ΟΙ ΣΩΜΑΤΙΚΕΣ ΠΑΡΑΚΛΗΣΕΙΣ ΩΣ ΕΜΠΟΔΙΟ ΣΤΗΝ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΖΩΗ.

Εάν θέλης να πετύχης την υψίστη πνευματική αρετή και τους αναβαθμούς της θείας χάριτος και την ανάβασί σου στην κορυφή, όπου είναι η παναγία Τριάς, πρόσεχε αυτό που ανά πάσαν στιγμή προσπαθεί να σε ρίξη, και είναι οι περιττές του σώματος παρακλήσεις- δηλαδή πρόσεχε, μην αναπαύης το κορμί σου. Όταν λέμε το κορμί, δεν εννοούμε μόνον το σώμα· εννοούμε ολόκληρον τον άνθρωπο, ο οποίος θέλει να είναι άνετος, να μήν του κλείνουν τους δρόμους, για να βρίσκη αμέσως ό,τι χρειασθή, ό,τι έχει ανάγκη. Αυτό, λέγει ο όσιος, είναι θάνατος, σου αφαιρεί την θέα τού Θεού. Όπως ξαφνικά χαλάει το βίντεο και χάνεται κάθε ακρόασις και κάθε θέαμα, έτσι ακριβώς συμβαίνει και με τις παρηγοριές της ανθρωπίνης ζωής μας.

Πρόσεχε λοιπόν οι παρηγοριές σου να είναι οι αναγκαιότατες στην ανθρώπινη φύσι και μάλιστα στην κατάστασί σου. Παραδείγματος χάριν, ο έγγαμος άνθρωπος έχει τις παρηγοριές της συζύγου του ή του συζύγου της. Είναι φυσικό αυτό για τον γάμο, διότι στους εγγάμους δόθηκε από τον Θεόν η εντολή να ζουν ο καθένας κατά τον τρόπο που αρέσει στον άλλον. Το να αρέσω στην σύζυγό μου ή να αρέση η σύζυγός μου σε μένα, αυτό είναι η παρηγοριά μας και η χαρά μας, η ευχαρίστησίς μας και το μεροδούλι της ζωής μας· αγαπιόμαστε και ζούμε και χαιρόμαστε. Αυτό προσιδιάζει στον γάμο. Όποιος όμως δεν είναι έγγαμος, δεν μπορεί να έχη την παρηγοριά κάποιου προσώπου. Διότι, όταν συναφθή με κάποιο πρόσωπο, το γεγονός αυτό ή θα είναι μία αμαρτωλή μείξις, ή θα είναι μία παράλογη, παράνομη και ανώμα-λη σύμπραξις, μία ιδιάζουσα φιλία.

Όσον αφορά τον μοναχό, επειδή είναι άζυγος αλλά νυμφευμένος με τον Κύριον, οι αναπαύσεις και οι παρακλήσεις, που έχουν γνησιότητα και μπορούν να του δίνουν χαρά, παραδείσια εντρύφη-σι καί τρυφή, είναι οι παρακλήσεις του Αγίου Πνεύματος και οι θαλπωρές που δίνει η μοναχική οικογένεια. Όπως οι γονείς χαίρονται με τα παιδιά τους και τα παιδιά με τους γονείς και με τα αδέλφια τους, έτσι ακριβώς είναι και το μοναστήρι. Χαιρόμαστε την λατρεία μας, την κοινωνία μας, τις συνάξεις μας και όλες τις ευκαιρίες πού μας δίνονται στο μοναστήρι, όχι όμως έξω από το μοναστήρι. Έξω από το μοναστήρι ο μοναχός χάνεται. Και αν φαίνεται ότι γίνεται μεγιστάνας, είναι ένας απολωλώς, διότι το ψάρι δεν μπορεί να ζήση έξω από την θάλασσα.

Βέβαια το σώμα μας, ιδιαίτερα σε περιπτώσεις ασθενειών, χρειάζεται κάποιες ανθρώπινες παρακλήσεις, αλλά όχι όσες μπορούμε να του δώσωμε. Όταν ο άνθρωπος μαθαίνη σε αναπαύσεις, σε ικανοποιήσεις, θέλει όλο και περισσότερες. Όταν κάποιος παραδείγματος χάριν δεν έχη καρέκλα, αλλά έχη ένα σκαμνάκι, είναι ικανοποιημένος. Όταν τον βάλης να καθίση σε καρέκλα, μετά δεν θα μπορή να καθίση στο σκαμνί, θα θέλη καρέκλα. Και εάν δει πολυθρόνα, θα θέλη πολυθρόνα. Και εάν συνηθίση την πολυθρόνα και δει μια σεζλόνγκ, θα θέλη σεζλόνγκ. Επίσης, εάν ξεκουράζεται σε στρώμα και τύχει, εκ του πονηρού, την ώρα που πάει να ξεκου-ρασθή, να βγάλη κανένα δάκρυ λέγοντας το «Κύριε Ιησού Χριστέ», τότε θα πη ότι η ωραιότερη προσευχή γίνεται στο μαλακό στρώμα. Έτσι καταντούμε με τις ψυχικές και σωματικές αναπαύσεις. Ιδιαιτέρως δε, πρέπει να το προσέχωμε, όταν είμαστε ασθενείς.

Επίσης, όταν δεν αισθανώμαστε άνετα στις κοινωνικές μας σχέσεις, όταν δηλαδή έχωμε κάποιο πρόβλημα στην ψυχή μας -το πρόβλημα είναι πάντοτε δικό μας, δημιουργείται από κάποια απροσεξία μας ή από τήν φιλαυτία μας, από κάποια ενοχή μας ή μικροψυχία μας, από κάποια μικροπρέπεια ή μειονεξία-, τότε θέλομε κάποιες αναπαύσεις, ώστε να ισορροπήσωμε λίγο και να μη φαίνεται το κατάντημά μας. Το ίδιο γίνεται με το φαγητό, την ξεκούρασι, με τις ανέσεις και τα πράγματα που χρησιμοποιούμε. Και όσο δίνεις σε κάποιον, τόσο αυτός γίνεται άδης και θέλει να καταβροχθίζη όλο και περισσότερα. Και ό,τι και αν του δώσης, μετά δεν θα πει ποτέ όχι.

Επομένως, ας μη δίνωμε ανάπαυσι στο σώμα μας και στους κροτάφους μας ξεκούρασι και στα βλέφαρά μας ύπνον, μέχρι να ετοιμάσωμε τον ναό του Κυρίου, που είναι η εν κοινωνία του Αγίου Πνεύματος είσοδός μας στα άγια των αγίων, στους ουρα-νίους θαλάμους. Μέχρι την ώρα εκείνη, ο μοναχός πρέπει να είναι ένας οδοιπόρος. «Εν οδοιπορίαις πολλάκις», λέγει ο απόστολος Παύλος, «εν κόπω και μόχθω, εν πειρασμοίς, εν κινδύνοις θαλάσσης». Δηλαδή μόνον ο άνθρωπος ο οποίος δαμάζει τον εαυτό του με τον βραχίονα, τουτέστι με την δύναμι του Θεού, και ο οποίος καταλαβαίνει ότι εδώ στην γη πρέπει να θαλασσομαχή, πρέπει να είναι ο αγωνιστής και ο μάρτυρας της ζωής, αυτός μόνον εισέρχεται στους ουρανίους θαλάμους. 

(Αρχιμ. Αιμιλιανού Σιμωνοπετρίτου, ΘΕΙΑ ΑΝΑΒΑΣΙΣ)