Δευτέρα 31 Ιανουαρίου 2011

τυφλή και ζητιάνα του Ιησού η ανθρωπότητα..π Ανανίας Κουστένη



Δέκατη τέταρτη Κυριακή του Λουκά (κεφ. ΙΗ', 35-43) σήμερα, αγαπητοί. Ο Ιησούς μας ανεβαίνει στα Ιεροσόλυμα για το θείο Πάθος Του. Καθώς πλησίαζε στην Ιεριχώ, ένας τυφλός, που καθόταν στον δρόμο και ζητιάνευε, Του ζήτησε θεραπεία.

Ήταν τυφλός και φτωχός, είχε όμως τα μάτια της ψυχής του ανοιχτά και πίστη μεγάλη. Καθώς άκουσε, λοιπόν, θόρυβο, ρώτησε τι συμβαίνει και του είπαν πως περνά από κει ο Ιησούς ο Ναζωραίος. Κι εκείνος αμέσως εφώναξε μ' όλη του την ψυχή και μ' όλη του την πίστη: «Ιησού, Υιέ του Δαβίδ, ελέησόν με».

Και οι προπορευόμενοι τον μάλωναν για να σιωπήσει, για να μην ανησυχήσει και προσβάλει τον υψηλό Επισκέπτη, ή να μην Τον διακόψει από την ομιλία Του, αν ομιλούσε. Εκείνος, όμως, όχι μόνο δεν σταμάτησε και δε συμμορφώθηκε με τη σύστασή τους, αλλά φώναζε πολύ περισσότερο: «Ιησού, Υιέ του Δαβίδ, ελέησόν με».

Αυτό έδειχνε τη μεγάλη και βαθιά πίστη του στον Μεσσία Χριστό, στον ενανθρωπήσαντα Κύριο. Και αυτό στάθηκε ικανό να σταματήσει ο Ιησούς, να διακόψει την πορεία Του, πιθανόν και τη διδασκαλία Του και να παρακαλέσει αυτούς που ήταν κοντά του να τον φέρουν πλησίον Του.
Και καθώς έφτασε κοντά Του ο τυφλός, κατευθυνόμενος από τους ανθρώπους του Ιησού, τον ρώτησε Εκείνος: «Τι θέλεις να σου κάμω;». Και ο τυφλός απάντησε: «Κύριε, θέλω να ξαναδώ». Στην αρχή οι άνθρωποι τον είπαν «Ναζωραίο Ιησού». Εκείνος τον είπε «Υιό του Δαβίδ», ένδοξο απόγονο του Δαβίδ. Και τώρα τον λέει «Κύριο». Τι μεγαλείο πίστεως! Τι θέρμη πίστεως και τι βάθος αγάπης, και τι μεγαλείο ψυχής! Τι μάτια ολάνοιχτα της ψυχής του!


Και ο Κύριος στη συνέχεια του λέει ένα ρήμα: «Ανάβλεψον». «Να ξαναδείς». Και ο λόγος του Κυρίου έγινε έργο. Μέσα στον θείο Του λόγο ήταν και το φως του τυφλού. Και ανέβλεψε. Και του είπε: «Η πίστη σου σε έσωσε». Δεν του ζήτησε πίστη, γιατί όλα αυτά τα οποία έκανε ήταν πίστη. Πίστη βαθιά και ουσιαστική.

Και τι έκανε στη συνέχεια; Δεν έφυγε. Όχι! Ακολούθησε τον Ιησού. Ακολούθησε τον Ιησού και Τον δοξολογούσε, και χαιρότανε και ευφραινότανε. Κι ο κοσμάκης που το είδε «έδωσε», λέει, «αίνον τω Θεώ», δηλαδή ανύμνησε. Δοξολογούμε τον Θεό για τη δύναμή Του, και Τον ανυμνούμε και Τον επαινούμε για την αγαθότητά Του. Ο Κύριος έρχεται πάντα κοντά μας, περνάει δίπλα μας, είναι μαζί μας. Εμείς, όμως, έχοντας ψυχική τύφλωση, πολλές φορές δεν μπορούμε να αισθανθούμε την παρουσία Του, να δούμε τα μεγαλεία Του και να ανυμνήσομε τα θαύματά Του.
Γι' αυτό ο τυφλός, ο τέως τυφλός, είναι εικόνα της ανθρωπότητος, η οποία είναι τυφλή πνευματικά κατά κανόνα και ζητιάνα. Δεν βλέπει το φως του κόσμου αλλά το ζητάει. Κι ο Κύριος, που έρχεται αυτεπάγγελτος βοηθός, μας θεραπεύει.

Ας Τον παρακαλούμε ν' ανοίγει της ψυχής μας τα μάτια, να θεραπεύει την ψυχική μας τύφλωση και ν' ανοίγει και των άλλων τα μάτια, όλων των ανθρώπων, για να ερχόμεθα κοντά Του, να γινόμαστε δικοί Του και να αυξάνομε και τη χαρά Του και τη χαρά μας.

(Του αρχιμανδρίτη Ανανία Κουστένη Το κήρυγμα της Κυριακής)

από το αστείρευτο http://misha.pblogs.gr

Δέκατη Πέμπτη Κυριακή του Λουκά η Κυριακή του Ζακχαίου....π Ανανίας Κουστένης



Χτές στις εκκλησιές της ελληνόφωνης ορθοδοξίας δαβάστηκε η ευαγγελική περικοπή για τους Τρείς Ιεράρχες.Στις υπόλοιπες ορθόδοξες Εκκλησίες αναγνώσθηκε το απόσπασμα που αφορά τον αρχιτελώνη και μετέπειτα απόστολο Ζακχαίο.Η εικόνα είναι από το μοναστήρι που υπάρχει στο μέρος της συναντήσεως του Ιησού με τον Ζακχαίο.Η φωτογραφία είναι ρώσων προσκυνητών.




Δέκατη Πέμπτη Κυριακή του Λουκά η Κυριακή του Ζακχαίου σήμερα (κεφ. ιθ΄,1-10), αγαπητοί.


Ο Ιησούς μας πορευόταν για την Ιερουσαλήμ, για το εκούσιον Πάθος. Εφθασε στην Ιεριχώ, που είναι κοντά στη θεία Σιών. Στο έμπα της πόλεως εθεράπευσε έναν τυφλό. Επειτα μπήκε στην πόλη και τη γύριζε.


Στην πόλη εκείνη της Ιεριχούς βρισκόταν ένας άνθρωπος με το όνομα Ζακχαίος, που ήταν και αρχιτελώνης και πλούσιος. Είχε ακούσει για τον Ιησού και για την καλοσύνη και την αγάπη που έδειχνε στους τελώνες και τους αμαρτωλούς και ζητούσε να Τον δει ποιος είναι.
Οταν έμαθε, λοιπόν, πως έφτασε εκεί, τ' άφησε όλα κι έτρεξε. Ηταν όμως κοντός στο σώμα, αλλά μεγάλος στην ψυχή. Δεν μπορούσε να δει τον Ιησού, που ήταν ανάμεσα στον κόσμο.


Ο Ιησούς ήταν ταπεινός και δεν ανέβαινε σε άρματα και στα υπόλοιπα, ήταν η άκρα ταπείνωσις.


Και τι να κάμει τότε; Τρέχει και ανεβαίνει σε μια συκαμινιά, γιατί από κει θα περνούσε, την έστησε και περίμενε. Οντως έφτασε ο Ιησούς. Με τα θεϊκά Του μάτια τον είχε ήδη δει, τώρα όμως σηκώνει και τα ανθρώπινα μάτια Του, τον βλέπει και τον φωνάζει με το όνομά του: «Ζακχαίε, τρέξε και κατέβα. Σήμερα είναι ανάγκη να μείνω στο σπίτι σου, αφού για σένα ήλθα, το απολωλός, για να σε σώσω». 

Εκείνος κατέβηκε αμέσως και Τον υποδέχτηκε με χαρά. Με χαρά, γιατί τον είδε ο Ιησούς, γιατί τον αποκάλεσε με το όνομά του και διάλεξε να μείνει στο σπίτι του. Οι υπόλοιποι, η συνοδεία του Ιησού κι ο λαός, όταν είδαν να κάμει αυτή τη διάκριση, άρχισαν να γογγύζουν και να λένε: «Χάθηκε ένα σπίτι δικό μας; Σ' αυτόν τον παλιάνθρωπο πήγε να μείνει και να ξεκουραστεί;». Εφτασαν στο σπίτι, εν τω μεταξύ, κι ο Ζακχαίος στέκεται μπροστά στον Ιησού και Του λέγει: «Κύριε, έχουν δίκαιο, ήμουν παλιάνθρωπος, αλλά, να, τώρα αλλάζω με τη δική Σου χάρη και βοήθεια και τα μισά απ' τα υπάρχοντά μου τα δίνω στους φτωχούς (σ.σ.: χρησιμοποιεί το ρήμα «δίδωμι» που σημαίνει «τα δίνω τώρα» κι όχι «θα τα δώσω», έχει σημασία αυτό), κι όποιον αδίκησα του το επιστρέφω τέσσερις φορές παραπάνω», όπως όριζε ο Νόμος του Μωυσή, τη μεγαλύτερη αποζημίωση. Και το έκανε με χαρά.



  Ο Ιησούς, τότε, τον υπερασπίστηκε και είπε: «Και αυτός έπρεπε να σωθεί. Σήμερα έγινε σωτηρία σ' αυτό το σπίτι, γιατί κι αυτός είναι υιός Αβραάμ».


 Εγινε την ώρα εκείνη υιός Αβραάμ, διότι ο Αβραάμ είχε πίστη αφενός και αφετέρου ήταν φιλόξενος και ελεήμων. Σε μια στιγμή, πώς αλλάζει ο άνθρωπος! Αυτή είναι η Χάρη του Χριστού η παντοδύναμη. Για να δικαιολογήσει τα πάντα ο Ιησούς είπε: «Ηλθε ο Υιός του ανθρώπου, για να ζητήσει και να σώσει το απολωλός».


Και ποιος δεν είναι απολωλός; Απολωλότα πρόβατα γέμισε η πλάση όλη.
Και σήμερα, μετά 2.000 χρόνια Χριστιανοσύνης, οι περισσότεροι είμεθα απολωλότα. Μακάρι στη ζωή μας να έλθει και να μας βρει ο Ιησούς Χριστός, αρκεί εμείς, όπως κι αν είμαστε, να Τον ζητάμε και να Τον παρακαλούμε.


Αυτό θα είναι μεγάλη για Κείνον χαρά και δική μας σωτηρία. 

 Του αρχιμανδρίτη Ανανία Κουστένη (Το κήρυγμα της Κυριακής) 



απο το πολυ καλο http://misha.pblogs.gr/

π. Αντώνιος (Bloom): ῾H Ὑπαπαντὴ τοῦ Χριστοῦ




Νῦν ἀπολύεις τὸν δοῦλόν σου, δέσποτα, κατὰ τὸ ρῆμα σου ἐν εἰρήνῃ· ὅτι εἶδον οἱ ὀφθαλμοί μου τὸ σωτή ριόν σου, ὃ ἡτοίμασας κατὰ πρόσωπον πάντων τῶν λαῶν, φῶς εἰς ἀποκάλυψιν ἐθνῶν καὶ δόξαν λαοῦ σου Ἰσραήλ» (Λκ. 2. 29 32) 

Tὰ λόγια τοῦ Ἁγίου Συμεών σημειώνουν τὸ τέλος μιᾶς μακρᾶς περιόδου, χιλιάδων χρόνων κατὰ τὴ διάρκεια τῶν ὁποίων οἱ ἄνθρωποι ζοῦσαν χωρὶς τὸ Θεό· εἶχαν περάσει χιλιά δες χρόνια ἀπὸ τότε ποὺ ὁ Ἀδὰμ εἶχε χύσει τὸ πρῶτο του δάκρυ, ἀπὸ τότε ποὺ εἶχε θρηνήσει γιὰ πρώτη φορὰ πάνω στὴ γῆ ἐκείνη στὴν ὁποία δὲν εὕρισκες πιὰ τὸ Θεὸ ἀνάμεσα στὰ πλάσματά Του. 

Ὁλόκλη ρη ἡ γῆ, ὅλο τὸ γένος τῶν ἀνθρώπων ποθοῦσε τὴν ἡμέρα ἐκείνη ποὺ ἐπιτέλους θὰ συναντοῦσε γιὰ μιὰ ἀκόμη φορὰ τὸ Θεό του πρόσωπο μὲ πρόσωπο. Νά λοιπὸν ποὺ ἡ μέρα ἐκείνη εἶχε φτάσει: ὁ Θεὸς ἔγινε ἄνθρωπος μέσα σὲ μιὰ φάτνη στὴ Βηθλεέμ· ὁ Αἰώνιος μπῆκε μέσα στὸ χρόνο· ὁ Ἀπεριχώρητος καὶ Ἀτελεύτητος ὑπάχθηκε στοὺς περιορισμοὺς τῆς κτιστῆς μας κατάστασης.

Αὐτὸς ποὺ εἶναι ἡ ἴδια ἡ ἁγιότητα μπῆκε στὸν κόσμο τῆς ἁμαρτίας τὴ μέρα τοῦ βαπτίσματός Του μὲ τὸ νὰ βυθιστεῖ στὰ φοβερὰ νερὰ τοῦ Ἰορδάνη μέσα στὰ ὁποῖα οἱ ἄνθρωποι εἶχαν ἀποπλύνει τὰ ἁμαρτήματά τους· βυθίστηκε στὰ νερὰ τοῦ ποταμοῦ σὰν μέσα στὰ νεκρὰ νερὰ τῆς μυθολογίας καὶ τῶν παραμυθιῶν καὶ βγῆκε φορτισμένος μὲ τὴ νέκρα καὶ τὴ θνητότητα τῶν ἀνθρώπων τοὺς ὁποίους εἶχε ἔλθει νὰ σώσει. 

Σήμερα θυμόμαστε τὴν Ὑπαπαντὴ τοῦ Κυρίου, τὴ συνάντησή Του μὲ τὸ πρῶτο πρόσωπο, ἐκτὸς ἀπὸ τὴ Μητέρα Του, τὸ ὁποῖο μὲ τὴ βοήθεια τοῦ Ἁγίου Πνεύματος Τὸν εἶχε διαισθανθεῖ ὡς Θεό. Ἡ τραγωδία τῆς ἀποστέρησης τοῦ Θεοῦ τὴν ὁποία βρίσκουμε στὴν Παλαιὰ Διαθήκη καὶ τὸν εἰδωλολατρικὸ κόσμο ἔχει τελειώσει· ὁ Κύριος εἶναι μαζὶ μὲ τὸ λαό Του·  ἡ πληρότητα τῆς Θεότητας κατοικεῖ πάνω στὴ γῆ αὐτή. 

Μιὰ νέα ὅμως τραγωδία ἀρχίζει, ἡ πορεία τοῦ Θεανθρώπου πρὸς τὸ Σταυρό. Ὁ Χριστὸς γεννήθηκε στὴ χώρα τοῦ θανάτου καὶ μὲ σκοπό Του νὰ πεθάνει. Γεννήθηκε μὲ σκοπό Του νὰ πεθάνει γιὰ χάρη μας.  Ἂν προσέξατε τὰ ἀναγνώσματα τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης τὰ ὁποῖα διαβάζονται γιὰ τὴ γιορτὴ αὐτὴ εἶναι πιθανὸ νὰ καταλάβατε τοὺς λόγους γιὰ τοὺς ὁποίους θεσπίστηκε. 

Στὸ δέκατο τρίτο κεφάλαιο τῆς Ἐξόδου διαβάζουμε ὅτι ὁ Θεὸς ζήτησε ἀπὸ τὸ Μωυσῆ τὴν καθιέρωση τοῦ κάθε πρωτότοκου ἀγοριοῦ, τὴν προσφορὰ τοῦ παιδιοῦ σὰν μιὰ θυσία σὲ μνήμη τοῦ γεγονότος ὅτι ὁ Ἰσραὴλ σώθηκε ἀπὸ τὴ δουλεία τῶν Αἰγυπτίων μέσῳ τοῦ θανάτου ὅλων τῶν πρωτοτόκων τῆς Αἰγύπτου. 

Ἡ παρουσίαση αὐτὴ τοῦ κάθε πρωτότοκου βρέφους στὸ Ναὸ δὲ σήμαινε μιὰ πλήρη ἀφιέρωση στὸ Θεό: τὰ παιδιὰ αὐτὰ ἐπέστρεφαν στὴ συνέχεια πίσω στὴν καθημερινὴ κοσμικὴ ζωή. Ἡ παρουσία σήμαινε τὴν ἄφεσή τους στὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ, σήμαινε ὅτι ὁ Θεὸς εἶχε πάνω τους δικαίωμα ζωῆς καὶ θανάτου καὶ τὸ γεγονὸς αὐτὸ ἀναγνωριζόταν ἀπὸ τὸ ὅτι οἱ γονεῖς πλήρωναν γιὰ τὸ παιδὶ σὰν λύτρα ἕνα ἀμνὸ ἢ ἕνα ζεῦγος περιστεριῶν. 

Ὁ πρωτότοκος ἦταν πραγματικὰ μιὰ αἱματηρὴ θυσία ἡ ὁποία ἀναβαλλόταν ἀπὸ αἰώνα σὲ αἰώνα μέχρι τὴ μέρα ποὺ ὁδηγήθηκε στὸ ναὸ ὁ Μονογενὴς Γιὸς τοῦ Θεοῦ ποὺ εἶχε γίνει Γιὸς τῆς Παρθένου, ὁ «υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου». Καὶ γιὰ πρώτη φορὰ στὴν ἀνθρώπινη ἱστορία ἡ αἱματηρὴ αὐτὴ θυσία ἔγινε δεκτὴ ἀπὸ τὸ Θεὸ παρὰ τὸ γεγονὸς ὅτι τὸ ἀντικατάστατο τῆς θυσίας εἶχε προσφερθεῖ, αὐτὴ τὴ μοναδικὴ φορὰ ὁ Θεὸς Πατέρας δέχτηκε καὶ τὸν ἴδιο τὸ θάνατο τοῦ Βρέφους. 

Ἡ θυσία ἔπρεπε νὰ περιμένει τὸν καιρό της· πέρασαν κάπου τριάντα χρόνια ἀπὸ τὴν παρουσίαση τοῦ βρέφους μέχρι τὸ θάνατο τοῦ ὥριμου Ἰησοῦ· ἡ θυσία ὅμως εἶχε γίνει δεκτὴ καί, ὅταν ἦλθε ὁ καιρός, τὸ βρέφος ποὺ εἶχε προσφερθεῖ ἀπὸ τὴν Παρθένο Μαρία πέθανε στὸ Γολγοθὰ πάνω σ’ ἕνα σταυρό. 

Ἐνῷ ὁ Ἅγιος Συμεὼν διακήρυττε τὴ λύτρωση τοῦ κόσμου ἀπὸ τὴ μακραίωνη ἀποξένωσή του ἀπὸ τὸ Θεὸ ἔδινε ταυτόχρονα καὶ στὴ Θεομήτορα τὴ φοβερὴ προειδοποίηση ὅτι μιὰ ρομφαία θὰ διαπερνοῦσε καὶ τὴ δική της τὴν καρδιά, ὅτι ἡ θυσία ποὺ ἀναστελλόταν γιὰ τὴ στιγμὴ ἐκείνη θὰ φανερωνόταν κάποια μέρα σὰν θεϊκὴ βουλὴ καὶ θὰ ἀποτελοῦσε ἕνα τραγικὸ μονοπάτι γιὰ τὸ Χριστὸ καὶ γιὰ ἐκείνη (Λκ. 2. 34, 35). 

Ὁ Χριστὸς ἀκολούθησε πραγματικὰ τὸ τραγικὸ αὐτὸ μονοπάτι, τὸ μονοπάτι τῆς ἀνθρώπινης καὶ τῆς Θείας ἐγκατάλειψης, τὴν ὁδὸ πρὸς τὸν Κῆπο τῆς Γεθσημανῆ καὶ τὸ θάνατο τοῦ Γολγοθᾶ. Ὁ θάνατός Του ἦταν μιὰ καταπάτηση τοῦ θανάτου ἐφ’ ὅσον ἀναστήθηκε ζωντανὸς ἀπὸ τὸ μνῆμα. Ἔπειτα ἀναλήφθηκε μὲ δόξα καὶ μᾶς ἔδωσε τὸ Ἅγιό Του Πνεῦμα καὶ ὅμως οὔτε καὶ τότε δὲν ἐξαλείφεται τὸ σημεῖο τοῦ σταυροῦ καὶ ἡ τραγωδία τοῦ κόσμου δὲ φτάνει στὸ τέλος της. 

Ὁ ἐγερθεὶς Χριστὸς ἔχει στὰ χέρια καὶ στὰ πόδια Του τὰ σημάδια ἀπὸ τὰ καρφιά, στὴν πλευρὰ τὴν οὐλὴ ἀπὸ τὴ λόγχη καὶ στὸ μέτωπό Του τὰ σημάδια ἀπὸ τὴν κορώνα τὴν ὁποία Τοῦ εἶχαν φορέσει κοροϊδευτικά, τὸ στεφάνι ποὺ ἀντὶ νὰ εἶναι βασιλικὸ εἶχε γίνει ἀπὸ ἀγκάθια. 

Γινόμαστε κι ἐμεῖς μέτοχοι τῆς σταυρικῆς αὐτῆς ὁδοῦ: ὁ καθένας ἀπὸ μᾶς παρουσιάστηκε στὴν ἐκκλησία ὕστερα ἀπὸ τὸ Βάπτισμά του· τότε διαβάστηκαν προσευχὲς γιὰ τὶς μητέρες μας καὶ γιὰ μᾶς καὶ ἡ ἐκκλησία ἐπικαλέστηκε τὸν Κύριο, τὸν Προστάτη τῶν νηπίων ποὺ εἶχε ὁ ἴδιος κρατηθεῖ στὶς ἀγκάλες τοῦ Ἁγ. Συμεών, ζητώντας ἔλεος καὶ συμπα­ράσταση. 

Αὐτὸ ἔγινε κατ’ εἰκόνα τῆς παρουσίασης τοῦ Χριστοῦ· πρὶν ἀπὸ αὐτὸ εἴχαμε βαπτιστεῖ καὶ τὸ Βάπτισμα σύμφωνα μὲ τὸν Ἀπ. Παῦλο (Ρωμ. 6. 3 11) καὶ τὴν πίστη τῆς Ἐκκλησίας εἶναι μιὰ καταβύθιση στὸ θάνατο τοῦ Χριστοῦ ὥστε νὰ τὸν κάνει δικό μας θάνατο, μὲ τὸν ἴδιο τρόπο ποὺ ἡ Ἀνάστασή Του γίνεται δική μας ἀνάσταση. 

Ἐμεῖς λοιπὸν ποὺ ἔχουμε πεθάνει μὲ τὸ θάνατο τοῦ Χριστοῦ καὶ ἐγερθεῖ μὲ τὴν Ἀνάστασή Του ὁδηγούμαστε στὸ ναὸ ὅπως εἶχε ὁδηγηθεῖ κι Ἐκεῖνος, αἰώνιοι καὶ ἐν τούτοις ὑποκείμενοι στὴν τραγωδία τοῦ χρόνου, ζωντανοὶ ἀλλὰ προορισμένοι γιὰ τὸ θάνατο. Ὁ Χριστὸς ἦταν ζωντανὸς στὴν αἰώνια θεότητά Του καὶ τὴν ἀθάνατη ἀνθρώπινη σάρκα Του, ὅμως δέχτηκε τὸ θάνατο τῆς σάρκας Του γιὰ νὰ κοινωνήσει σὲ ὅλα μὲ τὴ δική μας ἁμαρτωλὴ σάρκα. Μὲ παρόμοιο τρόπο ὕστερα ἀπὸ τὴ συνανάστασή μας μαζί Του ὁ Χριστὸς μᾶς ἀποστέλλει – ὅπως προηγουμένως ὁ Πατέρας εἶχε στείλει Ἐκεῖνον – στὴ σφαίρα τῆς ἁμαρτίας γιὰ νὰ σηκώσουμε στὰ σώματα, τὶς ψυχὲς καὶ ὁλόκληρη τὴν ὕπαρξή μας τὸ σταυρὸ τοῦ κόσμου ὁ ὁποῖος ἔχει πέσει καὶ ἐξαγοραστεῖ ἀλλὰ ποὺ δὲν ἔχει ἀπολυτρωθεῖ ἀκό μα. 

Σύμφωνα μὲ τὰ λόγια τοῦ Ἀπ. Παύλου καλούμαστε νὰ ἀνταναπλη­ρώσουμε στὰ σώματά μας τὰ ὑστερήματα τῶν θλίψεων τοῦ Χριστοῦ (Κολ. 1. 24) – κι ἐπειδὴ εἴμαστε τὸ Σῶμα τοῦ Χριστοῦ, ἐπειδὴ εἴμαστε ἕνα μαζί Του, ἡ τραγωδία τὴν ὁποία ὁ ἐρχομός Του ἀπάλειψε ἀπὸ τὴν Παλαιὰ Διαθήκη καὶ τὸν κόσμο τῆς ἀρχαιότητας καὶ ἡ ὁποία ἔγινε κατόπιν ἡ δική Του τραγωδία συνεχίζεται μέσα σ’ ἐμᾶς σὲ ὅλους τοὺς αἰῶνες. 

Ὁ Πατριάρχης Ἀλέξιος (1877  1970. Ἔγινε Πατριάρχης Μόσχας τὸ 1945) εἶχε πεῖ μιὰ φορὰ ὅτι ἡ Ἐκκλησία εἶναι τὸ Σῶμα τοῦ Χριστοῦ τὸ ὁποῖο, ἐνῷ συνεχῶς οἱ ἄνθρωποι ἀπορρίπτουν, σταυρώνεται κατὰ τὴ διάρκεια τῶν αἰώνων γιὰ τὴ σωτηρία τοῦ κόσμου. Αὐτὸς εἶναι ὁ δρόμος τῆς Ἐκκλησίας, αὐτὸς εἶναι ὁ δικός μας ὁ δρόμος, αὐτὸ εἶναι τὸ μήνυμα τὸ ὁποῖο μᾶς φέρνει ἡ ἔνδοξη μὰ τρομακτικὴ αὐτὴ γιορτὴ τῆς Ὑπαπαντῆς τοῦ Κυρίου ἀπὸ τὸ δίκαιο Συμεών. 

Πλησιάζουμε στὶς ἑβδομάδες ἐκεῖνες οἱ ὁποῖες μᾶς προπαρασκευάζουν γιὰ τὴν Τεσσαρακοστή, τὴν Ἁγία Ἑβδομάδα καὶ τὴν Ἀνάσταση· εἴμαστε ἤδη κοινωνοὶ τοῦ Θανάτου καὶ τῆς Ἀνάστασης τοῦ Χριστοῦ καὶ ὅμως ὀφείλουμε ξανὰ καὶ ξανὰ νὰ ἀκολουθήσουμε τὸ μονοπάτι· αὐτὸ τῆς ζωῆς τοῦ Χριστοῦ καὶ τῆς Ἐκκλησίας καὶ νὰ τὸ κάνουμε τρόπο ζωῆς μας πάντοτε, ἔξω ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία, ὅπου καὶ ἂν συμβεῖ νὰ βρεθοῦμε: εἴμαστε τὸ σταυρωμένο Σῶμα τοῦ Χριστοῦ τὸ ὁποῖο προσφέρεται ἀπὸ τὸ Θεό, τὸ ὁποῖο πέρα κι ἀπ’ αὐτό, καθ’ ὁμοίωση τοῦ Χριστοῦ, προσφέρει τὸ ἴδιο τὸν ἑαυτό του γιὰ τὴ σωτηρία τοῦ κόσμου.


πηγή:  Ἀπὸ τὸ βιβλίο «Ἡμέρα Κυρίου», ἐκδ. Ἀκρίτας.

Καλημέρα!

"Περίπατος στο διάστημα!"
(κλικ στην εικόνα για να την δείτε σε μεγάλο μέγεθος)

Καλημέρα!!



.

Άγιος Θεόδωρος Χατζής ο Μυτιληναίος



Ο Άγιος Θεόδωρος ο Χατζής, γεννήθηκε στούς Πύργους Θερμής της Λέσβου. Έζησε τόν 18ο αιώνα, κατά τούς χρόνους της τουρκοκρατίας καί της πικράς δουλείας, όταν οι πολέμιοι του Χριστιανισμού είχαν εξαπλωθεί καί εγκατασταθεί στά πάτρια εδάφη των Ορθοδόξων Ελλήνων, γιατί ο διάβολος ως εχθρός της ειρήνης καί του Χριστιανισμού δεν θέλει να χαίρονται οι άνθρωποι καί να ζουν ήσυχα...

Ανατράφηκε σ’ αυτό τον αγιασμένο τόπο στους πρόποδες των βουνοσειρών πού τούς προηγούμενους αιώνες έζησαν Άγιοι άνθρωποι, όταν ανθούσε η ασκητική καί μοναστική ζωή, πού συνεχίζεται ως σήμερα διατηρώντας την Χριστιανική παράδοση του νησιού. Στον οικισμό των «Κάτω Πύργων», δίπλα στον επαρχιακό δρόμο, πίσω από μία πολύχρονη πέτρινη βρύση, υπάρχουν σήμερα γκρεμισμένα τα τείχη ενός πυργόσπιτου, πού οι πέτρες του μεταφέρθηκαν επί γερμανικής κατοχής στον Καρά-τεπέ της Μυτιλήνης για να χτιστούν σπίτια. Σ’ αυτό το παλαιό πυργόσπιτο γεννήθηκε ο Άγιος Θεόδωρος. Εκ προγόνων Χριστιανός, όταν ανδρώθηκε, παντρεύτηκε ευσεβή γυναίκα, αποκτώντας δύο παιδιά. Ο μεγάλος ποιητής Οδυσσέας Ελύτης κατέθεσε στον βιογράφο του ιταλό Μάριο Βίττι την πληροφορία ότι η οικογένειά του κατάγεται απ’ τον Άγιο Θεόδωρο τον οποίο μάλιστα τοποθετεί και ως αρχή του γενεαλογικού του δέντρου. Σύμφωνα με τοπική παράδοση των Παμφίλων (γειτονικού χωριού των Πύργων Θερμής) ο Άγιος Θεόδωρος διέμενε κάποιο διάστημα σε πυργόσπιτο στην περιοχή «Βουναράκι», στη θέση του οποίου υπάρχει σήμερα η κατοικία του Θεοδώρου Πετρέλλη. Ενδέχεται αυτό να ήταν το σπίτι που κρυβόταν ο Άγιος πριν συλληφθεί απ’ τους Τούρκους, δηλαδή το σπίτι του εκ Παμφίλων Μητροπολίτη Δράμας, γι’ αυτό και σήμερα υπάρχει μεγάλο εξωκλήσι του Αγίου Θεοδώρου στην Δράμα. Ο μεγάλος αριθμός των ανδρών με το όνομα Θεόδωρος στην γύρω περιοχή των Παμφίλων οφείλετε σύμφωνα με την παράδοση στον Νεομάρτυρα Θεόδωρο. Η εγκατάσταση πολλών Πυργιανών και Παφλιωτών στον νεοαναγειρόμενο οικισμό «Καλαμιάρη» στο σημερινό χωριό της Παναγιούδας, καταδεικνύει ότι πολλοί φέρουν επώνυμα όπως Χατζηαποστόλου, Χατζημανωλάκης, Χατζηαργυρίου κ.α. που επιβεβαιώνουν την καταγωγή τους και την ιστορική σχέση τους με τον Χριστιανισμό. Ο Άγιος εργαζόταν ως υποδηματοποιός διατηρώντας εργαστήρι επί της κεντρικής αγοράς της Μυτιλήνης, στο Μπας-φανάρι (σήμερα τό πρώην μαγαζί του Άγίου Θεοδώρου είναι στη γωνία των οδών Αιγαίου καί Ερμού 110).

Μέσα στις δύσκολες περιστάσεις της εποχής εκείνης, τις δυσχέρειες, τις ενοχλήσεις των ποικίλων πειρασμών καί τις μεθοδεύσεις των εχθρών δαιμόνων με τις οποίες πολεμάτε κάθε άνθρωπος, ο Θεόδωρος μη μπορώντας να χαλιναγωγήσει καί να ελέγξει τον εαυτό του σε στιγμές εκνευρισμού, προσβάλλεται, θυμώνει καί ασεβεί κατά Αυτού πού αγαπά. Του Αληθινού Θεού, αφήνοντας το σατανά να κυριεύσει την καρδιά του, δίχως να αισθάνεται Θείο φόβο. Αμαυρώνεται ο νους του καί προσβάλλεται από τούς δαίμονες. Δέχεται την από εχθρών αοράτων καί ορατών επίθεση καί η ψυχή του σκοτίζεται καί καταμολύνεται. Εξ’ απροσεξίας oμολογεί τήν πλάνη του μουσουλμανισμού, πού ο θεός τους είναι δαιμόνων είδωλο. Γίνεται αρνητής του Χριστού. Υποκύπτει στή φθορά καί στήν ομίχλη της αμαρτίας. «Ψυχήν ερρύπωσε». Παράλογα ρυπαίνει καί κολάζει τήν ψυχή καί τό σώμα του, καταφρονώντας καί παραβαίνοντας τούς Θείους νόμους. Ξεγελιέται νά καταναλώσει τόν βίο του μακριά από τήν πηγή της ζωής καί νά ζει ασώτως. Η καρδιά του πτωχαίνει καθημερινά. Απομακρύνεται από τόν Αληθινό Τριαδικό Θεό. Τά κύματα των αμαρτιών του παροργίζουν τόν Θεό. Η Θεία χάρις τόν εγκαταλείπει. Τά πάθη ελλοχεύουν. Η καρδιά του ξηραίνεται καί ερημώνεται. Δουλωθείς στό αμάρτημα της αρνησιθρησκείας, σκορπά κακώς τόν πλούτο του Χριστιανισμού καί μένει πνευματικά γυμνός. Παραδωμένος στήν ζάλη καί τό σκότος της αμαρτίας, διάγει τήν ζωή του εν αμελεία. Η σκοτισθείσα ψυχή του κυκλώνεται από τήν εσχάτη άβυσσο. Κλυδωνιζόμενος οδεύει μέσα στήν νύχτα της αγνωσίας του μωαμεθανισμού. Οι οδύνες του Άδη τόν κυκλώνουν. Τά σκοτεινά θανατηφόρα νέφη της καρδιάς του γίνονται παγίδα πνευματικού θανάτου.


Όμως, μέσα στό σκότος της αμαρτωλότητάς του τρεμοσβήνει στά βάθη της ψυχής του μία μικρή σπίθα Θείας χάριτος. Είναι ότι απέμεινε από τό φως του Χριστού πού λαμβάνει κάθε βαπτιζόμενος Χριστιανός. Έτσι καί γιά τόν πεσόντα Θεόδωρο, ως δώρο Θεού έρχεται ο φωτισμός διά του Αγίου Πνεύματος. Βλέποντας καθημερινά τούς συμπατριώτες του Χριστιανούς να αγωνίζονται ταπεινωμένοι μέσα στήν σκλαβιά, χωρίς νά προδίδουν τόν Θεό τους Ιησού, αρχίζει νά ενθυμείται τήν Χριστιανική πίστη καί τήν ευσέβεια των προγόνων καί της οικογένειάς του. Κατανοεί τήν πλάνη των μουσουλμάνων. Τό βάρος της παραπτώσεως καί της ντροπής αρχίζει νά μεγαλώνει. Θλίβεται, βυθίζεται σέ απόγνωση καί δέν τολμά νά ατενίσει τόν ουρανό ούτε καί τήν γη. Συναισθάνεται της αμαρτίας τό πλήθος καί ως άσωτος διαβλέπει τίς ανομίες του, τήν δεινή αμορφία της ψυχής του. Αρχίζει νά φωτίζεται. Κατανοεί τήν ασθένειά του. Ενθυμείται τά έργα της προδοσίας, τήν ώρα τήν φοβερά του θανάτου, τούς κατηγόρους δαίμονες, τό βήμα τό φρικτό, τήν δικαία κρίση, τήν φρικτή απόφαση. Μέ θερμά δάκρυα ψάχνει καί επιζητεί της κολάσεως τήν λύτρωση. «Τί αμελείς ω ψυχή μου»; Η πικρία των λογισμών άρει τό της αμαρτίας φορτίο. Επιθυμεί νά τό ελαφρύνει. Αράμενος τόν Σταυρό των αμαρτιών του, παίρνει τό δρόμο της μετανοίας. Σκέπτεται τά πεπραγμένα. Τήν αρνησιθρησκία. Πρέπει νά εξαγοράσει τίς αμαρτίες του πρίν κλείσει η θύρα της μετανοίας. «Ήμαρτον καί σώσον με…». Θέλει νά λυτρωθεί απ’ τόν κίνδυνο, έχοντας κατανοήσει των αμαρτημάτων τό πέλαγος καί τόν βυθό των πταισμάτων του. Ημέρα καί νύχτα αναζητεί τήν πηγή της ζωής, τόν Ιησού Χριστό πού κατήλθε καί εσαρκώθη δι’ ημάς γενόμενος άνθρωπος. Επιθυμεί νά ελκυστεί πρός τό Φως Του. Μέ δάκρυα μετανοίας καί στεναγμούς ζει τό λάθος της αρνήσεως του Ιησού. Αναζητεί φωτισμό καί έλεος, ποθεί τούς γαληνότατους λιμένες της ζωής καί της Ορθοδόξου αληθείας. Ελπίζει στήν φιλανθρωπία του Κυρίου καί της ευσπλαχνίας Του τό μέγα έλεος.

Ο Θεός εισακούει τίς προσευχές του. Τά βήματά του τόν οδηγούν από τήν Λέσβο στό καταφύγιο του Αγίου Όρους, στό φέγγος της Ορθοδοξίας. Στό λιμάνι βρίσκει πλοιάριο πού αναχωρεί γιά τό Περιβόλι της Παναγίας καί επιβιβάζεται σ’ αυτό. Ατενίζει τή θάλασσα του Αιγαίου καί διαισθάνεται τόν βυθό των πταισμάτων καί της απωλείας πού ολίσθησε. Τά δάκρυά του γίνονται ένα μέ τό πέλαγος. Ως ο Πέτρος δίνει χείρα στόν Χριστό γιά νά σωθεί. Παρακαλεί τόν Θεό νά τόν οδηγήσει όπου θά ήταν ωφέλιμο γιά τήν σωτηρία του. Εναποθέτει τίς ελπίδες του Σ’ Εκείνον, εν κατανύξει κραυγάζον: «Ελέησόν με ο Θεός κατά τό μέγα έλεός Σου…». Αναζητεί τήν σωτήρια ελπίδα. «Σώσον με ως τήν πόρνη, ως τόν τελώνη, ως τόν ληστή...». Φθάνοντας στό Άγιον Όρος ζητεί τήν βοήθεια των Πατέρων πού του προσφέρουν Αγάπη Θεϊκή. Ο Θεόδωρος ταπεινώνεται, ως ο τελώνης μετανοεί. «Ιλάσθητι καί σώσον με…». Εξομολογείται τίς αμαρτίες πού βαραίνουν τήν ψυχή του σέ έμπειρους πνευματικούς πού είχαν καθοδηγήσει πολλούς Νεομάρτυρες. Υποβάλλεται σέ αυστηρούς κανόνες καί πνευματικές ασκήσεις. Αγωνίζεται καί σκληραγωγείται μέ νηστείες γιά νά εξιλεώσει τόν Θεό. Διδάσκεται τά περί Ορθοδοξίας. Του υποδεικνύουν τόν δρόμο πού εισάγει στήν Βασιλεία Εκείνου Του ανάρχου καί αϊδίου, των απάντων Βασιλέα της δικαιοσύνης Χριστόν τόν Θεόν, πού τά Σεραφείμ ασιγήτως δοξάζουν. Ακούοντας τίς νουθεσίες των Αγίων Πατέρων ετρώθη στήν καρδιά του ο πόθος, ο Θείος έρωτας καί η αγάπη γιά τόν Χριστό. Μέ τίς προσευχές των Αγιορειτών Πατέρων ο νους του καθαρίζεται καί η καρδιά του φωταγωγείται, πληρούται μέ τήν αληθινή γνώση καί μέ τήν ένθεη πίστη εξαφανίζει τήν πλάνη. Χρίεται τό Άγιο Μύρο καί προσέρχεται προθύμως στόν Χριστό. Προσκυνεί τήν Αγία Τριάδα καί κοινωνεί τά άχραντα Μυστήρια. Ανυψώνεται από τό βάθος των κακών. Στηρίζεται πρός τήν Θεία ζωή. Ανάβει της ψυχής του ο λύχνος. Ο Θεός απομακρύνει τό σκότος της αμαρτίας, αποβάλλοντας τήν πικρία του διαβόλου πού διώκεται από μέσα του. Το Φως του Παρακλήτου ανάβει στη ζωή του και διανοίγονται της καρδίας του οι οφθαλμοί. Φωτίζεται καί γεμίζει από ακτίνες της Θείας χάριτος. Η καθαρότητα στο νου του επανέρχεται γνησίως. Εκολλήθη στόν Χριστό. Πληρούται μέ τά νάματα του Αγίου Πνεύματος. Η ψυχή του ευωδιάζει. Ζει Θεοπρεπώς, εν Χριστώ, πορευόμενος πρός τήν σωτηρία, λυτρωμένος από τίς αμαρτίες. Οι αρετές ξαναβλασταίνουν μέσα του. Η ζωή του ειρηνεύει, υμνώντας Ορθοδόξως τόν Κύριο. Στήν Αγία Κιβωτό του Αγίου Όρους, ο Άγιος Θεόδωρος, καθαρίζοντας τούς ρύπους της ψυχής του, σκέφτεται εν ησυχία. Παίρνει ευλογία καί επιστρέφει αναπλασμένος καί αναγεννημένος εκεί πού είχε αρνηθεί τόν Χριστό, στήν Μυτιλήνη.

Εκεί η Θεία χάρη ενέπνευσε στήν καρδιά του τόν λογισμό του Μαρτυρίου. Μέ τήν ευχή του πνευματικού του, αισθανόμενος θείο ζήλο, μελετά ενδομύχως τά του Μαρτυρίου καί προετοιμάζεται μέ νηστεία καί προσευχή προτρέποντας τόν εαυτό του. Φλόγα λαμπρά ανάβει στήν καρδιά του Ευλογημένου Θεοδώρου. Σκέφτεται τόν υπέρ Χριστού θάνατο. Δέν αναπαύεται στήν σκέψη ότι καί μόνο διά τῆς μετανοίας θά ήταν δυνατόν νά συγχωρηθεί από τόν Χριστό. Ποθεί νά εξαλείψει τήν αμαρτία του διά του αίματός του, νιώθοντας ακόμα βαρύ τόν έλεγχο της συνειδήσεώς του. Αποφασίζει νά απολογηθεί υπέρ της Πίστεως του Χριστιανισμού καί κατά της πλάνης του μωαμεθανισμού, στερεωμένος γιά νά μήν δειλιάσει στίς πανουργίες των δαιμόνων. Νιώθει ενδυναμωμένος από τήν εμπειρία της Θεογνωσίας του Αγίου Όρους. Ο αγώνας του Μαρτυρίου έχει αρχίσει. Ο Άγιος προσέρχεται στόν Χριστό αράμενος τόν Τίμιο Σταυρό. Στά χνάρια πολλών προγενέστερων Μαρτύρων αποφασίζει νά θυσιασθεί καί νά πεθάνει μαρτυρώντας γιά τήν πίστη του στόν Βασιλέα Χριστό, τόν Αληθινό Θεό. Τίποτα δέν δύναται νά τόν χωρίσει από τόν γλυκύ Ιησού. Βέβαιος ότι ο Θεός θά φροντίζει γιά τήν γυναίκα καί όλη τήν οικογένειά του, μέ ένθεο θάρρος παρουσιάζεται στόν τούρκο κριτή της αδικίας, του πνεύματος της πλάνης καί στεκόμενος ενώπιον των τυρράνων τούς ρωτά: «Εάν κάποιος αδικηθεί ή απατηθεί, μπορεί νά βρεί τό δίκιο του;» «Καί βέβαια μπορεί», απάντησε ο κριτής. Καί ο Μάρτυς του λέγει: «Εγώ είχα μία πίστη, τήν πίστη μου, πού είναι ένα καθαρό καί ανόθευτο χρυσάφι, αλλά επειδή σκοτίστηκε ο νους μου από τόν διάβολο, απατήθηκα καί τήν απαρνήθηκα καί ασπάσθηκα τή δική σας, γιατί τή νόμισα καλύτερη. Τώρα όμως πού συνήλθα, βλέπω ότι η δική μου πίστη είναι τό καθαρό καί ανόθευτο χρυσάφι καί η δική σας δέν είναι ούτε χαλκός». Καί λέγοντας αυτά τά λόγια έβγαλε από τό κεφάλι του τό λεγόμενο σαρίκι πού φορούσε ως τουρκεμένος καί τό πέταξε μπροστά στόν κριτή καί βγάζοντας απ’ τόν κόρφο του ένα μαύρο σκούφο τόν φόρεσε στό κεφάλι του. Καταπατώντας τό σαρίκι ο Άγιος, καταπατεί καί περιφρονεί τά σημεία της πίστεως των μουσουλμάνων. Μέ τήν ομολογία του αυτή ο Άγιος κατέπτυξε των δαιμόνων τήν δύναμη. Ρωμαλέος καταπατεί τόν εχθρό καί τόν συντρίβει. Ο Θεός δέν τόν εγκαταλείπει καί δέν επιτρέπει νά νικηθεί από τόν σατανά. Τότε του είπε ο κριτής: «Μπρέ τρελλέ, τί κάνεις; Έχασες τό νου σου;» καί ο Μάρτυς αποκρίθηκε: «Όχι, στά καλά μου είμαι, καί ξέρω τί λέγω». Ο κριτής του είπε καί του ξανάπε τά ίδια λόγια, μά πάντα ο Μάρτυς απαντούσε: «Ξέρω τί λέω. Είμαι στά καλά μου. Τότε δώθηκε διαταγή νά φυλακισθεί ο Άγιος. Αλλά καί πάλι διέταξε καί τόν έφεραν μία καί δύο φορές μπροστά στόν κριτή πού προσπαθούσε μέ κάθε τρόπο νά τόν ξαναφέρει στόν μωαμεθανισμό. Τέλος αφού τον είδε ότι στέκεται ακλόνητος καί σταθερός στήν πίστη του τόν καταδίκασε σέ θάνατο καί τόν έστειλε στό Ναζίρη, τόν ονομαζόμενο Ομέρ Αγά. Κι αυτός μεταχειρίστηκε πολλά κολακευτικά λόγια καί πολλές υποσχέσεις του έδινε γιά νά τόν καταφέρει, αλλά ο Μάρτυς συνεχώς επαναλάμβανε: «Ξεγελάστηκα καί έδωσα τό καθαρό χρυσάφι καί πήρα τή δική σας, τό χαλκό. Τώρα συνήλθα, γνώρισα τή ζημία μου καί γι’ αυτό ομολογώ πως είμαι Χριστιανός καί ονομάζομαι Θεόδωρος».


Ο Άγιος Θεόδωρος παραδίδεται τότε στούς υπηρέτες, τούς υπηρετούντες τόν σατανά, πού σάν άγρια θηρία ορμούν οι αλιτήριοι κατά του Αγίου ως καταδίκου πού δέχεται τά βέλη της κακίας. Η αξία του ανθρώπου -εικόνα του Θεού- εκμηδενίζεται. Ποτίζεται τή χολή της αδικίας, των γελώτων καί των πειρασμών. Κατατυρρανούν τόν Άγιο πού βρίσκεται στά χέρια ασπλάχνων καί αχαρίστων ανθρώπων πού ήρθαν σέ ξένο τόπο γιά νά τόν αιματοκυλίσουν. Κακοπαθεί, καταταλαιπωρείται γιά τήν Αγάπη του Χριστού. Βασανίζεται βιαίως μέ πολλή απανθρωπιά, αλλά μένει ακλόνητος στίς προσβολές των εχθρών. Υπομένει καρτερικά τά βάσανα καί τούς πόνους της αθλήσεως καί τά πολυειδή πάθη πού του αποδίδουν οι εχθροί. Αποφασίζουν νά θανατώσουν αυτόν πού πεθαίνει προθύμως γιά τόν Χριστό ο οποίος κατήργησε του θανάτου τό κράτος. Ο λογισμός του Αγίου μετατίθεται στίς ουράνιες σκηνές, στήν ανάπαυση καί στήν ανέκφραστη χαρά καί απόλαυση, εκεί πού νέφος Μαρτύρων ευφραίνεται στίς Αυλές του Κυρίου καί των Αγίων, στήν ατελεύτητη ζωή. Ο νους του μένει άπληγος, δέν πτοείται, καταδροσίζεται από τήν δροσιά του Αγίου Πνεύματος. Δύναμη Θεϊκή τόν ενισχύει νά επιτύχει τόν ιερό άθλο καί τήν νίκη.

Οι υπηρέτες αφού τόν έδειραν σκληρά καί τόν μαχαίρωσαν στό μηρό, τόν κατακρήμνισαν απ’ τήν σκάλα του σεραγίου καί μετά άρχισαν νά τόν σπρώχνουν καί νά τόν οδηγούν στόν τόπο της καταδίκης, χωρίς εκείνος νά αντιστέκεται καθόλου. Αντίθετα, ο ευλογημένος είχε τό πρόσωπό του χαρούμενο καί γαλήνιο καί συνομιλούσε μέ τούς δημίους του, γιατί δέν πήγαινε στό θάνατο αλλά στή ζωή. Αναδεικνύεται γενναίος. Τίποτα δέν μπορεί νά τόν χωρίσει από τόν Θεό, ούτε η θλίψη, ούτε η στενοχώρια, ούτε ο κίνδυνος, ούτε ο θυμός των εχθρών του, ούτε οι απειλές τους, ούτε ο θάνατος. Αντίθετα καταφρονεί τήν παρούσα καί πρόσκαιρη ζωή δείχνοντας θάρρος. Δοξάζει τόν Θεό, πράος, σεμνός, φρόνιμος, μακρόθυμος, μακάριος, μέ όσα χαρίσματα μπορεί νά συμμαζέψει ο Θεός σ’ έναν άνθρωπο. Μέ αυτά πολεμεί τους πολεμίους του δαίμονες καί τά όργανά τους, τούς παρανόμους τούρκους βασανιστές του. Οι δήμιοι, του αναγγέλουν ότι θά τόν πάνε νά τόν κρεμάσουν. Καί εκείνος χαρούμενος λέγει: «Και που είναι τό σχοινί;» Του τό έδωσαν καί εκείνος αφού τό φίλησε τό έβαλε στό λαιμό του καί τούς παραγγέλει: «Τώρα πηγαίνετέ με όπου θέλετε». Τόν οδήγησαν σ’ έναν τόπο πού λεγόταν «Παρμάκ Καπί» ενώ μπροστά πήγαινε ο κήρυκας πού φώναζε: «Όποιος αρνείται τήν πίστη του αυτά παθαίνει». Οι Χριστιανοί βλέποντας τό πάθος πού υφίσταται ένας ομόδοξός τους εκπλήττονται γιά τόν τρόπο πού υπομένει τά μαρτύρια καί παρακαλούν τόν Θεό στίς Εκκλησίες νά τόν ενισχύει ώστε νά μήν δειλιάσει μέχρι τέλους καί ταυτόχρονα νά εξαλειφθεί η θηριωδία των μουσουλμάνων γιά νά πάψει νά διώκεται η πίστη των Χριστιανών. Αναλογίζονται ότι όπως ο αναμάρτητος Χριστός καταδέχθηκε Σταυρό καί θάνατο γιά νά χαρίσει στόν κόσμο τήν Ανάσταση, έτσι καί ο Άγιος Θεόδωρος ακολουθεί τόν δρόμο του Μαρτυρίου γιά νά δωρίσει τήν Αγιότητα του.

Ο Νεομάρτυς, προσέρχεται γιά νά υποστεί καί εκείνος τό εκούσιο πάθος. Προχωρεί θαρραλέα. Χαίρει ο μακάριος πού οι πληγές των αθώων αιμάτων του στάζουν γιά τόν Χριστό ως σταγόνες αθανασίας καί επιθυμεί η θυσία του νά γίνει ευπρόσδεκτη ενώπιον του φιλανθρώπου Θεού. Μέσα στήν καρδιά του χειμώνα, στίς 30 Ἱανουαρίου τοῦ 1784, ημέρα εορτασμού των Τριών Ιεραρχών, οι δήμιοι ανταποδίδουν στόν Άγιο τήν γενναιότητα καί τό θάρρος του μέ τόν θάνατο. Ήδη εγγίζει τό τέλος. Άλλος κόσμος τόν αναμένει. Τό αίμα πού ρέει από τόν πληγωμένο μηρό του Αγίου, θυμίζει τό αίμα Εκείνου πάνω στόν Σταυρό πού τόν κόσμο ελευθέρωσε. Προσεύχεται καί ζητεί συγχώρηση από όλους τούς Χριστιανούς πού βρέθηκαν εκεί. Παρακαλεί νά τόν αξιώσει ο Θεός καί Κριτής δικαιότατος νά τόν συναριθμήσει στούς εκ δεξιών Του. Ο Άγιος Θεόδωρος μιμείται τόν Υψωθέντα στόν Σταυρό, ανεβαίνει μόνος του σέ μία υψηλή πέτρα καί παραδίδει τόν εαυτό του στούς δήμιους οι οποίοι τόν απαγχονίζουν. Παραδίδει τό πνεύμα του καί δέχεται τόν θάνατο πού είχε νεκρώσει ο αθάνατος Χριστός. Δίνει τήν επίγεια ζωή του καί κληρονομεί ουρανούς, εκεί πού καταλάμπει ο φωτισμός του προσώπου του Χριστού. Καταλείπει τά φθαρτά καί κατακτά τά άφθαρτα. Ανυψώνεται ως στύλος ακράδαντος, ως φωταυγή λαμπάδα του Αγίου Πνεύματος. Ο Άγιος κρεμάται άπνους, νεκρός ανάμεσα ουρανού καί γης. Όμως, Εκείνος πού τόν έπλασε μέ τά άχραντα χέρια Του καί του χάρισε πνεύμα, Αυτός θά τόν αναπλάσει ωραιότερο, γιατί των ανθρώπων ο θάνατος ύπνος απεδείχθη. Εκδύεται τό ανθρώπινο σώμα καί ενδύεται Χριστό καί στολή αφθαρσίας. Η φθαρείσα ουσία του θεώνεται. Η κρεμασθείσα εικόνα Θεού, ο αδίκως απαγχονισμένος γίνεται ο ίδιος ένα από τά κατάκαρπα δέντρα της πίστεως πού ανθίζει τόν αθάνατο καρπό, στόν θεοφύτευτο Παράδεισο. Τό άγιο λείψανό του παραμένει στά χέρια των απίστων, αλλά η Αγία ψυχή του ανήλθε στά ουράνια. Άγγελοι του Θεού ψάλλοντας λαμβάνουν τό πνεύμα του καί τό φέρνουν ενώπιον της Παναγίας Τριάδος. Ο Άγιος Θεόδωρος γίνεται ένδοξος Μάρτυρας, θείος καί πανεύφημος αθλητής του Κυρίου. Καύχημα ανδρείας για τους Χριστιανούς και της Ορθοδόξου Εκκλησίας άνθος. Ουρανοπολίτης, πού λαμβάνει της νίκης τόν στέφανο. Στήν Άνω Βασιλεία απολαμβάνει τήν θεία γαλήνη. Αγάλλεται αιωνίως. Γίνεται μέτοχος δόξης καί χαράς αἰωνίου.



Τό νησί της Λέσβου θρηνεί ανθρωπίνως για τό παράδοξο τούτο θέαμα. Ο κατ’ εικόνα Θεού πλασμένος άνθρωπος νά κρέμεται. Οι όψεις των πιστών είναι λυπημένες. Όμως, όπως ο ήλιος βλέποντας τόν Ιησού κρεμασμένο στο ξύλο του Σταυρού συνέστειλε τό φως του, έτσι καί οι Χριστιανοί βλέποντας τόν Νεομάρτυρα Θεόδωρο νά θυσιάζεται υπέρ Χριστού του Θεού, αισθάνονται νά μειώνεται τό σκότος της πλάνης καί της σκλαβιάς. Αποκαθηλωθείς ο Άγιος από τήν μαρτυρική σκηνή, μεταφέρεται από τούς δήμιους καί ρίχνεται στά καταγάλανα νερά του Αιγαίου γιά νά μήν τιμηθεί από τούς Χριστιανούς. Μυροφόρες γίνονται τά κύματα του πελάγους καί η βοή τους ως μοιρολόι γυναικών μηνύουν ότι άνθρωπος τήν ουράνια Βασιλεία εγεύθη, εκείνη πού ο Αναστάς εκ των νεκρών δωρίζει. Ο Θείος Πρόδρομος σάν νά προπορεύεται ως λύχνος. Τό τίμιο λείψανο του Αγίου, κατ’ οικονομίαν Θεού εκβράσθηκε νότια της πόλης της Μυτιλήνης, από τή θάλασσα πού ως ροή του Ιορδάνου βαπτίζει τό θείο σκήνωμα του Αγίου Θεοδώρου του Χατζή, γεγυμνωμένο από κάθε αμαρτία. Οδυρόμενοι οι τίμιοι Χριστιανοί περισυνελλέγουν τό σκήνωμα του Αγίου καί τό ενταφιάζουν χωρίς νά αφήσουν ίχνη τάφου, επί σκοπό διαφυλάξεώς του, κάτω από τό δάπεδο του παρακείμενου εξωκλησίου του Αγίου Ιωάννου Προδρόμου στήν τοποθεσία Μόθωνας, αποκρύπτοντας τό ιερό λείψανο από τά βέβηλα όμματα των τούρκων.

Εκεί έμεινε ενταφιασμένος 183 έτη, μέχρι τήν ευλογημένη ημέρα της 4ης Σεπτεμβρίου 1967, πού βρέθηκαν τά Άγια λείψανά του, βάσει μαρτυριών του διαπρεπούς Εκκλησιαστικού συγγραφέως Αγίου Νικοδήμου του Αγιορείτου καί άλλων συγγραφέων. Τα λείψανά του φυλάσσονται στον Ι.Ν. Ζωοδόχου Πηγής Βαρειάς. Στις 3 Σεπτεμβρίου του 1985, ο εφημέριος Πύργων Θερμής π. Μιχαήλ Βουλγαρέλλης παραλαμβάνει τμήμα των αγίων λειψάνων του Αγίου Θεοδώρου καί τελείται η μετακομιδή του στήν γενέτειρα του Αγίου. Δωρείται έτσι, η ευλογία γιά νά τιμάται από τούς Χριστιανούς στό εξωκκλήσι του Αγίου πού είχε χτιστεί τό 1980 στους Πύργους Θερμής, μερίμνει του Ιερομονάχου π. Παχωμίου Σούγιουλτζη καί συνδρομές πιστών.
Η αυτού σύναξις τελείται καί εορτάζεται στις 30 Ιανουαρίου καί η Ανακομιδή των Αγίων Λειψάνων του στίς 4 Σεπτεμβρίου. Θερμός ικέτης πρός τόν Κύριο, ο Άγιος μαζί μέ τούς ασωμάτους Αγγέλους, τούς σεπτούς Αποστόλους, τούς ιερούς Αθλοφόρους καί τούς Προφήτες, πρεσβεύει στόν υπεράγαθο Θεό νά ανοίγει τίς πατρικές του αγκάλες. Δέεται, ικετεύει, φρουρεί ως άγρυπνος προστάτης των ευσεβώς αιτουμένων καί υπέρ πάντων των Χριστιανών, μαζί μέ τήν φάλαγγα των Ιερών Μαρτύρων και των Αγίων διά τήν σωτηρία το κόσμου.

ΑΠΟΛΥΤΙΚΙΟΝ

Ἥχος δ΄ Ταχύ προκατάλαβε.

«Ἐκ Πύργων ἐβλάστησας και ἐν Μυτιλήνη σαφῶς ἀθλήσας Θεόδωρε, ὑπέρ Χριστοῦ τοῦ Θεοῦ ἀξίως δεδόξασαι. Ὄθεν τά λείψανά σου, Νεομάρτυς εὐρόντες χάριν ἐκ τούτων θείαν κομιζόμεθα πίστει, δοξάζοντες τόν Κύριον, τόν Σέ στεφανώσαντα».

http://pirgithermis.blogspot.com

Συναξαριστής 31 Ιανουαρίου: Άγιοι Κύρος και Ιωάννης οι Ανάργυροι και η Αγία Αθανασία με τις τρεις θυγατέρες της Θεοδότη, Θεοκτίστη και Ευδοξία


Άγιοι Κύρος και Ιωάννης οι Ανάργυροι και η Αγία Αθανασία 
με τις τρεις θυγατέρες της Θεοδότη, Θεοκτίστη και Ευδοξία

Δεν θα μπορέσουμε ποτέ να νοήσουμε το μεγαλείο της Εκκλησίας, αν δε σκεφθούμε πως είναι στεργιωμένο επάνω στα οστά χιλιάδων Μαρτύρων, κάθε τάξεως, κάθε φύλου και κάθε ηλικίας. Η γη μας ολόκληρη κι αν μολύνεται κάθε μέρα από την αμαρτία των ανθρώπων, μα είναι αγιασμένη με το αίμα των αγίων Μαρτύρων. Γι αυτό ψάλλει η Εκκλησία· "Αθλοφόροι Κυρίου, μακαρία η γη η πιανθείσα τοις αίμασιν υμων". Κάθε τόπος είναι ποτισμένος με αθώο αίμα και κάθε χώμα σκεπάζει κόκκαλα Μαρτύρων της πίστεως, σαν κι αυτών των οποίων σήμερα η Εκκλησία επιτελεί την μνήμη, Κύρου και Ιωάννου των θαυματουργών Αναργύρων και Αθανασίας και των θυγατέρων της Θεοδότης, Θεοκτίστης και Ευδοξίας. Είναι κι αυτοί από τις μυριάδες των μαρτύρων, για τους οποίους μιλεί το Πνεύμα στην Αποκάλυψη· "πεπελεκισμένοι δια την μαρτυρίαν Ιησού και δια τον λόγον του Θεού".


Βιογραφία
Οι Άγιοι Μάρτυρες Κύρος και Ιωάννης άθλησαν κατά την εποχή του αυτοκράτορα Διοκλητιανού (284 - 305 μ.Χ.). Ο Άγιος Κύρος καταγόταν από την Αλεξάνδρεια, ενώ ο Άγιος Ιωάννης καταγόταν από την Έδεσσα της Μεσοποταμίας.

Όταν ξέσπασε ο διωγμός του Διοκλητιανού, ο Άγιος Κύρος πήγε σε ένα παραθαλάσσιο τόπο της Αραβίας και, αφού περιεβλήθηκε το μοναχικό σχήμα, κατοίκησε στον τόπο αυτό.

Ο Άγιος Ιωάννης πήγε στα Ιεροσόλυμα και εκεί άκουσε για τα θαύματα που επιτελούσε ο Άγιος Κύρος. Στην συνέχεια μετέβη στην Αλεξάνδρεια. Από εκεί, αφού από διάφορες φήμες έμαθε που διέμενε ο Άγιος Κύρος, πήγε και τον βρήκε και έμεινε μαζί του. Τα θαύματα των Αγίων Αναργύρων συνέγραψε ο Άγιος Σωφρόνιος, Πατριάρχης Ιεροσολύμων (τιμάται 11 Μαρτίου), διότι οι Άγιοι θεράπευσαν τα μάτια του.

Κατά την περίοδο του διωγμού συνελήφθη και η Αγία Αθανασία, που ήταν χήρα, καθώς επίσης και οι τρεις θυγατέρες της Θεοδότη, Θεοκτίστη και Ευδοξία. Η είδηση τάραξε τον Κύρο και τον Ιωάννη. Έτσι οι Άγιοι, επειδή φοβήθηκαν μήπως αυτές δειλιάσουν από την σκληρότητα των βασανιστηρίων, εξαιτίας της αδυναμίας της φύσεως της γυναίκας, έσπευσαν κοντά τους και έδιναν σε αυτές θάρρος, ενώ παράλληλα προετοιμάζονταν και οι ίδιοι για το μαρτύριο. Και πράγματι, συνελήφθησαν και αυτοί και οδηγήθηκαν στον ηγεμόνα. Εκεί διακήρυξαν με παρρησία και θάρρος την πίστη τους στον Θεό. Μάταια ο ηγεμόνας ζητούσε να κάμψει την ανδρεία της μητέρας, δείχνοντας σε αυτή τις θυγατέρες της και επιρρίπτοντάς της την ενοχή. Εκείνη, αφού στράφηκε προς τις θυγατέρες της, τις ενίσχυε λέγουσα ότι η σωματική ωραιότητα είναι πρόσκαιρη, ενώ στην αιωνιότητα διατηρείται η ομορφιά της ψυχής του ανθρώπου αθάνατη. Αυτές δε έλεγαν προς την μητέρα τους ότι αισθάνονταν μεγάλη χαρά, επειδή έμελλε να φύγουν από τον μάταιο αυτό κόσμο μαζί της για την αγάπη του Χριστού και να μην χωρισθούν ποτέ από κοντά της. Ο ηγεμόνας εξαγριώθηκε και διέταξε να τους υποβάλουν σε πολλά και σκληρά βασανιστήρια. Μετά από τα βασανιστήρια αποκεφάλισαν διά ξίφους τον Άγιο Κύρο και τον Άγιο Ιωάννη, το έτος 292 μ.Χ.. Έτσι μαρτύρησαν και η Αγία Αθανασία με τις τρεις θυγατέρες της. Τον βίο και το μαρτύριο αυτών έγραψε ο Σωφρόνιος ο Σοφιστής.

Η Σύναξη αυτών ετελείτο στο Μαρτύριο που είχε ανεγερθεί προς τιμήν τους και βρίσκεται στην περιοχή Φωρακίου.

ΚΥΡΟΣ: (Λέξη συγγενής προς το κύριος) = ο κυρίαρχος


http://www.imkifissias.gr/html/gr/mainpage/maingr.html
http://www.saint.gr/2011/01/31/5261/saint.aspx



.

Κυριακή 30 Ιανουαρίου 2011

Καλημέρα, καλή εβδομάδα!


Καλημέρα!
Καλή και ευλογημένη εβδομάδα!


.

Συναξαριστής 30 Ιανουαρίου: Άγιοι Τρεις Ιεράρχες


Άγιοι Τρεις Ιεράρχες

Αφού γιόρτασε τον καθένα χωριστά μέσα στον μήνα Ιανουάριο, η Εκκλησία γιορτάζει σήμερα μαζί και τους τρείς μεγάλους Ιεράρχας και Οικουμενικούς Διδασκάλους, "Βασίλειον τον Μέγαν και τον Θεολόγον Γρηγόριον συν τω κλεινώ Ιωάννη τω την γλώτταν χρυσορρήμονι". Συγχρόνως και η Ελληνική Παιδεία τιμά τους προστάτας των Ελληνικών γραμμάτων, γιατί στο έργο των Τριών Ιεραρχών, περισσότερο παρά στους άλλους Πατέρας της Εκκλησίας, έχουν συζευχθή αρμονικά η υγιής ελληνική σκέψη και το καθαρό χριστιανικό πνεύμα. Εκείνο που λέγει ο Γρηγόριος ο Θεολόγος για τον Μέγα Βασίλειο, έχει εφαρμογή και για τους τρείς μεγάλους Ιεράρχας· "Σπουδή γαρ ευφυία συνέδραμεν, εξ ων επιστήμαι και τέχναι το κράτος έχουσι" - προικισμένοι με φυσικά προσόντα, πρόσθεσαν εις αυτά τους καρπούς της σπουδής και της επιμελείας των. Κι οι τρεις σοφοί και άγιοι, φωτεινά πρότυπα, πολύτιμοι οδηγοί.


Βιογραφία
Η αιτία για την εισαγωγή της εορτής των Τριών Ιεραρχών στην Εκκλησία είναι το εξής γεγονός:

Κατά τους χρόνους της βασιλείας του Αλεξίου του Κομνηνού (1081 - 1118 μ.Χ.), ο οποίος διαδέχθηκε στη βασιλική εξουσία τον Νικηφόρο Γ’ τον Βοτενειάτη (1078 - 1081 μ.Χ.), έγινε στην Κωνσταντινούπολη φιλονικία ανάμεσα σε λόγιους και ενάρετους άνδρες. Άλλοι θεωρούσαν ανώτερο τον Μέγα Βασίλειο, χαρακτηρίζοντάς τον μεγαλοφυΐα και υπέροχη φυσιογνωμία. Άλλοι τοποθετούσαν ψηλά τον ιερό Χρυσόστομο και τον θεωρούσαν ανώτερο από τον Μέγα Βασίλειο και τον Γρηγόριο και, τέλος, άλλοι, προσκείμενοι στον Γρηγόριο τον Θεολόγο, θεωρούσαν αυτόν ανώτερο από τους δύο άλλους, δηλαδή από τον Βασίλειο και τον Χρυσόστομο. Η φιλονικία αυτή είχε σαν αποτέλεσμα να διαιρεθούν τα πλήθη των Χριστιανών και άλλοι ονομάζονταν «Ιωαννίτες», άλλοι «Βασιλείτες» και άλλοι «Γρηγορίτες».

Στην έριδα αυτή έθεσε τέλος ο Μητροπολίτης Ευχαΐτων, Ιωάννης ο Μαυρόπους. Αυτός, κατά την διήγηση του Συναξαριστή, είδε σε οπτασία τους μέγιστους αυτούς Ιεράρχες, πρώτα καθένα χωριστά και στη συνέχεια και τους τρεις μαζί. Αυτοί του είπαν: «Εμείς, όπως βλέπεις, είμαστε ένα κοντά στον Θεό και τίποτε δεν υπάρχει που να μας χωρίζει ή να μας κάνει να αντιδικούμε. Όμως, κάτω από τις ιδιαίτερες χρονικές συγκυρίες και περιστάσεις που βρέθηκε ο καθένας μας, κινούμενοι και καθοδηγούμενοι από το Άγιο Πνεύμα, γράψαμε σε συγγράμματα και με τον τρόπο του ο καθένας, διδασκαλίες που βοηθούν τους ανθρώπους να βρουν τον δρόμο της σωτηρίας. Επίσης, τις βαθύτερες θείες αλήθειες, στις οποίες μπορέσαμε να διεισδύσουμε με το φωτισμό του Αγίου Πνεύματος, τις συμπεριλάβαμε σε συγγράμματα που εκδώσαμε. Και ανάμεσά μας δεν υπάρχει ούτε πρώτος, ούτε δεύτερος, αλλά, αν πεις τον ένα, συμπορεύονται δίπλα του και οι δύο άλλοι. Σήκω, λοιπόν, και δώσε εντολή στους φιλονικούντες να σταματήσουν τις έριδες και να πάψουν να χωρίζονται για εμάς. Γιατί εμείς, και στην επίγεια ζωή που είμασταν και στην ουράνια που μεταβήκαμε, φροντίζαμε και φροντίζουμε να ειρηνεύουμε και να οδηγούμε σε ομόνοια τον κόσμο. Και όρισε μία ημέρα να εορτάζεται από κοινού η μνήμη μας και καθώς είναι χρέος σου, να ενεργήσεις να εισαχθεί η εορτή στην Εκκλησία και να συνταχθεί η ιερή ακολουθία. Ακόμη ένα χρέος σου, να παραδόσεις στις μελλοντικές γενιές ότι εμείς είμαστε ένα για τον Θεό. Βεβαίως και εμείς θα συμπράξουμε για τη σωτηρία εκείνων που θα εορτάζουν τη μνήμη μας, γιατί έχουμε και εμείς παρρησία ενώπιον του Θεού».

Έτσι ο Επίσκοπος Ευχαΐτων Ιωάννης ανέλαβε τη συμφιλίωση των διαμαχόμενων μερίδων, συνέστησε την εορτή της 30ης Ιανουαρίου και συνέγραψε και κοινή Ακολουθία, αντάξια των τριών Μεγάλων Πατέρων.

Η εορτή αυτής της Συνάξεως του Μεγάλου Βασιλείου, του Γρηγορίου του Θεολόγου και του Ιωάννου του Χρυσοστόμου, αποτελεί το ορατό σύμβολο της ισότητας και της ενότητας των Μεγάλων Διδασκάλων, οι οποίοι δίδαξαν με τον άγιο βίο τους το Ευαγγέλιο του Χριστού. Είναι εκείνοι, οι οποίοι εξ’ αιτίας της ταπεινώσεώς τους μπροστά στην αλήθεια, έχουν λάβει το χάρισμα να εκφράζουν την καθολική συνείδηση της Εκκλησίας και ότι διδάσκουν δεν είναι απλώς δική τους σκέψη ή προσωπική τους πεποίθηση, αλλά είναι επιπλέον η ίδια η μαρτυρία της Εκκλησίας, γιατί μιλούν από το βάθος της καθολικής της πληρότητας.

Περί τις αρχές του 14ου αιώνα μ.Χ. ανεγέρθη ναός των Τριών Ιεραρχών κοντά στην Αγία Σοφία Κωνσταντινούπολης, δίπλα σχεδόν στη μονή της Παναχράντου.





.

Σάββατο 29 Ιανουαρίου 2011

Ο ΄Αγιος Ιωάννης ο Καλυβίτης (15 Ιανουαρίου)... Ο ΒΙΟΣ ΤΟΥ ΟΣΙΟΥ



...εις μνήμη της δούλης του Θεού Ευανθίας που κοιμήθηκε την ευλογημένη  μέρα αυτή!


Πρόλογος

Ἰησοῦς ὁ Αἰώνιος Κατακτητής. Ἰησοῦς ὁ Μεγάλος Πυρπολητής. Ἰησοῦς ὁ Μπουρλοτιέρης τῶν ψυχῶν. Ἑκατοντάδες καρδιὲς συντονίζουν τοὺς παλμούς τους μ᾿ Ἐκεῖνον.
Μυριάδες ἀνθρώπινες ὑπάρξεις δέχονται τὸ προσκλητήριο μήνυμα στ᾿ ἀκρογιάλι τῆς Γαλιλαίας τους.
Ἀναρίθμητοι οἱ πιστοὶ ἀκόλουθοι τοῦ Ἰησοῦ. Ποικιλόμορφοι καὶ ἰδιόμορφοι κοσμοῦν τὸ πολύφωτο στερέωμα τῆς Ἐκκλησίας.
Στὴ δρᾶσι καὶ στὴν ἀφάνεια, στὸ κήρυγμα καὶ στὴ σιωπή, γίνονται Μάρτυρες Χριστοῦ, πρακτικοὶ μεταφραστὲς τοῦ Εὐαγγελίου, φλογεροὶ ἐραστὲς τοῦ Θείου Διδασκάλου.
Μιὰ μορφὴ συνηρπασμένη ἀπὸ τὸ Θεῖο Ἔρωτα εἶναι καὶ ὁ ΟΣΙΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ ὁ ΚΑΛΥΒΙΤΗΣ.

Παιδικὰ χρόνια

Ἡ Κωνσταντινούπολις εἶναι ἡ πατρίδα του. Εὐτρόπιος συγκλητικὸς καὶ Θεοδώρα οἱ γονεῖς του. Καὶ οἱ δυὸ ὁμόζυγοι καὶ ὁμότροποι, πλούσιοι σὲ ὑλικὰ ἀγαθά, ἀλλὰ καὶ στὴν ἀρετή. Εὐσεβεῖς καὶ φιλόχρηστοι φροντίζουν καὶ ἀγωνιοῦν γιὰ τὴ σωστὴ ἀνατροφὴ τῶν τριῶν παιδιῶν, ποὺ ὁ Κύριος τοὺς χαρίζει. Τὰ δυὸ τέκνα τους ἀνέρχονται σὲ ὑψηλὰ ἀξιώματα κι εὐημεροῦν. Ὁ νεώτερος γιός, ὁ Ἰωάννης, ἐντρυφᾷ στὶς Ἱερὲς Γραφές, φωτίζεται, χαριτώνεται καὶ διαπιστώνει τὴ ματαιότητα τοῦ κόσμου τούτου.

Πόθος σωτηρίας

Εἶναι δώδεκα χρονῶν ὅταν ὁ Κύριος χτυπάει τὴν πόρτα τῆς καρδιᾶς του. Ἡ συνάντησίς του μ᾿ ἕνα ζηλωτὴ Μοναχὸ τῆς Μονῆς τῶν Ἀκοιμήτων ἀνάβει πυρκαϊὰ στὰ στήθη του. Τὸ Μοναχικὸ ἰδεῶδες ποθεῖ νὰ βιώσει. Ν᾿ ἀφιερωθεῖ ὁλοκληρωτικὰ στὸν Κύριο ἐπιθυμεῖ. Καὶ ἱκετεύει τὸ Μοναχὸ νὰ τὸν πάρει μαζί του ἐπιστρέφοντας ἀπὸ τὰ Ἱεροσόλυμα. Ἡ ὑπόσχεσις δίνεται ἐπίσημα κι ὁ Ἰωάννης περιχαρὴς συνομιλεῖ ἀδιάλλειπτα μὲ τὸν Κύριό του.
Οἱ γονεῖς καμαρώνουν τὸ ἐνάρετο παιδί τους. Κι ὁ Ἰωάννης ζητάει νὰ τοῦ δωρίσουν ἕνα Εὐαγγέλιο. Ἡ ἐπιθυμία του εὐπρόσδεκτη. Πολὺ σύντομα φθάνει στὰ χέρια του ἕνα χειρόγραφο ὁλόχρυσο Εὐαγγέλιο, δῶρο πολύτιμο. Ἡ χαρά του ἀπερίγραπτη. Ἡ δίψα του γιὰ μελέτη ἀκόρεστη. Ἡ εὐγνωμοσύνη του μεγάλη. Ἀλλὰ πάνω ἀπὸ τὴ στοργὴ τῶν γονέων του ὁ Ἰωάννης τοποθετεῖ τὴν ἀγάπη στὸ Θεό. Γι᾿ αὐτὸ καὶ ἡ ἀπόφασίς του εἶναι ἀμετάκλητη.

Ἀναχώρησις ἱερή

Ὁ Ἰωάννης ἀναμένει ἐναγώνια τὴν ἐπιστροφὴ τοῦ Ἀββᾶ. Κι ἡ ὥρα τῆς συναντήσεως δὲν ἀργεῖ. Συναγάλλονται καὶ δοξολογοῦν τὸ Θεό. Ὁ Ἰωάννης γνωρίζει τὸν συναισθηματισμὸ τῶν γονέων του καὶ προβλέπει ἔντονες ἀντιδράσεις. Γι᾿ αὐτὸ θερμοπαρακαλεῖ τὸν Ἀββᾶ ν᾿ ἀναχωρήσουν κρυφά. Ἀνευρίσκουν πλοιάριο κι ἀναζητοῦν τὰ ναῦλα. Ὁ Ἰωάννης καταφεύγει στὴ μητέρα του. Ζητάει χρήματα γιὰ νὰ συμφάγει δῆθεν μὲ τοὺς φίλους του. Κι ἐξασφαλίζει ἑκατὸ νομίσματα κι ἕναν ὑπηρέτη γιὰ συνοδό.
Συναντάει τὸν Μοναχό, προπληρώνει τὸν καπετάνιο τοῦ καραβιοῦ, συνεννοεῖται γιὰ τὸν τρόπο ἀναχωρήσεως κι ἀναμένει τὴ στιγμή.
Ὁ ὑπηρέτης εἶναι ἕνα πρόβλημα, ἀλλὰ ὁ Ἰωάννης τὸν ἀποστέλνει νὰ εἰδοποιήσει τοὺς φίλους του, ἐνῶ ὁ ἴδιος μὲ τὸν Ἀββᾶ, εὐνοϊκοῦ τοῦ καιροῦ, ἀναχωροῦν κρυφά. Ὁ ὑπηρέτης ἐπανέρχεται καὶ τὸν ἀναζητάει ἐπίμονα. Ἀναγγέλλει στοὺς γονεῖς τὴν ἐξαφάνισι τοῦ Ἰωάννου. Ἄναυδοι ἐνεργοῦν ἀστραπιαία. Ἀποστέλλουν ὑπηρέτες ἀνὰ τὴν πόλι σὲ ἀναζήτησι. Οἱ κόποι μάταιοι. Ὁ Ἰωάννης ἄφαντος. Οἱ γονεῖς του θρηνοῦν ἀπαρηγόρητα τὸ χαμό του. Ἡ μητρικὴ καρδιὰ σπαράζει. Τὸ πατρικὸ φίλτρο πληγώνεται. Καὶ οἱ δυὸ ὀδύρονται γιὰ τὴν ἀπώλεια τοῦ λατρευτοῦ παιδιοῦ τους.

Μοναστικὴ ζωή

Ἔχουν περάσει ἤδη τρεῖς ἡμέρες καὶ τὸ πλοῖο φθάνει στὴ Μονὴ τῶν Ἀκοίμητων. Ὁ Ἰωάννης προσκυνεῖ στὸ καθολικό, ὑποβάλλει τὰ σέβη του στὸν Ἡγούμενο, χαιρετᾶ ταπεινὰ τοὺς ἀδελφοὺς καὶ ἐκφράζει τὸν ἐνδόμυχο πόθο του νὰ ἐνδυθεῖ τὸ Ἀγγελικὸ Σχῆμα. Τὸ νεαρὸ τῆς ἡλικίας του καθιστὰ δύσπιστο τὸν ἔμπειρο Γέροντα. Τονίζει τὶς δυσκολίες τοῦ δρόμου τῆς αὐταπαρνήσεως καὶ τὴν στενότητα τῆς τεθλιμμένης ὁδοῦ. Ὅμως οἱ δακρύβρεχτες θερμὲς παρακλήσεις, ἡ ἀποφασιστικότητα καὶ ὁ ἔνθεος ζῆλος του, ἐχεγγυοῦν, ἀφοπλίζουν τὸν Γέροντα καὶ ἡ εἴσοδός του γίνεται ἀποδεκτή. Ὁ Ἰωάννης κείρεται Μοναχός. Δέχεται τὴ χάρι τοῦ Ἁγίου Πνεύματος καὶ τὶς ὁλόθερμες εὐχὲς τοῦ Ἡγουμένου γιὰ νικηφόρες μάχες κατὰ τοῦ Διαβόλου. Ἐπὶ ἕξι χρόνια γιγαντομαχεῖ. Ἐπιδίδεται σὲ αὐστηρὲς νηστεῖες, σὲ ἀδιάλειπτες προσευχές, σὲ ὁλονύκτιες ἀγρυπνίες, σὲ σκληρὲς ἐξουθενώσεις, σὲ ἐντατικὴ μελέτη. Ἐργάζεται διαρκῶς. Ὑπακούει ἀναντίῤῥητα. Ὑπομένει ταπεινά. Ἀγωνίζεται ἀκατάπαυστα. Φθάνει σὲ ὕψη ἀρετῆς. Ἡ νεανικὴ μορφή του γίνεται ἀσκητική.
Ἀλλὰ ὁ μισόκαλος Διάβολος φθονεῖ τὴν πρόοδό του καὶ τοῦ ἐνσπείρει λογισμοὺς ἐνθυμήσεως τῶν γονέων του, τῶν φίλων του, τῆς πρότερης ἄνετης ζωῆς του. Ἡ καρδιά του φλογίζεται. Τὸ κορμί του λιώνει. Στὰ πύρινα βέλη τοῦ Σατανᾶ ἀντιπαραθέτει ἔνθερμη κραυγὴ πρὸς τὸν Κύριον, ἔντονη καταπόνησι τοῦ σώματος. Ἡ μορφή του σκελετώνεται. Ἐξομολογεῖται στὸν Ἡγούμενο τὸν ἀμείλικτο πόλεμο τοῦ ἐχθροῦ. Ὁ Γέροντας λυπεῖται κατάβαθα, πονεῖ ὑπερβολικά, ὑποχωρεῖ κι ἐπιτρέπει τὴν ἀναχώρησί του. Τὸν ἀποχωρίζεται, ἀλλὰ τὸν συνοδεύει μὲ τὶς ὁλόθερμες εὐχές του.

Ἐπιστροφὴ στὸ πατρικό

Ὁ Ἰωάννης ἀναχωρεῖ μὲ τὴν σθεναρὴ ἀπόφασι νὰ μὴν ἀποκαλυφθεῖ στοὺς γονεῖς του. Ἀπομακρύνεται καὶ χύνει καυτὰ δάκρυα. Φεύγει καὶ στέλνει θερμὲς ἱκετευτικὲς κραυγὲς στὸν Κύριο γιὰ ἀμέριστη συμπαράστασι, γιὰ διαρκῆ συμπόρευσι, γιὰ ἀδιάλλειπτη ἐνίσχυσι. Βαδίζοντας συναντᾶ ρακένδυτο Μοναχό. Ἀνταλλάσσουν τὰ ἐνδύματα, ζητάει τὶς εὐχές του, συμβαδίζουν λίγο κι ἀποχωρίζονται. Ὁ Ὅσιος μόνος πλησιάζει τὸ πατρικό του σπίτι. Γονυκλινὴς καὶ μετὰ δακρύων ἐπιζητεῖ τὸ ἔλεος τοῦ Θεοῦ γιὰ νὰ κατανικήσει τὸ Σατανᾶ.
Εἶναι νύκτα. Ἤδη βρίσκεται μπροστὰ στὸ ἀρχοντόσπιστο τοῦ πατέρα του. Διανυκτερεύει προσευχόμενος ἐκτενῶς. Ξημερώνει κι ἡ τελικὴ μάχη ἀρχίζει. Ἕνας ρακένδυτος, σκελετωμένος, κατάχλωμος ζητιάνος ζητάει καλύβα στὸν κῆπο τοῦ ἄρχοντα Εὐτρόπιου. Ὁ ὑπηρέτης τὸν ἀποπέμπει. Ὁ Ἰωάννης ἱκετεύει γιὰ τὴν παραμονή του. Σὲ λίγο ἀντικρύζει τὸν πατέρα του. Δακρύζει, εὐχαριστεῖ τὸ Θεὸ καὶ στέλνει τὸ SOS. Πλησιάζει τὸν πατέρα του κι ἐπιζητεῖ τὴν εὐσπλαχνία του. «Ἄφησέ με, σὲ παρακαλῶ, νὰ μείνω στὸ προπύλαιο». Ἡ ὄψις του προκαλεῖ τὸν οἶκτο καὶ γίνεται δεκτὸ τὸ αἰτημά του κι ἐκπληρώνεται ἡ ἐπιθυμία του.

Ἡ ζωὴ στὴν καλύβα

Μιὰ καλύβα φτιάχνεται αὐθημερόν, κι αὐτὴ γίνεται ἡ ἔπαλξις, ὅπου κονταροχτυπιέται ὁ Ἰωάννης μὲ τὸ Διάβολο. Ἀγρυπνεῖ καὶ προσεύχεται. Νηστεύει αὐστηρὰ καὶ διαμοιράζει στοὺς φτωχοὺς καὶ ἀτοὺς δούλους τὴν τροφή, ποὺ πλούσια του παρέχεται. Ταλαιπωρεῖ ὑπέρμετρα τὸ σῶμα καὶ θεώνει τὴν ψυχή. Ἡ μητέρα του φοβεῖται τὴν ἄγρια ὄψι του. Ὁ Διάβολος τὸν προκαλεῖ ν᾿ ἀποκαλυφθεῖ. Ὑπομένει ἀκλόνητα καὶ παραμένει γιὰ τοὺς γονεῖς του ὁ ἄγνωστος ζητιάνος. Ὁ Κύριος παρακολουθεῖ τὸν τριετῆ πολύμοχθο ἀγώνα του κι ἐμφανίζεται στὸν ὕπνο του. Ἐπιβραβεύει τὴν παντελῆ αὐταπάρνησι, τὴν τελεία ὑπομονή, τὴ βαθειὰ ταπείνωσι, τὴν περιφανῆ νίκη κατὰ τοῦ Διαβόλου κι ἀναγγέλλει τὴν μετὰ τριήμερο ἀναχώρησί του γιὰ τὴν προσωπικὴ συνάντησι μαζί Του καὶ τὴν συναγαλλίασι μὲ τοὺς Ἀγγέλους καὶ τοὺς Ἁγίους.

Πλησιάζει τὸ τέλος του

Ὁ Ἰωάννης ξυπνάει καὶ ὑμνολογεῖ τὸν Κύριο γιὰ τὴν ἔκφρασι τῆς εὐαρέσκειας καὶ τὴν κατάταξι μὲ τοὺς Ἁγίους. Παρακαλεῖ συνάμα καὶ γιὰ τὴν ἄφεσι τῶν ἀνομιῶν τῶν γονέων του. Μετὰ καλεῖ τὸν ὑπηρέτη καὶ τὸν παρακαλεῖ νὰ μεταβιβάσει πρόσκλησι στὴ μητέρα του γιὰ νὰ τὸν ἐπισκεφθεῖ. Ἡ μητέρα του φοβᾶται τὴν ἀγριότητά του κι ἀποῤῥίπτει τὴν πρόσκλησι. Ὁ Ὅσιος ἐπιμένει καὶ ζητεῖ νὰ τὴν ἰδεῖ. Ἀναγγέλλει τὴν μετὰ τρεῖς μέρες κοίμησί του καὶ τὴν ἐξαναγκάζει ν᾿ ἀποδεχθεῖ τὸ κάλεσμα. Στέλνει ὅμως δοῦλο καὶ τὸν φέρνουν στὸ σπίτι της. Ὁ Ὅσιος ἐκφράζει τὶς εὐχαριστίες του γιὰ τὴν ἐλεήμονα φιλοξενία κι ἀναθέτει στὸ Χριστὸ τὴν ἀπόδοσι τοῦ μισθοῦ. Ζητεῖ δὲ τὴν ἐκπλήρωσι μιᾶς ὕστατης ἐπιθυμίας, ἀφοῦ παίρνει τὴν ἔνορκη διαβεβαίωσι τῆς ἐκτελέσεως. «Νὰ μὴ γίνει ἀλλαγὴ ἐνδυμάτων κατὰ τὴν ταφή του καὶ νὰ ταφεῖ στὴν καλύβα, στὸ πεδίο τῆς μάχης καὶ τῆς νίκης μὲ τὸ Διάβολο». «Ἀντιπροσφέρει δὲ ὡς δῶρο τὸ χρυσοποίκιλτο Εὐαγγέλιο κι ἐπιστρέφει στὴν καλύβα.
Ἡ μητέρα του ἀναγνωρίζει τὸ Εὐαγγέλιο, δῶρο δικό της στὸ λατρευτὸ παιδί της. Τὸ ἀνακοινώνει ἀμέσως στὸν Εὐτρόπιο καὶ σπεύδουν νὰ πληροφορηθοῦν ὅ,τι σχετικὸ γνωρίζει ὁ Ὅσιος γιὰ τὸν γυιό τους.

Αὐτοαποκάλυψις στοὺς γονεῖς καὶ ἐκδημία

Ἡ στιγμὴ εἶναι ἀνεπανάληπτη. Μπροστά του βρίσκονται οἱ γονεῖς του κι ἀναμένουν μὲ δάκρυα τὶς πληροφορίες. Ὁ Ὅσιος συγκλονίζεται ἀπὸ τὴ συγκίνησι κι ἀποκαλύπτεται. «Ἐγὼ εἶμαι ὁ γυιός σας Ἰωάννης. Τὸ Εὐαγγέλιο πιστοποιεῖ τὴν ταυτότητά μου». Καὶ διηγεῖται λεπτομέρειες τῆς ζωῆς του σὰν ἀπόδειξι τῆς ἀλήθειας τῶν λόγων του. Οἱ γονεῖς μένουν ἄναυδοι. Ἀντικρύζουν τὸ χαμένο παμπόθητο παιδί τους καὶ ἀγάλλονται. Θεωροῦν τὸ τέλος του καὶ θρηνοῦν γοερά. Οἱ κάτοικοι τῆς Κωνσταντινουπόλεως τὸ πληροφοροῦνται καὶ συμμετέχουν στὴ χαρὰ καὶ στὸν πόνο τῶν γονέων. Ἀναλογίζονται τὴν ἀπαράμιλλη ὑπομονή του καὶ καταπλήσσονται. Ὁ Ὅσιος δίνει τὶς τελευταῖες παρηγορητικὲς νουθεσίες στοὺς γονεῖς του, εὐχαριστεῖ τὸ Θεὸ γιὰ τὴν λαμπρὴ νίκη κατὰ τοῦ Διαβόλου, εὔχεται γιὰ τοὺς θλιμμένους γονεῖς του καὶ στὶς 15 Ἰανουαρίου παραδίδει τὴν ψυχή του πάλλευκη στὰ χέρια τοῦ Κυρίου, γιὰ νὰ λάβει τὸ στεφάνι τῆς νίκης.

Θαυματουργικὴ παρουσία

Ἡ μητέρα του ξεχνᾶ τὴν ὑπόσχεσί της καὶ τὸν ἐνδύει περίλαμπρα. Παρευθὺς γίνεται σεισμὸς κι ἀκούεται φωνή: «Βάλε τὰ ἐνδύματά μου γιὰ νὰ μὴν τιμωρηθεῖς». Ἡ μάνα μένει παράλυτη καὶ ἄφωνη. Ὁ πατέρας ἐνθυμεῖται τὴν ἐντολὴ τοῦ παιδιοῦ τους, τὸν ἐνδύουν ρακένδυτα καὶ ἡ μητέρα θεραπεύεται. Τὴν ἴδια στιγμὴ ὁ Ὅσιος θαυματουργεῖ ποικιλότροπα. Τὸ σῶμα του ἐνταφιάζεται μὲ τὴ συμμετοχὴ τοῦ Πατριάρχου, κλήρου καὶ λαοῦ στὴν καλύβα. Ἐκεῖ ἀνεγείρεται ἀπὸ τοὺς γονεῖς του Ναὸς καὶ τὸ ὑπόλοιπό της περιουσίας διαμοιράζεται στοὺς φτωχούς. Διέρχονται τὴ λοιπὴ ζωὴ τοὺς θεάρεστα καὶ ἀπέρχονται στὰ Οὐράνια Σκηνώματα γιὰ νὰ συνευφραίνονται αἰώνια μὲ τὸν περιπόθητο γυιό τους Ἰωάννη.

Ἐπίλογος

Ὁ Ὅσιος Ἰωάννης ὑπόδειγμα μακρᾶς ὑπομονῆς, ὁλοκληρωτικῆς καταφρονήσεως τῶν πρόσκαιρων ἀπολαύσεων, καθολικῆς περιφρονήσεως τῆς ἐφήμερης δόξης, αὐστηρῆς ἐγκράτειας, ἄκρας ὑποταγῆς τῆς θελήσεώς του στὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ, τέλειας ἐχεμύθειας τῆς ταυτότητας τοῦ μέχρι τὴν ὥρα τοῦ θανάτου του. Οἱ ἀρετὲς τοῦ προκλήσεις καὶ προσκλήσεις γιὰ μίμησι.
Κι ἐμεῖς ταπεινοὶ τιμητὲς τοῦ Ὁσίου Ἰωάννου, ἀλλὰ καὶ πρόθυμοι μιμητὲς ἂς γίνουμε.

Απολυτίκιο,  ήχος δ΄

Εκ βρέφους τον Κύριον, επιποθήσας θερμώς,
τον κόσμον κατέλιπες, και τα εν κόσμω τερπνά, και ήσησας άριστα.
Επηξας την καλύβην, προ πυλών σων γονέων.
’Εθραυσας των δαιμόνων, τας ενέδρας παμμάκαρ.
Διο σε Ιωάννη Χριστός αξίως εδόξασεν.

http://users.uoa.gr

π. Πορφύριος Καυσοκαλυβίτης: Ν΄ αγωνίζεσθε, απλά, απαλά, χωρίς βία


Τέλεια, βαθιά φιλοσοφημένη είναι η θρησκεία μας. Το απλό είναι και το πιο πολύτιμο. Έτσι ν΄ αγωνίζεσθε στην πνευματική ζωή, απλά, απαλά, χωρίς βία. Η ψυχή αγιάζεται και καθαίρεται με τη μελέτη των λόγων των Πατέρων, με την αποστήθιση των ψαλμών, αγιογραφικών χωρίων, με την ψαλτική, με την ευχή.

Δοθείτε, λοιπόν, σ΄ αυτά τα πνευματικά κι αφήστε τα όλα τ΄ άλλα. Στη λατρεία του Θεού μπορούμε να φτάσουμε εύκολα, "αναίμακτα".

Είναι δύο δρόμοι που μας οδηγούν στον Θεό, ο σκληρός και κουραστικός με τις άγριες επιθέσεις κατά του κακού και ο εύκολος με την αγάπη. Υπάρχουν πολλοί που διάλεξαν το σκληρό δρόμο και "έχυσαν αίμα, για να λάβουν Πνεύμα", ώσπου έφτασαν σε μεγάλη αρετή.


Εγώ βρίσκω ότι πιο σύντομος και σίγουρος δρόμος είναι αυτός με την αγάπη. Αυτόν ν΄ ακολουθήσετε κι εσείς.


Μπορείτε, δηλαδή, να κάνετε άλλη προσπάθεια. Να μελετάτε και να προσεύχεσθε και να έχετε ως στόχο να προχωρήσετε στην αγάπη του Θεού και της Εκκλησίας. Μην πολεμάτε να διώξετε το σκοτάδι απ΄ το δωμάτιο της ψυχής σας. Ανοίξτε μια τρυπίτσα, για να έλθει το φως, και το σκοτάδι θα φύγει. Το ίδιο ισχύει και για τα πάθη και τις αδυναμίες. Να μην τα πολεμάτε, αλλά να τα μεταμορφώνετε σε δυνάμεις, περιφρονώντας το κακό. Να καταγίνεσθε με τα τροπάρια, τους κανόνες, τη λατρεία του Θεού, τον θείο έρωτα. Όλα τ΄ άγια βιβλία της Εκκλησίας μας, η Παρακλητική, το Ωρολόγιο, το Ψαλτήρι, τα Μηνιαία περιέχουν λόγια άγια, ερωτικά προς τον Χριστό μας. Να τα διαβάζετε με χαρά και αγάπη και αγαλλίαση. Όταν δοθείτε σ΄ αυτήν την προσπάθεια με λαχτάρα, η ψυχή σας θ΄ αγιάζεται με τρόπο απαλό, μυστικό, χωρίς να το καταλαβαίνετε.




Οι βίοι των Αγίων, και πιο πολύ ο βίος του Αγίου Ιωάννου του Καλυβίτου, μου έκαναν εντύπωση. Οι άγιοι είναι φίλοι του Θεού. Όλη την ημέρα μπορείτε να εντρυφάτε και ν΄ απολαμβάνετε τα κατορθώματά τους και να μιμείσθε το βίο τους. Οι άγιοι είχαν δοθεί εξ ολοκλήρου στον Χριστό.


Με αυτή τη μελέτη σιγά-σιγά θα αποκτήσετε την πραότητα, την ταπείνωση, την αγάπη και η ψυχή σας θα αγαθύνεται.


Να μη διαλέγετε αρνητικούς τρόπους για τη διόρθωσή σας. Δεν χρειάζεται ούτε τον διάβολο να φοβάστε, ούτε την κόλαση, ούτε τίποτε. Δημιουργούν αντίδραση. Έχω κι εγώ μια μικρή πείρα σ΄ αυτά. Ο σκοπός δεν είναι να κάθεσθε, να πλήττετε και να σφίγγεσθε, για να βελτιωθείτε. Ο σκοπός είναι να ζείτε, να μελετάτε, να προσεύχεσθε, να προχωρείτε στην αγάπη, στην αγάπη του Χριστού, στην αγάπη της Εκκλησίας.


Αυτό είναι το άγιο και ωραίο, που ευφραίνει και απαλλάσσει την ψυχή από κάθε κακό, η προσπάθεια να ενωθεί κανείς με τον Χριστό. Ν΄ αγαπήσει τον Χριστό, να λαχταρήσει τον Χριστό, να ζει εν τω Χριστώ, σαν τον Απόστολο Παύλο, που έλεγε: "Ζώ δε ουκέτι εγώ, ζή δε εν εμοί Χριστός". Αυτό να είναι ο στόχος σας. Οι άλλες προσπάθειες να είναι μυστικές, κρυμμένες.


Εκείνο που θα πρέπει να κυριαρχεί είναι η αγάπη στον Χριστό. Αυτό να υπάρχει μές στο μυαλό, στη σκέψη, στη φαντασία, στην καρδιά, στη βούληση. Αυτή η προσπάθεια να είναι η πιο έντονη, πώς θα συναντήσετε τον Χριστό, πώς θα ενωθείτε μαζί Του, πώς θα Τον ενστερνισθείτε μέσα σας.




Τις αδυναμίες αφήστε τις όλες, για να μην παίρνει είδηση το αντίθετο πνεύμα και σας βουτάει και σας καθηλώνει και σας βάζει στη στενοχώρια. Να μην κάνετε καμιά προσπάθεια ν΄ απαλλαγείτε απ΄αυτές. Ν΄ αγωνίζεσθε με απαλότητα και απλότητα, χωρίς σφίξιμο και άγχος. Μη λέτε: "Τώρα θα σφιχτώ, θα κάνω προσευχή ν΄ αποκτήσω αγάπη, να γίνω καλός κ.λ.π." Δεν είναι καλό να σφίγγεσαι και να πλήττεις, για να γίνεις καλός. Έτσι θ΄ αντιδράσετε χειρότερα. Όλα να γίνονται μα απαλό τρόπο, αβίαστα κι ελεύθερα. Ούτε να λέτε: "Θεέ μου, απάλλαξέ με απ΄ αυτό", παραδείγματος χάριν, το θυμό, τη λύπη. Δεν είναι καλό να προσευχόμαστε ή και να σκεφτόμαστε το συγκεκριμένο πάθος, κάτι γίνεται στην ψυχή μας και μπλεκόμαστε ακόμη περισσότερο. Ρίξου με ορμή, για να νικήσεις το πάθος, θα δεις τότε πώς θα σ΄ αγκαλιάσει, θα σε σφίξει και δεν θα μπορέσεις τίποτε να κάνεις.


Μην πολεμάτε απευθείας τον πειρασμό, μην παρακαλείτε να φύγει, μη λέτε: "Πάρ΄τον, Θεέ μου!" Τότε του δίνετε σημασία κι ο πειρασμός σφίγγει. Γιατί παρόλο που λέτε, "πάρ΄τον, Θεέ μου", βασικά τον θυμάστε και τον υποθάλπετε περισσότερο. Η διάθεση για απαλλαγή, βέβαια, θα υπάρχει, αλλά θα είναι πάρα πολύ μυστική και λεπτή, χωρίς να φαίνεται. Θα γίνεται μυστικά. Θυμηθείτε εκείνο που λέει η Αγία Γραφή: "Μη γνώτω η αριστερά σου τι ποιεί η δεξιά σου". Όλη η δύναμή σας να στρέφεται στην αγάπη του Θεού, στη λατρεία Του, στην προσκόλληση σ΄ Αυτόν. Έτσι η απαλλαγή απ΄ το κακό και τις αδυναμίες θα γίνεται μυστικά, χωρίς να παίρνετε είδηση, χωρίς κόπο.




Αυτή την προσπάθεια κάνω κι εγώ. Βρήκα ότι είναι ο καλύτερος τρόπος αγιασμού, "αναίμακτος". Καλύτερα, δηλαδή, να ρίχνομαι στην αγάπη, μελετώντας τους κανόνες, τα τροπάρια, τους ψαλμούς. Αυτή η μελέτη κι εντρύφηση, χωρίς να το καταλάβω, πηγαίνει το νού μου προς τον Χριστό και γλυκαίνει την καρδιά μου. Συγχρόνως εύχομαι, ανοίγοντας τα χέρια με λαχτάρα, με αγάπη, με χαρά και ο Κύριος με ανεβάζει στην αγάπη Του. Αυτός είναι ο σκοπός μας, να φτάσουμε εκεί. Τι λέτε, αυτός ο δρόμος δεν είναι "αναίμακτος";


Υπάρχουν και πολλοί άλλοι τρόποι, όπως, για παράδειγμα, να θυμάσαι το θάνατο, την κόλαση, τον διάβολο. Έτσι από φόβο και υπολογισμό αποφεύγεις το κακό. Εγώ ο ελάχιστος δεν εφάρμοσα στη ζωή μου αυτούς τους τρόπους που κουράζουν, φέρνουν αντίδραση και πολλές φορές αντίθετο αποτέλεσμα. Η ψυχή, κι όταν μάλιστα είναι ευαίσθητη, ευφραίνεται στην αγάπη κι ενθουσιάζεται, ενδυναμώνεται και μετασχηματίζει και μεταποιεί και μεταστοιχειώνει όλα τα αρνητικά και τα άσχημα.


Γι΄ αυτό εγώ προτιμώ τον "εύκολο δρόμο", δηλαδή αυτό τον τρόπο που τον πετυχαίνουμε με τη μελέτη των κανόνων των αγίων. Στους κανόνες θα βρούμε τρόπους που μεταχειρίστηκαν οι άγιοι, οι όσοι, οι ασκητές, οι μάρτυρες. Καλό είναι να κάνουμε αυτή την "κλοπή". Να κάνουμε κι εμείς ό,τι έκαναν εκείνοι. Αυτοί ρίχθηκαν στην αγάπη του Χριστού. Έδωσαν όλη την καρδιά τους. Να κλέψουμε τον τρόπο τους".



http://namarizathema.pblogs.gr

ο πολυσέβαστος μακαριστός ιερομόναχος Άνθιμος Αγιαννανίτης ο Πνευματικός..


Αδρή φυσιογνωμία του Αγίου Όρους, ο πολυσέβαστος μακαριστός ιερομόναχος Άνθιμος Αγιαννανίτης ο Πνευματικός. Άνθρωπος τω όντι ουράνιος, άγγελος επίγειος ασφαλώς. Άνθρωπος γνησίου Βιώματος, ολοένα καταδυόμενος στα μεγάλα πνευματικά βάθη και συνάμα αναρριχώμενος στα δυσθεώρητα ύψη των αρετών. Εραστής, ο Γέροντας, των υπερκοσμίων -βιαστής της Βασιλείας των Ουρανών. Παραπέμπει αβίαστα ο παπα-Άνθιμος στους μεγάλους Γεροντάδες του Όρους και όχι μόνον.
Μέτρο διακρίσεως ο πάλλευκος Αγιορείτης Άνθιμος ο Πνευματικός. Στιβαρός χειραγωγός εις Χριστόν, φροντίζει να λειαίνει τις ποιες γωνίες της ψυχής. Έχει μεγάλη σημασία ο τρόπος που καλλιεργούνται ο εγκέφαλος και η καρδιά. Η υπερτροφία τού εγκεφάλου αποξενώνει το όργανο αυτό της ψυχής από την καρδιά και τη ζωή της. Από την άλλη, η υπερτροφία της καρδιάς δημιουργεί τύπους νοσηρούς. Η δυσανάλογη ανάπτυξη, η ασυντόνιστη καλλιέργεια νου και καρδιάς προκαλεί τέτοια δυσαρμονία, ώστε ο άνθρωπος να εμφανίζεται δύσκαμπτος και μονομερής. Ολ’ αυτά ο περίφημος σκητιώτης Πνευματικός τα επεμελείτο με αγάπη πολλή. Στο Άγιον Όρος είχαμε μια πολύ ενδιαφέρουσα συνομιλία μαζί του.
M.M.: - Γέροντα, βάζω μετάνοια και σας ευχαριστώ από τα βάθη της καρδιάς μου που έχετε την καλοσύνη να συνομιλήσουμε, χειραγωγώντας μας εις Χριστόν.
A.A.: – Κι εγώ σάς ευχαριστώ, αγαπητέ μου, που καταδεχθήκατε εμένα, έναν -ας μη μεταχειρισθώ άσχημες λέξεις- αμαθή γέροντα. Παρακαλώ να παραβλέψετε τα σφάλματα μου!
M.M.: – Γέροντα, ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή: Ο λόγος σαρξ εγένετο και εσκήνωσεν εν ημίν…! Αλήθεια, τι βάθος και πλάτος και πλούτος θείας αγάπης! Ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός, ο Υιός και Λόγος τού Πατρός, το δεύτερο Πρόσωπο της Άγιας Τριάδος ενηνθρώπησε για τη σωτηρία όλων μας! Βοηθήστε μας με τη μεγάλη αγιορείτικη εμπειρία σας να προσεγγίσουμε αυτά τα βαθιά νοήματα και μηνύματα.

ΕΞΕΠΕΣΕ
A.A.: - Είναι μεγάλο ακατάληπτο Μυστήριο, παιδί μου. Προσέλαβε στο άπειρον της Θεότητος τον άνθρωπο. Με εννοήσατε; Ούτε η Θεότης μετετράπη σε ανθρωπότητα ούτε η ανθρωπότης σε Θεότητα. Με εννοήσατε; Ο Θεός ήλθε να σώσει το υπεροχικό κτίσμα Του τον άνθρωπο τον όποιο έπλασε εξ αρχής για να είναι κυρίαρχος όλης της κτίσεως. Εκείνος όμως εξέπεσε… Ο άνθρωπος μετά την πτώση του δεν μπορούσε να επιστρέψει κοντά στον Θεό, γι’ αυτό κατέβηκε Εκείνος και τον πήρε τον προσέλαβε εις τον Εαυτόν Του. Εις το άπειρον της Θεότητος τι είναι ο άνθρωπος; Μήτε μία τελεία! Σε αυτό το σημείο πολλοί συγχέουν τα πράγματα διότι δεν μπορούσαν να καταλάβουν. Ήλθε ο Θεός και πήρε όλο τον άνθρωπο. Θα σάς πω ένα μικρό παράδειγμα: Πώς ένας άνθρωπος έχει ένα δακτυλιδάκι στο δάκτυλο του; Τί είναι το δακτυλίδι απέναντι στο σώμα; Μήτε σάρκα μήτε οστούν. Είναι μέταλλο. Έτσι και η Θεότης προσέλαβε τον άνθρωπο που είναι πεπερασμένος. Εις το άπειρον της Θεότητος προσέλαβε τον άνθρωπο -γι’ αυτό λέγεται πρόσλημμα- έλαβε την ανθρωπότητα και μας έδωσε τη χάρη της Θεότητος και τη σωτηρία. Είδατε πώς εισέρχεται ο νους λίγο-λίγο από τα μικρά αυτά παραδείγματα εις τα ακατάληπτα και υψηλά; Ο Θεός προσέλαβε τον άνθρωπο και υπέστη όλα όσα γνωρίζουμε, διότι ο Θεός είναι εύσπλαχνος, αλλά είναι και δίκαιος. Ήλθε κι έπαθε εν σαρκί για να μας σώσει. Γι’ αυτό οι μονοφυσίται απατώνται φρικτότατα και αν δεν διορθωθούν, πάνε χαμένοι.
 Τον ήλιο, τον αέρα αντιλαμβανόμαστε διά των αισθήσεων. Πώς το πάντη άυλον της απείρου Θεότητος θα συλληφθεί και θα σταυρωθεί; Απλούστατα έπαθεν η ανθρωπότης, η δε Θεότης απαθής διέμεινεν και δικαιώθηκε ο άνθρωπος λόγω της αναμαρτησίας της Ανθρωπότητος τού Υιού τού θεού. Γι’ αυτό μας έδωσε την ελευθερία και μας ανέβασε εις τα δεξιά της μεγαλοσύνης Του να βλέπουμε τη δόξα την οποία είχε ο Θεός προτού τον κόσμο κτίσει! Ο Κύριος ήλθε και μας ελευθέρωσε από τον τάραχο των παθών, της αμαρτίας μας, πως ψάλλει ο υμνωδός. Μάς απήλλαξε απ’ όλα τα δεινά και μας ανεβίβασε και μας εκάθισεν εκ δεξιών τού θρόνου της μεγαλοσύνης Του για να έχει πολλούς αδελφούς πως είπε και μείς να χαιρόμεθα για τον απόλυτο σκοπό για τον οποίον ο πανάγαθος Θεός μας εδημιούργησε! Μάς προετοίμασε τόσα μεγάλα αγαθά που ο μέγας Παύλος αφού ανέβη εις τον τρίτον πύρινον ουρανόν -που αι αγγελικοί δυνάμεις- μας λέγει ότι ούτε στόμα ανθρώπων μπορεί να τα ειπεί ούτε νους να φαντασθεί τα υπέρ πάν -φύσει και θέσει-τελούμενα αγαθά. Εις των αγίων Πατέρων λέγει: Τρία πράγματα δεν μπορούσαν να γίνουν καλύτερα: Πρώτον η Μητέρα τού θεού! Ο Κύριος πήρε τη σάρκα τη δική μας και μας έδωσε Πνεύμα. Μάς έκανε αδελφούς για να κληρονομήσουμε τη Βασιλεία Του. Δεύτερον αυτή αύτη η σαρξ τού Υιού τού θεού! Την προ-σέλαβεν η Θεότης! Αλήθεια τι μεγαλείον! Τρίτον, τα μέλοντα αγαθά που θα απολαύσουν όσοι εργάζονται τας εντολάς τού θεού. Διότι εργαζόμενοι θα λάβουν μισθό. Οι μη εργαζόμενοι δεν μπορούν να ζητήσουν μισθό. Διά τούτο εύχομαι να γίνουμε άξιοι τού μεγάλου Μυστηρίου της ενσάρκου Οικονομίας.

70 ΧΡΟΝΙΑ ΣΤΟΝ ΑΘΩ
M.M.: – Γέροντα πόσα χρόνια ασκείσθε ατό Άγιον Όρος;
A.A.: – Εις το Άγιον Όρος συνεπληρώθησαν τα εβδομήκοντα έτη της ανάξιας παραμονής μου.

M.M.: – Μέσα σ’ αυτά τα εβδομήντα ολόκληρα χρόνια, γέροντα, χιλιάδες άνθρωποι θα έχουν ασφαλώς φθάσει στην καλύβη σας εδώ στη Σκήτη της Αγίας Άννης και άλλοι θα έχουν εξομολογηθεί στο πετραχήλι σας, άλλοι θα έχουν ζητήσει τις πολύτιμες νουθεσίες σας κι άλλοι απλώς θα πέρασαν να εξασφαλίσουν τις θεοπειθείς ευχές σας. Ποια είναι η εμπειρία σας από τους ανθρώπους αυτούς; Πώς αντιμετωπίζετε τον πόνο τού σύγχρονου άνθρωπου, γέροντα;
A.A.: - Άκουσε, παιδί μου. Ζούμε σε μια περίοδο που όλοι οι άγιοι και όλοι οι ευσεβείς παρακαλούσαν να μην βρίσκονται.

M.M.: – Μιλήστε μας, γέροντα, για την αποστασία αυτή, για την απομάκρυνση από το θέλημα τού Θεού.
A.A.: - Παιδί μου, ξέρεις τι θα πει αποστασία; Ο θείος Παύλος έγραψε στους Θεσσαλονικείς επιστολή που τους παροτρύνει να μην είναι σαν τους άλλους που δεν έχουν ελπίδα. Εκείνοι την παρερμήνευσαν και ο απόστολος αναγκάσθηκε να τους γράψει και δεύτερη επιστολή. Με εννοήσατε; Τους γράφει μεταξύ άλλων: Γιατί ξενίζεσθε και διαστρέφετε; Εγώ όταν ήμουν κοντά σας δεν σάς έλεγα ότι η Β’ Παρουσία τού Κυρίου δεν θα γίνει τώρα, αλλά θα αργήσει;. Τους έβαλε, λοιπόν, ένα όριο, μεταξύ άλλων, λέγοντας: Δει πρώτον ελθείν την αποστασίαν, έως ότου αποκαλυφθή ο αρχηγός της αποστασίας (τουτέστιν, ο άνθρωπος, για να μη νομίζουν για τον άγγελο τον αποστάτη, τον εωσφόρο, τον οποίο “ανελεί ο Κύριος τη δυνάμει τού Πνεύματος”) όστις θα υψώση εαυτόν υπέρ πάν σέβασμα…. Σήμερα, λοιπόν, Βρισκόμαστε σ’ αυτή την περίοδο. Υπάρχουν κι άλλοι που μας διαφωτίζουν περισσότερο. Είναι ο άγιος ΙππόλυτοςΡώμης, Αθηναίος την καταγωγή (όχι σαν τα μαζέματα που είναι τώρα καταλάβατε;) από το πάλαι ποτέ κλεινόν άστυ κι όχι από τη Βαβυλώνα αυτής της Ελλάδος… Μάς δίδει σημάδια αισθητά. Εκεί στον λόγο του περί συντέλειας και περί αντίχριστου λέγει: Καθώς ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός ο Υιός τού Θεού και Θεός ένωσεν εις μίαν πίστιν πάντα τα έθνη, όταν ο αντίχριστος θα συνάξη το διασκορπισθέν γένος… Λοιπόν -όσον αφορά το πρώτο σημάδι, βλέπουμε ότι ακόμη δεν συνήχθησαν στην Παλαιστίνη όλοι οι Εβραίοι. Εκεί είναι το όρος των ελαιών. Εκεί πήγαινε ο Κύριος και προσευχόταν. Εκεί έγινε η φοβερά προσευχή εκεί και η προδοσία. Απ’ εκεί ανελήφθη ο Κύριος. Εκεί ήτο ο ναός της Αναλήψεως, τον οποίο είχε κτίσει η αγία Ελένη. Όταν πήγαν οι Αγαρηνοί, διέδωσαν τις ασυναρτησίες τους. Μου έρχονται τώρα στο νου να σάς πω υπό μορφήν ερωτημάτων τα εξής: Οι πεθαμένοι τρώνε; Ασφαλώς όχι. Μήπως πίνουν; Όχι βέβαια. Πορνεύουν οι πεθαμένοι; Έ, όχι! Κι -όμως αυτά διακηρύσσουν! Μάλιστα. Μα και στο κουνούπι να τα πεις θα σε πει… άλογο!

ΣΥΓΧΙΣΗ
M.M.: - Μέσα στο πλαίσιο, γέροντα της αποστασίας της εποχής μας, γίνεται πολύς λόγος για την έλευση τού αντίχριστου. Υπάρχει μια σύγχιση στον κόσμο…
A.A.: – Μα εκεί σε πηγαίνω σκαλί-σκαλί. Διότι δεν μπορούμε να ανεβούμε από το κάτω-κάτω σκαλί κατευθείαν στο πάνω-πάνω!
M.M.: – Κι εδώ που είστε εσείς είναι πολύ ψηλά από τη θάλασσα.
A.A.: – Λοιπόν, βλέπετε το ένα σημάδι που μας έδωσε ο άγιος Ιππόλυτος το 170 μ.Χ. Ακούστε τώρα και το δεύτερο: Λέει: Καθώς ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός ο Υιός τού Θεού και Θεός ήγειρε τον ναόν τού σώματος -ανεστήθη από των νεκρών- ούτω και ο αντίχριστος θα ανεγείρει τον κατεδαφισθέντα ναόν τού Σολομώντος. Και άλλα… Λοιπόν, άμα δείτε ότι χτίζεται ο ναός τού Σολομώντος, αυτό είναι το τελευταίο σημάδι. Τότε ο αντίχριστος θα είναι τριάντα χρονών, όσον ο Κύριος όταν άρχισε τη δημόσια δράση Του. Θα προηγηθεί βέβαια ο πόλεμος, ώστε όπως λέγει ο Ιεζεκιήλ- τα όρη θα ανατραπούν, τα κτίρια θα πέσουν μαζί τους και το τέμενος τούΟμάρ. Αφού πέσουν όλα αυτά, θα δοθεί η ευκαιρία στους Εβραίους να κτίσουν τον ναό τού Σολομώντος. Ο αντίχριστος:Ενώχ και ο προφήτης Ηλίας. Τότε λοιπόν ο αντίχριστος θα αποκτείνει εκατόν σαράντα τέσσερις χιλιάδες -από τις δώδεκα φυλές τού Ισραήλ, δώδεκα χιλιάδες- μάλιστα. Με εννοήσατε; Ε, τότε θα κατέβει ο Κύριος, όπως λέει καθαρά το ευαγγέλιο επί νεφέλης. Θα προπορευθεί το σημείο τού Υιού τού Ανθρώπου και θα γίνει η παγκόσμια Κρίση. Στην Παλαιστίνη, στην Ανάληψη, λένε οι άγγελοι στους αποστόλους: Τί Βλέπετε, άνδρες Γαλιλαίοι, στον Ουρανό; Ούτος ο Ιησούς, ο αφ’ υμών αναληφθείς εις τους Ουρανούς, ούτος ελεύσεται πάλιν καθ’ ον τρόπον εθεάσασθε αυτόν ανερχόμενον εις τους Ουρανούς. Ακούτε τι μας λένε; Εννοήσατε; θα τον πάρουν ως Βασιλέα και θα κηρύξει τον εαυτό του μέσα σ’ αυτόν τον ναό τού Σολομώντος, -όπως λέγει ο απόστολος Παύλος στη Β’ προς Θεσσαλονικείς επιστολή του. Θα πει ότι αυτός είναι Θεός. Θα υψώσει εαυτόν υπέρ πάν σέβασμα. 
Ο Κύριος λέει: Εάν σάς είπωσι εν τη ερήμω μη εξέλθητε και εάν σάς είπωσι εν τοις ταμιείοις μη εισέλθητε καθ’ όσον η αστραπή άρχεται από ανατολών έως δυσμών έτσι και η παρουσία τού Υιού τού Θεού θα είναι φανερή παντού. Τότε κατά τον προφήτη θα μαζευτούν πάντα τα έθνη εις την κοιλάδα τού Ιωσαφάτ. Εκεί θα είναι οι άνθρωποι όλοι και ο Κύριος θα κατεβεί εκεί απ’ που αναλήφθηκε. Εκεί θα γίνει η Κρίσις. Από τον θρόνο τού Υιού τού Ανθρώπου θα εξέλθει ο πύρινος ποταμός και θα μαζέψει -όλους τους… ομοίους μου! Θα μας τραβήξει στη νεκρά θάλασσα και από εκεί στην καρδιά της γης. Τους καλούς θα τους βάλει στη Βασιλεία του, λέγοντας τους: Δεύτε οι ευλογημένοι τού Πατρός μου, κληρονομήσατε την ητοιμασμένην υμίν Βασιλείαν από καταβολής κόσμου…. Καταλάβετε; Πριν δημιουργήσει τον κόσμο δημιούργησε τον Παράδεισο για το άνθρωπο! Αλλού λέγει: Εν τω οίκω τού Πατρός μου μοναί πολλαί εισί. Ο καθένας μας κατά τα έργα και την κατάστασή του θα πάμε. Καταλάβατε; Για δε την κόλαση τι λέγει: Πορεύεσθε απ’ εμού οι κατηραμένοι εις το πυρ το εξώτερον το ητοιμασμένον τω διαβόλω και τοις αγγέλοις αυτού. Τους ανθρώπους μας έκανε ο Θεός αυτεξούσιους. Το αυτεξούσιον είναι η θέληση μας. Με εννοήσατε; Αυτό μας μένει. Γι’ άλλα, τίποτε. Άμα θέλουμε πάμε ή στη Βασιλεία των ουρανών ή στο σκότος τού διαβόλου Είναι δικό μας ζήτημα το που θα πάμε. Γι’ αυτό σάς λέγω, αν αγαπούμε τον εαυτό μας να κοιτάξουμε την ψυχή μας, διότι αυτός είναι ο εαυτός μας. Με εννοήσατε; Το δε σώμα είναι ένδυμα της ψυχής. Είναι κι εργαλείο της ψυχής για να κάνει τας αρετάς. Γι’ αυτό ας προσέξουμε. Καταλάβατε;

http://oparadeisos.wordpress.com

Εορτολόγιο

Δημοφιλείς αναρτήσεις


Banner Ορθόδοξων Ιστοχώρων και Ιστολογίων
Ξεκινάμε μια προσπάθεια παρουσίασης Ορθόδοξων Ιστοχώρων και Ιστολογίων.
Αν δεν υπάρχει ο δικός σας, ζητάμε συγνώμη,
ενημερώστε μας και θα τον συμπεριλάβουμε.





Create your own banner at mybannermaker.com!
Πέρα από το άτομο
Make your own banner at MyBannerMaker.com!

















(υπό κατασκευή)


Τα banner μας
Αντιγράψτε τον κώδικα στη δική σας σελίδα
για να εμφανιστούν τα banner μας.
Ειδοποιήστε μας για να συμπεριλάβουμε και το δικό σας.