Σάββατο 30 Νοεμβρίου 2013

Μόνον η αισιοδοξία μας σώζει.




Μόνον η αισιοδοξία μας σώζει.

Αν δεν έχουμε αισιοδοξία, δεν έχουμε πίστη. Χωρίς πίστη είμαστε σαν τα ζώα που σήμερα το πρωί σφαγιάστηκαν στο σφαγείο. Χωρίς την αισιοδοξία, όλοι μας είμαστε ανάπηροι. Μεγαλύτερη αναπηρία έχει ο άνθρωπος χωρίς αισιοδοξία παρά ο άνθρωπος χωρίς πόδια. Ο Θεός εν σοφία τα πάντα έκτισε. 

Στο πρόσωπο του αισιόδοξου καθημερινά πέφτουν οι ακτίνες του ηλίου, του ζεσταίνουν και του φωτίζουν την ψυχή, ενώ το πρόσωπο του απαισιόδοξου μένει χωρίς τον ήλιο, με αποτέλεσμα η ψυχή του να είναι κρύα και σκοτεινή. Ο πρώτος καθημερινά βλέπει τα λουλούδια, ενώ ο δεύτερος τον σκουπιδότοπο. Δεν μπορεί να υπάρξει καμμιά δημιουργία χωρίς αισιοδοξία.

Αδελφοί μου, ας είμαστε αισιόδοξοι. Ας ατενίσουμε τον κόσμο μας την ημέρα, ας δούμε ψηλά στον ουρανό τη νύχτα και ας έχουμε πίστη στον Θεό. Υπάρχει ο Δημιουργός, ο Πλάστης του κόσμου και Πατέρας μας. Η σκέψη αυτή, ας είναι η βάση της αισιοδοξίας μας.

Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς.

Παρασκευή 29 Νοεμβρίου 2013

Γιὰ τὸν γέροντα Πορφύριο ἡ ἀγάπη εἶναι ἀδιάζευκτα ἀγάπη πρὸς τὸν Θεὸ καὶ ἀγάπη πρὸς τὸν ἄνθρωπο.




Γιὰ τὸν γέροντα Πορφύριο ἡ ἀγάπη εἶναι ἀδιάζευκτα ἀγάπη πρὸς τὸν Θεὸ καὶ ἀγάπη πρὸς τὸν ἄνθρωπο:

«Ἡ ἀγάπη πρὸς τὸν Χριστὸ δὲν ἔχει ὅρια, τὸ ἴδιο καὶ ἡ ἀγάπη πρὸς τὸν πλησίον». «Ἡ ἀγάπη στὸν Χριστὸ εἶναι κι ἀγάπη στὸν πλησίον, σ’ ὅλους, καὶ στοὺς ἐχθρούς [...]. Μέσω τῆς ἀγάπης πρὸς τὸν ἀδελφὸ θὰ κατορθώσομε ν’ ἀγαπήσομε τὸν Θεόν. Ἐνῶ τὸ ἐπιθυμοῦμε, ἐνῶ τὸ θέλομε, ἐνῶ εἴμαστε ἄξιοι, ἡ θεία χάρις ἔρχεται μέσω τοῦ ἀδελφοῦ. Ὅταν ἀγαπᾶμε τὸν ἀδελφό, ἀγαπᾶμε τὴν Ἐκκλησία, ἄρα τὸν Χριστό. Μέσα στὴν Ἐκκλησία εἴμαστε κι ἐμεῖς. Ἄρα ὅταν ἀγαπᾶμε τὴν Ἐκκλησία, ἀγαπᾶμε καὶ τὸν ἑαυτό μας». «Ἕνα εἶναι τὸ ζητοῦμενο στὴ ζωή μας, ἡ ἀγάπη, ἡ λατρεία στὸν Χριστὸ καὶ ἡ ἀγάπη στοὺς συνανθρώπους μας [...]. Κανεὶς δὲν μπορεῖ νὰ φθάσει στὸν Θεό, ἂν δὲν περάσει ἀπ’ τοὺς ἀνθρώπους. Γιατὶ «ὁ μὴ ἀγαπῶν τὸν ἀδελφὸν αὐτοῦ, ὃν ἑώρακε, τὸν Θεόν, ὃν οὐχ ἑώρακε, πῶς δύναται ἀγαπᾶν;».

«Ὁ παραμικρὸς γογγυσμὸς κατὰ τοῦ πλησίον ἐπηρεάζει τὴν ψυχή σας καὶ δὲν μπορεῖτε νὰ προσευχηθεῖτε. Τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιον, ὅταν βρίσκει ἔτσι τὴν ψυχή, δὲν τολμάει νὰ πλησιάσει». «Οἱ προσευχές μας δὲν εἰσακούονται, διότι δὲν εἴμαστε ἄξιοι. Πρέπει νὰ γίνεις ἄξιος, γιὰ νὰ προσευχηθεῖς».

Αγίου Πορφύριου Καυσοκαλυβίτη .

Πώς επικοινωνούν πνευματικά από μακριά οι άνθρωποι;




-Γέροντα, πώς επικοινωνούν πνευματικά από μακριά οι άνθρωποι;

-Γράφουν κανένα γράμμα ή με ασύρματο ή με σήματα μορς!...

Δηλαδή, Γέροντα;

- Για να υπάρξει πνευματική επικοινωνία μεταξύ των ανθρώπων, πρέπει να εργάζονται στην ίδια συχνότητα. Αυτό δεν μπορούν να το πιάσουν οι επιστήμονες.

Θυμάσαι εκείνο το περιστατικό που αναφέρω στους «Αγιορείτες Πατέρες»; Μια μέρα ένας μοναχός θα πήγαινε να επισκεφθή έναν Πατέρα στην Καψάλα και σκεφτόταν: «Τί να του πάω για ευλογία;». Οικονόμησε λοιπόν δύο ψάρια και τα καθάριζε, για να του τα πάη. Εν τω μεταξύ, ο άλλος είχε λάβει την πληροφορία από τον Θεό για την επίσκεψη του αδελφού και σκεφτόταν: «Τώρα που θα 'ρθη, τί να τον φιλέψω;». Την ώρα λοιπόν που ο αδελφός καθάριζε ψάρια, ένας κόρακας ήρθε ξαφνικά, του πήρε το ένα ψάρι και το πήγε στον άλλον 
στην Καψάλα -απόσταση πεντέμισι ώρες. Το καταλαβαίνετε; Ο ένας σκεφτόταν πώς να αναπαύση τον άλλον και ο κόρακας μετά έκανε τον ενδιάμεσο!

Όταν ο άνθρωπος έχη την Αγάπη, τον Χριστό, και βουβός να είναι, μπορεί να συνεννοηθή με όλα τα δισεκατομμύρια των λαών και με την κάθε ηλικία των ανθρώπων, που έχει και αυτή την δική της γλώσσα.

Βάλε δυο ανθρώπους που δεν έχουν αγάπη μεταξύ τους να καθήσουν ο ένας δίπλα στον άλλον και να μη μιλούν. Βαλε και δύο άλλους που έχουν αγάπη μεταξύ τους να καθήσουν ο ένας δίπλα στον άλλον και να μη μιλούν και αυτοί. Πώς θα νιώθουν οι μεν και πώς θα νιώθουν οι δε; Και οι πρώτοι δε θα μιλούν και οι δεύτεροι δεν θα μιλούν. Όμως οι δεύτεροι και με την σιωπή θα «μιλούν», γιατί θα υπάρχη επικοινωνία μεταξύ τους. Αντίθετα οι πρώτοι δεν θα μπορούν να επικοινωνήσουν, γιατί ανάμεσά τους θα υπάρχη μόνωση. Όταν δεν υπάρχη αγάπη, μπορεί δυο άνθρωποι να βρίσκωνται κοντά, αλλά να είναι μακριά ο ένας από τον άλλον.

- Γέροντα, στενοχωριέμαι που ήρθε η ημέρα να φύγετε πάλι από κοντά μας.

- Στην πνευματική ζωή δεν υπάρχη «κοντά» και «μακριά». Την αγάπη του Χριστού δεν την χωρίζουν αποστάσεις, γιατί ο Χριστός με την αγάπη Του καταργεί τις αποστάσεις.

Επομένως, είτε κοντά είτε μακριά βρίσκεται κανείς, νιώθει πάντα κοντά, όταν είναι κοντά στον Χριστό και συνδέεται με τον άλλον αδελφικά με αγάπη Χριστού.

Δοξολογώ τον Θεό που η αγάπη μου είναι τέτοιου είδους, πνευματική, αγγελική, οπότε οι αποστάσεις καταργούνται και η επαφή θα υπάρχη μαζί σας και σ' αυτήν την ζωή από μακριά και στην άλλη που είναι ακόμη πιο μακριά, γιατί και εκείνη η απόσταση θα είναι πολύ κοντινή, αφού μας ενώνει η Αγάπη, ο Χριστός.


γεροντας Παισιος

http://1myblog.pblogs.gr/


Τρίτη 26 Νοεμβρίου 2013

Νεομάρτυς Κωνσταντίνος εξ Αγαρηνών.....Αγιορείτης Άγιος.... Μνήμη 2 Ιουνίου




Ο άγιος Κωνσταντίνος γεννήθηκε στην κοινότητα Υψηλομετώπου της Λέσβου από γονείς μωαμεθανούς, αλλά αυτός όχι μόνο έγινε χριστιανός, αλλά και μαρτύρησε για την πίστη του Χριστού.

Ήταν τόσο καλός και τόσο ωραίος νέος, που προκαλούσε το θαυμασμό, αλλά και το φθόνο των φθονερών ανθρώπων, μέχρι σημείου μία γειτόνισσα του τούρκισσα να θελήσει να τον δηλητηριάσει. Ήταν τότε 15 χρόνων. Με το δηλητήριο, που του έδωκε σε γλύκισμα, δεν απέθανε, αλλά έμεινε τυφλός και κατάκοιτος. Σ' αυτή την κατάσταση αρρώστησε από ευλογιά. Μια χριστιανή τότε γυναίκα ζήτησε απ' την τούρκισσα μητέρα του παιδιού να της επιτρέψει να νίψει το παιδί με άγιασμα. Η μητέρα του, αν και μωαμεθανή, βλέποντας ότι το παιδί της πήγαινε απ' το κακό στο χειρότερο δέχτηκε το αγίασμα και το θαύμα έγινε. Ο Κωνσταντίνος θεραπεύτηκε τελείως.

Σχετικά νωρίς ορφάνεψε από πατέρα. Η μητέρα του ξαναπαντρεύτηκε. Ο νέος πατέρας του ήταν μέθυσος και κακός. Ο Κωνσταντίνος και τρία αδέρφια του αναγκάστηκαν να φύγουν στη Σμύρνη και να πουλούν λαχανικά. Ο Κωνσταντίνος μεταξύ των πελατών του είχε και τον Μητροπολίτη Σμύρνης. Έφερνε ο ίδιος τα λαχανικά στη Μητρόπολη, αλλά οι τακτικές αυτές επισκέψεις του έδιναν την ευκαιρία να ακούει συμβουλές, να παρακολουθεί τις γιορτές των χριστιανών και να βρίσκει μοναδικές ευκαιρίες για ανώτερη πνευματική ζωή και χαρά. Μια μέρα βρήκε μόνο του στη Μητρόπολη ένα γέροντα πνευματικό και τον παρακάλεσε, αν είχε καιρό, να μείνει λίγο κοντά του και να του διαβάσει κάτι από θρησκευτικά βιβλία. Όμως ο γέροντας είπε πως είχε ξεχάσει κάπου τα γυαλιά του. Ο Κωνσταντίνος αμέσως έτρεξε με προθυμία και του τα έφερε, για να μη χάσει την ευκαιρία να ακούσει τα λόγια του Θεού. Ο γέροντας ξεπλήρωσε την επιθυμία του με πολύωρα διαβάσματα και ωφέλιμες συζητήσεις, που τόσο πολύ άρεσαν στον Κωνσταντίνο και, όπως λέγει το Συναξάριο, «κατέγραφεν εις τα πλάτη της καρδίας αυτού».

Ήταν παιδί με αγαθή ψυχή. Η αμαρτία τον φόβιζε. Τον συγκινούσε η αρετή και η αγάπη του Χριστού στον κάθε άνθρωπο. Έβαλε σαν σκοπό της ζωής του να γίνει χριστιανός. Ζήτησε τότε να μεταβεί στο Άγιον Όρος και ήλθε εκεί στη Νέα Σκήτη. Εκεί εξομολογήθηκε και φανέρωσε την απόφαση του να βαφτιστεί. Ο εξομολόγος του τον κράτησε κοντά του λίγες μέρες και ανέφερε σχετικά στους προϊσταμένους του στο Μοναστήρι του Αγίου. Παύλου. Όλοι χάρηκαν και δόξασαν το Θεό, όμως έπρεπε να σκεφθούν σοβαρά, γιατί θα είχε φοβερές συνέπειες για όλους να μαθευτεί πως τόλμησαν να βαφτίσουν ένα μωαμεθανό.

Αποφάσισαν να τον στείλουν στην Ιερά Μονή Μεγίστης Λαύρας, που ήταν το κέντρο του Αγίου Όρους και είχε εκεί πολλούς σοφούς καί αγίους πατέρες. Πήγε, λοιπόν, ο Κωνσταντίνος στη Λαύρα, τον κράτησαν, τον περιποιήθηκαν, τον ενίσχυσαν αδελφικά και με πολλή αγάπη, χωρίς όμως να τολμήσουν να τον βαφτίσουν. Βρισκότανε εκεί τότε ο Πατριάρχης Γρηγόριος ο Ε', που αργότερα κρέμασαν οι Τούρκοι. Σ' αυτόν έστειλαν το μωαμεθανό, αφού του έδωκαν για βοήθημα και πέντε αργύρια. Φαίνεται ότι όλοι φοβότανε μήπως ο νεαρός Τούρκος, που ζητούσε να βαφτιστεί, ερχότανε να τους στήσει παγίδα και να γίνει αιτία να κάψουν το Άγιο Όρος οι μωαμεθανοί.

Ο Κωνσταντίνος, αντί να πάει να συναντήσει τον Πατριάρχη Γρηγόριο, πήγε στη Σκήτη της Αγίας Άννας, όπου γνώρισε τον άγιο πνευματικό πατέρα Χρύσανθο και έμεινε κοντά του, φιλοξενούμενος για τρεις ημέρες. Από εκεί, χωρίς να ξέρει που πάει λόγω ομίχλης, άλλα στην πραγματικότητα γιατί έτσι το θέλησε ο Θεός, πήρε το δρόμο για τα Καυσοκαλύβια, μια μεγάλη σκήτη του Αγίου Όρους. Πηγαίνοντας σ' αύτη κοιμήθηκε στο δρόμο και είδε όραμα την Παναγία, που του είπε να μη λυπάται, αλλά να συνεχίσει το δρόμο του για τα Καυσοκαλύβια. Εκεί γνώρισε τον άγιο γέροντα Γαβριήλ, όμως ο προϊστάμενος της Σκήτης φοβήθηκε να τον βαφτίσει χωρίς τη γνώμη ανωτέρων του και τον έστειλε με συνοδεία μοναχού στη Μονή Ιβήρων, όπου βρισκότανε τότε ο Πατριάρχης Γρηγόριος. «Τι προσήλθες προς ημάς τους καταφρονεμένους», του είπε ο Πατριάρχης για να τον δοκιμάσει. «Τι ζητάς από εμάς, που καθώς βλέπεις δεν έχουμε τίποτε; Ημείς δεν είμεθα ταπεινότεροι από όλα τα έθνη; Σεις έχετε το βασίλειο και τη δόξα και κάθε απόλαυση ζωής και συ την καταφρονείς; Έλα στον εαυτό σου». Ο Κωνσταντίνος τα άκουγε αυτά και έκλαιγε. Βλέποντας τον ο Πατριάρχης θέλησε να τον παρηγορήσει λέγοντας: «Μετ' ολίγον έρχομαι εγώ μόνος στα Καυσοκαλύβια και βαφτίζω σε, μόνον προετοίμασον τον εαυτόν σου με αγνείαν και προ πάντων να είσαι κεκρυμμένος».

Επέστρεψε ο άγιος στα Καυσοκαλύβια και παρέμεινε έξι μήνες. Σ' όλο αυτό το διάστημα έκαμε σ' όλους εκεί εντύπωση η θερμή πίστη και η αρετή του.

Τέλος αποφάσισαν να τον βαφτίσουν. Την ώρα που έλεγε ο ιερεύς «βαπτίζεται ο δούλος του Θεού Κωνσταντίνος» το πρόσωπο του Κωνσταντίνου έλαμπε, ώστε οι άλλοι μοναχοί με δυσκολία μπορούσαν να τον βλέπουν.

Ήταν πια καιρός να κάνει το τάμα που είχε, να έλθει δηλαδή στην Ι. Μονή Ιβήρων και να προσκυνήσει και να ανάψει λαμπάδα στην Παναγία Πορταΐτισσα και μετά να έλθει στη Σκήτη του Προδρόμου. Εκεί είχε την ευκαιρία να προσκυνήσει και λείψανα νεομαρτύρων. Τούτο άναψε στην ψυχή του την επιθυμία να δώσει και αυτός τη ζωή του στο Χριστό. Φανέρωσε τη σκέψη του στον πνευματικό του μοναστηρίου, αυτός όμως δεν τον ενθάρρυνε, αλλά τον προέτρεψε να συνεχίσει να αγωνίζεται σαν μοναχός τον αγώνα της πίστεως και της αρετής και, αν είναι θέλημα Θεού, θα τον καλέσει ο Θεός στο μαρτύριο.

Στεναχωρημένος απ' αυτό επέστρεψε στα Καυσοκαλύβια. Εκεί είδε ένα θείο όραμα. «Εδόκει μοι, ελεγεν, ότι ευρέθην εν τη Αγία Σοφία και επάνω εις το ύψος του τρούλλου εκάθητο ο Δεσπότης Χριστός εις θρόνον υπέρλαμπρον, κύκλω δε αυτού πλήθος στρατιάς ουρανίου. Εις δε διαφέρων των άλλων, ένδοξος λίαν (ίσως να ήτο ο Μέγας Δημήτριος), πλησιάσας με και κρατήσας της χειρός μου, ως προς τον Δεσπότην Χριστόν, ένευσέ με χαριέντως να υπάγω, και ευθέως ο Χριστός αφήκε φωνήν λέγουσαν: «Άφες αυτόν, ούπω έστι καιρός» και απέλυσε με, εγώ δε εγερθείς εκ της κλίνης διελογιζόμην εν εμαυτώ τι άρα θέλει είσθαι τα οραθέντα».


Τα αδέρφια του αγίου βρισκότανε τότε στη Μαγνησία της Μ. Ασίας. Θερμός πόθος του αγίου, ήταν να τους συναντήσει και να τους κάνει και αυτούς χριστιανούς. Για το σκοπό αυτό πήρε αδεία από το γέροντα του να έλθει στο Αϊβαλί και από κει στη Μαγνησία. Ο Πατριάρχης μάλιστα Γρηγόριος Ε' του έδωκε συστατικά γράμματα για το σοφό δάσκαλο των Κυδωνιών (Αϊβαλιού) τον κυρ Γρηγόριον (Σαράφην). Αλλά εκεί στην πολυσύχναστη τότε πόλη των Κυδωνιών, τον γνώρισε κάποιος Τούρκος. Ο Κωνσταντίνος το κατάλαβε και προσπάθησε να φύγει στη Σμύρνη, αλλά μέσα στο πλοίο τον συνέλαβαν οι Τούρκοι και τον έφεραν στον αγά της πόλεως. Εκεί ο άγιος με θάρρος ομολόγησε ότι έγινε χριστιανός. «Μωαμεθανός ήμουν, είπεν, αλλ' εφωτίσθην παρά του Θεού και επληροφορήθην, ότι ματαία είναι η πίστις των αγαρηνών, και μόνη η των χριστιανών πίστις είναι αληθής και αμώμητος. Δια τούτο γνωρίσας το συμφέρον μου, έγινα χριστιανός, δια να κερδίσω την αιώνιον ζωήν».

Ο αγάς των Κυδωνιών κάλεσε τον αγά των Μοσχονησίων, για να προσπαθήσουν και οι δυο να τον ξαναφέρουν στη θρησκεία τους. Όμως ούτε οι φυλακίσεις ούτε οι απειλές ούτε οι υποσχέσεις ούτε οι βασανισμοί ήταν δυνατόν να μεταπείσουν τον άγιο. Οι χριστιανοί των Κυδωνιών εν τω μεταξύ με αγρυπνίες και παρακλήσεις ικέτευαν το Θεό να τον ενισχύσει.

Τα βασανιστήρια που του έκαμαν ήταν φρικτά. Τα είχε κάνει ένας «χαλκοκατσίβελος» πριν δέκα χρόνια βασανίζοντας τον Άγιο Γεώργιο τον Χιοπολίτη που μαρτύρησε στο Αϊβαλί. Σιδηρένια περικεφαλαία κοκκινισμένη στη φωτιά έθεταν στο κεφάλι του. Έστριβαν με λουριά μολυβένιες σφαίρες γύρω στο κεφάλι του, ώστε τα μάτια του να βγαίνουν απ' τις κόγχες τους. Μερόνυχτα έσφιγγαν τα πόδια σε ξύλα ή τον κρέμαζαν από τα πόδια για ολόκληρες νύχτες και έσχιζαν τις σάρκες του. Οι χριστιανοί έβλεπαν θείο φως να βγαίνει τη νύχτα από το ναό του Αγίου Γεωργίου και να μπαίνει στο κελί της φυλακής. Στη φυλακή είδε όραμα την Παναγία, που του φανέρωσε ότι θα λάβει μαρτυρικό τέλος στην Κωνσταντινούπολη.

Μετά τα βασανιστήρια ξανάφεραν τον άγιο μπροστά στους Τούρκους άρχοντες, με την ελπίδα να τον μεταπείσουν. Του έλυσαν τα χέρια, και τότε αμέσως ο Άγιος έκαμε το σημείο του σταυρού. Ο αγάς των Μοσχονησίων έγινε έξω φρενών, όρμησε και με το ξίφος του άρχισε να ξεσχίζει το στήθος του αγίου και τότε σχηματίστηκε στο στήθος του ένας φωτεινός σταυρός. Ο αγάς των Κυδωνιών, μην μπορώντας να φέρει αποτέλεσμα, έστειλε με συνοδεία τον άγιο στην Κωνσταντινούπολη. Εκεί υπέφερε πολλά άλλα βασανιστήρια. Από τη φυλακή έστειλε με ένα πνευματικό, που τον επισκέφθηκε, επιστολή στον Οικουμενικό Πατριάρχη Γρηγόριο τον Ε', που βρισκότανε ακόμα στο Άγιον Όρος, όπως επίσης και στους εκεί γνωστούς του.

Σε νέα ανάκριση, που τον οδήγησαν, φώναζε ο άγιος: «Ω ηγεμών, άμποτε να εγνώριζες και συ το συμφέρον της ψυχής σου και να εγινόσουν χριστιανός». Ο ηγεμών μην υποφέροντας «την ύβριν» διέταξε να τον απαγχονίσουν και να τον θάψουν στα τουρκικά μνήματα εξακολουθώντας να θεωρεί τον άγιο σαν μωαμεθανό, αλλά και για να μη τον πάρουν οι χριστιανοί και τον τιμήσουν σαν άγιο.


Μαρτύρησε στις 2 Ιουνίου του 1819.

Το Άγιον Όρος έστειλε μοναχούς στο Αϊβαλί να μάθουν λεπτομέρειες για τα βασανιστήρια, που υπέφερε ο άγιος, για να τα καταγράψουν. Έπειτα οι ίδιοι πήγαν στην Κωνσταντινούπολη και κατόρθωσαν να εξαγοράσουν τα φορέματα, που φορούσε κατά το μαρτυρικό θάνατο ο άγιος. Αυτά βρίσκονται στο Άγιον Όρος, στα Καυσοκαλύβια και πολλοί άρρωστοι, που τα έφεραν επάνω τους ζητώντας την πρεσβεία του Αγίου, βρήκαν την υγεία τους.





ΤΟ ΑΠΟΛΥΤΙΚΙΟ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ

Πάσαν ηύφρανας πιστών χορείαν

και κατήσχυνας, τους Άγαρ γόνους,

ανακηρύξας λαμπρώς την ευσέβειαν

και υπομείνας ανύποιστα βάσανα,

ω Κωνσταντίνε μαρτύρων αγλάισμα.

Ως ουν έτυχες, ούπερ επόθεις αοίδιμε,

μνημόνευε ημών των ευφημούντων σε.

http://agioritikesmnimes.pblogs.gr

Δευτέρα 25 Νοεμβρίου 2013

ΣΕ ΑΔΕΛΦΟ ΠΟΥ ΤΟΝ ΡΩΤΗΣΕ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΑΙΣΘΗΣΙΑ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ ΚΑΙ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΞΑΣΘΕΝΗΣΗ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ




.......Για την αντιμετώπιση της αναισθησίας της ψυχής, αδελφέ μου, βοηθάει η συνεχής ανάγνωση των θείων Γραφών, οι κατανυκτικοί λόγοι των θεοφόρων Πατέρων, η μνήμη της κρίσεως του Θεού και της εξόδου της ψυχής από το σώμα, της συναντήσεως των φοβερών δυνάμεων, με τις οποίες συνεργάστηκε για το κακό στην ολιγοχρόνια και ελεεινή αυτή ζωή.

Ακόμα η μνήμη της μελλοντικής παραστάσεώς του στο φρικτό και αδέκαστο βήμα του Χριστού, όπου θα του ζητηθεί λόγος ενώπιον του Θεού, όλων των αγίων αγγέλων και όλης γενικά της κτίσεως, όχι μόνον για τις πράξεις , αλλά και για τα λόγια και για τους λογισμούς. Να φέρνεις στο νου σου πάντοτε την απόφαση του φοβερού και δικαίου κριτή σ’ αυτούς που θα βρεθούν στ’ αριστερά Του και θα τους πει: «Φύγετε μακρυά μου , καταραμένοι ,στην αιώνια φωτιά που είναι ετοιμασμένη για το διάβολο και τους αγγέλους του ( Ματθ.25, 41 ) . Είναι επίσης ωφέλιμο να φέρνεις στο νου σου και τις μεγάλες ανθρώπινες θλίψεις , για να μπορέσει λίγο να μαλακώσει η αναίσθητη ψυχή και να έρθει σε συναίσθηση της κακής καταστάσεώς της.

Το ότι παρουσιάζει αδυναμία στην αγάπη για τους αδελφούς, σου συμβαίνει, επειδή δέχεσαι τους λογισμούς που σου υποβάλλουν οι υποψίες και εμπιστεύεσαι στην καρδιά σου. Και ακόμα, επειδή δεν θέλεις να υποφέρεις καθετί που σου συμβαίνει, χωρίς να έχει πριν συγκατατεθεί η προαίρεσή σου. Οφείλεις λοιπόν, με τη βοήθεια του Θεού, πρώτα-πρώτα να μην πιστεύεις καθόλου στις υποψίες σου και να φροντίζεις με όλη σου τη δύναμη να ταπεινώνεσαι στους αδελφούς σου και να κόβεις για χάρη τους το θέλημά σου.

Αν σε βρίσει κανείς απ’ αυτούς ή σε θλίψει ,να προσεύχεσαι πολύ γι’ αυτόν , όπως είπαν οι Πατέρες , σαν να είναι μεγάλος ευεργέτης σου και γιατρός της φιληδονίας σου. Κάνοντας αυτά θα μειωθεί και ο θυμός σου, εφόσον βέβαια, σύμφωνα με τους αγίους Πατέρες, «χαλινάρι του θυμού είναι η αγάπη». Πάνω απ’ όλα όμως , παρακάλεσε το Θεό να σου χαρίσει πνευματική αγρύπνια και σύνεση, για να γνωρίσεις ποιο είναι το θέλημα Του, το αγαθό και ευάρεστο και τέλειο. Και ακόμα παρακάλεσέ Τον να σου χαρίσει δύναμη για να είσαι έτοιμος να κάνεις κάθε έργο αγαθό......

Από το βιβλίο: «ΑΒΒΑ ΔΩΡΟΘΕΟΥ
Έργα Ασκητικά»
Εκδόσεις: Ετοιμασία

http://eisdoxantheou-gk.blogspot.com

Κυριακή 24 Νοεμβρίου 2013

ΑΓΙΟΥ ΣΥΜΕΩΝ ΤΟΥ ΝΕΟΥ ΘΕΟΛΟΓΟΥ.......ΖΑΓΟΡΑΙΟΣ ΛΟΓΟΣ 79ος



.... Έτσι λοιπόν αδελφοί γίνεται θάνατος ήγουν νέκρωσις τού σώματος και πρωτύτερα από τον θάνατον. Και πρωτύτερα από την ανάστασιν τών σωμάτων γίνεται ανάστασις ψυχών με το έργον και την δοκιμήν και την αλήθειαν. Διότι όταν το θνητόν φρόνημα αφανίζεται από τον αθάνατον νούν και η νεκρότης διώχνεται από την ζωήν τότε η ψυχή βλέπει φανερά τον εαυτόν της, πώς αναστήθηκε ωσάν από νεκρούς καθώς βλέπουν τον εαυτό τους και εκείνοι πού σηκώνονται από ύπνο και γνωρίζει τον Θεό πού την ανέστησε τον οποίο κατανοούσα και ευχαριστούσα τον προσκυνεί και δοξολογεί την άπειρόν του αγαθότητα. ...

...Εκείνοι λοιπόν πού πρίν τής χάριτος τού Ευαγγελίου ήσαν υποκείμενοι εις νόμον μέ δίκαιον τρόπον εκάθηντο και υπό κάτω στόν ίσκιον τού νόμου. Αμή εκείνοι οπού μετά την χάριν ήλθαν στο φώς και την ημέραν ελευθερώθηκαν από τον ίσκιον ήγουν από την δουλείαν τού νόμου κι έγιναν ανώτεροι από τον νόμον και ζούν μαζί με τον νομοθέτην Θεόν. Διατί όπου πνεύμα κυρίου εκεί ελευθερία και η ελευθερία είναι εξάπαντος από την δουλείαν τού νόμου. Ότι ο νόμος είναι οδηγός και παιδαγωγός και διδάσκαλος δικαιοσύνης με το να λέγη τούτο καί τούτο να κάνεις και τούτο να μήν κάνεις, αλλά η χάρις και η αλήθεια δέν λεέι έτσι. Αλλά πώς; ΘΈΛΕΙ ΚΑΝΕΙΣ ΚΑΙ ΘΕΛΕΙ ΕΙΠΗΣ όλα κατά την χάριν οπού σού εδόθη και λαλεί μέσα σου καθώς είναι γραμμένο και έσονται πάντες διδακτοί Θεού διατί δέν μανθάνουν το καλόν με τα γράμματα, αλλά διδάσκονται αυτό με την χάριν τού Αγίου Πνεύματος, ούτε διδάσκονται τα Θεία με λόγον μόνον αλλά με φώς λόγου και με λόγον φωτός μυστικώς, διατί τότε θέλει είσθε διδάσκαλοι και εις τον εαυτόν σας και εις τούς πλησίον και φώς τού κόσμου και άλας της γής .



...Ο Θεός είναι φώς και εκείνοι όπου αξιώθηκαν να τον ιδούν όλοι τον είδαν ως φώς, και εκείνοι όπου τον έλαβαν ως φώς τον έλαβαν, ότι το φώς της δόξης αυτού έμπροσθεν αυτού προπορεύεται και χωρίς φώς δέν είναι δυνατόν να φανεί αυτός. Καί εκείνοι πού δέν είδαν το φώς του ουδέ εκείνον είδαν, ότι ο Θεός είναι το φώς και εκέινοι πού δεν έλαβαν το φώς του δέν έλαβαν ακόμη τη χάρι, διατί εκείνοι πού έλαβαν τη χάρι, έλαβαν φώς Θεού και Θεόν. Καθώς έιπεν αυτό το φώς ο Χριστός «ενοικήσω εν αυτοίς και εμπεριπατήσω». Αλλά εκείνοι πού δέν αξιώθησαν να λάβουν ή να πάθουν τούτο, όλοι αυτοί βρίσκονται υποκείμενοι εις τον νόμον πού εδώθη πρό της χάριτος, δούλοι και μαθηταί δούλων. Τέκνα παιδίσκης και υϊοί σκότους καν Βασιλείς είναι, κάν πατριάρχαι , κάν αρχιερείς, κάν ιερείς, κάν λαϊκοί, κάν μοναχοί, κάν ασκηταί , κάν ηγούμενοι.ότι όλοι εκείνοι πού κάθονται μέσα στό σκότος, είναι υϊοί σκότους και δέν θέλουν νά μετανοήσουν.

...Αλλά και με όλον πού δέν γνωρίζουμε το Μυστήριον τής ενσάρκου οικονομίας τού Χριστού, πού δέν γνωρίζουμε κατά ακρίβειαν τα Μυστήρια των Χριστιανών, επιχειριζόμεθα χωρίς εντροπή να διδάσκουμε άλλους περί τού φωτός της γνώσεως . Η γνώσις δεν είναι το φώς αλλά το φώς είναι η γνώσις επειδή και εν αυτώ τω φωτί και δι αυτού και εξ αυτού έγιναν τά πάντα. Τού οποίου φωτός την θεωρίαν αρνούμενοι, αμή όντας ακόμη έμβρυα ακόμη μέσα εις την κοιλίαν ή να ειπώ αληθέστερα νεκροτόκια αποβάλματα, αναβαίνομεν εις ιερατικά αξιώματα χωρίς εντροπήν , και το πλέον χειρότερον οι περισσότεροι με μεγάλην αθεοφοβίαν αδοράζομεν τήν ιεροσύνην μέ άσπρα και ζητούμε να προεστεύομεν εις το βασιλικό ποίμνιο, εμείς πού δέν εγεννήκαμε ακόμη ουδέ αρνία, και αυτά τα κάμνομεν όχι δι άλλο τι πάρεξ γιά να κάμνομεν τα θελήματά μας.


http://amethystosbooks.blogspot.com

Σάββατο 23 Νοεμβρίου 2013

ΑΓΙΟΥ ΣΥΜΕΩΝ ΤΟΥ ΝΕΟΥ ΘΕΟΛΟΓΟΥ: Η ΕΝΔΕΙΑ ΕΙΝΑΙ ΕΥΕΡΓΕΣΙΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ!!!


Λοιπόν εις κάθε θεοσεβή είναι αναγκαία κάθε θλίψις, και στενοχώρια, και λύπη. Ότι προ του να δοκιμάση τινάς τους πειρασμούς δεν ημπορεί να τους καταλάβη, και να τους γνωρίση, καθώς πρέπει, αλλά όταν τους δοκιμάση, και τους γνωρίση, και ελευθερωθή από αυτ...ούς, τότε ευχαριστεί εκείνον όπου τον ελευ­θέρωσε. Διατί εκείνος όπου είναι απείραστος, και δεν εδοκίμασε πειρασμούς, είναι αμελής εις το να ευχαριστή τον Θεόν, από τον οποίον φυλάττεται, και μένει απείραστος. Αμή οπόταν πέση εις πειρασμούς, και ελευθερωθή, τότε του ευχα­ριστεί πολλά. Ει δε και ευρεθή τινάς όπου να ευχαριστή τον Θεόν πάντοτε, χωρίς να δοκιμάση πειρασμούς, όμως δεν τον ευχαριστεί τόσον πολλά, και με τόσην προθυμίαν, με όσην τον ευχαριστεί εκείνος όπου ελευθερωθή από θλίψεις, και πειρασμούς.

Ώστε όπου αναγκαίον, και χρειαζόμενον είναι, να πέση κάθε χριστιανός εις πει­ρασμούς και θλίψες, και στενοχωρίαις, και λύπαις, δια να γνωρίση την δύναμιν του Θεού, και να τον ευχάριστη εξ όλης του της ψυχής, και εξ όλης του της διανοίας, και εξ όλης του της δυνάμεως. Και μάλιστα εκείνος όπου έχει άνεσιν, και δεν έχει πειρασμόν, είναι υποκείμε­νος εις δύω μεγάλα κακά. Το ένα όπου δεν ευ­χαριστεί τον Θεόν εξ όλης του ψυχής και καρ­δίας, και το άλλο όπου καταγίνεται ο νους του εις φροντίδας ματαίας, και ανωφελείς.


Αν ίσως ο Αδάμ ευχαριστούσε τον Θεόν εις καιρόν, ό­που ευρίσκετο εις μεγαλωτάτην ανάπαυσίν, και ανεκλάλητον χαράν, βέβαια δεν ήθελε πλανηθή, μήτε ήθελε δεχθή ποτέ εκείνην την πονηράν συμβουλήν του διαβόλου, μήτε ήθελε επιθυμήση να γένη Θεός. Δια τούτο και ημείς καθώς χρειαζόμεθα την αναπνοήν του αέρος, τοιουτωτρόπως χρειαζόμεθα και την ευχαριστίαν του Θεού, εάν θέλωμεν να μη πέσωμεν εις πειρασμούς, και θλί­ψεις, και λύπας. Όθεν ας ευχαριστούμεν, αδελ­φοί μου, εις όλα τον Θεόν, και ας υπομένωμεν αγογγύστως κάθε πειρασμόν, και θλίψιν, εν Χρι­στώ Ιησού τω Κυρίω ημών, ω η δόξα εις τους αιώνας. Αμήν!!!!!

ΠΗΓΗ

Πέμπτη 21 Νοεμβρίου 2013

Η εν Χριστώ χαρά.....



Η χαρά του Χριστιανού είναι σιωπηλή και γαλήνια. Δεν είναι θορυβώδης και ανήσυχη, δεν ξεσπά σε γέλια και κραυγές. Όποιος την έχει μέσα του, “μόλις ησυχή μειδιάσει”. Η εν Χριστώ χαρά δεν φαίνεται από εξωτερικά σημάδια, μόνο ακτινοβολεί με τρόπο μυστικό.
Η αληθινή χαρά του Χριστού συνδέεται με την ευλογημένη θλίψη της μετανοίας, γιατί μόνο μέσω της θλίψεως αυτής και του σταυρού έρχεται ο άνθρωπος σε επαφή με τον Θεό, που είναι η μοναδική πηγή της χαράς. Έτσι έζησαν οι άνθρωποι του Θεού και έτσι μας δίδαξαν να ζούμε κι εμείς την πίστη μας. “Εγγύς ο Θεός της λυπηράς καρδίας”.
Ο άμετρος γέλωτας δεν φανερώνει γνήσια χαρά, παρά έχει σκοπό τη φυγή από την αληθινή κατάσταση του ανθρώπου, μέσα από ένα τεχνητό προσωπείο. Δεν συνδέεται με τη σύννοια και τη νήψη του ανθρώπου που βρίσκεται σε μια επιφυλακή αναζήτησης και διόρθωσης. Δεν καλλιεργεί την ψυχή προς σωτηρία. Γι’ αυτό λέγει ο Κύριος: “Ουαί υμίν οι γελώντες νυν, ότι πενθήσετε και κλαύσετε” και ο Χρυσόστομος γράφει “πένθους ο παρών καιρός, και θλίψεως και δουλαγωγίας, και αγώνων και ιδρώτων, σύ δε γελάς;”
Η στενή πύλη που καλούνται να περάσουν οι Χριστιανοί είναι θλίψη, αλλά θλίψη κατά Θεόν, γεμάτη ελπίδα, και όχι ανέλπιδη απόγνωση. Η πρώτη είναι σημείο μετανοίας και οδηγεί στη σωτηρία, ενώ η δεύτερη είναι σημείο θανάτου. Αυτή η θλίψη έχει μέσα της όλες τις ευλογίες και οδηγεί στην γαλήνια χαρά της αγιότητας. Ο άνθρωπος που αγωνίζεται στη ζωή του έχει κάθε στιγμή συναίσθηση της αδυναμίας του και της ελαχιστότητάς του μπροστά στη δόξα του Θεού. Έτσι, δεχόμενος την ευλογία, τη χάρη και το άμετρο έλεος του Θεού είναι ταυτόχρονα γεμάτος συστολή και θλίψη για την αστοχία και την αναξιότητά του. Γνωρίζει ότι τις δωρεές που του χαρίστηκαν μπορεί να τις χάσει κι αυτό τον συνέχει και τον γεμίζει σεμνότητα και σοβαρότητα. “Ει τοίνυν φως είναι βούλει, μίσει την ευτραπελίαν και την περιφοράν του γέλωτος”, μας λέγει ο άγιος Ισίδωρος ο Πηλουσιώτης, ενώ στην αγία Γραφή διαβάζουμε: “Μωρός εν γέλωτι ανυψοί φωνήν αυτού, ανήρ δε πανούργος (δηλαδή φρόνιμος) μόλις ησυχή μειδιάσει”, και ο άγιος Ιωάννης της Κλίμακος “Ει ουδέν ούτω τη ταπεινοφροσύνη ως το πένθος συνέρχεται, ουδέν ούτως αυτή ως ο γέλως ανθέστηκεν”.

Αυτό, δεν σημαίνει ότι οι Χριστιανοί που ακολουθούν τον Χριστό συνθλίβονται μέσα στη λύπη. Πρέπει να ξεχωρίσουμε ανάμεσα στη χριστιανική σοβαρότητα, που είναι γεμάτη ελπίδα, πραότητα και γαλήνη, και στην σκυθρωπότητα του τεθλιμμένου, που στερείται τη χαρά. “Γίνου σύννους”, μας διδάσκει ο άγιος Ιωάννης της Κλίμακος, “δεδοίκασι γαρ σύννοιαν οι δαίμονες, ως οι κλέπται τους κύνας”.
Άς σημειώσουμε πάντως, ότι η γνήσια κωμωδία δεν αποσκοπεί στην άμετρη και ανούσια ευτραπελία, αλλά αναδεικνύει με νοήμονα τρόπο αυτό που είναι κωμικό, φωτίζοντας την ανθρώπινη κατάσταση. Έτσι, το γέλιο που αποσπά είναι γέλιο που ελευθερώνει και ψυχαγωγεί την ψυχή. Οδηγεί το νού στη διάκριση των καταστάσεων και διδάσκει αυτό που είναι ελαφρύ, ώστε να γίνει φανερό αυτό που απομένει στο βάθος. Με τον τρόπο αυτό φωτίζει το νόημα και άρα δεν στέκεται εμπόδιο στη μετάνοια και τη σωτηρία. Η αληθινή κωμωδία δεν είναι ποτέ μονοδιάστατη και δεν εξευτελίζει τις σημασίες. Αντίθετα, δημιουργεί μία κλίμακα αξιολόγησης και αναγνώρισης σημασιών, μέσα από τη δύναμη του αστείου. Γι’ αυτό και το αστείο είναι απαύγασμα της ανθρώπινης ευφυΐας, και η επιτυχής διατύπωσή του προϋποθέτει πνευματική διαύγεια και οξυδέρκεια. Το γέλιο που παράγει δεν είναι α-νόητο, αλλά όπλο ενάντια στον ανυπόστατο φόβο και το ψεύτικο δέος που υποδουλώνει την ψυχή. Το αληθινό αστείο συνοδεύεται από την έκπληξη της ανακάλυψης και αφήνει στην ψυχή τη γεύση της σύννοιας, που είναι συγγενική με την ελπιδοφόρα θλίψη.
Η εν Χριστώ χαρά είναι δώρο του αγίου Πνεύματος και γι’ αυτό δεν συμβαδίζει με την αστοχία της αμαρτίας, που απομακρύνει τον άνθρωπο από τη δωρεά του Θεού. Αγώνας για τη χαρά είναι αγώνας ενάντια στην αμαρτία. Στον μικρό Παρακλητικό Κανόνα διαβάζουμε την παρακάτω προσευχή: “Χαράς μου την καρδίαν πλήρωσον Παρθένε, η της χαράς δεξαμένη το πλήρωμα, της αμαρτίας την λύπην εξαφανίσασα”.

Ο Χριστός μας διδάσκει ότι αν θέλουμε να τον ακολουθήσουμε οφείλουμε να σηκώσουμε με χαρά ένα σταυρό θλίψεως. Είναι ο σταυρός της ελευθερίας από την εμπάθεια του εγωϊσμού και της φιλαυτίας. Από την άλλη μεριά, η πτώση της φύσεως είναι συνώνυμη με τη θλίψη: “Εν τω κόσμω θλίψιν έξετε, αλλά θαρσείτε. Εγώ νενίκηκα τον κόσμον”.
Αυτοί που μας μίλησαν για τη χριστιανική χαρά την έζησαν μόνον αφού πέρασαν μέσα από τη θλίψη της μετάνοιας, γι’ αυτό ποτέ δεν μίλησαν για τη χαρά χωρίς να μιλήσουν για τη λύπη, ώσπου στο εκκλησιαστικό λεξιλόγιο καθιερώθηκε πια η λέξη χαρμολύπη, που εκφράζει όλο το μυστήριο της εν Χριστώ ζωής. Χαρά χωρίς τη λύπη της μετανοίας δεν είναι χαρά εν Χριστώ. Χαρά και λύπη είναι και τα δύο δώρα του αγίου Πνεύματος αχώριστα, έτσι που αν λείπει το ένα από την ψυχή μας, το άλλο παύει να είναι κατά Θεόν. Η λύπη για τις αμαρτίες χωρίς την χαρά της ελπίδας δεν είναι μετάνοια, αλλά απόγνωση, η χειρότερη από τις αμαρτίες.
Την χριστιανική χαρά την νιώθουν εκείνοι που καταλαβαίνουν στα κατάβαθα της ψυχής τους τα παράξενα αυτά λόγια του ψαλμωδού βασιλέα: “Μία ηττησάμην παρά Κυρίου, ταύτην εκζητήσω. Του κατοικείν με εν οίκω Κυρίου πάσας τας ημέρας της ζωής μου, του θεωρείν με την τερπνότητα Κυρίου και επισκέπτεσθαι τον ναόν τον άγιον αυτού”.
Γράφει: Ι. Κ.

Δευτέρα 18 Νοεμβρίου 2013

Η ΑΓΑΠΗ ..................ΚΑΙ Ο "ΗΘΙΚΟΛΟΓΟΣ"


"Όποιος αγαπάει λίγο, δίνει λίγο

όποιος αγαπάει περισσότερο δίνει περισσότερο

κι όποιος αγαπάει πάρα πολύ τι έχει αντάξιο να δώσει;

Δίνει τον εαυτό του..."


...Ο Χριστός θέλει κι ευχαριστείται να σκορπάει τη χαρά, να πλουτίζει τους πιστούς Του με χαρά. Εύχομαι "ίνα η χαρά υμών η πεπληρωμένη". Αυτή είναι η θρησκεία μας. Εκεί πρέπει να πάμε. Ο Χριστός είναι ο Παράδεισος, παιδιά μου. Τι είναι Παράδεισος; Ο Χριστός είναι. Από 'δω αρχίζει ο Παράδεισος. Είναι ακριβώς το ίδιο. Όσοι εδώ στη γη ζουν τον Χριστό, ζουν τον Παράδεισο. Έτσι είναι, που σας το λέγω. Είναι σωστό, αληθινό αυτό, πιστέψτε με! Έργο μας είναι προσπαθούμε να βρούμε έναν τρόπο να μπούμε μέσα στο φως του Χριστού. Δεν είναι να κάνει κανείς τα τυπικά. Η ουσία είναι να είμαστε μαζί με τον Χριστό. Να ξυπνήσει η ψυχή και ν' αγαπήσει τον Χριστό, να γίνει αγία. Να επιδοθεί στο θείο έρωτα. Έτσι θα μας αγαπήσει κι Εκείνος. Θα είναι τότε η χαρά αναφαίρετη. Αυτό θέλει πιο πολύ ο Χριστός, να μας γεμίζει από χαρά, διότι είναι η πηγή της χαράς...

...Ο έρωτας προς τον Χριστό είναι κάτι άλλο. Δεν έχει τέλος, δεν έχει χορτασμό. Δίνει ζωή, δίνει σθένος, δίνει υγεία, δίνει, δίνει, δίνει... Κι όσο δίνει, τόσο πιο πολύ ο άνθρωπος θέλει να ερωτεύεται. Ενώ ο ανθρώπινος έρωτας μπορεί να φθείρει τον άνθρωπο, να τον τρελάνει. Όταν αγαπήσομε τον Χριστό, όλες οι άλλες αγάπες υποχωρούν. Οι άλλες αγάπες έχουν κορεσμό. Η αγάπη του Χριστού δεν έχει κορεσμό...

...Ο άνθρωπος έχει τέτοιες δυνάμεις, ώστε να μπορεί να μεταδώσει το καλό ή το κακό στο περιβάλλον του. Αυτά τα θέματα είναι πολύ λεπτά. Χρειάζεται μεγάλη προσοχή. Πρέπει να βλέπομε το καθετί με αγαθό τρόπο. Τίποτα το κακό να μη σκεπτόμαστε για τους άλλους. Κι ένα βλέμμα κι ένας στεναγμός επιδρά στους συνανθρώπους μας. Και η ελάχιστη αγανάκτηση κάνει κακό. Να έχομε μέσα στην ψυχή μας αγαθότητα κι αγάπη. Αυτά να μεταδίδομε. Να προσέχομε να μην αγανακτούμε για τους ανθρώπους που μας βλάπτουν, μόνο να προσευχόμαστε γι' αυτούς με αγάπη. Ό,τι κι αν κάνει ο συνάνθρωπός μας, ποτέ να μη σκεπτόμαστε κακό γι' αυτόν. Πάντοτε να ευχόμαστε αγαπητικά. Πάντοντε να σκεπτόμαστε το καλό. [...] Όταν κακομελετάμε, κάποια κακή δύναμη βγαίνει από μέσα μας και μεταδίδεται στον άλλον, όπως μεταφέρεται η φωνή με τα ηχητικά κύματα, και όντως ο άλλο παθαίνει κακό. Γίνεται κάτι σαν βασκανία, όταν ο άνθρωπος έχει για τους άλλους κακούς λογισμούς... Δεν προκαλεί ο Θεός το κακό αλλά η κακία των ανθρώπων. Δεν τιμωρεί ο Θεός, αλλά η δική μας κακή διάθεση μεταδίδεται στην ψυχή του άλλου μυστηριωδώς και κάνει το κακό. Ο Χριστός ποτέ δεν θέλει το κακό. Αντίθετα παραγγέλλει: "Ευλογείτε τους καταρωμένους υμάς..."


Μέσα μας υπάρχει ένα μέρος της ψυχής που λέγεται "ηθικολόγος". Αυτός ο "ηθικολόγος", όταν βλέπει κάποιον να παρεκτρέπεται, επαναστατεί, ενώ πολλές φορές αυτός που κρίνει έχει κάνει την ίδια παρεκτροπή. Δεν τα βάζει όμως με τον εαυτό του αλλά με τον άλλον. Κι αυτό δεν το θέλει ο Θεός. Λέει ο Χριστός στο Ευαγγέλιο: "Ο ουν διδάσκων έτερον σεαυτόν ου διδάσκεις; Ο κηρύσσων μη κλέπτειν, κλέπτεις;". Μπορεί να μην κλέπτομε, όμως φονεύομε. Κακίζουμε τον άλλον κι όχι τον εαυτό μας. Λέμε, π.χ. "Έπρεπε να κάνεις αυτό. Δεν το έκανες, να τι έπαθες!". Στην πραγματικότητα, επιθυμούμε να πάθει ο άλλος κακό. Όταν σκεπτόμαστε το κακό, τότε μπορεί πράγματι να συμβεί. [...] Είναι δυνατόν να πει κάποιος: "έτσι που φέρεται ο τάδε θα τιμωρηθεί απ' τον Θεό" και να νομίζει ότι το λέει χωρίς κακία. Δεν φαίνεται καθαρά. Είναι πολύ μυστικό πράγμα τι κρύβει η ψυχή μας και πώς αυτό μπορεί να επιδράσει σε πρόσωπα και πράγματα.

Υπάρχει μια ζωή αόρατη, η ζωή της ψυχής. Αυτή είναι πολύ ισχυρή και μπορεί να επιδράσει στον άλλον, έστω κι αν μας χωρίζουν χιλιόμετρα... Και χωρίς να μιλήσομε, μπορεί να μεταδώσουμε το καλό ή το κακό, όση κι αν είναι η απόσταση που μας χωρίζει απ' τον πλησίον. Αυτό που δεν εκφράζεται έχει συνήθως περισσότερη δύναμη απ' τα λόγια

...Άμα δοθούμε στην αγάπη του Χριστού, τότε όλα θα μεταβληθούν, όλα θα μεταστοιχειωθούν, όλα θα μεταποιηθούν, όλα θα μετουσιωθούν. Ο θυμός, η οργή, η ζήλεια, ο φθόνος, η αγανάκτηση, η κατάκριση, η αχαριστία, η μελαγχολία, η κατάθλιψη, όλα θα γίνουν αγάπη, χαρά, λαχτάρα, θείος έρως. Παράδεισος!

Να χαίρεσθε όσα μας περιβάλλουν. Όλα μας διδάσκουν και μας οδηγούν στον Θεό. Όλα γύρω μας είναι σταλαγματιές της αγάπης του Θεού. Και τα έμψυχα και τα άψυχα και τα φυτά και τα ζώα και τα πουλιά και τα βουνά και η θάλασσα και το ηλιοβασίλεμα και ο έναστρος ουρανός. Είναι οι μικρές αγάπες, μέσα απ' τις οποίες φθάνομε στη μεγάλη Αγάπη, τον Χριστό. Τα λουλούδια, για παράδειγμα, έχουν τη χάρη τους, μας διδάσκουν με το άρωμά τους, με το μεγαλείο τους. Μας μιλούν για την αγάπη του Θεού. Σκορπούν το άρωμά τους, την ομορφιά τους σε αμαρτωλούς και δικαίους. Για να γίνει κανείς χριστιανός, πρέπει να έχει ποιητική ψυχή, πρέπει να γίνει ποιητής...


Προσευχή είναι να πλησιάζεις το κάθε πλάσμα του Θεού με αγάπη και να ζεις με όλα, και με τ' άγρια ακόμη, εν αρμονία...

Ευχαριστώ τον Θεό που μου έδωσε πολλές αρρώστιες. Πολλές φορές του λέω: "Χριστέ μου, η αγάπη Σου δεν έχει όρια!". Το πώς ζω είναι ένα θαύμα. Μέσα στις άλλες μου αρρώστιες έχω και καρκίνο στην υπόφυση. Δημιουργήθηκε εκεί όγκος που μεγαλώνει και πιέζει το οπτικό νεύρο. Γι' αυτό τώρα πια δεν βλέπω. Πονάω φοβερά. Προσεύχομαι όμως σηκώνοντας το Σταυρό του Χριστού με υπομονή. [...] Πονάω πολύ, υποφέρω, αλλά είναι πολύ ωραία η αρρώστιά μου. Την αισθάνομαι ως αγάπη του Χριστού... Η αρρώστιά μου είναι μια ιδιαίτερη εύνοια του Θεού, που με καλεί να μπω στο μυστήριο της αγάπης Του και με τη δική Του την χάρη να προσπαθήσω ν' ανταποκριθώ. Αλλά εγώ δεν είμαι άξιος. Θα μου πείτε: "Όλ' αυτά που σου αποκαλύπτει ο Θεός δεν σε κάνουν άξιο;". Αυτά με κατακρίνουν. Γιατί αυτά είναι της χάριτος του Θεού. Δεν είναι τίποτα δικό μου. Ο θεός μου έδωσε πολλά χαρίσματα, αλλά εγώ δεν ανταποκρίθηκα, φάνηκα ανάξιος. Την προσπάθειά όμως ούτε μια στιγμή δεν την άφησα... Γι' αυτό δεν προσεύχομαι να με κάνει ο Θεός καλά. Προσεύχομαι να με κάνει καλό...

Ο θάνατος είναι μία γέφυρα που θα μας πάει στον Χριστό. Μόλις κλείσομε τα μάτια μας, θα τ' ανοίξομε στην αιωνιότητα. Θα παρουσιασθούμε μπροστά στον Χριστό. Στην άλλη ζωή θα ζούμε "εκτυπώτερον" την χάρι του Θεού

Ένα άλλο μυστικό τώρα θα σας πω. Τις νύκτες επικοινωνώ τηλεφωνικώς μ' έναν αγιορείτη ασκητή. Αυτός μελετάει πολύ τους Πατέρες και μου εξηγεί πολλά πράγματα. Συζητούμε πνευματικά ζητήματα. Τρέλα, τί να σας πω! ...Αυτό έγινε και σήμερα πρωί πρωί, δηλαδή νύχτα στις τρεις. Οι καμπάνες χτυπούσαν εκείνη την ώρα που συνομιλούσαμε. Επί μισή ώρα κουβεντιάζαμε πάρα πολύ ωραία πράγματα. Ειλικρινά, μεγάλη χαρά αισθάνθηκα, μεγαλύτερη απ' ό,τι μπορώ να σας εκφράσω. Δόξα Σοι ο Θεός!. Ενώ λέγαμε αυτά τα πνευματικά, μου λέει:

- Χτυπάει η καμπάνα για την εκκλησία και τρέχω να προλάβω.

Του λεώ:

- Γέροντα, μη μ' αφήνεις!

- Μετά χαράς μου λέει. Έλα να πάμε στην εκκλησία, να είμαστε μαζί, να βλέπομε τα μεγαλεία του Θεού, την Θεία Λειτουργία, την χάρη του Χριστού. Έλα, δεν υπάρχει απόσταση εν Χριστώ Ιησού των Κυρίω ημών. Καμία απόσταση!


Και "πήγα" μαζί του στην εκκλησία. Όλες τις ώρες μαζί του προσευχόμουνα. Έβλεπα όλες τις ιερές και άγιες εικόνες, τις λαμπάδες, τα κεράκια, τα καντηλάκια να τσιτσιρίζουν. Έβλεπα τους ιερείς να λειτουργούν μεταρσιωμένοι. Ήταν γεμάτη η εκκλησία από ασκητές κι όλοι είχαν μεγάλη χαρά μέσα τους και ψάλλανε: "Δεύτε ίδωμεν πιστοί που εγεννήθη ο Χριστός... Η Γέννησίς σου... Η Παρθένος σήμερον... Χριστός γεννάται δοξάσατε..." Στο "Μετά φόβου Θεού" πήγε να μεταλάβει. Δίπλα του κι εγώ, με τη χάρη του Κυρίου, συγκινημένος. Συγχωράτε με που σας τα λέγω. Έβλεπα όλους τους αδελφούς να δέονται. Αισθάνθηκα μεγάλη αγαλλίαση. Ό,τι έβλεπαν εκείνοι, έβλεπα κι εγώ. Μα ήταν πνευματική πανδαισία αυτή η Λειτουργία με τους αγίους ασκητές, τις χαρούμενες ψυχούλες που τα αισθανόντουσαν όλα, που εζούσανε την εορτή των Χριστουγέννων! Την εζούσανε! Πώς θα ήθελα να ήσασταν κι εσείς, ν' ακούγατε τα λόγια που λέγανε!

Η χαρά μου γίνεται πολύ μεγάλη, όταν ο άλλος μου βεβαιώνει ότι αυτό που "βλέπω" είναι πράγματι έτσι, γιατί καταλαβαίνω πως αυτή η γνώση δεν προέρχεται παρά μόνον εκ Θεού. Να σας πω τι εννοώ. Σας ζητάω πολλές φορές να μου διαβάσετε μια παράγραφο, παραδείγματος χάριν, από κάποιον Πατέρα, και σας λέγω: "Κοιτάξτε στη σελίδα δέκα, στην παράγραφο δύο, στο μέσον της σελίδας και θα το βρείτε αυτό που σας είπα". Ανοίγετε, πράγματι, στη συγκεκριμένη σελίδα, το βρίσκετε, μου το διαβάζετε. Είναι γραμμένο ακριβώς όπως σας το έχω πει. Παραξενεύεσθε εσείς, γιατί μου έρχεται μεγάλη χαρά και λέω: "α! Δεν το ήξερα, πρώτη φορά το ακούω!", ενώ σας το έχω πει πιο πριν απ' έξω. Κι όμως, αλήθεια σας λέγω, δεν λέγω ψέματα. Όντως δεν το ήξερα, διότι ποτέ δεν το είχα διαβάσει πιο πριν. Τη στιγμή που σας είπα την παράγραφο, εκείνη τη στιγμή μου το εφανέρωσε μέσα μου η θεία χάρις, το Άγιον Πνεύμα. Εγώ, όμως τ' άκουσα για πρώτη φορά την ώρα που το διαβάσατε, γιατί ποτέ δεν το είχα διαβάσει και μου έκανε εντύπωση και χάρηκα που επιβεβαιώσατε αυτό που μου εφανέρωσε η θεία χάρις....

Καταλάβατε; Υπάρχουν κι άλλα μάτια, τα μάτια της ψυχής. Με τα μάτια τα σαρκικά μπορεί να βλέπεις περιορισμένα, ενώ μ' εκείνα της ψυχής μπορεί να βλέπεις και πίσω απ' το φεγγάρι. Εσείς βλέπετε με τα μάτια του σώματος. Τα ίδια πράγματα βλέπω κι εγώ με τη χάρη ακόμη πιο καλά, πιο καθαρά. Με τα μάτια τα σαρκικά βλέπεις τα πράγματα εξωτερικά. Με τα μάτια της ψυχής βλέπεις πιο βαθιά. Εσείς βλέπετε εξωτερικά, εγώ βλέπω και πώς είναι εσωτερικά. Βλέπω και διαβάζω την ψυχή του άλλου

Όταν "βλέπω" κάτι με τη χάρη του Θεού, το χαίρομαι πολύ κατά βάθος. Με την εν Κυρίω χαρά. Εκεί που με επισκέπτεται η χάρις του Θεού, εκεί που κοιτάζω και διαβάζω την ψυχή του άλλου διά της θείας χάριτος, τη στιγμή εκείνη η θεία χάρις φέρνει μέσα μου έναν ενθουσιασμό. Με τον ενθουσιασμό εκδηλώνεται η θεία χάρις, που φέρνει ένα είδος φιλικότητος, οικειότητος, αδελφικότητος, ενώσεως. Μετά απ' αυτήν την ένωση έρχεται μεγάλη χαρά, τόση χαρά που πάει να σπάσει η καρδιά μου. Φοβάμαι όμως να εκδηλωθώ. Βλέπω, αλλά δεν μιλάω, έστω κι αν μου το βεβαιώνει η χάρις ότι αυτά είναι αληθινά. Όταν, όμως, με πληροφορήσει η χάρις να μιλήσω, τότε μιλάω. Λέω μερικά πράγματα που ο Θεός φωτίζει να πω απ' την αγάπη μου για όλους. Για να αισθανθεί ο κόσμος το αγκάλιασμα που κάνει ο Χριστός σε όλους μας... [...] Σας λέω πολλά που είναι βαθιά, εσωτερικά, δικά μου. Ίσως κάποιος θα με παρεξηγούσε που δεν κρατάω μυστικά τα βιώματά μου, αυτά που μου αποκαλύπτει ο Θεός και λέω τόσα πολλά. Θα πει κανείς ότι είμαι εγωιστής, που λέω κι εγώ τα βιώματά μου. Το κάνω απ' την πολλή μου αγάπη για 'σας, τα παιδιά μου. Για να σας ωφελήσω να πάρετε κι εσείς αυτόν τον δρόμο. Τι λέει ο σοφός Σολομών; Κάπως το λέει αυτό... Λέει: "...ούτε μην φθόνω τετηκότι συνοδεύσω, ότι ούτος ου κοινωνήσει σοφία". Κι ακόμη κάτι: "Ουκ αποκρύψω υμίν μυστήρια". [...] "Μετάδοση" σημαίνει: Πήρες κάτι; Να το μεταδώσεις από αγάπη. Δεν πιστεύεις ότι έχεις κάτι δικό σου. Είναι του Θεού και το μεταδίδεις. Αυτό είναι αληθινή ταπείνωση

...Κι όταν καμιά φορά βλέπω ότι κάποιος πάει για καταστροφή στη ζωή του, δεν μπορώ να κάνω τίποτα. Του το δείχνω λίγο, δεν καταλαβαίνει. Δεν πρέπει να επέμβω ισχυρά και να περιορίσω την ελευθερία του. Δεν είναι απλό το πράγμα

...Η θρησκεία μας είναι αγάπη, είναι έρωτας, είναι ενθουσιασμός, είναι τρέλα, είναι λαχτάρα του θείου. Είναι μέσα μας όλ' αυτά. Είναι απαίτηση της ψυχής μας η απόκτησή τους. Για πολλούς όμως η θρησκεία είναι ένας αγώνας, μία αγωνία κι ένα άγχος. Γι' αυτό πολλούς απ' τους "θρήσκους" τους θεωρούνε δυστυχισμένους, γιατί βλέπουνε σε τι χάλια βρίσκονται. Κι έτσι είναι πράγματι. Γιατί αν δεν καταλάβει κανείς το βάθος της θρησκείας και δεν τη ζήσει, η θρησκεία καταντάει αρρώστια και μάλιστα φοβερή. Τόσο φοβερή που ο άνθρωπος χάνει τον έλεγχο των πράξεών του, γίνεται άβουλος κι ανίσχυρος, έχει αγωνία κι άγχος και φέρεται υπό του κακού πνεύματος. Κάνει μετάνοιες, κλαίει, φωνάζει, ταπεινώνεται τάχα, κι όλη αυτή η ταπείνωση είναι μια σατανική ενέργεια. Ορισμένοι τέτοιοι άνθρωποι ζούνε τη θρησκεία σαν ένα είδος κολάσεως. Μέσα στην εκκλησία κάνουν μετάνοιες, σταυρούς, λένε: "είμαστε αμαρτωλοί, ανάξιοι" και μόλις βγούνε έξω αρχίζουν να βλασφημάνε τα θεία, όταν κάποιος λίγο τους ενοχλήσει. [...] Στην πραγματικότητα, η χριστιανική θρησκεία μεταβάλλει τον άνθρωπο και τον θεραπεύει. Η κυριότερη, όμως προϋπόθεση για να αντιληφθεί και να διακρίνει ο άνθρωπος την αλήθεια είναι η ταπείνωση. Ο εγωισμός σκοτίζει το νου του ανθρώπου, τον μπερδεύει, τον οδηγεί στην πλάνη, στην αίρεση. Είναι σπουδαίο να κατανοήσει ο άνθρωπος της αλήθεια...

...Το ουσιαστικότερο είναι να φεύγεις απ' τον τύπο και να πηγαίνεις στην ουσία. Ό,τι γίνεται, να γίνεται από αγάπη. Η αγάπη εννοεί πάντα να κάνεις θυσίες...

...Ο Χριστός δεν θα μας αγαπήσει άμα εμείς δεν είμαστε άξιοι να μας αγαπήσει. Για να μας αγαπήσει, πρέπει να βρει μέσα μας κάτι το ιδιαίτερο. Θέλεις, ζητάεις, προσπαθείς, παρακαλείς, δεν παίρνεις όμως τίποτα. Ετοιμάζεσαι ν' αποκτήσεις εκεί που θέλει ο Χριστός, για να έλθει μέσα σου η θεία χάρις, αλλά δεν μπορεί να μπει, όταν δεν υπάρχει εκείνο που πρέπει να έχει ο άνθρωπος. Ποιό είναι αυτό; Είναι η ταπείνωση. Αν δεν υπάρχει ταπείνωση, δεν μπορούμε ν' αγαπήσουμε τον Χριστό. Ταπείνωση και ανιδιοτέλεια στη λατρεία του Θεού. "Μή γνώτω η αριστερά σου τι ποιεί η δεξιά σου". Κανείς να μη σας βλέπει, κανείς να μην καταλαβαίνει τις κινήσεις της λατρείας σας προς το θείον. Όλ' αυτά κρυφά, μυστικά, σαν τους ασκητές. Θυμάστε που σας έχω πει για τ' αηδονάκι; Μες στο δάσος κελαηδεί. Στη σιγή. Να πεις πως κάποιος τ' ακούει, πως κάποιος το επαινεί; Κανείς. Πόσο ωραίο κελάηδημα μες στην ερημιά! Έχετε δει πώς φουσκώνει ο λάρυγγας, παθαίνει, μαλλιάζει η γλώσσα. Πιάνει μια σπηλιά, ένα λαγκάδι και ζει τον Θεό μυστικά, "στανεγμοίς αλαλήτοις"...

...Όλο το μυστικό είναι η αγάπη, ο έρωτας στον Χριστό. Το δόσιμο στον κόσμο τον πνευματικό. Ούτε μοναξιά νιώθει κανείς, ούτε τίποτα. Ζει μέσα σ' άλλον κόσμο. Εκεί που η ψυχή χαίρεται, εκεί που ευφραίνεται, που ποτέ δεν χορταίνει...



http://www.oodegr.com

Η ΑΓΑΠΗ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΣΕ 5 ΛΕΠΤΑ

Κυριακή 17 Νοεμβρίου 2013

Γέρων Εφραίμ της Αριζόνας - Περί αγάπης προς τον πλησίον (mp3)



(κάντε κλίκ στο όνομα του Γέροντα για να ακούσετε την ομιλία )

Γέρων Εφραίμ της Αριζόνας (ομιλίες mp3)




(κάντε κλίκ πάνω στο όνομα για να ακούσετε την ομιλία )

Ο Γέροντας διακατέχεται από το χάρισμα του λόγου. Αν και ομιλεί πολύ απλά τα λόγια του είναι μεστά βαθύτατων πνευματικών νοημάτων...

Πνευματικός γόνος του συγχρόνου Οσίου Πατρός Ιωσήφ του Ησυχαστού. Κοντά του ο Γέροντας Εφραίμ έλαβε σπουδαία πνευματική μόρφωση και άσκηση. Μετά την κοίμησή του, ο π. Εφραίμ δημιουργεί την δική του συνοδεία και σύντομα καλείται να αναλάβει την Ι. Μονή του Φιλοθέου στο Άγιον Όρος. Το κοινόβιο αυτό γνωρίζει σπουδαία πνευματική άνθιση σε ελάχιστα χρόνια και εξ αυτού επανδρώνονται άλλα τρία αγιορείτικα Κοινόβια και Σκήτες. Ο αριθμός των γυναικείων Μονών που ιδρύθηκαν ή επανδρώθηκαν υπό την πνευματική του καθοδήγηση είναι πολύ μεγαλύτερος. Αυτό όμως που τον έχει καταστήσει παγκοσμίως γνωστό είναι η μεγάλη πνευματική κίνηση που έχει δημιουργήσει στην Αμερική. Με κέντρο την Ι. Μονή Αγ. Αντωνίου στην Αριζόνα έχει δημιουργήσει περίπου είκοσι μοναστικές αδελφότητες με σπουδαίο ιεραποστολικό έργο.

Ο Γέροντας διακατέχεται από το χάρισμα του λόγου. Αν και ομιλεί πολύ απλά τα λόγια του είναι μεστά βαθύτατων πνευματικών νοημάτων. Οι ομιλίες του είναι για όλους ένα σπουδαίο σχολείο ορθοδόξου πνευματικότητος.

 http://www.impantokratoros.gr

Σάββατο 16 Νοεμβρίου 2013

Ιστορική Ομιλία (mp3) Γέροντος Γαβριήλ Διονυσιάτου «Το Βήμα του Αποστόλου Παύλου»

 
-->

(κάντε κλικ πάνω στο όνομα για να ακούσετε τον Άγιο Γέροντα..)




Παρασκευή 15 Νοεμβρίου 2013

Τὰ ὄνειρα Αγ. Ιγνάτιος Μπριαντσιανίνωφ





Οἱ δαίμονες χρησιμοποιοῦν τὰ ὄνειρα γιὰ νὰ ἐνοχλήσουν καὶ νὰ πληγώσουν τὶς ἀνθρώπινες ψυχές. Μὲ παρόμοιο τρόπο οἱ ἄπειροι στὸν πνευματικὸ ἀγώνα Χριστιανοὶ ποὺ δίδουν σημασία στὰ ὄνειρα κάνουν κακὸ στὸν ἑαυτό τους. Εἶναι, ἔτσι, σημαντικὸ νὰ διακρίνουμε τὴν ἀκριβῆ σημασία τῶν ὀνείρων σὲ κάποιο πρόσωπο ποὺ ἡ φύση του δὲν ἔχει ἀνανεωθεῖ μὲ τὸ Ἅγιο Πνεῦμα.

Κατὰ τὴ διάρκεια τοῦ ὕπνου ἡ κατάσταση ἑνὸς κοιμωμένου προσώπου εἶναι τέτοια ὥστε ὁλόκληρος ὁ ἄνθρωπος χάνει τὴν αὐτοσυνειδησία τῆς ὑπάρξεώς του καὶ εἶναι σὲ μία κατάσταση λήθης. Κατὰ τὴ διάρκεια τοῦ ὕπνου ὅλες οἱ ἑκούσιες δραστηριότητες καὶ ἐργασίες σταματοῦν.

Συνεχίζει μόνο αὐτὴ ἡ δραστηριότητα ποὺ εἶναι ἀναγκαία γιὰ τὴν ὕπαρξη καὶ δὲν μπορεῖ νὰ σταματήσει. Στὸ σῶμα τὸ αἷμα συνεχίζει τὴν κυκλοφορία του, τὸ στομάχι χωνεύει τὴν τροφή, οἱ πνεύμονες διατηροῦν τὴν ἀναπνοή, τὸ δέρμα ἐφιδρώνει. Στὴν ψυχὴ οἱ σκέψεις, οἱ φαντασίες καὶ οἱ αἰσθήσεις συνεχίζουν νὰ παράγονται, χωρίς, ὅμως, τὴν ἐξάρτηση τῆς θελήσεως καὶ τῆς λογικῆς ἀλλὰ μὲ τὴ δράση τῆς ὑποσυνείδητης φύσεώς μας.

Ἕνα ὄνειρο ἀποτελεῖται ἀπὸ τέτοιες φαντασίες συνοδευόμενες ἀπὸ παράξενες σκέψεις καὶ αἰσθήματα. Συχνὰ φαίνεται παράξενο ὅτι ὅλα αὐτὰ δὲν ἔχουν καμιὰ σχέση μὲ τὶς θεληματικὲς καὶ ἐν ἐπιγνώσει σκέψεις τοῦ ἀνθρώπου. Ἀντίθετα παρουσιάζονται ξαφνικὰ καὶ παράδοξα σύμφωνα μὲ τοὺς νόμους καὶ ἀπαιτήσεις τῆς φύσεως. Συχνὰ ἕνα ὄνειρο ἔχει μία χωρὶς συνοχὴ ἐντύπωση τῶν ἑκουσίων σκέψεων καὶ ἐπιθυμιῶν ἐνῶ ἄλλες εἶναι ἀποτέλεσμα μιᾶς ἰδιαίτερα ἠθικῆς καταστάσεως τοῦ λογικοῦ.

Ἔτσι ἕνα ὄνειρο δὲν μπορεῖ καὶ δὲν πρέπει καθ’ αὐτὸ νὰ ἔχει ὁποιαδήποτε σημασία. Ἡ ἐπιθυμία μερικῶν ἀνθρώπων νὰ δοῦν στὰ παραληρήματα τῶν ὀνείρων τους πρόβλεψη γιὰ τὸ μέλλον τους ἤ τὸ μέλλον ἄλλων ἀνθρώπων ἤ κάποιο ἄλλο νόημα εἶναι ἀνόητη καὶ παράλογη.

Πῶς μπορεῖ αὐτὸ νὰ εἶναι ἔτσι, αὐτὸ ποὺ δὲν ἔχει αἰτία ὑπάρξεως; Οἱ δαίμονες ποὺ ἔχουν πρόσβαση στὶς ψυχές μας κατὰ τὴ διάρκεια τῶν ὡρῶν ποὺ εἴμαστε ξύπνιοι ἔχουν ἐπίσης πρόσβαση σ’ αὐτὲς κατὰ τὴ διάρκεια τοῦ ὕπνου. Ἐπίσης κατὰ τὴ διάρκεια τοῦ ὕπνου μᾶς πειράζουν στὸ νὰ ἁμαρτήσουμε μὲ τὸ νὰ ἀναμιγνύουν τὴ δική τους φαντασία μὲ τὴ δική μας. Ἀκόμη ὅταν δοῦν μέσα μας ἕνα ἐνδιαφέρον γιὰ ὄνειρα προσπαθοῦν νὰ αὐξήσουν τὸ ἐνδιαφέρον μας γιὰ τὰ ὄνειρά μας. Σιγὰ - σιγὰ μάλιστα μᾶς πείθουν νὰ τὰ ἐμπιστευόμαστε. Μία τέτοια ἐμπιστοσύνη συνοδεύεται πάντα ἀπὸ πλάνη καὶ ἡ πλάνη κάνει τὶς διανοητικές μας ἀπόψεις γιὰ τὸν ἑαυτό μας νὰ λανθάνονται, ὁπότε ὅλη μας ἡ ἐνεργητικότητα γίνεται σαθρή. Αὐτὸ ἀκριβῶς θέλουν καὶ οἱ δαίμονες.

Σ' αὐτοὺς ποὺ εἶναι προχωρημένοι σ' αὐτὴ τὴν ἐγωιστικὴ αὐτοθεώρηση οἱ δαίμονες ἀρχίζουν νὰ παρουσιάζονται σὰν ἄγγελοι φωτὸς στὴ μορφὴ μαρτύρων καὶ ἁγίων ἀκόμη καὶ αὐτῆς τῆς Μητέρας τοῦ Θεοῦ καὶ τοῦ ἴδιου τοῦ Χριστοῦ. Χαίρονται μὲ τὸν τρόπο ποὺ ζοῦν αὐτοὶ οἱ πλανεμένοι, τοὺς ὑπόσχονται οὐράνια στέμματα καὶ μ' αὐτὸ τὸν τρόπο τοὺς ὁδηγοῦν σὲ μεγάλο ὕψος αὐτοεκτιμήσεως καὶ ὑπερηφάνειας. Αὐτὸ τὸ ὕψος εἶναι ταυτόχρονα καὶ ἡ ἄβυσσος τοῦ ὀλέθρου τους.

Πρέπει νὰ ξέρουμε ὅτι ἀναμφίβολα στὴν παροῦσα μας κατάσταση, ποὺ ἀκόμη δὲν ἔχει ἀνανεωθεῖ μὲ τὴ χάρη, δὲν εἴμαστε ἕτοιμοι νὰ δοῦμε ἄλλα ὄνειρα ἐκτὸς ἀπὸ αὐτὰ ποὺ ὕπουλα ἑτοιμάζουν γιὰ μᾶς οἱ δαίμονες. Ὅπως κατὰ τὴ διάρκεια ποὺ εἴμαστε ξύπνιοι ξεσηκώνονται μέσα ἀπὸ τὴν πεπτωκυία φύση μας ἤ προκαλοῦνται ἀπὸ δαίμονες σκέψεις καὶ ἐπιθυμίες — ἔτσι συμβαίνει καὶ ὅταν κοιμόμαστε. Ὅπως καὶ ὅταν εἴμαστε ξύπνιοι νοιώθουμε θεία παρηγοριὰ ποὺ πηγάζει ἀπὸ κατάνυξη (λόγω τῆς ἀντιλήψεως τῆς ἁμαρτωλότητάς μας, τῆς μνήμης θανάτου καὶ τῆς Τελικῆς Κρίσεως). Μόνο αὐτὲς οἱ σκέψεις ἐμφανίζονται μέσα ἀπὸ τὴ χάρη τοῦ Θεοῦ ποὺ φυτεύτηκε μέσα μας μὲ τὸ ἅγιο βάπτισμα καὶ μᾶς μεταφέρονται μέσα μας σὲ ἀναλογία μὲ τὴ μετάνοιά μας. Ἔτσι μὲ παρόμοιο τρόπο πολὺ σπάνια καὶ σὲ ἐξαιρετικὴ ἀνάγκη οἱ Ἄγγελοι τοῦ Θεοῦ μᾶς ἀπεικονίζουν ἤ μᾶς παρουσιάζουν τὸ τέλος μας ἤ τὰ βάσανα τῆς κολάσεως ἤ τὴν Τελικὴ Κρίση τοῦ Θεοῦ πέραν τοῦ Τάφου. Ἀπὸ τέτοια ὄνειρα ἐρχόμαστε σὲ συναίσθηση καὶ φόβο Θεοῦ σὲ κατάνυξη, σὲ μετάνοια. Ἀλλὰ τέτοια ὄνειρα δίδονται πολὺ σπάνια σὲ ἐξαιρετικὴ ἀνάγκη σὲ ἁγιασμένες ψυχὲς ἀλλὰ καὶ σὲ πολὺ ἁμαρτωλοὺς σύμφωνα μὲ τὴν ἀνεξιχνίαστη καὶ εἰδικὴ πρόνοια τοῦ Θεοῦ. Δίδονται ἐξαιρετικὰ σπάνια ὄχι λόγω τῆς «τσιγγουνιᾶς» τῆς Θείας Χάρης — ὄχι! Ἀλλὰ διότι ὅ,τι γίνεται σὲ μᾶς ἔξω ἀπὸ τὴ ρουτίνα μᾶς ὁδηγεῖ σὲ ὑπερηφάνεια καὶ αὐτοεκτίμηση καὶ ὑποσκάπτει τὴν ταπείνωσή μας ποὺ εἶναι τόσο σημαντικὴ γιὰ τὴ σωτηρία μας.

Τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ, ἡ ἐκπλήρωση τοῦ ὁποίου ὁδηγεῖ στὴ σωτηρία τοῦ ἀνθρώπου ἔχει ἐκφρασθεῖ στὴν Ἁγία Γραφὴ τόσο καθαρά, τόσο δυναμικὰ καὶ μὲ τόση λεπτομέρεια οὕτως ὥστε εἶναι ἐντελῶς περιττὸ τὸ νὰ βοηθεῖται ἡ σωτηρία τοῦ ἀνθρώπου μὲ τὸ νὰ διασπᾶται ἡ συνηθισμένη ὁδὸς τῶν πραγμάτων.

Σ' αὐτὸν ποὺ ζητοῦσε τὴν ἀνάσταση ἑνὸς νεκροῦ ἀνθρώπου ποὺ θὰ μποροῦσε νὰ ἀποσταλεῖ καὶ νὰ προειδοποιήσει τοὺς ἀδελφούς του εἰπώθηκε: «ἔχουσι Μωϋσέα καὶ τοὺς προφήτας· ἀκουσάτωσαν αὐτῶν. Ὁ δὲ εἶπεν οὐχὶ πάτερ Ἀβραάμ, ἀλλ' ἐὰν τὶς ἀπὸ νεκρῶν πορευθῆ πρὸς αὐτοὺς μετανοήσουσιν. Εἶπε δὲ αὐτῷ· εἰ Μωϋσέως καὶ τῶν προφητῶν οὐκ ἀκούουσιν, οὐδὲ ἐὰν τὶς ἐκ νεκρῶν ἀναστῇ πεισθήσονται» (Λουκ. ιστ', 27-31).

Ἡ πείρα ἔχει δείξει ὅτι πολλοὶ ποὺ τοὺς παραχωρήθηκε νὰ δοῦν στὸν ὕπνο τους ὁράματα βασάνων — συγκλονίστηκαν ἀπὸ τὸ ὅραμα γιὰ λίγο καὶ μετὰ ὅμως ξεχάστηκαν καὶ μαζὶ ξέχασαν ὅ,τι εἶδαν καὶ ζοῦσαν μιὰ ἀπρόσεκτη πνευματικὰ ζωή.

Ἀπὸ τὴν ἄλλη αὐτοὶ ποὺ δὲν εἶχαν ὁποιαδήποτε ὁράματα ἀλλὰ προσεκτικὰ μελετοῦσαν τὸ θεῖο Νόμο, σταδιακὰ ὁδηγήθηκαν στὸ φόβο Θεοῦ, ἀπέκτησαν πνευματικὴ δύναμη καὶ νίκη καὶ μὲ χαρὰ ποὺ γεννιέται ἀπὸ τὴν οἰκειοποίηση τῆς σωτηρίας πέρασαν ἀπὸ τὸ ἐπίγειο πέπλο τῶν θλίψεων στὴν εὐλογημένη αἰωνιότητα.

Ὁ ἅγιος Ἰωάννης τῆς Κλίμακος συζητᾶ τὸ ρόλο ποὺ παίζεται ἀπὸ τοὺς δαίμονες στὰ ὄνειρα μὲ τὸν ἀκόλουθο τρόπο: «... Ἀφοῦ ἐγκαταλείψουμε γιὰ τὸν Κύριον τὰ σπίτια μας καὶ τοὺς οἰκείους μας καὶ μὲ τὴν ξενιτεία γιὰ τὴν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ πωλήσουμε τὸν ἑαυτό μας, τότε οἱ δαίμονες ἐπιχειροῦν νὰ μᾶς ταράζουν μὲ ὄνειρα. Παρουσιάζουν δὲ σ’ αὐτὰ τοὺς ἰδικούς μας ὅτι θρηνοῦν, πεθαίνουν, καταστενοχωροῦνται καὶ βασανίζονται ἐξ αἰτίας μας. Ἐκεῖνος, λοιπόν, ποὺ πιστεύει στὰ ὄνειρα ὁμοιάζει μ’ αὐτὸν ποὺ κυνηγᾶ τὴ σκιὰ του καὶ προσπαθεῖ νὰ τὴν πιάσει» (Σοφ. Σειρὰχ λδ', 2).

Οἱ δαίμονες τῆς κενοδοξίας ἐμφανίζονται στὸν ὕπνο μας σὰν προφῆτες. Συμπεραίνουν, σὰν πανοῦργοι ποὺ εἶναι, μερικὰ ἀπὸ τὰ μέλλοντα νὰ συμβοῦν καὶ νὰ μᾶς τὰ προαναγγέλουν. Καὶ ὅταν αὐτὰ πραγματοποιηθοῦν ἐμεῖς μένουμε ἔκθαμβοι καὶ ὑπερηφανεύεται ὁ λογισμός μας μὲ τὴν ἰδέα ὅτι πλησιάσαμε στὸ προορατικὸ χάρισμα». (Κεφ. Γ', 38 - 39).

Ὁ ἅγιος Κασσιανὸς διηγεῖται γιὰ ἕνα μοναχὸ στὴ Μεσοποταμία ποὺ ζοῦσε μία πάρα πολὺ ἐρημικὴ καὶ ἀσκητικὴ ζωὴ ἀλλὰ ἀπώλεσε τὴν ψυχή του, διότι πλανήθηκε ἀπὸ διαβολικὰ ὄνειρα. Παρατήρησε ὅτι ὁ μοναχὸς δὲν πολυπρόσεχε τὴν πνευματική του πρόοδο ἀλλὰ ἐνδιαφερόταν μόνο γιὰ τοὺς σωματικοὺς κόπους γιὰ τοὺς ὁποίους καὶ αἰσθανόταν περήφανος. Ὁ διάβολος τότε, λοιπόν, ἄρχισε νὰ τοῦ παρουσιάζει ὄνειρα ποὺ μὲ τὴ διαβολικὴ πονηρία του ἄρχισαν νὰ ἐπαληθεύονται. Ὅταν ἡ ἐμπιστοσύνη τοῦ μοναχοῦ στὰ ὄνειρα καὶ στὸν ἑαυτὸ του ἐνισχύθηκε, ὁ διάβολος τοῦ παρουσίασε μπροστά του ἕνα θαυμάσιο ὄνειρο: Ἑβραίους νὰ ἀπολαμβάνουν τὶς ὀμορφιὲς τοῦ Παραδείσου — ἐνῶ οἱ Χριστιανοὶ νὰ τυραννιοῦνται μὲ τὰ βάσανα τῆς κολάσεως.

Τότε ὁ διάβολος (ντυμένος σὰν Ἄγγελος φωτὸς) συμβούλεψε τὸ μοναχὸ νὰ ἀποδεχθεῖ τὸν Ἰουδαϊσμὸ ἔτσι ὥστε νὰ εἶναι ἱκανὸς νὰ ἔχει ἕνα μερίδιο ἀπὸ τὴν εὐτυχία τῶν Ἰουδαίων. Αὐτὸ τὸ ἔκανε ὁ μοναχὸς χωρὶς τὸν παραμικρὸ δισταγμό.

Συνεπῶς ἀρκετὰ ἔχουν εἰπωθεῖ, γιὰ νὰ ἐξηγήσουν στοὺς ἀγαπητούς μας ἀδελφοὺς Χριστιανούς, πόσο ἀνόητο εἶναι νὰ δίνουν σημασία στὰ ὄνειρα καὶ ἀκόμη περισσότερο νὰ τὰ πιστεύουν καὶ νὰ τὰ ἐμπιστεύονται. Ἀπὸ τὴν προσοχὴ στὰ ὄνειρα ὁπωσδήποτε θὰ μπεῖ μέσα στὴν ψυχή μας ἡ ἐμπιστοσύνη σ’ αὐτά. Συνεπῶς ἀπαγορεύεται αὐστηρὰ ἀκόμη καὶ τὸ νὰ προσέχουμε στὰ ὄνειρα.

Ἡ ἀνθρώπινη φύση ἀνανεωμένη μὲ τὸ Ἅγιο Πνεῦμα κυβερνᾶται ἀπὸ ἐντελῶς διαφορετικοὺς νόμους ἀπὸ τὴν πεπτωκυία φύση τοῦ ἀνθρώπου ποὺ ἐπιμένει στὴν ἁμαρτωλὴ κατάσταση.

Ὁ κυβερνήτης τοῦ ἀναγεννημένου ἀνθρώπου εἶναι τὸ Ἅγιον Πνεῦμα. «Ἡ χάρη τοῦ Θείου Πνεύματος τοὺς φωτίζει» λέει ὁ Μέγας Μακάριος, «καὶ κατακάθεται στὰ βάθη τοῦ νοῦ τους». Καὶ ἔτσι εἴτε ξύπνιοι εἶναι ἤ κοιμοῦνται ἡ ψυχὴ τους παραμένει μὲ τὸν Κύριο χωρὶς ἁμαρτία, χωρὶς γήινες ἤ σαρκικὲς ἀπολαύσεις καὶ φαντασίες. Οἱ σκέψεις καὶ οἱ φαντασίες ποὺ κατὰ τὴ διάρκεια τοῦ ὕπνου εἶναι ἐκτός τοῦ ἐλέγχου τῆς ἀνθρώπινης λογικῆς καὶ θελήσεως, καὶ ποὺ ἐνεργοῦν ὑποσυνείδητα στὶς ἀπαιτήσεις τῆς φύσεως, δροῦν μέσα τους κάτω ἀπὸ τὸν ἔλεγχο τοῦ Ἁγίου Πνεύματος καὶ τὰ ὄνειρα τέτοιων ἀνθρώπων ἔχουν πνευματικὴ σπουδαιότητα. Ἔτσι ὁ δίκαιος Ἰωσὴφ ἔμαθε ἀπὸ ἕνα ὄνειρο τὸ μυστήριο τῆς ἐνσαρκώσεως τοῦ Θείου Λόγου. Μ’ ἕνα ὄνειρο διατάχθηκε νὰ φύγει στὴν Αἴγυπτο καὶ σ' ἄλλο νὰ ἐπιστρέψει στὸ Ἰσραήλ. Τὰ ὄνειρα ποὺ ἐστάλησαν ἀπὸ τὸ Θεὸ φέρνουν μαζί τους μιὰ ἀναμφισβήτητη πειθὼ ἤ βεβαιότητα. Αὐτὴ ἡ βεβαιότητα μπορεῖ νὰ κατανοηθεῖ ἀπὸ τοὺς ἁγίους του Θεοῦ ἀλλὰ ὄχι ἀπὸ αὐτοὺς ποὺ ἀκόμη ἀγωνίζονται κατὰ τῶν παθῶν τους.


(Περιοδικό «Ὀρθόδοξη Μαρτυρία», τεῦχος 28. Μετάφραση: Πρεσβύτερος Ἀναστάσιος Τελεβάντος)


http://www.alopsis.gr/

«Το φρούριο». Ταινία αποκάλυψη. Είναι μια δοκιμασία για την ψυχή

-->
«Το φρούριο». Ταινία αποκάλυψη. Είναι μια δοκιμασία για την ψυχή. Αν καταφέρεις να τη δεις έως το τέλος σημαίνει πως η κάρδια σου δεν έχει σκληρύνει ακόμα, δεν αποστασιοποιήθηκες από τον υπόλοιπο κόσμο κρυμμένος πίσω από ψηλούς τοίχους. Ταινία για το θαύμα. Θαύμα πραγματικό και όχι φανταστικό. Ταινία για τη θεραπεία των άρρωστων παιδιών και για την ίαση των ενήλικων. Στον κινηματογράφο πια η έννοια του ήρωα ταυτίζεται με σκληρότητα και μυϊκή δύναμη. Όμως βλέπετε πως γίνεται και αλλιώς. Ο ήρωας είναι αυτός που με τη δύναμη της καρδιάς μπορεί να κάνει το καλό. Εξάλλου υπάρχει τόσο λίγο καλό γύρω μας. Ακόμη δεν ξέρουμε τι είναι η ζωή. Είναι μια περίοδος εργασίας πριν από την αιωνιότητα ή μία απλή βολτούλα από το ένα σημείο στο άλλο;



Παραγωγή: 2007
Σκηνοθέτης: Μιχαήλ Σάδριν
Προβολή: ορθόδοξο τηλεοπτικό κανάλι «Γκλας»

Το 2009 η ταινία προβλήθηκε στο φεστιβάλ ορθόδοξης ταινίας και πήρε τα πρώτα βραβεία σε όλες τις κατηγορίες, με ομοφωνία κοινού και επιτροπής.

Τα γυρίσματα διήρκεσαν ένα χρόνο στο μοναστήρι Σβιάτο-Βαζνεσένσκι (Της Αναλήψεως) στα σύνορα με την Ρουμανία. Ο σκηνοθέτης μας δίνει την ευκαιρία να αναθεωρήσουμε τις αξίες της ζωής, μέσα από τα παραδείγματα των μοναχών, εφαρμόζοντας καθημερινά την εντολή της αγάπης.

Τα κεντρικά πρόσωπα είναι: ο ηγούμενος του μοναστηριού (που έγινε ο πατέρας για 29 υιοθετημένα παιδάκια, έχοντας ήδη τρία δικά του, δύο αγόρια και ένα κορίτσι), η αδελφότητα και τα παιδιά από το μοναστηριακό ορφανοτροφείο (150 ορφανά), πολλά από τα οποία είναι βαριά άρρωστα.

Αυτή η ταινία θα μπορούσε να χαρακτηριστεί σαν ένα μεγάλο πνευματικό γεγονός. Μια ουράνια αγάπη εμφανίζεται πάνω στη γη.

Ένα χαρακτηριστικό απόσπασμα της ταινίας τα εξηγεί όλα:

«Σφίγγοντας τα δόντια μέχρι τριγμού, και τα χέρια μέχρι πόνου, χαίρε, διότι ζεις. Χαίρε με τη γαλαζόπετρα του ουρανού και με το ρουμπίνι της ηλιοβασιλέματος. Χαίρε με το μαργαρίτη της βρόχινης σταγόνας, διότι δεν μπορείς αλλιώς. Χαίρε με τη χαρά του πληγωμένου μαχητή, που κείται κάτω. Αν και η μάχη χάθηκε, η σημαία είναι ψηλά, και το όπλο δεν πετάχτηκε στη λάσπη, και δεν τρέχεις ντροπιασμένος, επειδή δεν έχεις πια πόδια... Και το μόνο που μένει είναι να πολεμάς μέχρι θανάτου. Και αν δεν μείνει πια τίποτα, χαίρε με μια άνωθεν χαρά για τον πλησίον σου. Χαίρε με την αγάπη των άλλων, χαίρε με τα γέλια των παιδιών που δεν είναι δικά σου. Ακόμα και όταν είναι μαύρα σύννεφα παντού χαίρε. Στη βροχή και στη λάσπη χαίρε. Χαίρε και αγαλλιάσου, αψηφώντας το πόνο, διότι το όνομά σου είναι Άνθρωπος!»

Πέμπτη 14 Νοεμβρίου 2013

«Άμα δεν έχεις γέρο να αγοράσεις....»





“Παράξενο μου φάνηκε όταν πρωτοάκουσα από το στόμα του παπα-Σίμωνα το «Άμα δεν έχεις γέρο να αγοράσεις».

- Γιατί το λέτε αυτό, παπα-Σίμωνα; Τόσο χρήσιμος είναι ο γέρος; Δεν βλέπετε που τόσα χρόνια σας στέλνουν στο γηροκομείο; Τον ρώτησα.

- Α! Δεν ξεύρεις; Ήταν μια φορά ένας άρχοντας και κάλεσε τους συμβούλους του, νέους και γέρους, και τους είπε: «Θέλω να μου πείτε τι ώρα βγαίνει ο ήλιος το πρωί». Μαζεύτηκαν όλοι και κοίταζαν την Ανατολή. Ένας γέρος όμως κοίταζε τη Δύση. Οι άλλοι τον κορόιδευαν. Κάποια στιγμή λέγει ο γέρος που κοίταζε τη Δύση: «Βγήκε ο ήλιος». Οι άλλοι δεν βλέπανε τον ήλιο, αλλά εκείνος είδε την ανταύγεια που φαίνεται στη Δύση, καθώς ανατέλλει και πριν ακόμη φανεί ο ήλιος. Κατάλαβες; Ο Γέρος ήξευρε περισσότερα λόγω της πείρας του. Άρα οι νεώτεροι να ακούτε και μας τους μεγαλύτερους.

Αυτή η τάξη υπάρχει βέβαια στην Εκκλησία και στην παράδοσή μας. Συχνά κατά την ανάγνωση του Ευαγγελίου, ακούμε «Είπεν ο Κύριος…», στο Γεροντικό διαβάζουμε «Είπε Γέρων…», στην καθημερινότητα επαναλαμβάνουμε το «Οι παλαιότεροι λέγανε…» και οι τεχνίτες πολλές φορές λένε «Ο μάστορας είπε…».

Η γνώση λοιπόν είναι και μετάδοση πείρας από γενεάς εις γενεάν διά της προφορικής ή γραπτής παραδόσεως…

Όταν ήλθαμε στο Άγιον Όρος βρήκαμε μόνο γέρους κατά την ηλικία, αλλά και Γέροντες στο φρόνημα, φτιαγμένους από τη ζωή. Όλοι τους είχανε κάτι να μας πουν, κάτι να μας διδάξουν πρακτικά, κάτι να μας εμπνεύσουν. Αυτοί ήταν για μας η παράδοσή της καλογερικής ζωντανή, εφαρμοσμένη, και εμείς ήμασταν γι’αυτούς τα παιδιά και τα εγγόνια τους. Γι’αυτό καθώς έφευγαν ένας-ένας, νιώθαμε την έλλειψή τους. Παρηγορούμασταν όμως, όσο ακόμη κάποιος έμενε πιο πίσω.”

Πηγή: «Σιμωνοπετρίτες πατέρες που βρήκαμε και αγαπήσαμε», εκδ. Ιεράς Μονής Σίμωνος Πέτρας, Άγιον Όρος 2013

 http://fdathanasiou.wordpress.com

Διήγηση για ένα θαύμα που έκανε ο Θεός στην ψυχή του άντρα μου, μέσω αυτής της μικρής ασπρόμαυρης εικονίτσας.



«Χρόνια ολόκληρα προσευχόμουν για τον άντρα μου… Τελευταία επειδή δεν έχει με τι άλλο να ασχοληθεί κάθεται με τις ώρες μπροστά στην τηλεόραση. Κοιμάται με τον ήχο της! Σέβεται μέσα του τον Θεό αλλά εξωτερικά δεν προσπαθεί όσο πρέπει. Εγώ προσπαθούσα να τον βοηθήσω με τα λόγια μου να την παρατήσει και να ακούσει ή να διαβάσει κάτι ωφέλιμο για την ψυχή του. Μάλιστα, ίσως τον πίεζα κιόλας διαβάζοντάς του πότε πότε φωναχτά κάποια κηρύγματα ή κάποια αποσπάσματα από θρησκευτικά βιβλία. Εκείνος έδειχνε βέβαια ότι δεν ακούει. Πιστός στον ήχο της αγαπημένης του τηλεόρασης! 

Όσο για προσευχή… Δεν το συζητάμε. Καμία προθυμία…
Μια μέρα κρατούσα μια παράκληση του Χριστού και του έλεγα πάλι αν θέλει να την διαβάσει. Τίποτα εκείνος… Όμως, τυχαία, άνοιξε το βιβλίο και είδε στην τελευταία σελίδα της παράκλησης την ασπρόμαυρη αυτή εικονίτσα με μια οικογένεια να προσεύχονται όλοι γονατιστοί στον Χριστό!
Πόσο τον άγγισε τότε!

Χάζεψε ώρα να την κοιτάει! Λες και κάποιος του έλεγε κάτι στην ψυχή του.
Μετά από λίγο με φωνάζει.
- Γυναίκα, μου λέει, έλα πάμε.
- Πού πάμε; του απαντώ.
- Έλα σου λέω. Πάμε να προσευχηθούμε…
Δεν πίστευα στα αυτιά μου. Θαύμα έγινε! είπα από μέσα μου. Μα είναι δυνατόν;

Τότε τον βλέπω, αυτόν που όλη μέρα δεν σηκωνόταν από την τηλεόραση, να γονατίζει και να προσεύχεται μπροστά στο εικονοστάσι.
- Γονάτισε κι εσύ, μου λέει. Έλα να κάνουμε την παράκληση!
Από τότε του έγινε συνήθεια.

Δοξάζω τον Θεό που μια ασπρόμαυρη ασήμαντη εικονίτσα έγινε αφορμή ο σύζυγός μου να αλλάξει και να γίνει το θαύμα που περίμενα στη ψυχή του.

Δεν ήταν καν έγχρωμη ή βυζαντινή ή αγιογραφία… Ένα απλό τυπωμένο γραμμικό σχέδιο ήταν μόνο στην τελευταία σελίδα μιας παράκλησης!

Ότι δεν κατάφερα εγώ με τα λόγια μου τόσα χρόνια γάμου, το κατάφερε μια μικροσκοπική ασπρόμαυρη εικονίτσα που μίλησε στην ψυχή του!

ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΤΟΝ ΘΕΟ ΓΙ΄ ΑΥΤΟ ΤΟ ΘΑΥΜΑΣΤΟ ΤΟΥ ΔΩΡΟ!

 http://orthodoxigynaika.blogspot.gr

Τετάρτη 13 Νοεμβρίου 2013

Τι θα ήθελε να ακούει κάποιος που αντιμετωπίζει αγχώδη διαταραχή ή κατάθλιψη.΄



1. Είμαι δίπλα σου και θα προσπαθήσω να σε βοηθήσω με κάθε τρόπο.

2. Σ’ αγαπώ.

3. Ενδιαφέρομαι πολύ για σένα και θέλω να καταλάβω αυτό που αισθάνεσαι.

4. Σε αυτή τη φάση της ζωής σου είναι απόλυτα φυσικό να νιώθεις άσχημα. Είναι βέβαιο ότι σε λίγο καιρό θα νιώθεις πολύ καλύτερα.

5. Μαζί θα το αντιμετωπίσουμε.

6. Είσαι πολύ σημαντικός/η για μένα.

7. Αν μου ζητήσεις κάτι θα το κάνω με χαρά.

8. Έχω εμπιστοσύνη σ’ εσένα! Είμαι σίγουρος ότι θα τα καταφέρεις

Είναι πολλοί άνθρωποι που για διαφόρους λόγους βρίσκονται σ΄αυτή τη δύσκολη κατάσταση...σε μας που δεν έχουμε την ατυχία να τη περνάμε τέτοια δύσκολη φάση στη ζωή μας... δεν κοστίζει τίποτα να πούμε δυο παρηγορητικά λόγια....ας τα πούμε λοιπόν και το κουράγιο που θα δώσουμε θα το πάρουμε πίσω πολλαπλάσια...γιατί ο Καλός Θεός δεν ει ναι άδικος...πληρώνει καλά!!!


http://leimwnas.blogspot.com


ΓΕΡΟΝΤΙΣΣΑ ΣΟΦΙΑ-ΑΣΚΗΤΡΙΑ ΜΕΣΑ ΣΤΟΝ ΚΟΣΜΟ


Επίλεκτοι μακαριστοί Αγιορείτες Ηγούμενοι του 20ού αιώνα




Μή ἀναμένετε σημαντική πρωτοτυπία σέ ὅσα θ᾽ ἀκολουθήσουν, πού δημιουργοῦν συνήθως ἠχηρές ἐντυπώσεις, κολακευτικό θαυμασμό κι ἐπιφανειακή ἔξαρση. Mεταφέρω τή λιτή ἁπλότητα, πού ὄχι σπάνια ἐμπεριέχει τή σπουδαία ἀληθινότητα. Mέσα ἀπό τή σιωπή, τήν ἀσημότητα καί τήν ταπεινότητα κηρύττεται σ᾽ ἕνα κόσμο συγχύσεως πνευματικῆς, κρίσεως καί ταραχῆς ἡ ἀξία τῆς βαρύτιμης ἀρετῆς.

Ἡ ἁγιορείτικη προσωπογραφία ἡγουμένων τοῦ αἰῶνος μας, μαζί μέ ἄλλες μορφές ὁσιωθέντων ἀνθρώπων, μᾶς προσφέρουν τή μεγάλη χάρη τοῦ βιωμένου παραδείγματος, στή σύγχρονη φλυαροῦσα ὑπερκαταναλωτική κοινωνία, τή μή ὀρθοτομοῦσα τόν λόγο τῆς ἀληθείας. Mορφές σεμνῶν Ἁγιορειτῶν, μέ τό ταπεινό ὕφος καί τό καθαρό ἦθος ἀποτελοῦν τή θεία παρεμβολή στό ρεῦμα τῆς βίας, τῆς ρευστότητος, τῆς χλιαρότητος κι ἐπιπολαιότητος. Φωτίζουν, νοηματοδοτοῦν, πληροφοροῦν τή χαρά τῆς ἐλπίδος. Δίχως τόν ἐπάρατο φανατισμό, τήν κουραστική βιασύνη, τό ἄηθες ἦθος τοῦ ἀδιάκριτου ἐπιτιμητῆ, τή φοβερή μισαλλοδοξία, τόν συμβιβασμό τῆς κακῆς ποχωρητικότητος καί τόν ναρκισισμό τοῦ παρενθοντολόγου ἱεροκήρυκος.

Tό Ἅγιον Ὄρος παραμένει ἕνα σπάνιο καταφύγιο γιά ὅσους ἐπιμένουν ν᾽ ἀγαποῦν ἰδιαίτερα τόν Θεό καί τόν ἄνθρωπο, τήν περισυλλογή καί τή θυσία, τήν ἡσυχία καί τή δράση, τήν κατάνυξη καί τήν προσφρορά. Δέν θά σᾶς ἀπασχολήσω γιά τήν πολύτιμη πολιτιστική κληρονομιά καί γιά τίς ἀνάγκες συντηρήσεως. Tά ἔργα αὐτά θά τ’ ἀφήσω σέ ἄλλους ἰκανούς. Θά προσπαθήσω νά μιλήσω γι᾽ αὐτά πού κρύβονται πίσω ἀπό τά φαινόμενα, αὐτά πού διψᾶ νά κατανοήσει γιά νά παρακληθεῖ ὁ νέος ἄνθρωπος. Ἄς ἀφήσουμε λοιπόν τόν ἱερό Ἄθωνα ἀνέπαφο γιά μιά ἄλλη λατόμηση.

Ἐλᾶτε νά καταγράψουμε τό ὕφος καί τό ἦθος τοῦ Ἁγίου Ὄρους, πού συνυφαίνονται μέ τά ταπεινά, τά νηφάλια, τά χαμηλόφωνα πρόσωπα εὐγενῶν ποιμένων. Ἐπισκεπτόμενος ὁ ἅγιος Nεκτάριος Aἰγίνης στίς ἀρχές τοῦ αἰῶνος μας μιά ἁγιορείτικη μονή στό γηροκομεῖο της συνάντησε ἕνα ἐνάρετο Γέροντα. Ἔσκυψε καί τόν ἀσπάσθηκε. Ἀπό τό στόμα τοῦ Γέροντος ἔβγαινε εὐωδία. Eἶπε τότε ὁ ἅγιος στόν συνοδό του: Aὐτοί εἶναι οἱ πολυτιμότεροι θησαυροί τοῦ Ἁγίου Ὄρους. Περί αὐτῶν τῶν θησαυρῶν θ᾽ ἀναφερθῶ. Δέν θά μιλήσω γιά τήν ὡραία φύση, τά δάση, τά δένδρα, τ’ ἄνθη, τά στρουθία, τά βουνά καί τό κλίμα. Tό ἔργο θ᾽ ἀφήσω στούς εἰδικούς, στούς φυσιολάτρες, στούς λογοτέχνες, στούς ποιητές καί στούς οἰκολόγους. Ἐπιτρέψτε μου πάντως νά πῶ, ἔστω παρενθετικά, πώς εἶναι βεβήλωση βαρειά νά βρίσκεσαι σ᾽ ἕνα ἅγιο τόπο καί ν᾽ ἀσχολεῖσαι πολύ μέ τ᾽ ἄλογα, τ᾽ ἄψυχα, τ᾽ ἄπνοα, ὅσο κι ἄν ἔχουν σχέση μέ τόν ἄνθρωπο, κι ὄχι μέ τήν ἱερότητα τοῦ μοναδικοῦ ἀνθρώπινου προσώπου καί τίς ἀνάγκες τῆς ψυχῆς καί τίς ἐναγώνιες ἀναζητήσεις τῆς ἀλήθειας. Προτιμῶ νά συζητῶ μ᾽ ἕνα ἀνόητο παρά μέ τήν πιό ὡραία φύση. Oἱ Γέροντες λοιπόν λατρεύοντας τόν Θεάνθρωπο πάσχουν γιά τόν πονεμένο καί προβληματισμένο ἄνθρωπο.

Ἀρκετοί θεωροῦν ὅτι ἡ ἱστορία τοῦ Ἁγίου Ὄρους ἀρχίζει τό 963 μέ τήν ἵδρυση τῆς ἱερᾶς μονῆς Mεγίστης Λαύρας ἀπό τόν μεγαλεπήβολο ἐκεῖνο ἀνατολίτη ἄνδρα, τόν θεοφόρο ὅσιο Ἀθανάσιο τόν Ἀθωνίτη. Ἄλλοι πάλι θέτουν τίς ἀρχές τοῦ ἁγιορείτικου μοναχισμοῦ τόν πέμπτο αἰώνα. Ὁ περίφημος ὅσιος Eὐθύμιος ὁ Nέος, ὁ θεοκίνητος Ἰωάννης ὁ Kολοβός, οἱ ὀνομαστοί αὐτάδελφοι ἱεραπόστολοι Συμεών καί Θεόδωρος, Bλάσιος ἀπό τό Ἀμόριο ὁ συλλειτουργός ἀγγέλων, οἱ εὐγενεῖς Eὐθύμιος καί Ἰωάννης κτίτορες τῆς μονῆς Ἰβήρων, Nεόφυτος καί Eὐθύμιος οἱ Δοχειαρῖτες, Παῦλος ὁ Ξηροποταμηνός, Σίμων ὁ Mυροβλύτης καί ἄλλοι πολλοί στή συνέχεια εἶναι οἱ κρίκοι μιᾶς χρυσῆς ἁλυσίδας σπουδαίων Ἁγιορειτῶν ἡγουμένων.

Ἡ αὐστηρή ζωή τους, ἡ ἀθόρυβη κι ἀτάραχη, τούς κοσμεῖ λαμπρά. Kατά τόν ὅσιο Nικόδημο τόν Ἁγιορείτη, τόν σοφό συναξαριστή, οἱ ὅσιοι τοῦ Ἄθω εἶναι τά εὔοσμα κρίνα, τά τερπνά περιβόλια, τ᾽ ἀγλαόκαρπα κι ἀμάραντα φυτά, οἱ ἀέναοι ποταμοί τῶν χαρίτων. Tό Ἅγιον Ὄρος πῆρξε τό ἀκάματο ἐργαστήρι τῆς ἀρετῆς, ἡ σχολή τῆς ἀνώτερης φιλοσοφίας, τό ταμεῖο τῆς τέχνης, τῆς ὀρθοστασίας τοῦ Γένους καί τῆς φιλοκαλίας τῆς Ἑλληνορθοδόξου Παραδόσεως.

Σήμερα πού δυστυχῶς παρατηρεῖται, παρά τίς πάντα λαμπρές ἐξαιρέσεις, μιά γενική πνευματική καθίζηση, πού ἀναθεωροῦνται βασικές ἀρχές τῆς ἠθικῆς καί παραποιεῖται ἡ εἰλικρίνεια, ἡ εὐφυΐα καί ἡ πρόοδος, ἡ ἐλευθερία γίνεται ἀντικείμενο καταχρήσεως. Ἡ ἀκολούθηση τοῦ μοναχισμοῦ ἀπό σώφρονες κι ἱκανούς νέους ἀποτελεῖ ἀπορία πολλῶν ἤ κόλαφο στήν κοινωνία πού ἀδιαμαρτύρητα πορεύεται τήν κατιοῦσα. Δέν γκρινιάζω μονότονα ὡς ἀπόμακρος θεατής τῶν πικρῶν καθημερινῶν συμβάντων. Ἡ ἄνθηση τοῦ ἁγιορειτικοῦ μοναχισμοῦ τήν τελευταία τριακονταετία ἀποτελεῖ νησίδα σέ πέλαγος ἀγριεμένο. Tή νησίδα αὐτή διατήρησαν ἰδιαίτερα σεμνοί ἄνδρες πού βάστηξαν τήν ἡγουμενική ράβδο μέ φόβο Θεοῦ, γνώση καί προσμονή.

Mοναχοί καί προσκυνητές στόν Ἄθωνα ζητοῦν νά βροῦν σήμερα τήν ἀπωλεσθεῖσα δραχμή, τήν ἡσυχία, τήν ἀθωότητα, τόν γλυκασμό τῆς λύτρωσης. Ἡ νοσηρότητα τῶν παθῶν, οἱ λαβύρινθοι τῆς ἀνειλικρίνειας, οἱ σοφιστεῖες τῶν εὐσεβισμῶν, ὅταν ἐξαγορεύονται πρόθυμα κι αὐθόρμητα καί κατατίθενται στό πετραχήλι τῶν πνευματικῶν Γερόντων, δίνουν τή θέση τους στήν αὐθεντική ἀκεραιότητα μέ τήν ὡριμότητα τῆς μετάνοιας. Tά λόγια ὅμως θεωροῦνται περιττά, ὅταν μιλοῦν περίτρανα οἱ βίοι.


Ὁ ἡγούμενος τῆς ἱερᾶς μονῆς Σίμωνος Πέτρας Ἱερώνυμος γεννήθηκε τό 1871 στή μοναχοτρόφο καί ἁγιότεκνο Mικρά Ἀσία. Mόλις στήν ἡλικία τῶν δεκαεπτά ἐτῶν ἔρχεται στό τολμηρότερο οἰκοδόμημα τοῦ Ἁγίου Ὄρους, τήν πρώτη πολυκατοικία τῆς Eὐρώπης, στήν υπακοή τοῦ ἔμπειρου συμπατριώτη του ἡγουμένου Nεοφύτου, πού ἔγινε νέος κτίτορας τῆς καμένης τό 1891 μονῆς. M᾽ ἐφόδια τή φιλοθεΐα, πού δονοῦσε τά μύχια τῆς ψυχῆς του, προσῆλθε ταπεινά, μέ ὅλη ἐκείνη τήν ὡραία αἴσθηση τῆς γνήσιας ἁμαρτωλότητος, μελετώντας μέ τά Γεροντικά, τούς Συναξαριστές καί τά Πατερικά κι Ἀσκητικά βιβλία, τήν παράδοση τῆς μονῆς του καί τήν ἱστορία τοῦ περχιλιόχρονου ἀθωνικοῦ μοναχισμοῦ. Ὁ ἴδιος γράφει: «κατά τήν ἐφηβικήν μου ἡλικίαν καθ᾽ ἑαυτόν διαλογιζόμενος πῶς θά ἠδυνάμην νά εὐαρεστήσω τῷ Kυρίῳ ἐξελεξάμην τήν τῶν μοναχῶν εὐαγῆ καί θεάρεστον πολιτείαν ώς μᾶλλον εὐάρμοστον τῷ εὐσεβῶς καί καλῶς πειθομένῳ καί ἀκολουθοῦντι τῷ Kυρίῳ λέγοντι: «Δεῦτε πρός με πάντες οἱ κοπιῶντες καὶ πεφορτισμένοι κἀγώ ἀναπαύσω μᾶς». Kαί τήν πατρικήν εὐλογίαν καί εὐχήν τῶν γονέων λαβών καί τόν Σταυρόν τοῦ Kυρίου ὅπλον ἀκαταμάχητον ἀναλαβών ὡς εἰκός, μετέβην εἰς τό Ἅγιον Ὄρος τοῦ Ἄθω ὡς μᾶλλον κατάλληλον καί συνάδον πρός τόν θεοφιλῆ σκοπόν μου καί ἀπόφασιν».

Ἡ ζωή του εἶναι αὐτή πού ἔζησαν χιλιάδες μοναχοί πρίν ἀπό αύτόν. Zωή ποτισμένη ἀπό τή μνήμη τοῦ Θεοῦ καί τῶν ἁγίων, μυστική, μέ καθημερινές πολύωρες ἱερές ἀκολουθίες, συχνές ἀγρυπνίες, τακτικές νηστεῖες, τόν κανόνα, τό διακόνημα καί τή μυστηριακή ζωή. Tό ἰδιαίτερο στόν π. Ἱερώνυμο εἶναι ὅτι ὅλ᾽ αὐτά τ᾽ ἀγαπᾶ μέ ὁλοκληρωτική ἀφοσίωση κι ἀσκητικότητα, ἀπορρίπτοντας συνεχῶς τά περιττά. Ἡ εὐκατάνυκτη μελέτη του δεν εἶναι πρός ἁπλή ἀπόκτηση γνώσης, ἀλλά καθρέφτισμα καί μέτρημα σκληρό τοῦ ἑαυτοῦ του. Ὅπως ἔλεγαν: «περισσότερον πετρέλαιον εἶχε κάψει εἰς τάς ἀναγνώσεις ὅπου ἔκανε, παρά τό νερό πού εἶχε πιεῖ... Eἰς αὐτόν ἤρχοντο πολλοί ἀδελφοί, διά νά τούς συμβουλεύσῃ. Aὐτός ὅμως ταπεινούμενος, ἐσιώπα καί δέν ὡμιλοῦσε ἰδικόν του λόγον, ἀλλά πεδείκνυε μέ τό δάκτυλό του τά βιβλία. Tόσο μεγάλη ἦτο ἡ ταπεινοφροσύνη του».

Ἡ προθυμία του καί ἡ πακοή του τόν κάνουν γραμματέα τῆς μονῆς του, βιβλιοθηκάριο, ἐκκλησιαστικό, πεύθυνο μετοχίων καί ἀποστολῶν. Παντοῦ καί πάντοτε διατηροῦσε τήν κύρια ἀρετή τῶν μοναχῶν, τήν ταπείνωση, καί ποτέ δέν ἀντιμιλοῦσε. Mέ τό βιβλίο καί τό κομποσχοίνι στό χέρι ταξίδευε, μέσα ἀπό τίς δύσκολες συνθῆκες τῆς ἐποχῆς ἀδιαμαρτύρητα.

Ἰδιαίτερα χαριτωμένες κι ἐνδεικτικές τῶν εὐγενῶν αἰσθημάτων του εἶναι οἱ ἐπιστολές γιά τήν ἀπελευθέρωση τοῦ Ἁγίου Ὄρους τό 1912. «Ἤκουες μίαν βροχήν βροντῶν, ἀλλαλαγμός ἠκούετο ἔξω στά μοναστήρια, καμπάνες ὥς τό Πάσχα ἔπαιζον χαρμόσυνα καί ζήτω μέ φωνάς πού ἔφθαναν στόν οὐρανόν. Λοιπόν καί οἱ σιωπηλοί ἐκεῖνοι οἱ τῆς ἐρήμου μοναχοί ἐκραύγαζον τό ζήτω! Στιγμή ἁγία! Ἡμέρα θεία, πανσεβάσμιος, λαμπρά! Ὁ ἥλιος μᾶς ἔδιδεν ὁλόκληρον τήν λάμψιν του, ὁ οὐρανός μέ μίαν περβολικήν χαράν, ἡ θάλασσα μέ μίαν γαλήνην, ἡ φύσις ὅλη μέ ἡμᾶς ἐπανηγύριζεν, ὁ ἥλιος μέ τό φῶς του, ὁ οὐρανός μέ τό χαρμόσυνον τοῦ χρώματός του μᾶς ἔλεγαν: ἰδού τό ἀκραιφνές σημεῖον τῆς σημαίας τῆς ἑλληνικῆς. Φῶς καί χαρά τά δύο χρώματα τῆς ἐλευθερίας καί ἀνάπαυσις ἀπό τά βάσανα τῆς κακοδιοικήσεως τοῦ Tούρκου. Tῆς δέ θαλάσσης ἡ γαλήνη μᾶς ἐφώναζεν: εἰρήνη θέλει βασιλεύσει πλέον εἰς τό ἑξῆς».

Ὁ μακαριστός π. Ἱερώνυμος πῆρξε γόνιμος καί ἄριστος ἐπιστολογράφος, πού μέρος τῶν ἐπιστολῶν του συγκέντρωσαν τά πνευματικά του τέκνα, στόν τόμο, πού ὁ ἴδιος ὀνόμασε: Tάλας καί ἁμαρτωλός. Ἐπιστολές συμπαραστάσεως, παρηγορίας, ἐνισχύσεως, ὁδηγιῶν, συμβουλῶν, λύσεως ἀποριῶν καί καταρτίσεως, γραμμένες μέ περισσή γνώση, ταπείνωση καί ἀγάπη. Tοῦ γράφουν: «Eἶναι προνόμιον τῶν τέκνων τοῦ Θεοῦ νά φέρουν τήν παρηγορίαν πρός τούς ἀνθρώπους, τήν ὁποίαν ἀποστέλλει ὁ Oὐράνιος Πατήρ».

Kαρπός τῆς ἀξιοθαύμαστης φιλοπονίας του ἀλλά καί τῆς ἀξιοζήλευτης φιλοθεΐας του εἶναι, πέραν τῆς πλούσιας ἐπιστολογραφίας του, ἡ ἀντιγραφή καί μετάφραση ἁγιοπατερικῶν κειμένων, συναξαρίων καί ἁγιογραφικῶν περικοπῶν. Ἐπίσης ἀσχολεῖται μέ τή σύνθεση βυζαντινῶν μελῶν, τήν ὑὑμνογραφία, τή μουσικοδιδασκαλία καί τήν ἱεροψαλτική, μέ ἰδιαίτερη τέχνη κι εὐλάβεια.

Mέσα σέ ὅλες τίς πολλές ἀσχολίες του δέν ἀπέκαμε, μά ἐγκρατευόταν τά πάντα,νηστεύοντας, ἀγρυπνώντας καί προσευχόμενος. Διηγοῦνται οἱ παλαιοί πατέρες πώς δέν τόν εἶδαν ποτέ ξαπλωμένο. Συνήθως κοιμόταν στήν καρέκλα καί γιά λίγο. Θεωροῦσε πώς ὁ πολύς ὕπνος λιγοστεύει τήν ἀγάπη στόν Θεό, ὅπως καί τό πολύ φαγητό. Ἐπανελάμβανε μέ τόν ἅγιο Ἰωάννη τόν Xρυσόστομο. «Γλυκὺς ὁ ὕπνος; Ἀλλ᾽ οὐδὲν γλυκύτερον προσευχῆς...». Σιωπηλά ἔλεγχε τούς ὀκνηρούς, μέ τή «διηνεκῆ τῆς σαρκός βία».


Tό 1920 ἐκλέγεται ἡγούμενος τῆς ἱερῆς μάνδρας τοῦ ὁσίου Σίμωνος τοῦ Mυροβλύτου. Ἡ προαγωγή του δέν τόν ἐμποδίζει νά συνεχίζει νά διακονεῖ πρόσχαρα τήν ἀδελφότητα. Συναντᾶται χαράματα στή ζύμη, νά σαρώνει ἀπ᾽ τίς αὐλές τά χιόνια, νά ἐργάζεται στούς κήπους, νά πλένει ροῦχα, νά γράφει, νά γράφει… Ὁ Γέροντάς του Nεόφυτος τόν εἶχε διδάξει νά εἶναι πάντα πρῶτος τῶν διακονητῶν. Tό ἀξίωμα δέν τοῦ ἐπιτρέπει νά λησμονᾶ ὅτι εἶναι πρῶτα μοναχός. Ἔτσι συνεχίζει ν᾽ ἀγρυπνεῖ, νά δέεται τώρα πιό πολύ καί νά κοπιάζει περισσότερο. Στούς μοναχούς του μετέδιδε καθημερινά τό βίωμα τοῦ παραδείγματος, στούς προσκυνητές τήν εἰρήνη, στούς ἀσκητές ἀφειδώλευτη ἐλεημοσύνη, γιά νά εὔχονται στίς καλύβες τους ἀπερίσπαστα. Φίλεργος, διδακτικός καί διακριτικός ἡγούμενος ἐπί μία δεκαετία.

Ἀπό νωρίς συνδεόταν μέ τούς θερμούς φίλους τῆς ἀρετῆς ἡγουμένους Kοδράτο τόν Kαρακαλληνό, Ἀθανάσιο Γρηγοριάτη, Δοσίθεο καί Γαβριήλ τούς Διονυσιάτες καί τούς ἐπισκόπους πρώην Mετρῶν Δοσίθεο, Kασσανδρίας Eἰρηναῖο πού τόν χειροτόνησε, πρώην Σωζοπόλεως Kωνσταντῖνο, πρώην Πενταπόλεως Nεκτάριο, τόν μεγάλο καί θαυματουργό ἅγιο τοῦ αἰῶνος μας, καί ἀργότερα ἀρκετούς ἄλλους. Ἐπίσης συνδεόταν μέ τίς γνωστές ἀδελφότητες τῶν Ἰωασαφαίων καί τῶν Δανιηλαίων, τούς Γέροντες Ἱερώνυμο τῆς Aἰγίνης, πού τόν ἔκειρε μεγαλόσχημο, καί Φιλόθεο Zερβάκο τῆς Πάρου.
Ἡ Ἱερά Kοινότητα τοῦ Ἁγίου Ὄρους «τὰ μάλα ἐκτιμῶσα τὴν πολυετῆ καὶ φρονίμην τῆς μετέρας πανοσιολογιότητος ἐμπειρίαν περὶ τῶν καθ᾽ ἡμᾶς ἁγιορειτικῶν πραγμάτων, ἐμπειρίαν, ἥτις ἀποτελεῖ μέγα κεφάλαιον διὰ τὸν ἱερὸν ἡμῶν τόπον», καθώς γράφει, τόν διορίζει μέλος πεντάριθμης ἐπιτροπῆς γιά τή σύνταξη τοῦ Kαταστατικοῦ Xάρτου τοῦ Ἁγίου Ὄρους, τό μετοχιακόν ζήτημα καί ἄλλες σπουδαῖες ποθέσεις. Ὁ Γέρων Γαβριήλ Διονυσιάτης ἀναφέρει ὅτι τόν ὀνόμαζαν «Ὁ Nέστωρ τῆς Ἱ. Kοινότητος».

Στά ἔτη τῆς ἡγουμενείας του ἡ Σιμωνόπετρα γνώρισε μέρες πνευματικῆς ἀκμῆς. Πλούσιος ἀπό πνευματικές ἐμπειρίες ὁ Γέρων Ἱερώνυμος, ἑξηντάχρονος, κατέρχεται στήν Ἀθήνα ἀπό τό Ἅγιον Ὄρος, γιά ν᾽ ἀφιερωθεῖ στό ἔργο τοῦ Πνευματικοῦ καί νά γίνει ἀσφαλής ὁδηγός πολλῶν. Mετέφερε τό σεμνό ἦθος καί τό ταπεινό ὕφος τῶν Ἁγιορειτῶν καί δικαίωνε τή μεγάλη εὐλάβεια τῶν πιστῶν στά τέκνα τοῦ Περιβολιοῦ τῆς Παναγίας. Ἦταν ὁ ἄνθρωπος πού εἶχε τή βαθειά γνώση, τή διάκριση καί τήν πείρα γιά νά σηκώνει τ’ ἀνθρώπινα βάρη ψυχικῶν πόνων ἀπό ἀμετανόητα καί ὕπουλα πάθη.
Στό Σιμωνοπετρίτικο μετόχι τῆς Ἀναλήψεως στόν Bύρωνα Ἀθηνῶν, πού ἔρχεται τό 1931 δέν συναντᾶ σημαντικό φιλομόναχο πνεῦμα. Ἄλλα ρεύματα κυκλοφοροῦν στήν πρωτεύουσα τήν ἐποχή αὐτή, πού εὔκολα τά χαρακτηρίζουμε δυτικόφερτα. Tό γνήσιο παραδοσιακό πνεῦμα συναντᾶται σέ δύο μικρές ἐκκλησίες τῶν Ἀθηνῶν· στό μετόχι τῆς Ἀναλήψεως καί στόν Προφήτη Ἐλισσαῖο, πού δυστυχῶς σήμερα δέν ὑπάρχει. Ἐκεῖ συχνάζουν οἱ τελευταῖοι Kολλυβάδες, οἱ φιλομόναχοι, οἱ φιλοαγιορεῖτες, οἱ φιλέορτοι, οἱ φιλακόλουθοι καί φιλόθεοι ὅπως οἱ ἅγιοι Nικόλαος Πλανᾶς, Σάββας τῆς Kαλύμνου, Φιλόθεος τῆς Πάρου, Ἀμφιλόχιος τῆς Πάτμου καί ἀρκετοί Ἁγιορεῖτες. Στόν τότε ἥσυχο λόφο τῆς Ἀναλήψεως θά μεταφερθεῖ ἡ ἀθωνική εὐωδία τῆς εὐλογίας γιά τρεῖς περίπου δεκαετίες.

Παρά τίς πυκνές του ἀσθένειες, τίς δοκιμασίες, τούς πειρασμούς καί τίς συχνές κακουχίες δέν ἔπαυε νυχθήμερα νά λειτουργεῖ, νά προσεύχεται, ν᾽ ἀσκεῖται, νά κηρύττει, νά ἐπιστολογραφεῖ, νά ἐξομολογεῖ, νά ἐλεεῖ καί νά συντρέχει τούς πολλούς ἀναγκεμένους. Kατά τή μαρτυρία πολλῶν: «Ἡ “Ἀνάληψις” ἐγένετο πνευματικόν κέντρον ὄχι μόνο τῆς περιφερείας, ἀλλά μοναδικόν ἐν τῇ πρωτευούσῃ καί τά πέριξ, ἀφοῦ συρρέουν ἐκ πάσης γωνίας τῆς Ἀττικῆς γῆς, ὅπως βαπτισθῶσι εἰς τό φῶς τῶν ἔργων τοῦ π. Ἱερωνύμου καί δοξάσωσι τόν Πατέρα τόν ἐν τοῖς Oὐρανοῖς». Ἰδιαίτερα διακρίθηκε ὡς ἐξομολόγος, γι᾽ αὐτό καί γιά πολύ λίγο ἔμενε κενό τό ἰατρεῖο-ἐξομολογητήριό του. Ἔβλεπε τίς ψυχές σάν σέ ἀνοιχτό βιβλίο. Eἶχε καταπληκτική γνώση τῶν λεπτῶν πτυχῶν τῆς ἀνθρώπινης ψυχῆς καί τίς φώτιζε κατάλληλα. Γράφει σ᾽ ἐπιστολή του: «Ὅλα ὀφείλει νά γνωρίζῃ ὁ ἀγαπῶν τά τέκνα του πνευματικός πατήρ, διά νά εὐκολύνῃ καί οἰκονομῇ τήν σωτηρίαν των μετά διακρίσεως καί φρονήσεως καί συνέσεως μεγάλης καί φόβου Θεοῦ καί συνειδήσεως ἀγαθῆς, διότι ὅταν αὐτά δέν ἔχῃ, ὁ πνευματικός πατήρ, ὄχι μόνον δέν σώζει, ἀλλά καί καταστρέφει τάς ψυχάς».
Ἀγαποῦσε νά συμβουλεύει μέ χαριτωμένο τρόπο τά παιδιά, νά ἐπισκέπτεται τούς ἀσθενεῖς καί γέροντες καί διακριτικά τούς φτωχούς. 

Γιά τήν ὁλοκληρωτική του ἀφοσίωση ὁ Θεός τόν χαρίτωσε μέ τό πανθομολογούμενο ἀπό τά πολλά του πνευματικά τέκνα προορατικό καί διορατικό χάρισμα. Oἱ ταπεινές δεήσεις του ἀκούγονταν ἀπό τόν Πανάγαθο Θεό, πού χάριζε τήν γεία τῆς ψυχῆς καί τοῦ σώματος. Θά σᾶς κούραζα ἀρκετά ἄν ἀνέφερα ἕνα πλῆθος τέτοιων ἐπώνυμων μαρτυριῶν. Ὁ ἅγιος Ἱσαάκ ὁ Σῦρος λέγει: «Ἀδύνατον τόν μετά συντριβῆς καί ταπεινώσεως ἄνευ σημείων παρά Θεοῦ ἀφεθῆναι». Ὁ μακάριος Γέροντας Ἱερώνυμος Σιμωνοπετρίτης εἶναι ἕνας ἀπό αὐτούς πού μυστικά ἐργάσθηκαν γιά τή σημερινή ἄνθηση τοῦ μοναχισμοῦ καί μάλιστα σέ μιά ἐποχή δύσκολη. Φόρεσε τό τίμιο τοῦ μοναχοῦ ἔνδυμα σέ περίπου τριακόσιες ψυχές μέ τήν ἔμπνευση, παρότρυνση καί καθοδήγησή του. Tίς μοναχές ἔστελνε σέ διάφορες γυναικεῖες ἐλλαδικές μονές καί τούς μοναχούς συνήθως στό Ἅγιον Ὄρος. Oἱ σχέσεις του μαζί τους παρά τήν πολλή του ἀγάπη ἦταν πάντα μέ διακριτική ἀπόσταση, ἀποφεύγοντας νά τους συνδέει μέ τό πρόσωπό του ἀλλά μέ τόν Xριστό. Bλέποντάς τον νά ζεῖ συνεχῶς σέ μιά ἀδιατάρακτη γαλήνη ἀναφωνοῦσες: «καλὸν τὸ πορεύεσθαι ὀπίσω Kυρίου»..

Προβλέποντας τή μακαρία τελευτή του ἀναχώρησε τοῦ παρόντος κόσμου τήν ἡμέρα τῆς ἑορτῆς τῶν Θεοφανείων τοῦ 1957. Oἱ τελευταῖες του λέξεις ἦσαν: «Ὤ μακαρία ταπείνωσις!» Tόν χαρακτηρίζουν. Ἕνα μεγάλο πλῆθος πιστῶν, διηγούμενο τίς εὐεργεσίες του, τόν συνόδευσε στήν τελευταία του κατοικία ἐπικαλούμενο τίς πρεσβεῖες του. Στήν ἀνακομιδή τῶν λειψάνων του ἀνάμεσα στό συγκινημένο πλῆθος ἄκουγες: «Aὐτός ὁ καλογερόπαπας ἔκανε θαύματα... Aὐτός ἦταν ἀληθινός παπάς... Tέτοιοι καλόγεροι μάλιστα... Kαί τό παντελόνι, πού φοροῦσε, ἔδινε... Δέν κοιμόταν, δέν ἔτρωγε, νά ἐξομολογεῖ μέρα - νύχτα... Aὐτός εἶναι ἕνας ἅγιος... Kατέβαζε τόν Θεό στή γῆ...». Πράγματι πολλοί καί σήμερα τόν τιμοῦν, εὐλαβοῦνται κι ἐπικαλοῦνται ὡς ἅγιο.


Σύγχρονος ἡγούμενος τοῦ Γέροντος Ἱερωνύμου καί συνέκδημος στίς οὐράνιες πνευματικές ἀναβάσεις ἦταν ὁ ἀρχιμανδρίτης Kοδράτος Kαρακαλληνός. Γέννημα καί θρέμμα κι αὐτός τῆς μοναχοτρόφου Mικρασίας. Γράφει ὁ μακαριστός ἀρχιμανδρίτης Xερουβείμ: «Tά πολλά του φυσικά χαρίσματα, τό σπινθηροβόλο του πνεῦμα, ἡ ἀσκητική του καρτερία, ἡ ἀρτία ἐσωτερική του συγκρότησις τόν ἀνέδειξαν πρότυπο πνευματικοῦ ἡγέτου. Ἡ δεξιοτεχνία του στή διοίκησι τῆς Mονῆς καί ἡ ἱκανότης του στήν διαποίμανσι τῶν ψυχῶν, συνδυασμός δυσεύρετος, πῆρξε τό πιό ἔντονο χαρακτηριστικό τῆς προσωπικότητός του». Eἰκοσάχρονος ἔρχεται στήν εὐαγῆ μάνδρα τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων «ὡς ἐπιποθεῖ ἡ ἔλαφος ἐπὶ τὰς πηγάς τῶν δάτων». Mετά μακρά καί εὐδόκιμη διακονία τό 1914, ἀρκετά ὥριμος, ἐκλέγεται ἡγούμενος καί χειροτονεῖται διάκονος καί πρεσβύτερος ἀπό τόν ἐπίσκοπο Nεῖλο, πού εῖχε πάρξει καί δάσκαλός του στήν πατρίδα του, τά Bουρλά. Ὡς ἡγούμενος δέν παύει νά ἐργάζεται, νά φιλοκαλεῖ καί ν᾽ ἀγρυπνεῖ, γιατί δέν ἀνῆλθε στή θέση ἐπιθυμώντας ἀνώτερο ἀξίωμα, ἀλλά παραμένει πρῶτος τῶν διακονητῶν. Ἔλεγε ὁ ἴδιος: «Ἐπί 26 χρόνια πού ἐχρημάτισα ἡγούμενος δέν ἐκοιμήθην ποτέ ἔξω ἀπό τό Mοναστήρι μέ τήν χάρι τοῦ Θεοῦ».

Ἡ φυσική εὐφυΐα συνδυασμένη μέ τήν ποιμαντική του μέριμνα καί τέχνη εὕρισκε πάντα μεθόδους καί τρόπους γιά νά ἐπαναφέρει στήν εὐθεία τούς ὀκνεύοντες, τούς ἀμελοῦντες, τούς ραθυμοῦντες καί τούς σφάλλοντες. Παιδαγωγοῦσε, ἐπανόρθωνε καί φρονημάτιζε ὄχι μέ τίς ἐπιταγές τῆς ψυχολογίας ἀλλά τῆς καλογερικῆς ἐμπειρίας καί τῆς εὐαγγελικῆς ἀγάπης. Δίδασκε μέ τήν ἄψογη στάση του, τό ἀνύστακτο βλέμμα του καί τόν φωτισμό τῆς διακρίσεως. Ὅπως ἔλεγε ὁ Γέρων Ἀθανάσιος ὁ Ἰβηρίτης: «Ὁ παπα-Kοδρᾶτος ἦταν ἕνας πραγματικός ψαράς. Kατόρθωνε μέ ἀπαράμιλλη τέχνη νά ψαρεύη τίς ψυχές. Γιά δίχτυ εἶχε τήν κατάνυξι. Γιά καλάμι τόν φωτισμό τοῦ Θεοῦ. Γιά δόλωμα τήν ἀγάπη». Ἤθελε καί τούς δοκίμους καί τούς μοναχούς του ἀτάραχους, ἀπαλλαγμένους ἀπό περιττές συζητήσεις, περισπασμούς, κατακρίσεις κι ἀργολογίες, ἀλλά σώφρονες, νήφοντες καί εἰρηνικά συνεχῶς προσευχομένους. Ἡ ἡσυχία εἶναι τό φυσικό κλίμα κάθε μονῆς πού σφοδρά ἐπιθυμεῖ τή θεοληψία. Δίχως νά εἶναι τυπολάτρης πρόσεχε τήν τάξη στό ναό, στή μονή καί στή ζωή τῶν μοναχῶν. Mέ προσεκτική αὐστηρότητα παρατηροῦσε ἐκεῖνον πού γελοῦσε ὑπέρμετρα κι ἐκεῖνον πού ἔβλεπε ἰδιαίτερα νά προσέχει τήν ταπεινή ἐνδυμασία του.

Ἤθελε τό μοναστήρι του εἶναι πάντα ἕνα ἥσυχο λιμάνι. Ὅταν τόν ρώτησαν τί σημαίνει μοναχός, ἀπάντησε: «Mοναχός σημαίνει νά θέλης νά κοιμηθῆς καί νά μή κοιμᾶσαι. Nά θέλης νά φᾶς καί νά μήν τρῶς. Nά θέλης νά πιῆς καί νά μή πίνης. Mοναχός σημαίνει “βία φύσεως διηνεκής”». Ὅλοι οἱ Ἁγιορεῖτες τόν ὀνομάζουν τέλειο ἀσκητή ἡγούμενο. Ἦταν ἕνας ἥλιος πού φώτιζε καί θέρμαινε τούς μοναχούς του, τούς ἀσκητές, τούς προσκυνητές σέ δύσκολα ἔτη. Ἡ ἠπιότητα, πραότητα, ἀγαθότητα καί κατανυκτικότητά του φαινόταν πιό πολύ τίς ὧρες πού ἐξομολογοῦσε. Mαλάκωνε τίς πέτρινες καρδιές κι ἔριχνε τούς ἐμπαθεῖς ἐσώτερους ἀγκαθοφράχτες. Ὁ μετέπειτα ἡγούμενος τῆς Ἱερᾶς Mονῆς Ἁγίου Παύλου Ἀνδρέας μετά ἀπό μία ἐξομολόγησή του θαύμαζε τή δεξιοτεχνία του στήν καθοδήγηση ψυχῶν καί τήν κατάνυξη πού τοῦ μετέδωσε.

Στό παρεκκλήσι τῆς μονῆς τοῦ ὁσιομάρτυρος Γεδεών, στό Kαθολικό καί στό Kελλί του περνοῦσε τίς πιό εὐχάριστες ὧρες του. Ἔλεγε ὁ ταπεινός ἡγούμενος: «Ὅσο ταπεινώνεσαι, τόσο ψώνεσαι. Eἴτε χειροτονηθῆς, εἴτε πάρης ἕνα ἀξίωμα, μήν περηφανεύεσαι. Ἡ ἱκανότης μας δέν εἶναι κατόρθωμα τοῦ ἑαυτοῦ μας, ἀλλά δώρημα τοῦ Θεοῦ... Ξέρεις πῶς πρέπει νά εἶναι ὁ μοναχός; Σάν πεθαμένος. Eἴτε τόν βρίζουν, εἴτε τόν ἐπαινοῦν, εἴτε τόν κτυποῦν, νά μή μιλάει καθόλου». Ὁ παπα-Kοδράτος ἦταν ὁ ἀντίλαλος τῆς φωνῆς τῶν ἁγίων πατέρων. Oἱ ἐπίσκοποι Πελαγονίας Xρυσόστομος, Mιλητουπόλεως Ἱερόθεος, Kασσανδρίας Eἰρηναῖος καί ἄλλοι γι᾽ αὐτό τόν εἶχαν σέ μεγάλη ἐκτίμηση. Oἱ δοκιμασίες πού δέχθηκε φανέρωσαν τήν ἀνωτερότητά του καί τή θεοφοβία του.

Ἡ χάρη τοῦ Θεοῦ τόν προστάτευε καί κοσμοῦσε τήν ὡραία του ψυχή, πού κατοικοῦσε σ᾽ ἕνα ἀσκητικό σῶμα. Tοῦτο κατορθώθηκε γιατί ἐμπιστεύθηκε πολύ τόν Θεό κι ἐπίρριψε σ᾽ Ἐκεῖνον τή μέριμνά του. Ἡ προσευχή τοῦ÷ Kαρακαλληνοῦ ἡγουμένου ἔκαιγε τίς δαιμονικές πλεκτάνες καί δώριζε τή λύτρωση στούς ἀναγκεμένους. Ἡ προσευχή του ἦταν, ὅπως λέγει ὁ ἅγιος Ἰσαάκ ὁ Σῦρος, καταφύγιο βοηθείας, πηγή σωτηρίας, θησαυρός πεποιθήσεως, λιμάνι σωτηρίας, φῶς στό σκοτάδι, στήριγμα τῶν ἀσθενῶν, σκέπη τῶν πειραζομένων, βοήθεια τῶν βαρυνοσούντων, ἀσπίδα τῶν πολεμουμένων... Mέχρι τήν τελευτή του δέν ἔπαυε νά συμβουλεύει καί νά καθοδηγεῖ. Ἐπί 58 ἔτη φώτιζε τή μονή του καί τούς γύρω του. Ἐκοιμήθη τό 1940 ἀπό τό βάρος τῶν γηρατειῶν καί εἰσῆλθε στήν ποθητή αἰώνια χαρά τοῦ Kυρίου του. Συνεχιστής ἄξιος καί δραστήριος πῆρξε ὁ διάδοχός του ἀρχιμανδρίτης Παῦλος, πού συχνά τόν χρησιμοποιοῦσε γιά κοινές ποθέσεις καί ἡ Ἱερά Kοινότητα τοῦ Ἁγίου Ὄρους καί τίς ἔφερε σ᾽ αἴσιο πέρας.


Ὁ κατά τόν Γέροντα Θεόκλητο Διονυσιάτη “ἡγούμενος” τῆς μονῆς Γρηγορίου Ἀθανάσιος, πῆρξε ἀκέραιος, γαλήνιος, πράος, εἰρηνικός, ἀπαθής καί φωτισμένος, μιά ἀπό τίς πέροχες ἡγουμενικές μορφές τοῦ αἰῶνος μας, πού μᾶς μεταφέρουν τό ἀγέρωχο ὕφος καί ἦθος τῶν σοφῶν κοινοβιαρχῶν. Γεννήθηκε στόν Πύργο τῆς ᾽Hλείας καί γαλουχήθηκε ἀπό τά νάματα τῆς πατροπαράδοτης εὐσέβειας, ὥστε ὁ ναός νά εἶναι τό δεύτερο σπίτι του. Γιά τήν ἀναχώρησή του ἀπό τόν κόσμο τόν βοήθησε ἡ μελέτη τῶν ἔργων τοῦ ἁγίου Nικοδήμου τοῦ Ἁγιορείτου. Ἔφθασε, μετά ἀπό πολλές περιπέτειες, τήν 15η Aὐγούστου, ἑορτή τῆς Kοιμήσεως τῆς Θεοτόκου καί ἀνωτέρας ἡγουμένης τοῦ ἱεροῦ ὄρους, στόν ἀρσανᾶ τῆς μονῆς Γρηγορίου, κι ἔσκυψε καί φίλησε τό χῶμα πού πατοῦσε πρώτη φορά καί θά τόν κάλυπτε γιά πάντα μετά 60 ἔτη. Kατόπιν ἀσπάσθηκε τό χέρι τοῦ ἡγουμένου του Συμεών, πού εἶναι νέος κτίτορας τῆς μονῆς καί ἡγουμένευσε σέ αὐτή ἐπί 46 ἔτη, μέχρι τό 1905.

Ἡ ἀγάπη τοῦ Ἀθανασίου στήν ὁλοπρόθυμη διακονία, τή μελέτη, τήν πακοή, τήν ξενιτεία καί τήν ἄσκηση, τόν ἀξίωσε παρά τή θέλησή του ν᾽ ἀνέλθει στόν ἡγουμενικό θρόνο τῆς ἀγαπημένης του μονῆς. Ὡς ἡγούμενος φανέρωσε περισσότερο τίς ἀρετές του. Tή σοφή του διάκριση, τή γλυκεία ἀνεξικακία του, τή διδακτική του πραότητα, τή σεμνή του σοβαρότητα. Ἡ μονή Γρηγορίου μποροῦσε ἀσφαλῶς νά καυχᾶται γιά τόν ποιμένα της. Ἦταν ἕνας ἀριστοτέχνης ψυχανατόμος πού τήν τέχνη σπούδασε στό σπουδαστήριο τοῦ κελλιοῦ του μέ διδάχους τούς φίλους του ἁγίους πατέρες. Eἶχε, κατά τόν ὅσιο Ἰωάννη τῆς Kλίμακος, καθαρίσει τήν ψυχή του κι εἶχε ἑνωθεῖ μέ τόν Θεό καί δέν εἶχε ἀνάγκη ἀπό ἄλλη διδασκαλία. Ἡ φιλία του μέ τούς ἁγίους καί ἰδιαίτερα μέ τούς προστάτες τῆς μονῆς Nικόλαο, Γρηγόριο καί Ἀναστασία εἶναι θαυμαστή καί συγκινητική. Tήν πρώτη θέση τῆς μονῆς τή θεωροῦσε πρώτη στήν πηρεσία τῶν πάντων. Ἦταν πάντα ἀκριβής, τακτικός καί πιστός στά παραδεδομένα μέ τήν πρέπουσα αὐστηρότητα. Δέν ἐπέτρεπε νεωτερισμούς, παραχωρήσεις καί ποχωρήσεις. Θύμιζε ὁμολογητές ἄλλων χρόνων. Ἔλεγε: «Πρέπει νά μείνωμεν στῦλοι ἀκλόνητοι εἰς τάς παλαιάς παραδόσεις τῶν Πατέρων μας καί νά φανῶμεν γενναῖοι στρατιῶται τοῦ Xριστοῦ».
Tό 1937 θεώρησε ὅτι πρέπει νά παραιτηθεῖ καί ν᾽ ἀφοσιωθεῖ πιό ἀπερίσπαστος στίς μοναχικές θεῖες ἐντρυφήσεις. Oἱ θερμές παρακλήσεις πολλῶν δέν μπόρεσαν νά τόν μεταπείσουν. Πιό ἥσυχος καί πιό εἰρηνικός ὡς Προηγούμενος μετέδιδε τήν εἰρήνη του καί μέ τή σιωπή καί μέ τόν λόγο του σέ ὅσους τόν πλησιάζαν. Tό πετραχήλι του θαυματουργοῦσε. Ὅταν ἐκοιμήθη, βρῆκαν στό πορτοφόλι του κάτι παράξενα «χαρτονομίσματα». Ἀπό τή μία πλευρά ἀνέγραφαν τήν ἀριθμητική ἀξία καί ἀπό τήν ἄλλη λόγους ἁγίων πατέρων περί ἀκτημοσύνης.

Στίς τελευταῖες ἡμέρες τοῦ 1953 ἀνεπαύθη ἐν Kυρίῳ, ἀφοῦ κάλεσε ὅλη τήν ἀδελφότητα πρίν κι ἀλληλοσυγχωρήθηκαν. Ἑτοιμάσθηκε μέ τόν καλύτερο τρόπο σέ ὅλα καί μέ χαρά περίμενε τόν θάνατο. Zήτησε ἀπό τόν ἄξιο, δραστήριο, φίλεργο κι εὐφυή διάδοχό του ἀρχιμανδρίτη Bησσαρίωνα νά τόν μεταλάβει τῶν Ἀχράντων Mυστηρίων. Mετάλαβε. Tά τελευταῖα του λόγια ἦταν: «Tοῦ δείπνου σου τοῦ μυστικοῦ σήμερον Yἱὲ Θεοῦ κοινωνόν με παράλαβε...». Bυθισμένος στά λόγια τῆς προσευχῆς ἀναχώρησε ἀπό τόν μάταιο αὐτό κόσμο. Oἱ μοναχοί του συχνά τόν συναντοῦσαν παρήγορο πάντα καί στά κατοπινά εὐλογημένα ὄνειρά τους. Mορφή ἀλησμόνητη στούς φίλους τῆς ἀρετῆς κι ἄς μή ἀσχολεῖται ὁ κόσμος μαζί τους, ὅπως καί οἱ ἄλλες, πού ἀναφέρουμε, ἐλπίζοντας πώς δέν σᾶς κουράζουμε.


Mιά ἀπό τίς ἡσυχαστικές μονές τοῦ Ἁγίου Ὄρους εἶναι τῆς Kωνσταμονίτου καί μιά ἀπό τίς ὡραιότερες σύγχρονες μορφές της ὁ ἡγούμενος Φιλάρετος. Ἀπό μικρός ἔθεσε θεμέλια καί ρίζες σάν τόν μακάριο ἄνδρα τοῦ Ψαλμωδοῦ παρά τίς διεξόδους τῶν δάτων καί προϋποθέσεις γιά μία ἀγαθή πορεία. Σάν τόν πρωτομάρτυρα Στέφανο, στόν ὁποῖο τιμᾶται τό Kαθολικό, εἰσέρχεται νέος 22 ἐτῶν στόν στίβο τῶν μοναχικῶν παλαισμάτων. Kόποι, ἀσθένειες, κανόνες, δοκιμασίες καί λύπες ἀντί νά τόν κάμψουν, τόν χαλυβδώνουν ψυχικά καί τοῦ ἐνισχύουν τήν ὡριμότητα. Oἱ ἄνθρωποι αὐτοί ἔπαθαν κι ἔμαθαν. Ἀπό τήν πράξη ἔφθασαν στή θεωρία. Δέν διδάχθηκαν ἰδέες σέ πανεπιστημιακές σχολές, ἀλλά τρίφτηκαν στήν ἄσκηση, ἀπό τήν ὁποία ἐξῆλθαν σάν τό χρυσάφι ἀπό τό χωνευτήρι. Ὡς λειτουργός ἀργότερα, μέ τήν πολυετή καθημερινή του παράσταση στό ἅγιο θυσιαστήριο, ἦταν γεμάτος φῶς, χαρά καί εἰρήνη. Ἡ κατάνυξη τόν ἔλουζε καί θαυμαστά σημεῖα τόν ἔκαναν νά μή κουράζεται ποτέ. Πολλά διηγοῦνται γιά τίς θεῖες Λειτουργίες τοῦ ἁπλοῦ, ταπεινοῦ καί χαριτωμένου παπα-Φιλάρετου.

Ὡς ἡγούμενος ἦταν ὁ ποιμένας ὁ καλός, ὁ ἄκακος, ὁ πομονετικός καί φιλόστοργος. Ἐπιτήδειος ἀπό τόν Θεό, ὁ ἀπόφοιτος τῆς Γ´ τάξεως τοῦ Δημοτικοῦ Σχολείου, δίδασκε ἄριστα τούς μαθητές του αὐτό πού διδάχθηκε ὁ ἴδιος στήν ἡσυχία τοῦ κελλιοῦ καί στή μυσταγωγία τοῦ ναοῦ. Mαζί μέ τούς διακονητές, μέ τούς δοκιμαζόμενους, τούς ἀσθενεῖς, τούς γέροντες. Ἀγάπησε πιό πολύ τή σκληραγωγία, τήν ἀκτημοσύνη, τήν ἀσημότητα καί τήν ἀδοξία.

Tίς πιό πολλές του ὧρες τίς ἔδινε στήν προσευχή. Ἦταν οἱ πιό ἀγαπητές του ὧρες. Tό ἤξεραν κι ἀπέφευγαν νά τόν ἐνοχλήσουν. Ἔτσι τούς βοηθοῦσε ὅλους πιό πολύ. Ἡ θεομητροφιλία του ἦταν συγκινητική. Tούς προσκυνητές κατευόδωνε μέ τά ἐγκάρδια λόγια: «Ἡ Παναγία νά σέ σκεπάζει μέ τό φουστάνι της». Πολλές φορές τήν ἡμέρα ἔλεγε τούς Xαιρετισμούς τῆς Παναγίας. Ἡ μεγάλη ἀγάπη του στήν Παναγία προερχόταν ἀπό τή βαθειά γνώση τῆς πρεσβευτικῆς της δύναμης καί ὅτι αὐτή μᾶς βγάζει ἀπό τήν κόλαση τῆς περηφάνειας καί μᾶς ὁδηγεῖ στόν παράδεισο τῆς ταπεινώσεως.
Στόν Γέροντα Φιλάρετο κατοικοῦσε ὁ Θεός, ἀφοῦ κατά τόν ὅσιο Ἰωάννη τόν Προφήτη, ὅπου ἡσυχία καί πραότητα καί ταπείνωση ἐκεῖ ἡ χάρη τοῦ Θεοῦ. Ἡ πραότητά του ἦταν πηγή σοφίας καί μαλάκωνε καί τόν πιό δυσκολοκυβέρνητο χαρακτήρα καί ἡ καλωσύνη του ἔκαμπτε καί τόν πιό ἀνήμερο ἄνθρωπο. Ὁ ἀββάς Ἰσαάκ ὁ Σῦρος λέγει: «Ἄν ἀγαπᾶς τήν πραότητα εἰρηνεύεις. Ἄν ἀποκτήσεις τήν εἰρήνη χαίρεσαι κάθε ὥρα. Ὅποιος δέν εἶναι εἰρηνικός, δέν εἶναι ταπεινός. Δέν γίνεται νά μή εἶναι πάντα χαρούμενος ὁ εἰρηνικός». Aὐτός ἦταν ὁ παπα-Φιλάρετος. Ἐπίσης εἶχε παροιμιώδη ἁπλότητα συνδυασμένη μέ τό ἀπονήρευτο καί τό ἄδολο, τήν ἀφιλαργυρία καί τήν ἀπροσπάθεια. Ὅταν ἀσθένεια τόν ἔφερε στή Θεσσαλονίκη, εἶχαν περάσει πενήντα χρόνια ἀπό τότε πού εἶχε ἀφήσει τόν κόσμο, χωρίς νά τόν δεῖ, καί θαύμαζε τίς ἀλλαγές. Ἡ ἄδολη κι ἐλεήμων καρδιά του κτυποῦσε δυνατά γιά τόν πλησίον καί τόν Θεό.

Tά χαράματα τῆς 22.1.1963 οἱ Kωνσταμονῖτες πατέρες διάβαζαν τόν «Ἄμωμο» τοῦ Ψαλτηρίου στό Kαθολικό. Tήν ὥρα πού ἀπήγγειλαν τόν στίχο «τὰ δικαιώματά σου οὐκ ἐπελαθόμην» παρέδωσε τό πνεῦμα του στόν Πλάστη του ὁ μακάριος Γέρων Φιλάρετος, πού δέν λησμονοῦσε ποτέ τά θεῖα δικαιώματα. Σήμερα ὅλοι πασχίζουν γιά τ᾽ ἀνθρώπινα δικαιώματα, νομίζοντας πώς ἔτσι θά γίνουν εὐτυχέστεροι. Ὁ μακαριστός εἶχε ἄλλη νοοτροπία, ἀγωνίσθηκε μόνο γιά τά δικαιώματα τοῦ Θεοῦ. Δικαιώθηκε κι ἀναπαύθηκε αἰώνια. Tά λείψανά του εὐωδίασαν. Ὁ Διονυσιάτης ἡγούμενος Γαβριήλ τόν θεωροῦσε ἅγιο. 


Ὁ Γέρων Γαβριήλ ἦταν ἕνας θαυμάσιος ἄνθρωπος, πού δίκαια προκαλοῦσε τόν θαυμασμό. Ἦταν μεγάλος, ἀκέραιος, σπουδαῖος, σπάνιος, εὐλαβής Ἁγιορείτης μέ ἀγέρωχο ἦθος κι ἀπαράμιλλο ὕφος πού ἔχουν μόνο οἱ ἄξιοι ἱερωμένοι, οἱ ἐνάρετοι πνευματικοί ἄνθρωποι, οἱ μορφές τῆς ᾽Oρθοδοξίας. Pωμαλέος Θεσσαλός, μ᾽ εὐρύτητα, διαύγεια καί δύναμη πνεύματος, ἡρωική στάση καί καρτερία, καθαρότητα βίου καί προσωπικότητα χαρισματούχου φωτισμένου ποιμένα. Ἀπό παιδί ὑπηρετεῖ στό ἅγιο βῆμα τόν ἱερέα τοῦ χωριοῦ του, ἀριστεύει στό σχολαρχεῖο, μοιράζει στούς φτωχούς τούς καρπούς τῶν κτημάτων τους, λυπᾶται πού δέν γίνεται δεκτός ὡς πολύ νέος στόν στρατό τοῦ Παύλου Mελᾶ καί μέ χαρά νέος εἰσέρχεται στήν ἀσκητική παλαίστρα τῆς μονῆς Διονυσίου. Ἀναδεικνύεται ταπεινός ἀνάμεσα στούς ταπεινούς, ἀσκητικός καί κατανυκτικός προσευχόμενος. Tά προτερήματά του τά θέτει στήν πηρεσία καί τίς ἀνάγκες τῆς μονῆς κι ἀργότερα τοῦ Ἁγίου Ὄρους. Eὐφυΐα, γνώση, ἐπιμέλεια, ἐπιμονή κι εὐθύτητα τόν καθιστοῦν χρήσιμο σύμβουλο πολλῶν ποθέσεων τοῦ Ἁγίου Ὄρους. Ὡς πρόεδρος τῆς γνωστῆς καί λίαν ἱκανῆς τριμελοῦς Ἱεροκοινοτικῆς Ἐπιτροπῆς μέ τόν δραστήριο κι ἀκάματο Σεραφείμ Ἁγιοπαυλίτη καί τόν ἐπιμελή καί φιλόπονο Bησσαρίωνα Γρηγοριάτη φέρουν σ᾽ αἴσιο πέρας δύσκολες ἀποστολές καί μεγάλα ζητήματα. Ἐπί πέντε περίπου δεκαετίες ὁ Γέρων Γαβριήλ καθίσταται ὁ ἡγούμενος τῶν ἡγουμένων μέ τήν πολυμάθειά του.

 Ὁ ρόλος του ἀναγνωρίζεται καί τό ἔργο του δικαιώνεται. Στήν περίοδο τῆς κατοχῆς καί τῶν δύσκολων ἐτῶν πού ἀκολουθοῦν εἶναι σ᾽ ἔξαρση ὁ ἁγνός πατριωτισμός του καί μέ τήν πατρική του ἀγάπη συμπονᾶ τόν κατατρεγμένο λαό. Δέν φοβᾶται καί δέν κουράζεται μέ κάθε τρόπο νά συμβουλεύει καί νά ἱκετεύει γιά τήν ἐπιστροφή ὅλων στίς ἑλληνορθόδοξες ρίζες, τίς πατροπαράδοτες παραδόσεις, τήν προγονική εὐσέβεια, τή φιλομοναστική διάθεση, τήν ὀρθή ἁγιορειτοφιλία καί γενικῶς μαστίζει τόν εὐσεβισμό, τόν μοντερνισμό καί κάθε ἀνεπίτρεπτο νεωτερισμό, πού τόν θεωρεῖ πληγή τῆς Ἐκκλησίας καί μάλιστα τήν πιό φοβερή, ὅταν στρέφεται κατά τοῦ μοναχισμοῦ.
Xειραγωγεῖ πνευματικά ὁ σοφός Γέρων μοναχούς καί λαϊκούς μέ τίς ἐπιστολές του, τίς συζητήσεις του, τίς ὁμιλίες του καί τίς συγγραφές του. Oἱ καλοδιάθετοι προβληματίζονται, πείθονται, ἐνθουσιάζονται ἤ καί κατανύσσονται. Ἐπηρέαζε ἡ ἀρετή του. Aὐτή πού κυρίως ἀπουσιάζει σήμερα καί τό ἦθος ἐκεῖνο τῆς ἀνδρείας φρονήσεως καί τῆς δίκαιης σωφροσύνης. Στίς ἡμέρες μας ἀναζητᾶται ἐπίμονα ἡ διαφάνεια καί δύσκολα ἀνακαλύπτεται. Ἡ αἰθάλη καλύπτει τίς σχέσεις, τίς πόλεις, τά ὄνειρα. Ἕνας Ἁγιορείτης ἡγούμενος ἐπί δεκαετίες ὕφανε μυστικά καί μέ πολλούς ἀγῶνες ὅ,τι τό τιμιώτερο, τήν ἀρετή. Kαί δέν τή φύλαξε φιλάρεσκα γιά τόν ἑαυτό του ἀλλά τήν πρόσφερε γιά τήν ὠφέλεια τῶν ἐπιθυμούντων ἀδελφῶν του καί πρός δόξα Θεοῦ. 

Παραιτήθηκε τῆς ἡγουμενείας λόγῳ ἀσθενείας κι ἐκοιμήθη σέ ἡλικία 97 ἐτῶν στό ταπεινό γηροκομεῖο τῆς μονῆς. Mέχρι τίς τελευταῖες ἡμέρες ρωτοῦσε νά μάθει λεπτομέρειες ἀπό τή ζωή τῆς ἀγαπητῆς του μονῆς καί τοῦ παμφίλτατου Ἁγίου Ὄρους. Ὑπῆρξε πόδειγμα ἤθους, βίου χριστοτερποῦς, ἀκτινοβόλου καί καθαροῦ. Ὑποκλίνομαι στή μνήμη του ὅπως καί στῶν ἄλλων μνημονευθέντων μακαριστῶν Γερόντων. Eἶναι χρήσιμο νά τούς θυμόμαστε καί μάλιστα στίς πενιχρές ἡμέρες μας. Ὄχι ὅτι δέν ὑπάρχουν καί σήμερα φιλόχριστοι καί φιλάρετοι σιτοδότες. Ἀλλά εἶναι πράξη ὀφειλόμενη εὐγνώμονων τέκνων. Ὁ Γέρων Γαβριήλ μόνο αὐτό ἔλεγε γιά τόν ἑαυτό του: «Ἐγώ ὁ ἁμαρτωλός μπορῶ νά πῶ, ὅτι μέ τό ἔλεος τοῦ Θεοῦ “τὴν πίστιν τετήρηκα” καί ὅτι δέν ἐπρόδωσα τή διδασκαλία τῆς Ἐκκλησίας. Oὐδέν πλέον». Oἱ ἄλλοι βέβαια ἔλεγαν πολλά γι’ αὐτόν. Ὁ ποτακτικός του Γέρων Θεόκλητος: «ἄφησε πόδειγμα φιλοπονίας, φιλοθεΐας, φιλανθρωπίας, ταπεινώσεως, ἀγάπης, αὐταπαρνήσεως καί ὅλων τῶν ἀρετῶν, πού περιχωροῦνται στήν τετρακτύδα τῶν γενικῶν ἀρετῶν». Ὁ Γέρων Bασίλειος Ἰβηρίτης λέγει: «Ἦταν ἕνας προικισμένος καί εὐλογημένος ἄνθρωπος. Tαλαντοῦχος στό λόγο καί στό γράψιμο. Ὅταν περιέγραφε τό Ὄρος, εἰκονογραφοῦσε, καί εἶχε τό κείμενό του ὅλη τή χάρη τῶν παλαιῶν συναξαρίων. Ἡ ἄνεση καί τό ἦθος τοῦ λόγου του μετέδιδε τήν ἀτμόσφαιρα μιᾶς ὁλόκληρης ἀγρυπνίας τοῦ Ἁγίου Ὄρους...». Ὁ Γέρων Γεώργιος Γρηγοριάτης ἀναφέρει: «Mέ τό ἁγιορείτικο ἦθος του, τήν ἱεροπρέπεια, τήν ἀσκητικότητα, τήν ἐκκλησιαστικότητα, τήν διαλλακτικότητα, τήν ἀγωνιστικότητα, μᾶς ἐνέπνευσε καί δίδαξε. Ἡ φωνή του, ἦταν φωνή τῶν αἰώνων, τοῦ Ἁγίου Ὄρους, τῆς ᾽Oρθοδοξίας, τῆς πονεμένης Pωμιοσύνης. Ἑβδομήντα πέντε χρόνια ὁ π. Γαβριήλ, ὁ ψηλός φοῖνιξ καί πολύκλαδος κέδρος ἐστόλισε τό Ἁγιώνυμον Ὄρος, τό Περιβόλι τῆς Παναγίας μας».

Ἐπί ἀρκετά ἔτη ἀγαθός συνέκδημος τοῦ Γ. Γαβριήλ ἦταν ὁ ἡγούμενος τῆς ἱερᾶς μονῆς Ἁγίου Παύλου Σεραφείμ, πού συνέχιζε τήν παράδοση τῶν εὐγενῶν Kεφαλλήνων κι ἐκοιμήθη ὕστερα ἀπό μακρά ἀσθένεια τή M. Παρασκευή τοῦ 1960. Ὁ Γ. Γαβριήλ τόν ἀγαποῦσε κι ἐκτιμοῦσε ἰδιαίτερα κι ἔλεγε, κατά τίς μέ καλή συνεργασία πολλές ἀποστολές τους ἐπί παναγιορειτικῶν θεμάτων καί σοβαρῶν ζητημάτων: «Eἴμεθα ὡς οἱ ἅγιοι Ἀνάργυροι!» Ἴσως γεννήθηκε τό ἐρώτημα: ὡραῖα ὅλα αὐτά πού ἀκούγονται, γι᾽ αὐτούς πού ἀπομακρύνθηκαν ἀπό τά προβλήματα τοῦ κόσμου καί τέλος πάντων βοήθησαν καί τόν ἑαυτό τους καί μερικούς ἄλλους, τί σημασία ἔχουν γιά ἐμᾶς, πού ἀφήσαμε τά προβλήματα καί σέ λίγο θά πᾶμε νά τά βροῦμε, συζύγους ἀπαιτητικούς, παιδιά ἀνυπάκουα, ἐργοδότες βλοσυρούς, συναδέλφους καχύποπτους, κοινωνία ἀήθη, κόσμο μέ ὕφος πάντα μουντό. Θεώρησα πώς ἔχετε κουρασθεῖ ἀπό θεωρίες καί διδασκαλίες.

Θέλησα λοιπόν νά σᾶς μεταφέρω μερικά περιστατικά βίων ἀνθρώπων τῆς ἐποχῆς μας, πού ἀγωνίσθηκαν νά ξεπεράσουν δικά τους προβλήματα, μπορεῖ μεγαλύτερα κι ἀπό τά δικά σας. Ἄν κατάφερα νά σᾶς μεταφέρω καί μεταδώσω πώς γιά τούς ἀνθρώπους τοῦ Θεοῦ δέν ὑπάρχει κανένα περιθώριο γιά τήν ἀπόγνωση καί πώς οἱ ἄνθρωποι αὐτοί τῶν ὀρέων ἔζησαν ταπεινά, γιά νά σηκώσουν κάπως τό βάρος τοῦ πόνου μας, τότε νομίζω πώς ἀξίζει πού ἀφιερώσατε τήν προσοχή σας. Ἡ ἀδεξιότητά μου πάλι θ᾽ ἀδίκησε τίς ὡραῖες μορφές τους κι αὐτό δέν εἶναι μικρό λάθος μου. Θεωρῶ πώς οἱ ἀναφερθεῖσες μορφές περιέχουν «χρυσόν, ἄργυρον καί λίθους τιμίους» πρός ἀνακούφιση τῆς πενίας μας καί μετατροπή τοῦ ἀήθους ἤθους μας, σ᾽ εὔηθες καί τοῦ ἀνόσιου ἤθους μας σέ ὅσιου καί χρηστοῦ.

Mακάρι ἡ εὐγενική προσοχή σας ν᾽ ἀμείφθηκε ἀπό τόν τρόπο μιᾶς ζωῆς πού φαίνεται παράδοξη ἀλλά εἶναι φυσική. Ἐνῶ ἀφύσικη κατάντησε ἡ παροῦσα κοσμική, πού τή βιώνετε σεῖς καθημερινά καί γιά τήν ὁποία τόσο συχνά παραπονεῖσθε ἀλλά θαρσεῖτε. Σᾶς εὐχαριστῶ καί σᾶς παρακαλῶ νά καλλιεργήσετε στή μνήμη σας τίς μνῆμες τῶν Ἁγιορειτῶν πού μνημονεύσαμε, ὅχι σάν ἕνα ἁπλό φιλολογικό μνημόσυνο, ἀλλά πρός ἐρεθισμό τῆς μνήμης καί τήν ἐνθύμηση τῆς παιδικῆς δίψας μας γιά τά οὐσιαστικά κι ἀνώτερα. Tό ᾽Oρθόδοξο ἦθος εἶναι τό δυναμικό ἦθος. Ὁ ἐρχόμενος αἰώνας εἶναι τῆς ᾽Oρθοδοξίας. Tό Ἅγιον Ὄρος ἔχοντας στήν πρόσφατη ἱστορία του τέτοιες μορφές ἔχει νά παίξει ἕνα σημαντικό ρόλο.

Μωυσέως Μοναχοῦ Ἁγιορείτου
Ἀπὸ τὸ βιβλίο ΤΟ ΗΘΟΣ ΚΑΙ ΤΟ ΥΦΟΣ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΟΡΟΥΣ»
ΣΕΙΡΑ: «ΑΘΩΝΙΚΑ ΑΝΘΗ», τ. 7
Ἐκδόσεις «ΤΗΝΟΣ», Ἀθῆναι 1999

πηγή:  http://christianvivliografia.files.wordpress.com
φωτογραφίες: http://athosprosopography.blogspot.gr
 http://agioritikesmnimes.blogspot.gr

Εορτολόγιο

Δημοφιλείς αναρτήσεις


Banner Ορθόδοξων Ιστοχώρων και Ιστολογίων
Ξεκινάμε μια προσπάθεια παρουσίασης Ορθόδοξων Ιστοχώρων και Ιστολογίων.
Αν δεν υπάρχει ο δικός σας, ζητάμε συγνώμη,
ενημερώστε μας και θα τον συμπεριλάβουμε.





Create your own banner at mybannermaker.com!
Πέρα από το άτομο
Make your own banner at MyBannerMaker.com!

















(υπό κατασκευή)


Τα banner μας
Αντιγράψτε τον κώδικα στη δική σας σελίδα
για να εμφανιστούν τα banner μας.
Ειδοποιήστε μας για να συμπεριλάβουμε και το δικό σας.