Ι.Μ. ΣΙΜΩΝΟΣ ΠΕΤΡΑΣ - ΟΡΘΡΟΣ

Η γυναίκα της αμαρτίας και ο Ερημίτης............

Έβαλε κάποτε στο νου της μια γυναίκα της αμαρτίας καί στοιχημάτισε με τους φίλους της, πως θα το πετύχαινε να παρασύρει στα δίχτυα της τον Ερημίτη, που ζούσε στο βουνό, μακριά από την πόλη καί που όλοι έλεγαν γι’ αυτόν πως ήταν άγιος άνθρωπος.
Φόρεσε ένα πυκνό πέπλο, που έκρυβε την ομορφιά της κι’ ανέβηκε στο βουνό. Οι φίλοι της την περίμεναν στα μισά του δρόμου. Όταν βράδιασε, χτύπησε την πόρτα της σπηλιάς του Ερημίτη. Εκείνος όταν την είδε, ταράχτηκε…
Πώς βρέθηκε τάχα γυναίκα τέτοια ώρα σ’ αυτή την έρημο;
Πλάνη σου είναι τούτη, διάβολε, συλλογίστηκε.
Τη ρώτησε ποια ήταν καί τί γύρευε. Εκείνη έβαλε τα κλάματα.
— Ώρες ολόκληρες πλανιέμαι σ’ αυτές τις ερημιές, Αββά. Έχασα το δρόμο καί τη συντροφιά μου κι’ ούτε κατάλαβα πώς βρέθηκα εδώ. Μα για τ’ όνομα του Θεού, μη με αφήσεις να με φάνε τα θηρία.

Ο Ερημίτης βρέθηκε σε δίλημμα. Να βάλει γυναίκα στην κατοικία του; Τέτοιο πράγμα δεν του είχε συμβεί ποτέ. Μα ν’ αφήσει πάλι το πλάσμα του Θεού να φαγωθεί από τα θηρία; Αυτό θα ήταν απάνθρωπο, σχεδόν έγκλημα. Νικήθηκε, τέλος, από την συμπάθεια καί την έβαλε μέσα. Εκείνη τότε τράβηξε δήθεν με αφέλεια το πέπλο της καί του φανέρωσε τα θέλγητρά της. Ο πειρασμός άρχιζε να φλογίζει τον αγωνιστή, αφού η πράξη δεν ήταν πια δύσκολη. Έριξε κατά γης μερικά ξερά φύλλα κι’ είπε στη γυναίκα να πλαγιάσει, ενώ αυτός τράβηξε στο βάθος της σπηλιάς. Γονάτισε κι’ έκανε θερμή προσευχή. Απόψε συλλογίστηκε, έχω να δώσω την πιο σκληρή μάχη εναντίον του ορατού καί αόρατου εχθρού. Ή θα νικήσω ή θα χάσω όλους μου τους κόπους.

Όσο προχωρούσε ή νύχτα τόσο η φλόγα της επιθυμίας τον έκαιγε. Για μια στιγμή ένοιωσε να λυγίζει η αντίστασή του καί τρόμαξε.
Αυτοί, πού μολύνουν το σώμα με αμαρτωλές πράξεις, πηγαίνουν στην κόλαση, είπε σχεδόν φωναχτά. Για κάνε δοκιμή, αν θα αντέχεις στη βασανιστική φωτιά. Άναψε το λυχνάρι του κι’ έβαλε το δάχτυλό του στη φλόγα. Μα η άλλη φλόγα δεν τον άφηνε να νοιώσει τον πόνο από το κάψιμο. Αφού αχρηστεύθηκε το πρώτο δάχτυλο, έβαλε στη φλόγα του λυχναριού το δεύτερο, το τρίτο… Μέχρι να ξημερώσει έκαψε καί τα πέντε δάχτυλα του χεριού του.

Εκείνη η αθλία παρακολουθούσε κρυφά τον υπεράνθρωπο αγώνα του δούλου του Θεού καί, βλέποντας τον να καίει με πείσμα όλα του τα δάχτυλα το ένα πίσω από το άλλο, τόσο πολύ ταράχτηκε, που από τον τρόμο της ξεψύχησε. Οι φίλοι της στό μεταξύ έκαναν αιφνιδιασμό στη σπηλιά του ερημίτη για να γελάσουν σε βάρος του. Τον βρήκαν όμως απ’ έξω να προσεύχεται.
— Μήπως φάνηκε από δω χτες βράδυ καμιά γυναίκα; τον ρώτησαν.
— Μέσα είναι καί κοιμάται, τους αποκρίθηκε εκείνος. Μπήκαν μέσα καί τη βρήκαν νεκρή.
—Αββά, πέθανε, φώναξαν τρομαγμένοι. Εκείνος τότε ξεσκέπασε το χέρι του καί τους έδειξε τα
δάχτυλά του.
— Για δέστε δω, τί μου έκανε η θυγατέρα του διαβόλου; Η εντολή του Χριστού όμως με προστάζει να κάνω καλό αντί κακού. Στάθηκε καί προσευχήθηκε πάνω από το άψυχο σώμα καί την επανέφερε στη ζωή.

πηγή: Γεροντικό


http://vatopaidi.wordpress.com

Στείρα μουσουλμάνα γυναίκα γεννά μετά από προσευχή στον Αγ. Νικόλαο.

Μια μουσουλμάνα στη Ρωσική Δημοκρατία της Bashkiria, ο οποία είχε αποτύχει στην θεραπεία της υπογονιμότητας εδώ και 14 χρόνια, γέννησε ένα γιο, όταν προσευχήθηκε μπροστά στην εικόνα του Αγίου Νικολάου σε μια ορθόδοξη εκκλησία.

«Είμαι μουσουλμάνα, αλλά για κάποιο λόγο πίστευα ότι ο άγιος , θα με βοηθήσει », όπως λέει η ευτυχισμένη μητέρα είναι εισηγμένες από την έκδοση Ούφα του Komsomolskaya Pravda

Οι φίλοι της την συμβούλευσαν να πάει στην εκκλησία: ο γάμος της είχε σχεδόν αποτύχει και η διάγνωση ακουγόταν ως ετυμηγορία θανάτου στην ευτυχία της οικογένειας – είναι αδύνατο να γεννήσει με τέτοια πίεση.

Ήταν η πρώτη φορά που η γυναίκα ήρθε στην εκκλησία, ήταν λίγο φοβισμένη και δεν ήξερα πώς να προσευχηθεί. Οι ενορίτες της είπαν «Ειλικρινά, από την καρδιά” να ζητήσει βοήθεια από τον Άγιο Νικόλαο.

Τότε επινόησε μια απλή προσευχή: «Νικόλαε Θαυματουργέ βοήθησε με, να μας δώσεις ένα γιο, σε παρακαλώ …” Τέλος, η γυναίκα έβγαλε την αγαπημένη της χρυσή αλυσίδα και την άφησε κοντά στην εικόνα – πιστεύοντας οτι η προσευχή της είναι αποτελεσματική .

Έλαβε είδηση ότι ήταν έγκυος ένα μήνα αργότερα. Ο γιος Tamerlan έκανε τους γονείς του ευτυχής: είναι τόσο χαρούμενος και έξυπνος.

http://vatopaidi.wordpress.com/

Religious Special - Mount Lebanon Orthodox Choir Recital

π. Ειρηναίος Δεληδήμος. Εξέλιξη και Ορθοδοξία. 23/5/2014

ΤΟ ΟΡΘΟΔΟΞΟ ΜΟΝΑΣΤΗΡΙ ΤΟΥ SOLAN, GARD ΣΤΗ ΓΑΛΛΙΑ (video)

Η τηλεοπτική εκπομπή της Ιεράς Μητροπόλεως Βελγίου στην Κρατική Τηλεόραση του Βελγίου, την οποία επιμελείται και παρουσιάζει ο Σεβ. Μητροπολίτης Βελγίου κ. Αθηναγόρας, παρουσιάζει το Ορθόδοξο Μοναστήρι του Solan, Gard ( Γαλλία ), μια Ιερά Μονή που ιδρύθηκε από τον Αρχιμανδρίτη Πλακίδα Deseille, μοναχό της Ιεράς Μονής Σίμωνος Πέτρας (Άγιον Όρος), και εξαρτάται κανονικώς από την Ιερά Μητρόπολη Γαλλίας. Οι αδελφές ζουν εκεί στο ρυθμό της γης.

Οι μοναχές, ακολουθώντας πιστά το ότι «ο άνθρωπος είναι ο φύλακας της Δημιουργίας», φροντίζουν και προστατεύουν τη γη, δεν την εκμεταλλεύονται αλόγιστα. Στο Solan τα χημικά λιπάσματα, τα εντομοκτόνα και τα ζιζανιοκτόνα είναι άγνωστες λέξεις. Αντίθετα, χρησιμοποιούν την κοπριά και το κομπόστ. Οσο για τα ζιζάνια; Η καταπολέμησή τους γίνεται με μηχανικό τρόπο.  

Ανάμεσα στους οπωρώνες, τον λαχανόκηπο και τις... προσευχές, οι μοναχές της κοινότητας καλλιεργούν τα αμπέλια που είναι φυτεμένα με ποικιλίες όπως Cinsault, Carignan, Grenache, Sauvignon, Syrah, Cabernet Franc κ.ά. Μπορεί, όταν μετακόμισαν εκεί, να μη γνώριζαν τίποτα για το κρασί, ο Κύριος όμως, τους έδωσε ένα αμπέλι κι εκείνες έπρεπε να το καλλιεργήσουν. Τα πρώτα χρόνια έδιναν τα σταφύλια τους στον τοπικό συνεταιρισμό. Κατόπιν όμως και με την καθοδήγηση της ηγουμένης του μοναστηριού, Υπαντίας, αποφάσισαν να προχωρήσουν στην οινοποίηση του δικού τους κρασιού. 

Έκαναν συχνά ταξίδια στην περιοχή της Βουργουνδίας προκειμένου να διδαχθούν τα πάντα για την καλλιέργεια του αμπελιού τους. Κι έμαθαν ότι το μυστικό είναι στη γνώση γύρω από το terroir. Και την κατέκτησαν, με τη βοήθεια ενός γεωλόγου και ενός υδρογεωλόγου. Ξεχώρισαν 4 κύρια terroir των 35 εκταρίων, στα 5 από τα οποία βρίσκονταν φυτεμένα παλαιά κλήματα (30 - 40 χρόνων), και προχώρησαν σε τρύγο με το χέρι και σε μικροοινοποιήσεις σε χωριστά πατητήρια ανάλογα με τα κλήματα και το terroir. Το κλάδεμα, η έκθεση του φυτού στον ήλιο (palissage) και ο πράσινος τρύγος εφαρμόζονται με ευλάβεια, κι όλα μαζί συντελούν στα ιδιαίτερα κρασιά τους. 

Το μοναστήρι -με τη βοήθεια οινολόγων και αναγνωρισμένων οινοχόων- ειδικεύεται στα κρασιά από χαρμάνια. Οι ετικέτες Cuvees Saint-Martin, Saint-Ambroise και Saint-Porphyre είναι οι πιο σημαντικές της παραγωγής τους. Ποιο είναι το μυστικό των μοναχών του Solan για την παραγωγή τόσο καλών κρασιών; Η δουλειά στο αμπέλι γίνεται με στόχο τη χαμηλή απόδοση αλλά την παραγωγή υψηλής ποιότητας σταφυλιών. Ιδιαίτερη σημασία δίνουν οι αδελφές μοναχές και οι σύμβουλοί τους, στην επιλογή των βαρελιών: ξύλινα δρύινα βαρέλια, bourguignonne ή bordelaise. 

Τα βαρέλια απογεμίζονται το λιγότερο μία φορά την εβδομάδα και η τεχνική του batonnage ακολουθείται ανάλογα με τις ανάγκες. Οι δόσεις του θειώδους είναι ελαχιστοποιημένες στα απολύτως απαραίτητα επίπεδα. Το κρασί είναι πολύ ευαίσθητο -«πρέπει να το παρακολουθούμε όπως το γάλα στη φωτιά», λένε χαρακτηριστικά οι ίδιες οι μοναχές- έτσι ώστε «να αναπτύξει και να κρατήσει την πολυπλοκότητα του αρώματός του». Ο Bruno Quenioux επικεφαλής οινοχόος της κάβας του Lafayette Gourmet, δηλώνει για τα κρασιά του μοναστηριού: «Τα κρασιά του μοναστηριού του Solan πάνω απ' όλα κάνουν καλό στο σώμα και στην ψυχή, διότι είναι κρασιά με συναισθήματα. Αισθανόμαστε την αναζήτηση της καρδιάς σε αυτά ανακαλύπτοντας μία ευθύτητα, μία συνέπεια, μία αληθινή ισορροπία δομής και αρώματος».

 http://fanarion.blogspot.gr

An Arabic Christmas Carol (Byzantine Hymn of the Nativity)

Χριστούγεννα ύμνους -Λυκούργος Αγγελόπουλος

Τρία άγνωστα θρησκευτικά άρθρα του Παπαδιαμάντη : "Χριστούγεννα" - "Πρωτοχρονιά" - "Φώτα"

Γιώργος Βαλέτας

Από το περιοδικό ΝΕΑ ΕΣΤΙΑ, 1941

Αγιοβασιλειάτικα

Δεν ειξεύρω ποίος περιπλανώμενος ραψωδός συνέθηκε τα νυν συνήθως υπό των παίδων αδόμενα άσματα των Χριστουγέννων, του Αγ. Βασιλείου και των Φώτων, τα οποία ακολουθούσι δήθεν κατά γράμμα την εκκλησιαστικήν παράδοσιν, βρίθουσιν όμως κακοζήλων στίχων, οίοι οι εξής:

Και επληρώθη το ρηθέν προφήτου Ησαΐου μετά των άλλων προφητών και του Ιερεμίου...(1)

ο δεύτερος ούτος στίχος είναι προδήλως δια το κεχηνός του ρυθμού

Φωνή ηκούσθη εν Ραμά, Ραχήλ τα τέκνα κλαίει,

παραμυθήν(!) ουκ ήθελεν, ότι αυτά ουκ έχει (!!).

Ή εν τω άσματι της α’ του έτους:

Σήμερον είν' περιτομή κι υμνεί η Εκκλησία,

και προσκαλείσθε άρχοντες, γυναίκες και παιδία (1)...

Τόσον αληθεύει ότι υμνεί η Εκκλησία, ώστε ένα ή δύο ύμνους μόνον έχει εις μνήμην της Περιτομής, τους λοιπούς αφιεροί εις τον Μ. Βασίλειον.

Εννοεί ο αναγνώστης ότι, θέλων ενταύθα να εκφράσω την λύπην επί τη εκθρονίσει των γνησίων ασμάτων του λαού, ην κατώρθωσαν τα κακόφωνα ταύτα ραψωδήματα, πολύ απέχω άλλως του να θαυμάσω τα εν Αθήναις ακουόμενα δημώδη άσματα:

Αρχιμηνιά κι αρχιχρονιά

ψηλή μου δεντρολιβανιά (;)

κι αρχι καλός σας χρόνος ;

εκκλησιά με τ’ άγιο θρόνος (!!)

Άης Βασίλης έρχεται

και δεν μας καταδέχεται (;!!) (2)

...................................................

ή το αδόμενον τη παραμονή των Φώτων:

Αφέντη μου, πεντάφεντε, πέντε φορές αφέντη,

έχεις και γυιο στα γράμματα και γυιό στο ψαλιτήρι (sic).

Αλλ’ υπάρχουσιν, ιδίως εις τας νήσους(3), άλλα κάλλιστα άσματα του λαού και επ’ αυτών θέλω να ενδιατρίψω ολίγον. Τινά τούτων έχουσιν υπόθεσιν αποκλειστικώς την εορτήν της ημέρας, άλλα, χωρίς να παρακολουθώσι τα ιερά κείμενα, διεξέρχονται το θέμα με ποιητικά χρώματα, και βοηθεία της δημώδους légende (4).

Εννοείται ότι τα κατωτέρω παρατιθέμενα είναι απλά αποσπάσματα, διότι τα τοιαύτα άλλως αλλαχού άδονται και πολλαχώς αλλοιούται από στόματος εις στόμα η έννοια και η λέξις. Το της εορτής των Χριστουγέννων έχει ως έξης:

Χριστούγεννα, πρωτούγεννα, πρώτη γιορτή του χρόνου,

εβγάτ' ακούστε, μάθετε, τώρα Χριστός γεννιέται,

γεννιέται κι ανατρέφεται στο μέλι και στο γάλα,

το μέλι τρων οι άρχοντες, το γάλα οι αντρειωμένοι.

Το της εορτής των Φώτων:

Σήμερον τα φώτα κι ο φωτισμός

και του Ιησού μας ο βαφτισμός (5).

Σήμερα η κυρά μας η Παναγιά

σπάργανα στα τίμια χέρια κρατεί

και τον Άη Γιάνη παρακαλεί.

«Δύνεσ’, Άη Γιάννη Πρόδρομε,

για να μου βαφτίσεις Θεόν παιδί ;»

Δύνουμαι και σώνω και προσκυνώ,

για κοντοκαρτέρει ως το πουρνό,

για ν’ ανέβω απάνου στους ουρανούς,

για να ρίξω δρόσο και λίβανο,

ν’ αγιαστούν (6) οι βρύσες και τα νερά,

ν' αγιαστή(6) κι αφέντης με την κυρά».

Άλλα των ασμάτων εκφράζουσιν επί τη εορτή επαίνους και προσρήσεις. Το επόμενον τεμάχιον εκρίθη υπό πολλών απαράμιλλον το ύψος:

Σήκω, κυρά μ’, να στολιστής (7), να πας ταχιά στα Φώτα,

στα Φώτα και στον αγιασμό και στον καλό το χρόνο.

Βάλε τον ήλιο πρόσωπο και το φεγγάρι αστήθι,

και του κοράκου το φτερό βάλ'το καμαροφρύδι.

Επανερχόμενοι εις την εορτην τον Αγίου Βασιλείου (την Περιτομήν αγνοεί ο λαός, και ευλόγως), παραθέτομεν το κύριον της ημέρας ασμα:

Άης Βασίλης έρχεται από την Καισαρίτσα,

βαστάει κόλλα και χαρτί, χαρτί και καλαμάρι.

« Βασίλη μ’ πούθε έρχεσαι; και πούθε κατεβαίνεις;»

Από τη μάννα μ’ έρχουμαι και στο σκολειό πηγαίνω,

πάω να μάθω γράμματα, να πω την άλφαβήτα ».

Και στο ραβδί, που ήταν ξερό, χλωρά βλαστάρια πέτα (8)

κι απάνου στα ξεβλάσταρα περδίκια κελαϊδούσαν,

όχι περδίκια μοναχά, μόνε και περιστέρια.

Το άσμα τούτο μας φαίνεται θαυμάσιον εν τη αφελεία αυτού. Η έμφυτος φιλομάθεια του Ελληνικού Έθνους,εν μέσω τοσούτων διωγμών και θλίψεων επιζήσασα, μετεχειρίσθη την επί παιδεία φήμην του ελληνικωτάτου Αγίου ως προτροπήν προς τους νέους προς την σπουδήν και μάθησιν, ούτω δε και μετά πολλούς αιώνας ο μέγας της Καισαρείας φωστήρ παρίσταται οιονεί συγγράφων δευτέραν «Προς τους νέους Παραίνεσιν».

Τα άλλα άσματα της ημέρας, αποτελούντα ορμαθόν ευχών και εγκωμίων δια τα μέλη εκάστης οικογενείας, είναι οιονεί συνέχεια του πρώτου, εξαρτωμένη εκ του εν τω προτελευταίω στίχω(9), ότι τα «περδίκια κελαϊδούσαν» και ιδού τι κελαϊδούσαν:

Για βάλε το χεράκι σου

τούτο αποτείνεται προς τον οικογενειάρχην:

στην αργυρή σου τσέπη

κι αν εύρεις γρόσα δος μας τα, φλουριά μην τα λυπάσαι,

κι αν εύρεις και μισό φλουρί, κέρνα τα παλληκάρια,

κέρνα τ’ αφέντη μ’ κέρνα τα, να πιούνε στην υγειά σου,

και στην υγειά σου, αφέντη μου, και στην καλή χρονιά σου.

Να ζήσεις χρόνια εκατό, διακόσα, παραπάνου,

κι απ’ τα διακόσα κι ύστερα ν’ ασπρίσεις να γεράσεις,

ν’ασπρίσεις σαν τον Όλυμπο, σαν τ’ άσπρο περιστέρι,

σαν τ’ αηδονάκι που λαλεί, το Μάη, το καλοκαίρι.

Και τι λαλεί το αηδονάκι τούτο; Ιδού ακούσατε: Λαλεί ευχάς δια τα άλλα μέλη της οικογενείας:

Κυρά μου, τον γιόκα σου, κυρά μ', τον ακριβό σου,

τον έλουζες, τον χτένιζες (10), στο δάσκαλο τον πάϊνες,

κι ο δάσκαλος(11) τον έδερνε με δυο κλωνάρια μόσκο,

με τέσσαρα βασιλικό, με πέντε μαντζουράνα, κτλ.

Τοσαύτα περί του υιού. Ιδού τώρα και περί της θυγατρός:

Κυρά μ', τη θυγατέρα σου, κυρά μ’, την ακριβή σου,

γραμματικός την αγαπά, πραμματευτής τη θέλει (12),

κι ο δάσκαλος απ' το σκολειό (13) γυρεύοντάς (14) την στέλνει.

Δεν ενθυμούμαι δυστυχώς την συνέχειαν του άσματος τούτου(15), το οποίον ήρχισε να γίνεται περίεργον, χάρις εις τα τολμηρά διαβήματα του δασκάλου, αλλ’ εις το μέλλον ίσως δυνηθώ να συλλέξω πλείονα. Επί του παρόντος εύχομαι εις τον αναγνώστην εν υγεία και ευτυχία το Νέον Έτος.

ΒΥΖΑΝΤΙΝΟΣ

(«Εφημερίς», 1 του Γενάρη 1888, σελ. 6 β-γ.)

Σημειώσεις

1. - Τ’ αποσιωπητικά δική μου προσθήκη.

2. - Τα θαυμαστικά και ερωτηματικά είναι του Παπαδιαμάντη.

3. - Υπονοεί τη Σκίαθο, όπου στα παιδικά του χρόνια, με τους παιδικούς του φίλους και συγγενείς, το Σωτήρη Οικονόμου, τον Αλέξανδρο Μωραϊτίδη, τον περίφημο πλατωνιστή Σπυρίδωνα Μωραΐτη, γύριζαν τις γιορτές κι έψαλλαν τα κάλλαντα. (Βλ. σχετικά τα διηγήματα του «Της Κοκώνας το Σπίτι» και «Ο Σημαδιακός» («Μάγισσες», Φέξης, σ. 71 κ.α.).

4. - Τη λέξη αυτή προτιμά να χρησιμοποιεί πολ-λές φορές ο Παπαδιαμάντης. Πρβλ. και την απάν-τηση του Παπαδιαμάντη στο Ζερβό για τα «Θαλασσινά Ειδύλλια» («Άστυ», 28-29 Αυγ. 1891).

5. - Αντί βαπτισμός του κειμένου

6. - Αντί αγιασθούν και αγιασθή του Ππδ.

7. - Αντί στολισθής του Ππδ

8. - Αντί του πέταε του Ππδ.

9. - Το κείμενο της «Εφημερίδας» έχει ‘στίχον’.

10. - Αντί του χθένιζες του Ππδ. ( πιθανώτατα τυπογραφ. λάθος ).

11. - Αντί του δάσσκαλος του Ππδ. Το διπλό σ ίσως ηθελημένο για ν’ αποδώσει την προφορά του ‘ch’.

12. - Την θέλει (το κείμενο).

13. - Σχολειό (το κείμενο της Εφημ.).

14. - Γυρεύωντας την στέλλει (αδιανόητη γραφή στο ίδιο κείμενο).

15. - Τρόπος υπεκφυγής εκ μέρους του Παπαδια-μάντη, που προσπαθούσε στη ζωή και στην τέχνη ν’ αποφεύγει την αισχρή και πολύ συνηθισμένη δυστυχώς στα χρόνια μας εκμετάλλευση της περι-έργειας του αναγνώστη με διάφορα πορνογραφικά και τραγικά καρυκεύματα. «Η ύλη αύτη είναι ζων πυρ.. . » φωνάζει κάπου, και πετά απότομα την πέννα του, σταματώντας τη διήγησή του στη μέση. Μάθημα και παράδειγμα για μίμηση, εφ’ όσον υπάρχει καιρός. Στο «Σημαδιακό» («Οι Μάγισσες», εκδ. Φέξη, σελ. 151), εκτός απ’ την ιδιαίτερη εξύμνηση κάθε προσώπου του σπιτιού, μας δίνει ο Παπαδιαμάντης κι’ ένα ωραίο σκιαθίτικο δημοτικό της Πρωτοχρο-νιάς, που περιλαμβάνει όλα τα παιδιά, τ'αγόρια τα ξενιτεμένα στο πέλαγος και στη βιοπάλη:

Κυρά μου, τα παιδάκια σου, κυρά μου, τ’ακριβά σου,

καράβι τριοκάταρτο στο πέλαγο αρμενίζουν

και με τ’ αφέντη την ευχή γρόσα πολλά θα φέρουν.

Κι ο κυρ Βορηάς τα κύματα φυσάει και τα σπρώχνει.

Σπρώχνε, Βορηά,τα κύματα, να μώρθει το παιδί μου,

Τ’ αγαπημένο μου πουλί και το ξεπεταρούδι,

ανάθρεμμα της αγκαλιάς, της ξενιτιάς λουλούδι ...

http://www.myriobiblos.gr/

Η ΑΓΙΟΤΗΤΑ ΤΟΥ Γ. ΠΑΙΣΙΟΥ ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΕΝΑ ΠΕΡΙΣΤΑΤΙΚΟ.ΔΙΗΓΕΙΤΑΙ Π. ΑΝΑΝΙΑΣ ΚΟΥΣΤΕΝΗΣ (Αφιερωμένο σε όλους τους εν ΧΩ αδελφούς ιερωμένους και μη που αμφισβήτησαν κάποια στιγμή την ιερότητα στο πρόσωπο του Παπούλη Παίσιου!!!)

ΟΙ ΕΞΙ ΠΡΑΞΕΙΣ ΛΑΤΡΕΙΑΣ ΣΤΟ ΣΠΙΤΙΚΟ ΜΑΣ. ΠΑΤΗΡ ΑΝΑΝΙΑΣ ΚΟΥΣΤΕΝΗΣ.

Π: ANANIAS Φώτης Κόντογλου Το Βλογημένο Μαντρί

Παραμονή Χριστουγέννων , Φώτης Κόντογλου διαβάζει η Τζένη Καρέζη

Η Ορθοδοξία στην Τουρκία σήμερα

1o πρότυπο πειραματικό Αλεξανδρούπολης & Friends: Donate voices

Η αλήθεια για τα Χριστούγεννα και η μυθοποίηση των Χριστουγέννων (Γεώργιος Μεταλληνός)

Με την ενανθρώπηση και τη γέννησή Του ο Θεάνθρωπος Ιησούς Χριστός πραγματοποιεί το σκοπό της πλάσεως του ανθρώπου, την εμφάνιση του Θεανθρώπου στην Ιστορία. Την ένωση του κτιστού πλάσματος με τον Άκτιστο Πλάστη. Ο σκοπός της ενανθρωπήσεως είναι η θέωση του ανθρώπου. «Άνθρωπος γίνεται Θεός, ίνα Θεόν τον Αδάμ απεργάσηται» (τροπάριο Χριστουγέννων). «Αυτός ενηνθρώπησεν, ίνα ημείς θεοποιηθώμεν» (Μ. Αθανάσιος). «Άνθρωπος γαρ εγένετο ο Θεός και Θεός ο άνθρωπος» (Ι. Χρυσόστομος). Στη λογική ενός ηθικιστού ο όρος «θεοποιηθώμεν», που χρησιμοποιούν Πατέρες, όπως ο Μ. Αθανάσιος, είναι σκάνδαλο. Γι’ αυτό μιλούν για «ηθική θέωση». Διότι φοβούνται να δεχθούν ότι με τη θέωση μεταβάλλεται «κατά χάριν» αυτό που ο Τριαδικός Θεός είναι «κατά φύσιν» (άκτιστος, άναρχος, αθάνατος). Τα Χριστούγεννα είναι, γι’αυτό, άμεσα συνδεδεμένα και με τη Σταύρωση και την Ανάσταση, αλλά και την Ανάληψη και την Πεντηκοστή. Ο Χριστός-Θεάνθρωπος χαράζει το δρόμο, που καλείται να βαδίσει κάθε σωζόμενος άνθρωπος, ενούμενος μαζί Του.

Ο Ευαγγελισμός και τα Χριστούγεννα οδηγούν στην Πεντηκοστή,, το γεγονός της θεώσεως του ανθρώπου εν Χριστώ, μέσα δηλαδή στο σώμα του Χριστού. Αν τα Χριστούγεννα είναι η γέννηση του Θεού ως ανθρώπου, η Πεντηκοστή είναι η τελείωση του ανθρώπου ως Θεού κατά χάριν. Με το βάπτισμά μας μετέχουμε στη σάρκωση, το θάνατο και την ανάσταση του Χριστού, ζούμε και μεις τα «Χριστούγεννά μας», την ανά-πλασή μας. Οι Άγιοι δε, που φθάνουν στην ένωση με το Χριστό, τη θέωση, μετέχουν στην Πεντηκοστή και φθάνουν έτσι στη τελείωση και ολοκλήρωση του αναγεννημένου εν Χριστώ ανθρώπου. Αυτό σημαίνει εκκλησιαστικά πραγμάτωση του ανθρώπου, εκπλήρωση δηλαδή του σκοπού της υπάρξεώς του.

Όσο και αν είναι κουραστικός ο θεολογικός λόγος, και μάλιστα στον αμύητο θεολογικά σύγχρονο άνθρωπο, δεν εκφράζει παρά την πραγματικότητα της εμπειρίας των Αγίων μας. Μέσα από αυτήν την εμπειρία και μόνο μπορούν να κατανοηθούν εκκλησιαστικά, δηλαδή Χριστοκεντρικά, τα Χριστούγεννα. Αντίθετα, η αδυναμία του μη αναγεννημένου εν Χριστώ ανθρώπου να νοηματοδοτήσει τα Χριστούγεννα έχει οδηγήσει σε κάποιους γύρω απ’ αυτά μύθους. Οι άγευστοι της αγιοπνευματικής ζωής, μη μπορώντας να ζήσουν τα Χριστούγεννα, μυθολογούν γι’αυτά, στα όρια της φαντασίας και μυθοπλασίας, χάνοντας το αληθινό νόημά τους. Όπως μάλιστα θα δούμε, ο αποπροσανατολισμός αυτός δεν συνδέεται πάντοτε με την άρνηση του μυστηρίου, αλλά με αδυναμία βιώσεώς του, που οδηγεί αναπόφευκτα στην παρερμηνεία του.

Μία πρώτη μυθολογική απάντηση στο ερώτημα των Χριστουγέννων δίνεται από την αίρεση, τη στοχαστική και ανέρειστη –ανεμπειρική δηλαδή- θεολόγηση. Ο δοκητισμός, η φοβερότερη αίρεση όλων των αιώνων, δέχθηκε κατά φαντασίαν νάρκωση του Θεού Λόγου (δοκείν-φαίνεσθαι). Φαινομενική, δηλαδή, παρουσία του Θεού στην ενδοκοσμική πραγματικότητα. Για ποιο λόγο θα μπορούσε να ερωτήσει κανείς. Οι Δοκήται ή Δοκηταί κάθε εποχής δεν μπορούν να ανεχθούν, στα όρια της λογικής τους, τη σάρκωση και τη γέννηση του Θεού ως ανθρώπου. Μεταβαλλόμενοι σε αυτόκλητους υπερασπιστές του κύρους του Θεού, ντρέπονται να δεχθούν κάτι που ο ίδιος ο Θεός επέλεξε για τη σωτηρία μας. Το δρόμο της μητρότητας. Να γεννηθεί δηλαδή από μια Μάνα, έστω και αν αυτή δεν είναι άλλη από το καθαρότερο πλάσμα όλης της ανθρώπινης ιστορίας, την Παναγία Παρθένο.

Όλοι αυτοί μπορούν να καταταχθούν στους «υπεράγαν» Ορθοδόξους (κατά τον άγ. Γρηγόριο το Θεολόγο). Γιατί ο Δοκητισμός οδήγησε στο Μονοφυσιτισμό, στην άρνηση της ανθρωπότητας του Χριστού. Είναι οι συντηρητικοί, οι τυποκράτες, οι ευσκανδάλιστοι. Γι' αυτούς όλους είναι σκάνδαλο η αλήθεια, η πραγματικότητα, η ιστορικότητα. Ενώ άλλοι απορρτίπτουν τη θεότητα του Χριστού, αυτοί αρνούνται την ανθρωπότητά του. Και όμως, η Ορθοδοξία ως Χριστιανισμός στην αυθεντικότητά του, είναι η «ιστορικότερη θρησκεία», κατά τον αείμνηστο π. Γεώργιο Φλωρόφσκυ. Ζει στην πραγματικότητα των ενεργειών του Θεού για τη σωτηρία μας και τις δέχεται με το ρεαλισμό της Θεοτόκου: «Ιδού η δούλη Κυρίου, γένοιτό μοι κατά το ρήμα σου» (Λουκ. 1,38)! «Και ο Πιλάτος στο Σύμβολο» λέγει μια ωραία σερβική παροιμία. Διότι ο Πιλάτος, ο πιο άβουλος αξιωματούχος της ιστορίας, ως υπαρκτό ιστορικό πρόσωπο, βεβαιώνει την ιστορικότητα του Ευαγγελίου. Εις πείσμα όμως των Δοκητών ο Θεός-Λόγος «σαρξ εγένετο -δηλαδή άνθρωπος- και εσκήνωσεν εν ημίν, και εθεασάμεθα την δόξαν αυτού (το άκτιστο φως της θεότητάς Του)» (Ιωάνν. 1, 14). Διότι «εν αυτώ κατοικεί παν το πλήρωμα της θεότητος σωματικώς» (Κολ. 2,9), είναι δηλαδή τέλειος Θεός και τέλειος άνθρωπος.

Η σάρκωση και γέννηση του Θεανθρώπου είναι σκάνδαλο για την ανθρώπινη σοφία, που αυτοκαταργούμενη και αυτοαναιρούμενη σπεύδει να χαραχτηρίσει «μωρία» το μυστήριο του Χριστού, που κορυφώνεται στον σταυρικό του θάνατο (Α' Κορ. 1,23). Είναι δυνατόν ο Θεός να φθάσει σε τέτοιο όριο κενώσεως, ώστε να πεθάνει πάνω στο σταυρό ως Θεάνθρωπος; Αυτό είναι το σκάνδαλο για τους σοφούς του κόσμου. Γι' αυτούς οι «θεοί» του κόσμου τούτου συνήθως θυσιάζουν τους ανθρώπους γι' αυτούς, δεν θυσιάζονται αυτοί για τους ανθρώπους. Πώς θα δεχθούν το μυστήριο της Θείας Ανιδιοτέλειας; «Ούτως ηγάπησεν ο Θεός τον κόσμον, ώστε τον υιόν αυτού τον μονογενή έδωκεν (θυσίασε) ... ίνα σωθή ο κόσμος δι' αυτού» (Ιωανν. 3, 16. 17). Στα όρια της «λογικής» ή «φυσικής» θεολογήσεως χάνεται τελικά το θείο στοιχείο στο πρόσωπο του Χριστού και μένει το ανθρώπινο, παρανοημένο και αυτό και παρερμηνευόμενο. Διότι δεν υπάρχει ιστορικά άνθρωπος-Χριστός, αλλά Θεάνθρωπος. Η ένωση Θεού και ανθρώπου στο πρόσωπο Θεού-Λόγου είναι «ασύγχητη» μεν, αλλά και «αδιαίρετη». Οι «λογικές» ερμηνείες του Προσώπου του Χριστού αποδεικνύονται παράλογες, διότι αδυνατούν να συλλάβουν με τη λογική το «υπέρλογο».

Η νομική-δικανική συνείδηση ζει και αυτή στο Χριστό το σκάνδαλό της. Αναζητεί σκοπιμότητα κοινωνική στη Σάρκωση και καταλήγει και αυτή στο μύθο, όταν δεν αυτοπαραδίδεται στον Θείο Λόγο. Οι Φράγκοι κατασκεύασαν, μέσω του διακεκριμένου σχολαστικού τους Ανσέλμου (11ος αι.), το μύθο της «ικανοποιήσεως της θείας δικαιοσύνης». Ο Θεός-Λόγος σαρκούται, διά να σταυρωθεί-θυσιασθεί και δώσει έτσι ικανοποίηση στην προσβλή που προξένησε στο Θεό η ανθρώπινη αμαρτία! Τα κρατούντα τότε στη φραγκική φεουδαρχική κοινωνία προβάλλονται (μυθολογικά) στο Θεό, που παίρνει τη θέση στη φραγκογερμανική φαντασία ενός υπεραυτοκράτορα.

Ας φωνάζει ο Ιωάννης: «ούτως ηγάπησεν ο Θεός τον κόσμον, ώστε τον υιόν αυτού τον μονογενή έδωκεν...» (3,16), ή ο Παύλος: «συνίστησι δε την εαυτού αγάπην προς ημάς ο Θεός, ότι έτι αμαρτωλών όντων ημών, Χριστός υπέρ ημών απέθανεν» (Ρωμ. 5,8). Όχι! «Για να πάρει εκδίκηση» και «ζητώντας ικανοποίηση» θα μάθει να φωνάζει ο δυτικός (ή δυτικοποιημένος) άνθρωπος.

Έτσι πλάσθηκε ένας «Χριστιανισμός» άλλου είδους, που δεν διαφέρει από μυθοπλασία, αφού προβάλλει στο Θεό τη φαντασία και τις προλήψεις μας. Η εκλογίκευση και η εκνομίκευση του μυστηρίου του Θεανθρώπου είναι ο μεγαλύτερος κίνδυνος του Χριστιανισμού στην ιστορία.

Η θρησκευτική (τυπολατρική) συνείδηση ζει το «σκάνδαλο» της ενανθρωπήσεως καταφεύγοντας στη θρησκειοποίηση της Πίστεως. Εξαντλεί το νόημα των Χριστουγέννων στις τελετές και χάνει τον αληθινό σκοπό τους, που είναι η «υιοθεσία» (θέωση). «Ίνα την υιοθεσίαν απολάβωμεν...» (Γαλ. 4,5). Είναι το σκάνδαλο του φαρισαϊσμού, έστω και αν λέγεται Χριστιανισμός.

Είναι όμως οι εχθροί του «παιδίου» που βιώνουν το σκάνδαλο της εξουσίας. Ο Ηρωδισμός! Οι κρατούντες ή μάλλον «δοκούντες άρχειν...» (νομίζοντες ότι κυβερνούν) (Μαρκ. 10,42), όπως ο Ηρώδης, βλέπουν στον νεογέννητο Χριστό κάποιον ανταγωνιστή και κίνδυνο των συμφερόντων τους. Γι' αυτό «ζητούσι την ψυχήν του παιδίου» (Ματθ. 2,20). Παρερμηνεύουν έτσι τον αληθινό χαραχτήρα της βασιλικής ιδιότητας του Χριστού, της οποίας «ουκ έσται τέλος». Ο Χριστός ως Βασιλεύς όλης της κτίσεως είναι ο μόνος αληθινός Κύριός της, ο δημιουργός και σωτήρας της και όχι ως οι Ηρώδες του κόσμου τούτου, που αδίστακτοι δολοφονούν, για να κρατήσουν την εξουσία τους.

Ο άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος (Ε.Π. 36,516) προσφέρει δυνατότητα ορθής προσεγγίσεως των Χριστουγέννων, δηλαδή αγιοπνευματικής: «Τοίνυν εορτάζομεν μη πανηγυρικώς, αλλά θεϊκώς. μη κοσμικώς, αλλά υπερκοσμίως . μη τα ημέτερα, αλλά τα του ημετέρου (=όχι δηλαδή τους εαυτούς μας, αλλά τον Χριστόν ας τιμάμε...). μάλλον δε τα του Δεσπότου. μη τα της ασθενείας, αλλά τα της ιατρείας. μη τα της πλάσεως, αλλά τα της αναπλάσεως.

Παρεμβάσεις Ιστορικές και Θεολογικές Εκδ. «Διήγηση», Αθήνα 1998.

iereasanatolikisekklisias.blogspot.com/#ixzz2Fwzzxdle

Χριστούγεννα

Χριστούγεννα

    Εάν το Πάσχα είναι η λαμπρότατη του Χριστιανισμού εορτή (1), τα Χριστούγεννα βεβαίως είναι η γλυκύτατη και συγκινητικωτάτη, και δια τούτο ανέκαθεν εθεωρήθη ως οικογενειακή κατ’ εξοχήν εορτή.

    Εν τη Εσπερία δε τα κατ’ αυτήν ανεπτύχθησαν και διετυπώθησαν όντως, ώστε προσέλαβεν ιδιόρρυθμόν τινα τύπον, και ήθη, έθιμα και παραδόσεις ιδιαίτεραι προς αυτήν συνεκροτήθησαν (2) και επ’ αυτής αντεπέδρασαν.

    Ολόκληρον φιλολογίαν αποτελούσι τα λεγόμενα Contes de Noël, τα Χριστούγεννιάτικα δηλ. παραμύθια, ών τινα εξόχων συγγραφέων έργα είναι ωραιότατα, βιβλιοθήκην δε ολόκληρον δύνανται να γεμίσωσι τα κατ' έτος εκδιδόμενα Christmas Numbers, τα έκτακτα δηλ. φυλλάδια των εικονογραφημένων περιοδικών (3)} τα δημοσιευόμενα επί τη εορτή των Χριστουγέννων, μετά καλών εικόνων και ποικιλωτάτης τερπνής ύλης.

    Ουδέν δε άπορον αν εν τη Δύσει ιδίως ανεπτύχθη η εορτή αύτη, διότι εκ της Δύσεως έχει αν όχι την αρχήν, τουλάχιστον την τάξιν και την σύστασιν.

    Γνωστόν ότι πρώτος ο θείος Χρυσόστομος, «ελθόντων τινών από της Δύσεως και απαγγειλάντων», εκανόνισε την εορτήν ταύτην εν τη Ανατολική Εκκλησία, ότε, κατ’ αυτόν τον μήνα Δεκέμβριον τη ιε', εχειροτονήθη πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως, περί τα τέλη του δ' αιώνος.

    Διότι, φαίνεται, έως τότε επεκράτει σύγχυσις, και εωρτάζετο μεν κατά τόπους η Χριστού Γέννησις, αλλ’ ετέλουν την εορτήν άλλοι άλλοτε και δεν συνεφώνουν περί της ημέρας. Η Δυτική Εκκλησία είχεν ορίσει απ’ αρχής την κε' του Δεκεμβρίου και την ημέραν ταύτην έταξεν εν τη Ανατολή ο ιερός Χρυσόστομος.

    Ουχ ήττον όμως η Χριστού Γέννησις ετιμάτο έκπαλαι εν τη Ανατολική Εκκλησία, οι μέγιστοι δε των Πατέρων, οίτινες έζησαν κατά την Δ' εκατονταετηρίδα, τον χρυσούν εκείνον αιώνα της χριστιανικής Εκκλησίας, ων πολλοί είναι κατά τι αρχαιότεροι του Χρυσορρήμονος διδασκάλου, συνέθεσαν πανηγυρικούς και εγκωμιαστικούς λόγους προς τιμήν της ημέρας. Το δημοτικώτατον εκείνο άσμα, το «Χριστός γεννάται, δοξάσατε, Χριστός εξ ουρανών, απαντήσατε, Χριστός επί γης, υψώθητε», είναι κατά λέξιν ηρανισμένον εκ του πανηγυρικού του ιερού Γρηγορίου του Ναζιανζηνού, του και Θεολόγου επικαλουμένου. Εκ πανηγυρικού λόγου ελήφθη επίσης και το εξαποστειλάριον της εορτής. «Επεσκέψατο ημάς εξ ύψους ο Σωτήρ ημών, ανατολή ανατολών...» Η τελευταία αυτή φράσις, έχει το προνόμιον, ως ήκουσα, να εμπνέη μέγαν ενθουσιασμόν εις τους ατυχήσαντας μεν περί την γλώσσαν, Έλληνας δε την καρδίαν και το φρόνημα αδελφούς ημών της Καισαρείας και Καππαδοκίας, ευλόγως καυχωμένους και λέγοντας(4) ότι «εξ Ανατολής το φως».

    Επειδή δε περί πανηγύρεων και εγκωμίων ο λόγος, δεν δύναμαι να λησμονήσω τους προσφιλείς μοι ασματογράφους, και να μη αποτείνω τον φόρον του θαυμασμού μου εις πάντας μεν τους ποιητάς των διαφόρων της εορτής ύμνων, αλλ’ ιδίως εις τους συνθέτας των δύο αυτής Κανόνων, τον ιερόν, λέγω, Κοσμάν, ποιητήν του α’ Κανόνος, ου η αρχή «Χριστός γεννάται, δοξάσατε...» (5), και τον πολύν Ιωάννην τον Δαμασκηνόν, ποιητήν του β' Κανόνος, ου η αρχή «Έσωσε λαόν...»(5). Ο β' ούτος Κανών, συγκείμενος όλος εκ δωδεκασυλλάβων ιαμβικών στίχων (καθότι το μέλος δεν επιτρέπει τρίβραχυν ουδ’ ανάπαιστον εν ουδεμία των διποδιών χώρα), έχει ως ακροστιχίδα το ήρωοελεγείον τούτο επίγραμμα:

    Ενείπης μελέεσσιν εφύμνια ταύτα λιγαίνει

    Υία Θεού, μερόπων είνεκα τικτόμενον

    Εν χθονί, και λύοντα πολύστονα πήματα κόσμου

    Αλλ’ άνα, ρητήρας ρύεο τώνδε πόνων.

    Εν μόνον άσμα θα παραθέσω εκ του ιαμβικού τούτου Κανόνος ως δείγμα τον όλου:

    Λύμην φυγούσα του θεούσθαι τη πλάνη,

    Άλητον υμνεί τον κενούμενον Λόγον

    Νεανικώς άπασα συν τρόμω κτίσις,

    Άδοξον εύχος δειματουμένη φέρειν,

    Ρευστή γεγώσα, καν σοφώς εκαρτέρει.

    Και εκ του πρώτου Κανόνος παραθέτω επίσης τρία κατά σειράν τροπάρια της η’ ωδής. Και τα τρία αναφέρονται εις την προσκύνησιν των Μάγων, αλλ’ εν μεν τω α' και γ' ευφυώς αντιπαραβάλλεται αύτη προς την αιχμαλωσίαν Βαβυλώνος, εν δε τω β' γίνεται εύγλωττος υπαινιγμός εις τον ψαλμόν «Επί των ποταμών Βαβυλώνος εκεί εκαθίσαμεν...»(5). Τα τρία τροπάρια έχουσιν ως εξής :

    Έλκει Βαβυλώνος η θυγάτηρ παίδας δορικτήτους Δαυΐδ, εκ Σιών εν αυτή, δωροφόρους πέμπει δε μάγους παίδας, την του Δαυΐδ θεοδόχον θυγατέρα λιτανεύσοντας, διό ανυμνούντες αναμέλψωμεν, ευλογείται η κτίσις πάσα τον Κύριον, και υπερυψούτω, εις πάντας τους αιώνας.

    Όργανα παρέκλινε το πένθος ωδής, ου γαρ ήδον εν νόθοις οι παίδες Σιών. Βαβυλώνος, λύει δε πλάνην πάσαν και μουσικών αρμονίαν, Βηθλεέμ εξανατείλας Χριστός, δι’ ο ανυμνούντες, κτλ.

    Σκύλα Βαβυλών της βασιλίδος Σιών και δορίκτητον όλβον εδέξατο, θησαυρούς Χριστός εκ Σιών δε ταύτης και βασιλείς, συν αστέρι οδηγώ αστροπολούντας έλκει, κτλ. κτλ.

    Και κατά την έννοιαν και κατά την γλώσσαν τα ανωτέρω παρατεθέντα αποσπάσματα, αδιστάκτως φρονώ, ότι είναι εκ των ωραιοτέρων λεκτικών καλλιτεχνημάτων πάσης εποχής, και το λέγω χάριν εκείνων εκ των ημετέρων, όσοι εκ προκαταλήψεως νομίζουσιν ότι δεν εγράφοντο Ελληνικά, κατά τον Ζ' και Η' αιώνα, υποθέτοντες καλοκαγάθως, ότι τα παρ’ ημών των σημερινών γραφόμενα είναι Ελληνικά, και ότι θ’ αναγνωσθώσι ποτέ ως Ελληνικά υπό των επιγιγνομένων.

    ΒΥΖΑΝΤΙΝΟΣ

    («Έφημερις» [αρ. 359, 25 του Δεκέμβρη 1887 , 2γ.)

    Σημειώσεις

    1. - Ο Παπαδιαμάντης μ’ αυτή τη φράση αναφέρεται στα άρθρα του για το Πάσχα, που δημοσιεύθηκαν τη Λαμπρή του ίδιου χρόνου στην ίδια εφημερίδα με τ’ αρχικό: Π.

    2. - Το κείμενο στην « Εφημερίδα» : συνεκρήθησαν.

    3. - Τα παρακολουθούσε και τα γνώριζε όλα, ο Παπαδιαμάντης απ' το Γραφείο της «Εφημερίδας», όπου εργαζόταν ως τακτικός συντάκτης και μεταφραστής. Απ' αυτά τα τεύχη του έδιναν και μετέφραζε πολλά —πολιτικά και ιστορικά το περισσότερο— άρθρα. Απ' τα χριστουγεννιάτικα δε και πασχαλινά τεύχη των περιοδικών αυτών παρακολούθησε τις καλύτερες λογοτεχνικές σελίδες της ευρωπαϊκής φιλολογίας, Ιδίως της Αγγλικής, προς την οποίαν Ιδιαίτερη, τον κατείχε κλίση. Τα διαβάσματα κι οι γνωριμίες εκείνες στάθηκαν πολύ εποικοδομητικές για τον Παπαδιαμάντη.

    4. - Το κείμενο στην «Εφημερίδα »: λέγοντες.

    5. - Τ’ αποσιωπητικά κατά δική μου προσθήκη

 -------------

  Γιώργος Βαλέτας

    Τρία άγνωστα θρησκευτικά άρθρα του Παπαδιαμάντη :

    "Χριστούγεννα" - "Πρωτοχρονιά" - "Φώτα"

    Από το περιοδικό ΝΕΑ ΕΣΤΙΑ, 1941

http://www.paterikiorthodoxia.com/

Για τίποτε να μην έχετε άγχος.

Γέροντας Παΐσιος: «Για τίποτε να μην έχετε άγχος…»

Το άγχος είναι του διαβόλου. Όταν βλέπετε άγχος, να ξέρετε ότι εκεί έχει βάλει την ουρά του το ταγκαλάκι. Ο διάβολος δεν πηγαίνει κόντρα. Αν υπάρχει μια τάση, σπρώχνει και αυτός, για να ταλαιπωρήσει και να πλανήσει τον άνθρωπο. Τον ευαίσθητο λ.χ. τον κάνει υπερευαίσθητο. Όταν έχεις διάθεση να κάνεις μετάνοιες, σπρώχνει και ο διάβολος να κάνεις περισσότερες από την αντοχή σου και, αν οι δυνάμεις σου είναι περιορισμένες, δημιουργείται μια νευρικότητα, γιατί δεν τα βγάζεις πέρα, και στην συνέχεια σου δημιουργεί άγχος με ελαφρά απελπισία κατ’ αρχάς και μετά συνεχίζει… Θυμάμαι, όταν ήμουν αρχάριος μοναχός, ένα διάστημα, μόλις έπεφτα να κοιμηθώ, μου έλεγε ο πειρασμός: “Κοιμάσαι; Σήκω! Τόσοι άνθρωποι υποφέρουν, τόσοι έχουν ανάγκη…” Σηκωνόμουν και έκανα μετάνοιες, ό,τι μπορούσα. Μόλις έπεφτα να κοιμηθώ, άρχιζε ξανά: “Οι άλλοι υποφέρουν κι εσύ κοιμάσαι; Σήκω!” Σηκωνόμουν πάλι. Μέχρι που έφθασα να πω: “Αχ, να μου κόβονταν τα πόδια, τι καλά! Θα ήμουν τότε δικαιολογημένος, αφού δεν θα μπορούσα να κάνω μετάνοιες”. Μια Μεγάλη Σαρακοστή την έβγαλα με το ζόρι, γιατί πήγαινα να στριμώξω τον εαυτό μου περισσότερο από την αντοχή μου.

 http://mikroskopio.gr

Αιμιλιανού Σιμωνοπετρίτου: Τα τέσσερα πράγματα που σκοτίζουν την ψυχή!

Ο άνθρωπος για να έχει πνευματική ζωή, να έχει το φως στη ζωή του, πρέπει να έχει τελεία επικοινωνία με το περιβάλλον του.

Από τη στιγμή που δεν έχει αυτή την απλή, την φυσική, την άνετη εγκατάλειψη και παράδοση του εαυτού του στον άλλον, και επομένως την βίωση του άλλου ως οικείου μέλους, δεν μπορεί να έχει Θεόν.

Γι” αυτό σκοτίζεται η ψυχή, όταν κλονίζεται η σχέση της με τον Θεό. Πως όμως κλονίζεται; Με το να μισεί τον πλησίον του. Το μισώ τον πλησίον έχει κατά κύριον λόγο ενεργητική έννοια και σημαίνει, κτυπώ, αρνούμαι, επιτίθεμαι εναντίον του άλλου. Εκφράζει την επιθετική διάθεση της ψυχής. Αντί να έχω φυσική σχέση με τον άλλον, να τον βάζω στην καρδιά μου, έχω το μίσος, που είναι μία έξοδος του άλλου από την καρδιά μου και από την ζωή μου. Μίσος λοιπόν είναι να βλέπω ως έτερον τον άλλον, να τον πετάω έξω από την καρδιά μου, να μην το θεωρώ ως είναι μου. Αντί να δω ότι ο άλλος είμαι εγώ, βλέπω ότι είναι κάτι διαφορετικό. Αυτό μπορεί να είναι φυσικό για τους ανθρώπους του κόσμου, αλλά για μας, που είμαστε σώμα Χριστού, είναι αφύσικο.

Το μίσος είναι εκ των μεγάλων αμαρτημάτων, διότι είναι απόρροια μεγάλης εμπαθείας και δείχνει ότι ο άνθρωπος δούλεψε πολλά χρόνια στην αμαρτία και τα πάθη, και έχει σκληρυνθεί τόσο πολύ η καρδιά του, ώστε κατά κάποιο τρόπο έγινε ανώμαλη και όχι μόνο δεν μπορεί να αγαπήσει, αλλά και μισεί. Χρειάζεται πολύ δάκρυ για να αποβάλλει κάποιος το μίσος. Δεν είναι υπόθεση μιας αποφάσεως απλώς ή αγώνος μιας μέρας. Όταν μισώ κάποιον, δεν μπορώ να πω, αποφασίζω να μην τον μισώ. Μπορώ να πω, αποφασίζω να μην τον χτυπήσω, να μην τον βλάψω, αλλά για να μην τον μισώ πλέον, χρειάζεται μια εσωτερική κάθαρσις. Το μίσος προς τον πλησίον φανερώνει μεγάλο βάθος πάθους, γι” αυτό και συσκοτίζει την ψυχή.

Πως αλλιώς κλονίζεται η σχέση με τους άλλους; Με την εξουδένωση. Με το να ταπεινώνεις τον άλλον. Με το να τον κρίνεις. Όταν όμως κρίνω τον άλλον, τον βγάζω πάντοτε μικρό, μηδαμινό, τίποτα. Είναι τόσος ο εγωισμός του ανθρώπου, ώστε τίποτε δεν μπορεί να σταθεί ενώπιον της κρίσεώς του, ούτε ένας Θεός, πόσο μάλλον ένας άνθρωπος. Το να θεωρώ τον άλλον ως κατώτερο, περισσότερο όμως το να το εκφράζω, είναι κεφαλαιώδες αμάρτημα.

Άλλη μορφή σχέσεώς μας με τους ανθρώπους, η οποία διαταράσσει την ειρήνη και την ενότητα, είναι η ζήλεια με όλες τις έννοιες. Ζηλεύω κάποιον από αγάπη, τον θεωρώ δικό μου και ενώνομαι αναπόσπαστα μαζί του. Η ένωση αυτή δεν είναι εν τω σώματι του Χριστού, είναι μία υποβίβαση του σώματος του Χριστού σε ανθρώπινη σχέση. Είναι επίσης μία πλήρης μοιχική εσωτερική ενέργεια.

Αν πάρουμε την ζήλεια με την έννοια ότι ζηλεύω αυτόν τον άνθρωπο και τον απωθώ, τότε η ζήλεια είναι έκφραση εσωτερικής αδυναμίας αλλά και ανώμαλης αγάπης. Δηλαδή τον αγαπώ κατά τρόπο εγωιστικό και αποκλειστικό, πιστεύω ότι έχω δικαιώματα στη ζωή του και ότι αυτός έχει υποχρεώσεις απέναντί μου, ότι πρέπει να μου δίνει λογαριασμό για το που πηγαίνει και τι κάνει.

Η ζήλεια λοιπόν είναι διαταραχή των σχέσεών μας λόγω περισσής εσωτερικής ψυχικής ενέργειας. Ζήλεια είναι κάθε στροφή προς τον άλλον, που ξεκινάει από κάτι υπερβολικό, από έναν ζήλο, από μία ζέση, από μία βράση. Επομένως ζήλος μπορεί να είναι το ενδιαφέρον μου, η αγάπη μου, η φροντίδα μου να τον σώσω, να τον βοηθήσω να βγει από την αμαρτία, να γίνει παιδί του Θεού. Αυτή η ζέσις είναι ένας αφύσικος εσωτερικός οργασμός, μία αφύσικη πνευματική συσσωμάτωση.

Το αντίθετο της ζήλειας είναι ο γογγυσμός, ο οποίος επίσης προέρχεται από αδυναμία της ψυχής. Γογγύζω σημαίνει διαμαρτύρομαι, αρνούμαι, παραπονούμαι, είμαι στενοχωρημένος, δεν ικανοποιούμαι. Αυτόν τον γογγυσμό τον εκφράζω στο περιβάλλον μου, στα γραπτά μου, στην προσευχή μου. Ζητώ λόγου χάριν, κάτι από τον άλλον, ή προσδοκώ ή απαιτώ κάτι. Δεν μου το δίνει όμως, γιατί και αυτός είναι απορροφημένος από τον δικό του αγώνα και πόθο, από την δική του σκέψη, αμαρτία, χαρά, από τη δική του ακολασία, αγιότητα ή αρετή. Τότε πέφτω σε έναν γογγυσμό, διότι περιθωριοποιούμαι στην σκέψη του. Προσεύχεται αυτός, νομίζω ότι με αφήνει μοναχό μου. Ενδιαφέρεται για μένα, νομίζω ότι δεν το έκανε από αγάπη ή ότι το έκανε ελλιπές.

Ο γογγυσμός είναι το ανικανοποίητο που νοιώθουμε στη ζωή μας και προέρχεται από ένα μειονεκτικό εγώ. Η ζήλεια προέρχεται από ένα εγώ υπερτροφικό, ενώ η εξουδένωση από ένα εγώ αυτοτρεφόμενο και αυτοδυναμούμενο άνευ Θεού, που βλέπει τον άλλον κατώτερο, μηδαμινό. Το μίσος είναι η διαφοροποίηση, η απώθηση του άλλου από την ύπαρξη μας.

Aπό το βιβλίο «ΛΟΓΟΙ ΑΣΚΗΤΙΚΟΙ» ΕΡΜΗΝΕΙΑ ΣΤΟΝ ΑΒΒΑ ΗΣΑΪΑ ΣΙΜΩΝΟΠΕΤΡΙΤΗΣ ΑΡΧ. ΑΙΜΙΛΙΑΝΟΣ

 http://archangelosmichail.gr

᾿Αποφυγὴ τῆς πλανερῆς αὐτάρκειας* ῾Αγίου Θεοφάνους τοῦ ᾿Εγκλείστου

Πολυπραγμοσύνη, ἀνυπομονησία, ἄγχος, νευρικότητα... Αὐτὰ εἶναι,

βέβαια, δυσάρεστα. Εὐχάριστο, ὅμως, εἶναι ὅτι συναισθάνεστε πόσο

βλάπτουν τὴν ψυχή σας καὶ θέλετε νὰ θεραπευθεῖτε. Δὲν ἔχετε παρὰ νὰ

βρεῖτε ἀπὸ ποῦ προέρχονται, ποιὰ εἶναι ἡ πηγή τους. ῎Αν ἐξαφανίσετε

τὴν πηγή, τότε θὰ χαθοῦν μόνα τους.


᾿Εξετάστε μήπως ὑπάρχουν μέσα σας ὑπερβολικὴ

αὐτοπεποίθηση, αὐτοϋπερεκτίμηση καὶ αὐτο-

καταξίωση. Αὐτὲς δημιουργοῦν στὸν ἄνθρωπο τὴν

ἐγωϊστικὴ καὶ πλανερὴ αἴσθηση τῆς αὐτάρκειας:

Νομίζει πὼς ὅλα μπορεῖ νὰ τὰ ὀργανώσει καὶ νὰ

τὰ ἐκτελέσει ἀλάθητα μόνος του, δίχως τὴ συμβολὴ

ἤ τὴ συμβουλὴ τῶν συνανθρώπων του καί, πάνω

ἀπ᾿ ὅλα, δίχως τὴ βοήθεια τοῦ Θεοῦ. ῎Αν, λοιπόν,

παρουσιαστεῖ κάποιο ἐμπόδιο καὶ τὰ σχέδιά του

ἀνατραποῦν, ἄν τὰ πράγματα δὲν ἐξελιχθοῦν ὅπως τὰ ἤθελε καὶ τὰ

ὑπολόγιζε, τότε γογγύζει ἐναντίον τοῦ Θεοῦ καὶ ὀργίζεται ἐναντίον τῶν

ἀνθρώπων.


Μήπως κι ἐσεῖς στηρίζεστε περισσότερο ἀπ᾿ ὅσο πρέπει στὶς δυνάμεις

σας; Μήπως ἔχετε «σπρώξει» τὸ Θεὸ στὸ περιθώριο τῆς ζωῆς σας;

᾿Αρχίζετε κάθε ἔργο σας μὲ προσευχή, τὸ συνεχίζετε μὲ προσευχὴ καὶ τὸ

τελειώνετε μὲ προσευχή; Πιστεύετε ὅτι ἐσεῖς δὲν ἔχετε καμιὰν ἀξία καὶ

ὅτι ὅλα σας τὰ ἐπιτεύγματα τὰ ὀφείλετε στὸν Κύριο; Τοποθετεῖτε ταπεινὰ

τὸν ἑαυτό σας κάτω ἀπ᾿ ὅλη τὴν κτίση;


῎Αν ὄχι, τότε πρέπει νὰ ἀναθεωρήσετε τὴ στάση σας ἀπέναντι στὸν

Πλάστη σας καὶ στὰ πλάσματά Του. Στὶς σχέσεις σας μὲ τὸ Θεὸ καὶ τοὺς

ἀνθρώπους νὰ βιώνετε βαθιὰ τὴ μηδαμινότητά σας. Νὰ προσεύχεστε

ἀδιάλειπτα. Καὶ νὰ πιστεύετε ἀκλόνητα πὼς ὁ Κύριος εἶναι ὁ κυβερνήτης

τοῦ κόσμου καὶ τῆς ζωῆς σας. Δίχως Αὐτόν, κανένα καλὸ δὲν ριζώνει

μέσα μας.


῎Ας παραδώσουμε, λοιπόν, μὲ ἐμπιστοσύνη τὴν ὕπαρξή μας στὰ χέρια

Του. Αὐτὸ δὲν σημαίνει ὅτι θὰ ἐγκαταλείψουμε ἤ θὰ περιορίσουμε τὸν

ἀγώνα, τὶς προσπάθειες καὶ τοὺς κόπους γιὰ τὴν ψυχική μας καλλιέργεια.

῎Ας μὴν ἐπαναπαυόμαστε, ὅμως, σ᾿ αὐτοὺς τοὺς κόπους, γιατί, ἄν δὲν

τοὺς εὐλογήσει ὁ Θεός, δὲν θὰ δώσουν πνευματικοὺς καρπούς.



(*) Περιοδ. «῞Αγιος Κυπριανός», ἀριθ. 330/᾿Ιανουάριος-Φεβρουάριος 2006, σελ. 272.


῾Οσίου Θεοφάνους τοῦ ᾿Εγκλείστου, Χειραγωγία στὴν πνευματικὴ ζωὴ (ἀποσπάσματα ἐπιστολῶν),


σελ. 145-146, ἐκδ. ῾Ιερᾶς Μονῆς Παρακλήτου, ᾿Ωρωπὸς ᾿Αττικῆς 2003.


http://www.synodinresistance.org/

Κανελόριζα - Παραδοσιακό Μικράς Ασίας

Αιμιλιανού Σιμωνοπετρίτου: Τα τέσσερα πράγματα που σκοτίζουν την ψυχή!

Ο άνθρωπος για να έχει πνευματική ζωή, να έχει το φως στη ζωή του, πρέπει να έχει τελεία επικοινωνία με το περιβάλλον του.

Από τη στιγμή που δεν έχει αυτή την απλή, την φυσική, την άνετη εγκατάλειψη και παράδοση του εαυτού του στον άλλον, και επομένως την βίωση του άλλου ως οικείου μέλους, δεν μπορεί να έχει Θεόν.

Γι” αυτό σκοτίζεται η ψυχή, όταν κλονίζεται η σχέση της με τον Θεό. Πως όμως κλονίζεται; Με το να μισεί τον πλησίον του. Το μισώ τον πλησίον έχει κατά κύριον λόγο ενεργητική έννοια και σημαίνει, κτυπώ, αρνούμαι, επιτίθεμαι εναντίον του άλλου. Εκφράζει την επιθετική διάθεση της ψυχής. Αντί να έχω φυσική σχέση με τον άλλον, να τον βάζω στην καρδιά μου, έχω το μίσος, που είναι μία έξοδος του άλλου από την καρδιά μου και από την ζωή μου. Μίσος λοιπόν είναι να βλέπω ως έτερον τον άλλον, να τον πετάω έξω από την καρδιά μου, να μην το θεωρώ ως είναι μου. Αντί να δω ότι ο άλλος είμαι εγώ, βλέπω ότι είναι κάτι διαφορετικό. Αυτό μπορεί να είναι φυσικό για τους ανθρώπους του κόσμου, αλλά για μας, που είμαστε σώμα Χριστού, είναι αφύσικο.

Το μίσος είναι εκ των μεγάλων αμαρτημάτων, διότι είναι απόρροια μεγάλης εμπαθείας και δείχνει ότι ο άνθρωπος δούλεψε πολλά χρόνια στην αμαρτία και τα πάθη, και έχει σκληρυνθεί τόσο πολύ η καρδιά του, ώστε κατά κάποιο τρόπο έγινε ανώμαλη και όχι μόνο δεν μπορεί να αγαπήσει, αλλά και μισεί. Χρειάζεται πολύ δάκρυ για να αποβάλλει κάποιος το μίσος. Δεν είναι υπόθεση μιας αποφάσεως απλώς ή αγώνος μιας μέρας. Όταν μισώ κάποιον, δεν μπορώ να πω, αποφασίζω να μην τον μισώ. Μπορώ να πω, αποφασίζω να μην τον χτυπήσω, να μην τον βλάψω, αλλά για να μην τον μισώ πλέον, χρειάζεται μια εσωτερική κάθαρσις. Το μίσος προς τον πλησίον φανερώνει μεγάλο βάθος πάθους, γι” αυτό και συσκοτίζει την ψυχή.

Πως αλλιώς κλονίζεται η σχέση με τους άλλους; Με την εξουδένωση. Με το να ταπεινώνεις τον άλλον. Με το να τον κρίνεις. Όταν όμως κρίνω τον άλλον, τον βγάζω πάντοτε μικρό, μηδαμινό, τίποτα. Είναι τόσος ο εγωισμός του ανθρώπου, ώστε τίποτε δεν μπορεί να σταθεί ενώπιον της κρίσεώς του, ούτε ένας Θεός, πόσο μάλλον ένας άνθρωπος. Το να θεωρώ τον άλλον ως κατώτερο, περισσότερο όμως το να το εκφράζω, είναι κεφαλαιώδες αμάρτημα.

Άλλη μορφή σχέσεώς μας με τους ανθρώπους, η οποία διαταράσσει την ειρήνη και την ενότητα, είναι η ζήλεια με όλες τις έννοιες. Ζηλεύω κάποιον από αγάπη, τον θεωρώ δικό μου και ενώνομαι αναπόσπαστα μαζί του. Η ένωση αυτή δεν είναι εν τω σώματι του Χριστού, είναι μία υποβίβαση του σώματος του Χριστού σε ανθρώπινη σχέση. Είναι επίσης μία πλήρης μοιχική εσωτερική ενέργεια.

Αν πάρουμε την ζήλεια με την έννοια ότι ζηλεύω αυτόν τον άνθρωπο και τον απωθώ, τότε η ζήλεια είναι έκφραση εσωτερικής αδυναμίας αλλά και ανώμαλης αγάπης. Δηλαδή τον αγαπώ κατά τρόπο εγωιστικό και αποκλειστικό, πιστεύω ότι έχω δικαιώματα στη ζωή του και ότι αυτός έχει υποχρεώσεις απέναντί μου, ότι πρέπει να μου δίνει λογαριασμό για το που πηγαίνει και τι κάνει.

Η ζήλεια λοιπόν είναι διαταραχή των σχέσεών μας λόγω περισσής εσωτερικής ψυχικής ενέργειας. Ζήλεια είναι κάθε στροφή προς τον άλλον, που ξεκινάει από κάτι υπερβολικό, από έναν ζήλο, από μία ζέση, από μία βράση. Επομένως ζήλος μπορεί να είναι το ενδιαφέρον μου, η αγάπη μου, η φροντίδα μου να τον σώσω, να τον βοηθήσω να βγει από την αμαρτία, να γίνει παιδί του Θεού. Αυτή η ζέσις είναι ένας αφύσικος εσωτερικός οργασμός, μία αφύσικη πνευματική συσσωμάτωση.

Το αντίθετο της ζήλειας είναι ο γογγυσμός, ο οποίος επίσης προέρχεται από αδυναμία της ψυχής. Γογγύζω σημαίνει διαμαρτύρομαι, αρνούμαι, παραπονούμαι, είμαι στενοχωρημένος, δεν ικανοποιούμαι. Αυτόν τον γογγυσμό τον εκφράζω στο περιβάλλον μου, στα γραπτά μου, στην προσευχή μου. Ζητώ λόγου χάριν, κάτι από τον άλλον, ή προσδοκώ ή απαιτώ κάτι. Δεν μου το δίνει όμως, γιατί και αυτός είναι απορροφημένος από τον δικό του αγώνα και πόθο, από την δική του σκέψη, αμαρτία, χαρά, από τη δική του ακολασία, αγιότητα ή αρετή. Τότε πέφτω σε έναν γογγυσμό, διότι περιθωριοποιούμαι στην σκέψη του. Προσεύχεται αυτός, νομίζω ότι με αφήνει μοναχό μου. Ενδιαφέρεται για μένα, νομίζω ότι δεν το έκανε από αγάπη ή ότι το έκανε ελλιπές.

Ο γογγυσμός είναι το ανικανοποίητο που νοιώθουμε στη ζωή μας και προέρχεται από ένα μειονεκτικό εγώ. Η ζήλεια προέρχεται από ένα εγώ υπερτροφικό, ενώ η εξουδένωση από ένα εγώ αυτοτρεφόμενο και αυτοδυναμούμενο άνευ Θεού, που βλέπει τον άλλον κατώτερο, μηδαμινό. Το μίσος είναι η διαφοροποίηση, η απώθηση του άλλου από την ύπαρξη μας.

 http://archangelosmichail.gr

Τρισάγιον Κυριάκου Ιωαννίδου Καλογήρου Γέρων Εφραίμ Ξηροποταμινος

ΒΑΣΙΛΕΥ ΟΥΡΑΝΙΕ ΓΕΡΩΝ ΕΦΡΑΙΜ ΞΗΡΟΠΟΤΑΜΙΝΟΣ

Την Παγκόσμιον Δόξαν Γέρων Εφραίμ Ξηροποταμινός

η χαρά του Θεού κι οι δαγκανιάρες οχιές......π.Ανανία Κουστένη

Eβδομη Κυριακή του Ματθαίου (Κεφ.θ΄, 27-35), αγαπητοί. Ο Χριστός μας έχει πάει στο σπίτι του αρχισυναγώγου Ιάειρου και έχει  αναστήσει τη δωδεκάχρονη θυγατέρα του. Και καθώς βγήκε από κει Τον ακολούθησαν δύο τυφλοί. Είχαν ακούσει για τα θαύματα, για την αγάπη και την καλοσύνη Του και έτρεξαν κοντά Του και Του φώναζαν: «Ιησού, υιέ του Δαβίδ, ελέησόν μας». Εκείνος δεν στάθηκε. Δεν ήθελε να κάνει το θαύμα μπροστά στον κόσμο. Δεν ήταν φιλόδοξος, ματαιόδοξος και κενόδοξος ο Χριστός.

Εφτασε στο σπίτι όπου έμενε. Φυσικά δεν ήταν δικό Του, αφού Εκείνος «δεν είχε πού την κεφαλήν κλίνη». Λέει πολλά αυτό. Ακολούθησαν κι αυτοί από κοντά, δεν Τον άφησαν. Είχαν πίστη, διαισθάνθηκαν τη θεότητά Του και την αγάπη Του. Κι όταν ήρθαν πια στο σπίτι κι αυτοί, ο Κύριος τους ρώτησε: «Πιστεύετε πως μπορώ να κάνω αυτό που μου ζητάτε;». Κι εκείνοι Του είπαν δύο λέξεις: «Ναι, Κύριε». Κι ο ταπεινός Ιησούς μας τους λέει: «Σύμφωνα με την πίστη σας, ας γίνει». Εριχνε το βάρος στην πίστη των ανθρώπων και όχι στη δική Του δύναμη. Αυτή είναι η ταπείνωση, αυτό είναι το μεγαλείο, γιατί η ταπείνωση και η αγάπη ελκύουν τους ανθρώπους κοντά. Γι' αυτό και ο Ιησούς φέρεται κατά τέλειο τρόπο, για να ελεήσει και σώσει όλους.

Στη συνέχεια, πάραυτα, άνοιξαν οι οφθαλμοί τους, είδαν το φως τους, είδαν τον Ευεργέτη τους, είδαν τον κόσμο και χάρηκαν. Πετούσαν από ευφροσύνη και αγαλλίαση. Κι ο Ιησούς τους διέταξε με αυστηρότητα να μην πουν πουθενά αυτό που έγινε. Το 'κανε πάλι από ταπείνωση ο Ιησούς αλλά και από σύνεση, για να μη μάθει ο κόσμος και τρέξει και Τον κάνει βασιλιά και δημιουργήσει πρόβλημα, πολιτικό, κοινωνικό ...; όποιο άλλο. Ο Ιησούς τα πρόσεχε αυτά. Εκείνοι βγήκαν, όμως, και διαφήμισαν τον Ιησού ως θαυματουργό και ως Μεσσία σε όλη εκείνη την περιοχή. Δεν άντεχαν. Η ευγνωμοσύνη τούς έσπρωχνε να παρακούσουν τον Ευεργέτη τους. Κι έκαναν άγια παρακοή.

Τον διαφήμισαν τον Ιησού Χριστό.

Και καθώς έβγαιναν οι τυφλοί, άλλοι συνάνθρωποι έφεραν έναν δαιμονισμένο, έναν άνθρωπο που 'χε δαιμόνιο και ήταν άλαλος και κωφός. Ο Ιησούς εδώ δεν ζήτησε πίστη, τον εθεράπευσε αμέσως. Βγήκε το δαιμόνιο και άνοιξαν οι δρόμοι της ακοής και της λαλιάς. Κι ο κοσμάκης που έβλεπε, θαύμαζε και δόξαζε τον Θεό κι έλεγε πως «τέτοια πράγματα δεν ξαναείδαμε στο Ισραήλ». Παραδίπλα οι οχιές: οι Γραμματείς και οι Φαρισαίοι οι οποίοι έλεγαν πως «με τη δύναμη του δαίμονα έκαμε τα θαύματα». Μεγαλύτερη πώρωση δεν υπάρχει. Ο Ιησούς τους άφησε να βράζουν στο ζουμί τους. Τους είχε εγκαταλείψει, αφού εκείνοι Τον αρνήθηκαν.

 Στη συνέχεια, και τελειώνοντας το Ευαγγέλιο, λέει: «Ο Ιησούς περιέτρεχε όλες τις κωμοπόλεις, τις πόλεις και τα χώρια και κήρυσσε το Ευαγγέλιο της Βασιλείας του Θεού στις συναγωγές των Ιουδαίων και εθεράπευε κάθε αρρώστεια». Αυτός είναι ο Ιησούς: θεραπευτής των ψυχών και των σωμάτων ημών. Τι ζητάει από μας; Την πίστη, την αγάπη, την υπακοή και την ταπείνωση. Εμάς συμφέρει να Τον ακολουθούμε κι Αυτός χαίρεται που είναι μαζί μας και βρισκόμαστε κι εμείς κοντά Του.

(Του αρχιμανδρίτη Ανανία Κουστένη, Το κήρυγμα της Κυριακής, 

η εικόνα από την Μονή του Ντέτσανι στο κατεχόμενο από τους ισλαμοφασίστες Κόσοβο)

http://misha.pblogs.gr/

Ποτέ δέν τονίζουμε σέ κάποιον τήν ἀδυναμία του, τό πρόβλημά του.

Σέ στέλνει ὁ Γέροντάς σου σέ κάποιους ἐπισκέπτες καί σοῦ ξεφεύγει μιά κουβέντα. Ἀργότερα σοῦ λέγει ἕνας ἀδελφός σου: "Πῶς σοῦ ξέφυγε αὐτή ἡ κουβέντα; Ἀλλά τέτοιος εἶσαι πάντα". Καλύτερα νά φᾶς τήν γλώσσα σου, παρά νά τοῦ μιλήσεις ἔτσι. Οὐδέποτε προσβάλλομε ἤ λυποῦμε ἄνθρωπο, οὐδέποτε τόν κάνομε νά νοιώση στερημένος, ἐλαττωμένος, νά νοιώση κατωτερότητα, διότι τοῦ σκοτώνομε τήν ψυχή. Αὐτός ὁ ἄνθρωπος θά τραυματισθῆ καί δέν θά μπορῆ νά ἐπιτύχη στήν ζωή του.

Ἀναθέτεις σέ κάποιον νά ψάλη, καί ἐκεῖνος κάνει λάθος τόν ἦχο, καί τότε τοῦ λες: "Πάλι πῆρες στραβά τό τροπάριο. Κάθε φορά πού θά πηγαίνη νά ψάλη, θά τό θυμᾶται καί θά λέη: Πρέπει νά προσέξω μήν τό πάρω στραβά. Καί θά τό παίρνη πάλι στραβά. Ποιός θά φταίη; Αὐτός πού τοῦ ἔκανε τήν παρατήρησι.

Ποτέ δέν τονίζουμε σέ κάποιον τήν ἀδυναμία του, τό πρόβλημά του. Ποτέ δέν τοῦ ὑπενθυμίζουμε τήν κακία του, τήν ἁμαρτία του. Μόνον τόν ἔπαινο χρησιμοποιοῦμε, ἀλλά τόν εὐγενῆ ἔπαινο, ὄχι τόν ἀφελῆ.

Διότι ὁ ἄνθρωπος οὐδέποτε διορθώνεται μέ ὀνειδισμό, ὅπως καί μέ παρατήρηση.

Πρέπει νά εἶναι πολύ ἅγιος, γιά νά δεχθῆ νά διορθωθῆ μέ τόν ὀνειδισμό, τήν ὑπόδειξι ἤ τήν παρατήρησί σου. Ἀλλά, ἐάν ἦταν τόσο ἅγιος, δέν θά εἶχε αὐτό τό ἐλάττωμα, γιά τό ὁποῖο χρειάσθηκε νά τοῦ κάνης παρατήρησι ἐσύ.

Αφοῦ λοιπόν τό ἔχει, τό μόνο πού χρειάζεται, εἶναι ὁ ἄκρος σεβασμός σου, γιά νά μπορέση κάποτε νά ταπεινωθῆ καί νά διορθωθῆ, βλέποντας τήν δική σου εἰρήνη, πραότητα, ταπείνωσι, ἀγάπη, μακροθυμία, χρηστότητα, ἐπιείκεια, γλυκύτητα...

Μόνον ὅποιος ἔχει αὐτές τίς ἀρετές μπορεῖ νά διορθώση κάποιον ἄλλον....

ἀπό τό βιβλίο "Νηπτική ζωή καί ἀσκητικοί κανόνες", ἐρμηνεία κανόνων Μ.Ἀντωνίου, ἀρχ. Αἰμιλιανοῦ Σιμωνοπετρίτη

Ο ξυπόλητος όσιος ερημίτης................

Όταν πήγα στους Άγιους Τόπους και γιόρτασα για πρώτη φορά Πάσχα το 1954. είδα ένα κληρικό με άσπρα γένια, αδύνατο, χλωμό και ξυπόλητο που ερχόταν με ένα φαναράκι στο χέρι το Μέγα Σάββατο, ακολουθούμενος και από δύο επίσης ξυπόλητες καλόγριες. Ένας διάκος τότε ονόματι Χρυσόστομος, άκουσα να λέει:

-Αυτοί οι άνθρωποι κάνουν εδώ την εμφάνισή τους μία φορά το χρόνο. Πού και πώς ζουν κανείς δεν ξέρει!

Συνέχισαν αυτοί να έρχονται ακόμη για 4-5 χρόνια δηλαδή μέχρι το 1959 και έκτοτε εξαφανίσθηκαν.

Σε διάφορες συζητήσεις που έκαναν μερικοί τότε, έλεγαν ότι αυτός ο ερημίτης ήταν κάποιος μητροπολίτης επαρχίας της Πελοποννήσου και αφού παραιτήθηκε από το αξίωμά του και τη θέση του, ήλθε ν’ ασκητέψει στον Ιορδάνη ποταμό, κοντά στο ασκητήριο της Οσίας Μαρίας τής Αιγύπτιας μαζί με τις δύο μοναχές.

Το επόμενο έτος 1955, θυμάμαι, είπε στον Σεβασμιότατο Βενέδικτο ο διακο-Χρυσόστομος ότι θέλει να παρακολουθήσει αυτούς τους τρεις ερημίτες, να δει, όταν παίρνουν το Άγιο Φως πού πηγαίνουν. Πράγματι πήρε την ευλογία του Σεβασμιότατου, που δεν είχε γίνει τότε πατριάρχης και περίμενε στον πύργο να δει τον κληρικό με το φαναράκι του αναμμένο, όπως συνήθιζε. Πράγματι έφθασε ο ερημίτης αυτός με τις δύο μοναχές στη μέση της αυλής και ο διακο-Χρυσόστομος έτρεξε να τους προλάβει. Εκείνοι για συντομία πέρασαν από το πορτάκι της οσίας Μαρίας της Αιγύπτιας. Όταν έφθασε εκεί ο διάκος, ούτε δεξιά, ούτε αριστερά, ούτε εμπρός τους είδε κατά πού πήγαν.

Κανένας δεν ξέρει πού πήγαν και πού ακριβώς ασκούνταν. Μετά το 1959 έπαυσαν να έρχονται. Φαίνεται ότι κοιμήθηκαν έν Κυρίω.

(Περιοδικό «Ο Όσιος Γρηγόριος»τ. 12)


http://vatopaidi.wordpress.com

Ναοί και Μοναστήρια της Λέσβου

Εις μνήμη Χρήστου Τσολάκη

-->

Σήμερα μαζί με τη γιορτή της Αγίας Βαρβάρας προστάτιδος του Πυροβολικού, τελέστηκε με πρωτοβουλία του Διοικητή του Πυροβολικού κ. Σταματάκη Ιων. το μνημόσυνο του φίλου μας Χρήστου Τσολάκη ταξιάρχου ε.α..... !!!!

Καλό Παράδεισο στο Χρήστο και πολλές ευχαριστίες στους οργανωτές...!!!

Βαλαάμ, το αρχιπέλαγος των μοναχών

Ο Χριστός είναι η αγάπη μας, ο έρωτάς μας ...............

Γέροντος Πορφυρίου Καυσοκαλυβίτου

Ο Χριστός είναι η χαρά, το φως το αληθινό, η ευτυχία. Ο Χριστός είναι η ελπίδα μας. Η σχέση με τον Χριστό είναι αγάπη, είναι έρωτας, είναι ενθουσιασμός, είναι λαχτάρα του θείου. Ο Χριστός είναι το παν. Αυτός είναι η αγάπη μας, Αυτός ο έρωτάς μας. Είναι έρωτας αναφαίρετος ο έρωτας του Χριστού. Από κει πηγάζει η χαρά.

Η χαρά είναι ο ίδιος ο Χριστός. Είναι μία χαρά, που σε κάνει άλλο άνθρωπο. Είναι μία πνευματική τρέλα, αλλά εν Χριστώ. Σε μεθάει σαν το κρασί το ανόθευτο, αυτό το κρασί το πνευματικό. Όπως λέγει ο Δαβίδ: «Ελίπανας εν ελαίω την κεφαλήν μου και το ποτήριόν σου μεθύσκον με ωσεί κράτιστον» (Ψαλ. 22, 5). Ο πνευματικός οίνος είναι άκρατος, ανόθευτος, πολύ δυνατός κι όταν τον πίνεις, σε μεθάει. Αυτή η θεία μέθη είναι δώρο του Θεού, που δίδεται στους «καθαρούς τη καρδία» (Πρβλ. Ματθ. 5, 8).

Όσο μπορείτε να νηστεύετε, όσες μετάνοιες μπορείτε να κάνετε, όσες αγρυπνίες θέλετε ν’ απολαμβάνετε, αλλά να είστε χαρούμενοι. Να έχετε τη χαρά του Χριστού. Είναι η χαρά που διαρκεί αιώνια, που έχει αιώνια ευφροσύνη. Είναι χαρά του Κυρίου μας, που δίνει την ασφαλή γαλήνη, τη γαλήνια τερπνότητα και την πάντερπνη ευδαιμονία. Η χαρά η πασίχαρη, που ξεπερνά κάθε χαρά. Ο Χριστός θέλει κι ευχαριστείται να σκορπάει τη χαρά, να πλουτίζει τους πιστούς Του με χαρά. Εύχομαι, «ίνα η χαρά υμών η πεπληρωμένη» (Α’ Ιω. 1,4).

Αυτή είναι η θρησκεία μας. Εκεί πρέπει να πάμε. Ο Χριστός είναι ο Παράδεισος, παιδιά μου. Τι είναι Παράδεισος; Ο Χριστός είναι. Από δω αρχίζει ο Παράδεισος. Είναι ακριβώς το ίδιο, όσοι εδώ στη γη ζουν τον Χριστό, ζουν τον Παράδεισο. Έτσι είναι, που σάς το λέγω. Είναι σωστό, αληθινό αυτό, πιστέψτε με! Έργο μας είναι να προσπαθούμε να βρούμε έναν τρόπο να μπούμε μέσα στο φως του Χριστού. Δεν είναι να κάνει κανείς τα τυπικά. Η ουσία είναι να είμαστε μαζί με τον Χριστό. Να ξυπνήσει η ψυχή και ν’ αγαπήσει τον Χριστό, να γίνει αγία. Να επιδοθεί στο θείο έρωτα. Έτσι θα μάς αγαπήσει κι Εκείνος. Θα είναι τότε η χαρά αναφαίρετη. Αυτό θέλει πιο πολύ ο Χριστός, να μάς γεμίζει από χαρά, διότι είναι η πηγή της χαράς. Αυτή η χαρά είναι δώρο του Χριστού. Μέσα σ’ αυτή τη χαρά θα γνωρίσομε τον Χριστό. Δεν μπορούμε να Τον γνωρίσουμε, αν Εκείνος δεν μας γνωρίσει. Πώς το λέγει ο Δαβίδ; «Εάν μη Κύριος οικοδομήση οίκον, εις μάτην εκοπίασαν οι οικοδομούντες, εάν μη Κύριος φυλάξη πόλιν, εις μάτην ηγρύπνησεν ο φυλάσσων» (Ψαλμ. 126, 1).

Αυτά η ψυχή μας θέλει να αποκτήσει. Αν προετοιμασθούμε ανάλογα, η χάρις θα μάς τα δώσει. Δεν είναι δύσκολο. Αν αποσπάσουμε την χάρι, όλα είναι εύκολα, χαρούμενα κι ευλογία Θεού. Η θεία χάρις διαρκώς κρούει την πόρτα της ψυχής μας και περιμένει ν’ ανοίξουμε, για να έλθει στην διψώσαν καρδίαν μας και να την πληρώσει. Το πλήρωμα είναι ο Χριστός, η Παναγία μας, η Αγία Τριάς. Τι ωραία πράγματα!

Άμα αγαπάεις, ζεις στην Ομόνοια και δεν ξέρεις ότι βρίσκεσαι στην Ομόνοια. Ούτε αυτοκίνητα βλέπεις, ούτε κόσμο βλέπεις, ούτε τίποτα. Είσαι μέσα σου με το πρόσωπο που αγαπάεις. Το ζεις, το ευχαριστιέσαι, σ’ εμπνέει. Δεν είναι αληθινά αυτά; Σκεφθείτε αυτό το πρόσωπο που αγαπάτε να είναι ο Χριστός. Ο Χριστός στο νου σου, ο Χριστός στην καρδιά σου, ο Χριστός σ’ όλο σου το είναι, ο Χριστός παντού.

Ο Χριστός είναι η ζωή, η πηγή της ζωής, η πηγή της χαράς, η πηγή του φωτός του αληθινού, το παν. Όποιος αγαπάει τον Χριστό και τους άλλους, αυτός ζει τη ζωή. Ζωή χωρίς Χριστό είναι θάνατος, είναι κόλαση, δεν είναι ζωή. Αυτή είναι η κόλαση, η μη αγάπη. Ζωή είναι ο Χριστός. Η αγάπη είναι η ζωή του Χριστού. Ή θα είσαι στη ζωή ή στο θάνατο. Από σένα εξαρτάται να διαλέξεις.

Ένας να είναι ο στόχος μας, η αγάπη στον Χριστό, στην Εκκλησία, στον πλησίον. Η αγάπη, η λατρεία προς τον Θεό, η λαχτάρα, η ένωση με τον Χριστό και με την Εκκλησία είναι ο επί γης Παράδεισος. Η αγάπη στον Χριστό είναι κι αγάπη στον πλησίον, σ’ όλους, και στους εχθρούς. Ο χριστιανός πονάει για όλους, θέλει όλοι να σωθούν, όλοι να γευθούν τη Βασιλεία του Θεού. Αυτός είναι ο χριστιανισμός. Μέσω της αγάπης προς τον αδελφό θα κατορθώσουμε ν’ αγαπήσουμε τον Θεό. Ενώ το επιθυμούμε, ενώ το θέλουμε, ενώ είμαστε άξιοι, η θεία χάρις έρχεται μέσω του αδελφού. Όταν αγαπάμε τον αδελφό, αγαπάμε την Εκκλησία, άρα τον Χριστό. Μέσα στην Εκκλησία είμαστε κι εμείς. Άρα όταν αγαπάμε την Εκκλησία, αγαπάμε και τον εαυτό μας.

Από το βιβλίο
Γέροντος Πορφυρίου
Καυσοκαλυβίτου
ΒΙΟΣ ΚΑΙ ΛΟΓΟΙ
Ιερά Μονή Χρυσοπηγής
Χανιά 2003

http://www.enoriaka.gr