AHDONI: Περί φθόνου

Περί φθόνου

Όπου γαρ ζήλος και εριθεία, εκεί ακαταστασία και παν φαύλον πράγμα. [Γιατί όπου υπάρχει φθόνος και διάθεση φιλονικίας, εκεί υπάρχει αναστάτωση και κάθε είδους κακό.] (Ιακώβου 3,16)
Ενί δε εκάστω ημών εδόθη η χάρις κατά το μέτρον της δωρεάς του Χριστού. [Στον καθένα από εμάς δόθηκε η χάρις, τα χαρίσματα και οι δωρεές, σύμφωνα με το μέτρο, με το οποίο δικαίως και σαφώς μοιράζει ο Χριστός τις δωρεές Του. (Ας μην υπάρχουν, λοιπόν, ζηλοφθονίες μεταξύ σας, διότι τα χαρίσματα είναι δώρα του Θεού, για την εξυπηρέτηση όλων).] (Προς Εφεσίους 4,7)
Του βασκαίνοντος εαυτόν ουκ έστι πονηρότερος, και τούτο ανταπόδομα της κακίας αυτού. [Δεν υπάρχει δυστυχέστερος άνθρωπος από τον ζηλόφθονο. Αυτό τούτο το πάθος του, αποτελεί την τιμωρία της κακίας του.] (Σοφία Σειράχ 14,6)
Ζήλος και θυμός ελαττούσιν ημέρας. [Η ζηλοφθονία και ο θυμός, λιγοστεύουν τις ημέρες της ζωής μας.] (Σοφία Σειράχ 30,24)
Ανελεήμων θυμός και οξεία οργή, αλλ' ουδέν αυφίσταται ζήλος. [Άσπλαγχνος και σκληρός είναι ο θυμός, οξεία και κοφτερή, σαν μαχαίρι είναι η οργή. Τίποτε όμως δεν μπορεί να συγκριθεί προς την αγριότητα της ζηλοτυπίας και του φθόνου.] (Παροιμίες 27,4)
Ούτε μην φθόνω τετηκότι συνοδεύσω, ότι ούτος ου κοινωνήσει σοφία. [Δεν θα συμπερπατήσω, ούτε θα συναναστραφώ με άνθρωπο, που τον λυώνει ο φθόνος, διότι αυτός δεν θέλει να έχει καμμία επικοινωνία και σχέση με την σοφία.] (Σοφία Σολομώντος 6,23)
Φθόνος είναι λύπη για την ευτυχία ή η χαρά για τη δυστυχία του άλλου. Είναι το αντίστροφο της Θείας εντολής: ''Χαίρετε μετά χαιρόντων και κλαίετε μετά κλαιόντων.'' (Μέγας Βασίλειος)
Κανένα πάθος δεν φυτρώνει πιο καταστρεπτικό από το φθόνο στην ψυχή των ανθρώπων. Όπως το σίδηρο το τρώει η σκουριά, έτσι και ο φθόνος την ψυχή εκείνου που την έχει. (Μέγας Βασίλειος)
Ο φθόνος είναι ένα δυσκολομεταχείριστο είδος έχθρας. Γιατί όσο περισσότερο ευεργετεί κανείς τον φθονερό, τόσο εκείνος περισσότερο στενοχωριέται και λυπάται για τη δύναμη του ευεργέτη, παρά να ευχαριστεί γι' αυτά που γίνονται σ' αυτόν. Ποιά από τα άγρια θηρία, υπερβαίνουν αυτήν την αγριότητα του φθονερού; Οι σκύλοι εξημερώνονται με την τροφή και τα λιοντάρια γίνονται ήμερα με την περιποίηση. Οι δε φθονεροί αξαγριώνονται ακόμη περισσότερο με τις περιποιήσεις... (Μέγας Βασίλειος)
Ο φθόνος είναι δίδαγμα του διαβόλου, αρραβώνας κολάσεως, εμπόδιο στην ευσέβεια, πρόσθετη σπορά εχθρού, δρόμος για την κόλαση, στέρηση της Βασιλείας του Ουρανού. (Μέγας Βασίλειος)
Το πάθος του φθόνου, είναι το χειρότερο όλων των παθών. Τον φθονερό δεν τον εγκαταλείπουν ποτέ οι ανίες και οι στενοχώριες. Και το φοβερό της αρρώστιάς του είναι, ότι δεν μπορεί καθόλου να την ομολογήσει και έτσι τον κατατρώει τα σπλάχνα του και του οξύνει την αρρώστιά του. (Μέγας Βασίλειος)
Από την υπερηφάνεια γεννιέται ο φθόνος και ο φθόνος γεννάει όλα τα κακά. Από τον φθόνο γεννιούνται όλα και οι κατακρίσεις και οι έχθρες, ο θυμός, η κατηγόρια, η αρχομανία και γενικά όλα τα κακά... (Ιερός Χρυσόστομος)
Ο φθόνος είναι το καταστρεπτικότερο από όλα τα πάθη, διότι δεν βλάπτεις εκείνον που φθονείς, αλλά σπρώχνεις το ξίφος εναντίον του εαυτού σου. Το πάθος του φθόνου είναι εφεύρεση του πονηρού διαβόλου και είναι αυτό, που κάνει τον άνθρωπο άγριο δαίμονα. Εξαιτίας αυτού συνέβη και ο πρώτος φόνος. (Ιερός Χρυσόστομος)
Όπως τα σκαθάρια τρέφονται με την κοπριά, έτσι και οι φθονεροί άνθρωποι, τρέφονται με τις συμφορές των άλλων. Ο φθονερός δεν ανέχεται να βλέπει την ευτυχία των άλλων, διότι την λογαριάζει ως δική του συμφορά. Ευχαρίστηση δοκιμάζουμε, όταν ο συνάνθρωπός μας υποφέρει, θεωρώντας τη συμφορά εκείνου ως παρηγοριά για τη δική μας δυστυχία. (Ιερός Χρυσόστομος)
Όποιος φθονεί, τον Θεό μάχεται... και χαίρετε μ' αυτά που χαροποιούν τον διάβολο! Διότι, για πες μου: Γιατί ζηλεύεις τον αδερφό σου; Επειδή έχει πνευματική χάρη; Και λοιπόν; Από ποιόν την έχει πάρει; Δεν την έχει πάρει από τον Θεό; Άρα η έχθρα σου μεταβαίνει κατά του Θεού, που έδωσε την δωρεά... (Ιερός Χρυσόστομος)
Τί σε κάνει, άνθρωπέ μου, να λυπάσαι επειδή ο διπλανός σου έχει αγαθά; Να λυπηθείς για τις δυστυχίες τις δικές σου, το καταλαβαίνω, όχι όμως επειδή βλέπεις τους άλλους και προκόβουν! Να γιατί το αμάρτημα του φθόνου δεν παίρνει καμμιά συγχώρηση. Ο κλέφτης έχει να πει κάποια πρόφαση, την φτώχεια. Ο φονιάς τον θυμό. Παράλογες βέβαια και αβάσιμες προφάσεις, αλλά τέλος πάντων, προφάσεις. Εσύ όμως ο φθονερός ποιά αιτία έχεις να προβάλεις; Τίποτε, μόνο κακία και πονηριά! (Ιερός Χρυσόστομος)
Τέτοιος είναι ο φθόνος. Δεν ανέχεται να βλέπει την ευτυχία και την πρόοδο των άλλων, διότι νομίζει, ότι η ευτυχία και η προοδος του πλησίον είναι δική του συμφορά και λιώνει για όλα τα καλά του πλησίον του. Μοιάζει με τον κηφήνα, που καταστρέφει τους ξένους κόπους. Ο ίδιος δεν προσπαθεί ποτέ να σηκωθεί να ενεργήσει καλό. Θλίβεται όμως, όταν δει τον άλλον δραστήριο. Και κάνει τα πάντα για να τον μειώσει. (Ιερός Χρυσόστομος)
Ο φθόνος φθείρει τον άνθρωπο, όπως ο σκώρος τα ρούχα. Δεν υπάρχει χειρότερο ελάττωμα από τον φθόνο και την ζηλοτυπία. Γιατί ο φθονερός θεωρεί ευτυχία, τη δυστυχία των άλλων και όχι τη δική του ευημερία και περιφέρεται ως κάποιος κοινός εχθρός της ανθρωπίνης φύσεως και χτυπά τα μέλη του Χριστού. Ποιός λοιπόν θα μπορούσε να υπάρξει περισσότερο μανιακός; Προτιμά ο ίδιος του να υποφέρει παρά να δει τον πλησίον του να ευτυχεί. Τί αθλιότερο θα μπορούσε να υπάρχει απ' αυτό; (Ιερός Χρυσόστομος)
Ο φθονερός, όταν δει τον άλλον να προκόπτει, λειώνει. Μοιάζει με τον κηφήνα, που καταστρέφει του ξένους κόπους. Ο ίδιος δεν προσπαθεί ποτέ να σηκωθεί να ενεργήσει το καλό. Θλίβεται όμως, όταν δει τον άλλον δραστήριο. Και κάνει τα πάντα, για να τον μειώσει... (Ιερός Χρυσόστομος)
Και αν κάνει κάποιος θαύματα, παρουσιάζει παρθενία, νηστεία, χαυμενία και με τις αρετές του φτάσει τις αρετές των Αγγέλων, είναι όμως κυριευμένος από το πάθος του φθόνου, είναι περισσότερο αμαρτωλός από όλους τους αμαρτωλούς. (Ιερός Χρυσόστομος)
Εάν το να αγαπάμε εκείνους που μας αγαπούν, μας κάνει να μην διαφέρουμε από τους ειδωλολάτρες (και τους άπιστους), τότε να φθονεί κάποιος εκείνων που τον αγαπά, αυτό που μπορεί να σταθεί; (Ιερός Χρυσόστομος)
Όποιος κατέχεται από την αρρώστια του φθόνου, δεν θα περάσει στον ουρανό. Γι' αυτόν και πριν από τον ουρανό και τούτη η ζωή είναι κόλαση. (Ιερός Χρυσόστομος)
Ο Χριστός μας δίδαξε να αγαπούμε και τους εχθρούς μας. Ο φθονερός εχθρεύεται, ακόμα και εκείνους που τον αγαπούν! (Ιερός Χρυσόστομος)
Ο φθόνος, η φοβερή αυτή αρρώστια, είναι πολύ χειρότερη από την φιλαργυρία. Διότι ο φιλάργυρος τότε ευχαριστείτε, όταν ο ίδιος πάρει κάτι, ενώ ο φθονερός τότε ευχαριστιέται, όταν ο άλλος δεν λάβει κάτι, θεωρώντας ευτυχία του, την δυστυχία των άλλων. Είναι δυνατόν να υπάρχει μεγαλύτερη παραφροσύνη απ' αυτήν; (Ιερός Χρυσόστομος)
Το να φθονείς κάποιον είναι χειρότερο, από το να τον εχθρεύεσαι. Διότι εκείνος που είναι εχθρός μας, όταν λείψει η αιτία που δημιούργησε την έχθρα, το μίσος εξαφανίζεται. Ενώ ο φθονερός άνθρωπος, ποτέ δεν είναι δυνατόν να γίνει αληθινός φίλος. Ο εχθρός μας δείχνει φανερά την έχθρα του, ενώ ο φθονερός άνθρωπος την διατηρεί κρυφή. Και ο μεν εχθρός, πολλές φορές έχει δικαιολογημένη αφορμή για την εχθρότητά του, ενώ ο φθονερός, έχει μόνο το σατανικό πάθος του. (Ιερός Χρυσόστομος)
Το ελάττωμα του φθόνου είναι χειρότερο από την πορνεία και την μοιχεία. Και αυτό γιατί ο μοιχός απολαμβάνει κάποια ηδονή και σε μικρό χρονικό διάστημα, ολοκληρώνει την αμαρτία του, αλλά ο φθονερός ουδέποτε σταματά την αμαρτία του, αφού εξακολουθεί να πράττει συνέχεια αυτήν. (Ιερός Χρυσόστομος)
Φοβερό πράγμα η ζήλεια. Μ' αυτό το πάθος, κατέστρεψε ο Κάϊν τον εαυτόν του και πριν απ' αυτόν ο διάβολος κατέστρεψε τον πατέρα του Κάϊν (τον Αδάμ). Και ο Σαούλ δέχτηκε τον πονηρό διάβολο του φθόνου κατά της ψυχής του. Ο φθόνος τον έκανε να ζηλεύει τον γιατρό του (τον Δβίδ που τον ψυχαγωγούσε). Τόσο μεγάλο κακό είναι η ζήλεια! Και όταν ο Δαβίδ σώθηκε, προτιμούσε να πεθάνει, παρά να δει να χαίρεται εκείνος που τον έσωσε. Ποιό άλλο πάθος είναι χειρότερο απ' αυτό; Δεν θα κάνει λάθος όποιος θα ονομάσει το φθόνο, γέννημα του διαβόλου. (Ιερός Χρυσόστομος)
Ο φθονερός άνθρωπος είναι χειρότερος από τον δαίμονα. Ο δαίμονας φθονεί μεν, αλλά φθονεί ανθρώπους, κανένα όμως δαίμονα, ενώ εσύ άνθρωπε, φθονείς ανθρώπους και πολεμείς πλάσματα της ίδια φυλής, πράγμα που δεν κάνει ούτε ο δαίμονας... Και ποιά συγχώρεση θα έχεις; (Ιερός Χρυσόστομος)
Ο φθόνος μετατρέπει τον άνθρωπο σε διάβολο. Τον μετατρέπει σε άγριο δαίμονα. Από φθόνο έγινε ο πρώτος φόνος. Τίποτα πιο ολέθριο δεν τρυπώνει στις ψυχές των ανθρώπων, από το πάθος του φθόνου, που πολύ λίγο κακό κάνει στους άλλους, αφού το μεγαλύτερο κακό το παθαίνει, πρώτα αυτός που φθονεί. (Ιερός Χρυσόστομος)
Τέτοιο πράγμα είναι ο φθόνος: Κάνει παράφρονες εκείνους που καταλαμβάνει, ώστε να μην κατανοούν, ούτε όσα λένε. (Ιερός Χρυσόστομος)
Προτιμότερο να έχει κανείς φίδι στα σπλάχνα του, παρά να έχει ζήλεια, που σύρεται μέσα του. Το μεν φίδι, πολλές φορές μπορεί να το ξεράσει με την βοήθεια φαρμάκων. Ο φθόνος όμως, δεν σύρεται μέσα στα σπλάχνα μας, αλλά φωλιάζει στα βάθη της ψυχής μας και είναι πάθος, που δύσκολα εξαλείφεται... (Ιερός Χρυσόστομος)
Βγάλε από την καρδιά σου την πηγή του φθόνου και έβγαλες τον ποταμό όλων των κακών. Κόψε τη ρίζα και κατέστρεψες ταυτόχρονα και τον καρπό. (Ιερός Χρυσόστομος)
Κανείς δεν φθονείται τόσο πολύ, όσο ο πλούσιος. (Ιερός Χρυσόστομος)
Το να μην εμποδίζεις εκείνον που πρόκειται να πέσει, είναι δείγμα αναισθησίας. Το να ρίχνεις κάτω εκείνον που στέκεται όρθιος, είναι δείγμα φθόνου. (Ιερός Χρυσόστομος)
Είναι ευκολότερο να συμπονάς στον πόνο του άλλου, παρά να χαίρεσαι μαζί του για τη χαρά του. (Ιερός Χρυσόστομος)
Δεν είναι δυνατόν να κατηγορεί, εκείνος που δεν φθονεί. (Ιερός Χρυσόστομος)
Τα άγρια θηρία, τότε επιτίθενται εναντίον μας, όταν πεινούν ή εμείς τα ερεθίζουμε. Ενώ οι φθονεροί άνθρωποι και όταν πολλές φορές ευεργετηθούν, επιτίθενται στους ευεργέτες τους, σαν να τους έχουν αδικήσει. (ΙερόςΧρυσόστομος)
Πολλές φορές το παιδί δεν υποχωρεί στις παρακλήσεις του πατέρα. Όταν όμως βλέπει άλλο παιδί συμφιλιωμένο κοντά στον πατέρα, τότε και χωρίς παράκληση του πατέρα, έρχεται στην αγκαλιά του. Ό,τι δεν έκανε η παράκληση, το πέτυχε η ζήλεια. (ΙερόςΧρυσόστομος)
Ο φθόνος είναι πατέρας όχι του μίσους μόνο, αλλά και του φόνου, τον οποίο επέφερε σε εμάς αναμιγνύοντάς τον με δόλο, ο δολερός και αληθινά μισάνθρωπος όφις (διάβολος). Διότι καταλήφθηκε από ''έρωτα'', για καταστροφή του πλασθέντος κατ' εικόνα και ομοίωση Θεού ανθρώπου. (ΆγιοςΓρηγόριοςοΠαλαμάς)
Ο Κύριος τυφλώνει τον φθονερό νου, γιατί λυπάται αδίκως για τα αγαθά του πλησίον. (Όσιος Θαλάσσιος)
Ο φθόνος είναι ιδίωμα της υπερηφανείας. (Όσιος Θαλάσσιος)
Κρύβει φθόνο κάτω από πλαστή φιλία, εκείνος που μεταφέρει στον αδελφό τις κατηγορίες κάποιου άλλου εναντίον του. (Όσιος Θαλάσσιος)
Ο φθονερός έχει στην καρδιά του τον διάβολο. (ΆγιοςΙσαάκοΣύρος)
Όποιος διορθώνει στα κρυφά τον αδελφό του, δεν είναι φθονερός. Εκείνος όμως, που μπροστά σε άλλους προσπαθεί να διορθώσει τον αδελφό του, είναι φθονερός. (ΆγιοςΙσαάκοΣύρος)
Η ζήλεια σε βάζει να κακοποιήσεις τον άλλο, να τον κατακρίνεις, να τον φθονήσεις, να τον καταλαλήσεις, να τον προδώσεις. Όσο μεγαλώνει ο άνθρωπος τόσο αυξάνεται και το πάθος της ζήλειας. Με άλλο μέσω δεν εξαλείφεται, παρά μόνο με την παράκληση προς τον Θεό, με την καθαρά εξομολόγηση και με την περιφρόνηση προς το πάθος αυτό. Ακόμα και τα ζώα έχουν την ζήλεια. Αλλά τα ζώα καθώς και το παιδί αν ζηλεύουν δεν αισθάνονται, εμείς όμως άνθρωποι με λογική, πρέπει να έχουμε τέτοια πάθη; Ποτέ δεν προοδεύει εκείνος που νοιώθει ζήλεια. Όλοι το έχουμε αυτό το κακό, άλλος όμως το πολεμάει και άλλος το μετριάζει. Όταν το πολεμάς δεν σε βλάπτει. Αυτό το πάθος σε κάνει φθονερό, μισάδελφο, θυμώδη, γεμάτο κακία. Εάν κανείς δεν επιμεληθεί να το εξαλείψει από μέσα του, θα τον καταφάει... (Όσιος Άνθιμος της Χίου)
Άραγε γιατί δεν θέλει ο διάβολος να πάει κανένας άνθρωπος ατον Παράδεισο; Από τον φθόνο του δεν θέλει να πάει κανείς εκεί. Επειδή ήταν στον Παράδεισο ο ίδιος και βγήκε, φθονεί και δεν θέλει να πάει κανείς άνθρωπος. (Όσιος Άνθιμος της Χίου)
Όποιος με φθονερό βλέμμα κοιτάζει την αξιότητα του άλλου, αυτού η καρδιά δεν είναι εντελώς καθαρή. (ΆγιοςΝικόδημοςοΑγιορείτης)
Ο φθόνος από όλα τα πάθη, είναι το πιο άδικο και το πιο δίκαιο. Το πιο άδικο, γιατί κάνει κακό στους καλούς και το πιο δίκαιο, γιατί βασανίζει εκείνους που το έχουν. (Άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος)
Τίποτε δεν τυφλώνει τόσο, όσο ο φθόνος. (Άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος)
Ο φθόνος άπτεται και των τελείων. (Άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος)
Χάρισμα το να σε φθονούν, αίσχος και μέγα, να φθονείς εσύ. (Άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος)
Ο φθόνος είναι ρίζα όλων των κακών. (ΆγιοςΓρηγόριοςοΘεολόγος)
Δεν είναι δυνατόν ένας άνθρωπος να έχει συγχρόνως ζήλεια και αγάπη. Και αν ακόμη έχει λίγη αγάπη, η αγάπη του δεν είναι καθαρή, γιατί μέσα σ' αυτήν είναι ο εαυτός του. Η ζήλεια μουρνταρεύει την αγάπη και την καλοσύνη, όπως το ψόφιο ποντίκι μουρνταρεύει όλο το λάδι, όταν πέσει στο πιθάρι. (ΆγιοςΠαϊσιος ο Αγιορείτης)
Με την ζήλεια αποδυναμώνεται κανείς πνευματικά. Γιατί νομίζετε, οι Απόστολοι δεν μπόρεσαν να βγάλουν το δαιμόνιο από το δαιμονισμένο παιδί, ενώ είχαν λάβει αυτήν την εξουσία από τον Χριστό και είχαν βγάλει άλλα δαιμόνια; Επειδή ζήλεψαν, που ο Χριστός πήρε στην Μεταμόρφωση μόνον τους 3 Μαθητές, τον Πέτρο, τον Ιάκωβο και τον Ιωάννη. Μπορούσε ο Χριστός να πάρει όλους τους Μαθητές, αλλά δεν ήταν όλοι σε κατάσταση να χωρέσουν αυτό το μυστήριο, γι' αυτό πήρε αυτούς που μπορούσαν να το χωρέσουν. Λέτε να μην αγαπούσε τους άλλους Μαθητές; Ή μήπως αγαπούσε τον Ιωάννη περισσότερο από τους άλλους; Όχι, αλλά ο Ιωάννης αγαπούσε περισσότερο από τους άλλους μαθητές τον Χριστό και γι' αυτό καταλάβαινε την αγάπη του Χριστού καλύτερα. Είχε πολλή χωρητικότητα η μπαταρία του ήταν μεγάλη. Βλέπετε πώς η ζήλεια απομάκρυνε την Χάρη του Θεού από τους άλλους Αποστόλους και δεν μπόρεσαν να γιατρέψουν το δαιμονισμένο παιδάκι; (Άγιος Παϊσιος ο Αγιορείτης)
Η ζήλεια όταν έχει κακότητα, μπορεί να κάνει ζημιά. Αυτή είναι η βασκανία και είναι μια δαιμονική ενέργεια. Ιδίως οι άνθρωποι που έχουν ζήλεια και κακότητα - λίγοι είναι τέτοιοι - αυτοί είναι που ματιάζουν. Μια γυναίκα λ.χ. βλέπει ένα παιδάκι χαριτωμένο με την μάνα του και λέει με κακότητα: «Γιατί να μην το είχα εγώ αυτό το παιδί; Γιατί να το δώσει ο Θεός σ' αυτήν;» Τότε το παιδάκι εκείνο, μπορεί να πάθει ζημιά, να μην κοιμάται, να κλαίει, να ταλαιπωρείται, γιατί εκείνη το είπε με μια κακότητα. Και αν αρρώσταινε και πέθαινε το παιδί, θα ένιωθε χαρά μέσα της. Άλλος βλέπει ένα μοσχαράκι, το λαχταρά και αμέσως εκείνο ψοφάει. Πολλές φορές όμως, μπορεί να ταλαιπωρείται το παιδί και να φταίει η ίδια η μάνα. Μπορεί δηλαδή η μάνα να είδε καμμιά φορά κανένα αδύνατο παιδάκι και να είπε: «Τί είναι αυτό; Τί σκελετωμένο παιδί!» Να καμάρωνε το δικό της και να κατηγόρησε το ξένο. Και αυτό που είπε με κακία για το ξένο παιδί, πιάνει στο παιδί της. Μετά το παιδί ταλαιπωρείται εξ αιτίας της μάνας, χωρίς να φταίει. Λειώνει-λειώνει το καημένο, για να τιμωρηθεί η μάνα και να καταλάβει το σφάλμα της. Τότε φυσικά το παιδί θα πάει μάρτυρας! Τα κρίματα του Θεού είναι άβυσσος... (Άγιος Παϊσιος ο Αγιορείτης)
Οι φθονεροί και κακοί άνθρωποι, όπου να βρεθούν, κακίες και διαβολιές μεταφέρουν και την βάσανο της κολάσεως και προσπαθούν να βασανίζουν και τους άλλους, όπως κάνουν και οι δαίμονες. (Άγιος Παϊσιος ο Αγιορείτης)
Το πάθος της ζήλειας, υπάρχει σε μεγαλύτερο βαθμό στις γυναίκες παρά στους άνδρες, διότι η γυναίκα έχει από την φύση της πολλή καλοσύνη και αγάπη και ο διάβολος πολύ την πολεμάει· της πετάει την φαρμακερή ζήλεια και της δηλητηριάζει την αγάπη. Και όταν η αγάπη της δηλητηριαστεί και γίνει κακότητα, τότε η γυναίκα από μέλισσα γίνεται σφήκα και ξεπερνά την σκληρότητα του άνδρα. Και βλέπεις, ενώ για τον άνδρα είναι αρκετό να φύγει ένα ανεπιθύμητο πρόσωπο από κοντά του, για να μην τον βλέπει, η γυναίκα, που την έχει πλάσει ο Θεός με σπλάχνα, δεν αρκείται στο να εξαφανιστεί το πρόσωπο που ζηλεύει και να μην το βλέπουν τα μάτια της, αλλά θα ήθελε να πεθάνει. Δηλαδή... σίγουρες δουλειές! (Άγιος Παϊσιος ο Αγιορείτης)
Αν γνωρίσει κανείς τα χαρίσματα με τα οποία τον έχει προικίσει ο Θεός και τα αξιοποιήσει, τότε δεν θα ζηλεύει τον άλλον και η ζωή του θα είναι Παράδεισος. Όποιος όμως θάβει τα δικά του χαρίσματα, μετά ζηλεύει τα χαρίσματα των άλλων. Θυμάστε τον Κάϊν και τον Άβελ; Δεν έψαξε ο Κάϊν να βρει τα δικά του χαρίσματα, αλλά κοιτούσε τα χαρίσματα του Άβελ, οπότε καλλιέργησε τον φθόνο προς τον αδελφό του, μετά τα έβαλε και με τον Θεό και τελικά από τον φθόνο έφθασε στον φόνο. Και μπορεί αυτός να είχε περισσότερα και μεγαλύτερα χαρίσματα από τον Άβελ... (ΆγιοςΠαϊσιος ο Αγιορείτης)
Για να ξεπεράσει κανείς την ζήλεια, πρέπει να ξεπεράσει τις μικρότητές του και να καλλιεργήσει την πνευματική λεβεντιά και την πνευματική αρχοντιά, την θυσία. Η αρχοντιά είναι το αντίδοτο της ζήλειας. Αλλά δυστυχώς λίγοι έχουν αρχοντιά... Και αν μας πάρει ο Θεός στον Παράδεισο, χωρίς να έχουμε απαλλαγεί από την ζήλεια και εκεί δεν θα βρούμε ανάπαυση, γιατί θα έχουμε τις ίδιες παράλογες επιθυμίες. (Άγιος Παϊσιος ο Αγιορείτης)
Πολλοί άνθρωποι που ζηλεύουν, μου θυμίζουν την κόρη ενός ζαχαροπλάστη που είχαμε στην Κόνιτσα. Ο πατέρας της της έδινε κάθε μέρα ένα μικρό κομμάτι ραβανί, για να μην την πειράξει το μεγάλο και αυτή έβλεπε τα παιδιά στο σχολείο που έτρωγαν μεγάλο κομμάτι μπομπότα (ψωμί από καλαμποκίσιο αλεύρι) και τα ζήλευε. «Τί μεγάλο κομμάτι τρώνε αυτά! έλεγε. Εμένα ο πατέρας μου μικρό μου δίνει». Ζήλευε την μπομπότα που έτρωγαν τα άλλα παιδιά, ενώ αυτή είχε ολόκληρο ζαχαροπλαστείο και έτρωγε ραβανί! Πολλοί, δεν εκτιμούν τα μεγάλα χαρίσματα που τους έδωσε ο Θεός, αλλά βλέπουν τα χαρίσματα των άλλων και ζηλεύουν. Μοιάζουν με τα μικρά παιδιά, που παραπονιούνται στον πατέρα τους, ο οποίος δεν τους έδωσε ένα δίφραγκο, όπως έδωσε στα αδέλφια τους, ενώ στα ίδια έδωσε ένα κατοστάρικο... (Άγιος Παϊσιος ο Αγιορείτης)
Όταν κάποιος ζηλεύει το καλό του άλλου και συγχρόνως χαίρεται για την πρόοδό του, αυτή η ζήλεια είναι καλή. Τότε ο Χριστός θα του δώσει όλη την πρόοδο των άλλων και θα χαίρεται όσο χαίρονται όλοι οι άλλοι και τότε φυσικά θα είναι πολλή και η πρόοδός του και η χαρά του. Αν όμως νιώθει άσχημα και στενοχωριέται, όταν βλέπει τον άλλον να προοδεύει, ή χαίρεται ύπουλα με την δυσκολία του, αυτή η ζήλεια είναι κακή. (Άγιος Παϊσιος ο Αγιορείτης)
Αν θέλεις να κάνεις πνευματική προκοπή, να χαίρεσαι (και να μην ζηλεύεις), όταν οι αδελφές προοδεύουν και να παρακαλάς τον Θεό αυτές να προοδεύουν συνέχεια και εσύ να φθάσεις στην δική τους πρόοδο. Στο Κοινόβιο, όταν ήμουν δόκιμος, ήταν και ένας άλλος δόκιμος στην ίδια ηλικία περίπου με εμένα, που είχε φθάσει σε πολύ μεγάλη πνευματική κατάσταση· έλαμπε το πρόσωπό του. Σε όλα ήταν πρότυπο, υπόδειγμα· πολύ αγωνιστής και βιαστής. Είχε και πολλή ευλάβεια· ακόμη και οι γεροντότεροι σηκώνονταν όρθιοι από σεβασμό, όταν περνούσε από μπροστά τους. Περισσότερο ωφελήθηκα από αυτόν τον δόκιμο παρά από τα βιβλία που είχα διαβάσει μέχρι τότε, γιατί ήταν ζωντανό παράδειγμα. Μια φορά πονούσε η καρδιά μου. Έτυχε τότε να περάσει από το κελλί μου, αυτός ο αδελφός και του είπα να κάνει ευχή. Δεν πρόλαβε να απομακρυνθει και μου πέρασε ο πόνος. Άλλη φορά είχε έρθει ένας δαιμονισμένος και ζητούσε να τον κάνουν οι Πατέρες καλά. Τότε ο Γέροντας είπε σ' αυτόν τον δόκιμο: «Άντε, πήγαινε να κάνεις καμμιά ευχή, να φύγει το δαιμόνιο από αυτόν τον ταλαίπωρο». «Με τις ευχές σας, είπε εκείνος, να διώξει ο Χριστός το δαιμόνιο». Μόλις απομακρύνθηκε, έφυγε το δαιμόνιο. Τέτοια παρρησία είχε στον Θεό! Σε τέτοια πνευματική κατάσταση είχε φθάσει! Παρακαλούσα λοιπόν τον Θεό, αυτός ο αδελφός να φθάσει στα μέτρα του Αγίου που είχε το όνομά του και εγώ να φθάσω στα μέτρα τα δικά του. Έτσι να κάνεις και εσύ και θα δεις φανερά την ενέργεια του Θεού... (Άγιος Παϊσιος ο Αγιορείτης)
Ο φθόνος είναι πάθος της μοχθηρής ψυχής που λιώνει από ζήλεια, όταν βλέπει να προκόβει ο διπλανός. Είναι εμπαθής κριτής για τα αγαθά των άλλων. Είναι ρίζα όλων των κακών, πηγή κάθε συμφοράς και φυτώριο ανοσιουργημάτων. Είναι από όλα τα πάθη το πιο άδικο και το πιο δίκαιο. Στην πρώτη περίπτωση, ενοχλεί ιδιαίτερα τους καλούς, στη δεύτερη λιώνει αυτούς που το έχουν. (Άγιος Νεκτάριος)
Ο φθονερός μισεί αυτούς που ευτυχούν και ποθεί την δυστυχία τους, χαίρεται με την καταστροφή τους και ευχαριστιέται με τις συμφορές τους. (Άγιος Νεκτάριος)
Η πονηρία είναι η μητέρα του φθόνου. Δεν μπορεί να απαλλαγεί από τον φθόνο, όποιος δεν αγωνίζεται εναντίον της πονηριάς. (Άγιος Ηλίας ο Πρεσβύτερος)
Η ζήλεια και ο φθόνος κατέληξαν σε αδελφοκτονία (ο Κάϊν σκότωσε τον Άβελ). Από την ζήλεια, ο Ιακώβ απομακρύνθηκε από τον Ησαύ, τον αδερφό του. Η ζήλεια καταδίωξε τον Ιωσήφ και τον έβαλε μέχρι την σκλαβιά. Η ζήλεια ανάγκασε τον Μωϋσή, να φύγει από το πρόσωπο του Φαραώ, του βασιλέως της Αιγύπτου, όταν άκουσε τον συμπατριώτη του να λέει: Ποιός σε διόρισε κριτή και δικαστή για εμάς; Μήπως θέλεις να με σκοτώσεις, όπως σκότωσες χθες τον Αιγύπτιο; (Έξοδος 2,14) Ο ζήλεια έκανε τον Δαβίδ να μισηθεί, όχι μόνο από τους αλλοφύλους, αλλά και να διωχθεί από τον Σαούλ, τον βασιλιά του Ισραήλ... (Άγιος Κλήμης Ρώμης)
Ο φθόνος είναι η σφραγίδα του Αντιχρίστου στην καρδιά του ανθρώπου. (Άγιος Νείλος ο Μυροβλύτης)
Ο φθόνος κατατρώει εσωτερικά την καρδιά σαν τη φωτιά που κατακαίει κάποιο συμπιεσμένο σωρό από άχυρα. Και κρύβει μεν από ντροπή την αρρώστια, αλλά δεν είναι δυνατός να την κρύψει παντοτινά. (Άγιος Γρηγόριος ο Νύσσης)
Η ζήλεια γεννάει φιλονικία. (Άγιος Θεοφύλακτος)
Εκείνος που συγχρόνως επαινεί και κατηγορεί τον άλλον, αυτός κατέχεται από κενοδοξία και φθόνο. Και με τους επαίνους προσπαθεί να κρύψει το φθόνο, ενώ με τις κατηγορίες συνιστά τον εαυτό του ως καλύτερο από εκείνον. (ΆγιοςΜάρκος ο Ασκητής)
Ο φθόνος ειναι η απόλαυση του διαβόλου. (Μέγας Φώτιος)
Η κενοδοξία είναι η μητέρα του φθόνου, ενώ η δυσφήμιση, η συκοφαντία και ο φόνος είναι παιδιά του φθόνου. (Μέγας Φώτιος)
Με τίποτα άλλο δεν μπορεί να ξεριζωθεί ο φθόνος, παρά μόνο με την αγάπη. (Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς)
Η πρώτη αμαρτία που παρουσιάστηκε στο ανθρώπινο γένος, είναι η ζήλεια. Την στιγμή που ο σατανάς ψιθύριζε στην Έυα, πως αυτή και ο άνδρας της, μπορούν να γίνουν θεοί, αν παραβουν την εντολή του Θεού, την ίδια στιγμή έσταξε στην ψυχή της Έυας η ζήλεια. Και έπειτα ακολούθησε η υπερηφάνεια. (ΆγιοςΝικόλαοςΒελιμίροβιτς)
Ένας άρρωστος άνθρωπος, μπορεί να ζηλεύει έναν άρρωστο άνθρωπο· ένας άρρωστος άνθρωπος, μπορεί να ζηλεύει έναν υγιή άνθρωπο· αλλά ένας υγιής άνθρωπος δεν ζηλεύει έναν άρρωστο άνθρωπο! Ούτε ένας δίκαιος άνθρωπος, ζηλεύει έναν αμαρτωλό. Ένας γιατρός, αναγνωρίζει την θανατηφόρο ασθένεια του ασθενούς του και επειδή την γνωρίζει τον συμπονά· αλλά δεν τον ζηλεύει. Ένας δίκαιος άνθρωπος, αναγνωρίζει τη νόσο της αμαρτίας, την φρικτή και θανατηφόρο, γι' αυτό και δεν φθονεί τον αμαρτωλό αλλά τον σπλαχνίζεται... (Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς)
Ο φθόνος γεννιέται από την υπερηφάνεια. (Άγιος Δημήτριος του Ροστώφ)
Η ζήλεια και ο φθόνος είναι αιτία κάθε κακού και εχθρός κάθε καλού. Απ' αυτήν την αιτία ο Κάϊν φόνευσε τον Άβελ, ο Ησαύ θέλησε να εξοντώσει τον Ιακώβ, ο Σαούλ καταδίωξε τον Δαβίδ. Η ζήλεια και ο φθόνος τυφλώνουν τον νου, αμαυρώνουν την ψυχή, σκοτίζουν τη συνείδηση, θλίβουν τον Θεό, χαροποιούν τους δαίμονες, κλείνουν τον ουρανό, ανοίγουν την κόλαση. (Άγιος Δημήτριος του Ροστώφ)
Μην λειώνεις από τον φθόνο, βλέποντας άλλους να έχουν όσα, εσύ δεν έχεις. Ο δικαιοκρίτης Κύριος γνωρίζει καλύτερα από σένα, σε ποιόν θα δώσει και από ποιόν θα στερήσει, πότε θα χαρίσει και πότε θα ζητήσει, τι θα δώσει και τι θα αφαιρέσει. (Άγιος Δημήτριος του Ροστώφ)
Να ζηλεύεις και να μιμείσαι τον εργάτη της αρετής, τον άνθρωπο του Θεού τον χαριτωμένο από το Άγιο Πνεύμα, τον πιο ένδοξο από τους ένδοξους και τον πιο πλούσιο από τους πλουσίους, που αποταμιεύει "θησαυρούς εν ουρανώ, όπου ούτε σης ούτε βρώσις αφανίζει, και οπού κλέπται ου διορύσσουσιν ουδέ κλέπτουσιν" (Ματθ. 6. 20). Μην ζηλεύεις αυτόν που επαινούν και κολακεύουν οι άνθρωποι. Οι ανθρώπινοι έπαινοι, είναι ασταθείς και ευμετάβλητοι. (ΆγιοςΔημήτριοςτουΡοστώφ)
Η αρρώστια της ζήλειας θεραπεύεται πολύ πιο δύσκολα από τα άλλα πάθη. Όταν η ψυχή χτυπηθεί απο το δηλητήριό της, θα τολμούσα να πω, ότι δεν υπάρχει γι' αυτήν κανένα φάρμακο. Αυτό που επιθυμεί ο ζηλόφθονος άνθρωπος είναι η καταστροφή του αδερφού του, ο θάνατός του και τίποτε άλλο... (ΑββάςΠιαμούν)
Το τέλος της ζήλειας οδηγεί στο μίσος. Το τέλος του μίσους οδηγεί στον φθόνο. Και το τέλος του φθόνου οδηγεί στον φόνο. (Γέροντας Εφραίμ Σκήτης Αγίου Ανδρέα)
Η ζήλεια είναι έκφραση εσωτερικής αδυναμίας, αλλά και ανώμαλης αγάπης. Δηλαδή τον αγαπώ κατά τρόπο εγωιστικό και αποκλειστικό, πιστεύω ότι έχω δικαιώματα στη ζωή του και ότι αυτός έχει υποχρεώσεις απέναντί μου, ότι πρέπει να μου δίνει λογαριασμό, για το που πηγαίνει και τι κάνει. Η ζήλεια προέρχεται από ένα εγώ υπερτροφικό. (ΓέρονταςΑιμιλιανόςο Σιμωνοπετρίτης)
Ένα από τα σημεία του εγωισμού είναι η παρουσία κάποιου αισθήματος ζήλιας μέσα μας. Πρέπει να αποφεύγουμε το αίσθημα αυτό σαν μαύρο θάνατο. Η γνήσια Χριστιανική ζωή μας ελευθερώνει από την ζήλια... Αν έχουμε την πεποίθηση, ότι "όλα όσα έχει ο Θεός θα είναι και δικά μας", το σκοτεινό πάθος της ζήλιας δεν θα βρει χώρο μέσα μας... (ΓέρονταςΣωφρόνιοςτουΈσσεξ)
Είναι ευκολότερο να αναστήσεις έναν νεκρό, παρά να συμφιλιώσεις δύο γυναίκες που ζηλεύει η μία την άλλη. (Γέροντας Σωφρόνιος του Έσσεξ)
Μην πεις ποτέ σε άλλους πολλά για τον εαυτόν σου! Να θυμάστε, σε στιγμές ζήλειας, ο τυφλός αρχίζει να βλέπει, ο μουγκός να μιλάει και κουφός να ακούει... (ΓέρονταςΝικολάϊΓκουριάνωφ)
Ο φθόνος είναι μια λύπη και μια πικρία για την υπεροχή, την προκοπή ή τα αγαθά του πλησίον. Αλλά και αντίστροφα, φθόνος είναι επίσης η χαρά για τη δυστυχία του πλησίον. Ο χειρότερος φθόνος από όλους είναι, όταν κάποιος θλίβεται για τα Θεϊκά χαρίσματα του πλησίον, το οποίο αμάρτημα, συγκαταλέγεται με τις αμαρτίες κατά του Αγίου Πνεύματος. (Μοναχός Αγάπιος Λάνδος Κρήτης)
Από τον φθόνο γεννιούνται 5 αμαρτήματα: Πρώτο και χειρότερο είναι το μίσος, που μπορεί να οδηγήσει τον φθονερό άνθρωπο μέχρι και τον φόνο. Δεύτερο είναι η καταλαλιά και τρίτο είναι η κατάκριση, γιατί ο φθονερός κοιτάζει πάντα να κατηγορήσει, να διαβάλλει και να μειώσει εκείνον που φθονεί. Τέταρτο είναι η χαιρεκακία, δηλαδή η χαρά για τις συμφορές του άλλου και πέμπτο η κατάθλιψη που κυριεύει τον φθονερό και τον κατατρώει, όπως η σκουριά το σίδηρο. (Μοναχός Αγάπιος Λάνδος Κρήτης)
Για να ξέρεις, πότε ο φθόνος είναι αμάρτημα και πότε δεν είναι, ώστε να φυλάγεσαι, να ξέρεις ότι με 2 τρόπους θλίβεται κάποιος για το καλό του άλλου: Ο πρώτος είναι από την φύση, χωρίς να θέλει εκουσίως ο άνθρωπος εκείνη την λύπη. Λ.χ. ακούς να επαινούν κάποιον, ότι είναι σοφός ή πλούσιος και αισθάνεσαι μέσα σου λίγη λύπη, αυτή τη στιγμή, μόνο όταν το άκουσες. Τότε δεν έχεις αμαρτία, γιατί δεν έγινε με το θέλημά σου, αλλά είναι ενέργεια της φύσης μας, η οποία ρέπει προς το κακό. Αυτά οι Πατέρες τα ονομάζουν πρώτα κινήματα. Ο άλλος τρόπος είναι, όταν εκουσίως λυπάσαι και θλίβεσαι ακούγοντας να εγκωμιάζουν άλλον. Και η όποια λύπη, όσο υπάρχει για σπουδαιότερη υπόθεση, τόσο βαρύτερο είναι το αμάρτημα. (Μοναχός Αγάπιος Λάνδος Κρήτης)
Ο φθόνος έχει για γονείς την υπερηφάνεια και την φιλαυτία, ενώ για δάσκαλο έχει τον διάβολο. (Μοναχός Αγάπιος Λάνδος Κρήτης)
Πολλές φορές συμβαίνει να νιώθουμε λύπη, όχι για το ότι ο πλησίον έχει αγαθά, αλλά για το ότι, δεν έχουμε και εμείς, όσα και εκείνος. Μας πικραίνει δηλαδή η ευτυχία του πλησίον, καθώς τη συγκρίνουμε με τη δική μας δυστυχία, χωρίς όμως να θέλουμε το κακό του. Αυτό λέγεται ζήλεια. Δεν είναι καθαυτό φθόνος, πλην όμως και αυτή είναι μια λιγότερο σοβαρή εκδήλωση του ίδιου πάθους και μια πιο ελαφριά αμαρτία. (Μοναχός Αγάπιος Λάνδος Κρήτης)
Η ζήλεια για πνευματικά πράγματα δεν είναι αμαρτία. Όταν δηλαδή βλέπουμε τον συνάνθρωπό μας να είναι ελεήμων, πράος, ταπεινός, φιλεύσπλαχνος και γενικά, ενάρετος, είναι καλό να ζηλέψουμε τις αρετές του και να τον μιμηθούμε. ''Να επιθυμείτε με ζήλο τα χαρίσματα του Αγίου Πνεύματος'', λέει ο απόστολος Παύλος (Α' Κορ. 14,1). Και αλλού γράφει: ''Σας ζηλεύω με Θεϊκή ζήλεια'' (Β' Κορ. 11,2). Μια τέτοια ζήλεια, είναι και επαινετή και ωφέλιμη. (Μοναχός Αγάπιος Λάνδος Κρήτης)
Ο φθονερός άνθρωπος πάσχει από αισθήματα μειονεκτικότητος. Και εάν μεν είναι δυναμικό τύπος ο φθονερός άνθρωπος και φέρει αυτό το αίσθημα της μειονεκτικότητος, τότε πάσχει από αισθήματα υπεροχής και γίνεται μπαμπούλας και τυραννικός στους άλλους. Και αν πάλι δεν είναι δυναμικό τύπος ο φθονερός αλλά παθητικός, τότε υποβιβάζει τον εαυτόν του ψεύτικα έναντι των άλλων, από αισθήματα μειονεκτικότητος. Για παράδειγμα: ''Εμ βέβαια εμείς τα ανθρωπάκια, δεν είμαστε σαν και εσάς που είσαστε πλούσιοι και έχετε αυτοκινητάρες και σπιταρώνες...''. Αυτό τί είναι; Φθόνος είναι, υποτιμάει τον εαυτόν του δήθεν ο φθονερός, γιατί θέλει να εκφράσει τον φθόνο του. (π. Αθανάσιος Μυτιληναίος)
Πάσχουμε από τη ζήλεια και δεν το παραδεχόμαστε εύκολα, γιατί αυτός που παραδέχεται ότι ζηλεύει, παραδέχεται ότι ο άλλος είναι ανώτερός του. (π. Βαρνάβας Γιάγκου)
Γιατί ζηλεύεις; Διότι δεν έχεις εμπιστοσύνη στον εαυτό σου. Αν έχεις ισχυρό χαρακτήρα ή κυρίως αν έχεις τη Χάρη του Αγίου Πνεύματος, θα αισθάνεσαι όλους τους γύρω σου σαν τη μεγαλύτερη χαρά. Ο άντρας για τη γυναίκα είναι ο ηγέτης και η γυναίκα για τον άντρα η ζωή. Και οι δύο θα πρέπει να δίνουν ο ένας στον άλλο, όλο και μεγαλύτερη χαρά. Η ζήλεια όμως καταστρέφει αυτή τη σχέση. Πολλές φορές η υπερβολική αγάπη οδηγεί στην ζήλεια. Μα τούτο είναι μια λανθασμένη αγάπη... Είναι ένα πάθος που σε οδηγεί να μην έχεις ραχάτι (ησυχία). (Παππούς Παναής από τη Λύση)