Κυριακή του Παραλύτου: Αρρώστια και Μοναξιά

Αρρώστια και Μοναξιά

Ο Χριστός ανεβαίνει στα Ιεροσόλυμα και βρίσκεται σε ένα ιερό και θαυματουργό τόπο, την κολυμβήθρα Βηθεσδά. Εκεί συναντά για άλλη μια φορά την αρρώστια και την ανθρώπινη ανάγκη για βοήθεια, παρηγοριά και θεραπεία. Στο διάλογό Του με τον παράλυτο μαθαίνουμε ότι η αρρώστια του ήταν αποτέλεσμα της αμαρτίας. Ο άνθρωπος αυτός για τριάντα οκτώ ολόκληρα χρόνια  ήταν κατάκοιτος. Ο Χριστός "γνους ότι πολύν χρόνον ήδη έχει, λέγει αυτώ' θέλεις υγιής γενέσθαι;".

Η καρτερία στην ασθένεια και η αντοχή των άλλων
Η θαυματουργική θεραπεια του παραλυτικού της Βηθεσδά είναι μια από τις πολλές θεραπείες που περιγράφουν τα Ευαγγέλια. Κάθε φορά, όμως, που τη διαβάζουμε καλούμαστε μεταξύ άλλων να εμβαθύνουμε στο πρόβλημα της ανθρώπινης αρρώστιας, οδύνης και μοναξιάς, αλλά και της ανάγκης για κατανόηση και συμπαράσταση. "Άνθρωπον ουκ έχω", δεν έχω άνθρωπο να με καταλαβαίνει, να μου συμπαρασταθεί, να με βοηθήσει. Την ίδια κραυγή επαναλαμβάνουν αναρίθμητοι άνθρωποι ανάμεσά μας. Κάποτε, μάλιστα, και εμείς οι ίδιοι με πικρό παράπονο για το πρόβλημά μας. Το παράπονο απέναντι στην αδιαφορία των άλλων κρύβει μέσα του θλίψη, πόνο, αδικία, πικρία, δυσαρέσκεια, ίσως, ακόμη, και θυμό για τη σκληρότητα των άλλων γύρω μας. Ανοθρώνει ένα τείχος που μας απομονώνει από τους άλλους, αφού δεν μας καταλαβαίνουν και δεν συμπάσχουν μαζί μας. Βέβαια, στην πραγματικότητα, κάθε φορά που παραπονιόμαστε εμείς ορθώνουμε ένα αδιαπέραστο τείχος από την αδυναμία μας να επικοινωνήσουμε με τους άλλους και να τους αποδεχθούμε όπως ακριβώς είναι.
Στην περίπτωση του παραλυτικού υπάρχει μια ειδοποιός διαφορά. Ο άνθρωπος αυτός φαίνεται ότι είχε μεγάλη υπομονή για τη μακροχρόνια αρρώστια που τον ταλαιπωρούσε. Δοκιμάζει, όμως, αμέτρητες απογοητεύσεις. Ενώ "άγγελος κατά καιρόν κατέβαινεν εν τη κολυμβήθρα, και ετάρασσε το ύδωρ", και κάθε φορά "ο πρώτος εμβάς μετά την ταραχήν του ύδατος υγιής εγίνετο", αυτός έμενε με το παράπονο ότι "άλλος προ αυτού καταβαίνει" και θεραπεύεται. Τα χρόνια περνάνε και αυτός εξακολουθεί να προσδοκά και να περιμένει. Να ανανεώνει την ελπίδα του για άλλη μια ευκαιρία.
Όμως ο παραλυτικός ήταν ανεκτικός και μακρόθυμος και με την ανάλγητη απάθεια και εγωιστική αδιαφορία των άλλων. Τριάντα οκτώ χρόνια καθηλωμένος στο κρεβάτι του πόνου είχε κατανοήσει και είχε αποδεχθεί τους ανθρώπους όπως ακριβώς ήταν, σκληρούς, αδιάφορους και ανάλγητους. Είχε συμφιλιωθεί με τη δοκιμασία της αρρώστιας του. Ζούσε τις συνέπειες της αμαρτίας, που κάνει τον άνθρωπο να νιώθει μέσα στην μοναξιά του "απερριμένος", άχρηστος, ξεχασμένος και περιφρονημένος. Και αυτό είναι το πιο τρομακτικό αίσθημα που μπορεί να νιώσει κάποιος. Και όμως, ο παραλυτικός δεν φωνάζει. Δεν διαμαρτύρεται εναντίον των άλλων. Δεν κρίνει, δεν καταδικάζει τους γύρω του. Μέσα στην αδυναμία του και τη δυστυχία του δεν στρέφεται κατά του θεού και δεν παραλογίζεται. Με την καρτερική αντιμερώπιση της ασθένειάς του και την επιείκειά του προς τους άλλους άνοιξε την καρδιά του να δεχθεί την αγάπη του Χριστού. Περίμενε την επίσκεψη της χάριτος του Θεού.

Η υπερνίκηση της μοναξιάς
Οι συνθήκες της ζωής μας και η οργάνωση της κοινωνίας μας επιβεβαιώνουν τη φράση του λογοτέχνη: "ποτέ άλλοτε οι στέγες των σπιτιών δεν ήταν τόσο κοντά όσο σήμερα, αλλά και ποτέ άλλοτε οι καρδιές των ανθρώπων δεν ήταν τόσο μακρυά όσο σήμερα". Αυτή η αίσθηση της τρομερής μοναξιάς του σημερινού ανθρώπου επιτείνεται στις δύσκολες ώρες του πόνου, της αρρώστιας και των ποικίλων δυσχερειών της ζωής. Τότε ο άνθρωπος πνίγεται μέσα στην απομόνωση του και επαναλαμβάνει το λόγο του αρχαίου φιλοσόφου "άνθρωπον ζητώ", αφού, σαν τον παραλυτικό, "άνθρωπον ουκ έχω". Ο υμνογράφος της Εκκλησίας ζωντανεύει το διάλογο του παραλυτικού με τον Χριστό, ανανεώνει τηνπίστη μας και μας γεμίζει παργηγοριά και ελπίδα. Στο άκουσμα της φράσης του παραλύτου "άνθρωπον ουκ έχω", παρουσιάζει τον Χριστό να του απαντά "διά σε άνθρωπος γέγονα, και λέγεις, άνθρωπον ουκ έχω;".
Αγαπητοί αδελφοί, στην κάθε μοναξιά μας ας καλλιεργούμε τον εαυτό μας. Ας συναισθανόμαστε τότε περισσότερο την παρουσία του Θεού, που μας κατανοεί πιο πολύ από τον κάθε άνθρωπο, που μας συμπαραστέκεται και συμπάσχει μαζί μας. Ας στρέφουμε το βλέμμα μας σε Εκείνον, για να υπερνικούμε τη μοναξιά λέγοντάς του "ελθέ ο Μόνος προς μόνον, ότι μόνος ειμί καθάπερ οράς" - έλα εσύ που είσαι Μοναδικός σε εμένα που είμαι μοναχικός, γιατί βλέπεις πως είμαι μόνος. Αμήν.

Αρχιμ. Ν.Κ
Φωνή Κυρίου 25 Απριλίου 2010, τ 17