζιζάνια του Βαρλαάμ με αποτέλεσμα να συκοφαντήσουν ύστερα τον Άγιο Ιωσήφ, πάνω στο θέμα της νοεράς προσευχής.

Δυστυχώς προσπάθησαν να επιβάλουν στο Άγιον Όρος έναν κοσμικό τρόπο ζωής. Δηλαδή λέγανε, να κάνεις τον κανόνα σου, να κάνεις τις τυπικές ακολουθίες σου, το εργόχειρό σου και τίποτε παραπάνω. Τόσο πολύ επηρέασαν τα ζιζάνια του Βαρλαάμ, που λίγο ήθελε να κηρυχθεί η νοερά προσευχή ως αίρεση! Φυσικά ο Άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς τα ξεκαθάρισε τα πράγματα και έριξε άπλετο φως στο σκότος του Βαρλαάμ. Αλλά το φως του Αγίου Γρηγορίου ήταν δεκτικό μόνο στους καλοπροαίρετους, στους δε κακοπροαίρετους τα πράγματα ήταν διαφορετικά. Σ΄αυτούς ήταν αρεστά τα ζιζάνια του Βαρλαάμ, διότι δεν τους άρεσε η στενή και τεθλιμμένη οδός που απαιτούσε η νοερά προσευχή. Έγινε αυτό που μας λέει ο Κύριος μας πως: «οὐ πάντες χωροῦσι τὸν λόγον τοῦτον». Συμπερασματικά λοιπόν απ΄όσα είπαμε, μπορούμε να ονομάσουμε με απόλυτη σιγουριά τον Άγιο Γέροντα Ιωσήφ διδάσκαλο της νοεράς προσευχής στη σύγχρονη εποχή μας. Και η διδασκαλία του είναι απόλυτα συνδεδεμένη με τη διδασκαλία παλαιότερων διδασκάλων, όπως του Αγίου Γρηγορίου του Παλαμά και άλλων Πατέρων της Φιλοκαλίας.

Ένα άλλο που θαυμάζω πολύ στον Άγιο Ιωσήφ, είναι η απόλυτη προετοιμασία που απαιτεί η νοερά προσευχή. Χωρίς αυτή είναι αδύνατον να προσεγγίσει κάποιος αυτή την ιερά βασίλισσα των αρετών. Χάριν αυτών των απαιτήσεων της νοεράς προσευχής, δεν δίσταζε ο Μακάριος να στερηθεί ακόμη και τα απολύτως απαραίτητα υλικά αγαθά . Και αυτή τη μεγάλη ακρίβεια που έδειχνε για χάρη της, την είχε ως δόγμα και τη δίδασκε στα καλογέρια του ως άκρως απαραίτητη. Όσο για τους καρπούς που πρόσφερε η νοερά προσευχή στον Άγιο, ως φυσική συνέπεια για την αφοσίωση που έδειχνε, δεν χωρά αμφιβολία, πως αυτοί είναι εφάμιλλοι με τους καρπούς που απολαμβάνανε οι παλαιοί Άγιοι και Διδάσκαλοι της νοεράς προσευχής.

Συγκινητικό ήταν και το μακάριο τέλος του Αγίου Ιωσήφ, όταν ευδόκησε η Πρόνοια του Θεού. Έτσι ώστε, εκοιμήθη την ημέρα της Κοιμήσεως της Θεοτόκου, της μεγάλης του λατρείας μετά την Αγία Τριάδα. Όντως, η έμπρακτη αγάπη και ευλάβεια που έδειξε για την Κυρία Θεοτόκο, νομίζω πως είναι αμίμητος και απαράμιλλος. Διότι δεν αρκέστηκε σε έναν συναισθηματισμό αγάπης και ευλάβειας προς τη Θεοτόκο, όπως συμβαίνει σε πολλούς σήμερα. Αλλά, έδωσε ψυχή και σώμα και το αίμα του έχυσε, προκειμένου να μη στενοχωρήσει την Παναγία μας! Πως λοιπόν να μην τον αγαπήσει ιδιαίτερα η Θεοτόκος μας; Και η μαρτυρία της Παναγία μας, ότι τον αγάπησε ιδιαίτερα, είναι το γεγονός ότι τον πήρε στη μεγάλη της εορτή, στις 15 Αυγούστου.

Τέλος, αν και δεν υπάρχει τέλος σε τέτοιες ιερές διηγήσεις, όπως του Οσίου Γέροντος Ιωσήφ του Ησυχαστού, διότι αν τολμήσει κανείς να αναφερθεί με λεπτομέρεια στα κατορθώματα του Οσίου Γέροντος, νομίζω πως θα χρειαστεί να επαναλάβει τα λόγια του Ευαγγελιστού Ιωάννου, που έλεγε: «ἔστι δὲ καὶ ἄλλα πολλὰ ὅσα ἐποίησεν ὁ ᾿Ιησοῦς, ἅτινα ἐὰν γράφηται καθ’ ἕν, οὐδὲ αὐτὸν οἶμαι τὸν κόσμον χωρῆσαι τὰ γραφόμενα βιβλία. ἀμήν.». Και δεν νομίζω να είναι υπερβολή αυτό που λέω, διότι ο βίος ενός αγίου, είναι επανάληψη της ζωής του Κυρίου μας, Ιησού Χριστού. Και αυτό δίδεται δωρεάν από τον Θεό μόνο στους Αγίους. Αναφέρουμε ένα παράδειγμα ενός Αγίου και μάλιστα του Αγίου Αντωνίου. Ο Μέγας Αθανάσιος έγραψε το βίο του και προσπάθησε περιεκτικά σε ένα λιτό, όσον αφορά την έκταση, κείμενο να μας παρουσιάσει το βίο του Αγίου Αντωνίου.

Ο Μέγας Αντώνιος έζησε κάτι παραπάνω από εκατό χρόνια. Όταν ασπάστηκε τον μοναχικό βίο ο Άγιος, ήταν σε πολύ νεαρή ηλικία, που σημαίνει πως ο Άγιος έζησε ογδόντα περίπου χρόνια στη μοναχική ζωή. Αλήθεια, ποιος θα μπορούσε λεπτομερώς να μας παρουσιάσει όλα τα χρόνια και όλες τις ημέρες και τις ώρες της ζωής του Αγίου Αντωνίου; Ποια βιβλία θα χωρούσαν τόσα πολλά που έζησε ο Άγιος και ο κάθε Άγιος; Διότι άλλο είναι η ζωή ενός συνηθισμένου μοναχού που δεν έχει κάνει κτήμα μέσα του τη Χάρη του Αγίου Πνεύματος και άλλο είναι η ζωή ενός Αγίου, που η Χάρις του Αγίου Πνεύματος είναι περιουσία μόνιμη μέσα του.

Στην πρώτη περίπτωση έχουμε διηγήσεις για συνηθισμένα περιστατικά του βίου που αρκούνται μάλλον στο ρητό που λέει «πέφτω και σηκώνομαι», ενώ στη δεύτερη περίπτωση έχουμε υπερφυσικά ανδραγαθήματα και Θείες ελάμψεις, οι οποίες ξεπερνούν κάθε γήινη διήγηση κατά το: «ἃ οὐκ ἐξὸν ἀνθρώπῳ λαλῆσαι». Ώστε λοιπόν, σε καμία περίπτωση δεν χωράει στα γήινα βιβλία η λεπτομερής περιγραφή του βίου ενός Αγίου. Αλήθεια, ποιος μπορεί να περιγράψει και ποιοι τόμοι βιβλίων θα μπορέσουν να χωρέσουν την αρπαγή νοός του Αποστόλου Παύλου μέχρι τρίτου Ουρανού; Και τα άρρητα ρήματα που άκουσε, ποια γήινα βιβλία θα μπορέσουν να τα ερμηνεύσουν και να χωρέσουν; Ώστε λοιπόν, βγαίνει το συμπέρασμα πως είναι αδύνατον και δεν χωράει σε βιβλία του κόσμου τούτου ο βίος ενός Αγίου παρά μόνο περιεκτικά.

Ας ευχηθούμε λοιπόν όλοι μας, το παράδειγμα της σεμνής πολιτείας του Αγίου Ιωσήφ να επηρεάσει τη ζωή μας και να στραφούμε προς μίμηση αυτής της γνήσιας αγιορείτικης πολιτείας που δίδαξε ο Άγιος. Που είναι πρώτον, η κατά Θεόν υπακοή, δεύτερον η ταπεινοφροσύνη του Χριστού μας, τρίτον η ευσπλαχνία προς πάντες και τέταρτον ο κατά δύναμιν απλός και λιτός βίος από υλικά αγαθά. Όμως, θα ήθελα να σταθώ στην υπακοή που ο άγιος Γέροντας στήριξε όλη την καλογερική του ζωή και ειδικότερα στη νοερά προσευχή. Όμως δεν φτάνει μόνο η υπακοή, αλλά η κατά Θεόν υπακοή. Γιατί άλλο είναι, απλώς η εξάσκηση της υπακοής και άλλο είναι η ζωή της κατά Θεόν υπακοής. Η πρώτη μοιάζει με το φως του ηλεκτρικού ρεύματος και η δεύτερη με το φως του ήλιου, μάλλον του Νοειτού Ηλίου!

Νομίζω πως δεν χωράει καμία σύγκριση ανάμεσα στις δύο. Αυτή την κατά Θεόν υπακοή διδάσκει ο Άγιος Ιωσήφ και από αυτή απορρέει κάθε καλογερική αρετή και ιδιαίτερα η νοερά προσευχή. Ο υποτακτικός που ζει σε κοινόβιο ή σε συνοδεία μικρή, αν πραγματικά και με ειλικρίνεια κάνει ταμείο μέσα του, θα αντιληφθεί σίγουρα και θα καταλάβει σε τι είδους υπακοή βρίσκεται. Και θα καταλάβει από τους καρπούς που γεύεται μέσα του. Διότι, η μη κατά Θεόν υπακοή δεν προσφέρει εσωτερική ανάπαυση μέσα μας, ενώ η κατά Θεόν υπακοή προσφέρει τους καρπούς της εσωτερικής αναπαύσεως, αυτούς τους καρπούς που αναφέρει ο Αββάς Δωρόθεος στα ασκητικά του. Όπου απορούσε ο ίδιος και έλεγε στον Γέροντά του, πως δεν ένοιωθε καμιά θλίψη και λογισμούς τυραννικούς μέσα του. Έτσι λοιπόν, διαχωρίζουμε την υπακοή από την κατά Θεόν υπακοή.

Είθε, ο Τριαδικός Θεός να αξιώσει όλους μας, να ζήσουμε την κατά Θεόν υπακοή, που οδηγεί με απόλυτη σιγουριά στην απόκτηση κάθε μοναχικής αρετής και ιδιαιτέρως στην απόκτηση της νοεράς προσευχής, καθώς κατά τον Άγιο Γέροντα Ιωσήφ, ο μοναχός που δεν έφτασε στη νοερά προσευχή, ή δεν προσπαθεί να την αποκτήσει είναι αξιολύπητος. Και πρώτος από όλους αξιολύπητος είμαι εγώ.

Pemptousia

π.Γεώργιος-Προσκυνητής

Γέροντα, όταν έχω συνέχεια πτώσεις στον αγώνα μου, με πιάνει λύπη. Αγιος Παΐσιος




Γέροντα, όταν έχω συνέχεια πτώσεις στον αγώνα μου, με πιάνει λύπη.
– Να ψέλνεις το «Πάντων προστατεύεις, ἀγαθὴ» και το «Πάντων θλιβομένων ἡ χαρά» . Αυτό να το κάνεις σαν κανόνα, και η Παναγία θα σε βοηθήσει. Η Παναγία δεν μας αφήνει· μας κουβαλάει στην πλάτη Της, αρκεί κι εμείς να το θέλουμε και να μην κλωτσάμε, όπως κάνουν τα άτακτα παιδιά.
– Γέροντα, θα ήθελα η Παναγία να κρατήσει κι εμένα στην αγκαλιά Της, όπως κρατάει τον Χριστό.
– Δεν σε κράτησε ποτέ εσένα; Δεν ένιωσες καμμιά φορά σαν μωρό στην αγκαλιά Της; Εγώ αισθάνομαι σαν παιδάκι κοντά Της. Την νιώθω Μάνα μου. Πολλές φορές πηγαίνω και ακουμπώ στην εικόνα Της και λέω: «Τώρα, Παναγία μου, θα θηλάσω λίγο Χάρη». Νιώθω σαν μωρό που θηλάζει στην αγκαλιά της μάνας του ξέγνοιαστο, αμέριμνο, και νιώθει τη μεγάλη της αγάπη και την ανέκφραστη στοργή της, και τρέφομαι με Χάρη.
– Γέροντα, γιατί η Παναγία άλλοτε μου δίνει αμέσως αυτό που Της ζητώ και άλλοτε όχι;
– Η Παναγία, όποτε έχουμε ανάγκη, απαντά αμέσως στην προσευχή μας· όποτε δεν έχουμε, μας αφήνει, για να αποκτήσουμε λίγη παλληκαριά.

Παρασκευή 16 Αυγούστου 2019

ΝΕΕΣ ΑΝΕΚΔΟΤΕΣ ΜΑΡΤΥΡΙΕΣ ΑΠΟ ΤΟΝ ΠΑΠΑ-ΓΙΑΝΝΗ ΚΑΛΑΪΔΗ




1) Μαρτυρία

Ελεγε συχνα ο παππουλης σε ξαδελφη μας:
- Η Παναγια δεν θα αφησει την Ελλαδα μας. Θα περασουμε δυσκολες μερες αλλα δεν θα ειναι πολυς καιρος αυτο.Να εχετε τροφιμα στα σπιτια σας, να ειστε παντα  κοντα στον Θεο,  η Παναγια μας μας αγαπαει, δεν θα μας αφησει να υποφερουμε πολυ!! Στην Ευρωπη και σε αλλα κρατη θα περασουν πολυ δυσκολα! Τα κρατη που δεν παραγουν τα αναγκαια αγροτικα προιοντα θα εχουν μεγαλο προβλημα. Η Ελλαδα μας εχει συνεχεια αγροτικη παραγωγη και με την βοηθεια του Θεου και της Παναγιας μας θα ευκολυνεται πολυ ο κοσμος στις δυσκολες μερες. Ομως αλλες χωρες βιομηχανικες θα δυσκολευονται πολυ, θα βλεπουν την Ελλαδα σαν παραδεισο καποια κρατη!!!

2) Μαρτυρία

Ο παπουλης ειχε ενα προβλημα υγειας , μαλλον με το νεφρο του, και υπεφερε. Μια φορα του εμφανιστηκε ο αγιος Λουκας Κριμαιας και του λεει:
-Εσυ με τιμας συνεχεια, εχεις και την εικονα μου στο σαλονι σου. Ετσι κι εγω,  τωρα που εχεις προβλημα υγειας  ηρθα να σε βοηθησω !!!
Ετσι, και θεραπευε ασθενεις ο π. Ιωαννης, δεχοταν ομως  βοηθεια και θειες επισκεψεις κι ο ιδιος!

3) Μαρτυρία

Μας το διηγηθηκε η ξαδελφη μας:
καποια φορα ειχαν ξεκινησει  απο την Αλεξανδρουπολη 2 λεωφορεια να επισκεφτουν τον παππουλη στο χωριο του. Εφτασαν στο χωριο και ψαχνανε να βρουν ενα μαγαζι να αγορασουν χυμους, νερα και κουλουρακια. Ψαχνανε  ψαχνανε ομως δεν μπορουσαν να βρουν το μαγαζι. Εν τω μεταξυ πηγε ενα κοριτσακι στην πρεσβυτερα και της εδωσε κουλουρακια, χυμους και νερα γιατι της ειπε οτι ερχονται επισκεπτες και θα χρειαστει να τους κερασεις! Η πρεσβυτερα εχει κι ενα προβλημα με την οραση και δεν καταλαβε ποιο ηταν το κοριτσακι, φανταστηκε οτι θα το ειχε στειλει ο παππουλης και θα ηταν καποιο χωριανακι. Ηρθαν οι επισκεπτες κι αφου κεραστηκαν ειπαν οτι τοση ωρα ψαχνανε να βρουν το μαγαζι του χωριου να παρουν ακριβως αυτα τα ιδια κερασματα αλλα δεν το βρισκανε!!! Τοτε καταλαβαν οτι η αγια Ειρηνη θα ηταν αυτη η μικρουλα που εφερε τα κερασματα για να εξυπηρετηθει τοσος κοσμος!! Μην ξεχναμε οτι ο αγιος Ραφαηλ, Νικολαος και Ειρηνη ειναι το προσκυνημα που διπλα του ειναι το σπιτι του παπουλη,  προσκυνημα που με πολυ αγωνα εχτισε ο π. Ιωαννης, με την συνδρομη βεβαια του πιστου λαου.

4) Μαρτυρία

Ο παππουλης ηταν παντα φιλος με τα παιδακια. Τα αγαπουσε υπερβολικα.
Ξεραμε λοιπον οτι οταν προεκυπτε ενα θεμα με παιδι θα εκανε μεγαλο αγωνα για να το βοηθησει. Ετσι σκεφτηκαμε να τον ρωτησουμε για ενα κοριτσακι 8, 9 χρονων που ειχε μια δυσκολη συμπεριφορα. Ηταν παντα δυσκολο παιδι και με το παραμικρο γκρινιαζε και ολο αισθανοταν αδικημενο και περιφρονημενο. Ρωτησαμε τον π. Ιωαννη γιατι αυτο το κοριτσακι ειχε αυτες τις τασεις; Μας ειπε ο παππουλης οτι για καποιον λογο αυτο το παιδι εζησε την ανησυχια και τις δυσκολιες της μητερας σε καποια φαση στο παρελθον, κυριως στην εγκυμοσυνη, και οτι δεχεται εξωτερικη επηρεια δαιμονικη, δεν ειναι δαιμονισμενο, ομως ο πονηρος παρεμβαινει στην ζωη του και του δημιουργει αυτο το αγχος. Πρεπει ειπε να γινει αγιασμος γι αυτο το παιδι, να πινει συνεχεια το πρωι αγιασμο και εδωσε και καποιες προσευχουλες επιπροσθετα και με βεβαιοτητα ειπε οτι θα ηρεμησει.

Κατοπιν αυτου λοιπον καλεσε η οικογενεια τον ιερεα της περιοχης στο σπιτι για να γινει αγιασμος. Μαζευτηκε η οικογενεια ολη στο σπιτι και εν αναμονη του ιερεως καθοταν γυρω απο το τραπεζι. Το κοριτσακι ηταν ησυχο και δεν ειχε κανενα προβλημα υγειας. Ξαφνικα και λιγα λεπτα πριν φθασει ο ιερεας αρχισε να διαμαρτυρεται οτι πονα η κοιλια του κι οτι θελει να κανει εμετο. Ειχε ξαπλωσει κατω στο πατωμα κι εκλαιγε...Με το που μπηκε στο σπιτι ο ιερεας βλεπει μια κατασταση σε ταραχη. Μα τι εχει το παιδι ρωταει; Του ειπαν τα πραγματα πως εχουν και αυτος πλησιασε να ρωτησει το παιδι τι αισθανεται! Ξαφνικα το παιδι τρεχει στο μπανιο κι αρχισε να κανει εμετο και να κλαιει. Αφου περασε η δυσκολη εκεινη στιγμη και λιγο συνηρθε το κοριτσακι εγινε ο αγιασμος  χωρις παραιτερω παρατραγουδα. Ετσι ολοι αντιληφτηκαν οτι ο πειρασμος προσπαθησε να εμποδισει τον αγιασμο γιατι τρεμει την δυναμη του Κυριου μας.

5) Μαρτυρία.

Οταν επισκεπτομουν το χωριο παντα πηγαινα, και με την οικογενεια μου κυριως, στο σπιτι του π. Ιωαννη που ηταν διπλα στο προσκυνημα του Αγ. Ραφαηλ στο Νεοχωρι Κερκινης Σερρων. Καθε φορα μας σταυρωνε με το λαδακι απο την ακοιμητη κανδηλα που υπαρχει στο σαλονι του σπιτιου. Μιλουσαμε, μας συμβουλευε και μας ασπαζοταν με αγαπη ολη την οικογενεια. Ηταν τελη Ιουλιου του 2009. Ο π. Ιωαννης ηταν σπιτι του αλλα δυσκολα μπορουσε να μιλησει, η μαλλον καθολου. Ετσι δυσκολα δεχοταν και κοσμο. Ετυχε ομως την Κυριακη εκεινη και μετα την θεια λειτουργια να ανοιξει την θυρα η πρεσβυτερα και να επιτραπει στον κοσμο να πανε να παρουν την ευχη του. Πηγα κι εγω και φιλησα το χερι του και καθησα σε μιαν ακρη. Μιλουσε ο κοσμος αλλα ο παππουλης δεν μπορουσε να μιλησει. Μονο ειχε ενα γλυκυτατο υπερκοσμιο χαμογελο και μας παρατηρουσε με πατρικη αγαπη ολους.

Καθησαμε λιγο και αφου ειχαμε ηδη προσκυνησει και αλοιφτει με λαδακι, ειπαμε να φυγουμε , να ξεκουραστει. Φιλησαν το χερι ολοι και περιμενα τελευταιος. Την ωρα που πηγα να παρω την ευχη του με πιανει με τα δυο του χερια το κεφαλι σφιχτα και με ασπαστηκε  με ιδιαιτερη θερμη. Ηταν πρωτη φορα που ηταν τοσο εκδηλωτικος. Σκεφτηκα οτι ηθελε να μου πει ενα ευχαριστω για καποιες εργασιες που εκανα στην εκκλησια κι επειδη δεν μπορουσε να μιλησει μου εδειξε ετσι την χαρα του. Κι ομως... πιστευω τωρα ακραδαντα οτι αλλη ηταν η αιτια. Μετα απο αυτην την επισκεψη εφυγα για ολιγοημερες διακοπες στην Σπαρτη και θα ξαναγυριζα κοντα στον δεκαπενταυγουστο. Κατα το μεσημερακι της 4ης Αυγουστου με πηρε τηλ. η πεθερα μου στο κινητο. Ημασταν ολη η οικογενεια στο αυτοκινητο εξω απο το Γυθειο και μου ειπε το δυσαρεστο νεο. Εφυγε ο παππουλης μου ειπε, δεν θα τον ξαναδεις πια... Τοτε καταλαβα γιατι με ειχε αποχαιρετησει με τετοια ενταση και θερμη... ηθελε να μου πει οτι πλεον φευγει και αυτη ηταν η τελευταια φορα που τα ειπαμε εν ζωη!!!

6) Μαρτυρία

Μια δεσποινιδα ηθελε να παντρευτει και μας ειπε να ρωτησουμε τον π. Ιωαννη οτι ενω εχει τοσα τυχερα δεν εχει παντρευτει ακομη.
- Μα βρε παιδι μου καλη κοπελλα ειναι μας ειπε αλλα ειναι λιγο αποτομη. Μολις κατι παει να στρωσει αυτη με τον χαρακτηρα της διωχνει τους αντρες!!!
-Την γνωριζεις πατερ προσωπικα τον ρωτησα; οχι βρε παιδι μου αλλα ετσι οπως μου τα λες...
Ειδε μεσα απο την γενικη δυσκολια να παντρευτει οτι το προβλημα ηταν ο χαρακτηρας της κι οχι αλλη αιτια. Ειχε ο πατερ  μεγαλο διορατικο χαρισμα. Εμεις που την ξεραμε καταλαβαμε οτι ειχε απολυτο δικιο.Της το ειπαμε και αυτη συμφωνησε οτι της εκανε τελεια ακτινογραφια ο παππουλης!!

7) Μαρτυρία

Μας ελεγε μια ξαδελφη της γυναικας μου που ειχε πολλες οικογενειακες σχεσεις με την οικογενεια του παππουλη:
- Μου ελεγε ο παππουλης οτι θα ερθει μεγαλη πεινα στην Ελλαδα, ομως θα την αντεξει ο κοσμος, θα ειναι πιο ηπια απο οσο λεγανε οτι θα ειναι. Να εχετε και κανα κηπακι , θα σας βοηθησει εκεινον τον καιρο...

hggiken.pblogs.gr 

Πέμπτη 15 Αυγούστου 2019

Όμως όλοι μας, έχουμε κάπου κοντά μας ή και επάνω μας, κάτι στο οποίο να πιστεύουμε ως Θεϊκό που μας προστατεύει. Αυτό μπορεί να είναι μια εικόνα της Παναγίας μας, η Αγία Βαρβάρα, ο Άγιος Γεώργιος.

-->


Γιάννης Ελαφρός

Αντισυνταγματάρχης (ε.α) Αεροπορίας Στρατού


Διανύουμε τον Αύγουστο, το μήνα της Παναγίας! Σε λίγες ημέρες θα γιορτάσουμε την Κοίμηση της Θεοτόκου, της προστάτιδας των Ενόπλων Δυνάμεων! Ορμώμενος από το πιο πρόσφατο κρεσέντο μίσους του κ. Πάγκαλου για τις Ένοπλες Δυνάμεις της χώρας και την ταυτόχρονη αναφορά του σε προσευχές, μου ήρθε αυτόματα στο μυαλό η προστάτιδα των Ενόπλων Δυνάμεων και μου γεννήθηκε η εξής απορία και αγανάκτηση μαζί: Πώς γίνεται ένας άνθρωπος να βρίζει και ν’ απαξιώνει τους προστατευόμενους αυτού στον οποίο αμέσως μετά ο ίδιος προσεύχεται;

Συγκεκριμένα, σε ραδιοφωνικό σταθμό είπε ο κ. Πάγκαλος: «Ο στρατός του κ. Καμμένου είναι ατσαλάκωτος, δεν πάει πουθενά, δεν πάει στους σεισμούς, δεν πάει στις πυρκαγιές, δεν πάει πουθενά που μπορεί να εκτεθεί» και συνέχισε: «Κάνει μόνο παρελάσεις και παρουσιάσεις όπλων στον υπουργό». «Είναι στρατός οπερέτας, ενώνω τις ευχές μου, τις προσευχές μου με τις δικές σας να μην μας δοθεί η ευκαιρία να δοκιμάσουμε το αξιόμαχό του» κατέληξε ο κ. Πάγκαλος.

Κατ’ αρχάς, ο στρατός δεν είναι κανενός Καμμένου. Είναι της Ελλάδος, είναι οι Ένοπλες Δυνάμεις του Έθνους. Αυτό το καταλαβαίνει και κάθε παιδάκι δημοτικού, με ή χωρίς κλήρωση σημαιοφόρου.
Όσον αφορά τα υπόλοιπα λεγόμενα του πολιτικού που κυβέρνησε αυτή τη χώρα, θα ήθελα να σας αφηγηθώ μια από τις αρκετές προσωπικές ιστορίες της ατσαλάκωτης καριέρας μου στην οπερέτα των Ενόπλων Δυνάμεων, σύμφωνα με τον παραπάνω κύριο:

Ήταν το 2005, ήμουν κυβερνήτης και αρχηγός σχηματισμού στα ελικόπτερα Απάτσι έχοντας τον βαθμό του Ταγματάρχη. Είχα τα καθήκοντα του Διοικητή Λόχου Επιθετικών Ελικοπτέρων και την ευθύνη για την οργάνωση αποστολών, πτήση και συντήρηση ελικοπτέρων Απάτσι και ελικοπτέρου Χιούι ως ελικοπτέρου υποστήριξης. Συνολικό κόστος του υλικού το οποίο χρησιμοποιούσα καθημερινά και για το οποίο λογοδοτούσα, γύρω στα 180 εκατομμύρια δολάρια, χωρίς το κόστος των πυρομαχικών που κυμαίνεται γύρω στα 4 με 5 εκατομμύρια ανά ελικόπτερο. Από πλευράς προσωπικού είχα υπό τις διαταγές μου περίπου 30 αξιωματικούς και υπαξιωματικούς, ιπτάμενους και μηχανικούς. Αυτά τα γράφω για να καταλάβουν όσοι το διαβάσουν, τι ευθύνη κουβαλάει στους ώμους του ένας ατσαλάκωτος αξιωματικός της οπερέτας των Ελληνικών Ενόπλων Δυνάμεων, σύμφωνα πάντα με τους πολιτικούς μας.
Σε μια εκπαιδευτική αποστολή λοιπόν, έπρεπε να απογειωθεί νύχτα ο λόχος μου από τη βάση μας στη Θεσσαλία κατευθυνόμενος σε αεροδρόμιο της Μακεδονίας. Οι νυχτερινές πτήσεις είναι οι πιο επικίνδυνες κυρίως λόγω των συνθηκών του σκότους. Όμως η εκπαίδευση, που κάνουν οι στρατιωτικοί των Ενόπλων Δυνάμεων όλων των χωρών του κόσμου σε καιρό ειρήνης, επιβάλλει την νυχτερινή πτήση αφού αυτή θα είναι κατά βάση και η επιχειρησιακή πτήση που θα πραγματοποιηθεί, σε περίπτωση απειλής.

Μόλις περάσαμε πάνω από τις ανατολικές παρυφές του Πήλιου, μπήκαμε στο Αιγαίο πέλαγος. Επόμενο σημείο στην πτήση μας, κάπου στην Κασσάνδρα Χαλκιδικής. Έξω, απόλυτο σκοτάδι και ύψος πτήσης του σχηματισμού των ελικοπτέρων τα 1000 πόδια, δηλαδή περίπου 300 μέτρα. Η νυχτερινή πτήση στο Απάτσι γίνεται με μόνο εφόδιο το νυχτερινό σύστημα όρασης. Πρόκειται για σύστημα που προβάλει μια αχνή εικόνα με αποχρώσεις πράσινου-μαύρου-άσπρου στο δεξί μάτι, που μέσω της ανάλογης εκπαίδευσης καταλαβαίνει κανείς το τι αυτή μπορεί να απεικονίζει (θάλασσα, έδαφος, κατοικίες, περίγραμμα ανθρώπου). Το αριστερό μάτι αντικρίζει το απόλυτο σκοτάδι έξω από την καλύπτρα του ελικοπτέρου, αναμένοντας κάποιο φωτεινό αντικείμενο στο έδαφος για να βοηθήσει στη ναυτιλία και προσανατολισμό. Περίπου στα μισά της απόστασης για Κασσάνδρα, καταμεσής του Αιγαίου, ανάβει φως ένδειξης για πρόβλημα στο κιβώτιο μετάδοσης ισχύος και ταυτόχρονα αφή φωτός επικινδυνότητας (master caution) που σημαίνει πρόβλημα σοβαρό.


Απαιτούμενη ενέργεια για την συγκεκριμένη βλάβη; Άμεση προσγείωση. Άμεση προσγείωση που ακριβώς όμως, όταν βρίσκομαι πάνω από το Αιγαίο πέλαγος μέσα στην νύχτα; Όλα είναι απλούστερα στον εξομοιωτή, όταν ξέρεις ότι δεν κινδυνεύει η ζωή σου. Στον εξομοιωτή δοκιμάζεις και την προσθαλάσσωση με την ανάλογη διαδικασία που επίσης εκπαιδευόμαστε οι ατσαλάκωτοι και αντιπαραγωγικοί. Στην πραγματικότητα όμως, όταν σου συμβαίνει κάτι τέτοιο, πιστέψτε με, δεν είναι απλό, ιδίως τη νύχτα. Αντιθέτως, πιθανώς να αποβεί μοιραίο για τους πιλότους και το ελικόπτερο. Έτσι, σε συνεννόηση με τον συγκυβερνήτη μου, εφόσον βλέπαμε αχνά τα φώτα μπροστά μας στην Κασσάνδρα, αποφασίσαμε να προχωρήσουμε και να προσγειωθούμε στο πρώτο κατάλληλο για προσγείωση έδαφος που θα βρίσκαμε, εκτιμώντας ότι το ελικόπτερο θα αντέξει μερικά ακόμη λεπτά πτήσης έτσι ώστε τόσο να σώσουμε τους εαυτούς μας όσο και το ίδιο το ελικόπτερο. Ανάμεσα στα όργανα πτήσης, υπάρχει μια μικρή εικονίτσα της Παναγίας. Μέσα σε όλα που προσπαθούσα να παρακολουθώ, το βλέμμα μου έπεσε ασυναίσθητα και στη Παναγία μας.

Η αγωνία, το άγχος, οι σκέψεις μας ήταν μόνο στην αναζήτηση λύσης. Είπα στον υπόλοιπο σχηματισμό με τον νούμερο 2 επικεφαλής πια, να συνεχίσει την πορεία του προς τον τελικό προορισμό, ενώ έμεινε μαζί μου ένα ακόμη Απάτσι να με ακολουθεί ως το ζευγάρι μου και να γνωρίζει την ακριβή θέση μου, στην περίπτωση που δεν θα υπήρχε αίσια έκβαση.

Φτάνοντας στις ακτές της Κασσάνδρας υπήρχε μεν έδαφος αλλά όχι το κατάλληλο για προσγείωση, λόγω παντελούς έλλειψης φωτισμού και ύπαρξης πολλών εμποδίων όπως δέντρων και καλωδίων. Κάποια στιγμή, από εκείνες που μου φάνηκαν αιώνες, είδα με το αριστερό μου μάτι που βρισκόταν εκτός του νυχτερινού συστήματος οράσεως του ελικοπτέρου, ένα εντονότερο φως από τα άλλα, λίγο μακρύτερα και αριστερά μας. Κατευθυνόμενοι προς τα εκεί, τελικά ήταν στάδιο ποδοσφαίρου και το έντονο φως ήταν οι προβολείς του.

Με το ζευγάρι μου προσεγγίσαμε και είδαμε ότι διεξαγόταν ποδοσφαιρικός αγώνας και υπήρχαν και οπαδοί στις κερκίδες! Επειδή δεν βρίσκαμε άλλο κατάλληλο μέρος για προσγείωση και ο χρόνος πίεζε, αφού η βλάβη θα μπορούσε ανά πάσα στιγμή να εξελιχθεί μοιραία, ξεκινήσαμε την προσέγγιση στο στάδιο. Γνωρίζοντας ότι το Απάτσι δεν είναι εύκολα ορατό τη νύχτα αλλά ούτε και ακούγεται παρά μόνο όταν είναι κανείς κοντά του, προσπάθησα και προσέγγισα αργά περνώντας ανάμεσα στους προβολείς του σταδίου και κάνοντας σχεδόν αιώρηση ώστε να γίνω ορατός και να ειδοποιήσω τους έκπληκτους παίχτες, ότι έχω την πρόθεση να προσγειωθώ. Όταν έφτασα πάνω από το τέρμα είχε ήδη διακοπεί το παιχνίδι και οι παίχτες είχαν βγει εκτός του σταδίου. Με όλα τα βλέμματα των θεατών πάνω μας συνεχίσαμε και προσγειωθήκαμε και τα 2 Απάτσι με ασφάλεια.

Μετά από λίγη ώρα ήρθε και το Χιούι με τους μηχανικούς, όπως προβλέπεται σε τέτοιες περιπτώσεις, οι οποίοι επισκεύασαν τη βλάβη, επιθεώρησαν το αεροσκάφος και το ξημέρωμα απογειωθήκαμε για τον τελικό μας προορισμό. Πίσω μας αφήσαμε προσωρινά μόνο, 6 λακουβίτσες στο γκαζόν του σταδίου από τα ελαστικά των Απάτσι και σημάδια από τα σκι του Χιούι ως μοναδικά αποδεικτικά της παρουσίας μας εκεί, τα οποία και αυτά θα εξαφανίζονταν σε μερικές ώρες. Κανένας πέρα από την τοπική κοινωνία δεν κατάλαβε τίποτα. Μια απλή καθημερινή μέρα ατσαλάκωτων και αντιπαραγωγικών. Δεν το έχω ξαναγράψει το περιστατικό αυτό, ούτε καν το έχω διηγηθεί. Το κρατώ μέσα μου 12 χρόνια τώρα, όπως πολλά άλλα, γιατί θεωρώ ότι αυτή είναι η δουλειά μου και είμαι περήφανος γι’ αυτήν. Και θα συνέχιζα να το κρατώ μέσα μου, αν δεν υπήρχαν τόσο προκλητικά αισχροί άνθρωποι που δεν σέβονται κανέναν.

Η Παναγία πιστεύω πως μας βοήθησε εκείνη τη νύχτα. Όπως με βοήθησε και άλλες φορές που κινδύνεψα. Φυσικά, δεν φτάνει μόνο η βοήθεια της Παναγίας για τον επαγγελματία στρατιωτικό, αλλά και για κάθε επαγγελματία. Χρειάζεται να υπάρχει και ανάλογη κατάρτιση και μόρφωση. Μόνο οι ενσυνείδητα άεργοι των κομματικών στρατών και οι επαγγελματίες πολιτικοί δεν χρειάζονται επαγγελματική κατάρτιση, αφού ο νεποτισμός σε συνδυασμό με τις πομφόλυγες και τα φληναφήματα αρκούν για να πείσουν...

Το περιστατικό που σας ανέφερα ήταν ένα από εκείνα που σημάδεψαν την καριέρα μου και τη ζωή μου, χωρίς να είναι το μοναδικό. Μπορώ να σας διηγηθώ και άλλα, χρόνο να έχουμε. Είμαι σίγουρος πως συνάδελφοί μου στις Ένοπλες Δυνάμεις έχουν παρόμοια περιστατικά να αναφέρουν, είτε είναι στην αεροπορία, είτε στο στρατό ξηράς, είτε στο ναυτικό. Όλοι μας έχουμε δει και έχουμε νιώσει σε μικρό ή μεγάλο βαθμό την ένταση, την αδρεναλίνη να μας πλημμυρίζει παραπάνω από όσο πρέπει, την κακιά στιγμή να βρίσκεται σε απόσταση αναπνοής και να την αισθανόμαστε. Όμως όλοι μας, έχουμε κάπου κοντά μας ή και επάνω μας, κάτι στο οποίο να πιστεύουμε ως Θεϊκό που μας προστατεύει. Αυτό μπορεί να είναι μια εικόνα της Παναγίας μας, η Αγία Βαρβάρα, ο Άγιος Γεώργιος.

Αντιληφθείτε το εσείς οι πολιτικοί δεινόσαυροι της τσάμπα ζωής:
Κανένας λογικός και έντιμος άνθρωπος δεν σας υπολογίζει πια. Έπαψαν οι χαραμοφάηδες να είναι της μόδας. Όσον αφορά τις Ελληνικές Ένοπλες Δυνάμεις, είναι ένα με την Ορθοδοξία και την Πολιτεία και δεν μπορείτε να εφαρμόσετε τον κοινωνικό αυτοματισμό. Δεν πιάνει το κόλπο. Πάλιωσε.

ΚΑΛΗ ΠΑΝΑΓΙΑ ΕΥΧΟΜΑΙ ΣΕ ΟΛΟΥΣ !!!


 http://kranosgr.blogspot.gr

Η ΠΑΝΑΓΙΑ ΤΗΣ ΑΓΙΑΣΟΥ ΙΑΚΩΒΟΥ ΦΡΑΝΤΖΗ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΜΥΤΙΛΗΝΗΣ




ΣΥΝΤΟΜΗ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΙΕΡΟΥ ΠΡΟΣΚΥΝΗΜΑΤΟΣ
ΕΙΚΟΝΕΣ ΑΚΟΛΟΥΘΙΑ ΜΕΤΑΚΟΜΙΔΗΣ ΤΗΣ ΙΕΡΑΣ ΕΙΚΟΝΟΣ

ΠΡΟΛΟΓΟΣ

    Τα πλήθη των προσκυνητών πού καταφθάνουν από κάθε γωνιά της πατρίδας μας αλλά και τα πλήθη των ομογενών του εξωτερικού πού άρχονται στην Παναγία της Αγιάσου, είναι φυσικό να ζητούν, όχι μόνο προφορικές πληροφορίες για την εικόνα της Παναγίας και το Ιερό γενικά Προσκύνημα της Αγιάσου, αλλά αν είναι δυνατόν και κάποιο σχετικό βιβλίο.
    Αυτή η ανάγκη ώθησε τον προκάτοχο μου αείμνηστο Μητροπολίτη Ιάκωβο Κλεομβρότου τον από Σισανίου και Σιατίστης, να συντάξει σχετικό βιβλίο, το όποιο εξέδωσε το Ιερό Προσκύνημα κατά το έτος 1981 και το όποιο με την πάροδο του χρόνου εξηντλήθη.
    Ή αυτή ανάγκη ωδήγησε και εμέ στη συγγραφή του βιβλιαρίου τούτου, στο όποιο περιέλαβα τις κυριώτερες ιστορικές πληροφορίες για την ιερή εικόνα της Παναγίας και την Ιστορία του Ιερού Προσκυνήματος αφού προσέθεσα σ' αυτό και την ιερή ακολουθία πού ψάλλεται κατά την εορτή της μετακομιδής της ιεράς εικόνος της Παναγίας.
    Το παραδίδω στα χέρια των ευσεβών Προσκυνητών με την θερμή ευχή, όπως "ή εν πρεσβείαις ακοίμητος Θεοτόκος" δέχεται τις προσευχές όλων και ως μητέρα του Κυρίου πρεσβεύει για όλους ώστε να μας συνοδεύει η Χάρις και η ευλογία του Κυρίου.
Μετά θερμών ευχών και αγάπης Ό Μητροπολίτης

ΑΓΙΑΣΟΣ

    Όσο είναι ξακουσμένη σ' όλη την Ελλάδα για τις δροσιές, για την ευφορία της γης, για τις ομορφιές της η περιοχή του Πηλίου, άλλο τόσο είναι φημισμένη και η δροσόλουστη και φρουτοπαραγωγική Άγιάσος στη Λέσβο.
    Από το κέντρο του νησιού, ανάμεσα σε καταπράσινα βουνά, και από ψηλή βουνοπλαγιά αντικρίζει την κορυφή του επιβλητικού Λεσβιακού Όλύμπου με την ψηλότερη κορφή του πού φτάνει τα 1.000 περίπου μέτρα και τον καθαγιάζει το εξωκλήσι του Προφήτη Ηλία.
Κάστανα, καρύδια, μήλα, βύσσινα, κεράσια, εκτός από το λάδι, είναι τα Ιδιαίτερα προϊόντα της περιοχής. Την εύφορη γη της τρέφουν τα πλούσια νερά της Αγιάσου πού κυλώντας από βουνά και λαγκάδια τροφοδοτούν τις πηγές της Καρύνης με τα πανύψηλα αιωνόβια πλατάνια και την κάνουν σταθμό εξαίρετο για όσους ανεβαίνουν στην Άγιάσο ή επιστρέφουν άπ' αυτήν.
     Όμως εκείνο πού δίνει ιδιαίτερη χάρη στην όμορφη και ιστορική κωμόπολη της Αγιάσου είναι ή Παναγία η Άγιασώτισσα. Αυτή έδωσε "προ αιώνων " και το όνομα στον τόπο τούτο. Αυτή ανέδειξε την έρημη κάποτε αύτή περιοχή σε θρησκευτικό κέντρο του νησιού μας. Και τούτο είχε την ευνοϊκή συνέπεια, το αρχικά θρησκευτικό αυτό κέντρο, να γίνει κωμόπολη με ακτινοβολία πολιτιστική και εμπορική, με πρόοδο στα γράμματα και στις τέχνες και Ιδιαίτερα με πρωτοφανή επίδοση στην κεραμική. Και όλα αυτά ξεκινούν από την Παναγία της Αγιάσου. Για τούτο: "Αν το Άγιο Όρος ονομάζεται "το περιβόλι της Παναγίας" έχομε κάθε δικαίωμα να ονομάσουμε "Περιβόλι της Παναγιάς" την Άγιάσο, γιατί ό,τι είναι η Άγιάσος σήμερα, μπορούμε να πούμε ότι στην Παναγία το χρωστά.


Η ΠΑΝΑΓΙΑ ΤΗΣ ΑΓΙΑΣΟΥ

    Όταν λέμε: Παναγία της Αγιάσου, εννοούμε την Ιερή «Εικόνα της Παναγίας της Αγιάσου πού για την Ιστορία της θα πρέπει να πούμε λίγα λόγια στη συνέχεια.
    Οι ιστορικές πληροφορίες πού έχουμε για την εικόνα αύτη μας φέρνουν χίλια εκατό περίπου χρόνια πίσω, στον ένατο αιώνα, στην εποχή της εικονομαχίας. Είναι γνωστό από την ιστορία, ότι εικονομάχοι απ΄ τη μια μεριά και φίλοι των εικόνων από την άλλη, αγωνίζονταν χρόνια και χρόνια στο Βυζάντιο. Παρεξηγημένες απόψεις και φανατισμοί έφεραν τρικυμία, που συγκλόνιζε όλη τη Βυζαντινή Αυτοκρατορία. Η Πολιτεία άλλοτε έπαιρνε τη μία θέση και άλλοτε την άλλη. Ήταν επόμενο η ανάμειξη της Πολιτείας, που κρατά στα χέρια της την εξουσία να καταλήξει σε διωγμούς και βαναυσότητες.
    Οι εικόνες όσο και αν ήταν ιερές και αξιοσέβαστες αλλά και αξιοθαύμαστες σαν έργα τέχνης, ήταν ο στόχος των εικονομάχων. Με μανία και πρωτοφανή ασέβεια γινότανε με το τσεκούρι καυσόξυλα.

Τότε, ευσεβείς άνθρωποι και μάλιστα κληρικοί αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν τις πόλεις πού κατοικούσαν, να αυτοεξορισθούν, για να σωθούν, αλλά και να σώσουν άπ' τη μανία της καταστροφής ιερές εικόνες ή ιερά λείψανα και ιερά αντικείμενα.
    Ένας τέτοιος αυτοεξόριστος ήτανε ο ιερεύς Αγαθών ο Έφέσιος για τον όποιο έχομε τις παρακάτω πληροφορίες.

    Ό Αγαθών υπηρετούσε στα Ανάκτορα της Κωνσταντινουπόλεως επί αυτοκράτορας Λέοντος του Α'. του Ίσαύρου (775-780), ο όποιος υπήρξε εικονομάχος. Επειδή περιέπεσε στη δυσμένεια του Βασιλέως, λόγω των αντιθέτων φρονημάτων του, αναχώρησε από την Κωνσταντινούπολη και ήλθε στα μέρη της Παλαιστίνης, όπου το φρόνημα των Χριστιανών ήτο εικονόφιλο. Έμεινε εκεί δώδεκα χρόνια και παρακολουθούσε με ενδιαφέρον την εξέλιξη του κινήματος των εικονομάχων. Όταν πληροφορήθηκε ότι η Αυτοκράτειρα Ειρήνη η Αθηναία, πού είχε αγωνισθεί για την επαναφορά των Αγίων εικόνων εξορίστηκε στη Λέσβο και ότι στο νησί αυτό επικρατούσε φρόνημα εικονόφιλο, αναχώρησε από τα Ιεροσόλυμα και ήλθε στη Λέσβο, έχοντας μαζί του μια αρχαία βυζαντινή εικόνα της Παναγίας, διαστάσεων 0,56X0,62 παριστάνουσα τη Θεοτόκο σε προτομή, να βαστάζει στους κόλπους της τον Ιησού Χριστόν. Ή εικόνα είχε την επιγραφή "Μήτηρ Θεού Αγία Σιών».

    Ό Αγαθών ο Έφέσιος έφερε και αλλά κειμήλια όπως ήταν ένας μικρός αργυρός σταυρός με τίμιο ξύλο, ένα χειρόγραφο Ευαγγέλιο του Ε' αιώνα και λείψανα του Αγίου Διονυσίου, προφανώς για να έλθει σε επαφή με την εξόριστη Βασίλισσα και μετά την καταστολή του εικονομαχικού κινήματος να μπορέσει να επιστρέψει στην Κωνσταντινούπολη1.
    Ό Αγαθών δεν παρέμεινε στην πόλη της Μυτιλήνης, ούτε σε άλλο παραθαλάσσιο χωριό, αλλά από τον φόβο των πειρατών, πού πολύ συχνά ενοχλούσαν τότε τα νησιά μας, προσχώρησε στο εσωτερικό του νησιού και έφθασε κάπου εδώ ανάμεσα στα βουνά και στα λαγκάδια της Αγιάσου.

    Διάλεξε μια δασωμένη έρημη τότε τοποθεσία όπου σήμερα βρίσκεται το παρεκκλήσιο της Ζωοδόχου Πηγής, το γνωστό σαν άγιασμα, πίσω από το κτίριο του Αναγνωστηρίου της Αγιάσου. Ό τόπος αυτός λεγόταν "Καρυές", όνομα πού πήρε από τη μεγάλη καρυδιά, πού βρισκότανε εκεί.
    Σ' αυτό το δασωμένο τόπο ασκήτεψε ο Αγαθών και μέσα σε μια κρύπτη πού έφτιαξε εκεί, έκρυψε την ιερή εικόνα με μεγάλη προσοχή και ευλάβεια, όπως και τα αλλά Ιερά κειμήλια, πού έφερε με τόσους κόπους και κινδύνους.

    Σιγά-σιγά τον πλησίασαν άνθρωποι από γειτονικά μικρά χωριουδάκια της περιοχής. Από την "Πενθίλη" πού δεν υπάρχει πια σήμερα και πού μόνο ή τοποθεσία της είναι γνωστή με το όνομα "Μπιτζίλια", εκεί κοντά στο χώρο πού έκτισε ο αείμνηστος Μητροπολίτης Μυτιλήνης "Ιάκωβος, ο από Δυρραχίου το έτος 1936 το Σανατόριο και πού τώρα μετατράπηκε σε «Ίδρυμα Κοινωνικής Πρόνοιας Ή θεομήτωρ», και από άλλο χωριό την "Καρύνη" στη γνωστή και σήμερα τοποθεσία με τα άφθονα και κρύα νερά.
    Αρκετοί κάτοικοι των χωριών αυτών συνεπαρμένοι από την αγιότητα του Αγάθωνα, με χαρά έπαιρναν από την Καρύνη τον ανηφορικό και δύσβατο δρόμο, πού σήμερα, αν πάμε από τον ασφαλτοστρωμένο δρόμο, είναι περίπου 10 χιλιόμετρα, ή πάλι αυτοί πού ερχότανε από την Πενθίλη κατέβαιναν από την επίσης δύσβατη ρεματιά, όπου σήμερα είναι τα γραφικά εξωκκλήσια Ταξιάρχης, Αγ. Κωνσταντίνος και Αγ. Ιωάννης 'Απέσου. Και όλοι αυτοί ήθελαν όχι μόνο να ακούσουν τα σοφά λόγια του Αγάθωνα, να εξομολογηθούν σ' αυτόν, αλλά και να τον παρακαλέσουν να δεχθεί εμπιστευτικά και να τους αφήσει να προσκυνήσουν την εικόνα της Παναγίας και τα άλλα ιερά κειμήλια.

    Δεν άργησαν πολλοί άπ' αυτούς τους ευσεβείς ανθρώπους, να έλθουν για πάντα κοντά στον Αγάθωνα και να ασκητέψουν μαζί του, χτίζοντας εκεί ένα μοναστηράκι.
    Πότε ακριβώς ήρθε ο Αγαθών στη Λέσβο δεν είναι ίσως γνωστό, Ίσως το 803, είναι όμως γνωστό, ότι ο Κύριος τον κάλεσε κοντά του την ήμερα της Υπαπαντής (2 Φεβρουαρίου) του έτους 830 μ.Χ.
Σύμφωνα με την επιθυμία του, οι μοναχοί τον έθαψαν λίγο πιο πέρα από το Μοναστήρι τους, στον τόπο ακριβώς πού σήμερα βρίσκεται ο ναός της Παναγίας.

    Αυτοί εξακολούθησαν να μένουν στο μοναστήρι και μετά το θάνατο του Αγάθωνος και να κρύβουν και να φυλάγουν την εικόνα της Παναγίας και τα αλλά Ιερά κειμήλια με μεγάλη προσοχή και μόνο σε έμπιστους και πολύ γνωστούς για τα εικονόφιλα αισθήματα τους Χριστιανούς να τα δείχνουν και να επιτρέπουν να τα ασπάζονται. Και αυτό γινότανε μέχρι το έτος 842 πού νίκησαν οι φίλοι των ιερών εικόνων και έγινε η λεγόμενη αναστήλωση τους, δηλαδή τότε πού ξαναμπήκανε οί εικόνες στους ναούς, αφού σύμφωνα με τη διδασκαλία της Εκκλησίας, δεν λατρεύουμε τις ιερές εικόνες σαν να ήταν είδωλα θεών - αφού εμείς οι Χριστιανοί πιστεύουμε στον Ένα και μόνο αληθινό θεό- αλλά τις τιμούμε και τις προσκυνούμε εκδηλώνοντας την αγάπη μας και τον σεβασμό μας στα πρόσωπα πού εικονίζονται σ' αυτές, όπως καθόρισε και η Ζ' Οικουμενική Σύνοδος στο 787, πού έδωσε τη λύση στο μεγάλο αυτό πρόβλημα της εικονομαχίας.


ΤΟ ΜΟΝΑΣΤΗΡΙ ΤΟΥ ΑΓΑΘΩΝΑ
ΓΙΝΕΤΑΙ ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΟ ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΟΚΕΝΤΡΟ

    Μετά από την Ζ' Οικουμενική Σύνοδο, τη νίκη των εικονόφιλων και την αναστήλωση των εικόνων, πού οι Χριστιανοί μπορούσαν ελεύθερα να τιμούν και να προσκυνούν τιμητικά τις ιερές εικόνες, φανέρωσαν οι μοναχοί του Αγάθωνα, την εικόνα της Παναγίας και τα αλλά ιερά κειμήλια.
    Από όλα τα μέρη του νησιού άρχισαν οι Χριστιανοί με πόθο θερμό να ανεβαίνουν στο μοναστήρι του Αγάθωνα, για να προσκυνήσουν το Τίμιο ξύλο και την εικόνα της Παναγίας. Τόση ήταν η προσέλευση του κόσμου όχι μόνο από τη Μυτιλήνη, αλλά και από τα απέναντι Μικρασιατικά παράλια, ώστε γρήγορα αναγκάστηκαν να χτίσουν μεγάλο ναό, ώστε να εξυπηρετεί τις χιλιάδες των προσκυνητών, πού ερχότανε με πεζοπορία ή με τα ζώα τους στη Μεγαλόχαρη.

    Ερχότανε κάθε ένας με τον πόνο του, πολλές φορές φέρνοντας άρρωστους συγγενείς, με αφάνταστα μεγάλο κόπο. Σήμερα δεν μπορούμε καν να φανταστούμε τις δυσκολίες πού αντιμετώπιζαν αυτοί διασχίζοντας ανηφορικά μονοπάτια και χαράδρες, μια απόσταση σήμερα είκοσι επτά χιλιόμετρα από τη Μυτιλήνη, με θαυμάσιο τώρα ασφαλτοστρωμένο δρόμο.
    Και όλοι ήθελαν, λαχταρούσαν να τους αξιώσει ή Χάρη της να πάνε στην Παναγία την "Αγία Σιών". Έτσι ήταν γνωστή, γιατί έτσι έγραφε πάνω του το Ιερό εικόνισμα, αφού προερχόταν από τα Ιεροσόλυμα. Και λέγοντας πάμε στην Αγία Σιών σιγά-σιγά φτιάχτηκε το όνομα Άγιάσος. Τότε άρχισε να γίνεται και το χωριό γύρω από το Μοναστήρι, πού από το όνομα της εικόνας πήρε το όνομα Άγιάσος.

    Οι προσκυνητές βέβαια, είχαν ανάγκη από τροφή, από κάποιο Πανδοχείο, ώστε να μπορούν να διανυκτερεύουν χωρίς κίνδυνο αφού και το κλίμα της Αγιάσου είναι αρκετά ψυχρό, με το υψόμετρο πού έχει 650 μ. Επίσης όλοι ζητούσαν και ένα βάζο, ένα μπουκαλάκι να βάλουν και να πάρουν μαζί τους, όταν θα έφευγαν άγιασμα. Άλλα που να βρεθούν τόσα μπουκαλάκια εκείνα τα χρόνια; Έξυπνοι και εφευρετικοί οι Άγιασώτες άρχισαν να κατασκευάζουν κανατάκια από κατάλληλο χώμα και αυτή ή ανάγκη για τη μεταφορά του αγιάσματος, έγινε ή αρχή να αναπτυχθεί στην Άγιάσο η αγγειοπλαστική σε βαθμό αξιοθαύμαστο.

    Ή βαθιά πίστη, οι προσευχές των προσκυνητών καρποφορούσαν. Θαύματα πολλά και μεγάλα αναφέρονται στην ιστορία του Προσκυνήματος και πολλά άπ' αυτά έχουν σαν αιώνιους μάρτυρες τα αναθήματα (τα τάματα), πού βρίσκονται σήμερα στο Ιερό Προσκύνημα της Παναγίας και πού προέρχονται όχι μόνο από Χριστιανούς, αλλά και από Μωαμεθανούς, πού πάνω στον πόνο τους κατέφευγαν στην Παναγία.
    Έτσι ή ακτινοβολία του Ιερού Προσκυνήματος της Παναγίας γινόταν πανελλήνια όχι μόνο στο χώρο της σημερινής Ελλάδος, αλλά και σ' όλον τον Ελληνισμό της Μικρός Ασίας, από την οποία καράβια γεμάτα με προσκυνητές ερχότανε.
    Ή μεγάλη προσέλευση των προσκυνητών συντελούσε να μεγαλώνει και να προοδεύει η Άγιάσος σαν χωριό.

Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΝΑΟΥ

    Το έτος 1170 θεμελιώθηκε ο ναός στη θέση πού είναι σήμερα, δηλαδή στον τόπο όπου ήταν θαμμένος ο άγιος Αγαθών. Εκεί πάνω στο μνημείο του, είχαν γράψει: "Τύμβος μοναχο- πρεσβυτέρου Αγάθωνος Έφεσίου, κομιστού της αγίας εικόνος".
    Προτίμησαν αυτόν τον τόπο όχι μόνο για να τιμήσουν τον Αγάθωνα, αλλά ίσως και για να μεταφέρουν το Μοναστήρι τους στη νέα αυτή θέση, γιατί εκεί πού το είχαν χτίσει πρώτα ήταν βαθούλωμα και το χειμώνα πλημμύριζε από τα νερά, πού συσσωρεύονταν σ' αυτό το μέρος.
    Για το χτίσιμο του ναού έπρεπε να πάρουν άδεια από τον διοικητή της Λέσβου, πού τότε ήταν ο Κωνσταντίνος Βαλέριος. Έχουμε σαν ιστορικό ντοκουμέντο το έγγραφο της αδείας2.
"Βαλέριος Κωνσταντίνος Άρχων πάσης Λέσβου.
    Έντεταλμένος του εν δόξη και αρεταίς περιβαλλόμενου και υπεράνω παντός γηϊνοκόσμου μεγίστου αυτοκράτορος απαξαπάσης Βυζαντινής Επικρατείας, Βαλέριος Κωνσταντίνος, Άρχων πάσης Λέσβου, εδρεύων Μυτιλήνην.
    Συνειδώς Ικεσίας Χριστιανών οικούντων περίχωρα ορίοις και τόπου καλούμενον "Καρυαί"ένθα ενθρονισμένη ιερά σκήτη απεικόνισις Ύπεραγίας Θεομήτορος προελθούσης εξ Αγίας Σιώνος, πιστών και υποτελών ενδοξότατη και κοσμοκράτειρα αυτοκρατορία.
    Δίδωμι αυτοίς ελευθερίαν οικοδμησίας Οικοθέου εν τω ονόματι και μνήμη Ύπεραγίας Δεσποίνης ημών Θεοτόκου εν θέσει, ένθα μιμνήσιον τύμβου + μοναχο-πρεσβυτέρου Αγάθωνος Έφεσίου κομιστού της αγίας εικόνος.
Εντέλλομαι δεκάρχην Ευμένιον χειροπαραδώσειν παρούσαν ικέταις".
Βαλέριος Κωνσταντίνος Άρχων πάσης Λέσβου Εκ Μεγάρου του ΙΒ' αιώνι Θ΄ έχει 17 Αυγούστου 1170

    Το χτίσιμο του ναού βάσταξε τρία χρόνια. Ό ναός ήταν μικρότερος από το σημερινό. Στην είσοδο του ναού υπήρχε η παρακάτω επιγραφή: ΕΠΙ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΟΣ ΜΑΝΟΥΗΛ ΕΚ ΚΟΜΝΗΝΩΝ ΚΑΙ ΑΡΧΟΝΤΟΣ ΤΗΣ ΛΕΣΒΟΥ ΒΑΛΕΡΙΟΥ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ ΑΝΗΓΕΡΘΗ Ο ΝΑΟΣ ΟΥΤΟΣ ΤΗΣ ΥΠΕΡΑΓΙΑΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ ΜΕΡΙΜΝΗ ΠΙΣΤΩΝ ΧΡΙΣΤΙΑΝΩΝ ΕΙΣ ΜΝΗΜΗΝ ΑΓΑΘΩΝΟΣ ΕΦΕΣΙΟΥ ΣΕΠΤΟΥ ΙΕΡΟΥ ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΚΟΜΙΣΤΟΥ ΤΗΣ ΙΕΡΑΣ ΕΙΚΟΝΟΣ ΤΗ 15ηΑΥΓΟΥΣΤΟΥ 1173.

Μαζί με το ναό οι μοναχοί έχτισαν πολλά κελλιά όχι μόνο για τις δικές τους ανάγκες, αλλά και για τη φιλοξενία των προσκυνητών. Τούτο φαίνεται και από την επιγραφή πού έγραψαν στην είσοδο των κελλιών του ξενώνα: «ΤΟΥΣ ΠΡΟΣΚΥΝΗΤΑΣ ΤΗΣ ΣΙΩΝ ΤΗΣ ΑΓΙΑΣ ΠΑΝΤΑΣ ΠΡΟΣΗΝΩΣ ΔΕΧΟΜΑΙ ΕΚ ΚΑΡΔΙΑΣ» Από το 1173 πού τελείωσε και εγκαινιάστηκε ο ναός αυτός, διατηρήθηκε επί 633 χρόνια, δηλαδή μέχρι το έτος 1806, πού αναγκάστηκαν να τον κατεδαφίσουν, διότι έγινε επικίνδυνα ετοιμόρροπος, και να χτίσουν στην ίδια θέση νέο ναό, πολύ μεγαλύτερο από τον πρώτο, αν και οι τουρκικές αρχές απαγόρευαν να χτίζονται ναοί μεγαλύτεροι από αυτούς πού υπήρχαν σε κάθε τόπο. Αξίζει στο σημείο αυτό να μεταφέρουμε τη σχετική περικοπή από το βιβλίο "Ιερά Προσκυνήματα Αγιάσου" του Στρατή Κολαξιζέλλη.

    "Δια να την κτίσουν μεγαλυτέραν οι προαναφερθέντες, εφιλοξένησαν τον υπάλληλον πού ήρθε στην Άγιάσο όσον ήτο δυνατόν καλύτερα. Την επαύριον έβαλαν γιουβέτσι εις τον φούρνον, υποδείξαντες εις τον φούρναρην να το ψήσει. Περί τις δύο ώρες μετά το μεσημέρι και αφού έφαγαν μαζί του με πολύ αργόν ρυθμόν πήγαν εις το οικόπεδον της εκκλησίας κατά την ώραν του Εσπερινού. "Ωσπου να βρουν με το βήμα της χελώνης το μέρος από το όποιον ανατέλλει ο ήλιος, να μετρήσουν το μήκος και το πλάτος, να στηρίξουν εις όλες τις γωνίες πασσάλους τους οποίους να δέσουν με σχοινί, και να δέσουν τις δύο άκρες του σχοινιού με κόμβον, επί του οποίου ο υπάλληλος να κολλλήσει βουλοκέρι, και να αποτυπώσει έπ' αυτού την μετάλλινη σφραγίδα του, ο ήλιος βασίλεψε, και η κατάθεσις του θεμελίου λίθου ανεβλήθη δια την αυριανήν ημέραν.

    Για το σχοινί οι ενδιαφερόμενοι χρησιμοποίησαν το εντόπιο αιγοτρίχινο ελαστικό καζίλι, χωρίς να το τεντώνουν.
    Την νύκτα μετεκίνησαν τους πασσάλους προς τα έξω, τεντώσαντες το καζίλι χωρίς όμως να βλάψουν το αποτύπωμα της σφραγΐδος. Το πρωΐ ο υπάλληλος είδεν, ότι το αποτύπωμα της σφραγίδας ήτο σε καλήν κατάστασιν και έδωκε την ΄άδειαν να κτίζουν. Εις το τέλος είδεν, ότι η νέα εκκλησία έγινε λίγο, μεγαλύτερα της προϋπαρχούσης, αλλά δεν τους ετιμώρησε, διότι υπήρχε και το ελαφρυντικό νομικό αξίωμα: "Ότι οποιοδήποτε εκτίσθη, είναι καλά κτισμένο", το όποιον εγνώριζαν και οι ενδιαφερόμενοι".
    Ή ανέγερση του ναού έγινε με πρωτοβουλία του τότε Μητροπολίτου Μυτιλήνης Ιερεμία του μετέπειτα Οικουμενικού Πατριάρχου και των προεστών της Κοινότητος Αγιάσου, πού φρόντιζαν για το ναό, αφού πια από το 1783 είχε διαλυθεί το Μοναστήρι του Αγάθωνα και ο ναός είχε γίνει Ενοριακός για την Κοινότητα και Ενορία της Αγιάσου.

    Ό ναός αυτός δεν ήταν θέλημα Θεού να διατηρηθεί και να εξυπηρετήσει τους Χριστιανούς. Άρχισε, όπως είπαμε, να χτίζεται το 1806 και ενώ υστέρα από 6 χρόνια ήταν σχεδόν έτοιμος - τότε έκαμαν τις τελευταίες διακοσμήσεις του ναού και τα ξυλόγλυπτα - τη νύχτα της 6ης Αυγούστου 1812 καταστράφηκε από πυρκαϊά, πού έκαψε ένα μεγάλο τμήμα της Αγιάσου.
Ευτυχώς η εικόνα της Παναγίας και οι περισσότερες αγίες εικόνες σώθηκαν, αλλά ο ναός ολόκληρος, το καμάρι των Άγιασωτών, έπρεπε να ξαναχτιστεί.

    Με ενέργειες του Μητροπολίτου Μυτιλήνης του μετέπειτα Πατριάρχου Αλεξανδρείας Καλλινίκου έγινε Ιρανός σ' όλο το νησί, αλλά και στη Μ. Ασία για την ανοικοδόμηση του ναού. Έτσι στα 1815 ξαναχτίζεται ο τρίτος κατά σειρά ναός, αυτός πού υπάρχει σήμερα.
    Για την ανέγερση του ναού έδωσε αδεία ο Σουλτάνος Μαχμούτ ο Β'. Ό ναός είναι τρίκλιτη βασιλική με τρεις κόγχες Ιερού Βήματος και τρεις αγίες Τράπεζες και μεγάλο γυναικωνίτη.

   Το μήκος του ναού είναι 32,20 μέτρα και το πλάτος 26,20 μέτρα. Το τέμπλο είναι μαρμάρινο, όπως και ο δεσποτικός θρόνος με τέχνη εξαίρετη. Ή εσωτερική διακόσμηση του ναού συμπληρώθηκε και με νέο Έρανο, το έτος 1838 επί Μητροπολίτου Μυτιλήνης Πορφυρίου. Τότε τοποθετήθηκε στο Νάρθηκα η επιγραφή "ΝΑΟΣ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΕΓΩΓΕ ΤΗΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ ΑΓΙΑΣ ΣΙΩΝ ΜΗΤΡΟΣ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΤΟΥ ΔΕΣΠΟΤΟΥ ΤΩΝ ΟΡΑΤΩΝ ΟΣ ΕΚ ΒΑΘΡΩΝ ΗΓΕΡΜΑΙ ΚΑΤΑ ΤΟ ΕΤΟΣ 1815 ΚΑΙ ΟΙΑΝ ΕΝΤΕΛΕΙΑΝ ΑΘΡΟΙΣ ΛΑΜΒΑΝΩΝ ΤΟ 1838 ΑΔΡΑ ΔΑΠΑΝΗ ΚΟΙΝΗ ΓΝΩΜΗ ΤΟΥ ΔΗΜΟΥ ΤΩΝ ΑΠΑΣΩΤΩΝ ΣΥΝΔΡΑΜΟΝΤΩΝ ΚΑΙ ΠΟΛΛΩΝ ΕΞΩΘΕΝ ΕΥΣΕΒΩΝ ΧΡΙΣΤΙΑΝΩΝ ΑΛΛ Ω ΜΗΤΕΡ ΕΛΕΟΥΣ ΤΕ ΕΥΣΠΛΑΓΧΝΙΑΣ ΚΑΙ ΟΙΚΤΙΡΜΩΝ ΣΩΖΕ ΠΑΝΤΑΣ ΗΜΑΣ ΕΚ ΝΟΣΩΝ ΔΕΙΝΩΝ ΚΑΙ ΟΛΕΘΡΙΩΝ ΚΑΚΩΝ".

    Κατά τα νεώτερα χρόνια, τα μετά την Ελληνική Επανάσταση του 1821, το Προσκύνημα της Αγιάσου παρουσίασε αξιόλογη ανάπτυξη, με το θερμό ενδιαφέρον πού έδειξαν γι' αυτό οι δύο μεγάλοι Μητροπολίτες της Μυτιλήνης Ιάκωβος από Δυρραχίου (1925-1958) και Ιάκωβος ο από Σισανίου και Σιατίστης (1958-1987), ο Αρχιερατικός Επίτροπος Πρωτοπρεσβύτερος Εμμανουήλ Μυτιληναίος (1937-1940) και άλλοι.
    Με πρωτοβουλία του λόγιου πρωτοπρ. Εμμανουήλ Μυτιληναίου το Ιερό Προσκύνημα εξέδιδε το περιοδικό "Αγία Σιών", στο όποιο δημοσιεύθηκαν πολλές σοβαρές μελέτες. Με πρωτοβουλία του ιδίου άνω των εκατό διαφόρων μεγεθών φορητές εικόνες, χρονολογούμενες από τον 9ον μέχρι τον 19ον αιώνα, συγκεντρώθηκαν και φυλάχθηκαν σε ειδικές προθήκες μέσα στο ναό, ενώ άλλες ένδεκα περιμάζεψε ο Αρχιερατικός Επίτροπος πρωτοπρεσβύτερος Νικόλαος Παπουτσέλης (1944-71). Επίσης πολύτιμες υπηρεσίες προσέφεραν οι Αρχιερατικοί Επίτροποι Άρχιμ. Ιάκωβος Μαλλιαρός μετέπειτα Μητροπολίτης Μηθύμνης, Άρχιμ. Θεόκλητος Σεκέρης, Οικον. Νεκτάριος Χατζηπροκοπίου και άλλοι δια την καλήν διατήρηση των αρχείων και κειμηλίων του ναού, την ευπρέπειαν αυτού και την ευεργετική και πνευματική ακτινοβολία του σ' όλη την Ελλάδα.

    Κατά το έτος 1963 με πρωτοβουλία του Ιερομόναχου Φωτίου Λαυριώτου συνέθεσε ο Υμνογράφος της Μεγάλης του Χριστού Εκκλησίας Γεράσιμος Μικραγιαννανίτης Ιερή Ακολουθία, πού αναφέρεται στη μετακομιδή της Ιερής Εικόνος. Την ακολουθία βλέπε στο τέλος του βιβλίου τούτου.
    Με τις ενέργειες του άειμν. Μητροπολίτου Μυτιλήνης Ιακώβου του από Σισανίου και Σιατίστης κατά το έτος 1971 το Ιερό Προσκύνημα της Αγιάσου αναγνωρίσθηκε και κατά νόμον "Ιερό Προσκύνημα" και διοικείται, ως ορίζει ο νόμος, από 5μελή Διοικούσα Επιτροπή.

    Κατά το έτος 1977 έγινε η τελευταία ριζική εσωτερική ανακαίνιση του Ιερού Ναού του Προσκυνήματος, για την οποία δαπανήθηκε το ποσό του 1.300.000 δραχμών. Το έργο ανέλαβε και εξετέλεσε πολυμελής ειδική επιτροπή, ή οποία συγκέντρωσε τα χρήματα και ανέθεσε την ανακαίνιση του ναού σε ειδικό διακοσμητή των Αθηνών, ονομαζόμενο Κωνσταντίνο Σαμαρτζή.


ΤΟ ΑΝΕΛΠΙΣΤΟ ΕΥΡΗΜΑ

    Ξεκινώντας από τον Ιερομόναχο Αγάθωνα, πού έφερε την Ιερή εικόνα της Παναγίας, παρακολουθήσαμε στις προηγούμενες σελίδες πώς άρχισε να συγκεντρώνεται ο κόσμος γύρω στο ιερό προσκύνημα, πώς χρειάστηκε να χτιστεί ο πρώτος και έπειτα ο δεύτερος και τρίτος ναός και είδαμε πώς με τη χάρη της Παναγίας έγινε πανελλήνιο Προσκύνημα και πώς είχε τούτο σαν συνέπεια να αναπτυχθεί γύρω άπ' αυτό η κωμόπολη της Αγιάσου σαν θρησκευτικό κέντρο με πλούσια πνευματική ακτινοβολία, αλλά είναι τώρα καιρός να επανέλθουμε στην Ιστορία της Ιερής εικόνας της Παναγίας.

    Επί αιώνες, όταν ερχότανε οι Χριστιανοί στο ναό της Παναγίας, έβλεπαν με κατάνυξη στο συνήθη τόπο, δίπλα στην ωραία Πύλη μια ωραία εικόνα της Παναγίας να κρατά στην αγκαλιά της το Χριστό. Όλη η εικόνα ήταν, όπως είναι και σήμερα, ντυμένη με πλάκα επίχρυση, με καλλιτεχνικά σχέδια και πολύτιμα πετράδια, πού λάμπουν στο φως των κανδηλιών.
    Στη γιορτή της Παναγίας, στις 15 Αύγουστου κάθε χρόνο, από παιδιά βλέπαμε την ίδια εικόνα κατά τη λιτάνευση της εορτής, να τη σηκώνουν με κόπο και να την περιφέρουν με ευλάβεια αυτοί πού ήθελαν να την κρατήσουν.

    Φαινότανε πολύ βαριά, γιατί το πάχος της εικόνας ήταν περίπου μια σπιθαμή και όλο το πάχος αυτό της εικόνας, όπως και το πίσω μέρος αυτής, ήταν ντυμένο με βυσσινί βελούδο.
    Όμως στην Άγιάσο υπήρχε ή παράδοση, αιώνες τώρα, ότι μέσα στο πάχος αυτής της εικόνας ήταν κρυμμένη ή παλαιά εικόνα του Αγάθωνα και πού ήταν και αυτή, κατά την παράδοση, έργο του Ευαγγελιστή Λουκά. Όμως η παράδοση έλεγε, και κάτι άλλο: ότι θα πέθαινε αυτός πού θα τολμούσε να ξηλώσει, να ανοίξει κατά κάποιο τρόπο ή για οποιοδήποτε λόγο, το πίσω μέρος της εικόνας.

Κατά το έτος 1938 ο αείμνηστος Μητροπολίτης Ιάκωβος ο από Δυρραχίου αποφάσισε να ερευνήσει και να λύσει το πρόβλημα αυτό. Με τη σύμφωνη γνώμη του δραστήριου τότε Αρχιερατικού Επιτρόπου Πρωτοπ. Εμμανουήλ Μυτιληναίου, και τη συναίνεση των μελών του Διοικητικού Συμβουλίου του Ναού, αποφάσισε να ερευνήσει την εικόνα παρουσία και άλλων μαρτύρων.
    Ή έρευνα έγινε στο γραφείο του ναού. Ήταν παρόντες ο Μητροπολίτης, ο τότε Πρωτοσύγκελος, μετέπειτα Μητροπολίτης Μυτιλήνης Ιάκωβος ο από Σισανίου και Σιατίστης, ο Αρχιερατικός Επίτροπος Έμμ. Μυτιληναίος, ο Ρώσος τεχνίτης Βασίλειος Ραχτσέβσκυ, ειδικός συντηρητής εικόνων του Βυζαντινού Μουσείου Αθηνών, πού για τον σκοπό αυτό κάλεσε στη Μυτιλήνη ο Μητροπολίτης, παρίσταντο επίσης και όλα τα μέλη του Διοικητικού Συμβουλίου του Ναού.

    Έβγαλαν τότε με προσοχή και Ιερή αγωνία το πρώτο βελούδινο κάλυμμα και στη συνέχεια το δεύτερο, το τρίτο, το τέταρτο, γιατί φαίνεται ότι με το πέρασμα των χρόνων, όταν ξεθώριαζε ή σχιζότανε το ύφασμα, έβαζαν πάνω σ' αυτό το παλαιό ένα καινούργιο κάλυμμα. Έτσι βγάζοντας ένα-ένα τα από αιώνων αλλεπάλληλα καλύμματα, βρήκαν ένα ξύλινο κιβώτιο και μέσα σ' αυτό την εικόνα της Παναγίας, πού έφερε ο Αγάθων, τυλιγμένη προσεκτικά με ύφασμα βουτηγμένο, εμποτισμένο, σε κηρομαστίχα, που χρησιμοποιείται σαν ζεστός πολτός κατά τα εγκαίνια της Αγίας Τράπεζας των ναών.

    Ή χαρά, η συγκίνηση ήταν αδύνατον να περιγραφεί για το μεγάλο, το θείο εύρημα. Με μεγάλη προσοχή ξετύλιξαν το ύφασμα. Όλοι με δάκρυα στα μάτια, με ρίγη συγκινήσεως ασπάσθηκαν την εικόνα, την θύμιασαν και έψαλαν τροπάρια στη θεομήτορα.
    Ή εικόνα ήταν σαν αύτη πού ήξεραν, δηλαδή αύτη πού έβλεπαν και προσκυνούσαν οι πιστοί στο τέμπλο της εκκλησίας, με την επίχρυση επένδυση. Απεδείχθη έτσι, πώς αυτή ήταν πιστό αντίγραφο της κρυμμένης παλαιάς εικόνας του Αγάθωνα.

'    Αλλά ή εικόνα πού βρέθηκε ήταν φοβερά κατεστραμμένη. Πολλά κομμάτια από ξύλο της εικόνας είχαν αποσαθρωθεί, είχαν μαδύσει. Ό Ρώσος τεχνίτης κάθισε αρκετό καιρό στη Μυτιλήνη και δούλεψε μερόνυχτα πάνω στην εικόνα προσπαθώντας να την καθαρίσει, και όπου το ξύλο είχε μαδήσει, το αντικαθιστούσε με κομμάτια ειδικού φελλού, πού τον συναρμολογούσε σαν ειδικός συντηρητής εικόνων.

    Από τότε αποφασίστηκε να γίνει ένα μαρμάρινο προσκυνητάρι, μπροστά στην εικόνα της Παναγίας, πού βρίσκεται στο τέμπλο και πάνω σ' αυτό να τοποθετηθεί μόνιμα και ασφαλισμένα μέσα σε ξύλινη θήκη με διπλό κρύσταλλο ή αρχαία πολύτιμη εικόνα. Εκεί την βλέπουμε και την προσκυνάμε σήμερα. Είναι φανερό, ότι οι παλαιοί εκείνοι Χριστιανοί, όταν είδαν ότι η εικόνα της Παναγίας άρχισε να καταστρέφεται, ανέθεσαν σε καλό αγιογράφο να κάνει ένα πιστό αντίγραφο της εικόνος για να κρύψουν την παλαία. Ή εικόνα - αντίγραφο είναι έργο εξαίρετο Βυζαντινής τέχνης. Οι ειδικοί λένε, ότι έγινε κατά τους χρόνους της αλώσεως, δηλαδή γύρω στο 1453. Έγινε στις διαστάσεις της παλαιάς. Έχει επίχρυση καλλιτεχνική επένδυση καμωμένη έτσι ώστε να ξεκλιδώνει και να ανοίγει σαν παράθυρο, για να φαίνεται η εικόνα.

ΚΤΙΣΜΑΤΑ ΤΟΥ ΙΕΡΟΥ ΠΡΟΣΚΥΝΗΜΑΤΟΣ

    α) Στο προαύλιο του ναού υπάρχει το παρεκκκλήσιο των Αγίων Αποστόλων.
    β) Παλαιό κτίριο πού επισκευάσθηκε ριζικά (αναπαλαιώθηκε) κατά το έτος 1965. Σ' αυτό στεγάζεται η αίθουσα υποδοχής (το λεγόμενο Συνοδικό) τα δωμάτια φιλοξενίας του Μητροπολίτη και του Ιεροκήρυκα, τα δύο Μουσεία- Βυζαντινό και Λαϊκό - Δωμάτια, αποθήκες και στο ισόγειο επτά (7) ενοικιαζόμενα καταστήματα,
    γ) Τέσσερα (4) κτίρια παλαιών ξενώνων, πού διαθέτουν συνολικά 65 δωμάτια, για τη φιλοξενία προσκυνητών.
    δ) Ό ένας ξενώνας στη θέση Σταυροί πού έχει χτιστεί το 1931 με κάπως ιδιόρρυθμο σχέδιο και σήμερα στεγάζει το Α.Τ. Αγιάσου, το Υποθηκοφυλακείο, τα Φροντιστήρια Ξένων Γλωσσών κ.λ.π.).
    ε) Κτίριο Πνευματικού Κέντρου και Ξενοδοχείο.
Τούτο κτίστηκε κατά το έτος 1971 με τη φροντίδα του τότε εκκλησιαστικού συμβουλίου πού αποτελούσαν, ο γράφων το παρόν ως Αρχιερατικός Επίτροπος τότε, ο Ευστράτιος Τζίνης, ο Κλεάνθης Καλδέλλης, ο Χαράλαμπος Εύσ. Πανταζής και ο Μιλτιάδης Έπαμ. Ψυρούκης.
Ή αποπεράτωση του έργου έγινε το έτος 1979. Δαπανήθηκε το ποσό των 7.300.000 δραχμών, από το όποιο τα έξι εκατομμύρια διέθεσε το Ιερό Προσκύνημα και ευσεβείς δωρητές. Το 1.300.000 δραχμές ήταν κρατική επιχορήγηση, πού εξασφάλισε με ενέργειες του ο αείμνηστος Μητροπολίτης Μυτιλήνης Ιάκωβος από τον τότε Υπουργό Πολιτισμού και Επιστημών Δημήτριο Νιάνια. Τα σχέδια είναι του Αρχιτέκτονα Γ. Γιαννουλέλη.
    Στο ισόγειο του κτιρίου υπάρχει και λειτουργεί το Πνευματικό Κέντρο του Προσκυνήματος, καθώς και το γραφείο του Αρχιερατικού Επιτρόπου και το Εξομολογητήριο.
    Στους Α' και Β' ορόφους λειτουργεί το Ξενοδοχείο "Αγία Σιών" 14 δωματίων και 28 κλινών.
στ) Εκκλησιαστικό Μουσείο.

    Από το έτος 1972 λειτουργεί το Εκκλησιαστικό Μουσείο, στο όποιο φυλάσσονται: Ό σταυρός με το Τίμιο Ξύλο πού έφερε, ο Αγαθών, δύο μεμβράνινα φύλλα Ευαγγελίου του Ε' αιώνα, ίσως αυτού πού έφερε ο Αγαθών, ιερά Ευαγγέλια, δύο λειψανοθήκες, δισκοπότηρα, ποιμαντικές ράβδοι, παλαιά κανδήλια, ιστορικά, χρυσοκέντητα άμφια και κυρίως ένα επιτραχήλιο του 16ου αιώνα με 55 χρυσοκέντητες εικόνες και άλλα ιερά κειμήλια μεγάλης αξίας.
    ζ) Λαογραφικό μουσείο.
Από το έτος 1982 λειτουργεί το Λαογραφικό Μουσείο με πολύτιμα έργα λαϊκής τέχνης (κεντήματα, υφαντά, ενδυμασίες, παλαιά χάλκινα σκεύη, κοσμήματα, νομίσματα και αλλά αντικείμενα).

ΣΩΖΟΜΕΝΑ ΙΕΡΑ ΚΕΙΜΗΛΙΑ

    α) Ό Σταυρός με το τεμάχιο τιμίου Ξύλου πού έφερε Ό Αγαθών. Είναι μικρός ασημένιος Σταυρός διαστάσεων 6X3 εκατοστών, πού έχει στο κέντρο τεμάχιο τιμίου Ξύλου. Για να χρησιμοποιείται ευχερέστερα κατά τις ήμερες των εορτών της Υψώσεως του Τιμίου Σταυρού (14 Σεπτεμβρίου) και της Κυριακής της Σταυροπροσκυνήσεως κατά τη θεία λειτουργία και την προσκύνηση των Χριστιανών, ο μικρός αυτός Σταυρός τοποθετήθηκε στο κέντρο μεγαλύτερου Σταυρού στολισμένου με σμάλτο και με κατάλληλη επίσης σμαλτοποίκιλτη βάση σε ειδικό δίσκο, όπως φαίνεται στην εικόνα του όπισθεν εξωφύλλου όπου διακρίνεται στο μέσον ο Σταυρός του Αγάθωνα.

    β) Ή εικόνα του Χρίστου στο τέμπλο του ναού. Όταν κάηκε ο ναός κατά το έτος 1812, κάηκε και ή εικόνα του Χρίστου, πού είχε τοποθετηθεί στο τέμπλο του ναού. Ό αείμνηστος Μητροπολίτης Ιάκωβος ο από Δυρραχίου "θέλοντας να έχει ο ναός του Ιερού Προσκυνήματος στο τέμπλο του εικόνα του Κυρίου ανάλογη περίπου με την εικόνα της Παναγίας αρχαιολογικής αξίας παραχώρησε και μετέφερε και τοποθέτησε στο ναό του Προσκυνήματος την εικόνα του ΙΕ' αιώνα του Μητροπολιτικού αγροκτήματος "Δαμάνδριον".
    γ) "Αγια Λείψανο. Σε μεγάλη σχετικά αργυρή λειψανοθήκη με καλλιτεχνικές διακοσμήσεις, φυλάσσονται τμήματα ιερών λειψάνων των αγίων Διονυσίου, Στυλιανού, Τρύφωνα, Μιχαήλ Επισκόπου Συνάδων και άλλων αγίων.

    δ) Ιερά Ευαγγέλια. Ευαγγέλιο μεγάλου σχήματος επιχρυσωμένο με θαυμάσιες και ιστορικές επιγραφές, έντυπο του 1791.
Ευαγγέλιο χειρόγραφο διαστάσεων (0,15X0,10), στο όποιο έχουν βρεθεί ραμμένα δύο φύλλα μεμβράνινου χειρογράφου ευαγγελίου, κατά πάσαν πιθανότητα εκείνου πού έφερε ό Αγαθών.
Ιερό Ευαγγέλιο διαστάσεων (0,14X0,10) χειρόγραφο, άχρονολόγητο.
Ιερό Ευαγγέλιο με επίχρυσες πλάκες, σμάλτα, έντυπο Βενετίας του έτους 1752.
    ε) Ιερά Σκέυη. Έξη (6) "Αγια Δισκοπότηρα με θαυμάσιες διακοσμήσεις, δώρα Πατριαρχών, Αρχιερέων και άλλων ευσεβών, οκτώ (8) σταυροί Αγιασμού με ξυλόγλυπτες και ωραίες διακοσμήσεις, αρτοφόρια, επίχρυσες "κιβωτοί" λιβανοθήκες για μεγάλες λιτανείες, αργυρά κατσία, θυμιατήρια, δύο ποιμαντορικές ράβδοι, εξαπτέρυγα, παλαιές ιστορικές κανδήλες με αξιόλογες επιγραφές, ιερά αντιμήνσια και αλλά.

http://1myblog.pblogs.gr/

Εορτολόγιο

Δημοφιλείς αναρτήσεις


Banner Ορθόδοξων Ιστοχώρων και Ιστολογίων
Ξεκινάμε μια προσπάθεια παρουσίασης Ορθόδοξων Ιστοχώρων και Ιστολογίων.
Αν δεν υπάρχει ο δικός σας, ζητάμε συγνώμη,
ενημερώστε μας και θα τον συμπεριλάβουμε.





Create your own banner at mybannermaker.com!
Πέρα από το άτομο
Make your own banner at MyBannerMaker.com!

















(υπό κατασκευή)


Τα banner μας
Αντιγράψτε τον κώδικα στη δική σας σελίδα
για να εμφανιστούν τα banner μας.
Ειδοποιήστε μας για να συμπεριλάβουμε και το δικό σας.