Ιερεύς του εικοστού αιώνος.........

( ....σήμερα το μεσημέρι δέχτηκα ένα τηλεφώνημα από το Χρυσόστομο ένας αγαπημένο αδελφό από τη Σουρωτή και μέσα σε όλα τα αλλά που συζητήσαμε με πρότεινε να διαβάσω αυτό το κείμενο από μια ιστοσελίδα....επέμενε πολύ και δεν κατάλαβα το λόγο...
μόλις γύρισα σπίτι το έψαξα και το βρήκα....διαβάζοντας το κατάλαβα γιατί επέμενε ... ευχαριστώ Χρυσόστομε...
σας το χαρίζω λοιπόν…)


Τον είδα αιφνίδια μέσα στον τεράστιο θάλαμο με τα 65-70 κρεβάτια, μέσα στο πανδαιμόνιο που κάνουν 70 άνθρωποι όταν μαζεύονται και στριμώχνονται σε ένα μικρό χώρο. το φως πολύ. Έμπαινε από τα μεγάλα παράθυρα με τα σιδερένια κάγκελα.

Ήταν πρωί, περίπου 9η ώρα, όταν άνοιξε η βαριά πόρτα, εξωτερική, και ανεβήκαμε η νέα ομάδα των 10 φοιτητών στο τμήμα αποτοξίνωσης στο Δαφνί.

Πρόσωπα, πρόσωπα εκινούντο αέναα μέσα στο φαρδύ διάδρομο που άφηναν τα κρεβάτια τους. Άνθρωποι από όλα τα μέρη της πατρίδας και από πιο μακριά ακόμη. Με τις χαρακτηριστικές προφορές, Λαρισινών ή Κρητικών και των νησιωτών, κοντοί, ψηλοί, μελαχρινοί, άσπροι, αδύνατοι, παχείς, πάσχοντες, όλος ο κόσμος αναγκασμένος να συμβιώνει.

Και μέσα σε αυτήν την άμπωτη και την πλημμυρίδα των ανθρώπων, ένας ψηλός ξανθωπός με μαύρα ρούχα και περιλαίμιο λευκό με λίγο υποτυπώδες γένι ξανθό, άρχοντας ατάραχος, γαλήνιος μέσα σε αυτή την ταραχή. Κατάλαβα ότι επρόκειτο για ιερέα. Ευτυχώς είπα μέσα μου, ένας καθολικός ιερέας στο τμήμα αποτοξίνωσης. Ευτυχώς που δεν είναι ορθόδοξος. Να ξεφτιλιζόμαστε στους γιατρούς και στους συμφοιτητές μας!!! Ευτυχώς.

Χωριστήκαμε σε δύο ομάδες. Βάλαμε τις ιατρικές μας μπλούζες και με τον υπεύθυνο γιατρό προχωρήσαμε στο κρεβάτι του πρώτου ασθενούς. Τον φώναξε ο υπεύθυνος από την παρέα του, ήρθε ένας μικρός μαγκάκος από την Λάρισα, ομιλητικός αλλά μαγκάκος. Δεν θυμάμαι τίποτα από το πρώτο αυτό μάθημα, ούτε γιατί ήταν μέσα ο ασθενής ούτε τι φάρμακα έπαιρνε, απλώς στη ρύμη των λόγων του είπε: Έχουμε τον παπά να μας βοηθά και περνάμε καλά! Και ενώ έπρεπε να φύγουμε σε τρεις μήνες, χάρις σε αυτόν, θα φύγω σε 1,5 μήνα. Τότε με τάραξε ο λογισμός μου. Ένας καθολικός παπάς με κουστουμάκι τον βοήθησε αυτόν εδώ; Αδύνατον ένας καθολικός παπάς!!!!

Στην πρώτη μας συνάντηση ουδέν έπραξα παρόλο τον κοινωνικό μου χαρακτήρα. Έφυγα όταν τελείωσε ο υποχρεωτικός μου χρόνος της παρουσίας. Στη δεύτερη επίσκεψη, την επόμενη εβδομάδα, πάλι τα ίδια, άλλος ασθενής και νέα αποκάλυψη: ευτυχώς που έχουμε τον παπά και μας βοηθά ειδικά τα βράδια που μένουμε με τους εαυτούς μας, μας παρηγορεί, μας εμψυχώνει. Είναι δικός μας παπάς ορθόδοξος!!!

Ένα κρύο ρεύμα με διαπέρασε, γκρεμίστηκαν όλα, ο ευσεβισμός μου δεν μπορούσε να δεχθεί ότι ένας παπάς ορθόδοξος ήταν μέθυσος, είχε ανάγκη αποτοξίνωσης και βρισκόταν πίσω από τα σίδερα με άλλους παράνομους, μέθυσους και ναρκομανείς.

Ούτε καν σε κάποιο ιδιωτικό κέντρο αποτοξίνωσης. Η ιδέα που είχα για άσπιλη εκκλησία και οφειλόταν στην νεότητά μου, ξεθώριασε απότομα.

Τον πλησίασα, στεκόταν όρθιος και συνομιλούσε με έναν άλλο ασθενή, που έτρεμαν τα χέρια του. Συνομιλούσε απλά για το τίποτα. Ο άλλος τον άκουγε, του έλεγε τα προβλήματα του, του μιλούσε γρήγορα. Ο παπάς άκουγε με μια απέραντη στοργή κοιτάζοντάς τον. Είχε πρόσωπο καθαρό, μάτια γαλάζια, θάλασσα, ηλικία 55 χρόνων περίπου, χέρια άσπρα, δάχτυλα μακριά, τέλος πάντων, όλα πάνω του είχαν κάτι αρχοντικό. Του απάντησε σιγά σε μια προφορά με αγγλική ηχώ! Ήταν ξένος. Παπάς ορθόδοξος ξένος! Μόλις τελείωσε με τον άρρωστο, στράφηκε σε μένα και με ρώτησε: «χάου αρ γιού;» Έμαθα ότι ήταν Έλληνας που γεννήθηκε στο εξωτερικό, οι γονείς του είχαν φύγει για την πέρα από τον ατλαντικό Αμερική. Τον έστειλαν όμως οι γονείς του στους παππούδες του στην Κατερίνη. Έτσι είχε μάθει καλά Ελληνικά και είχε ένα σύνδεσμο με την παράδοση της χώρας μας. Ένιωθα ήδη άνετα, σαν να γνωριζόμαστε από χρόνια, είχαν φύγει όλοι οι ενδοιασμοί μου. Τι θέλετε από μένα με ρώτησε. Θέλω να μάθω γιατί βρίσκεστε σε αυτό εδώ το χώρο και θεραπεύεστε, τέλος πάντων να σας γνωρίσω. Ελάτε στο δωμάτιο μου.

Ναι, μέσα σε αυτό το χάλι υπήρχε ένα μικρό δωματιάκι, στενό δωματιάκι, με ένα κρεβάτι, παράθυρο βορινό, τοίχοι πανύψηλοι, 4 μέτρα ύψος, ένα γραφείο, είκοσι εικόνες ρώσικες, καντήλι , κομποσκοίνι, θυμιατήρι, πετραχήλι, φάρμακα πάνω στο γραφείο και βιβλία. Ήταν ένα μικρό καλογερικό κελί μέσα στην ταραχή 70 τροφίμων του ψυχιατρείου. Εκεί άρχισε η αποκάλυψη της χάρης του Θεού. Το όνομα Νικόλαος, ορθόδοξος ιερέας της Αρχιεπισκοπής Αμερικής, καθηγητής του Χάρβαρντ, στην έδρα των Παλαμικών σπουδών και ποιμαντικής ψυχολογίας! Χάρβαρντ, στο μεγαλύτερο πανεπιστημιακό ίδρυμα της Αμερικής και τώρα τρόφιμος της ψυχιατρικής πτέρυγας του Δαφνιού στο τμήμα αποτοξινώσεως? Η διαφορά είναι ιλιγγιώδης. Πάτερ; Πως φτάσατε εδώ;

Ήμασταν μια παρέα φίλοι που τελειώσαμε τη σχολή του Τιμίου Σταυρού στη Βοστόνη. Παντρευτήκαμε, κάναμε παιδιά και γίναμε ιερείς. Ο καλύτερος όλων μας πριν περίπου δέκα χρόνια πέθανε αιφνίδια. Τον κηδεύσαμε και γυρίσαμε στα σπίτια μας. Τότε με κατέλαβε ένα πνεύμα λύπης και από τότε άρχισα να πίνω. Τέλος πάντων σε λίγο καιρό ήμουν εξαρτημένος από το ποτό, εάν δεν έπινα έτρεμα. Δεν μπορούσα να διευθετήσω τα θέματά μου. Στην αρχή το έκρυβα από την γυναίκα μου και τα παιδιά μου, δεν μεθούσα αλλά έπινα, ήμουν με ένα ποτήρι στο χέρι. Πειράχτηκε το ήπαρ μου.

Κι όμως, όλο το θέμα ήταν μια πρόκληση για την ιατρική μου γνώση. Τίποτα από τα παραπάνω δεν συμβάδιζε με την νηφαλιότητα του ανδρός, με την αρχοντιά του και την έλλειψη νευρικότητας. Είχε έρθει η ώρα να φύγουμε. Του ζήτησα να του φέρω κάτι για παρηγοριά του μέσα σε αυτούς τους τοίχους. Ένα βιβλίο του Ρωμανίδη μου λέει. Τον είχα δάσκαλο τον Ρωμανίδη. Στην νέα συνάντησή μας την επόμενη εβδομάδα, κρατούσα στο χέρι μου το βιβλίο του Ρωμανίδη «Ρωμαίοι ή Ρωμιοί Πατέρες της Εκκλησίας». Ανέβηκα τρέχοντας τα σκαλιά να συναντήσω τον Νικόλαό μου, τον άρρωστο μου. Τον βρήκα στο δωμάτιο του καθισμένο σε μια μικρή πολυθρόνα και στο χέρι του ένα μικρό κομποσκοίνι. Του έδωσα το βιβλίο στα χέρια του. Είχε κόκκινο σκληρό εξώφυλλο, το γύρισε με αγάπη, διάβασε τα κεφάλαια. Χάρηκε σαν μικρό παιδί. Είμαι εδώ πάνω από τρεις μήνες, βγαίνω σπάνια. Δεν έχω που να πάω, δεν μου έχουν φέρει ένα δώρο, πόσο χαίρομαι για αυτό που μου έφερες. Αυτός ο άνθρωπος έφερε αέρα ορθοδοξίας, γκρέμισε τον σχολαστικισμό της γερμανικής ιδεολογίας, έδειξε τον πλούτο μας!!! Ό,τι μας έλεγε ο γέρο Ιωσήφ αυτός το έβαλε στα πανεπιστήμια.

Ποιος γέρο Ιωσήφ;

Ο ησυχαστής, ο παππούς ο σπηλαιώτης. Τον γνώρισα το 1960, όταν πήγαινα στο Άγιο Όρος, στη Νέα Σκήτη. Με δεχόταν στο κελί του. Μου έμαθε να προσεύχομαι με το κομποσκοίνι ώρες και ώρες, φωτοβόλος, γλυκύς και αυστηρός. Προσοχή έλεγε στο νου, πρώτα προσβολή, μετά συζήτηση με τον λογισμό, και μετά συγκατάθεση!!! Συγκατάθεση, θάνατος, αρχή αμαρτίας, η αμαρτία δόντι ιοβόλο του θανάτου. Προσοχή όχι συζήτηση με τον λογισμό, νίψη.

Αυτά που ο γέροντας τα παρέδωσε εμπειρικά, ο Ρωμανίδης τα κατέγραψε, τα στήριξε αγιοπατερικά και τα εξαπέστειλε στα πέρατα της γης, ώστε να έχουμε και εμείς χαρά εκεί στην Αμερική. Όταν έγινα ιερέας, με τον πρώτο μου μισθό έστειλα ένα δώρο στον γέροντα Ιωσήφ. Του έστειλα ράσα καλογερικά, όχι κάτι ακριβό. Τα είχα τυλίξει και σε ένα γκρι χαρτί, έγραψα την διεύθυνση και τα έστειλα. Μετά από πέντε χρόνια τον επισκέφθηκα στο κελί του. Όπως καθόταν είδα πίσω του στο πρεβάζι το δώρο μου ανέγγιχτο. Αμέσως σκούρυνε το πρόσωπο μου και του λέω: «Γέροντα σου έστειλα ένα δώρο με τα πρώτα μου χρήματα και εσύ ούτε που το άγγιξες!!!!». Μου λέγει, π. Νικόλαε, παιδί μου, δεν μου λείπει τίποτα, έχω τον Χριστό.

Δεν μου λείπει τίποτα. Το δώρο σου το είδα. Έσκισα μια άκρη και το είδα. Το άφησα εδώ χρόνια, να μου λέει ο λογισμός, άνοιξε το και εγώ να τον ξεχνώ αλλά να σε θυμάμαι. Θα μπορούσα να το είχα δωρίσει σε τόσους που έρχονται εδώ αλλά το άφησα για τον παπά Νικόλα. Έλα να βάλουμε τον πλάγιο του δευτέρου ήχο να παρηγορηθείς. Μου έμαθε να προσεύχομαι με το κομποσκοίνι για τον κόσμο. Όλες τις ακολουθίες τις έκανε με το κομποσκοίνι, εκτός της Θείας Λειτουργίας.

Πάτερ, απορώ πώς εσείς που γνωρίσατε έναν τόσο άγιο άνθρωπο πέσατε σε αυτό το πάθος της οινοποσίας. Η προσευχή δεν σας προστάτεψε, δεν σας βοήθησε να γλιτώσετε από τον πειρασμό αυτόν;

Ευάγγελε, μη ξεχνάς το αρκεί σοι η χάρις μου του Παύλου.

Ξέρετε, με σκανδάλισε στην αρχή τουλάχιστον το θέμα σας.

Σε σκανδάλισε ή σε φόβισε για το ευόλισθον της φύσης μας;

Είσαι αυτάρκης στην νομιζομένη σου καθαρότητα και φοβάσαι μήπως την χαλάσεις, μήπως κάνεις κάποιο λάθος και χάσεις την καλή γνώμη για τον εαυτό σου και για τους άλλους.


Σε νοιάζει τι θα πει ο κόσμος. Αδελφέ μου και φίλε μου, η νεότητα είναι κακός σύμβουλος, όπως και σε μένα κάποτε. Η πείρα του βίου και η συναντίληψη της χάριτος με έπεισε ότι όποιος και αν είμαι, ό,τι και αν κάνω, είμαι δεμένος με τον Χριστό και φωνάζω ελέησον με ο Θεός, ελέησον με Κύριε, ως οίδας και ως θέλεις ελέησον με. Και λέω μέσα μου όλοι σώζονται, εγώ κολάζομαι. Ελπίζω στον Χριστό και στην Παναγία. Ελπίζω στο έλεος του Θεού που χαρίζει τον παράδεισο σ’ αυτούς που πιστεύουν ότι είναι ανάξιοι του παραδείσου.

Και πάλι ο αδυσώπητος χρόνος τελείωνε. Πάτερ, θέλετε να σας φέρω κάτι στην επόμενη συνάντηση μας;

Ναι, θέλω. Επειδή έχω τέσσερα παιδάκια στην πατρίδα και τα έχω επιθυμήσει, φέρε μου σε παρακαλώ ένα μικρό παιδάκι και φώναξε με να βγω στο παράθυρο από τα κάγκελα να το δω, να δω τα ματάκια του να παρηγορηθώ.Βρήκα το μικρό μου βαπτισμένο Σωτήριο, τον πήρα αγκαλιά, πέρασα την πόρτα και σταθήκαμε κάτω από τα σίδερα. Π. Νικόλαε, π. Νικόλαε, ήρθαμε. Πρόβαλε η φιγούρα του πίσω από τα σίδερα, άπλωσε τα χέρια του από ψηλά, μας κοίταξε, μας χαμογελούσε, μιλάγαμε από εκεί, χάρηκε, θυμήθηκε τα δικά του, απλώθηκε η νοσταλγία. Δεν ήταν πίκρα, ήταν νοσταλγία για τον παράδεισό μας. Μας ευλόγησε και αποχωρήσαμε. Ποιος είναι πλούσιος Λωξάνδρα μου? Ο εν τω ολίγω αναπαυόμενος τζόγια μου ….

Πάτερ, η Αμερική φημίζεται για τα αποτοξινωτικά της κέντρα. Πώς ήρθατε σε αυτές τις άθλιες συνθήκες. Ευάγγελε, πριν πολλούς μήνες προκηρύχθηκε μια θέση στο πανεπιστήμιο της Αθήνας, Παλαμικών σπουδών. Ήρθα λοιπόν και εγώ αφού πήρα άδεια από το πανεπιστήμιό μου στο Χάρβαρντ να βάλω τα χαρτιά μου για αυτήν την έδρα. Οι μήνες περνούσαν, δεν γινόταν τίποτα, καθηγητικές ίντριγκες, συνεδριάσεις επί συνεδριάσεων, τίποτα. Την έδρα μου στο Χάρβαρντ την είχε πριν από μένα ο π. Γεώργιος Φλορόφσκι. Αυτός είναι μεγάλος θεολόγος και πραγματικός φιλέλληνας και είναι ο γέροντας μου. Από έκπληξη σε έκπληξη. Γέροντάς σας αυτός ο μέγας; Ναι. Και είναι πραγματικά μεγάλος, πνευματικός θεολόγος και σημειοφόρος άνθρωπος θυσίας. Σπουδαγμένος και στην ποιμαντική ψυχιατρική και στην ψυχολογική αντιμετώπιση των εθισμένων χρηστών σε ουσίες και ποτό. Αλλά όλα αυτά τα ασκούσε με απέραντη αγάπη και υπομονή. Για να κατανοήσεις το μέγεθος του ανδρός, θα σου πω μια ιστορία στην οποία ήμουν μάρτυρας, της θαυμαστής θεραπείας ενός εφήβου. Μια οικογένεια έφερε το παιδί της, 18 ετών, που έπασχε από ηβηφρενία. Η κατάσταση ήταν δύσκολη, αθεράπευτη σχεδόν. Τον παρακάλεσαν να τον δεχθεί να τον αναλάβει. Πράγματι, τον πήρε σε ένα σπίτι στην εξοχή, όπου είχε πολλά στρέμματα με σημύδες, ένα μεγάλο αγρόκτημα. Μπήκαν μέσα οι δυο τους, το αγρίμι και ο πατήρ Γεώργιος και έκλεισαν την βαριά πόρτα. Μετά από τρεις μέρες παρέδωσε το παιδί υγιές και σώφρον στους γονείς. Το παιδί αυτό σπούδασε και είναι υγιής έκτοτε και μάλιστα τώρα είναι Επίσκοπος της Εκκλησίας μας. Όταν ρώτησα, πατέρα Γεώργιε, πώς έγινε αυτό, μου είπε ότι πήρε το παιδί και του είπε: «παιδί μου, εγώ θα καθίσω σε αυτή την σημύδα, όλος ο χώρος είναι δικός σου, κάνε ό,τι θέλεις και όταν θέλεις έλα να μιλάμε». Τρεις μέρες και τρεις νύχτες έκανε ό,τι ήθελε. Κατέστρεψε το ψυγείο, τη βιβλιοθήκη μου, τα λουλούδια, και όποτε ήθελε με πλησίαζε και μιλάγαμε. Εγώ καθόμουν στης σημύδας τον κορμό και περίμενα χωρίς να ταράζομαι για ό,τι γινόταν. Τρεις μέρες εκεί δεν σηκώθηκα, δεν έφαγα, δεν ήπια νερό. Την τρίτη μέρα ήρθε το παιδί γαλήνιο, μου φίλησε το χέρι, με σήκωσε, με βοήθησε να περπατήσω γιατί ήμουν σαν πεθαμένος, ανοίξαμε την πόρτα και τον παρέδωσα στους γονείς του. Ιματισμένο και σωφρονούντα.

Πάτερ Γεώργιε, τρεις μέρες πώς κάνατε τις στοιχειώδεις ανάγκες σας; Τα έκανα πάνω μου, δεν μετακινήθηκα καθόλου. Ήθελα να δώσω μια θυσία για αυτόν στον Θεό, την υπομονή μου, την κατάργηση των συμβατικών καθημερινών πρακτικών. Δεν είναι τίποτα. Ο Θεός μου χάρισε υγιή τον άνθρωπο και δι’ αυτού μου χάρισε τη γεύση της Βασιλείας του. Τέτοιος άνθρωπος ήταν αυτός, αληθής θεολόγος, άνθρωπος της λειτουργίας αλλά και πέρα από αυτήν. Πάντα έλεγε : δίδου ημίν εκτυπώτερον, σου μετασχείν, εν τη ανεσπέρω ημέρα της Βασιλείας σου.

ΣΥΖΗΤΗΣΗ ΣΤΟ ΜΙΚΡΟ ΔΩΜΑΤΙΟ ΠΕΡΙ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΤΟΥ ΙΕΡΕΩΣ

Από τις συζητήσεις που είχαμε καταθέτω εδώ μερικά.

«Πρόσεχε ιερεύ τον εαυτό σου. Μην ξεχάσεις να βλέπεις τον Θεό. Ορκίστηκες να έχεις το νου σου στη Σωτηρία τόσο τη δική σου όσο και των άλλων. Κάθε καιρός είναι κατάλληλος για να δώσεις το βάπτισμα και τη Θεία Κοινωνία, γιατί κάθε καιρός είναι κατάλληλος για τον θάνατο. Να θυμάσαι ότι ο άνθρωπος μπορεί να πει όχι στον Θεό, ο Θεός όμως δεν μπορεί να πει όχι στον άνθρωπο. Αυτού του Θεού είμαστε ιερείς, που επιτρέπει στο πλάσμα του να πει όχι, να μην γίνει το θέλημά σου, δηλαδή να γεννήσει την κόλαση. Στους ανθρώπους μπορείς να πεις ότι ο Χριστός κατέβηκε στον Άδη, εκεί μας αναμένει. Όσο πιο βαθύς είναι ο Άδης σου, τόσο πιο βαθιά είναι ο Χριστός. Η οδύνη είναι το ψωμί που ο Θεός μοιράζεται με τον άνθρωπο και που έχει υποχρέωση ο δούλος του ο παπάς να μοιραστεί και αυτός με τον σύνδουλό του. Στον Σταυρό ο Θεός, ενάντια σε ότι είχαμε ποτέ φανταστεί για τον Θεό, τάχθηκε με το μέρος του ανθρώπου.

Ο Θεός έγινε άνθρωπος, δηλώνει την αγάπη του, ζητά την αγάπη μας και μας απαλλάσσει από κάθε οφειλή. Ο αγώνας μας είναι η προσοχή στην πνευματική πηγή του κακού, το οποίο δεν προέρχεται από την φύση αλλά συντελείται μέσα στο πνεύμα. Αυτός που είδε την αμαρτία του είναι πιο μεγάλος από αυτούς που γνώρισαν αγγέλους. Τότε από την άβυσσο των αμαρτιών μου επικαλούμαι την άβυσσο της Χάριτός Του. Πρόοδος στον αγιασμό σου, παπά μου, φαίνεται όταν η καρδιά σου ήσυχη διαστέλλεται και ανθίζει σε κοσμική ευσπλαχνία. Έτσι, δεν μπορεί να κρίνει κανέναν, σηκώνει το κακό όλου του κόσμου, περνά τη Γεσθημανή και καλύπτει τα πάντα με τον μανδύα της αγάπης. Η αγάπη είναι ο Θεός που ρίχνει το βέλος τον Μονογενή του Υιό, αφού έβρεξε την ακίδα του βέλους με το ζωοποιό πνεύμα. Η ακίδα είναι η πίστη που όχι μόνο εισάγει το βέλος αλλά και τον τοξότη μαζί της.

Ευάγγελέ μου, αν ποτέ γίνεις ιερέας, να θυμάσαι ότι αυτό που σκανδαλίζει τους απίστους δεν είναι οι Άγιοι αλλά το αναμφισβήτητο γεγονός ότι δεν είναι όλοι Άγιοι. Η κατάσταση του κόσμου μοιάζει με αυτήν την προ του Μεγάλου Κωνσταντίνου και χειρότερη. Και τούτο γιατί τότε οι άνθρωποι ήσαν ειδωλολάτρες, ενώ τώρα είναι άθεοι. Έτσι, αντί η Εκκλησία να κρίνει τον κόσμο, η Εκκλησία κρίνεται από τον κόσμο, γιατί ο κόσμος μπορεί να την κατηγορήσει ότι μέσα σε τόσους αιώνες έχασε την ικανότητα της μαγιάς και ΑΝΤΑΝΑΚΛΑ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ και μάλιστα πιστά. Η Εκκλησία από αρραβωνιαστικιά έγινε ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΗ κοινωνία. Το Ευαγγέλιο εξεγείρει, ανατρέπει όχι τη δομή του κόσμου αλλά τη δομή του ανθρώπινου πνεύματος. Ο Χριστός εντός.

Απόχτησε την εσωτερική ειρήνη και πλήθος ανθρώπων θα βρει την ειρήνη δίπλα σου. Παπά μου, το να πλησιάσεις τον σύγχρονο άνθρωπο είναι τέχνη. Το ουσιώδες είναι να μεταφερθείς στη θέση του, να σβήσεις τον εαυτό σου και να αφήσεις τον Χριστό να μιλήσει. Όλη σου η Θεολογία που σε έμαθε σωριάζεται σαν θρύψαλα μπροστά σε έναν εγκληματία, ένα νεκρό, μια μοναξιά. Όμως η ζωντανή ζεστασιά της παλάμης σου μπορεί να κάνει ανθρώπους σβησμένους, λερωμένους και άσχημους να ακτινοβολούν ξαφνικά ακτίνες Φωτός και να ανασύρεις στην επιφάνεια αυτό που κοιμάται. Την κοινωνία.

Ο Μυστικός Δείπνος, η Θεία Κοινωνία, είναι μυστήριο εν πορεία. Για αυτό στεκόμαστε όρθιοι. Και αν ακόμη γίνουμε απόβλητοι από την κοινωνική ζωή, πρέπει να ωριμάσουμε σαν μια γενιά ομολογητών…»

Πάτερ Νικόλαε, είδα ότι είσαι άνθρωπος του Θεού. Σε παρακαλώ, πες μου ποια είναι η μυστική σου εργασία, τί μου κρύβεις;

«Ευάγγελέ μου, ήρθε η ώρα νομίζω να μάθεις όλα τα κατ’ εμέ, σαν μια παρακαταθήκη Διδασκάλου προς μαθητή. Δεν είμαι άρρωστος, τουλάχιστον δεν πάσχω από αλκοολισμό!!! Μεταξύ των σπουδών μου είναι και η ψυχολογία του χρήστη. Αφού ήρθα στην Αθήνα και κατέθεσα τα χαρτιά μου και ο καιρός περνούσε με το σήμερα αύριο, μίλησα με τον διευθυντή της κλινικής, που είναι φίλος μου από την Αμερική. Του είπα για προγράμματα στην Αμερική όπου ο γιατρός ζει μαζί με τους αρρώστους για όλο τον χρόνο του προγράμματος της αποθεραπείας τους με εξαιρετικά αποτελέσματα. Έτσι κι εγώ παρακολουθώ αυτό το πρόγραμμα. Σημασία έχει ότι κυρίως αυτοί που έφυγαν αυτό το διάστημα, δεν υποτροπίασαν».

Μα τι μου λέτε, πουλήσατε τον εαυτό σας σαν δούλο εδώ μέσα, δεν βλέπετε ούτε καν τα παιδιά σας, υποφέρετε την τρέλα του καθενός?

Ναι, αλλά έχω το δωματιάκι μου, την προσευχή μου, την πίστη μου, έχω τον καθρέφτη μου, όλους τους αδελφούς τους έγκλειστους. Εκείνο που μου ξέσκιζε τα σπλάχνα ήταν ότι δεν μπορούσα να λειτουργώ. Τώρα τελευταία παίρνω κι εγώ, όπως όλοι, μια άδεια και πηγαίνω εδώ σε ένα μοναστηράκι να λειτουργώ και επανέρχομαι.Μα δεν τρελαθήκατε εδώ μέσα, φυλακισμένος αναίτια τόσους μήνες;

Πιέστηκα, ήταν εμπειρία τάφου, αλλά όμως γνώρισα όλους τους φίλους του Χριστού τους ελάχιστους. Αυτούς που πιστεύουν ότι είναι ανάξιοι του παραδείσου, τους συμπαραστάθηκα, τους άκουσα, τους έδωσα λίγο νερό, λίγη πίστη και κυρίως επλατύνθηκα κι εγώ. Μα και πάλι δούλος αχρείος είμαι. Αναλογίζομαι την ώρα της εξόδου μου και ελπίζω στο έλεος της εκκλησίας Του και στο δικό Του. Πάτερ Νικόλαε, είστε τόσο νέος, ούτε 53.

Ήταν Τετάρτη της πρώτης των νηστειών που κάναμε αυτή την κουβέντα της καρδιάς, που μου χάρισε την καρδιά του.

«Την Παρασκευή θα πάρω άδεια, θα πάω στο μοναστηράκι που σας είπα για τους Χαιρετισμούς, και για Λειτουργία την Κυριακή της Ορθοδοξίας. Ελάτε κι εσείς να σας δούμε. Πάρτε με ένα τηλέφωνο το Σάββατο να σας δούμε την ώρα της Λειτουργίας την Κυριακή.» Πράγματι, το Σάββατο των Αγίων Θεοδώρων τηλεφώνησα.

«Ευλογείτε Πάτερ.» «Ο Κύριος.» «Σας παρακαλώ θέλω να μιλήσω στον πατέρα Νικόλαο.» «Δεν γίνεται,» μου είπε. «Πότε να ξαναπάρω για τον π. Νικόλαο, πότε;» «Μόλις προ ολίγου τελείωσε τη Θεία Λειτουργία, κατέλυσε και πέθανε μπροστά στην Αγία Τράπεζα την ώρα που ασπαζόταν για να βγει. Μπήκε ο εκκλησάρης και τον βρήκε γονατιστό αλλά χωρίς πνοή. Έχει έρθει η αστυνομία, θα τον πάνε για νεκροτομή, θα τον στείλουν Αμερική.»

«Δεν ξέρω τι λέτε πάτερ, εγώ προχθές μίλησα, τέλος πάντων ήμαστε μαζί! Ήταν μια χαρά. Δεν μπορεί, δεν μπορεί να είναι αυτός!» «Όχι αυτός είναι. Έτσι το ήθελε ο Θεός.»

Έτσι τελείωσε ο Νικόλαος ο άρχων, ο εργάτης των εντολών του Χριστού ο κρυφός, ο φίλος μου ο ολιγοήμερος, ο γνήσιος ποιμένας που άφησε τα 99 για το ένα, που πουλήθηκε δούλος σαν αυτό τον Επίσκοπο του γεροντικού, ο Ιερέας του εικοστού αιώνος του απατεώνος, που τα μάτια του δεν απατήθηκαν αλλά είδε καθαρά την εικόνα του κόσμου, χωρίς φαντασία.

Ας έχουμε την ευχή του!!!

(Από το «Ενθύμιο Χειροτονίας εις Πρεσβύτερο π. Ευαγγέλου εξ ιατρών 14/11/2009»)
http://agiabarbarapatras.blogspot.com/
φωτογραφίες καί κειμενο:http://anavaseis.blogspot.com
http://orthodoxwiki.org/images/8/8c/Florovsky_book.jpg
http://blogs.sch.gr/kantonopou