ΛΟΓΟΙ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΙ ΤΟΥ ΠΑΤΡΟΣ ΚΑΙ ΚΑΘΗΓΟΥΜΕΝΟΥ ΗΜΩΝ ΑΡΧΙΜ. ΧΡΙΣΤΟΦΟΡΟΥ ΠΡΟΣ ΤΟΥΣ ΑΔΕΛΦΟΥΣ ΤΗΣ Ι. ΜΟΝΗΣ ΟΣΙΟΥ ΓΡΗΓΟΡΙΟΥ ΑΓ. ΟΡΟΥΣ ΕΠΙ ΤΗ ΕΟΡΤΗι ΤΟΥ ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΜΟΥ ΤΗΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ (2020)

Καθηγούμενος Ι.Μ. Γρηγορίου: «Νά μή μπλέξουμε στά “γρανάζια” τῶν σχεδίων τῶν ἀνθρώπων. Ἐμεῖς νά δοῦμε τί σχέδια ἔχει ὁ Θεός»

Ἀδελφοί καί Πατέρες,

Εὐχαριστοῦμε πάνω ἀπό ὅλα τόν ἅγιο Θεό πού μᾶς ἀξίωσε νά φθάσουμε στήν ΣΤ΄ Ἑβδομάδα τῶν Νηστειῶν καί νά ἑορτάσουμε καί τόν Εὐαγγελισμό τῆς Παναγίας μας, πού εἶναι μία σωτήριος ἡμέρα γιά ὅλους τούς ἀνθρώπους. Ὁ Εὐαγγελισμός τῆς Παναγίας μας φανερώνει τήν ἄπειρη ἀγάπη τοῦ Θεοῦ γιά τόν ἄνθρωπο. Βλέπουμε ὅτι ὁ Θεός κυνηγάει τόν ἄνθρωπο γιά νά τόν σώσῃ. Καί τό σχέδιό του ἦταν νά γίνῃ καί ὁ Ἴδιος ἄνθρωπος γιά τήν δική μας σωτηρία. Ἀλλά φανερώνει, ὅπως ἀκούσαμε καί στήν ἀνάγνωσι ἀπό τόν λόγο τοῦ ἁγίου Νικολάου Καβάσιλα στόν Εὐαγγελισμό τῆς Θεοτόκου, τόν θησαυρό πού εἶχε μέσα στήν καρδιά της ἡ Παναγία μας, τήν ἀγάπη, τήν θυσία, τήν ὑπακοή, τήν ταπείνωσι, καί πρό παντός τήν πίστι καί τήν ἐμπιστοσύνη της στόν Θεό. Φανερώνει ἀκόμη καί τόν σεβασμό πού ἔχει ὁ Θεός στόν ἄνθρωπο. Δέν ἤθελε νἀ ἐπέμβῃ δυναμικά στήν Παναγία μας καί νά κατοικήσῃ μέσα της, προτοῦ νά πάρῃ καί τήν δική της συγκατάθεσι. Γι’ αὐτό μέχρι νά πῇ ἡ Παναγία μας τό «ἰδού ἡ δούλη Κυρίου· γένοιτό μοι κατά τό ρῆμά σου» (Λουκ. α΄ 38) ὁ Θεός περίμενε. Καί ὅταν ἡ Παναγία μας παρεδόθη ἐξ ὁλοκλήρου στόν Θεό, τότε ἔγινε καί τό μέγα μυστήριο τῆς σωτηρίας μας καί ἀρχίζει ἀπό ἐκείνη τήν στιγμή τό ἔργο τῆς σωτηρίας τοῦ ἀνθρώπου μέ τήν σάρκωσι τοῦ Θεοῦ Λόγου μέσα της.

Γι’ αὐτό καί εὐχαριστοῦμε τήν Παναγία μας. Καί νά ξέρουμε, ὅτι κάθε φορά πού καί ἐμεῖς παραδιδόμαστε στόν Θεό καί λέμε: «ἰδού, Κύριε, ὁ δοῦλός σου· γένοιτό μοι κατά τό ρῆμά σου», τότε ἔρχεται καί σέ μᾶς μέσα καί κατοικεῖ τό Ἅγιο Πνεῦμα, ἡ Χάρις τοῦ Θεοῦ, καί γινόμαστε ἄνθρωποι χαριτωμένοι. Ὁσάκις ὅμως ἐμεῖς παραβαίνουμε τόν νόμο τοῦ Θεοῦ, τότε φεύγει καί ἡ Χάρις τοῦ Θεοῦ. Εἶναι παράδειγμα γιά μᾶς ἡ Παναγία.

Βλέπουμε ὅτι ἡ Παναγία πάντοτε εἶχε μία ἀνάπαυσι μέσα της, μία εἰρήνη. Καί μετά, ὅταν πῆγε στήν Βηθλεέμ γιά νά γεννήσῃ τόν Χριστό, δέν στενοχωριόταν πού δέν εὕρισκε τόπο γιά νά γεννήσῃ καί ὅτι χρειάσθηκε νά πάῃ σέ ἕνα σπήλαιο.

Διότι ἤξερε ὅτι ἦταν στά χέρια τοῦ Θεοῦ. Εἶχε τόν Θεό προστάτη. Γι’ αὐτό πάντοτε εἶχε μία εἰρήνη, μία ἀγαλλίασι μέσα της, μία ἀνάπαυσι. Καί ὅταν ἔφυγε στήν Αἴγυπτο, τό ἴδιο. Καί ὅταν ἐπέστρεψαν πάλι πίσω στήν Ναζαρέτ, εἶχε ἡ Παναγία μας αὐτήν τήν εἰρήνη καί τήν ἀνάπαυσι μέσα της, διότι εἶχε τήν πίστι καί τήν ἐμπιστοσύνη της στόν Θεό.

Ἔτσι καί ἐμεῖς, πού γινόμαστε μοναχοί καί ἀφιερωνόμαστε στόν Θεό,πρέπει νά ἔχουμε αὐτή τήν ἐμπιστοσύνη καί αὐτή τήν πίστι στόν Θεό. Φέτος μέ τήν Χάρι τοῦ Θεοῦ κάναμε καί πέντε Μεγαλοσχήμους Μοναχούς καί ἀκούσαμε τίς ὑποσχέσεις πού δίνει ὁ μοναχός, ὅτι πρέπει τά πάντα νά ἐγκαταλείψῃ γιά νά ἀγαπήσῃ τόν Θεό. Ὁ σκοπός μας εἶναι νά ἀγαπήσουμε τόν Θεό. Καί ἄν τό πετύχουμε αὐτό καί ἔχουμε ἐμπιστοσύνη στόν Θεό καί δέν κλονίζεται ἡ πίστις μας καί ἡ ἐμπιστοσύνη μας σ’ Αὐτόν –ἐξ ἄλλου γι’ αὐτό ἐρχόμαστε στό μοναστήρι, ἐπειδή ἔχουμε ἐμπιστοσύνη στόν Θεό–, τότε πάντοτε θά εἴμαστε ἀναπαυμένοι. Ὅ,τι καί νά συμβαίνῃ στήν ζωή μας, θά εἶναι γιά μᾶς μία ἀνάπαυσις, γιατί ξέρουμε ὅτι μέ ὅλα τά γεγονότα τῆς ζωῆς μας ὁ Θεός ἑτοιμάζει τήν σωτηρία μας. Διότι αὐτός εἶναι ὁ σκοπός τοῦ Θεοῦ: Νά σώσῃ τόν ἄνθρωπο.

Τώρα, βλέπετε, ἔχουμε καί αὐτή τήν περίπτωσι μέ τόν κορονοϊό, ἐξ αἰτίας τοῦ ὁποίου ὑπάρχει μία ταραχή σ’ ὅλο τόν κόσμο. Ἐμεῖς ὀφείλουμε νά ἔχουμε ἐμπιστοσύνη στόν Θεό. Ἀκούονται πολλά σενάρια. Ὅμως νά μή ἐμπιστεύεστε στό κάθε τί πού ἀκοῦτε, διότι ὁ κόσμος ἔχει τά σχέδιά του. Ἀλλά καί ὁ Θεός ἔχει τά δικά Του σχέδια. Πάνω ἀπό ὅλα εἶναι ὁ Χριστός. Ὁ Κύριος τῆς ζωῆς καί τοῦ θανάτου εἶναι ὁ Χριστός. Ὁ Κύριος τῆς ἱστορίας εἶναι ὁ Θεός· δέν εἶναι οἱ ἄνθρωποι. Μποροῦν οἱ ἄνθρωποι νά λένε ὅ,τι θέλουν, νά προγραμματίζουν ὅ,τι θέλουν. Καί δέν θά μᾶς σώσῃ  οὔτε ἡ Ἀμερική οὔτε ἡ Ρωσία οὔτε ἡ Κίνα… οὔτε ἄλλο τίποτε ἀπό τά τοῦ κόσμου· θά μᾶς σώσῃ μόνο ὁ Θεός. Νά μή μπλέξουμε σ’ αὐτά τά “γρανάζια” τῶν σχεδίων τῶν ἀνθρώπων. Ἐμεῖς νά δοῦμε τί σχέδια ἔχει ὁ Θεός. Σ’ ἐκεῖνα νά ἐμπλακοῦμε, νά ἀνακατευτοῦμε, σ’ ἐκεῖνα πού ὁ Θεός θέλει γιά μᾶς. Καί τί θέλει ὁ Θεός ἀπό μᾶς; Ὁ Θεός θέλει τήν μετάνοιά μας!

Ὅπως ἀναφέρει ὁ ἅγιος Βαρσανούφιος, ὅλες αὐτές οἱ δοκιμασίες γίνονται ἐξ αἰτίας τῶν ἀμαρτιῶν μας. Δέν γίνεται κάτι τυχαῖο. Καί τά αἴτια τῆς ἁμαρτίας εἶναι ἡ προαίρεσις τοῦ ἀνθρώπου. Δέν ἔχουμε σωστή προαίρεσι, σωστή θέλησι. Ἐπειδή δέν κάνουμε τό θέλημα τοῦ Θεοῦ ἀλλά κάνουμε τά θελήματα τῆς σαρκός, γι’ αὐτό καί ὁ Θεός ἐπεμβαίνει πολλές φορές στήν ἱστορία. Διαβάζουμε στήν Παλαιά Διαθήκη, ὅτι ὅταν οἱ Ἰουδαῖοι ξέφευγαν ἀπό τόν νόμο τοῦ Θεοῦ, ἐπέτρεπε ὁ Θεός τίς γειτονικές φυλές νά τούς πολεμοῦν καί νά τούς νικοῦν. Ὅταν ἐπέστρεφαν στόν Θεό, ἄν καί ἦσαν λίγοι, νικοῦσαν.

Ὁ Θεός τώρα μᾶς ταρακουνάει λίγο, γιά νά ξυπνήσουμε. Ὄχι γιά νά βλέπουμε τί κάνει ὁ ἕνας καί ὁ ἄλλος, ἀλλά γιά νά δοῦμε ἐμεῖς τί πρέπει νά κάνουμε, γιά νά βοηθήσουμε τόν ἑαυτό μας καί γιά νά βοηθήσουμε τήν κατάστασι. Δέν ὠφελεῖ τό νά ἀσχολούμαστε μέ τό τί κάνει ὁ ἕνας καί ὁ ἄλλος, πατέρες, ἀλλά μέ τό τί πρέπει ἐμεῖς νά κάνουμε, γιατί ὁ Θεός γιά μᾶς ἐπιτρέπει αὐτήν τήν δοκιμασία.

Ἡ ἁγία Μαρία ἡ Αἰγυπτία, ἦταν μία γυναίκα πολύ ἁμαρτωλή. Ἀλλά ὁ Θεός τήν κυνηγοῦσε, τήν παρακολουθοῦσε, καί ἤθελε κάποια στιγμή νά τήν βοηθήσῃ.

Καί ὅταν πῆγε νά προσκυνήσῃ τόν Τίμιο Σταυρό, πρόβαλε ὁ Θεός αὐτήν τήν ἀόρατη δύναμι, γιά νά τήν ἐμποδίσῃ νά εἰσέλθῃ μέσα στόν ναό. Τότε ἡ ἁγία Μαρία ἦλθε στόν ἑαυτό της. Τί σημαίνει αὐτό; Ὅτι ἡ ἁγία Μαρία δέν ἄρχισε νά λέῃ: “Ὁ Θεός εἶναι ἄδικος. Γιατί δέν μέ ἀφήνει νά πάω νά προσκυνήσω; Μήπως μόνο ἐγώ εἶμαι ἁμαρτωλή; Οἱ ἄλλοι πού μπαίνουν μέσα δέν εἶναι ἁμαρτωλοί; Γιατί ἀφήνει τούς ἄλλους καί ἐμένα δέν μέ ἀφήνει;”. Δέν κάθησε νά ἀσχοληθῇ μέ τό τί κάνουν οἱ ἄλλοι οὔτε μέ τό ἄν ὁ Θεός εἶναι δίκαιος, ἀλλά κατάλαβε ὅτι αὐτό γινόταν γιά τίς ἁμαρτίες της.

Αὐτή εἶναι ἡ καλή προαίρεσις, ἡ καλή θέλησις πού εἶχε ἡ Ἁγία. Ὁ Θεός τῆς ἔδωσε μία εὐκαιρία, τήν ταρακούνησε λίγο, γιά νά καταλάβῃ τήν ἁμαρτία της. Καί ὅταν τό κατάλαβε ἡ ἴδια καί ἦλθε στόν ἑαυτό της, ἔκλαψε, μετανόησε πολύ καί πῆρε τήν ἀπόφασι νά ἐγκαταλείψῃ τόν κόσμο. Στράφηκε στήν Παναγία, τήν ἔβαλε ὡς ἐγγυήτρια καί τήν παρακάλεσε νά συγχωρήσῃ τίς ἁμαρτίες της καί νά τήν βοηθήσῃ νά προσκυνήσῃ τόν Τίμιο Σταυρό. Μετά ἐμπιστεύθηκε τόν ἑαυτό της στήν Παναγία γιά νά τήν ὁδηγήσῃ νά πάῃ, ὅπου Ἐκείνη θά τῆς ἔδειχνε. Βλέπετε, δέν πῆγε ὅπου ἤθελε αὐτή, ἀλλά ὅπου τῆς ἔδειξε ἡ Παναγία. Καί γνωρίζουμε ὅτι πῆγε στήν ἔρημο καί ὅτι ἐκεῖ ἔζησε σαράντα ἑπτά χρόνια. Τά δέκα ἑπτά πρῶτα χρόνια εἶχε πολύ μεγάλο πόλεμο. Τῆς ἔρχονταν λογισμοί, τῆς ἔρχονταν ἐνθυμήσεις ἀπό τά τραγούδια, ἀπό τά φαγητά, ἀπό τά ποτά, ἀπό τίς ἁμαρτίες πού ἔκανε. Ἀλλά αὐτή δέν ἐπέτρεπε οὔτε ἕνα λογισμό νά εἰσέλθῃ καί νά μολύνῃ τήν καρδία της ἤ νά τραυματίσῃ τήν σχέσι της μέ τόν Θεό, διότι εἶχε ὑποσχεθῆ ὅτι ὅλα αὐτά θά τά ἐγκαταλείψῃ. Γιατί; Διότι εἶχε καλή θέλησι, εἶχε καλή προαίρεσι. Τότε βοήθησε καί ὁ Θεός. Καί μέ τήν βοήθεια τοῦ Θεοῦ «τά ἀδύνατα παρά ἀνθρώποις γίνονται δυνατά» (βλ. Λουκ. ιη΄ 27).

Εἶναι νά θαυμάζῃ κανείς, πῶς μία γυναίκα ἔζησε μέσα στήν ἔρημο τόσα χρόνια. Γιατί; Διότι εἶχε αὐτή τήν καλή θέλησι. Εἶχε καλή προαίρεσι καί ἀγωνίσθηκε δυναμικά, παρ’ ὅλο πού εἶχε τόσο μεγάλες ἁμαρτίες. Ἀλλά τό πρῶτο καί βασικό ποιό ἦταν; Πῶς ξεκίνησε; Ἦλθε «στόν ἑαυτό της». Δέν κάθησε, ὅπως εἴπαμε, νά συγκρίνῃ τήν ζωή της μέ τούς ἄλλους καί νά λέῃ: “Γιά κοίταξε, καί αὐτός πού μπαίνει τώρα μέσα εἶναι ἁμαρτωλός. Ἀφοῦ τόν ξέρω. Ἔχει κάνει τόσες ἁμαρτίες. Γιατί τόν ἀφήνει ὁ Θεός καί μπαίνει μέσα καί ἐμένα δέν μέ ἀφήνει νά μπῶ;”. Δέν εἶπε, ὅτι ὁ Θεός εἶναι ἄδικος.

Ἑπομένως αὐτό πού ζητᾷ ὁ Θεός ἀπό μᾶς εἶναι νά κοιτᾶμε τόν ἑαυτό μας. Ἡ προαίρεσίς μας δέν εἶναι σωστή, διότι ἄν ἔχουμε σωστή προαίρεσι, ὁ Θεός θά βρῇ τρόπο νά μᾶς βοηθήσῃ. Νά τό ξέρετε αὐτό, πατέρες. Πάνω ἀπό ὅλα νά ἔχουμε αὐτό στόν νοῦ μας: Τί ζητάει ἀπό μᾶς ὁ Θεός σέ κάθε περίπτωσι. Καί αὐτό πού ζητάει ὁ Θεός ἀπό μᾶς εἶναι ἡ ἐπιστροφή μας κοντά Του. Νά ἐπιστρέψουμε ὅλοι μας. Τίποτε ἄλλο. Καί ὅταν ἐπιστρέφουμε ἐμεῖς, ἐπιστρέφει ἕνα μέρος τῆς Ἐκκλησίας καί σιγά‐σιγά διορθώνεται ὅλη ἡ Ἐκκλησία. Διότι, ἄν προσέχουμε “τί κάνει ὁ ἕνας καί τί κάνει ὁ ἄλλος”, ἐνῶ ἐμεῖς κάνουμε χειρότερα ἀπό αὐτούς, ἐπειδή κατακρίνουμε τούς ἀνθρώπους, τότε ποιό τό ὄφελος; Δέν ὠφελοῦμε κανένα. Δέν βγαίνει κανένα κέρδος, ὅταν ἀσχολούμαστε μέ τούς ἄλλους. Διότι οὔτε ἐμεῖς ὠφελούμαστε οὔτε αὐτοί, ἀλλά μᾶλλον βλαπτόμαστε. Ἔτσι ὅμως δέν μπορεῖ νά προχωρήσῃ ἡ Ἐκκλησία.

Ὅλα αὐτά τά εἶπα μέ ἀφορμή τό θέμα τοῦ κορονοϊοῦ, γιά νά μή ἀκοῦτε τά διάφορα σενάρια πού λέγονται ἐδῶ καί ἐκεῖ, διότι δέν γνωρίζουμε τί θά γίνῃ. Ὅπως καί νά ἔχῃ τό πρᾶγμα, ὁ Ἀντίχριστος θά ἔλθῃ, ἀφοῦ ἡ Ἐκκλησία τό ἔχει πεῖ. Ὅμως πότε θά ἔλθῃ, δέν ξέρουμε. Ἐμεῖς ἄς εἴμαστε ἕτοιμοι. Ἐξ ἄλλου καί ὁ Ἀντίχριστος νά ἔλθῃ, τί μᾶς πειράζει ἐμᾶς; Ἐπάνω ἀπό ὅλα εἶναι ὁ Χριστός. Τί, δηλαδή, ὁ Ἀντίχριστος εἶναι ἐπάνω ἀπό τόν Χριστό; Ἀφοῦ στό τέλος ὁ Χριστός θά νικήσῃ. Δέν θά νικήσουν οἱ ἄνθρωποι ἤ τά σχέδια τῶν ἀνθρώπων. Ἐάν ἐμεῖς πιστεύουμε στόν Θεό, «εἰ ὁ Θεός μεθ’ ἡμῶν, οὐδείς καθ’ ἡμῶν». Νά μή συγχιζόμαστε καί ταραζόμαστε καί στενοχωριόμαστε. Μόνο νά μετανοοῦμε. Νά ἔχουμε σωστή μετάνοια καί ἐπιστροφή στόν Θεό. Αὐτό νά κοιτάξουμε. Καί ἄν δέν ταπεινωθοῦμε, δέν μπορεῖ νά ἔλθῃ τό ἔλεος τοῦ Θεοῦ στήν ζωή μας.

Θά διαβάσουμε τώρα κάτι ἀπό τόν ἀββᾶ Βαρσανούφιο, πού καί στήν ἐποχή του ὑπῆρχε κάτι ἀντίστοιχο μέ αὐτό πού συμβαίνει σήμερα.

«Παράκληση τῶν Πατέρων πού ἡσύχαζαν στό Κοινόβιο πρός τό μεγάλο Γέροντα, σχετικά μέ τόν κόσμο: Ἐπειδή κινδυνεύει ὁ κόσμος, σέ παρακαλοῦμε ὅλοι νά ἱκετεύσεις τήν ἀγαθότητα τοῦ Θεοῦ νά ἀποσύρει τό (ἀπειλητικό) Του χέρι καί νά βάλει τή ρομφαία πίσω στή θήκη της. Στάσου ἀνάμεσα σ’ αὐτούς πού ἔπεσαν καί σ’ αὐτούς πού στέκουν μέ τό ἅγιο θυμίαμα τῆς προσευχῆς σου καί σταμάτησε τόν ἐξολοθρευτή. Ὕψωσε τό ἅγιο θυσιαστήριο (τῆς ἁγιασμένης πατρικῆς καρδιᾶς σου) στά ὁλόφωτα καί ἅγια δώματα τοῦ οὐρανοῦ καί θά παύσει ἡ ὀργή τοῦ Θεοῦ. Καί σοῦ δεόμαστε καί σέ παρακαλοῦμε λυπήσου τόν κόσμο πού χάνεται. Θυμήσου ὅτι ὅλοι εἴμαστε μέλη σου. Δεῖξε καί στήν παρούσα στιγμή τήν εὐσπλαγχνία σου καί τά θαυμάσια τοῦ Θεοῦ, διότι σ’ Αὐτόν ἀνήκει ἡ δόξα στούς αἰῶνες. Ἀμήν.

Ἀπόκριση Βαρσανουφίου: Ἀδελφοί, βρίσκομαι σέ πένθος καί σέ ὀδυρμό γιά τήν ὀργή τοῦ Θεοῦ πού κρέμεται πάνω ἀπό τήν ἀνθρωπότητα, διότι ὅλα ὅσα κάνουμε εἶναι ἀντίθετα ἀπό τό θέλημα τοῦ Θεοῦ. Ὁ Κύριος εἶπε· “ἄν ἡ ἀρετή σας δέν ξεπεράσει τήν ἀρετή τῶν Γραμματέων καί τῶν Φαρισαίων, δέν θά εἰσέλθετε στή Βασιλεία τοῦ Θεοῦ” (Ματθ. ε΄ 20). Ἐμεῖς ὅμως πήγαμε στό τελείως ἀντίθετο· ξεπέρασε ἡ παρανομία μας κατά πολύ τήν παρανομία καί τῶν ἀλλοπίστων. Καί εἶναι πολλοί αὐτοί πού παρακαλοῦν τή φιλανθρωπία τοῦ Θεοῦ νά παύσει τήν ὀργή ἀπό τόν κόσμο –καί κανένας βέβαια δέν εἶναι πιό φιλάνθρωπος ἀπό τό Θεό– ἀλλά δέν θέλει νά δώσει ἔλεος, διότι ἀντιστέκεται τό πλῆθος τῶν ἁμαρτιῶν πού γίνονται στόν κόσμο. Ὑπάρχουν δέ τρεῖς ἄνδρες πού, μέ τή Χάρη τοῦ Θεοῦ, ἔφθασαν στόν τέλειο βαθμό τῆς ἀναγεννήσεώς τους καί ὑπηρετοῦν ἀφοσιωμένοι τό θέλημά Του, οἱ ὁποῖοι ξεπέρασαν τά ὅρια τῆς ἀνθρώπινης φύσης καί ἔλαβαν ἐξουσία νά λύνουν καί νά δένουν, νά συγχωροῦν καί νά μή συγχωροῦν ἁμαρτίες. Αὐτοί στέκουν ἄγρυπνοι μπροστά στήν ἀπειλούμενη συμφορά καί ἀγωνίζονται ὥστε νά μήν καταστραφεῖ ἀκαριαίως καί ὁλοσχερῶς ὅλος ὁ κόσμος, ἡ Οἰκουμένη. Πραγματικά, μέ τίς εὐχές τους, ὁ Κύριος παρατείνει μαζί μέ τή δοκιμασία καί τό ἔλεός Του. Λέχθηκε δέ πρός αὐτούς, ὅτι γιά λίγο χρόνο θά κρατήσει ἀκόμη ἡ ὀργή. Μαζί μ’ αὐτούς λοιπόν εὐχηθεῖτε καί σεῖς. Οἱ εὐχές δέ αὐτῶν τῶν τριῶν συναντιοῦνται στήν εἴσοδο τοῦ ἄνω Θυσιαστηρίου τοῦ Πατρός τῶν Φώτων. Καί συγχαίρουν ὁ ἕνας μέ τόν ἄλλο καί συναγάλλονται στά ἐπουράνια. Ὅταν πάλι στραφοῦν πρός τή γῆ συμπενθοῦν καί συγκλαίουν καί συνοδύρονται γιά τά κακά ἐκεῖνα πού γίνονται καί κινοῦν τήν ὀργή τοῦ Θεοῦ. Εἶναι δέ αὐτοί ὁ Ἰωάννης στή Ρώμη, ὁ Ἠλίας στήν Κόρινθο καί ἕνας ἄλλος στήν ἐπαρχία τῶν Ἱεροσολύμων. Πιστεύω δέ, ὅτι θά ἐπιτύχουν νά ἀποσπάσουν τό ἔλεος τοῦ Θεοῦ. Ναί θά τό ἐπιτύχουν. Ἀμήν. Ὁ Θεός μου (πού χαρίζει τό ἔλεός Του σέ μένα τόν ἀνάξιο), νά σᾶς ἐνδυναμώσει, ὥστε νά ἀκούσετε καί νά σηκώσετε τό βάρος καί τήν ὀδύνη πού προκαλοῦν αὐτά πού σᾶς εἶπα, διότι εἶναι ἀπρόσιτα σέ ὅσους δέν ἔχουν τό χάρισμα νά τά ἐννοήσουν»
(ἐκδ. Ἑτοιμασία, τόμ. Γ΄, σελ. 59‐63).

Βλέπετε, ὅτι καί ὁ ἅγιος Βαρσανούφιος, πού ἔζησε τόν στ΄ αἰῶνα, ὁπότε ὑπῆρχε κάποια ἀντίστοιχη δυσκολία σέ ὅλο τόν κόσμο, ἔλεγε ὅτι οἱ ἄνθρωποι ὅ,τι κάνουν εἶναι ἀντίθετο πρός τό θέλημα τοῦ Θεοῦ. Καί ἐμεῖς σάν ἄνθρωποι ἔχουμε ξεφύγει ἀπό αὐτό πού θέλει ὁ Θεός.

Ἕνας ἀσκητής κάποτε ἔλεγε στόν ἑαυτό του: “Ἄν καί εἶμαι τόσα χρόνια στήν ἔρημο, δέν ἔχω κάνει τό θέλημα τοῦ Θεοῦ. Δέν κατάφερα οὔτε μία ἡμέρα νά κάνω τό θέλημα τοῦ Θεοῦ. Αὔριο θά ἀγωνισθῶ νά κάνω τό θέλημα τοῦ Θεοῦ”. Ὁπότε δέν κάθησε στό κελλί του νά κάνῃ προσευχή, ἀλλά ὅπως ἔκανε κάθε ἡμέρα πῆρε μία σακκοῦλα μέ σιτάρι καί πῆγε στόν μῦλο γιά νά ἀλέσῃ. Μόλις ὅμως ἔφθασε στόν μῦλο, ἔρχεται κάποιος ἄλλος καί τοῦ λέει: “Πάτερ, μπορῶ νά ἀλέσω ἐγώ, διότι βιάζομαι;”. “Ἄλεσε”, τοῦ λέει, διότι σκέφθηκε: “ὁ Θεός τί θέλει τώρα ἀπό μένα; Νά τοῦ δώσω τήν θέσι μου”. Μόλις ὅμως τελείωσε αὐτός, ἔρχεται ἄλλος. Ἔτσι πέρασε ὅλη ἡ ἡμέρα καί ἔρχονταν κάθε λίγο καί καινούριοι καί στό τέλος ἔφυγε πίσω χωρίς νά ἀλέσῃ τό σιτάρι. Εἶχε τότε τήν πληροφορία, ὅτι “σήμερα ἔκανες τό θέλημα τοῦ Θεοῦ”. Βλέπετε; Πρέπει νά κοιτᾶμε κάθε στιγμή στήν ζωή μας, ποιό εἶναι τό θέλημα τοῦ Θεοῦ.

Στόν ἅγιο Ἐφραίμ τόν Κατουνακιώτη, πού ὅπως ξέρετε εἶχε δύσκολο Γέροντα, κάθε ἡμέρα τοῦ ἐρχόταν λογισμός νά φύγῃ. Ἔλεγε: “Ἄς φύγω αὔριο”. Μετά ἔλεγε: “Ἄς φύγω τήν ἄλλη ἑβδομάδα”. Μετά: “Ἄς φύγω τό Πάσχα, τά Χριστούγεννα κ.λ.π.”. Ἔτσι πέρασαν σαράντα χρόνια ἐκεῖ μαζί μέ τόν Γέροντά του. Ὅταν ἐκοιμήθη ὁ Γέροντάς του καί πῆγε νά τόν ἀποχαιρετίσῃ κατά τόν τελευταῖο ἀσπασμό, αἰσθάνθηκε μέσα του ὅτι αὐτό πού ἔκανε ἦταν τό θέλημα τοῦ Θεοῦ καί ὅτι αὐτό θά τόν ὡδηγοῦσε στήν σωτηρία του. Αἰσθάνθηκε μία πληροφορία μέσα του: “Ἄν δέν ἔκανες αὐτό, πού ἦταν τό θέλημα τοῦ Θεοῦ στήν ζωή σου, καί ἔφευγες, θά χανόσουν”. Αὐτή τήν πληροφορία εἶχε. Καί ἔλεγε στόν Θεό: “Καλά, γιατί δέν μοῦ τό ἔλεγες; Γιατί, Θεέ μου, δέν μέ πληροφόρησες, ὅτι αὐτό ἦταν τό θέλημά Σου, γιά νά μή ταλαιπωροῦμαι;”. Καί ἔλαβε τήν ἀπάντησι: “Διότι ἤθελα νά δῶ τήν προαίρεσί σου”.

Γι’ αὐτό, πατέρες, νά κάνουμε ὑπομονή καί νά ἔχουμε πάντοτε ἕνα καλό λογισμό. Νά ἔχουμε σωστή προαίρεσι καί νά ἀναρωτιόμαστε, τί ζητάει ἀπό μᾶς ὁ Θεός. Ὁ Θεός μᾶς ταρακουνάει μερικές φορές, γιά νά ξυπνήσουμε.

Τό 1978, πού ἔγιναν οἱ σεισμοί στήν Θεσσαλονίκη, ἐγράφη ἕνα βιβλίο πού ἔλεγε: «Ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ σείει τήν γῆ». Καί ὁ ἅγιος Παΐσιος, πού ἦταν τότε στήν Σουρωτή, ἔλεγε: «Νά πᾶμε στό Ἅγιον Ὄρος νά δέσουμε τήν Θεσσαλονίκη, γιά νά μή κουνιέται». Ἄλλοτε πάλι ὁ ἴδιος, ὅταν τοῦ ἔλεγαν γιά κάποιους πού εἶχαν πόνο καί στενοχώριες καί ταλαιπωρίες, ἔλεγε: «Τί φταῖνε αὐτοί οἱ ἄνθρωποι καί ταλαιπωροῦνται, ἄν ἐγώ, τό χαμένο, δέν εἶμαι ἅγιος γιά νά τούς βοηθήσω;». Βλέπετε; Τήν εὐθύνη τήν ἔριχνε ἐπάνω του. Δέν τήν ἔριχνε στούς ἀνθρώπους πού ὑπέφεραν. Αὐτό τό πνεῦμα νά ἔχουμε, πατέρες. Πάντοτε νά ἔχουμε αὐτή τήν διάθεσι, ὅτι ἐμεῖς πρέπει νά διορθωθοῦμε καί μετά θά διορθωθοῦν καί οἱ ἄλλοι.

Καί τό Εὐαγγέλιο πού ἀκούσαμε προχθές στήν Ἐκκλησία μέ τήν γυναῖκα πού τήν συνέλαβαν ἐπ’ αὐτοφώρῳ νά μοιχεύῃ, τό ἴδιο πρᾶγμα τονίζει. Σύμφωνα μέ τόν νόμο ἔπρεπε νά τήν λιθοβολήσουν. Ὁ Χριστός δέν ἀπέρριψε τόν Νόμο αὐτό, ἀλλά τούς εἶπε: Ἐντάξει, νά τήν λιθοβολήσετε. Ἀλλά ὁ ἀναμάρτητος ἄς ρίξῃ πρῶτος τόν λίθο. Καί τότε ὄλοι ἔφυγαν καί κανείς δέν τήν λιθοβόλησε. Καί ὁ Χριστός εἶπε: Οὔτε ἐγώ σέ λιθοβολῶ πού εἶμαι ἀναμάρτητος. Ἦλθε ἡ Καινή Διαθήκη, ἦλθε ἡ Χάρις τοῦ Θεοῦ. Δέν τιμωρεῖ ὁ Θεός, ἀλλά θέλει καί περιμένει τήν ἐπιστροφή μας. Γι’ αὐτό τῆς εἶπε: «Πορεύου καί μηκέτι ἁμάρτανε» (Ἰωάν. η΄ 11), διότι θέλει νά μή ἁμαρτάνουμε καί νά ἐπιστρέψουμε κοντά Του.

Γι’ αὐτό νά προσέχουμε, πατέρες! Ἔχουμε τόσα μέσα μας. Νά μή ἐπιβαρύνουμε τόν ἑαυτό μας περισσότερο. Τοὐλάχιστον νά μή κατακρίνουμε τούς ἀνθρώπους, ὅποιοι καί νά εἶναι αὐτοί. Καί νά κοιτάξουμε νά διορθωθοῦμε. Νά δοῦμε, ποῦ φταῖμε ἐμεῖς καί νά διορθωθοῦμε. Ἐδῶ μέσα στό μοναστήρι τά πράγματα εἶναι ἁπλά. Τό μοναστήρι εἶναι ὁ ἱδανικώτερος χῶρος πού μπορεῖ κανείς νά ἀναπτυχθῇ πνευματικά, φθάνει νά τό αξιοποιήσῃ σωστά. Εἶναι οἱ ἀκολουθίες πού ἔχουμε, εἶναι ἡ τράπεζα, εἶναι οἱ ἀναγνώσεις, εἶναι τό διακόνημα, εἶναι τά πνευματικά μας.

Μέ αὐτά, ἄν ἀσχοληθῇ κανείς, τελείωσε· ἡ σωτηρία του εἶναι εὔκολη. Γιατί νά ἀσχολούμαστε μέ ἄλλα πράγματα καί νά στενοχωριόμαστε καί νά ψυχραινόμαστε καί μεταξύ μας; Τώρα οἱ περιστάσεις τό καλοῦν, νά εἴμαστε πιό σοβαροί μοναχοί. Νά μή παρεξηγούμαστε μέ μικροπράγματα μεταξύ μας καί στενοχωριόμαστε καί ψυχραινόμαστε, ἀλλά νά κοιτᾶμε, πῶς θά βοηθήσουμε ὅλοι τήν δύσκολη αὐτή κατάστασι. Ὁ Θεός ἀπό μᾶς αὐτό περιμένει. Καί σκέφθηκα, ἐπειδή ὑπάρχει αὐτή ἡ κατάστασις μέ τήν πανδημία, νά κάνουμε καί ἐμεῖς σάν μοναστήρι κάτι παραπάνω ἀπό τίς ἀκολουθίες πού κάνουμε. Ἄν μποροῦμε κάθε μέρα νά κάνουμε μία Παράκλησι γι’ αὐτή τήν κατάστασι στήν Ἁγία Ἀναστασία μετά τό Ἀπόδειπνο. Πάντα νά ὑπάρχῃ ἕνας ἱερέας καί ὅσοι θέλουν νά κάνουν Παράκλησι γι’ αὐτό τό θέμα, νά πηγαίνουν ἐκείνη τήν ὥρα στήν Ἁγία Ἀναστασία. Καί ὁ καθένας στό κελλί του ὅσο μπορεῖ νά κάνῃ λίγη προσευχή. Ἄς ἀρχίσουμε μέ τήν Παράκλησι πρῶτα καί μετά βλέπουμε, ἄν θά κάνουμε κάτι παραπάνω. Καί νά εὐχηθοῦμε σιγά‐σιγά αὐτή ἡ κατάστασις νά τελειώσῃ καί νά δώσῃ ὁ Θεός εἰρήνη στόν κόσμο Του.

Ἐγώ βλέπω ὅτι πολλοί ἄνθρωποι ὠφελήθηκαν. Κάνουν προσευχές, παρακαλοῦν τόν Θεό, μελετοῦν, ἔρχονται σέ συναίσθησι. Λέγουν: “Ὁ Θεός μᾶς τιμωρεῖ, διότι καί ἐμεῖς δέν ἀξιοποιήσαμε σωστά αὐτά πού εἴχαμε στήν ζωή μας”. Αὐτοί πού ἔχουν καλή διάθεσι, θά ὠφεληθοῦν. Καί πιστεύω ὅτι μέσα ἀπό αὐτό τό κακό θά βγῇ κάτι καλό, τοὐλάχιστον γι’ αὐτούς πού ἔχουν καλή διάθεσι. Μέσα ἀπό αὐτή «τήν μπόρα τήν δαιμονική θά ἔλθῃ καί ἡ λιακάδα ἡ θεϊκή».

Γι’ αὐτό νά μή ἀνησυχοῦμε, πατέρες. Ἐμεῖς ἔχουμε τόν στόχο μας. Θά ἀγωνισθοῦμε σ’ αὐτό πού ὀφείλουμε νά κάνουμε «καθ’ ἡμέραν», διότι τό αὔριο δέν εἶναι στά χέρια μας. Ἔχουμε τήν σημερινή ἡμέρα. Πῶς θά δουλέψουμε σήμερα; Αὐτό νά κοιτάξουμε. Μή σκεπτόμαστε γιά αὔριο καί μεθαύριο. Ὅταν θά ἔλθῃ ἡ αὐριανή ἡμέρα, πάλι θά εἶναι σημερινή καί ἐκείνη ἡ ἡμέρα. Ἐάν λοιπόν μάθουμε νά δουλεύουμε σωστά κάθε ἡμέρα, ὅλη μας τήν ζωή θά δουλεύουμε σωστά. Ἐνῶ, ἐάν ἀφήνουμε τήν ἡμέρα νά περάσῃ μάταια καί σκεπτόμαστε, τί θά γίνῃ μετά ἀπό πέντε καί δέκα καί εἴκοσι χρόνια, τότε δέν πρόκειται νά κάνουμε τίποτε στήν ζωή μας καί θά  φύγουμε ἀπό αὐτόν τόν κόσμο, χωρίς νά ἔχουμε πάρει τίποτε μαζί μας…

https://enromiosini.gr

Σε καιρούς χαλεπούς: Το άδικο κι ο πόνος

«Κύριε, σῶσον λαόν ἀπεγνωσμένον»....Ἱερομόναχος Εὐθύμιος

14 Απριλίου 2020

Στίς κρίσιμες ἡμέρες πού διανύομε καί στήν ἱερότητα τῶν ἡμερῶν τῆς Μεγάλης Ἑβδομάδος ἐπιβάλλεται μᾶλλον σιωπή καί προσευχή. Ὅμως ἐπειδή προσφάτως στό Διαδίκτυο κυκλοφορήθηκαν κάποιες ἀπόψεις μέ τόν ὄνομά μου, πρός ἀποκατάσταση τῆς ἀληθείας, γιά νά μήν προκύψη ζημία, ἀναφέρω τά ἑξῆς:

Οὐδέποτε εἶπα σέ ἀνθρώπους νά ἀποθηκεύουν τρόφιμα λόγω ἐπικείμενου πολέμου καί οὐδέποτε προφήτευσα τήν λήξη τῆς ἀπειλῆς τοῦ ἰοῦ, ὅπως κάποιοι ἀνεύθυνα καί ψευδῶς διέδωσαν. Ἐπίσης χωρίς τήν ἀδειά μου ἀνήρτησαν συζητήσεις μου μέ ἀνακριβεῖς καί ἀντικρουόμενες ἀπόψεις μου γιά τόν κορονοϊό, οἱ ὁποῖες προκάλεσαν ἐρωτηματικά. Ἡ ἄποψή μου φαίνεται ξεκάθαρα σέ ὅσα ἀκολουθοῦν, εἶναι ἐντελῶς προσωπική, χωρίς διάθεση νά τήν ἐπιβάλλω καί σέ ἄλλους.

Στά τόσα δυσβάσταχτα προβλήματα πού ἔχουν οἱ ἄνθρωποι, τώρα προστέθηκε καί ἡ ἀπειλή τοῦ ἰοῦ, πού κατήντησε ἐφιάλτης. Πιό πολύ ὑποφέρουν οἱ ἄνθρωποι ἀπό τόν φόβο, τόν πανικό καί τόν ἀκούσιο ἐγκλεισμό, παρά ἀπό τόν ἰό. Ἡ πολιτεία πῆρε μέτρα προστασίας, ἀλλά ἡ Ἐκκλησία ἔχει τά δικά της ἐφόδια γιά τήν ἀντιμετώπιση τοῦ ἰοῦ, πού τώρα ταπεινωμένη ὅσο ποτέ ἄλλοτε, ἀποδυναμωμένη καί δεσμευμένη ἀπό τήν πολιτεία, ἀδυνατεῖ νά τά παράσχη στούς πιστούς της.

Παλαιώτερα σέ παρόμοιες περιπτώσεις θανατηφόρων ἐπιδημιῶν τελοῦσε ἁγιασμούς καί ἔκανε λιτανεῖες ἱερῶν εἰκόνων καί ἁγίων λειψάνων. Γιατί καί σήμερα νά μήν γίνωνται αὐτά; «Μή οὐκ ἰσχύει ἡ χείρ Κυρίου» νά μᾶς βοηθήση καί σήμερα;

Στό χωρίο μου τήν τρίτη δεκαετία τοῦ 20ου αἰῶνος ἔπεσε λοιμώδης νόσος ἀπό τήν ὁποῖα πέθαναν 50 μικρά παιδιά σέ λίγες ἡμέρες. Δέν προλάβαιναν νά ἀνοίγουν τάφους. Ἔφεραν τότε τήν κάρα τοῦ Ἁγίου Χαραλάμπους ἀπό τόν Ἅγιο Στέφανο Μετεώρων καί ἀμέσως κατέπαυσε τό θανατικό.

Ἀπό τότε πού ὁ Κύριος ἐτέλεσε τόν Μυστικό Δεῖπνο καί παρέδωσε τό ἁγιώτατο μυστήριο τῆς θείας Εὐχαριστίας, δέν ἔπαυσε μέχρι σήμερα νά τελεῖται ἡ «σωσίκοσμη» θεία Λειτουργία. Οὔτε ὁ Διοκλητιανός, οὔτε οἱ Τοῦρκοι, οὔτε οἱ κομμουνιστές στήν Ρωσσία, οὔτε οἱ Γερμανοί στά χρόνια τῆς κατοχῆς κατάφεραν νά παύσουν τήν θεία Λειτουργία καί τήν προσέλευση τῶν πιστῶν γιά τήν θεία Κοινωνία. Καί τώρα μέ τόν φόβο τοῦ ἰοῦ ἔκλεισαν οἱ Ναοί καί στεροῦνται οἱ πιστοί τήν σωστική χάρη τῶν Μυστηρίων, πού τόση ἀνάγκη τήν ἔχουν. Ἀντιθέτως, τήν ἴδια ὥρα πού ἐδῶ ὅλα σιωποῦν ἀπό φόβο, στίς Ὀρθόδοξες Ἐκκλησίες τῆς Σερβίας, Βουλγαρίας καί Γεωργίας γίνεται ἡ λατρεία ἀπρόσκοπτα, οἱ ναοί εἶναι ἀνοιχτοί, τελεῖται ἡ θεία Λειτουργία καί δέν φοβοῦνται οἱ πιστοί μήν προσβληθοῦν ἀπό τόν ἰό.

Τά μέτρα προστασίας πού ἐπιβάλλει ἡ νῦν κυβέρνηση εἶναι ἀντισυνταγματικά, δυσβάσταχτα, ὑπερβολικά καί ἄνισα πρός τούς Ἕλληνες Ὀρθοδόξους, ἐνῶ ἔχουν δημιουργήση ἕνα κλῖμα τρομοκρατίας, τό ὁποῖο ἐπιδεινώνουν τά ΜΜΕ. Ναί, ὑπάρχει ὁ ἰός καί ἐπιβάλλεται νά προστατεύσωμε τήν ὑγεία μας καί τήν ὑγεία τῶν ἄλλων. Ὅμως ὁ φόβος πρέπει νά ἐκλείψη, διότι στήν κατάσταση τοῦ φόβου ὁ ἄνθρωπος δέν μπορεῖ νά σκεφθῆ καί νά ἐνεργήση λογικά καί διακριτικά.

Σέ παρόμοια περίπτωση, ὅταν ἔγινε ἡ ἔκρηξη στό Τσερνομπίλ, οἱ ἄνθρωποι τότε πανικοβλήθηκαν καί ἐξέταζαν τά λαχανικά καί τά φροῦτα γιά νά τρῶνε ἀπό αὐτά πού εἶχαν τήν λιγώτερη ἀκτινοβολία. Ὁ ὅσιος Παΐσιος ἐρωτηθείς εἶπε νά κάνωμε τόν σταυρό μας καί νά τρῶμε ἄφοβα, δίνοντας ὁ ἴδιος πρῶτος τό παράδειγμα.

Ἄν ζοῦσε σήμερα εἶναι ἀδιανόητο νά τόν βλέπαμε μέ μάσκα καί γάντια, νά ἔχη στήν τσέπη του τό μπουκάλι μέ τό οἰνόπνευμα καί νά ἀποφεύγη τούς ἀνθρώπους ἤ νά τούς μιλᾶ ἀπό ἀπόσταση. Εἶναι βέβαιο ὅτι θά εἰρήνευε τούς ἀνθρώπους καί θά βοηθοῦσε νά ἀποβάλλουν τόν φόβο καί πιό πολύ θά ἐλυπεῖτο γιά τό κλείσιμο τῶν Ἐκκλησιῶν. Εἶναι ἀταίριαστος αὐτός ὁ φόβος γιά τούς χριστιανούς πού ἐμπνέονται ἀπό τό παράδειγμα τοῦ Θεανθρώπου καί ἀπό τούς Μάρτυρες τῆς πίστεώς μας.

Ἀπό πολλούς ἀναμένεται ἐναγωνίως ἡ νίκη τοῦ κορονοϊοῦ μέ τήν ἐφεύρεση τοῦ ἐμβολίου, τό ὁποῖο θά εἶναι ὑποχρεωτικό γιά ὅλους. Ἐμεῖς ἀρνούμαστε νά κάνωμε τό ἐμβόλιο. Ὅποιος φοβᾶται, ἄς κάνη ὅσα ἐμβόλια θέλει, ἀλλά νά γνωρίζη ὅτι μπορεῖ νά ἔχη ἀπρόβλεπτες βαρειές παρενέργειες, ὅπως εἶχαν τά ἐμβόλια πού ἔκαναν στά παιδιά πρίν λίγα χρόνια γιά τήν νόσο τῶν πτηνῶν καί πολλά παρέλυσαν. Ὅπως ἐπίσης ἔπαθαν σκλήρυνση κατά πλάκας πολλοί πού ἔκαναν τό ἐμβόλιο τῆς ἡπατίτιδας Β’ καί τό ἴδιο συμβαίνει καί μέ ἄλλα ἐμβόλια. Ἄν δέν φυλάξη ὁ Θεός, τί μποροῦν νά κάνουν τά ἐμβόλια καί τά φάρμακα; Ὁ ἄθεος Καζαντζάκης γιά νά προφυλαχθῆ ἀπό τήν χολέρα σέ ταξίδι του στό ἐξωτερικό, ἔκανε ἐμβόλιο καί πάλι νόσησε.

Ἐμεῖς ἔχομε ἀνώτερα ἐμβόλια καί «φάρμακα ἀθανασίας», τά ἅγια Μυστήρια. Γιατρούς δοκιμασμένους καί εἰδικούς γιά τόν ἰό, τόν ἅγιο Χαράλαμπο, τόν ἅγιο Βησσαρίωνα Δουσίκου, πού εἶναι γιά τήν πανώλη καί τόσους ἄλλους Ἁγίους. Τώρα ὅμως μέ τίς αὐστηρές ἀπαγορεύσεις ὁ λαός παραμένει ἀβοήθητος καί ἀπαρηγόρητος.

Καί ἐνῶ ὅλοι ἀγωνίζονται γιά τήν ἀντιμετώπιση τοῦ ἰοῦ, κάποιοι, ἄλλα ἔχουν κατά νοῦ καί κάπου ἀλλοῦ ἀποβλέπουν. Κορυφαῖοι γιατροί καί ἐπιστήμονες ἐπισημαίνουν ὅτι αὐτά πού γίνονται εἶναι τέστ πειθαρχίας γιά νά χειραγωγοῦν τούς ἀνθρώπους ἐκεῖ πού θέλουν. Αὐτό φαινόταν παράξενο καί ἀπίθανο μέχρι πρότινος ἀλλά δέν εἶναι φαντασία, διότι οἱ ἄνθρωποι πλέον τό λένε δημόσια: «Ἡ πανδημία τοῦ κορονοϊοῦ ἀνέδειξε τήν ἀνάγκη μιᾶς παγκόσμιας δημοκρατικῆς διακυβέρνησης» (Γιώργος Παπανδρέου) καί προτείνουν «νά ἔχη ὁ κάθε ἄνθρωπος ἕνα μικροτσίπ γιά νά ἔχη βιομετρικά δεδομένα σέ σχέση μέ τόν ἰό ἤ μέ ἄλλες ἐπιδημικές μετρήσεις» (Εὐάγγελος Βενιζέλος). Αὐτοί μιλοῦν ἀνοιχτά γιά σφράγισμα καί παγκόσμια δικτατορία, ἀλλά ἐμεῖς καταλαβαίνομε; Καί τί κάνομε; Ἄν καί τόσα εἶχε γράψει καί πῆ ὁ ὄσιος Παΐσιος γιʼ αὐτό τό θέμα. Αὐτούς τούς ἀνθρώπους πού μᾶς ὑποδούλωσαν στούς ξένους δανειστές καί τώρα μᾶς ὁδηγοῦν στήν σκλαβιά τοῦ Ἀντιχρίστου, εἶναι δυνατόν νά τούς ἐμπιστευθοῦμε;

Ὁ ὅσιος Παΐσιος προλέγοντας τίς μελλοντικές δυσκολίες τόνιζε: «Μόνο μέ καλή πνευματική ζωή θά τά βγάλωμε πέρα». Ἐπέτρεψε ὁ Θεός γιά τίς ἁμαρτίες μας αὐτήν τήν μεγάλη δοκιμασία. Ἔχομε ἀνάγκη ἀπό εἰλικρινῆ μετάνοια, ὑπομονή ἀνεξάντλητη καί προσευχή ἀδιάλειπτη, ἡ ὁποία ἐνισχύει τήν Πίστη μας. Εὐχώμαστε ἀδελφικά καλή Ἀνάσταση μέ τίς ὁποιεσδήποτε συνθῆκες. Ὁ Ἀναστάς, ὁ Κύριος τῆς ζωῆς καί Νικητής τοῦ θανάτου νά παρηγορήση, νά φωτίση μέ τό φῶς τῆς Ἀναστάσεώς Του ὅλους μας καί νά δώση δύναμη καί ἀντοχή στόν λαό Του. Μέ τήν χάρη Του νά φθάσωμε στήν ἡμέρα τῆς ἀπολυτρώσεώς μας ἀπό τήν ἁμαρτία καί ἀπό ὅλα τά δεινά. Ἀμήν.

Μέ πόνο ψυχῆς

καί εἰλικρινή φιλαδελφία.

Ἱερομόναχος Εὐθύμιος

Καλύβη Ἀναστάσεως – Καψάλα

Ἅγιον Ὄρος

01-14 / 04 / 2020

 https://enromiosini.gr

Μεθ' ημών ο Θεός.....Ομιλία του πατρός Ανανία Κουστένη στον Ιερό Ναό Κοιμήσεως Θεοτόκου Κολοκυνθούς.

Η ταφή του χαρισματικού γέροντος Γρηγορίου στην Ιερά Μονή Τιμίου Προδρόμου Χαλκιδικής

Άγιος Πορφύριος μιλάει για την κατάθλιψη Αγιε του θεου πρεσβευε υπερ ημων...

Αγ.Πορφύριος - Ομιλία του ιδίου (πως έγινε μοναχός)

Αγ. Πορφύριος: Ο Παράδεισος υπάρχει (Σπάνιο ηχητικό)

Δοξαστικό των Αίνων της Ε΄ Κυριακής των Νηστειών «Οὐκ ἔστιν ἡ Βασιλεία τοῦ Θεοῦ...» Ψάλλει ο παπά Ισαάκ Λιβανέζος (Ατάλλα) Πνευματικό τέκνο και βιογράφος του Όσιου Παϊσιου του Αγιορείτη.

Η Π Ο Ι Μ Α Ν Τ Ο Ρ Ι Κ Η Ε Γ Κ Υ Κ Λ Ι Ο Σ ( ΕΓΚΥΚΛΙΟΣ ΥΠ’ ΑΡΙΘ. 127) Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΑΙΤΩΛΙΑΣ ΚΑΙ ΑΚΑΡΝΑΝΙΑΣ ΚΟΣΜΑΣ

Αναφορές στη Θεία Κοινωνία περιλαμβάνει Ποιμαντορική Εγκύκλιος του Μητροπολίτη Αιτωλίας και Ακαρνανίας κ.Κοσμά.  H εγκύκλιος θα αναγνωσθεί στους ναούς την Ε΄ Νηστειών (5.04.2020). Παράλληλα, γίνεται αναφορά και στα γεγονότα του 1918, όπου και η περιοχή της Αιτωλοακαρνανίας «δοκιμαζόταν» από «θανατηφόρο γρίπη». Αναλυτικά:

Η Π Ο Ι Μ Α Ν Τ Ο Ρ Ι Κ Η   Ε Γ Κ Υ Κ Λ Ι Ο Σ

( ΕΓΚΥΚΛΙΟΣ  ΥΠ’ ΑΡΙΘ. 127)

Ο  ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΑΙΤΩΛΙΑΣ  ΚΑΙ  ΑΚΑΡΝΑΝΙΑΣ  ΚΟΣΜΑΣ

Πρός  τό  Χριστεπώνυμον  Πλήρωμα  τῆς  καθ’ ἡμᾶς  Ἱερᾶς  Μητροπόλεως.

Ἀγαπητοὶ πατέρες καὶ ἀδελφοί,

Ἀντιμετωπίζουμε αὐτὲς τὶς ἡμέρες ἕναν μεγάλο πειρασμὸ. Καὶ ἐμεῖς μαζὶ μὲ ὅλους τοὺς ἀδελφοὺς, ὡς πιστοὶ χριστιανοὶ, ὀφείλουμε νὰ  ἀντιμετωπίσουμε τὸν πειρασμό τῆς λοιμικῆς νόσου.

Ἐκτὸς ἀπὸ τὴν τήρησι τῶν ὅρων ὑγιεινῆς, τους ὁποίους ὥρισε ἡ πολιτεία, ἄς ἀντιμετωπίσουμε τὸν πειρασμό μὲ θερμὴ πίστι στὸν μεγάλο Ἰατρό, τὸν Κύριο καὶ Θεό μας Ἰησοῦ Χριστό, μὲ καταφυγὴ στὴ μεγάλη μας Μητέρα, στὴν Παναγία μας, στοὺς Ἁγίους μας, ἀλλὰ καὶ στὰ χαριτόβρυτα Μυστήρια τῆς Ἐκκλησίας μας.

Τὸ ἔχουν ὁμολογήση πολλοί. Ἐπιτρέψατέ μου νὰ τὸ ἐπαναλάβω κι ἐγώ. Οὐδέποτε ἡ ὀρθόδοξος Ἑλλάδα μας, ἡ χώρα τῆς ὁποίας τὸ χῶμα εἶναι ποτισμένο μὲ αἷμα ἡρῴων καὶ μαρτύρων τῆς Πίστεως τοῦ Χριστοῦ, σὲ καιρὸ ἐλευθερίας, γνώρισε τέτοια εἰρωνεία, συκοφαντία, ὑποτίμησι, χλευασμὸ τῆς Ἐκκλησίας καὶ τῶν ἁγίων Μυστηρίων της.

Ἡ ὀρθόδοξος Ἐκκλησία μας δὲν εἶναι ἕνα ὁποιοδήποτε ἀνθρωποκεντρικὸ θρήσκευμα. Εἶναι ὁ Χριστὸς παρατεινόμενος εἰς τοὺς αἰῶνας καὶ μόνη αὐτὴ κατέχει τὴν ἀποκεκαλυμμένη ἀλήθεια τοῦ Τριαδικοῦ Θεοῦ μας ἀνόθευτη, ὅπως τὴν παρέδωσε ὁ Σαρκωθεὶς Θεός μας. Καὶ μόνον ἡ δισχιλιετὴς ζωὴ τῆς Ἐκκλησίας μας, μὲ τὴν ἁγιότητα, τὴν θυσία καὶ τὰ θαύματα τῶν ἁγίων ἀποστόλων, πατέρων, μαρτύρων, ὁσίων, νεομαρτύρων, μᾶς βεβαιώνει ὅτι ὁ Χριστὸς δὲν εἶναι παραμύθι, οὔτε κατασκεύασμα ἀνθρώπων. Εἶναι ὁ Ἐσταυρωμένος καὶ Ἀναστὰς Θεάνθρωπος. Ὅλοι οἱ τάφοι τῶν ἀρχηγῶν τῶν διαφόρων θρησκειῶν εἶναι σφραγισμένοι μὲ τὴν ταφόπλακα. Μόνο ἕνας τάφος εἶναι ἀνοιχτὸς καὶ κενός. Ὁ τάφος τοῦ Χριστοῦ μας στὴν Ἱερουσαλήμ, γιατί ὁ Χριστὸς ὡς Θεὸς «ἀνέστη ἐκ νεκρῶν».

Αὐτὸν τὸν καιρό, μὲ τὴ μεγάλη δοκιμασία μας, ἀντὶ νὰ γονατίσουμε καὶ νὰ ζητήσουμε βοήθεια καὶ συγγνώμη ἀπὸ τὸν Χριστό μας, ἀφέθηκαν «χίλιοι μύριοι» ἀνεξέλεγκτοι καὶ χύνουν δηλητήριο μίσους καὶ ψεύδους κατὰ τῆς Ἐκκλησίας μας.

Κανεὶς δὲν ἀγνοεῖ τὸν κίνδυνο. Συγχαίρουμε τὴν πολιτεία, ποὺ ἔλαβε δραστικὰ μέτρα γιὰ νὰ προλάβῃ τὴν ἐξάπλωσι τῆς ἐπιδημίας. Εὐχόμαστε σὲ ὅλους ὑγεία, δύναμι καὶ εὐλογία. Ἄλλο, ὅμως, συμβουλὴ καὶ ὑπόδειξις τῆς ἐπιστήμης καὶ ἄλλο ὕβρις καὶ συκοφαντία γιὰ τὰ ἱερὰ Μυστήρια.

Ἡ Ἐκκλησία μας κατανοεῖ τὴν ἀγωνία τῶν ὑπευθύνων∙ δέεται, προσεύχεται καὶ μὲ τοὺς ἀγωνιζομένους κληρικούς της καὶ τὰ εὐσεβῆ στελέχη της. Ὅπως πάντοτε, εἶναι πρώτη στὴ θυσιαστικὴ ἀγάπη, στὴν προσφορά, στὴν κοινωνικὴ βοήθεια. Ἀγρυπνεῖ καὶ φροντίζει νὰ τηροῦνται μὲ ἀκρίβεια οἱ κανόνες τῆς ὑγιεινῆς. Ποτὲ ἡ Ἐκκλησία μας δὲν θέλει εὐχαριστίες, οὔτε διαφημίσεις.  Ὅμως, δὲν θέλει οὔτε ὕβρεις, οὔτε συκοφαντίες.

Ἡ Ἐκκλησία θέλει τὰ μέλη της, οἱ ὀρθόδοξοι χριστιανοὶ, νὰ μὴν ἀγνοοῦν τὴν ἀγάπη, τὴν πρόνοια καὶ τὴν παντοδυναμία τοῦ Κυρίου μας, Ἰησοῦ Χριστοῦ καὶ τὴ σκέπη τῆς Παναγίας μας καὶ τῶν Ἁγίων μας.

Ὁ Κύριος, ἂν ἐμεῖς εἴμαστε ἄξιοι, μπορεῖ νὰ ἄρη τὴν ἐπιδημία. Ἴσως εἰρωνευτοῦν μερικοὶ τὰ λόγια αὐτά.

Τοὺς ἀπαντοῦμε: τὸ 1918, ἐδῶ στὴν Αἰτωλοακαρνανία καὶ σὲ ἄλλες περιοχὲς ἐνέσκηψε θανατηφόρος γρίππη. Σύμφωνα μὲ μαρτυρίες «Κάρα μετέφεραν τοὺς νεκρούς…»! Τίποτα δὲν μποροῦσε νὰ σταματήσῃ τοὺς πολλοὺς θανάτους. Οἱ τότε εὐσεβεῖς κληρικοί, οἱ ἄρχοντες καὶ οἱ χριστιανοί, μὲ πίστι ἔφεραν στὸ Ἀγρίνιο καὶ στὸ Μεσολόγγι τὴν θαυματουργὸ εἰκόνα τῆς Προυσιωτίσσης.

Μόλις ἡ Παναγία μας, μὲ τὴν εἰκόνα της, εἰσῆλθε στὸ Ἀγρίνιο καὶ στὸ Μεσολόγγι, αὐθωρεῖ καὶ παραχρῆμα σταμάτησαν οἱ θάνατοι τελείως. Τί ἔχουν νὰ ποῦν οἱ ὀλιγόπιστοι γιὰ τὸ ἱστορικὸ αὐτὸ γεγονός;

Ἡ Ἐκκλησία μας πάλι θέλει καὶ ζητάει ὅλοι οἱ ἄσχετοι, οἱ ἀδαεῖς, οἱ ἄγευστοι θείας Χάριτος, οἱ ἀποξενωμένοι ἀπὸ τὴν ὀρθόδοξο λατρεία καὶ τὸ Μυστήριο τῶν μυστηρίων, τὴν Θεία Εὐχαριστία, νὰ ταπεινωθοῦν, νὰ καθαρθοῦν, νὰ ζήσουν πρῶτα τὴν λατρευτικὴ ζωὴ μὲ προσοχὴ καὶ μετὰ νὰ μιλήσουν γιὰ τὴν Θεία Κοινωνία. «Γεύσασθαι καὶ ἴδετε ὅτι Χριστὸς ὁ Κύριος» (ψαλμὸς 33).

Ἡ ἱερὰ λαβίδα δὲν εἶναι κουταλάκι καὶ δὲν μεταδίδει «ψωμάκι καὶ κρασάκι». Μεταδίδει Σῶμα καὶ Αἷμα Χριστοῦ τεθεωμένο. Καὶ τὸ Σῶμα καὶ τὸ Αἷμα τοῦ Χριστοῦ δὲν μεταδίδει ἀσθένειες, ἀλλὰ ζωή, ὑγεία, ἀθανασία, αἰωνιότητα, κατά χάριν θέωσι.

Ζήσαμε καὶ ζοῦμε θαύματα μὲ τὸ Μυστήριο τῆς Θείας Κοινωνίας καὶ κανένας δὲν μπορεῖ νὰ ἀμφισβητήσῃ τὴν ἀλήθεια.

Θὰ ἤθελα νὰ ἐρωτήσω τοὺς ἀμφιβάλλοντας: Γιατί δὲν ἀλλοιώνεται τὸ νερὸ τοῦ ἁγιασμοῦ; Βρέθηκε, στὰ θεμέλεια παλαιᾶς οἰκίας, ἁγιασμὸς 400 ἐτῶν καὶ τὸ νερὸ ἦταν ἀναλλοίωτο. Ὅσοι ἀμφιβάλλουν ἂς δοκιμάσουν. Ἂν λοιπὸν ὁ ἁγιασμός, μὲ τὴ Χάρι τοῦ Θεοῦ, μᾶς χαρίζει ἕνα συνεχὲς θαῦμα τῆς παρουσίας τοῦ Θεοῦ μας, θὰ μεταδώσῃ τὸ Σῶμα καὶ τὸ Αἷμα τοῦ Χριστοῦ μας ἀσθένεια; Γιατί βρῆκαν τὴν εὐκαιρία ὅλοι οἱ ξένοι πρὸς τὸ μέγα Mυστήριο νὰ εἰρωνευθοῦν τὴν Θεία Κοινωνία τῶν πιστῶν; Ἂν μετέδιδε ἀσθένειες τὸ πανάγιο Σῶμα καὶ Αἷμα τοῦ Χριστοῦ μας, ἔπρεπε ὅλοι οἱ ὀρθόδοξοι χριστιανοὶ καὶ μάλιστα ἐκεῖνοι ποὺ κοινωνοῦν τακτικὰ νὰ ἔχουν πεθάνη.

Ἄς τὸ κατανοήσουμε ὅλοι μας. Ὁ συνειδητὸς ὀρθόδοξος χριστιανὸς δὲν μπορεῖ νὰ ζήσῃ χωρὶς Σῶμα καὶ Αἷμα Χριστοῦ. Ἡ ὀρθόδοξη Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ δὲν νοεῖται χωρὶς θεία Λατρεία καὶ Θεία Κοινωνία.

Πραγματικὸ Πάσχα δὲν μποροῦν νὰ κάνουν οἱ χριστιανοί χωρὶς προσέλευσι στὸ Ποτήριο τῆς ζωῆς. Τὸ Πάσχα δὲν ἑορτάζεται χωρὶς Ἀναστάντα Χριστό. Καὶ ὁ Ἀναστὰς Κύριος βρίσκεται στὴν Ἁγία Τράπεζα.

Ἀγαπητοὶ ἀδελφοί,

Θέλω νὰ συγχαρῶ ὅλους σας, γιὰ τὸ ὅτι  δὲν ἀκοῦτε τὶς φωνὲς τῶν πολεμίων κατὰ τῆς Ἐκκλησίας καὶ τῶν ἁγίων Mυστηρίων. Θέλω νὰ σᾶς ἐπαινέσω γιὰ τὴν θερμὴ πίστι σας στὸ θεόσδοτο Μυστήριο τῆς Θείας Κοινωνίας, τοῦ Ἀχράντου Σώματος καὶ Αἵματος τοῦ Χριστοῦ μας.

Σᾶς παρακαλῶ, μὲ διάκρισι, μὲ ὑπομονὴ καὶ μὲ ἐσωτερικὴ γαλήνη, νὰ ἀντιμετωπίσετε σ’ αὐτὲς τὶς ἅγιες ἡμέρες τὴ δυσκολία τοῦ ἐκκλησιασμοῦ καὶ τῆς Θείας Κοινωνίας. Δὲν φταῖτε ἐσεῖς. Μὲ ὅλη μου τὴν πατρικὴ ἀγάπη ζητῶ τὶς θερμὲς προσευχές σας. Θερμὰ καὶ συνειδητά, ἄς ζητήσουμε ἔλεος ἀπὸ τὸν Κύριό μας γιὰ τὶς ἁμαρτίες μας.

Ἄς ἱκετεύσουμε τὸν Κύριο νὰ ἀπομακρύνη τὸν πειρασμό. Μὲ ἀταλάντευτη Πίστι στὴν παρουσία τοῦ Χριστοῦ μας, στὴ φωνὴ τῆς Ἐκκλησίας μας καὶ στὸ ἅγιο Ποτήριο, ἄς περιμένουμε τὴν εὐλογία τοῦ Θεοῦ μας. Ἡ καρδιά μας νὰ εἶναι θερμὴ ἀπὸ ἀγάπη στὸν Ἐσταυρωμένο καὶ Ἀναστάντα Κύριο.

Εἴμαστε κοντά σας. Προσευχόμαστε γιὰ ἐσᾶς.

Καλὸ καὶ ἅγιο Πάσχα.

Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ

† Ο ΑΙΤΩΛΙΑΣ ΚΑΙ ΑΚΑΡΝΑΝΙΑΣ ΚΟΣΜΑΣ

————————————

Σημείωσις: Ἡ παροῦσα Ἐγκύκλιος νά ἀναγνωστῇ εὐκρινῶς, ἀντί ἄλλου κηρύγματος, κατά τήν ὥρα τοῦ Κοινωνικοῦ τήν Κυριακήν Ε΄ Νηστειῶν (5.04.2020), εἰς τους Ἱ. Ναούς πού θά τελεσθῇ Θεία Λειτουργία.

Η απέραντη αγάπη της Παναγίας για το Θεό και τους ανθρώπους

                         

                                                             Η Θεοτόκος

Όταν η ψυχή κατέχεται από την αγάπη του Θεού, τότε, ω, πως είναι όλα ευχάριστα, αγαπημένα και χαρούμενα. Αυτή η αγάπη όμως συνεπάγεται θλίψη· κι όσο βαθύτερη είναι η αγάπη, τόσο μεγαλύτερη είναι κι η θλίψη.

Η Θεοτόκος δεν αμάρτησε ποτέ, ούτε καν με το λογισμό, και δεν έχασε ποτέ τη Χάρη, αλλά κι Αυτή είχε μεγάλες θλίψεις. Όταν στεκόταν δίπλα στο Σταυρό, τότε ήταν η θλίψη Της απέραντη σαν τον ωκεανό κι οι πόνοι της ψυχής Της ήταν ασύγκριτα μεγαλύτεροι από τον πόνο του Αδάμ μετά την έξωση από τον Παράδεισο, γιατί κι η αγάπη Της ήταν ασύγκριτα μεγαλύτερη από την αγάπη του Αδάμ στον Παράδεισο. Κι αν επέζησε, επέζησε μόνο με τη Θεία δύναμη, με την ενίσχυση του Κυρίου, γιατί ήταν θέλημά Του να δει την Ανάσταση κι ύστερα, μετά την Ανάληψή Του, να παραμείνει παρηγοριά και χαρά των Αποστόλων και του νέου χριστιανικού λαού.

Εμείς δεν φτάνουμε στην πληρότητα της αγάπης της Θεοτόκου, και γι’ αυτό δεν μπορούμε να εννοήσουμε πλήρως το βάθος της θλίψεώς Της. Η αγάπη Της ήταν τέλεια. Αγαπούσε άπειρα το Θεό και Υιό Της, αλλ’ αγαπούσε και το λαό με μεγάλη αγάπη. Και τί αισθανόταν τάχα, όταν εκείνοι, που τόσο πολύ αγαπούσε η Ίδια και που τόσο πολύ ποθούσε τη σωτηρία τους, σταύρωναν τον αγαπημένο Υιό Της;

Αυτό δεν μπορούμε να το συλλάβουμε, γιατί η αγάπη μας για το Θεό και τους ανθρώπους είναι λίγη. Κι όμως η αγάπη της Παναγίας υπήρξε απέραντη και ακατάληπτη, έτσι απέραντος ήταν κι ο πόνος Της που παραμένει ακατάληπτος για μας.

Άσπιλε Παρθένε Θεοτόκε, πες σ’ εμάς τα παιδιά Σου, πώς αγαπούσες τον Υιό Σου και Θεό, όταν ζούσες στη γη; Πώς χαιρόταν το πνεύμα Σου για το Θεό και Σωτήρα Σου; Πώς αντίκριζες την ομορφιά του προσώπου Του; Πώς σκεφτόσουν ότι Αυτός είναι Εκείνος, που Τον διακονούν με φόβο και αγάπη όλες οι Δυνάμεις των ουρανών;

Πες μας, τί ένοιωθε η ψυχή Σου, όταν κρατούσες στα χέρια Σου το Θαυμαστό Νήπιο; Πώς το ανέτρεφες; Πώς πονούσε η ψυχή Σου, όταν μαζί με τον Ιωσήφ Τον αναζητούσες τρεις μέρες στην Ιερουσαλήμ; Ποιάν αγωνία έζησες, όταν ο Κύριος παραδόθηκε στην σταύρωση και πέθανε στο Σταυρό;

Πες μας, ποιά χαρά αισθάνθηκες για την Ανάσταση ή πώς σπαρταρούσε η ψυχή Σου από τον πόθο του Κυρίου μετά την Ανάληψη;

Οι ψυχές μας λαχταρούν να γνωρίσουν τη ζωή Σου με τον Κύριο στη γη· αλλά Συ δεν ευδόκησες να τα παραδώσεις όλ’ αυτά στη Γραφή, αλλά σκέπασες το μυστήριό Σου με σιγή.

Πολλά θαύματα και ελέη είδα από τον Κύριο και τη Θεοτόκο, αλλά μου είναι τελείως αδύνατο ν’ ανταποδώσω κάπως αύτη την αγάπη.

Τί ν’ ανταποδώσω εγώ στην Υπεραγία Θεοτόκο, που δεν με περιφρόνησε ενώ ήμουν βυθισμένος στην αμαρτία, αλλά μ’ επισκέφθηκε σπλαγχνικά και με συνέτισε; Δεν Την είδα, αλλά το Άγιο Πνεύμα μού έδωσε να Την αναγνωρίσω από τα γεμάτα χάρη λόγια Της και το πνεύμα μου χαίρεται κι η ψυχή μου παρασύρεται τόσο από την αγάπη προς Αυτήν, ώστε και μόνη η επίκληση του ονόματός Της γλυκαίνει την καρδιά μου.

Όταν ήμουν νεαρός υποτακτικός, προσευχόμουν μια φορά μπροστά στην εικόνα της Θεομήτορος και μπήκε τότε στην καρδιά μου η προσευχή του Ιησού κι άρχισε από μόνη της να προφέρεται εκεί.

 https://www.pemptousia.gr

Ένας ευλογημένος ιερέας.

ΠΟΙΑ ΤΑ ΕΜΠΟΔΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΜΕΤΑΝΟΙΑ . Π. ΤΙΜΟΘΕΟΣ ΠΑΠΑΔΑΚΗΣ.

Για την αγάπη του Χριστού

Ένας άνθρωπος για την αγάπη των ανθρώπων μπορεί πολλά να κάνει. Θα λάβει όμως περισσότερες απογοητεύσεις και λίγες χαρές. Ένας πιστός για την αγάπη του Χριστού μπορεί πάλι πολλά να κάνει. Θα λάβει όμως περισσότερες ευλογημένες «απογοητεύσεις» και περισσότερες χαρές.

Ο Όσιος Πορφύριος έλεγε μία φράση πολύ ανατρεπτική και αποστομωτική. Με σθένος ομολογούσε πως «ο Χριστός είναι το παν» και πως για την αγάπη αυτή έγινε «αλήτης Χριστού». Η αγάπη αυτή πότισε με αίμα το δέντρο της Εκκλησίας όταν οι διωγμοί, οι έριδες, οι αιρέσεις και οι πόλεμοι μάχονταν αυτό το δέντρο της ζωής. Ένα δέντρο που έχει κεφαλή τον Χριστό και τα κλαδιά του είναι όσοι είναι βαπτισμένοι στο άγιο όνομα του Τριαδικού Θεού.

Είναι αλήθεια πως η ζωή επιφυλάσσει εκπλήξεις στους ανθρώπους. Οι άνθρωποι θεωρούν δεδομένο ότι οι συνάνθρωποι τους θα τους δεχτούν με αγάπη και θα τους σεβαστούν. Αυτή η σκέψη και συνάμα αναμονή αποτελεί άγνοια. Ένας υποψιασμένος άνθρωπος έχει μία σφαιρική αντίληψη της των πραγμάτων αλήθειας. Οι περισσότεροι ζητάνε να πάρουν πολλά αλλά δίνουν λίγα. Άλλοι αναμένουν λίγα αλλά παίρνουν πολλά. Όλοι αυτοί οι συσχετισμοί και οι αναλογικές προσδοκίες εκμηδενίζονται μπροστά στην αγάπη του Χριστού.

Με άλλα λόγια η αγάπη του Χριστού είναι το παν. Ο Ίδιος ο Χριστός είναι το παν. Όταν η ψυχή δίνεται απροϋπόθετα σε μία συνάντηση με τον Χριστό, ακόμη κι αν σταυρωθεί στην πορεία της ανάβασης και πέσει και ξεκινήσει πάλι από την πτώση και φτάσει λίγο παραπάνω από την πρώτη ανάβαση και γκρεμιστεί ξανά και σηκωθεί για να φτάσει ψηλότερα κ.ο.κ., έχει ξεκινήσει ήδη ένα ταξίδι που θα ανατρέψει ακόμη και τις πιο απαισιόδοξες εκτιμήσεις.

Ο άνθρωπος μπορεί να πέφτει συνεχώς. Ο πιστός μπορεί να πέφτει κι εκείνος συνεχώς. Ο πρώτος οδηγείται στην απελπισία γιατί δεν έχει Χριστό στην ψυχή του. Ο δεύτερος μοιάζει με τον τελευταίο δρομέα που πριν την τερματική γραμμή θα κάνει την έκπληξη. Φαινομενικά πέφτει, υπαρξιακά αποθαρρύνεται, οντολογικά τερματίζει.

Έχει διαφορά ένας άνθρωπος από έναν πιστό. Ο πρώτος αγαπάει φθαρτά. Ο δεύτερος αγαπάει αιώνια. Η φθαρτότητα του πρώτου δεν του επιτρέπει να αναλώνεται σε μία αέναη και αναλλοίωτη εκφραστική κίνηση που διατηρεί παρά τις φθοροποιές δυνάμεις του χρόνου την εκστατική της δυναμική του να δίνεσαι χωρίς να λαμβάνεις. Αυτό το παρέχει η αγάπη του πιστού. Ο άνθρωπος αγαπάει ιδιοτελώς, εντασσόμενος ο ίδιος σε ένα ωφελιμιστικό πεδίο συγκρουσιακών αντιλήψεων που κινείται μεταξύ συνειδητού και ασυνείδητου. Ο πιστός αγαπάει κενωτικά και έχει αρχή της ζωαρχικής αυτής αγάπης την κένωση του κατεξοχήν κενωθέντος Λόγου του Θεού.

Για την αγάπη των ανθρώπων ο άνθρωπος θα επιστρέφει από εκεί που ξεκίνησε. Για την αγάπη του Χριστού ο πιστός θα προ χωράει για εκεί που προορίζεται. Όλοι δέχονται ευλογημένες κλήσεις από τον Θεός. Και όταν οι οποιεσδήποτε αυτές κλήσεις γίνουν βεβαίωση ότι η φωνή του Σινά απευθύνεται προσωπικά και ανατρεπτικά στον καθένα, κανείς δεν έχει το δικαίωμα να αρνηθεί την κλήση αυτή. Κανείς, ποτέ και για κανέναν. Πάνω απ’ όλα είναι η αγάπη του Χριστού. Και όταν ο άνθρωπος βάλει τον Χριστό πάνω από τους γονείς, πάνω από τους ανθρώπους, πάνω από τις σχέσεις, πάνω από κάθε μία σχεσιακή κατάσταση, είναι γνήσιος φίλος του Χριστού.

Για την αγάπη αυτή ζει και κινείται. Εξ’ αιτίας αυτής της αγάπης ανασυντάσσεται και μεταμορφώνεται για να τον μεταμορφώσει ο Θεός εις δόξαν δική του. Έχει νόημα να αποκτήσεις τα πάντα, να ζήσεις την ευδαιμονία αν απέχεις από την αγάπη του Χριστού; Υπάρχουμε γιατί ζούμε στην αγάπη αυτή. Αν την αρνηθούμε, πέρα από το ότι αμέσως οδηγούμαστε στον προσωπικό μας εκμηδενισμό, δεν υπάρχουμε στον εαυτό μας, στους άλλους, αλλά πρωτίστως αρνούμαστε την πηγή της ζωής.

Αν βυθιστούμε στην αγάπη των ανθρώπων και θεωρήσουμε έρεισμα των αναζητήσεων μας αυτή την αγάπη, από τώρα ας θρηνήσουμε για την αποκοπή μας από την αγάπη του Χριστού. Αν βυθιστούμε στην αγάπη του Χριστού, συνεχίζουμε το δρόμο μας, το κάλεσμα μας, τις σκέψεις και τις όμορφες μας αγωνίες επειδή ζούμε στην αγάπη του Χριστού. Αξίζει να ζεις για να ματώνεις για την αγάπη του Χριστού και να ανασταίνεσαι μεταμορφωτικά υπό την φωτοχυσία του θαβωρείου φωτός. Ματώνει; Ναι ματώνει πολλές φορές. Πονάει; Ναι πονάει πολλές φορές. Πληγώνει; Ναι πληγώνει πολλές φορές; Αλλά έχει ένα χάρισμα. Μία ευλογημένη προοπτική στον χρόνο που έρχεται, στον χρόνο που κυλάει.

Ευωδιάζει Χριστό. Ευωδιάζει Εκκλησία. Μυστικά, ήσυχα, ταπεινά. Με υπακοή και λιώσιμο του όλου είναι στη θεϊκή αγάπη. Η αγάπη αυτή μυρίζει θυμίαμα βγαλμένο από τον αέναο εσπερινό του ουράνιου ναού που θυμιατίζει την αγιοσύνη του στο κατζίο της ψυχής. Ζωγραφίζει με πνεύμα Θεού την ευλογημένη συνάντηση Θεού και ανθρώπου. Σμιλεύει τη σωτηρία πάνω στο σώμα γυμνών και κουρασμένων ψυχών που η τελευταία τους πτώση έγινε στο σκαλοπάτι της προσευχής. Δίνει την ουσία του να είσαι και να γίνεσαι κατά χάριν Θεός. Ευεργετεί ό,τι πιο ειδεχθές έχτισε το σώμα των αμαρτωλών σκέψεων και νοσηρών φαντασιώσεων. Γι’ αυτή την αγάπη αξίζει να ζεις και να ανταποκρίνεσαι σ’ αυτή για την ολοκλήρωση ενός σχεδίου που ο Θεός μίλησε. Για την αγάπη αυτή αξίζει να ζεις και να πεθαίνεις. Δηλαδή να ζεις!

 https://www.pemptousia.gr

Η μεγάλη αγάπη του Θεού για τον άνθρωπο

‹‹Ωργίσθη δε και ουκ ήθελεν εισελθείν››

Η παραβολή του ασώτου, που διαβάζεται σήμερα στις Εκκλησίες, χαρακτηρίζεται από τους ερμηνευτές ως ένα μαργαριτάρι ανάμεσα στις παραβολές η ως Ευαγγέλιο ανάμεσα στο Ευαγγέλιο. Μερικοί την ονομάζουν παραβολή του πρεσβύτερου (μεγαλύτερου) υιού. Πράγματι, χαρακτηριστική είναι η στάση του πρεσβύτερου υιού, όταν ήλθε στο σπίτι και πληροφορήθηκε την επιστροφή του νεότερου αδελφού του.Δεν ήθελε να μπεί και κατηγορούσε τον πατέρα του ότι τάχα τον αδικεί. Η κατηγορία εστιαζόταν στο ότι αυτός δούλευε νύχτα και ημέρα και δεν αμειβόταν επαρκώς, σε αντίθεση με τον άσωτο υιό που έφαγε το βίο του μετά πορνών, και στο τέλος, όταν γύρισε, έτυχε και καλής υποδοχής. Ας δούμε τον πρεσβύτερο υιό της παραβολής.

Ποιος είναι ο πρεσβύτερος υιός;

Οι περισσότεροι ερμηνευτές λέγουν πως ο μεγαλύτερος υιός ήσαν οι Φαρισαίοι.Επειδή οι τελώνες κι οι αμαρτωλοί πλησίαζαν τον Χριστό και Τον άκουγαν, και προφανώς μερικοί μετανοούσαν, αυτό δεν άρεσε στους Φαρισαίους. ‹‹Διεγόγγυζον οι τε Φαρισαίοι και οι γραμματείς λέγοντας ότι ούτος αμαρτωλούς προσδέχεται και συνεσθίει αυτοίς›› (Λουκ.15,2). Η κατηγορία αυτή εναντίον του Χριστού ήταν μόνιμη και διαρκής, γι’ αυτό και ο Χριστός με τέτοιου είδους παραβολές, όπως του χαμένου προβάτου και της χαμένης δραχμής, προσπάθησε να τους αλλάξει την αντίληψη. Ο ιερός Χρυσόστομος γράφει πως ‹‹πάντα εστίν φορητά διά την σωτηρία του αδελφού››, δηλ. όλα είναι επιτρεπτά για τη σωτηρία του αδελφού μας. Τόσο περισπούδαστη είναι η ψυχή κάθε ανθρώπου απέναντι στο Θεό, ώστε να θυσιάσει και τον Υιό Του, το μόσχο το σιτευτό, για τη σωτηρία μας.

Μία άλλη ερμηνεία του πρεσβύτερου είναι και η ακόλουθη. Ο υιός αυτός συμβολίζει τους Αγίους της Εκκλησίας μας. Οι Άγιοι αυτοί, που βάσταξαν το βάρος και τον καύσωνα της ημέρας και που δούλεψαν στον αμπελώνα του Κυρίου απ’ την πρώτη ώρα, αυτοί που υπάκουσαν στις εντολές του Θεού, απαιτούν να εφαρμοσθεί δικαιοσύνη. Να αμείψει ο Θεός τους ευσεβείς η να καταδικάσει τους ασεβείς. Οι Άγιοι μένουν κατάπληκτοι μπρός στη μεγάλη ευσπλαχνία του Θεού, ο οποίος συγχωρεί αμέσως αυτούς που επιστρέφουν μετανοώντας σ’Αυτόν. Μάλιστα τους δίνει τα ίδια δώρα που χαρίζει και στους Αγίους. Σαν να διαμαρτύρονται οι Άγιοι (παραβολικά βέβαια όλα αυτά κι όχι πραγματικά), που ο Θεός δείχνει μία ‹‹σκανδαλιστική›› συμπεριφορά ελέους και ευσπλαχνίας στους αμαρτωλούς. Αποδεικνύεται έτσι πως η δικαιοσύνη των ανθρώπων είναι διαφορετική από τη δικαιοσύνη του Θεού.

Μία παρανόηση των ευσεβών ανθρώπων

Πολλές φορές οι άνθρωποι που εργάζονται πνευματικά μέσα στην Εκκλησία, αισθάνονται μία υπεροχή απέναντι στους αμαρτωλούς και δεν μπορούν να παραδεχθούν πως μπορεί κι οι αμαρτωλοί να μετανοήσουν και να αλλάξουν ζωή και στο τέλος να σωθούν. Νομίζουν πως έχουν περισσότερα δικαιώματα από τους αμαρτωλούς απέναντι στο Θεό. Έχουν, λένε, κάνει καλά έργα και δεν πρόδωσαν ποτέ την εμπιστοσύνη τους στο Θεό. Όμως έρχεται ο Κύριος και τονίζει πως η μετάνοια είναι πιο σπουδαία εργασία από τα νομιζόμενα καλά μας έργα. Η σωτηρία του ανθρώπου, λέγει ο άγιος Κύριλλος Αλεξανδρείας, είναι χάρισμα του Θεού στον άνθρωπο και δεν είναι αποτέλεσμα πολλών η λίγων καλών πράξεων.

Άλλα τα μέτρα του ανθρώπου, που κρίνει και καταδικάζει σύμφωνα με αυτά που βλέπει, και άλλα τα μέτρα του Θεού. Σύμφωνα με τα ανθρώπινα κριτήρια ο ληστής η η πόρνη η ο τελώνης η και πολλοί άνθρωποι δεν πρέπει να σωθούν. Ο Θεός όμως με την απέραντη αγάπη Του και με το μέτρο της δικαιοσύνης Του τους σώζει. Ο αββάς Ισαάκ έλεγε: ‹‹Μπορεί ο θεός να ονομάζεται δίκαιος, αλλά περισσότερο είναι χρηστός και αγαθός››. Από μας ζητάει να Του δώσουμε τον εαυτό μας. Να Του δώσουμε όλην την πνευματική ικμάδα και ζωντάνια μας. Ένας αναστεναγμός έχει μεγαλύτερη βαρύτητα, όταν προέρχεται από το βάθος της καρδιάς μας, παρά ένα δοχείο συναισθηματικά δάκρυα, έλεγε ο Γέροντας Παΐσιος. Ας πλησιάσουμε τον Θεό με ταπείνωση και με διάθεση συντριβής του εγωισμού μας, για να σωθούμε

 https://www.pemptousia.gr