Τρίτη 30 Σεπτεμβρίου 2014

Ἀληθινὴ χαρά, ἡ πονεμένη




...Ἂν δὲν ἤμουνα φτωχὸς καὶ ξευτελισμένος, δὲν θὰ μποροῦσα νὰ ἀξιωθῶ τούτη τὴν πονεμένη χαρά, γιατὶ δὲν ξαγοράζεται μὲ τίποτα ἄλλο, παρεχτὸς μὲ τὴν συντριβὴ τῆς καρδιᾶς, κατὰ τὸν Δαυῒδ ποὺ λέγει: «Κύριε, ἐν θλίψει ἐπλάτυνάς με». Ἐπειδή, ὅποιος δὲν πόνεσε καὶ δὲν ταπεινώθηκε, δὲν παίρνει ἔλεος. Ἔτσι τὰ θέλησε ἡ ἀνεξιχνίαστη σοφία Του. Μὰ οἱ ἄνθρωποι δὲν τὰ νοιώθουνε αὐτά, γιατὶ δὲν θέλουνε νὰ πονέσουν καὶ νὰ ταπεινωθοῦνε, ὥστε νὰ νοιώσουνε κάτι παραπέρα ἀπὸ τὴν καλοπέραση τοῦ κορμιοῦ κι ἀπὸ τὰ μάταια πάθη τους.

Ὁλοένα, χωρὶς νὰ τὸ καταλάβω, ἀνεβαίνανε τὰ δάκρυα στὰ μάτια μου, δάκρυα γιὰ τὸν κόσμο καὶ δάκρυα γιὰ μένα. Δάκρυα γιὰ τὸν κόσμο, γιατὶ γυρεύει νὰ βρεῖ τὴ χαρὰ ἐκεῖ ποὺ δὲν βρίσκεται· καὶ δάκρυα γιὰ μένα, γιατὶ πολλὲς φορὲς δείλιασα τὴ φτώχεια καὶ τοὺς ἄλλους πειρασμούς, καὶ δικαίωσα τοὺς ἀνθρώπους, ἐνῶ τώρα ἔνοιωσα πὼς δὲν παίρνει ὁ ἄνθρωπος μεγάλο χάρισμα, χωρὶς νὰ περάσει μεγάλον πειρασμό. Κι ἀντρειεύτηκα κατὰ τὸ πνεῦμα, κ᾿ ἔνοιωσα πὼς δὲν φοβᾶμαι τὴ φτώχεια, παρὰ πὼς τὴν ἀγαπῶ. Καὶ κατάλαβα καλά, πὼς δὲν πρέπει ὁ ἄνθρωπος νὰ ἀγαπήσει ἄλλο τίποτα ἀπὸ τὸν πόνο του, γιατὶ ἀπὸ τὸν πόνο ἀναβρύζει ἡ ἀληθινὴ χαρὰ κ᾿ ἡ παρηγοριά, κ᾿ ἐκεῖ βρίσκουνται οἱ πηγὲς τῆς ἀληθινῆς ζωῆς. Ἀληθινά, ἡ φτώχεια εἶναι φοβερὸ θηρίο. Ὅποιος τὸ νικήσει, ὅμως, καὶ φτάξει νὰ μὴν τὸ φοβᾶται, θὰ βρεῖ μεγάλα πλούτη μέσα του. Τούτη τὴν ἀφοβιὰ τὴ δίνει ὁ Κύριος ἅμα ταπεινωθεῖ ὁ ἄνθρωπος.

Σ᾿ αὐτὸν τὸν πόλεμο ποὺ ἡ ἀντρεία λέγεται ταπείνωση, καὶ τὰ βραβεῖα εἶναι καταφρόνεση καὶ ξευτελισμός, δὲν βαστᾶνε οἱ ἀντρεῖοι του κόσμου. Ὅποιος δὲν περάσει ἀπὸ τὴ φωτιὰ τῆς δοκιμῆς, δὲν ἔνοιωσε ἀληθινὰ τί εἶναι ἡ ζωή, καὶ γιατὶ ὁ Χριστὸς εἶπε: «Ἐγὼ εἶμαι ἡ ζωή», καὶ γιατὶ εἶπε «Μακάριοι οἱ πικραμένοι, γιατὶ αὐτοὶ θὰ παρηγορηθοῦνε». Ὅποιος δὲν ἀπελπίστηκε ἀπὸ ὅλα, δὲν τρέχει κοντὰ στὸν Θεό, γιατὶ λογαριάζει πὼς ὑπάρχουνε κι ἄλλοι προστάτες γι᾿ αὐτόν, παρεχτὸς τοῦ Θεοῦ.

...Φώτης Κόντογλου - Καρδία συντετριμμένη

(Μικρό απόσπασμα από το σχετικό κεφάλαιο του βιβλίου «Ευλογημένο Καταφύγιο», εκδ. «ΑΚΡΙΤΑΣ»)

http://www.alopsis.gr

Ὅποιος ἔχει μέσα του φαρμάκι,σημαίνει ὅτι δὲν ἀκουμπᾶ τὰ προβλήματά του στὸν Χριστό.




Στὸν ἄνθρωπο δὲν ὑπάρχει φαρμάκι, γιατί, ἂν τὸ φαρμάκι τὸ ἀκουμπήση στὸν Χριστὸ γίνεται γλυκὸ σιρόπι.

 Ὅποιος ἔχει μέσα του φαρμάκι, σημαίνει ὅτι δὲν ἀκουμπᾶ τὰ προβλήματά του στὸν Χριστό. 

Γέροντας Παΐσιος



 http://proskynitis.blogspot.gr

Ευλογημένη υπομονή.....




http://proskynitis.blogspot.gr

Κυριακή 28 Σεπτεμβρίου 2014

Συζήτηση με τον συγγραφέα Klaus Kenneth Μ Μεσ Νικόλαος


παπαΕφραίμ Φιλοθείτης , Αριζονίτης. την ευχή του νάχουμε όλοι!!!




Σημειώματα του παπαΕφραίμ του Φιλοθείτη απο την Αριζόνα της Αμερικής

 

 
Σημειώματα από τον γλυκύτατο παπά Εφραίμ τον εξ΄ Αγίου Όρους ορμώμενο στην Αμερική ασκούμενο… Μεγάλη ευλογία για την Χώρα αυτή και όχι μόνο….
Ευχαριστούμε τη Σοφία για την ευλογία....


 





Σάββατο 27 Σεπτεμβρίου 2014

Ο Πανοσιολογιώτατος αρχιμ. Γρηγόριος, πνευματικός πατέρας της Μονής Τιμίου Προδρόμου, Μεταμόρφωσης Χαλκιδικής και οι επιστολές του Γέροντα Παΐσιου του Αγιορείτη


 
-->
Ο μακάριος Γέροντας Παίσιος ο Αγιορείτης μαζί με το Πανοσιολογιώτατο αρχιμ. Γέροντα Γρηγόριο και τη Καθηγουμένη γερόντισσα Ευφημία στην Ιερά Μονή Τιμίου Προδρόμου Μεταμορφώσεως Χαλκιδικής


O Gerontas Grigirios tis Metamorfosis eksigei tis Epistoles tou Gerontos Paisiou

πηγή



Παρασκευή 26 Σεπτεμβρίου 2014

Η αναπηρία είναι ευλογία από τον Θεό από το Παπούλη Παίσιο






Σωστή αντιμετώπιση της αναπηρίας


                - Μια αναπηρία, Γέροντα, μπορεί να δημιουργήση σύμπλεγμα κατωτερότητος;

                - Αυτά είναι μπανταλά[i].

                - Στους αναπήρους όμως, Γέροντα, μερικές φορές συμβαίνει αυτό.

                - Συμβαίνει, γιατί δεν τοποθετούνται σωστά. Όταν καταλάβουν ότι η αναπηρία είναι ευλογία από τον Θεό, τοποθετούνται σωστά και απαλλάσσονται από την μειονεκτικότητα. Όταν ένα μικρό παιδί έχει κάποια αναπηρία και δεν έχει βοηθηθή, ώστε να χαίρεται για την αναπηρία του, τότε έχει ελαφρυντικά, αν αισθάνεται μειονεκτικά. Αλλά, αν μεγαλώση και παραμένη η μειονεκτικότητα, σημαίνει ότι δεν έχει συλλάβει το βαθύτερο νόημα της ζωής.

Σε ένα κοριτσάκι, όταν ήταν εννέα χρονών, παρουσιάσθηκε όγκος στο μάτι του και οι γιατροί του αφήρεσαν το ένα μάτι. Τα παιδιά στο σχολείο το κορόιδευαν και αυτό το καημένο βασανιζόταν. Ο πατέρας του ήρθε στο Καλύβι και μου είπε το πρόβλημά του. «»Σκέφθηκα, Γέροντα, μου είπε, πως, αν του παίρνω ό,τι μου ζητάει, θα το βοηθήσω, γιατί θα χαίρεται και θα ξεχνάη την στενοχώρια για την αναπηρία του. Ναι, αλλά πως να το κάνω αυτό; Έχω άλλα πέντε μικρά παιδιά, που ζηλεύουν, γιατί δεν καταλαβαίνουν». «Τι είναι αυτά; του λέω. Αυτά είναι μια ψεύτικη παρηγοριά· δεν είναι λύση. Αν του παίρνης τώρα όποιο φόρεμα σου ζητάει, μετά από λίγα χρόνια θα σου ζητήση να του πάρης και μερσεντές. Πως θα τα βγάλης πέρα; Ύστερα θα μάθη ότι μερικοί έχουν αεροπλάνα στην ταράτσα τους και θα σου ζητάη να του πάρης αεροπλάνο! Τι θα κάνης τότε; Προσπάθησε να βοηθήσης το παιδί σου να χαρή που έχει ένα μάτι. Να αισθάνεται ότι είναι μάρτυρας. Πολλούς Μάρτυρες τους έβγαζαν τα μάτια, τους έκοβαν τα αυτιά, την μύτη, και ο κόσμος γελούσε μαζί τους. Αυτοί όμως, ενώ υπέφεραν από τον πόνο και από την κοροϊδία των ανθρώπων, δεν υποχωρούσαν και υπέμειναν ακλόνητοι το μαρτύριο. Αν το παιδί καταλάβη και αντιμετωπίση με δοξολογία την αναπηρία του, ο Θεός θα το κατατάξη με τους Ομολογητές. Μικρό πράγμα είναι να οικονομήση ο Θεός να βγάλουν το μάτι του παιδιού με τέτοιο τρόπο, που να μην πονέση, και να το κατατάξη με τους Ομολογητές; Γιατί αυτό δεν έχει αμαρτίες να εξοφλήση και θα έχει καθαρό μισθό από αυτήν την αναπηρία». Με ευχαρίστησε ο καημένος και έφυγε αναπαυμένος. Πράγματι βοήθησε το κοριτσάκι του να καταλάβη ότι η αναπηρία του ήταν ευλογία από τον Θεό και να δοξολογή τον Θεό. Έτσι μεγάλωσε φυσιολογικά, σπούδασε φιλολογία και τώρα εργάζεται ως καθηγήτρια και χαίρεται πιο πολύ από άλλες κοπέλες που τα έχουν όλα και βασανίζονται, γιατί δεν έχουν συλλάβει το βαθύτερο νόημα της ζωής.

                - Όταν οι άνθρωποι δεν καταλάβουν το βαθύτερο νόημα της ζωής, βασανίζονται και με τις ευλογίες και με τις ευκαιρίες που τους δίνει ο Θεός για την σωτηρία τους. Ενώ, όποιος τοποθετείται σωστά, όλα τα χαίρεται. Και κουτσός να είναι, το χαίρεται! Και να μην του κόβη πολύ, το χαίρεται. Και φτωχός να είναι, το χαίρεται.

                Καταλαβαίνω βέβαια πόσο δυσκολεύονται οι ανάπηροι και προσεύχομαι πολύ γι’ αυτούς, και πιο πολύ για τις κοπέλες. Για ένα αγόρι μια αναπηρία δεν είναι και τόσο βαρύ· για μια κοπέλα όμως, που θέλει να αποκατασταθή, είναι δύσκολο.

                Ιδίως οι τυφλοί πόσο δυσκολεύονται! Οι καημένοι δεν μπορούν να εξυπηρετηθούν· όταν περπατούν, σκοντάφτουν... Στην προσευχή μου ζητώ από τον Θεό να δώση στους τυφλούς τουλάχιστον λίγο φως, για να μπορούν κάπως να αυτοεξυπηρετούνται.

                - Γέροντα, κι εγώ στεναχωριέμαι που δεν μπορώ να διαβάσω έστω ένα κεφάλαιο από το Ευαγγέλιο, γιατί δεν βλέπω καλά. Μας έχετε πει πως, αν διαβάζη κανείς κάθε μέρα ένα κεφάλαιο, αγιάζεται.

                - Γιατί να στενοχωριέσαι γι’ αυτό; Αν διαβάσης λίγους στίχους ή μόνο μία λέξη ή απλώς ασπασθής το Ευαγγέλιο, δεν αγιάζεσαι; Άλλωστε εσύ δεν γνώρισες τώρα τον Χριστό. Γιατί δεν μελετάς νοερά όσα διάβασες ή όσα άκουσες μέχρι τώρα; Όλη η βάση είναι η σωστή τοποθέτηση. Να πης: «Τώρα ο Θεός με θέλει έτσι, πριν από λίγα χρόνια με ήθελε αλλιώς». Ένας ευλαβής δικηγόρος στα γεράματά του δεν έβλεπε και μου είπε μια φορά: «Κάνε, άγιε Γέροντα, προσευχή να μπορώ λίγο να διαβάζω και να γνωρίζω τα προσφιλή μου πρόσωπα». «Τα προσφιλή πρόσωπα τα γνωρίζεις και από την φωνή, του είπα. Όσο για το διάβασμα, τόσα χρόνια διάβαζες. Τώρα να λες την ευχή. Φαίνεται ότι τώρα ο Θεός αυτό θέλει από σένα». Και από τότε ο καημένος ένιωθε μεγαλύτερη χαρά από ό,τι όταν έβλεπε.



Ο ουράνιος μισθός για την αναπηρία

                Όταν έχουμε κάποια αναπηρία, αν κάνουμε υπομονή και δεν γκρινιάζουμε, τότε έχουμε μεγαλύτερο μισθό. Γιατί όλοι οι ανάπηροι αποταμιεύουν. Ένας κουφό αυτί, ένας τυφλός από το τυφλό μάτι, ένας κουτσός από το κουτσό πόδι. Είναι μεγάλη υπόθεση! Αν κάνουν και λίγο αγώνα κατά των ψυχικών παθών, θα έχουν να λάβουν και στεφάνια από τον Θεό. Βλέπεις, οι ανάπηροι πολέμου παίρνουν σύνταξη, παίρνουν και παράσημα.

                Όποιος έχει ομορφιά, λεβεντιά, υγεία, και δεν αγωνίζεται να κόψη τα ελαττώματά του, θα του πη ο Θεός: «Απήλαυσες στην ζωή σου τα αγαθά σου, την λεβεντιά σου! Τι σου χρωστώ τώρα; Τίποτε». Ενώ όποιος έχει μια αναπηρία – είτε έτσι γεννήθηκε, είτε την κληρονόμησε από τους γονείς του, είτε την απέκτησε αργότερα -, πρέπει να χαίρεται, γιατί έχει να λάβη στην άλλη ζωή. Όταν μάλιστα δεν έχει φταίξει, θα έχει καθαρό ουράνιο μισθό, χωρίς κρατήσεις. Δεν είναι μικρό πράγμα μια ολόκληρη ζωή να μην μπορή κάποιος λ.χ. να απλώση το πόδι του, να μην μπορή να καθήση, να μην μπορή να κάνη μετάνοιες κ.λπ. Στην άλλη ζωή ο Θεός θα του πη: «Έλα, παιδί μου, κάθησε πια αιώνια άνετα σ’ αυτήν την πολυθρόνα». Γι’ αυτό λέω, χίλιες φορές να είχα γεννηθή καθυστερημένος διανοητικά, τυφλός, κουφός, γιατί θα είχα να λάβω τότε από τον Θεό.

                Οι ανάπηροι, εάν δεν γογγύζουν, αλλά δοξολογούν ταπεινά τον Θεό και ζουν κοντά Του, θα έχουν την καλύτερη θέση στον Παράδεισο. Ο Θεός θα τους κατατάξη με τους Ομολογητές και τους Μάρτυρες, που έδωσαν για την αγάπη του Χριστού τα χέρια και τα πόδια τους, και τώρα στον Παράδεισο φιλούν με ευλάβεια συνέχεια τα πόδια και τα χέρια του Χριστού.

                - Και όταν, Γέροντα, κάποιος είναι λ.χ. κουφός και γκρινιάρης;

                - Και τα μικρά παιδιά γκρινιάζουν. Ο Θεός σε πολλά δεν δίνει σημασία. Βλέπετε, οι καλοί γονείς αγαπούν όλα τα παιδιά τους εξίσου, αλλά δείχνουν ιδιαίτερο ενδιαφέρον για τα αδύνατα ή τα ανάπηρα. Το ίδιο κάνει και ο Θεός, ο Καλός μας Πατέρας, για τα παιδιά Του που είναι αδύνατα σωματικά ή πνευματικά, αρκεί αυτά να έχουν αγαθή διάθεση και να Του δίνουν το δικαίωμα να επεμβαίνη στην ζωή τους.



Τα καθυστερημένα παιδιά

                Οι μάνες που έχουν καθυστερημένα παιδιά, που κάνουν συνέχεια σκηνές, που λερώνουν, τι τραβάνε οι καημένες! Μαρτύριο! Γνώρισα μια μάνα που έχει κοτζάμ παιδί και δεν μπορεί να το κουμαντάρη, γιατί κάνει κάτι αταξίες!... Το καημένο παίρνει τις ακαθαρσίες και πασαλείβει τα ντουβάρια, τα σεντόνια... Η μάνα να συμμαζεύη, να καθαρίζη το σπίτι, να κάνη όλο το νοικοκυριό, και αυτό να τα κάνη όλα άνω-κάτω, όλα να τα λερώνη. Να κρύβη η φουκαριάρα τα απορρυπαντικά και αυτό να τα βρίσκη και να τα πίνη! Ολόκληρα ντουλάπια τα πετάει κάτω από το μπαλκόνι. Φύλαξε ο Θεός και δεν σκότωσε κανέναν μέχρι τώρα. Και δεν είναι μια μέρα και δυο. Χρόνια ολόκληρα είναι η κατάσταση!

                - Μπορεί, Γέροντα, κάποιος που είναι λειψός στο μυαλό να έχει ταπείνωση και καλωσύνη;

                - Πως δεν μπορεί! Να, αυτό το παιδάκι που έρχεται συχνά εδώ στο μοναστήρι μπορεί να είναι διανοητικά καθυστερημένο, αλλά την καλωσύνη που έχει αυτό, ποιος λογικός άνθρωπος την έχει; Τι προσευχή, τι μετάνοιες κάνει! Όταν με την κήλη δυσκολευόμουν να κάνω μετάνοιες, του είπαν οι γονείς του: «Ο Παππούλης είναι άρρωστος· δεν μπορεί να κάνη μετάνοιες». «-Κάνω ‘γω», είπε εκείνο, και έκανε μετά μετάνοιες για μένα και γινόταν μούσκεμα στον ιδρώτα. Πόσο φιλότιμο, πόση αρχοντιά έχει! Μια φορά το έδειρε ένα παιδί στην γειτονιά, κι εκείνο, αφού έφαγε το ξύλο, του έδωσε το χέρι και του είπε: «Γεια, χαρά!». Ακούς; Ποιος γνωστικός το κάνει αυτό, κι ας έχει διαβάσει Ευαγγέλιο και ένα σωρό πνευματικά βιβλία. Να, και πριν από λίγες μέρες που είχε έρθει εδώ όλη η οικογένεια του να με δη, αυτό κάθησε δίπλα μου και η αδελφούλα του πιο πέρα. Μόλις είδε την αδελφούλα του που κάθησε μακριά μου, «έλα, κοντά Παππούλη», της λέει και την έβαλε δίπλα μου. Πολύ με συγκίνησε και του έδωσα ευλογία έναν μεγάλο φιλντισένιο σταυρό που μου είχαν φέρει από τα Ιεροσόλυμα. Μόλις τον πήρε στα χέρια του, «γιαγιά», είπε και έδειξε πως θα τον βάλη στον τάφο της γιαγιάς του! Φοβερό! Τίποτε δεν θέλει για τον εαυτό του· όλα για τους άλλους! Αυτό θα πάη με τα τσαρούχια στον Παράδεισο, αλλά θα βάλη και τους γονείς του στον Παράδεισο.

                Μακάρι να ήμουν και εγώ στην θέση του, και ας μην καταλάβαινα και ας μη μιλούσα. Ενώ ο Θεός μου έδωσε όλα τα αγαθά, εγώ τα αχρήστευσα. Στην άλλη ζωή θα κρύβωνται μπροστά του ακόμη  και θεολόγοι. Μου λέει ο λογισμός ότι οι θεολόγοι Άγιοι στον Ουρανό δεν θα είναι σε καλύτερη θέση ως προς την γνώση του Θεού από αυτά τα παιδάκια. Ίσως σ’ αυτά να δώση ο δίκαιος Θεός και κάτι παραπάνω, γιατί εδώ έζησαν στερημένα.

                - Γέροντα, όταν μελαγχολή κανείς, τι πρέπει να κάνη, για να το ξεπεράση;

                - Χρειάζεται θεία παρηγοριά.

                - Και πως θα την πάρη;

                - Να γαντζωθή στον Χριστό και ο Χριστός θα του την δώση. Πολλές φορές μπλέκεται το φιλότιμο με τον εγωισμό. Οι περισσότεροι σχιζοφρενείς είναι ευαίσθητες ψυχές. Τυχαίνει να συμβή ένα τιποτένιο πράγμα ή κάτι που δεν μπορούν να το αντιμετωπίσουν και υποφέρουν πολύ. Άλλος σκοτώνει άνθρωπο και είναι σαν να μη συμβαίνη τίποτε, ενώ ένας ευαίσθητος, ένα γατάκι αν πατήση λίγο στο πόδι κατά λάθος, υποφέρει και δεν κοιμάται από την στενοχώρια του. Και άμα δεν κοιμηθή δυο-τρία βράδια, μετά φυσικά θα τρέξη στον γιατρό.

                - Γέροντα, η ψυχολογία λέει ότι, για να βοηθηθή ένας ψυχοπαθής, πρέπει να λείψη το αίτιο.

                - Ναι, αλλά αν υπάρχη αίτιο. Γιατί μερικές φορές, ενώ κάποια πράγματα είναι φυσιολογικά, δικαιολογούνται κατά κάποιον τρόπο, οι άνθρωποι μπαίνουν σε λογισμούς, που πάνε να παλαβώσουν. «Μήπως έχω κάτι κληρονομικό; μήπως δεν είμαι καλά;», λένε. Γνώρισα ένα παλληκάρι που σπούδαζε, διάβαζε έντεκα ώρες το εικοσιτετράωρο και έπαιρνε υποτροφία. Βοηθούσε και την οικογένεια του, γιατί ο πατέρας του ήταν άρρωστος. Στο τέλος κουράστηκε, γιατί ήταν ευαίσθητο· είχε συνεχώς πονοκεφάλους και με πολύ κόπο πήρε το πτυχίο. Είχε μετά λογισμούς μήπως ήταν κληρονομικό. Τι κληρονομικό; Μα και μόνον αν διαβάζη κανείς έντεκα ώρες την ημέρα, θα πάθη υπερκόπωση, πόσο μάλλον να βοηθάη και τους γονείς και να είναι και ευαίσθητος.

                - Γέροντα, ένα παιδί παρουσίασε κάποια μελαγχολία μετά την αυτοκτονία του πατέρα του. Μήπως είναι κληρονομικό;

                - Μπορεί να τραυματίσθηκε ψυχικά το παιδί. Δεν είναι απόλυτο ότι αυτό είναι κληρονομικό. Ύστερα δεν ξέρουμε και ο πατέρας σε τι κατάσταση βρέθηκε και αυτοκτόνησε. Βέβαια, ένα παιδί που ο πατέρας του είναι κλειστός εκ φύσεως χρειάζεται βοήθεια. Γιατί, αν συνεχίση και αυτό να είναι κλειστό – έχει και τον λογισμό μήπως είναι κάτι κληρονομικό -, μπορεί να αρρωστήση.

                Ο Θεός πάντοτε επιτρέπει να δοκιμασθή ο άνθρωπος όσο αντέχει, αλλά προστίθενται και οι κοροϊδίες των ανθρώπων, οπότε κάμπτεται η ψυχή από το επιπλέον βάρος και γογγύζει. Τους τρελούς οι άνθρωποι τους αποτρελαίνουν. Στην αρχή η τρέλα οικονομιέται. Παλιά δεν υπήρχαν ψυχιατρεία και, αν ήταν κανείς τρελός, τον έκλειναν σε κάποιο δωμάτιο με σιδεριές! Ήταν μια. Περιστέρω την έλεγαν, που την είχαν  κλεισμένη στο σπίτι! Τα παιδιά την πετροβολούσαν, την κορόιδευαν. Αγρίευε η φουκαριάρα, έπιανε τις σιδεριές, φώναζε και ό,τι έβρισκε μπροστά της το πετούσε έξω! Στην άλλη ζωή όμως θα δης η Περιστέρω να ξεπερνάη πολλές γνωστικές.

                Θυμάμαι και μια άλλη περίπτωση. Ήταν μια οικογένεια που η μεγάλη κόρη τους ήταν λίγο λειψή, αλλά είχε πολλή καλοσύνη. Ήταν σαράντα ετών, αλλά ήταν σαν πέντε. Τι σκηνές της έκαναν μικροί-μεγάλοι! Μια φορά την άφησαν οι γονείς της να μαγειρέψη κι εκείνοι πήγαν στο χωράφι. Θα ερχόταν ο αδελφός της από το χωράφι, για να φέρη τα καλαμπόκια, και θα έπαιρνε το φαγητό να το πάη στο χωράφι να φάνε οι γονείς τους και οι εργάτες. Μάζεψε η καημένη από τον κήπο κολοκυθάκια, μελιτζάνες, φασολάκια και τα είχε έτοιμα να τα μαγειρέψη. Πάει η μικρότερη αδελφή της, που ήταν σωστός πειρασμός, τραβάει τον γάιδαρο από το αυτί και τον βάζει και τα τρώει όλα! Άντε μετά η καημένη να πάη να μαζέψη άλλα. Και δεν είπε τίποτε. Μέχρι να τα ετοιμάση ξανά, ήρθε ο αδελφός της, και αυτή μόλις τότε έβαζε φαγητό στην φωτιά. Ξεφόρτωσε τα ζώα και, όταν είδε ότι δεν ήταν έτοιμο το φαγητό, της έδωσε ένα ξύλο! Τι ταλαιπωρία περνούσε κάθε μέρα! Η μάνα της η φουκαριάρα παρακαλούσε να πεθάνη πρώτα η κόρη της και μετά αυτή, γιατί σκεφτόταν ποιος θα την φρόντιζε. Και πράγματι, πέθανε πρώτα η κόρη και ύστερα η μάνα.

                Πάντως, αυτοί που δεν είναι καλά στο μυαλό, είναι καλύτερα από πολλούς άλλους. Έχουν το ακαταλόγιστο και χωρίς εξετάσεις περνούν στην άλλη ζωή.



Η σωστή τοποθέτηση των γονέων για την αναπηρία των παιδιών τους

                Υπάρχουν μητέρες που, αν διαπιστωθή κατά την εγκυμοσύνη ότι το παιδάκι που θα γεννήσουν θα είναι ανάπηρο ή διανοητικά καθυστερημένο, κάνουν έκτρωση και το σκοτώνουν. Δεν σκέφτονται ότι και αυτό έχει ψυχή. Πόσοι πατέρες έρχονται και μου λένε: «Το δικό μου το παιδί να είναι σπαστικό; Γιατί να το κάνη έτσι ο Θεός; Δεν μπορώ να το αντέξω». Πόση αναίδεια προς τον Θεό έχει αυτή η αντιμετώπιση, πόσο πείσμα, πόσο εγωισμό. Αυτοί, να τους βοηθήση ο Θεός, να γίνουν χειρότεροι. Κάποτε ήρθε στο Καλύβι με τον πατέρα του ένας φοιτητής που είχε πάθει το μυαλό του από λογισμούς και του είχαν κάνει ηλεκτροσόκ. Το καημένο είχε στριμωχθή πολύ από το σπίτι του. Είχε και μια ευλάβεια! Έκανε μετάνοιες και χτυπούσε το κεφάλι του κάτω στο χώμα. «Μήπως λυπηθή το χώμα ο Θεός, έλεγε, και λυπηθή και εμένα που το χτύπησα». Δηλαδή μήπως λυπηθή ο Θεός το χώμα που πόνεσε από το δικό του χτύπημα και λυπηθή κι εκείνον. Μου έκανε εντύπωση! Αισθανόταν τον εαυτό του ανάξιο. Όποτε ζοριζόταν, ερχόταν στο Όρος. Του τακτοποιούσα τους λογισμούς, περνούσε έναν-δυο μήνες καλά και ύστερα πάλι τα ίδια. Ο πατέρας του δεν ήθελε να βλέπουν οι γνωστοί τους το παιδί, γιατί θιγόταν η υπόληψή του. Υπέφερε από τον εγωισμό του. «Εκτίθεμαι στον κόσμο με τον γιο μου», μου είπε. Μόλις το ακούει το παιδί, του λέει: «Βρε, να ταπεινωθής. Εγώ είμαι τρελός και κινούμαι άνετα. Θα με βάλης σε καλούπια; Να ξέρης ότι έχεις ένα τρελό παιδί και να κινήσαι άνετα. Ο μόνος είσαι που έχεις τρελό παιδί;» Σκέφθηκα: «Ποιος είναι τώρα από τους δυο τρελός;».

                Βλέπετε που οδηγεί πολλές φορές ο εγωισμός; Να θέλη ο πατέρας ακόμη και την καταστροφή του παιδιού του! Και στον κόσμο όταν ήμουν, γνώριζα έναν καθυστερημένο διανοητικά, που οι συγγενείς του, όταν πήγαιναν κάπου με καμιά συντροφιά, δεν τον έπαιρναν μαζί τους, για να μη ντροπιασθούν! Και εμένα με κορόιδευαν, επειδή καταδεχόμουν να συζητάω μαζί του. Εγώ όμως τον είχα σε καλύτερη θέση στην καρδιά μου από ό,τι εκείνους.



[i] Ο Γέροντας χρησιμοποιούσε την λέξη «μπανταλός» με την σημασία του «χαζούλικος».


http://www.oodegr.com/

Πέμπτη 25 Σεπτεμβρίου 2014

Ο ΠΑΠΠΑΣ ΤΗΣ ΣΠΙΝΑΛΟΓΚΑ




    Έγινε πολύς λόγος για το νησί της Σπιναλόγκα, με αφορμή το ομώνυμο βιβλίο με τίτλο «Το νησί», της Αγγλίδας Victoria Hislop.

    Ένα από τα ιστορικά στοιχεία που πληροφορούμαστε είναι ότι οι χανσενικοί που κατοικούσαν στη Σπιναλόγκα ήταν οργισμένοι με τον Θεό, για το λόγο ότι η ασθένειά τους ήταν μια μεγάλη και αφόρητη δοκιμασία. Ένας Γεραπετρίτης παπάς τόλμησε να τους επισκεφθεί κάποτε και να λειτουργήσει στον Άγιο Παντελεήμονα, που υπήρχε και ρήμαζε στο νησί, συντροφιά με τους νέους του κατοίκους. Λένε πως στην πρώτη Λειτουργία δεν πάτησε ψυχή.

    Οι λεπροί άκουγαν πεισμωμένοι από τα κελιά τους την ψαλμωδία, κι άλλοτε την σκέπαζαν με τα βογκητά τους κι άλλοτε με τις κατάρες τους. Ο ιερέας όμως ξαναπήγε. Στην δεύτερη τούτη επίσκεψη ένας από τους ασθενείς πρόβαλε θαρρετά στο κατώφλι του ναού.

    - Παπά, θα κάτσω στην Λειτουργία σου μ' έναν όρο όμως. Στο τέλος θα με κοινωνήσεις. Κι αν ο Θεός σου είναι τόσο παντοδύναμος, εσύ μετά θα κάμεις την κατάλυση και δεν θα φοβηθείς τη λέπρα μου.
   
Ο ιερέας έγνευσε συγκαταβατικά. Στα κοντινά κελιά ακούστηκε η κουβέντα κι άρχισαν να μαζεύονται διάφοροι στο πλάι του ναού, εκεί που ήταν ένα μικρό χάλασμα, με λιγοστή θέα στο ιερό. Παραμόνευσαν οι χανσενικοί στο τέλος της Λειτουργίας κι είδαν τον παπά δακρυσμένο και γονατιστό στην Ιερή Πρόθεση να κάνει την κατάλυση.

    Πέρασε μήνας. Οι χανσενικοί τον περίμεναν. Πίστευαν πως θά 'ρθει τούτη τη φορά ως ασθενής κι όχι ως ιερέας. Όμως ο παπάς επέστρεψε υγιής και ροδαλός κι άρχισε με ηθικό αναπτερωμένο να χτυπά την καμπάνα του παλιού ναΐσκου. Έκτοτε και για δέκα τουλάχιστον χρόνια η Σπιναλόγκα είχε τον ιερέα της. Οι χανσενικοί αναστύλωσαν μόνοι τους της εκκλησία και συνάμα αναστύλωσαν και την πίστη τους.  Κοινωνούσαν τακτικά και πάντα κρυφοκοίταζαν τον παπά τους την ώρα της κατάλυσης, για να βεβαιωθούν πως το "θαύμα της Σπιναλόγκα" συνέβαινε ξανά και ξανά.

    To 1957, με την ανακάλυψη των αντιβιοτικών και την ίαση των λεπρών, το λεπροκομείο έκλεισε και το νησί ερημώθηκε. Μόνο ο ιερέας έμεινε στο νησί ως το 1962, για να μνημονεύει τους λεπρούς μέχρι 5 χρόνια μετά το θάνατό τους. Ιδού, λοιπόν, ένας σύγχρονος αθόρυβος ήρωας, που δεν τιμήθηκε για το έργο του από κανέναν, και που -αν προσέξατε- δεν παραθέσαμε το όνομά του γιατί απλά δεν το γνωρίζουμε! Το γνωρίζει όμως -σίγουρα- ο Θεός! Κι αυτό μας αρκεί!


ΑΦΗΓΗΣΗ

    Ήμουνα λεπρός. Έζησα στη Σπιναλόγκα πολλά χρόνια. Η κατάστασή μας ήταν φρικτή. Η αρρώστια παραμόρφωνε τα πρόσωπά μας, έτρωγε τα άκρα μας. Πολλοί λεπροί ήταν χωρίς φρύδια, χωρίς μάτια, χωρίς μύτη, χωρίς χείλη, χωρίς δάκτυλα χεριών και ποδιών. Πολλών το σώμα σκεπαζόταν από μια φρικτή κρούστα. Οι πληγές ξερνούσαν πολλές φορές ακαθαρσίες και έτσι κολλούσε το σώμα με τα ρούχα. Και είχαν οι πληγές μια τρομερή βρώμα από πύο! Η ιατρική περίθαλψη ήταν ασήμαντη. Υπήρχε στο νησί ένας γιατρός και ήμαστε οι άρρωστοι περίπου εξακόσιοι! Και δεν έφταναν αυτά. Ζούσαμε οι περισσότεροι σε σπίτια μικρά, υγρά και ανήλια.

    Ο φόβος της μόλυνσης έκανε όλους τους υγιείς ανθρώπους να μην τολμούν να μας πλησιάσουν. Ήταν τούτο κάτι ανώτερο από τις δυνάμεις τους. Δεν μπορούσε η ψυχή να νικήσει τη σάρκα.

    Ο γιατρός, οι νοσοκόμες, οι άλλοι δημόσιοι υπάλληλοι και οι γυναίκες, που έπλυναν τα ρούχα μας, άφηναν το νησί της φρίκης λίγο πριν τη δύση του ηλίου και πήγαιναν με βενζινάκατο στην Πλάκα, που ήταν δυτικά και απέναντι της Σπιναλόγκας. Φεύγοντας έκλειναν την πελώρια πύλη του βενετσιάνικου τείχους, που χώριζε την αποβάθρα από το χωριό μας. Και μέναμε οι λεπροί ολομόναχοι. Συντροφιά με τη μοίρα μας! Η απομάκρυνσή τους βέβαια από το νησί ήταν δικαιολογημένη. Έπρεπε να ζήσουν μερικές ώρες μακριά από το «νησί των ζωντανών νεκρών», όπως αποκαλούσαν τη Σπιναλόγκα τότε δημοσιογράφοι των αθηναϊκών εφημερίδων.

    Τις δύσκολες ώρες όλοι μας, όταν δεν μπορούμε να σταθούμε όρθιοι με τα μάτια καρφωμένα στο συνάνθρωπό μας, γονατιστοί στρέφομε τα μάτια μας προς τα άνω. Και εμείς, βρισκόμενοι στη Σπιναλόγκα, στο Γολγοθά του ανθρώπινου πόνου, πηγαίναμε στην εκκλησία του Αγίου Παντελεήμονα και στην εκκλησία του Αγίου Γεωργίου και προσευχόμαστε σιωπηλά. Νιώθαμε όλοι την ανάγκη ενός ιερέα. Εκείνος μόνο θα μπορούσε να μας παρηγορήσει με το λόγο του Θεού, να μας συμπαρασταθεί πνευματικά. Όμως ιερέας ερχόταν στο νησί μας από την Ελούντα μόνο δύο φορές το μήνα. Ερχόταν Σαββατόβραδο, έκανε τον εσπερινό και έφευγε. Ερχόταν πάλι την επόμενη μέρα, τελούσε τη Θεία Λειτουργία και έφευγε. Ερχόταν και άλλες φορές. Τότε όμως ερχόταν από αναπότρεπτη ανάγκη, για να κηδέψει τους νεκρούς μας!

    Κάποια μέρα καθόμαστε μερικοί άντρες στην αυλή του καφενείου μας, που ήταν κοντά στην πύλη. Τότε πιο πέρα φάνηκε ένας ιερέας. Καταλάβαμε όλοι μας ότι ήρθε στο νησί, για να λειτουργήσει. Μόλις μας είδε ήρθε κοντά μας. Μας καλημέρισε με εγκαρδιότητα. Όλοι μας όρθιοι και με ελαφρά υπόκλιση τον καλωσορίσαμε. Κανένας μας όμως δεν έτεινε το χέρι του, για να τον χαιρετήσει. Ο λεπρός δεν πρέπει να χαιρετά με χειραψία. Κι αυτό, για να μη μεταδώσει την καταραμένη του αρρώστια. Τότε εκείνος μας χαιρέτησε όλους με χειραψία! Μας είπε απλά ότι θα μείνει κοντά μας, για να μας βοηθάει στην εκπλήρωση των χριστιανικών μας καθηκόντων. Η συγκίνησή μας ήταν μεγάλη.

    Την άλλη μέρα πήγαμε στην εκκλησία του Αγίου Παντελεήμονα. Παρακολουθήσαμε όλοι, άντρες, γυναίκες και παιδιά, με κατάνυξη τη Θεία Λειτουργία, που τελούσε με δωρική απλότητα και απροσμέτρητη ευσέβεια.  Την Κυριακή αυτή δεν μεταλάβαμε. Δεν είχαμε ενημερωθεί έγκαιρα για την τέλεση της Θείας Λειτουργίας και δεν είχαμε νηστέψει. Στο τέλος της Λειτουργίας πήραμε από το χέρι του αντίδωρο. Και παίρνοντας το αντίδωρο του φιλούσαμε όλοι το χέρι! Ήταν κάτι που το επιδίωξε ο ίδιος. Καθώς έδινε το αντίδωρο, πλησίαζε το χέρι του στο στόμα μας. Όλων μας τα μάτια βούρκωσαν από συγκίνηση. Πριν έρθει εκείνος, το αντίδωρο το παίρναμε από ένα καλαμόπλεχτο πανέρι που τοποθετούσε ο νεωκόρος στο παγκάρι.

    Την επόμενη Κυριακή πήγαμε σχεδόν όλοι στην εκκλησία. Η εκκλησία ήταν κατάμεστη, το ίδιο και το προαύλιό της. Τη μέρα αυτή μεταλάβαμε όλοι. Στο τέλος της Θείας Λειτουργίας είδαμε τον ιερέα μας να καταλύει ο,τι είχε απομείνει στο Άγιο Ποτήριο από τη μετάληψή μας! Ανοίξαμε όλοι τα ματιά μας από έκπληξη. Νομίζαμε ότι ονειρευόμαστε. Χοντρά και καυτά δάκρυα ανάβρυσαν από τα μάτια μας. Ο προηγούμενος ιερέας ο,τι απέμενε από τη μετάληψή μας -ασφαλώς κατά θεία οικονομία- το έχυνε στο χωνευτήρι.

    Ο ιερομόναχος Χρύσανθος έμενε κοντά μας νύκτα και μέρα. Και έμεινε κοντά μας δέκα χρόνια! Τα χρόνια αυτά εκδήλωσε σε όλους μας όχι μόνο την αγάπη της γλυκύτητας, αλλά και την αγάπη της ευποιίας. Μας επισκεπτόταν στα σπίτια μας. Μας καθοδηγούσε όλους. Ενίσχυε με τα λίγα χρήματα που είχε τους φτωχούς.  Και έκανε τούτο τηρώντας το «μη γνώτω η αριστερά σου τι ποιεί η δεξιά σου» (Ματθ. ΣΤ´, 3). Ευγνωμονώ, όπως και όλοι οι άρρωστοι της Σπιναλόγκας, τον πατέρα Χρύσανθο για...

    Δεν ολοκλήρωσε όμως τη φράση του. Ξέπασε σ᾽ ένα βουβό κλάμα.


    Η Αστυνομική Ταυτότητα του ιερομονάχου Χρυσάνθου, όπου αναγράφεται ως κατοικία του η Σπιναλόγκα.

    Ο πατήρ Χρύσανθος, κατά κόσμον Ματθαίος Κατσουλογιαννάκης, γεννήθηκε στα Έξω Μουλιανά της Επαρχίας Σητείας στις 15 Ιουλίου 1893. Παρακολούθησε μαθήματα της έκτης τάξης του δημοτικού σχολείου χωρίς να πάρει απολυτήριο. Ο επίσκοπος Ιεράς και Σητείας Αμβρόσιος τον έκρινε μοναχό το 1911 και τον τοποθέτησε στη Μονή Τοπλού. Στις 20 Ιανουαρίου τον χειροτόνησε ιεροδιάκονο και στις 26 Σεπτεμβρίου 1920 ιερομόναχο. Το 1941, έπειτα από αίτησή του, ο επίσκοπός του Φιλόθεος Μαζοκοπάκης τον μετέθεσε στην Μονή Φανερωμένης Ιεράπετρας. Εξεδήμησε εις Κύριον στις 3 Απριλίου 1972 και ενταφιάσθηκε στη Μονή Τοπλού.


http://roykoymoykoy.blogspot.gr/
http://www.sitiapress.gr/

Τρίτη 23 Σεπτεμβρίου 2014

Ακτινοβολία αγάπης-Άγιος Σιλουανός ο Αθωνίτης ...(24 Σεπτεμβρίου)


«Κανείς δεν σώζεται μόνος του. Ή σωτηρία μου δεν είναι δική μου υπόθεση, δική μου μικρή και ατομική υπόθεση.

Είναι ένα γεγονός οντολογικό, πού άφορα όχι μόνο όλη την ανθρωπότητα, αλλά και όλη την κτίση, κάθε τι πού δημιουργήθηκε από τον Θεό».

Ο γέρων Σιλουανός κατατάχθηκε στο Ορθόδοξο Αγιολόγιο την 26η Νοεμβρίου 1987 από το Πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως και τιμάται σήμερα σ’ όλον τον κόσμο.

Ή πολυσχιδής ακτινοβολία του είναι εντυπωσιακή. Πώς να εξηγήσουμε την «δόξα» αυτού του χωρικού, πού γεννήθηκε σ’ ένα χωριό της Ρωσίας το 1866 και εκάρη μοναχός στο Άγιον Όρος το 1892. Ποιος είναι αυτός πού αγγίζει τόσο τους ανθρώπους; Τι τον καθιστά ένα σύγχρονο γέροντα, έναν οδηγό στην αναζήτηση του θεού, έναν σύντροφο στην περιπέτεια της πίστης, ένα έρεισμα στον πόνο και την αγωνία, έναν φίλο στην απελπισία; Μπορεί κανείς να δώσει πολλαπλές εξηγήσεις, χωρίς να εξαντλήσει το θέμα: ήταν ευπρόσιτος και ανθρώπινος- είχε βαθιά εμπειρία του Θεού βασισμένη στην ταπείνωση του και τη βίωση της προσωπικής κολάσεως.

Η μαρτυρία του ήταν αυθεντική και απλή, ή αγάπη και ή προσευχή του καθολική, για όλα τα όντα και τους λαούς της γης (συμπεριλαμβανομένων των εχθρών), τόσο πού συνέπασχε με όλη την κτίση.

Ή ανθρώπινη διάσταση του Γέροντα

Παιδί μιας τυπικής -ευσεβούς και πολυμελούς- ρωσικής αγροτικής οικογένειας του 19ου αιώνα, ο γέρων Σιλουανός έζησε απλά, όπως κάθε νέος χωρικός της εποχής του. Μετά από μία εντελώς στοιχειώδη εκπαίδευση -μόλις δύο σχολικά έτη- μαθαίνει την τέχνη του ξυλουργού και κατόπιν υπηρετεί την στρατιωτική του θητεία. Σωματικώς, είναι ένας ψηλός και γεροδεμένος νέος, γλυκύς και ήρεμος εκ φύσεως, πράγμα πού δεν τον εμποδίζει ώρες-ώρες ακόμη και να παίρνει μέρος σε διαπληκτισμούς, να κάνει παρέα με κορίτσια και να παίζει ακορντεόν. Είχε τέτοια σωματική δύναμη και ικανότητα, πού μπορούσε, λένε, να πιει τρία λίτρα βότκα χωρίς να μεθύσει και να καταβροχθίσει χωρίς πρόβλημα, την μέρα του Πάσχα, πενήντα αυγά!

Στο Άγιον Όρος, όντας προικισμένος με τα εξαιρετικά δώρα της Θείας Χάριτος -κυρίως την θεωρία του Θεού-, αναλαμβάνει με αφοσίωση το βαρύ φορτίο του διακονήματος του οικονόμου της μονής, δίνοντας ιδιαίτερη προσοχή στις δύσκολες συνθήκες της ζωής των εργατών πού ήταν υπό την αρμοδιότητα του, στον πόνο τους και στα παντός είδους προβλήματα τους. Εν συντομία μπορούμε να πούμε ότι με την απλή ζωή του, σαρκωμένη και ριζωμένη στην πραγματικότητα, ο γέρων Σιλουανός είναι κοντά μας.

Είναι πιο οικείος από ό,τι ο πατήρ Σωφρόνιος, πού τον ανέδειξε στον κόσμο και τον παρουσίασε απλά, προσεγγίζοντας τον με ένα ύφος πού δίνει την αίσθηση του μεγαλειώδους και του θαυμαστού, όπως έκαναν οι συντάκτες των βυζαντινών αγιολογικών κειμένων.

Ή βαθιά εμπειρία του Θεού

Ό γέρων Σιλουανός αξιώθηκε να βιώσει την μοναδική και βαθιά εμπειρία του Θεού πού θα του δώσει, στο τέλος της ζωής του, το κύρος αληθινού διδασκάλου. Εάν ή εξωτερική συμπεριφορά του είναι ό,τι πιο συνηθισμένο, ή εσωτερική-πνευματική του ζωή είναι ακριβώς το αντίθετο. Ή ζωή του διακρίνεται, εξ αρχής, από μια κίνηση, πού είναι, σύμφωνα με αυτόν, ή ίδια ή καρδιά της πνευματικής οδού και προόδου. Μία κίνηση πού εκδηλώθηκε εμπράκτως με την μεγάλη βοήθεια προς τους πολυάριθμους αναζητητές του Θεού. Πρόκειται για μία δυναμική σε τρεις φάσεις, μέσω της οποίας ο άνθρωπος μεταστρέφεται από την κατάσταση του «ατόμου» – επικεντρωμένου στον εαυτό του- σε αυτή του «προσώπου» εν κοινωνία, και πραγματώνει σταδιακά την εικόνα του Θεού μέσα του, ταυτίζοντας το θέλημα του με το θείο θέλημα δια της αποκτήσεως της χάριτος του Άγιου Πνεύματος. Πρώτη φάση: ή δωρεά της Χάριτος, πού κάνει τον άνθρωπο να ανακαλύψει «έναν άλλο κόσμο μέσα του», πού του δίνει χαρά, ζήλο, ειρήνη και πνευματική έμπνευση. Δεύτερη φάση: ή απώλεια αυτής της Χάριτος, πού διακρίνεται από μία αίσθηση εγκατάλειψης του Θεού. από τον εγκλεισμό και την ξηρότητα της καρδιάς, την ταραχή και το σκοτάδι της ψυχής, πού βασανίζεται από τα πάθη, την τελμάτωση στην καθημερινότητα και τον πειρασμό της απόγνωσης.

Τρίτη φάση: ή ανάκτηση της Χάριτος με μία εργασία μεταμόρφωσης και απομάκρυνσης των παθών πού εμποδίζουν την ενέργεια του Άκτίστου Φωτός. Κι αυτό με την βοήθεια όλων αυτών πού ή Άγια Γραφή και ή παράδοση της Εκκλησίας προτείνουν: την μετάνοια, την διαρκή μεταστροφή, την προσευχή, την νηστεία, την τήρηση των εντολών του Χρίστου και κυρίως, αυτό πού αποτελεί την ουσία της διδασκαλίας του Σιλουανού, την άσκηση στην ταπείνωση: «ασκητική» ταπείνωση με τις συνεχείς προσπάθειες του προσώπου και «κατά Χριστόν» ταπείνωση με την δωρεά και την χάρη του Άγιου Πνεύματος. «Όσον άφορα αυτόν πού γνώρισε το Άγιο Πνεύμα και έμαθε από Αυτό την ταπείνωση, έγινε όμοιος με τον διδάσκαλο του Ιησού Χριστό, Υιό του Θεού», γράφει. Και άλλου: «Αν ο κόσμος περιείχε όλη την δύναμη των λόγων του Χρίστου: “Μάθετε άπ’ εμού, ότι πράος ειμί και ταπεινός τη καρδία”, τότε όλος ο κόσμος, όλο το σύμπαν θα εγκατέλειπε όλες τις άλλες γνώσεις, για να αναζητήσει μόνο αυτή την θεία γνώση». Αυτή την πνευματική δυναμική -πού την ξαναβρίσκουμε κυρίως στις Πνευματικές Ομιλίες πού αποδίδονται στον άγιο Μακάριο τον Αιγύπτιο (4ος αιώνας)- είναι ακριβώς αυτό πού ο γέρων Σιλουανός θα ζήσει από την ηλικία των τεσσάρων ετών, με μία ένταση ανάλογη με τη Χάρη πού θα του προσφέρει ο Θεός.



Ή εξέλιξη του οριοθετείται έτσι από μία σειρά γεγονότων πού είναι άλλωστε και σταθμοί της πορείας του: μία πρώτη μεταστροφή στην ηλικία των δεκαεννέα ετών: ή εμπειρία της αμαρτίας («γνώρισε» μία κοπέλα χωρίς να είναι παντρεμένος και λίγο έλειψε να σκοτώσει έναν νέο του χωρίου σε μία συμπλοκή)· ή αναχώρηση για το Άγιον Όρος οπού -με αληθινή έλλαμψη- αξιώνεται να δει τον Χριστό· χρόνια εσωτερικού σκότους, οπού αγωνίζεται ενάντια σε λογισμούς υπερηφάνειας και δαίμονες πού του επιτίθενται· αυτός ο περίφημος, τέλος, λόγος πού ο Χριστός του δίνει, για να πορευτεί την οδό της ταπείνωσης και πού έγινε πηγή φωτός και ανακούφισης για αναρίθμητους ανθρώπους: «Κράτα τον νου σου στον “Άδη και μην απελπίζεσαι». Οπλισμένος με αυτό «το θεραπευτικό εργαλείο», πού είναι εξάλλου μία πνευματική ρομφαία, ο γέρων Σιλουανός θα ανέρχεται, για δεκαπέντε χρόνια, βαθμίδα-βαθμίδα την αγία κλίμακα, για να εισέλθει, τα τελευταία δεκαπέντε χρόνια της ζωής του, στις «ανώτερες σφαίρες της άγιας απάθειας».

Μία απλή και αυθεντική μαρτυρία

Σε μία εποχή κορεσμένη από λόγια, οπού οι άνθρωποι, και κυρίως οι νέοι, κρίνουν την αυθεντικότητα ενός ανθρώπου περισσότερο από τις πράξεις του παρά από τα λόγια του, ή αρμονία των λόγων και των έργων του αγίου Σιλουανού δεν είναι ασφαλώς άσχετη με την επίδραση του. Αυτή ή αρμονία ήταν άλλωστε μία πηγή έλξης και στο Άγιον Όρος. Σ’ αυτούς πού απορούσαν επειδή έβλεπον προσκυνητές «διανοούμενους» να σπεύδουν στον Σιλουανό για να συνομιλήσουν μαζί του, «παρόλο πού δεν διάβαζε τίποτα», ο πατήρ Μεθόδιος απαντούσε: «Δεν διαβάζει τίποτα, αλλά κάνει τα πάντα, ενώ οι άλλοι διαβάζουν πολύ και δεν κάνουν τίποτα».

Όπως υπογραμμίζει ο π. Κάλλιστος Ware, χωρίς να επιδιώκει να είναι “πρωτότυπος” ερμηνεύοντας μία ιδιαίτερη ή πρωτόγνωρη θεοπτία του Σιλουανού, «ζητούσε να είναι απλώς ένας μάρτυρας πιστός στην ζωντανή παράδοση της ευχής, με την οποία είχε ζυμωθεί (ενν. ο Σιλουανός) κατά την διάρκεια των σαράντα έξι χρόνων πού πέρασε στο Άγιον Όρος».

Ό γέρων Σιλουανός είναι λοιπόν αυθεντικός μάρτυρας, αφού μας παρουσιάζει τον Χριστό όχι μέσω μιας διδασκαλίας, ενός θεολογικού συστήματος ή μιας πραγματείας, αλλά μέσω μιας άμεσης εμπειρίας του Θεού, βιωμένης στο βάθος της ύπαρξης του, και ενός προσωπικού τρόπου βιώσεως της διδασκαλίας της Εκκλησίας και της Παραδόσεως.
Κατά το παράδειγμα των αγίων -έτσι όπως αυτός τους ορίζει χωρίς να θεωρεί τον εαυτό του τέτοιο-, δεν μιλά παρά γι’ αυτό πού είδε και γνώρισε δια του Αγίου Πνεύματος, γι’ αυτό πού πραγμάτωσε στην ζωή του και βίωσε στην ύπαρξη του, στο σώμα, την ψυχή και το πνεύμα του. Καλύτερα, μπορούμε να πούμε ότι ο γέρων Σιλουανός εκφράζει την πνευματική του εμπειρία, την σχέση του με τον Θεό με πολύ απλές λέξεις, χωρίς την ορολογία και το φίλτρο της θεολογίας των Πατέρων της Εκκλησίας, πού όμως είναι πάντα παρόντες. Λέξεις μιας καθαρά ευαγγελικής φρεσκάδας, θρεμμένες με το πιστό άκουσμα του Λόγου του Θεού, με την ανάγνωση των ευαγγελίων -κυρίως του κατά Ιωάννη- και των ψαλμών. Με μία εκπληκτική ελευθερία, ο άγιος Σιλουανός δηλώνει: «Το Άγιο Πνεύμα περνά από την Αγία Γραφή στην ψυχή».
Πέρα από κάθε τυπικότητα, καλώντας σε μία έσωτερίκευση και συνειδητοποίηση της παγκοσμιότητας της ευχαριστιακής λειτουργίας, προσθέτει: «Μέσα στους ναούς τελούμε την θεία λειτουργία και το Άγιο Πνεύμα είναι παρόν. Άλλα ο καλύτερος ναός του Θεού είναι ή ψυχή. Γι’ αυτόν πού προσεύχεται μες την ψυχή του όλος ο κόσμος γίνεται εκκλησία».

Μία αιώνια αγάπη

Στο τέλος της ζωής του, ο γέρων Σιλουανός χριστοποιήθηκε τόσο από το Άγιο Πνεύμα, πού έφερε στην καρδιά του αυτό πού ο Ιησούς Χριστός είχε προσλάβει και ανακεφαλαίωσε στο πρόσωπο Του: παγγενή τον Αδάμ. ‘Απ’ αυτή την άποψη, είναι εκπληκτικό να δει κανείς πώς γνώριζε αυτός ο άνθρωπος -ο σχεδόν αγράμματος, ο εχθρικός με τις εφημερίδες και ο όποιος δεν είχε βγει από την ρώσικη επαρχία παρά για να αποτραβηχθεί στο Άγιον Όρος- τον πόνο των ανθρώπων και των λαών όλης της γης.

Ή εμπειρία της θέας του Ζώντος Χρίστου, κατά την διάρκεια ενός εσπερινού έσωτερικευμένη και αφομοιωμένη με τον πολύχρονο ασκητικό αγώνα, την κένωση και την παραμονή στο διπλό πυρ της χάριτος και της εσωτερικής κολάσεως, είχε οδηγήσει τον Σιλουανό στην πληρότητα και τελειότητα της αγάπης.

Απέναντι σε όλες τις δοκιμασίες και τους πειρασμούς της φυγής μακριά από τον κόσμο και την πραγματικότητα, το μήνυμα του γέροντα Σιλουανού είναι εδώ σαφές: ο άνθρωπος πού δέχεται την χάρη να ζει μία μεγάλη μυστική εμπειρία δεν πρέπει να κλείνεται στην έκσταση του. Μπορεί να ξεχνά τον κόσμο για λίγο, προκειμένου να δίνεται ολοκληρωτικά στην θεωρία του Θεού, αλλά δεν μπορεί να βυθιστεί εκεί.



Οφείλει να επιστρέψει στον εαυτό του, να θυμηθεί τους ανθρώπους και την κτίση: «Όποιος γνώρισε τον Θεό δια του Άγιου Πνεύματος εύχεται και χύνει δάκρυα για όλον τον κόσμο».

Και «το να εύχεται κανείς για τους ανθρώπους σημαίνει να χύνει το αίμα του». Βυθισμένος πλήρως στο μυστήριο της κατά Χριστόν ζωής, ο γέρων Σιλουανός συνέπασχε με όλους και με όλα: με τους ανθρώπους πού δεν γνωρίζουν τον Θεό, πού υποφέρουν λόγω της υπερηφάνειας τους και στερούνται της Χάριτος, με τους λαούς πού στενάζουν από τον πόνο, την πείνα και τον πόλεμο. «Ή εμπειρία του Άγιου Πνεύματος του απαγόρευε να κλείσει την Εκκλησία στον εαυτό της, διότι σ’ αυτή περιέχονται ο κόσμος και όλη ή ανθρωπότητα, δηλώνει ο Όλιβιέ Κλεμάν.

Για τον Σιλουανό, όλοι οι άνθρωποι είναι παιδιά του Θεού, φορείς του Αγίου Πνεύματος». Ό γέρων Σιλουανός επαναλαμβάνει συνεχώς: ή ψυχή πού διακατέχεται από το Άγιο Πνεύμα θλίβεται όταν βλέπει τον άλλο να υποφέρει· ποθεί και γι’ αυτόν και για όλον τον κόσμο την ίδια χάρη πού κι αυτή έλαβε. Επιθυμεί όλοι οι άνθρωποι να γνωρίσουν την ίδια ομορφιά, να μετανοήσουν, να δουν την δόξα του θεού, να ανακαλύψουν την ευσπλαχνία Του και να σωθούν.

Ό σκοπός είναι το κακό να εκδιωχθεί από την γη και να βασιλεύσει ή ειρήνη. Ή αγάπη, ή αληθινή αγάπη, δεν ανέχεται την απώλεια ούτε μιας ψυχής: «Ό αδελφός μας είναι ή ζωή μας. Θα δοξαστούν αυτοί πού, επειδή ήταν πλήρεις από την αγάπη του θεού, υπέμειναν τον πόνο όλου του κόσμου». Από κει και ή διακαής προσευχή πού αναγράφεται και στην εικόνα του αγίου: «Δέομαι Σου έλεήμον Κύριε, ίνα γνωρίσωσι σε εν Πνεύματι άγίω πάντες οι λαοί της γης».


Ή αγάπη για τους εχθρούς

Αγάπη για τους ανθρώπους, ακόμη και για τους εχθρούς (Ματθ. 5,44).
Διότι, όπως μας λέει ο γέρων Σιλουανός, είναι εύκολο να αγαπήσουμε έναν άγιο. Μπορούμε όμως να αγαπήσουμε έναν μεγάλο αμαρτωλό, κάποιον πού μας προσβάλλει, πού μας περιφρονεί, πού μας βλάπτει, πού διώκει την Εκκλησία;

Να είσαι χριστιανός σημαίνει να ακολουθείς τον Χριστό πού πέθανε πάνω στο σταυρό για τη σωτηρία των εχθρών Του (Λουκ. 9, 54-56), πού τους συγχώρεσε.

Ν’ αγαπάς τους εχθρούς σου σημαίνει να συμπάσχεις, να γνωρίζεις ότι αυτοί υποφέρουν από μεγάλο πόνο λόγω των παθών τους και επομένως να προσεύχεσαι γι’ αυτούς Αποκορύφωμα της ευαγγελικής ζωής, σύμφωνα με το ευαγγέλιο, ή αγάπη για τους εχθρούς είναι για τον Σιλουανό το έσχατο κριτήριο της «αληθινής πίστης», το «ανελέητο βαρόμετρο» της ακρίβειας της πνευματικής μας ζωής, το αδιάσειστο μέτρο του βαθμού της κοινωνίας μας με τον Θεό και της παρουσίας της Χάρης Του εντός ημών.

Με άλλα λόγια, ή αγάπη για τους εχθρούς είναι αυτό πού, πέρα από όλους τους τύπους, τα θεολογικά κατασκευάσματα και τις μυστικές εμπειρίες, μαρτυρεί την αλήθεια της Εκκλησίας.

Σ’ αυτό το σημείο, ο γέρων Σιλουανός είναι κατηγορηματικός: οποίος έχει την δύναμη της αγάπης για τους εχθρούς γνωρίζει τον Κύριο Ιησού Χριστό εν Πνεύματι και Αλήθεια.

Όποιος, αντιθέτως, δεν την έχει, είναι ακόμη στα χέρια του θανάτου· ή χάρη, ή αγάπη του Θεού δεν υπάρχει στην πληρότητα της μέσα του και δεν έχει γνωρίσει ακόμα αληθινά τον Θεό, όπως είναι.

Με άλλα λόγια, σύμφωνα με τον πατέρα Σωφρόνιο, δεν είναι ακόμη εντελώς «ορθόδοξος» με την βαθύτερη έννοια του ορού.

Και ο γέροντας προσθέτει: «Ή ψυχή πού δεν έχει αγάπη για τους εχθρούς δεν θα έχει ποτέ ειρήνη· θα βασανίζεται και θα κάνει και τους άλλους να υποφέρουν».



Έτσι αγγίζουμε το βαθύ νόημα της δεύτερης εντολής του Χρίστου: «Αγαπήσεις τον πλησίον σου ως σεαυτόν», όπως αυτή έγινε αντιληπτή και βιώθηκε από τον γέροντα Σιλουανό. Αυτό το «ως σεαυτόν» δεν δείχνει τόσο το μέτρο, με το όποιο πρέπει να αγαπήσουμε τον πλησίον μας, όσο σημαίνει την οντολογική ενότητα, το ομοούσιο του ανθρωπίνου γένους, πού με την πτώση διχάστηκε, αλλά αποκαταστάθηκε από τον Χριστό. Το να αγαπήσεις τον πλησίον σου «ως σεαυτόν» σημαίνει να τον αγαπήσεις όπως την ίδια σου την ζωή. Σημαίνει, όπως γράφει ο πατήρ Σωφρόνιος ακολουθώντας το πνεύμα του διδασκάλου του, «να ζήσεις πραγματικά όλη την ανθρωπότητα σαν να ήταν μία μόνο ζωή, μία μόνο φύση με πολλαπλά πρόσωπα.

“Αν κάθε άνθρωπος, δημιουργημένος κατ’ εικόνα Θεού, κατορθώσει να περιέχει, να συμπεριλάβει στην ύπαρξη του το σύνολον της ανθρώπινης ύπαρξης, κατά τον ίδιο τρόπο πού κάθε πρόσωπο της Άγιας Τριάδας φέρει την θεότητα στην πληρότητα της, τότε όλο το κακό πού διαπράττεται στον κόσμο δεν θα θεωρηθεί πιο μόνον σαν κάτι πού δεν έχει σχέση με μας, αλλά σαν δική μας προσωπική αμαρτία».

Συμπάθεια για την κτίση

Ό γέρων Σιλουανός δεν παύει να μας το υπενθυμίζει: κανείς δεν σώζεται μόνος του. Ή σωτηρία μου δεν είναι δική μου υπόθεση, δική μου μικρή και ατομική υπόθεση. Είναι ένα γεγονός οντολογικό, πού άφορα όχι μόνο όλη την ανθρωπότητα, παγγενή τον Αδάμ, αλλά και όλη την κτίση, κάθε τι πού δημιουργήθηκε από τον Θεό. Ό γέρων Σιλουανός, πού περπατά εδώ πάνω στα βήματα του αγίου Ισαάκ του Σύρου, μας μιλά για την θλίψη πού τον κυρίευσε, όταν έκοψε ένα φύλλο ενός δέντρου χωρίς λόγο, για τα άφθονα δάκρυα πού έχυνε για τρεις μέρες, επειδή τραυμάτισε θανάσιμα μία μύγα πού τον εκνεύριζε ή επειδή έχυσε καυτό νερό σε νυκτερίδες, για να απαλλαχθεί άπ’ αυτές.

Γράφει: «Μετά από εκείνη την ημέρα, δεν έκανα πια κακό σε κανένα πλάσμα. Το Πνεύμα του Θεού μας μαθαίνει να αγαπάμε κάθε έμβιο όν». Αυτό οδηγεί κάποιους να δουν μέσα στον γέροντα Σιλουανό, όπως και στον Φραγκίσκο της Ασίζης, έναν «οικολόγο άγιο».

Ένας σύγχρονος και επίκαιρος άγιος

Κάποιοι θεώρησαν ότι ο Θεός έδωσε τον γέροντα Σιλουανό στην Δύση ως άγιο και οδηγό στον δρόμο της σωτηρίας, κατά τον ίδιο τρόπο πού έδωσε τον άγιο Σεραφείμ του Σαρώφ στην Ρωσσία και τον άγιο Νεκτάριο Αιγίνης στην Ελλάδα. Πέρα από την απλοϊκότητα και την σχηματοποίηση, αυτός ο συσχετισμός είναι αληθινός. Με την παγκοσμιότητα της αγάπης του, πού δεν αποκλείει τίποτα και κανέναν, με την δύναμη της προσευχής του για την σωτηρία του κόσμου, με το βάθος του ευχαριστιακού του δράματος πού περικλείει όλη την κτίση, με την γνώση του για την άβυσσο της ανθρώπινης καρδιάς και του εσωτερικού δρόμου πού οδηγεί στην «απόκτηση του Άγιου Πνεύματος», ο γέρων Σιλουανός δεν έχει επηρεάσει μόνο την ζωή πολλών ανθρώπων χάρη σ’ αυτόν, στα γραπτά του και στην προσευχή του, ξαναβρήκαν τον Θεό και τον Χριστό, εμβάθυναν στην πίστη τους, μεταμόρφωσαν το είναι τους και ίσως ένιωσαν μία κλήση για τον μοναχικό βίο.

Έγινε έτσι το ένα από τα «σημεία αναφοράς πού βρίσκονται στο πεδίο των πιθανών πού αναγγέλλουν και προετοιμάζουν την πνευματικότητα του αύριο» (Jean Bies). Σύμφωνα με τον πατέρα Πορφύριο, ηγούμενο της μονής του Κοβίλγ (Σερβία), «αν ή μαρτυρία του Σιλουανού εμφανίζεται σημαντική, είναι διότι, ως μεταμορφωθέν πρόσωπο, συμβάλλει στην μεταμόρφωση της κοινωνίας και όλου του κόσμου.

“Άνθρωπος αυθεντικός, όπως μονό οι άγιοι μπορούν να είναι, ο γέρων Σιλουανός είναι μια πηγή παρηγοριάς στον κόσμο μας, πού χαρακτηρίζεται από αναρίθμητες διαμάχες και εντάσεις μεταξύ των λαών, των δύο φύλων και του εσωτερικού κόσμου κάθε ανθρώπου».

‘Υπ’ αυτή την έννοια, την ώρα πού ο οικουμενισμός ως θεσμός ναυαγεί, οπού μερικά περιβάλλοντα (κυρίως ορθόδοξα) κυριεύονται από την σκληρότητα της κοινής ομολογίας, οπού ο εθνικισμός και τα εθνικοφυλετικά πάθη οξύνονται, ο γέρων Σιλουανός εμφανίζεται ως ένας μεσολαβητής, ένας προφητικός τόπος συνάντησης και υπέρβασης -εκ των ένδον, με την μεταμόρφωση της καρδιάς- των διαιρέσεων και του μίσους όλων των ειδών.

Απέναντι στην κρίση του νου και τις απογοητεύσεις του σύγχρονου κόσμου και των περιπετειών του, είναι -για να χρησιμοποιήσουμε ξανά τα λόγια του Όλιβιέ Κλεμάν- «ένας από τους μεγάλους μάρτυρες της σύγχρονης μεταμόρφωσης του χριστιανισμού, την στιγμή πού ο Θεός ολοκληρώνει την αποκάλυψη του ονόματος Του με το να παύει να οικειοποιείται ολότελα τον Σταυρό· εμείς καταλαβαίνουμε ότι ή κόλαση, εφόσον ο Χριστός δεν παύει να κατεβαίνει εκεί, δεν καταλήγει στο μηδέν αλλά στην ελπίδα».

Του ιεροδιακόνου Maxime Egger


Από το περιοδικό «ΠΕΜΠΤΟΥΣΙΑ», ΔΕΚ. 2000 – ΜΑΡΤ. 2001, ΤΕΥΧΟΣ 4



http://dosambr.wordpress.com

O άγιος Σιλουανός........... για τον άγιο Ιωάννη της Κρονστάνδης

Τη 20η του μηνός Δεκεμβρίου μνήμη του οσίου πατρόςημών Ιωάννου ιερέως της Κρονστάνδης

Αξίζει να ξαναθυμηθούμε τι έγραψε για τον πνευματοφόρο άγιο , ο αγιορείτης όσιος Σιλουανός που είχε την ευλογία να τον γνωρίσει.



Toν πάτερ Ιωάννη εγώ τον είδα στην Κροστάνδη. Τελούσε την θεία λειτουργία.Έμεινα έκπληκτος για την δύναμη της προσευχής του, κι από τότε - παρότι πέρασαν γύρω στα σαράντα χρόνια- δεν είδα κανένα να λειτουργή όπως εκείνος. O λαός τον αγαπούσε κι όλοι παρευρίσκονταν με φόβο Θεού.

Και αυτό δεν είναι παράδοξο γιατί το Άγιο Πνεύμα ελκύει κοντά του τις καρδιές των ανθρώπων.Βλέπουμε στο Ευαγγέλιο τι πλήθη λαού ακολουθούσαν τον Κύριο.

Ο λόγος του Κυρίου προσείλκυε τον λαό γιατί προσφερόταν με το Άαγιο Πνεύμα, και γι αυτό είναι γλυκύς και ευάρεστος στην ψυχή.

Όταν ο Λουκάς και ο Κλεόπας πορεύονταν στους Εμμαούς και τους πλησίασε καθ΄οδον ο Κύριος και μιλούσε μαζί τους, τότε έκαιγαν οι καρδιές τους από αγάπη Θεού. Και ο πάτερ Ιωάννης είχε μέσα του άφθονη την χάρη του Αγίου Πνεύματος , που θέρμαινε την καρδιά του με την αγάπη τού Θεού και το ίδιο Άγιο Πνεύμα, μέσω αυτού, επενεργούσε στους ανθρώπους.Είδα πώς έτρεχε ξοπίσω του ο λαός, σαν σε πυρκαγιά, για να πάρουν ευλογία, κι όταν την έπαιρναν χαίρονταν, γιατί το Άγιο Πνεύμα είναι ευχάριστο και δίνει στην ψυχή ειρήνη και γλυκύτητα.

Μερικοί σκέφτονται στραβά για τον πάτερ Ιωάννη και θλίβουν έτσι το Άγιο Πνεύμα, το Οποίο ζούσε μέσα του και ζεί και μετά θάνατον.Λένε πως ήταν πλούσιος και ντυνόταν κομψά.Δεν ξέρουν όμως αυτοί πώς ο πλούτος δεν μπορεί να βλάψη αυτόν που μέσα του ζεί το Άγιο Πνεύμα, γιατί όλη του η ψυχή είναι στον Θεό και ο Θεός τον άλλαξε και έτσι λησμονεί τον πλούτο και τις στολές. Καλότυχοι οι άνθρωποι που αγαπούν τον Πάτερ Ιωάννη γιατί θα προσεύχεται για εμάς. Η αγάπη του για τον Θεό ήταν φλογερή και αυτός βρισκόταν ολοκληρωτικά μέσα στη φλόγα της αγάπης.

Ώ πάτερ Ιωάννη, εσύ είσαι ο μεγάλος πρέσβυς μας! Ευχαριστώ τον Θεό γιατί σε είδα , ευχαριστώ και σένα, τον καλό και άγιο ποιμένα, γιατί χάρη στις προσευχές σου κατάφερα να αποχωριστώ τον κόσμο και να έλθω στο Άγιο Όρος του Άθω, όπου είδα το μέγα έλεος τού Θεού. Και τώρα γράφω και χαίρομαι , γιατί ο Κύριος μού έδωσε να καταλάβω την πολιτεία και τον αγώνα του καλού ποιμένα.

Είναι μέγας άθλος να συγκατοική κανείς με νεαρή γυναίκα και να μη την αγγίζη.Αυτό το μπορούν μόνον όσοι έχουν μέσα τους αισθητή την χάρη τού Αγίου Πνεύματος. Η θεϊκή γλυκύτητα νικά τον σαρκικό έρωτα για την αγαπημένη σύζυγο. Πολλοί άγιοι φοβούνταν το πλησίασμα των γυναικών , αλλά ο Πάτερ Ιωάννης είχε ανάμεσα και στις γυναίκες το Άγιο Πνεύμα.

Θα προσθέσω ακόμα πως ήταν τόσο ταπεινός , ώστε διατηρούσε την χάρη του Ααγίου Πνεύματος και με την δύναμη της αγαπούσε πολύ τον λαό κι ανέβαζε τον νού των ανθρώπων στον Θεό.



Καταλαβαίνεις τι δύναμη Αγίου Πνεύματος είχε; Όταν διαβάζης το βιβλίο του «η Εν Χριστώ Ζωή μου» η ψυχή αισθανεται στα λόγια του τη δύναμη της Χάρης του Θεού .Εσύ λες :«Εγώ όμως το διαβάζω χωρίς καμιά γεύση». Θα σε ρωτήσω :μήσως γιατί είσα υπερήφανος; Η χάρη δεν προσεγγίζει υπερήφανη καρδιά.

Πάτερ Ιωάννη, που τώρα ζεις στους ουρανούς και βλέπεις τον Κύριο, τον Οποίο αγάπησε ήδη στη γη η ψυχή σου, σε παρακαλούμε πρέσβευε για μας, να αγαπήσωμε κι εμείς τον Κύριο και να φέρωμε τον καρπό της μετανοίας.

Ποιμένα καλέ και άγιε, ανυψώθηκε σαν υψιπετής αετός πάνω από την γή κι από το ύψος που σε ανέβασε το Άγιο Πνεύμα έβλεπες τις ανάγκες του λαού.

Με τη δύναμη του Αγίου Πνεύματος έφερες τον λαό κοντά στον Θεό κι οι άνθρωποι, σαν ακουγαν από το στόμα σου τον λόγο τού Θεού, οδύρονταν κι ήταν φλογερή η μετάνοια τους.

Ποιμένα καλέ και μεγάλε ! Πέθανες σωματικά αλλά πνευματικά είσαι μαζί μας και τώρα που παρίστασαι ενώπιον τού Θεού μάς βλέπεις με το Άγιο Πνεύμα από τους ουρανούς.

(από τα κείμενα του οσίου Σιλουανού στο βιβλίο ΅«ο γέροντας Σιλουανός», του αρχιμανδρίτου Σωφρονίου, εκδ Ι.Μ Τιμίου Προδρόμου Έσσεξ, Μετάφραση από τα ρωσικά, Δεύτερη Έκδοση 1978, σελ 514-516)

http://misha.pblogs.gr

Δευτέρα 22 Σεπτεμβρίου 2014

Μην σκανδαλίζεστε όταν ακούτε αυτά που λένε κατά της Πίστεως. Άγιος Λουκάς Κριμαίας.





…. Μην σκανδαλίζεστε όταν ακούτε αυτά που λένε κατά της Πίστεως. Αφού αυτοί, που τα λένε δεν καταλαβαίνουν την ουσία της… Ε­σείς να θυμάστε πάντα την βασική αρχή που γνώριζαν πολύ καλά οι πρώτοι Xριστιανοί. Αυτοί θεωρούσαν δυστυχισμένο τον άνθρωπο που γνωρίζει όλες τις επιστήμες, δεν γνωρίζει όμως τον Θεό. Και αντίθετα θεωρούσαν μακάριο αυτόν που γνωρίζει τον Θεό, έστω και να μην γνώ­ριζε απολύτως τίποτα από τα ανθρώπινα.
Να φυλάγετε αυτή την αλήθεια σαν το μεγα­λύτερο θησαυρό της καρδίας σας, προχωράτε ευθεία και μην κοιτάζετε δεξιά και αριστερά. Ας μην μας κάνουν, αυτά που ακούμε κατά της Θρησκείας, να χάνουμε τον προσανατολισμό μας. Να κρατάμε την Πίστη μας, που είναι Aλήθεια Aιώνια και αναμφισβήτητη. Αμήν.
  
Άγιος Λουκάς Κριμαίας.

Κυριακή 21 Σεπτεμβρίου 2014

Ὄντως φοβερώτατον, τὸ τοῦ θανάτου μυστήριον!!!! Ένα αληθινό σύγχρονο γεγονός.

-->


Ήταν δυο φίλοι που αγαπιόντουσαν πολύ. Ήταν και εν ΧΩ αδερφοί γιατί ήταν πιστοί και αγωνιστές χριστιανοί.

Ο ένας έφυγε γρήγορα, πολύ ξαφνικά και έτσι ο πόνος ήταν μεγάλος στον φίλο του που έμεινε.
Μέσα του δημιουργήθηκε καθώς περνούσαν οι μέρες, ένα ερώτημα ….άραγε πως έφυγε ο φίλος μου, πως είναι να αποχωρήσετε η ψυχή από το σώμα….τι έγινε αυτό το βράδυ που εντελώς απροσδόκητα  έκλεισε τα μάτια του και αναχώρησε κοντά στο Θεό που τόσο αγαπούσε?
Ο καλός Θεός, που τα αιτήματα των απλών άδολων ανθρώπων δεν τα αφήνει αναπάντητα, έδωσε την άδεια στον κεκοιμημένο να εμφανιστεί στον ύπνο του αγαπημένου του φίλου και να του λύση την απορία του.
Πρώτα του είπε τι ένιωσε βιολογικά ……Αδερφέ μου, νιώθεις τη καρδιά σου να φτερουγίζει, να αλλάζουν οι χτύποι και καταλαβαίνεις ότι κάτι αλλιώτικο συμβαίνει…. νιώθεις ότι το σώμα σου μουδιάζει και το αίμα σου δεν κινείται όπως πριν ……Νιώθεις μια παγωμάρα να σου σκεπάζει στο σώμα.!!!!

Αλλά, αυτό αδερφέ που δεν περιγράφεται είναι το μαρτύριο του αποχωρισμού της ψυχής από το σώμα…!!! Μεγάλο μαρτύριο, πόνος πολύς….εγώ έβλεπα το δικό σας πόνο που με χάνατε, έτσι ξαφνικά και δεν μπορούσα να σας βοηθήσω, αλλά ούτε και εσείς εμένα…..αυτός όμως ο πόνος δεν είναι τίποτα μπροστά στο μαρτύριο του αποχωρισμού της ψυχής απο το σώμα….ένα ξερίζωμα που συνοδεύεται με πόνο …πολύ πόνο !!!

Μετά όλα παίρνουν το δρόμο τους…….τώρα δόξα τω Θεό είμαι καλά!!!


Έρχονται στο μυαλό μας τα τροπάρια της εξόδιου ακολουθίας………

.....Οἴμοι, οἶον ἀγῶνα ἔχει ἡ ψυχή, χωριζομένη ἐκ τοῦ σώματος! Οἴμοι, πόσα δακρύει τότε, καὶ οὐχ ὑπάρχει ὁ ἐλεῶν αὐτήν! Πρὸς τοὺς Ἀγγέλους τὰ ὄμματα ῥέπουσα, ἄπρακτα καθικετεύει· πρὸς τοὺς ἀνθρώπους τὰς χεῖρας ἐκτείνουσα, οὐκ ἔχει τὸν βοηθοῦντα. Διό, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, ἐννοήσαντες ἡμῶν τὸ βραχὺ τῆς ζωῆς, τῷ μεταστάντι τὴν ἀνάπαυσιν, παρά Χριστοῦ αἰτησώμεθα, καὶ ταῖς ψυχαῖς ἡμῶν τὸ μέγα ἔλεος......

  .....Ὄντως φοβερώτατον, τὸ τοῦ θανάτου μυστήριον! πῶς ψυχὴ ἐκ τοῦ σώματος, βιαίως χωρίζεται, ἐκ τῆς ἁρμονίας, καὶ τῆς συμφυΐας, ὁ φυσικώτατος δεσμός, θείῳ βουλήματι ἀποτέμνεται; Διό σε ἱκετεύομεν, τοὺς μεταστάντας ἀνάπαυσον, ἐν σκηναῖς τῶν Ἁγίων σου, Ζωοδότα φιλάνθρωπε. …

Αυτό είναι ένα απόλυτα αληθινό γεγονός που βίωσε ο φίλος μας πριν λίγο καιρό….!!!!

 http://ahdoni.blogspot.gr/

Παρασκευή 19 Σεπτεμβρίου 2014

Ο κυρ-Τάσος ο αγιασμένος μανάβης, Αναστάσιος Μ. (1929-2004)




Ο Θεός διάλεξε τους απλοϊκούς που ο κόσμος θεω­ρεί μωρούς για να καταντροπιάσει τους σοφούς. Και εξέλεξε όσους ο κόσμος θεωρεί ανίσχυρους για να ντροπιά­σει τελικά εκείνους που έχουν κοσμική δύναμη, και διά­λεξε ο Θεός εκείνους που έχουν άσημη καταγωγή και τους περιφρονημένους κι εκείνους που τους θεωρούν τόσο τιποτένιους σαν να μην υπάρχουν καν, για να καταρ­γήσει όσους θαρρούν πως είναι κάτι. Και τούτο για να μην μπορεί να καυχηθεί ενώπιον του Θεού κανείς απολύ­τως.

(Α Κορινθίους α; 27)

Τα ανωτέρω αρμόζουν για τον ταπεινό και πολυβα­σανισμένο, μακαριστό κ. Τάσο, ο οποίος με την έμπρα­κτη πίστη του στον Χριστό, είχε λάβει πολλά ουράνια χαρίσματα. Γεννήθηκε τον Δεκέμβριο του 1929 σε ένα χωριό της Βόρειας Ελλάδας. Από μικρό παιδί μπήκε στην βιοπάλη, ήταν ορφανός από πατέρα από την ηλικία των τριών ετών. Στην αρχή ή­ταν τσομπανάκος, Μετά στα χωράφια, αργότερα στις οικοδομές, χαμάλης σε αποθήκες, καλλιεργητής σε λαχα­νόκηπους, πλανόδιος μανάβης. Όπως έλεγε ο ίδιος σε η­λικία 16 ετών, σκέφτηκε, ποιο δρόμο να πάρει κι από τότε, έπεσε στο βήμα του Χριστού, στο Ευαγγέλιο, νιώθο­ντας «σαν επιστρατευμένος».

Ακολουθούν αποσπάσματα από το βιβλίο που αναφέρεται στον κ. Τάσο, «Σαν το χρυσάφι στο καμίνι», εκδόσεις «Ορθόξοξη Κυψέλη».

Μικρός, όταν ήμουνα, δεν οργιζόμουνα καθόλου ούτε έβλεπα κακό ή αδικία…Να, ένας πήρε την κομπίνα στο χωράφι του ενώ εγώ είχα πει πιο μπροστά να έλθουν στο δικό μου χωράφι. Αυτοί όμως τον ξεγέλασαν και πήγαν σε αυτούς. Ε… αλωνίζει το δικό τους. Δεν ήλθε στο δικό μου χωράφι. Το βράδι εκείνο, όμως πιάνει ένα χαλάζι, καταστροφή! Εγώ, τι να κάνω; Για να μην φωλιάσει μέσα μου το κακό, πήγα και θέρισα το χόρτο, αυτουνού δηλαδή που με ξεγέλασε, στα κρυφά. Για να μπορώ να τον φέρνω μετά στο μυαλό μου χωρίς κακία. Κι έφυγα, αφού θέρισα το χόρτο τους, χαράματα μη με δουν.

Γιατί το μίσος είναι δαιμόνων πείραξη. Φωλιάζει μέσα σου, είναι σατανικό πέρα ως πέρα. Πρέπει με κάθε θυσία, με προσευχή να φύγει αυτό το μίσος. Αν κάποιος σε προκαλεί, αποστραφείτω, που λέει, όμως να τον βάλεις στην προσευχή. Να μη φωλιάσει ο λογισμός μέσα σου. Δεν σκέφτομαι τα καλά, ούτε τα περνώ απ’ το νου όσα έκανα για αυτούς. Μόνο τα σφάλματα μου σκέφτομαι. Γιατί δεν κάνει να κλάψει άνθρωπος για σένα, ότι τον αδίκησες. Κάποτε με ειρωνεύτηκαν σ’ ένα σπίτι. Μόλις βγήκα έξω από το χωριό έλεγα γονατιστά, όπως ουρλιάζει ένα σκυλί. Συχώρεσε με Θε μου! Δεν είπα τι με κάναν. Έβαλα τον εαυτό μου κάτω από το Φως. Μέχρι τελευταία ώρα θα πολεμηθούμε, θα αντιμετωπίσουμε πειρασμούς, μόνο με προσευχή και έργα θα νικήσουμε.

Στο Ευαγγέλιο μας, που είναι το βήμα του Χριστού, απαγορεύεται η κακία. Να τον πάρεις τον άλλο στην προσευχή σου, Κύριε Ιησού Χριστέ… και να παρακαλάς να τον συχωρέσει, για να μην ριζώσει το κακό, διότι γίνεσαι τότε κτήμα άγονο, ακαλλιέργητο, εκτός καλοσύνης…

Αν, όμως, πω ήμαρτον…και παρακαλάω να συχωρέσει όλο τον κόσμο, που είναι καλύτεροι μου, αν σκύψω το κεφάλι μου και πω, εγώ ΤΙ έκανα στη ζωή μου; θα βρω ταπείνωση. Κι αυτό, το να μην σκεφτείς ότι εγώ αδικεύτηκα, προέρχεται από προσευχή. Ανάλογα με τη δύναμη της προσευχής, έρχεται ταπείνωση.

Μόνο ο αναμάρτητος Χριστός είναι το Φως. Χριστέ μου μη φεύγεις απ’ την καρδιά μας. Θέλει όμως καλοσύνη. Να χαίρεσαι όταν σε κατηγοράνε. Το κατηγόριο είναι καλό γιατί είναι σαν να γίνεται ένα φαγάκι και ρίχνεις μέσα και λίγο αλατάκι. Τότε καταλαβαίνεις αν συχωράς τον άλλον. Εκεί φαίνεται η αξία του πιστεύοντα. Να σε κατηγοράνε και να κρύβεσαι σε κρυφό μέρος να παρακαλάς για αυτόν να τον σώσει.

Μια άλλη φορά είδα ατέλειωτο φως. Βλέπω ένα Φως απ΄ τη γη να ανεβαίνει, με πήρε λαχτάρα κι έλεγα μ’ όλη μου την καρδιά: Άγιος ο Θεός…Άγιος ο Θεός… σηκωνόταν τα «οστέα μου», χάνεται άμα συναντήσει ο άνθρωπος το Φως, χάνεται όπως το αλάτι το ψιλό μες στο νερό.

Όταν έλθει το φως! Σαν ηφαίστειο φως. Έξι εφτά χρόνια το θυμόμουν δάκρυζα, και με λαχτάρα φώναζα, Άγιος ο Θεός!…

Μετά τις απανωτές εισαγωγές σε νοσοκομείο, λίγο καιρό πριν πεθάνει, έλεγε, η αρρώστια καλό πράμα είναι. Σε βοηθά να μην αγανακτάς, να είμαστε υπέρ-ευχαριστημένοι που βρεθήκαμε σ’ αυτό το έργο, να δοξάζουμε τον Θεό, δόξα σοι ο Θεός! Δισεκατομμύρια φορές δόξα σοι, κι έκλαιγε…λέγοντας Άγιος ο Θεός! Ο αναμάρτητος Χριστός, τι θέλει από εμάς; Χριστιανά τα τέλη. Ήλθε στον κόσμο να σώσει αμαρτωλούς. Να παρακαλάμε τον φύλακα άγγελο, που θα έλθει εκείνη την ώρα, να μας προφυλάξει από τα πονηρά πνεύματα μην μας πάρουν…Αχ, Θεέ μου, σώσε με! Αχ, Θεέ μου, σώσε με! Ελεήμων ελέησον με ο Θεός! Η Παναγία, που είναι σα μια μάνα, να μας δεχτεί στην αυλή των προβάτων…Κι ενώ πονούσε τόσο πολύ ο ίδιος, σαν να του πριόνιζαν το γαγγραινιασμένο πόδι, είχε και τη δύσπνοια απ’ την καρδιακή ανεπάρκεια, παρακαλούσε για άλλους. Τις τελευταίες ημέρες της ζωής του έλεγε. Αχ, Θεέ μου, σώσε την ανθρωπότητα! Αχ, Θεέ μου, σώσε την ανθρωπότητα! Αχ, Θεέ μου, σώσε την ανθρωπότητα! Δε θέλω τίποτα άλλο, δώσε μου τη δύναμη και το κουράγιο τ’ όνομα Σου να ‘χω στην καρδιά μου…

Πέθανε στο νοσοκομείο ΠΑΠΑΝΙΚΟΛΑΟΥ, όπου είχε γίνει και νέα εισαγωγή ξημερώματα Δευτέρας 30 Αυγούστου 2004, χωρίς να χάσει καθόλου τις αισθήσεις του. Ζήτησε από τη γυναίκα του, να της φιλήσει τα χέρια, που τον φρόντισαν τόσο καιρό, κι άφησε με ειρήνη το πνεύμα του.

πηγη. ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΕΣ ΚΟΙΝΟΤΗΤΕΣ

Πέμπτη 18 Σεπτεμβρίου 2014

Πώς το σύστημα αποκοιμίζει τα παιδιά μας





1. Τραγούδι για να μην κοιμηθεί ένα μωρό. Ποίημα του Ισπανού ποιητή Λούις Πιμεντέλ: «Μην κοιμάσαι/ μωρουδάκι μου./Σπάραξε, μούγκρισε, κλάψε./ Ο πατέρας σου είναι μακριά./Ξέσκισε με τα πόδια/Αυτό το σεντόνι του φόβου/ Μην κλείνεις τα μάτια./ Μωρουδάκι μου./ Ο αέρας ουρλιάζει./Μην κλείνεις τα μάτια./ Ο θάνατος,/γυρίζει έξω./ Βλέπω το σκοτεινό ποτάμι,/Κι ένα νεκρό φύλλο./ Σπάραξε, μούγκρισε, κλάψε./Ο πατέρας σου είναι μακριά.” (Poesia Gallega, Alianza Editorial).

2. Το μικρό αυτό ποίημα το αγαπώ πολύ. Αν και το μετέφρασα πριν πολλά χρόνια , δεν το άφησα στην άκρη όπως πολλά άλλα ποιήματα. Μένει πάντα στη μνήμη μου ζωντανό. Ίσως γιατί έμεινα κι εγώ ορφανός όταν ήμουν μωρό και εξιδανίκευσα κατόπιν τον πατέρα. Το ξαναδιαβάζω και νιώθω κάθε φορά να με συνταράσσει με την ίδια ένταση της συγκίνησης . Ώσπου μια μέρα κάθισα και έγραψα τις γραμμές που ακολουθούν, για ένα πρόβλημα που πιστεύω ότι είναι ο σταυρός του κάθε πατέρα και της κάθε μητέρας, που βλέπουν τα παιδιά τους να μεγαλώνουν με μόνο θεμέλιο της ζωή τους, την αναζήτηση της διασκέδασης και της ευχαρίστησης.

3. Έγραψα τις γραμμές που ακολουθούν ως μια καταγγελία του συστήματος για τις μεθόδους που εφαρμόζει για να αποκοιμίζει τα παιδιά μας. Το σύστημα μαθαίνει τα παιδιά μας να ζουν μισοκοιμισμένα για να μην αγωνίζονται ως ενήλικες για την ελευθερία, για τη δικαιοσύνη και γενικά για τα δικαιώματά τους. Αυτός είναι ο απώτερος σκοπός του συστήματος, να υποβάλει στους υπηκόους τη θέληση να ζουν σε κατάσταση ανελευθερίας.

4. Η Εκπαίδευση κοιμίζει τα παιδιά μας α)με την παιδεία της μη-κούρασης και β) με την απουσία του Χριστού ως θεμέλιου ζωής. Η παιδεία της μη-κούρασης και όλο το σύστημα που θέλει τους υπηκόους του κοιμισμένους, άβουλους, σκλάβους, κοιμίζει τους νέους για να μην αγωνίζονται ως ενήλικες για τα δικαιώματά τους. Ετοιμάζει τον κόσμο να αποδεχθεί να ζει σε κατάσταση ανελευθερίας.

5. Ακόμα χειρότερο από την παθητικότητα είναι η απουσία του Χριστού ως θεμέλιου ζωής. Η αποστέρηση αυτή οδηγεί τον άνθρωπο στην ανικανότητα να διακρίνει μεταξύ του πολύτιμου και του ευτελέστερου, με αποτέλεσμα την απουσία των αξιών της ζωής. Ετοιμάζει ανθρώπους χωρίς πίστη στις πνευματικές αξίες της ελευθερίας, της δικαιοσύνης, της ειρήνης, της πνευματικής χαράς και γενικά κάθε αξίας, για την οποία η ζωή έχει νόημα. Οι άνθρωποι σπρώχνονται με τον τρόπο αυτό στην απελπισία και στην απόγνωση για να χειραγωγούνται εύκολα.

6.Ο σταυρός μας είναι να βλέπουμε τα παιδιά μας σε κατάσταση παθητικότητας και ανελευθερίας και να μην μπορούμε να τα βοηθήσουμε. Ούτε το σχολείο ούτε η κοινωνία βοηθάει τους νέους να στηρίζουν τη ζωή τους σε κάτι πολυτιμότερο από την αναζήτηση της διασκέδασης και της ευχαρίστησης. Το αντίθετο τους μαθαίνει να θεωρούν πως ό,τι τους ευχαριστεί υπάρχει, ό,τι δεν τους ευχαριστεί δεν υπάρχει.

7. Πώς να βγάλεις κάποιον από τις ψευδαισθήσεις με τις οποίες έμαθε να ζει με την παιδεία της μη-κούρασης; Αν το πραγματικό δεν είναι ευχάριστο, ενώ η ψευδαίσθηση είναι ευχάριστη, πως θα πείσεις το νέο να επιλέξει το δυσάρεστο, αν με την παιδεία της μη –κούρασης έμαθε να θεωρεί πραγματικό μόνο ό,τι του δίνει ευχαρίστηση;

8. Καθένας, γράφει ο Απόστολος Παύλος, ας προσέχει πως εποικοδομεί. Ουδείς δύναται να βάλει άλλο θεμέλιο από αυτό που υπάρχει και που είναι ο Ιησούς Χριστός. Όσο και αν το σύστημα ευτελίζει όλα αυτά για τα οποία αξίζει κανείς να ζει, όσο υπάρχουν άνθρωποι, έστω και λίγοι η αγάπη, η ελπίδα, η πίστη δεν χάνουν ποτέ την αξία τους. Μια εικόνα του Χριστού σ΄ ένα άθεο σχολείο μπορεί να φέρει πανικό στο σύστημα.

9. Η απάντηση στο αγωνιώδες ερώτημα, τι να κάνουμε, είναι αυτές οι δυο λέξεις, ο Θεός παντού. Με την τήρηση των Εντολών και με καθαρή καρδιά θα μπορούμε να έχουμε την αίσθηση της παρουσίας του Ιησού, η οποία μας δίνει ό,τι χρειαζόμαστε. “Ζητείτε τη βασιλεία του Θεού και ταύτα πάντα προστεθήσεται υμίν.” Οι νέοι αναζητούν ένα σταθερό θεμέλιο που να μην παρέρχεται όπως ο κόσμος και η επιθυμία αυτού


 http://malakontas.blogspot.gr

Τετάρτη 17 Σεπτεμβρίου 2014

Κωνσταντίνος μοναχός Καρεώτης, ο διά Χριστόν σαλός (1898-μετά το 1969)


Φωτογραφίες: Παύλος Μυλωνάς, 1965 / Αρχεία Νεοελληνικής Αρχιτεκτονικής / Μουσείο Μπενάκη)
 http://athosprosopography.blogspot.gr/

 

 


 

 






Εορτολόγιο

Δημοφιλείς αναρτήσεις


Banner Ορθόδοξων Ιστοχώρων και Ιστολογίων
Ξεκινάμε μια προσπάθεια παρουσίασης Ορθόδοξων Ιστοχώρων και Ιστολογίων.
Αν δεν υπάρχει ο δικός σας, ζητάμε συγνώμη,
ενημερώστε μας και θα τον συμπεριλάβουμε.





Create your own banner at mybannermaker.com!
Πέρα από το άτομο
Make your own banner at MyBannerMaker.com!

















(υπό κατασκευή)


Τα banner μας
Αντιγράψτε τον κώδικα στη δική σας σελίδα
για να εμφανιστούν τα banner μας.
Ειδοποιήστε μας για να συμπεριλάβουμε και το δικό σας.