Ορφάνια πίκρες βάσανα | Η ιστορία ζωής της γιαγιάς Αθηνάς

 

Παλιά μιλούσαν μέσα στα μπακάλικα και τα καφενεία για αλήθειες δογματικές.....!!!

Γέροντας Ισαάκ Αγιορείτης ο από Λιβάνου!!!

Σε έναν επισκέπτη του έλεγε: «Παλιά μιλούσαν μέσα στα μπακάλικα και τα καφενεία για αλήθειες δογματικές. Η θεολογία έγινε υπόθεση πανεπιστημιακή κι όχι κατάσταση βιωματική. Τρέφεται από τη λογοκρατία, ενώ θα έπρεπε να ζούσε από τον Λόγο.

 Το μεγαλύτερο κακό για τον σημερινό άνθρωπο είναι τ’ ότι μέσα στην κοινωνία δέχεται τόσα πολλά ερεθίσματα. ώστε του μένει ελάχιστος χρόνος για να σκεφθεί τον Θεό. Αυτοί που έχουν επιδοθεί στην προσπάθεια για την ένωση των Εκκλησιών δεν έχουν οι ίδιοι ενωθεί με το Άγιον Πνεύμα η δεν ένιωσαν την ανάγκη να ενωθούν με Αυτό».

Χάσαμε τον Γέροντα ...κερδίσαμε έναν Άγιο..!!!!!

 

 

ΜΝΗΜΕΣ ΑΠΟ ΤΟΝ ΠΑΠΑ ΙΣΑΑΚ ΤΟΝ ΑΘΩΝΙΤΗ...ΗΜΕΡΑ ΜΝΗΜΗΣ ΣΗΜΕΡΑ!!!

θαταν καλοκαίρι του 1983 .....

η Ελλάδα στα μεγαλεία της...η Ευρώπη, της είχε ανοίξει τις τσέπες και την προκαλούσε να ζήσει μια ζωή έκλυτη ...μια ζωή ψεύτικη όπως αποδείχθηκε στις μέρες μας!!!!

και τελικά την πλάνεψε όχι μόνο την Ελλάδα αλλά και το Άγιο Όρος!!!

…ήμουν μέσα στο κελί φιλοξενούμενος του Αγίου Γέροντα παπά Ισαάκ και του νέου πολλά υποσχόμενου παπα Ευθύμιου.

Μόλις είχε τελειώσει το φαγητό στη μικρή αλλά τόσο ευλογημένη τράπεζα  και είχαμε πάει για "ησυχία" όπως έλεγε ο Γέροντας..

πέρασε λίγη ώρα και ακούστηκε φασαρία στην αυλή..., ομιλία από κόσμο έντονη.

χτύπησαν τη πόρτα άκομψα για ησυχαστήριο, βγαίνω να ανοίξω τη πόρτα για να μην ανησυχήσουν οι Γεροντάδες αλλά με πρόλαβε ο Γέροντας.

ήταν καλόγεροι δυο τρεις και απ΄οτι κατάλαβα γνωστοί και με θέσεις.....άνοιξαν τη κουβέντα σχετικά με την χρηματοδότηση από την Ευρωπαϊκή Ένωση και όλο χαρά έλεγαν ότι οι εταίροι θα μας βοηθήσουν να αναστηλώσουμε την Ελλάδα και ειδικά το Αγιο Όρος με λεφτά που άφθονα ρίχνουν στα ταμεία της υπεύθυνης υπηρεσίας για την αναστήλωση του Αγίου Όρους.

οι μοναχοί που ήταν αντιπρόσωποι κάποιων μονών στην Ιερά Κοινότητα ήταν πολύ ενθουσιασμένοι και όλο χαμόγελα ικανοποίησης  ρώτησαν τελικά  τον Γέροντα τι θα ήθελε Εκείνος να φτιάξει στο κελί του και περίπου τι ύψους θα ήθελε να ήταν η χρηματοδότηση!!!

Εκεί που ο Γέροντας Ισαάκ καθόταν αμίλητος παίρνει το λόγο και όλο "θυμό" , αυτόν τον πνευματικό θυμό που ήξερε να ξυπνά συνειδήσεις είπε στους αντιπροσώπους....

" καλά ευλογημένοι δεν καταλαβαίνετε τι γίνεται??? τόσο παρασύρεστε από τα άνομα χρήματα των ευρωπαίων?? δεν καταλαβαίνετε ότι όλα αυτά τα κάνουν για να κυριεύσουν τη συνείδηση των Ελλήνων?? δεν βλέπετε ότι αλώνεται η Πατρίδα μας?? "

και ειδικά για το Αγιο Όρος είπε..." με το τρόπο αυτό πάνε να αλώσουν το Άγιο Όρος. .θα μας υποχρεώσουν μετά να κάνουμε ότι θέλουν και μέχρι και γυναίκες θα μας επιβάλλουν να μπουν μέσα!!!! μη παρασύρεστε Πατέρες....είναι Δούρειος Ίππος όλα αυτά για την Πατρίδα μας!!!"

οι Μοναχοί έμειναν  έκπληκτοι με τη γνώμη του Γέροντα που έδειχνε να μη κατανοεί τη χαρά και την ικανοποίηση τους που οι Ευρωπαίοι άρχισαν πρωτόγνωρα να μας βοηθήσουν άκοπα και ανέξοδα κατά τη γνώμη τους...!!!

με ένα χαμόγελο κατανόησης της "ιδιορρυθμίας " του Γέροντα απομακρύνθηκαν αφήνοντας Εκείνον μέσα στη θλίψη για τα επερχόμενα όπως είπε μονολογώντας....!!!!

Πόσο μπροστά ήταν ο Γέροντας και πόσα έβλεπε που όλοι εμείς δεν είχαμε την ικανότητα να διακρίνουμε?????

Ο ΠΑΠΑ ΙΣΑΑΚ  Ο ΛΙΒΑΝΕΖΟΣ  ΑΓΑΠΗΣΕ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΟΣΟ ΛΙΓΟΙ  ΕΛΛΗΝΕΣ ...

ΚΑΙ ΤΟ ΑΓΙΟΝ ΟΡΟΣ ΟΣΟ ΟΙ ΑΓΙΟΙ ΤΟΥ!!!

πηγή: ahdoni.blogspot.com

Γράφω για την αγάπη του Θεού, ενώ ο ίδιος δεν αγαπώ τον Θεό

[…] Αλλοίμονό μου! Γράφω για την αγάπη του Θεού, ενώ ο ίδιος δεν αγαπώ τον Θεό, όπως θα έπρεπε. Γι΄αυτό είmαι περίλυπος και θλιμμένος σαν τον Αδάμ μετά την έξωσή του από τον παράδεισο, και οδύρομαι κραυγάζοντας μεγαλοφώνως: «Θεέ μου, Ελέησέ με, το παραπεσόν πλάσμα Σου».

Πόσες φορές μου έδωσες Εσύ τη χάρη Σου κι εγώ δεν την διαφύλαξα, γιατί είμαι κενόδοξος. Η ψυχή μου, όμως, γνωρίζει Εσένα, τον Κτίστη και Θεό μου, και γι΄αυτό Σε ζητώ θρηνώντας, όπως θρηνούσε ο Ιωσήφ για τον πατέρα του Ιακώβ επάνω στον τάφο της μητέρας του, όταν τον έσερναν δούλο στην Αίγυπτο.

Εγώ Σε θλίβω με τις αμαρτίες μου και Εσύ απομακρύνεις το Πρόσωπό Σου από μένα και η ψυχή μου Σε ποθεί και «εκλείπει» για Εσένα.

Ω, Πνεύμα Άγιο, μη μ΄εγκαταλείπεις. Όταν απομακρύνεσαι από μένα, κακές σκέψεις καταπιέζουν την καρδιά μου και η ψυχή μου Σε νοσταλγεί με μεγάλα δάκρυα.

Ω, Παναγία Δέσποινα Θεοτόκε! Εσύ βλέπεις τη θλίψη μου. Βλέπεις πως λύπησα τον Κύριο και Αυτός με εγκατέλειψε. Σε ικετεύω: Σώσε με, το παραπεσόν πλάσμα του Θεού΄ σώσε τον δούλο Σου. […]

Αρχιμ. Σωφρονίου Σαχάρωφ

Πηγή: «Ο Άγιος Σιλουανόςο Αθωνίτης»

Στρατηγός Μακρυγιάννης: «Τούτην την πατρίδα την έχομεν όλοι μαζί, και σοφοί και αμαθείς και πλούσιοι και φτωχοί και πολιτικοί και στρατιωτικοί και οι πλέον μικρότεροι άνθρωποι»

 

«…Όσοι έχουν την τύχη μας σήμερον εις τα χέρια τους, όσοι μας κυβερνούν, μεγάλοι και μικροί, και υπουργοί και βουλευταί, το ’χουν σε δόξα, το ’χουν σε τιμή, το ’χουν σε ικανότη το να τους ειπής ότι έκλεψαν, ότι πρόδωσαν, ότι ήφεραν τόσα κακά εις την πατρίδα. Είναι άξιοι άνθρωποι και τιμώνται και βραβεύονται. Όσοι είναι τίμιοι κατατρέχονται ως ανάξιοι της κοινωνίας και της πολιτείας.

…Κι’ όσα σημειώνω τα σημειώνω γιατί δεν υποφέρνω να βλέπω το άδικον να πνίγη το δίκιον. Διά ’κείνο έμαθα γράμματα εις τα γεράματα και κάνω αυτό το γράψιμον το απελέκητο, ότι δεν είχα τον τρόπον όντας παιδί να σπουδάξω· ήμουν φτωχός κ’ έκανα τον υπερέτη και τιμάρευα άλογα κι’ άλλες πλήθος δουλειές έκανα να βγάλω το πατρικό μου χρέος, οπού μας χρέωσαν οι χαραμήδες, και να ζήσω κ’ εγώ σε τούτην την κοινωνίαν όσο έχω τ’ αμανέτι του Θεού εις το σώμα μου.
Κι’ αφού ο Θεός θέλησε να κάμη νεκρανάστασιν εις την πατρίδα μου, να την λευτερώση από την τυραγνίαν των Τούρκων, αξίωσε κ’ εμένα να δουλέψω κατά δύναμη λιγώτερον από τον χερώτερον πατριώτη μου Έλληνα. Γράφουν σοφοί άντρες πολλοί, γράφουν τυπογράφοι ντόπιοι και ξένοι διαβασμένοι για την Ελλάδα – ένα πράμα μόνον με παρακίνησε κ’ εμένα να γράψω, ότι τούτην την πατρίδα την έχομεν όλοι μαζί, και σοφοί και αμαθείς και πλούσιοι και φτωχοί και πολιτικοί και στρατιωτικοί και οι πλέον μικρότεροι άνθρωποι· όσοι αγωνιστήκαμεν, αναλόγως ο καθείς, έχομεν να ζήσωμεν εδώ.
Το λοιπόν δουλέψαμεν όλοι μαζί, να την φυλάμεν κι’ όλοι μαζί και να μην λέγη ούτε ο δυνατός «εγώ» , ούτε ο αδύνατος. Ξέρετε πότε να λέγη ο καθείς «εγώ»; Όταν αγωνιστή μόνος του και φκειάση, ή χαλάση, να λέγη εγώ· όταν όμως αγωνίζονται πολλοί και φκειάνουν, τότε να λένε «εμείς». Είμαστε εις το «εμείς» κι’ όχι εις το «εγώ». Και εις το εξής να μάθωμεν γνώση, αν θέλωμεν να φκειάσωμεν χωριόν, να ζήσωμεν όλοι μαζί.
Έγραψα γυμνή την αλήθεια, να ειδούνε όλοι οι Έλληνες ν’ αγωνίζωνται διά την πατρίδα τους, διά την θρησκεία τους, να ιδούνε και τα παιδιά μου και να λένε· «Έχομεν αγώνες πατρικούς, έχομεν θυσίες», αν είναι αγώνες και θυσίες. Και να μπαίνουν σε φιλοτιμίαν και να εργάζωνται εις το καλό της πατρίδας τους, της θρησκείας τους και της κοινωνίας. Ότι θα είναι καλά δικά τους. Όχι όμως να φαντάζωνται για τα κατορθώματα τα πατρικά, όχι να πορνεύουν την αρετή και να καταπατούν τον νόμον και να ’χουν την επιρροή για ικανότη».
.
«Στρατηγού Mακρυγιάννη Aπομνημονεύματα», τόμος B΄, Eλληνικά Γράμματα/Tα Nέα 200

 

Ενωμένη Ρωμιοσύνη