ΙΩΑΝΝΗΣ ΦΟΥΝΤΟΥΛΗΣ

Πριν από λίγα χρόνια έφυγε από τον μάταιο αυτόν κόσμο μια εκλεκτή ψυχή, ένας άνθρωπος του Θεού, ο καθηγητής Ιωάννης Φουντούλης.

Ο Ιωάννης Φουντούλης γεννήθηκε το 1927 στο Μεσαγρό της Λέσβου από γονείς Μικρασιάτες. Σπούδασε Θεολογία στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, από το οποίο αποφοίτησε με άριστα. Στην συνέχεια έκαμε άριστες μεταπτυχιακές σπουδές στο Βέλγιο, στην Γερμανία και στη Γαλλία. Αναγορεύθηκε διδάκτωρ της Θεολογικής Σχολής του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης. Έχει εργαστεί και εκπονήσει μελέτες και βιβλία επί λειτουργικών χειρογράφων σε βιβλιοθήκες και μουσεία του εσωτερικού και του εξωτερικού.

Αρθρογράφησε σε πληθώρα περιοδικών εντός και εκτός Ελλάδος. Συνέχισε δε να εργάζεται ακούραστα και μετά την συνταξιοδότησή του. Έλαβε μέρος σε πολλά συνέδρια, στα οποία άφησε ανεξίτηλη την προσωπική του σφραγίδα. Εργάστηκε δημιουργικά για την Ελλαδική Εκκλησία και το Οικουμενικό Πατριαρχείο. Η Τοπική Εκκλησία της γενέτειράς του του οφείλει πολλά, δεδομένου ότι συνετέλεσε τα μέγιστα στην ανίχνευση και προβολή των Λεσβίων Αγίων. Συνδέθηκε πνευματικά και συγγενικά με τον αείμνηστο Μητροπολίτη Μυτιλήνης κυρό Ιάκωβο τον Β . Η σύζυγος του ήταν ανιψιά του Μητροπολίτη Ιακώβου Β΄

Ήταν έγγαμος και πατέρας τριών παιδιών.

Τον αείμνηστο καθηγητή τον πρωτογνωρίσαμε στην Έδεσσα, το 1979, όταν ήλθε προσκεκλημένος του αειμνήστου Μητροπολίτου Εδέσσης, Πέλλης και Αλμωπίας κυρού Καλλινίκου και ομίλησε σε ιερατικό Συνέδριο της εν λόγω Ιεράς Μητροπόλεως. Περισσότερο όμως τον γνωρίσαμε τα τελευταία έξι χρόνια στα ιερατικά Συμπόσια που διοργανώνει κατ’ έτος η Ιερά Σύνοδος της Εκκλησίας της Ελλάδος. Εκεί είχαμε την ευκαιρία να γνωρίσουμε όχι μόνον τον πολύ καταρτισμένο σε θεολογικά και κυρίως λειτουργικά θέματα Καθηγητή, αλλά και τον πιστό και ευλαβή άνθρωπο, τον σεμνό και γλυκύτατο με την νηφάλια όψη και το πηγαίο χιούμορ, που έδινε με την παρουσία του και την συγκροτημένη προσωπικότητά του μια ξεχωριστή νότα στις συνδριάσεις, οι οποίες χάρις σε αυτόν κυρίως εκρατούντο σε υψηλό επίπεδο.

Όπως πληροφορήθηκα, το ίδιο ευχάριστος και οικοδομητικός ήταν και με τους φοιτητάς του, οι οποίοι τον εκτιμούσαν και τον αγαπούσαν πολύ.

Τον θυμάμαι πρωΐ – πρωΐ στον ιερό Ναό του οσίου Ιωάννου του Ρώσου, στο ομώνυμο προσκύνημα, στο Προκόπι Ευβοίας, καθώς και σε άλλους ιερούς Ναούς, να διαβάζη τον Εξάψαλμο και μετά να αποσύρεται στο στασίδι και στο τέλος της θείας Λειτουργίας να παίρνη αντίδωρο και να ασπάζεται με ευλάβεια του χέρι του λειτουργού ιερέως.

Επικοδομητικός, αλλά και απολαυστικός ήταν και στις κατ’ ιδίαν συζητήσεις του με τους Συνέδρους Ιερείς, εκπροσώπους των Ιερών Μητροπόλεων της Εκκλησίας της Ελλάδος, μετά το πέρας, αλλά και στα διαλείμματα των συνεδριάσεων. Πάντα χαμογελαστός και ευδιάθετος απαντούσε στις απορίες και έκανε διάλογο ήρεμα και πολιτισμένα και με όσους είχαν διαφορετικές απόψεις στα διάφορα θέματα, που είχαν προηγηθεί στις εισηγήσεις και τις συζητήσεις. Σεβόταν πάντα τον συνομιλητή του ανεξάρτητα από τις γνώσεις και την ηλικία του.

Τα βιβλία του με τις απαντήσεις σε λειτουργικές και άλλες θεολογικές απορίες, καθώς και τα υπόλοιπα άρθρα και συγγράμματά του θα τον κρατούν ζωντανό πάντα κοντά μας. Έρχονται την στιγμήν αυτή στην μνήμη μου οι λόγοι του ιερού υμνογράφου, που πιστεύω ότι ανταποκρίνονται πλήρως στο πρόσωπο και το έργο του αείμνηστου καθηγητή, ότι ο Ιωάννης Φουντούλης και «θανών ζη εν Κυρίω», αλλά «ζη και παρ’ ημίν ως λαλών εκ των βίβλων».

Αιωνία του η μνήμη. Αμήν.

π. Γ.Δ.Π.

http://www.parembasis.gr/