Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος († 27 Ιανουαρίου Ανακομιδή Ιερών Λειψάνων)

Γέρασες σήμερα με την αμαρτία; 

Γίνε νέος αύριο με την Μετάνοια!

Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος († 27 Ιανουαρίου Ανακομιδή Ιερών Λειψάνων)

This mini documentary from the BBC offers an inside look at the life and spirituality of Hamatoura Monastery in Lebanon.

Πέτρος μοναχός Κατουνακιώτης

Πέτρος μοναχός Κατουνακιώτης: Η ασκητική ζωή του Αγιορείτη μοναχού από τη Λήμνο

Ο κατά κόσμον Γεώργιος Λαγιός γεννήθηκε το έτος 1891 στη Λήμνο. Φαίνεται ότι νέος δε βοηθήθηκε πνευματικά γι' αυτό έπινε και μεθούσε.

Αυτά γράφονται, όπως τα διέσωσαν παλαιοί γνώριμοί του, για να εξηγηθούν και κατανοηθούν κάποιες ιδιαίτερες μοναχικές του ασκήσεις. Αλλά ο καλός Θεός που είδε την καλή του προαίρεση, έδωσε μετάνοια φλογερή στην απλή και σπάνια ψυχή του και ήρθε να μονάσει στο Άγιον Όρος το έτος 1908.

Οι ησυχαστικές του αναζητήσεις και η φήμη του μεγάλου ησυχαστού, παπα-Δανιήλ Αγιοπετρίτου, οδήγησαν τα βήματά του στην πιο απομονωμένη και ησυχαστική περιοχή, στο Κελί που ασκήτευσε ο Άγιος Πέτρος ο Αθωνίτης, ο πρώτος και μεγαλύτερος Αθωνίτης Ησυχαστής. Υποτάχθηκε στον παπα-Δανιήλ, τον οποίον προσπαθούσε να ακολουθεί στους αγώνες του και να του κάνει καλή υπακοή.

Μετά από παρατεταμένη δοκιμή έγινε μοναχός το έτος 1926 με το όνομα Πέτρος. Έμαθε από τον αγιασμένο Γέροντά του την πρακτική καλογερική και μυήθηκε απ' αυτόν τα μυστικά της ησυχίας, της νήψεως, τους εγκλεισμού και της αδιαλείπτου νοεράς προσευχής, τα οποία κράτησε μέχρι θανάτου.

Βιώνοντας βαθιά τη μετάνοια για τα εν γνώσει και αγνοία αμαρτήματα της νεανικής του ζωής ζήτησε και έλαβε ευλογία από το Γέροντά του επί τρεις μήνες να μην πιεί νερό, για να συγχωρήσει ο Θεός τις οινοποσίες του. Έτρωγε φαγητό και χόρτα βέβαια, αλλά δεν ήπιε νερό επί τρεις μήνες!

Ήταν πρόθυμος και γενναίος στους ασκητικούς αγώνες και με τη μεγάλη απλότητα που τον διέκρινε έκανε τελεία υπακοή στο Γέροντά του. Η καλή αρχή, το πνευματικό θεμέλιο που έθεσε, προοιμίαζε και τη μετέπειτα φωτεινή πορεία του.

Όταν εκοιμήθη ο παπα-Δανιήλ, περίπου το 1929, για λίγα χρόνια έζησε με τους παραδελφούς του. Κάποιος από αυτούς βγήκε στον κόσμο.

Οι άλλοι απεβίωσαν και φαίνεται ότι δυσκολευόταν μόνος του. Ήρθαν και τα δύσκολα χρόνια της Κατοχής και της πείνας˙ έτσι αναγκάστηκε το 1940 να αφήσει το Κελί της μετανοίας του και να πάρει ένα ξηροκάλυβο στη Μικρά Αγία Άννα. Βρίσκεται πάνω από την Καλύβη του Απ. Θωμά, χαμηλότερα από το δρόμο που οδηγεί στα Κατουνάκια και δε φαίνεται γιατί είναι μέσα στο βράχο. Έχει δύο μικρά και χαμηλά κελάκια.

Μία εσωτερική πόρτα οδηγεί στο βράχο όπου υπάρχει μία σπηλιά αρκετά ευρύχωρη με ένα άνοιγμα για φωτισμό. Εδώ απομονωνόταν ο Γέροντας για περισσότερη ησυχία.

Αυτό ήταν το πνευματικό του εργαστήριο, η πνευματική του κυψέλη, το "γλυκό Κατούνι του", που γι' αυτόν ήταν επίγειος παράδεισος, αφού γευόταν το μέλι της ησυχίας και το μάννα του ουρανού. Γι' αυτό δεν του έκανε καρδιά να βγαίνει από το καλύβι του, να συναναστρέφεται και να μιλά με άλλους. Ο μικρόσωμος, αγράμματος και φτωχός "Πετράκης" ήταν ησυχαστής σε μεγάλα μέτρα. Είχε την αδιάλειπτη προσευχή, έβλεπε συχνά το Άκτιστο Φως και ζούσε από αυτή τη ζωή παραδεισένιες καταστάσεις.

Διηγήθηκε ο γέρων Γεράσιμος ο Υμνογράφος: "Γνώρισα το γερο-Πέτρο (Πετράκη) τον Κατουνακιώτη. Ήταν όντως άγιος μοναχός. Έκανε πολλή προσευχή και μεγάλη άσκηση. Μια φορά την εβδομάδα μαγείρευε και έτρωγε κάθε μέρα από αυτό.

Μια φορά ήρθε στο Κελί μας αλλοιωμένος στη όψη. Κλαίγοντας μου είπε ότι το βράδυ προσευχόμενος περικυκλώθηκε από λευκό άπλετο φως και γέμισε ευωδία το κελί του. Ο ίδιος αισθάνθηκε ανέκφραστη μακαριότητα, γλυκύτητα και ειρήνη. Δεν γνώριζε αν βρισκόταν στο κελί του. Ρωτούσε να μάθει τι είναι αυτό που του συνέβη. Μου είπε: "Εσύ είσαι μορφωμένος, ξέρεις γράμματα, να μου πεις μήπως είναι πλάνη του Σατανά, μήπως είναι τίποτε κακό;". Όλα όσα μου έλεγε ήταν της χάριτος˙ καθώς τα διηγείτο είχε βγει εκτός εαυτού και σε μια στιγμή ξαφνικά το πρόσωπό του έλαμψε και εγώ τα' χασα. Δε μιλούσα και τον άφησα να λέει. Δεν τον διέκοψα καθόλου. Αποτύπωνα και έλεγχα όσα έλεγε.

Δε διέκρινα κανένα σημείο πλάνης. Ύστερα του είπα να δοξάζει τον Θεόν που αξιώθηκε να δει αυτά, γιατί όλα είναι από τον Θεό και δεν είναι πλάνη. Φεύγοντας με παρακάλεσε να μην τα πω πουθενά και να παρακαλώ το Θεό να τον ελεήσει για να μην πλανηθεί. Ο γερο-Πέτρος ήταν της νοεράς προσευχής. Πολύ ταπεινός και απλός μοναχός".

Φαίνεται πως αυτό το γεγονός του συνέβη τότε για πρώτη φορά, γιατί στη συνέχεια ζούσε πολλές τέτοιες καταστάσεις, όπως απεκάλυψε στο γέροντα Παΐσιο. Έβλεπε συχνά το Άκτιστο Φως, είχε αείρροα δάκρυα που συνόδευαν την αδιάλειπτη προσευχή του και είχε ξεπεράσει τα τυπικά.

Τον ρώτησε κάποιος Γέροντας αν κάνει κανόνα και ακολουθία και απάντησε: "Ούτε κανόνα ούτε ακολουθία κάνω. Μόλις δύσει ο ήλιος τρώγω, κάνω το Απόδειπνο και κοιμάμαι δύο ώρες. Όταν ξυπνήσω, και όταν έχει ήδη νυχτώσει, αρχίζω τα κομποσχοίνια.

Στο δεύτερο-τρίτο κομποσχοίνι έρχονται τα δάκρυα και μέχρι το πρωί δεν ξέρω πού βρίσκομαι. Το καλοκαίρι αρχίζω την αγρυπνία το βράδυ και όταν βγει ο ήλιος, τότε συνέρχομαι και μπαίνω μέσα".

Γι ' αυτό ζούσε έγκλειστος και δεν ήθελε να μιλά, "εγκοπήν γλυκύτητος Θεού λαβείν μη βουλόμενος". Για να μη χάσει την επικοινωνία του με τον Θεόν, απέφευγε τις συναναστροφές. "Ο αγαπών την ομιλίαν την μετά του Χριστού αγαπά γενέσθαι μοναστικός". Τον επισκέπτονταν οι πατέρες και χτυπούσαν την εξώπορτα, αυτός όμως άνοιγε λίγο το παραθυράκι και ρωτούσε ποιός είναι και τι θέλει. Αν του πήγαιναν τρόφιμα, τους έλεγε να τα αφήσουν έξω.

Δεν έβγαινε να τα πάρει μέχρι που σάπιζαν. Αυτό το έκανε για να βλέπουν οι πατέρες τα σαπισμένα τρόφιμα και να μην του ξαναφέρουν.

Τον ρώτησε κάποιος γιατί δε βγαίνει. "Άμα βγω έξω, θα πούμε λόγια περίσσια", απάντησε. Ήταν ακτήμων. Μια-δυο φορές το χρόνο έβγαινε για να δώσει το εργόχειρό του, τα κομποσχοίνια, και να προμηθευτεί το παξιμάδι του.

Έκανε κάθε μέρα ενάτη και λάδι δεν έτρωγε σχεδόν όλο το χρόνο. Η συνηθισμένη τροφή του ήταν τσάι με παξιμάδι. Έκανε και έκτακτα τριήμερα.

Έλεγε στον παπα-Διονύσιο τον Μικραγιαννανίτη όταν ήταν νέο καλογέρι: "Για να μείνεις στην έρημο, θα πρέπει να είσαι καλός μάγειρας. Θα μαγειρεύεις φασόλια την Κυριακή και θα τρως μέχρι την Τρίτη.

Την Τετάρτη θα βάλεις λίγο νεράκι και θα τα βράζεις, την Πέμπτη θα βάλεις λίγη ντοματούλα, την Παρασκευή λίγο αλατάκι και νερό, το Σάββατο θα βάλεις και λίγο χυλό από αλεύρι, και την Κυριακή άλλο φαγητό. Έτσι με ένα φαγητό περνάς όλη την εβδομάδα".

Κάποτε είχε χιονίσει και τον έβλεπε ο παπα-Διονύσιος από απέναντι να πηγαινοέρχεται ξυπόλυτος πάνω στο χιόνι. Ύστερα τον ρώτησε γιατί το έκανε αυτό, και του εκμυστηρεύτηκε ότι είχε σαρκικό πόλεμο και βγήκε ξυπόλυτος στο χιόνι για να πολεμήσει την πύρωση.

Ο γερο-Πέτρος είχε χάρισμα να βλέπει πράγματα που θα συνέβαιναν μελλοντικά. Κάποια μέρα πήρε πληροφορία και πήγε στον τότε Γέροντα της Καλύβης του Αγίου Χαραλάμπους στη Νέα Σκήτη και του είπε: "Γέροντα, έρχεται ο λύκος να φάει το προβατάκι σου, το ξέρεις; Το καλογέρι σου δεν πάει καλά. Το παρακολουθείς; Πρόσεξέ το, γιατί θα φύγει και θα πετάξει".

Όντως το καλογέρι ήταν πνιγμένο στους λογισμούς και σχεδίαζε να φύγει. Ο γερο-Πέτρος από τη Μικρά Αγία Άννα το έβλεπε αλλά δυστυχώς παρά την προσπάθεια του Γέροντά του έφυγε στον κόσμο και παντρεύτηκε.

Ζούσε τελείως απερίσπαστα. Ανέβαινε τα καλοκαίρια στον Άθωνα με την πρόφαση να μαζεύει τσάι, αλλά στην πραγματικότητα ησύχαζε και επεδίδετο στη νοερά και αδιάλειπτη προσευχή, και στη θεωρία. Δεν είχε πολλές επικοινωνίες.

Προσπαθούσε να ζει στην αφάνεια, γι' αυτό δε διασώζονται πολλά στοιχεία από τη ζωή του. Αλλά, όπως λένε οι Άγιοι Πατέρες, αρκεί πολλές φορές και ένας λόγος, για να φανερώσει όλη την πνευματική κατάσταση και την εσωτερική εργασία του μοναχού. Αν δοκιμάσει κανείς ένα ρακοπότηρο κρασί καταλαβαίνει όλη την ποιότητα του κρασιού ενός μεγάλου βαρελιού.

Και ο γερο-Πέτρος, απ' τα λίγα στοιχεία που υπάρχουν, φαίνεται ότι ήταν προχωρημένος στην ευχή. Ήταν μοναχός της ευχής, της εσωτερικής εργασίας. Μοναχός βιαστής, πραγματικός ασκητής που συνδύαζε πράξη και θεωρία.

Όλοι οι πατέρες που τον γνώρισαν εκφράζονται γι' αυτόν με τα καλύτερα λόγια. "Ήταν ο καλύτερος της περιοχής", "πραγματικός μοναχός", "αγιότατο Γεροντάκι".

Και ο γερο-Παΐσιος έλεγε ότι απ' όσους ασκητές γνώρισε ο γερο-Πέτρος ήταν σε ανώτερα μέτρα, γι' αυτό ήθελε να γίνει υποτακτικός του.

Ο παπα-Ευφραίμ ο Κατουνακιώτης είχε πολλή ευλάβεια στο γερο-Πέτρο και είπε γι' αυτόν: "Σου άφηνε μια γλυκύτητα μέσα σου, όταν τον συναντούσες και σε μιλούσε αυτός ο άνθρωπος. Ποτέ δε φάνηκε σε αγρυπνίες και ποτέ δεν προξένησε σκάνδαλο. Μια ζωή στο Άγιον Όρος και να είναι ειρηνικός με όλους, μεγάλο κατόρθωμα".

Ο γερο-Πέτρος, όταν συναντούσε Πατέρες στο δρόμο, δεν έλεγε τον καθιερωμένο χαιρετισμό "ευλογείτε", αλλά το εξής βαθυστόχαστο: "Πατέρες, φεύγουμε" (δηλαδή πεθαίνουμε).

Είχε μεγάλη λεπτότητα. Απέφευγε να διανυκτερεύει σε Κελιά, για να μην επιβαρύνει τους πατέρες, αλλά και για να μη χάνει ο ίδιος την ησυχία του και παραβαίνει το τυπικό του. Μια φορά ο γερω-Ιωακείμ ο Καρυώτης από τη Βατοπεδινή Καλύβη της Αναλήψεως τον πίεσε να διανυκτερεύσει στο Κελί του, αλλά δε δέχθηκε. Ξεκίνησε με τα πόδια για τη Δάφνη. Στο δρόμο νύχτωσε, άρχισε να βρέχει και διανυκτέρευσε σε μια κουφάλα καστανιάς.

Όταν προαισθάνθηκε ότι πλησιάζει η κοίμησή του, έφυγε από το Κελάκι του στη Μικρά Αγία Άννα και πήγε στη μετάνοιά του, στον Άγιο Πέτρο, ν ' αφήσει τα κόκαλά του εκεί, όπου ξεκίνησε την καλογερική του. Έζησε εκεί μερικούς μήνες και εκοιμήθη το έτος 1958 την ημέρα της μνήμης του Αγίου Πέτρου του Αθωνίτου του οποίου είχε το όνομα και προς τιμήν του οποίου ετιμάτο ο ναός της Καλύβης. Όταν εκοιμήθη, τα μόνα πράγματα που βρέθηκαν στο κελί του ήταν λίγο παξιμάδι σ' ένα καλάθι και μισό μπουκάλι λάδι για το καντήλι. Ούτε κρεβάτι ούτε στρώμα είχε.

Την ευχή του να έχουμε. Αμήν.

Από την ασκητική και ησυχαστική Αγιορείτικη παράδοση

Εκδόσεις Ιερόν Ησυχαστήριον "Άγιος Ιωάννης ο Πρόδρομος"

Πηγή: agiameteora.net

Φωτό: Αγιορείτικη Φωτοθήκη

Ο Μοναχός που δειπνούσε κάθε βράδυ μαζί με Τον Ιησού Χριστό

Διηγήθηκε ένας από τους Αγίους Πατέρες την ακόλουθη ιστορία που άκουσε στην έρημο της Θηβαϊδας.

Συνέβηκε κάποτε και πέρασε από την έρημο ένας μεγάλος πνευματικός και στην αρετή περιβόητος. Τότε πολλοί από τους Πατέρες έτρεχαν και εξομολογούντο σ’ αυτόν, μεταξύ τους πήγε και ένας απλός και άκακος άνθρωπος βοσκός στο επάγγελμα, που δεν ήξερε τι θα πει αμαρτία, μόνη του δε επιθυμία ήταν πως να κερδίσει το παράδεισο.

Ο πνευματικός τότε του είπε να κρατεί τον ίσιο δρόμο και θα φθάσει στο παράδεισο. Άκακος όπως ήταν ερμήνευσε κατά γράμμα τα λόγια του πνευματικού και περπατώντας τρεις μέρες έφτασε σ’ ένα μοναστήρι και είπε στον ηγούμενο τον πόθο του. Από τα λόγια του ο ηγούμενος εννόησε την απλότητα και ακεραιότητά του, τον δέχτηκε στο μοναστήρι και αφού τον έκαμε μοναχό τον έβαλε να «φιλοκαλή» την Εκκλησίαν, δηλαδή τον έκαμε νεωκόρο.

Μια μέρα όταν τον επισκέφτηκε ο Ηγούμενος και τον νουθετούσε τα αναγκαία για τη σωτηρία του, πήρε και αυτός θάρρος και τον ρώτησε ποιός είναι αυτός που είναι κρεμμασμένος πάνω από το εικονοστάσιο και είναι συνέχεια νηστικός και διψασμένος, μη γνωρίζοντας ότι είναι ο Δεσπότης Χριστός. Αστεϊζόμενος τότε ο Ηγούμενος του είπε πως αυτός ήταν νεωκόρος πρωτύτερα και επειδή αμελούσε το «διακόνημα» του (υπηρεσία) τον ετιμώρησε να κρέμμεται επάνω στο σταυρό.

Ο απλός τότε δεν είπε τίποτε, το βράδυ όμως σαν πήρε το φαγητό του, αφού έκλεισε της Εκκλησίας άρχισε να παρακαλεί τον κρεμασμένο να κατεβή να φάνε μαζί. Έβαζε μάλιστα μάρτυρα τον Θεό πως αν δεν κατέβει ούτε αυτός τρώει. Τότε ο πράος και ταπεινός Κύριος αυτός που κάθεται στις καρδιές των πράων του απάντησε πως φοβάται να κατέβει μήπως το μάθει ο Ηγούμενος και τον τιμωρήσει. Ο απλός όμως και πάλι επέμενε και τότε του φάνηκε πως κατέβηκε και έτρωγαν και συνομιλούσαν μαζί. Αυτό συνέβαινε κάθε βράδυ (ω της πολλής σου φιλανθρωπίας Χριστέ) και ενώ οι άλλοι μοναχοί άκουαν ομιλίες στο ναό, όταν έμπαιναν μέσα έβλεπαν μόνο τον απλό που τους βεβαίωνε πως ήταν μόνος.

Τότε έβαλαν ένα μοναχό πολύ αγαπητό στο νεωκόρο ο οποίος κατώρθωσε και έμαθε από τον απλό πως κάθε βράδυ κατεβαίνει ο φαινόμενος κατάδικος και συντρώγουν και του υπόσχεται πως γι’ αυτό του το δείπνο, θα τον φιλεύση πλουσιοπάροχα στο σπίτι του πατέρα του. Όταν έμαθε ο ηγούμενός αυτά, κάλεσε τον απλό και αφού τον έπεισε να του πει αυτά που συμβαίνουν, τότε του είπε το επόμενο βράδυ να παρακαλέσει τον φαινόμενο και για τον ηγούμενο και να τον φιλεύση και αυτόν στο σπίτι του πατέρα του.

Πράγματι ο απλός παρακάλεσε το επόμενο βράδυ για τον ηγούμενο αλλά πήρε απάντηση πως αυτό δεν γίνεται και έτσι να μην τον ενοχλεί γιατί ο ηγούμενος δεν είναι άξιος ούτε για τα ψίχουλα που πέφτουν απ’ εκείνο το τραπέζι.

Σαν άκουσε το πρωί ο ηγούμενος την απόφαση λυπήθηκε άμετρα, ελπίζοντας όμως στο έλεος και τη φιλανθρωπία του Θεού με κλάματα παρακαλούσε τον απλό να επιμένει και να βιάζει τον αβίαστο να τον δεχθεί και αυτόν στο ουράνιο τραπέζι. Ο απλός συνέχισε να παρακαλεί το επόμενο βράδυ το Δεσπότη Χριστό αλλά ο Κύριος του είπε να μην επιμένει γιατί δεν γίνεται. Τότε η άπλαστη εκείνη ψυχή αποκρίνεται και του λέγει: «καλώς λέγεις ότι δεν είναι άξιος ο Ηγούμενος δια την άνωθεν τράπεζα, αλλά δια το ψωμί όπου μας έθρεφε τόσας ημέρας, όπου αν έλειπεν θα απεθάναμεν από την πείναν, καν δια ταύτην την καλωσύνην του δεν τον δέχεσαι;»

Και ο Δεσπότης Χριστός: «ας είναι είπε δια την αγάπη σου, και μόνον δια να μη σε λυπήσω, επειδή και τόσην αγάπη και φροντίδα έχεις και μεριμνάς πολύ δια τον πλησίον σου, ειπέ του λοιπόν να διορθωθή καλώς και μετά οκτώ ημέρας να έλθητε αμφότεροι εις την ητοιμασμένη χαράν.» Αφού έμαθε αυτά ο Ηγούμενος χάρηκε, έκαμε την πρέπουσα μετάνοια και αφού κοινώνησε των αχράντων μυστηρίων, αρρώστησε λίγο και παρέδωσε την ψυχή του στο Θεό μετά από οκτώ μέρες. Ο δε απλός εκεί που συνομιλούσε κατά τη συνήθεια με τον αγαπημένο του Δεσπότη πέταξε η μακαρία του ψυχή και μετέβησαν και οι δύο σ’εκείνη την ευτυχισμένη και ατελεύτητη ζωή, την οποία είθε και εμείς «χάριτι Θεού» να απολαύσουμε.

πηγή: ixthis3.blogspot.com

Τί τοῦτο Δεσπότη μου; Τί τοῦτο Πατέρα μας;

 

«Καὶ ἐπιπεσὼν Ἰωσὴφ ἐπὶ πρόσωπον τοῦ πατρὸς αὐτοῦ ἔκλαυσεν αὐτὸν καὶ ἐφίλησεν αὐτόν….καὶ ἐκόψαντο αὐτὸν κοπετὸν μέγαν καὶ ἰσχυρὸν σφόδρα» (Γεν. 50-1,10).

Τί τοῦτο Δεσπότη μου; Τί τοῦτο Πατέρα μας;

Νωρὶς πολὺ καὶ ἀναπάντεχα μᾶς σύναξες γύρω σου! Δὲ μᾶς κούρασες, δὲ μᾶς προβλημάτισες, δὲ μᾶς ἀποχαιρέτησες κἄν, οὔτε μᾶς ἔδωσες τὴ χαρὰ νὰ σὲ ἀποχαιρετήσουμε!

Ὅμως φαινόσουν «σὰν ἕτοιμος ἀπὸ καιρό», καταπῶς λέει ὁ μεγάλος ἀλεξανδρινὸς ποιητής, ἀφοῦ συχνὰ τώρα τελευταῖα, ὅλο γιὰ τὸ θάνατο, ἀκριβέστερα γιὰ τὸ θάνατό σ ο υ μᾶς μιλοῦσες, κατὰ τὴν ὁμολογία πολλῶν Πατέρων.

«Πηγαίνω νὰ ἡσυχάσω πιά»!

«Θὰ βγεῖ δὲ θὰ βγεῖ ἡ χρονιά»!

«Πάω νὰ ἀποχαιρετήσω αὐτὸ τὸ καλοκαίρι τὰ χωριά μου στὴ Σιάτιστα καὶ τὴν Εὔβοια»!

«Τόσα πολλὰ ἀντιμήνσια στὰ τελευταῖα ἐγκαίνια, τί θὰ τὰ κάνουμε»;

«Θέλω ὁπωσδήποτε νὰ ἀποτελειώσω τὴν ταξινόμηση τοῦ Ἀρχείου τῆς Μητροπόλεως»!

«Νά! Ἄντε κι αὐτὴ ἡ χρονιά, τὸ πολὺ καὶ ἡ ἄλλη! Ἄλλωστε καὶ οἱ γονεῖς μου δὲν ἔζησαν πολύ»!

Ἀκούγοντας πολλὰ παρόμοια ἀπορούσαμε, ἀλλὰ μᾶς ἔλυσες, Γέροντα, σύντομα τὴν ἀπορία!

Σὰν ἕτοιμος ἀπὸ καιρό, λοιπόν, ἀποχαιρέτησες -μόλις πρὸ τριημέρου- τὴ λεβεντογέννα ὑψίκορμη Σιάτιστα, τὸν ἐπὶ γῆς θρόνο Σου, καὶ Σύ, ὑψιπέτης Ἱέραξ τοῦ θεολογικοῦ λόγου, τοῦ δραστικοῦ, θεραπευτικοῦ καὶ ἀκατάκριτου, βρίσκεσαι ξάφνου στὰ θυμηδέστερα καὶ γλυκύτερα, ἀσφαλῶς καὶ ἀπλανῶς πλέον, συγχορεύεις καὶ συλλειτουργεῖς ἀενάως μετὰ πάντων τῶν Ἁγίων, τοῦ ἁγίου Ἰακώβου τοῦ Τσαλίκη, τὸν ὁποῖον ἐκ νεότητος ἀγάπησες καὶ ἀπὸ τὸν ὁποῖο γαλουχήθηκες, τοῦ μακαριστοῦ Χαλκίδος Νικολάου Σελέντη, ἀλλὰ καὶ τῆς ἁλύσου τῶν προκατόχων Σου Μητροπολιτῶν Σισανίου καὶ Σιατίστης, Ἀντωνίου, Πολυκάρπου, Ἰακώβου, Ζωσιμᾶ καὶ τῶν σὺν αὐτοῖς, παιανίζετε αἰωνίως τὰ νικητήρια τῆς

Ἀνάστασης τοῦ Χριστοῦ.

Ὕπτιος καθὼς βρίσκεσαι στὴ μέση τοῦ Ναοῦ, μοιάζεις Δεσπότη μου νὰ λὲς πρὸς τὸν Κύριο Παντοκράτορα, πάνωθε σου: «Κύριε, πρὸς Σὲ ἔρχομαι». Εἶναι οἱ κουβέντες ποὺ τόνιζες στὶς κηδεῖες τῶν τέκνων τοῦ ποιμνίου Σου καὶ ποὺ τὶς πρόφερες μὲ τρόπο ποὺ πρόδιδε ἀκράδαντη πίστη.

Τί νὰ πρωτοθυμηθοῦμε οἱ Κληρικοί Σου;

Τὴν ἀδιάκριτη ἀγάπη πρὸς τοὺς φτωχοὺς καὶ τοὺς ἀναγκεμένους ποὺ κάποιους ἴσως λογικοκρατούμενους θὰ σκανδάλιζε;

Τὸ ἀκατάκριτον τοῦ λόγου σου; Δὲν ἀκούσαμε δεκατρία χρόνια δίπλα Σου οὔτε ἕνα λόγο κατάκρισης. Τὴν ἀπέφευγες ἐπιμελῶς σὲ βαθμὸ νὰ συζητιέσαι σὰν παράδειγμα πρὸς μίμηση.

Τὴν ἰώβεια ὑπομονή σου στὶς κακεντρέχειές μας, στὰ ἀλάθητα, στὶς φιλοπρωτίες καὶ τὶς προπέτειές μας; Πῶς ἄντεχες καὶ μᾶς σήκωνες μὲ τὶς ἀδυναμίες μας χωρὶς νὰ γογγύσεις; Πῶς ἔκρυβες τὴν ἀπογοήτευσή σου;

Τὴ διάκρισή σου στὴν ἐξομολόγηση; Ἐκεῖ ποὺ ἀνεμείγνυες τὸ φάρμακο μετὰ μέλιτος γιὰ νὰ οἰκονομήσεις τὶς ψυχές; Ἐκεῖ ποὺ μᾶς δίδασκες ν’ἀποφεύγουμε τὶς νοσηρὲς προσωποληπτικὲς καταστάσεις καὶ νὰ ἐπικεντρώνουμε στὴ σχέση τοῦ προσερχόμενου μὲ τὸ Χριστό; Δὲν τὸ ἔλεγες ἁπλῶς, βλέπαμε καὶ νιώθαμε αὐτὴ τὴν τρομερὴ αἴσθηση ἐλευθερίας ποὺ σὲ ταπείνωνε, ἀλλὰ καὶ σὲ γιγάντωνε ἐν Χριστῶ. Καὶ μᾶς ἐνέπνεες νὰ Σὲ ἀκολουθοῦμε.

Τὴ στήριξή σου στὰ νέα ἀνδρόγυνα, τὶς οἰκογένειες καὶ τὴν ἀγάπη σου γιὰ τὴ Μακεδονία μας; Τὴ λύπη σου γιὰ τὴ βασανισμένη καὶ χιλιοπροδομένη Πατρίδα μας;

Τὴ γεμάτη αὐταπάρνηση ἐνθουσιώδη διὰ βίου ἱεραποστολή σου, σὲ τρόπον ὥστε νὰ βρίσκεσαι πιὸ συχνὰ μέσα στὸ αὐτοκίνητο γιὰ κεῖ ποὺ σὲ καλοῦσε ἡ Ἐκκλησία, παρὰ στὸ κελί σου, τὸ μοναχικό, ταπεινὸ καὶ ἀπέριττο; Πυρετώδης ὁ ρυθμός σου, σὰν γιὰ νὰ προλάβεις τὶς προθεσμίες. Καὶ ἄλλοτε, ὁ πόθος σου -μᾶς ἔλεγες- νὰ πηγαίνεις νὰ λειτουργεῖς μόνος σου σὰν ἁπλὸς παπᾶς στὰ ρημοκκλήσια!

Δεσπότη μου, κάποτε σὲ παρατηρήσεις μας ὅτι οἱ μετακινήσεις σου ἦταν ὑπερβολικές, καὶ ὅτι τὸ πρόγραμμά σου προσίδιαζε σὲ αὐτὸ ἑνὸς Ἱεροκήρυκα, παρὰ ἑνὸς Ἐπισκόπου, μᾶς ἀπάντησες: «νὰ ξέρετε, πρέπει νὰ πέσουμε ἐπὶ τῶν ἐπάλξεων μαχόμενοι»! Τὸ καταλάβαμε καὶ τὸ ἐμπεδώσαμε πλέον, ἀφοῦ αὐτὴ ἡ ἀλήθεια σφραγίστηκε μὲ τὸ ἐπὶ γῆς τέλος σου: ὅλα γιὰ τὸ Χριστό! Δὲν διεκδίκησες ποτὲ κάτι γιὰ σένα προσωπικά!

Ὅλα γιὰ τὸν πλησίον, ἐπειδὴ εἶχες γίνει ὁ πλησίον!

Τί νὰ ποῦμε γιὰ τὴν ἀφιλαργυρία σου ποὺ πρόδιδαν οἱ ἑκατοντάδες εὐεργετημένοι καὶ ποὺ μᾶς ἔκανε νὰ νιώθουμε ὅτι μέσα στὴν καρδιά σου ἕνα χαρτονόμισμα δὲν βάραινε περισσότερο ἀπὸ ἕνα κομμάτι ἁπλοῦ χαρτιοῦ; Ἁπλῶς ἀπαθῶς κατανοοῦσες ὅτι τὸ ἕνα ἔχει ἀνταλλακτικὴ ἀξία, τὸ ἄλλο ὄχι. «Τὸ χρῆμα εἶναι γιὰ νὰ κυκλοφορεῖ», μᾶς ἔλεγες, «καὶ γιὰ νὰ λύνει προβλήματα. Δὲν ἔχει κανένα ἄλλο σκοπό».

Νὰ θυμηθοῦμε τὸν καίριο θεολογικὸ ἐκκλησιαστικό σου λόγο, μακρυὰ ἀπὸ ἰδιωτικοῦ τύπου τρομοκρατικὲς θεολογίες, ποὺ καθιστοῦσε τὸ ὀρθοτομεῖν, ὄχι δογματικὴ ἀγκύλωση, ἀλλὰ ἀβίαστο τρόπο μιᾶς λειτουργημένης ὕπαρξης; Τὸν λόγο αὐτὸ ποὺ ἦταν ἐλεγκτικὸς καὶ πύρινος, ἀποδομητικὸς τῆς πονηρίας, ὅσο καὶ παραμυθητικός. Λέξεις ποὺ κατὰ τὴν ἐκφορά τους συνεκφέρουν σάρκα σταυρωμένη καὶ ἀναστημένη, γιὰ τοῦτο καὶ ἀνορθωτικὲς τῆς ταλαίπωρης ψυχῆς. Πόσο σὲ εὐγνωμονοῦμε γι’ αὐτές σου τὶς ἐπεμβάσεις, τὶς ἰαματικὲς καὶ σωτήριες!

Βλέπαμε τὴν ἀγάπη Σου γιὰ τὸ μοναχισμό, ἀφοῦ ἤσουν μοναχὸς πιὸ πολὺ ἀπὸ τοὺς μοναχούς, καὶ τὴ χαρά σου ὅσο ἔβλεπες τὶς παλαιότερες, ἀλλὰ καὶ τὶς νέες ἐπὶ τῶν ἡμερῶν Σου μοναστικὲς ἀδελφότητες νὰ πληθύνονται καὶ νὰ προκόβουν πνευματικά, σὲ συνέχεια τοῦ μακαριστοῦ Μητροπολίτου προκατόχου σου Ἀντωνίου, τοῦ ἐπίσης ἀσκητικοῦ καὶ φιλομόναχου.

Καὶ κείνη ἡ μέριμνά σου γιὰ τὰ συσσίτια καὶ γιὰ τὴν ἐπαφὴ μὲ τοὺς νέους καὶ τὰ παιδιά, εἰδικὰ τὰ ἐξαρτημένα;

Ἡ θρυλικὴ «πολυσυλλεκτικὴ» ὁμάδα θεολογικοῦ προβληματισμοῦ κάθε Δευτέρα στὸ Ἐπισκοπεῖο μας;

Ἔρχεται στὴ μνήμη μας ἡ προτροπή σου νὰ σπουδάζουμε τὰ θεολογικὰ γράμματα καί, στὶς ὅποιες ἐπιτυχίες τῶν Ἱερέων μας, βλέπαμε νὰ χαίρεσαι πιὸ πολὺ ἀπὸ ἐκείνους τοὺς ἴδιους, σὲ βαθμὸ νὰ ἀποροῦμε καὶ οἱ ἴδιοι. Ἦταν τὸ ἄτυφον, εὐγενὲς τῆς ψυχῆς σου Πατέρα μας καὶ ἡ ξένη πρὸς τὸ φθόνο καρδία σου.

Κοντά σου τὰ γνωρίσαμε ὅλα αὐτά, Δεσπότη μας! Γι’ αὐτὸ καὶ αἰσθανόμαστε μὲν φτωχοὶ καὶ ὀρφανεμένοι, ἀλλὰ καὶ εὐφρόσυνοι, βέβαιοι ὄντες ὅτι τώρα, εἶσαι κηδεμόνας τῶν ψυχῶν καὶ τῶν σωμάτων μας, μὲ τὴν παρρησία τῆς προσευχῆς σου.

Μυστικὰ καὶ ἀθόρυβα ἔφυγες. Μᾶλλον εἶχες φύγει προτοῦ φύγεις.

Ὅσο ἤσουν ἀνάμεσά μας, μᾶς χάρισες τὴν ἐμπειρία τῆς Ἐκκλησίας. Βλέποντας τὸν καθ’ὅλου τρόπο βιοτῆς σου, τὸ μυαλό μας πήγαινε στὸν ἐκκλησιαστικὸ Πατέρα ἐκεῖνον ποὺ παρόμοιαζε μιὰ τοπικὴ Ἐκκλησία μὲ σῶμα ἀνθρώπου: κ ε φ α λ ὴ αὐτοῦ τοῦ σώματος εἶναι ὁ ἑκάστοτε Ἐπίσκοπος εἰς τύπον καὶ τόπον Χριστοῦ, ἔχοντας γιὰ ὀ φ θ α λ μ ο ύ ς του τοὺς Κληρικούς, κ ό μ η καὶ γ έ ν ε ι α τὰ ἔνδοξα μοναστικὰ τάγματα, κ α ρ δ ι ὰ τὶς ἅγιες Τράπεζες τῶν Ναῶν ὅπου καὶ τελεῖται ἡ ἀναίμακτη ἱερουργία, σ ῶ μ α τοὺς πιστούς, ἐνῶ στὴ θέση τοῦ α ὐ χ έ ν α, ἡ Ὑπεραγία Θεοτόκος ἐξασφαλίζει τὸν σύνδεσμο καὶ τὴν ἐπικοινωνία Κεφαλῆς-Σώματος.

Παρομοίως, δὲν ἔλειπαν καὶ κάποιες φορές, ποὺ ὁ συντονισμὸς χορδῶν πρὸς τὴν κιθάρα, ὅπως ἀναφέρει ὁ ἅγιος Ἰγνάτιος ὁ Θεοφόρος γιὰ τὸ ποιὰ πρέπει νὰ εἶναι ἡ σχέση τοῦ Ἐπισκόπου πρὸς τοὺς Κληρικούς του, ἐπισκίαζε, ὀμόρφυνε, κάλλυνε, λάμπρυνε τὴ ζωή μας. Εὐχαριστοῦμε καὶ γι’ αὐτὲς τὶς στιγμὲς ποὺ ὑπῆρξες ἡ Πηγὴ τῆς Ἀλήθειάς τους.

Θὰ θέλαμε νὰ σοῦ φωνάξουμε καλέ μας Ἐπίσκοπε: «μεῖνον μεθ’ἡμῶν, ὅτι πρὸς ἑσπέραν ἐστί, καὶ κέκλικεν ἡ ἡμέρα», ὅπως οἱ Μαθητὲς δεήθηκαν στὸ Χριστό.

Ὅμως ἤδη ἦρθε ἡ στιγμὴ νὰ πληρώσεις καὶ σὺ τὸ δίκαιον ὄφλημα, ποὺ ὅλοι οἱ ἐπὶ γῆς διαβιοῦντες καλοῦνται τὴ στιγμὴ τὴν κατάλληλη ὁ καθένας τους νὰ ἐξοφλήσουν.

Τὸ σῶμα σου σὲ λίγο θὰ σπαρεῖ στὴ γῆ τῶν Σιατιστέων καὶ θὰ πλουτίσει τὸν τόπο. Καὶ ὄχι μόνο τὸν τόπο, ἀλλὰ καὶ τὸν τρόπο μας. Ἀφήνεις τὰ κάτω, τὰ ἄνω φρονεῖς, τοῖς ἄνω συνάπτεσαι ἐκεῖνα νοεῖς.

Ἡ ποιμαντική σου μάνδρα ποὺ ὑπῆρξες Κεφαλή της διὰ Πνεύματος Ἁγίου σὲ ἀποχαιρετᾶ καὶ ζητάει τὴν εὐχή Σου.

Τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Σισανίου καὶ Σιατίστης κυροῦ Παύλου, ὑπερτίμου καὶ Ἐξάρχου Μακεδονίας, πατρὸς καὶ ποιμενάρχου ἡμῶν γενομένου, αἰωνία ἡ μνήμη!

π. Εφραίμ Τριανταφυλλόπουλος

Πρωτοσύγκελλος τῆς Ἱ. Μ. Σισανίου καὶ Σιατίστης

Σε αγαπώ γιατί είσαι εσύ..... Ομιλεί ο Μητροπολίτης Σισανίου και Σιατίστης κ.Παύλος

Εις μνημόσυνο αιώνιο του πεφιλημένου στην Ορθοδοξία Αγίου Σισανίου και Σιατίστης κκ Παύλου.

Τό κείμενο τῶν 22 Μητροπολιτῶν τῆς Μακεδονίας πού ἀφορᾶ τήν Συμωνία τῶν Πρεσπῶν ἔχει ἤδη περάσει στήν Ἱστορία καί θά παραμείνει στή μνήμη τοῦ κάθε σκεπτόμενου ἀνθρώπου, ἀλλά καί τῶν μελλοντικῶν γενεῶν σάν ἕνα κείμενο εὐθύνης καί ἀξιοπρέπειας γιά τόν λαό μας σέ μιά ἀπό τίς πιό κρίσιμες στιγμές τῆς ἱστορίας Του.

Εἶναι βέβαια σέ συνέχεια καί συνέπεια τῆς ἀρχικῆς στάσης ὅλης τῆς Ἱεραρχίας τῆς Ἐκκλησίας μας, ἀλλά πιό ἐξειδικευμένο ἀπό αὐτούς πού θά γνωρίσουν ἄμεσα τίς συνέπειες.

Μέ γλῶσσα εὐπρεπῆ, μέ ἐπιχειρήματα σαφέστατα, δείχνοντας καθαρά τίς παρενέργειες ἀπό τώρα μιᾶς μειοδοτικῆς γιά τήν Πατρίδα συμφωνίας θά εἶναι στό μέλλον μιά ἀκόμη βεβαίωση τῆς διαρκοῦς συνοδοιπορίας τῆς ποιμαίνουσας Ἐκκλησίας μέ τόν Λαό, μία ἀκόμη φανέρωση ὅτι ἡ ποιμαίνουσα Ἐκκλησία βρίσκεται σέ ἀπόλυτη ταύτιση μέ τήν συνείδηση τοῦ λαοῦ καί σέ ἀντίθεση μέ τήν ὀλιγαρχία τῶν ἐξουσιαστῶν, τούς ὁποίους ἡ ἐξουσία καί ἡ νομή της ἐνδιαφέρει περισσότερο ἀπό τήν Πατρίδα

Ποιά ἀξία μπορεῖ νά ἔχει ἡ δῆθεν ἀλλαγή τοῦ Συντάγματος στά Σκόπια, ὅταν τά βασικά σημεῖα τοῦ ἀλυτρωτισμοῦ τῆς χώρας τά προσφέρουμε ἐμεῖς στό πιάτο.

Δηλαδή τήν ἀναγνώριση τῆς γλώσσας καί τῆς Ἐθνότητας; Γιά ποιά ὑπέρβαση τοῦ ἀλυτρωτισμοῦ μιλᾶμε ἀπό τούς γείτονες μας ὅταν πρίν ἀκόμη ὑπογραφεῖ ἡ συμφωνία διακηρύττουν ὅτι αὐτοί καί μόνον, καί μέ τήν δική μας συγκατάθεση, εἶναι οἱ Μακεδόνες.

Ὅταν τίς παραμονές πού θά ψηφίσουν τήν δῆθεν ἀλλαγή τοῦ ὀνόματος τους σέ «Βόρεια Μακεδονία» ἐκεῖνοι τυπώνουν χιλιάδες διαβατήρια μέ τό ὄνομα «Δημοκρατία τῆς Μακεδονίας»;

Ποιά εἶναι ἡ ἀντίδραση τῆς Ἑλληνικῆς Κυβερνήσεως σέ ὅλα αὐτά. Οὐσιαστικά καμμία. Ἡ ἐντύπωση πού δίνουν σέ μένα οἱ ἀντιδράσεις τοῦ Πρωθυπουργοῦ εἶναι σάν νά λέει: «΄Αφῆστε ρέ παιδιά νά τελειώνουμε καί μετά κάντε τα ὅλα αὐτά!!!»

Μήπως δέν γνωρίζει ὁ δῆθεν ἐξανιστάμενος Πρωθυπουργός ὅτι διά τῆς δικαστικῆς ὁδοῦ μετά τήν ὑπογραφή τῆς συμφωνίας θά διεκδικήσουν καί θά ἐπιτύχουν τήν ἀναγνώριση ἐντός τῆς Ἑλλάδος «Μακεδονικῆς Μειονότητας» καί θά ἀπαιτήσουν γιά χάρη της τήν διδασκαλία τῆς «Μακεδονικῆς γλώσσας»;

Παλιά μας τέχνη κόσκινο. Καί ὅταν οἱ ὑπερβάσεις θά γίνονται πιό ἔντονες καί ἐμεῖς τάχα θά καταφεύγουμε διαμαρτυρόμενοι στό ΝΑΤΟ καί στήν Εὐρωπαϊκή Ἕνωση θά μᾶς λένε, ὅπως μᾶς λένε γιά τήν Τουρκία, «βρέστε τα μόνοι σας».

Ὅσο γιά τόν κ. Καμμένο μία μόνο πρόταση. Ὁ ρόλος τοῦ Πόντιου Πιλάτου εἶναι πάντα ἕνας ἀπεχθής καί στιγματισμένος ἀπό τήν ἱστορία ρόλος.. Ἡ μειοδοσία ἔχει καί τήν δική του συγκατάθεση. Ἀργά πλέον γιά δάκρυα.

Τά γεγονότα ὅμως ἀπέδειξαν καί κάτι ἄλλο πολύ σημαντικό. Δέν ὑπάρχει Ἀριστερά καί δέν ὑπάρχει «πρώτη φορά ἀριστερά». Αὐτά εἶναι γιά τούς ἀφελεῖς.

Ὑπάρκει μόνον Ἐξουσία. Ἡ Ἐξουσία ὡς ἄλλη Κίρκη διαμορφώνει ὅλους, δεξιούς, ἀριστερούς κλπ. ὥστε νά ἀποκτήσουν τήν ἴδια μούρη.

Ἡ λαγνεία τῆς ἐξουσίας ἐξαφανίζει δῆθεν ἰδεολογίες καί διαχωριστικές γραμμές καί τούς ἰσοπεδώνει ὅλους καί τούς μεταποιεῖ σέ λακέδες τῶν μεγάλων συμφερόντων. Νά εἴμαστε ἀρεστοί στά ἀφεντικά μας καί ἄσε τήν Πατρίδα.

Ἡ συμφωνία τῶν Πρεσπῶν σέ τίποτα δέν ἐξυπηρετεῖ τήν Ἑλλάδα. Ἄν κάποιος ἐξυπηρετεῖται εἶναι τά Σκόπια, ἀλλά οὔτε καί αὐτά. Ἐξυπηρετεῖται κυρίως τό παιχνίδι ἤ μᾶλλον ὁ ἀνταγωνισμός τῶν Μεγάλων Δυνάμεων καί κανείς ἄλλος. Γιά τήν Πατρίδα μας ὅμως ἡ συμφωνία τῶν Πρεσπῶν ἔχει ἕνα ἄλλο μειοδοτικό στοιχεῖο.

Τήν ἀπόλυτη περιφρόνηση τοῦ Λαοῦ. Στά Σκόπια τουλάχιστον ἔγινε Δημοψήφισμα. Κατά τήν ἑλληνική Κυβέρνηση ὅμως ὁ Ἑλληνικός Λαός εἶναι ἀνώριμος. Δέν τοῦ ἐπιτρέπεται νά ἐκράσει τήν γνώμη του.

Αὐτό μπορεῖ νά συμβαίνει στίς Δημοκρατίες, ἀλλά ἐμεῖς δέν ἔχουμε Δημοκρατία. Πόσο δίκαιο εἶχε ὁ μακαρίτης ὁ Γιάννης ὁ Τσαρούχης ὅταν πρίν πολλά χρόνια ἕνα βραδάκι στήν Χαλκίδα ἔλεγε: «Ἡ Ἑλλάδα πέρασε πολλές κατοχές. Ἡ χειρότερη ἀπό ὅλες εἶναι ἡ ἑλληνική κατοχή».

Ξέρω τήν ἀντίδραση τοῦ ἐξουσιαστικοῦ κατεστημένου. «Κάνεις πολιτική, δέν σοῦ ἐπιτρέπεται». Ἡ συκοφαντία ἦταν πάντα τό ὅπλο τῶν ἐξουσιαστῶν.

Μέ τήν γραφίδα μου ὑπερασπίζομαι τήν Πατρίδα μου, αὐτό κάνω. Γίνομαι ἡ φωνή τῶν συμπολιτῶν μου, τῶν ἀνθρώπων τοῦ ποιμνίου μου. Ἴσως μέ ἐρωτήσετε: «Καί ἐμεῖς εἴμαστε προδότες;».

Σᾶς ἀπαντῶ λοιπόν εὐθέως. Σήμερα πιστεύω ὅτι ἔχετε κάνει μεγάλο λάθος μέ αὐτή τή συμφωνία τῶν Πρεσπῶν. Πιστεύω ὅτι εἶσθε σέ λάθος δρόμο.

Σᾶς τό φωνάζει ὅλος ὁ λαός. Ἄν ὅμως τήν ψηφίσετε καί αὐτά πού φοβόμαστε ὅλοι ἐμεῖς, ἔλθουν στήν Πατρίδα μας, τότε θά σᾶς τό ποῦμε ξεκάθαρα ὅτι ὑπογράψατε μιά συμφωνία προδοτική γιά τήν Πατρίδα.

Ἐμεῖς σᾶς προτείνουμε νά μοιραστεῖτε τήν εὐθύνη τῆς ἀπόφασης μέ τόν Λαό. Σᾶς προτείνουμε Δημοψήφισμα, ἐδῶ καί τώρα. Δέν εἶναι οἱ κάτοικοι τῆς γειτονικῆς Χώρας ὡριμότεροι τῶν Ἑλλήνων.

Ἀλλοιῶς ἐκφράζετε περιφρόνηση ἀπέναντι στό λαό. Μακάρι νά σᾶς φωτίσει ὁ Θεός αὐτή τήν ἔσχατη ὥρα.

 www.romfea.gr

Γέροντας Θωμάς Μικραγιαννανίτης

Χαρά Θεού ''Κελιώτικος Μοναχισμός'

Η Χαρά Θεού στην Ιερά Μονή Κουτλουμουσίου Γέροντας Παΐσιος

ΑΓΙΟΣ ΙΛΑΡΙΟΣ του Πικταβίου (Poitiers)

Ο Ιλάριος  γεννήθηκε περίπου το 310 στη γαλατική πόλη του Πικταβίου (σήμερα Πουατιέ), από πλούσια ειδωλολατρική οικογένεια πατρικίων. Σπούδασε στις μέτριες σχολές της επαρχίας του γραμματική, ρητορική και στοιχειώδη ελληνικά. Βαπτίστηκε  χριστιανός πριν την χειροτονία του, το 350 σε επίσκοπο Πικταβίου. Στην αρχή παρέμεινε  αμέτοχος σε ό,τι διαδραματιζόταν στην Ανατολή όταν εμφανίστηκε η αρειανική κρίση. Το 356  θα συμμετάσχει στην σύνοδο του Μπεζιέ όπου θα προσπαθήσει να υπερασπισθεί την ορθόδοξη (αντιαρειανική) πίστη, χωρίς αποτέλεσμα όμως. Τότε θα ακούσει για πρώτη φορά, κατά παραδοχή του, για το Σύμβολο της Νίκαιας.

      Οι αρειανοί Ουάλης, Ουρσάκιος και Γερμίνιος, προσεταιρίστηκαν τον αυτοκράτορα Κωνστάντιο και πέτυχαν την εξορία του Ιλαρίου στην μικρασιατική Φρυγία, το 356. Εκεί θα παραμείνει εξόριστος, χωρίς να απολέσει το θρόνο του μέχρι το 360. Η περίοδος της εξορίας του θα σταθεί γόνιμη σε εμπειρίες: θα γνωρίσει εκκλησιαστικές προσωπικότητες της εποχής, όπως τους επικεφαλής των υποστηρικτών του «Ομοουσίου», Γεώργιο Λαοδικείας και Βασίλειο Αγκύρας, θα βελτιώσει τα ελληνικά του, θα σπουδάσει την θεολογική σκέψη της Ανατολής και θα γνωρίσει τις θεολογικές τάσεις που στόχευαν στη λύση της αρειανικής κρίσης. Παράλληλα θα επιδοθεί στην σύνταξη θεολογικοαντιρρητικών, ιστορικών και ομολογιακών έργων. Όσο ήταν εξόριστος προσπάθησε χωρίς επιτυχία να επαναφέρει τους υποστηρικτές του «Ομοουσίου».

 

       Mετά όμως την άνοδο του Ιουλιανού και εκμεταλλευόμενος την αδιαφορία του για το θέμα του αρειανισμού, αφού γύρισε από την εξορία στην έδρα του, συγκάλεσε σύνοδο στο Παρίσι το 361 και επικύρωσε το σύμβολο της Νικαίας απορρίπτοντας το αρειανικό σύμβολο που είχαν υπογράψει οι επίσκοποι της χώρας του στο Ρίμινι το 359. Το 364 στη βόρειο Ιταλία συγκάλεσε τους επισκόπους της περιοχής και πέτυχε την αποδοχή εκ μέρους τους του συμβόλου της Νικαίας. Παράλληλη θα είναι η προσπάθειά του για την καταπολέμηση του καισαροπαπισμού, της επέμβασης δηλαδή του αυτoκράτορα στα εσωτερικά της Εκκλησίας. Λόγω της καλής γνώσης του των ελληνικών και των λατινικών συνεισέφερε σημαντικά στις θεολογικές ανταλλαγές μεταξύ ανατολής και δύσης. Γνώρισε και μετέφερε την ανατολική υμνολογία στη δύση, όντας ο πρώτος λατίνος υμνογράφος.

 

       Θεωρείται ένας από τους σπουδαιότερους  Πατέρες και Διδασκάλους της Δυτικής Εκκλησίας. προ του σχίσματος και του δόθηκε η προσωνυμία «Μέγας». Ήταν έγγαμος και είχε μία κόρη, την αγία Abra του Πουατιέ την παρθένο. (γεν.343, κοίμ.12 Δεκεμβρίου 360, εορτή 12 Δεκεμβρίου).

Ήταν ο πνευματικός πατέρας του Αγίου Μαρτίνου επισκόπου Τουρώνης του θαυματουργού.

 

Κοιμήθηκε  οσιακά το 367 και  ετάφη στο Πικτάβιο. Τμήμα του λειψάνου του σώζεται σε περίτεχνη λειψανοθήκη στην κρύπτη του ναού που τιμάται στο όνομά του στο Πουατιέ.

Εορτάζει στις 13 Ιανουαρίου και θεωρείται ο «Αθανάσιος» της Δύσης.

π. Γεώργιος Αθανασάκης 

Τυμπάκι- Κρήτη

Χαρά Θεού – ΟΣΙΟΣ ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΚΑΡΣΛΙΔΗΣ

Πως πρέπει να Προσευχόμαστε όταν βαριόμαστε;

Η προσευχή είναι μία εσωτερική κίνηση τής ψυχής για επικοινωνία μέ τον Θεό…

Αν κάποιος δεν έχει όρεξη για προσευχή και δεν είναι αποδεδειγμένα κουρασμένος, αυτός μπορεί να ξεκινήσει τον προσωπικό του διάλογο με τον Θεό προσευχόμενος για τους άλλους, έτσι ώστε σιγά – σιγά «να ξεπαγώσουν τα λάδια της ψυχής του» και μετά να αρχίσει να προσεύχεται και για τον εαυτό του.

Ο Άγιος Σιλουανός ο Αθωνίτης, ο Ρώσος, (+24.9.1938) που έζησε στο Μοναστήρι του Αγίου Παντελεήμονος (Ρώσικο), μας είπε ότι οι πιο ευπρόσδεκτες προσευχές για τους άλλους είναι οι εξής:

Πρώτα πρέπει να προσευχόμαστε για τους εχθρούς μας, γιατί μή ξεχνάμε ότι και ο Χριστός προσευχήθηκε για τους σταυρωτές Του πάνω από το Σταυρό…

Δεύτερον πρέπει να προσευχόμαστε για τους νεκρούς μας, γιατί αυτοί από μας τους ζωντανούς περιμένουν μέχρι τη Β΄ Παρουσία, για να τους βοηθήσουμε με τις ευχές, προσευχές, μνημόσυνα και ελεημοσύνες μας υπέρ συγχωρήσεως και αναπαύσεως της ψυχής τους.

Και τρίτον πρέπει να προσευχόμαστε για τους λαούς της γης που δεν πίστεψαν ακόμη στην Ορθοδοξία ώστε να γνωρίσουν εν Πνεύματι Αγίω τον Σωτήρα και Λυτρωτή μας Χριστό.

Μάλιστα άλλος Γέροντας είπε ότι «όποιος προσεύχεται πρώτα για τους εχθρούς του και τους συγχωρεί από την καρδιά του, αυτού ο Θεός δεν συγχωρεί μόνο τις αμαρτίες του, αλλά και εισακούει και όλη την υπόλοιπη προσωπική προσευχή του”. Φοβερό!

«Ἡ Παναγία εἶναι ἡ χαρά, ἡ μεγαλύτερη ἀπ᾿ ὅλες τῆς χαρές».

Ακόμη κάτι για την προσευχή. Αν κάποιος δεν ξέρει τι να πεί στην προσευχή του, θα αρχίσει να προσεύχεται για τους άλλους, όπως προείπαμε. Αυτό εμπεριέχει αγάπη και ενδιαφέρον και είναι λιγάκι πιο προσιτό στους περισσότερους. Πέστε όμως ότι δεν ξέρουμε πολλές προσευχές.

Λέγει λοιπόν ο ο άγιος Σεραφείμ του Σάρωφ ότι όποιος ζει μέσα στον κόσμο και λέγει τρείς φορές το «Πάτερ ημών», τρείς φορές το «Θεοτόκε Παρθένε» και μια φορά το «Πιστεύω» σώζεται. Αλλά όλα αυτά όμως κάθε μέρα.

Με την Κυριακή προσευχή συμπροσεύχεται με αυτόν τον Χριστό που μας δίδαξε πως να προσευχόμαστε.

Με το «Θεοτόκε Παρθένε» συμπροσεύχεται με τον Αρχάγγελο Γαβριήλ που προσφώνησε στον Ευαγγελισμό τη Θεοτόκο με αυτά τα άγια λόγια.

Και με το Σύμβολο της Πίστεως συμπροσεύχεται και συνομολογεί την Πίστη της Εκκλησίας με τους Άγιους Πατέρες που συνέθεσαν αυτό το «Πιστεύω» στις δύο πρώτες Άγιες Οικουμενικές Συνόδους. Κι ένα τελευταίο.

Αν μ΄ αυτά και μ΄ αυτά δεν ξεκινήσει το χάρισμα της προσευχής μέσα μας, ασφαλώς τότε πρέπει να ανησυχήσουμε θετικά, αλλά μπορούμε και κάτι άλλο να κάνουμε σύμφωνα με τη συμβουλή του μακαριστού Μητροπολίτη Αντωνίου του Σουρόζ. Δηλ. μπορούμε να πάμε σε μια εκκλησία μόνοι μας και μέσα στη σιωπή να μη μιλήσουμε εμείς στο Θεό, αλλά να περιμένουμε Αυτός νά «μιλήσει» σε μάς μέσα στην ευλαβική κατάνυξη του ναού. Αυτό μπορούμε να το κάνουμε και στο σπίτι μας μπροστά στα εικονίσματα.

Άνθρωπος που δεν προσεύχεται ή δεν έμαθε, ή δεν προσπάθησε ή… χρειάζεται άμεσα Εξομολόγηση .»

Μετά την εξομολόγηση έλεγε ο αείμνηστος π. Επιφάνιος Θεοδωρόπουλος, η προσευχή τρέχει σα νεράκι». Καλή είναι και η μελέτη πριν από την προσευχή πνευματικών βιβλίων, καθαρίζει το μυαλό μας.

Ο διάβολος δεν θέλει να προσευχόμαστε και κατά την ώρα της προσευχής εγείρει πειρασμούς, λογισμούς και περισπασμούς. Πλήν όμως, όπως και όλα τα καλά και το μέγιστο καλό της προσευχής θέλει βία. «Όσοι εκβιάζουν τον εαυτό τους στο καλό, αυτοί αρπάζουν τη Βασιλεία των Ουρανών», μας λέγει ο Κύριος.

πηγή